Nazwiska na literę Tf – Ty wraz z uzupełnieniem literki T
Tforzewski - od nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Thabos - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Thadday - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thaddey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thadey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thal - od podstawy tal , por. talać ‘toczyć’, tal ‘kawałek gruntu’, od niemieckiej nazwy osobowej Tal.
Thalmann - od niemieckiej nazwy osobowej Talmann, ta od średniowysokoniemieckiego talman ‘osiedleniec mieszkający w dolinie’.
Thamir - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.
Than - od podstawy tan , por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
That - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.
Thater - od nazwy etnicznej Tatar.
Theda - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Thede - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Thedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Thedy - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Themer - Temerius od zlatynizowanej formy genetycznie niemieckiej nazwy osobowej Temer.
Thener - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Thenior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Theodericus - 1213 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Theodorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały anatomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Theodricus - 1234 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Theresiak - od imienia żeńskiego Teresa, późno notowanego w Polscr. Pochodzenie imienia niejasne; od formy Tereska.
Thiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thieleczek - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thielemann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thielman - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoman - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomeyer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thommee - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomsen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thon - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Thórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Thron - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Thrun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Thumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thurow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Thurów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Thym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Thymian - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud .
Tiara - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.
Tiarko - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.
Tibor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tiborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tibura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tiburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tibus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tic - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tice - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Ticek - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tich - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Ticha - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichaczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichej - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Ticheł - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tichomirow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.
Tichomirów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.
Tichomiuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichonow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tida - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tidas - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tide - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tidona - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tiede - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tiedor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiedorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tielacicki - od nazwy miejscowej Telatycze (KrW; białostockie, gmina Nurzec Stacja).
Tiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleczek - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszewski - od nazwy miejscowej Telesze (KrW).
Tieleszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieliczka - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Tiem - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tiema - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tier - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tieraszkiewicz - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierentiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierentjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tiereszko - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierientiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierientjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierka - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tiesler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tifa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tifik - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tigelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tigiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tikarczyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tiko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynia’.
Til - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tileczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilicki - od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).
Tiliński - od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).
Tilk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Till - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillack - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tillmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilmanowski - od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).
Tilsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tilsch - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tilsz - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tim - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tima - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timan - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Timanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Timaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Time - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timen - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timenko - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timiński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Timko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochina - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofi - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofieiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiej - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timonczuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timończuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timuszew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tinald - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinaszewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinc - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tincek - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tinda - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tinko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinosz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinoszenko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tipa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tipo - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tirak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tirczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tirczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirkel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tirlińska - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tirman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tisarzik - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tisbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tisch - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tischbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischbierk - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tischer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tischler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tischner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler
Tisler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tison - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tisonczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tisończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tissler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tisz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszanin - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tiszko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszkow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tiszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszul - z fonetyką ukraińską od ciszyć, uciszyć, cichy.
Tit - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Titarczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titarenko - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titarenkow - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titków - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tito - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titon - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Titoni - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Titow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titraczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tiupin - Szulc
Tiwonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tiwoniewski - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tiwończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tkaca - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacik - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacz - 1443 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczecki - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczenko - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczeń - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczew - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczewski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczkiewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczonek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczow - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczowski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczów - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczuk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczuś - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyc - 1367 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyk - 1482 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyński - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyszyn - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoc - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkocz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoczyk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkotz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tlalka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlała - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlałka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tleja - 1599 od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlelka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlic - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlock - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tloka - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tlolka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlołka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlołła - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlon - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlółka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tluk - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłaczała - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłaczuk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłaczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłocz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’
Tłoczko - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczkowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczyński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłok - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokacz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokiński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłomacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłomaczyński - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłomak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłomakowski - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłomok - 1457 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłóczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tłuchowski - od nazwy miejscowej Tłuchowo (włocławskie, gmina Tłuchowo).
Tłuczak - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczek - 1558 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczkiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczko - 1431 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczkowicz - 1627 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykant - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykąt - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykont - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczymost - 1399 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczymosty - 1397 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczyński - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuk - 1360 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłukiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłukowic - 1483 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuksa - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuksic - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłumacki - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłumacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłumak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłumok - 1416 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłusciak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustak - 1485 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustawa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustek - 1492 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’
Tłustko - 1489 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusto - 1386 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustochowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustwa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusty - 1434 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczykąt - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszkiewicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuściok - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Toba - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobacznik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyszyn - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaj - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobajka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobajko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobak - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobaka - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobakiernik - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobakowski - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobala - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobalczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toballa - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobalski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobała - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobałkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobało - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobar - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobbei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego Tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobecki - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobej - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobel - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobelek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tober - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobera - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobey - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobian - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobias - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasik - 1680 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszak - 1573 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszczak - 1604 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszczyk - 1601 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszek - 1603 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszów - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobich - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieszko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobilski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobis - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobisiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobisz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiś - 1608 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobka, ż. - 1367 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobka. m. - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toboja - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobojka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobojko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobol - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobola - 1709 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolak - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolca - 1480 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolcew - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolczewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolczyk - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolic - 1399 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboliszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolko - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolla - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobollik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolnik - 1404 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboł - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboła - 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboła - Pertkiewicz złożenia brak; Toboła 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’; Pertkiewicz od pertać ‘chodzić drobnym kroczkiem, dreptać; trącać’.
Tobołek - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołkiewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołowski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobor - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobora - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborewicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborowicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toboszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobota - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobota - od niemieckiej nazwy osobowej Tubatt, ta od imienia Tac, ze starosaskiego dag ‘jasny, sławny’ + bre (ch)t.
Tobowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobólski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobół - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobółka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobuch - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobulski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobuła - 1739 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobułka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobuński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobus - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toby - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobys - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobysiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobyś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toc - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocek - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toch - 1415 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocha - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochacek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochacz - 1455 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochaczek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochaj - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochak - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochalski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochanowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochański - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochasiuk - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochasz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochel - 1399 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochman - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmanow - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochna, ż. - 1375 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochnik - 1394 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocholke - (Śl) od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocholski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochołczenko - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochonicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochor - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochta - 1439 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tociak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocikiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Tockowiak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocław - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tocuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocukiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczała - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczaniuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczek - 1413 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od toczek dawniej ‘krążek, obwódka’.
Toczeński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczka - 1420 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczko - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkulak - 1786 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczna - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczołowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczona - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczony - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczydłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od staropolskiego toczydło ‘urządzenie do ostrzenia broni’.
Toczyk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyka - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczykowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczył - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłło - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyn - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyski - 1569 od nazwy miejscowej Toczyski, Toczyska (kilka wsi).
Toczywoda - 1630 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toć - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tod - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Toda - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały Natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todaj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todajewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todara - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todarów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todarski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tode - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Toder - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todla - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todlak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todo - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todolski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoluk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todor - 1420 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorek - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todos - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoska - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todosko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todośka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todośko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todór - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todros - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todur - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todynek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todys - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todysiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todyszak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todyś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todytko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzi - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzia - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todziej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzik - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzio - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tofejko - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toff - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Toffel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toffelski - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toffil - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofiel - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofil - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilewicz - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilo - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilski - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofiluk - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofiło - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofka - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofkin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Toflik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofliński - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tog - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togan - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togias - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togiel - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togiński - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Toia - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Toja - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojan - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanowicz - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanowski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojewski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojs - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojsa - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojsiak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojszczak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojza - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tok - 1324 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toka - 1376 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokacz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaj - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajew - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajski - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajuk - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaluk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokan - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokar - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarcik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczak - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczuk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarek - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarew - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarka - 1636 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarkiewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarnicki - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarowski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarski - 1440 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’; od przymiotnika tokarski lub od nazwy miejscowej Tokary (kilka wsi).
Tokarz - 1445 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzak - 1724 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzowic - 1466 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokas - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokasa - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokasz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokiel - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokielak - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokieli - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokisz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokocz - (Śl) od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokojuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokon - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokonowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokoń - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokowicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokulski - 1779 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tol - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tola - 1418 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaga - od telega, też dawne kresowe (z rosyjskiego) telaga, telęga, talaga, teliga ‘prosty wóz gospodarski’.
Tolak - 1440 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolala - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolar - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarczyk - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolaronek - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarowski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaska - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolasz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaszek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toleniowic - 1446 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toleń - 1428 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolesiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęba - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęcic - 1424 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęda - 1304 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toli - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolia - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolias - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliba - 1392 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliczenko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliczenko - Bernatowicz złożenia brak; Toliczenko od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol; Bernatowicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bernard, notowanego w Polsce od XII wieku, pochodzenia germańskiego, od Bernhard, to od beren ‘niedźwiedź’ i hard ‘mocny’.
Tolik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolikowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolim - 1375 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolima - 1218 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolino - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolis - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolisz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliszkowic - 1399 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolka - 1400 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolkowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toll - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolla - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollak - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolma - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.
Tolman - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.
Tolo - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toloń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolosz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolpkowski - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolula - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolus - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołaczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołajczyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołajko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołakiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołakowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołałaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołarz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołcz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyk - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyński - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyżewski - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołeczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczew - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkan - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaniuk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkanowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkoczko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkowiec - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołło - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołłoczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołocz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczka - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczkiewicz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczko - 1676 od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołon - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołoń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołończyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołoński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołopiłło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołopiło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołopka - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołoś - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołowiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).
Tołpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpacz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpak - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpan - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołposz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpyho - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołsta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstoj - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstołucki - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstow - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstuch - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstucha - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołsty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstych - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstykowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołśtyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołwa - 1416 od dawnego tołw ‘tułów’.
Tołwacz - 1445 od dawnego tołw ‘tułów’.
Tołwiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).
Tołysz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołyz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołyż - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomachów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomada - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomadzki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomak - 1369 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomakalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomal - 1423 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomala - 1444 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalak - 1685 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaliszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaluk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toman - 1434 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomana - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomandl - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowicz - 1442 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomań - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczok - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańska - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarzyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaschek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaschewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiekiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasik - 1709 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasini - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasionek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiuniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaske - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaski - 1711 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaskiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomassi - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomassy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasza - 1403, m. od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszan - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczennik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczyk - 1627 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszek - 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszek - Rzeźnik złożenia brak; Tomaszek 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Rzeźnik od rzeźnik.
Tomaszenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszew - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszewicz - 1483 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszewski - 1459 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszka, m. - 1424 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkowicz - 1549 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszowicz - 1426 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszowski - 1447 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszowszczyk - 1728 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszunas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszy - 1438 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszycki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszynas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszynus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaścik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaśkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaśko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomatczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomawiak - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).
Tomawski - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).
Tomazik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomciak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomciów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczak - Kozłowski złożenia brak; Tomczak od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Kozłowski 1386 od nazw miejscowych Kozłów, Kozłowo (częste).
Tomczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczański - 1618 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym F od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.oma, Choma.
Tomczk - (Pom) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczonek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczonok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyc - 1350 51 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczycki - 1668 od nazwy miejscowej Tomczyce (kilka wsi).
Tomczyk - 1605 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczykiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczykowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomechna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecki - 1629 od nazwy miejscowej Tomki (toruńskie, gmina Zbiczno).
Tomeczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczkowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomek - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomel - 1380 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomelik - 1657 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomelka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomella - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomenczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeńczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomerski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomerz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomes - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomesch - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomesz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tometczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiał - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałojc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałość - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiasik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomic - 1414 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomica - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomicki - 1709 od nazwy miejscowej Tomice (kilka wsi).
Tomicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomić - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomidaj - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tomidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tomiec - 1397 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomies - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomieś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomika - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomikowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomil - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilli - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiło - 1471 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomińczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomioła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomisia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomisz - 1295 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomita - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomizak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomizik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomka, m. - 1239 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkiel - 1576 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkieł - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomko - 1265 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkotonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkow - 1468 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowicz - 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowicz - Chrzanowski złożenia brak; Tomkowicz 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Chrzanowski 1412 od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).
Tomkowid - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkutonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkutowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toml - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlin - 1355 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomola - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomołowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomor - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomotczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowicz - 1476 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tompa - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompalski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompała - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompczyk - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompczyński - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompek - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompik - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompkowski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompłowicz - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Tompolski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Tompolski - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Tompor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’
Tomporek - od stąpor ‘tłuczek’.
Tomporek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tompór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomprowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomscha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomschak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomschik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsio - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsza - 1403 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszej - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszey - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszik - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszyk - 1381 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomul - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuś - 1603 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomycz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyczkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomysek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomysz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyślak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomzakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomzik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomża - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomżyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Ton - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonacki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonaczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonal - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonalczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonalski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonała - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonas - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasiek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasik - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonaś - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyszyn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tondaś - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondecki - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondek - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondela - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tonder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondera - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderyś - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondor - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondorys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondos - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondul - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondus - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondyko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondyriak - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondyrys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondytko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Toneczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonel - 1465 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonela - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toneńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewo - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toni - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonia - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniarz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonias - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniasz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniaszewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonibor - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonic - 1440 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonica - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniec - 1450 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonieło - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonieńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toninczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toninkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonińczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonis - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniszewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniukiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonka - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkan - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonke - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkiel - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonklewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonków - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonolewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonta - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontalski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontała - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontarski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tonton - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontor - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tonys - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
TonzyńskiToń - 1432 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tończyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tończyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tońdel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tońka - 1424 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tońko - 1479 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toński - 1751 od nazwy miejscowej Tonia (kaliskie, gmina Doruchów).
Top - od topić.
Topa - od topić.
Topaczewski - od topić.
Topadło - od topić.
Topaj - od topić.
Topajew - od topić.
Topajka - od topić.
Topal - od topić.
Topalewski - od topić.
Topalski - od topić.
Topała - od topić.
Topałow - od topić.
Topczak - od topić.
Topczenko - od topić.
Topczewski - 1640 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topczowski - od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topczułko - od topić.
Topczyłko - od topić.
Topel - 1484 od topić lub od niemieckiej nazwy osobowej Topel.
Toper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Topercer - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperek - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperowicz - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperski - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Topf - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.
Topfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfer.
Töpfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.
Topfner - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfner.
Topiałkowski - od topić.
Topiarz - od topić.
Topiasz - od topić.
Topic - od topić.
Topicha - od topić.
Topiczewski - 1569 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topiej - od topić.
Topiel - od topić.
Topiela - od topić.
Topielec - od topić.
Topielecki - od topić.
Topielski - od topić.
Topiełkowski - od topić.
Topij - od topić.
Topik - od topić.
Topil - od topić.
Topiliński - od topić.
Topilowski - od topić.
Topilski - od topić.
Topiłka - od topić.
Topiłko - od topić.
Topinek - od topić.
Topinka - od topić.
Topinko - od topić.
Topiński - od topić.
Topioł - od topić.
Topisz - od topić.
Topka - od topić.
Topke - od topić.
Topkin - od topić.
Topko - od topić.
Topkowski - od topić.
Topla - od topić.
Töpler - od topić.
Toplewski - od topić.
Topła - od topić.
Topłacz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Topnik - od topić.
Topoczewski - od topić.
Topoczyłko - od topić.
Topoczyński - od topić.
Topol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topola - 1482 od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolan - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolanek - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolański - nazwy miejscowej Topolany (białostockie, gmina Michałowo).
Topolewicz - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolewski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).
Topolicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topoliński - nazwy miejscowej Topolin (kilka wsi).
Topolla - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolnicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolowski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).
Topolski - 1464 od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topoluk - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topoła - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topora - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporczak - 1619 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporczyk - 1631 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporek - 1393 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporewski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporka - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporko - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporków - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topornicki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporow - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporowicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporyński - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporysek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzak - 1696 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzycki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzynek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzysko - 1397 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; od gwarowego toporzysko ‘rękojeść topora lub młota; duży topór’.
Toporzysz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzyszek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toposzkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topowiak - od topić.
Topól - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topólski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topór - 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topór - Futer złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Futer od staropolskiego futer, futro ‘żywność, pasza, kożuch’.
Topór - Huciański złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Huciański od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’, może też od huta.
Topór - Jadzarz złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Jadzarz od jad ‘trucizna’, jadać, jadzić, od imion typu Jadwiga, Jadam (= Adam).
Topór - Kamiński złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kamiński 1398 od nazw miejscowych typu Kamień, Kamienna, Kamieńsko (częste).
