Nazwiska na literę Szó - Szy wraz z uzupełnieniem literki S

Szólc - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szólnik - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szółkiewicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szółkowski - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szółnik - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szóstajło - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstak - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstakowska - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstek - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szóstkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstko - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szóstyk - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szószkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szówski - 1595 od nazwy miejscowej Szówsko (przemyskie, gmina Wiązownica).

Szpac - od niemieckiej nazwy osobowej Spatz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spatz, spatze ‘wróbel’, może też od szpak.

Szpacek - od niemieckiej nazwy osobowej Spatz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spatz, spatze ‘wróbel’, może też od szpak.

Szpacenko - od niemieckiej nazwy osobowej Spatz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spatz, spatze ‘wróbel’, może też od szpak.

Szpach - od staropolskiego spachać ‘uczynić, zrobić’.

Szpachański - od staropolskiego spachać ‘uczynić, zrobić’.

Szpacht - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpachta - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpaczek - 1427 od szpak ‘ptak’.

Szpaczko - od szpak ‘ptak’.

Szpaczyk - 1683 od szpak ‘ptak’.

Szpaczyński - od szpak ‘ptak’.

Szpad - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpada - od szpada ‘broń kłująca’.

Szpadalewski - od szpadel ‘rydel’.

Szpadek - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpadel - od szpadel ‘rydel’.

Szpadelewski - od szpadel ‘rydel’.

Szpadkiewicz - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpadkowski - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpadlewski - od szpadel ‘rydel’.

Szpadowski - od szpada ‘broń kłująca’.

Szpadzik - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpadziński - od spadać ‘opuszczać się na dół’; stawać się czyjąś własnością w drodze spadku’, spadły ‘otrzymany w spadku; ‘chudy (o zwierzynie łownej)’.

Szpaier - od niemieckiej nazwy osobowej Speier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spire ‘jaskółka murówka; jerzyk’.

Szpaj - od spajać ‘łączyć’.

Szpajcher - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpajchert - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpajchler - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpajda - od niemieckiej nazwy osobowej Speidel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spidel ‘klin’, przenośnie ‘mocny, krzepki chłop’.

Szpajdel - od niemieckiej nazwy osobowej Speidel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spidel ‘klin’, przenośnie ‘mocny, krzepki chłop’.

Szpajer - od niemieckiej nazwy osobowej Speier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spire ‘jaskółka murówka; jerzyk’.

Szpajzer - od niemieckiej nazwy osobowej Speiser, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spisaere ‘podczaszy na dworach odpowiedzialny za przygotowanie posiłkow’.

Szpak - 1388 od szpak ‘ptak’.

Szpakiewicz - od szpak ‘ptak’.

Szpakowicz - 1422 od szpak ‘ptak’.

Szpakowski - 1662 od nazwy miejscowej Szpakowo (białostockie, gmina Jaświły).

Szpakóf - od szpak ‘ptak’.

Szpaków - 1578 od szpak ‘ptak’.

Szpakuf - od szpak ‘ptak’.

Szpal - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpala - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalarz - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalarz - od szpaler ‘tkanina dekoracyjna; dwa równoległe szeregi ustawione po obu stronach alei, ulicy’.

Szpaler - od szpaler ‘tkanina dekoracyjna; dwa równoległe szeregi ustawione po obu stronach alei, ulicy’.

Szpalerowski - od szpaler ‘tkanina dekoracyjna; dwa równoległe szeregi ustawione po obu stronach alei, ulicy’.

Szpalerski - od szpaler ‘tkanina dekoracyjna; dwa równoległe szeregi ustawione po obu stronach alei, ulicy’.

Szpalewicz - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalewski - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalik - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalikowski - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpaliński - od nazwy miejscowej Spaliny (ostrołęckie, gmina Rozgor).

Szpall - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpalla - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpał - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpała - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpałek - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpałowicz - od spalić ‘poddać cos działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Szpan - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpana - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanak - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanar - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpanarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpanda - od spąd ‘staropolska jednostka miary’, spędzać ‘zganiać; zgromadzic; przebywać’.

Szpandar - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpandel - od niemieckiej nazwy osobowej Spöndel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga ,wiór’.

Szpandera - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpandlik - od niemieckiej nazwy osobowej Spöndel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga ,wiór’.

Szpandowski - od nazwy miejscowej Spądowo, dziś Szpondowo (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Szpandrzyk - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpanek - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanel - od spaniel ‘pies myśliwski lub pokojowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spanel, , ta od średnio-wysoko-niemieckiegospaenelin, spaenel ‘kędzierzawienie włosów’.

Szpanelewski - od spaniel ‘pies myśliwski lub pokojowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spanel, , ta od średnio-wysoko-niemieckiegospaenelin, spaenel ‘kędzierzawienie włosów’.

Szpaniara - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpaniel - od spaniel ‘pies myśliwski lub pokojowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spanel, , ta od średnio-wysoko-niemieckiegospaenelin, spaenel ‘kędzierzawienie włosów’.

Szpanielewski - od spaniel ‘pies myśliwski lub pokojowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spanel, , ta od średnio-wysoko-niemieckiegospaenelin, spaenel ‘kędzierzawienie włosów’.

Szpanier - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpank - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanka - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanko - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpanów - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpańkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpański - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpar - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szpara - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparadowski - od s + pardać ‘pierdzieć’.

Szparag - od szparaga, szparag ‘jadalny pęd asparagusa’.

Szparaga - od szparaga, szparag ‘jadalny pęd asparagusa’.

Szparago - od szparaga, szparag ‘jadalny pęd asparagusa’.

Szparagowski - od szparaga, szparag ‘jadalny pęd asparagusa’.

Szparak - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szpardowski - od s + pardać ‘pierdzieć’.

Szparecki - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparek - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparewicz - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szpargał - 1664 od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’.

Szpargała - od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’.

Szpargiel - 1662 od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’; od gwarowego szpargiel ‘szparag’.

Szparka - 1492 od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’; od szparka ‘mały otwór’.

Szparkiewicz - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’; od szparka ‘mały otwór’.

Szparko - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’; od szparka ‘mały otwór’.

Szparkowicz - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’; od szparka ‘mały otwór’.

Szparkowski - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’; od szparka ‘mały otwór’.

Szparok - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparowski - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparóg - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparów - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparski - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szpartaluk-Kozak - złożenia brak; Szpartaluk brak; Kozak 1397 od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóz, junak, zabijaka’.

Szparug - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparuk - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szparzak - od spara, szpara ‘szczelina’, też ze staropolskiego ‘przyrząd do łowienia ptaków’.

Szpat - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpata - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatek - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpath - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatiuk - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatkiewicz - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatkowski - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatowicz - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatowski - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatuśko - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpatykowski - od szpat ‘narośl na stawie skokowym konia, łogawizna’.

Szpąd - od spąd ‘staropolska jednostka miary’, spędzać ‘zganiać; zgromadzic; przebywać’.

Szpąder - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpądrowski - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpąnder - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpąt - od spąd ‘staropolska jednostka miary’, spędzać ‘zganiać; zgromadzic; przebywać’.

Szpechar - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpechciński - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpecht - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpechta - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpeciński - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpeć - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpeflicki - od szpeflik ‘skórka na obcas’.

Szpeflik - od szpeflik ‘skórka na obcas’.

Szpejar - od niemieckiej nazwy osobowej Speier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spire ‘jaskółka murówka; jerzyk’.

Szpejcher - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpejchert - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpejchler - od niemieckiej nazwy osobowej Speicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spicher ‘miejsce składowania żyta, spichlerz’.

Szpejda - od niemieckiej nazwy osobowej Speidel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spidel ‘klin’, przenośnie ‘mocny, krzepki chłop’.

Szpejer - od niemieckiej nazwy osobowej Speier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spire ‘jaskółka murówka; jerzyk’.

Szpejn - od gwarowego szpejny ‘trociny’.

Szpejna - od gwarowego szpejny ‘trociny’.

Szpejnakowski - od gwarowego szpejny ‘trociny’.

Szpejnar - od gwarowego szpejny ‘trociny’.

Szpejnowski - od gwarowego szpejny ‘trociny’.

Szpek - od szpek ‘słonina’.

Szpekciński - od niemieckiej nazwy osobowej Specht, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spaht ‘dzięcioł’, też od gwarowego szpecht, specht ‘dzięcioł’.

Szpekulak - zapewne od spekulant ‘człowiek trudniący się operacjami handlowymi’, przenośnie ‘ktoś przemyślny, obrotny’, spekulować.

Szpekulski - zapewne od spekulant ‘człowiek trudniący się operacjami handlowymi’, przenośnie ‘ktoś przemyślny, obrotny’, spekulować.

Szpela - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpelak - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpelarski - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpelc - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpelecki - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpeler - od gwarowego szpel ‘wiór’, szpelać ‘grać, bawić się’.

Szpelt - od niemieckiej nazwy osobowej Spelt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spelte ‘kawałek czegoś odłubanego’.

Szpen - 1369 od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpenda - od spąd ‘staropolska jednostka miary’, spędzać ‘zganiać; zgromadzic; przebywać’.

Szpendel - od niemieckiej nazwy osobowej Spöndel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga ,wiór’.

Szpendowski - od nazwy miejscowej Spądowo, dziś Szpondowo (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Szpendowski - od spąd ‘staropolska jednostka miary’, spędzać ‘zganiać; zgromadzic; przebywać’.

Szpener - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpenik - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpeniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Span, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spän ‘drzazga’, przenośnie ‘mały człowiek’ lub od apelatywu typu spanie, spanować ‘opanować’.

Szpenner - od niemieckiej nazwy osobowej Spannera, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spanner ‘właściciel furmanki’ lub od niemieckiego Spanier ‘Hiszpan’.

Szpenta - od spętany, spętać.

Szper - 1307 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpera - 1676 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperalski - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperała - 1644 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperek - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpergel - od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’.

Szpergiel - od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’.

Szpergoł - od szpargał ‘świstek, bezwartościowy papier’.

Szperka - 1491 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperkacz - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperkiewicz - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperko - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperkowicz - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperkowski - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperl - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlach - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlak - 1678 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlich - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlik - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlindowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sperling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sperlinc ‘wróbel’.

Szperling - od niemieckiej nazwy osobowej Sperling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sperlinc ‘wróbel’.

Szperlink - od niemieckiej nazwy osobowej Sperling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sperlinc ‘wróbel’.

Szperliński - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperlling - od niemieckiej nazwy osobowej Sperling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sperlinc ‘wróbel’.

Szperna - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernak - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernal - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernalowski - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernoga - 1791 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernol - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpernow - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperol - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperun - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperzyński - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpet - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpeta - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetanowski - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetański - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetecki - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetka - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetko - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetkowski - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetma - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpetma - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetman - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpetmański - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpetny - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpetulski - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpeyer - od niemieckiej nazwy osobowej Speier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spire ‘jaskółka murówka; jerzyk’.

Szpiak - od gwarowego śpiak ‘śpioch’.

Szpic - 1441 od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpica - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpicakowski - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpicer - od niemieckiej nazwy osobowej Spitzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spitze ‘ostry koniec’, spitzer ‘robiący szpice’.

Szpich - (Śl) od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Szpichler - od spichlerz, szpichlerz ‘budynek służący jako magazyn zboża’.

Szpichlerny - od spichlerz, szpichlerz ‘budynek służący jako magazyn zboża’.

Szpichowski - (Śl) od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Szpicker - od niemieckiej nazwy osobowej Spiekker, Spiecker, te od średnio-wysoko-niemieckiego spiker ‘żelazny gwóźdź’ lub od średnioniemieckiego spiker ‘spirzch’.

Szpicki - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpicmacher - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczak - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczakowski - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczek - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczka - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczko - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiczuk - od szpic, szpica, ze staropolskiego spica‘’ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Szpiech - od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Szpiechowicz - od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Szpieg - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiega - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpieganowicz - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiegiel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpiegier - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpiegla - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpiego - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiegowski - 1603 od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiek - od dawnego spiek ‘upał’, od staropolskiego spiec ‘upiec’.

Szpieker - od niemieckiej nazwy osobowej Spiekker, Spiecker, te od średnio-wysoko-niemieckiego spiker ‘żelazny gwóźdź’ lub od średnioniemieckiego spiker ‘spirzch’.

Szpiel - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpielak - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpienig - od gwarowego spień, szpień ‘iglica, szpilka’.

Szpienik - od gwarowego spień, szpień ‘iglica, szpilka’.

Szpień - od gwarowego spień, szpień ‘iglica, szpilka’.

Szpier - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpierewka - od gwarowego spierewka ‘człowiek kłótliwy’.

Szpiga - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpigan - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiganiewicz - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpiganowicz - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje.

Szpigel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigelman - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigelski - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigiel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigielski - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigier - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigla - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigler - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpiglewski - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpigun - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpik - 1400 od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, ze staropolskiego szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’.

Szpika - od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, ze staropolskiego szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’.

Szpikalski - od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, ze staropolskiego szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’.

Szpiker - od niemieckiej nazwy osobowej Spiekker, Spiecker, te od średnio-wysoko-niemieckiego spiker ‘żelazny gwóźdź’ lub od średnioniemieckiego spiker ‘spirzch’.

Szpikowski - od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, ze staropolskiego szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’.

Szpikuła - od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, ze staropolskiego szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’.

Szpil - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpila - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilak - 1470-80 od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilakowski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilar - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilczak - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilczyn - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilczyński - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilecki - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilek - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiler - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilewicz - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilewski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilich - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiliszewski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilka - 1699 od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilkiewicz - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilko - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilkowski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilla - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiller - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilma - od niemieckiej nazwy osobowej Spielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spilman ‘muzykant, kuglarz’, też od gwarowego szpilman ‘muzyk grający zawodowo’.

Szpilman - 1472 od niemieckiej nazwy osobowej Spielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spilman ‘muzykant, kuglarz’, też od gwarowego szpilman ‘muzyk grający zawodowo’.

Szpilowski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiluk - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpilur - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpilyk - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiłych - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpiłyk - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpin - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpinak - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’; od szpinak.

Szpinakowski - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’; od szpinak.

Szpinal - 1500 od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpinalski - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpind - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpinda - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpindar - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpindel - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpinder - od gwarowego szpind ‘szafa’; od gwarowego szpinder ‘część zegarka’.

Szpindler - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpindor - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpindowski - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpindura - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpinecki - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpinek - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpiner - od niemieckiej nazwy osobowej Spinner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spinne ‘przędza’.

Szpineta - od szpinet, spinet ‘dawny instrument klawiszowy; rodzaj klawesynu’.

Szpineter - od szpinet, spinet ‘dawny instrument klawiszowy; rodzaj klawesynu’.

Szpinkiewicz - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpinko - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpinner - od niemieckiej nazwy osobowej Spinner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spinne ‘przędza’.

Szpiński - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpionek - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpionkowski - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpir - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpira - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpirak - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpirko - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpirkowicz - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpiro - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpirowski - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Szpis - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ulożyć tekst’, też od spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca; dzida’.

Szpisak - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ulożyć tekst’, też od spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca; dzida’.

Szpisz - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ulożyć tekst’, też od spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca; dzida’.

Szpiszko - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ulożyć tekst’, też od spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca; dzida’.

Szpit - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpital - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalak - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalewski - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalna - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalniak - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalnik - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitalny - 1508 od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitarski - 1602 od nazwy miejscowej Szpitary (krakowskie, gmina Brzesko Nowe).

Szpitel - od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitka - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpitol - (Śl) od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpitowski - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpitski - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpitun - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpituń - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szpityk - od niemieckiej nazwy osobowej Spieth, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spuot ‘szybki, żwawy’.

Szplet - od niemieckiej nazwy osobowej Splett, ta ze średnioniemieckiego splete ‘drzazga, rysa, szczelina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spletter, ta z dolnoniemieckiego splettere ‘drzazga, trzaska, szczapa’.

Szpleter - od niemieckiej nazwy osobowej Splett, ta ze średnioniemieckiego splete ‘drzazga, rysa, szczelina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spletter, ta z dolnoniemieckiego splettere ‘drzazga, trzaska, szczapa’.

Szplett - od niemieckiej nazwy osobowej Splett, ta ze średnioniemieckiego splete ‘drzazga, rysa, szczelina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spletter, ta z dolnoniemieckiego splettere ‘drzazga, trzaska, szczapa’.

Szplit - od niemieckiej nazwy osobowej Splitt, ta z średnioniemieckiego splitten ‘dzielić na kawałki’.

Szplitt - od niemieckiej nazwy osobowej Splitt, ta z średnioniemieckiego splitten ‘dzielić na kawałki’.

Szpociński - od nazwy miejscowej Spoczynek (włocławskie, gmina Koneck).

Szpoczek - od szpak ‘ptak’.

Szpoczyński - od nazwy miejscowej Spoczynek (włocławskie, gmina Koneck).

Szpoczyński - od szpak ‘ptak’.

Szpod - od spód, dawniej ‘pod spodem, z odwrotnej strony’, też ‘podstawa, dno’, por. spodni ‘leżący pod czymś; dolny, niższy’.

Szpoja - od spoić ‘złączyć; zjednoczyć’, spojać, spójny ‘ściśle spojony, złączony, zwarty’.

Szpojankowski - od spoić ‘złączyć; zjednoczyć’, spojać, spójny ‘ściśle spojony, złączony, zwarty’.

Szpojanowski - od spoić ‘złączyć; zjednoczyć’, spojać, spójny ‘ściśle spojony, złączony, zwarty’.

Szpojda - od niemieckiej nazwy osobowej Speidel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spidel ‘klin’, przenośnie ‘mocny, krzepki chłop’.

Szpojnarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpok - od szpak ‘ptak’.

Szpokowski - od szpak ‘ptak’.

Szpola - od podstaw spol-, społ-, por. staropolskie społu ‘razem z innymi’, spólny ‘wspólny’.

Szpoliński - od podstaw spol-, społ-, por. staropolskie społu ‘razem z innymi’, spólny ‘wspólny’.

Szpon - 1371 od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpona - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponak - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponar - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponawski - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpond - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szponda - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szponder - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpondorowski - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpondowski - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szpondrowski - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szponer - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponiarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponik - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponikowski - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponka - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponko - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szponowski - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpont - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szpontowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szpor - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szpora - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporadowski - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporadziński - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporak - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporek - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporek-Lutka - złożenia brak; Szporek od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-; Lutka od luty ‘mocny’, od staropolskiego lutować się ‘litować się’, od imion złożonych typu Lutobor.

Szporka - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporko - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporkowski - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporn - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporny - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szporowski - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szport - od szportać ‘szperać, grzebać’.

Szportak - od szportać ‘szperać, grzebać’.

Szportun - od szportać ‘szperać, grzebać’.

Szportuń - od szportać ‘szperać, grzebać’.

Szpos - od szpos, szpas ‘żart ,figiel’.

Szposny - od szpos, szpas ‘żart ,figiel’.

Szposzyński - od szpos, szpas ‘żart ,figiel’.

Szpot - 1386 od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotak - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotakiewicz - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotakowski - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotan - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotański - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpot-Dunin - złożenia brak; Szpot 1386 od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’.

Szpotek - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotko - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotkowski - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpoton - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotonicz - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotoń - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotoński - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotowicz - 1408 od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotowski - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpott - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotun - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotuń - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpotyński - od staropolskiego Szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.

Szpóra - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szpórka - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szpórnóg - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szpórny - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Szpracel - od niemieckiej nazwy osobowej Sprentzel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sprenze, spranzel ‘fircyk, modniś’.

Szpranger - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprangiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpranglewski - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprącel - od niemieckiej nazwy osobowej Sprentzel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sprenze, spranzel ‘fircyk, modniś’.

Szprąglewski - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprecher - od niemieckiej nazwy osobowej Sprach, ta od sprechen ‘mówić’.

Szprecht - od niemieckiej nazwy osobowej Sprach, ta od sprechen ‘mówić’.

Szprega - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprejda - od niemieckiej nazwy osobowej Spröde, ta od spröde ‘łamliwy, kruchy, słaby’.

Szprenga - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprengel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprenger - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprengiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprengier - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprenglewski - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręcel - od niemieckiej nazwy osobowej Sprentzel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sprenze, spranzel ‘fircyk, modniś’.

Szpręga - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręgel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręgiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręgielski - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręgier - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręgiewska - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpręglewski - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpricer - od szpryca, spryca ‘strzykawka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spritz, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego spritz ‘drzazga, odprysk, wiór’.

Szprienger - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpriengiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpring - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpringel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpringer - 1464 od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpringiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpringier - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szproch - od szprochy, szpruchy, spróchy ‘dowcipy, gwary’.

Szprodzik - od niemieckiej nazwy osobowej Spröde, ta od spröde ‘łamliwy, kruchy, słaby’.

Szprot - od szprot ‘mała rybka śledziowata’.

Szprotana - od szprot ‘mała rybka śledziowata’.

Szprotański - od szprot ‘mała rybka śledziowata’.

Szprotoń - od szprot ‘mała rybka śledziowata’.

Szpróch - od szprochy, szpruchy, spróchy ‘dowcipy, gwary’.

Szpróda - od niemieckiej nazwy osobowej Spröde, ta od spröde ‘łamliwy, kruchy, słaby’.

Szpróda - od niemieckiej nazwy osobowej Spröde, ta od spröde ‘łamliwy, kruchy, słaby’.

Szpruca - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Szpruch - od szprochy, szpruchy, spróchy ‘dowcipy, gwary’.

Szprucht - od szprochy, szpruchy, spróchy ‘dowcipy, gwary’.

Szpruciński - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Szprung - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprungier - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpruszek - 1623 od szprochy, szpruchy, spróchy ‘dowcipy, gwary’.

Szprut - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Szpruta - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Szprutta - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Szpryc - od szpryca, spryca ‘strzykawka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spritz, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego spritz ‘drzazga, odprysk, wiór’.

Szprycer - od szpryca, spryca ‘strzykawka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spritz, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego spritz ‘drzazga, odprysk, wiór’.

Szprych - 1417 od szprycha, dawniej też szprych ‘pręt łączący piastę koła z jego obwodem’.

Szprycha - od szprycha, dawniej też szprych ‘pręt łączący piastę koła z jego obwodem’.

Szpryng - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpryngacz - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpryngel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szprynger - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpryngiel - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpryngier - od niemieckich nazw osobowych na Sprang-, Spreng-, Spring-.

Szpryszyński - od sprys ‘podpora z drzewa do umocnienia ścian; żerdź do podpierania łodzi’.

Szpryt - od spryt ‘zręczność, przebiegłość’.

Szprzążka - od sprzęgać ‘złączyć, skojarzyć; połączyć w zaprzęgu zwierzęta pociągowe’.

Szpuch - od spuchać ‘spuchnąć’.

Szpucha - od spuchać ‘spuchnąć’.

Szpuda - od wschodniosłowiańskiego spud ‘pół korca’.

Szpudnik - od wschodniosłowiańskiego spud ‘pół korca’.

Szpudo - od wschodniosłowiańskiego spud ‘pół korca’.

Szpudyk - od wschodniosłowiańskiego spud ‘pół korca’.

Szpuk - od szpuk ‘hałas, zamęt; duch domowy’.

Szpukas - od szpuk ‘hałas, zamęt; duch domowy’.

Szpukowicz - od szpuk ‘hałas, zamęt; duch domowy’.

Szpula - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpulak - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpular - od szpularz ‘ten, kto nawija nici’.

Szpularkiewicz - od szpularz ‘ten, kto nawija nici’.

Szpularz - od szpularz ‘ten, kto nawija nici’.

Szpulecki - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpuler - od szpularz ‘ten, kto nawija nici’.

Szpulerkiewicz - od szpularz ‘ten, kto nawija nici’.

Szpulewski - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpulik - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpuliński - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpulnik - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpuła - od szpula ‘cewka do nawijania nici, drutu’, szpulać‘rzucać’.

Szpun - od szpon, szpona, dawniej spona ‘pazur’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)n, ta od średnioniemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpunar - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpunda - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szpundar - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpunder - od szponder ‘mięso wołowe z grzbietu’.

Szpundow - od niemieckiej nazwy osobowej Spond, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sponde ‘łózko bez pościeli’, też od spąd.

Szpuner - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpuniar - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpuniarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpunier - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpunor - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szpunt - od staropolskiego szpunt ‘rodzaj naczynia; siekiera’.

Szpuntowicz - od staropolskiego szpunt ‘rodzaj naczynia; siekiera’.

Szpur - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpura - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurek - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurka - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurko - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurkowski - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurnóg - od gwarowego szpur ‘drobiazg; dzieci’, szpurać ‘rzucać’.

Szpurtacz - od s + purtać ‘pierdzieć, laksować’ .

Szput - od gwarowego szputa ‘noga ludzka’.

Szputek - od gwarowego szputa ‘noga ludzka’.

Szputer - od gwarowego szputa ‘noga ludzka’.

Szpycer - od niemieckiej nazwy osobowej Spitzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spitze ‘ostry koniec’, spitzer ‘robiący szpice’.

Szpycha - od spychać, też od imion na Spy-, typu Spycigniew.

Szpychalski - od spychać, też od imion na Spy-, typu Spycigniew.

Szpychel - od spychać, też od imion na Spy-, typu Spycigniew.

Szpydko - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpygel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpygiel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpyla - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpyler - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Szpylka - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpylma - od niemieckiej nazwy osobowej Spielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spilman ‘muzykant, kuglarz’, też od gwarowego szpilman ‘muzyk grający zawodowo’.

Szpyłko - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpynda - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Szpynek - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Szpyra - 1671 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrak - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrka - 1445 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrko - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrko-Śmietanko - złożenia brak; Szpyrko od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’; Śmietanko od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Szpyrkowicz - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrkowski - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrlak - 1712 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrła - 1789 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrna - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyrniak - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyruk - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpyszak - od imion złożonych typu Spycigniew.

Szpyt - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpytak - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpytek - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpytka - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpytko - od imion złożonych typu Spycigniew, Spycimir.

Szpytkowski - od nazwy miejscowej Spytkowice (kilka wsi).

Szpytma - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpytman - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpytmowski - od niemieckiej nazwy osobowej Spethmann.

Szpytna - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpytnia - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szpytnik - od szpet, szpetny ‘człowiek brzydki’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Speth, ta od średnioniemieckiego spet ‘dzida’ lub od górniniemieckiego odpowiednika średnio-wysoko-niemieckiego spaete ‘późny’.

Szrader - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szrag - od gwarowego szragi, srogi ‘nogi stołowe’, sraga, szraga ‘biegun u kołyski lub fotela bujanego’, od staropolskiego szraga ‘mary; rodzaj wieszadła’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schrage.

