Nazwiska Pomorzan na literę A - Ł

Aaschendorf - od nazwy miejscowej Aschendorf w Dolnej Saksonii i w Czechach, ta od niemieckiego rzeczownika Asche ‘popiół’ i Dorf ‘wieś’.

Abend - od niemieckiego Abend ‘wieczór’.

Abent - od niemieckiego Abend ‘wieczór’.

Achrem - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achremczik - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achremczyk - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achremienia - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achremko - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achremowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achren - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achrom - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achromkin - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achromowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achronowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achrymienia - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Achtenberg - od achler, achlern ‘za, poza, z tyłu’ i Berg ‘góra’.

Achterberg - od achler, achlern ‘za, poza, z tyłu’ i Berg ‘góra’.

Achteri - od achler, achlern ‘za, poza, z tyłu’; od rzeczownika Achler, Achlern ‘część tylna tyłek’.

Achtery - od achler, achlern ‘za, poza, z tyłu’; od rzeczownika Achler, Achlern ‘część tylna tyłek’.

Adler - od niemieckiego Adler ‘orzeł’.

Adlerski - od niemieckiego Adler ‘orzeł’.

Adlersztajn - od niemieckiego Adler ‘orzeł’.

Adlersztein - od niemieckiego Adler ‘orzeł’.

Afeld - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Afelder - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Afeldt - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Afelt - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Afeltowicz - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Afeltowski - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Affeld - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Affeldt - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Affelt - od germańskiego wyrażenia przyimkowego af Feld ‘z pola’.

Ajchler - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Ajchman - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Alaburda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Albeck - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Albecker - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Albecki - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Albeker - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Albekier - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Albicki - od niemieckiej nazwy wsi Aalbeck, po roku 1945 roku Węgornia, w parafii Mosty, powiat lęborski.

Alhoff - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Alt - od alt ‘niski głos kobiecy lub chłopięcy o charakterystycznej barwie’.

Altenchof - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Altenchof - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Altenhof - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Altenhoff - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Altof - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Altoff - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Amenda - od niemieckiego wyrażenia przyimkowego Am Ende ‘na końcu (wsi mieszkający)’.

Amende - od niemieckiego wyrażenia przyimkowego Am Ende ‘na końcu (wsi mieszkający)’.

Amendy - od niemieckiego wyrażenia przyimkowego Am Ende ‘na końcu (wsi mieszkający)’.

Amęda - od niemieckiego wyrażenia przyimkowego Am Ende ‘na końcu (wsi mieszkający)’.

Andrel - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrych - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrychewicz - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrychiewicz - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrychowicz - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrychowski - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrychów - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andryk - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andryka - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrykajtys - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrykiewicz - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrykowicz - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrykowski - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andryś - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrzej - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzejewski - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzejowski - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzejów - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzejski - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzel - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrzewski - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzjewski - od nazwy miejscowej Andrzejewo w gminie Dzierzgoń, województwo elbląskie, w województwie olsztyńskim nad rzeką Brok, w gminie Szypliszki w województwie suwalskim.

Andrzych - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrzychowski - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Andrzyk - od imienia chrześcijańskiego Andrzej, od greckiego aner, andrós ‘mąż, mężczyzna’, też od andreios ‘odważny’.

Anflik - od niemieckiego przymiotnika flink ‘żwawy, ochoczy’.

Anflink - od niemieckiego przymiotnika flink ‘żwawy, ochoczy’.

Anger - od niemieckiego rzeczownika Anger ‘pastwisko, błonie’, od nazwy miejscowej Anger w Dolnej Saksonii, Nadrenii, Bawarii, Wirtembergii, Prusach Wschodnich, Austrii, Czechach lub też tak brzmiących nazw terenowych, wywodzących się ze średnio-dolno (i wysoko) niemieckiego anger ‘pastwisko’, też ‘rola orna’.

Angerer - od niemieckiego rzeczownika Anger ‘pastwisko, błonie’, od nazwy miejscowej Anger w Dolnej Saksonii, Nadrenii, Bawarii, Wirtembergii, Prusach Wschodnich, Austrii, Czechach lub też tak brzmiących nazw terenowych, wywodzących się ze średnio-dolno (i wysoko) niemieckiego anger ‘pastwisko’, też ‘rola orna’.

Angier - od niemieckiego rzeczownika Anger ‘pastwisko, błonie’, od nazwy miejscowej Anger w Dolnej Saksonii, Nadrenii, Bawarii, Wirtembergii, Prusach Wschodnich, Austrii, Czechach lub też tak brzmiących nazw terenowych, wywodzących się ze średnio-dolno (i wysoko) niemieckiego anger ‘pastwisko’, też ‘rola orna’.

Angierski - od niemieckiego rzeczownika Anger ‘pastwisko, błonie’, od nazwy miejscowej Anger w Dolnej Saksonii, Nadrenii, Bawarii, Wirtembergii, Prusach Wschodnich, Austrii, Czechach lub też tak brzmiących nazw terenowych, wywodzących się ze średnio-dolno (i wysoko) niemieckiego anger ‘pastwisko’, też ‘rola orna’.

Anhalt - od nazwy miejscowej Anhalt w Brandenburgii i na Śląsku; ta od niemieckiego rzeczownika Anhalt ‘przystanek’.

Anholt - od nazwy miejscowej Anhalt w Brandenburgii i na Śląsku; ta od niemieckiego rzeczownika Anhalt ‘przystanek’.

Apelbaum - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apelman - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apelmann - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apelski - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apelsztajn - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apfel - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apfelbaum - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Apostal - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostał - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostel - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostol - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostoli - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostolidis - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostolidu - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostolik - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostoł - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Apostół - od apostoł, z greckiego apóstolos ‘posłaniec, poseł’, przejęte do polskiego jako określenie ‘ucznia Chrystusa’.

Appel - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelbaum - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelblom - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelblum - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelkvist - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelman - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelmann - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Appelmen - od górnoniemieckiego Apfel i dolnoniemieckiego Appel ‘jabłko’ i odpowiednio od górnoniemieckiego Apfelbaum i dolnoniemieckiego Appelbaum, Apelbaum ‘drzewo jabłoni, jabłoń’.

Ar - od dawnego niemieckiego Aar ‘orzeł’.

Archut - od imienia chrześcijańskiego Herrnhut o znaczeniu ‘opieka Pana (Boga)’, jakie stworzyli w XVII wieku pietyści niemieccy. Imię to uległo spolszczeniu na Archut lub Arhut i pierwotnie używane było wśród protestantów, potem przejęli je też katolicy. Imię miało kierować człowieka do Boga.

Archutowski - od imienia chrześcijańskiego Herrnhut o znaczeniu ‘opieka Pana (Boga)’, jakie stworzyli w XVII wieku pietyści niemieccy. Imię to uległo spolszczeniu na Archut lub Arhut i pierwotnie używane było wśród protestantów, potem przejęli je też katolicy. Imię miało kierować człowieka do Boga.

Arend - poświadczone zostało na Pomorzu w XVII wieku, historycznie było skróconym imieniem germańskim pochodzącym od rdzenia ar ‘orzeł’.

Arendt - poświadczone zostało na Pomorzu w XVII wieku, historycznie było skróconym imieniem germańskim pochodzącym od rdzenia ar ‘orzeł’.

Arent - poświadczone zostało na Pomorzu w XVII wieku, historycznie było skróconym imieniem germańskim pochodzącym od rdzenia ar ‘orzeł’.

Arentowicz - powstało jako forma patronimiczna (odojcowska) od nazwiska Arent, które historycznie było skróconym imieniem germańskim pochodzącym od rdzenia ar ‘orzeł’.

Argut - od niemieckiego imienia Herrgott ‘Pan Bóg’.

Arkuschewski - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz; od nazwy wsi Arkuszewo pod Gnieznem, dziś część Gniezna.

Arkusz - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Arkusza - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Arkuszewski - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz; od nazwy wsi Arkuszewo pod Gnieznem, dziś część Gniezna.

Arkuszyński - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Arkuziński - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Arman - poświadczone historycznie w księgach metrykalnych parafii Reda (1758) i Góra (1759), pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Armanko - pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Armanowicz - pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Armanowski - pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Armański - pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Artun - od zdrobnionego imienia Hartun, od imion dwuczłonowych opartych na przymiotniku hart ‘dzielny, silny’typu Hartmann, Hardulf, Hartleib, Hartlib.

Artuna - od zdrobnionego imienia Hartun, od imion dwuczłonowych opartych na przymiotniku hart ‘dzielny, silny’typu Hartmann, Hardulf, Hartleib, Hartlib.

Aschendorf - od nazwy miejscowej Aschendorf w Dolnej Saksonii i w Czechach, ta od niemieckiego rzeczownika Asche ‘popiół’ i Dorf ‘wieś’.

Aschendorff - od nazwy miejscowej Aschendorf w Dolnej Saksonii i w Czechach, ta od niemieckiego rzeczownika Asche ‘popiół’ i Dorf ‘wieś’.

Aschik - wywodzi się od imienia Jaszyk, które jest zdrobnieniem od imienia Jan.

Asmus - od greckiego imienia Erasmós, to od przymiotnika erasmos ‘miły, wdzięcznym przyjemny, upragniony’, a to od czasownika eramai ‘kocham’.

Asmuss - od greckiego imienia Erasmós, to od przymiotnika erasmos ‘miły, wdzięcznym przyjemny, upragniony’, a to od czasownika eramai ‘kocham’.

Assik - wywodzi się od imienia Jaszyk, które jest zdrobnieniem od imienia Jan.

Aszyk - wywodzi się od imienia Jaszyk, które jest zdrobnieniem od imienia Jan.

Atchoff - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Athof - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Athoff - od nazwy miejscowej Althof (Stary Dwór) tak nazwane były po niemiecku wsie Lipie w powiecie wałeckim, Marynówka w powiecie kozielskim, województwie opolskim, Stary Dwór w powiecie braniewskim, lidzbarskim, olsztyńskim, pasłęckim, raciborskim, wołowskim, wrocławskim i inne.

Auga - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Auge - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augebraun - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augenbrau - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augenszbraun - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augier - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augof - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augoff - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Augowski - od niemieckiego rzeczownika Auge ‘oko’, Augenbraun ‘powieka’.

Babbel - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babel - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babela - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babelek - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babelewski - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babelis - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babelski - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babeła - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Babełek - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bach - od imienia Sebastian lub od niemieckiego Bach ‘potok’.

Bachus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bäcker - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Backhaus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Backhus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Badźmiera - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Będzimir, notowanego od 1273 r.

Baier - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Baisen - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bajer - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bajerczak - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bajerkiewicz - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bajerski - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bajsen - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bajzen - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bakaus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Baker - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bakersz - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bakhaus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bakhus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bakus - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bakusz - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bakuszka - od górnoniemieckiego Backhaus i dolnoniemieckiego Backhus ‘piekarnia; dawniej piece chlebowe’, też ‘pomieszczenia w zagrodzie, gdzie wieczorem robotnicy otrzymywali wynagrodzenie za pracę we dnie’; może pochodzić od nazwy boga wina Bachusa.

Bald - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Balda - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Balde - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Baldowski - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Balerstet - od nazwy miejscowej Gross i Klein Ballerstedt, w powiecie Osterburg w Starej Marchii.

Balersztadt - od nazwy miejscowej Gross i Klein Ballerstedt, w powiecie Osterburg w Starej Marchii.

Balk - z podstawy zniemczonej fonetycznie biały.

Balk - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Balka - z podstawy zniemczonej fonetycznie biały.

Balka - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Balke - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Balko - z podstawy zniemczonej fonetycznie biały.

Balkow - od nazwy miejscowej Białków, zniemczonej do postaci Balkow w powiecie rzepińskim, w województwie zielonogórskim.

Balkowski - od nazwy miejscowej Białków, zniemczonej do postaci Balkow w powiecie rzepińskim, w województwie zielonogórskim.

Balkus - z podstawy zniemczonej fonetycznie biały.

Bałd - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bałda - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bałdo - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bałdowski - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bałka - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Bambenek - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bamber - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bamberek - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bamberger - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bamberowicz - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bamberski - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bambierski - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Bambonek - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Banach - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Banasik - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Banaszek - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Banaszkiewicz - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Banc - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bancer - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bancerewicz - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bancerowicz - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bandzmer - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Będzimir, notowanego od 1273 r.

Bangard - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bangart - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bangartner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bansen - od nazwy wsi zwanej po niemiecku Bansen, dziś Bęsia (powiat reszelski, Warmia).

Bantz - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bantzer - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Banz - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Banzer - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Banzerewicz - od opactwa benedyktyńskiego w dawnej Frankonii nad Menem, zwanego Banz i datowanego na XI w.

Bańberger - od rzeczownika bamber ‘bogaty chłop spod Poznania’, wywodzącego się od nazwy miejscowej Bamberg w Bawarii, skąd w XVII wieku sprowadzano kolonistów z Bawarii, z okolic Bambergu’.

Barba - od francuskiego i włoskiego barbe, hiszpańskiego barba ‘broda’.

Barc - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’, a którego zrobiono patronem bartników. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Barcz - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Barda - od bardo ‘prymitywny grzebień tkacki; skalisty grzbiet górski’ lub od nazwy miejscowej Bardo (gmina Września, poznańskie; m. wałbrzyskie).

Bardarz - od bardo ‘prymitywny grzebień tkacki; skalisty grzbiet górski’ lub od nazwy miejscowej Bardo (gmina Września, poznańskie; m. wałbrzyskie).

Bardo - od bardo ‘prymitywny grzebień tkacki; skalisty grzbiet górski’ lub od nazwy miejscowej Bardo (gmina Września, poznańskie; m. wałbrzyskie).

Bardon - od staropolskiego bardon, bardun ‘lutnia, lira’.

Bardoni - od staropolskiego bardon, bardun ‘lutnia, lira’.

Bardoń - od staropolskiego bardon, bardun ‘lutnia, lira’.

Bardoński - od staropolskiego bardon, bardun ‘lutnia, lira’

Bardycz - od bardo ‘prymitywny grzebień tkacki; skalisty grzbiet górski’ lub od nazwy miejscowej Bardo (gmina Września, poznańskie; m. wałbrzyskie).

Barembruch - od niemieckiej nazwy wsi Barenbruch (powiat Strzelce Krajeńskia, dziś Mszanek; powiad nowogardzki, dziś Niedźwiedź).

Barembruch - od niemieckiej nazwy wsi Barenbruch w powiecie Strzelce Krajeńskie, dziś Mszanek i w powiecie nowogardzkim, dziś Niedźwiedź. Nazwa pochodzi od rzeczowników Bär ‘niedźwiedź’ i Bruch ‘bagno, trzęsawisko, moczar’.

Barenbruch - od niemieckiej nazwy wsi Barenbruch (powiat Strzelce Krajeńskia, dziś Mszanek; powiad nowogardzki, dziś Niedźwiedź).

Barenbruch - od niemieckiej nazwy wsi Barenbruch w powiecie Strzelce Krajeńskie, dziś Mszanek i w powiecie nowogardzkim, dziś Niedźwiedź. Nazwa pochodzi od rzeczowników Bär ‘niedźwiedź’ i Bruch ‘bagno, trzęsawisko, moczar’.

Barent - od nazwy wsi królewskiej w gminie Lichnowy w województwie elbląskim, notowanej jako Borenthe, Borenten, Borenthu, Borent, Borenthy, Boręty, wyprowadzonej od nazwy osobowej Boręta lub Borzęta jako struktura rodowa.

Barentowicz - od nazwy wsi królewskiej w gminie Lichnowy w województwie elbląskim, notowanej jako Borenthe, Borenten, Borenthu, Borent, Borenthy, Boręty, wyprowadzonej od nazwy osobowej Boręta lub Borzęta jako struktura rodowa.

Bargancki - od nazwy wsi Bargędzino pod Lęborkiem, która weszła do źródeł pisanych pod koniec XIII wieku w postaci graficznej Barguschin.

Bargański - od nazwy wsi Bargędzino pod Lęborkiem, która weszła do źródeł pisanych pod koniec XIII wieku w postaci graficznej Barguschin.

Bargencki - od nazwy wsi Bargędzino pod Lęborkiem, która weszła do źródeł pisanych pod koniec XIII wieku w postaci graficznej Barguschin.

Bargęcki - od nazwy wsi Bargędzino pod Lęborkiem, która weszła do źródeł pisanych pod koniec XIII wieku w postaci graficznej Barguschin.

Bargędzki - od nazwy wsi Bargędzino pod Lęborkiem, która weszła do źródeł pisanych pod koniec XIII wieku w postaci graficznej Barguschin.

Bark - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barke - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barkow - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barkowiak - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barkowicz - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barkowski - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Barków - od rzeczownika bark ‘górna część ręki’.

Bart - od rzeczownika niemieckiego Bart ‘broda’.

Bartel - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’, a którego zrobiono patronem bartników. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Bartelik - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’, a którego zrobiono patronem bartników. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Bartelmes - od imienia biblijnego Bartłomiej, z niemieckiego Bartholomäeus, z łacińskiego Bartholomeus.

Bartelmus - od imienia biblijnego Bartłomiej, z niemieckiego Bartholomäeus, z łacińskiego Bartholomeus.

Bartelmuss - od imienia biblijnego Bartłomiej, z niemieckiego Bartholomäeus, z łacińskiego Bartholomeus.

Bartnicki - od bartnik.

Bartnik - od bartnik.

Bartsch - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’, a którego zrobiono patronem bartników. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Bartz - od imienia św. Bartłomieja, apostoła Chrystusa, który wywodził swe nazwanie od aramejskiego Bar-Tholomaj ‘syn oracza’, a którego zrobiono patronem bartników. Imię Barłomiej w Polsce notowane jest w źródłach od XIII w.

Barzowski - od nazwy miejscowej Barzowice pod Sławnem.

Barzuj - od przymiotnika staropolskiego barzy ‘szybki, prędki, porywczy’.

Barzy - od przymiotnika staropolskiego barzy ‘szybki, prędki, porywczy’.

Barzyk - od przymiotnika staropolskiego barzy ‘szybki, prędki, porywczy’.

Barzykowski - od przymiotnika staropolskiego barzy ‘szybki, prędki, porywczy’.

Barzyński - od nazw miejscowych typu Barzyno, Barzymino dziś Bardzynin (sieradzkie).

Barzysz - od przymiotnika staropolskiego barzy ‘szybki, prędki, porywczy’.

Bas - od imienia Sebastian.

Bas - od bas ‘najniższy głos męski’.

Bas - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basa - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basaj - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basara - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Base - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basek - od imienia Sebastian.

Basek - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basenda - od imienia Sebastian.

Basendowski - od imienia Sebastian.

Basęda - od imienia Sebastian.

Baska - od imienia Sebastian.

Baska - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Baske - od imienia Sebastian.

Baske - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Baski - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Bass - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Basse - od imienia Sebastian.

Basse - od bas ‘najniższy głos męski’.

Bassek - od imienia Sebastian.

Bassman - od imienia Sebastian przez dodanie do Bas niemieckiego rzeczownika Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Bassmann - od imienia Sebastian przez dodanie do Bas niemieckiego rzeczownika Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Bastek - od imienia Sebastian.

Bastian - od imienia Sebastian.

Bastkowski - od imienia Sebastian.

Bastuba - od niemieckiego rzeczownika Basstube ‘tuba basowa’.

Bastubka - od niemieckiego rzeczownika Basstube ‘tuba basowa’.

Basz - od imienia Sebastian.

Basz - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Baszek - od imienia Sebastian.

Baszka - od zdrobnień imion chrześcijańskich Basilius ‘Bazyli’ lub Sebastian.

Bauer - od górnoniemieckiego rzeczownika Bauer ‘chłop, wieśniak’.

Bauerek - od górnoniemieckiego rzeczownika Bauer ‘chłop, wieśniak’.

Baugart - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baugartner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baugertner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baugetner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgard - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgardt - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgart - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgarten - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgarter - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgartner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgertner - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgort - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baumgrat - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Baunghat - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bausz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Bausza - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Bawar - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bawarczyk - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bawarski - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bawor - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Baworowski - wariant najbliższy formie etymologicznej, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bayer - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Baysen - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bayssen - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bażynski - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bażyński - herbu Wiewiórka od nazwy miejscowej Bażyny, pow. Braniewo

Bażyński - od nazwy miejscowej Basien, po polsku Bażyny w powiecie braniewskim.

Bączek - od apelatywu bączek lub od nazwy osobowej Bąk.

Bągard - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bągardt - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bągart - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika bomgarde ‘sad’; też od nazw miejscowych Bągart w gminie Dzierzgoń, w województwie elbląskim, Bągart w gminie Kijewo Szlacheckie, w województwie toruńskim, Bągart w gminie Płużnica, w województwie toruńskim.

Bebel - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bebela - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bebelski - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bebeluk - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bebeł - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bebla - od biblijnej nazwy miasta i wieży Babel.

Bedel - od dawnego rzeczownika bedel, pedel oznaczającego ‘woźnego’; dziś po polsku pedel mówimy na ‘pracownika uniwersyteckiego, niosącego berło przed rektorem’.

Beeg - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu Beek lub Beke ‘potok, strumień’, od nazwy miejscowej Kaliska, po niemiecku Beck, Beek.

Beeger - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu Beek lub Beke ‘potok, strumień’, od nazwy miejscowej Kaliska, po niemiecku Beck, Beek.

Beek - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu Beek lub Beke ‘potok, strumień’, od nazwy miejscowej Kaliska, po niemiecku Beck, Beek.

Beeker - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu Beek lub Beke ‘potok, strumień’, od nazwy miejscowej Kaliska, po niemiecku Beck, Beek.

Beger - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Begger - wariant najbliższy formie etymologicznej to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Behrend - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Behrendt - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Bejer - wariant najbliższy formie etymologicznej, to Bayer, wymawiany Baier od niemieckiej nazwy etnicznej Bayer ‘Bawarczyk, mieszkaniec Bawarii’.

Bek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Picke, Bicke ‘motyka, kilof’; też od beczeć.

Beka - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Picke, Bicke ‘motyka, kilof’; też od beczeć.

Bekers - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekesiński - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekessy - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekesz - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekesza - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekeszczuk - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekier - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bekiers - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bekiersz - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bekierz - od niemieckiego apelatywu Bäcker ‘piekarz’

Bekiesch - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekiesek - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekiesz - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekiesza - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekieszczuk - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekieszy - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekisch - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekisiński - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekisz - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bekiszczuk - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Belegard - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgard - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgardt - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgart - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgerdt - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgert - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Belgram - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Belgran - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Belgrau - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Belgraun - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Belgrón - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Bellgardt - od nazwy miasta powiatowego Białogard w województwie zachodniopomorskim, notowanego od roku 1140 w zniemczonych formach, między innymi Belgrad, Belgrade, Belgrat.

Bellgran - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Bellgrau - od zniemczonej nazwy miejscowej Biała Góra, pisanej jako Bel (l)graun (n), Belgron (n).

Belling - od nazwy miejscowej Belling pod Pasewalkiem oraz Bellingen w powiecie Stendal, Westerwald w Hesji, Nadrenii, Badenii; też od polskiego rzeczownika bielinek z zanikiem e ruchomego.

Belt - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Belter - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Benbenek - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Benc - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bencer - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bencerz - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bencz - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Benć - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bendick - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendict - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendig - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendik - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendiks - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendinger - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendych - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendykowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendyks - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendykta - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendyktowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Bendzmer - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Będzimir, notowanego od 1273 r.

Benedek - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedick - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedig - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedik - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedych - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedyk - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedyka - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benedyko - w grupie nazwisk pochodzących od Benedykt, to od łacińskiego Benedictus, genetycznego imiesłowu czasu przeszłego od benedicere ‘mówić o kimś dobrze, życzliwie, chwalić kogoś’, w łacinie klasycznej ‘wielbić, chwalić Boga’, w łacinie kościelnej ‘błogosławić’.

Benewitz - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Beniewice lub Beniowice.

Benging - w grupie nazwisk pochodzących od imion zdrobnionych od imienia Benedykt.

Benk - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Benke - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Benker - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Benkert - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Benkier - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Benkowski - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bennewicz - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Beniewice lub Beniowice.

Bennewitz - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Beniewice lub Beniowice.

Bentzel - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bentzen - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Bentzer - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Benz - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Benza - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Benzer - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Benziger - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Beńć - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Beńś - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi wsi Bienice, po niemiecku Gross Benz, w powiecie nowogardzkim, też od Bienice, po niemiecku Benz w powiecie kamieński, Bienice w gminie Dobra w powiecie nowogardzkim, w województwie szczecińskim.

Berda - od kaszubskiego berda, borda, to ze średnio-dolno-niemieckiego borde ‘ciężar, brzemię’.

Berensdorf - od zniemczonej nazwy miejscowej Bernsdorf (Ugoszcz pod Bytowem).

Berensdorff - od zniemczonej nazwy miejscowej Bernsdorf (Ugoszcz pod Bytowem).

Berent - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Bereza - od ukraińskiego bereza, berioza ‘brzoza’.

Berezowski - od ukraińskiego bereza, berioza ‘brzoza’.

Berk - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Berka - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Berkan - od nazwy herbowej Cietrzew, którą przełożono na niemieckie Birkhan ‘cietrzew’, dosłownie ‘kogut brzozowy’.

Berkau - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Berke - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Berko - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Berkow - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych, między innymi Ber (c)k w Nadrenii i Bawarii, Berka w Turyngii i Hesji, opartych na staro-wysoko-niemieckim rzeczowniku birka = nowo-wysoko-niemiecki rzeczownik Birke ‘brzoza’.

Bernau - od nazwy miejscowej Bernau, w obwodzie Frankfurt; może też od imienia Barnim lub od germańskiego apelatywu Bär ‘niedźwiedź’.

Bernauer - od nazwy miejscowej Bernau, w obwodzie Frankfurt; może też od imienia Barnim lub od germańskiego apelatywu Bär ‘niedźwiedź’.

Bernsdorff - od zniemczonej nazwy miejscowej Bernsdorf (Ugoszcz pod Bytowem).

Bernstein - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bernstejn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bernstorff - od zniemczonej nazwy miejscowej Bernsdorf (Ugoszcz pod Bytowem).

Bernsztajn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bersztejn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Besiekirski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Besierkierski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Best - od niemieckiego bester ‘najlepszy’.

Besterda - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego nazwiska zdania Bester się da ‘Niech tam będzie najlepszy’, to od bester ‘najlepszy’ i da ‘tam’.

Beszt - od niemieckiego bester ‘najlepszy’.

Beszta - od niemieckiego bester ‘najlepszy’, też może od besztać.

Besztarda - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego nazwiska zdania Bester się da ‘Niech tam będzie najlepszy’, to od bester ‘najlepszy’ i da ‘tam’.

Beszter - od niemieckiego bester ‘najlepszy’.

Beszterda - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego nazwiska zdania Bester się da ‘Niech tam będzie najlepszy’, to od bester ‘najlepszy’ i da ‘tam’.

Beszterdo - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego nazwiska zdania Bester się da ‘Niech tam będzie najlepszy’, to od bester ‘najlepszy’ i da ‘tam’.

Betaner - od nazwy miejscowości biblijnej Betenia, położonej na wschód od Jerozolimy, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w której Bóg wskrzesił Łazarza (stąd obecna nazwa El Azaryje).

Betania - od nazwy miejscowości biblijnej Betenia, położonej na wschód od Jerozolimy, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w której Bóg wskrzesił Łazarza (stąd obecna nazwa El Azaryje).

Betanik - od nazwy miejscowości biblijnej Betenia, położonej na wschód od Jerozolimy, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w której Bóg wskrzesił Łazarza (stąd obecna nazwa El Azaryje).

Betański - od nazwy miejscowości biblijnej Betenia, położonej na wschód od Jerozolimy, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w której Bóg wskrzesił Łazarza (stąd obecna nazwa El Azaryje).

Betenia - od nazwy miejscowości biblijnej Betenia, położonej na wschód od Jerozolimy, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w której Bóg wskrzesił Łazarza (stąd obecna nazwa El Azaryje).

Bęben - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębenek - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębenowicz - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębniak - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębniarz - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębniec - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębnik - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębnista - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Bębnowicz - od bęben między innymi: ‘instrument muzyczny’; ‘pełny brzuch’; ‘żarłok, pijak’; ‘naczynie do przechowywania płynów’; ‘wolny werbunek’.

Będzmierowski - od nazw miejscowych typu Będźmierowice, Będźmirowice w parafii Czersk.

Będzmirowski - od nazw miejscowych typu Będźmierowice, Będźmirowice w parafii Czersk.

Będźmierowski - od nazw miejscowych typu Będźmierowice, Będźmirowice w parafii Czersk.

Będźmirowski - od nazw miejscowych typu Będźmierowice, Będźmirowice w parafii Czersk.

Bialke - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Bialogłowa - od bialogłowa ‘kobieta; kobieta w wieku podeszłym, o białej (siwej) głowie’.

Białach - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białaszek - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białek - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białk - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białkiewicz - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białko - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białkowicz - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’.

Białkowski - od przymiotnika biały w znaczenie ‘blond’

Białogłowski - od bialogłowa ‘kobieta; kobieta w wieku podeszłym, o białej (siwej) głowie’.

Białogłowy - od bialogłowa ‘kobieta; kobieta w wieku podeszłym, o białej (siwej) głowie’.

Białogłów - od bialogłowa ‘kobieta; kobieta w wieku podeszłym, o białej (siwej) głowie’.

Bianga - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bib - od biba ‘opój, pijak’.

Biba - od biba ‘opój, pijak’.

Bibow - od biba ‘opój, pijak’.

Bibów - od biba ‘opój, pijak’.

Bichow - od zniemczonych zapisów wsi Bychowo w gminie i parafii Gniewino w powiecie wejherowskim lub od nazwy miejscowej Bychów (Kresy Południowo-wschodnie).

Bichowski - od zniemczonych zapisów wsi Bychowo w gminie i parafii Gniewino w powiecie wejherowskim lub od nazwy miejscowej Bychów (Kresy Południowo-wschodnie).

Biekiesiński - od nazwy herbu Bekiesz; od węgierskich rzeczowników bekiesza, bekiesa, bekieska ‘węgierskie (potem też polskie) futro długie ze sznurami’.

Bielau - od nazwy miejscowej Biała (liczne), po niemiecku Bielau.

Bieniek - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bień - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Benedykt.

Bieńk - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bieńko - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bierioza - od rosyjskiego bierioza ‘brzoza’.

Biernacki - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Biernat - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Biernatek - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Biernatowicz - od imienia staropolskiego Biernat, dziś w Polsce funkcjonującego jako Bernard. Do XVI wieku znana była też żeńska wersja imienia Biernata. Imię Bernard jest imieniem dwuczłonowym pochodzenia germańskiego, pochodzącego od Bär ‘niedźwiedź’ i hart ‘silny, twardy, nieczuły’. Wykłada się je więc jako ‘silny jak niedźwiedź’ lub ‘wojownik o niedźwiedziej sile’.

Bieroza - od rosyjskiego bierioza ‘brzoza’.

Biesiekierski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Biesiekierz - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Biesiekirski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Biesierkierski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Biessikirski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Besiekiery w gminie Grabów, w województwie konińskim, Besiekierz Nawojowy i Rudny w gminie Zgierz, w województwie łódzkim, Besiekierz w gminie Koneck w województwie włocławskim, Biesiekierz, wieś gminna w województwie koszalińskim.

Bieszek - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bieszk - od imienia Benedykt, poświadczonego w Polsce już w XII wieku, pochodzenia łacińskiego od benedictus ‘błogosławiony’, nadawanego dla uczczenia i uproszenia sobie pomocy św. Benedykta z Nursji (480 547), założyciela zakonu benedyktynów i twórcy życia zakonnego na zachodzie Europy.

Bigaj - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika biga ‘wóz o dwu kołach bez kozła’.

Bigajczyk - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika biga ‘wóz o dwu kołach bez kozła’.

Bigajło - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika biga ‘wóz o dwu kołach bez kozła’.

Bigos - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigosiński - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigosz - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigoszewicz - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigoszewski - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigoszyński - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigoś - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigus - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bigusz - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Biguszewski - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Biguś - pochodzi od wyrazu pospolitego bigos, zapożyczonego przez Polaków od Niemców w XVI wieku, pochodzi od niemieckiego rzeczownika Beiguss o znaczeniu ‘sos’. W polszczyźnie bigos odnoszono do ‘kawałków posiekanego mięsa’, potem w przenośni oznaczał także ‘zamęt, zamieszanie’. Dziś bigos to ‘potrawa z kapusty i kawałków mięsa lub kiełbasy’.

Bikielec - od niemieckiego rzeczownika Bickel ‘kostka (u ręki lub u nogi)’ i ‘kostka do gry’.

Birk - od niemieckiego Birke ‘brzoza’.

Birka - od niemieckiego Birke ‘brzoza’.

Birke - od niemieckiego Birke ‘brzoza’.

Birkowski - od niemieckiego Birke ‘brzoza’.

Biszmin - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Bitau - od nazwy miasta Bytów.

Bitaw - od nazwy miasta Bytów.

Bitoff - od nazwy miasta Bytów.

Bitowski - od nazwy miasta Bytów.

Bittau - od nazwy miasta Bytów.

Bladzki - od nazwy miejscowej Błenna, historycznie Błędna, powiat Koło.

Blanck - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blancki - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blanda - od łacińskiego blandus ‘pochlebny, usłużny’.

Blandau - od nazwy wsi Błędowo (powiat gołdapski, warmińsko-mazurskie) lub od rdzenia bland ‘ciemny’.

Blando - od nazwy wsi Błędowo (powiat gołdapski, warmińsko-mazurskie) lub od rdzenia bland ‘ciemny’.

Blandow - od nazwy wsi Błędowo (powiat gołdapski, warmińsko-mazurskie) lub od rdzenia bland ‘ciemny’.

Blandowski - od nazwy wsi Błędowo (powiat gołdapski, warmińsko-mazurskie) lub od rdzenia bland ‘ciemny’.

Blandziński - od łacińskiego blandus ‘pochlebny, usłużny’.

Blank - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blanka - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blanke - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blankiewicz - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blankowski - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Blar - od dolnoniemieckiego Blarr ‘piszczałka’.

Blarowski - od dolnoniemieckiego Blarr ‘piszczałka’.

Blarski - od dolnoniemieckiego Blarr ‘piszczałka’.

Blejk - od blek, z kaszubskiego blek ‘bek, płacz, ryk; głos beczącego zwierzęcia’.

Blek - od blek, z kaszubskiego blek ‘bek, płacz, ryk; głos beczącego zwierzęcia’.

Blendzki - od nazwy miejscowej Błenna, historycznie Błędna, powiat Koło.

Blick - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Blicka - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Bliczkowski - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Bliczyński - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Blida - od średnio-wysoko-niemieckiego przymiotnika blidy ‘wesoły, pogodny, radosny’.

Blidy - od średnio-wysoko-niemieckiego przymiotnika blidy ‘wesoły, pogodny, radosny’.

Bliek - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Bliga - od niemieckiego rzeczownika Blicke ‘płotka’, Bligge ‘amator płoci’.

Blige - od niemieckiego rzeczownika Blicke ‘płotka’, Bligge ‘amator płoci’.

Bliger - od niemieckiego rzeczownika Blicke ‘płotka’, Bligge ‘amator płoci’.

Bligier - od niemieckiego rzeczownika Blicke ‘płotka’, Bligge ‘amator płoci’.

Blik - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Blikacz - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Blikowski - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Bliksztejn - od dawnego rzeczownika blik ‘jednooki’, ‘krótkowidz’, ‘zez’.

Blindow - od nazwy miejscowej Blindow w powiecie Prenzlau, w Brandenburgii.

Blisse - od dawnego rzeczownika bliz ‘bliski’.

Blisz - od dawnego rzeczownika bliz ‘bliski’.

Bliś - od dawnego rzeczownika bliz ‘bliski’.

Blize - od dawnego rzeczownika bliz ‘bliski’.

Blomberg - od niemieckiej nazwy wsi Blumenberg, ta od niemieckich rzeczowników Blume ‘kwiat’ i Berg ‘góra’, czyli ‘góra porośnięta kwiatami’.

Blomberk - od niemieckiej nazwy wsi Blumenberg, ta od niemieckich rzeczowników Blume ‘kwiat’ i Berg ‘góra’, czyli ‘góra porośnięta kwiatami’.

Blomberkowski - od niemieckiej nazwy wsi Blumenberg, ta od niemieckich rzeczowników Blume ‘kwiat’ i Berg ‘góra’, czyli ‘góra porośnięta kwiatami’.

Blor - od dolnoniemieckiego Blarr ‘piszczałka’.

Blork - od dolnoniemieckiego Blarr ‘piszczałka’.