Topór - Kapac złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kapac brak.
Topór - Kisielnicki złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kisielnicki 1472 od nazwy miejscowej Kisielnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).
Topór - Mądry złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mądry 1340 od mądry.
Topór - Mięsiar złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mięsiar od mięso; od mäsiar ‘rzeźnik.
Topór - Orawiec złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Orawiec 1614 od nazwy miasta regionu i rzeki Orawa.
Topór - Smaś złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Smaś od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średniowysokoniemieckiego smaeche ‘mały, niepokaźny’.
Topp - od topić.
Toppa - od topić.
Toppich - od topić.
Topulski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topuór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topur - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topuszczak - od topić.
Topuszek - od topić.
Topuziak - od topić.
Topuzow - od topić.
Topy - od topić.
Topyła - od topić.
Topyłło - od topić.
Topyło - od topić.
Topyszko - od topić.
Tor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Tora - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torał - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torała - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toran - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torana - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torański - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torarz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toras - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torasewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toraska - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toraszczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torawa - 1526 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawczyk - 1539 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawka - 1536 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawkowicz - 1603 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawowicz - 1598 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torba - 1387 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbacki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbaj - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbakiewicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbal - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbański - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbarz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbe - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbecki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiaczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbicki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiczuk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiejew - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiel - 1714 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’ lub od torbiel ‘narośl skórna’, też ‘choroba drzew’.
Torbik - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbin - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbis - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbisz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbos - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbowski - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbus - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbusiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbuś - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torc - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torcha - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchala - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchalla - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchalski - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchała - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchan - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchata - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchoł - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchół - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchuła - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torcz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczak - 1797 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torczałowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczek - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczelewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczuk - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyk - 1662 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torczyło - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyn - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyniak - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczynowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyński - od nazwy miejscowej Tarczyn (warszawskie, gmina Tarczyn).
Toreba - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebka - 1672 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’; od torebka.
Torebko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torecki - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toren - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torenc - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torencz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torens - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torent - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torentz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Toreńczak - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torepko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Toretz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toreżyński - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor
Toręc - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torędz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torfa - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.
Torfiński - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.
Torgaczenko - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torge - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torge.
Torgiel - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgoński - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgorz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgosz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgowcew - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgowski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgulski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torhala - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torhan - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torka - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkacewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkajło - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkasiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torke - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torko - 1394 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkoniak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowiak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowski - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkuł - 1796 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torla - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlecki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlewicz - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlicki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlikowski - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torliński - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłap - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłopek - 1491 od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torma - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Torman - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormann - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormański - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’
Tormas - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormela - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Torn - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornachowicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornal - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornalczyk - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornaszek - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornawski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniak - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniewicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniewski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torno - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornos - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornow - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornowski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torobiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torobiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torobko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Toroch - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochło - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochow - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochowicz - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochów - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Toroj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torok - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor
Torokan - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torolczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torolus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toron - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroncak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronczak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroniewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroń - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.
Torończak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torończuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torończyk - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.
Torończyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropa - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropiła - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropolski - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropow - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toros - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torosek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torosiewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroszczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torowicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torój - od nazwy miasta Toruń.
Toróń - od nazwy miasta Toruń.
Toróńczyk - od nazwy miasta Toruń.
Torpis - od torp ‘sąsiek w stodole’.
Torpitz - od torp ‘sąsiek w stodole’.
Torsa - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsalewski - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torschmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsdalen - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torski - od nazw miejscowych na Tor , por. Torki (przemyska, gmina Medyka).
Torstensson - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsz - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszenko - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszmid - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszyna - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Tort - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Torta - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuniak - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuń - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortyna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortyński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Toruch - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torucki - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruj - od nazwy miasta Toruń.
Torula - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torun - od nazwy miasta Toruń.
Torunczak - od nazwy miasta Toruń.
Toruniak - od nazwy miasta Toruń.
Toruniewski - od nazwy miasta Toruń.
Toruń - 1414 od nazwy miasta Toruń.
Toruńczak - od nazwy miasta Toruń.
Toruńczek - od nazwy miasta Toruń.
Toruńczyk - od nazwy miasta Toruń.
Toruński - 1399 od nazwy miasta Toruń.
Torus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torza - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzak - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzawa - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzec - 1418 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzech - 1455 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzecki - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzeński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzewicz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzewski - od nazwy miejscowej Torzewo (włocławskie, gmina Topólka).
Torzyk - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzyński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzyski - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Tos - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosan - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosch - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toschek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toschka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosień - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiewicz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosik - Warszawiak złożenia brak; Tosik od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni; Warszawiak od nazwy miejscowej Warszewo (kaliskie, gmina Opatówek), Warszow, dziś Warszów (kieleckie, gmina Pawłów), w nowszych czasach od miasta Warszawa, dawniej Warszewa, Warszowa.
Tosiński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toska - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toss - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tossa - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tossner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tost - 1368 od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosti - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosto - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosz - 1398 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosza - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszak - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszczka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszczyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszek - 1478 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszew - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszewski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszka - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszke - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkow - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkowic - 1403 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toś - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tościk - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tościszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tośka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośman - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośnik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tot - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tota - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Total - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totala - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totan - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totar - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totara - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarczak - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarewicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarski - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarynowicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarzycki - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totas - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totek - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Toth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoj - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totol - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Toton - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totos - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totosiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totosko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoś - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totośko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totrycz - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.
Totrzak - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.
Tott - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tottka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tottoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totula - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totuń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totus - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totuszyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totys - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totysz - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tousciuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tousta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Toustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tousty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towar - 1427 od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towara - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarewicz - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towariański - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarnicki - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarzysz - 1580 od towarzysz ‘uczestnik wspólnej pracy lub zabawy’; w dawnym wojku polskim szlachcic zaciągający się do chorągwi z własnym pocztem’.
Towiański - od nazwy miejscowej Towainy (skierniewickie, gmina Sochaczew).
Towoła - 1449 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toworek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Toworowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Toworus - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpaszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpeniuk - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpieko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpycha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyga - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyszka - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towster - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstiuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstjenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstokory - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstolak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstyga - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tór - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Tórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tórzewski - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tósz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tóth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Traba - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabaczów - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabajło - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabała - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabaszko - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabczys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabka - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabos - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabsza - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszyc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuć - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuła - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuś - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trac - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traca - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracek - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trach - 1409 od trach ‘smok’.
Trachała - od trach ‘smok’.
Trachanowicz - od trach ‘smok’.
Trachanowski - od trach ‘smok’.
Trachim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachman - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.
Trachmann - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.
Trachmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachmniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachow - od trach ‘smok’.
Trachowiak - od trach ‘smok’.
Trachowicz - 1390 od trach ‘smok’.
Trachowiok - (Śl) od trach ‘smok’.
Trachowski - od trach ‘smok’.
Traciak - od tracić.
Tracichleb - od tracić; od utrata, tratować.
Traciecki - od tracić; od utrata, tratować.
Traciewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traciewicz - od tracić; od utrata, tratować.
Tracik - od tracić.
Tracikiewicz - od tracić.
Tracikowski - od tracić.
Traciłowski - od tracić.
Traciuk - od tracić.
Tracki - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trackiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracy - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracyk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracz - 1416 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczak - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczek - 1612 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczk - (Maz) od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczka - 1474 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkow - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczowicz - 1560 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczuk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczun - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczyk - 1678 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczykiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczykowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Traczykowa (nowosądeckie, gmina Jordanów).
Traczynowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od traczyny ‘trociny’.
Traczyński - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Tracze (kilka miejscowości).
Trać - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trad - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradej - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradera - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradosiński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Traduński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradyjewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Traeger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trafa - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafalczyk - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafalski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafała - 1784 od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafan - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafankiewicz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafankowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafanowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafany - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafara - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.
Trafarski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.
Trafas - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafaś - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafelski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafera - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Traffke - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trafiał - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiałek - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiasz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafidło - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafikowski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafika ‘sprzedarz tytoniu’.
Trafiło - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafińczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafioł - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiołek - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafis - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafisz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafkin - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trafna - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.
Trafny - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.
Trafos - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Traga - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragacz - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragan - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragański - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragarz - 1394 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragasz - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trager - 1411 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Träger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tragier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragir - 1447 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragoń - 1677 od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragowski - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Trajacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trajan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajanowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajański - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdas - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdoś - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdrowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajko - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkot - 1340 od trajkotać ‘mówić szybko’.
Trajkow - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnarowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnorowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trak - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Traka - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakała - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakało - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakielewicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakos - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakowicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakowski - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakul - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakula - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Tral - 1403 od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trala - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralewicz - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralik - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Traliński - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Traliszewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralla - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralls - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trała - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałka - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trało - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałowski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałut - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tram - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramal - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trambacz - od trąba, trąbić.
Trambecki - od trąba, trąbić.
Trambik - od trąba, trąbić.
Trambowicz - od trąba, trąbić.
Tramer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.
Tramiak - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramiczak - 1713 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramiczek - 1761 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trammer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.
Tramowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramp - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampa - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trampisz - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampka - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trams - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tramsz - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tramś - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tran - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Tranda - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandak - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandecki - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trando - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandos - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandowski - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandyk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Tranecki - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trank - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trankowski - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trankwic XVII w. - od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Trankwicki - 1512 od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Tranowicz - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trant - od trant ‘truteń’.
Trantan - od trant ‘truteń’.
Trantas - od trant ‘truteń’.
Tranusiak - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Tranuszczyk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trań - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trańczok - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trańczuk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trap - 1406 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapacki - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapacz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapajło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapalski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapczyk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trapiak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiejko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapik - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiński - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiszczonek - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapkiewicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapkowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapla - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.
Traple - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.
Trapowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapp - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trappa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapsia - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapsza - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapszo - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapszo - Drabczyński złożenia brak; Trapszo od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; Drabczyński 1634 od drab, dawniej ‘żołnierz najemny; rodzaj drabiny; wóż drabiniasty’ lub od prasłowiańskiego ‘drabina’, ze staropolskiego drabować ‘biec truchtem (o koniu)’.
Trapszyc - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapuk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapukowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Traput - 1416 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Traputowic - 1405 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Tras - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traselski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasielewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasilewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasiński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasiuk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traska - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskalski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskulewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasow - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trassa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczak - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyłów - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszka - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkin - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkuć - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszok - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszykowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traśkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trat - od tracić; od utrata, tratować.
Tratalski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratelski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratka - od tracić; od utrata, tratować.
Tratkiewicz - od tracić; od utrata, tratować.
Tratkowski - od tracić; od utrata, tratować.
Trato - od tracić; od utrata, tratować.
Tratowski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratto - od tracić; od utrata, tratować.
Tratz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzik - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzka - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzke - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trau - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysokoniemieckiego trut ‘miły, kochany’.
Traub - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traube - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Trauber - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traubman - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traubus - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traufeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Trauffeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Traugot - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugott - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traut - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trauta - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautan - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trauth - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautman - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautmann - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trawa - 1414 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawe - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawic - 1423 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawicki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).
Trawiczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawiecki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).
Trawin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawinkiewicz - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawiński - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).
Trawińszczyk - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).
Trawiski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawka - 1425 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawkowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawna - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawnicki XV w. - od nazwy miejscowej Trawnice, dziś Trablice (radomskie, gmina Kowala).
Trawniczek - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawnik - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawnik.
Trawny - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawny.
Trawski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’ lub od nazwy miejscowej Trawy (siedleckie, gmina Korytnica).
Trąba - 1437 od trąba, trąbić.
Trąbacki - 1529 od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trąbacki - od trąba, trąbić.
Trąbacz - 1552 od trąba, trąbić.
Trąbaczkiewicz - od trąba, trąbić.
Trąbaczyk - 1540 od trąba, trąbić.
Trąbaczyński - od trąba, trąbić.
Trąbajło - od trąba, trąbić.
Trąbala - od trąba, trąbić.
Trąbalski - od trąba, trąbić.
Trąbała1536 - od trąba, trąbić.
Trąbasiewicz - od trąba, trąbić.
Trąbczak - 1793 od trąba, trąbić.
Trąbczyk - od trąba, trąbić.
Trąbczyński - 1404 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąbecki - od trąba, trąbić.
Trąbek - od trąba, trąbić.
Trąbik - od trąba, trąbić.
Trąbiński - 1398 od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trąbka - 1204 od trąba, trąbić; od trąbka.
Trąbka - Zawicki złożenia brak; Trąbka 1204 od trąba, trąbić; od trąbka; Zawicki od nazwy miejscowej Zawidz (płockie, gmina Zawidz).
Trąbowicz - od trąba, trąbić.
Trąbski - 1418 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trąbuluk - od trąba, trąbić.
Trąc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącala - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącała - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącek - 1397 od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąciak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąckowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączewski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączykowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trąda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądkowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trąk - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąkała - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąmba - od trąba, trąbić.
Trąmpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąmpka - od trąba, trąbić.
Trąpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąpik - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trąpka - od trąba, trąbić.
Trąpski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trąt - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątnowski - 1400 od nazwy miejscowej Tratnowice (krakowskie, gmina Słomniki).
Trątowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trcieński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trciński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trebacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trebacz - od trąba, trąbić.
Trebaczewski - od trąba, trąbić.
Trebaczyk - od trąba, trąbić.
Trebarczyk - od trąba, trąbić.
Trebasiewicz - od trąba, trąbić.
Trebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebenda - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebik - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiłow - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebisz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiś - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trebnia - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebnio - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebo - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebonia - 1762 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Treboń - 1692 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebowelski - 1446 od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trebowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebun - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunia - 1765 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunic - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebus - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebuszna - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebusznyj - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trec - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trecek - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treciak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trecz - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczka - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczko - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trecznik - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczor - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczyński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Treć - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredak - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trede - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredo - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredor - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredowicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trefa - 1675 zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefalski - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefan - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefański - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefeń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefeński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treffon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treffoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefiak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefna - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefny - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefoński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefun - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefuń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treger - 1402 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tregier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Treider - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treiderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidla - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidler - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trejanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trejda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejderski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdosiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejgier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trejgo - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trejnis - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejniś - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna
Trejnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejt - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejta - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejten - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejter - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejtowicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trel - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trela - 1658 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelak - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelas - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelczyk1622 - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelek - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelewski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelikowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Treliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelka - 1594 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelkiewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelko - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trell - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trella - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelle - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Treloński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelowicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tremba - od trąba, trąbić.
Trembacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trembacz - od trąba, trąbić.
Trembaczewski - od trąba, trąbić.
Trembaczkiewicz - od trąba, trąbić.
Trembaczowski - od trąba, trąbić.
Trembaczyk - od trąba, trąbić.
Trembala - od trąba, trąbić.
Trembalski - od trąba, trąbić.
Trembaluk - od trąba, trąbić.
Trembała - od trąba, trąbić.
Trembałowicz - od trąba, trąbić.
Trembarczyk - od trąba, trąbić.
Trembas - od trąba, trąbić.
Trembasiewicz - od trąba, trąbić.
Trembczyk - od trąba, trąbić.
Trembecki - 1559 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trembicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Trembiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trembilski - od trąba, trąbić.
Trembiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trembla - od trąba, trąbić.
Trembluk - od trąba, trąbić.
Trembo - od trąba, trąbić.
Trembos - od trąba, trąbić.
Tremboś - od trąba, trąbić.
Trembowelski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembowicz - od trąba, trąbić.
Trembowler - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembownik - od trąba, trąbić.
Trembowolski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trembula - od trąba, trąbić.
Trembulak - od trąba, trąbić.
Trembuła - od trąba, trąbić.
Trembułowicz - od trąba, trąbić.
Trempalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempek - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Tren - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trena - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenarowski - od trener.
Trencik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trencki - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczuk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendaj - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendał - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendecki - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trender - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendoła - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendzel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendzelewski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trener - od trener.
Trenerowicz - od trener.
Trenerowski - od trener.
Treniewicz - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenin - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenis - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenk - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenkiel - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenner - od trener.
Trent - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenta - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Treń - 1466 (KrW) od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Treńdak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Treńka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Treński - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trepa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaczuk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepała - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepan - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepanowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszka - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszkiewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczik - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczyk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczyński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treper - 1401 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Trepiak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiew - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepilak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiło - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiłowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepis - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepisor - od trzepać ‘uderzać’.
Trepiszczonek - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiszczonek - od trzepać ‘uderzać’.
Trepizur - od trzepać ‘uderzać’.