Szraga - od gwarowego szragi, srogi ‘nogi stołowe’, sraga, szraga ‘biegun u kołyski lub fotela bujanego’, od staropolskiego szraga ‘mary; rodzaj wieszadła’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schrage.

Szrage - od gwarowego szragi, srogi ‘nogi stołowe’, sraga, szraga ‘biegun u kołyski lub fotela bujanego’, od staropolskiego szraga ‘mary; rodzaj wieszadła’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schrage.

Szraiber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szraiter - od niemieckiej nazwy osobowej Schreiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schriten ‘iść, kroczyć, stąpać’.

Szraj - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szraja - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szrajba - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrajber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrajbert - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrajbowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrajbrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrajd - w grupie nazwisk pochodzących od srać ‘wyprózniać się’, sracz ‘ustęp’, sral ‘pierdoła’, sraka ‘pośladki’.

Szrajda - w grupie nazwisk pochodzących od srać ‘wyprózniać się’, sracz ‘ustęp’, sral ‘pierdoła’, sraka ‘pośladki’; od gwarowego srajda ‘mała dziewczynka’.

Szrajder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szrajer - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szrajn - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrajna - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrajner - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrajnert - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrajter - od niemieckiej nazwy osobowej Schreiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schriten ‘iść, kroczyć, stąpać’.

Szrak - w grupie nazwisk pochodzących od srać ‘wyprózniać się’, sracz ‘ustęp’, sral ‘pierdoła’, sraka ‘pośladki’.

Szrakowski - w grupie nazwisk pochodzących od srać ‘wyprózniać się’, sracz ‘ustęp’, sral ‘pierdoła’, sraka ‘pośladki’.

Szram - 1381 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szrama - 1400 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szrambek - od zrąbać, zrąbać ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Szramczyk - 1691 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramek - 1389 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramiak - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramik - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramka - 1601 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramke - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramkiewicz - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramko - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramkowiak - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramkowski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramm - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowaty - 1636 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowiak - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowiat - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowicz - 1393 od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowicz - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowit - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramowski - od nazwy miejscowej Szramowo (elbląskie, gmina Prabuty; toruńskie, gmina Zbiczno).

Szramowski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramski - od nazwy miejscowej Szramy (KrW).

Szramski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szramuk - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szranek - 1489 od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szrank - 1471 od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szranka - od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szranke - od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szrankiewicz - od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szranko - od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szrankowski - od staropolskiego szrank ‘ogrodzenie; granica; krata’.

Szraube - od niemieckiej nazwy osobowej Schraube, ta z późnośredniowysokoniemeickiego schrübe ‘śruba’.

Szreber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrebier - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrebka - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrebrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrebski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szreder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szreders - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szrednicki - od nazwy miejscowej Średnica (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja).

Szredr - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szredziński - od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Szredzki - od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrefel - od niemieckiej nazwy osobowej Schröffel , ta od średnio-wysoko-niemieckiego schroffe ‘ostra skała, skalna sciana’.

Szreffel - od niemieckiej nazwy osobowej Schröffel , ta od średnio-wysoko-niemieckiego schroffe ‘ostra skała, skalna sciana’.

Szrega - od niemieckiej nazwy osobowej Schrage, Schreger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrage ‘płot, skrzyżowane pale’.

Szreger - od niemieckiej nazwy osobowej Schrage, Schreger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrage ‘płot, skrzyżowane pale’.

Szreiber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szreider - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szreier - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szreiner - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szreiter - od niemieckiej nazwy osobowej Schreiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schriten ‘iść, kroczyć, stąpać’.

Szrejber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrejbert - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrejbrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrejder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szrejer - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szrejko - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szrejna - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrejner - od niemieckiej nazwy osobowej Schrein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrin ‘szafa, pomieszczenie na ubrania’.

Szrejter - od niemieckiej nazwy osobowej Schreiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schriten ‘iść, kroczyć, stąpać’.

Szrek - od niemieckiej nazwy osobowej Schreck, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrëcke ‘strach’; por. też gwarowe szrek ‘skośnie’.

Szrekinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schreck, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrëcke ‘strach’; por. też gwarowe szrek ‘skośnie’.

Szremata - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szremborski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szremel - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szremer - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szremet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szremeta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szremetyński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szremowicz - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Szremski - od nazwy miasta Śrem (poznańskie).

Szrenawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreniawa - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreniawa-Sztajnert - złożenia brak; Szreniawa od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa; Sztajnert od niemieckiej nazwy osobowej Steiner (t), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steiner ‘układacz kamieni, czyli znakow granicznych na polach’.

Szreniawicki - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreniawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreniewa - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreniewski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szreński - od nazwy miejscowej Szreńsk (ciechanowskie, gmina Szreńsk).

Szretar - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szreter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szretter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szreybrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szreyer - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szreyman - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szreymann - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Szrębowata - od zrąbać, zrąbać ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Szrębowaty - od zrąbać, zrąbać ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Szrębski - od zrąbać, zrąbać ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Szriber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Szrobarczyk - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrobma - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szroborz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrobosz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrobrol - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrociński - od nazwy miejscowej Sroczyn (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Szroczyński - od nazwy miejscowej Sroczyn (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Szroda - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrodecki - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrodek - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szroder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szröder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szrodke - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrodkowski - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrodoń - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szrodziński - w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Szroeder - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Szroeter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szrok - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szroka - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szrol - od niemieckiej nazwy osobowej Schroll, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Schrolle ‘gruda, bryła ziemi, rola’.

Szroleta - od niemieckiej nazwy osobowej Schroll, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Schrolle ‘gruda, bryła ziemi, rola’.

Szrom - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szroma - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromba - od zrąbać, zrąbać ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Szromczyk - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromek - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromik - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromkowski - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromnik - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromowicz - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szromski - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Szron - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Szronek - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Szroniak - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Szroniecki - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Szrop - 1374 od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Szropa - 1390 od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Szropiński - od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Szropowicz - 1453 od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Szropski - 1557 od nazwy miejscowej Szropy (elbląskie, gmina Stary Targ).

Szrot - 1408 od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrota - 1461 od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szroter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szröter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szrotirz - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szrotirz - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrotke - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrotki - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrott - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrotysz - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szróbka - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrót - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szruba - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubacz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubarczyk - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubarek - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubarski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubarz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubas - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubasz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubianiec - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubka - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubko - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubkowski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szruborz - (Śl) od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubowicz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrubowski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Szrul - od niemieckiej nazwy osobowej Schrull, do tej nazwy osobowej por. z jidysz Srul, Srol, od Israel.

Szrull - od niemieckiej nazwy osobowej Schrull, do tej nazwy osobowej por. z jidysz Srul, Srol, od Israel.

Szrut - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szruta - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrutkowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szrymski - od nazwy miasta Śrem (poznańskie).

Szryniawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Szryński - od nazwy miejscowej Szreńsk (ciechanowskie, gmina Szreńsk).

Szryt - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Szryter - od niemieckiej nazwy osobowej Schrëter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schräder ‘woźnica’.

Szrzedziński - od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Sztab - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztaba - od niemieckiej nazwy osobowej Stabel; por. też gwarowe sztabla ‘stos; skład drewna’.

Sztaba - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabel - od niemieckiej nazwy osobowej Stabel; por. też gwarowe sztabla ‘stos; skład drewna’.

Sztabelski - od niemieckiej nazwy osobowej Stabel; por. też gwarowe sztabla ‘stos; skład drewna’.

Sztaber - od niemieckiej nazwy osobowej Staber.

Sztaberek - od niemieckiej nazwy osobowej Staber.

Sztaberski - od niemieckiej nazwy osobowej Staber.

Sztabert - od niemieckiej nazwy osobowej Staber.

Sztabik - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabiński - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabkowski - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabla - od niemieckiej nazwy osobowej Stabel; por. też gwarowe sztabla ‘stos; skład drewna’.

Sztablewski - od niemieckiej nazwy osobowej Stabel; por. też gwarowe sztabla ‘stos; skład drewna’.

Sztabnicki - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabniecki - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabnik - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabowicz - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabowski - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztabrałowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztabrowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztabrucki - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztabryń - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztabulaniec - od sztaba ‘płaska szyna metalowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stab, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego stap, stab ‘laska, kij’.

Sztac - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztacfajer - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztach - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztachański - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztachel - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztachelek - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztachelski - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztacher - od niemieckiej nazwy osobowej Stecher, ta od średnioniemieckiego Stecher ‘miedziorytnik; szermierz’.

Sztachera - od niemieckiej nazwy osobowej Stecher, ta od średnioniemieckiego Stecher ‘miedziorytnik; szermierz’.

Sztacherski - od niemieckiej nazwy osobowej Stecher, ta od średnioniemieckiego Stecher ‘miedziorytnik; szermierz’.

Sztacheta - od sztacheta ‘listwa w ogrodzeniu drewnianym, dawneij ‘ogrodzenie ze sztachet’.

Sztachetka - od sztacheta ‘listwa w ogrodzeniu drewnianym, dawneij ‘ogrodzenie ze sztachet’.

Sztachman - od niemieckiej nazwy osobowej Stachmann, ta od imienia Eustachius.

Sztachmański - od niemieckiej nazwy osobowej Stachmann, ta od imienia Eustachius.

Sztachoński - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztachowski - od nazw miejscowych Stachowo, Stachów (kilka wsi).

Sztaczelski - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Sztadler - od niemieckiej nazwy osobowej Städler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stadelaere ‘ten, kto w majątku ma pieczę nad spichrzem, stodołami’.

Sztafarek - od niemieckiej nazwy osobowej Steffer, ta od imienia Stephanus.

Sztafel - od niemieckiej nazwy osobowej Steffel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stapfel, staffel ‘stopień, uskok górski’.

Sztafir - od stafira ‘paradny woźnica’.

Sztafirna - od stafira ‘paradny woźnica’.

Sztafirny - od stafira ‘paradny woźnica’.

Sztafirowski - od stafira ‘paradny woźnica’.

Sztafrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steffer, ta od imienia Stephanus.

Sztagiel - od sztaga, z gwarowego staga ‘legar, deska w schodach’.

Sztagier - od niemieckiej nazwy osobowej Stäger, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo stëc ‘mały mostek, ścieżka’.

Sztagierski - od niemieckiej nazwy osobowej Stäger, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo stëc ‘mały mostek, ścieżka’.

Sztaier - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztainert - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztainke - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztainwald - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajdelman - od niemieckiej nazwy osobowej Steidel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiudelin, stude ‘krzew, bylina; penis’.

Sztajenka - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztajer - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztajerkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztajerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztajerski - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztajger - od niemieckiej nazwy osobowej Steiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’ lub od Steiger ‘sztygar’.

Sztajgert - od niemieckiej nazwy osobowej Steiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’ lub od Steiger ‘sztygar’.

Sztajgier - od niemieckiej nazwy osobowej Steiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’ lub od Steiger ‘sztygar’.

Sztajn - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajnagel - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajnagiel - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajnbach - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajner - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajnerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steiner (t), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steiner ‘układacz kamieni, czyli znakow granicznych na polach’.

Sztajnert - od niemieckiej nazwy osobowej Steiner (t), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steiner ‘układacz kamieni, czyli znakow granicznych na polach’.

Sztajnic - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztajnke - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztajnkowski - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztajno - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztajrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztakielski - od niemieckiej nazwy osobowej Stake, ta od średnioniemieckiego stake ‘długa żerdź, tyka’.

Sztakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Stake, ta od średnioniemieckiego stake ‘długa żerdź, tyka’.

Sztakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Stake, ta od średnioniemieckiego stake ‘długa żerdź, tyka’.

Sztal - 1386 od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztala - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztalak - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztalik - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztalinger - od niemieckiej nazwy osobowej Stahling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stehelin, stahelin ‘stalowy’ lub od Stahlinger, ta od nazwy miejscowej Stahle.

Sztalingier - od niemieckiej nazwy osobowej Stahling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stehelin, stahelin ‘stalowy’ lub od Stahlinger, ta od nazwy miejscowej Stahle.

Sztaliński - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztalka - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Sztalmach - 1390 od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztalmierski - od nazwy miejscowej Stalmierz (włocławskie, gmina Kikół).

Sztalmirski - od nazwy miejscowej Stalmierz (włocławskie, gmina Kikół).

Sztam - od niemieckiej nazwy osobowej Stamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stamme ‘potomek’.

Sztama - od niemieckiej nazwy osobowej Stamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stamme ‘potomek’.

Sztambark - 1455 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztambarski - 1437 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztamber - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztamberek - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztamberg - 1467 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztamberski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztambor - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztamborowski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztamborski - 1436 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztambór - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztambrowski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztambulski - od wschodniosłowiańskiego stambuł-, por. rosyjskie Stambułka, białoruska nazwa osobowa Stanibuła, te od nazwy miejscowej Stambuł (= Konstantynopol).

Sztamburek - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztamburski - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztamm - od niemieckiej nazwy osobowej Stamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stamme ‘potomek’.

Sztamma - od niemieckiej nazwy osobowej Stamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stamme ‘potomek’.

Sztampke - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztamski - od nazwy miasta Stama (olsztyńskie, gmina Sorkowity).

Sztan - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanara - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanbart - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztanbor - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztanborski - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztanc - od niemieckiej nazwy osobowej Stanz, ta od imienia Stanisław.

Sztancel - 1385 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztancyl - 1425 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztand - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Sztanda - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Sztandar - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandara - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandarewicz - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandarowicz - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandarowski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandarski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandar-Sztanderski - złożenia brak; Sztandar od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’; Sztanderski od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztander - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandera - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztanders - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztanderski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandke - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Sztandkie - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Sztandor - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandora - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandorowicz - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandorski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandur - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztandura - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztanga - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztange - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’

Sztanger - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztangerski - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztangert - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztangier - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztangierski - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztangreciak - od stangret ‘woźnica’.

Sztangret - od stangret ‘woźnica’.

Sztank - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanka - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanke - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztankiewicz - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanko - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztankowski - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztanowski - od nazwy miejscowej Stanowo (płockie, gmina Bodzanów).

Sztańc - od niemieckiej nazwy osobowej Stanz, ta od imienia Stanisław.

Sztańka - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Sztapel - od niemieckiej nazwy osobowej Stapel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stapel ‘słup; fundament’.

Sztarbała - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztarbała - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztarbałło - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztarbałło - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztarbało - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Sztarbało - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztarbowski - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztarecki - od nazwy miejscowej Stare (wiele wsi).

Sztarejko - od stary; w pochodnych też od starać się.

Sztarek - od stary; w pochodnych też od starać się.

Sztark - (Pom) od stary; w pochodnych też od starać się.

Sztarkier - od niemieckiej nazwy osobowej Starker , ta od imion złożonych na Stark-.

Sztarkman - od niemieckiej nazwy osobowej Starkmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego starc ‘mocny, gwałtowny, silny’.

Sztarkowski - od stary; w pochodnych też od starać się.

Sztarmach - 1447 od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztarski - od nazwy miejscowej Stare (wiele wsi).

Sztaszel - od imion na Sta-, typu Stanisław.

Sztaszkiewicz - od imion na Sta-, typu Stanisław.

Sztaszkun - od imion na Sta-, typu Stanisław.

Sztaudynger - od niemieckiej nazwy osobowej Staudinger, ta z średnio-wysoko-niemieckiego stüdach ‘zarośla, krzaki’, z przyrostkiem odmiejscowym inger.

Sztaut - od niemieckiej nazwy osobowej Staude, ta z średnio-wysoko-niemieckiego stude ‘krzew, krzak’.

Sztawiej - w grupie nazwisk pochodzących od staw ‘zbiornik wodny; ruchome połączenie kości’, stawać się ‘zdarzać się’.

Sztawień - w grupie nazwisk pochodzących od staw ‘zbiornik wodny; ruchome połączenie kości’, stawać się ‘zdarzać się’.

Sztąber - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztąberek - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztąberski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztąboroski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztąborowski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztąderski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztąpka - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztebel - od niemieckiej nazwy osobowej Stebel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stebelin, stebel ‘kijek, drążek, laseczka’ lub od gwarowego stebel ‘szczebel’, sztebel ‘czop zatykający beczkę’.

Szteblich - od niemieckiej nazwy osobowej Stebel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stebelin, stebel ‘kijek, drążek, laseczka’ lub od gwarowego stebel ‘szczebel’, sztebel ‘czop zatykający beczkę’.

Szteblik - od niemieckiej nazwy osobowej Stebel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stebelin, stebel ‘kijek, drążek, laseczka’ lub od gwarowego stebel ‘szczebel’, sztebel ‘czop zatykający beczkę’.

Szteborowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego srebaere, steber ‘ten, który w sądzie podpowiada rotę przysięgi’.

Sztec - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Stefan.

Sztech - od stęchły ‘zaplesniały, gnijący’, stęchnąć ‘zaśmierdzieć się’.

Sztechelek - od stęchły ‘zaplesniały, gnijący’, stęchnąć ‘zaśmierdzieć się’.

Sztecher - od niemieckiej nazwy osobowej Stecher, ta od średnioniemieckiego Stecher ‘miedziorytnik; szermierz’.

Sztecherski - od niemieckiej nazwy osobowej Stecher, ta od średnioniemieckiego Stecher ‘miedziorytnik; szermierz’.

Sztechman - od niemieckiej nazwy osobowej Steckmann.

Sztechmiler - od niemieckiej nazwy osobowej Steg (e)muller.

Sztechmiller - od niemieckiej nazwy osobowej Steg (e)muller.

Sztefa - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztefan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztefek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szteffer - od niemieckiej nazwy osobowej Steffer, ta od imienia Stephanus.

Sztefik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztefka - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztefko - 1614 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szteger - od niemieckiej nazwy osobowej Steger, ta od apelatywu Steg ‘ścieżka’.

Sztegner - od niemieckiej nazwy osobowej Steger, ta od apelatywu Steg ‘ścieżka’.

Sztegryn - od niemieckiej nazwy osobowej Stäger, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo stëc ‘mały mostek, ścieżka’.

Szteier - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztein - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Szteinke - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztej - od niemieckiej nazwy osobowej Steuk, ta od słowiańskiego stoj.

Sztejenka - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztejenko - od stajniak ‘budynek przeznaczony dla koni; też od nazwy osobowej Stajn.

Sztejer - od niemieckiej nazwy osobowej Steier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego steige ‘strome wzniesienie’.

Sztejka - od niemieckiej nazwy osobowej Steuk, ta od słowiańskiego stoj.

Sztejke - od niemieckiej nazwy osobowej Steuk, ta od słowiańskiego stoj.

Sztejko - od niemieckiej nazwy osobowej Steuk, ta od słowiańskiego stoj.

Sztejkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Steuk, ta od słowiańskiego stoj.

Sztejn - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejna - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnert - od niemieckiej nazwy osobowej Steiner (t), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steiner ‘układacz kamieni, czyli znakow granicznych na polach’.

Sztejniec - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnike - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnkamf - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnkampf - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejno - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejnos - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztejuk - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Sztek - od niemieckiej nazwy osobowej Steck, ta od stecken ‘tkwić’.

Szteka - od niemieckiej nazwy osobowej Steck, ta od stecken ‘tkwić’.

Szteke - od niemieckiej nazwy osobowej Steck, ta od stecken ‘tkwić’.

Sztekel - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Szteker - od niemieckiej nazwy osobowej Stecker.

Sztekiel - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Sztekier - od niemieckiej nazwy osobowej Stecker.

Sztekla - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Szteklarski - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Sztekler - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Sztekliński - od niemieckiej nazwy osobowej Steckel.

Sztekman - od niemieckiej nazwy osobowej Steckmann.

Sztekmann - od niemieckiej nazwy osobowej Steckmann.

Sztela - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelak - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelcer - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’; od niemieckiej nazwy osobowej Stelzel.

Sztelengowski - od nazwy miejscowej Stelągi (siedleckie, gmina Sterdyń).

Szteler - od niemieckiej nazwy osobowej Stahler, ta od średnioniemieckiego staler ‘sprawdzacz jakości sukna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Staller, a ta od nazw terenowych Stall ’stajnia, obora, chlew’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Staliar.

Szteler - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelęgowski - od nazwy miejscowej Stelągi (siedleckie, gmina Sterdyń).

Szteliga - może od niemieckiej nazwy osobowej Stehling, ta od Stahlm ze średnio-wysoko-niemieckeigo stahel, stahl ‘stal’ lub od nazwy miejscowej Stalling.

Szteliga - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelle - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Szteller - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelma - od niemieckiej nazwy osobowej Stellmann.

Sztelmach - 1434 od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztelmachowski - od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztelman - od niemieckiej nazwy osobowej Stellmann.

Sztelmasik - od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztelmaszewski - od stelmach, także stalmach, starnach ‘rzemieślnik wyrabiający drewniane części wozu’.

Sztelmer - od niemieckiej nazwy osobowej Stemmle, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stameler, stemeler, stemerer ‘jąkała’.

Sztelnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelter - od niemieckiej nazwy osobowej Stelter, ta od średnio-wysoko-niermieckiego stelter ‘człowiek z drewnianą nogą, chromy, kulawy’.

Szteluk - od niemieckiej nazwy osobowej Stell, ta od apelatywu Stell ‘pastwisko’ lub od stel ‘styl, stela ‘pomnik nagrobny’.

Sztelzer - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’; od niemieckiej nazwy osobowej Stelzel.

Sztembarski - 1416 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztemberg - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztemberk - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztemborowski - od nazwy miejscowej Stębork (olsztyńskie, gmina Grunwald).

Sztemborski - od nazwy miejscowej Stębork (olsztyńskie, gmina Grunwald).

Sztemerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Stemmer.

Sztempel - 1303 od stempel, ze staropolskiego stempel ‘pręt metalowy,którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.

Sztempil - 1445 od stempel, ze staropolskiego stempel ‘pręt metalowy,którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.

Sztenbarski - 1429 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztenberg - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztenc - od niemieckiej nazwy osobowej Stanz, ta od imienia Stanisław.

Sztencel - 1425 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztencelpop - 1495 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztencyl - 1416 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztendal - od niemieckiej nazwy osobowej Stendel, ta od nazwy miejscowej Stendal.

Sztendel - od niemieckiej nazwy osobowej Stendel, ta od nazwy miejscowej Stendal.

Sztender - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztendera - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztenderewicz - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztenderowicz - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztenderski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztendig - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Sztendor - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztendur - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Sztengel - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztenger - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztengert - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztengiel - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Sztengiert - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Szteniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sten-, por. staropolskie Steno, od imienia Stanisław, Stencel, od niemieckiej nazwy osobowej Sten, od Stein, imię żeńskie Stenia, od Stefania.

Szteniowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sten-, por. staropolskie Steno, od imienia Stanisław, Stencel, od niemieckiej nazwy osobowej Sten, od Stein, imię żeńskie Stenia, od Stefania.

Sztenke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sten-, por. staropolskie Steno, od imienia Stanisław, Stencel, od niemieckiej nazwy osobowej Sten, od Stein, imię żeńskie Stenia, od Stefania.

Szteń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sten-, por. staropolskie Steno, od imienia Stanisław, Stencel, od niemieckiej nazwy osobowej Sten, od Stein, imię żeńskie Stenia, od Stefania.

Sztepa - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztepan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztepiuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztepniuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sztepun - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szter - w grupie nazwisk pochodzących od ster, ze staropolskiego styr ‘przyrząd do kierowania łodzią, statkiem; też od niemieckich nazw osobowych Ster, Stir.

Szterba - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Szterbicki - zapewne od nazwy miejscowej Styrbiszki (KrPłn).

Szterger - od niemieckiej nazwy osobowej Stäger, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo stëc ‘mały mostek, ścieżka’.

Szterm - od stermać się ‘piąć się, wdrapywać się’, styrm ‘sterta, kopa’.

Szterma - od stermać się ‘piąć się, wdrapywać się’, styrm ‘sterta, kopa’.

Sztermel - od stermać się ‘piąć się, wdrapywać się’, styrm ‘sterta, kopa’.

Sztern - od niemieckiej nazwy osobowej Stern, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stërn ‘gwiazda’.

Szternak - od niemieckiej nazwy osobowej Stern, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stërn ‘gwiazda’.

Szternal - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Szternel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Szterner - od niemieckiej nazwy osobowej Sterner, ta od nazwy miejscowej Stern.

Szternicki - od nazwy miejscowej Starniki (Słupskie, gmina Dębnica Kaszubska) lub Sterna (sieradzkie, gmina Brzeźno).

Szternicki - od niemieckiej nazwy osobowej Stern, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stërn ‘gwiazda’.

Szternowski - od niemieckiej nazwy osobowej Stern, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stërn ‘gwiazda’.

Sztet - od niemieckiej nazwy osobowej Stett, ta od średnio-wysoko-niemieckiego staete ‘stały, niezmienny’.

Sztetil - 1430 od niemieckiej nazwy osobowej Stettel (er), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steel ‘miasteczko’.

Sztetner - od niemieckiej nazwy osobowej Stettner, ta od nazwy miejscowej Stetten.

Sztettner - od niemieckiej nazwy osobowej Stettner, ta od nazwy miejscowej Stetten.

Sztetyłło - od niemieckiej nazwy osobowej Stettel (er), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steel ‘miasteczko’.

Szteyn - od niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Szteyner - od niemieckiej nazwy osobowej Steiner (t), ta od średnio-wysoko-niemieckiego steiner ‘układacz kamieni, czyli znakow granicznych na polach’.

Sztębara - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztębery - od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztęborowski - od nazwy miejscowej Stębork (olsztyńskie, gmina Grunwald).

Sztęborski - od nazwy miejscowej Stębork (olsztyńskie, gmina Grunwald).

Sztęc - od niemieckiej nazwy osobowej Stanz, ta od imienia Stanisław.

Sztęcel - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztiber - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztich - od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztiler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztill - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztiller - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztillerowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztirm - od stermać się ‘piąć się, wdrapywać się’, styrm ‘sterta, kopa’.

Sztoba - od niemieckiej nazwy osobowej Stobbe lub Stob, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stouben ‘kurzyć się’.