Blumberg - od niemieckiej nazwy wsi Blumenberg, ta od niemieckich rzeczowników Blume ‘kwiat’ i Berg ‘góra’, czyli ‘góra porośnięta kwiatami’.

Blumenberg - od niemieckiej nazwy wsi Blumenberg, ta od niemieckich rzeczowników Blume ‘kwiat’ i Berg ‘góra’, czyli ‘góra porośnięta kwiatami’.

Błank - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Błanka - pochodzi od imienia Blank, bardziej znanej, żeńskiej formy imienia Blanka, z włoskiego Bianka. Imię Blanka nadawano dziewczynkom na cześć Blanki Kastylijskiej (1185-1252), zony króla Francji, syna i następcy Ludwika VIII, ostatniego świętego władcy w Europie. Imiona Blank, Blanka pochodzą od niemieckiego przymiotnika blank ‘jasny, biały, czysty’.

Bławaciuk - od bławat, bławatek ‘nazwa rośliny; chaber, modrak’ lub od bławat ‘tkanina jedwabna’.

Bławacki - od bławat, bławatek ‘nazwa rośliny; chaber, modrak’ lub od bławat ‘tkanina jedwabna’.

Bławat - od bławat, bławatek ‘nazwa rośliny; chaber, modrak’ lub od bławat ‘tkanina jedwabna’.

Bławath - od bławat, bławatek ‘nazwa rośliny; chaber, modrak’ lub od bławat ‘tkanina jedwabna’.

Bławód - od bławat, bławatek ‘nazwa rośliny; chaber, modrak’ lub od bławat ‘tkanina jedwabna’.

Błąd - od błąd.

Błądziński - od błąd.

Błecki - od nazwy miejscowej Błenna, historycznie Błędna, powiat Koło

Błęcki - od nazwy miejscowej Błenna, historycznie Błędna, powiat Koło lub od nazwy miejscowej Błądzin (wieś królewska, powiat świecki).

Błędzki - od nazwy miejscowej Błenna, historycznie Błędna, powiat Koło lub od nazwy miejscowej Błądzin (wieś królewska, powiat świecki).

Błotni - od urzeczownikowionego przymiotnika błotny ‘mieszkający nad błotem, nad stawem’.

Błotny - od urzeczownikowionego przymiotnika błotny ‘mieszkający nad błotem, nad stawem’.

Bochentin - etymologia niejasna.

Bochentyn - etymologia niejasna.

Bochentysz - etymologia niejasna.

Bocian - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bocianek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bocianiak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bociankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bociankowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bocianowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bocianowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bociań - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bociański - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bociek - od rzeczownika bociek ‘pieszczotliwe nazwanie bociana’.

Bocjan - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bocian lub od nazw miejscowych Bocianowo w gminie Kolno, w województwie olsztyńskim, Bociany część Łap, dawniej wieś, w województwie białostockim, Bociany w gminie Strzelce, w województwie płockim.

Bogomolec - od rzeczownika bogomolec ‘patnik, pielgrzym’.

Bogomołow - od rzeczownika bogomolec ‘patnik, pielgrzym’.

Bogonos - pd rzeczownika bogonos, bogonosiec ‘mający Boga w sercu, będący w stanie łaski uświęcającej’.

Bogorodzic - od wezwań Boga.

Bogorodzicz - od wezwań Boga.

Bogorodzki - od wezwań Boga.

Bogoródź - od wezwań Boga.

Bogoródż - od wezwań Boga.

Bogowicz - od wezwań Boga.

Bogowski - od wezwań Boga.

Bogurodz - od wezwań Boga.

Bogurodzica - od wezwań Boga.

Bogurodź - od wezwań Boga.

Bogutym - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Bogucino, po niemiecku Bogenthin, ta od imienia Boguta.

Bogutyn - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Bogucino, po niemiecku Bogenthin, ta od imienia Boguta.

Bogutyń - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Bogucino, po niemiecku Bogenthin, ta od imienia Boguta.

Bohomolec - od rzeczownika bohomolec ‘patnik, pielgrzym’.

Bohorodycz - od wezwań Boga.

Bohorodzicz - od wezwań Boga.

Boiek - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boik - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boika - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boike - od rzeczownika pospolitego boj (e)k ‘człowiek bojaźliwy, tchórz’; od skróconego imienia Boj, pochodzącego od imion z członem boj, typu Budziboj,Rozboj, Wołoboj.

Boike - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boiko - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bojan - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojana - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojanek - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojaner - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojek - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bojk - od rzeczownika pospolitego boj (e)k ‘człowiek bojaźliwy, tchórz’; od skróconego imienia Boj, pochodzącego od imion z członem boj, typu Budziboj,Rozboj, Wołoboj.

Bojk - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bojka - od rzeczownika pospolitego boj (e)k ‘człowiek bojaźliwy, tchórz’; od skróconego imienia Boj, pochodzącego od imion z członem boj, typu Budziboj,Rozboj, Wołoboj.

Bojka - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bojke - od rzeczownika pospolitego boj (e)k ‘człowiek bojaźliwy, tchórz’; od skróconego imienia Boj, pochodzącego od imion z członem boj, typu Budziboj,Rozboj, Wołoboj.

Bojke - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bojko - od rzeczownika pospolitego boj (e)k ‘człowiek bojaźliwy, tchórz’; od skróconego imienia Boj, pochodzącego od imion z członem boj, typu Budziboj,Rozboj, Wołoboj.

Bojon - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojonek - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Bojonko - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych typu Bojanowo w województwie leszczyńskim, Bojanowo w gminie Radzanów, w województwie ciechanowskim, Bojanice w gminie Krzemieniewo, w województwie leszczyńskim, Bojanice w gminie Kłecko, w województwie poznańskim, Bojanice na kresach południowo wschodnich.

Boksze - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Bold - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bolda - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bolin - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolina - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Boling - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolinger - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolingier - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolinko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolinowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolinski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Boliński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Boll - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolla - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bollien - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bollin - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bollinger - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bolesław.

Bolt - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bołda - od imienia germańskiego Balde, to od staro-wysoko-niemieckiego przymiotnika bald ‘odważny, śmiały’ (dziś w niemczyźnie oznacza ‘wnet, wkrótce, zaraz’).

Bombas - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy tkaniny bombaz, bombast, bombazyn, bomzyn ‘tkanina wełniana lub jedwabna’, z łacińskiego bombyx, bombycis ‘jedwabnik, gąsienica jedwabnika; tkanina jedwabna’.

Bomberda - od wyrazu bombarda ‘wielkie działo burzące, strzelające kulami kamiennymi’.

Bombis - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy tkaniny bombaz, bombast, bombazyn, bomzyn ‘tkanina wełniana lub jedwabna’, z łacińskiego bombyx, bombycis ‘jedwabnik, gąsienica jedwabnika; tkanina jedwabna’.

Bombos - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy tkaniny bombaz, bombast, bombazyn, bomzyn ‘tkanina wełniana lub jedwabna’, z łacińskiego bombyx, bombycis ‘jedwabnik, gąsienica jedwabnika; tkanina jedwabna’.

Bombosz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy tkaniny bombaz, bombast, bombazyn, bomzyn ‘tkanina wełniana lub jedwabna’, z łacińskiego bombyx, bombycis ‘jedwabnik, gąsienica jedwabnika; tkanina jedwabna’.

Bomboszcz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy tkaniny bombaz, bombast, bombazyn, bomzyn ‘tkanina wełniana lub jedwabna’, z łacińskiego bombyx, bombycis ‘jedwabnik, gąsienica jedwabnika; tkanina jedwabna’.

Bonkor - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem cord ‘sznur; struna’.

Bonkord - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem cord ‘sznur; struna’.

Bonnefoi - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem foi ‘wiara’.

Bonnefont - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem fons, tis ‘źródło’.

Bonnefoy - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem foi ‘wiara’.

Bonneville - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem ville ‘miasto’.

Bontemps - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem temps ‘czas’.

Bonthrone - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem trone ‘tron’.

Bontron - od francuskiego przymiotnika bon, bone ‘dobry’ i II członem trone ‘tron’.

Borch - od gwarowego bark, barch ‘głupota’ lub od niemieckiej bazy Burg ‘gród’.

Borczikowski - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borczyk - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borczykowski - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borda - od kaszubskiego berda, borda, to ze średnio-dolno-niemieckiego borde ‘ciężar, brzemię’.

Bordo - od francuskiego miasta Bordeau w południowo-zachodniej Francji lub od bordo ‘gatunek wina; kolor ciemnowiśniowy’.

Bordowski - od kaszubskiego berda, borda, to ze średnio-dolno-niemieckiego borde ‘ciężar, brzemię’.

Borek - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borek - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Borzysław.

Borenda - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Borendt - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Borent - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Bork - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borka - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’.

Borkenhagen - od nazwy wsi Borkenhagen, ta od nazwisk Borek, Bork.

Borkowski - od nazw miejscowych Borki, Borkowice, Borkowo, Borków (liczne).

Borsucki - od borsuk ‘nazwa zwierzęcia’.

Borsuk - od borsuk ‘nazwa zwierzęcia’.

Borsukiewicz - od borsuk ‘nazwa zwierzęcia’.

Borsukow - od borsuk ‘nazwa zwierzęcia’.

Borzęta - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Bosa - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosa Noga - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosacki - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosaczek - od rzeczownika bosak ‘człowiek o nagich stopach’ lub od bosak ‘rodzaj drąga z żelaznym hakiem’.

Bosak - od rzeczownika bosak ‘człowiek o nagich stopach’ lub od bosak ‘rodzaj drąga z żelaznym hakiem’.

Bosakiewicz - od rzeczownika bosak ‘człowiek o nagich stopach’ lub od bosak ‘rodzaj drąga z żelaznym hakiem’.

Bosakowski - od rzeczownika bosak ‘człowiek o nagich stopach’ lub od bosak ‘rodzaj drąga z żelaznym hakiem’.

Bose - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosek - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosiak - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosiakowski - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Bosy - od przymiotnika bosy ‘ o nagich stopach’.

Boszk - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Boszka - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Boszkiewicz - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Boszko - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Boszkowicz - od imion na Bo-, typu Bogusław, Bolesław, Borzygniew lub kończących się wyrazem bog, np. Chwalibog.

Boyek - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boyk - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boyka - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boyke - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Boyko - w grupie nazwisk pochodzących od bojeć się ‘bać się’, możliwe też od boj ‘walka’ lub od nazwy etnicznej Bojko, Bojkowie dla ukraińskiego plemienia karpackiego’.

Bożedaj - od wezwań Boga.

Bożedajek - od wezwań Boga.

Bożemuj - od wezwań Boga.

Bóg - od wezwań Boga.

Braatz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brac - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Braca - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Bracanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brach - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Bracha - od niemieckiego rzeczownika bracha, braha ‘drożdże gorzałczane, wywar gorzałczany’ i ‘napój z jęczmienia’.

Brache - od niemieckiego rzeczownika bracha, braha ‘drożdże gorzałczane, wywar gorzałczany’ i ‘napój z jęczmienia’.

Bracik - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bracikowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bracisiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Braciszewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Braciszewski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Braga - od niemieckiego rzeczownika bracha, braha ‘drożdże gorzałczane, wywar gorzałczany’ i ‘napój z jęczmienia’.

Brage - od niemieckiego rzeczownika bracha, braha ‘drożdże gorzałczane, wywar gorzałczany’ i ‘napój z jęczmienia’.

Braha - od niemieckiego rzeczownika bracha, braha ‘drożdże gorzałczane, wywar gorzałczany’ i ‘napój z jęczmienia’.

Braj - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Braja - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Brajtfeld - od niemieckiej nazwy wsi Breitenfeld, dziś Makowice (powiat grodkowski, województwo opolskie), Breitenfelde, dziś Sierpowo (powiat człuchowski).

Brand - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’.

Brandt - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’.

Brandys - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’; od niemieckiego wyrazu złożonego Brandeis o znaczeniu ‘rozpalone żelazo’.

Brandysiak - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’; od niemieckiego wyrazu złożonego Brandeis o znaczeniu ‘rozpalone żelazo’.

Brandysiewicz - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’; od niemieckiego wyrazu złożonego Brandeis o znaczeniu ‘rozpalone żelazo’.

Brandysiok - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’; od niemieckiego wyrazu złożonego Brandeis o znaczeniu ‘rozpalone żelazo’.

Branek - od imienia Branimir.

Branik - od imienia Branimir.

Brant - od genetycznie spieszczonego germańskiego dwuczłonowego imienia Hildebrandt, które funkcjonowało w Niemczech też jako nazwisko, gdzie człon Brand oznacza ‘płomień’ i ‘miecz’.

Braschek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brasek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brasewicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brasse - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brasz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Braszek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Braś - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brat - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratasz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratke - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratkie - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratkowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratnicki - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratos - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratownik - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratro - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Brattke - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratuń - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratuszewski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratuś - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratyszewski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika brat, dawniej bratr, od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat.

Bratz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich imion dwuczłonowych z I członem brat, a więc Bratomił, Bratomir, Bratumił, Bratumir.

Brauer - od średnio-grno-niemieckiego czasownika broawen ‘warzyć piwo’.

Brauneck - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław; też od niemieckiego braun ‘brązowy; śniady (o cerze)’.

Braunek - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław; też od niemieckiego braun ‘brązowy; śniady (o cerze)’.

Brechel - od niemieckiego rzeczownika Breche ‘cierlica, międlica’, a więc ‘narzędzie do ociosywania główek lnu’.

Brechelek - od niemieckiego rzeczownika Breche ‘cierlica, międlica’, a więc ‘narzędzie do ociosywania główek lnu’.

Brechelka - od niemieckiego rzeczownika Breche ‘cierlica, międlica’, a więc ‘narzędzie do ociosywania główek lnu’.

Brechelke - od niemieckiego rzeczownika Breche ‘cierlica, międlica’, a więc ‘narzędzie do ociosywania główek lnu’.

Breda - od zniemczonej nazwy wsi Dretowo, dziś dzielnica Szczecina, zapisywanej Dretoho, Dretowa, Bredow, Bredouue.

Breda - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredau - od zniemczonej nazwy wsi Dretowo, dziś dzielnica Szczecina, zapisywanej Dretoho, Dretowa, Bredow, Bredouue.

Bredau - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Brede - od zniemczonej nazwy wsi Dretowo, dziś dzielnica Szczecina, zapisywanej Dretoho, Dretowa, Bredow, Bredouue.

Brede - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredek - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredel - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Breder - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bredla - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bredlich - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bredlu - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredow - od zniemczonej nazwy wsi Dretowo, dziś dzielnica Szczecina, zapisywanej Dretoho, Dretowa, Bredow, Bredouue.

Bredow - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredowski - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Bredów - od zniemczonej nazwy wsi Dretowo, dziś dzielnica Szczecina, zapisywanej Dretoho, Dretowa, Bredow, Bredouue.

Bredy - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od gwarowego bredy ‘elementarz’ (poza Pomorzem).

Bredzicki - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’.

Breitenfeld - od niemieckiej nazwy wsi Breitenfeld, dziś Makowice (powiat grodkowski, województwo opolskie), Breitenfelde, dziś Sierpowo (powiat człuchowski).

Breja - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Brejski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Brela - od bryła.

Brem - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bremer - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bremerski - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bremmer - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bremmers - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bremski - od nazwy miejscowej Bremm w Bawarii lub od nazwy miejscowej Bremmen w Wewstfalii lub od średnio-wysoko-niemieckiego brëmmen ‘mruczeć’, ‘burczeć’.

Bres - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresan - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresch - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breschka - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breschke - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brese - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresiewicz - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresik - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresk - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breska - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breske - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breskiewicz - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breskim - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresko - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breskot - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breskott - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breskowski - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Bresmann - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brewer - od średnio-grno-niemieckiego czasownika broawen ‘warzyć piwo’.

Breza - (u Serbów łużyckich) od brěza ‘brzoza’.

Breza - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breza - od imienia Ambrozy.

Brezak - (u Serbów łużyckich) od brěza ‘brzoza’.

Brezan - (u Serbów łużyckich) od brěza ‘brzoza’.

Brezańc - (u Serbów łużyckich) od brěza ‘brzoza’.

Brezecka - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezen - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezewicz - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breziak - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezman - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezmen - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezowski - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brezyk - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breźny - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Breża - od imienia Ambroży, które jest pochodzenia greckiego i oznacza ‘nieśmiertelny’, notowanego w źródłach polskich od końca XV wieku. Imię zdrabniane było m. in. do postaci Brożek, Mrożek, Brusz; może też od rzeczownika słowackiego breza ‘brzoza’.

Brikowski - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Bril - od bryła.

Brill - od bryła.

Brillowski - od bryła.

Brilowski - od bryła.

Brings - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brink - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinka - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinke - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinken - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinker - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinkis - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brinkmann - w grupie nazwisk pochodzących od wyrazu topograficznego Brink, pochodnego od średnio-dolno-niemieckiego brinc ‘pastwisko’, potem ‘trawiaste wzgórze’.

Brischke - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Briske - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Brisou - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Briss - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Brissau - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Brisse - od nazw miejscowych i terenowych opartych na bazie brzoza, rzadziej też od imienia św. Pryski, męczennicy z pierwszych wieków chrześcijaństwa, to od priscus, prisca ‘starożytny, dawny’.

Broda - od rzeczownika pospolitego broda ‘część twarzy’, ‘zarost na twarzy’.

Bronek - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronik - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronis - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronisch - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronisz - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronk - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronka - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronk-Borkowski - z Borkowa, wsi w powiecie kartuskim,

Bronke - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronk-Gowiński - z Gowina, wsi w powiecie wejherowskim.

Bronk-Krępiechowski - z Krępiechowic, wsi w powiecie lęborskim.

Bronk-Lubiatowski - z Lubiatowa, wsi w powiecie lęborskim.

Bronk-Lublewski - z Lublewa, wsi w powiecie lęborskim.

Bronk-Mściszewski - z Mściszewic, wsi w powiecie kartuskim.

Bronk-Niepoczołowski - z Niepoczołowic, wsi w powiecie wejherowskim.

Bronk-Niesiołowski - z Niesiołowic, wsi w powiecie kartuskim.

Bronko - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronkowski - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bronk-Piechowski - z Piechowa, wsi w powiecie kościerskim.

Bronk-Pierszczewski - z Poerszczewa, wsi w powiecie kartuskim,

Bronk-Puzdrowski - z Puzdrowa, wsi w powiecie kartuskim,

Bronk-Węsierski - z Węsior, wsi w powiecie kartuskim,

Bronk-Zdunowski - ze Zdunowic, wsi w powiecie kartuskim,

Browar - od browarz ‘piwowar’.

Browarczik - od browarz ‘piwowar’.

Browarczyk - od browarz ‘piwowar’.

Browarek - od browarz ‘piwowar’.

Browarski - od browarz ‘piwowar’.

Browarz - od browarz ‘piwowar’.

Bruchajzer - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Bruchajzler - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Brucheiser - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Brucheizer - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Bruchhausen - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Bruchheuser - od nazwy miejscowej Bruchhausen, po polsku Smogolice w powiecie Stargard Szczeciński.

Bruchwald - od struktury złożonej z I członem Bruch ‘bagno’ i II Wald ‘las’.

Bruchwalski - od struktury złożonej z I członem Bruch ‘bagno’ i II Wald ‘las’.

Bruchwałd - od struktury złożonej z I członem Bruch ‘bagno’ i II Wald ‘las’.

Bruder - od niemieckiego rzeczownika Bruder ‘brat’.

Bruderek - od niemieckiego rzeczownika Bruder ‘brat’.

Bruders - od niemieckiego rzeczownika Bruder ‘brat’.

Bruk - od apelatywu bruk ‘kamienna nawierzchnia’; od brukać ‘brudzić, zanieczyszczać’; od brukać ‘gruchać’; od brukwica ‘mała brukiew’.

Brukowic - od apelatywu bruk ‘kamienna nawierzchnia’; od brukać ‘brudzić, zanieczyszczać’; od brukać ‘gruchać’; od brukwica ‘mała brukiew’.

Brukwica - od apelatywu bruk ‘kamienna nawierzchnia’; od brukać ‘brudzić, zanieczyszczać’; od brukać ‘gruchać’; od brukwica ‘mała brukiew’.

Brukwicz - od apelatywu bruk ‘kamienna nawierzchnia’; od brukać ‘brudzić, zanieczyszczać’; od brukać ‘gruchać’; od brukwica ‘mała brukiew’.

Brukwitz - od apelatywu bruk ‘kamienna nawierzchnia’; od brukać ‘brudzić, zanieczyszczać’; od brukać ‘gruchać’; od brukwica ‘mała brukiew’.

Brunka - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Brunke - od spieszczenia słowiańskiego imienia dwuczłonowego Bronisław.

Bryd - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bryda - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydak - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydek - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydko - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydło - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydniak - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydniewski - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydowski - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydun - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bryduń - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydziak - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydziński - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydziuk - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydziun - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydzki - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Brydzyński - od gwarowego, też kaszubskiego rzeczownika breda lub breda ‘łgarz, ten, co bredzi’; od czasownika bredzić, brydzić ‘mówić głupstwa, bajdurzyć’, dawniej ‘błądzić, chybić, popełniać błędy’ oraz ‘ryk jeleni’.

Bryja - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Bryjak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Bryjan - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika braja, breja, bryja ‘paćka, zacierka, błocko’.

Bryk - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Bryka - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Brykała - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Brykowicz - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Brykowski - od brykać ‘wierzgać; swawolnie postępować; broić dokazywać’, dawniej też ‘sprzeciwiać się’.

Bryl - od bryła.

Bryla - od bryła.

Bryll - od bryła.

Bryllowski - od bryła.

Brylowski - od bryła.

Bryła - od bryła.

Brzezka - od brzoza.

Brzosa - od brzoza.

Brzosek - od brzoza.

Brzosk - od brzoza.

Brzoski - od brzoza.

Brzoskiewicz - od brzoza.

Brzosko - od brzoza.

Brzoskowski - od brzoza.

Brzoskowski - od brzoza.

Brzosowski - od brzoza.

Brzoz - od brzoza.

Brzoza - od brzoza.

Brzozak - od brzoza.

Brzozczyk - od brzoza.

Brzozecki - od brzoza.

Brzoziński - od brzoza.

Brzozka - od brzoza.

Brzozkiewicz - od brzoza.

Brzozkowic - od brzoza.

Brzozkowicz - od brzoza.

Brzozkowski - od brzoza.

Brzoznowski - od brzoza.

Brzozogłowy - od brzoza.

Brzozok - od brzoza.

Brzozow - od brzoza, od przymiotnika brzozowy.

Brzozowa - od brzoza, od przymiotnika brzozowy.

Brzozowicz - od brzoza.

Brzozowiec - od brzoza.

Brzozowski - od brzoza.

Brzozowy - od brzoza, od przymiotnika brzozowy.

Brzozy - od brzoza.

Brzóska - od brzoza.

Brzóski - od brzoza.

Brzóskiewicz - od brzoza.

Brzósko - od brzoza.

Brzóskowski - od brzoza.

Brzószczyk - od brzoza.

Brzóza - od brzoza.

Brzózan - od brzoza.

Brzózek - od brzoza.

Brzóziek - od brzoza.

Brzózka - od brzoza.

Brzuski - od brzoza.

Brzuskniewicz - od brzoza.

Brzusko - od brzoza.

Brzuskowski - od brzoza.

Brzuza - od brzoza.

Brzuzek - od brzoza.

Brzuziewski - od brzoza.

Brzuzy - od brzoza.

Bublic - od nazwy miasta Bobolice w Koszalińskiem, notowanej jako Boblitz, Bublitz, Bobolice i pochodzącej od nazwy osobowej Bobola.

Bublicki - od nazwy miasta Bobolice w Koszalińskiem, notowanej jako Boblitz, Bublitz, Bobolice i pochodzącej od nazwy osobowej Bobola.

Bublitz - od nazwy miasta Bobolice w Koszalińskiem, notowanej jako Boblitz, Bublitz, Bobolice i pochodzącej od nazwy osobowej Bobola.

Buchenfeld - od nazw miejscowych Buchenwald, dziś Bukowina w powiecie olsztyńskim, Buchenwalde, od 1945 roku Bartków w powiecie oleśnickim, niemiecki Buchenwald pod Weimarem, znany jako hitlerowski obóz zagłady.

Buchenfelde - od nazw miejscowych Buchenwald, dziś Bukowina w powiecie olsztyńskim, Buchenwalde, od 1945 roku Bartków w powiecie oleśnickim, niemiecki Buchenwald pod Weimarem, znany jako hitlerowski obóz zagłady.

Buchenwald - od nazw miejscowych Buchenwald, dziś Bukowina w powiecie olsztyńskim, Buchenwalde, od 1945 roku Bartków w powiecie oleśnickim, niemiecki Buchenwald pod Weimarem, znany jako hitlerowski obóz zagłady.

Buchholc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchhold - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchholdz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchholtz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchholz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Bucholc - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bucholc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchold - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Bucholdz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Bucholec - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Bucholt - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bucholtz - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bucholtz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Bucholz - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bucholz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buchwald - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buchwaldek - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buchwalt - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buchwał - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buchwałd - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buchwałdek - od nazwy miejscowej Buchwald, ta od rzeczowników niemieckich Buche ‘’buk’ i Wald ‘las’ i jest odpowiednikiem nazw polskich Bukowiec od Bukowy Las.

Buclaf - od zniemczonego staropolskiego i staro pomorskiego imienia dwuczłonowego z I członem budzi-, Budzisław, Budziwoj, Budziwój, oraz skróconego Busław.

Bucław - od zniemczonego staropolskiego i staro pomorskiego imienia dwuczłonowego z I członem budzi-, Budzisław, Budziwoj, Budziwój, oraz skróconego Busław.

Buczek + liczne formy pochodne - od buk, buczyna ‘las bukowy; owoc buka; drzewo bukowe’; też od buczek ‘płaksa, beksa’.

Buczkowski - od buk, buczyna ‘las bukowy; owoc buka; drzewo bukowe’.

Buda - od apelatywu buda lub od imion typu Budzisław.

Budał - od apelatywu buda lub od imion typu Budzisław, też od nazwy miejscowej Budowo, po niemiecku Budow w powiecie bytowskim.

Budau - od apelatywu buda lub od imion typu Budzisław, też od nazwy miejscowej Budowo, po niemiecku Budow w powiecie bytowskim.

Budnick - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budnicki - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budnik - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budnikiewicz - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budnikowski - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budniok - od budnik ‘kramarz; ten, co posiada budy kramarskie; posiadacz i mieszkaniec prymitywnej chaty zwanej budą’.

Budo - od apelatywu buda lub od imion typu Budzisław.

Budz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Budza - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Budzek - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Budzich - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzicki - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzicz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzik - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzin - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budziński - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Budzis - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzisch - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzisławski - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzisz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budziś - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Budzk - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Budzki - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Budzkus - od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław (skrócenie).

Bugaj - od staropolskiego określenia ‘byk rozpłodowy’, od bugaj ‘kępa młodych pędów drzew lub krzewów’.

Bugurodzic - od wezwań Boga.

Buhaj - od staropolskiego buhaj ‘byk rozpłodowy’.

Buholc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buholć - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buholz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego apelatywu Buche ‘buk’ oraz Holz ‘drzewo’.

Buhr - od średnio-wysoko-niemieckiego büre, bür ‘wiesniak, chłop’.

Bujak - od staropolskiego określenia ‘byk rozpłodowy’, od bujak ‘fotel na biegunach’, też od bujać ‘zmyślać’.

Bujakiewicz - od staropolskiego określenia ‘byk rozpłodowy’, od bujak ‘fotel na biegunach’, też od bujać ‘zmyślać’.

Bujakowski - od staropolskiego określenia ‘byk rozpłodowy’, od bujak ‘fotel na biegunach’, też od bujać ‘zmyślać’.

Buk + liczne formy pochodne - od buk ‘nazwa drzewa’.

Bukolczyk - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bukolt - nazwisko etymologicznie niemieckie, przez Pomorzan wywodzone od nazwy wsi Bukowiec (jest ich na Pomorzu siedem).

Bukowy - od przymiotnika bukowy.

Bula - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bulaczak - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bulaczek - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bulczak - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bulczek - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bulk - od kaszubskiego rzeczownika bula ‘byk’, od niemieckiego Bulle ‘byk’.

Bur - od średnio-wysoko-niemieckiego büre, bür ‘wiesniak, chłop’.

Bur - od dolnoniemieckiego rzeczownika Bauer ‘rolnik’.

Bura - od niemieckiej nazwy osobowej Burre; od przymiotnika bury; od bura ‘nagana’ lub ‘ten, co nagany udziela’ lub od bura ‘duża burka.

Burand - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Burandt - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Burant - od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem borzy- ‘walczyć’ typu Borzysław, Borzymir lub od nazwy miejscowej Birzytuchom w powiecie bytowskim.

Burau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Burowo lub Borowo (Burowo w powiecie nowogardzkim, Borowa w powiecie oleśnickim).

Burclaf - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Burclaff - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Burczyk - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’; też od burczeć.

Burczykowski - od staropolskich imion opartych na rdzeniu borzy- ‘walczyć’, później też od borek ‘mały bór, lasek’; też od burczeć.

Burda - od burda dawniej: ‘walka, zapasy’, później ‘awanturnik’ z francuskiego gourde.

Burda - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdak - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burden - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdeń - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdeński - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdin - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdina - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdiński - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdyn - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdynewicz - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdyniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdyń - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burdziński - w grupie nazwisk pochodzących od apelatywu burda ‘kłótnia, awantura’, osobowo też ‘kłótnik, awanturnik’.

Burek - od przymiotnika bury.

Burk - od burka ‘rodzaj kurtki’.

Burka - od burka ‘rodzaj kurtki’.

Burke - od burka ‘rodzaj kurtki’.

Buro - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Burowo lub Borowo (Burowo w powiecie nowogardzkim, Borowa w powiecie oleśnickim).

Burow - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Burowo lub Borowo (Burowo w powiecie nowogardzkim, Borowa w powiecie oleśnickim).

Burstein - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Burstin - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztajn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztein - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztejn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztyn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztyna - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztyniak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztynik - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztyniuk - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztynka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztynowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztynowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Bursztyński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika bursztyn, notowanego w staropolszczyźnie od roku 1323.

Burtzlaf - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Burtzlaff - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Burzlaf - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Burzlaff - od zniemczonej nazwy miejscowej Burzlaff, po polsku Borzysław lub od staropolskiego i starosłowiańskiego imienia Borzysław.

Busz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Busza - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszac - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszan - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Busze - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszek - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszewicz - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszka - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszke - od staropolskiego imienia dwuczłonowego z rdzeniem budzi-, typu Budzisław, Budziwoj, Budziwój, Budziwuj.

Buszma - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszmak - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszman - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszmann - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszmanowicz - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszmar - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Buszmicz - może to być nazwisko niemieckie pochodzące od rzeczowników niemieckich Busch ‘zagajnik’ i Mann ‘człowiek, mężczyzna’, co oznaczałoby ‘człowieka mieszkającego pod lasem, zagajnikiem’ lub od zniemczonej (przez dodanie członu mann) nazwy osobowej Busz, pochodzącej od staropolskiego imienia dwuczłonowego Buszisław.

Butz - (forma zgermanizowana) od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Butza - (forma zgermanizowana) od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Butzlaf - (forma zgermanizowana) od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Butzlaff - (forma zgermanizowana) od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Butzlaff - od zniemczonego staropolskiego i staro pomorskiego imienia dwuczłonowego z I członem budzi-, Budzisław, Budziwoj, Budziwój, oraz skróconego Busław.

Butzlaw - (forma zgermanizowana) od staropolskiego imienia dwuczłonowego Budzisław.

Buzlaff - od zniemczonego staropolskiego i staro pomorskiego imienia dwuczłonowego z I członem budzi-, Budzisław, Budziwoj, Budziwój, oraz skróconego Busław.

Bychow - od zniemczonych zapisów wsi Bychowo w gminie i parafii Gniewino w powiecie wejherowskim lub od nazwy miejscowej Bychów (Kresy Południowo-wschodnie).

Bychowski - od zniemczonych zapisów wsi Bychowo w gminie i parafii Gniewino w powiecie wejherowskim lub od nazwy miejscowej Bychów (Kresy Południowo-wschodnie).

Byka - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Picke, Bicke ‘motyka, kilof’.

Bytof - od nazwy miasta Bytów.

Bytoff - od nazwy miasta Bytów.

Bytowski - od nazwy miasta Bytów.

Bytów - od nazwy miasta Bytów.

Bzdra - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdrega - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdrenga - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdrengowski - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdręga - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdręgalski - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bzdręgowski - od bzdręga’pstrąg w wariantach obocznych’.

Bździel - od bździć, bździć ‘pierdzieć, zanieczyszczać powietrze’.

Bździoch - od bździć, bździć ‘pierdzieć, zanieczyszczać powietrze’.

Bździon - od bździć, bździć ‘pierdzieć, zanieczyszczać powietrze’.

Bździuch - od bździć, bździć ‘pierdzieć, zanieczyszczać powietrze’.

Bździuk - od bździć, bździć ‘pierdzieć, zanieczyszczać powietrze’.

Cander - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Canderan - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Canderski - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Candler - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Candrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Candrowski - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Candryk - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Candrzyk - w grupie nazwisk pochodzących od Sander, Cander, Zander, zdrobnień od imienia Aleksander.

Cejer - od niemieckiego rzeczownika Zeiher ‘oskarżyciel’.

Cejn - od niemieckiego rzeczownika Zein, Zain(e) ‘koszyk pleciony; sztaba żelazna; płotki plecione; strzała’.

Cejnar - od niemieckiego rzeczownika Zein, Zain(e) ‘koszyk pleciony; sztaba żelazna; płotki plecione; strzała’.

Cejner - od niemieckiego rzeczownika Zein, Zain(e) ‘koszyk pleciony; sztaba żelazna; płotki plecione; strzała’.

Cejnerowski - od niemieckiego rzeczownika Zein, Zain(e) ‘koszyk pleciony; sztaba żelazna; płotki plecione; strzała’.

Cejrowski - od niemieckiego rzeczownika Zeiher ‘oskarżyciel’.

Celtes - od łacińskiego celtes, celtis ‘kilof, motyka’.

Celtis - od łacińskiego celtes, celtis ‘kilof, motyka’.

Cemka - od zniemczonej postaci imienia staropolskiego Siemek, pochodnego od słowiańskich imion z członem siemi-, siemio-; od prasłowiańskiego siem? ‘osoba’, portem ‘rodzina’.

Cemke - od zniemczonej postaci imienia staropolskiego Siemek, pochodnego od słowiańskich imion z członem siemi-, siemio-; od prasłowiańskiego siem? ‘osoba’, portem ‘rodzina’.

Cenar - od nazwy tańca cenar, który tańczony był w rytmie skocznym, żywym i nazywany był synonimicznie goniony.

Cendro - etymologia odmiejscowa niejasna; może od zdrobnień imienia Aleksander (Cander, Cender, Sender).

Cendrowicz - etymologia odmiejscowa niejasna; może od zdrobnień imienia Aleksander (Cander, Cender, Sender).

Cendrowski - etymologia odmiejscowa niejasna; może od zdrobnień imienia Aleksander (Cander, Cender, Sender).

Cendrów - etymologia odmiejscowa niejasna; może od zdrobnień imienia Aleksander (Cander, Cender, Sender).

Cendrzak - etymologia odmiejscowa niejasna; może od zdrobnień imienia Aleksander (Cander, Cender, Sender).

Ceplin - od nazwy miejscowej Zepelin w Maklemburgii.

Cesarski - od cesarz.

Cesarz - od cesarz.

Chaja - od kaszubskiego wyrazu chaja ‘śnieżyca, zadymka’; też od chaja ‘nierządnica’ lub od chaja ‘człowiek bojaźliwy’ oraz ‘Żyd’.

Chajewski - od kaszubskiego wyrazu chaja ‘śnieżyca, zadymka’; też od chaja ‘nierządnica’ lub od chaja ‘człowiek bojaźliwy’ oraz ‘Żyd’.

Cham - od rzeczownika pospolitego cham, ten od biblijnego Hama lub Chama lub od chan ‘władca tatarski’.

Chamski - od przymiotnika chamski.

Chapka - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Chapke - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Chapko - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Chin - od rzeczownika angielskiego chin ‘broda’.

China - od rzeczownika angielskiego chin ‘broda’.

Chinow - od nazwy osobowej Chyn, ta od czasownika chynąć.

Chinowski - od nazwy osobowej Chyn, ta od czasownika chynąć.

Choja - od chojka ‘sosna zwyczajna’.

Chojka - od chojka ‘sosna zwyczajna’.

