Nazwiska na literę Wc - Wi

Wcibisz - od wściubiać (się) ‘wmieszać się, wpychać się’; od wcibić, wścibić.

Wcieseł - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcieślak - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcieślik - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcięgło - od wciągać, wciągnąć ‘wchłaniać’, dawniej też ‘wchodzić’, wciągliwy ‘powściągliwy, umiarkowany’.

Wciorka - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciorko - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciórek - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciórka - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciórki - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciseł - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcislak - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcislik - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcislo - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisła - 1789 od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisłak - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisław - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisłek - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisło - 14 10 od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisło-Panas - złożenia brak; Wcisło 14 10 od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’; Panas od imienia Atanazy, to z łacińskiego Athanasius, do łaciny z języka greckiego Athanasios, od rzeczownika athanasia ‘nieśmiertelność’. W językach wschodniosłowiańskich przejęte jako Afanasij, Apanas.

Wcisłoś - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisłowicz - 16 12 od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisłowski - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wcisły - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciss - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciślak - 1787 od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciślek - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciślik - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciśliński - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wciurek - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wciurka - od gwarowego wciórki ‘całkowity, wszelki’.

Wczas - 1453 od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wczasek - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wczel - 1407 od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczelak - od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczele - 14 16 od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczelewic - 1497 od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczelik - od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczesna - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wczesniak - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wczesny - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wcześna - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wcześniak - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wcześny - od staropolskiego wczas ‘wygoda’, też od wyrażenia w czas ‘wcześnie; w porę’.

Wczisło - (Pom) od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wczołek - od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczołowski - od pszczoła, od staropolskiego pczoła ‘owad zbierający miód’.

Wczysła - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wczysław - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wczysło - od wciskać, wcisnąć ‘wtłoczyć, wepchnąć’, obcisły ‘ściśle przylegający’.

Wdały - 1 135 od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’; od staropolskiego wdały ‘silny, mocny’.

Wdaniec - 1460 od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdanik - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdanin - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdańczyk - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdański - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdenko - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdeń - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdowa - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowczak - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowczyk - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowczyn - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowczyński - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowek - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiaczyk - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiak - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiaki - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiakowski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiak-Wilk - złożenia brak; Wdowiak od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wdowian - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiarek - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiarski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiarz - 1597 od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiasz - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowicki - 1626 od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowicz - 1498 od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiczak - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiczenko - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiczuk - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiec - 1462 od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wdowiecki - od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wdowieczyn - od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wdowienka - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowienko - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowień - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowieński - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowierski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowik - 1590 od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowika - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowikowski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowin - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiński - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiok - (Śl) od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowionek - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiszewski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowiuk - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowka - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowski - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowycz - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowyczenko - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowyn - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdowyń - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdówczyk - od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wdówczyński - od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wdówik - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdówka - XV w. od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wduwczyk - od wdowiec ‘mężczyzna, który stracił żonę’.

Wduwik - od wdowa ‘kobieta, która straciła męża’.

Wdynicz - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdynowski - od wdać, dawniej ‘dać, wręczyć; zaangażować się’, wdanie dawniej ‘nadanie’.

Wdziączkowski - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdziączna - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzieczna - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzieczny - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzienczna - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzienczny - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzienkowski - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzieńkoński - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzieńkowski - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzięczak - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzięczczak - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzięczkowski - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzięczna - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdzięczny - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’.

Wdziękoński - 1572 od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’; od wdzięk ‘uroda; miły sposób bycia’, dawniej ‘zadowolenie, satysfakcja’.

Wdziękowski - od wdzięczny ‘przyjemny, pełen uroku; zobowiązany’; od wdzięk ‘uroda; miły sposób bycia’, dawniej ‘zadowolenie, satysfakcja’.

We - X

We - Xej

We - Xey

Webb - od niemieckich nazw osobowych Wobbe, Wöb-, te od dialektalnej formy średniowysokoniemieckiego Wober z Weber ‘tkacz’.

Webber - od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Webe - od niemieckich nazw osobowych Wobbe, Wöb-, te od dialektalnej formy średniowysokoniemieckiego Wober z Weber ‘tkacz’.

Webel - od niemieckich nazw osobowych Webel, Weibel, te od imienia złożonego Wigbert lub od apelatywu Weibel ‘woźny’.

Webelski - od niemieckich nazw osobowych Webel, Weibel, te od imienia złożonego Wigbert lub od apelatywu Weibel ‘woźny’.

Weber - 1736 od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Weberowski - od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Weberski - od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Weber-Weller - złożenia brak; Weber 1736 od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’; Weller od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Webowicz - od niemieckich nazw osobowych Wobbe, Wöb-, te od dialektalnej formy średniowysokoniemieckiego Wober z Weber ‘tkacz’.

Webr - od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Wec - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wecał - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wecek - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wecel - 140 1 od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wecewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wech - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechcioski - 1799 od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wechciowski - 1795 od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wechman - od niemieckiej nazwy osobowej Weichmann, ta od imienia złozonego Wigmann.

Wechmann - od niemieckiej nazwy osobowej Weichmann, ta od imienia złozonego Wigmann.

Wechna - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechnik - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechnowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechowiak - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechowicz - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wechta - od wachta dawniej ‘straż, warta’.

Wechtacz - od wachta dawniej ‘straż, warta’.

Wechter - od wachta dawniej ‘straż, warta’.

Wechterowicz - od wachta dawniej ‘straż, warta’.

Wechtorowicz - od wachta dawniej ‘straż, warta’.

Wecko - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weckowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weclewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weclewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weclich - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecłas - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecłaś - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecławek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecłowik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wecowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Wecz - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weczek - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weczer - (z fonetyką czeską) od wieczór.

Weczera - (z fonetyką czeską) od wieczór.

Weczerek - (z fonetyką czeską) od wieczór.

Weczerka - (z fonetyką czeską) od wieczór.

Weczkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weczorek - (z fonetyką czeską) od wieczór.

Weczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Wetz, ta między innymi od Wenzel.

Weda - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedaczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedda - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedde - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedecki - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedel - od niemieckiej nazwy osobowej Wedel, ta od nazwy miejscowej Wedel.

Wedelski - od niemieckiej nazwy osobowej Wedel, ta od nazwy miejscowej Wedel.

Wedeł - od niemieckiej nazwy osobowej Wedel, ta od nazwy miejscowej Wedel.

Weder - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wederczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Weder-Grygielewicz - złożenia brak; Weder od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-; Grygielewicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Wederka - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedicha - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wedlechowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wedel, ta od nazwy miejscowej Wedel.

Wedler - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-; od niemieckiego Wädler.

Wedman - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedmann - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedmański - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedra - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedral - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedrich - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedrocha - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedrychowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wäder, ta od imion złożonych na Wad-.

Wedyniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedzicha - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedzikoza - 1620 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wedzimięsowa, ż. - 1423 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wedzina - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Wedzisuka - 1546 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wedziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Wede, ta od Wede, od średnioniemieckiego wid, dolnoniemieckiego wede ‘las’.

Weg - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegel - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Wegel(e), ta od Wagner ‘stelmach, kołodziej’.

Wegen - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegenek - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegenka - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegenke - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegenko - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Wegiel - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegielewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegielnik - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegielski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegiełek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegier - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wegiera - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wegierek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wegierski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Weginek - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Weging - od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Weglarski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Weglarz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Weglerski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Weglewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegliński - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Weglorz - (Śl) od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Weglowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegłowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wegner - od nazwy osobowej Wägner, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, niemieckiego Wagner ‘kołodziej, stelmach’.

Wegnerowicz - od nazwy osobowej Wägner, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, niemieckiego Wagner ‘kołodziej, stelmach’.

Wegnerowski - od nazwy osobowej Wägner, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, niemieckiego Wagner ‘kołodziej, stelmach’.

Wegners - od nazwy osobowej Wägner, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, niemieckiego Wagner ‘kołodziej, stelmach’.

Wegnerski - od nazwy osobowej Wägner, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, niemieckiego Wagner ‘kołodziej, stelmach’.

Wegorek - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Wegorzewski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Wegrodzki - od staropolskiego wągroda ‘ogród; miejsce ogrodzone’.

Wegrzyk - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wegrzyn - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wegrzynek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wegrzyniak - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wegrzynowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wegrzynowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wegrzyński - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wehrmann - od niemieckiej nazwy osobowej Weichmann, ta od imienia złozonego Wigmann.

Weibel - od niemieckich nazw osobowych Webel, Weibel, te od imienia złożonego Wigbert lub od apelatywu Weibel ‘woźny’.

Weiber - od niemieckich nazw osobowych Weber, Wöber, Wäber, te od średniowysokoniemieckiego wëber ‘tkacz’.

Weichman - od niemieckiej nazwy osobowej Weichmann, ta od imienia złozonego Wigmann.

Weichmann - od niemieckiej nazwy osobowej Weichmann, ta od imienia złozonego Wigmann.

Weichsel - od niemieckiej nazwy osobowej Weichsel, ta od średniowysokoniemieckiego wi(h)sel ‘drzewo wiśni kwaśnej’.

Weichselbaum - od niemieckiej nazwy osobowej Weichsel, ta od średniowysokoniemieckiego wi(h)sel ‘drzewo wiśni kwaśnej’.

Weichselberger - od niemieckiej nazwy osobowej Weichsel, ta od średniowysokoniemieckiego wi(h)sel ‘drzewo wiśni kwaśnej’.

Weier - od niemieckiej nazwy osobowej Weier, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher.

Weigel - od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-.

Weigel-Milleret - złożenia brak; Weigel od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-; Milleret od niemieckich nazw osobowych Miller, Muller, te od Muller 'młynarz'.

Weigl - od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-.

Weiher - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Weihert - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Wein - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Weinar - od niemieckiej nazwy osobowej Woiner, ta od Wagner.

Weinbrenner - czyli “wine burner” oznaczało osobę, która destylowała wino w celu otrzymania winiaku gronowego (aquavite) lub brandy, które to trunki w dawnych czasach używano w celach medycznych. Po raz pierwszy nazwisko „Weinbrenner” pojawiło się w źródłach niemieckich około roku 1350. Występowało w dwóch regionach: okolicach Karlsruhe i w hrabstwie (księstwie) Nassau Weilburg. W Polsce od 1784 tj. od czasu przybycia niemieckiej rodziny "kolonistów józefińskich" z Weilmunster w okolice Starego Sącza.

Weinczyk - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Weiner - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weinerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weinerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weinert - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weinkopf - 1734 od niemieckiej nazwy osobowej Weinkopf, ta od średnioniemieckiego winkop ‘uczta z okazji otwarcia interesu, sklepu’.

Weis - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weise - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weisner - od niemieckiej nazwy osobowej Weisner, ta od nazwy miejscowej Weißen lub od średniowysokoniemieckiego wi?er ‘tynkarz’.

Weisnerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weisner, ta od nazwy miejscowej Weißen lub od średniowysokoniemieckiego wi?er ‘tynkarz’.

Weiss - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weiss-Neumann - złożenia brak; Weiss od niemieckiego weiss ‘biały’; Neumann od niemieckiej nazwy osobowej Neuman, ta od Neuman ‘człowiek młody, przybysz, nowoosiadły’.

Weisz - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weiszewski - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weitman - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Weitmann - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wej - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejak - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejasz - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejchan-Rotowicz - złożenia brak; Wejchan- brak; Rotowicz od podstawy rot, por. rota ‘jednostka wojskowa w dawnej Polsce; ustalony tekst przysięgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Roth (e).

Wejcher - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Wejcherowski - od nazwy miasta Wejherowo (gdańskie).

Wejda - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Wejdal - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Wejdowicz - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Wejdowski - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Wejduk - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Wejek - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejer - od niemieckiej nazwy osobowej Weier, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher.

Wejerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weier, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher.

Wejgel - 1403 od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-.

Wejher - 16 12 od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Wejherowski - od nazwy miasta Wejherowo (gdańskie).

Wejhor - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Wejk - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejko - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejkowski - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejkus - od niemieckich nazw osobowych Wey, Weyh, te od Wiggo, Wego, a te z kolei od imion złożonych na Wig-; możliwe też od imion na Wa-, typu Wawrzyniec.

Wejna - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Wejnakowski - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Wejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Wejnarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Wejnarski - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Wejner - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Wejner - 1492 od niemieckiej nazwy osobowej Woiner, ta od Wagner.

Wejnerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Wejnklar - 1393 od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Wejno - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Wejnoch - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Wejnowski - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Wejs - 1367 od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejsa - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejsner - od niemieckiej nazwy osobowej Weisner, ta od nazwy miejscowej Weißen lub od średniowysokoniemieckiego wi?er ‘tynkarz’.

Wejss - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejsz - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejszewski - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejszkowski - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejszyński - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Wejt - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtas - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtaszek - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtczak - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtko - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtman - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejtuń - od niemieckiej nazwy osobowej Weit, ta od weit ‘daleki’.

Wejzner - od niemieckiej nazwy osobowej Weisner, ta od nazwy miejscowej Weißen lub od średniowysokoniemieckiego wi?er ‘tynkarz’.

Wejznerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weisner, ta od nazwy miejscowej Weißen lub od średniowysokoniemieckiego wi?er ‘tynkarz’.

Wek - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Weka - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Wekacz - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Wekej - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Weker - od niemieckiej nazwy osobowej Wäcker, ta od średniowysokoniemieckiego wacker ‘dzielny, mężny’.

Wekier - od niemieckiej nazwy osobowej Wäcker, ta od średniowysokoniemieckiego wacker ‘dzielny, mężny’.

Wekiera - od niemieckiej nazwy osobowej Wäcker, ta od średniowysokoniemieckiego wacker ‘dzielny, mężny’.

Wekios - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Wekka - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Wekko - od weka ‘długa bułka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Weik.

Weks - od niemieckiej nazwy osobowej We X.

Wel - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wela - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welach - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welaj - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welanc - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Weland - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welanec - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welc - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Welce - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Welcerz - 1396 od imienia Walter, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia germańskiego. Nawiązuje do walt- ‘rządzić, panować’ + heri ‘wojsko’.

Welcz - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Welczowski - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Welczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Welczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Weld - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Welda - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Welde - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Weldon - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Weldt - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Weldyn - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Wele - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welec - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welecz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weleda - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welenc - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welencik - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welenczek - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welenczyk - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welenda - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welendz - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welendzik - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welenec - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welens - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welento - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welentowicz - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welenz - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Weleńczyk - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Weler - od niemieckiej nazwy osobowej Weller, ta od średniowysokoniemieckiego wallaere ‘pielgrzym’.

Welerczak - od niemieckiej nazwy osobowej Weller, ta od średniowysokoniemieckiego wallaere ‘pielgrzym’.

Welerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Weller, ta od średniowysokoniemieckiego wallaere ‘pielgrzym’.

Welerski - od niemieckiej nazwy osobowej Weller, ta od średniowysokoniemieckiego wallaere ‘pielgrzym’.

Welerych - od niemieckiej nazwy osobowej Weller, ta od średniowysokoniemieckiego wallaere ‘pielgrzym’.

Welet - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welęc - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Welęć - od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub od nazwy etnicznej Valens. W języku łacińskim znane też było imię Valentinus, od którego pochodzi polskie Walentyn.

Weli -

Welicki - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Welicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weliczko - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Weliczkow - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Weliczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Welik - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welikan - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welin - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welinow - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weliński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welis - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weliszek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weli-Wegbe - złolżenia brak; Weli brak; Wegbe od niemieckich nazw osobowych Weg, Weggen, te od średniowysokoniemieckiego weg ’droga’.

Welk - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Welka - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Welke - 1470-80 od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Welki - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Welkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Welkowski - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Well - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellach - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellan - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellik - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellin - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welliński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellniak - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wellniok - (Śl) od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welm - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Welman - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Welmann - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Welmiński - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Welna - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Welnic - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Welniok - (Śl) od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Welnitz - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Welnowski - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Welon - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Welonczyk - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Welonek - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Welonka - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Welończyk - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Weloński - od welon ‘kawałek przezroczystego materiału upinany na głowie, często zasłaniający twarz’.

Welosowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Weloszka - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Welter - 1452 od imienia Walter, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia germańskiego. Nawiązuje do walt- ‘rządzić, panować’ + heri ‘wojsko’.

Weltrowski - od imienia Walter, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia germańskiego. Nawiązuje do walt- ‘rządzić, panować’ + heri ‘wojsko’.

Welusz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wełczowski - 1687 od nazwy miejscowej Wełcza (bielskie, gmina Zawoja).

Wełczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Wełczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Wełczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Welz, ta od imion złożonych na Welt-.

Wełda - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Wełdycz - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Wełdziński - od niemieckich nazw osobowych Weld, Welde, te od nazwy miejscowej Welda.

Wełk - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Wełkow - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Wełkowski - od niemieckich nazw osobowych Welk, Woelke, te od nazwy miejscowej Welka (Łużyce); może też od wielki.

Wełma - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Wełmak - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Wełmieński - 1386 od nazwy miejscowej Wełma, dziś Wełna (bydgoskie, gmina Janowiec).

Wełmiński - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Wełmitz - od niemieckiej nazwy osobowej Welm, ta od imienia Willahalm.

Wełna - 1409 od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnak - 1429 od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’ lub od wełniak ‘tkanina z nici lnianych lub wełnianych’.

Wełnarz - 1394 od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’; od staropolskiego wełnarz ‘sukiennik’.

Wełniak - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’ lub od wełniak ‘tkanina z nici lnianych lub wełnianych’.

Wełnianko - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’ lub od wełniak ‘tkanina z nici lnianych lub wełnianych’.

Wełnic - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnicki - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnicz - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnieński - 1396 od nazwy miejscowej Wełma, dziś Wełna (bydgoskie, gmina Janowiec).

Wełniński - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełniok - (Śl) od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnitz - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełnowski - od wełna ‘włosie pokrywające skóre niektórych zwierząt; tkanina z tego włosia’.

Wełpiński - 1746 od nazwy miejscowej Wełpin (bydgoskie, gmina Lubiewo).

Wełyczko - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wełyczuk - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wełykanowicz - (z fonetyką ukraińską) od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wełykanycz - (z fonetyką ukraińską) od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wełyko - (z fonetyka ukraińską) od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wena - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenak - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenal - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenar - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenc - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencel - 1553 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego (od zgermanizowanej formy Wenzel).

Wencelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencelis - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencerz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wences - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencikowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencke - 1496 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencko - 1488 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenckowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenckun - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencla - 123 1 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclak - 1748 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclawik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenclowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencłak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencławek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wencz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczuk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczura - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenczyński - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wend - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wend - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wenda - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wenda - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wendachowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendałowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wende - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendel - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendelin - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendelowicz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendelski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wender - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendereński - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendereusz - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wenderich - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wenderka - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wenderlich - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wenderlicha - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wenderlik - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wenderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wenderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wenderski - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendkowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wendler - od niemieckiej nazwy osobowej Wendler, ta od średnioniemieckiego Wendeler ‘wędrowiec, pielgrzym’.