Sztoban - od niemieckiej nazwy osobowej Stobbe lub Stob, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stouben ‘kurzyć się’.

Sztober - od niemieckiej nazwy osobowej Stober, ta od prasłowiańskiego stoborB ‘wojownik’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego stober ‘pies myśliwski’.

Sztobiecki - od nazwy miejscowej Stobiec (tarnobrzeskie, gmina Iwaniska), Stobiecko (piotrkowskie, gmina Ładzice).

Sztobiński - od nazw miejscowych Stobno, Stobnica (kilka wsi).

Sztobnicki - od nazw miejscowych Stobno, Stobnica (kilka wsi).

Sztoch - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Sztochaj - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Sztochmal - od dawnego stochmal ‘pył z mąki w młynie, piekarni itp.’

Sztochman - od niemieckiej nazwy osobowej Stockmann.

Sztochmański - od niemieckiej nazwy osobowej Stockmann.

Sztochniałek - od dawnego stochmal ‘pył z mąki w młynie, piekarni itp.’

Sztochowicz - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Sztocki - od nazw miejscowych Stok, Stoki, Stoczek, Stoczki (częste).

Sztof - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stoff, ta od imienia Christoph; może też od dolnoniemieckiego stof ‘kurz’.

Sztofer - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stoff, ta od imienia Christoph; może też od dolnoniemieckiego stof ‘kurz’.

Sztojc - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztojek - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztojka - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztojke - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztojko - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztok - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokajło - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokała - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokałe - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokałko - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokało - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokfisz - 1786 od sztokfisz ‘suszona ryba; dorsz’.

Sztokinger - od niemieckiej nazwy osobowej Stockinger, ta od nazwy terenowej Stocking ‘miejsce po wyrębie’.

Sztokingier - od niemieckiej nazwy osobowej Stockinger, ta od nazwy terenowej Stocking ‘miejsce po wyrębie’.

Sztokiński - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztokman - od niemieckiej nazwy osobowej Stockmann.

Sztokmański - od niemieckiej nazwy osobowej Stockmann.

Sztokoło - od niemieckiej nazwy osobowej Stock, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stoc ‘laska, drąg, pałka’ lub od sztok ‘kłoda; źródło, strumień; ocena w szkole’.

Sztol - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztolak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztolc - od niemieckiej nazwy osobowej Stolz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stolz ‘pyszny dumny’.

Sztolcman - od niemieckiej nazwy osobowej Stolzmann.

Sztolcmann - od niemieckiej nazwy osobowej Stolzmann.

Sztoldman - od niemieckiej nazwy osobowej Stolt, ta od średnioniemieckiego stolt, od średnio-wysoko-niemieckiego stolz ‘pyszny dumny’.

Sztole - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztolek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztoler - od stolarz ‘rzemieślnik wyrabiający przedmioty z drewna’.

Sztolin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztoll - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztolpa - od słup ‘bal; pień drzewa’.

Sztoltman - od niemieckiej nazwy osobowej Stolt, ta od średnioniemieckiego stolt, od średnio-wysoko-niemieckiego stolz ‘pyszny dumny’.

Sztoła - 1394 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Sztomber - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztomberek - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztomberski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztomka - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztompa - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztompek - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztomper - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztompka - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztompke - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztompko - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pulapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Sztoncel - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Sztonder - od gwarowego sztondrać, sztondrować ‘krzyczeć na kogoś’.

Sztondera - od gwarowego sztondrać, sztondrować ‘krzyczeć na kogoś’.

Sztonderski - od gwarowego sztondrać, sztondrować ‘krzyczeć na kogoś’.

Sztondora - od gwarowego sztondrać, sztondrować ‘krzyczeć na kogoś’.

Sztondorowski - od gwarowego sztondrać, sztondrować ‘krzyczeć na kogoś’.

Sztonek - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztonyk - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztoń - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztop - od stopa ‘dolna część nogi’.

Sztopel - od stopa ‘dolna część nogi’.

Sztopka - od stopa ‘dolna część nogi’.

Sztor - 1503 w grupie nazwisk pochodzących od storzyć się ‘stroić się, upiększać się’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Storr.

Sztora - w grupie nazwisk pochodzących od storzyć się ‘stroić się, upiększać się’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Storr.

Sztoracz - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Sztorak - w grupie nazwisk pochodzących od storzyć się ‘stroić się, upiększać się’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Storr.

Sztorba - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztorbała - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego starbać się, starbotać się ‘chwiać się, kołysać się’, por. gwarowe sztarbać się ‘potykać się’.

Sztorc - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego storczyć ‘sterczeć’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Storz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego storz ‘pień’; od gwarowego sztorc ‘kant, gzyms’.

Sztorch - od niemieckiej nazwy osobowej Storch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego storch ‘bocian’.

Sztork - od niemieckiej nazwy osobowej Stork, ta od średnio-wysoko-niemieckiego storc ‘bocian’

Sztorm - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Sztormke - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Sztormkie - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Sztormowski - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Sztos - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew; może też od średnio-wysoko-niemieckiego sto? ‘kłótnia, zatarg’.

Sztosz - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew; może też od średnio-wysoko-niemieckiego sto? ‘kłótnia, zatarg’; od niemieckiej nazwy osobowej Stosch.

Sztoszek - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew; może też od średnio-wysoko-niemieckiego sto? ‘kłótnia, zatarg’.

Sztój - w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Sztrach - od strach ‘niepokoj’, strachać ‘bać się’.

Sztraf - od niemieckiej nazwy osobowej Straff ,ta od średnio-wysoko-niemieckiego straf ‘napięty, srogi; ostry’, także’ energiczny sprężysty’ lub od Straffe ‘kara’.

Sztraj - od strajać ‘stroić’; od strajk ‘zaprzestanie pracy jako forma walki o zrealizowanie żądań’ .

Sztrajch - od niemieckiej nazwy osobowej Streich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strich ‘uderzenie, cios’.

Sztrajt - od niemieckiej nazwy osobowej Streit, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strit ‘spór, sprzeczka’.

Sztrak - od gwarowego straka ‘sroka’, od czeskiego i słowackiego stroka ‘sroka’.

Sztrake - od gwarowego straka ‘sroka’, od czeskiego i słowackiego stroka ‘sroka’.

Sztral - od niemieckiej nazwy osobowej Strahl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stral ‘promień, wytrysk’, też od gwarowego stral ‘diabeł’.

Sztrall - od niemieckiej nazwy osobowej Strahl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stral ‘promień, wytrysk’, też od gwarowego stral ‘diabeł’.

Sztram - od strama ‘poprzeczna belka w saniach’.

Sztramko - od strama ‘poprzeczna belka w saniach’.

Sztramkowski - od strama ‘poprzeczna belka w saniach’.

Sztramowski - od strama ‘poprzeczna belka w saniach’.

Sztramski - od strama ‘poprzeczna belka w saniach’.

Sztranek - od gwarowego stranie ‘wymioty’ lub od stranek ‘strach na wróble’; może też od czeskiego i słowackiego strana ‘strona’.

Sztranko - od gwarowego stranie ‘wymioty’ lub od stranek ‘strach na wróble’; może też od czeskiego i słowackiego strana ‘strona’.

Sztraub - od niemeickich nazw osobowych Straub (e), Streub, te od średnio-wysoko-niemieckiego struben ‘sztywno się jeżyć (o włosach)’.

Sztrauba - od niemeickich nazw osobowych Straub (e), Streub, te od średnio-wysoko-niemieckiego struben ‘sztywno się jeżyć (o włosach)’.

Sztraubaum - od niemeickich nazw osobowych Straub (e), Streub, te od średnio-wysoko-niemieckiego struben ‘sztywno się jeżyć (o włosach)’.

Sztraube - od niemeickich nazw osobowych Straub (e), Streub, te od średnio-wysoko-niemieckiego struben ‘sztywno się jeżyć (o włosach)’.

Sztrauch - od niemieckiej nazwy osobowej Strauch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego struch ‘krzew’.

Sztraus - od niemieckiej nazwy osobowej Strauss, ta od średnio-wysoko-niemieckiego struz ‘ptak struś; powstanie, walka’.

Sztreit - od niemieckiej nazwy osobowej Streit, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strit ‘spór, sprzeczka’.

Sztreja - od niemieckiej nazwy osobowej Strey, ta od nazwy miejscowej Streu lub od słowiańskich nazw osobowych typu Strzeżysław.

Sztrejan - od niemieckiej nazwy osobowej Strey, ta od nazwy miejscowej Streu lub od słowiańskich nazw osobowych typu Strzeżysław.

Sztreker - od niemieckiej nazwy osobowej Strecker, ta od średnioniemieckiego strecken ‘naciągać, rozciągać’.

Sztrekier - od niemieckiej nazwy osobowej Strecker, ta od średnioniemieckiego strecken ‘naciągać, rozciągać’.

Sztrenga - od gwarowego strąg ‘pstrąg’, strąga ‘ogrodzone miejsce na polu lub w lesie przeznaczone dla owiec’.

Sztroba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilic, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Sztrobel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilic, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Sztrof - od niemieckiej nazwy osobowej Straff ,ta od średnio-wysoko-niemieckiego straf ‘napięty, srogi; ostry’, także’ energiczny sprężysty’ lub od Straffe ‘kara’.

Sztrofowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Straff ,ta od średnio-wysoko-niemieckiego straf ‘napięty, srogi; ostry’, także’ energiczny sprężysty’ lub od Straffe ‘kara’.

Sztrojan - w grupie nazwisk pochodzącyh od stroić, dawniej ‘czynić, robić’, też ‘upiększać, ubierać’.

Sztrom - od stromy ‘pochyły’, strom ‘zbocze’.

Sztromke - od stromy ‘pochyły’, strom ‘zbocze’.

Sztromkie - od stromy ‘pochyły’, strom ‘zbocze’.

Sztromko - od stromy ‘pochyły’, strom ‘zbocze’.

Sztromski - od stromy ‘pochyły’, strom ‘zbocze’.

Sztrubel - od niemieckiej nazwy osobowej Strube, ta od średnio-wysoko-niemieckiego struben ‘sterczeć’; od niemieckiej nazwy osobowej Strubel.

Sztrum - w grupie nazwisk pochodzących od strumień, strumyk; może też od podstawy strom-, ze zmianą om- w um-, jak w gwarowym słuma ‘słoma’.

Sztrumf - od niemieckiej nazwy osobowej Strumpf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strumpf ‘pniak’.

Sztrumpf - od niemieckiej nazwy osobowej Strumpf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strumpf ‘pniak’.

Sztrumski - w grupie nazwisk pochodzących od strumień, strumyk; może też od podstawy strom-, ze zmianą om- w um-, jak w gwarowym słuma ‘słoma’.

Sztrunk - od niemieckich nazw osobowych Strunge, Strunk, te od średnio-wysoko-niemieckiego strunc ‘pniak’.

Sztrybelski - od strzybać ‘pić coś gęstego, chłeptać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Strieb.

Sztrybicki - od strzybać ‘pić coś gęstego, chłeptać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Strieb.

Sztrygiel - od niemieckich nazw osobowych Strieg (e)l, Strigl, te od średnio-wysoko-niemieckiego strigel ‘zgrzebło’.

Sztrygler - od niemieckich nazw osobowych Strieg (e)l, Strigl, te od średnio-wysoko-niemieckiego strigel ‘zgrzebło’.

Sztryk - od stryk, ze staropolskiego ‘stryj’, od strykać ‘stoczyć’.

Sztryl - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Sztryloch - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Sztuba - od sztuba, stuba ‘izba, pokoj; niższa klasa w szkole’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stube, ta od średnioniemieckiego stubbe ‘kurz, pył, proch’.

Sztubacki - od sztuba, stuba ‘izba, pokoj; niższa klasa w szkole’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stube, ta od średnioniemieckiego stubbe ‘kurz, pył, proch’.

Sztube - od sztuba, stuba ‘izba, pokoj; niższa klasa w szkole’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stube, ta od średnioniemieckiego stubbe ‘kurz, pył, proch’.

Sztubecki - od sztuba, stuba ‘izba, pokoj; niższa klasa w szkole’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stube, ta od średnioniemieckiego stubbe ‘kurz, pył, proch’.

Sztubel - od sztuba, stuba ‘izba, pokoj; niższa klasa w szkole’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stube, ta od średnioniemieckiego stubbe ‘kurz, pył, proch’.

Sztuber - od niemieckiej nazwy osobowej Stuber.

Sztubert - od niemieckiej nazwy osobowej Stuber.

Sztubiński - od nazwy miejscowej Stubno (przemyskie, gmina Stubno).

Sztuc - od niemieckiej nazwy osobowej Stutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuz, stutz ‘uderzenie, pchnięcie’.

Sztuce - od niemieckiej nazwy osobowej Stutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuz, stutz ‘uderzenie, pchnięcie’.

Sztuchel - od gwarowego stuchły ‘stęchły’ lub od gwarowego stuchlić ‘zmiąć, zbrudzić’.

Sztuchlik - od gwarowego stuchły ‘stęchły’ lub od gwarowego stuchlić ‘zmiąć, zbrudzić’.

Sztuchliński - od gwarowego stuchły ‘stęchły’ lub od gwarowego stuchlić ‘zmiąć, zbrudzić’.

Sztuciński - od nazwy miejscowej Stuczyn (KrW).

Sztucki - od nazwy miejscowej Sztuki (kilka miejscowości).

Sztuczka - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczkiewicz - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczko - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczkowski - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczuński - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczyk - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’; od sztuczka.

Sztuczyński - od nazwy miejscowej Stuczyn (KrW).

Sztuder - od niemieckiej nazwy osobowej Studer.

Sztuderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Studer.

Sztudr - od niemieckiej nazwy osobowej Studer.

Sztudrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Studer.

Sztuflik - od niemieckiej nazwy osobowej Stuff, ta od imienia Christophorus lub od stuf, sztof ‘rosyjska miara pojemności’.

Sztuft - od niemieckiej nazwy osobowej Stuff, ta od imienia Christophorus lub od stuf, sztof ‘rosyjska miara pojemności’.

Sztuk - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztuka - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukała - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukało - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukar - od niemieckiej nazwy osobowej Stücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuck (e), stücke ‘część kawałka ziemi’, por. też szturarz ‘spryciarz’.

Sztukarewski - od niemieckiej nazwy osobowej Stücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuck (e), stücke ‘część kawałka ziemi’, por. też szturarz ‘spryciarz’.

Sztukas - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztuke - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukert - od niemieckiej nazwy osobowej Stücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuck (e), stücke ‘część kawałka ziemi’, por. też szturarz ‘spryciarz’.

Sztukiecki - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukiel - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukiert - od niemieckiej nazwy osobowej Stücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuck (e), stücke ‘część kawałka ziemi’, por. też szturarz ‘spryciarz’.

Sztukiewicz - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukin - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztuko - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukow - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztukowski - od sztuka ‘twórczość z dziedziny sztuk pięknych; umiejętność, biegłość; pojedynczy egzemplarz’.

Sztul - w grupie nazwisk pochodzących od stulić ‘zamknąć, skulić’, też od stuła ‘część stroju liturgicznego kapłana katolickiego’, dawniej też ‘pas u siodła rycerskiego’.

Sztulc - od niemieckiej nazwy osobowej Stolz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stolz ‘pyszny dumny’.

Sztulczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Stolz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stolz ‘pyszny dumny’.

Sztuler - od niemieckiej nazwy osobowej Stuhler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuoler ‘rzemieślnik wyrabiający krzesła, także z trzciny’.

Sztuller - od niemieckiej nazwy osobowej Stuhler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stuoler ‘rzemieślnik wyrabiający krzesła, także z trzciny’.

Sztulpa - od litewskiej nazwy osobowej Stalba.

Sztuła - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od stulić ‘zamknąć, skulić’, też od stuła ‘część stroju liturgicznego kapłana katolickiego’, dawniej też ‘pas u siodła rycerskiego’.

Sztum - 1766 od nazwy miasta Sztum (elbląskie) lub od sztum ‘papieros; prącie’.

Sztumber - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztumberski - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztumbrowicz - od stąpor ‘tłuczek’.

Sztumer - od niemieckiej nazwy osobowej Stümmer.

Sztumiak - od nazwy miasta Sztum (elbląskie).

Sztumowicz - od nazwy miasta Sztum (elbląskie).

Sztumski - od nazwy miasta Sztum (elbląskie).

Sztun - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztunder - od gwarowego sztunder ‘duży kawał chleba’, sztundrować ‘wymyślać, zgrywać się’.

Sztunderski - od gwarowego sztunder ‘duży kawał chleba’, sztundrować ‘wymyślać, zgrywać się’.

Sztuniak - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztuń - od staropolskiego ston ‘nacięcie, ślad po uderzeniu’ lub od stonąć ‘utonąć’.

Sztupaj - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztupalski - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztupecki - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztupek - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztupiec - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztupla - w grupie nazwisk pochodzących od stupać, od gwarowego stupa ‘stępa’.

Sztur - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Sztura - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturacz - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturamski - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturas - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturc - od niemieckiej nazwy osobowej Sturz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sturz ‘spadek, upadek’.

Szturcel - od niemieckiej nazwy osobowej Sturz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sturz ‘spadek, upadek’.

Szturch - od szturchać, szurgać ‘trącać, uderzać’.

Szturgiewicz - od szturchać, szurgać ‘trącać, uderzać’.

Szturm - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturma - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmaj - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturman - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturman - od sztorman, szturmann ‘oficer okrętowy’.

Szturmiak - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmiński - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmo - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmowicz - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmowski - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturmski - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Szturna - od gwarowego szurnąć ‘uderzyć silnie rogami’.

Szturno - od gwarowego szurnąć ‘uderzyć silnie rogami’.

Szturnoga - od gwarowego szurnąć ‘uderzyć silnie rogami’.

Szturny - od gwarowego szurnąć ‘uderzyć silnie rogami’.

Szturo - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturomski - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturycz - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturyło - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturyn - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Szturz - od gwarowego szurać ‘potrącać’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Stuhr, ta od średnioniemieckiego stur ‘sztywny, twardy, nieprzyjazny’.

Sztuszyński - od stus ‘uderzenie; część koła u wozu’, stusić ‘zdusić’.

Sztuwe - od niemieckiej nazwy osobowej Stuve, ta od stuve ‘reszta, ostatek’.

Sztwiernia - od ćwiertnia, czwiertnia ‘dawna miara objętości, cztery korce’.

Sztwiertnia - od ćwiertnia, czwiertnia ‘dawna miara objętości, cztery korce’.

Sztyba - w grupie nazwisk pochodzących od styba ‘stępa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stieb.

Sztybalski - w grupie nazwisk pochodzących od styba ‘stępa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stieb.

Sztybe - w grupie nazwisk pochodzących od styba ‘stępa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stieb.

Sztybek - w grupie nazwisk pochodzących od styba ‘stępa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stieb.

Sztybel - od stybel ‘but’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiebel.

Sztybełko - od stybel ‘but’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiebel.

Sztyber - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztybierz - 1472 od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztyblewicz - od stybel ‘but’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiebel.

Sztyblewski - od stybel ‘but’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiebel.

Sztybor - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztyborski - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztybór - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztybrych - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztybur - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztyburka - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztyburski - od niemieckiej nazwy osobowej Stieber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stieben ‘szybko biegać; wzniecać kurz’.

Sztyc - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztych - 1628 od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztycharz - od niemieckiej nazwy osobowej Sticher lub od sztycharz ‘rytownik’.

Sztychiwicz - 1631 od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztychler - od niemieckiej nazwy osobowej Stichler.

Sztychna - od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztychno - od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztychny - od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztychoń - 1786 od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztychowski - 1660 od niemieckiej nazwy osobowej Stich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stich ‘ukłucie; miejsce spadziste’ lub od sztych ‘szpic, ostry koniec; pchnięcie białą bronią; obraz wyryty na płycie metalowej lub drewnianej’, dawniej ‘handel wymienny’.

Sztyga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy styg-, por. stygnąć, styg ‘zimna woda’.

Sztygar - 1315 od sztygar, ze staropolskiego stygar ‘przełożonyc oddziału w kopalni’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiger.

Sztyger - 1393 od sztygar, ze staropolskiego stygar ‘przełożonyc oddziału w kopalni’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiger.

Sztygiel - od sztygiel ‘dziób bociana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiegel.

Sztygier - od sztygar, ze staropolskiego stygar ‘przełożonyc oddziału w kopalni’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiger.

Sztygir - 1407 od sztygar, ze staropolskiego stygar ‘przełożonyc oddziału w kopalni’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stiger.

Sztyglic - 1478 od niemieckiej nazwy osobowej Stiglitz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stigeliz, stigliz ‘szczygieł’.

Sztygowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy styg-, por. stygnąć, styg ‘zimna woda’.

Sztyk - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztyka - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztykalski - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztykel - od niemieckiej nazwy osobowej Stickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, por. też gwarowe sztykiem ‘resztka papierosa po wypaleniu’.

Sztykelski - od niemieckiej nazwy osobowej Stickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, por. też gwarowe sztykiem ‘resztka papierosa po wypaleniu’.

Sztykgold - od niemieckiej nazwy osobowej Stickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, por. też gwarowe sztykiem ‘resztka papierosa po wypaleniu’.

Sztykiel - od niemieckiej nazwy osobowej Stickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, por. też gwarowe sztykiem ‘resztka papierosa po wypaleniu’.

Sztykla - od niemieckiej nazwy osobowej Stickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, por. też gwarowe sztykiem ‘resztka papierosa po wypaleniu’.

Sztykow - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztykowicz - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztykowski - w grupie nazwisk pochodzących od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Sztyl - 1603 w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztylak - 1794 w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztyler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztylerowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztyliński - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztylka - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztylke - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztylko - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztyller - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Sztyloch - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztylowski - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztyła - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztyłowicz - w grupie nazwisk pochodzących od sty, sztyll ‘rylec pisarski; rękojeść łopaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Stille.

Sztym - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztyma - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztymala - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztymalski - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztymbarg - 1467 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztymberg - 1467 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztymberski - 1418 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztymela - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztymelski - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztymolski - od niemieckiej nazwy osobowej Stimm, ta od nazwy miejscowej Stemmen, możliwe też od średnio-wysoko-niemieckiego stimme ‘glos’ lub od styma ‘estyma, powaga, cześć’.

Sztyna - od gwarowego styna ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stien, ta od imienia Augustinus.

Sztynek - od gwarowego styna ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stien, ta od imienia Augustinus.

Sztynio - od gwarowego styna ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stien, ta od imienia Augustinus.

Sztynyk - od gwarowego styna ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stien, ta od imienia Augustinus.

Sztypa - od stypa ‘uczta pogrzebowa’.

Sztypar - od niemieckiej nazwy osobowej Stipper, ta od imion złożonych Stidbald, Stidberth.

Sztyper - od niemieckiej nazwy osobowej Stipper, ta od imion złożonych Stidbald, Stidberth.

Sztypka - od stypa ‘uczta pogrzebowa’.

Sztypok - od stypa ‘uczta pogrzebowa’.

Sztypuk - od stypa ‘uczta pogrzebowa’.

Sztyrak - w grupie nazwisk pochodzących od ster, ze staropolskiego styr ‘przyrząd do kierowania łodzią, statkiem; też od niemieckich nazw osobowych Ster, Stir.

Sztyrba - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’ (pod wpływem języka słowackiego).

Sztyrbicki - zapewne od nazwy miejscowej Styrbiszki (KrPłn).

Sztyrc - od sterczeć ‘tkwić w miejscu; wystawać nad coś’, też od sterkać ‘utykać’.

Sztyrek - w grupie nazwisk pochodzących od ster, ze staropolskiego styr ‘przyrząd do kierowania łodzią, statkiem; też od niemieckich nazw osobowych Ster, Stir.

Sztyren - od sterany ‘przepracowany, zmęczony; zniszczony; roztrwoniony’.

Sztyruk - w grupie nazwisk pochodzących od ster, ze staropolskiego styr ‘przyrząd do kierowania łodzią, statkiem; też od niemieckich nazw osobowych Ster, Stir.

Szub - 1664 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szuba - 1386 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szuba-Jabłoński - złożenia brak; Szuba 1386 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’; Jabłoński 1400 od nazw miejscowych Jabłonna, Jabłonie (kilka wsi).

Szubaka - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubal - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubala - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubalak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubała - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szuban - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubański - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szuba-Paszkiewicz - złożenia brak; Szuba 1386 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’; Paszkiewicz od imion na Pa-, typu Paweł, Pakosław lub od apelatywów typu pasza.

Szubar - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubara - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubarczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubarga - od szubarga ‘brudas, obdartus’.

Szubarkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubart - 1453 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubartowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubartowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubczyński - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubek - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubel - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubela - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelek - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelka - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelko - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelok - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubelski - 1756 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szuben - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szuber - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuberga - od szubarga ‘brudas, obdartus’.

Szuberi - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuberlak - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuberłowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuberski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubert - 1419 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuberta - 1578 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubertowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubertowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubiak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubicki - od nazwy miejscowej Szubice (KrW).

Szubicz - 1455 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiczuk - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiela - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubielak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubielewski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubielko - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubielski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubieniecki - od nazwy miejscowej Stubno (przemyskie, gmina Stubno).

Szubierajski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubiga - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubik - 1579 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubin - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubina - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiniak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiński - od nazwy miejscowej Stubno (przemyskie, gmina Stubno).

Szubirt - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubis - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubisz - 1798 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiszewski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiś - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubka - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubko - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubladowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szublak - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szuborczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuborski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubos - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubowski - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’.

Szubra - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szubski - 1386 od nazwy miejscowej Szubsk (płockie, gmina Krośniewice).

Szuc - 1396 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuca - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuch - od suchy.

Szuchaj - 1793 od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuchaja - od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuchajewski - od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuchajło - od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuchajski - od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuchalski - od suchy.

Szuchałowicz - od suchy.

Szuchan - od suchy.

Szuchart - od niemieckiej nazwy osobowej Schuchart, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuochworthe ‘szewc’.

Szuchatowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schuchart, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuochworthe ‘szewc’.

Szuchecki - od nazwy miejscowej Suchocin (warszawskie, gmina Jabłonna; siedleckie, gmina Łuków).

Szuchiewicz - od suchy.

Szuchiński - od nazwy miejscowej Suchiny (KrW).