Chojko - od chojka ‘sosna zwyczajna’.

Chojnacki - od chojniak ‘las sosnowy’; na określenie tego ‘co mieszkał w zagajniku sosnowym’.

Chojnak - od chojniak ‘las sosnowy’; na określenie tego ‘co mieszkał w zagajniku sosnowym’.

Chojnowski - od nazw miejscowych Chojno, Chojnowa (pow. lęborski).

Choszcz - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Choszczak - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Choszczewicz - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Choszczewski - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Choszczuk - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Choszczyk - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Chrapala - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapała - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapan - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapczak - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapczyński - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapec - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapecki - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapeć - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapek - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapek - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapicki - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapiec - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapka - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapkiewicz - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapkowicz - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapkowski - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chrapowicz - od przezwiska Chrapek ‘człowiek ochrypły, a wię mający chrypkę’, od kaszubskiego chrapk ‘człowiek z ochrypłym głosem’.

Chudoba - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chudobej - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chudobiński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chudobo - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chudobowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chudobski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Chust - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chusta - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chustak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chustecki - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chusteczka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chustek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego chusta ‘prostokątny płat płótna’, chusty ‘płócienna bielizna’.

Chuszcz - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Chuszcza - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Chwoszcz - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Chynowski - od nazwy osobowej Chyn, ta od czasownika chynąć.

Ciarnowski - od nazwy wsi Carnowo, Ciarnowo, Czarnowo.

Ciecier - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciera - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecierka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecierko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecierów - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecior - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciora - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciorko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciorz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecióra - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciórka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciórko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecirko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciur - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciura - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieciurko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecwierz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecwirz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Ciecwisz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cieniawa - od cieniawa ‘brunet’.

Cieplicki - od nazwy miejscowej Cieplice (liczne).

Cieplik - od ciepły.

Cieplin - od nazwy miejscowej Zepelin w Maklemburgii, też od nazwy miejscowej Ciepielin w gminie Pokrzywnica w województwie ciechanowskim.

Cieplina - od nazwy miejscowej Zepelin w Maklemburgii, też od nazwy miejscowej Ciepielin w gminie Pokrzywnica w województwie ciechanowskim.

Cieplinder - od nazwy miejscowej Zepelin w Maklemburgii, też od nazwy miejscowej Ciepielin w gminie Pokrzywnica w województwie ciechanowskim.

Cieplinski - od nazwy miejscowej Ciepliny w gminie Izbica Kujawska, w województwie włocławskim.

Ciepliński - od nazwy miejscowej Ciepliny w gminie Izbica Kujawska, w województwie włocławskim.

Ciepły - od ciepły.

Cier - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Ciera - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Cierocki - od sierota, dawniej sirota.

Cięcior - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cięciora - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cięcióra - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cięciur - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cięciura - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego cieciorka, ciecierza, cieciorza ‘samica cietrzewia’.

Cigenhagen -

Ciger - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cigert - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cigiengagen -

Cinka - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cinke - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cinkel - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cinkiel - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cinkowski - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cios - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Ciosański - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Ciosek - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Ciosk - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Cioska - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Cira - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Cirocki - od sierota, dawniej sirota.

Cirotzki - od sierota, dawniej sirota.

Cisek - od niemieckiego süss ‘słodki’.

Cobel - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego soból, po niemiecku Zobel, w zapisie niemieckim i spolszczonym Cobel.

Colombo - od hiszpańskiego colombo ‘gołąb’.

Columb - od hiszpańskiego colombo ‘gołąb’.

Conrad - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Conradi - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Conradt - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Conrath - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Cop - od kaszubskiego copac ‘cofać’ lub od dolnoniemieckiego Zopp ‘warkocz’.

Copa - od kaszubskiego copac ‘cofać’ lub od dolnoniemieckiego Zopp ‘warkocz’.

Coppa - od kaszubskiego copac ‘cofać’ lub od dolnoniemieckiego Zopp ‘warkocz’.

Cuch - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cucha - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchacki - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchal - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchalski - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchanowski - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchański - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchara - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchna - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchor - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cuchora - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Cup - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Cupa - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Cupp - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Cuppa - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Cwartkowski -

Cwelich - od zapożyczonego z języka niemieckiego cwelich ‘rodzaj płótna’, to od średnio-górno-niemeickiego zwilich, od zwei ‘dwa’ i licium ‘wątek, nić tkacka’.

Cwilich - od zapożyczonego z języka niemieckiego cwelich ‘rodzaj płótna’, to od średnio-górno-niemeickiego zwilich, od zwei ‘dwa’ i licium ‘wątek, nić tkacka’.

Cwilik - od zapożyczonego z języka niemieckiego cwelich ‘rodzaj płótna’, to od średnio-górno-niemeickiego zwilich, od zwei ‘dwa’ i licium ‘wątek, nić tkacka’.

Cygart - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cygenhagen - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Ziegenhagen (w Saksonii, Hesji i na Pomorzu Zachodnim), ta od Ziege ‘koza’ i Hag ‘ogrodzenie’, też ‘ogrodzone pole’, ‘pastwislko’, ‘żywopłot’.

Cygert - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cygier - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cygiert - od niemieckiego Ziege ‘koza’.

Cylka - od zniemczonych form polskiego i kaszubskiego imienia Sułek, pochodzącego od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem Suli-, np. Sulisław, Sulimir.

Cylke - od zniemczonych form polskiego i kaszubskiego imienia Sułek, pochodzącego od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem Suli-, np. Sulisław, Sulimir.

Cylkie - od zniemczonych form polskiego i kaszubskiego imienia Sułek, pochodzącego od staropolskich imion dwuczłonowych z rdzeniem Suli-, np. Sulisław, Sulimir.

Cynar - od nazwy tańca cenar, który tańczony był w rytmie skocznym, żywym i nazywany był synonimicznie goniony.

Cynarski - od nazwy tańca cenar, który tańczony był w rytmie skocznym, żywym i nazywany był synonimicznie goniony.

Cynarzewski - od nazwy tańca cenar, który tańczony był w rytmie skocznym, żywym i nazywany był synonimicznie goniony.

Cyndak - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Cynderka - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Cynderko - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Cyndra - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Cynek - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynk - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynka - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynke - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynker - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynkier - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cynkin - od cynk, dawniej cynek ‘instrument muzyczny dęty’; od cynek ‘figura do gry w kostki’, oznaczający przenośnie: ‘cętka, smuga, plama’ i ‘blizna; szrama; siniak’.

Cypar - od imienia Cyprian.

Cypara - od imienia Cyprian.

Cyparka - od imienia Cyprian.

Cyper - od imienia Cyprian.

Cypera - od imienia Cyprian.

Cyperski - od imienia Cyprian.

Cypert - od imienia Cyprian.

Cypra - od imienia Cyprian.

Cyprian - od imienia Cyprian.

Cyprjan - od imienia Cyprian.

Cyprowski - od imienia Cyprian.

Cypryan - od imienia Cyprian.

Cyra - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Cyrocki - od sierota, dawniej sirota.

Cysak - od niemieckiego süss ‘słodki’.

Cysdorf - od niemieckiego süss ‘słodki’.

Cysek - od niemieckiego süss ‘słodki’.

Cytawa - od nazwy powiatowego miasta Zittau w obwodzie Drezno w Niemczech, położonego nad granicami Niemiec, Polski i Czech. Nazwa jego pochodzi od łużyckiej formy Zitava ‘miejsce obsiane żytem’. Nazwa miejscowości wymawiana była historycznie Cytawa.

Czaja - od czaić się ‘czatować, nastawać na kogoś’, od czaja ‘ten, co się czai, dybie na kogoś’, od czajka ‘nazwa ptaka’.

Czajewski - od czaić się ‘czatować, nastawać na kogoś’, od czaja ‘ten, co się czai, dybie na kogoś’, od czajka ‘nazwa ptaka’.

Czajka - od czaić się ‘czatować, nastawać na kogoś’, od czaja ‘ten, co się czai, dybie na kogoś’, od czajka ‘nazwa ptaka’.

Czajowski - od czaić się ‘czatować, nastawać na kogoś’, od czaja ‘ten, co się czai, dybie na kogoś’, od czajka ‘nazwa ptaka’.

Czap - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czapa - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czape - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czapel - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czapp - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czappa - od czapa ‘człowiek wolno i niezgrabnie idący, niejako człapiący’, od czapać ‘łapać, chwytać; iść niezgrabnie’.

Czapski - od czapa ‘nakrycie głowy’ lub od nazwy miejscowej Czaple (kilka wsi).

Czarnowski - od nazwy wsi Carnowo, Ciarnowo, Czarnowo.

Czarnowsky - od nazwy wsi Carnowo, Ciarnowo, Czarnowo.

Cząstka - od cząstka, zdrobnienie od część.

Czech - od nazwy etnicznej i narodowości Czech lub od imienia Czech od Czesław.

Czermak - od prasłowiańskiego czyrmak ‘coś czerwonego’, podobnie jak czyrma ‘robak, czerw’.

Czerwionek - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwionka - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwionke - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwionko - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwonka - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwonko - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Czerwonkowski - od nazwy choroby czerwonka ‘dawniej krwawa biegunka, dezynteria’.

Częstka - od cząstka, zdrobnienie od część.

Czindarz - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Czmiel - od gwarowego czmiel, ćmiel ‘trzmiel’.

Czonstka - od cząstka, zdrobnienie od część.

Czonstke - od cząstka, zdrobnienie od część.

Czoska - od cioska ‘siekiera do wygładzania ociosanych belek’.

Czuch - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czucha - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czucha - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchaga - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchaj - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchajda - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchalewski - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchan - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchański - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchara - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czucharski - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czucherski - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czuchman - od rzeczownika pospolitego czuch ‘fetor’, od cucha, czucha ‘rodzaj płaszcza’, od czuchaj ‘rodzaj sukmany’.

Czup - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Czupa - od czasownika czupać, ciupać, cupać ‘przyczaić się, schylić się’, od cupać ‘dybać na kogoś, śledzić kogoś’, od cupnąć ‘kucnąć, przyczaić się’.

Czwartecki - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartek - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartkiewicz - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartkowski - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartnicki - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwortek - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czynder - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Czyr - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Czyra - od notowanego przez Słowińców wyrazu cyra ‘brudna, leniwa dziewczyna’, też ‘przezwisko chuderlawej szkapy’, wreszcie ‘koń’.

Ćmiel - od gwarowego czmiel, ćmiel ‘trzmiel’.

Dachs - od niemieckiego Dachs ‘borsuk’.

Daks - od niemieckiego Dachs ‘borsuk’.

Dalecki - od nazwy miejscowej Dalekie, np. w województwie częstochowskim, ostrołęckim, poznańskim.

Dalek - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dalek, będącego skrótem od dwuczłonowych imion z I członem dale-, typu Dalebor, Dalegor, Dalemir, Dalestryj.

Daleki - od daleki, od nazwy miejscowej Dalekie, np. w województwie częstochowskim, ostrołęckim, poznańskim.

Dalka - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dalek, będącego skrótem od dwuczłonowych imion z I członem dale-, typu Dalebor, Dalegor, Dalemir, Dalestryj.

Dalke - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dalek, będącego skrótem od dwuczłonowych imion z I członem dale-, typu Dalebor, Dalegor, Dalemir, Dalestryj.

Dała - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dało - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałoń - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałow - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałowicz - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałowiec - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałowski - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Dałyk - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Damasch - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaschke - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaske - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaszek - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaszk - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaszka - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damaszko - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Damer - od imienia Dam, to od pełnego imienia Damian.

Damian - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Damianicz - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Damianiuk - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Damiano - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Damiańczuk - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Damiański - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Dammer - od imienia Dam, to od pełnego imienia Damian.

Damnic - od nazwy miejscowej Dębica (były powiat przyrzycki), z niemieckiego Damnitz.

Damnitz - od nazwy miejscowej Dębica (były powiat przyrzycki), z niemieckiego Damnitz.

Damrat - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Damrath - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Damrot - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Dancig - od zniemczonej nazwy miasta Gdańsk Danzig.

Danciger - od zniemczonej nazwy miasta Gdańsk Danzig.

Dancyg - od zniemczonej nazwy miasta Gdańsk Danzig.

Daniels - od imienia Daniel, pochodzenia hebrajskiego ‘Bóg osądził’ lub ‘Bóg jest moim sędzią’.

Danielsen - od imienia Daniel, pochodzenia hebrajskiego ‘Bóg osądził’ lub ‘Bóg jest moim sędzią’.

Danielsson - od imienia Daniel, pochodzenia hebrajskiego ‘Bóg osądził’ lub ‘Bóg jest moim sędzią’.

Danielś - od imienia Daniel, pochodzenia hebrajskiego ‘Bóg osądził’ lub ‘Bóg jest moim sędzią’.

Dann - od zdrobnionego i zniemczonego imienia Daniel.

Danna - od zdrobnionego i zniemczonego imienia Daniel.

Danne - od zdrobnionego i zniemczonego imienia Daniel.

Danner - od zdrobnionego i zniemczonego imienia Daniel.

Dannert - od zdrobnionego i zniemczonego imienia Daniel.

Darga - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Dargacz - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Dargaczewski - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Dargas - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Dargasz - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Dargatz - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Darge - od staropolskiego dwuczłonowego imienia z pierwszym członem przymiotnikowym drogo- od drogi, typu Drogodziej, Drogomił, Drogomir, Drogomysł, Drogorad, Drogosław, które na Pomorzu brzmiały: Dargodziej, Dargomił, Dargomir, Dargomysł, Dargosław, Dargorad.

Daschek - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daschke - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszek - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszewski - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszka - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszke - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszkiewicz - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszko - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Daszkowski - od zdrobnionego imienia Daszek, to od Daniel.

Dat - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Data - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datański - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datha - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datka - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datko - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datkowski - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datt - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Datta - od data ‘dokładne określenie czasu’, od niemieckiego Tat ‘czyn, dokonane dzieło’.

Dau - od imiesłowowego Dał lub od pełnego staro pomorskiego i staropolskiego imienia Bogdał lub Bogodał.

Davidsen - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Davidson - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawicki - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawid - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidejt - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidowski - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidsen - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidson - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidsson - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawidzki - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dawison - od imienia Dawid, pochodzenia starohebrajskiego od dud ‘kochanie’ lub dod ‘kochania godny’.

Dedak - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Deicz - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Deik - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Deike - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Dejcz - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dejczer - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dejczko - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dejczman - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dejk - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Dejka - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Dejke - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Dejko - od zdrobnionego imienia niemieckiego Dietrich lub od niemieckiego wyrazu gwarowego Deich, będącego skrzyżowaniem górnoniemieckiego rzeczownika Teich ‘staw’ i dolnoniemieckiego Dik ‘tama, grobla’.

Deka - od rzeczownika deka ‘sztylet, miecz’, notowanego od XV wieku lub od deka ‘’przykrycie’, notowanego od XV wieku na ‘producenta lub sprzedawcę okryć, poduszek’.

Dekowski - od rzeczownika deka ‘sztylet, miecz’, notowanego od XV wieku lub od deka ‘’przykrycie’, notowanego od XV wieku na ‘producenta lub sprzedawcę okryć, poduszek’.

Dem - od Dem, Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demus - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demuschewski - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demusiak - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demuss - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demusz - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demuś - od Demus zdrobnienia od imienia Nokodem, z łacińskiego Nicodemus.

Demut - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Demut ‘pokora, uniżoność’ lub od nazw osobowych Demut, Demudis, Demundis albo od nazwy miejscowej Demity (gmina Ploskinia, powiat braniewski).

Demuth - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Demut ‘pokora, uniżoność’ lub od nazw osobowych Demut, Demudis, Demundis albo od nazwy miejscowej Demity (gmina Ploskinia, powiat braniewski).

Depta - od deptać, depta ‘guzdrała; ten, co depcze’.

Deptała - od deptać, depta ‘guzdrała; ten, co depcze’.

Deptulski - od deptać, depta ‘guzdrała; ten, co depcze’.

Deptuła - od deptać, depta ‘guzdrała; ten, co depcze’.

Der - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dera - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derak - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Deran - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derań - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Deras - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derc - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dercz - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derczak - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derczuk - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derczyk - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derczyński - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derda - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdak - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdan - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdas - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdaś - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdau - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdoń - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Derdowski - od derdać ‘szybko chodzić albo wolno chodzić’.

Dere - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derec - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derech - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derecki - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derek - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derengowski - od nazwy wsi szlacheckiej Deręgowice w Chojnickiem.

Deręgowski - od nazwy wsi szlacheckiej Deręgowice w Chojnickiem.

Dering - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Deringer - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Deringowski - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Derk - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derla - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlach - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlacki - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlacz - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlak - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlaka - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlakiewicz - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlewicz - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlik - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derlikiewicz - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Derr - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derra - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derre - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derron - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derski - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dertz - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Derus - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Derynk - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Detk - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detka - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detke - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detkens - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detki - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detkiewicz - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detko - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detkoś - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detkowicz - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detkowski - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detków - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Detlaf - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Detlaff - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Detleb - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Detlof - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Detlow - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Dettlaff - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Dettleff - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Dettlof - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Dziesław, notowanego w polszczyźnie od końca XIV wieku i opartego na czasowniku dziać i rzeczowniku sława; od germańskiego imienia Dettloff, a to od germańskiego diet ‘lud’ i staro-wysoko-niemieckiego lib ‘życie’.

Deucz - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Deutsch - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dewcz - od nazwy etnicznej Deutsch ‘Niemiec’.

Dewicki - od dziewic, dziewica.

Dewidz - od dziewic, dziewica.

Dewidzki - od dziewic, dziewica.

Dewitz - od rzeczownika dziewic ‘mężczyzna niewinny’.

Dębowa - od przymiotnika dębowy.

Dębowy - od przymiotnika dębowy.

Dickhof - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dickof - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Didak - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Diekowski - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dierkes - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dierks - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dikof - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dipel - od średnio-wysoko-niemieckiego diebolt ‘złodziejskie nasienie’; od dippel ‘czop, patyk, kołek, klocek’.

Dir - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dire - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Ditko - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Ditkowitz - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Ditkowski - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Długa - od przymiotnika długi.

Długi - od przymiotnika długi.

Długos - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długosch - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długosz - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długoszczek - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długoszek - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długoszewicz - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długoszewski - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długoszowski - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Długozima - od długa zima.

Długozimski - od długa zima.

Długozinia - od długa zima.

Długy - od przymiotnika długi.

Dłuhosz - od staropolskiego rzeczownika długosz ‘człowiek długi, wysoki’.

Doba - od zdrobnionego imienia Doba, a to od imion dwuczłonowych z I członem dobie-, typu Dobiegniew, Dobielut, Dobiemiest, Dobiemir, Dobiesław, a to od doba ‘okres 24 godzin’, dawniej ‘odpowiedni, stosowny czas, epoka pora’.

Dobbek - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobecki - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobek - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobka - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobke - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobkie - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobkiewicz - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobko - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobkowicz - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dobrociński - od nazwy dawnej wsi, dziś osady Dobroczyn, gmina Zaniemyśl, województwo poznańskie, od nazwy miejscowej Dobrocin, gmina Dzierżoniów, województwo wałbrzyskie i gmina Matyłdy, pod Morągiem.

Dobrocki - od nazwy dawnej wsi, dziś osady Dobroczyn, gmina Zaniemyśl, województwo poznańskie, od nazwy miejscowej Dobrocin, gmina Dzierżoniów, województwo wałbrzyskie i gmina Matyłdy, pod Morągiem.

Dobroczyn - od nazwy dawnej wsi, dziś osady Dobroczyn, gmina Zaniemyśl, województwo poznańskie, od nazwy miejscowej Dobrocin, gmina Dzierżoniów, województwo wałbrzyskie i gmina Matyłdy, pod Morągiem.

Dobroczyński - od nazwy dawnej wsi, dziś osady Dobroczyn, gmina Zaniemyśl, województwo poznańskie, od nazwy miejscowej Dobrocin, gmina Dzierżoniów, województwo wałbrzyskie i gmina Matyłdy, pod Morągiem.

Dobrogojski - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Dobrogost - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Dobrogosz - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Dobrogoszcz - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Dobrogoszer - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Dobrogoyski - od nazwy miejscowej Dobrogoszcz, gmina Strzelin, województwo wrocławskie, gmina Grodzisk, województwo białostockie, osada w gminie Szczecinek, Wałcz, Trzcinisko-Zdrój, województwo szczecińskie.

Docz - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doczak - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doczeck - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doczek - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doczik - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doczyk - od zdrobnionego imienia Docz, które powstało od imienia dwuczłonowego na Do-, typu Dorota, Doroteusz lub Dobiesław.

Doehring - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Doering - od spolszczonego Dering, Derynk ‘nazwa mieszkańca Turyngii ‘krainy geograficznej w Niemczech’.

Dohn - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Dohnau - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Doll - od angielskiego doll ‘lalka’.

Dolla - od angielskiego doll ‘lalka’.

Dolle - od angielskiego doll ‘lalka’.

Doman - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domani - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domanski - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domań - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domańczak - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domańczuk - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domańczyk - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domański - od imienia Domian, Damian, to od rzadko czczonej bogini Damia z Epidaurusu w starożytnej Grecji.

Domarad - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Domaradek - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Domaradz - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Domaradzki - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Domaros - od staropolskiego, też kaszubskiego imienia dwuczłonowego Domarad, to od doma ‘w domu’.

Domars - od staropolskiego, też kaszubskiego imienia dwuczłonowego Domarad, to od doma ‘w domu’.

Domaruk - od staropolskiego, też kaszubskiego imienia dwuczłonowego Domarad, to od doma ‘w domu’.

Domarus - od staropolskiego, też kaszubskiego imienia dwuczłonowego Domarad, to od doma ‘w domu’.

Domasche - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaschk - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaschke - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaszk - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaszka - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaszke - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domaszko - od zdrobnionego staropolskiego i starokaszubskiego imienia dwuczłonowego Domaszek, notowanego od połowy XIII wieku, to zaś powstało od pełnego dwuczłonowego imienia Domasław.

Domczak - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domecki - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domek - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domienicki - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domieniecki - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domienik - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domienikowski - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domieniuk - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domin - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domingo - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominiaszek - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominik - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominika - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominikan - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominikier - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominikiewicz - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominikow - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominikowski - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominików - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominiok - (Śl) od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominiuk - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominków - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominok - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Dominów - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domka - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domke - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domkowski - od staropolskich i staropomorskich imion z pierwszym członem doma- , typu Domabor, Domarad, Domasław, Domastoj, Domastryj, Domasuł, Domażyr.

Domnick - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domnicki - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domnicz - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domnik - od imienia chrześcijańskiego Dominik, notowanego w Polsce od XIV wieku, to od łacińskiego przymiotnika dominicus ‘pański’, to od dominus ‘pan’.

Domradzki - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Domrat - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Domrat - od staropolskiego i staro pomorskiego dwuczłonowego imienia Domorad, a bezpośrednio od nazwy miejscowej Domoradz od tego imienia utworzonej.

Domrath - od staropolskiego dwuczłonowego imienia Domorad.

Domrath - od staropolskiego i staro pomorskiego dwuczłonowego imienia Domorad, a bezpośrednio od nazwy miejscowej Domoradz od tego imienia utworzonej.

Domrazek - od staropolskiego i staropomorskiego dwuczłonowego imienia Domorad, a bezpośrednio od nazwy miejscowej Domoradz od tego imienia utworzonej.

Domreza - od staropolskiego i staro pomorskiego dwuczłonowego imienia Domorad, a bezpośrednio od nazwy miejscowej Domoradz od tego imienia utworzonej.

Dona - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donal - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donał - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donau - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donauer - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donerstag - od niemieckiego Donnerstag ‘czwartek, czwarty dzień tygodnia’.

Donerstak - od niemieckiego Donnerstag ‘czwartek, czwarty dzień tygodnia’.

Donnerstag - od niemieckiego Donnerstag ‘czwartek, czwarty dzień tygodnia’.

Donow - od niemieckiej nazwy zamku Dohna w Saksonii.

Donst - od niemieckiego rzeczownika Dunst ‘para, mgła, opar, czad, wyziew; od drobny śrut; od drobna kaszka, grysik, przenośnie: kłamstwo, blaga, niewiedza’.

Doppka - od imienia Dobiesław lub innych z rdzeniem dobie-.

Dorengowski - od nazwy wsi szlacheckiej Deręgowice w Chojnickiem.

Doręgowski - od nazwy wsi szlacheckiej Deręgowice w Chojnickiem.

Dorlach - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlag - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlaga - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorle - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlecki - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlepan - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlet - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorleta - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorlich - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorling - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dorobis - od czasownika dorobić.

Dorobisz - od czasownika dorobić.

Dorobiś - od czasownika dorobić.

Dorobysz - od czasownika dorobić.

Dosz - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doszek - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doszel - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doszk - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doszko - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doszkow - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Doś - od zdrobnienia staropolskiego i staropomorskiego imienia Dosz, które może pochodzić od imion chrześcijańskich typu Dominik, Donat, Dorot, Doroteusz, albo słowiańskich zaczynających się na Dobie- lub Doma-.

Drabina - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drabk - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drabka - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drabko - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drawc - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawer - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawert - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawiak - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawiec - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Draws - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawski - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawtz - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drawz - od kaszubskiego przymiotnika drawi ‘szybki, prędki’.

Drąg - od wyrazu pospolitego drąg ‘żerdź’, drążek.

Drągowski - od wyrazu pospolitego drąg ‘żerdź’, drążek.

Drążek - od wyrazu pospolitego drąg ‘żerdź’, drążek.

Drążkiewicz - od wyrazu pospolitego drąg ‘żerdź’, drążek.

Drążkowski - od wyrazu pospolitego drąg ‘żerdź’, drążek.

Drelich - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drelicharz - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drelichau - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drelichowski - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drelikarz - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drelikowski - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Dreżdżon - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drilich - od drelich ‘nazwa tkaniny’, to ze staro-górno-niemieckiego drilich, od łacińskiego trilix, trilicis ‘utkany z trzech splotów nici, potrójny’, z I członem tres ‘trzy’.

Drobk - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drobka - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drobko - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drowke - od kaszubskiego drawi ‘szybki, prędki’.

Drób - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Dróbek - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Dróbka - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Dróbko - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Drópka - od kaszubskiego rzeczownika drobka, potocznego polskiego drabka ‘drabina’.

Druffka - od kaszubskiego drawi ‘szybki, prędki’.

Drufke - od kaszubskiego drawi ‘szybki, prędki’.

Drzeździom - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeździon - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeźdzon - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeźdzoń - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeźdżon - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeżdżon - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Drzeżdżoń - pośrednio od drzazga, po kaszubsku drzozga, może też od drzeszczón ‘staruszek’, drzeszczka ‘staruszka’.

Duba - forma zniemczona od zdrobnionego imienia Doba, a to od imion dwuczłonowych z I członem dobie-, typu Dobiegniew, Dobielut, Dobiemiest, Dobiemir, Dobiesław, a to od doba ‘okres 24 godzin’, dawniej ‘odpowiedni, stosowny czas, epoka pora’ albo też od dolnoniemieckiego düve ‘gołąb’.

Dubas - od staropolskiego wyrazu pospolitego dubas ‘łódź zdolna pomieścić od 8 do 14 ludzi’.

Dubasik - od staropolskiego wyrazu pospolitego dubas ‘łódź zdolna pomieścić od 8 do 14 ludzi’.

Dubaś - od staropolskiego wyrazu pospolitego dubas ‘łódź zdolna pomieścić od 8 do 14 ludzi’.

Ducherau - od nazwy wsi Ducherow (powiat Anklam, obwód Neubrandenburg).

Duchrau - od nazwy wsi Ducherow (powiat Anklam, obwód Neubrandenburg).

Duchrow - od nazwy wsi Ducherow (powiat Anklam, obwód Neubrandenburg).

Duffka - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Duffke - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Dufka - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Dufke - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Duks - od łacińskiego rzeczownika dux ‘wódz’.

Duksa - od łacińskiego rzeczownika dux ‘wódz’.

Dukso - od łacińskiego rzeczownika dux ‘wódz’.

Dułak - od starogermańskiego imienia Thilo, to od starogermańskiego diet ‘lud’.

Dumarad - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Dumarat - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Dumarecki - od nazwy miejscowej Domaradz, gmina Domaradz, województwo krośnieńskie, gmina Pokój, województwo opolskie.

Dunaj - od nazwy rzeki Dunaj lub od nazw miejscowych Dunaj (powiaty: sieradzki, ostrołęcki), Dunajek (Pom), Dunajki.

Dunajewski - od nazwy rzeki Dunaj lub od nazw miejscowych Dunaj (powiaty: sieradzki, ostrołęcki), Dunajek (Pom), Dunajki.

Dunajski - od nazwy rzeki Dunaj lub od nazw miejscowych Dunaj (powiaty: sieradzki, ostrołęcki), Dunajek (Pom), Dunajki.

Dunst - od niemieckiego rzeczownika Dunst ‘para, mgła, opar, czad, wyziew; od drobny śrut; od drobna kaszka, grysik, przenośnie: kłamstwo, blaga, niewiedza’.

Durla - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlach - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlak - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlaków - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlatka - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlej - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durleta - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durley - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlig - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlik - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlo - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlok - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlow - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durlowski - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Durma - od wyrazu pospolitego durman ‘roślina o odurzającym zapachu, zwana bieluń’.

Durman - od wyrazu pospolitego durman ‘roślina o odurzającym zapachu, zwana bieluń’.

Durmań - od wyrazu pospolitego durman ‘roślina o odurzającym zapachu, zwana bieluń’.

Dutka - od rzeczownika dudek ‘drobna moneta’.

Dutke - od rzeczownika dudek ‘drobna moneta’.

Dutko - od rzeczownika dudek ‘drobna moneta’.

Duva - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Duve - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Duver - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Duvka - od dolnoniemieckiego Duve, angielskiego dove ‘gołąb’.

Dydak - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Dydakow - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Dydaków - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Dydok - od imienia Dydak, które wywodzi się albo od greckiego rzeczownika didache ‘nauka’, albo od hiszpańskiego zdrobnienia imienia Jakub: Diago, Diego.

Dykaw - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dykawski - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dykowski - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dyków - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości Dieckow (Dzikowo) w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Dyl - od starogermańskiego imienia Thilo, to od starogermańskiego diet ‘lud’.

Dylak - od starogermańskiego imienia Thilo, to od starogermańskiego diet ‘lud’.

Dynaburg - od nazwy portu nad Dźwiną (Dougava) i Dougavpils miasto na Łotwie.

Dynaburski - od nazwy portu nad Dźwiną (Dougava) i Dougavpils miasto na Łotwie.

Dypold - od średnio-wysoko-niemieckiego diebolt ‘złodziejskie nasienie’; od dippel ‘czop, patyk, kołek, klocek’.

Dypoldt - od średnio-wysoko-niemieckiego diebolt ‘złodziejskie nasienie’; od dippel ‘czop, patyk, kołek, klocek’.

Dypolt - od średnio-wysoko-niemieckiego diebolt ‘złodziejskie nasienie’; od dippel ‘czop, patyk, kołek, klocek’.

Dyppiel - od średnio-wysoko-niemieckiego diebolt ‘złodziejskie nasienie’; od dippel ‘czop, patyk, kołek, klocek’.

Dyr - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dyra - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dyracz - od kaszubskiego wyrazu dera ‘suchoty, astma, gruźlica’ lub od imienia Dietrich.

Dyrc - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dyrcoń - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dyrcz - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dyrczon - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dyrczoń - od niemieckiego imienia Dietrich, oznaczającego ‘bogaty naród’.

Dyrda - od derdać ‘szybko chodzić albo wolno chodzić’.

Dyrdak - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdal - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdał - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdała - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdas - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdaś - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdat - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdek - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdon - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdoń - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdowski - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdół - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrdul - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrduł - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrduła - od derdać ‘szybko chodzić, biec, podbiegać drobnymi kroczkami albo wolno chodzić’.

Dyrla - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrlacz - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrlic - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrlica - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrlico - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrliga - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dyrlik - od gwarowego czasownika dyrlać ‘gderać, gniewać się na kogoś’.

Dysarski - od dawnego dysarz ‘stolarz.

Dysarz - od dawnego dysarz ‘stolarz.

Dysasz - od dawnego dysarz ‘stolarz.

Dyskant - od dyskant, dyszkant ‘najwyższy głos w zespole chóralnym; wysoki piskliwy głos kobiety lub mężczyzny; w średniopolszczyźnie osoba śpiewająca dyszkantem’.

Dyszkant - od dyskant, dyszkant ‘najwyższy głos w zespole chóralnym; wysoki piskliwy głos kobiety lub mężczyzny; w średniopolszczyźnie osoba śpiewająca dyszkantem’.

Dytkowicz - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Dyttko - od rzeczownika dëtk ’10 groszy względnie fenigów’.

Dywan - od staropolskiego imienia Dziwan, od dwuczłonowego imienia Dziwigor; od dywan ‘kobierzec’ (forma notowana dopiero w II połowie XVII wieku’.

Dywanowski - od staropolskiego imienia Dziwan, od dwuczłonowego imienia Dziwigor; od dywan ‘kobierzec’ (forma notowana dopiero w II połowie XVII wieku’.

Dywań - od staropolskiego imienia Dziwan, od dwuczłonowego imienia Dziwigor; od dywan ‘kobierzec’ (forma notowana dopiero w II połowie XVII wieku’.

Dywański - od staropolskiego imienia Dziwan, od dwuczłonowego imienia Dziwigor; od dywan ‘kobierzec’ (forma notowana dopiero w II połowie XVII wieku’.

Dywel - od dolnoniemieckiego Düvel = górnoniemieckie Teufel ‘diabeł’.

Dywelski - od dolnoniemieckiego Düvel = górnoniemieckie Teufel ‘diabeł’.

Dzienis - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzienisch - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzienisz - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzieniszek - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzieniszewski - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzieniszowski - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzieniś - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzienkiewicz - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzienkowski - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzienniszewski - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzieńkowski - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dziewa - od dziewic, dziewica.

Dziewicz - od rzeczownika dziewic ‘mężczyzna niewinny’.

Dziewin - od dziewic, dziewica.

Dziewinski - od dziewic, dziewica.

Dziewiński - od dziewic, dziewica.

Dziewkiewicz - od dziewic, dziewica.

Dziewulak - od dziewic, dziewica.

Dziewulski - od dziewic, dziewica.

Dzionk - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dzionke - od Dzienisz skrót imienia Dionizy.

Dziugiel - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziugiełł - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziugo - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziuk - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziukała - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziukiewicz - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Dziukowski - od gwarowych czasowników dziugać się ‘slizgać się, zwłaszcza na jednej łyżwie’, dziugnąć ‘uderzyć’, od kaszubskiego czasownika dżugnąc ‘uderzyć’ i ‘wypić duszkiem alkohol’, też od dziubać, dzióbać.

Ebertowski - od Ebert, Ewert spieszczeń niemieckiego imienia dwuczłonowego Eberhard, powstałego od rzeczownika Eber ‘odyniec, dzik’ i przymiotnika hart ‘twardy, mocny’.

Efremiuk - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Efremowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Efroimowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Efrom - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Efromowicz - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Efros - od wschodniosłowiańskiej wersji imienia Efrem, to od rzeczownika ephraim kurz, popiół, piasek, ziemia’.

Eichcholz - od nazwy miejscowej Wichulec, gmina Bobrowo, województwo toruńskie, będącej polską adaptacją nazwy miejscowej Eichholz, od apelatywu Eich (en)holz ‘drzewo dębowe, las dębowy’.

Eichenholz - od nazwy miejscowej Wichulec, gmina Bobrowo, województwo toruńskie, będącej polską adaptacją nazwy miejscowej Eichholz, od apelatywu Eich (en)holz ‘drzewo dębowe, las dębowy’.

Eichholzer - od nazwy miejscowej Wichulec, gmina Bobrowo, województwo toruńskie, będącej polską adaptacją nazwy miejscowej Eichholz, od apelatywu Eich (en)holz ‘drzewo dębowe, las dębowy’.

Eichler - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Eichman - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Eichmann - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Eicholc - od nazwy miejscowej Wichulec, gmina Bobrowo, województwo toruńskie, będącej polską adaptacją nazwy miejscowej Eichholz, od apelatywu Eich (en)holz ‘drzewo dębowe, las dębowy’.

Eicholz - od nazwy miejscowej Wichulec, gmina Bobrowo, województwo toruńskie, będącej polską adaptacją nazwy miejscowej Eichholz, od apelatywu Eich (en)holz ‘drzewo dębowe, las dębowy’.