Trepka - 1414 od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepke - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepkowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’ lub od nazwy miejscowej Trepki (toruńskie, gmina Brzozie).
Trepla - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treplewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.
Trepow - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepów - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppe - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.
Treppo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepsza - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepszo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepta - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptan - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptau - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Trepte - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Trepto - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptow - 1402 od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie)..
Treptowski - od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie).
Trescher - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.
Treska - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treskow - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Tress - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.
Trestak - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Trestka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Trestowski - 1767 od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Tresz - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.
Treszcenko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczanowicz - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczejko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczoń - 1786 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczotka - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczotko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczow - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczyński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Treszczyński - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszer - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.
Treszka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszko - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treściński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Treśka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Tret - 1408 od tret ‘chód, stąpanie’.
Treta - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretalski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretan - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretel - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretelski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Treter - od tret ‘chód, stąpanie’; od treter ‘zamęt, bieganie’.
Tretiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretiakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretjak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretjakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretka - 1398 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretko - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretkowski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretowicz - 1444 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretowski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trettel - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretyn - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretynkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretyń - od tret ‘chód, stąpanie’.
Treu - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Treugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Treugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Treyderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treydowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tręba - od trąba, trąbić.
Trębach - od trąba, trąbić.
Trębacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trębacz - 1483 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczak - 1663 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczewski - od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczkiewicz - od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczowski - od nazw miejscowych Trębaczów, Trębaczew (kilka wsi).
Trębaczyk - 1568 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębajło - od trąba, trąbić.
Trębala - od trąba, trąbić.
Trębalski - od trąba, trąbić.
Trębaluk - od trąba, trąbić.
Trębałowicz - od trąba, trąbić.
Trębarczyk - od trąba, trąbić.
Trębas - od trąba, trąbić.
Trębasiewicz - od trąba, trąbić.
Trębczyk - od trąba, trąbić.
Trębczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trębecki - 1632 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trębicki - 1648 od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Trębicz - od trąba, trąbić.
Trębiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trębiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trębisz - od trąba, trąbić.
Trębka - od trąba, trąbić.
Trębla - od trąba, trąbić.
Trębliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trębocha - od trąba, trąbić.
Tręboczewski - od trąba, trąbić.
Tręboszka - od trąba, trąbić.
Trębowicz - od trąba, trąbić.
Trębski - 1527 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trębulak - od trąba, trąbić.
Trębuła - od trąba, trąbić.
Trębusiewicz - od trąba, trąbić.
Tręc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręcek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręcz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręczkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Tręda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędel - 1583 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędelski - 1777 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędka - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędo - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Tręka - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Tręmbicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Tręntowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trępa - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępala - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępczyk - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępczyński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępiak - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępiński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępka - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępkowski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępowicz - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trętkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętko - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętniewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Triba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tribel - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribiłło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribiło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tribuch - od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Tribul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trichanowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trichim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Tricz - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Triczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Trieb - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trieba - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebe - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebull - (Pom) od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trieder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trieszta - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Trifonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Trik - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trika - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Triki - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikilewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tril - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trill - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trina - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trinczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trinczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trindo - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Triner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Tripkowic - (Śl) od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Tripolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Triputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Triska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Triszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tritt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trizna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.
Trlicki - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trlik - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trlka - 1486 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trnka - pod wpływen czeskim od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Trobczyński - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobel - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Troboś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Troc - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocanowicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocenko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocer - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Troch - 1400 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocha - 1385 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochaj - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochalla - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochalski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochała - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochan - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochaniak - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochanowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochanowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochański - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Troche - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochel - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochelepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochelepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochemczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochlik - 1440 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmiczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochna - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochnowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocho - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocholepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocholepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochomiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochonowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochończuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochota - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochta - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochumowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochunowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochwin - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochym - 1471 od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymia - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochyniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trociak - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocik - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocikowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocina - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trociniuk - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocinkiewicz - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocinko - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocińska - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociński - 1405 od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trociński - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocisz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocki - 1405 od nazwy miasta Troki (KrW).
Trockiewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trockowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocyk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocyszyn - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocz - 1416 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczec - 1406 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczek - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczewski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczuk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczyk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczykowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczyński - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Troczyński - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troć - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Troćko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trodzimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Troeder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trofalski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofilak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofler - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofym - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Tröger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trohimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trohimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Troicki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Troicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troikowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troina - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troiński - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troja, m. - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troja, ż. - 1498 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojacki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojak - 1395 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.
Trojakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.
Trojan - 1208 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojana, m. - 1787 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanek - 1494 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanik - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojankiewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanko - 1388 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojankowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanos - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanowicz - 1224 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanowski - 1471 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojanowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojańczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojańczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojański - 1693 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojański - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojar - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojarz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaszczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojcenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojcewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczycki - 1497 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojec - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojecki - 1611 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojecki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojen - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenowski - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojenowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojeński - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojewski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojga - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojgo - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojk - 1452 (Maz, Pom) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojka - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojko - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojkowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojna - 1434 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojniel - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnow - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojok - (Śl) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojonowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokajło - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokało - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokiel - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokielewicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokki - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokun - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokunowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trol - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troll - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolla - 1439 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trom - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromala - 1497 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trombacz - od trąba, trąbić.
Trombaczyk - od trąba, trąbić.
Trombala - od trąba, trąbić.
Trombała - od trąba, trąbić.
Trombas - od trąba, trąbić.
Trombczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trombik - od trąba, trąbić.
Trombiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trombitas - od trąba, trąbić.
Trombka - od trąba, trąbić.
Trombski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Tromczyński - 1469 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Tromiczak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trompa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trompka - od trąba, trąbić.
Trompus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Tron - 1449 od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troncewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronciewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troncik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczyński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trond - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trondowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Troneczek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniak - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronicek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronicki - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniewicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniewski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronika - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronin - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronina, m. - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronisza - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronka - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronkowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronow - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronowicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronów - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tront - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trontczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trontkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronysz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trońca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trończyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trończyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trop - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropa - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropaczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropar - 1381 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Trope - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropel - 1731 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Troper - 1375 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropiak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropidło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiej - 1569 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiejko - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropik - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropilas - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiła - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiłło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropir - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropisz - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropka - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropkowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropp - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropper - od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropski - 1636 od nazwy miejscowej Tropy (elbląskie, gmina Stary Targ).
Trosanowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troscianczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Troscianko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosciński - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosiak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosien - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosik - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosin - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosiński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troska - 1204 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troskiewicz - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Trosko - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troskowski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Trost - 1471 od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostaniecki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosteńczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostiańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostowicki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostowiecki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Troszak XVIII w. - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszcz - 1472 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczek - 1497 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczel XV w. - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczeński - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczewski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczyc - 1425 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczyniec - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszek - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszeński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszewski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszka - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszkiewicz - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszkowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszok - (Śl) od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszoł - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszyna - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troś - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trościak - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościaniec - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanka - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościankowski - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościański - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościenko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościeńczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościeński - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trośko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trośniak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trot - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trott - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trotzek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trotzki - od nazwy miasta Troki (KrW).
Trotzko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trowczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Troyański - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Troyke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trój - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójanek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójaniak - od troje, troić, trzy lub te– od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.ż od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójwąs - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trólka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trómiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trón - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tróń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trószyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Tróściańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trścieński - 1469 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Truba - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubacki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubacz - 1471 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaczek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubajło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubak - 1487 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubala - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubalski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaluk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubała - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Truban - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubański - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubarczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubas - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaschow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubecki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiałowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiarz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubic - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubicki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiej - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubienkow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiewski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubikowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubil - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubisz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubitz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubka - 1458 (KrW) z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubkiewicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubna - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubny - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubnyj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubocz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubulczyk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubull - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubulski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubuła - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubura - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubus - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubuś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubycz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Truceniec - od truć, truty.
Truch - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucha - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchaj - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchalski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchałko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchan - 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchan - Szostek złożenia brak; Truchan 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’; Szostek 1419 od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.
Truchanek - 1616 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchaniec - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanienko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanow - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchań - 1503 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchański - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucharz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchata - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchek - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchen - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucheński - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchiel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchlec - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchlewski - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchliński - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchła - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchły - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchniak - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchno - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchnowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchnowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchol - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucholski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchon - 1551 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchonowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchoń - 1790 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchta - od truchta, trucht ‘bieg, np. konia’.
Truciak - 1722 od truć, truty.
Trucina - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.
Trucinka - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.
Truciński - 1745 od truć, truty.
Truciński - 1745 od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Trucka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczek - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczkowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczuk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczyk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczykowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczyński - od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Trućko - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Trud - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudnicki - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudniewicz - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudniewski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnikowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnos - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnoś - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudny - 1581 od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudz - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudzik - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudzinczuk - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudziński - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trufan - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufanowa - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufawka - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufny - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trug - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Trugalski - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Truguła - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Trujakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujan - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujnara - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Truk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Trukacz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukalski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukała - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukan - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’; od trukawka ‘turkawka’.
Trukawski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukiewicz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukowiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Truksa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukszyn - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trul - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Truliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulla - 1420 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Truła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trum - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumbaczyk - od trąba, trąbić.
Trumbarczyk - od trąba, trąbić.
Trumiarz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumielewicz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumieński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumow - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trump - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpiel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpis - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpka - od trąba, trąbić.
Trumpo - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpowski - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truna - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunczek - 1414 od trunek ‘napój, wódka’.
Trunek - 1640 od trunek ‘napój, wódka’.
Truner - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniarz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniec - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniewski - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunik - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniłowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunin - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunk - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunka - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunkiewicz - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunkowski - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunow - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunów - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truń - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trup - 1136 od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupacz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupczyński - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupek - od trup ‘zwłoki człowieka’; od trupek.
Trupiel - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupinda - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupiszewski - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupkiewicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupkinowicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupski - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupuć - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trus - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trus - Konarczak
Trusch - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truschka - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truschke - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusciński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Trusczyński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Trusek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusielewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusielnicki - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusień - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusik - 1662 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusikowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusilewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiłło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusina - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiński - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiuk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusk - 1392 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskalaska - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskalski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskawa - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truskawka - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truski - 1717 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truskiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskolarski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolawski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolesny - 1569 od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskowski - 1640 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Trusow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusowicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusów - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truss - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusunkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusz - 1417 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszak - 1446 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszan - 1426 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczewski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczyn - 1414 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczyński - 1605 od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Truszek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszewicz - 1450 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszewski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszik - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszka - 1488 od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.
Truszke - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszko - 1441 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszko - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truszkolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truszkowicz - 1447 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkowicz - 1472 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truszkowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszowicz - 1448 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszyk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszyn - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truś - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truściński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Truśkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.
Trutej - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.
Trutek - od truć, truty.
Truteń - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.
Trutkowski - od truć, truty.
Trutnik - od truć, truty.
Trutowski - od truć, truty.
Trutwin - 1390 od trutwa ‘gatunek ryby’.
Truty - 1665 od truć, truty.
Truzik - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.
Trużyński - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.
Trwoga - 1436 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.
Trwożka - 1529 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.
Tryb - 1422 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryba - 1644 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybacz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybak - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryban - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybański - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybas - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybaszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybaś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybata - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybczyński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybe - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybenek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybes - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybicki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybiec - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybikowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybin - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybinka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybinkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybis - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybisz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybno - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybocki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboda - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybołowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybon - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybonia - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboń - 1788 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryborczyk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybs - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybuc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuch - 1416 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Trybuch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuchowicz - 1428 69 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Trybuchowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuchowski - 1785 od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).
Trybuchowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucki - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuć - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybukiewicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybulec - 1636 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulewicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuli - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuliński - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulski - 1671 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuł - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuła - 1748 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułkowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybun - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunalski - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’; od trybunał ‘sąd’.
Trybunek - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunia - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuniak - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunowicz - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuń - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuńko - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybura - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryburc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybusch - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusiński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszak - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszczuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszek - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszkiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszyński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybys - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Tryc - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.
Trych - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trycha - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychan - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychel - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychniewicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trycholik - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychon - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychonczuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychonowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychoń - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychończuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychowski - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychta - 1680 od niemieckiej nazwy osobowej Trichte.
Trychuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychut - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Tryciński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.
Trycz - 1403 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczak - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczałek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczko - 1438 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczuk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczyk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczyński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryć - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryćko - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydel - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydeński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydko - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydul - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydulski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tryfalski - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfan - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfanow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfanów - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfon - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfoński - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Trygar - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tryger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trygier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trygor - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tryk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tryka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykacz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’; od trykacz ‘tryk’.
Trykalski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykała - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykawka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykiel - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykielewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykiewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykos - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoska - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykosko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoza - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykozko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykozo - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tryl - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryla - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylański - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylewski - od nazwy miejscowej Tryl (bydgoskie, gmina Nowe).
Trylich - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylko - 1423 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryll - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryllski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylnik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryluk - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trymbula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbulski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymczuk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymczyk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymecki - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymiszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymkiewicz - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymucha - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymuńko - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymus - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymuszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Tryna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynas - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryncol - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynda - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndeczka - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndoch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trynduch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trynduś - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryniak - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynicki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniecki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynieszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniewicz - 1545 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Tryniewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynk - 1498 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynka - 1431 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkała - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkas - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkiel - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkiewicz - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkos - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkoś - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkow - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkowski - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynks - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkuła - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkus - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynowski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynus - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńka - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńko - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryp - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypa - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypaluk - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypeć - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypek - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiał - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypka - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypke - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypko - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypnik - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypski - 1631 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’ lub od nazwy miejscowej Trypsz (Spisz).
Trypuc - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypucki - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuć - 1545 od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypućko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuń - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypus - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Tryputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuz - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuza - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuzowski - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trys - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysiak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysiński - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trysko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskowiak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskuc - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskuć - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trysta - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystała - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystek - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trysteński - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystucha - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystuła - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trysz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczała - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczuk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyła - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyłło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkin - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszuk - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryś - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryścien - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryścień - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryściński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryść - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytak - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytek - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytewicz - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytko - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Tryton - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytuł - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Tryza - 1551 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.
Tryznicz - 1545 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzowicz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzub - 1416 (KrW) od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzubiak - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzubowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzybowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Trzandel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzanek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzaniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzankowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzanowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzasczyk - 1685 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaseczka - 1753 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzask - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaska - 1325 27 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskacz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskalik - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskalski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskała - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawa - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzasko - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskonos - 1565 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskos - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskosz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskoś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskot - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskowski - 1632 od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaskólski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskulski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskus - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskuś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzasło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzaszczka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszczyc - 1466 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszczyk - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaśkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaśniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trząs - 1385 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsała - 1522 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsk - 1454 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząska - 1608, m. 1453 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząskacz - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząskowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’ lub od nazwy miejscowej Trząska (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Trząsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzciak - od trzcina.
Trzciakiewicz - od trzcina.
Trzciakowski - od trzcina.
Trzciałkowski - od trzcina.
Trzcianek - od trzcina.
Trzcianka - od trzcina.
Trzcianko - od trzcina.
Trzciankowski - od trzcina.
Trzcianowski - od trzcina.
Trzciański - od trzcina.
Trzciąka - od trzcina.
Trzciąkowski - od trzcina.
Trzciel - 1378 od trzcina.
Trzcieliński - od trzcina.
Trzcieński - 1439 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzcina - 1595 od trzcina.
Trzcinic - 1294 od trzcina.
Trzciniecki - od trzcina.
Trzcinka - od trzcina.
Trzcinko - od trzcina.
Trzcinkowski - od trzcina.
Trzcinowicz - od trzcina.
Trzcinowski - od trzcina.
Trzciński - 1485 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzciok - od trzcina.
Trzcioka - od trzcina.
Trzciołek - od trzcina.
Trzciołkowski - od trzcina.
Trzcionek - od trzcina.
Trzcionica - od trzcina.