Szuchmacher - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szuchmielski - od gwarowego suchmiel, suchmiał ‘człowiek suchy’.

Szuchmilski - od gwarowego suchmiel, suchmiał ‘człowiek suchy’.

Szuchner - od niemieckiej nazwy osobowej Suchner, ta od nazwy miejscowej Suchan.

Szuchniak - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchnicki - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchniecki - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchniewicz - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchnik - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchnowicz - od gwarowego suchnąć, suchny, suchniały ‘suchy, jałowy’.

Szuchowicz - od suchy.

Szuchowski - od suchy.

Szucht - od suchy.

Szuchta - 1580 od suchy; od gwarowego szuchta ‘febra’.

Szuchy - od suchy.

Szuchyło - od suchy.

Szuciak - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuciaków - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucień - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucik - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuciło - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucin - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucinis - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuciński - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucio - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucki - od nazwy miejscowej Szucie (włocławskie, gmina Skrwilno).

Szucko - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szucza - od szukać.

Szuczka - od szukać.

Szuć - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szućko - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuda - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudaj - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudajski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudak - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudarek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudarkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudarski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudej - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudeja - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudejko - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudek - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudel - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudelski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szuder - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudera - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szuderek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szuderowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szuderski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudko - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudkowski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudlarek - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudlarz - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudleń - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudlich - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudlo - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudło - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudłowski - od gwarowego skudlić ‘zezować’, szudławy ‘zezowaty’.

Szudniak - od wschodniosłowiańskiego sudnik ‘rodzaj szafy kuchennej’.

Szudnik - od wschodniosłowiańskiego sudnik ‘rodzaj szafy kuchennej’.

Szudok - (Śl) od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudorek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudra - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrak - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrawa - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrawski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrawy - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrych - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szudyga - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudyla - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudyła - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudziak - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzianis - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzich - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzichowski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudziechowski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzik - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzikowski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudziński - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzkowski - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudzyński - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szufa - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufalski - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufan - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufar - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffer.

Szufarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffer.

Szufarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffer.

Szufel - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuff - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufik - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufirowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffer.

Szufla - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflada - od szuflada ‘wysuwana część mebla’.

Szufladowcz - od szuflada ‘wysuwana część mebla’.

Szufladowicz - od szuflada ‘wysuwana część mebla’.

Szufladowski - od szuflada ‘wysuwana część mebla’.

Szuflak - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuvel ‘szufla, łopata’.

Szuflat - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szufleński - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szufler - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuvel ‘szufla, łopata’.

Szuflerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schuffler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuvel ‘szufla, łopata’.

Szuflet - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szufleta - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szufletowski - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szuflewski - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflic - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflica - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflicki - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflida - od szuflada ‘wysuwana część mebla’.

Szuflik - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflikowski - od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szufliński - 1732 od szufla ‘rodzaj łopaty; róg łosia’.

Szuflita - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szuflitowski - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szufłat - od suflet ‘pieczona legumina ze słodką masą’ lub od szufleta, sufleta ‘sufler, podpowiadacz’.

Szufnik - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schuff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuofe ‘wiadro na wodę’.

Szufraga - od sufragan ‘biskup pomocniczy ordynariusza diecezji’.

Szufranek - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szufranowicz - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szufranowski - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szufrański - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szufreida - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Szufreyda - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Szufryd - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Szufryn - od szufryn ‘złota moneta hiszpańska’.

Szuft - od niemieckiej nazwy osobowej Schuft, ta zapewne ze starowysokoniemieckiego scuft ‘czub, czupryna’.

Szufta - od niemieckiej nazwy osobowej Schuft, ta zapewne ze starowysokoniemieckiego scuft ‘czub, czupryna’.

Szugacz - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugaj - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugajew - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugajow - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugajów - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugalski - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugało - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugan - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szugier - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuer ‘szewc’.

Szugiera - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuer ‘szewc’.

Szugiero - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuer ‘szewc’.

Szuglicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szuglo - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szuhaj - 1528 od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szuhalski - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szuhart - od niemieckiej nazwy osobowej Schuchart, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuochworthe ‘szewc’.

Szuhyta - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug (g), wysokoniemieckiego schouch ‘but’, por. też gwarowe sugać ‘skakać’.

Szuj - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szuja - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujak - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujder - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujecki - od nazwy miejscowej Sójki (kilka miejscowości).

Szujewski - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujka - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szujka - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujkowski - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szujkowski - od szuja ‘szubrawiec’, dawniej ‘hałastra, bałagan’, suja ‘materiał do naprawiania łodzi’.

Szujski - od nazwy miasta Szuja (KrW).

Szuk - od szukać.

Szuka - od szukać.

Szukacz - od szukać.

Szukaj - od szukać.

Szukajło - od szukać.

Szukajłow - od szukać.

Szukal - od szukać.

Szukala - od szukać.

Szukalak - od szukać.

Szukale - od szukać.

Szukalewicz - od szukać.

Szukalla - od szukać.

Szukalski - 1726 od szukać.

Szukaluk - od szukać.

Szukał - od szukać.

Szukała - od szukać.

Szukałczyk - od szukać.

Szukało - od szukać.

Szukałowicz - od szukać.

Szukałowski - od szukać.

Szukaniec - od szukać.

Szukany - od szukać.

Szukański - od szukać.

Szukay - od szukać.

Szukiel - od szukać.

Szukieła - od szukać.

Szukiełło - od szukać.

Szukiełojc - od szukać.

Szukiełojć - od szukać.

Szukiełowicz - od szukać.

Szukiennik - (Śl) od suknia ‘wierzchni strój kobiecy, dawniej też męski; ubiór, ubranie’, sukno ‘gruba tkanina wełniana’; od sukiennik ‘tkacz; handlarz suknem’.

Szukiewicz - od szukać.

Szukiewicz-Szarkas - złożenia brak; Szukiewicz od szukać; Szarkas od staropolskiego sarkać, szarkać ‘siorbac, chlipać’, później ‘utyskiwać’.

Szukina - od szukać.

Szukiński - od szukać.

Szukow - od szukać.

Szukowski - od szukać.

Szuks - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szuksta - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szukstul - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szukszło - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szukszta - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szuksztal - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szuksztel - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szukszto - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szuksztul - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szuksztyl - od litewskiej nazwy osobowej Szukszta.

Szukuć - od szukać.

Szukul - od szukać.

Szukulski - od szukać.

Szul - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szula - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulac - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulaczkowski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulaczuk - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulaj - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulajewski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulak - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulakiewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulakowski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szular - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szularczuk - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szularecki - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szularek - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szularowski - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szularz - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulas - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulasa - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulasz - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulata - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulatycki - od nazwy miejscowej Sulatycze (KrW).

Szulawa - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulawiak - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulawski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulbiński - od nazwy miejscowej Sulbiny (siedleckie, gmina Garwolin).

Szulborski - 1640 od nazwy miejscowej Szulborze, dawniej Suliborze (łomżyńskie, gmina Zaręby Kościelne), Szulibory (płockie, gmina Staroźreby).

Szulc - 1619 od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulca - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulc-Cholnicki - złożenia brak; Szulc 1619 od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz; Cholnicki brak.

Szulc-Cieplicki - złożenia brak; Szulc 1619 od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz; Cieplicki od nazwy miejscowej Ciepliny (wlocławskie, gmina Izbica Kujawska).

Szulce - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulcek - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulcewski - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulcha - od niemieckiej nazwy osobowej Sulch, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sulgen ‘umazany błotem’.

Szulchaczewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sulch, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sulgen ‘umazany błotem’.

Szulcik - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulcki - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulc-Nowak - złożenia brak; Szulc 1619 od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz; Nowak 1335 od nowy; od nowak ‘człowiek nowy, przybysz’.

Szulczak - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczek - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczewski - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczik - (Pom) od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczycki - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczyk - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulczyński - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulec - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulej - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulejewski - od nazw miejscowych Sulejow, Sulejewo (kilka miejscowości).

Szulejko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulejowski - od nazw miejscowych Sulejow, Sulejewo (kilka miejscowości).

Szulek - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuleka - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuleko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulencki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Szulepa - od wschodniosłowiańskiego szulepa ‘leworęki’.

Szuler - 1617 od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szuleracki - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulerecki - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulerowicz - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulerski - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulerz - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szuleszko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuleta - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulew - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulewa - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulewski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulęcki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Szulędzki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Szulęga - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulęta - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulga - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgacz - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgaczewicz - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgaczyk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgan - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulganik - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulganiuk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulge - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgenia - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgeniuk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgicz - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgicz-Noga - złożenia brak; Szulgicz od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’; Noga 1392 od noga.

Szulgienia - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgin - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulginia - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgo - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgostowski - od nazwy miejscowej Sulgostów (radomskie, gmina Klwów).

Szulgowicz - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulgowski - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulhaczewicz - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulhan - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulhaniuk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulich - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulichowski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulierz - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szulig - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuliga - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuligostowski - od nazwy miejscowej Sulgostów (radomskie, gmina Klwów).

Szulik - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuliko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulikowski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulim - od imienia złożonego Sulimir, notowanego w Polsce od XI w.

Szulima - od imienia złożonego Sulimir, notowanego w Polsce od XI w.

Szulimowicz - od imienia złożonego Sulimir, notowanego w Polsce od XI w.

Szulimowski - od imienia złożonego Sulimir, notowanego w Polsce od XI w.

Szulimski - od imienia złożonego Sulimir, notowanego w Polsce od XI w.

Szulin - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuliniewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulinowicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuliński - od nazwy miejscowej Sulin (poznańskie, gmina Kłecko).

Szulist - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulisz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuliszewski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulita - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulitko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulka - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulkiewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulkin - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulkowski - od nazw miejscowych typu Sułkowice, Sułków, Sułkowo.

Szulma - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulman - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmaniewicz - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmaniuk - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmann - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmanowicz - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmański - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmiński - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulmowski - od niemieckich nazw osobowych Schulmann, Scholmann, te od średnio-wysoko-niemieckiego scholle, schulle ‘gruda ziemi, darnina’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schulle ‘grubianin, gbur’.

Szulowski - od nazw miejscowych Sułów, Sulów, Sulewo (kilka wsi).

Szulski - od nazwy miejscowej Szuły (KrW).

Szult - od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szulta - od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szulte - od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szultek - od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szulte-Nele - złożenia brak; Szulte od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’; Nele od imienia Kornel, od niemieckich nazw osobowych Nell, Nelle, te od średnio-wysoko-niemieckiego nëlle ‘głowa’.

Szulter - od niemieckiej nazwy osobowej Solter, ta od średnioniemieckiego solter ‘sprzedawca soli’.

Szultis - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szultk - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szultka - od niemieckiej nazwy osobowej Schult, ta od średnioniemieckiego schulthete, schulte ‘wójt, sołtys’.

Szultz - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szuluk - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulysz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szulz - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szulzyk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżuk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżuka - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżyca - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżycki - od nazwy miejscowej Szulżycze (KrW).

Szulżycki - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżyk - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szulżyński - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szuł - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szuła - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułajew - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułak - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułakiewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułakowski - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułc - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułcik - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułczewski - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułczuk - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułczyk - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułczyński - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Szułdrzyński - od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szułecki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Szułejko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułek - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułęcki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Szułkiewicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułko - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułkowski - od nazw miejscowych typu Sułkowice, Sułków, Sułkowo.

Szułowicz - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Szułowski - od nazw miejscowych Sułów, Sulów, Sulewo (kilka wsi).

Szułtysek - 1468 od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szułtysiak - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szułtysowic - 1397 od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szum - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szuma - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumacha - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szumacher - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szumachewicz - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szumachowicz - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szumachowski - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szumaczuk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumaczyk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumada - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumajda - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumajko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumajłowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumakiewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumakow - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumakowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumakowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumaków - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumal - 1684 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumala - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalczyk - 1683 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalik - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumaliński - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalkowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalla - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalo - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumalski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumał - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumała - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumałła - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumało - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumałów - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szuman - 1612 od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumanek - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumaniec - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumanko - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumann - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumań - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumańczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Szumański - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’ lub od nazwy miejscowej Szumanie (płockie, gmina Zawidz).

Szumar - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumara - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumarek - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumarowski - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumarski - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumasz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumaszkiewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumbarowicz - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szumbarski - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szumbera - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szumbor - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szumborski - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szumc - (Pom) od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumczak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumczuch - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumczuk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumczyk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumega - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumejda - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumejko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumejło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumel - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumela - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumelak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumelewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumeluk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumełda - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumełko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumer - 1433 od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumera - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumerowicz - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumerowski - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumerski - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumert - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumiac - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiacki - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiakowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiał - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiało - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiata - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiato - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumichora - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiczek - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumidło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumidłowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiec - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiejko - 1489 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiejski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiel - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiela - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumielewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumielewski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumielowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumielski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumieluk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumieł - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiełda - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiełło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumieło - 1580 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiera - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumierz - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumiesz - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumiewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumig - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiga - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigaj - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigajski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigalski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigał - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigała - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigało - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigłowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumigraj - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumihora - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumik - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumikowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumila - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilanko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilański - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilas - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilaś - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilcz - (Maz) od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilczuk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilejko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilewski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilin - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilina - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiliński - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilo - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumilski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiluk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumił - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiła - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiłło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiło - 1572 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiło-Kulczycki - złożenia brak; Szumiło 1572 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’; Kulczycki 1589 od nazwy miejscowej Kulczyce (KrW).

Szumiłow - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiłowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiłowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’ lub od nazwy miejscowej Szumiłowo (gorzowskie, gmina Boleszkowice; toruńskie, gmina Radzyń Chełmiński).

Szumin - 1551 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szuminiak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumiński - od nazwy miejscowej Szumin (siedleckie, gmina Łochów).

Szumioła - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumionka - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumisz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumita - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumito - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumk - (Śl) od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumka - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumkiewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumkow - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumkowiak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumkowski - 1640 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’ lub od nazwy miejscowej Szumki (białostockie, gmina Boćki).

Szumków - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumla - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlakowski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlański - 1437 od nazwy miejscowej Szumlany (KrW).

Szumlas - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlaś - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumleński - 1468 od nazwy miejscowej Szumlany (KrW).

Szumlewicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlewski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlicki - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumlik - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumliński - 1474 od nazwy miejscowej Szumlany (KrW).

Szumliński - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szummer - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumna - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumniak - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumniewski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumnik - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumny - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’; od szumny ‘szumiący’.

Szumoło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumorek - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schumer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘urwis, włóczęga’.

Szumos - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumow - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumowiat - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumowicz-Włodarczyk - złożenia brak; Szumowicz od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’; Włodarczyk 1527 (z fonetyką ukraińską) od podstawy włod-, por. staropolskie włodać, imiona złożone typu Wlodzisław, Wlodzimir. Pod wpływem czeskim nastąpiła zmiana ło- w ła-, stąd dziś władać ‘sprawować władzę; być właścicielem czegoś’, władza ‘prawo rządzenia; zdolność panowania nad ciałem; moc, siła’; Władysław.

Szumowiec - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumowiecki - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumowski - 1500 od nazwy miejscowej Szumowo (kilka wsi).

Szumrak - od gwarowego szumrać ‘ściemniać się w oczach’.

Szumrał - od gwarowego szumrać ‘ściemniać się w oczach’.

Szumrota - od gwarowego szumrać ‘ściemniać się w oczach’.

Szumrowski - od gwarowego szumrać ‘ściemniać się w oczach’.

Szumski - 1398 od nazw miejscowych typu Szumsko, Szum, Szumny.

Szumuk - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumula - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumulin - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumulski - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumuło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumułowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumura - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumurło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumusik - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumyłko - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumyło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumyłowicz - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumyn - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szun - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szunda - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złożonych na Sund-.

Szundak - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złożonych na Sund-.

Szunejko - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szuniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szunk - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szunke - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szunkiewicz - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szunko - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szunkowski - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szunowski - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szuń - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szuńko - od gwarowego szunka ‘szynka’.

Szuńko - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Szup - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupa - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupar - od łacińskiego super.

Szupczewski - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupczyński - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupe - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupejko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupek - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupeniuk - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupenko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupenkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupeńko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szuper - od łacińskiego super.

Szupernak - od łacińskiego super.

Szuperniak - od łacińskiego super.

Szuperski - od łacińskiego super.

Szupiana - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupiano - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupiany - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupic - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupica - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupicki - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupieluk - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupien - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupieniak - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupienik - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupieniuk - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupienko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupień - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupieńko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupik - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupiluk - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupiło - 1662 od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupin - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupina - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupiński - 1676 w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e); od nazwy miejscowej Szupienie (Wileńszczyzna).

Szupka - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupke - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupko - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szuplak - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szuplecki - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szuplewski - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szuplik - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupliński - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupluk - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupłak - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupłat - od gwarowego szupłat ‘obdartus’.

Szupra - od łacińskiego super.

Szuprowicz - od łacińskiego super.

Szuprowski - od łacińskiego super.

Szupryn - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szuprynowicz - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szupryński - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szupski - od nazwy miejscowej Supy (łomżyńskie, gmina Jedwabne).

Szupulski - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szupuła - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Szur - 1377 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szura - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuraj - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuran - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurani - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuranow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurawski - od gwarowego surawa ‘szuwar, sitowie, zarośla’; surawy ‘wilgotny, mokry’.

Szurba - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Szurbak - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Szurbiel - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Szurc - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurchaj - od szurch ‘pogłoska, wieść’.

Szurczak - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurczyk - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurczyński - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurda - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Szurdak - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Szurdyga - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Szurec - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurej - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurek - 1436 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurgacz - od szurgać ‘szurać’.

Szurgaj - od szurgać ‘szurać’.

Szurgajło - od szurgać ‘szurać’.

Szurgal - od szurgać ‘szurać’.

Szurgalewicz - od szurgać ‘szurać’.

Szurgała - 1669 od szurgać ‘szurać’.

Szurgociński - od szurgać ‘szurać’.

Szurgot - od szurgać ‘szurać’.

Szurgott - od szurgać ‘szurać’.

Szurgucki - od gwarowego surgut ‘surdut’.

Szurgut - od gwarowego surgut ‘surdut’.

Szurik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurka - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurkała - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurkało - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurkawski - od nazwy miejscowej Szurkowo (leszczyńskie, gmina Poniec).

Szurkiewicz - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurko - 1424 od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurkowski - od nazwy miejscowej Szurkowo (leszczyńskie, gmina Poniec).

Szurkus - od szurk ‘czupurny chłopak’, szurka ‘stos drzewa rąbanego’, od gwarowego surkać ‘siorbać’.

Szurlej - od staropolskiego szurclat, surclat ‘część zbroi chroniąca brzuch’.

Szurleta - od staropolskiego szurclat, surclat ‘część zbroi chroniąca brzuch’.

Szurlewicz - od gwarowego szurlać ‘szurać’.

Szurlik - od gwarowego szurlać ‘szurać’.

Szurłat - od staropolskiego szurclat, surclat ‘część zbroi chroniąca brzuch’.

Szurło - od gwarowego szurlać ‘szurać’.

Szurło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurma - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmach - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmacki - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmacz - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmak - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurman - od niemieckiej nazwy osobowej Surmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sur, suwer ‘kwaśny, gorzki’, też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Szurmann - od niemieckiej nazwy osobowej Surmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sur, suwer ‘kwaśny, gorzki’, też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Szurmański - od niemieckiej nazwy osobowej Surmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sur, suwer ‘kwaśny, gorzki’, też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Szurmas - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmiak - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmik - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurmo - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Szurnel - 1627 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuro - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurobura - od szurumburać się ‘złościc się’, por. szurum-burum ‘zamieszanie, zamęt’.

Szurosz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurowski - 1653 od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurpa - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpel - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpicki - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpik - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpiński - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpo - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurpowicz - od szurpa ‘gęś, kura; nieporządna kobieta’.

Szurski - od nazwy miejscowej szur ‘zamojskie, gmina Krasnobród), Szury (suwalskie, gmina Szypliszki).

Szurszewski - od nazwy miejscowej szur ‘zamojskie, gmina Krasnobród), Szury (suwalskie, gmina Szypliszki).

Szurta - od niemieckiej nazwy osobowej Schurt, ta stanowi skrót od Schubert.

Szurtak - od niemieckiej nazwy osobowej Schurt, ta stanowi skrót od Schubert.

Szurubur - 1544 od szurumburać się ‘złościc się’, por. szurum-burum ‘zamieszanie, zamęt’.

Szuruta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuryga - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurygajło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuryn - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szuryniuk - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurynowski - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szuryń - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szuryński - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurys - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurz - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurza - 1460 od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzec - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzkiewicz - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzykiewicz - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzyński - od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szus - od sus ‘długi skok’.

Szusbier - od niemieckiej nazwy osobowej SuBbier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sueze ‘słodki’ + bir, bire ‘gruszka’ lub bier ‘piwo’.

Szusbir - od niemieckiej nazwy osobowej SuBbier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sueze ‘słodki’ + bir, bire ‘gruszka’ lub bier ‘piwo’.

Szuscicki - od nazwy miejscowej Szuścickie (KrW).

Szust - 1303 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szusta - 1562 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustak - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustaka - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustakiewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustakowicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustakowski - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustal - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustalewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustalik - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustało - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustar - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustecki - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuster - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szusterkiewicz - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szusterman - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster, Schoster.

Szusterow - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szusterowicz - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szusterowski - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustka - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustkiewicz - 1684 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szustkiewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustko - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustkowski - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szusto - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustok - (Śl) od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustokiewicz - –

Szustoł - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustor - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustorowski - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustow - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustowicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustowski - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustrow - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustrowski - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szustykiewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szusz - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszak - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszakiewicz - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszalski - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszczak - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Szuszczek - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Szuszczewicz - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Szuszczyk - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Szuszczykiewicz - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Szuszczyński - od nazwy miejscowej Suszczyno, dziś Sufczyn (siedleckie, gmina Kobiel), Suszczyn (KrW).

Szuszek - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszel - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszewicz - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszewski - od nazw miejscowych Suszewo, Suszów (kilka wsi).

Szuszfalak - od dawnego suswał, sus fał, szuszwał ‘fartuch skórzany używany przez kowali i hutników; człowiek leniwy’.

Szuszka - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszkiel - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszkiewicz - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszko - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszkowski - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszlak - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Szuszlik - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Szuszman - od niemieckiej nazwy osobowej Sußmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego süe?e ‘miły, słodki’.

Szuszmon - od niemieckiej nazwy osobowej Sußmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego süe?e ‘miły, słodki’.

Szuszniak - od gwarowego suśnia, susznia ‘miejsce wybrane w ziemi do suszenia owoców’, także ‘sosna’.

Szusztak - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuszuła - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszwalak - od dawnego suswał, sus fał, szuszwał ‘fartuch skórzany używany przez kowali i hutników; człowiek leniwy’.

Szuszycki - od nazw miejscowych Suszyca, Suszyce (kilka miejscowości).

Szuszyło - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszyn - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszyna - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Szuszyński - od nazwy miejscowej Suszyn (część Bydgoszczy).

Szuściak - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuścicki - od nazwy miejscowej Szuścickie (KrW).

Szuścicki - od nazwy miejscowej Szuścickie (KrW).

Szuściel - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuścik - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuścikiewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szuściski - od nazwy miejscowej Szuścickie (KrW).

Szuślik - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Szuśniak - od gwarowego suśnia, susznia ‘miejsce wybrane w ziemi do suszenia owoców’, także ‘sosna’.

Szut - 1662 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuta - 1441 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutak - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutakiewicz - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutar - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutarzewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutas - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutaś - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szute - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutek - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuter - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szuterkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szuterski - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutiak - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutik - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutka - 1441 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty; od staropolskiego szutka ‘żart’.

Szutkiewicz - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutko - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutkow - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutkowicz - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutkowski - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutma - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutnik - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutoczkin - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutor - od łacińskiego sutor ‘szewc’.

Szutorski - od łacińskiego sutor ‘szewc’.

Szutoś - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutow - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutowicz - 1560 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutowski - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty lub od nazw miejscowych Szutowice, Szuty.

Szutra - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutrak - 1560 od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutran - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutranowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutro - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutryk - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Szutt - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutta - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuty - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutyj - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szutyk - od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szuwa - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwaj - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwajew - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwalski - od nazwy miasta Suwałki.

Szuwała - 1682 od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwałka - 1684 od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwałow - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwałowski - od nazwy miejscowej Suwały (KrW).

Szuwałów - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwar - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwara - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwarek - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwarniak - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwarowski - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwarski - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwart - 1394 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuwart - od niemieckiej nazwy osobowej Schuwardt, ta od Schubert.

Szuwarzyński - od szuwar, suwar ‘zarośla, sitowie, siano’.

Szuwikowski - od suwać ‘zmieniać miejsce; iść, poruszać się posuwiście’.

Szuwiński - od nazwy miejscowej Suwin (ostrołęckie, gmina Somianka).

Szuwirt - 1399 od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Szuyski - od nazwy miasta Szuja (KrW).

Szuzda - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Szuzdak - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Szuzdowski - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Szużdak - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Szwab - 1381 od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwaba - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabach - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabczyński - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabe - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwaber - od niemieckiej nazwy osobowej Schaber, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo Swap, Swab (e) ‘mieszkaniec Szwabii’.

Szwaberań - od niemieckiej nazwy osobowej Schaber, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo Swap, Swab (e) ‘mieszkaniec Szwabii’.

Szwabich - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabig - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabik - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabiński - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabis - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabiuk - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwablik - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabo - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwaboch - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwaboczyński - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabowicz - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabowski - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwabski - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwaby - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwach - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwacha - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwachła - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwachło - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwachta - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwachula - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwachuła - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwacier - od niemieckiej nazwy osobowej Schwazer, ta od nazwy miejscowej Schwaz lub od Schwatzer ‘gaduła’.

Szwacik - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwaciński - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwacz - 1788 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaczyna - od śląskiego gwarowego swaczyna ‘podwieczorek’.

Szwaczyński - od śląskiego gwarowego swaczyna ‘podwieczorek’.

Szwad - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadczak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwade - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwader - od niemieckiej nazwy osobowej Szwader, ta od Szwade.

Szwaderski - od niemieckiej nazwy osobowej Szwader, ta od Szwade.

Szwadiak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadro - od niemieckiej nazwy osobowej Szwader, ta od Szwade.