Eichstadt - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eichstädt - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eichsztet - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eichsztet - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eikman - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Eikmann - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Eisenberg - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Eisenberger - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Eizenberg - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Ejsemberg - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Ejzemberg - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Ejzenberg - od nazwy wsi Eisenberg, od Eisen ‘żelazo’ i Berg ‘góra’, po polsku Rudawica w powiecie szprotawskim; też Rudawka w Sudetach, Żelazna Góra w powiecie braniewskim, Żeileźnia w Sudetach i Żeleźnik w powiecie Strzelce Opolskie.

Ekman - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Ekmann - od niemieckiego rzeczownika Eichel ‘żołądź’.

Ekstedt - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eksztedt - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Eksztet - od nazwy miejscowej z I członem Eiche, z dolnoniemieckiego Eik, Eek ‘dąb’ i II Stadt ‘miasto’ lub Stätte ‘miejscowość’.

Elas - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Elasz - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Eliasz - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Eliaszak - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Eliaszuk - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Elijasz - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego ‘moim Bogiem jest Jahwe’.

Elsen - od nazwy miejscowej Elsen w Westwalii i Nadrenii.

Elsenbach - od nazwy miejscowej Elsen w Westwalii i Nadrenii.

Elsmer - od nazwy miejscowej Elsen w Westwalii i Nadrenii.

Elsner - od nazwy miejscowej Elsen w Westwalii i Nadrenii.

Elster - od nazwy miejscowej Elster w powiecie Wittenberga w Saksonii, od tak samo brzmiących nazw terenowych.

Elstner - od nazwy miejscowej Elster w powiecie Wittenberga w Saksonii, od tak samo brzmiących nazw terenowych.

Erbert - od Ebert, Ewert spieszczeń niemieckiego imienia dwuczłonowego Eberhard, powstałego od rzeczownika Eber ‘odyniec, dzik’ i przymiotnika hart ‘twardy, mocny’ lub od Herbert.

Erbertowski - od Ebert, Ewert spieszczeń niemieckiego imienia dwuczłonowego Eberhard, powstałego od rzeczownika Eber ‘odyniec, dzik’ i przymiotnika hart ‘twardy, mocny’ lub od Herbert.

Erdman - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Erdmann - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Erdtmamn - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Erdtmann - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Ermus - od kaszubskich wyrazów hermus, ermus oznaczających ‘skrzyp polny’.

Ertman - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Ertmann - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Ertmański - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Esch - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Esche - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Eschenbach - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z pierwszym członem Esche ‘jesion’.

Eschenbaum - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Eschenhorn - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Escher - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Eschner - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z członem Esche ‘jesion’.

Esenberg - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z pierwszym członem Esche ‘jesion’.

Esenburg - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z pierwszym członem Esche ‘jesion’.

Esenbürg - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z pierwszym członem Esche ‘jesion’.

Esfeld - od nazw miejscowych lub nazw terenowych z pierwszym członem Esche ‘jesion’.

Etmanowski - od hetman.

Etmanski - od niemieckiego imienia Erdmann, to od Erde ‘ziemia i Mann ‘mężczyzna, człowiek’.

Etmański - od hetman.

Ewert - od Ebert, Ewert spieszczeń niemieckiego imienia dwuczłonowego Eberhard, powstałego od rzeczownika Eber ‘odyniec, dzik’ i przymiotnika hart ‘twardy, mocny’.

Fabek - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fabian - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabianski - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabiański - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabich - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabis - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabisch - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabisz - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabiś - od imienia Fabian, utworzonego od nazwy starożytnego patrycjuszowskiego rodu rzymskiego Fabii. Nazwa rodu pochodzi od rzeczownika faba ‘bób’ i oznaczała pierwotnie ‘tego, co uprawia bób’. Imię notowano w Polsce od XIV wieku, najpierw w postaci Pabian. Fabich i Fabiś to genetycznie spieszczone formy imienia Fabian.

Fabka - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fabke - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fajt - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtch - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtczak - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtek - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtel - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajter - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtlowicz - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajto - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fajtowicz - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fankidejski - nazwisko bogato poświadczone na Pomorzu, pochodzi od holenderskiego nazwiska van Kiedey lub van Kidden, spolszczonego. Nosił je ksiądz Jakub Fankidejski, historyk

Fanselau - od nazwy wsi Więcław pod Świdwinem, albo od dzierżawczej słowiańskiej nazwy wsi Więcław, Więcławowo w Maklemburgii.

Fanselow - od nazwy wsi Więcław pod Świdwinem, albo od dzierżawczej słowiańskiej nazwy wsi Więcław, Więcławowo w Maklemburgii.

Fanslau - od nazwy wsi Więcław pod Świdwinem, albo od dzierżawczej słowiańskiej nazwy wsi Więcław, Więcławowo w Maklemburgii.

Fanslow - od nazwy wsi Więcław pod Świdwinem, albo od dzierżawczej słowiańskiej nazwy wsi Więcław, Więcławowo w Maklemburgii.

Fastman - od niemieckiego Fast ‘post’, fasten pościć’.

Fastnacht - od niemieckiego Fast ‘post’, fasten pościć’.

Fastner - od niemieckiego Fast ‘post’, fasten pościć’.

Fedke - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fehlau - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Feit - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Feitek - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Feith - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Felau - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felauer - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felaur - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felek - od Felek ‘zdrobniała forma imienia Felks lub Felicjan

Felhauer - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felhaur - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felicki - od imienia Felks lub Felicjan.

Felk - od imienia Felks lub Felicjan.

Felka - od imienia Felks lub Felicjan.

Felke - od imienia Felks lub Felicjan.

Felow - w grupie nazwisk pochodzących od mazurskiej wsi Wielewo, po niemiecku Fehlau w powiecie braniewskim i w powiecie reszelskim.

Felsk - od imienia Felks lub Felicjan.

Felske - od imienia Felks lub Felicjan.

Felski - od imienia Felks lub Felicjan.

Felskowski - od imienia Felks lub Felicjan.

Felstau - w grupie nazwisk pochodzących od wsi Wielistowo w gminie Łęczyce w powiecie lęborskim, pisanej po niemiecku Felstow.

Felstow - w grupie nazwisk pochodzących od wsi Wielistowo w gminie Łęczyce w powiecie lęborskim, pisanej po niemiecku Felstow.

Fenc - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fencke - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fencki - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fens - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fenske - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fenski - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fenskie - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fenslau - od nazwy wsi Więcław pod Świdwinem, albo od dzierżawczej słowiańskiej nazwy wsi Więcław, Więcławowo w Maklemburgii.

Feńske - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Feński - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci imienia Stefan Steffen.

Fergien - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Virginius, a to od łacińskiego przymiotnika virginius, virginia ‘ dziewiczy, dziewicza’, od virgo ‘dziewica’.

Fergin - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Virginius, a to od łacińskiego przymiotnika virginius, virginia ‘ dziewiczy, dziewicza’, od virgo ‘dziewica’.

Fergiński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Virginius, a to od łacińskiego przymiotnika virginius, virginia ‘ dziewiczy, dziewicza’, od virgo ‘dziewica’.

Ferkus -

Fethe - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fethke - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fetka - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fetkie - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fettka - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fettke - od imienia Teodor, w wersji wschodniosłowiańskiej Fedor.

Fiał - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiała - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałek - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałka - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałko - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałkowicz - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałkowski - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałków - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałowicz - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiałowski - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fic - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fice - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Ficht - od niemieckiego Fichte ‘sosna’.

Fichta - od niemieckiego Fichte ‘sosna’.

Fichte - od niemieckiego Fichte ‘sosna’.

Fichtner - od niemieckiego Fichte ‘sosna’.

Ficz - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fieberg - od dwuczłonowej nazwy terenowej, od Vieh ‘bydło’ i Berg ‘’góra’.

Fiec - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fiecz - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fierkus - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego qatarius, niemieckiego Quartier ‘ćwierć’, potem ‘dzielnica miasta’, wreszcie ‘pomieszczenie noclegowe’.

Fietsch - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fietz - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Fietze - w grupie nazwisk pochodzących od skrótów od pełnych imion rozpoczynających się na Wi- lub Fi- z przyrostkiem c-,-cz-, ca-, cza-, tsch-, tz-; mogą to być imiona typu Witosław, Witomysł lub Wincenty, Wiktor i staropolskie imię Więcesław.

Figa - od polskiego figa.

Figas -

Figat -

Figel - od figiel ‘psota, żart’.

Figelak - od figiel ‘psota, żart’.

Figelc - od figiel ‘psota, żart’.

Figelek - od figiel ‘psota, żart’.

Figelski - od figiel ‘psota, żart’.

Figiel - od figiel ‘psota, żart’.

Figielczak - od figiel ‘psota, żart’.

Figielek - od figiel ‘psota, żart’.

Figielewicz - od figiel ‘psota, żart’.

Figielman - od figiel ‘psota, żart’.

Figielski - od figiel ‘psota, żart’.

Figielus - od figiel ‘psota, żart’.

Figlarek - od figiel ‘psota, żart’; od figlarz.

Figlarowicz - od figiel ‘psota, żart’; od figlarz.

Figlarski - od figiel ‘psota, żart’; od figlarz.

Figlarz - od figiel ‘psota, żart’; od figlarz.

Figlasz - od figiel ‘psota, żart’; od figlarz.

Figlewicz - od figiel ‘psota, żart’.

Figlewski - od figiel ‘psota, żart’.

Figlon - od figiel ‘psota, żart’.

Figlus - od figiel ‘psota, żart’.

Figuś -

Figut -

Fijałek - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałka - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałkiewicz - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałko - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałkow - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałkowicz - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałkowski - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałło - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijało - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałowicz - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fijałowski - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fika - od łacińskiego tłumaczenia fikus, ficus ‘figa’ lub od fikać.

Fikowa - od łacińskiego tłumaczenia fikus, ficus ‘figa’ lub od fikać.

Fikus - od łacińskiego tłumaczenia fikus, ficus ‘figa’ lub od fikać.

Filar - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filara - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filarek - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filarowski - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filarski - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filary - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego rzeczownika villarius ‘mieszkaniec wsi’, od dolnoniemieckiego czasownika fillen ‘odzierać ze skóry’, filler ‘hycel, rakarz’.

Filbrand -

Filbrandt -

Filbrant -

Filc - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Filcek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Filckowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Filczek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Filczewski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fildebrand - od starogermańskiego imienia dwuczłonowego Wil(l)brand(t), Wil(l)debrond(t).

Fildebrandt - od starogermańskiego imienia dwuczłonowego Wil(l)brand(t), Wil(l)debrond(t).

Fildebrant - od starogermańskiego imienia dwuczłonowego Wil(l)brand(t), Wil(l)debrond(t).

Fioł - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fioła - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiołek - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiołka - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fiołkowski - od kociewskiego fiałek ‘nazwa kwiatu fiołek’; wyraz fiołek zapożyczony został z łacińskiego viola i w dawnej Polsce miał także postać fioł, fijoł, fiał, fijał.

Fir - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowych wyrazów fir ‘dowódca’ i ‘podoficer’, fira ‘rozpustna kobieta’ lub od wykrzyknika fir, fir! Odnoszącego się do ptaków.

Fira - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowych wyrazów fir ‘dowódca’ i ‘podoficer’, fira ‘rozpustna kobieta’ lub od wykrzyknika fir, fir! Odnoszącego się do ptaków.

Firchof - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej słowiańskiej nazwy wsi 1. albo Wierzchowa, po niemiecku Firchau w powiecie człuchowskim, albo 2. Wierzchowa, po niemiecku Virchow w powiecie drawskim.

Firchow - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej słowiańskiej nazwy wsi 1. albo Wierzchowa, po niemiecku Firchau w powiecie człuchowskim, albo 2. Wierzchowa, po niemiecku Virchow w powiecie drawskim.

Firchów - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej słowiańskiej nazwy wsi 1. albo Wierzchowa, po niemiecku Firchau w powiecie człuchowskim, albo 2. Wierzchowa, po niemiecku Virchow w powiecie drawskim.

Firin - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowych wyrazów fir ‘dowódca’ i ‘podoficer’, fira ‘rozpustna kobieta’ lub od wykrzyknika fir, fir! Odnoszącego się do ptaków; też od imienia Zefiryn z pominięciem początkowej sylaby Ze-.

Firkus - w grupie nazwisk pochodzących od łacińskiego qatarius, niemieckiego Quartier ‘ćwierć’, potem ‘dzielnica miasta’, wreszcie ‘pomieszczenie noclegowe’.

Firus - w grupie nazwisk pochodzących od szafir, też safir, zafir ‘kamień szlachetny’.

Firuś - w grupie nazwisk pochodzących od szafir, też safir, zafir ‘kamień szlachetny’.

Firyn - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowych wyrazów fir ‘dowódca’ i ‘podoficer’, fira ‘rozpustna kobieta’ lub od wykrzyknika fir, fir! Odnoszącego się do ptaków; też od imienia Zefiryn z pominięciem początkowej sylaby Ze-.

Firynowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowych wyrazów fir ‘dowódca’ i ‘podoficer’, fira ‘rozpustna kobieta’ lub od wykrzyknika fir, fir! Odnoszącego się do ptaków; też od imienia Zefiryn z pominięciem początkowej sylaby Ze-.

Firzbak - od nazwy miejscowej Fischbach po polsku Karpniki, powiat jeleniogórski, Niewodnica, powiat kętrzyński, Niewodniki, powiat niemodliński.

Fischbach - od nazwy miejscowej Fischbach po polsku Karpniki, powiat jeleniogórski, Niewodnica, powiat kętrzyński, Niewodniki, powiat niemodliński.

Fischoeder - od niemieckiego Fisch ‘ryba’ i średnio-dolno-niemieckiego Eder ‘plot pleciony i ‘ogrodzony kawałek pola’ = ‘ogrodzony staw rybny’.

Fiszbach - od nazwy miejscowej Fischbach po polsku Karpniki, powiat jeleniogórski, Niewodnica, powiat kętrzyński, Niewodniki, powiat niemodliński.

Fiszbak - od nazwy miejscowej Fischbach po polsku Karpniki, powiat jeleniogórski, Niewodnica, powiat kętrzyński, Niewodniki, powiat niemodliński.

Fiszeder - od niemieckiego Fisch ‘ryba’ i średnio-dolno-niemieckiego Eder ‘plot pleciony i ‘ogrodzony kawałek pola’ = ‘ogrodzony staw rybny’.

Fitkał - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej na Vietkow nazwy wsi Witkowo w powiecie słupskim.

Fitkało - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej na Vietkow nazwy wsi Witkowo w powiecie słupskim.

Fitkau - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej na Vietkow nazwy wsi Witkowo w powiecie słupskim.

Fittkau - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej na Vietkow nazwy wsi Witkowo w powiecie słupskim.

Fittkow - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej na Vietkow nazwy wsi Witkowo w powiecie słupskim.

Flam - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flama - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flamczyk - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flamm - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flamma - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flammer - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flamowicz - od niemieckiego Flamme, angielskiego flame, francuskiego flamme, łacińskiego flamma ‘płomień’.

Flickow - od nazwy wsi Flinkow, dziś Włynkowo w powicie słupskim, notowanej jako Flinco, Flincou, Wlinko.

Flinkowski - od nazwy wsi Flinkow, dziś Włynkowo w powicie słupskim, notowanej jako Flinco, Flincou, Wlinko.

Flis - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisak - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisakowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flischek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisiakowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisiewicz - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisik - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisikowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisiński - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisiuk - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliskiewicz - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisnik - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisnikowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliss - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flissakowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flissek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flissikowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisykowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flisz - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliszek - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliszewicz - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliszewski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Fliszkiewicz - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flizak - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flizik - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flizikowski - od średnio-wysoko-niemieckiego vilz, nowo-wysoko-niemieckiego Filz ‘filc, pilśń, włochaty materiał’, w przenośni też ‘skąpiec’; współcześnie w niemczyźnie Filz również znaczy ‘skąpiec’.

Flockau - od nazwy miejscowości Flockau, obocznie Kallischken, od 1945 r. Kaiszki w powiecie piskim.

Flok - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Flock ‘kosmyk, platek, kłak’, zapożyczonego od łacińskiego floccus ‘kosmyk’.

Flokau - od nazwy miejscowości Flockau, obocznie Kallischken, od 1945 r. Kaiszki w powiecie piskim.

Flokiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Flock ‘kosmyk, platek, kłak’, zapożyczonego od łacińskiego floccus ‘kosmyk’.

Flokowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Flock ‘kosmyk, platek, kłak’, zapożyczonego od łacińskiego floccus ‘kosmyk’.

Fobka - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fobke - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fojtczak - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtek - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtel - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojter - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtok - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtor - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtowicz - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtowski - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojtuch - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojucki - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojud - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojudzki - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojul - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojut - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojutk - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojutkowski - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Fojutowski - pochodzi od dawnego niemieckiego rzeczownika Voit, dziś Vogt ‘wójt’; też od kaszubskiego fojut ‘urwis, łobuz niecnota’.

Folar - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folaron - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folarowski - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folaryński - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folarz - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Folarzyński - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Foluszny - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Foluszyński - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fopka - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fopke - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Foppke - od zdrobnienia imienia chrześcijańskiego Fabian, to od łacińskiego przydomka Fabianus, to od rodu Fabia; nazwa rodu z kolei od łacińskiego faba, fabae ‘bób’, też ‘fasola’.

Fordan - od apelatywu fordan, fordon ‘poborca podatku przewozowego na wiśle’ lub od nazwy miejscowej Fordon (dzielnica Bydgoszczy), a historycznie miasta pod Bydgoszczą nad Wisłą.

Fordon - od apelatywu fordan, fordon ‘poborca podatku przewozowego na wiśle’ lub od nazwy miejscowej Fordon (dzielnica Bydgoszczy), a historycznie miasta pod Bydgoszczą nad Wisłą.

Fordonski - od apelatywu fordan, fordon ‘poborca podatku przewozowego na wiśle’ lub od nazwy miejscowej Fordon (dzielnica Bydgoszczy), a historycznie miasta pod Bydgoszczą nad Wisłą.

Fordoński - od apelatywu fordan, fordon ‘poborca podatku przewozowego na wiśle’ lub od nazwy miejscowej Fordon (dzielnica Bydgoszczy), a historycznie miasta pod Bydgoszczą nad Wisłą.

Formel - od niemieckiego wyrazu pospolitego Vormehl ‘przednia, dobra mąka’.

Formela - od niemieckiego wyrazu pospolitego Vormehl ‘przednia, dobra mąka’.

Formele - od niemieckiego wyrazu pospolitego Vormehl ‘przednia, dobra mąka’.

Formell - od niemieckiego wyrazu pospolitego Vormehl ‘przednia, dobra mąka’.

Formella - od niemieckiego wyrazu pospolitego Vormehl ‘przednia, dobra mąka’.

Fos - od dolnoniemieckiego Voss, górnoniemieckiego Fochs ‘lis’.

Foss - od dolnoniemieckiego Voss, górnoniemieckiego Fochs ‘lis’.

Frajberg - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Frajberger - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Frajtag - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Frajtak - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Frajtog - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Frankenstein - od nazwy miejscowej Frankenstein (tak nazwywały się między innymi Ząbkowice Śląskie).

Frankestein - od nazwy miejscowej Frankenstein (tak nazwywały się między innymi Ząbkowice Śląskie).

Frankiensztajn - od nazwy miejscowej Frankenstein (tak nazwywały się między innymi Ząbkowice Śląskie).

Frater - od łacińskiego rzeczownika Frater ‘brat’.

Fraumberger - w grupie nazwisk pochodzących od obocznych zapisów nazwy miasta Frombork w województwie olsztyńskim.

Fred - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Freda - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Fredyk - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Freest - od zniemczonej fonetycznie słowiańskiej nazwy miejscowej Wrzeście w powiecie lęborskim i w powiecie słupskim.

Freiberg - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Freiberger - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Freiberk - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Freist - od zniemczonej fonetycznie słowiańskiej nazwy miejscowej Wrzeście w powiecie lęborskim i w powiecie słupskim.

Freister - od zniemczonej fonetycznie słowiańskiej nazwy miejscowej Wrzeście w powiecie lęborskim i w powiecie słupskim.

Freitag - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Freitak - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Freiwald - od nazwy miasta Freinewalde, po polsku Chociwel w województwie szczecińskim, to od nowo-wysoko-niemieckiego frei ‘wolny’ i wolt ‘las’.

Frejberg - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Frejburg - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Frejtag - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Frejtak - od niemieckiego rzeczownika Freitag ‘piątek’.

Frese - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fresenko - odczytywane jako Wrzecionko.

Fresonke - odczytywane jako Wrzecionek.

Fresse - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Frest - od zniemczonej fonetycznie słowiańskiej nazwy miejscowej Wrzeście w powiecie lęborskim i w powiecie słupskim.

Frestaj - od zniemczonej fonetycznie słowiańskiej nazwy miejscowej Wrzeście w powiecie lęborskim i w powiecie słupskim.

Freymark - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Freza - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fribes - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Fridenberger - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedberg - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedemberg - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedenberg - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedenberger - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedensberg - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedenstat - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedhof - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friedlaender - od nazwy miejscowej Friedland, dziś Mieroszów w powiecie wałbrzyskim, Preussisch Friedland w powiecie człuchowskim, zwanej obocznie po polsku Debrzno, Märkisch Friedland, dziś Mirosławice w powiecie wałeckim.

Friedlander - od nazwy miejscowej Friedland, dziś Mieroszów w powiecie wałbrzyskim, Preussisch Friedland w powiecie człuchowskim, zwanej obocznie po polsku Debrzno, Märkisch Friedland, dziś Mirosławice w powiecie wałeckim.

Friedländer - od nazwy miejscowej Friedland, dziś Mieroszów w powiecie wałbrzyskim, Preussisch Friedland w powiecie człuchowskim, zwanej obocznie po polsku Debrzno, Märkisch Friedland, dziś Mirosławice w powiecie wałeckim.

Friedlender - od nazwy miejscowej Friedland, dziś Mieroszów w powiecie wałbrzyskim, Preussisch Friedland w powiecie człuchowskim, zwanej obocznie po polsku Debrzno, Märkisch Friedland, dziś Mirosławice w powiecie wałeckim.

Friedwald - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Friess - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Frieze - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Frigenwolt - od nazwy miasta Freinewalde, po polsku Chociwel w województwie szczecińskim, to od nowo-wysoko-niemieckiego frei ‘wolny’ i wolt ‘las’.

Frimark - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Froböse - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Fromberg - w grupie nazwisk pochodzących od obocznych zapisów nazwy miasta Frombork w województwie olsztyńskim.

Frommberg - w grupie nazwisk pochodzących od obocznych zapisów nazwy miasta Frombork w województwie olsztyńskim.

Fruboes - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frűboes - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Fruehmark - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frűhmark - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frybark - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Fryberg - od nazwy miejscowej Freiberg, po polsku Czajczyn, w powiecie myśliborskim, w województwie szczecińskim.

Frybes - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybeś - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybez - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybeza - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybezowski - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybis - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Fryboes - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybus - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybys - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Frybyś - od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika vro, niemieckiego frűch ‘wczesny, wcześnie’ i od średnio-dolno-niemieckiego przymiotnika böse ‘zły’, co mogło znaczyć ‘wcześnie zły, stracony, zepsuty’.

Fryd - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Fryda - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydberg - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydberger - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydenberger - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydenbergier - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydeńbergier - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydheim - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydko - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydland - od nazwy miejscowej Friedland, dziś Mieroszów w powiecie wałbrzyskim, Preussisch Friedland w powiecie człuchowskim, zwanej obocznie po polsku Debrzno, Märkisch Friedland, dziś Mirosławice w powiecie wałeckim.

Frydland - od nazw miejscowych lub terenowych z pierwszym członem od staro-wysoko-niemieckiego fridu, nowo-wysoko-niemieckiego Frieden ‘pokój’ (częste).

Frydrych - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydrychowicz - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydrychowski - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydyński - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydziak - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydziński - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frydzyński - od zdrobnienia imienia Fryderyk, z niemieckiego Fridrich, oznaczającego w niemczyźnie ‘władcę pokoju’.

Frymak - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frymarek - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frymark - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frymarkiewicz - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frymarski - od staropolskiego rzeczownika frymark w znaczeniu: ‘zamiana’, ‘jarmark, targ wolny od ograniczeń cechowych’, ‘handel wymienny’.

Frys - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Frysa - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryska - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryske - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryske - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryskiewicz - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Frysna - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Frysny - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Frysz - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryszka - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryszke - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryszkie - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryszko - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryś - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśka - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśke - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśkiewicz - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśkowski - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśna - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryśny - od niemieckiego przymiotnika frisch ‘świeży, rześki, żwawy’, ‘ochoczy’, też ‘młody’ i ‘piękny’.

Fryz - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryza - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryze - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryzka - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryż - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryża - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fryże - nazwisko odetniczne, pochodzące od określenia mieszkańca Fryzji ‘pólnocnej części Holandii’.

Fuchs - od dolnoniemieckiego Voss, górnoniemieckiego Fochs ‘lis’.

Fulara - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fularczik - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fularczyk - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fularski - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fularyński - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Fularz - w grupie nazwisk pochodzących od folarz, folusznik ‘człowiek, który folował, czyli spilśniał’; od fular ‘rodzaj tkaniny jedwabnej; chustka na głowę i do nosa z tejże tkaniny’.

Furdak - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furdal - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furdała - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furdol - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furdoń - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furduk - od rzeczownika furda ‘rzecz małej wagi’.

Furt - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furta - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtacz - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtak - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtakowski - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtal - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtan - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtap - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtas - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtaś - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtek - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furter - od rzeczownika furta ‘brama’.

Furtęga - od rzeczownika furta ‘brama’.

Gabriel - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrjel - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrukiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabruś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrych - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrychowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrychowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrychowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryel - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryelczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryelewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryelski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryjałowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryjelów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryjelski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrylewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryliszyn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrylowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryłowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryniewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrynowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryołek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryończyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrys - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrysiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabrysiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryszak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryszek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryszewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryszuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gabryś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gac - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaca - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacek - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacke - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacki - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gackiewicz - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacko - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gackowiak - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gackowicz - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gackowiec - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gackowski - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacoń - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacowski - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacur - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacura - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacuta - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gacyk - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczek - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczewski - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczka - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczki - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczkiewicz - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gaczkowski - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gadebusch - od nazwy miasta powiatowego Gadebusch w obwodzie Schwerin w Maklemburgii.

Gadebusz - od nazwy miasta powiatowego Gadebusch w obwodzie Schwerin w Maklemburgii.

Gadebuszewski - od nazwy miasta powiatowego Gadebusch w obwodzie Schwerin w Maklemburgii.

Gadomski - od nazwy miejscowości Gadomiec, dziś jest Gadomiec-Barany w powiecie ostrołęckim.

Gadon - od nazwy miejscowości Gadomiec, dziś jest Gadomiec-Barany w powiecie ostrołęckim; od czasownika gadać.

Gadoń - od nazwy miejscowości Gadomiec, dziś jest Gadomiec-Barany w powiecie ostrołęckim; od czasownika gadać.

Gaffke - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gafk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gafka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gafke - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gaik - od gaj ‘lasek’.

Gaiński - od gaj ‘lasek’.

Gaj - od gaj ‘lasek’.

Gajda - od kaszubskiego gajda ‘noga’; też ‘mężczyzna wyrośnięty, drągal’; od gajda ‘człowiek słabowity, niezdolny do pracy’; od gajdus ‘człowiek długonogi, wyrośnięty’.

Gajdowski - od kaszubskiego gajda ‘noga’; też ‘mężczyzna wyrośnięty, drągal’; od gajda ‘człowiek słabowity, niezdolny do pracy’; od gajdus ‘człowiek długonogi, wyrośnięty’.

Gajdus - od kaszubskiego gajda ‘noga’; też ‘mężczyzna wyrośnięty, drągal’; od gajda ‘człowiek słabowity, niezdolny do pracy’; od gajdus ‘człowiek długonogi, wyrośnięty’.

Gajewicz - od gaj ‘lasek’.

Gajewniczek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich rzeczowników gajownik, gajewnik w znaczeniu ‘leśniczy’.

Gajewnik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich rzeczowników gajownik, gajewnik w znaczeniu ‘leśniczy’.

Gajewski - od nazw miejscowych typu Gaj, gmina Śrem, województwo poznańskie; gmina Mogilany, województwo płockie; kresy południowo-wschodnie, Gajew, gmina Witonia, województwo płockie.

Gajk - od gaj ‘lasek’.

Gajka - od gaj ‘lasek’.

Gajke - od gaj ‘lasek’.

Gajowniczek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich rzeczowników gajownik, gajewnik w znaczeniu ‘leśniczy’.

Gajownik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskich rzeczowników gajownik, gajewnik w znaczeniu ‘leśniczy’.

Gajowski - od nazw miejscowych typu Gaj, gmina Śrem, województwo poznańskie; gmina Mogilany, województwo płockie; kresy południowo-wschodnie, Gajew, gmina Witonia, województwo płockie.

Gallon - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galoff - od nazwy miejscowej Galowo, po niemiecku Galow, w powiecie szczecineckim.

Galon - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galonek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galonia - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galonka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galoń - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galończyk - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galoński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galow - od nazwy miejscowej Galowo, po niemiecku Galow, w powiecie szczecineckim.

Galuhn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Galun - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika galon ‘tasiemka ze srebrnej albo złotej lamy’ lub od zdrobnień Gal, Gala od imienia Gaweł.

Gamba - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gambe - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gambka - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gamela - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamelski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamełko - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamla - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamlat - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamlej - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamli - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gamehl w powiecie Wismar w Maklemburgii; od gamać się ‘iść powoli’, gamajda ‘niedołęga’, od śląskiego gamlać ‘jeść od niechcenia’.

Gamracki - od gamrat ‘zalotnik, kochanek lubieżny, rozpustnik’.

Gamrat - od gamrat ‘zalotnik, kochanek lubieżny, rozpustnik’.

Gamratowski - od gamrat ‘zalotnik, kochanek lubieżny, rozpustnik’.

Gamrot - od gamrat ‘zalotnik, kochanek lubieżny, rozpustnik’.

Gamroth - od gamrat ‘zalotnik, kochanek lubieżny, rozpustnik’.

Gańcza - od rzeczownika goniec.

Gańczak - od rzeczownika goniec.

Gańczakowski - od rzeczownika goniec.

Gańczar - od rzeczownika goniec.

Gap - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapa - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapik - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapikowski - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapinski - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapiński - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Gapski - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Garb - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Garba - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Garbacz - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Garbaty - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Garbisch - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Garbisz - w grupie nazwisk pochodzących od garb ‘wyrosłość na grzbiecie; nierówne wyrosłości, wypukłości w terenie’.

Gatz - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gatza - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gatzke - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gatzki - od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gawek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawel - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gaweł - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawełczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawełda - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawełek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawełka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia chrześcijańskiego Gaweł.

Gawin - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawina - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawino - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawinowicz - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawinski - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawiński - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gawrich - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrisz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawryjołek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrylik - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawryluk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrysiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrysz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawryś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrzyał - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrzyjak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gawrzyjaś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia pochodzenia starohebrajskiego od geber ‘mąż’ i el ‘Bóg’, oznaczającego ‘męża Bożego’.

Gazak - prawdopodobnie od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gazd - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazda - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdała - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdan - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdek - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdowicz - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdowski - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdulski - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazduła - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gazdzikowski - od gazda ‘bogaty gospodarz u górali’.

Gaze - prawdopodobnie od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gazecki - prawdopodobnie od Gac ‘forma zdrobnionego lub spieszczonego imienia Gaweł.

Gąszcak - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszcz - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczar - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczecki - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczek - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczera - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczewski - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczyk - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gąszczyński - od rzeczownika gąszcz na ‘tego, co w okolicy gąszczu zamieszkał’.

Gbur - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburczak - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburczyk - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburczykowski - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburczyński - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburek - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburkowski - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburski - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburyk - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gburzyński - od zapożyczonego z języka niemieckiego rzeczownika gbur ‘człowik nieokrzesany, grubianin, prostak, cham’.

Gdanetz - od nazwy miasta Gdańsk.

Gdaniec - od nazwy miasta Gdańsk.

Gdanietz - od nazwy miasta Gdańsk.

Gdański - od nazwy miasta Gdańsk.

Gdynia - od nazwy miasta Gdynia, dawnej wsi kościelnej, stanowiącej uposażenie kartuzów, której nazwa wywodzi się od przymiotnika g?d? ‘mokry, wilgotny’.

Gdynko - od nazwy miasta Gdynia, dawnej wsi kościelnej, stanowiącej uposażenie kartuzów, której nazwa wywodzi się od przymiotnika g?d? ‘mokry, wilgotny’.

Gdyński - od nazwy miasta Gdynia, dawnej wsi kościelnej, stanowiącej uposażenie kartuzów, której nazwa wywodzi się od przymiotnika g?d? ‘mokry, wilgotny’.

Gec - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Geca - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gece - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gecewicz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Ged - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Geda - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Gede - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Gedecki - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Gedek - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Gedek - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Gedeon - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Gedeon - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Gedion - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Gedka - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Gedke - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Gedz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gelda - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Geldarski - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Gełda - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Gełdon - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Gemba - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gembka - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Genc - od rzeczownika goniec.

Genca - od rzeczownika goniec.

Genz - od rzeczownika goniec.

Genza - od rzeczownika goniec.

Gers - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerschewka - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gersok - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerss - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gersz - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszak - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszanin - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszke - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszkow - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszon - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszonowicz - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszoń - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerszyński - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gerś - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Geschka - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Geschkau - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Geschke - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Geschke - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Geszka - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Geszkau - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Geszke - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Getka - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Getke - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Getz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gęba - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gębala - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gębara - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gębka - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gębski - w grupie nazwisk pochodzących od gęba, gębka ‘mała gęba’.

Gęcek - od gędziec ‘muzyk, grajek’.

Giba - od giąć, gibać, gibki.

Gibała - od giąć, gibać, gibki.

Gibas - od giąć, gibać, gibki.

Gibowicz - od giąć, gibać, gibki.

Gibowski - od giąć, gibać, gibki.

Gideon - od imienia biblijnego Gedeon; też od hebrajskiego Gedeon ‘drwal, rębacz’, też ‘wojownik’.

Giec - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gieca - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Giece - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Giecewicz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gieć - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gieda - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Giedo - w grupie nazwisk pochodzących od Gedeon, znanego w Polsce od połowy XII wieku też w formach zdrobniałych G (i)edek, G (i)edka, G (i)edko.

Giedz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Giedź - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Giełda - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdan - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdanowski - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdczyński - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdon - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdoń - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdowski - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Giełdziński - od rzeczownika giełda, który w dawnej polszczyźnie oznaczał też ‘karczmę’.

Gien - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienap - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienas - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienc - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienda - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienej - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gieneja - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gieniec - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienier - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gienik - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gier - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierada - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego wyrazu gierada ‘wyprawa ślubna panny’.

Gieradka - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego wyrazu gierada ‘wyprawa ślubna panny’.

Gierodka - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego wyrazu gierada ‘wyprawa ślubna panny’.

Giers - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Giersa - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Giersch - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierschner - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Giersz - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszak - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszal - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszał - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszanin - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszel - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszewicz - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gierszewski - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Gietz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Gilbas - od giąć, gibać, gibki.

Gildemajster - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gildemeister - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gilmaister - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gilmajster - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gilmeister - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gilmejster - od niemieckiego rzeczownika Gildenmeister ‘mistrz gildii’.

Gina - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginak - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginal - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginap - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginas - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginat - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gineja - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginel - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginett - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginew - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Giniec - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gino - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Ginoł - w grupie nazwisk pochodzących od co najmniej trzech podstaw, które dziś już trudno rozgraniczyć: od czasownika ginąć, od imienia cerkiewnego Jewgienij ‘Eugeniusz’, też od imion litewskich i litewskich nazw osobowych, też od zniemczonej nazwy miejscowej Gi (e)nau.

Gintar - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Ginter - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Ginther - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Gintner - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Gintrowicz - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Gintrowski - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Girsz - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Girsza - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Girszewski - od Giersz pierwotnego spieszczenia imienia Jerzy.

Giska - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Giszka - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Gischkau, dziś Juszkowo pod Pruszczem Gdańskim; niektóre formy od giża ‘tylna noga świni’.

Glapa - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Glapiak - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Glapiński - od gap, gapa ‘człowiek bezmyślnie przyglądający się czemuś; też: safanduła, niezdara, niedojda lub sierota, kaleka’.

Glasenapp - od dolnoniemieckiego rzeczownika Glasenopp lub Glasnapp ‘szklana miska’.