Wendlewski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendlik - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendlikowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendlocha - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendłocha - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendłowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendołowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendrak - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendrek - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendreński - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendrich - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wendrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendruch - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendrych - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wendrych - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendrychowicz - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wendrychowski - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wendrycki - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Wendryński - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendryszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wendt - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendta - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendura - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendy - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendycz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendyk - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendykowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendyński - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendysz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendyszewski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendza - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendzel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wendzelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wendzewski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendzich - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendzik - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendzikowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendziłowicz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wendzina - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wendziński - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wendzonka - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wenecki - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Wenecko - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Weneczuk - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Weneczyk - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Wened - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Wenek - 1468 od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenelczyk - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenelik - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenelski - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wener - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenerski - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenet - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Weneta - 1388 od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Wenetowski - od nazwy miejscowej Wenecja, od wenetka ‘gatunek jabłek’.

Wengel - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengelewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenger - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengerek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengerow - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengerowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengerowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengerski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengiel - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengielecki - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengielewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengielski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengier - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengierek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengierkiewicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengierow - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengierski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wenglarczyk - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglarek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglarski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglarz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglarzy - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengler - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglerski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglewicz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglewski - od nazw miejscowych typu Węglowice, Węglewo, Węgły.

Wenglicki - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglikowski - od nazwy miejscowej Wąglikowice (gdańskie, gmina Kościerzyna).

Wengliński - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglorz - (Śl) od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wenglowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wengorek - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Wengorski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Wengorzewski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Wengrin - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengrynowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrzik - (Śl) od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengrzyk - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Wengrzyn - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrzynek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrzynowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrzynowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wengrzyński - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Wenic - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenich - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Weniec - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenig - od niemieckiej nazwy osobowej Wenig, ta od średniowysokoniemieckiego wënec, wënic ‘mały, niski’.

Weniger - od niemieckiej nazwy osobowej Wenig, ta od średniowysokoniemieckiego wënec, wënic ‘mały, niski’; od niemieckiej nazwy osobowej Weniger.

Wenik - od niemieckiej nazwy osobowej Wenig, ta od średniowysokoniemieckiego wënec, wënic ‘mały, niski’.

Wenikow - od niemieckiej nazwy osobowej Wenig, ta od średniowysokoniemieckiego wënec, wënic ‘mały, niski’.

Wenio - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Weniowski - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenis - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenk - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Wenka - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Wenke - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Wenko - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Wenkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Wennek - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenner - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, Wegner ‘stelmach, kołodziej’.

Wennyk - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenor - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wenorski - od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta od średniowysokoniemieckiego wagener, wegener ‘stelmach, kołodziej’.

Wens - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wensal - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wensałowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wensel - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenselowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenserski - od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Wensielski - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wensierski - od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Wensiora - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Wensiorski - od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Wensłakowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensławowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wensowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Went - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wenta - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wenta-Rekowski - złożenia brak; Wenta od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’; Rekowski 1458 od nazw miejscowych Rakowice, Raków, Reków (częste).

Wentczak - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentczuk - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentek - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentel - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentk - (Pom) od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentkowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentkowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wentoch - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentura - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’, od Bonawentura.

Wentyk - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wentzel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenus - od Venus ‘bogini miłości’.

Wenyczuk - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenyk - od wena ‘zapał twórczy; szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘usposobienie, nastrój’, od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia (od Weniamin, Beniamin).

Wenz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenz - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenza - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenzek - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenzel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenzelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenzelis - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenziak - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenzik - od niemieckiej nazwy osobowej Wens, ta od nazwy miejscowej Wense lub też od Wenz, a ta od imion złożonych na Wän-.

Wenzlaff - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenzlaw - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenzlawski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenzlik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wenżel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weńcel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weńcz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weńczuk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Weńdzik - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wepa - 1763 od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepek - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepelski - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepka - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepko - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepniuk - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wepo - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Weppe - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Weppo - od staropolskiego wep ‘krzyk, jęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wep.

Wer - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wera - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werach - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werachowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werak - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weralski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werałowicz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werb - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werba - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbach - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbachowski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbczak - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbeniec - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbik - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbilenko - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbiłowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbiszczuk - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbkowski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werblan - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbnik - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbny - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbowski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbowy - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werbus - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Werc - od niemieckiej nazwy osobowej Werz, ta od imion złożonych na Werd-.

Wercab - 1430 od warcab ‘figura w grze w warcaby, bierka’.

Werceszuk - od niemieckiej nazwy osobowej Werz, ta od imion złożonych na Werd-.

Werchacki - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchacki - 1775 od nazwy miejscowej Werchrata (przemyskie, gmina Horyniec).

Werchanowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchlewski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wercholak - od warchoł ‘wichrzyciel’, dawniej też ‘zamęt’, warcholić ‘wywoływać spory’, może też od imienia złożonego Warcisław.

Wercholak - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wercholski - od warchoł ‘wichrzyciel’, dawniej też ‘zamęt’, warcholić ‘wywoływać spory’, może też od imienia złożonego Warcisław.

Wercholski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchoł - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchoł - 1394 od warchoł ‘wichrzyciel’, dawniej też ‘zamęt’, warcholić ‘wywoływać spory’, może też od imienia złożonego Warcisław.

Werchoła - od warchoł ‘wichrzyciel’, dawniej też ‘zamęt’, warcholić ‘wywoływać spory’, może też od imienia złożonego Warcisław.

Werchoła - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchoma - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchominko - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchoń - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchowiecki - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werchun - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wercimacha - od wiercić, wiercieć.

Wercioch - od wiercić, wiercieć.

Wercub - 1430 od warcab ‘figura w grze w warcaby, bierka’.

Wercz - od niemieckiej nazwy osobowej Werz, ta od imion złożonych na Werd-; od werczeć ‘warczeć’.

Wercz - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werczak - od niemieckiej nazwy osobowej Werz, ta od imion złożonych na Werd-.

Werczak - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’; od werczeć ‘warczeć’.

Werczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Werz, ta od imion złożonych na Werd-.

Werd - 1353 od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werda - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdan - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdański - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werden - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdencki - od nazwy miejscowej Wardężyn (konińskie, gmina Rychwał).

Werdenga - od dawnego warda ‘mańkut’, wardać ‘łazić’.

Werdenowski - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdeński - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdo - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdon - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdoni - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werduch - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd

Werdyn - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdynec - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdyń - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdyński - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdzik - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werdzin - od werdo! ‘okrzyk używany daniej przez straże wojskowe’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werd.

Werecha - 1437 od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werecik - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Wereciński - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Wereczyński - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Wereda - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredas - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Werednik - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredniuk - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredycki - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredyk - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredyn - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredyń - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredyński - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Weredzin - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Werek - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werel - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereluk - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werelusz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereluś - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werema - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremczuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremecki - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremek - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremi - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiejczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiejewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiejuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremij - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremijewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremijewski - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiński - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremiuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremjewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremka - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremkiewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremkowicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremowicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weremski - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Werenc - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenciuk - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenczak - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenczuk - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenda - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Werenda - 1578 od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenica - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenicz - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Wereniczuk - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Wereniewicz - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenik - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Wereniuk - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenka - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenkiewicz - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenko - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenkowicz - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenowicz - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werenowski - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werens - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenszak - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenszczak - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenszkiewicz - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenś - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Werenz - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Wereńczak - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Wereńczuk - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Wereńczuk-Dudko - złożenia brak; Wereńczuk od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-); Dudko od dudek 'gatunek ptaka'.

Wereńczyński - od formy Ferenc z polska adaptacją fonetyczną (F- // W-).

Wereńko - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Wereński - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Weres - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weresa - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weresiak - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weresiński - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weresiuk - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weresz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczak - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczaka - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczako - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczenko - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczuk - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszczyński - 1592 od nazwy miejscowej Wereszczyn (chełmińskie, gmina Urszulin).

Wereszka - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszko - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereszyński - od nazwy miejscowej Wereszyn (zamojskie, gmina Mircze).

Wereśniak - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wereta - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretczuk - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretiuk - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretka - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretko - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretnik - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretycki - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretyk - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Weretyński - od wereta ‘płachta; ubranie chłopskie z płótna’, weret ‘sznurek’.

Werewka - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werewko - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Werewski - od podstawy war-, por. war ‘ukrop, wrzątek; upał; ilość piwa otrzymana z jednorazowego warzenia’, warzyć ‘gotować; ścinać się’, dawniej też ‘kłębić się, zbijać’.

Weręda - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Werędowski - od wereda z gwarowego ‘brzydota; szkarada’, dawniej też przekleństwo.

Werh - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhan - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhanowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhonowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhun - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Werhunowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

WeritzWerk - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werka - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkaty - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkiewicz - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werko - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkos - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkowicz - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkowski - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkulewicz - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werkun - od werk ‘mechanizm w zegarku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Werk, ta od średniowysokoniemieckiego wërker ‘pracownik, rzemieślnik’.

Werma - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Werman - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermann - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermicki - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wermijuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Werminowicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wermiński - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wermke - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermo - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermowski - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermów - od niemieckiej nazwy osobowej Warm, ta od imion złożonych na War- lub od warm ‘ciepły’.

Wermuczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wermuth, ta od imienia złożonego Warmuot.

Wermunt - od niemieckiej nazwy osobowej Wermuth, ta od imienia złożonego Warmuot.

Wermus - od warmuz, warmuż ‘rodzaj zupy’.

Wermusz - od warmuz, warmuż ‘rodzaj zupy’.

Wermut - od niemieckiej nazwy osobowej Wermuth, ta od imienia złożonego Warmuot.

Wermuth - od niemieckiej nazwy osobowej Wermuth, ta od imienia złożonego Warmuot.

Wermuz - od warmuz, warmuż ‘rodzaj zupy’.

Wermuziński - od warmuz, warmuż ‘rodzaj zupy’.

Wern - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werna - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernach - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernadzki-Steinmetz - złożenia brak; Wernadzki brak; Steinmetz od nazwy miejscowej niemieckiej nazwy osobowej Stein, ta od Stein ‘kamień’.

Wernar - 1473 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernas - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernej - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernejowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernek - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werner - 1206 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Werner-Malento - złożenia brak; Werner 1206 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri; Malento brak.

Wernerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernerski - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernerski - od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wernes - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniak - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernic - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernich - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernichowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernick - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernicke - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernicki - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernicz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniczenko - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniczewski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernierz - 1402 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Werniewicz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniewski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernik - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernikiewicz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernikowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernio - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernisz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniszewski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernitz - (Pom) od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werniuk - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernke - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werno - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernoch - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernusz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werny - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wernyhora - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Werocha - 1438 od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werochowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weromejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weromiejczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weromiński - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weromis - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weromko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Weron - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Werona - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronejko - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroniak - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronica - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronicki - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronicz - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroniczak - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroniec - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroniecki - 1674 od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronik - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronikow - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroników - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronis - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroniuk - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronka - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronkiewicz - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronko - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronkowicz - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronowicz - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weronowski - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Werończuk - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Werońko - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Weroński - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Werowicz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werpas - od werp ‘kotwica’.

Werpny - od werp ‘kotwica’.

Werpolewski - od nazwy miejscowej Werpol (białostockie, gmina Nurzec-Stacja).

Werpulewski - od nazwy miejscowej Werpol (białostockie, gmina Nurzec-Stacja).

Werpyło - od werp ‘kotwica’.

Werr - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werra - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wers - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wersal - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e) lub od Wersal.

Wersecki - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wersel - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wersewicz - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wersing - 1347 od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Werski - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wersowski - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werst - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Wersta - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Werstak - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Werstakowski - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Werstek - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Werstiuk - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Wersty - od wersta ‘dawna rosyjska miara długości, wiorsta’.

Wersza - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszał - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszałowski - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszański - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszel - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszko - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszowec - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszowiec - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszyłowicz - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszynin - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Werszyński - od niemieckich nazw osobowych Werse, Wersz-, te od nazw miejscowych Werse, Wersch(e).

Wert - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Werta - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertachowski - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertacz - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertczuk - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Werte - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertecki - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertejko - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertejuk - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertel - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertelak - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertelecki - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertelewski - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertelnik - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertepa - od wertep ‘wyboista droga nad przepaścią’.

Wertepan - od wertep ‘wyboista droga nad przepaścią’.

Wertepczuk - od wertep ‘wyboista droga nad przepaścią’.

Wertepna - od wertep ‘wyboista droga nad przepaścią’.

Wertepny - od wertep ‘wyboista droga nad przepaścią’.

Werth - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertka - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertlecki - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertlewski - od wertel ‘rodzaj krążka’.

Wertman - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertos - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertych - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Wertyński - od wertać ‘obracać, wracać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wert.

Werulik - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weruniuk - od żeńskiego imienia Weronika. W staropolszczyźnie obok formy Weronika, też Weronija; obie notowane od XIV wieku. Imie pochodzenia łacińskiego, stanowi też nawiązanie do greckiego imienia Berenika, Ferenike, to od féro ‘niosę’ + nike ‘zwycięstwo’.

Werus - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werwa - od dawnego werwać się ‘wedrzeć się, wpaść’.

Werwachowski - od dawnego werwać się ‘wedrzeć się, wpaść’.

Werwicki - od dawnego werwać się ‘wedrzeć się, wpaść’.

Werwiński - od dawnego werwać się ‘wedrzeć się, wpaść’.

Werych - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werycha - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werycho - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werychowicz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werychowycz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werycz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer– od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.-.

Werygo - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryh - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryha - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryho - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryk - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryka - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryko - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werykowicz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werykowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryn - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werynkowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werynowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryński - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werys - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werysz - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryszak - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Weryszko - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werzun - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werzyk - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Werzykowski - od wschodniosłowiańskiego imienia Wera, polskiego Wera od Weronika, od niemieckich nazw osobowych na Wer-.

Wesak - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Wesek - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Wesel - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesela - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselak - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselczyk - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselewicz - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weseli - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselik - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselina - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weseliński - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weseliszyn - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselka - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselny - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weselski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesely - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weseł - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesełowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesełucha - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weser - od niemieckich nazw osobowych Weser, Wescher, te od łużyckiego wjazar ‘spoiwo’.

Wesfal - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Wesfalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Wesiak - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Wesiełków - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesik - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Wesioł - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesiołek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesiołowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesiora - od niemieckich nazw osobowych Weser, Wescher, te od łużyckiego wjazar ‘spoiwo’.

Weska - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weske - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weskida - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weskowicz - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Wesław - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wesławowicz - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wesławowski - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wesłow - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wesłowski - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wesna - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wesner - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Wesnerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Wesniuk - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wesniuk - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wesnor - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Wesolik - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesoliński - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesolk - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesollek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesolly - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesolow - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesolowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesoly - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesoł - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesoła - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołak - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołka - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołkin - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołkowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołow - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołowicz - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołowski - 1588 od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołucha - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesoły - 1786 od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesołyk - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesora - od niemieckich nazw osobowych Weser, Wescher, te od łużyckiego wjazar ‘spoiwo’.

Wesół - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesółka - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wespa - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wespański - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wespazjan - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wespazjanek - 16 15 od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wespek - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wesper - od łacińskiego wesper ‘wieczór’.

Wespiński - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Wespor - od łacińskiego wesper ‘wieczór’.

Wesrych - od niemieckich nazw osobowych Westrich, Westreich, te z średniowysokoniemieckiego westerrich ‘państwo na zachodzie’.

Wessal - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessalowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessel - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesseli - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessoła - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessołek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessołowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wessoły - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

West - od niemieckiego West ‘zachód’ lub od niemieckiej nazwy osobowej West.

Westa - od niemieckiego West ‘zachód’ lub od niemieckiej nazwy osobowej West; od westa ‘kamizelka’.

Westel - od niemieckiego West ‘zachód’ lub od niemieckiej nazwy osobowej West.

Wester - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Western - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Westerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Westerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Westerski - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Westfahl - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfal - 1372 od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfalewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfalski - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfel - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westhal - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westpal - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westphal - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westphald - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westra - od niemieckiej nazwy osobowej Wester, ta od średniowysokoniemieckiego wëster ‘’na zachód, na zachodzie, w kierunku zachodnim’.

Westrajch - od niemieckich nazw osobowych Westrich, Westreich, te z średniowysokoniemieckiego westerrich ‘państwo na zachodzie’.

Westreich - od niemieckich nazw osobowych Westrich, Westreich, te z średniowysokoniemieckiego westerrich ‘państwo na zachodzie’.

Westrich - od niemieckich nazw osobowych Westrich, Westreich, te z średniowysokoniemieckiego westerrich ‘państwo na zachodzie’.

Westrych - od niemieckich nazw osobowych Westrich, Westreich, te z średniowysokoniemieckiego westerrich ‘państwo na zachodzie’.

Westwal - 1334 od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westwalewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westwalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westwall - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westwał - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Westwański - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Wesulski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wesułek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Weszczak - 1762 od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszczyk - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszczyński - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszer - od niemieckich nazw osobowych Weser, Wescher, te od łużyckiego wjazar ‘spoiwo’.

Weszerowicz - od niemieckich nazw osobowych Weser, Wescher, te od łużyckiego wjazar ‘spoiwo’.

Weszka - 1699 od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszke - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszko - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszkowski - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weszner - 1429 od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Weszpiński - od imienia Vespasianus pochodzenia łacińskiego vespa ‘osa’.

Weś - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weściuk - od niemieckiego West ‘zachód’ lub od niemieckiej nazwy osobowej West.

Weśka - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weśko - od weszka, wesz ‘drobny bezskrzydły owad pasożytujący na ssakach’.

Weśniak - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Weśnin - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Weśniuk - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Weśredni - 1635 od weśredni ‘średni, środkowy’.

Weta - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetchło - od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Weter - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Weteski - może od wataga, wataha ‘herszt rozbójników’.

Wetesko - może od wataga, wataha ‘herszt rozbójników’.

Weteszka - może od wataga, wataha ‘herszt rozbójników’.

Wetezka - może od wataga, wataha ‘herszt rozbójników’.

Wetka - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetkla - od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Wetklo - od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Wetkło - 1534 od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Wetko - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetkowski - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetla - od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Wetłowas - od wetknąć, z gwarowego wetchnąć ‘włożyć, wcisnąć; nadziać’.

Wetman - od niemieckiej nazwy osobowej Wetmann, ta od średniowysokoniemieckiego wet, wete ‘zatoka, przegroda’, od wetle ‘gra, zakład; wyścigi’.

Wetmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wetmann, ta od średniowysokoniemieckiego wet, wete ‘zatoka, przegroda’, od wetle ‘gra, zakład; wyścigi’.

Wetmański - od niemieckiej nazwy osobowej Wetmann, ta od średniowysokoniemieckiego wet, wete ‘zatoka, przegroda’, od wetle ‘gra, zakład; wyścigi’.

Wetoszka - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetowski - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetphal - od niemieckiej nazwy osobowej Westfal, ta od nazwy etnicznej Westphal(en).

Wetrakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wetrow - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wetrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wetrów - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wetryn - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wett - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetta - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetter - od niemieckiej nazwy osobowej Wetter, ta od średniowysokoniemieckiego wëter, wëtter ‘pogoda’.

Wettke - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wetula - 1786 od łacińskiego wetula ‘staruszka’, też od wetula, z gwarowego betula ‘młoda koza lub owca’.

Wetyczko - od podstawy wat-, por. gwarowe watolić ‘pleść’, wataha ‘banda, oddział zbrojny’, wata dawniej ‘mała sieć rybacka’, ze staropolskiego weta ‘opłata pobierana przez sędziego na zakończenie procesu’, niemiecka nazwa osobowa Wat.