Szwadron - od szwadron ‘pododdział jazdy konnej’.

Szwadroński - od szwadron ‘pododdział jazdy konnej’.

Szwadzba - od staropolskiego swadźba ‘ślub, wesele’.

Szwadziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadzki - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadzyniak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwade, ta od górnoniemieckiego Schwade ‘okolica bagnista’.

Szwadźba - od staropolskiego swadźba ‘ślub, wesele’.

Szwager - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szwagier - 1580 od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagierczak - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagierczuk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagierczyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagierek - 1705 od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagirczak - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagirczyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagirek - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagler - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szwaglis - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szwagra - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrowski - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagruk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrun - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrus - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagryk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagryński - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrzak - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrzyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwagrzyk-Heinrich - złożenia brak; Szwagrzyk od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’; Heinrich od imienia Henryk. Imię popularne w Polsce od średniowiecza jest pochodzenia germańskiego, od haima ‘ojczyzna’ + rihhi ‘potężny, mocny’.

Szwaicer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwaiger - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwainoch - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwainowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwaizer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwaj - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwaja - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwajc - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajca - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcak - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcar - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwajcarski - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwajcarz - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwajcarzewski - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwajce - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcek - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwajcewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcok - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcowski - 1638 od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajcz - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajczak - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajczenko - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajczyniec - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwajda - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwajdak - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwajder - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwajdler - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwajdo - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwajdrak - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwajdrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwajduch - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwajdych - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwajer - od niemieckiej nazwy osobowej Schweier, ta od odmiany nazwy osobowej Schweiger.

Szwajerek - od niemieckiej nazwy osobowej Schweier, ta od odmiany nazwy osobowej Schweiger.

Szwajewski - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwajg - od niemieckiej nazwy osobowej Schweig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘bydło rogate’.

Szwajger - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwajgert - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwajgiec - od niemieckiej nazwy osobowej Schweig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘bydło rogate’.

Szwajgiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szwajgier - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwajgierczak - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwajk - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajka - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkiewicz - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwajko - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkos - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkosz - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkow - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwajna - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnar - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinaere ‘pastuch świń, świniarz’.

Szwajner - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinaere ‘pastuch świń, świniarz’.

Szwajnoch - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnok - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnos - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnóg - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajor - od niemieckiej nazwy osobowej Schweier, ta od odmiany nazwy osobowej Schweiger.

Szwajorek - od niemieckiej nazwy osobowej Schweier, ta od odmiany nazwy osobowej Schweiger.

Szwajosz - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwajszczak - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwak - od swak ‘szwagier, współzalotnik’.

Szwakiel - od swak ‘szwagier, współzalotnik’.

Szwakiewicz - od swak ‘szwagier, współzalotnik’.

Szwakowski - od swak ‘szwagier, współzalotnik’.

Szwal - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwala - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwalb - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalbe - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalbendorf - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalbic - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalbo - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalbowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwalik - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwalikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwaliński - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwalis - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwalka - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwalski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwaluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwała - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwałek - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwałk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwałkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwałko - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwałtek - od gwarowego swałtek ‘zwitek’.

Szwam - od szwama ‘grzyb modrzewiowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schwamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swam ‘grzyb’.

Szwamek - 1608 od szwama ‘grzyb modrzewiowy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schwamm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swam ‘grzyb’.

Szwan - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwanc - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanz ‘ogon’ lub od szwanc ‘członek męski’.

Szwancar - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanzen ‘poruszać się zgrabnie ruchem tanecznym’, też od gwarowego szwancier ‘członek męski’.

Szwancarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanzen ‘poruszać się zgrabnie ruchem tanecznym’, też od gwarowego szwancier ‘członek męski’.

Szwancer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanzen ‘poruszać się zgrabnie ruchem tanecznym’, też od gwarowego szwancier ‘członek męski’.

Szwanczar - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanzen ‘poruszać się zgrabnie ruchem tanecznym’, też od gwarowego szwancier ‘członek męski’.

Szwand - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwanda - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwander - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwanderski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwandke - (Pom) od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwandrak - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwandrok - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwandrowicz - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwandt - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwanduła - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwandziak - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwandzikowski - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwane - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwanek - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwaniec - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwanik - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwank - od niemieckiej nazwy osobowej Schwank, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanc ‘cienki, chudy, wysmukły’ lub od szwank ‘szkoda, krzywda’.

Szwanka - od niemieckiej nazwy osobowej Schwank, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanc ‘cienki, chudy, wysmukły’ lub od szwank ‘szkoda, krzywda’.

Szwanke - od niemieckiej nazwy osobowej Schwank, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanc ‘cienki, chudy, wysmukły’ lub od szwank ‘szkoda, krzywda’.

Szwankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwank, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanc ‘cienki, chudy, wysmukły’ lub od szwank ‘szkoda, krzywda’.

Szwano - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwanola - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwant - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwanz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwanz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swanz ‘ogon’ lub od szwanc ‘członek męski’.

Szwapczyński - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwapka - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwapko - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwar - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwara - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaracki - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaraczewski - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaradzki - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarbel - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’; od gwarowego szwarb ‘świerzb’.

Szwarbuła - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’; od gwarowego szwarb ‘świerzb’.

Szwarc - 1358 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarca - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarc-Bronikowski - złożenia brak; Szwarc 1358 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’; Bronikowski od imion złożonych typu Bronisław, Bronisąd, też od brona.

Szwarce - 1356 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarcek - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarcewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarc-Fiter - złożenia brak; Szwarc 1358 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’; Fiter od niemieckich nazw osobowych Feter, Fetter, te od apelatywu Vetter ‘kuzyn.

Szwarcki - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarcowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarcpeter - 1446 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarcpiesz - 1413 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarcpieszek - 1415 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarcpieszko - 1393 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarcz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarczak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’. ‘

Szwarczerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarczowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarć - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwardak - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwardz - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwarecki - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarejko - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarek - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarga - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwargoliński - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwargot - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwargowski - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwarguliński - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwargulski - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwarguła - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwargus - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwark - od niemieckiej nazwy osobowej Schwark, ta od średnioniemieckiego werk, swark ‘ciemne, groźne chmury; zmartwienie, cierpienie’, może też od swar.

Szwarko - od niemieckiej nazwy osobowej Schwark, ta od średnioniemieckiego werk, swark ‘ciemne, groźne chmury; zmartwienie, cierpienie’, może też od swar.

Szwarkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwark, ta od średnioniemieckiego werk, swark ‘ciemne, groźne chmury; zmartwienie, cierpienie’, może też od swar.

Szwarlik - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarnewicz - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarniak - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarniewicz - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnog - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnowicz - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnowiecki - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnowski - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnóg - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwarnuk - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwaro - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarocha - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarowski - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarski - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaruk - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaryczewski - od nazwy miejscowej Swaryczów (zamojskie, gmina Komarów-Osada).

Szwaryczowski - od nazwy miejscowej Swaryczów (zamojskie, gmina Komarów-Osada).

Szwaryn - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwaryński - od nazwy miejscowej Swaryn (Wileńszczyzna).

Szwaryński - od nazwy miejscowej Swaryszów (kieleckie, gmina Sedziszów).

Szwaryś - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarzer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwarzyński - od nazwy miejscowej Swaryn (Wileńszczyzna).

Szwast - od gwarowego szwasty ‘cienkie pnie, kołki’.

Szwasz - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwaszkiewicz - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwat - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwata - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwatek - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwatko - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwato - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwatoński - od swat ‘pośrednik przy zawieraniu małżeństwa; starosta weselny’.

Szwatro - od gwarowego szwa trać, swatrać ‘szwargotać’.

Szwatron - od gwarowego szwa trać, swatrać ‘szwargotać’.

Szwatrow - od gwarowego szwa trać, swatrać ‘szwargotać’.

Szwatrów - od gwarowego szwa trać, swatrać ‘szwargotać’.

Szwayka - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwaykiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwaykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwąder - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwąderski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwąnder - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szweb - 1494 od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szweba - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebel - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebkowski - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebler - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szweblik - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebor - od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku; w średniowieczu formy oboczne Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Szwebow - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebowicz - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebów - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebs - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwebuk - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szwecki - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwec-Nadworny - złożenia brak; Szwec od szewc, ze staropolskiego szwiec; Nadworny od nadworny ‘należący do dworu; dworski’.

Szwecow - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczak - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczko - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczuga - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczuk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczyk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szweczyński - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szwed - 1624 od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szweda - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedas - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedasik - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedczyński - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwede - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedek - 1685 od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szweder - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwedes - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedewicz - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwediczak - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedka - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedkiewicz - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedko - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwed-Koliński - złożenia brak; Szwed 1624 od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede; Koliński 1397 od nazwy miejscowej Kotlin (kaliskie, gmina Kotlin).

Szwedkowicz - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedkowski - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedków - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedler - od niemieckiej nazwy osobowej Schwedler.

Szwedło - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedo - 1609 od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedow - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedowicz - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedowski - od nazwy miejscowej Swędów (łódzkie, gmina Stryków).

Szwedów - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedrowicz - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwedrowski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwedryk - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwedulski - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedun - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedyc - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedyk - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedz - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedziak - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedzicki - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedzik - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedziński - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedziuk - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwedzki - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szwegler - od niemieckiej nazwy osobowej Schwegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swegel (e) ‘rodzaj fletu’.

Szweicer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szweida - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szweidzik - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szweig - od niemieckiej nazwy osobowej Schweig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘bydło rogate’.

Szweiger - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szweigjert - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szweik - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szweika - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szweikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szweinik - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szweinoch - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwej - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szweja - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwejc - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwejcer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szwejczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, ta od nazwy geograficznej Schweiz ‘Szwajcaria’.

Szwejczyk - 1613 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szwejda - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwejder - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwejdych - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwejer - od niemieckiej nazwy osobowej Schweier, ta od odmiany nazwy osobowej Schweiger.

Szwejger - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwejgiert - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweiger ‘właściciel stada bydła rogatego; dzierżawca lub wyrabiający towary spożywcze z mleka’.

Szwejk - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwejka - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwejko - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwejkow - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwejkowski - od nazwy miejscowej Szwejki (ciechanowskie, gmina Stedryń; skierniewickie, gmina Sadkowice) lub Świejkówka (KrW).

Szwejkus - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwejnic - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwejnoch - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwejowicz - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwejowski - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Szwejter - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwek - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwekowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwel - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwela - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’; por. szwela ‘pokład’.

Szwelbe - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szwelbik - od niemieckiej nazwy osobowej Schwalbe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego szwalbe, swalwe ‘jaskółka’.

Szweler - od niemieckiej nazwy osobowej Schweller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweller ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwelerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweller ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwelicki - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szweliński - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwelnik - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwelnis - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwelski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwem - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemme, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmen ‘spławiać drewno’.

Szweme - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemme, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmen ‘spławiać drewno’.

Szwemer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemmer, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmer ‘flisak’.

Szwemin - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemme, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmen ‘spławiać drewno’.

Szwemiński - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemme, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmen ‘spławiać drewno’.

Szwemmer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwemmer, ta od nazwy miejscowej Schwemm lub od średnio-wysoko-niemieckiego swemmer ‘flisak’.

Szwen - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwencer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwenzer, ta od nazwy miejscowej Schwenz lub od średnio-wysoko-niemieckiego swenzen ‘czyścić, stroić, ozdabiać’.

Szwencfejer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwenzer, ta od nazwy miejscowej Schwenz lub od średnio-wysoko-niemieckiego swenzen ‘czyścić, stroić, ozdabiać’.

Szwencler - 1739 od niemieckiej nazwy osobowej Schwenzer, ta od nazwy miejscowej Schwenz lub od średnio-wysoko-niemieckiego swenzen ‘czyścić, stroić, ozdabiać’.

Szwencner - od niemieckiej nazwy osobowej Schwenzer, ta od nazwy miejscowej Schwenz lub od średnio-wysoko-niemieckiego swenzen ‘czyścić, stroić, ozdabiać’.

Szwend - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwenda - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwender - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendke - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwendowicz - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwendowski - od nazwy miejscowej Swędów (łódzkie, gmina Stryków).

Szwendowski - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwendra - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendrak - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendrowski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendrych - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendrys - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwendryszewski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwenig - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwenik - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwenin - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwenk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwenk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swenke ‘ktoś, kto się wygina, kołysze’.

Szwenke - od niemieckiej nazwy osobowej Schwenk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swenke ‘ktoś, kto się wygina, kołysze’.

Szweńdziak - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwep - od niemieckiej nazwy osobowej Schweppe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swep (e) ‘bicz’.

Szwepurski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweppe, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swep (e) ‘bicz’.

Szwer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Szwera - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Szwerc - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwercewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwerczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szwerda - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwerdak - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwerdt - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwerecki - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwergiel - w grupie nazwisk pochodzącyh od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języlu’.

Szwerin - od niemieckiej nazwy osobowej Schwerin.

Szwerkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwark, ta od średnioniemieckiego werk, swark ‘ciemne, groźne chmury; zmartwienie, cierpienie’, może też od swar.

Szwerkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Szwerlak - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwerlik - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwerlikowski - od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Szwermer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwermer, ta średnio-wysoko-niemieckiego swarmer, swermer ‘włóczyć się, hulać’, Schwämer ‘birbant, hulaka’.

Szwerner - od niemieckiej nazwy osobowej Schwermer, ta średnio-wysoko-niemieckiego swarmer, swermer ‘włóczyć się, hulać’, Schwämer ‘birbant, hulaka’.

Szwerniak - od gwarowego szwarny ‘piękny, urodziwy’ lub też od swar ‘kłótnia, zatarg’.

Szwert - od niemieckiej nazwy osobowej Schwert, ta średnio-wysoko-niemieckiego swërt ‘miecz’.

Szwertner - od niemieckiej nazwy osobowej Schwert, ta średnio-wysoko-niemieckiego swërt ‘miecz’.

Szweryn - od niemieckiej nazwy osobowej Schwerin.

Szweryniak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwerin.

Szwerynowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwerin.

Szweryń - od niemieckiej nazwy osobowej Schwerin.

Szwes - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Szwesig - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Szwet - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swet-, por. białoruskie swet ‘świat’, niemiecka nazwa osobowa Swet, ta od słowiańskich nazw osobowych na Svęt-.

Szwetka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swet-, por. białoruskie swet ‘świat’, niemiecka nazwa osobowa Swet, ta od słowiańskich nazw osobowych na Svęt-.

Szwetowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swet-, por. białoruskie swet ‘świat’, niemiecka nazwa osobowa Swet, ta od słowiańskich nazw osobowych na Svęt-.

Szwew - 1325 od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szweycer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Szweykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schweik, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Swinder.

Szwezig - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Szweżyk - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Szwęda - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwędek - od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Szwęderski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwędowski - od nazwy miejscowej Swędów (łódzkie, gmina Stryków).

Szwędra - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwędrak - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwędrowski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwędrys - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwędryś - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwiąder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Szwic - od świeca, za staropolskiego też świca.

Szwicz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Szwida - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwider - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Szwidke - (Śl) od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwidkowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwiduch - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwiec - 1413-14 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szwied - od świedzieć ‘świadczyć’.

Szwieda - od świedzieć ‘świadczyć’.

Szwiedczyński - od świedzieć ‘świadczyć’.

Szwiel - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwielle, Schwill, te od średnio-wysoko-niemieckiego swele ‘nagniotek; opuchlizna’.

Szwielarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schweller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sweller ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szwiendrowski - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Szwierc - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwiercz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwierczewski - od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Szwierczina - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Szwierczów - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwierczyna - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Szwierczyński - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Szwiergiel - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Szwierkosz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Szwierkot - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Szwiertnia - od ćwiertnia ‘mający czwartą część włóki’.

Szwiesik - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Szwięga - od niemieckiej nazwy osobowej Schwinge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinge ‘przetak do zboża; klepaczka do lnu’.

Szwig - 1496 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwigacz - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwiger - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwigon - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwigoń - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwigowski - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwil - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwielle, Schwill, te od średnio-wysoko-niemieckiego swele ‘nagniotek; opuchlizna’.

Szwill - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwielle, Schwill, te od średnio-wysoko-niemieckiego swele ‘nagniotek; opuchlizna’.

Szwilski - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwielle, Schwill, te od średnio-wysoko-niemieckiego swele ‘nagniotek; opuchlizna’.

Szwiłpe - od litewskiej nazwy osobowej Švilpa.

Szwimer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swimen ‘chodzić tam i z powrotem, kołysać się’.

Szwina - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwindowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-, por. Swindheri.

Szwinga - od niemieckiej nazwy osobowej Schwinge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinge ‘przetak do zboża; klepaczka do lnu’.

Szwingal - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwinge - od niemieckiej nazwy osobowej Schwinge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinge ‘przetak do zboża; klepaczka do lnu’.

Szwingel - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwingiel - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwingol - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwinienko - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwink - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwinka - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwinke - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwinko - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwinkowski - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwionder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Szwiontek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Szwirc - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwit - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitaj - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitalik - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitalla - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitała - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitek - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitko - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitkowski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitków - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwitro - od litewskiej nazwy osobowej Šwitrá, ta od švitrús ‘prędki, zwinny’.

Szwitula - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Szwizewski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Szwob - 1372 od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwoba - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Szwoch - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwocha - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Szwoger - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwoger-Lettecki - złożenia brak; Szwoger od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’; Lettecki od latać, lato.

Szwogier - 1492 od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwoj - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwoja - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojczewski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojda - od szwajda ‘szwaczka’, por. też niemiecka nazwa osobowa Schweide, ta od nazwy miejscowej Schweida (kolo Królewca).

Szwojdrak - od niemieckiej nazwy osobowej Schweider, ta od nazwy miejscowej Schweida.

Szwojka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojło - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojnicki - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwojnoch - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwojnóg - od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwok - od swak ‘szwagier, współzalotnik’.

Szwola - 1765 od wszoł ‘wesz głowowa, bydlęca’.

Szwoliński - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwolnis - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwołek - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwołek - od wszoł ‘wesz głowowa, bydlęca’.

Szwołko - od wszoł ‘wesz głowowa, bydlęca’.

Szwon - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwona - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwonder - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwondor - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Szwonek - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szworacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworadzki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworaski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworc - 1376 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szworce - 1434 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szworcjurg - 1463 od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Szworek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworlikowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szworski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-,por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Szwost - od gwarowego szwasty ‘cienkie pnie, kołki’.

Szwoynicka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwoynicki - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Swoisław oraz od swój.

Szwół - od gwarowego swal, swał ‘zwał; na schwał’.

Szwugier - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwugiera - 1584 od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwugir - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwunczak - od gwarowego szwunk ‘impet; rozbieg; pęd’.

Szwunzak - od gwarowego szwunk ‘impet; rozbieg; pęd’.

Szwuńczak - od gwarowego szwunk ‘impet; rozbieg; pęd’.

Szwur - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Szwyd - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwyd vel Szwed - w grupie nazwisk pochodzących od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwydek - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwyderski - od nazwy miejscowej Świder (część Otwocka, warszawskie), Świdry (częste).

Szwydka - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwydki - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwydko - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwydowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwygon - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Szwymer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swimen ‘chodzić tam i z powrotem, kołysać się’.

Szwynar - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwyndowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-, por. Swindheri.

Szwyndrak - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-, por. Swindheri.

Szwyndrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-, por. Swindheri.

Szwyngel - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwyngiel - od gwarowego szwingel ‘drążek, giba czka pompowa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schingel.

Szwyning - (forma zgermanizowana) od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Szwyrc - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwyrczewski - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Szwytka - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szwytki - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Szyb - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szyba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybajew - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybajko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybajło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybala - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybał - 1699 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybała - 1499 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szyban - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybanienkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybanin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybanow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybanów - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybart - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Sibert, Siebert, te od imienia złożonego Siegbert.

Szybartowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Sibert, Siebert, te od imienia złożonego Siegbert.

Szybaski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybatka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybawski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybel - 1681 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szyber - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szyberna - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szyberny - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szyberski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szybert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Sibert, Siebert, te od imienia złożonego Siegbert.

Szybiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiczenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybie - 1644 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiega - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybielak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybielok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybielski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybilski - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Szybilski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiłło - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Szybiłło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiło - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Szybiński - 1613 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybis - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybist - 1608 od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Szybista - od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Szybisty - od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Szybisz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybiś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybka - od szybki.

Szybke - (Śl) od szybki.

Szybki - od szybki.

Szybkie - od szybki.

Szybko - od szybki.

Szybkow - od szybki.

Szybkowski - 1747 od szybki.

Szyblak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybliński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybłowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybol - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybolski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybowiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybrowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szybrut - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szybryt - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert; od szyber ‘zasuwa do zamykania przewodu kominowego’.

Szybski - nazwy miejscowej Szyby (kieleckie, gmina Bodzechów).

Szybszak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuch - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybułowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybun - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybunka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuńka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybut - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybuta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybutowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybutowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szybylski - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Szybyłowicz - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Szyc - 1204 w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szyca - w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szycek - 1410 w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szycel - w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szych - 1489 od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szycha - 1336 od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychacz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychalew - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychalewski - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychalski - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychałowicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychan - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szyche - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szycher - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Szychewicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychiak - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychiewicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychiński - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychla - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Szychlec - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Szychliński - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Szychła - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Szychło - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychman - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Szychniak - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychniewicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychniowicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szycholec - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychot - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychowiak - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychowicz - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychowiec - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychowski - od nazw miejscowych typu Szychowo, Szychowice, Szychów.

Szychólski - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychóła - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychółda - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychrow - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Szycht - od szychta ‘stos bali, warstwa budowlana; zmiana w kopalni’, szycht ‘otwór kopalni’, od gwarowego sychtać ‘robić powoli’.

Szychta - 1484 od szychta ‘stos bali, warstwa budowlana; zmiana w kopalni’, szycht ‘otwór kopalni’, od gwarowego sychtać ‘robić powoli’.

Szychtarz - od szychtarz, sychtarz ‘ślusarz’.

Szychte - od szychta ‘stos bali, warstwa budowlana; zmiana w kopalni’, szycht ‘otwór kopalni’, od gwarowego sychtać ‘robić powoli’.

Szychter - od szychtarz, sychtarz ‘ślusarz’.

Szychterz - 1626 od szychtarz, sychtarz ‘ślusarz’.

Szychucki - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychulec - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychulski - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychuła - 1513 od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychułda - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szychylski - od nazw osobowych na Szy-, typu Szymon lub od staropolskiego szych, gwarowego sych ‘złota lub srebrna nić w tkaninie’.

Szycik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szyciło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szyciłowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szyciński - od nazwy miejscowej Syczyn (chełm., gmina Wierzbica), Sycyna (radomskie, gmina Zwoleń), Sycyn (poznańskie, gmina Oborniki).

Szyciuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szycki - 1544 od nazwy miejscowej Sycze (krakowskie, gmina Wielka Wieś; katowickie, gmina Pilica).

Szycko - 1463 w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemiecka nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szyckowicz - 1492 w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeicka nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szyckowski - w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemiecka nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szycowic - 1466 w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szycowski - od nazwy miasta Syców (kaliskie), Sycewo (konińskie, gmina Sompolno), Syczów (chełm., gmina Żmudź).

Szycz - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczak - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczeski - od nazwy miasta Syców (kaliskie), Sycewo (konińskie, gmina Sompolno), Syczów (chełm., gmina Żmudź).

Szyczewski - od nazwy miasta Syców (kaliskie), Sycewo (konińskie, gmina Sompolno), Syczów (chełm., gmina Żmudź).

Szyczkowski - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczuk - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczuła - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczyk - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyczyński - od nazwy miejscowej Syczyn (chełm., gmina Wierzbica), Sycyna (radomskie, gmina Zwoleń), Sycyn (poznańskie, gmina Oborniki).

Szyćko - w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szyćków - w grupie nawisk pochodzących od podstawy Szyc-, por. nazwy osobowe na Szy-, typu Szymon, niemeickei nazwa osobowa Schütz, gwarowe syc ‘skąpiec’.

Szyda - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szydarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szydaszek - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydek - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydel - od szydło ‘gruba igła’.

Szydelski - od szydło ‘gruba igła’.

Szydeł - od szydło ‘gruba igła’.

Szydełka - od szydło ‘gruba igła’.

Szydełkiewicz - od szydło ‘gruba igła’.

Szydełko - od szydło ‘gruba igła’.

Szydełkowski - od szydło ‘gruba igła’.

Szyder - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyderczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyderka - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyderko - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyderski - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szydko - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydlaczek - 1666 od szydło ‘gruba igła’.

Szydlak - 1406 od szydło ‘gruba igła’.

Szydlarek - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlarski - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlecki - od szydło ‘gruba igła’.

Szydler - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlerowicz - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlewicz - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlicki - od nazwy miejscowej Szydlice (gdańskie, gmina Karsin).

Szydlik - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlikowski - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlin - od szydło ‘gruba igła’.

Szydliński - od szydło ‘gruba igła’.

Szydlo - od szydło ‘gruba igła’.

Szydloch - od szydło ‘gruba igła’.

Szydluk - od szydło ‘gruba igła’.

Szydła - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłak - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłek - 1497 od szydło ‘gruba igła’.

Szydło - 1136 od szydło ‘gruba igła’.

Szydłos - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłosz - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłoś - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłowak - od nazwy miejscowej Szydłów, Szydłowo (kilka miejscowości); od nazwy miejscowej Szydłówek (część Kielc).

Szydłowicz - 1369 od szydło ‘gruba igła’.

Szydłowicz-Szudrowicz - złożenia brak; Szydłowicz 1369 od szydło ‘gruba igła’; Szudrowicz w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Szydłowiecki - 1445 od nazwy miasta Szydłowiec (radomskie).

Szydłownik - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłowski - 1408 od nazwy miejscowej Szydłów, Szydłowo (kilka miejscowości).

Szydłów - od szydło ‘gruba igła’.

Szydłuś - od szydło ‘gruba igła’.

Szydo - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydon - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydoń - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydowski - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydół - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szydrów - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Szyduk - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydulski - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szyduła - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydziak - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydzik - 1780 w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydzikowski - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydzina - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydziński - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydzisz - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szydzowski - w grupie nazwisk pochodzących od szyda, szyd ‘szyderstwo’.

Szyf - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Szyfa - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Szyfarowicz - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyfaryn - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyfer - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyferman - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyfers - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyff - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Szyffer - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyffers - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyffmann - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Szyfka - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szyfko - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szyfkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szyfman - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Szyfmann - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Szyfmon - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Szyfnek - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffen ‘żeglować po morzu, płynąć okrętem’.