Glaznap - od dolnoniemieckiego rzeczownika Glasenopp lub Glasnapp ‘szklana miska’.

Glaznapp - od dolnoniemieckiego rzeczownika Glasenopp lub Glasnapp ‘szklana miska’.

Gleich - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Glejch -

Glenc - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Gleń - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Gleńsk - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Gleński - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Glewiński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Glich - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Glicha - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Glicher - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Glichowski - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Gliech - od średnio-wysoko-niemieckiego gleich, dolnoniemieckiego gliech ‘równy, jednakowy, podobny’.

Gliwa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Gliwiak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Gliwiński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Gliwka - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gliwa ‘rodzaj grzyba’, od przymiotnika gliwy ‘koloru zgniłego, brudno-kasztanowatego’, też od gliwieć ‘pokrywać się śluzem’.

Gloc - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Gloca - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Glocer - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Glogar - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Gloger - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Glogger - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Glogier - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Glogowita - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Glogowski - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Glon - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glona - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Gloner - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glonka - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glonke - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glonkowski - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego rzeczownika glon ‘’gruby kawał chleba’, zdrobniale glónc ‘wielki kawał chleba’; od gleń, glenia, glonek ‘o kromce chleba’.

Glos - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosa - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Gloser - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosicki - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosnek - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosowic - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosowicz - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glosowitz - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Gloss - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glot - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Glut (h), Glot (h), Gliut odpowiadają staropolskiej postaci wyrazu glut, glót ‘kula, śrut, siekaniec z ołowiu i żelaza’.

Gloth - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Glut (h), Glot (h), Gliut odpowiadają staropolskiej postaci wyrazu glut, glót ‘kula, śrut, siekaniec z ołowiu i żelaza’.

Glotz - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Glut (h), Glot (h), Gliut odpowiadają staropolskiej postaci wyrazu glut, glót ‘kula, śrut, siekaniec z ołowiu i żelaza’.

Glotz - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Gloza - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glozak - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glozeniak - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glozicki - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Gloziński - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glozna - od glozna ‘kostka u nogi’.

Gloznek - od glozna ‘kostka u nogi’.

Glozniak - od glozna ‘kostka u nogi’.

Glozowic - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glozowicz - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Gluc - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Glucek - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gloc, Glotz, Gluc to warianty nazwiska Gloza; wywodzi się też od dwuczłonowych imion niemieckich z rdzeniem hlut, lut ‘jasny, wyraźny’, też ‘głośny’.

Glus - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glusa - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glusing - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Glut - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Glut (h), Glot (h), Gliut odpowiadają staropolskiej postaci wyrazu glut, glót ‘kula, śrut, siekaniec z ołowiu i żelaza’.

Gluth - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Glut (h), Glot (h), Gliut odpowiadają staropolskiej postaci wyrazu glut, glót ‘kula, śrut, siekaniec z ołowiu i żelaza’.

Gluzna - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Głąb - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąba - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbacz - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbala - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbała - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbczyński - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbecki - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbek - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbiak - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbica - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbiec - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbień - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbik - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbik - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbikowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbin - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbinski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbiński - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbkowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbowicz - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głąbowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głembin - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głembowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębicki - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębikowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębin - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębiński - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębkowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębowicz - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głębski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głęmbowski - od głąb ‘głupiec; gruba, krótka łodyga kapusty, także ‘uprawiający lub sprzedający kapustę’; może też od głąb, głębi ‘głębia’.

Głogowski - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej postaci nazwy miasta Głogów.

Głos - od glos.

Głoza - od glos.

Głoziński - od glos.

Głożak - od glos.

Głożek - od glos.

Głuza - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Głuzek - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Głuzman - w interpretacji E. Brezy nazwiska typu Gluza, Glos (a) pochodzą od notowanego już w staropolszczyźnie rzeczownika gloza, glosa ‘komentarz do trudniejszych miejsc w tekście, wykład objaśniający, glossa; potem brzmiał on także gloza, gluza i miał dodatkowo znaczenie ‘uszczerbek, szkoda, uszkodzenie’.

Gnaciak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnaciewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnacik - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnacikowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnaciński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnaciuk - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnaczyński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnadczyński - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnadt - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnat - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatenko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatkowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatt - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatyna - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatyszak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnatyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika gnat ‘długa, duża kość’ lub od imienia Ignacy w wariancie wschodniosłowiańskim Ignat, Ihnat.

Gnib - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnib - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gniba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnibba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnibowski - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnip - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnyb - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnyba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnybek - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnybka - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnybowicz - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Gnybowski - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Goc - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Goca - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gocan - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gocek - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gocel - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gocz - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Goczek - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Goczke - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Godau - od nazwy miejscowej Godów, dziś część Radomia.

Godawa - od nazwy miejscowej Godów, dziś część Radomia.

Godowa - od nazwy miejscowej Godów, dziś część Radomia.

Godowski - od nazwy miejscowej Godów, dziś część Radomia.

Godów - od nazwy miejscowej Godów, dziś część Radomia.

Goetz - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Goetzen - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Goetzki - od starotestamentowego imienia Gedeon, jakie nosił jeden z głównych sędziów Izraela.

Goiński - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojk - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojka - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojke - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojko - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojny - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Gojtowski - od nazwy wsi Godętowo w lęborskim, notowanej w źródłach w drugiej połowie XIII wieku.

Golał - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gollau, w powiecie Dannenberg w Dolnej Saksonii, Bawarii, w powiecie Królewiec.

Golau - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gollau, w powiecie Dannenberg w Dolnej Saksonii, Bawarii, w powiecie Królewiec.

Goleniewicz - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleniewski - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleniowski - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleń - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleńczak - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleńczuk - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleńczyk - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goleński - od goleń ‘część nogi od kolana do stopy’.

Goliński - od nazw miejscowych Golin w powiecie rawskim, Goliny w powiecie sieradzkim, Goliny w powiecie kościańskim.

Golnau - od zniemczonej nazwy miasta Goleniów Gollnow (szczecińskie).

Golnow - od zniemczonej nazwy miasta Goleniów Gollnow (szczecińskie).

Golo - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gollau, w powiecie Dannenberg w Dolnej Saksonii, Bawarii, w powiecie Królewiec.

Golow - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Gollau, w powiecie Dannenberg w Dolnej Saksonii, Bawarii, w powiecie Królewiec.

Gołąb - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbczyk - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbecki - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbek - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbiewski - od nazw miejscowych Gołąbiewo, Gołębiewo.

Gołąbiński - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbiowski - od nazw miejscowych Gołąbiewo, Gołębiewo.

Gołąbk - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbka - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołąbko - od gołąb ‘nazwa ptaka’.

Gołyński - od nazwy wsi Gołynio, dziś Gołymin w województwie ciechanowskim.

Gomor - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomoracki - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomoradzki - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomorak - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomorek - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomorka - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomorodzki - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Gomorski - od nazwy biblijnego miasta Gomora, zniszczonego przez Boga ogniem i siarką z powodu grzesznego życia jego mieszkańców.

Goniec - od rzeczownika goniec.

Gończ - od rzeczownika goniec.

Gończa - od rzeczownika goniec.

Gończar - od rzeczownika goniec.

Gorla - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlich - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlicki - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlik - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlikowski - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlin - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorliński - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorlo - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorloff - w grupie nazwisk pochodzących od gorlić się ‘oburzać się’, od wschodniosłowiańskiego gorło ‘gardło’ lub od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzalecki - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzała - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzałek - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzela - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzelczak - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzelczyk - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzelec - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzelecki - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzeletz - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzelic - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzeł - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gorzełecki - w grupie nazwisk pochodzących od zdrobnień imienia Gorzysław.

Gosch - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Gospodar - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarczuk - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarczyk - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarek - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarek - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarewicz - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarowicz - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarski - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarszyn - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarz - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarzec - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodarzyk - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospodorz - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospos - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Gospoś - od rzeczownika pospolitego gospodarz o wielu znaczeniach, między innymi ‘głowa rodziny, domu, właściciel, zarządca’, też ‘przyjmujący w gościnę, właściciel zajazdu’.

Goss - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Gossa - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Gosse - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Gossmann - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Gost - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostal - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostał - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostek - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostembski - od nazwy wsi Gostomie w powiecie kościerski, dawniej kartuskim).

Gostemczyk - od zdrobnień imion typu Gościmir, Gościsław.

Gostemski - od nazwy wsi Gostomie w powiecie kościerski, dawniej kartuskim).

Gostenczyk - od zdrobnień imion typu Gościmir, Gościsław.

Gostik - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostka - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostkowski - od nazwy wsi Gostkowa w gminie Miejska Górka, województwo leszczyńskie, Gostkowo, dziś Stary i Nowy Gostków w gminie Wartkowice, w województwie sieradzkim, Gostkowo w gminie Obryte, w województwie ostrołęckim; od nazwy wsi Gostkowo pod Bytowem.

Gostok - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostoł - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostomczyk - od zdrobnień imion typu Gościmir, Gościsław.

Gostomski - od nazwy wsi Gostomie w powiecie kościerski, dawniej kartuskim).

Gostoń - od zdrobnień imion typu Gościmir, Gościsław.

Gostończyk - od zdrobnień imion typu Gościmir, Gościsław.

Gostół - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostuł - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostych - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostylla - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostyła - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gostyń - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gosz - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Goszek - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Goszka - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Goszkiewicz - od zdrobnień staropolskich i staro pomorskich imion z rdzeniem gości-, np.Gościlub, Gościmir, Gościsław, Gościwid, Gościwit itp.

Goś - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gotsberg - od nazwy miejscowej Gotsberg, dziś Boguszów w powiecie wałbrzyskim.

Gotsch - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gotscha - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gottberg - od nazwy miejscowej Gottberg, dziś Boguszyny w powiecie pyrzyckim.

Gottwald - od nazwy miejscowej Gottwald (dziś Koszwały pod Gdańskiem lub dzisiejszy Bożęcin w gminie Morąg w województwie olsztyńskim) albo od germańskiego imienia Gottwald, to od Gott ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckiego waltan ‘rządzić, panować’.

Gotwald - od nazwy miejscowej Gottwald (dziś Koszwały pod Gdańskiem lub dzisiejszy Bożęcin w gminie Morąg w województwie olsztyńskim) albo od germańskiego imienia Gottwald, to od Gott ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckiego waltan ‘rządzić, panować’.

Gotwalski - od nazwy miejscowej Gottwald (dziś Koszwały pod Gdańskiem lub dzisiejszy Bożęcin w gminie Morąg w województwie olsztyńskim) albo od germańskiego imienia Gottwald, to od Gott ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckiego waltan ‘rządzić, panować’.

Gowin - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Gowiński - od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Goyk - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Goyka - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Goyke - od gaj ‘lasek’ lub od goić ‘leczyć’.

Goytowski - od nazwy wsi Godętowo w lęborskim, notowanej w źródłach w drugiej połowie XIII wieku.

Gówinek - prawdopodobnie od Gawin ‘historyczne zdrobnienie od imienia Gaweł’.

Grabow - od nazwy wsi Grabowo, zniemczonej na Grabow na Pomorzy Gdańskim.

Grabowa - od przymiotnika grabowy.

Grabowic - od nazwy wsi Grabowo, zniemczonej na Grabow na Pomorzy Gdańskim.

Grabowicz - od nazwy wsi Grabowo, zniemczonej na Grabow na Pomorzy Gdańskim.

Grabowski - od nazwy wsi Grabowo, zniemczonej na Grabow na Pomorzy Gdańskim.

Grabowy - od przymiotnika grabowy.

Grambo - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Grambow - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Gramens - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Gramenz Grzmiąca, nazw wsi w szczecineckim i bytowskim.

Gramentz - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Gramenz Grzmiąca, nazw wsi w szczecineckim i bytowskim.

Gramenz - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Gramenz Grzmiąca, nazw wsi w szczecineckim i bytowskim.

Granc - od rzeczownika pospolitego granica.

Grancow - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grancowski - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Granców - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grancyn - od zniemczonej nazwy wsi słowiańskiej Grąsino, po niemiecku Granzin w powiecie słupskim.

Granetzny - od rzeczownika pospolitego granica.

Granica - od rzeczownika pospolitego granica.

Graniczka - od rzeczownika pospolitego granica.

Graniczko - od rzeczownika pospolitego granica.

Graniczny - od rzeczownika pospolitego granica.

Granieczny - od rzeczownika pospolitego granica.

Granietzny - od rzeczownika pospolitego granica.

Grans - od rzeczownika pospolitego granica.

Gransch - od rzeczownika pospolitego granica.

Gransz - od rzeczownika pospolitego granica.

Grantz - od rzeczownika pospolitego granica.

Grantze - od rzeczownika pospolitego granica.

Granz - od rzeczownika pospolitego granica.

Granzin - od zniemczonej nazwy wsi słowiańskiej Grąsino, po niemiecku Granzin w powiecie słupskim.

Granzow - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grańców - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grap - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grapa - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Graper - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grapka - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grapp - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grapski - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grąbka - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Grąbkowski - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Grąd - od grąd ‘wzniesienie terenu’.

Grąda - od grąd ‘wzniesienie terenu’.

Grąza - od staropolskiego czasownika gręzić ‘ponurzać, potapiać, utapiać’; ‘tonąć w bagnie, w wodzie, w topielisku’.

Grązek - od staropolskiego czasownika gręzić ‘ponurzać, potapiać, utapiać’; ‘tonąć w bagnie, w wodzie, w topielisku’.

Grebin - od nazwy miejscowej Grabino, dziś Grabiny Duchowne i Grabiny-Zameczek, gmina Pszczółki, powiat gdański.

Grebina - od nazwy miejscowej Grabino, dziś Grabiny Duchowne i Grabiny-Zameczek, gmina Pszczółki, powiat gdański.

Grechuta - od imienia Grzegorz.

Gref - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grefka - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grefkiewicz - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grefkowicz - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grefkowski - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Gregel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Greger - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Greif - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Greiff - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grenc - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenca - od rzeczownika pospolitego granica.

Grencer - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenckowski - od rzeczownika pospolitego granica.

Grencow - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grenców - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grencza - od rzeczownika pospolitego granica.

Grens - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenso - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenś - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenz - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenza - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenze - od rzeczownika pospolitego granica.

Grenzow - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Grenzowski - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Greńców - od niemieckiego Grenze ze słowiańskiego granica.

Gręca - od rzeczownika pospolitego granica.

Gręza - od staropolskiego czasownika gręzić ‘ponurzać, potapiać, utapiać’; ‘tonąć w bagnie, w wodzie, w topielisku’.

Gręzek - od staropolskiego czasownika gręzić ‘ponurzać, potapiać, utapiać’; ‘tonąć w bagnie, w wodzie, w topielisku’.

Grieger - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Griegier - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Griffin - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grifka - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Grik - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Grika - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Griken - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Grikien - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Grikin - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Grin - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grinn - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grinwald - od nazwy wsi Grunwald, dziś Grywałd w gminie Czorsztyn, województwo nowosądeckie.

Groen - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Groena - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Groenke - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grombka - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Grombkowski - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Gromke - od nazwy miejscowej Grąbkowo, po niemiecku Grumbkow, Grębów, po niemiecku Grambow w powiecie kamieńskim, lub od apelatywu gręba ‘wzniesienie terenu, wzgórze’.

Gron - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grön - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grona - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Gronal - od grono ‘kiść winogron’.

Gronalewski - od grono ‘kiść winogron’.

Gronalski - od grono ‘kiść winogron’.

Gronał - od nazwy miejscowej Gronau, dziś Gronowo, powiat lidzbarski lub Gronau, powiat braniewski, dziś Gronowo,Gronów, Gronówko, też od grono ‘kiść winogron’.

Gronau - od nazwy miejscowej Gronau, dziś Gronowo, powiat lidzbarski lub Gronau, powiat braniewski, dziś Gronowo,Gronów, Gronówko, też od grono ‘kiść winogron’.

Grond - od grąd ‘wzniesienie terenu’.

Gronda - od grąd ‘wzniesienie terenu’.

Gronert - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grönert - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Gronicki - od nazwy miejscowej Gronity, po niemiecku Gronitten w powiecie olsztyńskim.

Groniecki - od nazwy miejscowej Gronity, po niemiecku Gronitten w powiecie olsztyńskim.

Grönke - od dolnoniemieckiego przymiotnika grön, od górnoniemieckiego przymiotnika grün ‘zielony’.

Grop - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Gropianow - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Gropow - od nazwy miejscowej Grapa, np. Grapa część miasta Konstancin Jeziorna, część miast w Małopolsce, na Mazowszu lub od apelatywu grapa ‘strome, urwiste, kamieniste miejsce; mały lasek, zarośla’, od zapożyczonego z rumuńskiego groapa ‘dół, wydrążenie’, może też od kaszubskiego grop ‘kocioł go gotowania’.

Grosch - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groschek - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groschka - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groschke - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groschowski - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Grosz - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Grosza - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszak - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszan - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszek - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszel - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszewicz - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszewski - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Groszyk - od wyrazu pospolitego grosz ‘drobny pieniądz’ lub od zdrobnień imienia dwuczłonowego Grodzisław.

Grub - od przymiotnika gruby.

Gruba - od przymiotnika gruby.

Grubak - od przymiotnika gruby.

Grubala - od przymiotnika gruby.

Grubalski - od przymiotnika gruby.

Grubar - od przymiotnika gruby.

Grubara - od przymiotnika gruby.

Grubarczyk - od przymiotnika gruby.

Grubarek - od przymiotnika gruby.

Grubasz - od przymiotnika gruby.

Grubba - od przymiotnika gruby.

Grubbe - od przymiotnika gruby.

Grubczak - od przymiotnika gruby.

Grubczyk - od przymiotnika gruby.

Grubczyński - od przymiotnika gruby.

Grube - od przymiotnika gruby.

Grubek - od przymiotnika gruby.

Grubel - od przymiotnika gruby.

Gruberski - od przymiotnika gruby.

Grubert - od przymiotnika gruby.

Grubian - od przymiotnika gruby.

Grubianin - od przymiotnika gruby.

Grubich - od przymiotnika gruby.

Grubicki - od przymiotnika gruby.

Grubiel - od przymiotnika gruby.

Grubiesz - od przymiotnika gruby.

Grubik - od przymiotnika gruby.

Grubin - od przymiotnika gruby.

Grubisz - od przymiotnika gruby.

Grubiś - od przymiotnika gruby.

Grubizna - od przymiotnika gruby.

Grubizny - od przymiotnika gruby.

Grubka - od przymiotnika gruby.

Gruca - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Gruchała - od czasownika gruchać.

Gruchałla - od czasownika gruchać.

Grucza - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Gruczek - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Gruczewski - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Gruczkowski - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Gruczyński - od grucza ‘kasza jęczmienna, gryczana, owsianal też potrawka z tejże kaszy’; od gruca, grucza ‘ guz, narośl na ciele; garb’.

Grugała - od śląskiego grygi ‘gryzmoły lub od imienia Grzegorz.

Grugarczyk - od śląskiego grygi ‘gryzmoły lub od imienia Grzegorz.

Grugel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Gruggel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grugiel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grugielek - od śląskiego grygi ‘gryzmoły lub od imienia Grzegorz.

Grugier - od śląskiego grygi ‘gryzmoły lub od imienia Grzegorz.

Grugl - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Gruglik - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grula - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulczak - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulek - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulicki - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulik - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulka - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grulkowski - od wyrazu pospolitego grula ‘ziemniak’, od wyrazu niemieckiego Grundbirne, to od Grund ‘ziemia, rola’ i Birne ‘gruszka’, czyli dosłownie ‘gruszka ziemna’; od kaszubskiego grulka ‘kociuba’.

Grunau - od nazwy miejscowej Gronau, dziś Gronowo, powiat lidzbarski lub Gronau, powiat braniewski, dziś Gronowo,Gronów, Gronówko, też od grono ‘kiść winogron’.

Grunitten - od nazwy miejscowej Gronity, po niemiecku Gronitten w powiecie olsztyńskim.

Grunwald - od nazwy wsi Grunwald, dziś Grywałd w gminie Czorsztyn, województwo nowosądeckie.

Gruschka - od gruszka ‘owoc gruszy’.

Gruschke - od gruszka ‘owoc gruszy’.

Gruszka - od gruszka ‘owoc gruszy’.

Gruszke - od gruszka ‘owoc gruszy’.

Gruszko - od gruszka ‘owoc gruszy’.

Gryf - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Gryff - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Gryfka - od gryf ‘stwór mityczny; uchwyt, trzonek, rękojeść’, od niemieckiego greifen ‘chwytać’; też od gryf ‘pazur, szpon’ i gryf ‘szyjka skrzypiec’.

Gryg - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Gryga - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grygaer - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grygel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Gryggiel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grygiel - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grygieł - od średnio-dolno-niemieckiego gruwel ‘strach, bojaźń’ bądź griegelhahn ‘cietrzew’, w rodzaju żeńskim grügel ‘samica głuszca’; też od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Gryk - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Gryka - od gryka ‘rodzaj zboża’.

Grynwald - od nazwy wsi Grunwald, dziś Grywałd w gminie Czorsztyn, województwo nowosądeckie.

Grynwalski - od nazwy wsi Grunwald, dziś Grywałd w gminie Czorsztyn, województwo nowosądeckie.

Grzech - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzech - od imienia Grzegorz.

Grzecha - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzechnik - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzechowiak - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzechowski - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeda - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzedyk - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzedzicki - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzegorczyk - od imienia Grzegorz.

Grzegorz - od imienia Grzegorz.

Grzegorzec - od imienia Grzegorz.

Grzegorzek - od imienia Grzegorz.

Grzegorzewic - od imienia Grzegorz.

Grzegorzewicz - od imienia Grzegorz.

Grzegorzewski - od imienia Grzegorz.

Grzela - od imienia Grzegorz.

Grzelak - od imienia Grzegorz.

Grzenia - od imienia Grzegorz lub od grzenia ‘ślamazara, niedołęga’ oraz wtórnego Grzenia ‘uosobienie snu i biedy’.

Grzenisz - od imienia Grzegorz lub od grzenia ‘ślamazara, niedołęga’ oraz wtórnego Grzenia ‘uosobienie snu i biedy’.

Grzenko - od imienia Grzegorz lub od grzenia ‘ślamazara, niedołęga’ oraz wtórnego Grzenia ‘uosobienie snu i biedy’.

Grzenkowski - od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grzenkowski - od imienia Grzegorz lub od grzenia ‘ślamazara, niedołęga’ oraz wtórnego Grzenia ‘uosobienie snu i biedy’.

Grzeńkowski - od zdrobnień od imienia Grzegorz.

Grzesiek - od imienia Grzegorz.

Grzesz - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzesz - od imienia Grzegorz.

Grzeszak - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeszek - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeszek - od imienia Grzegorz.

Grzeszewski - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeszk - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeszko - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grzeszyk - od grzech lub od imienia Grzegorz.

Grześ - od imienia Grzegorz.

Grześk - od imienia Grzegorz.

Grzęda - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzędaj - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzędowicz - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzędowski - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzędzicki - od grzęda ‘zagon roli, grządka; drążek, żerdź, na której siadają zwłaszcza kury’; drążek do wieszania odzieży; wypukłość na zboczu góry’.

Grzyb - od rzeczownika pospolitego grzyb.

Grzybek - od rzeczownika pospolitego grzyb.

Grzybowski - od rzeczownika pospolitego grzyb lub od nazwy miejscowej z rdzeniem Grzyb- (liczne; na Pomorzu Grzybowo pod Kościerzyną).

Guc - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Guca - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gucz - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gucza - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gucze - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Guczek - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Guć - od gucz, gucza ‘guz, odcisk, obrzmienie występujące po uderzeniu’ lub od zdrobnień, spieszczeń imion chrześcijańskich Gumbert, Gunter.

Gul - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gula - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulacz - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulak - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulan - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gularz - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulda - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Guldan - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Guldon - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulgowski - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Guli - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulicki - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gulik - od gulga ‘indyczka’, gul, gula ‘indyczka’, gulon, gularz, guldon, gulas, gulak ‘indyk’, od gul, gul, gul ‘wykrzyknik na przywoływanie ptaków’; też ‘odgłos wydawany przez te ptaki domowe’.

Gunter - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’+heri ‘wojsko’.

Gunther - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Gus - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guse - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Gusman - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Gusmann - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Gust - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gustan - od imienia Gostek, będącego formą skróconą staropolskich imion dwuczłonowych z członem gości-, typu Gościsław, Gościmir, Gościlub też od imienia Augustyn, mniej prawdopodobne od Gustaw.

Gustkowski - od nazwy wsi Gostkowa w gminie Miejska Górka, województwo leszczyńskie, Gostkowo, dziś Stary i Nowy Gostków w gminie Wartkowice, w województwie sieradzkim, Gostkowo w gminie Obryte, w województwie ostrołęckim; od nazwy wsi Gostkowo pod Bytowem, w ustach Kaszubów Gustkowo.

Gusz - od imion chrześcijańskich typu Gumbert, Gunter, też od August.

Gusza - od imion chrześcijańskich typu Gumbert, Gunter, też od August.

Guz - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzak - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzal - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzalewicz - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzalski - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzał - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzan - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guze - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzek - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guziński - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzman - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Guzowski - od guz ‘wypukłość, narośl’; w staropolszczyźnie ‘karzeł’; u innych Słowian ‘tyłek’.

Gynter - od imienia germańskiego Günther, pisanego też Günter, Gunter, Gunther, to od gund, gunt ‘wojna’ + heri ‘wojsko’.

Haberland - od nazwy miejscowej Hawerland, dziś Chrostno w powiecie człuchowskim.

Hagen - od nazwy miejscowej Hagen, dziś Dziersławice, powiat gorzowski.

Hagener - od nazwy miejscowej Hagen, dziś Dziersławice, powiat gorzowski lub od nazwy terenowej.

Halabarda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Halaberda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Halaburda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Halba - od kaszubskiego halva lub halba ‘butelka wódki o pojemności pół litra; zawartość tej butelki; pół litra wódki’.

Halbe - od kaszubskiego halva lub halba ‘butelka wódki o pojemności pół litra; zawartość tej butelki; pół litra wódki’.

Halber - od kaszubskiego halva lub halba ‘butelka wódki o pojemności pół litra; zawartość tej butelki; pół litra wódki’.

Halberski - od kaszubskiego halva lub halba ‘butelka wódki o pojemności pół litra; zawartość tej butelki; pół litra wódki’.

Haliberda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Haliburda - od rzeczownika pospolitego halabarda ‘średniowieczna broń kłująca i sieczna złożona z drewnianego trzonu i osadzonej na nim siekiery i grotu do kłucia, należąca do uzbrojenia średniowiecznej piechoty, następnie straży miejskiej i dworskiej’.

Haller - od niemieckich nazw miejscowych z rdzeniem Hall-, Halle-, np. Halle pod Lipskiem w Saksonii, od starosaksońskiego rzeczownika halla ‘przybudówka na słupach’, od halerz ‘w Polsce moneta zdawkowej wartości jednej dwunastej grosza’, ‘moneta znana w wielu krajach europejskich’.

Hamdorfer - od nazwy miejscowej Hansdorf (od Hans ‘Jan’ i Dorf ‘wieś’) Jankowo w powiecie milickim.

Hamer - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hamera - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hamernik - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hamernik - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hamerski - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hammerstein - od nazwy miasta Czarne (pisane Hammersteyn) w powiecie człuchowskim, też od rzeczownika Hammer ‘kuźnia, kuźnica’.

Handorf - od nazwy miejscowej Hansdorf (od Hans ‘Jan’ i Dorf ‘wieś’) Jankowo w powiecie milickim.

Hap - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hapak - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hape - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hapka - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hapke - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hapkie - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Hapko - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Happa - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Happe - od 1. od gwarowego hapa ‘gapa’ (z ukraińskiego); 2. od hapa ‘pysk, gęba’, też hapać obocznie do haukać ‘szczekać’ (o psach), 3. ‘myśliwski okrzyk po strzale na znak, że zwierz został zabity’; od gwarowego hapka ‘dziewka wiejska; panna o rysach pospolitych, ogorzała’; na terenach wschodnich od cerkiewnego imienia Aponii, z greckiego Agapios, od greckiego agape ‘miłość; uczta pierwszych chrześcijan uczta miłości’.

Haralewicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Harała - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Harałyk - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Harat - od wschodniosłowiańskiego imienia Arytm.

Haratek - od wschodniosłowiańskiego imienia Arytm.

Haratyk - może od heretyk.

Haratym - od wschodniosłowiańskiego imienia Arytm.

Haratyn - od wschodniosłowiańskiego imienia Arytm.

Hargut - od niemieckiego imienia Herrgott ‘Pan Bóg’.

Harman - pochodzi od imienia Herman, zapisywanego w dawnej polszczyźnie jako Arman, Herman, Erman, Harman, Harmen, Kerman. Imię Herman, pochodzenia niemieckiego, pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego her ‘wojsko’ i rzeczownika Mann ‘człowiek, mężczyzna’, w całości znaczyło zatem ‘należący do wojska, żołnierz’.

Hartun - od zdrobnionego imienia Hartun, od imion dwuczłonowych opartych na przymiotniku hart ‘dzielny, silny’typu Hartmann, Hardulf, Hartleib, Hartlib.

Hartuna - od zdrobnionego imienia Hartun, od imion dwuczłonowych opartych na przymiotniku hart ‘dzielny, silny’typu Hartmann, Hardulf, Hartleib, Hartlib.

Haselau - od niemieckiego Hasel ‘leszczyna’ i Au(e) ‘niwa, łąka’.

Hasik - (Śl) wywodzi się od imienia Jaszyk, które jest zdrobnieniem od imienia Jan.

Hawerland - od nazwy miejscowej Hawerland, dziś Chrostno w powiecie człuchowskim.

Helan - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Heland - od staro-wysoko-niemieckiego i średnio-dolno-niemieckiego heilant = nowo-wysoko-niemieckie Heiland ‘zbawiciel’, ‘wybawiciel’.

Helandt - od staro-wysoko-niemieckiego i średnio-dolno-niemieckiego heilant = nowo-wysoko-niemieckie Heiland ‘zbawiciel’, ‘wybawiciel’.

Helant - od staro-wysoko-niemieckiego i średnio-dolno-niemieckiego heilant = nowo-wysoko-niemieckie Heiland ‘zbawiciel’, ‘wybawiciel’.

Helon - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Helonek - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Heloniak - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Heloński - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Heloszek - od imienia Eliasz, pochodzenia hebrajskiego, oznaczającego w całości ‘Pan Bóg mój (jest) wielki’.

Hep - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepa - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepak - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepek - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepka - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepke - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Hepko - od niemieckiego Kohlmesser ‘nóż do ścinania kapusty’, od kaszubskiego kolmec ‘człowiek niskiego wzrostu’; od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika he (p)pe, heipe ‘krzywy nóż ogrodniczy do obcinania drzew; nóż do ścinania kiści winogron’.

Heredyk - może od heretyk.

Heredzik - może od heretyk.

Heret - może od heretyk.

Hereta - może od heretyk.

Heretyk - może od heretyk.

Hermus - od kaszubskich wyrazów hermus, ermus oznaczających ‘skrzyp polny’.

Herol - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Herold - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Heroliczek - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Heroliczko - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego herold oznaczającego współcześnie ‘głosiciela, zwiastuna jakiejś nowej idei’, w średniowieczu ‘posła, urzędnika ogłaszającego w imieniu władzy ważne zarządzenia lub wydarzenia’; może też od znanego wśród narodów germańskich imienia Harald, Harold, Herold, Herald, Harrald.

Hertman - od hetman.

Hertmanowski - od hetman.

Hetman - od hetman.

Hetmański - od hetman.

Hiller = Heiler - ‘kastrator, trzebiciel zwierząt’.

Hillers - ‘kastrator, trzebiciel zwierząt’.

Hochschulz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika pospolitego Hofschulze ‘urząd, który sprawował człowiek z uprawnieniami sędziowskimi w dobrach ziemskich’. Łacińskim odpowiednikiem tej funkcji był villicus.

Hochszlulc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika pospolitego Hofschulze ‘urząd, który sprawował człowiek z uprawnieniami sędziowskimi w dobrach ziemskich’. Łacińskim odpowiednikiem tej funkcji był villicus.

Hochszulz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika pospolitego Hofschulze ‘urząd, który sprawował człowiek z uprawnieniami sędziowskimi w dobrach ziemskich’. Łacińskim odpowiednikiem tej funkcji był villicus.

Hoga - od zdrobnienia Hoge imion opartych na rdzeniu straro-wysoko-niemieckim hugu ‘myślący duch’.

Hoge - od zdrobnienia Hoge imion opartych na rdzeniu straro-wysoko-niemieckim hugu ‘myślący duch’.

Hoger - od zdrobnienia Hoge imion opartych na rdzeniu straro-wysoko-niemieckim hugu ‘myślący duch’; od hoch ‘wysoki’.

Hogg - od zdrobnienia Hoge imion opartych na rdzeniu straro-wysoko-niemieckim hugu ‘myślący duch’.

Holst - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holstein - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holstein - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holstein - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holsten - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holsztajn - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holsztein - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Holsztejn - od niemieckiego rzeczownika: Stein ‘skała, kamień’ i przymiotnika hohl ‘pusty, wydrążony’, staro-wysoko-niemieckiego hol, dolnoniemieckiego holl.

Homel - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Homelka - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Homer - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Homera - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Homernik - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Homerski - od gwarowego rzeczownika omernik ‘kowal’, w literackiej polszczyźnie hamernik, to od hamernia ‘kuźnia’, od genetycznie niemieckiego rzeczownika Hammer ‘młot; kuźnia’.

Hommel - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Hommelk - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Hop - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopa - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopek - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopel - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoper - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopf - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopp - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppa - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppe - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppel - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppen - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppert - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoppke - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hopstock - od górnoniemieckiego Hopfen ‘chmiel’.

Hoszcz - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Hoszczak - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Hoszczewski - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Hoszka - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Hreciński - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hrecki - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczak - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczana - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczanek - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczaniuk - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczanowski - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczany - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczański - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczecha - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczecka - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczeniuk - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczka - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczko - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczkosiej - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczkowicz - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczniak - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczuch - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczuk - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczycha - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczycho - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczyn - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hreczyński - od ukraińskiego hreczka ‘gryka, rodzaj zboża’.

Hryc - od imienia Grzegorz.

Hrycyk - od imienia Grzegorz.

Hudoba - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Hudobski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika chudoba ‘chudość’, ‘ubóstwo’, ‘majątek, mienie ubogie ubogiego’.

Humla - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Hummel - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Hummel - od niemieckiego Hummel ‘trzmiel’.

Hunsdorf - (f) od nazwy miejscowej Hunsdrorf w Hesji lub w Bawarii, ta od Hund ‘pies i Dorf ‘wieś’.

Hunsdörfer - od nazwy miejscowej Hunsdrorf w Hesji lub w Bawarii, ta od Hund ‘pies i Dorf ‘wieś’.

Huszca - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszcz - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszcza - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszczak - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszczek - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszczo - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszczuk - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Huszczyński - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Hut - od niemieckiego rzeczownika Hut ‘kapelusz’.

Hutek - od niemieckiego rzeczownika Hut ‘kapelusz’.

Huten - od niemieckiego rzeczownika Hut ‘kapelusz’.

Hutten - od niemieckiego rzeczownika Hut ‘kapelusz’.

Hyszczka - od nazwy miejscowej Huszcza, dziś Huszcza Pierwsza i Huszcza Druga w gminie Łomazy w Bialskopodlaskiem, to od białoruskiego huszcza ‘gęsty las’, odpowiednik staropolskiego gąszcz ‘gęstwina, las’; też od Huszczka, dziś Huszczka Mała i Huszczka Duża w gminie Skierbieszów, w województwie zamojskim.

Ignar - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignarowicz - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignarowski - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Igner - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignera - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignerski - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignor - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Ignorowicz - od genetycznych zdrobnień imienia Ignacy.

Isaiacz - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isaiasz - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isaj - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajasz - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajczew - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajczuk - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajew - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajko - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajów - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Isajuk - od imienia Izajasz, pochodzenia hebrajskiego o znaczeniu ‘Jahwe zbawia’.

Itrich - od germańskiego imienia Dietrich, które w I członie zawiera staro-wysoko-niemiecki rdzeń dit ‘lud’, a w II staro wysokoniemiecki Reich ‘królestwo’ i reich ‘bogaty’. Wskutek występującej w językach oboczności D wobec G, forma Ditrich przeszła w Gitrich, a G wskutek oboczności zapisów przez J w Jitrich, zapisywanej, a potem wymawianej też Itrych.