Wewer - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewerek - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewerka - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewerko - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewerski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewior - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiora - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiorka - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiór - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewióra - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiórka - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiórkowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiórowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiórski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiórski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiura - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wewiurski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Weyde - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Weydman - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Weydmann - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Weydowicz - od dawnego (z węgierskiego) wajda ‘dowódca’, w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Weide.

Weyher - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Weyhert - od niemieckiej nazwy osobowej Weiher, ta od nazw miejscowych Weier, Weiher lub od apelatywu Weiher ‘sadzawka’.

Weyna - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Weyner - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weynerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weynert - od niemieckiej nazwy osobowej Weiner, ta od Wagner lub Wein-.

Weynowski - od niemieckich nazw osobowych Wein, Weine, te od imion złożonych na Win-.

Weys - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weyse - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weyssesl - od niemieckiego weiss ‘biały’.

Weza - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Weziak - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Wezik - od niemieckiej nazwy osobowej Wes, ta od średnioniemieckiego wese ‘łąka’.

Weznarski - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Wezner - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Weznerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Weznerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wesner.

Weżyk - od wąż ‘gad beznogi’.

Weżykowski - od wąż ‘gad beznogi’.

Weżyński - od wąż ‘gad beznogi’.

Wębornik - 16 16 od węgornik bednarz wyrabiający węborki’.

Węc - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcel - 1763 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węch - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchal - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchalski - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchała - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchnicki - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchorski - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchowicz - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węchowski - od wąchać, węch ‘zapach’ lub od dawnego wąchacz ‘szpieg’.

Węcielewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcirz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Węcisz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcki - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węckiel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węckowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclaś - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclawek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclewski - 1779 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węclowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłaniak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłanik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłanowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłas - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłaś - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłowiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcłowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węcyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węczkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węd - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Węda - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędal - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędałkowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędałowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędczak - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędel - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wędelski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Węder - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wędereusz - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Węderlich - od niemieckich nazw osobwych Wendrich, Wenderich, Wenderlich, a to formy łużyckie od Heinrich.

Węderski - od niemieckiej nazwy osobowej Wender, ta od nazwy terenowej Wand lub od nazwy miejscowej Wenden.

Wędewicz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędka - 1675 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędkiewicz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędkowicz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędkowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędlak - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wędlarski - od niemieckiej nazwy osobowej Wendler, ta od średnioniemieckiego Wendeler ‘wędrowiec, pielgrzym’.

Wędlarz - od niemieckiej nazwy osobowej Wendler, ta od średnioniemieckiego Wendeler ‘wędrowiec, pielgrzym’.

Wędler - od niemieckiej nazwy osobowej Wendler, ta od średnioniemieckiego Wendeler ‘wędrowiec, pielgrzym’.

Wędlewicz - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wędlik - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wędlik - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędlikowski - od niemieckich nazw osobwych Wend, Wende, Went, te ze średnioniemieckiego Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze wschodu’.

Wędlikowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędołek - od wądół ‘parów, jar; dół, wykrot’.

Wędołkowski - od wądół ‘parów, jar; dół, wykrot’.

Wędołowicz - od wądół ‘parów, jar; dół, wykrot’.

Wędołowski - od wądół ‘parów, jar; dół, wykrot’.

Wędracki - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrak - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędraszek - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędroch - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrocha - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrowczyk - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrowicz - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrowna - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrownik - 1397 od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrowny - 1792 od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrowski - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędruchowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wandrich, ta od łużyckiej realizacji imienia Andreas.

Wędrychowicz - 1693 od niemieckiej nazwy osobowej Wandrich, ta od łużyckiej realizacji imienia Andreas.

Wędrychowiec - od niemieckiej nazwy osobowej Wandrich, ta od łużyckiej realizacji imienia Andreas.

Wędrychowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wandrich, ta od łużyckiej realizacji imienia Andreas.

Wędrykowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wandrich, ta od łużyckiej realizacji imienia Andreas.

Wędryński - od nazwy miejscowej Wędrzyn (gorzowskie, gmina Sulęcin) lub od nazwy miejscowej Wędrynia (opolskie, gmina Lasowice Wielkie).

Wędrzak - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrzycki - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrzyk - od wędrować, może też od niemieckich nazw osobowych na Wandr-, te od Andreas.

Wędrzyński - 1398 od nazwy miejscowej Wędrzyn (gorzowskie, gmina Sulęcin).

Wędza - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzek - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzel - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziarz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzich - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzicha - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzichowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzicki - 162 1 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziela - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzielewski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziella - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzik - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzikobyła - 1302 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzikowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzilis - 1488 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzilisek - 1550 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziłowicz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzin - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzina - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziński - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzioch - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziocha - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzior - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzisz - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziszek - 1492 od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziszewski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędziuk - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzona - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzonka - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzony - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wędzyński - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Węgel - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgelewski - od nazw miejscowych typu Węglowice, Węglewo, Węgły.

Węgelnik - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgelski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgiel - 143 1 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgielewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgielnik - 1454 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl; lub od staropolskiego węgielnik ‘kopiec graniczny’.

Węgiełek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl; lub od węgieł ‘róg, kąt’.

Węgier - 1360 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgiera - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierak - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierczuk - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierczyc - 1399 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierczyk - 1794 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierek - 1454 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierkiewicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierko - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierkowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierow - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgierowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgier-Sabbo - złożenia brak; Węgier 1360 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; Sabbo od węgierskiej nazwy osobowej Szabó, ta od szabó ‘krawiec’.

Węgierski - 1387 od nazw miejscowych typu Wegrce, Węgry.

Węgil - 14 17 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgir - 1393 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgirkiewicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgirski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węglan - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglanowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglański - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglar - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglarczyk - 1595 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglarek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglarowicz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglarski - 1645 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglarz - 143 1 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl; od węglarz.

Węglarzy - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl; od węglarz.

Węglasz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl; od węglarz.

Węgleński - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgler - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglerowicz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglerski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglerz - 1388 od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglewicz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglewski - 1387 od nazw miejscowych typu Węglowice, Węglewo, Węgły.

Węglicki - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglik - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglikowski - od nazwy miejscowej Wąglikowice (gdańskie, gmina Kościerzyna).

Węglikowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgliniak - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglinowski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węgliński - od nazw miejscowych typu Weglin, Węgliniec.

Węglorek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglorz - (Śl) od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglosz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglowicz - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Węglowski - 1392 od nazw miejscowych typu Węglowice, Węglewo, Węgły.

Węgłowski - od nazw miejscowych typu Węglowice, Węglewo, Węgły.

Węgor - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorek - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorkiewicz - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorowski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorz - 14 15 od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorzewicz - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorzewski - 1396 od nazwy miejscowej Węgorzewo (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Węgorzowski - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorzyk - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgorzyn - od węgorz ‘ryba o wężowatym ciele’.

Węgr - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrecki - od staropolskiego wągroda ‘ogród; miejsce ogrodzone’.

Węgrewicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgro - 1626 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrocki - od staropolskiego wągroda ‘ogród; miejsce ogrodzone’.

Węgrodzki - od staropolskiego wągroda ‘ogród; miejsce ogrodzone’.

Węgroski - od staropolskiego wągroda ‘ogród; miejsce ogrodzone’.

Węgrower - od nazw miejscowych Węgrów, Węgrowo, Węgry (kilka miejscowości).

Węgrowicz - 1570 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrowiec - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrowski - 1406 od nazw miejscowych Węgrów, Węgrowo, Węgry (kilka miejscowości).

Węgrus - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrynowicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzak - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrzan - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzanowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzec - 1408 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od staropolskiego Węgrzec ‘Węgier’.

Węgrzecki - od nazw miejscowych typu Wegrce, Węgry.

Węgrzewski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrzy - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrzycki - od nazw miejscowych typu Wegrce, Węgry.

Węgrzyk - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrzykowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węgrzyn - 1390 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyna - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynek - 148 1 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyniak - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyniec - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyniek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynkiewicz - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynkowic - 1666 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynkowski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynowiak - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynowicz - 1400 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynowiec - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzynowski - 139 1 od nazw miejscowych Węgrzynowo, Węgrzynów (kilka wsi).

Węgrzynowski - 1789 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyń - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzyński - 1698 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Węgrzysz - 1330 od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Węk - od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Węk-Wenk - złożenia brak; Węk od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-; Wenk od niemieckiej nazwy osobowej Wenk, ta od imion złożonych na Wan-.

Węnsierski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węnsiora - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Wępa - od staropolskiego wąp, wąpie ‘wnętrzności, żołądek’.

Wępierski - od nazwy miejscowej Wąpiersk (ciechanowskie, gmina Lidzbark).

Węs - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsacz - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsak - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsek - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węserski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsiak - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsicki - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsiel - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsielski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsiera - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsierski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsierski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsierski - 1766 od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Węsiewicz - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsik - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsikiewicz - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsil - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsilewski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsior - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsiora - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsiorski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węsławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węsławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Węsora - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsowicz - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węsowski - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węś - od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.

Węt - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętczak - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętczuk - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętczyk - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętka - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętkowski - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wętła - od wątły ‘szczupły, mizerny’.

Wętły - od wątły ‘szczupły, mizerny’.

Wętor - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętorczyk - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętorek - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętorski - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętroba - od wątroba ‘narząd wewnętrzny u kręgowców’.

Wętrobiński - od wątroba ‘narząd wewnętrzny u kręgowców’.

Wętruk - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętrys - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Wętryś - od wątor ‘wgłębienie w klepkach beczki, do którego wchodzi brzeg dna’.

Węz - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzel - od węzeł.

Węzeł - od węzeł.

Węziak - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzik - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzikowski - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzina - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzła - od węzeł.

Węzłowicz - od węzeł.

Węzłowski - od węzeł.

Węzowski - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzyk - od wąż ‘gad beznogi’.

Węzyka - od wąż ‘gad beznogi’.

Węźlak - od węzeł.

Węż - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężel - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężer - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężewic - 1399 od wąż ‘gad beznogi’.

Wężowczyk - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężowicz - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężowiec - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężowski - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężowski - 1607 od nazwy miejscowej Węże (siedleckie, gmina Sokołów Podlaski).

Wężyca - 1597 od wąż ‘gad beznogi’.

Wężycki - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężyk - 1224 od wąż ‘gad beznogi’.

Wężykowski - od wąż ‘gad beznogi’.

Wężyński - od wąż ‘gad beznogi’.

Wiacek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiach - od imion złożonych typu Więcesław.

Wiachno - od imion złożonych typu Więcesław.

Wiachowski - od imion złożonych typu Więcesław.

Wiackiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiackowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiaczaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiaczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiaczewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiaczowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiaczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiadarek - od wiadro, wiaderko.

Wiadera - od wiadro, wiaderko.

Wiaderek - od wiadro, wiaderko.

Wiaderkiewicz - od wiadro, wiaderko.

Wiaderko - od wiadro, wiaderko.

Wiaderkowicz - od wiadro, wiaderko.

Wiaderna - od wiadro, wiaderko.

Wiaderni - od wiadro, wiaderko.

Wiaderny - od wiadro, wiaderko.

Wiaderski - od wiadro, wiaderko.

Wiadomski - od wiadomy ‘znany’, dawniej też ‘powiadomiony, świadomy czegoś’.

Wiadorek - od wiadro, wiaderko.

Wiadorny - od wiadro, wiaderko.

Wiadorowski - od wiadro, wiaderko.

Wiadro - od wiadro, wiaderko.

Wiadrowski - 1653 od wiadro, wiaderko lub od nazwy miejscowej Wiadrowo (ciechanowskie, gmina Żuromin).

Wiadurek - od wiadro, wiaderko.

Wial - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiala - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wialic - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wialkiewicz - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiall - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiał - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiała - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiałow - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiałów - od wiać ‘dmuchać, dąć’.

Wiana - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wianecki - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wianke - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiankowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wianowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiańczyk - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiańkowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiar - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiaranowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiaraszka - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiard - 1208 od niemieckiej nazwy osobowej Wichert, ta od imienia Wighard.

Wiarek - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiarkowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiarowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiarski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiarus - od wiarus ‘stary żołnierz’.

Wiarzewicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiata - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatcek - (Śl) od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatczak - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatczuk - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatczyk - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatecki - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatek - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiater - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiaterek - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiaterski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatowski - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiatr - 1426 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatra - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrach - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatraczyk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; też od wiatrak.

Wiatras - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatraszek - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatraszuk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrek - 1672 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatr-Kozieł - złożenia brak; Wiatr 1426 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’. Kozieł 1 146 od kozioł, ze staropolskiego kozieł ‘samiec kozy’.

Wiatrok - (Śl) od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrolik - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatros - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatroszak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatroszek - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatroszok - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrow - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrowicz - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrowiec - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrowski - 15 17 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrowy - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrów - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatr-Wiater - złożenia brak; Wiatr 1426 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; Wiater od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatry - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatryk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrz - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrzewski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrzyk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiatrzyka - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiawiórowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiaz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazania - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazek - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazła - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazło - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaznina - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazow - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiazowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaź - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaźlak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaźlik - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaźniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiaż - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiażel - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiażewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiącaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąch - od imion złożonych typu Więcesław.

Wiąchiewicz - od imion złożonych typu Więcesław.

Wiącka - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąckowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiącyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiączykowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąder - od wiadro, wiaderko.

Wiąderek - od wiadro, wiaderko.

Wiąderny - od wiadro, wiaderko.

Wiądorczyk - od wiadro, wiaderko.

Wiądzkowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiątczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiątczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiąz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązania - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązaniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązanica - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązanka - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązecki - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązek - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązkowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’

Wiązlewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiązło - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’; od wiązło ‘rodzaj rękawicy’, więzły ‘zwięzły’.

Wiązłowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’; od wiązło ‘rodzaj rękawicy’, więzły ‘zwięzły’.

Wiązowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiąź - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiąźlewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiąźniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiąż - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiążel - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiążewicz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiążewski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiążowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wibasza - od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wibe - od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wibecki - od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wiber - od niemieckich nazw osobowych Wieber, Wiber, te od imienia złożonego Wigbart.

Wiberg - od niemieckich nazw osobowych Wieber, Wiber, te od imienia złożonego Wigbart.

Wibierek - od niemieckich nazw osobowych Wieber, Wiber, te od imienia złożonego Wigbart.

Wic - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wica - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wican - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicaszek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicek - 1628 od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicel - 1386 od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicenciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicencik - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicenciuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicenik - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiceniuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicens - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicent - 140 1 od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicenta - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicentak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicentka - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicentowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicenty - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicenzin - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiceń - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiceńciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiceńciuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiceński - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco,vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicewicz - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicęciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wich - 1304 od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wicha - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichacz - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichaj - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichalak - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichalczyk - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichałacz - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichan - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichann - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichań - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichański - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichar - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wichara - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wichard - 12 12 od niemieckiej nazwy osobowej Wichert, ta od imienia Wighard.

Wicharek - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wicharski - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wichary - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wicharz - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wiche - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichecki - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wicher - 1388 od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichera - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wicherek - 140 1 od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri lub od wicherek.

Wicherkiewicz - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri lub od wicherek.

Wicherowski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri lub od wicherek.

Wicherski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichert - od niemieckiej nazwy osobowej Wichert, ta od imienia Wighard.

Wichier - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichierkiewicz - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichierski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichlaj - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichlej - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichliński - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichliński - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichłac - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichłacz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichłać - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichłowski - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichłowski - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wichman - 1623 od niemieckich nazw osobowych Wichmann, Wiechmann, te od imienia złożonego Wig + mann.

Wichmann - od niemieckich nazw osobowych Wichmann, Wiechmann, te od imienia złożonego Wig + mann.

Wichmanowski - od niemieckich nazw osobowych Wichmann, Wiechmann, te od imienia złożonego Wig + mann.

Wichna - 1496 od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichna, m. - 1496 od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichnara - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichner - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnera - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichniak - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnian - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichniański - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichniarek - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichniarek - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichniarz - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichniarz - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnierak - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnierz - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichniewicz - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnik - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichno - od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichnowski - 1762 od niemieckiej nazwy osobowej Wich lub od Wiech(e)n, te od imion złożonych na Wig-.

Wichoń - 1434 od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichor - 1387 od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichorek - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichorowicz - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichorowski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichorski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichot - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichowicz - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichowski - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichór - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichórski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichr - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichracki - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrak - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichran - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrow - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrowicz - 164 1 od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrowski - 1632 od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichry - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrycz - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichryk - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrzycki - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichrzyński - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wicht - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichta - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtacz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtański - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichterowicz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtor - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtorowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtorski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichtowy - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wichucki - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichula - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichuliński - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichulski - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichuła - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wichur - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichura - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichurski - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichurzycki - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wichyciel - od imion na Wi-, typu Wirzchosław, Wiktor, też od niemieckien nazwy osobowej Wich.

Wiciak - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wician - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciarz - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciaż - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicichowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciejewski - od nazwy miejscowej Wiciejewo (płockie, gmina Bodzanów), Wiciejów (siedleckie, gmina Cegłów).

Wiciejowski - od nazwy miejscowej Wiciejewo (płockie, gmina Bodzanów), Wiciejów (siedleckie, gmina Cegłów).

Wicijewski - od nazwy miejscowej Wiciejewo (płockie, gmina Bodzanów), Wiciejów (siedleckie, gmina Cegłów).

Wicijowski - od nazwy miejscowej Wiciejewo (płockie, gmina Bodzanów), Wiciejów (siedleckie, gmina Cegłów).

Wicik - 1373 od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicikowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicił - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicin - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicinek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicinowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciok - (Śl) od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicionek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciorek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiciórka - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wicisk - od wycisk, wyciskać.

Wiciska - od wycisk, wyciskać.

Wicisłowski - od wycisk, wyciskać.

Wiciszkiewicz - od wycisk, wyciskać.

Wiciślik - od wycisk, wyciskać.

Wiciuk - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciun - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiciun-Dowgiałło - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor; Dowgiałło od litewskiej nazwy osobowej Dawgieło, ta od Daugela, z Dáu(g)ela, od daugis ‘wiele, dużo’ i gélti ‘bardzo cierpieć’.

Wiciuń - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicki - od nazwy miejscowej Wieck (bydgoskie, gmina Czersk).

Wickiewicz - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicko - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wickoś - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wickowski - 1692 od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wickun - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wickuń - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicon - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicoń - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicor - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicorek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiculski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicuń - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicyk - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wicynciuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicyniak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wicz - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczak - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczan - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczanowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczas - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczel - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczenko - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczeński - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczewa - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczfiński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wiczk - (Pom) od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczka - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczkiewicz - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczko - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczkowski - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczok - (Śl) od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczoł - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczołek - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczorek - od wieczór.

Wiczorkowski - od wieczór.

Wiczów - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczuk - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczuła - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wiczura - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wić - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wićko - od imion na Wi-, typu Wit, Wincenty, Wiktor.

Wida - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widach - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widacha - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widacki - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widaczyk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widaj - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widajewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widak - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widala - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widalski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widanek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widanka - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widanow - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widański - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widara - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widarkiewicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widarski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widasz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widaszczyk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widaszek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widawa - 1489 od nazwy miejscowej Widawa (skierniewickie, gmina Widawa).