Szyfner - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffen ‘żeglować po morzu, płynąć okrętem’.

Szyfranek - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szyfraniec - 1384 od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szyfrański - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szyfruga - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyfter - od szyftarz ‘rzemieślnik wyrabiający łoża do strzelby ręcznej’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schifter, ta od schiften ‘zbijać belki gwoździami’.

Szyg - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szyga - 1450 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygajczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygajew - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygalik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygałowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygenda - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygenowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygęda - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygieda - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygiel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygielski - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygieł - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygienda - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygiendowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szygiera - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szyglak - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygłowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szygocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygojczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygolski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygołajczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygołowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygorski - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szygoski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygólski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygóła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szyguda - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygudziński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygula - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygulla - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szyguła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szygut - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szyguta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Szyika - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyiński - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyja - 1437 w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjak - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjakowski - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjaków - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjan - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjanowski - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjanów - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjbert - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Szyjda - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjduk - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjeski - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjewicz - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjewski - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjka - 1404 w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjko - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjkowski - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjków - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjnik - 1493 w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjota - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjów - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyjut - w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szyk - 1484 od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyka - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykalak - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykalski - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykała - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykało - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykanowski - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schicker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykas - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykasiuk - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyke - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykiel - 1471 od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykielski - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykier - od niemieckiej nazwy osobowej Schicker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schicker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykir - od niemieckiej nazwy osobowej Schicker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szyklin - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szyklowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykoł - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykołowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykołowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schickel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiec ‘krzywy, pokręcony’.

Szykoniec - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykor - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Szykora - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Szykorski - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Szykota - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykowiak - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykowicz - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykowiec - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykowiecki - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykowna - od szyk ‘porządek; oddział wojska’; od szykowny ‘wytworny’, dawniej też ‘zgrabny’.

Szykownik - od szyk ‘porządek; oddział wojska’; od szykowny ‘wytworny’, dawniej też ‘zgrabny’.

Szykowny - od szyk ‘porządek; oddział wojska’; od szykowny ‘wytworny’, dawniej też ‘zgrabny’.

Szykowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Szyk (nowosądeckie, gmina Jodłownik).

Szykszman - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykszmel - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykszmian - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szyksznia - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szyksznian - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykszniarz - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykszniasz - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykuc - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykucki - 1520 od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykuć - 1513 od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykula - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykulski - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykuła - 1569 od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykuło - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykuna - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykut - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykuta - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykutowicz - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szyl - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szyla - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylaj - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylak - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylakowski - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylar - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylarski - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylberg - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Szylbert - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Szylc - od gwarowego szylc ‘daszek czapki’ lub od niemeickeij nazwy osobowej Schultz (e), Schü ltz (e), te od średnio-wysoko-niemieckiego schullei?e ‘sołtys, wójt’.

Szylczak - od gwarowego szylc ‘daszek czapki’ lub od niemeickeij nazwy osobowej Schultz (e), Schü ltz (e), te od średnio-wysoko-niemieckiego schullei?e ‘sołtys, wójt’.

Szylczek - od gwarowego szylc ‘daszek czapki’ lub od niemeickeij nazwy osobowej Schultz (e), Schü ltz (e), te od średnio-wysoko-niemieckiego schullei?e ‘sołtys, wójt’.

Szyld - od szyld ‘tablica z napisem umieszczona przy wejściu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej schilt ‘tarcza’.

Szyldak - od szyld ‘tablica z napisem umieszczona przy wejściu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej schilt ‘tarcza’.

Szyldarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schilder, , ta z średnio-wysoko-niemieckiego schiltaere ‘ten, co wyrabia tarcze’.

Szylder - od niemieckiej nazwy osobowej Schilder, , ta z średnio-wysoko-niemieckiego schiltaere ‘ten, co wyrabia tarcze’.

Szylderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schilder, , ta z średnio-wysoko-niemieckiego schiltaere ‘ten, co wyrabia tarcze’.

Szyldlar - 1489 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyldman - od szyld ‘tablica z napisem umieszczona przy wejściu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej schilt ‘tarcza’.

Szyle - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylejko - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szyler - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylerski - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylewski - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylierz - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylig - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szyliga - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szyligowski - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szylik - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylikowski - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylin - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szylin - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylina - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szylinczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szyling - 1385 od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling.

Szylingowski - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling.

Szyliniec - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szylinowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szylińczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szyliński - od nazwy miejscowej Szylina (olsztyńskie, gmina Bartoszyce), Szyleny (elbląskie, gmina Braniewo).

Szyliński - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szylist - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylista - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylka - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylke - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylkiewicz - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylkin - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylko - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylkowski - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szyll - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylle - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szyller - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szyller vel Schiller - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szylling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling.

Szylma - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Szylman - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Szylmański - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Szylo - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylonek - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylor - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Szyluk - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylukiewicz - od staropolskiego szyl ‘człowiek zezowaty’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schiele.

Szylwach - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szylwański - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szylwian - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szylz - od gwarowego szylc ‘daszek czapki’ lub od niemeickeij nazwy osobowej Schultz (e), Schü ltz (e), te od średnio-wysoko-niemieckiego schullei?e ‘sołtys, wójt’.

Szyła - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłak - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłakow - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłakowski - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłak-Szydłowski - złożenia brak; Szyłak od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’; Szydłowski 1408 od nazwy miejscowej Szydłów, Szydłowo (kilka miejscowości).

Szyłański - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłas - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłejko - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłek - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkajtis - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkiewicz - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkin - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłko - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkojtis - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkonis - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkowicz - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłkowski - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłłas - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłłejko - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłło - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyło - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłow - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłowicz - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłowski - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłów - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szyłyk - od szyć, szyło na Kresach Wschodnich ‘szydło’.

Szym - 1444 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szyma - 1155 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymacek - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymach - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymacha - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymacher - od niemieckich nazw osobowych Schumacher, Schuhmacher, te od średnio-wysoko-niemieckiego schouchmacher ‘szewc’.

Szymachnia - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymachniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymachowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymachowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymacki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczakowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymada - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymadło - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymainda - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaj - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaja - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajdo - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajtas - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajtis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymajtys - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymak - 1394 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymakiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymakin - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymakowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymakowski - 1434 od nazwy miejscowej Szymaki (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Szymal - 1470 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymala - 1786 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymalak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymalczyk - 1797 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymalik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymalski - 1787 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymała - 1748 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymałek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymałka - 1691– od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymałkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szyman - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymana - 1418 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanajtis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanek - 1313 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanel - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanelis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymani - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymania - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniak - 1761 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanica - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniec - 1623 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanietz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaninus - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniok - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniska - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaniuk-Borozna - złożenia brak; Szymaniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Borozna (pod wpływem ukraińskim) od bruzda, dawniej brózda.

Szymaniuk-Paryż - złożenia brak; Szymaniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Paryż od nazwy miejscowej Paryż, stolicy Francji.

Szymaniuksztis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymank - (Maz) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanke - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymankiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymankowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymankowięta - 1319 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymankowski - od nazw miejscowych typu Szymankowo (poznańskie, gmina Murowana Goślina).

Szymann - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanowicz - 1319 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanowiec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanowski - 1396 od nazw miejscowych typu Szymanowo, Szymanów.

Szymanów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanówka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanski - 1759 od nazwy miejscowej Szymany (kilka wsi) lub od nazwy osobowej Szyman.

Szymanuszka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymanyszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymań - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańczykiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymańkowski - od nazw miejscowych typu Szymankowo (poznańskie, gmina Murowana Goślina).

Szymar - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymara - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymarek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymarowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymarski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymas - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymasek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymasia - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymasiuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszek - 1598 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaś - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymaślik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymbalski - od niemieckich nazw osobowych Schönball, Schombel, te od imienia złożonego Sconibald.

Szymbała - od niemieckich nazw osobowych Schönball, Schombel, te od imienia złożonego Sconibald.

Szymbara - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbarewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbarowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbarski - od nazwy miejscowej Szymbory (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja), Szymborze (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Szymbel - od niemieckich nazw osobowych Schönball, Schombel, te od imienia złożonego Sconibald.

Szymber - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbera - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymberski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbirski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbor - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbora - 1698 od nazwy miejscowej Szymbory (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja), Szymborze (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Szymborewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymborn - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Szymborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymborowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymborski - 1762 od nazwy miejscowej Szymbory (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja), Szymborze (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Szymbórski - od nazwy miejscowej Szymbory (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja), Szymborze (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Szymbra - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymbrowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szymburski - od nazwy miejscowej Szymbory (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja), Szymborze (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Szymcak - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymchel - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymchowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymciszek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczak - 1486 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczakiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczakowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczakowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczaków - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczak-Radzki - złożenia brak; Szymczak 1486 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Radzki od nazw miejscowych typu Raczki, Rak, Raki lub od racki ‘radny miejski’.

Szymczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczok - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczonek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczuch - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczukiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczukowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczuk-Szymaniuk - złożenia brak; Szymczuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Szymaniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczy - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczych - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczycha - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczycki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyk - 1607 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczykiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczykowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczykowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyna - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyszak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczyszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymdel - 1452 od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szymdler - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szymecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymecko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymeczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymeczka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymeczko - 1604 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymedziuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymejda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymek - 1392 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymel - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymela - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymelak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymelfejnik - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymelfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymelfenik - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymelfenik - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymelfening - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymelk - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymelpfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymełka - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymen - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymeniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymeon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymer - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymera - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerak - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerda - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerenda - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymerski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymert - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymeta - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymetat - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymetka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymetyniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szymfeniuk - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymialis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiał - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiałojć - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymianiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymianiec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymianis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymic - 1510 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymica - 1794 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymich - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymichowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymicki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiczek - 1671 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiczko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiec - 1444 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiechowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymieczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiel - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymielec - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymielfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szymierko - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymierowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymierz - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymiesiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiesiek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiesiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymikewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymikiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymik-Kozaczko - złożenia brak; Szymik od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Kozaczko od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóz, junak, zabijaka’.

Szymikowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymikowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymil - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymilak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymilak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymilewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymił - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymił - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymiło - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymiłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymin - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szyminczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szyminiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiński - 1782 od nazwy miejscowej Szymany (kilka wsi) lub od nazwy osobowej Szyman.

Szymioł - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymion - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymirski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Szymisko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiszek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiszewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiszko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymiura - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymka - 1490 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkarczyk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szymkaruk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szymke - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymko - XIII w. od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkonis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkowiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkowicz - 1416 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymków - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkuc - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkuć - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkun - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkus - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkusz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkuś - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymla - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymlak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlec - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlek - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlik - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymlów - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymła - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymo - 1405 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoc - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoch - 1461 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymocha - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymol - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymola - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymolewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymona - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonek - 1790 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoni - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoniak - 1763 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoniczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoniczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoniek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoniewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonis-Szymanowski - złożenia brak; Szymonis od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Szymanowski 1396 od nazw miejscowych typu Szymanowo, Szymanów.

Szymonowicz - 1440 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymonowski - 1452 od nazw miejscowych typu Szymanowo, Szymanów.

Szymoń - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymończuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymończyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymońska - od nazwy miejscowej Szymany (kilka wsi) lub od nazwy osobowej Szyman.

Szymoński - 1653 od nazwy miejscowej Szymany (kilka wsi) lub od nazwy osobowej Szyman.

Szymor - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymora - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymorek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymos - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymosz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymowicz - 1501 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szympruch - zapewne od niemieckich nazw osobowych Simprecht, Semprecht, te od imienia złożonego Sindperth.

Szymsiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymski - 1673 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymsza - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymsza - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Szymszak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymszak - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Szymszal - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymszal - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Szymszałek - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Szymszan - od niemieckiej nazwy osobowej Simson, ta od imienia Simson, a to z hebrajskiego šimšon ‘słoneczko’.

Szymszo - 1395 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymszon - od niemieckiej nazwy osobowej Simson, ta od imienia Simson, a to z hebrajskiego šimšon ‘słoneczko’.

Szymucha - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymujko - – od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano odXII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymukiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymukonis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymukowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymul - 1448 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymula - 1784 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulak - 1788 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulański - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulok - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymulski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuła - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymułko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymułowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymun - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuna - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymunek - 1500 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuniakiewicz - 1792 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymunowicz - 1407 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymunowski - 1458 od nazw miejscowych typu Szymanowo, Szymanów.

Szymuński - od nazwy miejscowej Szymany (kilka wsi) lub od nazwy osobowej Szyman.

Szymur - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymura - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymurak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymurda - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymurek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymurski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymus - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusiak - 1787 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusiński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusiuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusz - 1394 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuszewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuszkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuszowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuszyński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuś - 1798 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymuta - 1394 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymutka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymutko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymyła - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymyło - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Szymyniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymynkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymyńczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymysł - od zmyślić ‘mówić nieprawdę’, dawniej też ‘wymyslać, majstrować; symulować’, zmysł.

Szymyślik - od zmyślić ‘mówić nieprawdę’, dawniej też ‘wymyslać, majstrować; symulować’, zmysł.

Szyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynacha - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynacki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Szynagel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinagel.

Szynagiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinagel.

Szynajewski - od nazwy góry Synaj, znanej ze Starego Testamentu.

Szynak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynaka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynal - 1474 od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynalewicz - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynalewski - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynalik - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynalowski - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynalski - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynarkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Schinder, Schinner, te od średnio-wysoko-niemieckiego schinden ‘zdejmować skórę ze zwierzęcia albo korę z drzewa’.

Szynarowski - od niemieckich nazw osobowych Schinder, Schinner, te od średnio-wysoko-niemieckiego schinden ‘zdejmować skórę ze zwierzęcia albo korę z drzewa’.

Szynarski - od niemieckich nazw osobowych Schinder, Schinner, te od średnio-wysoko-niemieckiego schinden ‘zdejmować skórę ze zwierzęcia albo korę z drzewa’.

Szynaruk - od niemieckich nazw osobowych Schinder, Schinner, te od średnio-wysoko-niemieckiego schinden ‘zdejmować skórę ze zwierzęcia albo korę z drzewa’.

Szynaszek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynaś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynawa - (z fonetyką ukraińską) od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Szyncel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinzel, ta od nazwy osobowej Schinz, pochodzącej od imion złożonych na Schin-.

Szyncer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Szyncerek - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Szyncowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynczyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynd - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szynda - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndak - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndal - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndała - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndar - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndel - 1497 od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndela - 1767 od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndelarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szynder - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndera - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szynderłacki - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szynderłata - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szynderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndla - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndlak - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndlar - 1425 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlarewicz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlarowicz - 1450 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndler - 1402 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlerewicz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlerowicz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlerski - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndlik - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndlor - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndłowski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndo - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndol - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndol - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szyndorczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndorski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndra - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndrakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndralewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndułko - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndurski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndzarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndzer - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szyndziak - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szyndzielarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szyndzielorz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szynel - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szynela - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szynelfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szynelik - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szynenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyneńko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynert - od niemieckich nazw osobowych Schinder, Schinner, te od średnio-wysoko-niemieckiego schinden ‘zdejmować skórę ze zwierzęcia albo korę z drzewa’.

Szynfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szyngajewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sing, ta od sengen ‘wypalać ogniem’.

Szyngera - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Szyngiel - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Szyngielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Szyngier - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Szyngiera - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Szyngierewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Szyngira - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Szynglarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Singler, ta od nazwy terenu Singelle ‘obniżenie terenu’.

Szynglarz - od niemieckiej nazwy osobowej Singler, ta od nazwy terenu Singelle ‘obniżenie terenu’.

Szyngler - od niemieckiej nazwy osobowej Singler, ta od nazwy terenu Singelle ‘obniżenie terenu’.

Szynglewski - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Szyngolec - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Szyngwalski - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szyngwelski - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szyniarowski - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Szyniczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyniczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyniec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynikowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyniszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynk - 1723 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynka - 1422 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkałowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkar - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarcuk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarczok - (Śl) od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarczuk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarczyk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarczyn - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarek - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarenko - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarewicz - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarewski - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarowicz - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarski - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkaruk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkaryk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarz - 1445 od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarzewski - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkarzyński - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkelewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynker - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkie - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkielewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkielewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkielewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkiełowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkier - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynklar - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szynklarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szynkler - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szynklerz - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szynklewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynklewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szynkora - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkorczuk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkorek - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkoruk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynkowiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkowski - 1741 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkuć - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkun - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkura - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szynlar - 1478 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szynlik - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szynman - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynmann - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynocha - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynol - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynolarewicz - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynoł - od staropolskiego szynal ‘gwóźdź’.

Szynosz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynoszek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynowiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynowski - 1691 od nazwy miejscowej Szynowo (olsztyńskie, gmina Barczewo).

Szyntak - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szyntar - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego sindhari.

Szynter - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego sindhari.

Szyntor - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego sindhari.

Szynula - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szynwalski - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szynwałd - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szynwałd - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szynwelski - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szynwelski - od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szynwelski - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szynweski - od nazwy miejscowej Szenweza, dziś Krasna Łąka (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Szynyl - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szyńcowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyńczewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyńczowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szyn-, ta od niemieckiej nazwy osobowej Sin, a ta od gockiego sin ‘stary’, może też od syn lub od imienia Szymon.

Szyńkarczuk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szyńkarenko - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szyp - 1393 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypa - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypajło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypak - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypał - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypałkowski - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypar - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypaszek - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szypcio - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypczak - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypczyk - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypczyn - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypczyński - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypecki - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypek - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypel - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypelak - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypelow - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypelów - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypełowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szyper - 1490 od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyperek - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyperko - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyperski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypert - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypery - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypica - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypicki - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypicyn - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypidło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypidycz - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypielski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypieluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypieńko - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypik - 1465 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypilenko - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypilko - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypilski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypiluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypiłko - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypiłko - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypiłło - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypiłło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypiło - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypiło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypiłow - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypioła - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypiołło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypioło - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypior - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypiorowski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypiórkowski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypka - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypke - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypko - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypkowski - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypla - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szyplak - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szyplawa - 1663 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szyplawy - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szyplewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szyplewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szyplik - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypliński - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypłakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypło - 1311 od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypnicki - od nazwy miejscowej Sypniewo (kilka wsi).

Szypniewicz - 1560 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypniewski - od nazwy miejscowej Sypniewo (kilka wsi).

Szypnik - 1413 od staropolskiego szyp ‘strzała’; od szypnik ‘dozorca na statku’.

Szypnikowski - od staropolskiego szyp ‘strzała’; od szypnik ‘dozorca na statku’.

Szypolski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypołowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Szypora - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyporek - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyporski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyport - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyporta - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypos - 1646 od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szyposiński - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szyposz - 1668 od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szyposzak - 1668 od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szyposzek - 1766 od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szyposzyński - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szypot - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypowicz - 1405 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypowski - 1423 od nazwy miejscowej Szypowice (częstochowskie, gmina Kroczyce).

Szypółka - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypp - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypper - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyprowicz - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyprowski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypruk - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyprych - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szyprzak - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypsiak - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypszak - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypszek - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szypul - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypula - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypula - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypulewski - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypuliński - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypulowski - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypulski - 1762 od nazwy miejscowej Szypułki (olsztyńskie, gmina Janowiec).

Szypuła - 1457 od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypuła - 1737 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypułka - 1520 od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypułko - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypułkowski - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypułowski - od szypuła, szypułka ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiat lub owoc’.

Szypura - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypurka - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypusiński - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szypuski - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szypuszka - 1397 od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypuszyński - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Szypyt - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szypytko - od staropolskiego szyp ‘strzała’.

Szyr - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyra - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrakowiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyran - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrba - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szyrbak - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szyrbowski - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szyrch - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szyrcha - 1402 od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szyrenos - od litewskich nazw osobowych Serenas, Saronos.

Szyrer - od niemieckiej nazwy osobowej Scherer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharaere, średnioniemieckiego scherer ‘golibroda, fryzjer, postrzygacz sukna’.

Szyrfryn - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szyrk - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrko - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrkowiec - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szyrle - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szyrlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szyrma - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Szyrma - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrmacher - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Szyrmak - 1432 od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrman - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szyrmański - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szyrmar - 1448 od szermierz, ze staropolskiego szyrmierz.

Szyrmek - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrmer - 1392 od niemieckich nazw osobowych Schermer, Schirmer, te od średnioniemieckiego schermer ‘szermierz; grajek’.

Szyrmierz - 1394 od szermierz, ze staropolskiego szyrmierz.

Szyrmirz - 1503 od szermierz, ze staropolskiego szyrmierz.

Szyrmo - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szyrmo - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrmoch - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrmulewicz - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szyrner - od niemieckiej nazwy osobowej Schermer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schernere ‘rąbać kości i dzielić mięso na części’.

Szyrocki - od nazwy miejscowej Szyroczec, dziś Serock (miasto, warszawskie).

Szyroczyn - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Szyroczyński - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Szyrok - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyroka - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyroki - 1786 od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyrokie Słowo - 1316 od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyrokostup - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyrokow - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyroków - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szyronos - 1528 od litewskich nazw osobowych Serenas, Saronos.

Szyrow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrp - od gwarowego szerpa ‘szarfa’.

Szyrszen - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szyrszeń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szyrwiel - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szyrwik - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szyrwiński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szyrwis - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szyry - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrycz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyryj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyryk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyryn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyryngo - od niemieckiej nazwy osobowej Siring.

Szyryński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrzeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrzko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrzyna - 1385 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szyrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szysiak - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szysiek - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szysik - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szysiuk - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyska - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyskiewicz - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szysko - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyskowicz - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szysler - od niemieckiej nazwy osobowej Scheßler, Schűßler, te od średnio-wysoko-niemieckiego Scheller ‘ten, co wytacza drewniane półmiski’.

Szyst - 1412 od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szystak - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szystakowski - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szyster - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szystowski - 1605 od nazwy miejscowej Szystowice (zamojskie, gmina Graboweic).

Szysty - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szysz - 1384 w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszak - 1380 od szyszak ‘spiczasty hełm’.

Szyszakiewicz - od szyszak ‘spiczasty hełm’.

Szyszakow - od szyszak ‘spiczasty hełm’.

Szyszało - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszczak - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszczakiewicz - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszczuk - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszczyński - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszeczka - 1790 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’; od szyszeczka.

Szyszej - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszeja - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszewski - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszka - 1398 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkała - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkanow - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkarski - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszke - (Pom) od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkiewicz - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkiewicz-Syska - złożenia brak; Szyszkiewicz od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’; Syska, m. w grupie nazwisk pochodzących od sysać, ssać, ze staropolskiego sys ‘pierś kobieca’, por. też wysysać, sysak ‘osesek’.

Szyszkin - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszko - 1325-27 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszko-Bohusz - złożenia brak; Szyszko 1325-27 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’; Bohusz (z ukraińskim lub czeskim h- w miejsce g-) od imion złożonych typu Boguchwał, Bogusław.

Szyszkonow - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkorski - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkow - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkowiak - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkowic - (Śl) od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkowicz - 1399 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkowiec - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszkowski - 1636 od nazw miejscowych Szyszkow, Szyszkowa (kilka wsi).

Szyszków - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.]

Szyszkula - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszlak - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszler - od niemieckiej nazwy osobowej Scheßler, Schűßler, te od średnio-wysoko-niemieckiego Scheller ‘ten, co wytacza drewniane półmiski’.

Szyszłło - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszło - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszłow - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszłowicz - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszłowski - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyszow - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszuk - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszuła - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszycki - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszydło - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszylak - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszyłko - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszyło - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszyłowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszyna - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyszyński - w grupie nazwisk pochodzących od szysz ze staropolskiego ‘szyszka; ochotnik w wojsku’, od wschodniosłowiańskiego šiš ‘guz, stóg’.

Szyścik - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szyścio - od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šislat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szyśka - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyśko - od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyślak - od wschodniosłowiańskiego šišlat’ ‘robić powoli’.

Szyt - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytkowski - od nazwy miejscowej Szytki (białostockie, gmina Parczew).

Szytnar - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schűttner, ta od średnioniemieckiego schutten ‘ochraniać, chronić’.

Szytner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schűttner, ta od średnioniemieckiego schutten ‘ochraniać, chronić’.

Szyto - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytow - 1578 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt (e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytów - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szytuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyt-, por. szyć, szyty, od niemieckiej nazwy osobowej Schitt(e), ta od średnioniemieckiego schutte ‘strzelec’.

Szywacz - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywal - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywala - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywalski - 1783 od nazwy miejscowej Szynwałd (bydgoskie, gmina Sośno; tarnowskie, gmina Skrzyszów; toruńskie, gmina Łasin).

Szywała - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywaniec - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywański - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywar - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Szywarski - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Szywczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywioła - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywko - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywlak - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywła - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywo - w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szywulok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szyżkowski - od nazw miejscowych Szyszkow, Szyszkowa (kilka wsi).









UZUPEŁNIENIE


Sabałczyk - od słowackiego sabol ‘krawiec’, węgierskiego szabó ‘krawiec’.

Sachaniec - 1440 od nazw osobowych na Sa-, typu Sambor, Salomon lub też od niemieckiej nazwy osobowej Sach, ta od imienia Zachariasz.

Saczenko - od nazw osobowych na Sa-, typu Salomon, Isak lub od sak.

Saczewski - od nazwy miejscowej Soczewka (płockie, gmina Nowy Duninów), Soczówki (piotrkowskie, gmina Żarnów).

Sadowniczy - 1639 w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’; od sadowniczy ‘związany z sadem’.

Sadurka - 1603 w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Safj - od imienia Safon, Sofon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Saphonias, z hebrajskiego tsephanyahu ‘Jahwe ukrył’; w Polsce w XIII wieku występowała forma Sofonijasz.