Trzcionka - od trzcina.
Trzcionkowski - od trzcina.
Trzciółek - od trzcina.
Trzczak - od trzcina.
Trzczałkowski - od trzcina.
Trzczyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzeba - 1293 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebacz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebała - 1400 34 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeban - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebaniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebeński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiatkowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebiatowski - 1766 od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebic - 1317 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebicki - 1543 od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).
Trzebiechowski - 1700 od nazwy miejscowej Trzebiechowo (gdańskie, gmina Osiek).
Trzebiecki - od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).
Trzebiela - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebieniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebieszowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebietowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebinczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebiniak - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebinka - 1412 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebińczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebiński - 1445 od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebisz - 1408 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiśledź - 1398 z fonetyką ukraińską od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebko - 1275 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeblewic - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trzebna - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebnic - 1368 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; od nazwy miasta Trzebnica (wrocławskie).
Trzebny - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebol - 1490 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebonia - 1709 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboniak - 1687 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboń - 1715 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebost - 1219 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebosz - 1402 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboszka - 1265 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebowski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuchowski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebuchów (konińskie, gmina Osiek Mały).
Trzebucki - od nazwy miejscowej Trzebucza (siedleckie, gmina Grębków).
Trzebuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzebunia - 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebunia - Niebies złożenia brak; Trzebunia 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; Niebies od niebo.
Trzebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuń - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuński - 1648 od nazwy miejscowej Trzebunia (krakowskie, gmina Pcim).
Trzecia - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciackiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciaczek - 1631 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciaczyk - 1632 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciak - 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciak - Klimaszewski złożenia brak; Trzeciak 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’; Klimaszewski 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Trzeciakiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakow - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakowicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciałkowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzecianowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciar - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciarz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciąski - 1467 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzeciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzecieński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzecieski - 1414 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzecikowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzecina - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzeciok - (Śl) od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciołek - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciuk - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzej - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .
Trzeja - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .
Trzejna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trzelczyk - od strzała, strzelać.
Trzelec - od strzała, strzelać.
Trzelecki - od strzała, strzelać.
Trzelik - od strzała, strzelać.
Trzeliński - od strzała, strzelać.
Trzelkiewicz - od strzała, strzelać.
Trzemecki - od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).
Trzemeski - 1487– od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).
Trzemiec - od staropolskiego trzem ‘komnata’.
Trzemiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemszyk - od trzemcha ‘czeremcha’.
Trzemżalski - od nazwy miejscowej Trzemżał (bydgoskie, gmina Trzemeszno).
Trzenadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzeniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzenka - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzenkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzensała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensik - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensioł - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensisko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzenssimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzep - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepacki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepacz - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepaczka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepaczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepadłek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepak - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepała - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałkiewicz - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałko - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepański - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepatka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepatowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepecińska - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepel - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepełka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepetowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiak - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiałkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiałowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiatowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepicki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiczek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepieciński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiecki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepieczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiel - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepierczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepietowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepil - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiora - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiorko - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiota - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiotowski - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiozor - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepióra - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepis - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizor - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizór - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizur - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiżur - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepla - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepocki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepołka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebcz (toruńskie, gmina Kijewo Królewskie).
Trzesała - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiak - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesicki - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiel - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesielewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesień - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiło - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzesiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesioch - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesionok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeska - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskala - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzesło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzesniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trzesniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trzesniowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trzesowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszan - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszcz - 1678 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczak - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczek - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczkowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczon - 1393 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczoń - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczuń - 1787 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczynoga - 1498 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczyński - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczyoko - XIII w. od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszkowski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeszkowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trześkiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trześlewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trześniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniakowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniawski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześnikowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniowski - 1448 od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześnowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześń - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trzetiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzetrzew - 1533 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewa - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewiński - 1617 od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).
Trzetrzewiński - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewski - 1631 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzyński - od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).
Trzew - 1392 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewiak - od trzewik ‘but’.
Trzewiarz - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewicarz - od trzewik ‘but’.
Trzewiczarz - od trzewik ‘but’.
Trzewiczek - od trzewik ‘but’.
Trzewiczyński - od trzewik ‘but’.
Trzewik - 1456 66 od trzewik ‘but’.
Trzewikowski - od trzewik ‘but’.
Trzewiński - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewla - 1505 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewliński - 1400 od nazwy miejscowej Trzewlin (wieś zagrodowa, okolice Biecza).
Trzewnik - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzeźbiak - od trzeźwy.
Trzeźwik - 1711 od trzeźwy.
Trzeźwiński - od trzeźwy.
Trzeźwiski - od trzeźwy.
Trzęsak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsala - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsek - 1665 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiara - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsibroda - 1468 1501 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsica - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsicki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiec - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiecki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiel - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsień - 1492 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigłowa - 1489 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigłówka - 1580 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigość - 1425 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsinoga - 1495 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiński - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsitoboła - 1498 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiwór - 1379 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęska - 1608 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’; od trzęski ‘trzęsący się’.
Trzęsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęślewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzęśniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trziński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzionka - od trzcina.
Trziska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trziszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trziszka - Ozgowicz złożenia brak; Trziszka od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’; Ozgowicz od ożga ‘pożar, ogień, opaleniec’.
Trzmadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzmelewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielowski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trznadel - 1607 od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trznadlewski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trznadol - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzod - od trzoda ‘stado’.
Trzonek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzoniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzonkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzonowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzoński - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzop - 1400 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzopek - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzopkowicz - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzos - 1476 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosalski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosek - 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosek - Szabo złożenia brak; Trzosek 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’; Szabo od imienia Saba pochodzenia aramejskiego, od saba ‘starzec, dziadek’.
Trzosiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosk - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoska - od trzos ‘mieszek na pieniądze’ lub od trzaska.
Trzoski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosko - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoskowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosł - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzosło - 1405 od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzosowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoss - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzossowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoś - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzowik - od trzewik ‘but’.
Trzód - od trzoda ‘stado’.
Trzpak - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiel - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiela - 1555 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpil - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpił - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpioła - 1434 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiołek - 1443 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiołka - 1479 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’; od trzpiot ‘lekkoduch’.
Trzpis - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpit - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzusak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzuska - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuska - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzuskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskawski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzusko - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Trzuskoles - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Trzuskowiak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzuskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzusło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzuszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzuśkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzy Jaja - 1463 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trzyba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybalski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybowicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybuchowski - od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).
Trzybulski - 1724 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybuła - 1668 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzyciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzycieski - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzyciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzyk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trzykawski - od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).
Trzykowski - XVII w. od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).
Trzym - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzyma - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymalski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymała - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymałka - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymaszyn - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymko - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymkowski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymowic - 1397 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzyna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trzynadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzynadlowski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzynkiewicz - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trzynoga - od trzynogi ‘trójnog, trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzyska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszczyk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyźbiak - od trzeźwy.
Tszan - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Tszciński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Tszewik - (Śl) od trzewik ‘but’.
Tuba - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacha - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczka - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczuk - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaj - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaja - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubajewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubajski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubala - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubalewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubalski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubecki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubek - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubel - 1564 od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubelewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiak - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubialewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tubicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubielewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubielowicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiełewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubik - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubilewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubin - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubinis - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiń - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubis - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubisz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiś - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubo - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubocki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tuboja - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubulczyk - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tubylczuk - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.
Tubylewicz - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.
Tucan - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuch - 1428 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchacz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchaczek - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuchajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuchala - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchalski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchała - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchański - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tucharski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucharz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchel - 1667 od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchelman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’; od niemieckiej nazwy osobowej Tuchel.
Tuchenicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucheń - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchewicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchla - 1668 od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchlin - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchlinowicz - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchliński - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchola - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholka - 1798 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholke - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholski - 1616 od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).
Tuchoła - 1449 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchołka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchołko - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchoło - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tuchończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tuchorski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchowczyk - 1510 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).
Tuchowicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchowski - 1444 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).
Tuchółka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchta - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchte - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchto - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchulski - od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).
Tuchułka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchy - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuciewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucil - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuciński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tucz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucza - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczak - 1644 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczański - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczapski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczarka, ż. - 1491 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczek - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczempski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczenko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczeń - 1470 80 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczeński - 1700 od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tuczepski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczępski - 1404 od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczkowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznia - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznio - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczno - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyk - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyła - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyłowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tućka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuda - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudaj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudala - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudaliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudałowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudarowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudej - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudek - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudela - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudella - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudelski - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuderek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuderowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudola - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudoliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudołowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudoran - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudoron - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudraj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrejek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrian - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrój - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudruj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrujek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudry - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryń - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuduj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyga - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyk - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyń - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziarz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzias - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziasz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzierz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzies - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziewicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzież - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzio - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzisz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tuga - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuganowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tugi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tugl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuglewicz - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tugocki - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuhaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuhan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhankiewicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuhy - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuja - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujak - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujaka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujako - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujakowski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujałka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujek - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujerzyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujeszyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujewski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujko - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujniewicz - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tuk - 1400 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tuka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukacz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukaczewski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukajło - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukalski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukałło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tukanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tukarczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukarnik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukarz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukas - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukiewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tul - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulacha - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulacz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulaj - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulaja - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulara - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularczyk - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularek - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tulasz - Brzozowski złożenia brak; Tulasz zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’; Brzozowski w grupie nazwisk pochodzących od brzoza ‘gatunek drzewa’ lub od licznych nazw miejscowych z rdzeniem Brzoz .
Tulasz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tulczak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczejew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczyjew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulej - 1536 od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tuleja - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejczyk - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejewicz - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejka - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejko - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejski - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulenda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulenta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulewski - od nazwy miejscowej Tulewo (ostrołęckie, gmina Wyszków).
Tulewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleya - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulich - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulicki - od nazwy miejscowej Tulice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Tulicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulidowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulidziński - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowiec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulij - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulik - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulika - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulikowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulim - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulinek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulinowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulipan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulipański - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulis - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisiak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliska - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisow - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszewski - od nazwy miejscowej Tuliszów (katowickie, gmina Siewierz).
Tuliszewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszke - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszkowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulli - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tullin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulman - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.
Tulmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.
Tulnik - 1458 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić); od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający pochwy na strzały’.
Tulo - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulpan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulski - od nazwy miejscowej Tuł (ostrołęckie, gmina Klembów).
Tuluk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulus - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuluś - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulutki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulwin - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .
Tulwiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .
Tuła - 1597 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułacz - 1372 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczowicz - 1780 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuładziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułaj - 1438 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułajczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułajew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułasa - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułasiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaszewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuławiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tuławka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułkowski - 1448 od nazwy miejscowej Tułkowice (tasenobrzeskie, gmina Obrazów).
Tułodziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułodziejecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułodziejski - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułowicki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowiński - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułpanowicz - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tum - 1407 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumakow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuman - 1492 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanów - Tumański złożenia brak; Tumanów od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Tumański od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumarewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tume - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumeiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumejczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumelis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas; od litewskiego Tumelis, od Tomasz.
Tumelius - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumialis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumialiś - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiałojc - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiałojć - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiałowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumianiec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumianowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumicki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumidaj - 1541 od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajewski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidalski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidański - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumieniecki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumil - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumil - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumilejewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumilewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumił - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłlo - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiło - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuminowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumitowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumlin - 1447 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tummel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolak - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumołowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumski - 1798 od nazwy miejscowej Tum (płockie, gmina Góra Świętej Małgorzaty).
Tumula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumusz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuszkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tun - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuna - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunajek - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunajski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunak - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuncewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunczyk - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunda - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundalewicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundas - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tunder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tunderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tunderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tundowicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundryn - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tundys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundzikowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundziowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tunel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunela - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunelski - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunia - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniak - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniakiewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunicki - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).
Tuniczno - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunielewicz - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tuniewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunik - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunikowski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunin - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunis - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniszewski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunk - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkis - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunko - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunków - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkun - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunowicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunowski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuńczyk - od tuna ‘beczka, faska’ lub od tuńczyk ‘gatunek ryby’.
Tuński - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).
Tupa - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupacz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaczewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaczyński - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupadło - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaj - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupajka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupalewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupalski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupała - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupcik - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczewski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczyj - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiak - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupica - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupielec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupikow - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupikowski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Thabos - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Thadday - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thaddey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thadey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.
Thal - od podstawy tal , por. talać ‘toczyć’, tal ‘kawałek gruntu’, od niemieckiej nazwy osobowej Tal.
Thalmann - od niemieckiej nazwy osobowej Talmann, ta od średniowysokoniemieckiego talman ‘osiedleniec mieszkający w dolinie’.
Thamir - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.
Than - od podstawy tan , por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
That - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.
Thater - od nazwy etnicznej Tatar.
Theda - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Thede - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Thedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Thedy - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.
Themer - Temerius od zlatynizowanej formy genetycznie niemieckiej nazwy osobowej Temer.
Thener - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Thenior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Theodericus - 1213 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Theodorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały anatomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Theodricus - 1234 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Theresiak - od imienia żeńskiego Teresa, późno notowanego w Polscr. Pochodzenie imienia niejasne; od formy Tereska.
Thiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thieleczek - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Thielemann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thielman - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Thom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoman - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomeyer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thommee - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thoms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomsen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thon - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Thor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Thorz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Thórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Thron - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Thrun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Thumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Thurow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Thurów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Thym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Thymian - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud .
Tiara - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.
Tiarko - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.
Tibor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tiborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tibura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tiburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tibus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tic - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tice - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Ticek - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tich - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Ticha - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichaczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichej - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Ticheł - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tichnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tichomirow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.
Tichomirów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.
Tichomiuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichonow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tichy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tida - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tidas - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tide - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tidona - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tiede - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tiedor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiedorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tielacicki - od nazwy miejscowej Telatycze (KrW; białostockie, gmina Nurzec Stacja).
Tiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleczek - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszewski - od nazwy miejscowej Telesze (KrW).
Tieleszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieleszkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tieliczka - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.
Tielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .
Tiem - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tiema - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tier - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tieraszkiewicz - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierentiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierentjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tiereszko - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierientiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierientjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.
Tierka - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.
Tierka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tiesler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tifa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tifik - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tigelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tigiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tikarczyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tiko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tikwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynia’.
Til - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tileczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilicki - od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).
Tiliński - od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).
Tilk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Till - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillack - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tilleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tillman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tillmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tilmanowski - od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).
Tilsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tilsch - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tilsz - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tim - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tima - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timan - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Timanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Timaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timaszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Time - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timen - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timenko - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timiński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Timko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochina - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timochowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofi - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofieiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiej - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timonczuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timończuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Timorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Timuszew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tinald - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinaszewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinc - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tincek - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tinda - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tinko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinosz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinoszenko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tinz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tipa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tipo - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tirak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tirczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tirczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tirk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirkel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tirla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tirlińska - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tirman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tisarzik - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tisbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tisch - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tischbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischbierk - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tischenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tischer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tischler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tischner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler
Tisler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tison - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tisonczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tisończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tissler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tisz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszanin - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tiszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tiszko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszkow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tiszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tiszul - z fonetyką ukraińską od ciszyć, uciszyć, cichy.
Tit - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Titarczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titarenko - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titarenkow - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titków - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tito - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titon - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Titoni - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Titow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Titraczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Titter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tiupin - Szulc
Tiwonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tiwoniewski - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tiwończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tkaca - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacik - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkacz - 1443 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczecki - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczenko - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczeń - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczew - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczewski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczkiewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczonek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczow - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczowski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczów - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczuk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczuś - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyc - 1367 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyk - 1482 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyński - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkaczyszyn - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoc - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkocz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkoczyk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tkotz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.
Tlalka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlała - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlałka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tleja - 1599 od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlelka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlic - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlock - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tloka - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tlolka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlołka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlołła - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlon - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tlółka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.
Tluk - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłaczała - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłaczuk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłaczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłocz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’
Tłoczko - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczkowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłoczyński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłok - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokacz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokiński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłokowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłomacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłomaczyński - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłomak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłomakowski - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłomok - 1457 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłóczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.
Tłórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tłuchowski - od nazwy miejscowej Tłuchowo (włocławskie, gmina Tłuchowo).