Widawka - od nazwy miejscowej Widawa (skierniewickie, gmina Widawa).

Widawski - 1392 od nazwy miejscowej Widawa (skierniewickie, gmina Widawa).

Widczak - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widczyński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widejko - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widel - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widelak - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widelec - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widelecki - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widelewski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widelicki - 1536 od nazwy miejscowej Widlice (gdańskie, gmina Gniew).

Widelski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widelski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Wideł - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Wideł - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widełka - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widełka - 1605 od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widełko - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widełko - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widełocha - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widenka - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Wideński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Wideński - 1792 od Wiedeń, wiedeński.

Wider - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widera - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerak - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerakiewicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerczyk - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerek - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerka - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerkiewicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerko - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerkowicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerkowski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerman - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Widermański - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Widernik - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerok - (Śl) od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerowski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widerski - 1792 od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Wideryński - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widet - od wideta ‘żołnierz dokonujący zwiadu; warta’.

Widetka - od wideta ‘żołnierz dokonujący zwiadu; warta’.

Widetowicz - od wideta ‘żołnierz dokonujący zwiadu; warta’.

Widka - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widkowski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widla - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlaczyk - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlak - 167 1 od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlarski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlarz - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlas - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlaś - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlecki - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlewski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlica - 1449 od widły ‘narzędzie rolnicze’ lub od staropolskiego widlica ‘strzała do kuszy’.

Widlicki - 1532 od nazwy miejscowej Widlice (gdańskie, gmina Gniew).

Widliczek - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widliński - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widloch - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widlok - (Śl) od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widła - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłak - 1422 od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłakowski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłas - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłaszewski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłaś - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widławski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widło - 1678 od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłok - (Śl) od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłos - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłoszewski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widłowski - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Widma - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Widman - 1359 od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Widmann - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Widmanow - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Widmański - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Widniak - od widny ‘jasny, rozświetlony’, dawniej też ‘widoczny’

Widnic - od widny ‘jasny, rozświetlony’, dawniej też ‘widoczny’.

Widnicki - od widny ‘jasny, rozświetlony’, dawniej też ‘widoczny

Widnik - od widny ‘jasny, rozświetlony’, dawniej też ‘widoczny’.

Widniowski - od widny ‘jasny, rozświetlony’, dawniej też ‘widoczny’.

Wido - 1222 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć lub od Gwido.

Widoch - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widocha - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widocki - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widoj - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widok - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widola - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widołowski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widomek - od dawnego widomy ‘widoczny, widzialny’.

Widomienko - od dawnego widomy ‘widoczny, widzialny’.

Widomski - od dawnego widomy ‘widoczny, widzialny’.

Widoniak - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widoń - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widoński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widor - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widora - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widorek - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widornik - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widorowski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widorski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widota - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widowicz - 130 1 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widowski - 1732 od nazw miejscowych Widów, Widowo (kilka wsi).

Widórek - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widórski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widuch - 155 1 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuchowski - od nazwy miejscowej Widuchowa (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Widulczak - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widulczuk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuliński - 1779 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widulski - 1789 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuła - 1789 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuło - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widun - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widunok - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuń - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widur - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widura - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widurek - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widurski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler.

Widuta - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widute - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widuto - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widy - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widyk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widykowski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widyma - od wydymać ‘nadmuchać, nadąć; wydmuchać’.

Widymski - od wydymać ‘nadmuchać, nadąć; wydmuchać’.

Widyna - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widyński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widys - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widysiewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widyto - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widz - 142 1 od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzenicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzeński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzewski - od nazwy miejscowej Widzów (częstochowskie, gmina Kruszyna), Widzew (część Łodzi).

Widziadło - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziajło - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziak - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widział - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzibor - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzibór - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzicki - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzigowski - od nazwy miejscowej Widźgowo (białostockie, gmina Brańsk).

Widzik - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzikowski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziłek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziniewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziołek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzisławski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzisz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziszewski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziszowski - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widziun - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzołek - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzowski - 1663 od nazwy miejscowej Widzów (częstochowskie, gmina Kruszyna), Widzew (część Łodzi).

Widzyk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzykiewicz - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widzyński - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widź - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Widźgowski - od nazwy miejscowej Widźgowo (białostockie, gmina Brańsk).

Widżgowski - od nazwy miejscowej Widźgowo (białostockie, gmina Brańsk).

Widżyk - od widać, widz ‘przyglądający się’, widzieć.

Wieba - 1696 od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wiebe - od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wieber - od niemieckich nazw osobowych Wieber, Wiber, te od imienia złożonego Wigbart.

Wiebik - od niemieckich nazw osobowych Wibbe, Wiebe, te od imion złożonych typu Wigbart, Wigbald.

Wiebranek - od niemieckich nazw osobowych Wieber, Wiber, te od imienia złożonego Wigbart.

Wiebrzkowski - od nazwy miejscowej typu Wieprzki (kieleckie, gmina Miedziana Góra).

Wiebszkowski - od nazwy miejscowej typu Wieprzki (kieleckie, gmina Miedziana Góra).

Wiecaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecerzak - od wieczór, wieczerza.

Wiech - 1425 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiecha - 1496 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechacki - od nazwy miejscowej Wiechucice (sieradzkie, gmina Sieradz).

Wiechaczek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechaj - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechan - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechciński - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechczyński - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechec - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechecki - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechecz - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiecheć - 1409 od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechela - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechełek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiecheń - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiecherkiewicz - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wiecheta - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechetek - 1430 od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechęć - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechętek - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechierow - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wiechmann - od niemieckich nazw osobowych Wichmann, Wiechmann, te od imienia złożonego Wig + mann.

Wiechna, ż. - 1369 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechniak - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechniakowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechnica - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechnicki - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechniewicz - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechnik - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechno - 1463 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiecho - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechocki - od nazwy miejscowej Wiechucice (sieradzkie, gmina Sieradz).

Wiechocz - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechoczek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechol - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechoł - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechorek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechorek - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wiechotek - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Wiechowicz - 163 1 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechowski - od nazwy miejscowej Wiechowice (opolskie, gmina Branice).

Wiechów - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechrzycki - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wiechrzyński - od wicher ‘gwałtowny wiatr’, dawniej też ‘człowiek o niespokojnym usposobieniu’; może też od niemieckich nazw osobowych Wicher, Wiecher, te od imienia złożonego Wig + heri.

Wiechucki - od nazwy miejscowej Wiechucice (sieradzkie, gmina Sieradz).

Wiechula - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechulla - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechuła - 1748 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiechuta - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wieciał - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieciech - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieciek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecier - od wieczór.

Wiecierzański - od wieczór, wieczerza.

Wiecierzycki - od wieczór.

Wiecierzyński - od wieczór, wieczerza.

Wiecik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecikowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieciński - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecioch - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecior - od wieczór.

Wieciorek - od wieczór.

Wieciorkowski - od wieczór.

Wieciorowski - od wieczór.

Wieck - od nazwy miejscowej Wieck (bydgoskie, gmina Czersk).

Wiecki - 1624 od nazwy miejscowej Wieck (bydgoskie, gmina Czersk).

Wieckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieckowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecławek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecławicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieconkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecoszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiecwiński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wiecz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczachowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczakiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczakowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczanowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczarek - od wieczór.

Wieczarkowski - od wieczór.

Wieczarski - od wieczór.

Wieczarzak - od wieczór.

Wieczaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczel - 1523 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczelek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczeński - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczer - od wieczór.

Wieczera - od wieczór.

Wieczerek - od wieczór.

Wieczerkowicz - od wieczór.

Wieczerniak - od wieczór.

Wieczerski - od wieczór.

Wieczeryński - od wieczór.

Wieczerz - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerza - 1392 od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzak - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzański - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzek - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzk - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzok - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzycki - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczerzyński - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczeżycki - od wieczór; wieczerza ‘wieczorny posiłek’.

Wieczffiński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wieczfiński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wieczfniński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wieczkiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczna - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’.

Wieczniak - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’.

Wiecznik - 1447 od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’.

Wieczniński - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’.

Wieczny - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’.

Wieczoch - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczołek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczonkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczor - od wieczór.

Wieczora - od wieczór.

Wieczorak - od wieczór.

Wieczorczuk - od wieczór.

Wieczorek - 1435 od wieczór.

Wieczorek-Nowak - złożenia brak; Wieczorek 1435 od wieczór; Nowak 1335 od nowy, nowak ‘człowiek nowy, przybysz’.

Wieczork - od wieczór.

Wieczorka - od wieczór.

Wieczorke - od wieczór.

Wieczorkiewicz - 1678 od wieczór.

Wieczorko - od wieczór.

Wieczorkowicz - 1645 od wieczór.

Wieczorkowski - 1789 od wieczór.

Wieczorniak - od wieczór.

Wieczorowski - od wieczór.

Wieczorski - od wieczór.

Wieczoryński - od wieczór.

Wieczorzak - od wieczór.

Wieczorzycki - od wieczór.

Wieczosek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczoszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczór - od wieczór.

Wieczórek - od wieczór.

Wieczórkiewicz - od wieczór.

Wieczór-Szczerbowicz - złożenia brak; Wieczór od wieczór; Szczerbowicz od szczerba ‘miejsce pozostające po odpadnięciu czegoś; wyrwa’.

Wieczur - od wieczór.

Wieczwiński - 1524 od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wieczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczykowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieczyński - od nazwy miejscowej Wieczyn (kaliskie, gmina Czermin).

Wieczyrski - od wieczór.

Wieczysta - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’; od wieczysty ‘wieczny’.

Wieczysty - od wieczny ‘nieograniczony w czasie’, dawniej też ‘trwający wiek’; od wieczysty ‘wieczny’.

Wieć - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiećko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wied - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedal - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedał - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedeman - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Wiedemann - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Wiedeńczuk - od Wiedeń, wiedeński.

Wiedeńczyk - od Wiedeń, wiedeński.

Wiedeński - od Wiedeń, wiedeński.

Wieder - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedera - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiederek - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiederkiewicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedermann - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedermeier - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiederski - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiederstein - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedlak - od widły ‘narzędzie rolnicze’.

Wiedmann - od niemieckich nazw osobowych Widmann, Widemann, te od apelatywu Widem ‘uposażenie kościoła’.

Wiedno - od Wiedeń, wiedeński.

Wiedoński - od Wiedeń, wiedeński.

Wiedorowicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedorowicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedra - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedrak - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedro - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedronka - 1500 od biedronka, ze staropolskiego wiedronka.

Wiedrowicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedrowski - od wiadro, wiaderko.

Wiedrycki - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedryński - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wiedrzkowicz - od niemieckich nazw osobowych typu Wieder, ta od nazw osobowych typu Wiederandrew, Wiederwach, Wiederkeler; lub od wiadro ‘blaszane naczynie do noszenia wody lub węgla’.

Wieduła - 1748 od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedyński - od Wiedeń, wiedeński.

Wiedział - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedzicha - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedzielski - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedziński - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied

Wiedzorek - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedzyl - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiedź - od wiedzieć ‘być świadomym czegoś’, dawniej ‘znać’; też od niemieckich nazw osobowych na Wied-.

Wiegier - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wieha - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiehan - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wiehon - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wiecha ‘wiązka, pęk czegoś, wiecheć’.

Wieicki - od wiejać, wiać.

Wieiński - od wiejać, wiać.

Wiej - od wiejać, wiać.

Wieja - od wiejać, wiać.

Wiejach - od wiejać, wiać.

Wiejacha - od wiejać, wiać.

Wiejacki - od wiejać, wiać.

Wiejacz - od wiejać, wiać; od wiejacz ‘wiatrak’.

Wiejaczka - od wiejać, wiać.

Wiejak - od wiejać, wiać; od wiejak ‘wiatrak’.

Wiejakowski - od wiejać, wiać.

Wiejalis - od wiejać, wiać.

Wiejalisz - od wiejać, wiać.

Wiejas - od wiejać, wiać.

Wiejaszka - od wiejać, wiać.

Wiejawski - od wiejać, wiać.

Wiejek - od wiejać, wiać.

Wiejewski - od wiejać, wiać.

Wiejkowski - od wiejać, wiać.

Wiejkuć - od wiejać, wiać.

Wiejkut - od wiejać, wiać.

Wiejota - od wiejać, wiać.

Wiejowski - od wiejać, wiać.

Wiejski - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiejuk - od wiejać, wiać.

Wiek - 1440 od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wieka - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekanowicz - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekarski - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekera - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wieki - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekieła - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekier - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekiera - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekierak - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekierek - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekierski - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekierz - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekieta - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekiewicz - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekiła - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekiło - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekiłow - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekira - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wieklak - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wieklik - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekliński - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wieklok - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekluk - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekła - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekło - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiekosiński - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekosz - od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekowski - 1403 od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wieksza - 14 15 od wiek ‘’sto lat; czas od urodzin człowieka’.

Wiekur - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekura - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiekurzak - od dawnego wiekiera, wekera ‘maczuga, kij z ostrym zakończeniem’.

Wiel - 1383 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wiela - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielach - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielachowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieladek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielak - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielakin - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielakowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielam - 1607 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wielamek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wielamowski - od nazw miejscowych Wilamowice, Wilamów (kilka wsi).

Wieland - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wielandt - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wielanek - 1605 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele lub od imion Wilam, Wilhelm.

Wielanier - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele lub od imion Wilam, Wilhelm.

Wielanik - 1602 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele lub od imion Wilam, Wilhelm.

Wielanka - 1425 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele lub od imion Wilam, Wilhelm.

Wielanowski - 1698 od nazwy miejscowej Wielanowo, dziś Wilamów (konińskie, gmina Uniejów).

Wielańczyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielasz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielaszek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielata - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielatek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielądek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielątek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielb - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielba - 1662 od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbacki - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbąd - od wielbłąd.

Wielbicki - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbicz - 155 1 od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbiński - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbłąd - od wielbłąd.

Wielbo - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbowicz - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbus - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielbut - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielczek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wielczek - 179 1 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielczka - 1469 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wielczko - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielczuk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielczyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielczyński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielczyński - 1487 od nazwy miejscowej Wilczyn (konińskie, gmina Wilczyn).

Wieleba - 1 193 od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielebiński - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielebnowski - 1485 od nazwy miejscowej Woelebnów (kieleckie, gmina Łopuszno).

Wielebny - 1494 od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’; od wielebny ‘tytuł osób duchownych’.

Wielebski - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielebycz - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielec - 140 1 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielech - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielechnowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielechowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielechowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielecki - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielecki - 1406 od nazwy miejscowej Wilcze (część Przemyśla).

Wielecz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleczek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleczka - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleć - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieległowski - 1470 od nazwy miejscowej Wielogłowy, dawniej Wieległowy (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Wielejuk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielek - 1389 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielemba - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielembarek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielemberg - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielemborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielembork - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielemoborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielemporek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielencej - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielencewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielengowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleniowski - 1406 od nazwy miejscowej Wieleń (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Wielenta - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielentejczyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielento - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleń - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleń - od nazwy miejscowej Wieleń (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Wieleńczyc - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleńczyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleński - 1430 od nazwy miejscowej Wieleń (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Wieles - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielesiewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielesik - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielesiuk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleszczyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleszko - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieleśnik - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielet - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielewicki - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielewiec - 1782 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielewiecki - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielewieski - 1382 od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielewieyski - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielewis - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielewski - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielęba - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielęborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielędek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielg - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielga - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgan - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielganowicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgas - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgasiewicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgasik - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgaszewski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgat - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgi - 14 18 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgi Maciek - 1474 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgłowski - 1446 od nazwy miejscowej Wielogłowy, dawniej Wieległowy (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Wielgo - 1399 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgocki - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgodziński - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgolaski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgomas - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgomasz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgomaz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgomondowicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgon - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgonas - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoniak - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoński - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgopolan - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielgopolanin - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielgopolski - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielgorecki - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgorski - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgorz - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgorzewski - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgos - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosek - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosiak - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosiewicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosik - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosiński - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosz - 149 1 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoszak - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoszewicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoszewski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgosz-Hirny - złożenia brak; Wielgosz 149 1 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi; Hirny od niemieckich nazw osobowych Hirn, Hern, te od średniowysokoniemieckiego hirne, hirn, hërne ‘mózg, rozum’ lub też od staropolskiego herny, harny ‘dumny, zuchwały’.

Wielgoszyński - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgoś - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgot - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgowski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgórecki - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgórka - od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy).

Wielgórski - 1580 od nazwy miejscowej Wielgórz (siedleckie, gmina Mordy)

Wielgós - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielguc - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgucki - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgus - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgusiak - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgusiewicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgusz - 1437 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielguszewicz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielguszewski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielguszowski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielguś - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielgut - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielic - 1398 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielich - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielichnowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielichowski - od nazwy miejscowej Wielichowo (poznańskie, gmina Wielichowo).

Wielicki - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wielicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliczański - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczek - 179 1 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wieliczek - 1452 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczenko - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczka - 1372 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczko - 148 1 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczuk - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieliczyński - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta Wieliczka (krakowskie), niektóre formy też od staropolskiego wieliki ‘wielki’.

Wieligdzień - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wieligi Jan - 1482 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wieligor - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieligorski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieligóra - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieligórka - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieligórski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielik - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielikanoc - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielikanow - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielikdzień - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wieliki - 14 19 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielikopolski - 1370 od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielikosielec - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielimborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielimowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielin - 1338 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliniak - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliniec - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliński - 1485 od nazwy miasta Wieluń (sieradzkie).

Wielis - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielisiej - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielisiej - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielisiewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielisz - 1372 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliszek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliszewski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliszko - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieliś - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielk - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielka - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkaniec - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkanowski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielke - (Pom) od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielki - 14 18 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkiczłowiek - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielkidzień - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielkie - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkiewicz - 1677 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielko - 1428 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielkobroda - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielkoniec - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkoń - 1744 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkopan - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, wielgi.

Wielkopolan - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielkopolanin - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielkopolski - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielkos - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkosielec - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkosz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkoszewski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkoszyński - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkowiak - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkowicz - 1479 od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkowski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkpolan - od Wielkopolska, Wielkie Pole, Wielopole.

Wielkus - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkusz - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielkuszewski - od wielki, ze staropolskiego też wieliki, wieligi, Wielgi.

Wielma - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielma - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wielmek - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wielmowiec - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wielmożna - od wielmożny dawniej ‘potężny, silny’, później ‘tytuł grzecznościowy’.

Wielmożny - od wielmożny dawniej ‘potężny, silny’, później ‘tytuł grzecznościowy’.

Wielnierz - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wieloba - 1476 od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wieloba - 1476 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielobiński - od wielbić ‘czcić, szanować, wychwalać’.

Wielobób - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielobóg - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielobradek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielobycz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieloch - 1497 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielocha - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielochowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielochowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielogłowski - 1443 od nazwy miejscowej Wielogłowy, dawniej Wieległowy (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Wielogórka - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielogórski - od nazwy miejscowej Wielogóra (kilka wsi).