Safranek - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safraniak - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safranienko - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safranionek - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safranionok - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safraniuk - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safranow - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safranowski - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safrański - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safrena - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safrin - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safron - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safronczyk - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safronionok - (Śl) od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safronow - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safronowicz - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safrończyk - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Safryn - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Sahar - od sachar ‘cukier’, też od niemieckiej nazwy osobowej Sacher, ta od imienia Zacharias.

Saharczuk - od sachar ‘cukier’, też od niemieckiej nazwy osobowej Sacher, ta od imienia Zacharias.

Sajdal - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sajfert - od niemieckiej nazwy osobowej Seif, ta od imienia Sigifrid (od niemieckiego Seifer (t)).

Sakan - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Sakuł - 1499 od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Salapek - od gwarowego szałaput, szałaput ‘człowiek nieopanowany, niesprawny; ociężały’.

Saletrnik - 1542 od saletra ‘potoczna nazwa azotanów stosowanych w przemyśle spożywczym lub jako nawóz’.

Salęga - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salęzak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salich - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Saliga - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salikiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salkowic - 1462 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Sallmann - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Salomądra - od salamandra ‘płaz ogoniasty’; też od niemieckiej nazwy osobowej Salamandre, od imienia Salomon.

Salomondra - od salamandra ‘płaz ogoniasty’; też od niemieckiej nazwy osobowej Salamandre, od imienia Salomon.

Saltis - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Sałaman - od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Sałapek - od gwarowego szałaput, szałaput ‘człowiek nieopanowany, niesprawny; ociężały’.

Sałman - od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Sałmanowicz - od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Sałmonowicz - od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Sałud - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sal-, szal-, por. imiona typu Salomon, Salezy, niemiecka nazwa osobowa Sal, szalić ‘oszukiwać, kłamać’, szala ‘część wagi’, szaleć ‘zachowywać się gwałtownie, hulać’, szał ‘atak szaleństwa’.

Samborszczak - od nazw miejscowych Sambor, Samborzec, Sambory (kilka miejscowości).

Samecznik - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samochwałowski - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel; od samochwała ‘lubiący się chwalić’.

Samociuk - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samojen - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samokiszczak - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samokiszczuk - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samoląg - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samolek - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samoń - 1581 od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samopęd - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samopolski - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samosianek - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samosij - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samosionek - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samostyj - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samostyjek - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samoszczenko - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samowędziak - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samowolski - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Samozwan - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel; od samozwaniec ‘przywłaszczający sobie jakiś tytuł lub godność’.

Samójluk - od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Sampolski - od nazwy miejscowej Sępole, dziś Sempółki (sieradzkie, gmina Poddębice).

Samula - od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Samyscewicz - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Sanczucz - 1560 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sandecki - od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sanikowicz - 1550 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Saniuka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sankiew - 1578 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sano - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sanocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sanojednik - od sam ‘samotny, jedyny’, też od imion złożonych typu Sambor, od imion chrześcijańskich typu Samson, Samuel.

Sanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sańków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy san-, por. Aleksander (często na Kresach Wschodnich), sanie.

Sapicha - od białoruskiego Sapega, ta od wschodniosłowiańskiego sopet’ ‘ciężko oddychać, sapać’.

Sapielowski - w grupie nazwisk pochodzących od sapać ‘dyszeć’, też od staropolskiego sap ‘syk’.

Saporow - od saper ‘żołnierz wojsk inżynieryjnych’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schapper.

Sapula - w grupie nazwisk pochodzących od sapać ‘dyszeć’, też od staropolskiego sap ‘syk’.

Saput - 1395 w grupie nazwisk pochodzących od sapać ‘dyszeć’, też od staropolskiego sap ‘syk’.

Saputo - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od sapać ‘dyszeć’, też od staropolskiego sap ‘syk’.

Saputowic - 1394 w grupie nazwisk pochodzących od sapać ‘dyszeć’, też od staropolskiego sap ‘syk’.

Sarnacz - 1580 od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Sarniecki - 1472 od nazwy miejscowej Sarnki (KrW).

Sasowicz - 1427 od Sas ‘mieszkaniec Saksonii’; też od nazwy herbu Sas, znanego od XV wieku.

Saszowicz - 1427 od imion na Sa-, typu Sambor, Salomon, Aleksander.

Satowski - od gwarowego satać ‘bardzo płakać’, może też od szata.

Sądelszczak - 1619 od nazwy miejscowej Sądel (nowosądeckie, gmina Bukowina Tatrzańska).

Sądzielewski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Skałbiński - od staropolskiego skałuba, skałba ‘szpara, szczelina’.

Skałbonia - od staropolskiego skałuba, skałba ‘szpara, szczelina’.

Skałkowicz - 1652 od skała.

Skałubicz - 1467 od staropolskiego skałuba, skałba ‘szpara, szczelina’.

Skarbołowicz - 1612 w grupie nazwisk pochodzących od skarb ‘bogactwo, majątek; rzecz drogocenna’, też od imion złożonych typu Skarbimir, Skarbisław.

Skaruła - od skarać ‘wymierzyć karę’.

Skirowski - w grupie nazwisk pochodzących od skier, skierc ‘łobuz’.

Sklipień - w grupie nazwisk pochodzących od sklepać ‘spłaszczyć, wyklepać’, też od sklep ‘pomieszczenie handlowe’, dawniej ‘sklepienie’.

Składło - w grupie nazwisk pochodzących od składać ‘złączyć elementy w całość; zgromadzić coś w jednym miejscu’, skład ‘ miejsce magazynowania towarów, sklep; zbiór elementów tworzących całość’.

Skobera - w grupie nazwisk pochodzących od skowera, skowyra ‘pies; gderacz’.

Skobiera - w grupie nazwisk pochodzących od skowera, skowyra ‘pies; gderacz’.

Skobierski - w grupie nazwisk pochodzących od skowera, skowyra ‘pies; gderacz’.

Skobies - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego skoba ‘klamra, zwora’, od gwarowego skoba, skob ‘skobel’, od skobić ‘zdzierać korę z drzew, skórę z zabitego zwierzęcia’.

Skobieś - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego skoba ‘klamra, zwora’, od gwarowego skoba, skob ‘skobel’, od skobić ‘zdzierać korę z drzew, skórę z zabitego zwierzęcia’.

Skoczalas - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Skoczelas - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Skoczkowic - 1455 w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Skoczyles - 1431 w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Skolim - 1419 w grupie nazwisk pochodzących od skolić ‘skomleć, prosić’.

Skolimowski - od nazwy miejscowej Skolimów (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Skolka - 1351 w grupie nazwisk pochodzących od skolić ‘skomleć, prosić’.

Skolutowic - 1408 w grupie nazwisk pochodzących od skolić ‘skomleć, prosić’.

Skopka - 1438 w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Skordzki - w grupie nazwisk pochodzących od skrodzić ‘bronować’.

Skornic - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od skor-, por. skorny, skórny ‘prędki, szybki’, skornia, skórnia ‘rodzaj obuwia’.

Skorusza - 1265 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra lub od skorusza ‘jarzębina’.

Skoruta - 1473 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Skorutycz - 1438 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Skorzyska - 1455 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Skotkowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’.

Skowiela - 1204 w grupie nazwisk pochodzących od skować ‘skuć, zakuć w kajdany’ lub od skowyczeć.

Skowielic - 1218 w grupie nazwisk pochodzących od skować ‘skuć, zakuć w kajdany’ lub od skowyczeć

Skowyrzak - 1651- w grupie nazwisk pochodzących od skowera, skowyra ‘pies; gderacz’.

Skrodzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od skrodzić ‘bronować’.

Skrodzień - w grupie nazwisk pochodzących od skrodzić ‘bronować’.

Skrodzik - w grupie nazwisk pochodzących od skrodzić ‘bronować’.

Skrodzis - w grupie nazwisk pochodzących od skrodzić ‘bronować’.

Skromblewicz - w grupie nazwisk pochodzących od skrom ‘tłuszcz, zwłaszcza zajęczy, dawniej środek leczniczy’, skromić ‘poskromić, wstrzymać, skąpić’.

Skrynek - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skryniak - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skryniarz - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrynik - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skryniuk - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrynnik - 1551 od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrypniak - od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Skrzynarz - 1417 od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrzyniarczyk - 1699 od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrzyniarzewic - 1424 od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrzynik - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrzynnik - 1565 od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa, kufer’.

Skrzypcowicz - od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Skrzypietz - (Śl) od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Skubceń - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Skubiejko - 1389 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skubiel - 1456 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skubię - 1478 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skubisiak - 1669 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skubiszowic - 1452 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skubiśniak - 1769 w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skublikowski - w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Skudzawski - od nazwy miejscowej Skudzawy (włocławskie, gmina Skrwilno).

Skupiczny - 1489 w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Skupiew - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Skupiewski - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Skutelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut, szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Skutyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut, szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Skwarła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Skwarniecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Skwarzyk - 1662 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Słasiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych Sławobor, Sławomir lub też od słać.

Słatyński - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Sławęcic - 1426 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławętka - 1596 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławica - XII w. w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławień - 1322 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławięta - 1460 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławikowski - 1405 od nazwy miejscowej Sławikowice (wieś zagrodowa, Wlkp), Sławików (katowickie, gmina Rudnik).

Sławinia - 1200 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławisz - 1387 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławkowicz - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławnik - 1152-53 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławnikowic - 1189 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławoszewic - 1404 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławoszowic - 1210 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Sławota - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Słocic - 1390 w grupie nazwisk pochodzących od słota ‘plucha, długotrwały deszcz’.

Słomiaczyk - 1749 od słoma ‘wysuszone źdźbła zbóż’.

Słomuła - od słoma ‘wysuszone źdźbła zbóż’.

Słoneczkowicz - 1361 od słonko, słońce.

Słoninowicz - 1647 od słonina ‘warstwa tłuszczu na bokach i grzbiecie świni używana jako produkt spożywczy’.

Słonisz - 1386 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słon-, por. słonić ‘nachylać, pochylać’, zasłona, słoń, słony.

Słós - od nazw osobowych na Sło-, typu Słowianin, Słowik.

Słuchota - 1389 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw słuch-, słusz-, słysz-, por. słuchać, słuch, słyszeć, posłuszny.

Sługinia - 1414-15 od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Słuńczek - 1373 od słonko, słońce.

Służalski - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Służaniec - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Służański - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Służawa - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Służel - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Smagadło - 1449 od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Smagałka - 1730 od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Smagol - 1750 od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Smarzycki - od smardz, smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Smarżewic - 1494 od smardz, smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Smażygnatek - 1696 od smażyć ‘poddawać żywność działaniu wysokiej temperatury’.

Smerdel - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Smiło - 1432 od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Smiłosz - 1389 od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Smiłsz - 1418 od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Smiłszewicz - 1387 od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Smiłszowic - 1408 od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Smoczkowicz - 1561 w grupie nazwisk pochodzących od smok ‘mityczny potwór skrzydlaty z ogonem węża’, przenośnie ‘olbrzym’, też od staropolskiego smoczyć ‘zmoczyć’.

Smogoł - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Smogur - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Smogura - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Smołczyc - 1403 od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Smotrunowicz - od smotrzyć, smatrzyć ‘zbierać’.

Smotrzyk - od smotrzyć, smatrzyć ‘zbierać’.

Smotrzyński - od smotrzyć, smatrzyć ‘zbierać’.

Smukał - 1690 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy smuk-, por. dawne smuk ‘smuga’, smukać dawniej ‘cmokać; muskać coś ręką’, smykać ‘skubać; czmychać, przemykać, kraść’.

Smuźny - w grupie nazwisk pochodzących od smuga, smug ‘pręga, pasmo, ślad’.

Smużny - w grupie nazwisk pochodzących od smuga, smug ‘pręga, pasmo, ślad’.

Smyrkła - 1436 od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Smyrnow - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Smyrnów - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Snarcewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Snarkała - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Snarkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Snarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Snarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’; od nazwy miejscowej Snarki (KrW).

Snarzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Snik - od gwarowego snykać ‘smykać’, też snyk ‘jedynka, stopień szkolny’.

Snycyrek - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sobiepanowski - 1381 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobierad - 1630 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian); od sobierad ‘człowiek niezależny; samolub’.

Sobięta - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobilski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Soblin - 1323 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobliski - 1735 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Soboł - od sobol, dawniej soból ‘gatunek zwierzęcia’.

Sobotski - od sobota.

Sobsza - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobula - 1786 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobulak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Sobulka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Soczewczycz - 1390 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy soczew-, por. soczewica ‘roślina motylkowa o jadalnych nasionach’; od soczewka dawniej ‘ziarno soczewicy’.

Soczyc - 1420 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw socz-, sok-, por. staropolskie soczyć ‘zastawiać sidła; oczerniać’, także ‘wytłaczać sok’, sok, ze staropolskiego soczca ‘oszczerca’.

Sokalla - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Sokolec - 1400 od sokół ‘ptak drapieżny’.

Sokolnikowicz - 1457 od sokół ‘ptak drapieżny’.

Sokolow - od sokół ‘ptak drapieżny’.

Solankowicz - 1712 od solić ‘posypywać solą’, sól ‘chlorek sodu’.

Solańczak - 1768 od solić ‘posypywać solą’, sól ‘chlorek sodu’.

Solesz - 1239 od solić ‘posypywać solą’, sól ‘chlorek sodu’.

Soleszak - 1301 od solić ‘posypywać solą’, sól ‘chlorek sodu’.

Solęcki - od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Solnica - 1616 od solić ‘posypywać solą’, sól ‘chlorek sodu’; od solnica ‘naczynie na sól’.

Soltarz - od niemieckiej nazwy osobowej Solter, ta od średnioniemieckiego solter ‘sprzedawca soli’.

Sołłohub - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Sołogub, ta od sołogub ‘człowiek o tłustych ustach’.

Sołtysowicz - 1552 od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Sońda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy son-, por. niemiecka nazwa osobowa Sohn, Schon, wschodniosłowiańskie imię Sonia.

Sopała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sop-, por. sopkać ‘tkać’, sopić się ‘obruszać się, rzucać się’, sopać ‘sapać’, wschodniosłowiańskie sop ‘mogiła’.

Sopałka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sop-, por. sopkać ‘tkać’, sopić się ‘obruszać się, rzucać się’, sopać ‘sapać’, wschodniosłowiańskie sop ‘mogiła’.

Sopałowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sop-, por. sopkać ‘tkać’, sopić się ‘obruszać się, rzucać się’, sopać ‘sapać’, wschodniosłowiańskie sop ‘mogiła’.

Sopanowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sop-, por. sopkać ‘tkać’, sopić się ‘obruszać się, rzucać się’, sopać ‘sapać’, wschodniosłowiańskie sop ‘mogiła’.

Sopański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sop-, por. sopkać ‘tkać’, sopić się ‘obruszać się, rzucać się’, sopać ‘sapać’, wschodniosłowiańskie sop ‘mogiła’.

Sosnic - 1407 od sosna ‘drzewo iglaste’.

Sosnitza - od sosna ‘drzewo iglaste’.

Sosonko - od sosna ‘drzewo iglaste’.

Sosucha - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’.

Sosuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’.

Sośniczek - 1731 od sosna ‘drzewo iglaste’.

Sotoł - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Sowiestian - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sówisz - od sowa ‘ptak’.

Spajzer - od niemieckiej nazwy osobowej Speiser, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spisaere ‘podczaszy na dworach odpowiedzialny za przygotowanie posiłków’.

Spałk - (Maz) od spalić ‘poddać coś działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Spałko - od spalić ‘poddać coś działaniu ognia, ciepła’, też od spać, ospały.

Sparło - 1492 od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Specylak - od specjał ‘smakołyk, coś specjalnego’.

Spieraj - od spierać ‘przeć, spychać; wspierać’, por. wspierać, wesprzeć’.

Spieszyński - od nazwy miejscowej Spieszyn (białostockie, gmina Brańsk).

Spodyniuk - od spód, dawniej ‘pod spodem, z odwrotnej strony’, też ‘podstawa, dno’, por. spodni ‘leżący pod czymś; dolny, niższy’.

Spojlar - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spokojny - od spokojny.

Spolar - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spolarz - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spoler - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spoliar - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spoljar - od niemieckiej nazwy osobowej Spohler, ta od nazwy miejscowej Spohla.

Spornik - 1363 od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Sporyszak - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Sprawnik - od sprawa dawniej ‘kierowanie, umowa’.

Sprzączak - od sprzęgać ‘złączyć, skojarzyć; połączyć w zaprzęgu zwierzęta pociągowe’.

Sprzączek - od sprzęgać ‘złączyć, skojarzyć; połączyć w zaprzęgu zwierzęta pociągowe’.

Spurzowski - od staropolskiego spora, spór ‘zatarg’, spory dawniej ‘prędki, chętny, wydajny’, też ‘dość duży’; od niemieckich nazw osobowych na Spor-, Sporn-.

Srakula - w grupie nazwisk pochodzących od srać ‘wyprózniać się’, sracz ‘ustęp’, sral ‘pierdoła’, sraka ‘pośladki’.

Srebrowski - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Srebrzycki - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Srebrzyński - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Sribrny - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Sromalski - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Srum - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Srumicki - od staropolskiego srom ‘wstyd’, sromać ‘wstydzić się’.

Staca - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stacek - 1416 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachleński - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachnia - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachnial - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachnic - 1423 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachnię - 1431 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachnikowicz - 1460 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachola - 1526 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachoł - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachołek - 1789 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachończak - 1700 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachulic - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachurzyc - 1432 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachyr - 1453 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachyrak - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachyrka - 1470-80 w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Stachyrski - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy.

Staczewski - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Sta-, typu Stanisław, może też od imienia Eustachy lub od nazwy miejscowej Stacze (suwalskie, gmina Kalinowo, Kowale Oleckie).

Stagięta - od sztaga, z gwarowego staga ‘legar, deska w schodach’.

Staigl - od niemieckiej nazwy osobowej Steigel.

Stajowski - od staropolskiego stajać ‘być, przybywać’, staja ‘dawna miara długości; miejsce przeznaczone na czasowy pobyt’.

Stalarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Stahler, ta od średnioniemieckiego staler ‘sprawdzacz jakości sukna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Staller, a ta od nazw terenowych Stall ’stajnia, obora, chlew’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Staliar.

Staleronko - od niemieckiej nazwy osobowej Stahler, ta od średnioniemieckiego staler ‘sprawdzacz jakości sukna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Staller, a ta od nazw terenowych Stall ’stajnia, obora, chlew’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Staliar.

Stalerzuch - od niemieckiej nazwy osobowej Stahler, ta od średnioniemieckiego staler ‘sprawdzacz jakości sukna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Staller, a ta od nazw terenowych Stall ’stajnia, obora, chlew’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Staliar.

Stalski - od stal ‘stop żelaza z węglem’, dawniej też przenośnie ‘biała broń, oręż ze stali’.

Stambulski - od wschodniosłowiańskiego stambuł-, por. rosyjskie Stambułka, białoruska nazwa osobowa Stanibuła, te od nazwy miejscowej Stambuł (= Konstantynopol).

Stanar - 1489 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stancłowicz - 1650 od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Standt - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Standzioń - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Stanelo - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanetik - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stangret - od stangret ‘woźnica’.

Staniatkowic - 1496 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniątko - 1399 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanicarz - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanieczkowicz - 1551 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniej - 1379 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanielski - 1790 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniewka - 1420 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanin - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanina - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staninkiewicz - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staninowski - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanioł - 1453 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanionis - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniowicz - 1484 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanisłak - od imienia złożonego Stanisław, notowanego od XIII wieku.

Stanisławczak - od imienia złożonego Stanisław, notowanego od XIII wieku.

Stanisławczuk - od imienia złożonego Stanisław, notowanego od XIII wieku.

Stanisławczyk - 1660 od imienia złożonego Stanisław, notowanego od XIII wieku.

Staniszewicz - 1459 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniszowic - 1414 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniuczycz - 1578 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Staniulisz - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stankulczyk - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stankuła - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stankuś - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanny - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanusik - 1698 od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stanykiewicz - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Stańczyński - od imion złożonych typu Stanisław, Stanimir oraz od stanąć.

Starbisz - 1220 (Pom) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Starnik - w grupie nazwisk pochodzących od ster, ze staropolskiego styr ‘przyrząd do kierowania łodzią, statkiem; też od niemieckich nazw osobowych Ster, Stir.

Starosciec - od starosta ‘w dawnej Polsce urzędnik królewski zarządzający powiatem, także dzierżawca dóbr królewskich’.

Stawczykowski - w grupie nazwisk pochodzących od staw ‘zbiornik wodny; ruchome połączenie kości’, stawać się ‘zdarzać się’.

Stawiaczek - w grupie nazwisk pochodzących od staw ‘zbiornik wodny; ruchome połączenie kości’, stawać się ‘zdarzać się’.

Stawryłow - 1578 od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Stąp - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stąpek - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stąporkowicz - 1417 od stąpor ‘tłuczek’.

Steginka - od stegno ‘ślad, trop’.

Stegint - od niemieckiej nazwy osobowej Stege, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stege ‘schody’, od średnioniemieckiego stege ‘zagroda dla świń, owiec’.

Steginta - od niemieckiej nazwy osobowej Stege, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stege ‘schody’, od średnioniemieckiego stege ‘zagroda dla świń, owiec’.

Stelcel - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’.

Stelcer - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’.

Stelcner - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’.

Stelzner - od niemieckiej nazwy osobowej Stelc, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stelze ‘szczudło’.

Stendzik - od niemieckiej nazwy osobowej Stand, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stand ‘wielka beczka’.

Stener - od niemieckiej nazwy osobowej Stenner, ta od nazwy miejscowej Stenn.

Stenner - od niemieckiej nazwy osobowej Stenner, ta od nazwy miejscowej Stenn.

Sterla - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterlak - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterlik - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterlikowski - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterliński - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterlla - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterlus - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Sterło - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Stęcelewski - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Stęgliński - od niemieckiej nazwy osobowej Stange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stange ‘żerdź, tyka’.

Stękal - od stękać ‘jęczeć’.

Stęmpel - od stempel, ze staropolskiego sztempel ‘pręt metalowy, którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.

Stęmplikowski - od stempel, ze staropolskiego sztempel ‘pręt metalowy, którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.

Stępach - 1374 od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stępiel - od stempel, ze staropolskiego sztempel ‘pręt metalowy, którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.

Stępniaczuk - od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stępocic - 1241 od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stęporkowicz - 1447 od stąpor ‘tłuczek’.

Stęposta - 1438 od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stępota - 1224 od staropolskiego stępa ‘urządzenie do tłuczenia, ubijania; pułapka na niedźwiedzia’, też od stąpać ‘kroczyć, iść’.

Stobotka - 1473 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Stobrowa - (Śl) od nazwy miejscowej Stobrawa (opolskie, gmina Popielów).

Stobryła - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Stobryło - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Stawro, ta z greckiego stabros, w wymowie bizantyjskiej stavrós ‘krzyż’.

Stoch - 1440 od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Stochalski - od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Stochan - 1265 od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Stochowski - 1710 od imion na Sto-, typu Stoisław, Stoigniew.

Stojanka, m. - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Stojący - 1498 w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew; stojący.

Stojsza - 1203 w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Stojuch - 1412 w grupie nazwisk pochodzących od stojać, stać, też od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew.

Stokasz - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od stok w staropolszczyźnie ‘źródło, strumień’, później ‘zbocze’, od stoczyć się’.

Stokłosy - od stoklosa ‘roślina trawiasta’.

Stolman - od niemieckiej nazwy osobowej Stellmann.

Stolmann - od niemieckiej nazwy osobowej Stellmann.

Stołkowic - 1369 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stoł-, stol-, por. stół, staropolskie stoła ‘stuła’, niemiecka nazwa osobowa Stoll.

Stoncel - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Stoncelewski - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Stoncol - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Stontzol - od niemieckich nazw osobowych Stanzel, Stenzel, te od imienia Stanisław.

Stopic - 1398 od stopa ‘dolna część nogi’.

Storzych - 1450 w grupie nazwisk pochodzących od storzyć się ‘stroić się, upiększać się’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Storr.

Storzym - 1409 w grupie nazwisk pochodzących od storzyć się ‘stroić się, upiększać się’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Storr.

Stowski - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od staw ‘zbiornik wodny; ruchome połączenie kości’, stawać się ‘zdarzać się’.

Stórmowski - od niemieckich nazw osobowych Storm, Sturm, lub od sztorm, dawniej szturm ‘silny wiatr na morzu’.

Stradla - 1294 od staropolskiego stradać ‘utracić’, strada ‘nieszczęście, bieda’.

Strajch - od niemieckiej nazwy osobowej Streich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego strich ‘uderzenie, cios’.

Strakieniec - od gwarowego straka ‘sroka’, od czeskiego i słowackiego stroka ‘sroka’.

Strasburg - od nazwy miejscowej StraBberg, dziś Ulicko (jel., gmina Świeradów).

Strassburg - od nazwy miejscowej StraBberg, dziś Ulicko (jel., gmina Świeradów).

Strączkowicz - 1695 od strąk ‘podłużny owoc roślin motylkowatych’.

Strączkowiec - 1640 od strąk ‘podłużny owoc roślin motylkowatych’.

Strąkiel - od strąk ‘podłużny owoc roślin motylkowatych’.

Strecher - od niemieckiej nazwy osobowej Strecker, ta od średnioniemieckiego strecken ‘naciągać, rozciągać’.

Streic - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Streik - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Streitz - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejchar - od niemieckiego Streicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stricher ‘urzędowy rzeczoznawca, co do jakości zboża lub sukna’, od apelatywu Streicher ‘gręplarz’.

Strejcher - od niemieckiego Streicher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego stricher ‘urzędowy rzeczoznawca, co do jakości zboża lub sukna’, od apelatywu Streicher ‘gręplarz’.

Strejczak - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejczek - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejek - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejk - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejko - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Strejkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Streik.

Streker - od niemieckiej nazwy osobowej Strecker, ta od średnioniemieckiego strecken ‘naciągać, rozciągać’.

Strobel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Strobic - 1381 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Strobil - 1461 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Strobko - 1424 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy strob-, por. staropolskie postrobić ‘posilić, wzmocnić’, czeskie ostrabiti se ‘odzyskać siły’.

Stroch - od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Strochalski - od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Strochan - od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Strocholski - od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Strochoł - (Śl) od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Strochot - od imion złożonych typu Strogobor, Strogomir.