Itrych - od germańskiego imienia Dietrich, które w I członie zawiera staro-wysoko-niemiecki rdzeń dit ‘lud’, a w II staro wysokoniemiecki Reich ‘królestwo’ i reich ‘bogaty’. Wskutek występującej w językach oboczności D wobec G, forma Ditrich przeszła w Gitrich, a G wskutek oboczności zapisów przez J w Jitrich, zapisywanej, a potem wymawianej też Itrych.

Itryk - od germańskiego imienia Dietrich, które w I członie zawiera staro-wysoko-niemiecki rdzeń dit ‘lud’, a w II staro wysokoniemiecki Reich ‘królestwo’ i reich ‘bogaty’. Wskutek występującej w językach oboczności D wobec G, forma Ditrich przeszła w Gitrich, a G wskutek oboczności zapisów przez J w Jitrich, zapisywanej, a potem wymawianej też Itrych.

Ittrich - od germańskiego imienia Dietrich, które w I członie zawiera staro-wysoko-niemiecki rdzeń dit ‘lud’, a w II staro wysokoniemiecki Reich ‘królestwo’ i reich ‘bogaty’. Wskutek występującej w językach oboczności D wobec G, forma Ditrich przeszła w Gitrich, a G wskutek oboczności zapisów przez J w Jitrich, zapisywanej, a potem wymawianej też Itrych.

Iwataj - jako przymiotnik na aty od rzeczownika iwa ‘gatunek wierzby’.

Iwati - jako przymiotnik na aty od rzeczownika iwa ‘gatunek wierzby’.

Iwatowicz - jako przymiotnik na aty od rzeczownika iwa ‘gatunek wierzby’.

Jabkowicz - od jabłko, jabłoń.

Jabkowski - od jabłko, jabłoń.

Jabłko - od jabłko, jabłoń.

Jabłkowicz - od jabłko, jabłoń.

Jabłkowski - od jabłko, jabłoń.

Jabłonka - od jabłko, jabłoń.

Jabłonko - od jabłko, jabłoń.

Jabłoń - od jabłko, jabłoń.

Jackel - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jackiel - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jackob - od nazwy wsi Jackowo w powiecie lęborskim w parafii Choczewo.

Jackow - od nazwy wsi Jackowo w powiecie lęborskim w parafii Choczewo.

Jackowski - od nazwy wsi Jackowo w powiecie lęborskim w parafii Choczewo.

Jacków - od nazwy wsi Jackowo w powiecie lęborskim w parafii Choczewo.

Jackuw - od nazwy wsi Jackowo w powiecie lęborskim w parafii Choczewo.

Jahnke - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Jakel - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakelaszek - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakiel - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakiela - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielarz - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielasz - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielaszek - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielczyk - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielek - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielewicz - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Jakielski - od spieszczeń od imion Jakub, Jekub.

Janek - od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Janek - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Jank - od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Jank - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Janka - od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Janka - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Janke - od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Janke - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Janker - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Janki - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Jankicz - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Jankie - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Jankiewicz - od imienia Janek, zdrobnienia od Jan.

Janko - od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Jankowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Jankowo, dziś Janków, gmina Piątek, województwo płoxkie, Jankowo, gmina Kcynia, województwo bydgoskie, Jankowice, gmina Tarnowo Podgórne, województwo poznańskie, Jankowice, gmina Szydłowiec, województwo radomskie, Jankówka, gmina Wieliczka, województwo krakowskie, Jankowice, gmina Chłopice, województwo przemyskie; też od imienia Janek, zdrobnionego Jan, to od staro-hebrajskiego Jehohanan ‘Bóg jest łaskawy’.

Japkiewicz - od jabłko, jabłoń.

Japko - od jabłko, jabłoń.

Japkowski - od jabłko, jabłoń.

Jarkusz - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Jarkuszewicz - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Jarkuszyński - prawdopodobnie od łacińskiego arcus ‘łuk’ lub od imienia Arkadiusz.

Jaskólski - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskół - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskółka - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskółko - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskółkowski - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskulke - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskuła - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskułka - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskułkowski - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jaskułowski - od historycznego zdrobnienia jaskółka ‘nazwa ptaka’.

Jastak - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jastał - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jastek - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jasteń - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jastkowiak - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jasto - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jastorek - od rzymskiego przydomka Iustus, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Jastrau - od nazwy miasta Jastrowie, po niemiecku Jastrow w powiecie Wałcz, w województwie pilskim.

Jastrow - od nazwy miasta Jastrowie, po niemiecku Jastrow w powiecie Wałcz, w województwie pilskim.

Jastrowski - od nazwy wsi Jastrowo w gminia Szamotuły.

Jaszyk - wywodzi się od imienia Jaszyk, które jest zdrobnieniem od imienia Jan.

Jazdzewski - od przezwiska Jażdż, to od kaszubskiej nazwy ryby jażdż, nazywanej w polszczyźnie ogólnej jazgarz.

Jazy - od nazwy miejscowej Jazy w parafii Wistka, w województwie włocławskim, też od apelatywu jazy ‘tamy, groble’.

Jaźwic - od jaźwiec ‘borsuk’.

Jaźwicki - od jaźwiec ‘borsuk’ lub od nazw miejscowych Jaźwiny ( województwie płockim, siedleckim, łomżyńskim)

Jaźwicz - od jaźwiec ‘borsuk’.

Jaźwiec - od jaźwiec ‘borsuk’.

Jaźwiecki - od jaźwiec ‘borsuk’ lub od nazw miejscowych Jaźwiny ( województwie płockim, siedleckim, łomżyńskim)

Jaźwik - od jaźwiec ‘borsuk’.

Jaźwiński - od nazw miejscowych Jaźwiny ( województwie płockim, siedleckim, łomżyńskim)

Jażdż - od przezwiska Jażdż, to od kaszubskiej nazwy ryby jażdż, nazywanej w polszczyźnie ogólnej jazgarz.

Jażdżewski - od przezwiska Jażdż, to od kaszubskiej nazwy ryby jażdż, nazywanej w polszczyźnie ogólnej jazgarz.

Jażdżyk - od przezwiska Jażdż, to od kaszubskiej nazwy ryby jażdż, nazywanej w polszczyźnie ogólnej jazgarz.

Jażwiński - od nazw miejscowych Jaźwiny ( województwie płockim, siedleckim, łomżyńskim)

Jednoralik - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jednoralski - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jednorał - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jednorałek - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jednorolik - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jednorolski - od jednorał gwarowa postać rzeczownika generał.

Jedwab - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jedwabiński - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jedwabna - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jedwabnik - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jedwabny - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jedwabski - w grupie nazwisk pochodzących od jedwab ‘roślina; tkanina’, od nazwy miejscowej Jedwabne w województwie łomżyńskim, Jedwabno w województwie olsztyńskim.

Jendernal - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendernalik - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendral - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendrall - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendralski - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendrnal - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jendrnalik - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jeschke - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Jeszka - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Jeszke - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Jeszkie - też od zniemczonej formy imienia Jasiek na Pomorzu, wskutek obocznego zapisywania J- przez G-

Jeziorny - od urzeczownikowionego przymiotnika jeziorny ‘mieszkający nad jeziorem’.

Jeźwiecki - od jaźwiec ‘borsuk’.

Jędrnal - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jędrnalik - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jędroch - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jęndrna - od przymiotnika jędrny, z kaszubskiego jadrzny, też od imienia Andrzej, występującego też w formie Jędrzej.

Jona - od imienia Jonasz, które nosił prorok biblijny, to od hebrajskiego jonah ‘gołąb’.

Jonas - od imienia Jonasz, które nosił prorok biblijny, to od hebrajskiego jonah ‘gołąb’.

Jonasz - od imienia Jonasz.

Jonasz - od imienia Jonasz, które nosił prorok biblijny, to od hebrajskiego jonah ‘gołąb’.

Jonasz - od starohebrajskiego Jonasz ‘gołąb’.

Jonaszek - od imienia Jonasz.

Jonaszewski - od imienia Jonasz, które nosił prorok biblijny, to od hebrajskiego jonah ‘gołąb’.

Jonaszka - od imienia Jonasz.

Jonaszko - od imienia Jonasz.

Jordan - od imienia Jordan, to od nazwy rzeki Jordan w Palestynie.

Jordanek - od imienia Jordan, to od nazwy rzeki Jordan w Palestynie.

Jordanowski - od imienia Jordan, to od nazwy rzeki Jordan w Palestynie; od nazwy miejscowej Jordanowice, gmina Grodzisk Mazowiecki, Jordanowo, gmina Złotniki Kujawskie, województwo bydgoskie.

Jordański - od imienia Jordan, to od nazwy rzeki Jordan w Palestynie.

Juda - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judek - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judewicz - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judicki - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judycki - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judzin - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Judziński - od imienia Juda, to od hebrajskiego jehudah, od starohebrajskiego yadach ‘chwalić, czcić’.

Jurga - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgas - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgasz - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgaś - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgiel - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgielewicz - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgin - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Jurgo - od zdrobnienia imienia Jerzy, pochodzenia greckiego, od georgós ‘rolnik’.

Juschkewitz - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Just - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Justa - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Justek - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Justka - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Justke - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Justt - od imienia Just, to od łacińskiego iustus ‘sprawiedliwy’.

Juszek - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszewski - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszka - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszkiewicz - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszko - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszkow - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszkowiak - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Juszkowicz - od pomorskiego i kaszubskiego przezwiska Uszko, też od imienia Juch, to od imienia Justyn.

Jutrzenka - od nazwy wsi Jutrzenka w powiecie bytowskim.

Jutrzenko - od nazwy wsi Jutrzenka w powiecie bytowskim.

Jutrznia - od nazwy wsi Jutrzenka w powiecie bytowskim.

Jutrzonka - od nazwy wsi Jutrzenka w powiecie bytowskim.

Kabul - od nazwy miejscowej Kabul, stolica Afganistanu, ta od nazwy rzeki Kabul, wpadającej do Indusu.

Kabulla - od nazwy miejscowej Kabul, stolica Afganistanu, ta od nazwy rzeki Kabul, wpadającej do Indusu.

Kabuł - od nazwy miejscowej Kabul, stolica Afganistanu, ta od nazwy rzeki Kabul, wpadającej do Indusu.

Kabuła - od nazwy miejscowej Kabul, stolica Afganistanu, ta od nazwy rzeki Kabul, wpadającej do Indusu.

Kadala - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Kadow na dzisiejszą wieś Kadow w powiecie Parchim w Maklemburgii.

Kadalski - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Kadow na dzisiejszą wieś Kadow w powiecie Parchim w Maklemburgii.

Kadau - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Kadow na dzisiejszą wieś Kadow w powiecie Parchim w Maklemburgii.

Kadow - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Kadow na dzisiejszą wieś Kadow w powiecie Parchim w Maklemburgii.

Kadowski - od zniemczonej nazwy słowiańskiej Kadow na dzisiejszą wieś Kadow w powiecie Parchim w Maklemburgii.

Kahl - od nazwy wsi Kahl po polsku Łabuń w powiecie nidzickim; od niemieckiego kahler ‘łysy, goły’.

Kahlau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości; na terenie Polski może chodzić tu o dwie miejscowości: Kalhau, dziś Kałów w powiecie górowskim, w województwie wrocławskim; obecnie Kalnik w powiecie morąskim.

Kahlemberg - od niemieckiego kahler ‘łysy, goły’i Berg ‘góra’.

Kahlenberg - od niemieckiego kahler ‘łysy, goły’i Berg ‘góra’.

Kahlenberger - od niemieckiego kahler ‘łysy, goły’i Berg ‘góra’.

Kahler - od nazwy wsi Kahl po polsku Łabuń w powiecie nidzickim; od niemieckiego kahler ‘łysy, goły’.

Kaiowski - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kaisel - od niemieckiego rzeczownika Kaiser ‘cesarz’.

Kaiser - od niemieckiego rzeczownika Kaiser ‘cesarz’.

Kaizar - od niemieckiego rzeczownika Kaiser ‘cesarz’.

Kaizer - od niemieckiego rzeczownika Kaiser ‘cesarz’.

Kaj - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kaja - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajak - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajan - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajas - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajat - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajba - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kajl - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kajler - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kajling - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kajser - od niemieckiego rzeczownika Kaiser ‘cesarz’.

Kakus - od wyrazu pospolitego kausz ‘złu duch w postaci błędnego ognia, latający po bagnach’, od kakać ‘oddać stolec, wypróżniać się’ w języku dziecięcym.

Kakusik - od wyrazu pospolitego kausz ‘złu duch w postaci błędnego ognia, latający po bagnach’, od kakać ‘oddać stolec, wypróżniać się’ w języku dziecięcym.

Kakuszka - od wyrazu pospolitego kausz ‘złu duch w postaci błędnego ognia, latający po bagnach’, od kakać ‘oddać stolec, wypróżniać się’ w języku dziecięcym.

Kakuszke - od wyrazu pospolitego kausz ‘złu duch w postaci błędnego ognia, latający po bagnach’, od kakać ‘oddać stolec, wypróżniać się’ w języku dziecięcym.

Kalas - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kalau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości; na terenie Polski może chodzić tu o dwie miejscowości: Kalhau, dziś Kałów w powiecie górowskim, w województwie wrocławskim; obecnie Kalnik w powiecie morąskim.

Kalawa - od nazwy wsi Koława zniemczonej Kolawa.

Kalawicz - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości; na terenie Polski może chodzić tu o dwie miejscowości: Kalhau, dziś Kałów w powiecie górowskim, w województwie wrocławskim; obecnie Kalnik w powiecie morąskim.

Kalawski - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowości; na terenie Polski może chodzić tu o dwie miejscowości: Kalhau, dziś Kałów w powiecie górowskim, w województwie wrocławskim; obecnie Kalnik w powiecie morąskim.

Kalb - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalba - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalenbach - od nazwy terenowej z II członem Bach ‘strumień, potok’.

Kalf - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalfa - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalfacki - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalfak - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalina - od nazwy krzewu kalina, uważanego za godną podstawę imienia żeńskiego Kalina.

Kalinka - od nazwy krzewu kalina, zdrobnienia kalinka, uważanego za godną podstawę imienia żeńskiego Kalina.

Kalinowski - od nazwy wsi Kalinowiec, między innymi w województwie siedleckim i włocławskim; Kalinowo, między innymi w województwie łomżyńskim, ostrołęckim i suwalskim, Kalinów, między innymi w województwie łódzkim

Kalkstein - od nazwy wsi Kalkstein, po polsku od 1945 r. Wapnik w powiecie lidzbarskim na Warmii; nazwa pochodzi od niemieckiech rzeczowników Kalk ‘wapno’ i Stein ‘kamień’.

Kalkstejn - od nazwy wsi Kalkstein, po polsku od 1945 r. Wapnik w powiecie lidzbarskim na Warmii; nazwa pochodzi od niemieckiech rzeczowników Kalk ‘wapno’ i Stein ‘kamień’.

Kalksztajn - od nazwy wsi Kalkstein, po polsku od 1945 r. Wapnik w powiecie lidzbarskim na Warmii; nazwa pochodzi od niemieckiech rzeczowników Kalk ‘wapno’ i Stein ‘kamień’.

Kalksztein - od nazwy wsi Kalkstein, po polsku od 1945 r. Wapnik w powiecie lidzbarskim na Warmii; nazwa pochodzi od niemieckiech rzeczowników Kalk ‘wapno’ i Stein ‘kamień’.

Kalksztejn - od nazwy wsi Kalkstein, po polsku od 1945 r. Wapnik w powiecie lidzbarskim na Warmii; nazwa pochodzi od niemieckiech rzeczowników Kalk ‘wapno’ i Stein ‘kamień’.

Kallas - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kalp - od niemieckiego rzeczownika Kalf, górnoniemieckiego Kalb ‘cielak’.

Kalwa - od zrekonstruowanego pruskiego rzeczownika kalwë ‘pagórek’.

Kałdowski - od nazwy miejscowości Kałdowo (dziś: północna dzielnica Malborka; wieś w gminie Prabuty w powiecie iławskim).

Kałuski - od nazwy miasta Kałuszyn w województwie siedleckim, niewykluczone od nazwy miasta Kaługa w Rosji.

Kałuszyn - od nazwy miasta Kałuszyn w województwie siedleckim, niewykluczone od nazwy miasta Kaługa w Rosji.

Kałuszyner - od nazwy miasta Kałuszyn w województwie siedleckim, niewykluczone od nazwy miasta Kaługa w Rosji.

Kałuszyński - od nazwy miasta Kałuszyn w województwie siedleckim, niewykluczone od nazwy miasta Kaługa w Rosji.

Kałwa - od zrekonstruowanego pruskiego rzeczownika kalwë ‘pagórek’.

Kamel - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamela - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamelak - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamelka - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamell - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamella - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamelski - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kameluk - od zapożyczonego do gwar warmińskich z języka niemieckiego rzeczownika kamela ‘wielbłąd’.

Kamien - od nazw miejscowych Kamieniec, województwo poznańskie, Kamieniewice, dziś Kamionki, gmina Kórnik, województwo poznańskie, Kamionna, dziś Kamienna, gmina Błaszki, województwo sieradzkie, Kamiona, Kamień, dziś Kamień, gmina Cekow-Kolonia, województwo kaliskie; w Małopolsce: Kamień, dziś Kamień Duży, gmina Wieniawa, województwo radomskie, Kamień dziś Kamień Łukawski, gmina Dwikozy, województwo tarnobrzeskie; Kamień, gmina Domsin, województwo skierniewickie, Kamień, gmina Gąbin, województwo płockie, Kamień, gmina Dzierzążna, województwo ciechanowskie, Kamień na Kresach południowo-wschodnich, Kamieniec, Kamień, województwo poznańskie.

Kamień - od nazwy miejscowej Kamień; najbardziej znana to Kamień Pomorski w województwie szczeciński, obecnie w zachodniopomorskim.

Kamień - od nazw miejscowych Kamieniec, województwo poznańskie, Kamieniewice, dziś Kamionki, gmina Kórnik, województwo poznańskie, Kamionna, dziś Kamienna, gmina Błaszki, województwo sieradzkie, Kamiona, Kamień, dziś Kamień, gmina Cekow-Kolonia, województwo kaliskie; w Małopolsce: Kamień, dziś Kamień Duży, gmina Wieniawa, województwo radomskie, Kamień dziś Kamień Łukawski, gmina Dwikozy, województwo tarnobrzeskie; Kamień, gmina Domsin, województwo skierniewickie, Kamień, gmina Gąbin, województwo płockie, Kamień, gmina Dzierzążna, województwo ciechanowskie, Kamień na Kresach południowo-wschodnich, Kamieniec, Kamień, województwo poznańskie.

Kamieński - od nazw miejscowych Kamieniec, województwo poznańskie, Kamieniewice, dziś Kamionki, gmina Kórnik, województwo poznańskie, Kamionna, dziś Kamienna, gmina Błaszki, województwo sieradzkie, Kamiona, Kamień, dziś Kamień, gmina Cekow-Kolonia, województwo kaliskie; w Małopolsce: Kamień, dziś Kamień Duży, gmina Wieniawa, województwo radomskie, Kamień dziś Kamień Łukawski, gmina Dwikozy, województwo tarnobrzeskie; Kamień, gmina Domsin, województwo skierniewickie, Kamień, gmina Gąbin, województwo płockie, Kamień, gmina Dzierzążna, województwo ciechanowskie, Kamień na Kresach południowo-wschodnich, Kamieniec, Kamień, województwo poznańskie.

Kamin - od nazwy miejscowej Kamień; najbardziej znana to Kamień Pomorski w województwie szczeciński, obecnie w zachodniopomorskim.

Kamiń - od nazwy miejscowej Kamień; najbardziej znana to Kamień Pomorski w województwie szczeciński, obecnie w zachodniopomorskim.

Kamiń - od nazw miejscowych Kamieniec, województwo poznańskie, Kamieniewice, dziś Kamionki, gmina Kórnik, województwo poznańskie, Kamionna, dziś Kamienna, gmina Błaszki, województwo sieradzkie, Kamiona, Kamień, dziś Kamień, gmina Cekow-Kolonia, województwo kaliskie; w Małopolsce: Kamień, dziś Kamień Duży, gmina Wieniawa, województwo radomskie, Kamień dziś Kamień Łukawski, gmina Dwikozy, województwo tarnobrzeskie; Kamień, gmina Domsin, województwo skierniewickie, Kamień, gmina Gąbin, województwo płockie, Kamień, gmina Dzierzążna, województwo ciechanowskie, Kamień na Kresach południowo-wschodnich, Kamieniec, Kamień, województwo poznańskie.

Kamiński - od nazw miejscowych Kamieniec, województwo poznańskie, Kamieniewice, dziś Kamionki, gmina Kórnik, województwo poznańskie, Kamionna, dziś Kamienna, gmina Błaszki, województwo sieradzkie, Kamiona, Kamień, dziś Kamień, gmina Cekow-Kolonia, województwo kaliskie; w Małopolsce: Kamień, dziś Kamień Duży, gmina Wieniawa, województwo radomskie, Kamień dziś Kamień Łukawski, gmina Dwikozy, województwo tarnobrzeskie; Kamień, gmina Domsin, województwo skierniewickie, Kamień, gmina Gąbin, województwo płockie, Kamień, gmina Dzierzążna, województwo ciechanowskie, Kamień na Kresach południowo-wschodnich, Kamieniec, Kamień, województwo poznańskie.

Kamirowski - od nazwy wsi Kami (e)rowo, pod Skarszewami, ta od imienia Kamir, pochodnego od Kanimir.

Kamp - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kampa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kampara - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kampe - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kampen - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kamper - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kamrad - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamradek - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamradt - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamrat - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamrath - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamratowski - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamratzki - od średnio-wysoko-niemieckiego kamprat ‘koło zębate w młynie’.

Kamrowski - od nazwy wsi Kami (e)rowo, pod Skarszewami, ta od imienia Kamir, pochodnego od Kanimir.

Kandula - od łacińskiego candule ‘koniczyna polna’, który mógł być spolszczony do postaci kanduła.

Kandulski - od łacińskiego candule ‘koniczyna polna’, który mógł być spolszczony do postaci kanduła.

Kanduła - od łacińskiego candule ‘koniczyna polna’, który mógł być spolszczony do postaci kanduła.

Kank - od zdrobnionego staropolskiego i staropomorskiego imienia Kanimir.

Kanka - od zdrobnionego staropolskiego i staropomorskiego imienia Kanimir.

Kanke - od zdrobnionego staropolskiego i staropomorskiego imienia Kanimir.

Kankiel - od zdrobnionego staropolskiego i staropomorskiego imienia Kanimir.

Kankowski - od zdrobnionego staropolskiego i staropomorskiego imienia Kanimir.

Kannenberg - od nazwy miejscowej Kannenberg, od roku 1945 po polski Kania w powiecie Stargard Szczeciński.

Kantak - od rzeczownika pospolitego kantak ‘ociosana na kant belka’.

Kapelisz - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeliszny - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeluch - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapelus - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapelusz - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeluszka - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeluszna - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapelusznik - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeluszny - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapeluś - od wyrazu pospolitego kapelusz ‘nakrycie głowy z rondem’; ‘górna część niektórych grzybów’; ‘publiczne strofowanie w zakonach przed wszystkimi zgromadzonymi’.

Kapica - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapicer - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiciak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapicki - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczenko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczka - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczke - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapiczyński - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego rzeczownika pospolitego kapica ‘odzienie mnichów (habit mnisi, kaptur mnisi, rzadziej ogólnie ‘kaptur’)’.

Kapinos - od wyrazu pospolitego kapistka ‘mała kropla, kapka’; od nazwania człowieka, któremu zwisała ‘kapkau nosa’; od kapka, kapać.

Kapiszka - od wyrazu pospolitego kapistka ‘mała kropla, kapka’; od nazwania człowieka, któremu zwisała ‘kapkau nosa’; od kapka, kapać.

Kapiszke - od wyrazu pospolitego kapistka ‘mała kropla, kapka’; od nazwania człowieka, któremu zwisała ‘kapkau nosa’; od kapka, kapać.

Karnowski - od nazwy miejscowej Karnowo (pow. wyrzyski), Karnowice, Karniowice (pod Krakowem), Karna (pow. babimoski).

Karp - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karpa - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karpieński - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karpinski - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karpiński - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karpio - od nazw miejscowych Karpin, gmina Dąbrówka, województwo ostrołęckie, Karpno (kilka wsi) lub od karp ‘gatunek ryby’.

Karsonek - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karsunke - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karszewski - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karszna - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karsznia - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karsznica - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karsznicki - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karszniewicz - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karszonek - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Karszonk - od wyrazu pospolitego kars ‘karłowate drzewo; karzeł; mańkut’; od przymiotnika karszni ‘mocny, krzepki, silny’, od karsznik ‘mocarz, siłacz’.

Kartus - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartuschiński - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartusiak - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartusiewicz - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartusiński - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartusz - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartuszewicz - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartuszewski - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartuszyński - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartuz - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartys - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kartyś - od kartuz ‘nazwa zakonnika reguły św. Brunona’; może od Kartuzy ‘nazwa osady na Pomorzu’; od kartusz ‘ładownica’.

Kas - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kasa - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kasch - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kascha - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kaschuba - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaschubowski - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kasprzak - od imienia Kasper, też Kacper pochodzenia perskiego, od słowa gizbar ‘skarbnik’ lub od imienia Gathaspar.

Kass - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kassa - od dolnoniemieckiego przymiotnika kass, kasch ‘ruchliwy, żywy, żwawy’; też ‘postawny, przystojny’.

Kaszub - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaszuba - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaszube - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaszubik - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaszubowski - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Kaszubski - od nazwy krainy geograficznej Kaszuby, od nazwy grupy etnicznej Kaszubi, od wyrazu kaszuby ‘bagna, moczary, płytkie, porosłe trawą wody’.

Katar - od katar.

Katara - od katar.

Katarak - od katar.

Katarz - od katar.

Katula - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Katuliński - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Katulka - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Katulla - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Katulski - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Katuła - od czasownika katulać, katylać (się) zapożyczonego z języka ukraińskiego ‘obracać, toczyć coś okrągłego’, też ‘włóczyć się, błąkać się, tułać się’.

Kauca - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kaucki - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kaucz - od nazwy miejscowej Kautsch w Saksonii.

Kaudz - od nazwy miejscowej Kautsch w Saksonii.

Kautsch - od nazwy miejscowej Kautsch w Saksonii.

Kautz - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kautza - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kautzke - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kautzki - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kauz - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kauza - od niemieckiego rzeczownika Kauz ‘sowa puszczyk’.

Kawa - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawczak - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawczański - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawczyński - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawecki - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kaweczyński - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawęczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn, w powiecie świeckim.

Kawieczyński - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawiński - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawka - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kawski - od kawa, kawka ‘nazwa ptaka’.

Kay - od imienia Kaj, zdrobnienia od imienia Pokaj, a to od staropolskiego kajać się, pokajać się ‘czynić pokutę’.

Kąkiel - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąklewicz - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąklewski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąkol - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąkolewicz - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąkolewski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kąkolowski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Keil - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Keila - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Keiler - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Keiling - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kejl - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kejla - od niemieckiego rzeczownika Keil ‘klin’.

Kelach - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kelar - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kelas - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kelasiński - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kelasz - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kelbratowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’; też może od rzeczownika niemieckiego Kelhbrat (en) ‘podgardle’.

Keler - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kelerman - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Keller - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kellerman - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kellermann - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kellert - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kelpe - od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kelpin - od nazwy miejscowej Kiełpino w powiecie człuchowskim, Kiełpino pod Kartuzami, Kiełpin pod Tucholą; może też od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kels - od nazwy miejscowej Kiełcz, powiat kożuchowski, od gwarowego apelatywu kiełcz ‘chojak’.

Kelsch - od nazwy miejscowej Kiełcz, powiat kożuchowski, od gwarowego apelatywu kiełcz ‘chojak’.

Kelsz - od nazwy miejscowej Kiełcz, powiat kożuchowski, od gwarowego apelatywu kiełcz ‘chojak’.

Kełpiński - od nazwy miejscowej Kiełpino w powiecie człuchowskim, Kiełpino pod Kartuzami, Kiełpin pod Tucholą; może też od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kemicer - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemitz - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemmitz - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemnic - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemnicer - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemnitz - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kemp - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kempa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kempera - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kep - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kepa - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kepal - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kerl - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kerlin - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kerling - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kędra - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędras - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędraś - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędrek - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędreń - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędron - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędroń - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędrowski - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędry - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędryk - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędryka - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędryn - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędryna - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędryś - od kędry ‘włosy panny młodej, które pozostają po odcięciu jej warkocza podczas oczepin’.

Kędzior - od kędzior ‘lok’.

Kędziora - od kędzior ‘lok’.

Kędziorek - od kędzior ‘lok’.

Kędziorka - od kędzior ‘lok’.

Kędziorko - od kędzior ‘lok’.

Kędziory - od kędzior ‘lok’.

Kępa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kida - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidacki - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidaj - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidajczuk - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidala - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidaliński - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidalla - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidała - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidało - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidałowski - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidan - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidankiewicz - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidanowicz - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidas - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidawka - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidawski - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kider - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidera - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidewicz - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidiuń - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidlisz - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidna - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kido - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidocki - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidon - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidoń - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidos - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kiduła - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidun - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kiduń - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidyba - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidybiński - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidysiński - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidziak - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidziński - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidzyk - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kidzyński - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kieda - od prasłowiańskiego czasownika kidać ‘kapać, zrzucać, rozrzucać; obrzucać’; od kidać się ‘padać, kapać’; od kaszubskiego kidac ‘strącać owoce z drzewa’; od kiedy, od kaszubskiego kieda ‘łańcuch’.

Kielar - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kielas - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kielasiak - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kielasiński - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kielbratowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’; też może od rzeczownika niemieckiego Kelhbrat (en) ‘podgardle’.

Kielesiński - od imienia Mikołaj, po łacinie i niemiecku Nicolaus.

Kieller - od niemieckiego rzeczownika pospolitego Keller ‘piwnica; komora; właściciel komory, tj. spichlerza na produkty spożywcze’; także nade wszystko ‘zarządcę winnic’ i ‘podkomorzego’, tj. ‘tego, co wydawał produkty z komory w czasie uczt’.

Kielpik - od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kielpin - od nazwy miejscowej Kiełpino w powiecie człuchowskim, Kiełpino pod Kartuzami, Kiełpin pod Tucholą; może też od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kiels - od nazwy miejscowej Kiełcz, powiat kożuchowski, od gwarowego apelatywu kiełcz ‘chojak’.

Kielsz - od nazwy miejscowej Kiełcz, powiat kożuchowski, od gwarowego apelatywu kiełcz ‘chojak’.

Kiełbratowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’; też może od rzeczownika niemieckiego Kelhbrat (en) ‘podgardle’.

Kiełp - od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kiełpin - od nazwy miejscowej Kiełpino w powiecie człuchowskim, Kiełpino pod Kartuzami, Kiełpin pod Tucholą; może też od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kiełpiński - od nazwy miejscowej Kiełpino w powiecie człuchowskim, Kiełpino pod Kartuzami, Kiełpin pod Tucholą; może też od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kiełpsz - od kiełp, kiełpia ‘łabędź’.

Kiemnic - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kiemnitz - od zniemczonych słowiańskich nazw miejscowości pisanych Kemnitz, Chemnitz.

Kiempa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika kępa oznaczającego w staropolszczyźnie ‘rodzaj wyspy na rzece lub jeziorze’, ‘wyniosłość na bagnie’, potem też ‘człowieka o krępej budowie ciała’ lub od nazwy miejscowej Kępa lub od takichże nazw terenowych.

Kienitz - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kieno - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Kienow po polsku Kinowo w powiecie kołobrzeskim, też Chynowo w poweicie lęborskim.

Kienow - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Kienow po polsku Kinowo w powiecie kołobrzeskim, też Chynowo w poweicie lęborskim.

Kienów - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Kienow po polsku Kinowo w powiecie kołobrzeskim, też Chynowo w poweicie lęborskim.

Kiep - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kiep - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kiepa - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kiepal - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kiepas - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kiepek - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kiepke - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kiepura - od wyrazu kiep oznaczającego od XVI wieku ‘głupiec, dureń’.

Kierlasz - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierlik - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierlin - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierliński - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierlo - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierłaj - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierłanczyk - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierłańczyk - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierło - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierłowicz - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kierłucki - od niemieckiego rzeczownika Kerl ‘człowiek; chłop, chłopisko; osobnik, facet’, to od średnio-dolno-niemieckiego kerle ‘człowiek wolny stanu nieszlacheckiego’.

Kilbratowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’; też może od rzeczownika niemieckiego Kelhbrat (en) ‘podgardle’.

Kilngspohn - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Kin - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kin - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kina - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kina - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kindlarski - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Kinicki - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kiniec - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kink - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kinka - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kinne - od rzeczownika niemieckiego Knin, średnio-wysoko-niemieckiego Kinne ‘broda; zarost’.

Kinow - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘śmiały, odważny’.

Kinow - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Kienow po polsku Kinowo w powiecie kołobrzeskim, też Chynowo w poweicie lęborskim.

Kinowski - od nazwy miejscowej Kinice pod Kosobudami w powiecie chojnickim; od Kinowo w powiecie kołobrzeskim.

Kip - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kipa - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kipka - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kipke - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kitlarz - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Kitlasz - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Kitler - od kaszubskiego rzeczownika kitlórz ‘guzdrała’, od czasownika kitlac sa ‘ guzdrać się; marudzić’; nadto kindra ‘guzdrała’ i kindrac sa ‘ guzdrać się’.

Klafa - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klafciński - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klafczyński - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klaff - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klafke - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klajn - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajna - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajne - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajner - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajnowicz - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajnowski - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klajnszmit - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Klajnszmyt - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Klap - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapa - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapacz - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapaczyński - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapan - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapec - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapecki - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapek - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapenda - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klaper - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klaperski - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapiński - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapkowski - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klapper - od dźwiękonaśladowczego czasownika klapać, kłapać ‘uderzać lekko, szczękać zębami’, w kaszubszczyźnie i inych gwarach staropolskich ‘mówić niedorzeczności, obmawiać, plotkować’.

Klas - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klasa - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klasa - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klase - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klasen - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klass - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klassa - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klassa - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klassen - od zdrobnionego imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaós.

Klausnic - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawa - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawa - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawczyk - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawczyński - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawe - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawek - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawek - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawik - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawikowski - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawiński - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawiter - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawko - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klawoń - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Klawski - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klayner - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klech - od Klech, Klecha genetycznych zdrobnień od imienia Klemens.

Klecha - od Klech, Klecha genetycznych zdrobnień od imienia Klemens.

Klechowicz - od Klech, Klecha genetycznych zdrobnień od imienia Klemens.

Klechowski - od Klech, Klecha genetycznych zdrobnień od imienia Klemens.

Klechta - od Klech, Klecha genetycznych zdrobnień od imienia Klemens.

Kleeman - od przekształcenia imienia Klemens, albo od niemieckiego wyrazu pospolitego Kleemann ‘oprawca, hycel’, też ‘kat’.

Kleemann - od przekształcenia imienia Klemens, albo od niemieckiego wyrazu pospolitego Kleemann ‘oprawca, hycel’, też ‘kat’.

Klein - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Kleina - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Kleine - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Kleinfeld - od nazwy wsi Radzicz w pow. Gołdap, zwana po niemiecku Kleinfelde.

Kleiniewski - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Kleinschmid - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Kleinschmidt - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Kleinschmiedt - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Kleinschmiedt - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Klejn - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klejna - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klejne - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klejner - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klejnowski - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klejnszmit - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Klejszmyt - od niemieckiego tłumaczenia nazwiska Kowalik Kleinschmidt ‘mały kowal’, od średnio-wysoko-niemieckiego klensmit ‘ślusarz’.

Klem - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klema - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Kleman - od przekształcenia imienia Klemens, albo od niemieckiego wyrazu pospolitego Kleemann ‘oprawca, hycel’, też ‘kat’.

Klemann - od przekształcenia imienia Klemens, albo od niemieckiego wyrazu pospolitego Kleemann ‘oprawca, hycel’, też ‘kat’.

Klemański - od przekształcenia imienia Klemens, albo od niemieckiego wyrazu pospolitego Kleemann ‘oprawca, hycel’, też ‘kat’.

Klemek - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klempien - od nazwy wsi dziś brzmiących Klępino w powiecie białogardzkim lub Klępiny w powiecie gdańskim.

Klempin - od nazwy wsi dziś brzmiących Klępino w powiecie białogardzkim lub Klępiny w powiecie gdańskim.

Klempin - od nazwy osobowej Klepa, od kaszubskiego klepa ‘gaduła’.

Klempowski - od nazwy wsi dziś brzmiących Klępino w powiecie białogardzkim lub Klępiny w powiecie gdańskim.