Wielograf - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielogroch - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielogurski - od nazwy miejscowej Wielogóra (kilka wsi).

Wielomborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wielonda - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielondek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielonek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielonka - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielonkiewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielontek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielontkiewicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielontko - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielończyk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieloński - od nazwy miasta Wieluń (sieradzkie).

Wieloryb - 1427 od wieloryb w staropolszczyźnie ‘wielka ryba morska’.

Wielosiak - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielosik - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielosiński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielowicka - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielowiejski - 16 12 od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielowieyski - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielowiński - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielowski - od nazwy miejscowej Wielowieś (kilka wsi).

Wielsz - 1470 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluch - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielucha - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluchowski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluga - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluk - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielunek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluń - 1486 od nazwy miasta Wieluń (sieradzkie).

Wieluński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluński - 1440 od nazwy miasta Wieluń (sieradzkie).

Wielusiński - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wielusz - 1393 od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele

Wielusz - 1403 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wieluszek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluszewski - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieluś - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieła - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wiełacz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wiełłowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wiełoch - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wiełowicz - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wieman - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wiemann - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wiemczek - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wiemczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wiemer - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wiemko - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wien - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wienc - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienca - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencenciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wiencerz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiench - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchol - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchoł - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchor - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchowski - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchula - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienchuła - od imion złożonych typu Więcesław.

Wienciarski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienciarz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienciaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienciersz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencierz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencierzewski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienciorak - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienciorek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienciorkowski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienciorz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencirsz - (Śl) od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencirz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencis - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencisz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienciś - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencki - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienckol - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienckowiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienckowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienclewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencławek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienconek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencorek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczaruk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczasek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiencziers - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wiencziersz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienczierz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienczirsch - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienczirsz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wienczkiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczonek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczura - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiendlak - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wiendlocha - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wiendłocha - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wiendzioch - od podstawy węd-, por. wędzić ‘suszyć w dymie’, ze staropolskiego ‘łowić ryby’, później też ‘trapic; osłabiać; kraść’, ze staropolskiego węda ‘haczyk’, wedka ‘przyrząd do łowienia ryb’.

Wienek - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’ lub od wienek ‘miotełka’.

Wiener - 1733 od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Wienert - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Wieniakowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieniarski - od nazwy miejscowej Winiary, dawniej Winary (kilka wsi).

Wieniawa - od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa).

Wieniawa-Długoszowski - złożenia brak; Wieniawa od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa); Długoszowski od długi.

Wieniawa-Narkiewicz - złożenia brak; Wieniawa od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa); Narkiewicz od imienia Narcyz, to od greckiego nárke ‘senność, głęboki sen’. Imię notowane w Polsce od XV wieku.

Wieniawski - od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa).

Wieniec - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieniecki - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieniek - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieniewski - od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa).

Wienio - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieniowski - od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa).

Wieniukiewicz - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wienko - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wienkowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiensak - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wiensek - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wiensik - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wienski - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wienskiewicz - od imion na Wię-, typu Więcesław

Wiensko - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wiensław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiensławowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiensłowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiensz - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Wient - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wientczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wientzek - (Śl) od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienzek - (Śl) od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wienzierz - (Śl) od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wień - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieńcek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńczaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńczkiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńć - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wieńke - (Śl) od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieńkowski - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wieński - 1568 od nazwy miejscowej Wieniec (włocławskie, gmina Brześć Kujawski).

Wieńszczak - od podstaw wian-, wien-, por. wianek ‘splot kwiatów’, dawniej też ‘posag’, wiano ‘posag’, wiany, wieniec ‘wiązanka z kwiatów lub liści spleciona w kształcie koła’, też z gwarowego ‘dożynki’, dawne ‘koniec, uwieńczenie czegoś’.

Wiepa - od niemieckich nazw osobowych na Wiep-.

Wiepczak - od niemieckich nazw osobowych na Wiep-.

Wiepoń - od niemieckich nazw osobowych na Wiep-.

Wieprz - 1455 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzak - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzarz - 1627 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’; od wieprzerz ‘handlarz wieprzami; rzeźnik’.

Wieprzczak - 17 14 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzec - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzeć - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzek - 1404 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’; od wieprzek ‘młody wieprz’.

Wieprzewski - od nazw miejscowych typu Wieprz, Wieprzów.

Wieprzkiewicz - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzkowicz - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzkowski - 1478 od nazwy miejscowej typu Wieprzki (kieleckie, gmina Miedziana Góra).

Wieprznik - 1392 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzowski - od nazw miejscowych typu Wieprz, Wieprzów.

Wieprzycki - od nazwy miejscowej Wieprzyce (gorzowskie, gmina Bogdaniec).

Wieprzyk - 1437 od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzykiewicz - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzykowicz - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wieprzykowski - od nazwy miejscowej typu Wieprzki (kieleckie, gmina Miedziana Góra).

Wieprzyński - od wieprz ‘wytrzebiony samiec świni’.

Wiepszkowski - od nazwy miejscowej typu Wieprzki (kieleckie, gmina Miedziana Góra).

Wiepszowski - od nazw miejscowych typu Wieprz, Wieprzów.

Wier - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiera - 1654 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierachowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierak - 1342 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieranowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieras - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieraska - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieraszka - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieraszko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierba - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbanek - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbczak - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbel - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbicki - od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wierbiej - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbiel - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbik - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbil - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbilenko - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbiło - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbiłowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbiński - od nazw miejscowych Wierzbina, Wierzbiny (kilka wsi).

Wierbitowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbol - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbowin - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierbus - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wiercejko - od wiercić, wiercieć.

Wierch - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchanowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchanowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchlewski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchoch - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchoła - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchomij - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wierchoń - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchow - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchowcew - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchowiak - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierchowiec - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierciach - od wiercić, wiercieć.

Wierciacha - od wiercić, wiercieć.

Wierciachowicz - od wiercić, wiercieć.

Wierciak - od wiercić, wiercieć.

Wierciakowski - od wiercić, wiercieć.

Wierciał - od wiercić, wiercieć.

Wierciąg - od wiercić, wiercieć.

Wiercich - od wiercić, wiercieć.

Wiercichowicz - od wiercić, wiercieć.

Wiercichowski - od wiercić, wiercieć.

Wierciech - od wiercić, wiercieć.

Wierciechowicz - od wiercić, wiercieć.

Wierciechowski - od wiercić, wiercieć.

Wiercieński - od wiercić, wiercieć.

Wiercieński - 1569 od nazwy miejscowej Wierciny (elbląskie, gmina Nowy Dwór Gdański), Wiercień (białostockie, gmina Siemiatycze).

Wiercigroch - od wiercić, wiercieć.

Wiercigrosz - od wiercić, wiercieć.

Wiercik - od wiercić, wiercieć.

Wiercikij - 1389 od wiercić, wiercieć.

Wierciło - od wiercić, wiercieć.

Wiercimaga - od wiercić, wiercieć.

Wiercimak - od wiercić, wiercieć.

Wiercimiak - od wiercić, wiercieć.

Wiercimok - od wiercić, wiercieć.

Wiercimoł - od wiercić, wiercieć.

Wiercimor - od wiercić, wiercieć.

Wierciniak - od wiercić, wiercieć.

Wierciński - od nazwy miejscowej Wierciny (elbląskie, gmina Nowy Dwór Gdański), Wiercień (białostockie, gmina Siemiatycze).

Wiercioch - 1603 od wiercić, wiercieć.

Wierciochin - od wiercić, wiercieć.

Wierciochowicz - 1460 od wiercić, wiercieć.

Wierciochowski - od wiercić, wiercieć.

Wiercion - od wiercić, wiercieć.

Wierciosek - 1577 od wiercić, wiercieć.

Wiercioszek - od wiercić, wiercieć.

Wiercioszka - 1545 od wiercić, wiercieć.

Wiercisz - 1 154 od wiercić, wiercieć.

Wierciszewski - od nazwy miejscowej Wierciszewo (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wierciuch - od wiercić, wiercieć.

Wierczacz - od wiercić, wiercieć.

Wierczak - od wiercić, wiercieć.

Wierczek - od wiercić, wiercieć.

Wierczenko - od wiercić, wiercieć.

Wierczewski - od wiercić, wiercieć.

Wierczoch - od wiercić, wiercieć.

Wierczuk - od wiercić, wiercieć.

Wierczyk - od wiercić, wiercieć.

Wierczyński - od nazwy miejscowej Wierciny (elbląskie, gmina Nowy Dwór Gdański), Wiercień (białostockie, gmina Siemiatycze).

Wierdak - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdał - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdanek - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdek - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdonek - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierduch - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdunk - 147 1 od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdunkowic - 1455 od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdzinkiewicz - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierdzyłowicz - od wierdunek, wiadrunek, ze staropolskiego wierdunk ‘staropolska moneta; dziesięcina’.

Wierec - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierejko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierek - 1397 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierel - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieremczuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremek - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremieja - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejczuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejew - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiejuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremij - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremijewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremiuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremjewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremjuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieremski - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiereniej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiereniejuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wierenko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wierenkow - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiereńko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiereński - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiereska - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieresow - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiereszka - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiereszko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiereszko-Taraszkiewicz - złożenia brak; Wiereszko od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner; Taraszkiewicz od imienia Taras, używanego na Rusi, z greckeigo Táras, możliwe też od apelatywu taras, ze staropolskiego ‘więzienie, grobla’.

Wiereś - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiergała - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiergan - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiergoliński - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiergowski - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiergun - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierka - 1439 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkacz - 1402 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkałka - 1439 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkiewicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkin - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkowicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkun - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierkus - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiermiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejczuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejenko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejewicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiermiejuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiern - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierna - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernak - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernas - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernasiewicz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernasz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernaś - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernek - 14 15 od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierniasz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernicki - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernierz - 1402 od niemieckiej nazwy osobowej Werner, ta od imienia złożonego Warnheri.

Wierniewicz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierniewski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernik - 1572 od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner lub od dawnego wiernik ‘powiernik’.

Wiernik-Manugiewicz - złożenia brak; Wiernik 1572 od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner lub od dawnego wiernik ‘powiernik’; Manugiewicz brak.

Wiernikowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernio - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierniuk - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernoch - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernosz - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernowski - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiernusz - 1367 od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierny - 1473 od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wieromiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieromiejczyk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieromiejko - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wierominiak - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieromowicz - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieroniej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieroński - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wieroszka - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierowicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; Obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierrzko - 139 1 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiersień - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierski - od nazwy miejscowej Wiersze (warszawskie, gmina Czosnów).

Wierszak - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszaka - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszałka - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszałowicz - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszel - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszen - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszeń - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszew - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszewski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszin - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszke - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszko - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszkowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszoch - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszołowicz - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszołowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszowiec - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszuła - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszuło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszun - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszuń - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyc - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszycki - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyła - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyłło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyłłowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyłow - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyłowicz - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyłowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyn - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyń - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wierszyński - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wiertak - od wiercić, wiercieć.

Wiertal - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertalak - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertalewski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertalski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertek - od wiercić, wiercieć.

Wiertel - 1453 od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelak - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelarz - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelczyk - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelek - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelewski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelorz - (Śl) od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertelski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertlak - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertlewski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertnik - od wiercić, wiercieć.

Wiertnikowicz - od wiercić, wiercieć.

Wiertolak - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertolorz - (Śl) od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiertow - od wiercić, wiercieć.

Wiertyl - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wieruch - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierucha - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieruchowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierucki - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierudzki - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierus - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierusiński - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieruska - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieruski - 142 1 od nazwy miejscowej Wieruszyce (tarnowskie, gmina Łapanów).

Wierusz - 1386 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieruszak - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieruszewski - od nazwy miejscowej Wieruszów (kaliskie), Wieruszew (wieś w Konińskiem, gmina Kazimierz Biskupi).

Wieruszko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierusz-Kowalski - złożenia brak; Wierusz 1386 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner; Kowalski 1357 od nazwy miejscowej Kowale (częste) lub od kowal.

Wieruszowski - od nazwy miejscowej Wieruszów (kaliskie), Wieruszew (wieś w Konińskiem, gmina Kazimierz Biskupi).

Wierusz-Walknowski - złożenia brak; Wierusz 1386 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner; Walknowski 1487 od nazwy miejscowej Walichnowy, dawniej Walknow (katowickie, gmina Sokolniki).

Wieruszyński - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierut - 1644 od wierut-, por. wierutny ‘fatalny, dziwny; istotny, prawdziwy).

Wieruta - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierycz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierysz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wieryszko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzajski - od wierzaja ‘jedno z dwóch skrzydeł wrót’.

Wierzak - 1657 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzan - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzanowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzanów - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzański - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzba - 1457 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzban - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbanowski - od nazwy miejscowej Wierzbanowa (krakowskie, gmina Wiśniowa).

Wierzbeczka - 1458 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbiak - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbic - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbica - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbicki - 1488 od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wierzbiczak - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbieniec - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbięta - 1409 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbig - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbik - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbika - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbikowski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbiło - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbiniec - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbinka - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbiński - od nazw miejscowych Wierzbina, Wierzbiny (kilka wsi).

Wierzbołowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbołowski - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbowa - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbowski - 1624 od nazwy miejscowej Wierzbowo (kilka wsi).

Wierzbowy - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzbówka - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wierzch - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchacz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchaczewski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchalski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchał - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchałek - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchanowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzcheń - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchnicki - od nazwy miejscowej Wierzchnica (nowosądeckie).

Wierzchniecki - 1599 od nazwy miejscowej Wierzchnica (nowosądeckie).

Wierzcho - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchocki - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchol - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzcholski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchołek - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchołowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchołowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchon - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchoniewski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchoń - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchoński - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchos - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchoski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchosławski - od nazwy miejscowej Wierzchosławice (kilka wsi).

Wierzchosłowski - od nazwy miejscowej Wierzchosławice (kilka wsi).

Wierzchoś - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchow - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchowiak - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchowicki - od nazwy miejscowej Wierzchowiec (piotrkowskie, gmina Kluki).

Wierzchowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchowiec - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchowiecki - od nazwy miejscowej Wierzchowiec (piotrkowskie, gmina Kluki).

Wierzchowski - 1436 od nazw miejscowych Wierzchy, Wierzchowice (kilka wsi).

Wierzchów - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchucki - od nazw miejscowych Wierzchucice, Wierzchucino, Wierzchuca (kilka wsi).

Wierzchudzki - od nazw miejscowych Wierzchucice, Wierzchucino, Wierzchuca (kilka wsi).

Wierzchuła - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzchun - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wierzcioch - (Śl) od wiercić, wiercieć.

Wierzciszewski - od nazwy miejscowej Wierciszewo (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wierzejewski - od nazwy miejscowej Wierzeja (poznańskie, gmina Duszniki).

Wierzejski - od nazwy miejscowej Wierzeja (poznańskie, gmina Duszniki).

Wierzel - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzelewski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzelski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzenkiewicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzeński - od nazwy miejscowej Wierzno (elbląskie, gmina Frombork).

Wierzewski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzgacz - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgala - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgalski - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgał - 1564 od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgała - 1748 od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzganowski - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgoń - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgowiecki - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgowski - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgów - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzgun - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wierzinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wierznicki - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wierzoch - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzuk - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzyca - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzych - 1489 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzyk - 1377 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzykowski - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzynek - 1383 od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wierzyniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wierzyniewicz - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzynk - 1377 od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wierzynkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wierzyński - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierzyński - 1624 od nazwy miejscowej Wierzno (elbląskie, gmina Frombork).

Wierzyszko - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wierżyński - od nazwy miejscowej Wierzno (elbląskie, gmina Frombork).

Wies - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesa - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesakowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesala - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesalla - (Śl) od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesała - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieschala - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieschalka - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieschalla - (Śl) od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieschalski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiese - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesen - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieseń - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wieser - od niemieckiej nazwy osobowej Wieser, ta od nazwy miejscowej Wiesen, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka, błonie’.

Wiesiak - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiakowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiakowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiałowska - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesielowska - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesielski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiełow - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiełowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesień - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wiesier - od niemieckiej nazwy osobowej Wieser, ta od nazwy miejscowej Wiesen, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka, błonie’.

Wiesierski - od niemieckiej nazwy osobowej Wieser, ta od nazwy miejscowej Wiesen, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka, błonie’.

Wiesiewicz - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesik - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiłek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiłowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesio - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiolek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiollek - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiołek - 1423 od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiołłowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiołow - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesiołowski - od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wiesion - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiora - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesiorka - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesk - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieski - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiesko - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieskowski - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiesław - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wiesława - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wiesławski - od imienia złożonego Wiesław, poświadczonego w XIV wieku, pochodzącego zapewne od imion typu Wielisław.

Wiesło - od wiosło.

Wiesna - 1462 od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wiesner - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wiesnowski - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wiess - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiessa - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiessalla - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiest - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wiestek - XIII w.

Wiesyk - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wiesz - 1394 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszaczewski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszadło - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszak - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’ lub od wieszak ‘przyrząd do wieszania ubrania’.

Wieszakowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszala - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszalka - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszalla - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszała - 1748 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszałek - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszałka - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszałkowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszbicki - od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wieszchołek - (Śl) od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wieszchowski - od nazw miejscowych Wierzchy, Wierzchowice (kilka wsi).

Wieszchucki - od nazw miejscowych Wierzchucice, Wierzchucino, Wierzchuca (kilka wsi).

Wieszcz - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczak - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczawski - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczeciński - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczeczyński - od nazwy miejscowej Wieszczyn (poznańskie, gmina Dolsk).

Wieszczek - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczeszyński - od nazwy miejscowej Wieszczyn (poznańskie, gmina Dolsk).

Wieszczko - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczoczyński - od nazwy miejscowej Wieszczyn (poznańskie, gmina Dolsk).

Wieszczura - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczy - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczyczyk - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszczyczyński - 14 13 od nazwy miejscowej Wieszczyn (poznańskie, gmina Dolsk).

Wieszczyk - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieszcz dawniej ‘wróżbita’.

Wieszeń - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszer - od niemieckiej nazwy osobowej Wieser, ta od nazwy miejscowej Wiesen, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka, błonie’.

Wieszerzak - od niemieckiej nazwy osobowej Wieser, ta od nazwy miejscowej Wiesen, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka, błonie’.

Wieszka - 1453 od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszke - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszkiewicz - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszko - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszkowski - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszok - (Śl) od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieszolek - (Śl) od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wieszołek - (Śl) od wesoły, ze staropolskiego wiesioły.

Wieszowata - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’; od wiszowaty, przymiotnik od wisz.

Wieszowaty - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’; od wiszowaty, przymiotnik od wisz.

Wieszporek - od łacińskiego wesper ‘wieczór’.

Wieszun - od imion na Wie-, typu Wielisław, też od wieszać ‘zaczepiać coś w pozycji zwisającej; uśmiercać przez powieszenie’, dawniej też ‘zawisnąć w powietrzu’.

Wieś - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieściak - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieściał - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieściech - XII w. od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieściej - 14 17 od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieścierak - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieściarz ‘ten, co roznosi wieści’.

Wieścierowicz - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieściarz ‘ten, co roznosi wieści’.