Stroncen - od strącać, stręcić ‘zepchnąć, zwalić; wydzielać się z roztworu’.

Stronkowic - 1405 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stron-, por. strona, stronić, ustroń, imiona złożone typu Stronisław.

Stronowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy stron-, por. strona, stronić, ustroń, imiona złożone typu Stronisław.

Stroszęcic - 1398 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych na Stro-, por. Strogobor, Stronisław.

Stroszym - 1397 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych na Stro-, por. Strogobor, Stronisław.

Strycharek - od strych ‘poddasze’, dawniej też ‘rodzaj tkaniny; żebrak; stryj’.

Strycharski - od strych ‘poddasze’, dawniej też ‘rodzaj tkaniny; żebrak; stryj’.

Strycharuk - od strych ‘poddasze’, dawniej też ‘rodzaj tkaniny; żebrak; stryj’.

Strycharzowicz - 1521 od strych ‘poddasze’, dawniej też ‘rodzaj tkaniny; żebrak; stryj’.

Stryczkowicz - 1426 od stryk, ze staropolskiego ‘stryj’, od strykać ‘stoczyć’.

Strzedzek - 1228 w grupie nazwisk pochodzących od stredź ,ze staropolskiego strzedź ‘miód’, także od imion typu Strzeżymir, Strzedziwoj.

Strzedziec - 1398 w grupie nazwisk pochodzących od stredź ,ze staropolskiego strzedź ‘miód’, także od imion typu Strzeżymir, Strzedziwoj.

Strzedzik - 1234 w grupie nazwisk pochodzących od stredź ,ze staropolskiego strzedź ‘miód’, także od imion typu Strzeżymir, Strzedziwoj.

Strzedzko - 1308 w grupie nazwisk pochodzących od stredź ,ze staropolskiego strzedź ‘miód’, także od imion typu Strzeżymir, Strzedziwoj.

Strzegała - od strzegać ‘strzec’, strzega ‘stróżka’.

Strzeżakowicz - 1610 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzeżakowski - 1680 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzeżański - 1685 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzeżkowic - 1278 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzeżowic - 1406 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzeżydziura - 1493 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Strzeżymir, też od strzec ‘pilnować’, strzegę, ze staropolskiego strzeż ‘ptak strzyżyk’.

Strzymszak - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od strzymać ‘wstrzymać, zatrzymać’.

Strzyz - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław; od strzyżyk ‘mały ptak owadożerny’.

Strzyzak - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław; od strzyżyk ‘mały ptak owadożerny’.

Strzyżeński - od nazw miejscowych Strzyżowice, Strzyżewice (kilka wsi).

Strzyżkowic - 1445 od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław.

Strzyżyk - 1676 od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław; od strzyżyk ‘mały ptak owadożerny’.

Strzyżykowski - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław; od strzyżyk ‘mały ptak owadożerny’.

Strzyżyński - od nazw miejscowych Strzyżowice, Strzyżewice (kilka wsi).

Stuch - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchała - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchańczyk - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchniarek - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchniarz - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchowiak - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuchowski - od gwarowego stuchać ‘popychać, tłuc’.

Stuczeń - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuczewski - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuczka - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuczko - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuczkowski - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuczyk - 1689 od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stud - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studański - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studek - 1557 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studencki - od student ‘uczeń szkoły wyższej’, dawniej ogólnie ‘uczeń’; od przymiotnika studencki.

Studenny - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Student - od student ‘uczeń szkoły wyższej’, dawniej ogólnie ‘uczeń’.

Studentkowski - od student ‘uczeń szkoły wyższej’, dawniej ogólnie ‘uczeń’.

Studentowicz - 1742 od student ‘uczeń szkoły wyższej’, dawniej ogólnie ‘uczeń’.

Studentowski - od student ‘uczeń szkoły wyższej’, dawniej ogólnie ‘uczeń’.

Studeny - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studeński - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studlik - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnia - od studzić ‘chłodzić’, studzony; studnia ‘ocembrowany otwór w ziemi służący do wydobywania wody gruntowej’.

Studniak - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniarczuk - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniarczyk - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniarek - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniarski - od studzić ‘chłodzić’, studzony, od przymiotnika studniarski’.

Studniarz - od studzić ‘chłodzić’, studzony; studniarz ‘człowiek wykrywający wodę pod ziemią, różdżkarz, dawniej ‘kopacz studni’.

Studniasz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniaszek - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnic - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnicki - od nazwy miejscowej Studnica (kilka wsi).

Studnicz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniczek - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniczka - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniczko - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnierz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniewski - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnik - 1428 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnikiewicz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studnikowicz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniorz - (Śl) od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studniowski - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studuński - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studyński - od nazw miejscowych typu Studzień, Studzianki, Studzieniec, Studenne.

Studzanny - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzeny - 1475 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziak - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzianek - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzianka - 1477 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzianny - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziany - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziański - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziarek - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziarski - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziarz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzicki - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzienicki - 1402 od nazw miejscowych typu Studzień, Studzianki, Studzieniec, Studenne.

Studzienicznik - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzieniecki - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziennik - 1392 od studzić ‘chłodzić’, studzony; od staropolskiego studziennik ‘człowiek kopiący studnie’.

Studzienny - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzieńczuk - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzieńczyk - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzieński - 1418 od nazw miejscowych typu Studzień, Studzianki, Studzieniec, Studenne.

Studzik - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studziński - od nazw miejscowych typu Studzień, Studzianki, Studzieniec, Studenne.

Studzionka - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzisz - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzki - od nazwy miejscowej Studa (toruńskie, gmina Nowe Miasto Lubawskie).

Studzonka - 1488 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzony - 1476 od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzoński - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Studzuński - od studzić ‘chłodzić’, studzony.

Stuk - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuka - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukacz - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukalski - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukał - 1687 od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukała - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukan - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukaniuk - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukań - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukański - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukiecki - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukin - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukonis - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukow - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukowicz - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukowski - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stuksa - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukuła - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukus - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stukuś - od stukać ‘uderzać głośno, pukać’.

Stułek - 1450 w grupie nazwisk pochodzących od stulić ‘zamknąć, skulić’, też od stuła ‘część stroju liturgicznego kapłana katolickiego’, dawniej też ‘pas u siodła rycerskiego’.

Stusiałek - od stus ‘uderzenie; część koła u wozu’, stusić ‘zdusić’.

Stylar - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Stiller, ta od nazwy miejscowej Still, Stille lub od średnio-wysoko-niemieckiego stillen ‘uspokajać, uciszać’ lub od nazwy osobowej Stieler, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego stiel ‘rękojeść; łodyga’.

Styrliński - od gwarowego sterlać się ‘toczyć się’.

Stysiałowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego stysić ‘nalegać na kogoś, aby szedł’.

Substelny - od subtelny ‘delikatny’.]

Subtelna - od subtelny ‘delikatny’.

Sucha Polewka - 1428 od suchy.

Sucha Raba - 1418 od nazwy miejscowej Suchoaraba, dawniej Sucha Raba (krakowskie, gmina Niepołomice).

Sucha Szczuka - 1431 od suchy.

Suchaniewicz - od suchy.

Suchęcin - 1433 od suchy.

Suchjadłek - 1581 od suchy.

Suchlik - 1800 od suchy.

Suchliński - od suchy.

Suchojadł - 1604 od suchy.

Suchończyk - 1632 od suchy.

Suchopiątek - 1421 od suchy; od suchy ‘postny’ piątek.

Suchopolewska - 1484 od suchy.

Suchorabski - 1429 od nazwy miejscowej Suchoaraba, dawniej Sucha Raba (krakowskie, gmina Niepołomice).

Suchorka - 1406 od suchy.

Suchorski - 1617 od suchy.

Suchorza - 1136 od suchy.

Suchyła - od suchy.

Suchyniec - od suchy.

Sucz - 1417 od suka ‘samica psa’; też gwarowe sukać ‘skręcać, zwijać’.

Suczyn - 1790 od suka ‘samica psa’; też gwarowe sukać ‘skręcać, zwijać’.

Sudach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sud-, por. sudać ‘siudać’, na Kresach Wschodnich od wschodniosłowiańskiego sud ‘sąd’, na południu Polski od słowackiego sud ‘beczka’.

Sudała - 1787 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sud-, por. sudać ‘siudać’, na Kresach Wschodnich od wschodniosłowiańskiego sud ‘sąd’, na południu Polski od słowackiego sud ‘beczka’.

Sudernik - 1400 w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Sudko - 1571 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sud-, por. sudać ‘siudać’, na Kresach Wschodnich od wschodniosłowiańskiego sud ‘sąd’, na południu Polski od słowackiego sud ‘beczka’.

Sudniak - od wschodniosłowiańskiego sudnik ‘rodzaj szafy kuchennej’.

Sudrzyk - 1627 w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Suder, Sudor, te od średniowysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’ albo od sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Sudzich - 1565 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sud-, por. sudać ‘siudać’, na Kresach Wschodnich od wschodniosłowiańskiego sud ‘sąd’, na południu Polski od słowackiego sud ‘beczka’.

Sukaczewicz - 1560 od suka ‘samica psa’; też gwarowe sukać ‘skręcać, zwijać’.

Sukart - od niemieckich nazw osobowych Schucker, Schuckert, te od imienia złożonego Schukhart lub Sucker, ta od średniodolnoniemieckiego sucker ‘cukier’.

Sukienkowski - od suknia ‘wierzchni strój kobiecy, dawniej też męski; ubiór, ubranie’, sukno ‘gruba tkanina wełniana’; od sukiennik ‘tkacz; handlarz suknem’.

Sukienniczek - 1660 od suknia ‘wierzchni strój kobiecy, dawniej też męski; ubiór, ubranie’, sukno ‘gruba tkanina wełniana’; od sukiennik ‘tkacz; handlarz suknem’.

Sukiew - 1558 od suka ‘samica psa’; też gwarowe sukać ‘skręcać, zwijać’.

Sulczak - 1767 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulec - 1386 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulech - 1243 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulecki - 1731 od nazwy miejscowej Sulęcin (kilka miejscowości), Sulęczyno (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Suled - 1449 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Suledo - 1464 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulejka - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulek - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulen - 1204 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulenta - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulenty - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Suleszek - 1732 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulęt - 1236 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulęta - 1206 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulętkowic - 1243 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulic - 1278 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulij - 1583 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulintka - od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulist - XV w. od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Suliszek - 1268 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Suliszka - 1265 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulkowic - 1459 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sulmierski - 1686 od nazwy miejscowej Sulmirzyce, dziś Sulmierzyce (piotrkowskie, gmina Sulmierzyce), Sulmierzyce (miasto, kaliskie).

Sulmirski - 1451 od nazwy miejscowej Sulmirzyce, dziś Sulmierzyce (piotrkowskie, gmina Sulmierzyce), Sulmierzyce (miasto, kaliskie).

Sułosz - 1285 od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir.

Sumaczyk - 1786 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sum-, por. sum ‘gatunek ryby’, suma ‘określona ilość’; por. też gwarowe sum ‘szum’.

Sunała - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychać; przemieszczać się’, suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Sunero - od gwarowego sumer ‘osioł’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumer ‘lato; choroba z gorączką; febra’.

Supiluk - od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Supleń - 1629 od supel, supeł ‘wyniosłość, węzeł’, supłać ‘plątać’.

Suponik - od supa ‘zupa’, też ‘komora celna’.

Surmaniec - 1497 od niemieckiej nazwy osobowej Surmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sur, suwer ‘kwaśny, gorzki’, też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Surnia - 1560 od surma ‘dawny nstrument dęty’; od wschodniosłowiańskiego surna ‘surma’.

Suska, m. - od sus ‘długi skok’.

Susle - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Sussała - od sus ‘długi skok’.

Susułkowski - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Susuło - od suseł, ze staropolskiego susoł ‘zwierzę z rodziny wiewiórek’.

Suszakiewicz - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Suszałek - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Suszczek - od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Suszczyc - 1382 od gwarowego suszczeć, suszczyć ‘szeleścić’.

Suszel - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Suszkowicz - 1490 od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Suszniak - od gwarowego suśnia, susznia ‘miejsce wybrane w ziemi do suszenia owoców’, także ‘sosna’.

Suszuła - od suszyć, susza w staropolszczyźnie ‘suchy teren; obumarłe drzewo’, też od suchy ‘pzbawiony wilgoci; chudy’.

Suszwalak - od dawnego suswał, susfał, szuszwał ‘fartuch skórzany używany przez kowali i hutników; człowiek leniwy’.

Sutkiewicz - od suty ‘obfity; szczodry’, od staropolskiego suć ‘tworzyć, wznosić’ lub od sutek ‘gruczoł mleczny u ssaków’.

Swadziebka - 1419 od staropolskiego swadźba ‘ślub, wesele’.

Swałek - od gwarowego swal, swał ‘zwał; na schwał’; od swałek ‘głowa kapusty’.

Swanderowski - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Swarko - 1312 od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Swarnia - 1591 od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’; od dawnego swarnia ‘grupa swarzących się osób’.

Swarno - 1412 od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Swarzech - 1217 od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Swarzyczowski - 1497 od nazwy miejscowej Swaryczów (zamojskie, gmina Komarów-Osada).

Swarzysz - 1193 od swar ‘sprzeczka, kłótnia’, dawniej też ‘hałas, wrzawa’, swarzyć ‘zrzędzić, łajać’.

Swedowski - od nazwy miejscowej Swędów (łódzkie, gmina Stryków).

Swedryński - od dawnego swędra ‘plazma, skaza’, swędrać się ‘szwendać się’.

Swędzienia - 1386 od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Swędzienic - 1386 od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Swędzieniec - 1386 od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Swędziewic - 1386 od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Swędziń - 1391 od podstawy swęd-, swąd-, por. swędzieć ‘łaskotać; wydzielać swąd’, dawneij też ‘nękać’, swąd ‘woń spalenizny; zaduch’.

Swor - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-, por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Sworzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swor-, por. sfora, dawniej swora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’, od sforny, niesforny ‘krnąbrny’, sworzeń ‘metalowy pręt łączący elementy konstrukcji; duży gwóźdź’.

Sycan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy syc-, por. staropolskie syc ‘skąpiec’, syć, sycić, syty.

Sycic - 1457 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy syc-, por. staropolskie syc ‘skąpiec’, syć, sycić, syty.

Syczenia - 1551 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sycz-, por. sycz ‘gatunek sowy’, syczeć, syk.

Syczyc - 1560 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sycz-, por. sycz ‘gatunek sowy’, syczeć, syk.

Sygnacki - od sygnet ‘pierścień’.

Sykuciak - 1647 w grupie nazwisk pochodzących od sykać ‘wydawać syk’, syk.

Sykucik - 1616 w grupie nazwisk pochodzących od sykać ‘wydawać syk’, syk.

Sylwiestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostało od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Sylwiestrzuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostało od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Sysacz - 1791 w grupie nazwisk pochodzących od sysać, ssać, ze staropolskiego sys ‘pierś kobieca’, por. też wysysać, sysak ‘osesek’.

Sysał - 1789 w grupie nazwisk pochodzących od sysać, ssać, ze staropolskiego sys ‘pierś kobieca’, por. też wysysać, sysak ‘osesek’.

Sytki - od syty ‘nakarmiony, napojony; wystarczający’.

Szabelczak - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szabelek - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szablikowicz - 1699 w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szabłowski - 1456 od nazw miejscowych Szabły, Sabły, dziś Szabły Młode (łomżyńskie, gmina Śniadowo).

Szachoła - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szachonowski - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szachsznajder - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szafiejew - od szafa, też od niemieckiej nazwy osobowej Schaff.

Szaforowski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szajczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Scheitz, ta od łużyckiego szejc ‘szewc’.

Szajwa - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiwein, ta od Schei-, ze średnio-wysoko-niemieckiego schinken, schiwen ‘bać się, uniknąć czegoś’+ win ‘wino’.

Szałański - od białoruskiej nazwy osobowej Szałan.

Szałopski - od gwarowego szłapa ‘lekkoduch, warchoł’.

Szamotulczyk - 1478 od nazwy miasta Szamotuły (poznańskie).

Szapawałow - od białoruskiego szapował ‘wałkarz, pilśniak’.

Szargula - od szargać ‘brudzić, niszczyć’, też od sarga ‘dziewka’; od szargul ‘obdartus’.

Szarugiewicz - od szaruga ‘deszcz, plucha’.

Szastała - 1744 od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szaszkowicz - 1678 od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Szatiło - od szata dawniej ‘odzienie, ubranie’, może też od satać.

Szatiłowski - od szata dawniej ‘odzienie, ubranie’, może też od satać.

Szawielenko - od imienia Szaweł, to od hebrajskiego ša’ul ‘uproszczony, pożądany’. Imię notowane w Polsce od XII wieku; forma spolonizowana Szaweł, spotykana w źródłach od XIII wieku.

Szczablak - 1383 od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczapanowski - od nazw miejscowych Szczepanów, Szczepanowice (częste).

Szczebc - (Pom) od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczebiotka - 1399 od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczeblak - 1384 od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczecinka - 1487 od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecinowicz - 1560 od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczedzina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczególny - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegulew - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegulski - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczeguła - 1411 od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczekała - 1697 od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczerbaczyk - 1662 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbak - 1706 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’; od dawnego szczerbak ‘wyszczerbiona broń sieczna’.

Szczerbalski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbczuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbel - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbelka - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbięta - 1569 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiński - od nazwy miejscowej Szczerbin (pilskie, gmina Łobżenica).

Szczerbula, ż. - 1442 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerzych - 1393 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerzycz - 1446 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szcześnierski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęchowiec - 1691 od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczękowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczodrok - (Śl) od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczotarski - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotecki - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotek - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotki - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczubiel - 1457 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubielka - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubik - 1446 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczublę - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubliński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczugłowicz - 1742 od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczybelski - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczybiałka - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczyblewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybliński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczygiełk - 1437 (Maz) od szczygieł, dawniej też szczegieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełko - 1443 od szczygieł, dawniej też szczegieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełkowicz - 1449 od szczygieł, dawniej też szczegieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczyglewski - od nazwy miejscowej Szczygłów (kilka wsi).

Szczyglic - 1378 od szczygieł, dawniej też szczegieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczyperski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźbło trawy’.

Szczyplin - 1412 od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczyrczek - 1422 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrzała - 1763 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczytow - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szelej - 1396 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelęda - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeliżyc - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; lub od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szełucka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; lub od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szenig - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenkier - od niemieckich nazw osobowych Senker, Schenker, ta od średnioniemieckiego schenker ‘szynkarz’.

Szepieczycz - 1391 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenić, wadliwie wymawiać’.

Szerszczuk - od wschodniosłowiańskiego šerst’ ‘sierść’.

Szewiół - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szkaradnik - od szkarada ‘brzydota, potworność’; od szkaradnik ‘ktoś brzydki; potwór’.

Szkarnulis - od litewskiej nazwy osobowej Škarnulis.

Szklański - w grupie nazwisk pochodzących od szkło ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szkolny - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od przymiotnika szkolny.

Szkoskiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szkudlerek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudłowic - 1423 od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szlangowic - 1436 od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlauer - od niemieckiej nazwy osobowej Schlau (e)r, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slu ‘łupina, skorupa, łuska’ lub od niemieckiego schlau ‘przebiegły, chytry’.

Szlaur - od niemieckiej nazwy osobowej Schlau (e)r, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slu ‘łupina, skorupa, łuska’ lub od niemieckiego schlau ‘przebiegły, chytry’.

Szlawer - od niemieckiej nazwy osobowej Schlau (e)r, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slu ‘łupina, skorupa, łuska’ lub od niemieckiego schlau ‘przebiegły, chytry’.

Szlaworski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlau (e)r, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slu ‘łupina, skorupa, łuska’ lub od niemieckiego schlau ‘przebiegły, chytry’.

Szlichetko - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlichtowicz - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Szligowicz - 1694 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; lub od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szlosecki - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlosek - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szloske - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szłanga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szłapała - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szmechlik - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmeiduch - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmeil - od niemieckiej nazwy osobowej Schmeil.

Szmerał - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmerlikowski - od szmerla ‘ryba piskorzowata’ lub od smerlić się ‘palić się licho’.

Szmitulski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Sznajdman - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdnur - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajserowicz - od gwarowego sznajser ‘nóż stolarski’.

Szneydrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Szoene - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szofiński - od niemieckiej nazwy osobowej Schöff, ta od schäf ‘owca’.

Szonowski - 1656 od nazwy miejscowej Szonów (opolskie, gmina Głogówek).

Szopiarczyk - 1720 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiarski - 1736 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiarz - 1723 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopuk - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szostaczyk - 1677 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szotla - 1567 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szpekaluk - zapewne od spekulant ‘człowiek trudniący się operacjami handlowymi’, przenośnie ‘ktoś przemyślny, obrotny’, spekulować.

Szperlaczak - 1797 od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szperłak - od szperać ‘szukać, gmerać, zgłębiać, badać coś’, por. też staropolskie i gwarowe szpera, spera ‘napiwek dla dozorcy’, szperka, sperka, spyrka ‘słonina’.

Szpiegła - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpiela - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Szpigil - 1399 od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Szpitalski - 1426 od szpital ‘zakład leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Szpomarski - od niemieckiej nazwy osobowej Spo (h)ner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spön ‘drzazga, wiór’.

Szrepfer - od niemieckich nazw osobowych Schöpfer, Schrepfer, te od średnio-wysoko-niemieckiego schrepfer ‘ten, co puszcza krew, stawia bańki’, także ‘naciągacz’.

Sztamberski - 1418 od niemieckiej nazwy osobowej Steinberg lub od nazwy miejscowej Stamberg, dziś Stążki (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Sztendarski - od sztandar, stendar, stender ‘chorągiew, flaga’.

Szubien - w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szubiśniak - 1796 w grupie nazwisk pochodzących od szuba ‘wierzchnie okrycie podbite futrem’; por. też gwarowe szubać ‘pchać, posuwać powodując szmer’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Subel.

Szuchajczyk - 1613 od szuchaj, suchaj ‘parobczak’.

Szudziach - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szudziel - od gwarowego szuda ‘odchody’, ze staropolskiego szudzić ‘szydzić’.

Szukan - od szukać.

Szukel - od szukać.

Szukiełojć - od szukać.

Szukiłojc - od szukać.

Szukiłojć - od szukać.

Szulecki - 1603 od nazwy miejscowej Szulec (kaliskie, gmina Opatówek).

Szulert - od szuler, por. też szulerz, sulerz ‘oszust, hazardzista’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuller (t).

Szułgienia - od wschodniosłowiańskiego šulga ‘lewa ręka’, por. gwarowe szulga ‘kość’.

Szumakoła - 1743 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumial - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumioło - od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szumkowicz - 1558 od szum ‘jednostajny szmer; zamieszki, zamęt’, szumieć ‘wywoływać szum; pienić się, musować’.

Szupicz - 1551 w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupo - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupowski - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szupp - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szuppe - w grupie nazwisk pochodzących od szup-, por. szupa ‘zupa’, od gwarowego szupać ‘odzierać ze skórki, łuskać’, od niemieckiej nazwy osobowej Schupp (e).

Szurałowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurgoń - od szurgać ‘szurać’.

Szurgost - 1396 od szurgać ‘szurać’ lub od zniemczonej formy imienia Skorgost.

Szurkow - 1407 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurla - 1684 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurowic - 1394 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szurygała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szur-, sur-, por. szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’, od staropolskiego szurza ‘szwagier’, sur ‘śmieci’, surzyć ‘śmiecić’.

Szuryn - 1599 od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzyn - 1411 od staropolskiego szurza ‘brat żony’; od staropolskiego szurzyn ‘krewny’.

Szurzynek - 1791 od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szurzynycz - 1419 od staropolskiego szurza ‘brat żony’.

Szustał - 1560 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustała - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustanowicz - 1639 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustek - 1454 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustenko - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustokiewicz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szustycz - 1560 od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Szutów - 1578 od gwarowego szuty ‘człowiek bez rąk; baran bezrogi’, niekiedy też od suty.

Szwacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy swacz-, por. szwaczka ‘krawcowa’, szwać ‘szyć’.

Szwaiak - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szwajnosiak - 1697 od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnosz - 1793 od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwajnoszak - 1678 od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swin ‘świnia’, por. też szwajny ‘mięso wieprzowe’.

Szwał - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szwański - od niemieckiej nazwy osobowej Schwan, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swan ‘łabędź’, też od gwarowego szwania ‘łakomczuch’.

Szwargoł - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szwarg-, por. szwargolić, szwargotać ‘mówić niewyraźnie w obcym języku’.

Szwedt - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szwerdykowski - od gwarowego szwarda ‘pierwsza deska ścięta z kloca’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwart, ta od średnioniemieckiego swart ‘czarny’.

Szwigierski - 1734 od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’; od świgier ‘teść’.

Szwocer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwätzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swetzer ‘gaduła’.

Szwuger - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Szybiła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Szycman - od niemieckiej nazwy osobowej Schützmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schütze ‘strzelec, stróż’.

Szydlaczyk - 1715 od szydło ‘gruba igła’.

Szydlic - 1498 od szydło ‘gruba igła’.

Szyfara - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Szyjud - 1633 w grupie nazwisk pochodzących od od szyja ‘część ciała zwierzęcia łącząca głowę z tułowiem; wąski korytarz’; też od szyć, szyję.

Szykiewicz - od szyk ‘porządek; oddział wojska’.

Szykszanin - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szykszenia - od litewskiej nazwy osobowej Šikšna.

Szymaida - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymcha - 1408 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymchaj - 1424 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymcho - 1412 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymciorczyk - 1791 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymciorka - 1789 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymciurczyk - 1790 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymcyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymczaga - 1786 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkło - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymkulin - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymoł - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymońc - 1368 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymost - 1432 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymosza - 1406 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymszakowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymszelewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymurczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szymusiczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowane Simeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szynkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkiewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynkowiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Szynlewski - od szynel ‘płaszcz żołnierski’.

Szypruch - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Szystała - 1497 od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šistat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szystel - 1580 od staropolskiego szyst ‘łupek’, od wschodniosłowiańskiego šistat’ ‘plotkować, gawędzić’.

Szyszczyc - 1388 od szyszka ‘zdrewniały kwiatostan roślin iglastych’.

Szyszecki - od nazwy miejscowej Szyszki (częste).