Klep - od nazwy osobowej Klepa, od kaszubskiego klepa ‘gaduła’.

Klepa - od nazwy osobowej Klepa, od kaszubskiego klepa ‘gaduła’.

Klepacz - od czasownika klepać.

Klepadło - od czasownika klepać.

Klepaj - od czasownika klepać.

Klepak - od czasownika klepać.

Klepała - od czasownika klepać.

Klepan - od czasownika klepać.

Klepas - od czasownika klepać.

Klepel - od średnio-dolno-niemieckiego rzeczownika kleppel ‘serce dzwonu’.

Kleper - forma zniemczona od Klepa.

Klepin - od nazwy osobowej Klepa, od kaszubskiego klepa ‘gaduła’.

Klepin - od rzeczownika klepień ‘ryba łososiowata, lipień’.

Klepiński - od rzeczownika klepień ‘ryba łososiowata, lipień’.

Kleppien - od rzeczownika klepień ‘ryba łososiowata, lipień’.

Kleppin - od rzeczownika klepień ‘ryba łososiowata, lipień’.

Klesiek - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Klesiewicz - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Klesiński - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Klesny - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Kleszczewnik - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Kleszczyński - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Kleśnicki - od rzeczownika kleszczyński ‘kastrator’.

Klewek - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Klewer - od średnio-dolno-niemieckiego klever, od kaszubskiego klewer ‘koniczyna’.

Klewko - od zdrobnień imienia Mikołaj, Nikołaj, Nikolaus, Nikolaós.

Kleyn - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Kleyna - od niemieckiego przymiotnika klein ‘mały’.

Klękosz - od czasownika klękać.

Klępin - od nazwy wsi dziś brzmiących Klępino w powiecie białogardzkim lub Klępiny w powiecie gdańskim.

Klick - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Klik - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Klim - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klima - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klimek - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klimke - od zdrobnień od pełnego imienia chrześcijańskiego Klemens.

Klin - od rzeczownika pospolitego klin.

Klina - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinach - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinak - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinar - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinas - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinasa - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinast - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinasz - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinata - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinath - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinek - od rzeczownika pospolitego klin.

Klinen - od rzeczownika pospolitego klin.

Kliner - od zniemczenia rzeczownika pospolitego klin.

Klingbail - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingbajl - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingbajł - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingbayl - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingbeil - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingbein - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingbejl - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’ i rzeczownika Beil ‘topór, siekiera’.

Klingberg - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingenfuss - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klinghammer - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klinghein - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingimberg - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klinginberg - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingsland - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingsohr - od niemieckiego czasownika klingen ‘brzmieć, dźwięczeć, buczeć’.

Klingsporn - od niemieckiego wyrazu złożonego Klingsporn ‘brzęcząca ostroga’.

Klingszporn - od niemieckiego wyrazu złożonego Klingsporn ‘brzęcząca ostroga’.

Klinkosz - od czasownika klękać.

Klinsporn - od niemieckiego wyrazu złożonego Klingsporn ‘brzęcząca ostroga’.

Klinszpor - od niemieckiego wyrazu złożonego Klingsporn ‘brzęcząca ostroga’.

Klinszporn - od niemieckiego wyrazu złożonego Klingsporn ‘brzęcząca ostroga’.

Kloc - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocek - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’; od klocek ‘mały kloc’.

Klock - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocke - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocki - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klockiewicz - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocko - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klockowski - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocman - - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klocyk - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klonder - od średnio-dolno-niemieckiego Klunder ‘hałaśnik’, od czseownika klunden ‘hałasować, tłuc, stukać’.

Klopar - od dolnoniemieckiego czasownika kloppen, nowowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, uderzać, odbijać’.

Kloper - od dolnoniemieckiego czasownika kloppen, nowowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, uderzać, odbijać’.

Klotz - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzek - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzel - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzer - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzka - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzke - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klotzki - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Kloz - od wyrazu kloc, zapożyczonego w XV wieku ze średnio-górno-niemieckiego kloz ‘bryła, pniak, kloc’.

Klub - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluba - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klube - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubek - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubiak - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubiński - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubis - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubka - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klubś - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluck - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Kluckow - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Kluk - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Klukow - w grupie nazwisk pochodzących od średnio-wysoko-niemieckiego kluc ‘dgryziony kawałek’, przenośnie ‘mały, niepozorny człowiek’, od nazwy miejscowej Klukowo pod Gdańskiem w parafii Matarnia.

Klunder - od średnio-dolno-niemieckiego Klunder ‘hałaśnik’, od czseownika klunden ‘hałasować, tłuc, stukać’.

Klupa - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klupak - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klupaty - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klupe - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klupowski - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Klupp - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluwa - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluwak - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluwe - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kluwicz - od kaszubskiego kluta, klusa ‘kobieta brudna, zaniedbana’, to od dolnoniemieckiego Kluwe, a to od dolnoniemieckiego Klut ‘skiba roli’, potem, ‘kluska’, czyli ‘bryłka ciasta’.

Kławunn - od zdrobnień i spieszczeń imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, z łacińskiego Nikolaus.

Kłobuch - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobuchowski - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobucki - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobuczek - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobudzki - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobuk - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobukowski - od kłobuk ‘kapelusz w dawnej polszczyźnie’, też ‘wzniesienie terenu’.

Kłobusiński - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobusz - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobuszek - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobuszewski - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobuszowski - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobuszyński - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłobuś - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kłodawa - od nazwy miasta Kłodawa w województwie konińskim.

Kłodawski - od nazwy miasta Kłodawa w województwie konińskim.

Kłopociński - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopociuk - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopocki - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopot - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopotek - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopotkowski - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kłopotowski - od kłopot ‘zmartwienie, dręczenie się, ambaras’, ‘drążek, kij z żaren, którym obracano kamień’, w liczbie mnogiej kłopoty ‘tumulty, zamieszki’.

Kmiec - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciak - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecic - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecicki - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciech - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciewicz - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciewski - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecik - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecikiewicz - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecikowiak - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecikowski - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciński - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciok - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieciuk - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecki - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieckowiak - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecuń - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiecyk - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieczak - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieczyk - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieczyński - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmieć - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiećkowiak - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiećkowski - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmietko - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiot - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiotczyk - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiotek - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Kmiotko - od rzeczownika pospolitego kmieć ‘chłop, poddany we włościach szlacheckich lub duchownych, posiadacz gospodarstwa rolnego’ też: ‘starzec’.

Knap - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapa - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapacz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapcyk - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapczuk - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapczyk - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapczyński - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knape - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapek - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapiak - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapień - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapieński - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapik - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapiński - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapis - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapisiewicz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapisz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapiszewski - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapiuk - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapkiewicz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapok - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapp - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knappe - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knappik - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knaps - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knapski - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Kneba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Kneter - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knetter - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knib - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Kniba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Knibba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Kniter - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knitter - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knittler - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knobbe - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knobe - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knof - od dolnoniemieckiego Knop, Knof, od górnoniemieckiego Knopf ‘guz, narośl’, też ‘guzik do zapinania’, ‘bulwa, kłącze u roślin’, przenośnie też ‘stary, zgrzybiały mężczyzna’.

Knoff - od dolnoniemieckiego Knop, Knof, od górnoniemieckiego Knopf ‘guz, narośl’, też ‘guzik do zapinania’, ‘bulwa, kłącze u roślin’, przenośnie też ‘stary, zgrzybiały mężczyzna’.

Knol - od nazwy miejscowej Knolle, powiat Herford, Westwalia; od nazwy terenowej pochodzącej od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘bryła, skiba ziemi’; od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘prostak, nieokrzesaniec’.

Knolek - od nazwy miejscowej Knolle, powiat Herford, Westwalia; od nazwy terenowej pochodzącej od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘bryła, skiba ziemi’; od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘prostak, nieokrzesaniec’.

Knolik - od nazwy miejscowej Knolle, powiat Herford, Westwalia; od nazwy terenowej pochodzącej od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘bryła, skiba ziemi’; od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘prostak, nieokrzesaniec’.

Knoll - od nazwy miejscowej Knolle, powiat Herford, Westwalia; od nazwy terenowej pochodzącej od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘bryła, skiba ziemi’; od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘prostak, nieokrzesaniec’.

Knoła - od nazwy miejscowej Knolle, powiat Herford, Westwalia; od nazwy terenowej pochodzącej od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘bryła, skiba ziemi’; od średnio-wysoko-niemieckiego knolle ‘prostak, nieokrzesaniec’.

Knop - od wyrazu knop,zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopa - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopacki - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopczyk - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopczyński - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopek - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopiak - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopik - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopiński - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopis - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopisz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopkiewicz - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopowski - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knopp - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knoppe - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knoppek - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knoppik - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knops - od wyrazu knop, zapożyczonego od niemieckiego knoppe ‘mlodzieniec, giermek lub czeladnik sukienniczy’.

Knut - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knuta - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knutch - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knuter - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knuth - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knutowicz - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knutowski - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knutsen - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knutsson - od wyrazu pospolitego knot, zapożyczonego ze średnio-wysoko-niemieckiego knote ‘guz, narośl; kolanko w źdźble’, lub ‘rzecz zrobiona na drutach’.

Knyba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Knybba - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Knyp - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Knypek - od kaszubskich czasowników gnëbac, obocznie knëbac ‘dotykać się wędki (o rybie)’, przenośnie ‘drzemać, poza zwykłą porą snu’; także ‘lizać się wzajemnie (o krowach i koniach’, niekiedy też ‘gryźć, szczypać’, także ‘drapać’.

Knytter - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Knyttler - od dolnoniemieckiego rzeczownika Knütter ‘pończosznik, czyli ten, co wytwarza materiały pasmanteryjne’ lub ‘ten, co robił na drutach’, czyli po kaszubsku wiązł.

Kob - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kobacz - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kobak - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kobiel - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobiela - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielach - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielak - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielański - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielara - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielarz - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielas - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielec - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardl iwie ‘chłop’.

Kobielewski - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielka - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobiella - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielnik - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielski - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobieluch - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielus - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobielusz - od kobiel, kobiela, kobiałka ‘koszyk z wikliny, łyka lub korzenia’, ‘wypukłość, np. sierpa księżyca’; też pogardliwie ‘chłop’.

Kobren - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobreń - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobrin - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobron - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobroń - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryn - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryna - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryner - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryniak - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryniec - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryniecki - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryniuk - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryń - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryńczuk - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobryński - od nazwy miasta Kobryń na Białorusi.

Kobus - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobusek - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobusiak - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobusiewicz - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobusiuński - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobuszewski - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobuszowski - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobuszyński - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobuz - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kobuziński - od kobus ‘nazwa ptaka z rodziny sokołów’.

Kochan - od kochany, od imienia Kochan, od nazw miejscowych Kochanów, Kochanowice.

Kochanek - od kochany, od imienia Kochan, od nazw miejscowych Kochanów, Kochanowice.

Kochanowski - od kochany, od imienia Kochan, od nazw miejscowych Kochanów, Kochanowice.

Kochański - od kochany, od imienia Kochan, od nazw miejscowych Kochanów, Kochanowice.

Koden - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodeniec - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodenik - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodeniuk - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodeń - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodin - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodon - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodoniec - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodoń - od nazwy miasta Kodeń w województwie bialskopodlaskim.

Kodra - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodracki - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodran - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrano - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrans - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrań - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrański - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodras - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodricki - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodritzki - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrnia - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrnja - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodron - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodroń - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrow - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrowski - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrycki - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrycz - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrylewski - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodryś - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrzycki - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Kodrzyński - od rzeczownika pospolitego kodra ‘szmata; złośliwie o odzieniu’, przenośnie: od kodrë ‘duże płaty śniegu’.

Koepke - od rzeczownika kip i pochodnego kipka ‘rodzaj kosza’, od staropolskiego kiep ‘głuptas’, od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Koflich - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Koflicha - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Koflik - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kofliński - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kofluk - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kogut - od kogut ‘samiec kury’.

Kogutek - od kogut ‘samiec kury’.

Kogutiuk - od kogut ‘samiec kury’.

Kogutowicz - od kogut ‘samiec kury’.

Koko - od rzeczownika gwarowego koko ‘jajko w języku dziecięcym’.

Kokosz - od rzeczowników pospolitych kokosz, kokoszka.

Kokoszka - od rzeczowników pospolitych kokosz, kokoszka.

Kokot - od kokot ‘kogut’.

Kolacki - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Koland - od imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, po łacinie i po niemiecku Nocolaus.

Kolanko - od kolano ‘część nogi’.

Kolankowicz - od kolano ‘część nogi’.

Kolankowski - od kolano ‘część nogi’.

Kolano - od kolano ‘część nogi’.

Kolarz - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’, ‘rowerzysta, uczestnik zawodów kolarskich’.

Kolat - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolata - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolatowski - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolaty - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolatzki - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolber - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta powiatowego, leżącego nad rzeką Parsętą, notowanego w XI wieku w formie przymiotnikowej Colbergiensis (episcopus ‘biskup’); potocznie rozumie się człon I jako przyimek koło ‘przy, obok’, a II Berg ‘góra’.

Kolberg - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta powiatowego, leżącego nad rzeką Parsętą, notowanego w XI wieku w formie przymiotnikowej Colbergiensis (episcopus ‘biskup’); potocznie rozumie się człon I jako przyimek koło ‘przy, obok’, a II Berg ‘góra’.

Kolberger - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta powiatowego, leżącego nad rzeką Parsętą, notowanego w XI wieku w formie przymiotnikowej Colbergiensis (episcopus ‘biskup’); potocznie rozumie się człon I jako przyimek koło ‘przy, obok’, a II Berg ‘góra’.

Kolberski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta powiatowego, leżącego nad rzeką Parsętą, notowanego w XI wieku w formie przymiotnikowej Colbergiensis (episcopus ‘biskup’); potocznie rozumie się człon I jako przyimek koło ‘przy, obok’, a II Berg ‘góra’.

Kolbert - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miasta powiatowego, leżącego nad rzeką Parsętą, notowanego w XI wieku w formie przymiotnikowej Colbergiensis (episcopus ‘biskup’); potocznie rozumie się człon I jako przyimek koło ‘przy, obok’, a II Berg ‘góra’.

Kolent - od imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, po łacinie i po niemiecku Nocolaus.

Kolent - od imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, po łacinie i po niemiecku Nocolaus.

Kolenta - od imienia Mikołaj, dawniej Nikołaj, po łacinie i po niemiecku Nocolaus.

Kolesiuk - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Kolesnikowski - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Koleśnik - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Koleśnikow - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Koleśnikowicz - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Koleśników - od koło; kolarz, koleśnik ‘rzemieślnik, który wykonywał wozy’.

Kolinski - od nazwy miejscowej Kolińcz w powiecie starogardzkim.

Koliński - od nazwy miejscowej Kolińcz w powiecie starogardzkim.

Kolis - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolisch - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolischer - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolisz - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Koliszew - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Koliszewski - od nazwy wsi Koliszowy w parafii Bedlno, w powiecie konińskim.

Koliszka - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Koliszko - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolit - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolitt - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Kolitz - od zdrobnień od imienia Mikołaj, Nikołaj, z łacińskiego Nicolaus.

Koliweszka - od kłuć wszy, gdzie kłuć znaczy ‘zabijać, zarzynać‘.

Koliwieszka - od kłuć wszy, gdzie kłuć znaczy ‘zabijać, zarzynać‘.

Koliwosz - od kłuć wszy, gdzie kłuć znaczy ‘zabijać, zarzynać‘.

Kolk - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolka - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolke - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolkiewicz - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolkowicz - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolkowski - od zdrobnień od imienia Mikołaj.

Kolmec - od kaszubskiego rzeczownika pospolitego kolmec’człowiek małego wzrostu’.

Kolmetz - od kaszubskiego rzeczownika pospolitego kolmec’człowiek małego wzrostu’.

Kolmiec - od kaszubskiego rzeczownika pospolitego kolmec’człowiek małego wzrostu’.

Kolodziejak - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kolp - od kaszubskiego rzeczownika kołp ‘łabędź’.

Kolpi - od kaszubskiego rzeczownika kołp ‘łabędź’.

Kolpy - od kaszubskiego rzeczownika kołp ‘łabędź’.

Kolumbi - od hiszpańskiego colombo ‘gołąb’.

Kołodziej - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczak - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczek - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczk - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczuk - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczy - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejczyk - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejek - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejka - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejowski - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejski - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Kołodziejuk - od kolodziej ‘rzemieślnik wykonujący koła do wozu’.

Komos - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Komosa - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Komosch - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Komossa - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Komosza - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Komsta - od średnio-wysoko-niemieckiego kumst ‘kiszona kapusta’.

Komsten - od średnio-wysoko-niemieckiego kumst ‘kiszona kapusta’.

Komuda - od wyrazu pospolitego komuda, oznaczającego ‘mgłę i mżawkę’, też ‘mrok i półmrok’; od staropolskiego komudzić ‘brudzić, kalać’, komudny ‘pochmurny’, komudność ‘ciemność’.

Komude - od wyrazu pospolitego komuda, oznaczającego ‘mgłę i mżawkę’, też ‘mrok i półmrok’; od staropolskiego komudzić ‘brudzić, kalać’, komudny ‘pochmurny’, komudność ‘ciemność’.

Komudziński - od wyrazu pospolitego komuda, oznaczającego ‘mgłę i mżawkę’, też ‘mrok i półmrok’; od staropolskiego komudzić ‘brudzić, kalać’, komudny ‘pochmurny’, komudność ‘ciemność’.

Komunda - od wyrazu pospolitego komuda, oznaczającego ‘mgłę i mżawkę’, też ‘mrok i półmrok’; od staropolskiego komudzić ‘brudzić, kalać’, komudny ‘pochmurny’, komudność ‘ciemność’.

Komundry - od wyrazu pospolitego komuda, oznaczającego ‘mgłę i mżawkę’, też ‘mrok i półmrok’; od staropolskiego komudzić ‘brudzić, kalać’, komudny ‘pochmurny’, komudność ‘ciemność’.

Konat - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kondrad - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kondradowicz - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kondratowicz - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konewka - od konew, konewka ‘naczynie metalowe do przechowywania i noszenia płynów’.

Konewko - od konew, konewka ‘naczynie metalowe do przechowywania i noszenia płynów’.

Konewski - od konew, konewka ‘naczynie metalowe do przechowywania i noszenia płynów’.

Konitz - od nazwy miasta Chojnice, po niemiecku Konitz.

Konitzer - od nazwy miasta Chojnice, po niemiecku Konitz.

Konitzki - od nazwy miasta Chojnice, po niemiecku Konitz.

Konkel - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkiel - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konklewski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkol - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkolec - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkolewicz - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkolewski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkoll - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkolowicz - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkolski - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konkołowicz - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Konracik - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konraciuk - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konracki - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konrad - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konrada - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradi - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradko - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradowicz - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradowski - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradt - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradt - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konrady - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradz - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konradzko - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konrat - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konratiuk - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konratowicz - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Konrot - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kop - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kopa - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Kope - od formy zdrobniałej lub spieszczonej imienia Jakub, Jakó, Jacobus.

Koper - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kopper - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Korbmacher - od niemieckiego Korb ‘kosz’ i Macher ‘wytwórca, producent’.

Kord - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Korda - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Korde - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Kordecki - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Kordek - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Kordel - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’.

Kordela - od staropolskiego kord ‘krótki miecz’, od średnio-dolno-niemieckiego korde, kurde, karde ‘sierpowato wygięty nóż, szabla’, od staropolskiego korda ‘sznur, jakim przepasywali się zakonnicy; też sznur jako miara’, w dialektach też ‘karność, dyscyplina’, od łacińskiego corda ‘jelito, kiszka’; może też od imienia żeńskiego Kordula.

Korinth - od nazwy starożytnego miasta greckiego Korynt.

Kormorański - od kormoran ‘nazwa ptaka’.

Kors - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Korsa - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Korsek - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kort - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Korta - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortahs - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortas - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortass - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortaś - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortek - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Korth - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortus - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortusz - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kortuś - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Korynt - od nazwy starożytnego miasta greckiego Korynt.

Korzyb - od nazwy miejscowej Korzybie, dziś Korzybie Duże i Korzybie Małe w powiecie płońskim, w gminie Sarbiewo, w parafii Baboszewo na północnym Mazowszu.

Korzybski - od nazwy miejscowej Korzybie, dziś Korzybie Duże i Korzybie Małe w powiecie płońskim, w gminie Sarbiewo, w parafii Baboszewo na północnym Mazowszu.

Kosbot - od słowiańskiej nazwy miejscowej Kosobody, później Kosobudy (kilka miejscowości na Łużycach); od nazwy wsi Kosobudy pod Brusami.

Kosbut - od słowiańskiej nazwy miejscowej Kosobody, później Kosobudy (kilka miejscowości na Łużycach); od nazwy wsi Kosobudy pod Brusami.

Koschalka - (zniemczone) od historycznego zdrobnienia od kosz.

Koschalke - (zniemczone) od historycznego zdrobnienia od kosz.

Koschnick - (zniemczone) od historycznego zdrobnienia od kosz.

Kosin - od nazwy wsi Kosin, po niemiecku Kossin w powiecie pyrzyckim.

Kosior - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiora - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorek - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorkiewicz - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorkowski - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorowski - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorów - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiorski - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosioryński - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosiór - od rzeczownika kosior ‘pogrzebacz’.

Kosirog - od koza, kozi.

Kosiróg - od koza, kozi.

Kosmal - od dialektalnego rzeczownika kosmal ‘kudłacz’.

Kosmala - od dialektalnego rzeczownika kosmal ‘kudłacz’.

Kosobudzki - od słowiańskiej nazwy miejscowej Kosobody, później Kosobudy (kilka miejscowości na Łużycach); od nazwy wsi Kosobudy pod Brusami.

Kossin - od nazwy wsi Kosin, po niemiecku Kossin w powiecie pyrzyckim.

Kossobucki - od słowiańskiej nazwy miejscowej Kosobody, później Kosobudy (kilka miejscowości na Łużycach); od nazwy wsi Kosobudy pod Brusami.

Kossobudzki - od słowiańskiej nazwy miejscowej Kosobody, później Kosobudy (kilka miejscowości na Łużycach); od nazwy wsi Kosobudy pod Brusami.

Kostuch - od wyrazu pospolitego kostucha ’eufemistycznie o śmierci’ lub od imienia Konstanty.

Kostucha - od wyrazu pospolitego kostucha ’eufemistycznie o śmierci’ lub od imienia Konstanty.

Kostuj - od wyrazu pospolitego kostucha ’eufemistycznie o śmierci’ lub od imienia Konstanty.

Kostujak - od wyrazu pospolitego kostucha ’eufemistycznie o śmierci’ lub od imienia Konstanty.

Kostulak - od wyrazu pospolitego kostucha ’eufemistycznie o śmierci’ lub od imienia Konstanty.

Kosycarz - od kaszubskiego koseter, zapożyczone od dolnoniemieckiego Kossäter ‘właściciel i mieszkaniec chaty’.

Kosycorz - od kaszubskiego koseter, zapożyczone od dolnoniemieckiego Kossäter ‘właściciel i mieszkaniec chaty’.

Kosyczarz - od kaszubskiego koseter, zapożyczone od dolnoniemieckiego Kossäter ‘właściciel i mieszkaniec chaty’.

Kosyn - od nazwy wsi Kosin, po niemiecku Kossin w powiecie pyrzyckim.

Kosyń - od nazwy wsi Kosin, po niemiecku Kossin w powiecie pyrzyckim.

Koszałka - od historycznego zdrobnienia od kosz.

Koszałke - od historycznego zdrobnienia od kosz.

Koszałkowski - od historycznego zdrobnienia od kosz.

Koszczka - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Kosznic - od kosznik ‘ten, co wyrabiał kosze’.

Kosznicki - od kosznik ‘ten, co wyrabiał kosze’.

Kosznik - nazwisko pomorskie, wywodzące się od kosznik ‘ten, co wyrabiał kosze’.

Koszniruk - od kosznik ‘ten, co wyrabiał kosze’.

Koszny - od kosznik ‘ten, co wyrabiał kosze’.

Kośnicki - od kośnik ‘kosiarz’.

Kośnik - od kośnik ‘kosiarz’.

Kośnikowski - od kośnik ‘kosiarz’.

Kowal - od nazwy zawodu kowal.

Kowalczyk - od nazwy zawodu kowal.

Kowalek - od nazwy zawodu kowal.

Kowalke - od nazwy zawodu kowal.

Kowallek - od nazwy zawodu kowal.

Kowalski - od nazwy zawodu kowal.

Kowel - od nazwy miasta Kowel na zachodniej Ukrainie.

Kowelczyk - od nazwy miasta Kowel na zachodniej Ukrainie.

Kowelec - od nazwy miasta Kowel na zachodniej Ukrainie.

Kowelski - od nazwy miasta Kowel na zachodniej Ukrainie.

Kowiel - od nazwy miasta Kowel na zachodniej Ukrainie.

Koziorog - od koza, kozi.

Kozioróg - od koza, kozi.

Kozirog - od koza, kozi.

Koziróg - od koza, kozi.

Kozirug - od koza, kozi.

Koźlica - od kaszubskiego kozlëca ‘płocha, żywa, wesoła, dorastająca dziewczyna’.

Kpenhagen - od nazwy miasta Kopenhaga ‘stolica Danii’.

Kpppenhagen - od nazwy miasta Kopenhaga ‘stolica Danii’.

Krakał - od czasownika krakać.

Krakała - od czasownika krakać.

Krakałło - od czasownika krakać.

Krakau - od nazwy dzielnicy Gdańska Krakowiec, po niemiecku Krakau, od nazwy Krakow, Krakowe ‘wieś w powiecie Güstrow w Maklemburgii, może od krak ‘odnoga rzeki, też od czasownika krakać.

Krakow - od nazwy dzielnicy Gdańska Krakowiec, po niemiecku Krakau, od nazwy Krakow, Krakowe ‘wieś w powiecie Güstrow w Maklemburgii, może od krak ‘odnoga rzeki, też od czasownika krakać.

Kramp - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Krampa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Kranich - od niemieckiego Kranich ‘łabędź’.

Kranicki - od niemieckiego Kranich ‘łabędź’.

Kraus - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krausa - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krause - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krauz - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krauza - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krauze - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krauzy - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krauź - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krebs - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Krebz - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Krefft - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Kreffta - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Kreft - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Krefta - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Krem - od dawnego krem ‘drzewo przydatne na barć’, ‘drzewo kremne zdatne na barć’; od krem ‘gęsta piana ubita ze śmietaną; bułka; maść do pielęgnowania skóry’; zupa przecierana z jarzyn’.

Krema - od dawnego krem ‘drzewo przydatne na barć’, ‘drzewo kremne zdatne na barć’; od krem ‘gęsta piana ubita ze śmietaną; bułka; maść do pielęgnowania skóry’; zupa przecierana z jarzyn’.

Kremowicz - od dawnego krem ‘drzewo przydatne na barć’, ‘drzewo kremne zdatne na barć’; od krem ‘gęsta piana ubita ze śmietaną; bułka; maść do pielęgnowania skóry’; zupa przecierana z jarzyn’.

Kremp - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Krempa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Krepel - od kaszubskiego krepel ‘kaleka, niedołęga’, z niemieckiego Krüpel ‘kaleka’, z kaszubskiego krëpel ‘kościół ewangelicki’ lub od niemieckiego Krippe ‘żłób’.

Kreppel - od kaszubskiego krepel ‘kaleka, niedołęga’, z niemieckiego Krüpel ‘kaleka’, z kaszubskiego krëpel ‘kościół ewangelicki’ lub od niemieckiego Krippe ‘żłób’.

Kreps - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Kresin - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kresiński - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kret - od kret ‘nazwa zwierzęcia zyjącego pod ziemią’.

Kreter - od kret ‘nazwa zwierzęcia zyjącego pod ziemią’.

Krewt - od średnio-dolno-niemieckiego krewet, kreft i nowo-górno-niemieckiego Krebs ‘rak’.

Kręp - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Krępa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika krępa ‘wyniosłość sucha na bagnie’, od krępa ‘rodzaj klamry, narzędzie do krępowania’, od krępa ‘rondo kapelusza’ lub od dawnego krępa ‘gra w karty’, ale też od krąpia ‘gatunek karpia’ lub przymiotnika krępy’ niewysoki, lecz mocno zbudowany, przysadzisty, przysadkowy’.

Krint - od dolnoniemieckiego słowa Krint określającego ‘rodzynki korynckie’.

Krintus - od dolnoniemieckiego słowa Krint określającego ‘rodzynki korynckie’.

Kripel - od kaszubskiego krepel ‘kaleka, niedołęga’, z niemieckiego Krüpel ‘kaleka’, z kaszubskiego krëpel ‘kościół ewangelicki’ lub od niemieckiego Krippe ‘żłób’.

Krippel - od kaszubskiego krepel ‘kaleka, niedołęga’, z niemieckiego Krüpel ‘kaleka’, z kaszubskiego krëpel ‘kościół ewangelicki’ lub od niemieckiego Krippe ‘żłób’.

Krisel - od dolnoniemieckiego rzeczownika Krüsel ‘wir powietrzny’.

Krizel - od dolnoniemieckiego rzeczownika Krüsel ‘wir powietrzny’.

Krogiert - od Krüger ‘kramarz’.

Krolau - od wsi Królewo, po niemiecku Krolow (gmina Postomino, województwo słupskie).

Krolop - od wsi Królewo, po niemiecku Krolow (gmina Postomino, województwo słupskie).

Krolopp - od wsi Królewo, po niemiecku Krolow (gmina Postomino, województwo słupskie).

Krolow - od wsi Królewo, po niemiecku Krolow (gmina Postomino, województwo słupskie).

Krolowicz - od wsi Królewo, po niemiecku Krolow (gmina Postomino, województwo słupskie).

Kroman - od średnio-dolno-niemieckiego krome, od zachodniogermańskiego krumon ‘miękisz chleba, okruszyna’.

Krome - od średnio-dolno-niemieckiego krome, od zachodniogermańskiego krumon ‘miękisz chleba, okruszyna’.

Kromen - od średnio-dolno-niemieckiego krome, od zachodniogermańskiego krumon ‘miękisz chleba, okruszyna’.

Krommon - od średnio-dolno-niemieckiego krome, od zachodniogermańskiego krumon ‘miękisz chleba, okruszyna’.

Kropidło - od kropić, kropidło.

Kropidłowski - od kropić, kropidło.

Kropla - od rzeczownika pospolitego kropla.

Kroplewski - od rzeczownika pospolitego kropla.

Kropliński - od rzeczownika pospolitego kropla.

Kros - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kroske - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krüger - od Krüger ‘kramarz’.

Krus - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krusa - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krusche - od gruszka ‘owoc gruszy’ zapisana w wyniku oboczności kruszka, od kruchy, kruszyć, a więc ‘owoc nietrwały’.

Kruschke - od gruszka ‘owoc gruszy’ zapisana w wyniku oboczności kruszka, od kruchy, kruszyć, a więc ‘owoc nietrwały’.

Kruse - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krusy - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruszka - od gruszka ‘owoc gruszy’ zapisana w wyniku oboczności kruszka, od kruchy, kruszyć, a więc ‘owoc nietrwały’.

Kruszke - od gruszka ‘owoc gruszy’ zapisana w wyniku oboczności kruszka, od kruchy, kruszyć, a więc ‘owoc nietrwały’.

Kruszko - od gruszka ‘owoc gruszy’ zapisana w wyniku oboczności kruszka, od kruchy, kruszyć, a więc ‘owoc nietrwały’.

Kruś - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruz - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruza - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruze - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruzia - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruzicki - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruziński - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruzo - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruzowicz - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruzy - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruź - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kruż - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krużycki - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Krych - od zdrobnień od imienia Krzysztof.

Krycha - od zdrobnień od imienia Krzysztof.

Kryger - od Krüger ‘kramarz’.

Krygier - od Krüger ‘kramarz’.

Krynt - od dolnoniemieckiego słowa Krint określającego ‘rodzynki korynckie’.

Krypel - od kaszubskiego krepel ‘kaleka, niedołęga’, z niemieckiego Krüpel ‘kaleka’, z kaszubskiego krëpel ‘kościół ewangelicki’ lub od niemieckiego Krippe ‘żłób’.

Krysz - od zdrobnień od imienia Krzysztof.

Kryzel - od dolnoniemieckiego rzeczownika Krüsel ‘wir powietrzny’.

Kryża - od dolnoniemieckiego cruz, górnoniemieckiego krause ‘kędzierzawy’.

Kryżel - od dolnoniemieckiego rzeczownika Krüsel ‘wir powietrzny’.

Krzos - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzosa - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzosak - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzosek - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzosk - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzoska - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzoski - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzosok - (Śl) od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzoś - od krzoska ‘dawna strzelba z zamkiem i krzesiwem; skałkówka, krzemieniówka’; od krzos ‘zamek u strzelby; kurek z panewką’.

Krzysz - od zdrobnień od imienia Krzysztof.

Kuband - od imienia Kuba, a to od pełnego imienia Jakub.

Kubandt - od imienia Kuba, a to od pełnego imienia Jakub.

Kubiak - od zdrobnionego imienia Kuba.

Kubiok - (Śl) od zdrobnionego imienia Kuba.

Kuck - w grupie nazwisk pochodzących od czasownika kukać ‘o głosie kukułki i gżegżółki’; czasem ‘narzekać’, też od nazwy wsi Kukowo w powiecie lipnowskim i w powiecie słupskim.

Kuckowski - w grupie nazwisk pochodzących od czasownika kukać ‘o głosie kukułki i gżegżółki’; czasem ‘narzekać’, też od nazwy wsi Kukowo w powiecie lipnowskim i w powiecie słupskim.

Kucmer - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kucmierczyk - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kucmierowicz - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kucmierz - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kucmirz - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kufel - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufelewski - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufelin - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufelnicki - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufelski - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuffel - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflich - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflicki - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflik - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflikowski - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufliński - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kufloski - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflowicz - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuflowski - od rzeczownika pospolitego kufel ‘większe naczynie do picia’, też przenośnie: kufel ‘pijanica’.

Kuhn - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kuhne - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kuhnke - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kuk - w grupie nazwisk pochodzących od czasownika kukać ‘o głosie kukułki i gżegżółki’; czasem ‘narzekać’, też od nazwy wsi Kukowo w powiecie lipnowskim i w powiecie słupskim.

Kuk - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kuka - w grupie nazwisk pochodzących od czasownika kukać ‘o głosie kukułki i gżegżółki’; czasem ‘narzekać’, też od nazwy wsi Kukowo w powiecie lipnowskim i w powiecie słupskim.

Kuka - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukacki - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaj - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukalski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukała - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukałowicz - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukan - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaniec - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukanowski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukanów - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukańko - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukar - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukarczyk - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukarkow - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukarków - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukas - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukasek - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukasiak - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukasiewicz - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukasik - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaszek - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaszewski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaszuk - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukat - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukaty - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawa - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawczyński - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawiec - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawiecki - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawieski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawka - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukawo - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kuker - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukier - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukiera - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukierek - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukierski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukoczka - od kukuczka ‘kukułka’.

Kukolowicz - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukowka - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukowski - w grupie nazwisk pochodzących od czasownika kukać ‘o głosie kukułki i gżegżółki’; czasem ‘narzekać’, też od nazwy wsi Kukowo w powiecie lipnowskim i w powiecie słupskim.

Kukóczka - od kukuczka ‘kukułka’.

Kukólka - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukół - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukółka - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukówka - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukuc - od wykrzyknika kuku, od kukać

Kukucz - od wykrzyknika kuku, od kukać

Kukuczka - od kukuczka ‘kukułka’.

Kukuczko - od kukuczka ‘kukułka’.

Kukuć - od wykrzyknika kuku, od kukać

Kukufka - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukul - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulak - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulenko - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulla - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulowicz - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulowski - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukulski - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukuł - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukuła - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukułka - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukułkiewicz - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukułko - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukułła - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukułowicz - od kukułka ‘gatunek ptaka’.

Kukurek - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kukurski - od wykrzyknika kuku, od kukać ‘wydawać głos podobny do głosu kukułki’.

Kulas - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaschewicz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaschewitz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasek - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasiak - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasiewicz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasik - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasiński - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulassek - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulasza - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaszewicz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaszewski - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaszinski - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaszyński - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaś - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulawski - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulawy - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaz - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulaziński - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulchawiec - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulchawik - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulchawy - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulhawic - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulhawiec - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulhawiec - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulhawy - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kulig - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kuligowicz - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kulik - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kuling - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kulinko - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kullas - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kullass - od kulas, kulasik ‘człowiek kulawy’.