Wieścina - 1 136 od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieścioruk - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’; od wieściarz ‘ten, co roznosi wieści’.

Wieścisz - 1 155 od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieściur - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieść - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wieśnak - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieśniak - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieśniawski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wieśniewski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wieśnik - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wieśniuk - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiet - 162 1 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieta - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietacha - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietaszka - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietcha - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietchy - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietczak - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietebski - od nazwy miejscowej Witebsk (KrW).

Wietech - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietecha - 1722 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieteczka - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietek - 1369 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieter - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wieterka - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wieterkowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wieterski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wieteska. m. - 1595 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieteski - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieteszczak - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieteszka - 1572 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wieteszko - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiethy - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietka - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietki - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietkiewicz - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietkowski - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietnik - 147 1 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietocha - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietos - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietoska - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietosz - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietoszew - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietoszko - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietowski - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietr - 1632 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietraczyk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietraszuk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrek - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrenko - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrkiewicz - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietromiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wietronek - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wietronek - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrow - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrów - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrz - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzak - 179 1 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzkowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzna - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od wietrzny.

Wietrzniak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzniok - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzny - 1394 od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od wietrzny.

Wietrzych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.

Wietrzych - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzychowski - 1594 od nazwy miejscowej Wietrzychowice, dawniej Dzietrzychowice (włocławskie, gmina Izbica Kujawska; tarnowskie, gmina Wietrzychowice).

Wietrzyk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od wietrzyk.

Wietrzykowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzyn - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietrzynowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wietusz - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietuszyński - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wietwiński - od nazwy miejscowej Wieczfnia (ciechanowskie, gmina Wieczfnia Kościelna).

Wietyński - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiewierzyński - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewior - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiora - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiorka - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiorkowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiorowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiorra - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiorski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiór - 1 125 od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewióra - 1662 od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewióra-Barabach - złożenia brak; Wiewióra 1662 od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’; Barabach może od imienia Barabasz, Barabas, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia aramejskiego od bar_abba ‘syn ojca’.

Wiewiórak - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórka - XIII w. od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórko - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórkowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiórzak - 1659 od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewira - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiur - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiura - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewiurowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewór - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewóra - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewórka - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewórowski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wiewórski - od dawnego wiewiór ‘rzeżączka’, wiewiórka, z gwarowego wiewiór ‘gryzoń nadrzewny’.

Wieza - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wiezgała - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiezgoł - (Śl) od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wiezień - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wiezik - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wiezny - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wiezok - (Śl) od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieźlak - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieźniak - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżak - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżan - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżański - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżbicki - od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wieżel - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżelewski - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżewski - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżgała - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wieżgowiec - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wieżlak - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżniak - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Wieżyk - od wieża ‘wysoka budowla’, dawniej też ‘więzienie znajdujące się w wieży’.

Więc - 1392 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego, też od imienia Wincenty.

Więca - 1307 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcach - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcaczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcak - 1485 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcanek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcasek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcek - 1207 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcel - 12 12 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcelewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcelski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcesz - 14 10 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więceszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcewicz - 1424 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcgol - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcgoł - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więch - 1382 od imion złożonych typu Więcesław.

Więcha - od imion złożonych typu Więcesław.

Więcheć - od wiecheć ‘wiązka słomy lub chrustu’, też ‘nicpoń, gałgan’.

Więchel - 1447 od imion złożonych typu Więcesław.

Więchna, ż. - 1394 od imion złożonych typu Więcesław.

Więchnic - 1427 od imion złożonych typu Więcesław.

Więchnik - 1385 od imion złożonych typu Więcesław.

Więchno - 1398 od imion złożonych typu Więcesław.

Więcho - od imion złożonych typu Więcesław.

Więchoł - od imion złożonych typu Więcesław.

Więchowicz - 1426 od imion złożonych typu Więcesław.

Więchowski - od imion złożonych typu Więcesław.

Więch-Przerwa - złożenia brak; Więch 1382 od imion złożonych typu Więcesław; Przerwa od przerwać ‘rozerwać coś; wstrzymać coś’, przerwa ‘rów; zatrzymanie czegoś’.

Więchuła - 1743 od imion złożonych typu Więcesław.

Więciarek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciarski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciarz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więcielewsk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcierz - 1476 od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więcierzewski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciesz - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więcik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcikiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcina - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więciński - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcior - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciorek - 147 1 od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciorkowski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciorowski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więciorski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więcirzewski - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Więcis - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcisz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcius - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więck - (Pom) od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcka, m. - 14 15 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcki - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckiel - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckiewcz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcko - 1229 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckol - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckoski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckowiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckowicz - 1389 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więckowiec - 1640 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcko-Wolniewicz - złożenia brak; Więcko 1229 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego; Wolniewicz od imion złożonych typu Wolimir lub od woleć ‘dawać czemuś pierwszeństwo’, wola dawniej ‘zwolnienie od powinności wobec właściciela ziemi’, też ‘zdolność do świadomego wyboru’, w pochodnych też od wół ‘kastrowany byk hodowany jako zwierzę robocze’.

Więckowski - 1387 od nazw miejscowych Więckowice, Więckowo (kilka wsi).

Więclewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więclewski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więclo - 1362 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więclowic - 1433 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcłak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławek - 1559 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławiec - 1224 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławik - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcławski - 1459 od nazwy miejscowej Więcławice (kilka wsi).

Więcłowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcłowski - od nazwy miejscowej Więcławice (kilka wsi).

Więcoch - 1490 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więconek - 14 14 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcoń - 1394 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcosz - 1379 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcoszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcoszka, ż. - 1390 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcoszko - 1376 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcowic - 1469 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więcyk - 1388 od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczakowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczarek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczasek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczaszek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczesławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczkiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczkowski - od nazw miejscowych Więckowice, Więckowo (kilka wsi).

Więczowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więć - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więćko - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więćkowiak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więćkowski - od nazw miejscowych Więckowice, Więckowo (kilka wsi).

Więdlak - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’.

Więdlecha - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’.

Więdlocha - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’.

Więdłocha - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’; od więdłocha ‘odmiana rzepy’.

Więdłocka - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’.

Więdzicha - od dawnego więdły ‘wędzony; zwiędły’; od wiąd ‘uwiędnięcie’.

Więgierek - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Więgierski - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’.

Więglewski - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Więglorek - (Śl) od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Więgrzyn - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.

Więnconek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więs - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsak - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsek - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsik - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więski - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więskiel - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więskiewicz - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsko - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więskol - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więskowicz - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Więsy - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsyk - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsz - 1392 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsza - 1430 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więszek - 1399 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więszel - 1402 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więszko - 1399 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więsznik - 1388 od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więszyk - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więś - od imion na Wię-, typu Więcesław.

Więtacha - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Więtczak - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Więtkiewicz - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Więtnik - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Więz - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzek - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzewski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więziak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzień - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’; od więzień ‘człowiek pozbawiony wolności’.

Więzik - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więziołek - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więziołkowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więziołowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzłowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzno - 1428 od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więznowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więzowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więźlak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więźniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więżlak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więżniak - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Więżowski - od wiązać ‘łączyc dwa końce czegoś’.

Wiga - od niemieckiej nazwy osobowej Wig-.

Wigard - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Wichert, ta od imienia Wighard.

Wigda - od niemieckiej nazwy osobowej Wigdor, ta od imienia Victor.

Wigdarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wigdor, ta od imienia Victor.

Wigdor - 157 1 od niemieckiej nazwy osobowej Wigdor, ta od imienia Victor.

Wigdorczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wigdor, ta od imienia Victor.

Wigdorowicz - 157 1 od niemieckiej nazwy osobowej Wigdor, ta od imienia Victor.

Wigel - 1339 od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-.

Wiger - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigert - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigger - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigheri - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigiel - od niemieckiej nazwy osobowej Wigel, ta od imion złożonych na Wig-.

Wigienka - od niemieckiej nazwy osobowej Wig-.

Wigier - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigierski - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigilija - 1497 od wigilia, ze staropolskiego wigilija ‘dzień poprzedzający inny dzień’, dawniej też ‘modlitwa za zmarłych; czuwanie; straż’.

Wigirski - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wiglarz - od niemieckiej nazwy osobowej Wigel, ta od imion złożonych na Wig-.

Wiglasz - od niemieckiej nazwy osobowej Wigel, ta od imion złożonych na Wig-.

Wiględa - od wyglądać, wyględać ‘patrzeć, oczekiwać kogoś’.

Wigło - 1382 od niemieckiej nazwy osobowej Weigel, ta od imion na Wig-.

Wigol - od niemieckiej nazwy osobowej Wigel, ta od imion złożonych na Wig-.

Wigosiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wig-.

Wigra - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigrek - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wieger, ta od imienia złożonego Wigheri; też od nazwy jeziora Wigry.

Wigus - od niemieckiej nazwy osobowej Wig-.

Wija - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijacha - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaciński - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijacki - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijacz - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaczek - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaczka - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijak - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijakowski - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijała - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijałkowski - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijański - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijas - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijasiński - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaszek - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaszka - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijaszko - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijączka - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijczech - (Śl) od imienia złożonego Wojciech, notowanego od XI wieku. W staropolszczyźnie na północy Polski obocznie występowała forma Wociech.

Wijec - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijek - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijewski - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijko - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijkowski - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wijura - od staropolskiego wijać ‘okręcać’, wija ‘wiatr’.

Wik - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wika - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wika-Czarnowski - złożenia brak; Wika od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’; Czarnowski 14 10 od nazw miejscowych Czarnów, Czarnowo (częste).

Wikalski - XVII w. od postawy wyk-, por. staropolskie wyknąć ‘uczyć się’, też na-wyk ‘zwyczaj’, wyka ‘roślina motylkowa’.

Wikar - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikara - 1690 od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarczak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarczuk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarczyk - 1700 od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikard - XIII w. od niemieckiej nazwy osobowej Wichert, ta od imienia Wighard.

Wikarejczak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarejczyk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarek - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikariak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarius - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikariusz - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarjak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarjusz - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikarski - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaruk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikary - 1600 od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryczak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryjaczyk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryjak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryjczak - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryjczuk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikaryjczyk - od wikary ‘ksiądz, pomocnik proboszcza’, dawniej też ‘namiestnik, zastępca’.

Wikasiak - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikerski - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikert - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikiel - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikieł - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikier - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikiera - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikierak - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikierczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikierski - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikiert - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikiewicz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikira - od niemieckiej nazwy osobowej Wicker.

Wikl - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklak - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklański - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklarek - od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Wiklarz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklewicz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklicki - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklik - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklin - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklina - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikliniarz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikliniec - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikliński - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklisz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikloda - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklosz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklowicz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiklowski - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikluk - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikłacz - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikłak - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikło - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wikłojć - od wikłac, też wichłać ‘plątać, gmatwać’.

Wiko - 1329 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikołek - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikoń - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikoński - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikosz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikoszewski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikow - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikowicz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikto - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktor - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorak - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorcik - (Śl) od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorczak - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorczyk - 1793 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorek - 1536 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorin - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorko - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorow - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorowicz - 15 13 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorów - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktoruk - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorza - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorzak - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorzewski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktorzuk - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktoś - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktow - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktór - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktórski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wiktrowicz - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wikulla - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wil - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wila - 1648 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilaczek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilak - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilam - 1374 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilamek - 1477 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilamowicz - 1406 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilamowitz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilamowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilamowski - 14 18 od nazw miejscowych Wilamowice, Wilamów (kilka wsi).

Wilamski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilan - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilancewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiland - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilandt - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilanek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilaniewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilanowcz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilanowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilanowski - 1662 od nazwy miejscowej Wilanowo (białostockie, gmina Mielnik), Wilanów (kilka wsi) lub od nazwiska Wilamowski.

Wilant - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilantewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilantowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilańczyk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilański - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilary - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Wilas - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilasek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilasz - 1475 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilaszek - 1382 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilaszyn - 1473 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilbrand - od niemieckich nazw osobowych Wilbrand, Willibrand, te od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Will-brand.

Wilbrandt - od niemieckich nazw osobowych Wilbrand, Willibrand, te od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Will-brand.

Wilbrant - od niemieckich nazw osobowych Wilbrand, Willibrand, te od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Will-brand.

Wilc - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcan - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilch - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilcha - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilchelm - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilchelmi - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilchemowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilchowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilchuda - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilcoch - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcz - 140 1 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcza Dupa - 144 1 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilcza Skora - 1424 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczacki - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczak - 1426 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczakiewicz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczakowic - 1496-97 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczakowski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczan - 1438 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczanowski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczanty - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wilczański - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczarek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczarkowski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczarski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczech - 1 146 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczega - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczej - 1238 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczek - 1202 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczenty - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wilczepolski - od nazwy miejscowej Wilczopole (lubelskie, gmina Głusk).

Wilczeski - od nazwy miejscowej Wilczewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Wilczewski - 1507 od nazwy miejscowej Wilczewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Wilczęga - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczęta - 1 136 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczkiewicz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczko - 1337 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczkowiak - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczkowicz - 1375 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczkowski - od nazwy miejscowej Wilczewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Wilczoch - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczoński - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczopolski - od nazwy miejscowej Wilczopole (lubelskie, gmina Głusk).

Wilczorek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczpolski - od nazwy miejscowej Wilczopole (lubelskie, gmina Głusk).

Wilczur - 1694 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczura - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczurski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczy Gon - 1497 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyc - 1467 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczych - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczycki - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyk - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyn - 1608 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyna, m. - 1457 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyno - 145 1 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilczyński - 14 1 1 od nazwy miejscowej Wilczyn (konińskie, gmina Wilczyn).

Wilczyński - 144 1 od nazwy miejscowej Wilczyn (konińskie, gmina Wilczyn).

Wild - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wilda - 1459 od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildaczyk - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildan - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wilde - 1383 od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildeman - od niemieckiej nazwy osobowej Wildmann, ta od staro wysokoniemieckich imion złożonych na Wildi-.

Wildemann - od niemieckiej nazwy osobowej Wildmann, ta od staro wysokoniemieckich imion złożonych na Wildi-.

Wildman - od niemieckiej nazwy osobowej Wildmann, ta od staro wysokoniemieckich imion złożonych na Wildi-.

Wildmann - od niemieckiej nazwy osobowej Wildmann, ta od staro wysokoniemieckich imion złożonych na Wildi-

Wildo - 1428 od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildowicz - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildt - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wilduch - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildy - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wildyczyk - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wilej - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilejczyk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilejek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilejko - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilem - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilemberg - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilemborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilembork - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilemowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilemski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilenborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilenborg - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilencewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilenczewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wilenczyc - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wileniec - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wileniec - od nazwy miasta Wilno.

Wilenko - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilenowicz - od nazwy miasta Wilno.

Wileńczyc - od niemieckiej nazwy osobowej Wieland, ta od germańskiego vël ‘kowal, kuć’.

Wileńczyk - od nazwy miasta Wilno.

Wilesow - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wileszczuk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wileszczyc - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wileszczyk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wileszek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilewski - od nazwy miejscowej Wilewo (ciechanowskie, gmina Bieżuń).

Wilga - 1252 od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgalski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgan - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilganowicz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgas - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgaszewski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgat - od wilgot, wilgoć ‘nasycenie wodą’, dawniej też ‘płyn w organizmie’.

Wilgatek - od wilgot, wilgoć ‘nasycenie wodą’, dawniej też ‘płyn w organizmie’.

Wilgo - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgocki - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgocz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgorski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgorz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgos - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgosiewicz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgosiński - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgosz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoszak - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoszek - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoszewicz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoszewski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoszyński - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgoś - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgot - od wilgot, wilgoć ‘nasycenie wodą’, dawniej też ‘płyn w organizmie’.

Wilgotek - od wilgot, wilgoć ‘nasycenie wodą’, dawniej też ‘płyn w organizmie’.

Wilgowicz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgowski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgucki - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgus - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgusiak - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgusiewicz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilgusz - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilguszewski - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilguszyński - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilh - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilhelm - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilhelmi - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilhelmowicz - 1455 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliam - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliamowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilich - 1252 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilichniewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilichnowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilichowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilicki - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliczka - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliczkiewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliczko - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliczkowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliczuk - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wiliczyński - 1774 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilieński - od nazwy miasta Wilno.

Wilik - 1239 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilim - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimas - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimber - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilimberg - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilimborek - od niemieckiej nazwy osobowej Wilemberg, ta zapewne od nazwy miejscowej Wilemberg.

Wilimczuk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimczyk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimiński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilimski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilin - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliniak - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliniec - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliniewczyc - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilinkiewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilinowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilinski - od nazwy miasta Wilno.

Wilińczyk - od nazwy miasta Wilno.

Wiliński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliński - od nazwy miasta Wilno.

Wilis - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilisiński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilisowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilisz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliszewski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiliszyn - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilk - XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilka - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkaniec - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkanowicz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkanowski - 1640 od nazwy miejscowej Wilkanowo (plockie, gmina Mała Wieś).

Wilkański - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkas - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilke - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkewicz - 1785 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilki - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkin - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkiński - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkisz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilk-Juraszek - złożenia brak; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’; Juraszek 1447 od imienia Jerzy. Greckie imię Georgios, to od georgós ‘rolnik’, przejmowane było przez języki słowiańskie w kilku postaciach. W staropolszczyźnie znane były formy Jerzy, Jura Jurg (za pośrednictwem języka niemieckiego), na Kresach Wschodnich Juryj.

Wilklisz - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkniewski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilko - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkocki - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkoda - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkojć - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkolek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkołak - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkołaski - od nazwy miejscowej Wilkołaz (lubelskie, gmina Wilkołaz).

Wilkoławski - od nazwy miejscowej Wilkołaz (lubelskie, gmina Wilkołaz).

Wilkołazki - od nazwy miejscowej Wilkołaz (lubelskie, gmina Wilkołaz).

Wilkołek - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkom - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkomiec - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkomir - 1378 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkoń - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkoński - od nazwy miejscowej Wilkonice (leszczyńskie, gmina Pępowo).

Wilkos - 1769 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkosiński - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkosz - 1 136 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkoszarski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkoszewski - 1456 od nazwy miejscowej Wilkoszewice (piotrkowskie, gmina Gorzkowice).

Wilkoszowski - 1442 od nazwy miejscowej Wilkoszewice (piotrkowskie, gmina Gorzkowice).

Wilkoszyński - od nazwy miejscowej Wilkoszyn (katowickie, gmina Jaworzno).

Wilkoś - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkow - 1423 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkowicz - 1 189 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkowiecki - od nazwy miejscowej Wilkowiecko (częstochowskie, gmina Opatów).

Wilkowski - od nazwy miejscowej typu Wilków, Wilkowice, Wilki.

Wilków - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilksza - 1437 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkus - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkusz - 1637 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkuszewski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilkutowski - od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilk-Wilczyński - złożenia brak; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’; Wilczyński 1774 od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wilk-Wilkowski - złożenia brak; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’; Wilkowski od nazwy miejscowej typu Wilków, Wilkowice, Wilki.