Tłuczak - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczek - 1558 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczkiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczko - 1431 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczkowicz - 1627 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykant - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykąt - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczykont - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczymost - 1399 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczymosty - 1397 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuczyński - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuk - 1360 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłukiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłukowic - 1483 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuksa - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłuksic - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.
Tłumacki - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłumacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.
Tłumak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłumok - 1416 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.
Tłusciak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustak - 1485 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustawa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustek - 1492 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’
Tłustko - 1489 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusto - 1386 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustochowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłustwa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłusty - 1434 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczykąt - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszkiewicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuszyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tłuściok - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Toba - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobacznik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaczyszyn - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaj - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobajka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobajko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobak - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobaka - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobakiernik - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobakowski - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tobala - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobalczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toballa - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobalski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobała - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobałkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobało - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobar - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobarski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobbei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego Tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobecki - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobej - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobel - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobelek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tober - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobera - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobey - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobian - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobias - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasik - 1680 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszak - 1573 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszczak - 1604 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszczyk - 1601 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszek - 1603 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaszów - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiaś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobich - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobieszko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobijaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobilski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobis - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobisiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobisz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobiś - 1608 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobjaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobka, ż. - 1367 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobka. m. - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toboja - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobojka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobojko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobol - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobola - 1709 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolak - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolca - 1480 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolcew - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolczewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolczyk - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolic - 1399 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboliszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolko - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolla - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobollik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolnik - 1404 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobolszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboł - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboła - 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toboła - Pertkiewicz złożenia brak; Toboła 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’; Pertkiewicz od pertać ‘chodzić drobnym kroczkiem, dreptać; trącać’.
Tobołek - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołkiewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobołowski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobor - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobora - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborewicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborowicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toborski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Toboszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobota - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobota - od niemieckiej nazwy osobowej Tubatt, ta od imienia Tac, ze starosaskiego dag ‘jasny, sławny’ + bre (ch)t.
Tobowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobólski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobół - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobółka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Tobuch - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobulski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobuła - 1739 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobułka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobuński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobus - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toby - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobys - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobysiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tobyś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Toc - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocek - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toch - 1415 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocha - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochacek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochacz - 1455 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochaczek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochaj - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochak - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochalski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochanowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochański - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochasiuk - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochasz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochel - 1399 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochman - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmanow - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tochna, ż. - 1375 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochnik - 1394 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocholke - (Śl) od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tocholski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochołczenko - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochonicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochor - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tochta - 1439 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.
Tociak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocikiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Tockowiak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocław - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tocuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocukiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tocz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczała - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczaniuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczek - 1413 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od toczek dawniej ‘krążek, obwódka’.
Toczeński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczka - 1420 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczko - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczkulak - 1786 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczna - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczołowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczona - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczony - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczydłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od staropolskiego toczydło ‘urządzenie do ostrzenia broni’.
Toczyk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyka - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczykowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczył - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłło - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyn - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toczyski - 1569 od nazwy miejscowej Toczyski, Toczyska (kilka wsi).
Toczywoda - 1630 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toć - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tod - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Toda - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały Natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todaj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todajewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todara - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todarów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todarski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tode - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Toder - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todla - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todlak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todo - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todolski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoluk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todor - 1420 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorek - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todos - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoska - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todosko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todoś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todośka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todośko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todór - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todros - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todur - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todynek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todys - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todysiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todyszak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todyś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todytko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzi - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzia - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todziej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzik - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Todzio - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tofejko - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toff - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Toffel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toffelski - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Toffil - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofiel - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofil - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilewicz - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilo - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofilski - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofiluk - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofiło - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofka - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Tofkin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.
Toflik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tofliński - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.
Tog - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togan - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togias - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togiel - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Togiński - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.
Toia - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Toja - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojan - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanowicz - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojanowski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojewski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojs - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojsa - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojsiak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojszczak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tojza - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .
Tok - 1324 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Toka - 1376 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokacz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaj - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajew - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajski - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokajuk - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.
Tokalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokaluk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokan - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokar - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarcik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczak - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczuk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarczyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarek - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarew - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarka - 1636 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarkiewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarnicki - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarowski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarski - 1440 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’; od przymiotnika tokarski lub od nazwy miejscowej Tokary (kilka wsi).
Tokarz - 1445 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzak - 1724 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzowic - 1466 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokarzyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokas - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokasa - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokasz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokiel - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokielak - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokieli - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.
Tokisz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokocz - (Śl) od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokojuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokon - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokonowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokoń - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokowicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tokulski - 1779 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.
Tol - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tola - 1418 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaga - od telega, też dawne kresowe (z rosyjskiego) telaga, telęga, talaga, teliga ‘prosty wóz gospodarski’.
Tolak - 1440 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolala - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolar - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarczyk - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolaronek - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarowski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolarski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tolas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaska - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolasz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolaszek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toleniowic - 1446 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toleń - 1428 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolesiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęba - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęcic - 1424 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolęda - 1304 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toli - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolia - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolias - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliba - 1392 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliczenko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliczenko - Bernatowicz złożenia brak; Toliczenko od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol; Bernatowicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bernard, notowanego w Polsce od XII wieku, pochodzenia germańskiego, od Bernhard, to od beren ‘niedźwiedź’ i hard ‘mocny’.
Tolik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolikowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolim - 1375 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolima - 1218 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolino - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolis - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolisz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toliszkowic - 1399 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolka - 1400 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolkowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toll - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolla - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollak - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tollin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolma - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.
Tolman - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.
Tolo - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Toloń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolosz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolpkowski - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tolski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolula - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tolus - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołaczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołajczyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołajko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołakiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołakowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołałaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołarz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołcz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyk - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyński - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołczyżewski - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołeczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczew - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaczewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkan - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkaniuk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkanowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkoczko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołkowiec - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołło - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołłoczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołocz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczka - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczkiewicz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołoczko - 1676 od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Tołon - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołoń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołończyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołoński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołopiłło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołopiło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołopka - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.
Tołoś - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołowiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).
Tołpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpacz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpak - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpan - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołposz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołpyho - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Tołscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołsta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstoj - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstołucki - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstow - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstuch - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstucha - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołsty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstych - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołstykowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołśtyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tołwa - 1416 od dawnego tołw ‘tułów’.
Tołwacz - 1445 od dawnego tołw ‘tułów’.
Tołwiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).
Tołysz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołyz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tołyż - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.
Tom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomachów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomacki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomada - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomadzki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomajewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomak - 1369 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomakalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomal - 1423 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomala - 1444 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalak - 1685 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaliszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaluk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toman - 1434 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomana - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomandl - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowicz - 1442 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomań - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczok - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomańska - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomarzyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaschek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaschewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiekiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasik - 1709 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasini - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasionek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasiuniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaske - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaski - 1711 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaskiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomassi - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomassy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomasza - 1403, m. od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszan - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczennik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszczyk - 1627 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszek - 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszek - Rzeźnik złożenia brak; Tomaszek 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Rzeźnik od rzeźnik.
Tomaszenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszew - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszewicz - 1483 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszewski - 1459 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszka, m. - 1424 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkowicz - 1549 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszowicz - 1426 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszowski - 1447 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszowszczyk - 1728 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).
Tomaszów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszunas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszy - 1438 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszycki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszynas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszynus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaścik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaśkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomaśko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomatczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomawiak - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).
Tomawski - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).
Tomazik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomciak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomciów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczak - Kozłowski złożenia brak; Tomczak od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Kozłowski 1386 od nazw miejscowych Kozłów, Kozłowo (częste).
Tomczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczański - 1618 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomcziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym F od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.oma, Choma.
Tomczk - (Pom) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczonek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczonok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyc - 1350 51 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczycki - 1668 od nazwy miejscowej Tomczyce (kilka wsi).
Tomczyk - 1605 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczykiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczykowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomechna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomecki - 1629 od nazwy miejscowej Tomki (toruńskie, gmina Zbiczno).
Tomeczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczkowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomek - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomel - 1380 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomelik - 1657 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomelka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomella - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomenczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeńczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomerski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomerz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomes - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomesch - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomesz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomeś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tometczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiał - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałojc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałość - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiałowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiasik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomic - 1414 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomica - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomicki - 1709 od nazwy miejscowej Tomice (kilka wsi).
Tomicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomić - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomidaj - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tomidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tomiec - 1397 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomies - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomieś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomika - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomikowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomil - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomilli - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiło - 1471 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tominiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomińczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomioła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomisia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomisz - 1295 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomita - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomiza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomizak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomizik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomka, m. - 1239 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkiel - 1576 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkieł - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomko - 1265 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkotonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkow - 1468 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowicz - 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowicz - Chrzanowski złożenia brak; Tomkowicz 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Chrzanowski 1412 od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).
Tomkowid - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkutonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomkutowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Toml - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomlin - 1355 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomola - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomolski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomołowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomor - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomorski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomoś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomotczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowicz - 1476 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tompa - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompalski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompała - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompczyk - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompczyński - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompek - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompik - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompkowski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompłowicz - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tompol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Tompolski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Tompolski - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Tompor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’
Tomporek - od stąpor ‘tłuczek’.
Tomporek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tompór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Tomprowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomscha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomschak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomschik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsio - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomsza - 1403 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszej - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszey - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszik - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszyk - 1381 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomul - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomusko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomuś - 1603 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomycz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyczkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomysek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomysz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomyślak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomzakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomzik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomża - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tomżyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Ton - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonacki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonaczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonal - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonalczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonalski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonała - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonas - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasiek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasik - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonasko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonaś - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonczyszyn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tondaś - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondecki - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondek - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondela - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tonder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondera - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tonderyś - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondor - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondorys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondos - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondul - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondus - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondyko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondyriak - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondyrys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tondys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondytko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Toneczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonel - 1465 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonela - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toneńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewo - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toni - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonia - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniarz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonias - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniasz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniaszewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonibor - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonic - 1440 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonica - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniec - 1450 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonieło - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonieńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonikowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toninczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toninkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonińczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonis - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniszewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toniukiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonka - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkan - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonke - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkiel - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonklewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonkowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonków - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonolewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tonta - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontalski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontała - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontarski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tonton - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tontor - od tątać ‘szukać, krzątać się’.
Tonys - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
TonzyńskiToń - 1432 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tończyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tończyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tońdel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tońka - 1424 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Tońko - 1479 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toński - 1751 od nazwy miejscowej Tonia (kaliskie, gmina Doruchów).
Top - od topić.
Topa - od topić.
Topaczewski - od topić.
Topadło - od topić.
Topaj - od topić.
Topajew - od topić.
Topajka - od topić.
Topal - od topić.
Topalewski - od topić.
Topalski - od topić.
Topała - od topić.
Topałow - od topić.
Topczak - od topić.
Topczenko - od topić.
Topczewski - 1640 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topczowski - od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topczułko - od topić.
Topczyłko - od topić.
Topel - 1484 od topić lub od niemieckiej nazwy osobowej Topel.
Toper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Topercer - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperek - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperowicz - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Toperski - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Topf - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.
Topfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfer.
Töpfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.
Topfner - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfner.
Topiałkowski - od topić.
Topiarz - od topić.
Topiasz - od topić.
Topic - od topić.
Topicha - od topić.
Topiczewski - 1569 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).
Topiej - od topić.
Topiel - od topić.
Topiela - od topić.
Topielec - od topić.
Topielecki - od topić.
Topielski - od topić.
Topiełkowski - od topić.
Topij - od topić.
Topik - od topić.
Topil - od topić.
Topiliński - od topić.
Topilowski - od topić.
Topilski - od topić.
Topiłka - od topić.
Topiłko - od topić.
Topinek - od topić.
Topinka - od topić.
Topinko - od topić.
Topiński - od topić.
Topioł - od topić.
Topisz - od topić.
Topka - od topić.
Topke - od topić.
Topkin - od topić.
Topko - od topić.
Topkowski - od topić.
Topla - od topić.
Töpler - od topić.
Toplewski - od topić.
Topła - od topić.
Topłacz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.
Topnik - od topić.
Topoczewski - od topić.
Topoczyłko - od topić.
Topoczyński - od topić.
Topol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topola - 1482 od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolan - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolanek - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolański - nazwy miejscowej Topolany (białostockie, gmina Michałowo).
Topolewicz - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolewski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).
Topolicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topoliński - nazwy miejscowej Topolin (kilka wsi).
Topolla - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolnicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topolowski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).
Topolski - 1464 od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topoluk - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topoła - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topora - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporczak - 1619 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporczyk - 1631 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporek - 1393 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporewski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporka - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporko - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporków - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topornicki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporow - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporowicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporyński - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporysek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzak - 1696 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzycki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzynek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzysko - 1397 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; od gwarowego toporzysko ‘rękojeść topora lub młota; duży topór’.
Toporzysz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toporzyszek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Toposzkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topowiak - od topić.
Topól - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topólski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topór - 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topór - Futer złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Futer od staropolskiego futer, futro ‘żywność, pasza, kożuch’.
Topór - Huciański złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Huciański od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’, może też od huta.
Topór - Jadzarz złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Jadzarz od jad ‘trucizna’, jadać, jadzić, od imion typu Jadwiga, Jadam (= Adam).
Topór - Kamiński złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kamiński 1398 od nazw miejscowych typu Kamień, Kamienna, Kamieńsko (częste).
Topór - Kapac złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kapac brak.
Topór - Kisielnicki złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kisielnicki 1472 od nazwy miejscowej Kisielnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).
Topór - Mądry złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mądry 1340 od mądry.
Topór - Mięsiar złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mięsiar od mięso; od mäsiar ‘rzeźnik.
Topór - Orawiec złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Orawiec 1614 od nazwy miasta regionu i rzeki Orawa.
Topór - Smaś złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Smaś od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średniowysokoniemieckiego smaeche ‘mały, niepokaźny’.
Topp - od topić.
Toppa - od topić.
Toppich - od topić.
Topulski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).
Topuór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topur - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.
Topuszczak - od topić.
Topuszek - od topić.
Topuziak - od topić.
Topuzow - od topić.
Topy - od topić.
Topyła - od topić.
Topyłło - od topić.
Topyło - od topić.
Topyszko - od topić.
Tor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Tora - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torał - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torała - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toran - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torana - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torański - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torarz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toras - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torasewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toraska - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toraszczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torawa - 1526 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawczyk - 1539 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawka - 1536 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawkowicz - 1603 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torawowicz - 1598 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torba - 1387 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbacki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbaj - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbakiewicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbal - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbański - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbarz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbe - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbecki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiaczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbicki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiczuk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiejew - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiel - 1714 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’ lub od torbiel ‘narośl skórna’, też ‘choroba drzew’.
Torbik - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbin - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbis - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbisz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbos - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbowski - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbus - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbusiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torbuś - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torc - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torcha - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchala - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchalla - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchalski - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchała - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchan - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchata - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchoł - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchół - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torchuła - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.
Torcz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczak - 1797 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torczałowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczek - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczelewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczuk - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyk - 1662 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torczyło - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyn - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyniak - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczynowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.
Torczyński - od nazwy miejscowej Tarczyn (warszawskie, gmina Tarczyn).
Toreba - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torebka - 1672 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’; od torebka.
Torebko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torecki - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toren - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torenc - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torencz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torens - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torent - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torentz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Toreńczak - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torepko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Toretz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toreżyński - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor
Toręc - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torędz - od łacińskiego torrens ‘potok’.
Torfa - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.
Torfiński - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.
Torgaczenko - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torge - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torge.
Torgiel - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgoński - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgorz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgosz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgowcew - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgowski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torgulski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torhala - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torhan - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Torka - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkacewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkajło - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkasiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torke - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torko - 1394 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkoniak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowiak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkowski - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torkuł - 1796 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.
Torla - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlecki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlewicz - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlicki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlikowski - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torliński - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.
Torlopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłap - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłopek - 1491 od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torłopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Torma - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Torman - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormann - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormański - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’
Tormas - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormela - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Tormiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.
Torn - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornachowicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornal - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornalczyk - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornaszek - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornawski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniak - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniewicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torniewski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torno - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornos - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornow - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Tornowski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.
Torobiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torobiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Torobko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.
Toroch - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochło - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochow - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochowicz - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Torochów - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.
Toroj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torok - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor
Torokan - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torolczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torolus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toron - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroncak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronczak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroniewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toronowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroń - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.
Torończak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torończuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torończyk - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.
Torończyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Toroński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Torop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropa - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropiła - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropolski - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toropow - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.
Toros - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torosek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torosiewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroszczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torowicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toroz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torój - od nazwy miasta Toruń.
Toróń - od nazwy miasta Toruń.
Toróńczyk - od nazwy miasta Toruń.
Torpis - od torp ‘sąsiek w stodole’.
Torpitz - od torp ‘sąsiek w stodole’.
Torsa - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsalewski - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torschmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsdalen - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torski - od nazw miejscowych na Tor , por. Torki (przemyska, gmina Medyka).
Torstensson - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torsz - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszenko - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszmid - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Torszyna - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.
Tort - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Torta - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuniak - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuń - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortuński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortyna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Tortyński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.
Toruch - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torucki - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruj - od nazwy miasta Toruń.
Torula - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torun - od nazwy miasta Toruń.
Torunczak - od nazwy miasta Toruń.
Toruniak - od nazwy miasta Toruń.
Toruniewski - od nazwy miasta Toruń.
Toruń - 1414 od nazwy miasta Toruń.
Toruńczak - od nazwy miasta Toruń.
Toruńczek - od nazwy miasta Toruń.
Toruńczyk - od nazwy miasta Toruń.
Toruński - 1399 od nazwy miasta Toruń.
Torus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Toruszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Torz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torza - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzak - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzawa - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzec - 1418 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzech - 1455 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzecki - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzeński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzewicz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzewski - od nazwy miejscowej Torzewo (włocławskie, gmina Topólka).
Torzyk - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzyński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Torzyski - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.
Tos - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosan - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosch - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toschek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toschka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosień - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosiewicz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosik - Warszawiak złożenia brak; Tosik od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni; Warszawiak od nazwy miejscowej Warszewo (kaliskie, gmina Opatówek), Warszow, dziś Warszów (kieleckie, gmina Pawłów), w nowszych czasach od miasta Warszawa, dawniej Warszewa, Warszowa.
Tosiński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toska - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toss - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tossa - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tossner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tost - 1368 od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosti - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosto - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tosz - 1398 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tosza - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszak - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszczka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszczyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszek - 1478 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszew - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszewski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszka - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszke - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkow - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkowic - 1403 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toszyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Toś - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tościk - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tościszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tośka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośman - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośnik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tośta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).
Tot - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tota - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Total - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totala - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totan - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totar - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totara - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarczak - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarewicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarski - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarynowicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totarzycki - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.
Totas - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totek - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Toth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoj - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totol - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Toton - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totos - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totosiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totosko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totoś - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totośko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totrycz - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.
Totrzak - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.
Tott - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tottka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Tottoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totula - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totuń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totus - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totuszyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totys - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totysz - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).
Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tousciuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tousta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Toustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tousty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Touściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towar - 1427 od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towara - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarewicz - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towariański - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarnicki - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towarzysz - 1580 od towarzysz ‘uczestnik wspólnej pracy lub zabawy’; w dawnym wojku polskim szlachcic zaciągający się do chorągwi z własnym pocztem’.
Towiański - od nazwy miejscowej Towainy (skierniewickie, gmina Sochaczew).
Towoła - 1449 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.
Toworek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Toworowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Toworus - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.
Towpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpaszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpeniuk - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpieko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpycha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyga - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyszka - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towpyszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.
Towster - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstiuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstjenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstokory - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstolak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towstyga - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Towściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tór - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Tórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tórzewski - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.
Tósz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.
Tóth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.
Traba - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabaczów - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabajło - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabała - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabaszko - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabczys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabka - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabos - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabsza - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszyc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabszys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuć - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuła - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trabuś - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.
Trac - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traca - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracek - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trach - 1409 od trach ‘smok’.
Trachała - od trach ‘smok’.
Trachanowicz - od trach ‘smok’.
Trachanowski - od trach ‘smok’.
Trachim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachman - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.
Trachmann - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.
Trachmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachmniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trachow - od trach ‘smok’.
Trachowiak - od trach ‘smok’.
Trachowicz - 1390 od trach ‘smok’.
Trachowiok - (Śl) od trach ‘smok’.
Trachowski - od trach ‘smok’.
Traciak - od tracić.
Tracichleb - od tracić; od utrata, tratować.
Traciecki - od tracić; od utrata, tratować.
Traciewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traciewicz - od tracić; od utrata, tratować.
Tracik - od tracić.
Tracikiewicz - od tracić.
Tracikowski - od tracić.
Traciłowski - od tracić.
Traciuk - od tracić.
Tracki - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trackiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracy - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracyk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tracz - 1416 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczak - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczek - 1612 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczk - (Maz) od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczka - 1474 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkow - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczkowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczowicz - 1560 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczuk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczun - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczyk - 1678 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczykiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Traczykowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Traczykowa (nowosądeckie, gmina Jordanów).
Traczynowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od traczyny ‘trociny’.
Traczyński - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Tracze (kilka miejscowości).
Trać - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trad - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradej - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradera - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradosiński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Traduński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tradyjewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Traeger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trafa - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafalczyk - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafalski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafała - 1784 od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafan - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafankiewicz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafankowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafanowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafany - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafara - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.
Trafarski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.
Trafas - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafaś - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafelski - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafera - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Traffke - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trafiał - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiałek - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiasz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafidło - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafikowski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafika ‘sprzedarz tytoniu’.
Trafiło - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafińczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trafioł - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafiołek - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafis - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafisz - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafkin - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Trafkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trafna - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.
Trafny - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.
Trafos - od trafić ‘ugodzić w cel’.
Traga - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragacz - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragan - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragański - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragarz - 1394 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragasz - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trager - 1411 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Träger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tragier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragir - 1447 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tragoń - 1677 od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Tragowski - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.
Trajacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trajan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajanowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajański - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdas - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdoś - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajdrowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.
Trajko - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkot - 1340 od trajkotać ‘mówić szybko’.
Trajkow - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajkowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trajna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnarowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnorowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trajnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trak - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Traka - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakała - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakało - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakielewicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakos - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakowicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakowski - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakul - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Trakula - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.
Tral - 1403 od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trala - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralewicz - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralik - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Traliński - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Traliszewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralla - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralls - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tralski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trała - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałka - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trało - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałowski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Trałut - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.
Tram - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramal - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trambacz - od trąba, trąbić.
Trambecki - od trąba, trąbić.
Trambik - od trąba, trąbić.
Trambowicz - od trąba, trąbić.
Tramer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.
Tramiak - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramiczak - 1713 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramiczek - 1761 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trammer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.
Tramowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tramp - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampa - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trampisz - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trampka - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.
Trams - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tramsz - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tramś - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.
Tran - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Tranda - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandak - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandecki - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trando - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandos - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandowski - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandyk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Trandziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.
Tranecki - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trank - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trankowski - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trankwic XVII w. - od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Trankwicki - 1512 od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Tranowicz - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trant - od trant ‘truteń’.
Trantan - od trant ‘truteń’.
Trantas - od trant ‘truteń’.
Tranusiak - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Tranuszczyk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trań - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trańczok - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trańczuk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.
Trap - 1406 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapacki - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapacz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapajło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapalski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapczyk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trapiak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiejko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapik - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiński - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapiszczonek - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapkiewicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapkowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapla - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.
Traple - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.
Trapowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapp - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trappa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapsia - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapsza - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapszo - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapszo - Drabczyński złożenia brak; Trapszo od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; Drabczyński 1634 od drab, dawniej ‘żołnierz najemny; rodzaj drabiny; wóż drabiniasty’ lub od prasłowiańskiego ‘drabina’, ze staropolskiego drabować ‘biec truchtem (o koniu)’.
Trapszyc - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapuk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Trapukowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Traput - 1416 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Traputowic - 1405 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.
Tras - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traselski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasielewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasilewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasiński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasiuk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traska - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskalski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traskulewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasow - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trassa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trasz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczak - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyłów - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszczyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszka - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkin - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszkuć - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszok - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszykowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traszyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Traśkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.
Trat - od tracić; od utrata, tratować.
Tratalski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratelski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratka - od tracić; od utrata, tratować.
Tratkiewicz - od tracić; od utrata, tratować.
Tratkowski - od tracić; od utrata, tratować.
Trato - od tracić; od utrata, tratować.
Tratowski - od tracić; od utrata, tratować.
Tratto - od tracić; od utrata, tratować.
Tratz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzik - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzka - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Tratzke - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trau - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysokoniemieckiego trut ‘miły, kochany’.
Traub - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traube - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Trauber - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traubman - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traubus - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.
Traufeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Trauffeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Traugot - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugott - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Traut - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trauta - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautan - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trauth - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautman - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trautmann - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.
Trawa - 1414 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawe - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawic - 1423 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawicki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).
Trawiczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawiecki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).
Trawin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawinkiewicz - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawiński - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).
Trawińszczyk - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).
Trawiski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawka - 1425 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawkowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawna - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawnicki XV w. - od nazwy miejscowej Trawnice, dziś Trablice (radomskie, gmina Kowala).
Trawniczek - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trawnik - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawnik.
Trawny - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawny.
Trawski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’ lub od nazwy miejscowej Trawy (siedleckie, gmina Korytnica).
Trąba - 1437 od trąba, trąbić.
Trąbacki - 1529 od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trąbacki - od trąba, trąbić.
Trąbacz - 1552 od trąba, trąbić.
Trąbaczkiewicz - od trąba, trąbić.
Trąbaczyk - 1540 od trąba, trąbić.
Trąbaczyński - od trąba, trąbić.
Trąbajło - od trąba, trąbić.
Trąbala - od trąba, trąbić.
Trąbalski - od trąba, trąbić.
Trąbała1536 - od trąba, trąbić.
Trąbasiewicz - od trąba, trąbić.
Trąbczak - 1793 od trąba, trąbić.
Trąbczyk - od trąba, trąbić.
Trąbczyński - 1404 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąbecki - od trąba, trąbić.
Trąbek - od trąba, trąbić.
Trąbik - od trąba, trąbić.
Trąbiński - 1398 od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trąbka - 1204 od trąba, trąbić; od trąbka.
Trąbka - Zawicki złożenia brak; Trąbka 1204 od trąba, trąbić; od trąbka; Zawicki od nazwy miejscowej Zawidz (płockie, gmina Zawidz).
Trąbowicz - od trąba, trąbić.
Trąbski - 1418 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trąbuluk - od trąba, trąbić.
Trąc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącala - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącała - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącek - 1397 od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąciak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąckowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trącz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączewski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączykowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trączyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trąd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trąda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądkowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trądziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trąk - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąkała - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trąmba - od trąba, trąbić.
Trąmpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąmpka - od trąba, trąbić.
Trąpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trąpik - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trąpka - od trąba, trąbić.
Trąpski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trąt - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trątnowski - 1400 od nazwy miejscowej Tratnowice (krakowskie, gmina Słomniki).
Trątowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trcieński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trciński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trebacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trebacz - od trąba, trąbić.
Trebaczewski - od trąba, trąbić.
Trebaczyk - od trąba, trąbić.
Trebarczyk - od trąba, trąbić.
Trebasiewicz - od trąba, trąbić.
Trebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebenda - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebik - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiłow - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebisz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebiś - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trebnia - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebnio - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebo - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebonia - 1762 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Treboń - 1692 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebowelski - 1446 od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trebowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebun - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunia - 1765 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunic - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebunin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebus - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebuszna - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trebusznyj - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trec - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trecek - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treciak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trecz - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczka - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczko - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trecznik - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczor - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treczyński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Treć - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredak - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trede - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredo - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredor - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredowicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tredowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trefa - 1675 zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefalski - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefan - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefański - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefeń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefeński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treffon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treffoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefiak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefna - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefny - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefoński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefun - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Trefuń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.
Treger - 1402 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Tregier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Treider - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treiderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidla - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidler - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treidowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trejanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.
Trejda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejderski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdosiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trejgier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trejgo - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,
Trejnis - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejniś - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna
Trejnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trejt - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejta - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejten - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejter - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trejtowicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trel - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trela - 1658 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelak - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelas - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelczyk1622 - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelek - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelewski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelikowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Treliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelka - 1594 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelkiewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelko - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trell - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trella - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelle - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Treloński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelowicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trelski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tremba - od trąba, trąbić.
Trembacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trembacz - od trąba, trąbić.
Trembaczewski - od trąba, trąbić.
Trembaczkiewicz - od trąba, trąbić.
Trembaczowski - od trąba, trąbić.
Trembaczyk - od trąba, trąbić.
Trembala - od trąba, trąbić.
Trembalski - od trąba, trąbić.
Trembaluk - od trąba, trąbić.
Trembała - od trąba, trąbić.
Trembałowicz - od trąba, trąbić.
Trembarczyk - od trąba, trąbić.
Trembas - od trąba, trąbić.
Trembasiewicz - od trąba, trąbić.
Trembczyk - od trąba, trąbić.
Trembecki - 1559 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trembicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Trembiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trembilski - od trąba, trąbić.
Trembiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trembla - od trąba, trąbić.
Trembluk - od trąba, trąbić.
Trembo - od trąba, trąbić.
Trembos - od trąba, trąbić.
Tremboś - od trąba, trąbić.
Trembowelski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembowicz - od trąba, trąbić.
Trembowler - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembownik - od trąba, trąbić.
Trembowolski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).
Trembski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trembula - od trąba, trąbić.
Trembulak - od trąba, trąbić.
Trembuła - od trąba, trąbić.
Trembułowicz - od trąba, trąbić.
Trempalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempek - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trempski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Tren - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trena - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenarowski - od trener.
Trencik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trencki - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczuk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendaj - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendał - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendecki - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trender - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendoła - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendzel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendzelewski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trendziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trener - od trener.
Trenerowicz - od trener.
Trenerowski - od trener.
Treniewicz - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenin - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenis - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trenk - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenkiel - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Trenner - od trener.
Trent - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trenta - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trentowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Treń - 1466 (KrW) od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Treńdak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Treńka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.
Treński - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.
Trepa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaczuk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepała - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepan - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepanowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszka - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszkiewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepaszko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczik - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczyk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepczyński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treper - 1401 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Trepiak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiew - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepilak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiło - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiłowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepis - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepisor - od trzepać ‘uderzać’.
Trepiszczonek - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepiszczonek - od trzepać ‘uderzać’.
Trepizur - od trzepać ‘uderzać’.
Trepka - 1414 od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepke - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.
Trepkowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’ lub od nazwy miejscowej Trepki (toruńskie, gmina Brzozie).
Trepla - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treplewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.
Trepow - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepów - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppe - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Treppner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.
Treppo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepsza - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepszo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.
Trepta - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptan - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptau - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Trepte - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Trepto - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.
Treptow - 1402 od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie)..
Treptowski - od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie).
Trescher - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.
Treska - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treskow - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Tress - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.
Trestak - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Trestka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Trestowski - 1767 od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Tresz - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.
Treszcenko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczanowicz - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczejko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczoń - 1786 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczotka - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczotko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczow - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Treszczyński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Treszczyński - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszer - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.
Treszka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treszko - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Treściński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Treśka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.
Tret - 1408 od tret ‘chód, stąpanie’.
Treta - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretalski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretan - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretel - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretelski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Treter - od tret ‘chód, stąpanie’; od treter ‘zamęt, bieganie’.
Tretiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretiakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretjak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretjakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Tretka - 1398 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretko - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretkowski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretowicz - 1444 od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretowski - od tret ‘chód, stąpanie’.
Trettel - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretyn - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretynkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.
Tretyń - od tret ‘chód, stąpanie’.
Treu - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.
Treugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Treugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.
Treyderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Treydowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tręba - od trąba, trąbić.
Trębach - od trąba, trąbić.
Trębacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).
Trębacz - 1483 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczak - 1663 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczewski - od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczkiewicz - od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębaczowski - od nazw miejscowych Trębaczów, Trębaczew (kilka wsi).
Trębaczyk - 1568 od trąba, trąbić; od trębacz.
Trębajło - od trąba, trąbić.
Trębala - od trąba, trąbić.
Trębalski - od trąba, trąbić.
Trębaluk - od trąba, trąbić.
Trębałowicz - od trąba, trąbić.
Trębarczyk - od trąba, trąbić.
Trębas - od trąba, trąbić.
Trębasiewicz - od trąba, trąbić.
Trębczyk - od trąba, trąbić.
Trębczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trębecki - 1632 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trębicki - 1648 od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Trębicz - od trąba, trąbić.
Trębiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).
Trębiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trębisz - od trąba, trąbić.
Trębka - od trąba, trąbić.
Trębla - od trąba, trąbić.
Trębliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trębocha - od trąba, trąbić.
Tręboczewski - od trąba, trąbić.
Tręboszka - od trąba, trąbić.
Trębowicz - od trąba, trąbić.
Trębski - 1527 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Trębulak - od trąba, trąbić.
Trębuła - od trąba, trąbić.
Trębusiewicz - od trąba, trąbić.
Tręc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręcek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręcz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręczkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tręd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Tręda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędel - 1583 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędelski - 1777 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędka - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędo - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trędziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Tręka - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Tręmbicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).
Tręntowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trępa - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępala - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępczyk - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępczyński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępiak - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępiński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępka - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępkowski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trępowicz - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.
Trętkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętko - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętniewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trętowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Triba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tribel - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribiłło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribiło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tribuch - od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Tribul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Tribus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trichanowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trichim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trichimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Tricz - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Triczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Trieb - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trieba - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebe - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Triebull - (Pom) od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trieder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trieszta - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).
Trifonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Trik - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trika - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Triki - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikilewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trikowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tril - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trill - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trina - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trinczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trinczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trindo - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Triner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Tripkowic - (Śl) od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Tripolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Triputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Triska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Triszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tritt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trizna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.
Trlicki - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trlik - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trlka - 1486 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Trnka - pod wpływen czeskim od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Trobczyński - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobel - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trobiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Troboś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Troc - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocanowicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocenko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocer - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Troch - 1400 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocha - 1385 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochaj - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochalla - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochalski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochała - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochan - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochaniak - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochanowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochanowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochański - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Troche - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochel - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochelepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochelepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochemczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochlik - 1440 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmiczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochmowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochna - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochnowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocho - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocholepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trocholepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochomiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochomski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochonowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochończuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochota - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochta - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochumowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochunowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochwin - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.
Trochym - 1471 od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymia - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochymiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trochyniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trociak - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocik - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocikowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trocina - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trociniuk - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocinkiewicz - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocinko - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trocińska - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociński - 1405 od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Trociński - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocisz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trociuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocki - 1405 od nazwy miasta Troki (KrW).
Trockiewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trockowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocyk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocyszyn - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trocz - 1416 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczec - 1406 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczek - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczewski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczuk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczyk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczykowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troczyński - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.
Troczyński - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.
Troć - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Troćko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trodzimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trodzimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Troeder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trofalski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofilak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofler - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofym - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trofyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Tröger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trohimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Trohimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Troicki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Troicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troikowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troina - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troiński - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troja, m. - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Troja, ż. - 1498 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojacki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojak - 1395 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.
Trojakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.
Trojan - 1208 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojana, m. - 1787 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanek - 1494 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanik - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojankiewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanko - 1388 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojankowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanos - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanowicz - 1224 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojanowski - 1471 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojanowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojańczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojańczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojański - 1693 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojański - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojar - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojarz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojaszczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojcenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojcewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojczycki - 1497 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trojec - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojecki - 1611 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).
Trojecki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojen - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojenowski - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojenowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojeński - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Trojewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojewski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojga - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojgo - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojk - 1452 (Maz, Pom) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojka - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojko - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojkowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.
Trojna - 1434 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trojnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojniel - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnow - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojnowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojok - (Śl) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojonowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trojszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokajło - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokało - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokiel - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokielewicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokki - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokun - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trokunowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.
Trol - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troll - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trolla - 1439 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Troła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trom - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromala - 1497 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trombacz - od trąba, trąbić.
Trombaczyk - od trąba, trąbić.
Trombala - od trąba, trąbić.
Trombała - od trąba, trąbić.
Trombas - od trąba, trąbić.
Trombczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Trombik - od trąba, trąbić.
Trombiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).
Trombitas - od trąba, trąbić.
Trombka - od trąba, trąbić.
Trombski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).
Tromczyński - 1469 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).
Tromiczak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Tromowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trompa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trompka - od trąba, trąbić.
Trompus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Tron - 1449 od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troncewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronciewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troncik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronczyński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trond - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Trondowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.
Troneczek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniak - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronicek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronicki - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniewicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troniewski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronika - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronin - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronina, m. - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronisza - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronka - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronkowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronow - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronowicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tronów - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tront - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trontczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trontkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Tronysz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Troń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trońca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trończyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Trończyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.
Troński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trop - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropa - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropaczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropar - 1381 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Trope - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropel - 1731 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Troper - 1375 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropiak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropidło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiej - 1569 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiejko - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropik - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropilas - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiła - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiłło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropiło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropir - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropisz - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropka - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropkowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropp - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.
Tropper - od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).
Tropski - 1636 od nazwy miejscowej Tropy (elbląskie, gmina Stary Targ).
Trosanowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troscianczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Troscianko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosciński - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosiak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosien - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosik - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosin - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trosiński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troska - 1204 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troskiewicz - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Trosko - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troskowski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Trost - 1471 od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostaniecki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trosteńczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostiańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostowicki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trostowiecki - od gwarowego trost ‘otucha’.
Troszak XVIII w. - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszcz - 1472 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczek - 1497 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczel XV w. - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczeński - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczewski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczyc - 1425 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszczyniec - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.
Troszek - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszeński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszewski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszka - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszkiewicz - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszkowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszok - (Śl) od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszoł - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszyna - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troszyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Troś - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trościak - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościaniec - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanka - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościanko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościankowski - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościańko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościański - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościenko - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościeńczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trościeński - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trośko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trośniak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Trot - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trott - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.
Trotz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trotzek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trotzki - od nazwy miasta Troki (KrW).
Trotzko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.
Trowczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Troyański - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).
Troyke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trój - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójanek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójaniak - od troje, troić, trzy lub te– od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.ż od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trójnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trójwąs - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trólka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.
Trómiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trón - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Tróń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.
Trószyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.
Tróściańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.
Trścieński - 1469 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Truba - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubacki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubacz - 1471 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaczek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubajło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubak - 1487 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubala - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubalski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaluk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubała - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Truban - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubański - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubarczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubas - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubaschow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubecki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiałowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiarz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubic - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubicki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiej - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubienkow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiewski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubikowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubil - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubiłowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubisz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubitz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubka - 1458 (KrW) z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubkiewicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubna - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubny - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubnyj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubocz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubulczyk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubull - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubulski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubuła - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubura - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubus - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubuś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Trubycz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.
Truceniec - od truć, truty.
Truch - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucha - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchaj - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchalski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchałko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchan - 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchan - Szostek złożenia brak; Truchan 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’; Szostek 1419 od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.
Truchanek - 1616 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchaniec - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanienko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanow - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchanowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchań - 1503 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchański - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucharz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchata - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchek - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchen - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucheński - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchiel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.
Truchlec - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchlewski - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchliński - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchła - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchły - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.
Truchniak - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchno - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchnowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchnowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchol - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Trucholski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchon - 1551 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchonowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchoń - 1790 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.
Truchta - od truchta, trucht ‘bieg, np. konia’.
Truciak - 1722 od truć, truty.
Trucina - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.
Trucinka - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.
Truciński - 1745 od truć, truty.
Truciński - 1745 od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Trucka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczek - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczkowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczuk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczyk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczykowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Truczyński - od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Trućko - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Trud - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudnicki - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudniewicz - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudniewski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnikowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnos - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnoś - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudnowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudny - 1581 od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.
Trudz - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudzik - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudzinczuk - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trudziński - od trud ‘wysiłek, praca’.
Trufan - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufanowa - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufawka - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trufny - od truf ‘resztka piwa w beczce’.
Trug - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Trugalski - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Truguła - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.
Trujakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujan - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trujnara - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Truk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.
Trukacz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukalski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukała - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukan - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukawka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’; od trukawka ‘turkawka’.
Trukawski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukiewicz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukowiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Truksa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trukszyn - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.
Trul - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Truliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trulla - 1420 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Truła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.
Trum - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumbaczyk - od trąba, trąbić.
Trumbarczyk - od trąba, trąbić.
Trumiarz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumielewicz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumieński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumow - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trump - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpiel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpis - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpka - od trąba, trąbić.
Trumpo - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpowski - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trumpus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.
Trun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truna - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunczek - 1414 od trunek ‘napój, wódka’.
Trunek - 1640 od trunek ‘napój, wódka’.
Truner - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniarz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniec - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniewski - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunik - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truniłowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunin - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunk - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunka - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunkiewicz - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunkowski - od trunek ‘napój, wódka’.
Trunow - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trunów - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Truń - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.
Trup - 1136 od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupacz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupczyński - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupek - od trup ‘zwłoki człowieka’; od trupek.
Trupiel - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupinda - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupiszewski - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupkiewicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupkinowicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupski - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trupuć - od trup ‘zwłoki człowieka’.
Trus - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trus - Konarczak
Trusch - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truschka - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truschke - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusciński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Trusczyński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Trusek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusielewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusielnicki - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusień - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusik - 1662 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusikowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusilewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiłło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusina - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiński - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusiuk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusk - 1392 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskalaska - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskalski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskawa - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truskawka - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Truski - 1717 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truskiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskolarski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolawski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolesny - 1569 od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truskolski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truskowski - 1640 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Trusow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusowicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusów - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truss - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusunkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trusz - 1417 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszak - 1446 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszan - 1426 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczewski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczyn - 1414 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszczyński - 1605 od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Truszek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszewicz - 1450 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszewski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszik - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszka - 1488 od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.
Truszke - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszko - 1441 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszko - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truszkolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Truszkowicz - 1447 od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszkowicz - 1472 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Truszkowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.
Truszow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszowicz - 1448 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszyk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truszyn - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truś - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Truściński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).
Truśkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.
Trutej - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.
Trutek - od truć, truty.
Truteń - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.
Trutkowski - od truć, truty.
Trutnik - od truć, truty.
Trutowski - od truć, truty.
Trutwin - 1390 od trutwa ‘gatunek ryby’.
Truty - 1665 od truć, truty.
Truzik - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.
Trużyński - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.
Trwoga - 1436 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.
Trwożka - 1529 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.
Tryb - 1422 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryba - 1644 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybacz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybak - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryban - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybański - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybas - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybaszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybaś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybata - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybczyński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybe - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybenek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybes - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybicki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybiec - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybikowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybin - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybinka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybinkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybis - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybisz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybno - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybocki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboda - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybołowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybon - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybonia - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryboń - 1788 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryborczyk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybs - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybuc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuch - 1416 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Trybuch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuchowicz - 1428 69 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.
Trybuchowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuchowski - 1785 od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).
Trybuchowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucki - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybucz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuć - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybuk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybukiewicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trybul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybulec - 1636 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulewicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuli - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuliński - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybulski - 1671 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuł - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybuła - 1748 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułkowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybułowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trybun - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunalski - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’; od trybunał ‘sąd’.
Trybunek - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunia - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuniak - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybunowicz - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuń - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybuńko - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.
Trybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybura - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Tryburc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tryburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Trybusch - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusiński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybusz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszak - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszczuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszek - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszkiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuszyński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybuś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybys - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Tryc - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.
Trych - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trycha - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychan - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychel - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychniewicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trycholik - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychon - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychonczuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychonowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychoń - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychończuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychowski - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychta - 1680 od niemieckiej nazwy osobowej Trichte.
Trychuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Trychut - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.
Tryciński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.
Trycz - 1403 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczak - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczałek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczko - 1438 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczuk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczyk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryczyński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryć - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryćko - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.
Tryda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydel - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydeński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydko - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydul - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Trydulski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.
Tryfalski - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfan - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfanow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfanów - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfon - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Tryfoński - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.
Trygar - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tryger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trygier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Trygor - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.
Tryk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tryka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykacz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’; od trykacz ‘tryk’.
Trykalski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykała - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykawka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykiel - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykielewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykiewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykos - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoska - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykosko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykoza - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykozko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trykozo - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Tryl - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryla - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylański - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylewski - od nazwy miejscowej Tryl (bydgoskie, gmina Nowe).
Trylich - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylko - 1423 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryll - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryllski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylnik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trylski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Tryluk - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.
Trymbula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbulski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymbułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trymczuk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymczyk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymecki - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymiszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymkiewicz - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymucha - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymuńko - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymus - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trymuszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Tryna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynas - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryncol - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynda - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndeczka - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndoch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trynduch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trynduś - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryndziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Tryniak - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynicki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniecki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynieszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniewicz - 1545 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Tryniewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryniszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynk - 1498 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynka - 1431 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkała - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkas - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkiel - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkiewicz - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkos - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkoś - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkow - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkowski - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynks - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkuła - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynkus - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.
Trynowski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trynus - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńka - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryńko - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Tryp - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypa - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypaluk - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypeć - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypek - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiał - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypiec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypka - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypke - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypko - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypnik - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypski - 1631 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’ lub od nazwy miejscowej Trypsz (Spisz).
Trypuc - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypucki - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuć - 1545 od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypućko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuń - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Trypus - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.
Tryputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuz - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuza - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trypuzowski - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.
Trys - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysiak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysiński - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trysko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskowiak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskuc - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryskuć - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trysta - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystała - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystek - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trysteński - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystucha - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trystuła - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.
Trysz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczała - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczuk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyła - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyłło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszczyński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkin - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryszno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Trysznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryszuk - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryś - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryścien - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryścień - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryściński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryść - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Tryt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytak - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytek - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytewicz - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytko - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Tryton - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Trytuł - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.
Tryza - 1551 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.
Tryznicz - 1545 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzowicz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.
Tryzub - 1416 (KrW) od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzubiak - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzubowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Tryzybowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.
Trzandel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzanek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzaniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzankowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzanowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzasczyk - 1685 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaseczka - 1753 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzask - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaska - 1325 27 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskacz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskalik - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskalski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskała - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawa - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskawski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzasko - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskonos - 1565 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskos - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskosz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskoś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskot - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskowski - 1632 od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaskólski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskulski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskus - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaskuś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzasło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzaszczka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszczyc - 1466 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszczyk - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzaszkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaśkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).
Trzaśniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trząs - 1385 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsała - 1522 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsk - 1454 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząska - 1608, m. 1453 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząskacz - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząsko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trząskowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’ lub od nazwy miejscowej Trząska (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Trząsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzciak - od trzcina.
Trzciakiewicz - od trzcina.
Trzciakowski - od trzcina.
Trzciałkowski - od trzcina.
Trzcianek - od trzcina.
Trzcianka - od trzcina.
Trzcianko - od trzcina.
Trzciankowski - od trzcina.
Trzcianowski - od trzcina.
Trzciański - od trzcina.
Trzciąka - od trzcina.
Trzciąkowski - od trzcina.
Trzciel - 1378 od trzcina.
Trzcieliński - od trzcina.
Trzcieński - 1439 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzcina - 1595 od trzcina.
Trzcinic - 1294 od trzcina.
Trzciniecki - od trzcina.
Trzcinka - od trzcina.
Trzcinko - od trzcina.
Trzcinkowski - od trzcina.
Trzcinowicz - od trzcina.
Trzcinowski - od trzcina.
Trzciński - 1485 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzciok - od trzcina.
Trzcioka - od trzcina.
Trzciołek - od trzcina.
Trzciołkowski - od trzcina.
Trzcionek - od trzcina.
Trzcionica - od trzcina.
Trzcionka - od trzcina.
Trzcionkowski - od trzcina.
Trzciółek - od trzcina.
Trzczak - od trzcina.
Trzczałkowski - od trzcina.
Trzczyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzeba - 1293 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebacz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebała - 1400 34 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeban - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebaniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebeński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiatkowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebiatowski - 1766 od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebic - 1317 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebicki - 1543 od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).
Trzebiechowski - 1700 od nazwy miejscowej Trzebiechowo (gdańskie, gmina Osiek).