Kullick - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kullig - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kullik - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kulling - od nazwy ptaka kulik, pisanego też kulig, na Kaszubach kuling.

Kumst - od średnio-wysoko-niemieckiego kumst ‘kiszona kapusta’.

Kumsta - od średnio-wysoko-niemieckiego kumst ‘kiszona kapusta’.

Kumstman - od średnio-wysoko-niemieckiego kumst ‘kiszona kapusta’.

Kun - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kuna - od niemieckiego przymiotnika kühn ‘odważny, śmiały, zuchwały’; dawniej głównie: ‘mądry, doświadczony’.

Kunat - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kunath - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kunkel - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kunkiel - od kąkol ‘nazwa chwastu’.

Kuno - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kuna o różnych znaczeniach, od nazwy miejscowości Kunowo pod Stargardem Szczecińskim; też od zdrobnień imienia Konrad.

Kunow - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kuna o różnych znaczeniach, od nazwy miejscowości Kunowo pod Stargardem Szczecińskim; też od zdrobnień imienia Konrad.

Kunów - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kuna o różnych znaczeniach, od nazwy miejscowości Kunowo pod Stargardem Szczecińskim; też od zdrobnień imienia Konrad.

Kunrad - od staro-wysoko-niemieckiego imienia Konrad, to od kuoni ‘odważny, śmiały, dzielny, doświadczony w bojach’ i rät, potem Rat ‘rada’; w całości ‘udzielający śmiałych rad’.

Kuper - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kuperberg - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kuperschmidt - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kuperschmidt - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kuperszmidt - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kuperszmit - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kupfer - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kupper - od dolnoniemieckiego Kupper, Kopper ‘miedź’, od podstawy greckiej kyprios ‘cypryjski’, też może od koper ‘nazwa rośliny’, kuper ‘tylna część tulowia u ptaków’, przenośnie też ‘tyłek’.

Kur - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kura - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kurach - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kuracha - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kurak - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kural - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurał - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurałowicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurau - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kuraw - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurawa - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurawiak - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurawicz - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurek - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kurkowski - od kur, kogut ‘samiec kury’.

Kurlancki - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurland - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurlanda - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurlandczyk - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurlandski - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurlandzki - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurlańczyk - od nazwy krainy Kurlandia.

Kurow - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurowski - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurów - w grupie nazwisk pochodzących od rzeczownika pospolitego kur ‘kogut’, od nazw miejscowości zniemczonych Kurau, dziś Kurowo Braniewskie, Kurow, dziś Kurowo w powiecie lęborskim, czy Kurów w powiecie szczecińskim.

Kurs - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kursa - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kurschewski - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kursewicz - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kurszewski - od spieszczeń imienia germańskiego Konrad, to od kühn ‘śmiały, odważny’ i Rat ‘rada’.

Kusch - od Kusz zdrobnionego imienia od Jakub.

Kusche - od Kusz zdrobnionego imienia od Jakub.

Kusojc - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kusojć - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kusow - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kusowicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kusowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kusów - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kussowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kustorz - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustos - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustosik - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustosz - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustusch - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustusz - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kustuszów - od kustosz ‘człowiek pełniący funkcję w muzeum; stróża skarbów królewskich; stróża majątku kościelnego przeznaczonego dla ubogich; kanonika kolegiaty biskupiej; przełożonego zakonnego’.

Kusz - od Kusz zdrobnionego imienia od Jakub.

Kuszewski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kuszowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Kusowo, po niemiecku Kussow w powiecie słupskim i szczecineckim, też Kuszewo w powiecie Wągrowiec.

Kutzmer - od staropolskiego i staropomorskiego imienia Chociemir lub Chocimir, przekształconego fonetycznie.

Kwadrans - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadras - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadrens - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadrowski - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadryński - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadrys - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwadrysz - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwandrac - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwandrans - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwandras - od rzeczownika kwadrans ‘czwarta część godziny z piętnastu minut złożona’.

Kwoszcz - od wyrazu pospolitego oznaczającego skrzyp, występującego w wielu postaciach fonetycznych i morfologicznych: koszczka, chwoszczki, chośzczki, chwościk, chwoszczka, chostka, kostka, a to od prasłowiańskiego chvost? ‘ogon’.

Kynew - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Kienow po polsku Kinowo w powiecie kołobrzeskim, też Chynowo w poweicie lęborskim.

Labenc - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labendz - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labens - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labenski - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labentz - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labenz - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labeński - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labędz - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labędź - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi Labenz z Pomorza Gdańskiego lub z Pomorza Środkowego: Łebieniec w gminie Wicko, w powiecie lęborskim, Łabędzie w powiecie drawskim i Łabędź w powiecie szczecineckim.

Labhun - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Labuchn - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Labud - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Labuda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Labudda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Labudola - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Labudra - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Labuhn - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Labun - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Labuń - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Labuński - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy wsi Łebunia, po niemiecku Labuhn w powiecie lęborskim; też niektóre formy od nazwy wsi Łabunie w powiecie zamojskim.

Ladach - od zdrobnień pełnego imienia Władysław.

Ladachowski - od zdrobnień pełnego imienia Władysław.

Laddach - od zdrobnień pełnego imienia Władysław.

Laiter - od niemieckiego Leiter ‘drabina’.

Lajter - od niemieckiego Leiter ‘drabina’.

Lakoma - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Lakomiec - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Lakomski - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Lakomy - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Lamecki - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamek - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamk - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamka - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamke - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamkiewicz - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamko - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamkowski - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamm - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamme - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lammek - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lamowski - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Landsberg - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Landsberger - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Landsbergier - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Landzberczyk - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Landzberg - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Landzberger - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy miejscowej Landsberg (od 1945 roku to Gorzów Wielkopolski, Gorzów Śląski, Górowo Iławeckie i inne).

Lang - od niemieckiego long ‘długi’. od angielskiego lang ‘długi’.

Langberg - od nazwy miejscowej Langeberg.

Lange - od niemieckiego long ‘długi’.

Langheim - od nazwy wsi Langheim, dziś Łankiejmy w powiecie kętrzyńskim.

Langnau - od nazwy wsi parafialnej Łęgowo w powiecie gdańskim.

Lapin - od nazwy wsi Łapino w gminie Kolbudy pod Gdańskiem.

Lapis - od łacińskiego lapis ‘kamień’.

Lapisa - od łacińskiego lapis ‘kamień’.

Lapisz - od łacińskiego lapis ‘kamień’.

Laska - od rzeczownika pospolitego laska, oznaczającego w dawnej polszczyźnie także ‘leszczynę, orzech laskowy’, też tak, jak dziś ‘symbol władzy sędziego, biskupa, marszałka’, przede wszystkim jednak ‘kij do podpierania się, do bicia, kij pasterski i pręt mierniczy’.

Lasman - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lasmanowicz - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lassman - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lassmann - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lato - od rzeczownika pospolitego lato.

Leba - od nazwy miasta Łeba w powiecie lęborskim.

Lebach - od nazwy miasta Łeba w powiecie lęborskim.

Lebak - od nazwy miasta Łeba w powiecie lęborskim.

Leban - od nazwy miasta Łeba w powiecie lęborskim.

Lebioda - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Lebuda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Leczkow - od nazwy wsi zwanej dziś Leszkowy w gminie Cedry Wielkie w powiecie gdańskim.

Leczkowa - od nazwy wsi zwanej dziś Leszkowy w gminie Cedry Wielkie w powiecie gdańskim.

Leczkowski - od nazwy wsi zwanej dziś Leszkowy w gminie Cedry Wielkie w powiecie gdańskim.

Lega - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legaj - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legan - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legas - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legay - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leggien - od nazw miejscowych Legien, dziś Leginy w powiecie bartoszyckim i Leginen, dziś Leginy w powiecie reszelskim; na południu i na wschodzie Polski może pochodzić od łemkowskiego łegiń ‘pożyczka z węgierskiego legeny ‘mlodzieniec’.

Legin - od nazw miejscowych Legien, dziś Leginy w powiecie bartoszyckim i Leginen, dziś Leginy w powiecie reszelskim; na południu i na wschodzie Polski może pochodzić od łemkowskiego łegiń ‘pożyczka z węgierskiego legeny ‘mlodzieniec’.

Leginow - od nazw miejscowych Legien, dziś Leginy w powiecie bartoszyckim i Leginen, dziś Leginy w powiecie reszelskim; na południu i na wschodzie Polski może pochodzić od łemkowskiego łegiń ‘pożyczka z węgierskiego legeny ‘mlodzieniec’.

Leginów - od nazw miejscowych Legien, dziś Leginy w powiecie bartoszyckim i Leginen, dziś Leginy w powiecie reszelskim; na południu i na wschodzie Polski może pochodzić od łemkowskiego łegiń ‘pożyczka z węgierskiego legeny ‘mlodzieniec’.

Legiński - od nazw miejscowych Legien, dziś Leginy w powiecie bartoszyckim i Leginen, dziś Leginy w powiecie reszelskim; na południu i na wschodzie Polski może pochodzić od łemkowskiego łegiń ‘pożyczka z węgierskiego legeny ‘mlodzieniec’.

Legon - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legoń - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legun - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Legus - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Lehmann - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Leike - (forma zniemczona) od czasownika lać, od rzeczowników lej, leja, lejek.

Lej - od czasownika lać, od rzeczowników lej, leja, lejek.

Leja - od czasownika lać, od rzeczowników lej, leja, lejek.

Lejk - od czasownika lać, od rzeczowników lej, leja, lejek.

Lejman - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lejmanowicz - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lejmanowski - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lejter - od niemieckiego Leiter ‘drabina’.

Leks - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksa - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksan - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksander - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksandrowicz - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksender - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksicki - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksiński - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksiutowicz - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksman - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Lekso - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Lekson - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Leksowski - od zdrobnionego imienia Aleksander.

Lel - od lila ‘lilia’.

Lela - od lila ‘lilia’.

Lelwic - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Leman - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanek - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanen - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemaniak - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemaniewicz - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanik - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanin - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemaniuk - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemankiewicz - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemann - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanowicz - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanowski - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemanski - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemańczyk - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemański - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lemberg - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Lemberger - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Lembergier - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Lemberk - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Lemberski - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Lemcke - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lemczak - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lemczyk - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lemek - od niemieckiego Lamm ‘baranek, jagnię’.

Lenc - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lenca - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lencel - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lencer - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lencewicz - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lencherfeldt - od nazw niemieckich wsi Lerchenfeld (dzisiejszy Jesionowiec w powiecie lęborskim, Skowronki w powiecie bystrzyckim, w województwie wrocławskim, Skowronków w powiecie raciborskim, w województwie opolskim, Kobylno w powiecie opolskim). Sama nazwa wsi Lercherfeld ma strukturę złożoną, pochodzi od rzeczowników Lerche ‘skowronek’ i Feld ‘pole’.

Lencki - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lenga - od niemieckiego przymiotnika lange ‘długi; wysoki’.

Lenic - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lenicki - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Leniec - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lenik - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lenser - od nazw miejscowych Lens, Lenz (liczne).

Lenserski - od nazw miejscowych Lens, Lenz (liczne).

Lenz - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Leń - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lep - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepa - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepa - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepach - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepacki - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepak - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepakiewicz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepakowski - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Leparz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepczak - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepczyc - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepczyński - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepecki - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepek - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepel - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Leper - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Leperer - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Leperowski - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Lepert - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Lepiarczyk - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepiarz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepiasz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepich - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepiorz - (Śl) od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepiórz - (Śl) od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepisz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepka - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepka - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepke - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepke - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepkiewicz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepko - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepkowicz - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepkowski - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepkowski - w grupie nazwisk pochodzących od lepić, od lepiarz ‘lepiący z gliny, garncarz’, od gwarowego lepa ‘osoba albo rzecz tłusta; niedołęga, niezdara; jaskółcze gniazdo’, od lepka ‘lichy murarz’; od lepioch ‘kiepski zdun’.

Lepoń - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepp - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Leppek - od rzeczownika lepiak, lepiacz, lepiarz ‘nędzny murarz, czasem malarz; ten, co lepił (dziury) w ścianach’.

Lepper - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Leppusch - od nazwy wsi pod Kościerzyną, zapisywaną Lyndenpusch, Lipus.

Lerchenfeld - od nazw niemieckich wsi Lerchenfeld (dzisiejszy Jesionowiec w powiecie lęborskim, Skowronki w powiecie bystrzyckim, w województwie wrocławskim, Skowronków w powiecie raciborskim, w województwie opolskim, Kobylno w powiecie opolskim). Sama nazwa wsi Lercherfeld ma strukturę złożoną, pochodzi od rzeczowników Lerche ‘skowronek’ i Feld ‘pole’.

Lesenberg - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Lesener - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Leshnau - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lesk - od nazwy wsi Laski, po niemiecku Leske, w gminie Nowy Staw, powiat malborski.

Leska - od rzeczownika pospolitego laska, oznaczającego w dawnej polszczyźnie także ‘leszczynę, orzech laskowy’, też tak, jak dziś ‘symbol władzy sędziego, biskupa, marszałka’, przede wszystkim jednak ‘kij do podpierania się, do bicia, kij pasterski i pręt mierniczy’.

Leske - od nazwy wsi Laski, po niemiecku Leske, w gminie Nowy Staw, powiat malborski.

Lesman - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lesmanowski - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lesnał - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lesnau - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lesnaur - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lesner - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Lesnow - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lesnowicz - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lessmann - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lessnau - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Lessner - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Leszek - od imienia Leszek, noszonego przez książąt polskich.

Leszka - od imienia Leszek, noszonego przez książąt polskich.

Leszke - od imienia Leszek, noszonego przez książąt polskich.

Leszko - od imienia Leszek, noszonego przez książąt polskich.

Leszkowski - od nazwy wsi zwanej dziś Leszkowy w gminie Cedry Wielkie w powiecie gdańskim.

Leśniewski - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Leśniowski - od zniemczonej nazwy miejscowej Leśniewo, dawniej Lesnowo w powiecie puckim.

Letera - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Lewańczyk - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewin - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewiniec - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewinowicz - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewinowski - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewinson - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewinzon - od dawnego imienia Lewin, od nazw osobowych Lewa od Leon, od lewy, od nazw miast śląskich Lewin.

Lewna - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewnau - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewnik - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewnoch - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewnow - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewoń - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewosz - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lewy - od przymiotnika lewy, oznaczającego też ‘człowieka leworęcznego, mańkuta’.

Lezeń - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Lezeńczyk - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Lezner - od nazwy mieszkańca wsi Leźno w gminie Żukowo w powiecie Kartuzy, notowanej jako Leesno, Lesin, Lesn, Lesen, Lezno, też od nazwy miejscowej Leśniewo w parafii Przyjaźń, też od nazwy miejscowej Lessen w Turyngii i Prusach Wschodnich.

Leżan - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżej - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżek - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżeń - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżon - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżoń - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżuch - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Leżucha - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Lęga - od nazwy miejscowej Łąg ‘wieś parafialna w powiecie chojnickim’, od łęg, łęgi ‘las, łąka, pastwisko nadrzeczne’ lub od niemieckiego przymiotnika lange ‘długi; wysoki’.

Liban - od nazwy góry Liban w Libanie znanych z Biblii, ta z arabskiego lubnan ‘biały’.

Libański - od nazwy góry Liban w Libanie znanych z Biblii, ta z arabskiego lubnan ‘biały’.

Libera - od łacińskiego incipitu pieśni kościelnej Libera (me, Domine, a morte aeterna) ‘Wybacz (mnie Panie od śmierci wiecznej)’

Libon - od nazwy góry Liban w Libanie znanych z Biblii, ta z arabskiego lubnan ‘biały’.

Liboń - od nazwy góry Liban w Libanie znanych z Biblii, ta z arabskiego lubnan ‘biały’.

Libuda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Libudzic - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Libudzki - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Lic - od imienia Lukas, od staro-wysoko-niemieckich imion opartych na bazie liut- ‘naród, lud’.

Lica - od imienia Lukas, od staro-wysoko-niemieckich imion opartych na bazie liut- ‘naród, lud’.

Lical - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Licał - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Licau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Licaw - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Licbarski - od nazwy miejscowej Lidzbark Warmiński.

Lichman - od rzeczownika lichman ‘marnotrawca’, też ‘oszust, łotr’.

Lichmański - od rzeczownika lichman ‘marnotrawca’, też ‘oszust, łotr’.

Lichtara - od niemieckiego lichtarz ‘rodzaj małej łodzi’ lub ‘podstawka pod świeczkę; świecznik’.

Lichtarowicz - od niemieckiego lichtarz ‘rodzaj małej łodzi’ lub ‘podstawka pod świeczkę; świecznik’.

Lichtarski - od niemieckiego lichtarz ‘rodzaj małej łodzi’ lub ‘podstawka pod świeczkę; świecznik’.

Lichtarz - od niemieckiego lichtarz ‘rodzaj małej łodzi’ lub ‘podstawka pod świeczkę; świecznik’.

Licow - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Licz - od imienia Lukas, od staro-wysoko-niemieckich imion opartych na bazie liut- ‘naród, lud’.

Liczba - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczban - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbański - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbarowicz - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbarski - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczberski - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbik - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbiński - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczbon - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczboń - od rzeczownika pospolitego liczba.

Liczman - od wyrazu pospolitego liczman ‘metalowa blaszka lub kółko przeznaczone do liczenia’, ‘człowiek prowadzący rachunki, rachmistrz’.

Liczmaniak - od rzeczownika lichman ‘marnotrawca’, też ‘oszust, łotr’.

Liczmanienko - od wyrazu pospolitego liczman ‘metalowa blaszka lub kółko przeznaczone do liczenia’, ‘człowiek prowadzący rachunki, rachmistrz’.

Liczmański - od wyrazu pospolitego liczman ‘metalowa blaszka lub kółko przeznaczone do liczenia’, ‘człowiek prowadzący rachunki, rachmistrz’.

Liczmonik - od wyrazu pospolitego liczman ‘metalowa blaszka lub kółko przeznaczone do liczenia’, ‘człowiek prowadzący rachunki, rachmistrz’.

Lider - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Lidtka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Lidtke - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Lidzbarski - od nazwy miejscowej Lidzbark Warmiński.

Lidzberski - od nazwy miejscowej Lidzbark Warmiński.

Lieban - od nazwy góry Liban w Libanie znanych z Biblii, ta z arabskiego lubnan ‘biały’.

Liebenau - od słowiańskiej zniemczonej nazwy miejscowej Liebenow (dziś Lubanowo w powiecie gryfińskim; Lubieniów w powiecie choszczeńskim; Lubno w powiecie gorzowskim; Lubień w powiecie legnickim i inne).

Liebenow - od słowiańskiej zniemczonej nazwy miejscowej Liebenow (dziś Lubanowo w powiecie gryfińskim; Lubieniów w powiecie choszczeńskim; Lubno w powiecie gorzowskim; Lubień w powiecie legnickim i inne).

Liebke - od lipa ‘gatunek drzewa’; od niemieckiego Lippe ‘warga’.

Lieder - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Liederman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Liedermann - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Liedert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Liedka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Liedka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Liedke - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Liedtka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Liedtke - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Liegman - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Liegmanowski - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Liehman - od rzeczownika lichman ‘marnotrawca’, też ‘oszust, łotr’.

Lienau - od nazwy miejscowej Lienau, Linow, Linów w powiecie Lauenburg, Szlezwik-Holsztyn bądź Linow w Brandenburgii.

Liepka - od lipa ‘gatunek drzewa’; od niemieckiego Lippe ‘warga’.

Liepke - od lipa ‘gatunek drzewa’; od niemieckiego Lippe ‘warga’.

Liesius - od imienia Lisius, które jest skrótem imienia Elisius.

Lietka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Lietke - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Lietzau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Lietzaw - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Lietznau - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Lietzow - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Liga - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligacz - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligaj - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligan - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligara - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligas - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligasa - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligaś - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligat - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligej - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligeman - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligenza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligeza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligędza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligęnza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligęza - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligęza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligęziński - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligęzka - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligęża - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligiensa - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligienza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligięsa - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligięza - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligięza - od rzeczownikow pospolitych ligęza, ligenza, ligęza ‘leń’ lub ‘czlowiek nadskakujący komuś; pochlebca’.

Ligma - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligman - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligmann - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligmanowski - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligmań - prawdopodobnie od rzeczowników legan, legas, legus oznaczających próżniaka, lenia.

Ligon - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligoń - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligor - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligór - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Liguda - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligur - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligus - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Ligusz - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Liguś - od legać ‘położyć się, często leżeć’.

Lil - od lila ‘lilia’.

Lila - od lila ‘lilia’.

Lilewicz - od lila ‘lilia’.

Lilia - od lila ‘lilia’.

Lilian - od lila ‘lilia’.

Lilka - od lila ‘lilia’.

Lilko - od lila ‘lilia’.

Lilkowski - od lila ‘lilia’.

Lill - od lila ‘lilia’.

Lilla - od lila ‘lilia’.

Lilley - od lila ‘lilia’.

Lilwic - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Lilwic - od lila ‘lilia’.

Lilwitz - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Limberg - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Limberger - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Limbergier - od nazw miejscowości Lehmberg w powiecie Miastko, dziś Glinna w gminie Mierzeszyn pod Gdańskiem.

Limon - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Limonowicz - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Linca - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lincel - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Lincer - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Linców - od łacińskiego imienia Laurentius, z Lorenz ‘Wawrzyniec’ lub od rzeczownika Lenz ‘wiosna’, może od leniec ‘leń’.

Linda - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Linda - od niemieckiego Linde ‘lipa’.

Lindał - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Lindau - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Lindauer - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Lindaur - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Linde - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Linde - od niemieckiego Linde ‘lipa’.

Linden - od niemieckiego Linde ‘lipa’.

Lindenberg - od nazwy topograficznej Lipnia Góra, zwanej po niemiecku Lindenberg (trudno ustalić od jakiej konkretnie wsi czy góry).

Lindh - od niemieckiego Linde ‘lipa’.

Lindhe - od niemieckiego Linde ‘lipa’.

Lindow - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiego rzeczownika Linde ‘lipa’.

Lindseth - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lindstädt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lindstaedt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lindsted - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lindstet - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lingestad - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linow - od nazwy miejscowej Lienau, Linow, Linów w powiecie Lauenburg, Szlezwik-Holsztyn bądź Linow w Brandenburgii.

Linowicz - od nazwy miejscowej Lienau, Linow, Linów w powiecie Lauenburg, Szlezwik-Holsztyn bądź Linow w Brandenburgii.

Linowski - od nazwy miejscowej Lienau, Linow, Linów w powiecie Lauenburg, Szlezwik-Holsztyn bądź Linow w Brandenburgii.

Linów - od nazwy miejscowej Lienau, Linow, Linów w powiecie Lauenburg, Szlezwik-Holsztyn bądź Linow w Brandenburgii.

Linstadt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linstädt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linstaedt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linsted - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linstedt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linstet - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linsztatet - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linsztedt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Linsztet - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lipa - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipe - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipka - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipke - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipkiewicz - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipkowicz - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipkowski - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipowski - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lippa - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lippe - od lipa ‘gatunek drzewa’; od niemieckiego Lippe ‘warga’.

Lippke - od lipa ‘gatunek drzewa’; od niemieckiego Lippe ‘warga’.

Lipski - od lipa ‘gatunek drzewa’.

Lipus - od nazwy wsi pod Kościerzyną, zapisywaną Lyndenpusch, Lipus.

Lipuz - od nazwy wsi pod Kościerzyną, zapisywaną Lyndenpusch, Lipus.

Lisak - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Lisius - od imienia Lisius, które jest skrótem imienia Elisius.

Lisiusz - od imienia Lisius, które jest skrótem imienia Elisius.

Lisman - od las z obocznym rdzeniem leś-, gdzie człon niemiecki man (n), z niemieckiego Mann ‘człowiek, mężczyzna’ wystąpił w funkcji niemczącej.

Lissak - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Lissakowski - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Listewnik - od kaszubskiego rzeczownika listewnik ‘listonosz’.

Listownik - od kaszubskiego rzeczownika listewnik ‘listonosz’; od listownik ‘książka zawierająca wzory listów’.

Liter - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Litera - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Literowicz - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Literski - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Litewka - od gwarowego litewka ‘gryka, rodzaj zboża’, ‘gryka tatarka’.

Litewko - od gwarowego litewka ‘gryka, rodzaj zboża’, ‘gryka tatarka’.

Litewski - od gwarowego litewka ‘gryka, rodzaj zboża’, ‘gryka tatarka’.

Litka - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litke - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litkie - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litko - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litkowicz - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litkowski - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litkowycz - od dolnoniemieckiego przymiotnika lüll ‘mały’ lub od staropolskich i staro pomorskich imion dwuczłonowych z I członem ludo-, ludzi-, luto-, typu Ludomir, Ludzimir, Ludźmierz, Lutobor, Lutogniew, Lutomir, Lutosław.

Litwa - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwak - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litway - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiak - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwic - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwicki - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwić - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiejko - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwienicki - od gwarowego litewka ‘gryka, rodzaj zboża’, ‘gryka tatarka’.

Litwienienko - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwienko - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwik - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwin - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwincew - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwincki - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinek - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiniak - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiniec - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinienko - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinik - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinionek - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiniszyk - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiniuk - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinka - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinkiewicz - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinko - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinow - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinowicz - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwinów - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwińczuk - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwińczyk - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiński - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwionek - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiszyn - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwitz - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwiz - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwoch - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwonow - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwoński - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwora - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litwornia - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litworowski - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litworski - od kaszubskiego Litwa ‘naród litewski’.

Litz - od imienia Lukas, od staro-wysoko-niemieckich imion opartych na bazie liut- ‘naród, lud’.

Litzaw - od zniemczonej słowiańskiej nazwy miejscowej Lietzow, dziś Lisowo w powiecie Łobez, w województwie zachodniopomorskim, ta od lis; może od zdrobnień pełnego imienia Łukasz, po łacinie Lucas.

Litzenberg - od nazwy miejscowej Lidzbark Warmiński.

Litzenberger - od nazwy miejscowej Lidzbark Warmiński.

Lizak - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Lizakowski - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Lizius - od imienia Lisius, które jest skrótem imienia Elisius.

Lizjusz - od imienia Lisius, które jest skrótem imienia Elisius.

Lock - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Locker - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Loda - od zdrobnienia od imienia Ludomir.

Loeper - odpowiednikiem semantycznym nazwiska Gończ, Gończa od goniec jest górnoniemiecki Laufer i dolnoniemiecki Löper, spolszczone do postaci Leper, Lepper.

Lohman - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lohmann - od leman w znaczeniu ‘lennik, hołdownik’

Lois - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Loisa - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Loisy - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Loita - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Lojz - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Lojza - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Lojze - od nazwy miejscowej Loitz ‘Łowicz’ (w Maklemburgii, spod Wałcza?)

Lok - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Loken - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Lokka - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Lokke - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Loko - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Lokowski - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Lol - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lola - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolaj - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolak - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolas - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolek - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Loli - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolis - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolko - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Loll - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolo - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lolonkiewicz - od spieszczenia imienia Karol, od rzeczownika lól ‘zły, nicpoń, łajdak’.

Lomitz - od nazwy rzek Lomenitz, które wywodzą swoje określenie od czasownika łamać, dawniej łomić ‘przerzynać się (przełom rzeki)’.

Lomnic - od nazwy rzek Lomenitz, które wywodzą swoje określenie od czasownika łamać, dawniej łomić ‘przerzynać się (przełom rzeki)’.

Lomnitz - od nazwy rzek Lomenitz, które wywodzą swoje określenie od czasownika łamać, dawniej łomić ‘przerzynać się (przełom rzeki)’.

Long - od angielskiego lang ‘długi’.

Longa - od angielskiego lang ‘długi’.

Longe - od angielskiego lang ‘długi’.

Longer - od angielskiego lang ‘długi’.

Longier - od angielskiego lang ‘długi’.

Longin - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Longinow - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Longinowicz - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Longis - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Longisz - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Loock - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Look - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki.

Lor - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lora - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Loranc - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorand - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorant - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorant - od imienia chrześcijańskiego Roland, to od niemieckiego Ruhm ‘sława’, i Land ‘kraj, ziemia’, powstałe wskutek przestawienia kolejności spółgłosek.

Loranta - od imienia chrześcijańskiego Roland, to od niemieckiego Ruhm ‘sława’, i Land ‘kraj, ziemia’, powstałe wskutek przestawienia kolejności spółgłosek.

Loranty - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Loranty - od imienia chrześcijańskiego Roland, to od niemieckiego Ruhm ‘sława’, i Land ‘kraj, ziemia’, powstałe wskutek przestawienia kolejności spółgłosek.

Lorbecki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Lorbicki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Lorbiecki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Lorbietzki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Lorek - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorenc - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorens - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorent - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorentz - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorenz - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorkiewicz - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Lorkowski - od zdrobnień łacińskiego imienia Laurentius (Wawrzyniec).

Loska (Śl) - od rzeczownika pospolitego laska, oznaczającego w dawnej polszczyźnie także ‘leszczynę, orzech laskowy’, też tak, jak dziś ‘symbol władzy sędziego, biskupa, marszałka’, przede wszystkim jednak ‘kij do podpierania się, do bicia, kij pasterski i pręt mierniczy’.

Lubawa - od nazwy miasta Lubawa w województwie olsztyńskim.

Lubawiński - od nazwy miasta Lubawa w województwie olsztyńskim.

Lubawski - od nazwy miasta Lubawa w województwie olsztyńskim.

Lubawsky - od nazwy miasta Lubawa w województwie olsztyńskim.

Lubawy - od nazwy miasta Lubawa w województwie olsztyńskim.

Lubbe - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Lubbow - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Lubecki - od nazw miejscowych Lubocin (powiat pucki), Lubocz (cz. Częstochowy w gminie Kalety), Lubocza (cz. Krakowa w dzielnicy Nowa Huta; wieś w województwie piotrkowskim), Lubek (powiat gliwicki).

Lubenau - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Lubenow - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Lubiatowski - od nazwy miejscowej Lubiatowo, po niemiecku Lübtow w gminie i parafii Choczewo, w powiecie lęborskim.

Lubociński - od nazw miejscowych Lubocin (powiat pucki), Lubocz (cz. Częstochowy w gminie Kalety), Lubocza (cz. Krakowa w dzielnicy Nowa Huta; wieś w województwie piotrkowskim), Lubek (powiat gliwicki).

Lubocki - od nazw miejscowych Lubocin (powiat pucki), Lubocz (cz. Częstochowy w gminie Kalety), Lubocza (cz. Krakowa w dzielnicy Nowa Huta; wieś w województwie piotrkowskim), Lubek (powiat gliwicki).

Lubow - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Lübtow - od nazwy miejscowej Lubiatowo, po niemiecku Lübtow w gminie i parafii Choczewo, w powiecie lęborskim.

Lubuda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Luda - od zdrobnienia od imienia Ludomir.

Luder - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Ludera - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Luderek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Lüders - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Ludert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Lüdert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Luk - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki; może też od imienia Łukasz.

Luka - od niemieckiego wyrazu Locke, który dziś oznacza ‘lok, kędzior, pukiel włosów’, a dawniej oznaczał ‘wiązkę gałązek’; polski wyraz lok zapożyczony został z jężyka niemieckiego i notowany był dopiero od XVIII wieku w liczbie mnogiej loki; może też od imienia Łukasz.

Lukowic - w grupie nazwisk pochodzących od imion Łuka, Łukasz.

Lukowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion Łuka, Łukasz.

Lukowitz - w grupie nazwisk pochodzących od imion Łuka, Łukasz.

Luks - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Luksa - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Luksemberg - od nazwy stolicy Wielkiego Księstwa Luxemburg, tj. Luksemburg.

Luksemburg - od nazwy stolicy Wielkiego Księstwa Luxemburg, tj. Luksemburg.

Luksenberg - od nazwy stolicy Wielkiego Księstwa Luxemburg, tj. Luksemburg.

Luksenburg - od nazwy stolicy Wielkiego Księstwa Luxemburg, tj. Luksemburg.

Luksic - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Luksik - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Lukszewicz - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Lukś - od zdrobnienia od imienia Lucas ‘Łukasz’.

Lula - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Lulle - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Lüllewitze - w grupie nazwisk pochodzących od zniemczonej nazwy wsi brzmiące dziś Lulewice i Lulewiczki pod Białogardem lub od prasłowiańskiego ljuljati ‘uśpić, ukołysać, utulać’.

Lund - brak jednoznacznej etymologii: może od staronordyckiego rzeczownika lund ‘las’; od francuskiego Lunde ‘poniedziałek; od nazw miejscowych Lunde, Lunden, Lühnde, Lünde, Londyn, Lundstedt.

Lunda - brak jednoznacznej etymologii: może od staronordyckiego rzeczownika lund ‘las’; od francuskiego Lunde ‘poniedziałek; od nazw miejscowych Lunde, Lunden, Lühnde, Lünde, Londyn, Lundstedt.

Lunde - brak jednoznacznej etymologii: może od staronordyckiego rzeczownika lund ‘las’; od francuskiego Lunde ‘poniedziałek; od nazw miejscowych Lunde, Lunden, Lühnde, Lünde, Londyn, Lundstedt.

Lundstedt - brak jednoznacznej etymologii: może od staronordyckiego rzeczownika lund ‘las’; od francuskiego Lunde ‘poniedziałek; od nazw miejscowych Lunde, Lunden, Lühnde, Lünde, Londyn, Lundstedt.

Lundstedt - od nazwy miejscowej Lindstätte, wywodzącej się od takiegoż określenia apelatywnego ‘miejsce porośnięte lipami’.

Lunginus - od imienia Longin, to od łacińskiego przymiotnika longus ‘długi, szeroki, daleki’.

Lurbecki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Lurbedzki - od nazwy wsi królewskiej Rolbik w gminie Brusy, w powiecie chojnickim.

Luter - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Luterek - od apelatywu luter ‘luteranin, ewangelik, protestant’.

Lyderman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej bazy Leute ‘ludzie’, pisane Luder, Lüder.

Lysakowski - od lizak ‘pochlebca, żniwiarz, łasy na słodycze’.

Łabądz - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabądź - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabenc - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabendz - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabendź - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabędz - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabędź - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabęź - od łabędź ‘nazwa ptaka’.

Łabud - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabuda - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabudek - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabudka - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabudzik - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabudzki - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łabudź - od łabuda ‘człowiek nieruchawy, wolny’.

Łag - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łaga - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagod - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagoda - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagodan - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagodka - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagodowicz - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łagodzic - od łaga, Łagoda ‘ujmujący sposób bycia’, później ‘nieostrość, niesurowość, przyjemność, łaskawość’, też ‘rzeczy, przedmioty łagodzące’.

Łajming - od niemieckiego Lehm ‘glina’.

Łakoma - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomczak - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomczyk - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomek - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomiak - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomiec - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomij - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomski - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łakomy - od wyrazu pospolitego łakomy ‘chciwy’, ‘chciwy jedzenia, czyli żarłok’.

Łapa - od łapa, łapać.

Łapieński - od nazwy wsi Łapino w gminie Kolbudy pod Gdańskiem.

Łapin - od nazwy wsi Łapino w gminie Kolbudy pod Gdańskiem.

Łapina - od nazwy wsi Łapino w gminie Kolbudy pod Gdańskiem.

Łapiński - od nazwy wsi Łapino w gminie Kolbudy pod Gdańskiem; od nazwy miejscowości Łapy pod Białymstokiem, od łapa, łapać.

Łapuch - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Łapucha - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Ławrynowicz - od wschodniosłowiańskiego imienia Ławer, Ławr, to od łacińskiego laurus ‘drzewo laur, wawrzyn’.

Łebski - od nazwy miasta Łeba w powiecie lęborskim.

Łęga - od nazwy miejscowej Łąg ‘wieś parafialna w powiecie chojnickim’, od łęg, łęgi ‘las, łąka, pastwisko nadrzeczne’.

Łoboda - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Łoboda - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodarz - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodas - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodda - od wyrazu pospolitego komosa ‘lebioda’, z gwarowego łoboda, po kaszubsku łapucha, komosówka.

Łobodda - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodecki - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodowski - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodziak - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodzic - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodzin - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łobodzki - od łoboda’ lebioda; człowiek niskiego wzrostu’.

Łub - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Łuba - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Łubów - od nazwy miejscowej Łubowo w powiecie Bobolice oraz Lubowo w powiecie sławieńskim; nazwy miejscowe wywiedziono od rzeczownika łub ‘kora, szczególnie lipy’.

Łukowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion Łuka, Łukasz.