Will - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willa - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willak - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willam - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willamowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willamowius - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willamowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willamowski - od nazw miejscowych Wilamowice, Wilamów (kilka wsi).

Willan - 16 18 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willanowski - od nazwy miejscowej Wilanowo (białostockie, gmina Mielnik), Wilanów (kilka wsi) lub od nazwiska Wilamowski.

Wille - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willem - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

William - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willich - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Willm - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willma - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willman - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willmann - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willmenn - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willmowska - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willms - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Willna - od nazwy miasta Wilno.

Willner - od nazwy miasta Wilno.

Willner-Paster - złożenia brak; Willner od nazwy miasta Wilno; Paster od pasterz, ze staropolskiego pasterz, psturz ‘pilnujący pasącego się bydła’; w nazwach osobowych nastąpiło skrzyżowanie dwu różnych podstaw: prasłowiańskiego pastyr ‘pasterz’ i łacińskiego pastor ‘pasterz’.

Wilm - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilma - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmak - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilman - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmann - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmański - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmon - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmonow - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmowiec - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilmowski - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilms - od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta od imienia złożonego Will(e)man.

Wilner - od nazwy miasta Wilno.

Wilnieniec - od nazwy miasta Wilno.

Wilniewczyc - od nazwy miasta Wilno.

Wilniewczyk - od nazwy miasta Wilno.

Wilniewicz - od nazwy miasta Wilno.

Wilniewiec - od nazwy miasta Wilno.

Wilniewski - od nazwy miasta Wilno.

Wilnowicz - 1496 (KrPłn) od nazwy miasta Wilno.

Wilnowiec - 1479 (KrPłn) od nazwy miasta Wilno.

Wilnowski - od nazwy miasta Wilno.

Wilnus - od nazwy miasta Wilno.

Wiloch - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilochowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilomowicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilomski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilon - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiloński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilosz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiloszek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilowski - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilowski - od nazwy miejscowej Wilewo (ciechanowskie, gmina Bieżuń).

Wilpa - od niemieckiej nazwy osobowej Wilpert.

Wilpert - od niemieckiej nazwy osobowej Wilpert.

Wilpot - od niemieckiej nazwy osobowej Wilpert.

Wils - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilsch - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilschewski - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilsowski - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilsz - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilszczak - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilszek - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilszewski - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilszyński - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilt - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltas - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltos - 1703 od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltosch - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltosiński - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltosz - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltoszyński - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltowski - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiltych - od niemieckich nazw osobowych Wild, Wilt, te od średniowysokoniemieckiego wild ‘dziki, nieokiełznany’.

Wiluch - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiluda - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiluk - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilum - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilumow - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilums - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilunek - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiluń - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilus - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilusiewicz - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilusiński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilusz - 1345 od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiluszyński - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiluś - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wilzak - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilzoch - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilzok - (Śl) od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilża - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilżak - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilżak - od wilga ‘ptak wróblowaty’.

Wilżyński - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wilżys - od niemieckich nazw osobowych Vils, Wils.

Wił - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiła - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiła - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłak - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłka - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłkojc - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłkojć - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłkojeć - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłł - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłła - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłłek - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłłowicz - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłos - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłoszek - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłowicz - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłun - od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Wiłun - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiłuń - od staropolskiego wiła ‘kuglarz, aktor wędrowny; błazen, głupiec’, też od wil-, por. zawiły, wilić ‘kręcić’.

Wiman - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wimann - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wimasz - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wimer - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wimerski - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wimiarski - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wimiarz - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wimmer - od niemieckiej nazwy osobowej Wimmer, ta od średniowysokoniemieckiego windemer ‘uprawiający winnicę’.

Wimonc - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimonć - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimont - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimońc - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimońć - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimowiecki - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wimowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wimann, ta od podstawy Wig-.

Wimunć - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Wimuńć - od niemieckiej nazwy osobowej Wigmunt, ta od imienia złożonego Wig-munt, lub od litewskiej nazwy osobowej Vigmantas.

Win - 1382 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winak - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winałowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winar - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarczuk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarczyk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarski - 1397 od nazwy miejscowej Winiary, dawniej Winary (kilka wsi).

Winarski - 1596 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winarz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winas - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winc - 1490 od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincałowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincanek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincasek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincaszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincatek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wince - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincek - 12 13 od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincel - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincełowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenc - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincencak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincencik - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenciok - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenciuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenciusz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincencjusz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincency - 1388 od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenczak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winceniak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenniak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincens - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenta - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincentak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincentka - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincentko - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincentow - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincentowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenty - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincenz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincer - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincerski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincesewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincesewicz-Bobowicz - złożenia brak; Wincesewicz od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec; Bobowicz od bób ‘roślina z rodziny motylkowatych; jej owoc, ziarno’; od bobo ‘straszydło, strach’.

Wincewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciałowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciar - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciarek - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciarski - 1762 od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Winciarz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciarz - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’ lub od dawnego winciarz ‘grający w winta’.

Winciaszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincielewski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciełowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincienciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincieniuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincier - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincierski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciersz - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincierz - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincierzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciesz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincik - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciński - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincior - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciorek - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winciorek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Winciorski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincioszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincirzewski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincirzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wincis - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciun - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincius - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winciusz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincke - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winckiewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winckowiak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winckowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winckowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wincławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wincło - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wincłowicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Winconek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincoszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winców - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincukiewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincukiewicz-Gotowiecki - złożenia brak; Wincukiewicz od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec; Gotowiecki od gotowy, gotować ‘przygotowywać, przyrządzać’.

Wincz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincza - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczakiewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczakowicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczakowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczarek - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczaruk - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczasek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczaszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczatek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczatyk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wincze - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczenko - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczent - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczer - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczerek - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczerski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczew - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczewa - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczewski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczirsz - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winczkowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczo - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczora - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczorek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczórek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczuciak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczur - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczura - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczyk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczykow - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczyński - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Winczyra - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wind - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Winda - 1409 od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windak - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Nazwisko Windak pochodzi od staropruskiego imienia Winde lub Windeko (syn Winde) – stąd kilkanaście nazw miejscowych typu Windekayme, Windelauks, Windekaym, Windekeim-Windackendorf obecnie Sudwa, Windak k. Chełmży, Windyki k. Mławy itd. Dla znawców języka pruskiego imię Winde jest jednak zagadką, zresztą tak samo jak dla prof. W. Taszyckiego nazwa Windak (vide „Onomactica”). .

inf. Leszek Windak

Windakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Nazwisko Windakiewicz pochodzi od nazwiska Windak, początkowo przybrało formę Windakowic (1721), Windakowicz (1730) wreszcie Windakiewicz (1750).

inf. Leszek Windak

Windar - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Windarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Winde - 14 13 od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windek - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Nazwisko Windek może pochodzić od:
- staropruskiego imienia Winde lub Windeko - Windiko (syn Winde)
- bezpośrednio od niemieckiego nazwiska Windeck i tamtejszej nazwy miejscowej WIndeck

inf. Leszek Windak

Winder - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Windera - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Winderczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Winderski - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Windisz - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windok - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windt - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windurski - od niemieckiej nazwy osobowej Winder, ta od Winde ‘Słowianin’.

Windus - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windycz - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windyga - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

 Nazwisko Windyk pochodzi od staropruskiego imienia Winde lub Windeko (syn Winde) – stąd kilkanaście nazw miejscowych typu Windekayme, Windelauks, Windekaym, Windekeim-Windackendorf obecnie Sudwa, Windak k. Chełmży, Windyki k. Mławy itd. Od tego nazwiska wywodzi się nazwisko Wittyg (zniekształcona forma) którego przedstawicielem jest Wiktor Wittyg autor ksiażki „Nieznana szlachta polska i jej herby”
inf. Leszek Windak

Windyka - 1407 od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Nazwisko Windyka pochodzi od staropruskiego imienia Winde lub Windeko (syn Winde) – stąd kilkanaście nazw miejscowych typu Windekayme, Windelauks, Windekaym, Windekeim-Windackendorf obecnie Sudwa, Windak k. Chełmży, Windyki k. Mławy itd.
inf. Leszek Windak

Windykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windys - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windysz - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windyś - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windzig - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windzik - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windzin - 1237 od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Windzio - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Winecki - od nazwy miejscowej Winiec, dziś Wieniec (włocławskie, gmina Brześć Kujawski).

Winek - 14 15 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winer - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winert - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winger - od niemieckiej nazwy osobowej Winger, ta od imienia złożonego Wini-gen.

Wingert - od niemieckiej nazwy osobowej Winger, ta od imienia złożonego Wini-gen lub od średniowysokoniemieckiego wingart ‘winnica’.

Winglarek - od węgiel, ze staropolskiego wągiel, wągl.

Wingris - od niemieckiej nazwy osobowej Winger, ta od imienia złożonego Wini-gen.

Wingrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Winger, ta od imienia złożonego Wini-gen.

Wingrys - od niemieckiej nazwy osobowej Winger, ta od imienia złożonego Wini-gen.

Winiacz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiak - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiakowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winialski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiałek - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiar - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarczuk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarczyk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarek - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarka - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarkiewicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarski - 1609 od nazwy miejscowej Winiary, dawniej Winary (kilka wsi).

Winiarz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiarz - 1395 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiasz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiawski - od nazwy herbu Wieniawa, notowanego od XV wieku, później też od nazwy miejscowej Wieniawa (część Lublina; radomskie, gmina Wieniawa).

Winich - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winicki - od nazwy miejscowej Winniki (kilka wsi).

Winiczek - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiczenko - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiczeńko - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiczuk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiec - 1424 od nazwy miejscowej Winiec, dziś Wieniec (włocławskie, gmina Brześć Kujawski).

Winiec - 1424 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiecki - 143 1 od nazwy miejscowej Winiec, dziś Wieniec (włocławskie, gmina Brześć Kujawski).

Winiel - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiełowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winier - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winierczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winierek - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winierowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiener ‘pochodzący z Wiednia’ lub od Weiner(t), ta od imienia złożonego Winihart.

Winierski - od nazwy miejscowej Winiary, dawniej Winary (kilka wsi).

Winiewicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiewski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winik - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winikiewicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winikowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winików - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winilewicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiol - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiorek - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiosławski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiosz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winisz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiszewski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winiuk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Wink - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Wink - 1428 od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winka - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winke - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winkel - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkelewski - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winker - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkerski - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkert - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkiel - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkielewicz - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkielewski - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkieł - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkier - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkiera - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkierski - od niemieckiej nazwy osobowej Winker, ta od winken ‘dawać znaki, sygnały’.

Winkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winkla - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winklar - 1454 od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklarek - od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklarowski - 1502 od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklarz - od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklas - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winklasz - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winkler - 1395 od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklerowicz - od niemieckiej naswy osobowej Winkler, ta od Winkel (od niemieckiej naswy osobowej Winkel lub od winkiel ‘’węgieł, narowżnik’).

Winklew - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winklewicz - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winklewski - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winklowski - od winkiel ‘węgieł, narożnik’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Winkel.

Winko - 1389 od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winko - 1395 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winkoś - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Winniak - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnicki - od nazwy miejscowej Winniki (kilka wsi).

Winniczek - 1479 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniczenko - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniczeńko - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniczka - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniczuk - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniewicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winniewski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnik - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnikow - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnikowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winników - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winning - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winny - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winnykamień - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Wino - 1298 od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winograd - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradna - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradow - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradowa - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradów - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradskij - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogradzki - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogrocki - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogrodow - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogrodowa - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogrodski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winogrodzki - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winohradnik - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winokur - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winokurow - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winokurowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winołowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winosławski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winowicz - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winowiecki - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Winowski - od podstawy win-, por. wino ‘napój otrzymywany przez fermentację moszczu z winogron; kolor w kartach, pik’, winić, wina ‘występek, błąd’, dawniej ‘kara pieniężna, grzywna’.

Wins - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsch - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsche - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsczyk - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winskiewicz - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winskowski - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsław - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Winsławski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Winsyk - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsz - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winszczyk - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winsze - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winszewski - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winszo - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Wint - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Winter - 1405 od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Winterowski - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wintoch - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Winton - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintoniak - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintoniek - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintoniów - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintoniuk - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintonow - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintonowicz - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintonów - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintowiak - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintowicz - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wintryga - od niemieckiej nazwy osobowej Winter, ta od apelatywu Winter ‘zima’.

Wintura - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Winturski - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wintuszka - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Winz - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winzek - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Winzel - od niemieckich nazw osobowych Wins, Winsch, te od Windsch, Wintsch ‘Łużyczanin, Słowianin’.

Wińcek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińciaszek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińcykow - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińcza - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wińczak - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczakiewicz - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczek - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczewski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczkowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczo - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczorek - od więcierz, także więcierz, wieńcerz, wącior ‘kosz do łowienia ryb w wodach stojących’.

Wińczowski - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczuk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczura - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczyk - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińczyński - od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, od vinco, vincere ‘zwyciężać’. W Polsce imię wykazywało wahania fonetyczne; obocznie występowały formy: Więcency, Więcenc, Więceniec.

Wińdisz - od niemieckiej nazwy osobowej Wind, ta od średniowysokoniemieckiego Wint, Winde ‘Łużyczanin, Słowianin’, może też od niemieckiego Wind ‘wiatr’.

Wińk - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Wińkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Wińkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Wińkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wink, ta od imion złożonych na Wini-.

Wińtoch - od wint ‘dawna gra w karty’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Wint.

Wiolądek - od imion złożonych typu Wielimir, Wielisław, też od wiele.

Wioncek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionckiewicz - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionckowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionczak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionczek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionczkowski - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wionczyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiończak - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiończek - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wiończyk - od imienia Wacław, które stanowi nowszą postać imienia złożonego Więcesław, Więcław. Zmiana nastąpiła w okresie średniowiecza pod wpływem języka czeskiego.

Wior - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiora - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiorcięga - 1494 od wiercić, wiercieć.

Wiorek - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiorkiewicz - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiorko - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiorkowski - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiorowski - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wios - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiosek - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wioseński - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wioska - od wieś ‘osada rolnicza’, wioska.

Wiosła - od wiosło.

Wiosło - od wiosło.

Wiosłowski - od wiosło.

Wiosna - 1429 od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wiosnowski - od wiosna, ze staropolskiego też wiesna.

Wiostek - od wieść ‘wiadomość, nowina’, dawniej ‘podanie, legenda’.

Wiota - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiotchy - 1493 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiotczyk - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiotek - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wioteska - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiotkowski - od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiotr - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiotros - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiotrowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’.

Wiotszyc - 14 19 od prasłowiańskiego vet?, vet?chn, od staropolskiego wiochty ‘stary, dawny’.

Wiór - 16 18 od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wióra - 1708 od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórek - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórka - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórkiewicz - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórko - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórkowski - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiórowski - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wipasek - od wypas ‘wypasanie, pastwisko’, wypasać ‘karmić bydło’.

Wipel - od niemieckiej nazwy osobowej Wippel, ta od imienia złożonego Wigbald.

Wiper - od niemieckiej nazwy osobowej Wipper, ta od imienia złożonego Wigbert.

Wipera - od niemieckiej nazwy osobowej Wipper, ta od imienia złożonego Wigbert.

Wipich - od wypych ‘człowiek mieszkający poza wsią’, wypychać ‘wypełniać; usuwać siłą’.

Wipler - od niemieckiej nazwy osobowej Wippler, ta od imienia złożonego Wigbald.

Wippel - od niemieckiej nazwy osobowej Wippel, ta od imienia złożonego Wigbald.

Wippich - od wypych ‘człowiek mieszkający poza wsią’, wypychać ‘wypełniać; usuwać siłą’.

Wippler - od niemieckiej nazwy osobowej Wippler, ta od imienia złożonego Wigbald.

Wir - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wira - 1399 od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wira - 1634 od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wiracki - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirak - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiraszka - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiraszko - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirażka - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirażko - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirbał - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirbało - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirbicki - od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wirbiłowicz - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirboł - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirbuł - od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirch - 1700 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirchał - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirchanowicz - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirchanowski - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirchow - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirchowiec - od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirciesz - 1459 od wiercić, wiercieć.

Wirciga - 1392 od wiercić, wiercieć.

Wircigroch - od wiercić, wiercieć.

Wircigruch - od wiercić, wiercieć.

Wircikij - 1420 od wiercić, wiercieć.

Wirciński - od nazwy miejscowej Wierciny (elbląskie, gmina Nowy Dwór Gdański), Wiercień (białostockie, gmina Siemiatycze).

Wircioch - 14 19 od wiercić, wiercieć.

Wirciochowic - 1464 od wiercić, wiercieć.

Wircisz - 1229 od wiercić, wiercieć.

Wircz - od wiercić, wiercieć.

Wirczak - od wiercić, wiercieć.

Wirczenko - od wiercić, wiercieć.

Wirczyński - od nazwy miejscowej Wierciny (elbląskie, gmina Nowy Dwór Gdański), Wiercień (białostockie, gmina Siemiatycze).

Wirek - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiremi - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiremiejuk - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wirga - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirgała - 1687 od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirganowicz - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirgosz - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirgowski - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirkiewicz - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirko - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirkocz - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wir-Konas - złożenia brak; Wir od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’; Konas od imienia Konrad, od apelatywów typu koń, kończyć, konać.

Wirkowski - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirkus - od niemieckiego Wirkhus ‘buda na narzędzia rolnicze’, może od średniowysokoniemieckiego werchus ‘pracownia’.

Wirkus - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirkuś - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wirmann, ta od średniowysokoniemieckiego wiher ‘sadzawka, staw’.

Wirmański - od niemieckiej nazwy osobowej Wirmann, ta od średniowysokoniemieckiego wiher ‘sadzawka, staw’.

Wirna - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirniak - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wirnich - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wirnicki - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wirnik - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wirny - 1660 od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirnyk - od wierny ‘dochowujący wiary; wierzący w Boga’, w pochodnych też od nazw osobowych Wiernierz, Werner.

Wiro - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiroch - 1396 od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiro-Kiro - złożenia brak; Wiro od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’; Kiro od kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Wiromiej - od imienia Jeremiasz, z łacińskiego Jeremias, to z hebrajskiego Jirmejahu ‘Jahwe jest wywyższony’; na Kresach Wschodnich uzywane też w formie Jarema.

Wiron - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wiroszek - 1425 od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirowski - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirpsz - od litewskiej nazwy osobowej Virpša.

Wirpsza - od litewskiej nazwy osobowej Virpša.

Wirpszo - od litewskiej nazwy osobowej Virpša.

Wirsch - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirschke - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirsing - 13 18 od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wirski - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirsz - 1402 od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszałowski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszczuk - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszek - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszewski - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszka - 1375 od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszke - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszoń - 1437 od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszuło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszuna - 1423 od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszyc - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszyłło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirszyło - od staropolskiego wiersza, wirsza ‘sieć rybacka’.

Wirt - od wiercić, wiercieć.

Wirtch - od wiercić, wiercieć.

Wirtek - od wiercić, wiercieć.

Wirtel - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wirtelak - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wirtelarz - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wirtelczyk - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wirtelorz - (Śl) od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wirtlewski - od dawnego wiertel ‘miara zboża; czwarta część grzywny; dzielnica miasta’.

Wiruk - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirus - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’ lub od wirus ‘zarazek’.

Wiruta - od wiara ‘ufność, wierność; religia; obrządek’, także od imion typu Wierusz, Weronika, także od Wiernierz, Werner.

Wirwicz - 1795 od warwa ‘warstwa, pokład’, warwas stukot, hałas’.

Wirzba - 1390 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirzbeczka - 1450 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirzbic - 1408 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirzbica - 1407 od wierzba, od staropolskiego wirzba, od gwarowego wierba ‘drzewo lub krzew’.

Wirzbicki - 1440 od nazw miejscowych Wierzbica, Wierzbice (częste).

Wirzch - 1273 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirzcheń - 1382 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirzchowaty - 1544 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirzchowiska - 1399 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirzchowisko - 1393 od wierzch ‘zewnętrzna warstwa; pokrycie’, dawniej też ‘jazda na grzbiecie zwierzęcia’, też od imion złożonych typu Wierzchosław.

Wirzchowski - od nazw miejscowych Wierzchy, Wierzchowice (kilka wsi).

Wirzek - 1403 od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wirzgacz - 1465 od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirzgała - od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirzguła - 1743 od wierzgać ‘podskakiwać, kopać (o koniu)’.

Wirzing - od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wirzinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wersing, ta od średniowysokoniemieckiego wirs ‘gorszy’.

Wirzman - od imienia Herman. Imię pochodzenia germańskiego, od heri ‘wojsko’ + mann ‘mąż’. W Polsce znane od XI wieku, notowane w formach Herman, Arman, Harman, Hermen, Harmen, Kerman, Erman oraz w formach bardziej spolszczonych: Irzman, Hirzman, Urzman.

Wis - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisa - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisek - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisełka - od nazwy rzeki Wisła.

Wisialski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiała - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiałkiewicz - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiałkowski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisian - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisianowski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiecki - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiel - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisin - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiński - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisio - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiołek - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiołkiewicz - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiołowski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisior - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’; od wisior.

Wisiorek - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’; od wisior.

Wisiorowski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’; od wisior

Wisiorski - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’; od wisior

Wisiółkiewicz - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisiułkiewicz - od wisieć ‘być zawieszonym; ponieść śmierć przez powieszenie’, od dawnego wisieć ‘zwisać’.

Wisk - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskalla - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskałła - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskida - od gwarowego wyskida ‘kupa kamieni na polu ornym’.

Wiskiel - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskik - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wisko - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskorz - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskowski - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskulski - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiskunowicz - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wisła - 147 1 od nazwy rzeki Wisła.

Wisław - od imienia złożonego Wisław, znanego od XII wieku.

Wisławiczek - od imienia złożonego Wisław, znanego od XII wieku.

Wisławski - 1395 od nazwy miejscowej Wisławice, dziś Wysławice (poznańskie, gmina Dominowo).

Wisłek - od nazwy rzeki Wisła.

Wisłocki - 1644 od nazwy miejscowej Wisłok Wielki (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Wisłoka - 1488 od nazwy rzeki Wisłoka.

Wisłowicz - od nazwy rzeki Wisła.

Wisłowiecki - od nazwy rzeki Wisła.

Wisłowski - od nazwy rzeki Wisła.

Wisman - od niemieckiej nazwy osobowej Wißman, ta od imienia złożonego Wisman.

Wismann - od niemieckiej nazwy osobowej Wißman, ta od imienia złożonego Wisman.

Wisna - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisner - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisnerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisnia - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniak - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniakowski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisniarowski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniarz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnicki - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnierski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnieski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniewski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wisnik - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnioch - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnios - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniosz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnioś - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniowicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisniowiecki - od nazw miejscowych Wiśniowiec, Wiszniowiec (kilka wsi).

Wisniowski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wisny - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisnyk - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisowata - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wisowaty - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wist - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wista - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistak - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistal - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistel - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistnik - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistowski - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistrzak - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistuba - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistucha - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wistuła - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wisz - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszak - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszałkowski - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszata - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszczak - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczek - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczewski - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczor - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczór - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczuk - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczulski - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczun - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczur - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczyk - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszczyn - od staropolskiego wiskać ‘wybierać’, wisk ‘pisk’.

Wiszejko - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszek - 1389 od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszenko - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszenko - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’; od wisienka.

Wiszeń - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszeńko - 1442 od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’; od wisienka.

Wiszewski - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszk - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszka - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkiel - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszko - 1389 od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkon - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkony - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkoń - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkowski - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkowy - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszkucki - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszman - od niemieckiej nazwy osobowej Wißman, ta od imienia złożonego Wisman.

Wiszmański - od niemieckiej nazwy osobowej Wißman, ta od imienia złożonego Wisman.

Wiszmuński - od niemieckiej nazwy osobowej Wißman, ta od imienia złożonego Wisman.

Wisznarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisznarewski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisznarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisznarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wisznia - 1065 od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiszniak - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiszniakow - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiszniewicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiszniewiecki - od nazw miejscowych Wiśniowiec, Wiszniowiec (kilka wsi).

Wiszniewski - 1474 od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wisznik - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wisznikow - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiszniowiecki - od nazw miejscowych Wiśniowiec, Wiszniowiec (kilka wsi).

Wiszniowski - 1452 od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiszoła - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszowata - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’; od wiszowaty, przymiotnik od wisz.

Wiszowaty - 1453 od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’; od wiszowaty, przymiotnik od wisz.

Wiszowski - od nazwy miejscowej Wiszowa (tarnowskie, gmina Jodłowa).

Wiszt - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wisztal - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wiształ - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wisztok - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wisztor - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wiszuła - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiszyński - od nazw miejscowych Wyszyna, Wyszyny (kilka wsi).

Wiś - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiśka - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiśkiewicz - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiśkowski - od imion na Wi-, typu Wisław, Wiktor lub od dawnego Wisz ‘gęste, splątane zarośla’.

Wiślak - od nazwy rzeki Wisła.

Wiślański - od nazwy rzeki Wisła.

Wiślewski - od nazwy rzeki Wisła.

Wiślic - 1369 od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiślica - 1396 od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiślicki - 1456 od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiślicz - od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiślicz-Iwańczyk - złożenia brak; Wiślicz od nazwy miasta Wiślica (kieleckie); Iwańczyk 1644 od imienia Jan. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehöhanan ‘Jahwe jest łaskawy’. W językach słowiańskich adaptowane jako Iwan, Jan. Forma Iwan we wczesnym średniowieczu znana w całej Polsce, później na Kresach Wschodnich. Postać Jan notowana od początku XIII wieku.

Wiśliczka - 139 1 od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiśliczyna, m. - 1408 od nazwy miasta Wiślica (kieleckie).

Wiśliński - od nazwy miejscowej Wiślina (gdańskie, gmina Pruszcz Gdański).

Wiśliński - od nazwy rzeki Wisła.

Wiśna - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnia - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniak - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniakow - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniakowski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnialski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniałek - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniański - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniarek - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniarowski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniarski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniarz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnias - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniasz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnica - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnicki - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnicki - 1430 od nazwy miasta Wiśnicz (tarnowskie).

Wiśnicz - od nazwy miasta Wiśnicz (tarnowskie).

Wiśnicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniech - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniecki - od nazwy miasta Wiśnicz (tarnowskie).

Wiśniecki - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnierczyk - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnierski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnieski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiśniewicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniewiecki - od nazw miejscowych Wiśniowiec, Wiszniowiec (kilka wsi).

Wiśniewolski - od nazwy miejscowej Wiśniowa Wola (kieleckie, gmina Włoszczowa).

Wiśniewski - 147 1 od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiśnik - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnikowicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnioch - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniorowski - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnios - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniosz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnioś - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniowczyk - 16 19 od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiśniowicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśniowiecki - od nazw miejscowych Wiśniowiec, Wiszniowiec (kilka wsi).

Wiśniowolski - od nazwy miejscowej Wiśniowa Wola (kieleckie, gmina Włoszczowa).

Wiśniowski - 147 1 od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiśnos - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnowicz - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’.

Wiśnowski - od nazw miejscowych Wiśniewo, Wisniowa, Wiszniowa (częste).

Wiśny - od wiśnia, dawniej wisznia ‘drzewo owocowe’; od wiśny ‘giętki, gibki’.

Wiśtak - od wist ‘dawna gra w karty’ lub od wistać ‘wymiotować’.

Wit - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wita - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaczek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaczyński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaja - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witajewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witajło - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witakowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wital - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witala - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalc - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalec - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witali - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalik - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaliński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalis - 1202 od imienia Witalis, notowanego od XIII wieku, to od vitalis ‘żywotny; życiodajny’.

Witalisowicz - 16 16 od imienia Witalis, notowanego od XIII wieku, to od vitalis ‘żywotny; życiodajny’.

Witalisz - od imienia Witalis, notowanego od XIII wieku, to od vitalis ‘żywotny; życiodajny’.

Witaliszewski - 1387 od nazwy miejscowej Witaliszewice, dziś Witaszewice (plockie, gmina Góra Świętej Małgorzaty).

Witaliszowski - 1598 od nazwy miejscowej Witaliszewice, dziś Witaszewice (plockie, gmina Góra Świętej Małgorzaty).

Witaliś - od imienia Witalis, notowanego od XIII wieku, to od vitalis ‘żywotny; życiodajny’.

Witalla - (Śl) od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witalys - od imienia Witalis, notowanego od XIII wieku, to od vitalis ‘żywotny; życiodajny’.

Witała - 1743 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witałka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witałka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witałko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witałło - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witamborski - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witan - XIV w. od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witana - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witanek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaniak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witanis - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witanowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witanowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Witanowice (bielskie, gmina Tomice).

Witański - 1737 od nazwy miejscowej Witonia (płockie, gmina Witonia).

Witański - 1762 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witar - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarowicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarzak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witarzewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witas - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaschek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasiak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasiek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasik - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasiński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasiuk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witassek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witasz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszczyk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszek - 139 1 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszkiewicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszycki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszyk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaszyński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witaś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witawski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witawski - 17 12 od nazwy miejscowej Witawa (płockie, gmina Dąbrowice).

Witborski - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witcak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczak - 1683 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczak-Jasik - złożenia brak; Witczak 1683 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Jasik 1630 od imion na Ja-, typu Jan, Jaczemir, Jaromir.

Witczański - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczeski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczuk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczyk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczymiszyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczymyszyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczyniszyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczyński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witczyszyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witebski - od nazwy miejscowej Witebsk (KrW).

Witecki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witecki - od nazwy miejscowej Witki (kilka wsi).

Witecy - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeczek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeczka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeczko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeczy - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witek - 1204 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witek-Lipka - złożenia brak; Witek 1204 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Lipka 1396 od lipka.

Witek-Pogorzelski - złożenia brak; Witek 1204 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Pogorzelski 1562 od nazwy miejscowej Pogorzel (kilka wsi).

Witek-Witkowski - złożenia brak; Witek 1204 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Witkowski 1387 od nazw miejscowych Witkowice, Witków (kilka wsi).

Witel - 1363 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witelski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witelus - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeluś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeł - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witemberg - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witemberski - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witemborek - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witemborski - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witen - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witenberg - od nazwy miejscowej Wittenberg.

Witeń - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeńko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witer - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witera - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witerek - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witerk - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witerkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witerski - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Witerzycki - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Wites - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witesik - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witeski - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witesko - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witesław - od imienia złożonego Witosław, notowanego od XII wieku.

Witesz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeszak - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witeszczak - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witeszczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeszka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witeś - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witeś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witezy - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witig - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Witjes - od dawnego witeź ‘rycerz, wojak; bohater’.

Witka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’ lub od witka, wić.

Witkacz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witka-Jeżewski - złożenia brak; Witka od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’ lub od witka, wić; Jeżewski 1393 od nazw miejscowych Jeżów, Jeżewo (częste).

Witkał - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witke - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkiewicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkin - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witko - 1 177 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkoński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkos - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkoszewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkoś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkow - 14 19 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkowiak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkowicki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkowicz - 1395 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkowski - 1387 od nazw miejscowych Witkowice, Witków (kilka wsi).

Witków - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkun - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkuń - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkus - 1770 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkusz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witkuś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witky - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witlewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witlicki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witliński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witła - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witły - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witman - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witmann - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witmański - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witnicki - 1446 od nazwy miejscowej Witnica (kilka miejscowości).

Witnik - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witnyk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wito - 1483 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoch - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witocha - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoj - 1265 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witol - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witol - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witola - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witola - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witold - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witolin - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witolski - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witoła - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoła - od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witołt - 1489 od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witołtek - 15 19 od imienia Witold, notowanego w Polsce od XIV wieku. Pochodzi od litewskiego Vytautas, w nowszych czasach od niemieckiego Witu-walt.

Witoma - 1295 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witon - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witonek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoniak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoniowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoń - 1445 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoński - 1695 od nazwy miejscowej Witonia (płockie, gmina Witonia).

Witor - 1736 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witora - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorek - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witoroszczuk - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorowski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorożec - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witort - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witoryn - 1363 od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’ lub od imienia Wiktoryn.

Witorzenc - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorzeńc - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorzeńć - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorzęc - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witorzęć - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witos - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosiak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosiek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosik - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosiński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosław - od imienia złożonego Witosław, notowanego od XII wieku.

Witosławski - od nazw miejscowych Witosław, Witosławice (kilka wsi).

Witosowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witost - 1265 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosz - 1 136 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witosza - 1 136 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoszek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoszka - 1368 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoszkin - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoszko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witoszyński - od nazwy miejscowej Witoszyn (lubelskie, gmina Kazimierz Dolny).

Witoś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witow - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witowczyk - 1599 od nazw miejscowych Witowo, Witów, Witowice (kilka wsi).

Witowiak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witowicz - 146 1 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witowiecki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witowski - 1400 od nazw miejscowych Witowo, Witów, Witowice (kilka wsi).

Witów - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witr - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witra - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrenga - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witros - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witroszyński - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrowa - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrowy - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrów - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witruk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrusik - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witruszański - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witruszyński - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.

Witryk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrykus - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrylak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witryszyn - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrzak - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrzny - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrzyk - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witrzykowski - od wiatr ‘poziomy ruch powietrza’; od ukraińskiego witer.

Witszczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witt - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witta - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittal - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittan - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittczak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witteczek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittek - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witter - od niemieckiej nazwy osobowej Witter, ta od średnioniemieckiego witehere ‘rajca, radny’.

Wittich - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittich - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wittka - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittka-Jeżewski - złożenia brak; Wittka od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Jeżewski 1393 od nazw miejscowych Jeżów, Jeżewo (częste).

Wittke - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittki - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittk-Jeżewski - złożenia brak; Wittk od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Jeżewski 1393 od nazw miejscowych Jeżów, Jeżewo (częste).

Wittkowicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittkowski - od nazw miejscowych Witkowice, Witków (kilka wsi).

Wittman - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Wittmann - od niemieckiej nazwy osobowej Wittmann, ta od średniowysokoniemieckiego witman ‘wdowiec’ lub od średnioniemieckiego witman ‘rajca, radny’.

Witton - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittoń - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittor - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Wittula - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittura - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witt-Wilk - złożenia brak; Witt od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Wittych - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wittych - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wituch - 1655 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituchowski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituk - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witukiewicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witul - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witula - XVI w. od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witulak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witulewski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witulich - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witulla - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witulski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituła - XVI w. od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituło - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituń - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witur - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witurski - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witurzyński - od imienia Wiktor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od victor ‘zwycięzca’.

Witus - 1775 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witusiak - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witusiewicz - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witusik - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witusiński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituski - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witusowski - od nazwy miejscowej Witusza (płockie, gmina Kiernozia).

Witusz - 1296 od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituszewski - od nazwy miejscowej Witusza (płockie, gmina Kiernozia).

Wituszkin - od nazwy miejscowej Witusza (płockie, gmina Kiernozia).

Wituszko - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituszko - od nazwy miejscowej Witusza (płockie, gmina Kiernozia).

Wituszyński - od nazwy miejscowej Witusza (płockie, gmina Kiernozia).

Wituś - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wituta - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witwer - od niemieckiej nazwy osobowej Witwer, ta od średniowysokoniemieckiego witewer ‘wdowiec’.

Witwera - od niemieckiej nazwy osobowej Witwer, ta od średniowysokoniemieckiego witewer ‘wdowiec’.

Witwiak - od witwa, witwina ‘gatunek wierzby’.

Witwicki - 1664 od nazwy miejscowej Witwica (Słowacja).

Wit-Wilk - złożenia brak; Wit od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’; Wilk XII w. od wilk ‘ssak z rodziny psów’.

Witwinowski - od witwa, witwina ‘gatunek wierzby’.

Witwiński - 1569 od nazwy miejscowej Witwińce (KrW).

Witych - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Witych - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Witychowski - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wityczyn - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wityg - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wityk - od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta od imion złożonych na Wit-.

Wityński - od nazwy miejscowej Witynie (łomżyńskie, gmina Jedwabne).

Wityszyn - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wityszyński - od imienia Wit, także od Witold, witać ‘pozdrawiać kogoś przy spotkaniu’, dawniej ‘przybywać’.

Wiurek - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiurel - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiurkiewicz - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiurkowski - od wiór, wióro ‘cienkie pasemko będące odpadem przy obróbce drewna lub metalu’.

Wiwat - od wiwat!, to z łacińskiego vivat ‘niech żyje!’.

Wiwatowski - od wiwat!, to z łacińskiego vivat ‘niech żyje!’.

Wiwer - od wiwer ‘sybaryta’.

Wiwera - od wiwer ‘sybaryta’.

Wiz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizalewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wize - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizel - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizen - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizeń - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizer - od wizer ‘celownik’.

Wizerkaniuk - od wizer ‘celownik’.

Wizerowicz - od wizer ‘celownik’.

Wizerski - od wizer ‘celownik’.

Wizeruk - od wizer ‘celownik’.

Wizga - od wizg ‘pisk’.

Wizgała - od wizg ‘pisk’.

Wizger - od niemieckiej nazwy osobowej Wisger, ta od imienia złożonego Wisgër.

Wizgier - od niemieckiej nazwy osobowej Wisger, ta od imienia złożonego Wisgër.

Wizgierd - od litewskich nazw osobowych Visgirtas, Visgirdas.

Wizgierdowicz - od litewskich nazw osobowych Visgirtas, Visgirdas.

Wizgird - od litewskich nazw osobowych Visgirtas, Visgirdas.

Wizgirt - od litewskich nazw osobowych Visgirtas, Visgirdas.

Wizgo - od wizg ‘pisk’.

Wizgoł - od wizg ‘pisk’.

Wizinka - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiziński - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizio - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizioł - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiziołek - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizła - od nazwy rzeki Wisła.

Wizna - 1450 od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wizner - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wiznerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wiznerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wiznier - od niemieckiej nazwy osobowej Wiesner, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’, z średniowysokoniemieckiego wise ‘łąka’.

Wizniuk - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiznowicz - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wizny - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wizo - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizończyk - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wizy - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiźniak - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiźniakowski - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiźnica - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiźnik - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiźniowicz - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiźniuk - od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiża - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiżeń - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiżeński - 1528 od nazwy miejscowej Wizna (łomżyńskie, gmina Wizna).

Wiżgała - od wizg ‘pisk’.

Wiżgoł - od wizg ‘pisk’.

Wiżkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiżyn - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiżyń - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.

Wiżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Wiese, ta od apelatywu Wiese ‘łąka’.