Trzebiecki - od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).
Trzebiela - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebieniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebieszowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebietowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).
Trzebin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebinczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebiniak - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebinka - 1412 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebińczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebiński - 1445 od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).
Trzebisz - 1408 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebiśledź - 1398 z fonetyką ukraińską od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebko - 1275 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeblewic - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).
Trzebna - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebnic - 1368 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; od nazwy miasta Trzebnica (wrocławskie).
Trzebny - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebol - 1490 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebonia - 1709 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboniak - 1687 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboń - 1715 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebost - 1219 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebosz - 1402 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzeboszka - 1265 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebowski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuchowski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebuchów (konińskie, gmina Osiek Mały).
Trzebucki - od nazwy miejscowej Trzebucza (siedleckie, gmina Grębków).
Trzebuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzebunia - 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebunia - Niebies złożenia brak; Trzebunia 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; Niebies od niebo.
Trzebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuń - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.
Trzebuński - 1648 od nazwy miejscowej Trzebunia (krakowskie, gmina Pcim).
Trzecia - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciackiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciaczek - 1631 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciaczyk - 1632 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciak - 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciak - Klimaszewski złożenia brak; Trzeciak 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’; Klimaszewski 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Trzeciakiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakow - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakowicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciakowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciałkowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzecianowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciar - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciarz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciąski - 1467 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzeciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzecieński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzecieski - 1414 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzecikowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzecina - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzeciok - (Śl) od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciołek - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzeciuk - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzej - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .
Trzeja - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .
Trzejna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.
Trzelczyk - od strzała, strzelać.
Trzelec - od strzała, strzelać.
Trzelecki - od strzała, strzelać.
Trzelik - od strzała, strzelać.
Trzeliński - od strzała, strzelać.
Trzelkiewicz - od strzała, strzelać.
Trzemecki - od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).
Trzemeski - 1487– od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).
Trzemiec - od staropolskiego trzem ‘komnata’.
Trzemiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzemszyk - od trzemcha ‘czeremcha’.
Trzemżalski - od nazwy miejscowej Trzemżał (bydgoskie, gmina Trzemeszno).
Trzenadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzeniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzenka - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzenkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzensała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensik - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensioł - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzensisko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzenssimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzep - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepacki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepacz - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepaczka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepaczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepadłek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepak - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepała - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałkiewicz - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałko - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepałowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepański - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepatka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepatowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepecińska - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepel - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepełka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepetowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiak - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiałkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiałowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiatowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepicki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiczek - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepieciński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiecki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepieczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiel - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepierczyński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepietowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepil - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiński - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiora - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiorko - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiota - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiotowski - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.
Trzepiozor - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepióra - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepis - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizor - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizór - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepizur - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepiżur - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepkowski - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepla - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepocki - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepołka - od trzepać ‘uderzać’.
Trzepski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebcz (toruńskie, gmina Kijewo Królewskie).
Trzesała - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiak - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesicki - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiel - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesielewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesień - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiło - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzesiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesioch - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesiok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzesionok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeska - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskala - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzesło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzesniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trzesniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trzesniowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trzesowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszan - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszcz - 1678 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczak - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczek - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczkowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczon - 1393 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczoń - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczuń - 1787 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczynoga - 1498 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczyński - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszczyoko - XIII w. od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzeszewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzeszkowski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trzeszkowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trześkiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.
Trześlewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trześniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniakowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniawski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześnikowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trześniowski - 1448 od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześnowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).
Trześń - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.
Trzetiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.
Trzetrzew - 1533 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewa - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewiński - 1617 od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).
Trzetrzewiński - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzewski - 1631 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.
Trzetrzyński - od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).
Trzew - 1392 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewiak - od trzewik ‘but’.
Trzewiarz - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewicarz - od trzewik ‘but’.
Trzewiczarz - od trzewik ‘but’.
Trzewiczek - od trzewik ‘but’.
Trzewiczyński - od trzewik ‘but’.
Trzewik - 1456 66 od trzewik ‘but’.
Trzewikowski - od trzewik ‘but’.
Trzewiński - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewla - 1505 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzewliński - 1400 od nazwy miejscowej Trzewlin (wieś zagrodowa, okolice Biecza).
Trzewnik - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.
Trzeźbiak - od trzeźwy.
Trzeźwik - 1711 od trzeźwy.
Trzeźwiński - od trzeźwy.
Trzeźwiski - od trzeźwy.
Trzęsak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsala - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsek - 1665 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiara - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsibroda - 1468 1501 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsica - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsicki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiec - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiecki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiel - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsień - 1492 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigłowa - 1489 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigłówka - 1580 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsigość - 1425 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsinoga - 1495 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiński - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsitoboła - 1498 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęsiwór - 1379 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęska - 1608 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’; od trzęski ‘trzęsący się’.
Trzęsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trzęślewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzęśniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Trziński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzionka - od trzcina.
Trziska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trziszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trziszka - Ozgowicz złożenia brak; Trziszka od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’; Ozgowicz od ożga ‘pożar, ogień, opaleniec’.
Trzmadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzmelewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trzmielowski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.
Trznadel - 1607 od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trznadlewski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trznadol - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzod - od trzoda ‘stado’.
Trzonek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzoniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzonkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzonowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzoński - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Trzop - 1400 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzopek - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzopkowicz - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.
Trzos - 1476 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosalski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosek - 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosek - Szabo złożenia brak; Trzosek 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’; Szabo od imienia Saba pochodzenia aramejskiego, od saba ‘starzec, dziadek’.
Trzosiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosk - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoska - od trzos ‘mieszek na pieniądze’ lub od trzaska.
Trzoski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosko - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoskowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzosł - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzosło - 1405 od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzosowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoss - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzossowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzoś - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.
Trzowik - od trzewik ‘but’.
Trzód - od trzoda ‘stado’.
Trzpak - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiel - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiela - 1555 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpil - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpił - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpioła - 1434 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiołek - 1443 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiołka - 1479 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’; od trzpiot ‘lekkoduch’.
Trzpis - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzpit - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.
Trzusak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzuska - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuska - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzuskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskawski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.
Trzusko - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Trzuskoles - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).
Trzuskowiak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuskowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzuskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzusło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.
Trzuszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.
Trzuszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzuśkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).
Trzy Jaja - 1463 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.
Trzyba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybalski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybowicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.
Trzybuchowski - od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).
Trzybulski - 1724 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybuła - 1668 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trzybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzyciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzycieski - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).
Trzyciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).
Trzyk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.
Trzykawski - od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).
Trzykowski - XVII w. od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).
Trzym - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzyma - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymalski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymała - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymałka - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymaszyn - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymko - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymkowski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzymowic - 1397 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.
Trzyna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trzynadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzynadlowski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.
Trzynkiewicz - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.
Trzynoga - od trzynogi ‘trójnog, trójnóg, stół o trzech nogach’.
Trzyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Trzyska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszczyk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.
Trzyźbiak - od trzeźwy.
Tszan - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.
Tszciński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).
Tszewik - (Śl) od trzewik ‘but’.
Tuba - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacha - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubacz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczka - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaczuk - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaj - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaja - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubajewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubajski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubala - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubalewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubalski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubaszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubecki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubek - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubel - 1564 od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubelewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiak - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubialewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.
Tubicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubielewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubielowicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiełewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubik - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubilewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubin - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubinis - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiń - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubis - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubisz - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubiś - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubo - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubocki - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tuboja - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubulczyk - od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tubura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tuburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tubylczuk - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.
Tubylewicz - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.
Tucan - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuch - 1428 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchacz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchaczek - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuchajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuchala - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchalski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchała - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchański - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tucharski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucharz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchel - 1667 od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchelman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’; od niemieckiej nazwy osobowej Tuchel.
Tuchenicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucheń - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchewicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchla - 1668 od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchlin - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchlinowicz - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchliński - od tuchlić ‘kryć, chować’.
Tuchman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.
Tuchola - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholka - 1798 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholke - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tucholski - 1616 od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).
Tuchoła - 1449 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchołka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchołko - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchoło - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tuchończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tuchorski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchowczyk - 1510 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).
Tuchowicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchowski - 1444 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).
Tuchółka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchta - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchte - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchto - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.
Tuchulski - od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).
Tuchułka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuchy - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuciewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucil - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuciński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tucz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucza - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczak - 1644 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczański - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczapski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczarka, ż. - 1491 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczek - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczempski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczenko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczeń - 1470 80 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczeński - 1700 od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tuczepski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczępski - 1404 od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).
Tuczko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczkowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznia - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tucznio - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczno - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyk - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyła - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyłowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuczyński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).
Tućka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.
Tuda - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudaj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudala - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudaliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudałowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudarowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudej - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudek - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudela - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudella - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudelski - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuderek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuderowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudola - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudoliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudołowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudoran - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudoron - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudraj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrejek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrian - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrój - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudruj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudrujek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudry - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tudryń - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.
Tuduj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyga - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyk - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudyń - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziarz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzias - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziasz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzierz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzies - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziewicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzież - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudziński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzio - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tudzisz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).
Tuga - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuganowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tugi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tugl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuglewicz - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tugocki - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuhaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tuhan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhankiewicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuhi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuhy - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tuja - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujak - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujaka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujako - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujakowski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujałka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujek - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujerzyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujeszyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujewski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujko - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tujniewicz - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.
Tuk - 1400 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tuka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukacz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukaczewski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukajło - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.
Tukalski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukałło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tukanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tukarczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukarnik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukarz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tukas - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukasz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukiewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tukowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tul - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulacha - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulacz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulaj - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulaja - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulara - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularczyk - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularek - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tularz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tulasz - Brzozowski złożenia brak; Tulasz zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’; Brzozowski w grupie nazwisk pochodzących od brzoza ‘gatunek drzewa’ lub od licznych nazw miejscowych z rdzeniem Brzoz .
Tulasz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.
Tulczak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczejew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczyjew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulej - 1536 od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tuleja - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejczyk - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejewicz - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejka - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejko - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulejski - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulenda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulenta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulewski - od nazwy miejscowej Tulewo (ostrołęckie, gmina Wyszków).
Tulewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuleya - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulich - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulicki - od nazwy miejscowej Tulice (elbląskie, gmina Stary Targ).
Tulicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulidowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulidziński - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowiec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuligłowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulij - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.
Tulik - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulika - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulikowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulim - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulimski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulinek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulinowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulipan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulipański - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulis - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisiak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliska - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisow - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulisz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszewski - od nazwy miejscowej Tuliszów (katowickie, gmina Siewierz).
Tuliszewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszke - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuliszkowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulli - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tullin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulman - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.
Tulmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.
Tulnik - 1458 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić); od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający pochwy na strzały’.
Tulo - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulpan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tulski - od nazwy miejscowej Tuł (ostrołęckie, gmina Klembów).
Tuluk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulus - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuluś - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulutki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tulwin - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .
Tulwiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .
Tuła - 1597 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułacz - 1372 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczowicz - 1780 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuładziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułaj - 1438 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułajczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułajew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułasa - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułasiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułaszewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tuławiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tuławka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułkowski - 1448 od nazwy miejscowej Tułkowice (tasenobrzeskie, gmina Obrazów).
Tułodziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułodziejecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułodziejski - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).
Tułowicki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowiński - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).
Tułowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).
Tułpanowicz - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.
Tum - 1407 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumakow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuman - 1492 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanów - Tumański złożenia brak; Tumanów od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Tumański od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumanów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumarewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tume - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumeiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumejczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumelis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas; od litewskiego Tumelis, od Tomasz.
Tumelius - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumialis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumialiś - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiałojc - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiałojć - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiałowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumianiec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumianowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumicki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumidaj - 1541 od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajewski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidajski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidalski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidański - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumidowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).
Tumiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumiela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumielski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumieniecki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumil - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumil - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumilejewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumilewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumił - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłlo - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiło - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tuminowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumitowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumlin - 1447 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tummel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolak - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumolski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.
Tumołowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.
Tumos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumski - 1798 od nazwy miejscowej Tum (płockie, gmina Góra Świętej Małgorzaty).
Tumula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumusz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumuszkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tumyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.
Tun - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuna - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunajek - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunajski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunak - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuncewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunczyk - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunda - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundalewicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundas - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tunder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tunderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tunderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tundowicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundryn - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Tundys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundzikowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tundziowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tunel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunela - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunelski - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunia - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniak - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniakiewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunicki - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).
Tuniczno - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tunielewicz - od tunel ‘korytarz w ziemi’.
Tuniewicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunik - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunikowski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunin - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunis - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuniszewski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunk - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkis - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunko - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunków - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunkun - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.
Tunowicz - od tuna ‘beczka, faska’.
Tunowski - od tuna ‘beczka, faska’.
Tuńczyk - od tuna ‘beczka, faska’ lub od tuńczyk ‘gatunek ryby’.
Tuński - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).
Tupa - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupacz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaczewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaczyński - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupadło - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupaj - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupajka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupalewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupalski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupała - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupcik - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczewski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczyj - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupczyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiak - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupica - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupielec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupikow - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupikowski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Chciałabym wnieść poprawkę do etymologii nazwiska
Tupikow (polska odmiana Tupikowski). Nazwisko mojego męża jest pochodzi od
nazwiska rosyjskiego TUPIKOW (TUPIK = 1.\'Ślepy ZAUŁEK\', 2.\'ślepy tor\',
3.\'impas\'). Rodzina męża pochodzi spod Orła (k. Kurska). Do Polski
zawędrowało w czasie II wojny światowej i zostało spolszczone przez dodanie
polskiej końcówki TUPIKOW-SKI.
Barbara Tupikowska, Szczecin
Tupin - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupis - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiś - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupkielewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupkiewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupko - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupko - Tubik złożenia brak; Tupko od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’; Tubik od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tuplik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupolski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tuppek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupta - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptało - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptanowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptoński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptuński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupy - 1438 (KrW) z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tupyj - z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tupyk - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tur - 1388 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tura - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turacki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turacz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajew - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turak - 1488 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turakiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turakowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turala - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaliński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turał - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turała XVI w. - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turan - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turanowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turarz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turas - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasiuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszkiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turatycz - 1420 (KrW) od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawa - 1616 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turay - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turba - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbacki - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbacz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaczewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaj - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbakiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaluk - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbał - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turban - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbankiewicz - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbański - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbas - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbasa - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaszewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiarz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiasz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbielewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiłowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbin - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbisz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbo - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turboński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turboś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbowski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbusiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turcewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turch - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchala - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchał - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchała - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchan - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchlewicz - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchlewski - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoł - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchon - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoń - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoński - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczak - 1632 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczaniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczańcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczański - od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).
Turczeniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczenik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczeniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczenko - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczew - 1339 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczy - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyło - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyna - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyno - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynowicz - Suszycki złożenia brak; Turczynowicz od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn; Suszycki 1663 od nazw miejscowych Suszyca, Suszyce (kilka miejscowości).
Turczynowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyń - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyński - 1764 od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).
Turczyszyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turecek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turecki - 1416 od nazwy miejscowej Turka (wieś, lubelskie, gmina Wólka), Turek (miasto, konińskie).
Tureczek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turej - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turejczuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Turejczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Turejko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turejski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turek - 1397 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turel - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turel - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turelik - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Tureł - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turemek - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemka - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemko - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemski - od turma ‘więzienie, wieża’.
Tureniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenkow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Tureń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tureński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turga - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgalski - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgał - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgała - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgiel - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgieniewicz - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoll - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoł - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoński - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turguła - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turhan - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turhanik - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Türk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turka - 1400 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkacz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkala - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkaluk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkała - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkało - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkaniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkas - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkasz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkawa - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turkawka - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turkawski - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Türke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turki - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiew - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiewicz - 1795 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turko - 1446 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkoc - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkocio - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkocz - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkoć - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkoł - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkoniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkos - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkosz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkot - 1630 od turkot, turkotać, ze staropolskiego tarkot, tarkotać ‘hałasować, stukać’.
Turkow - 1326 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowiak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowicz - 1469 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowid - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowiec - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowski - od nazw miejscowych typu Tukowice, Turkowo.
Turkowyd - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turków - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkula - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkulak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkuła - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkus - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkusz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turla - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlaczyk - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlaj - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od turlej ‘turniej’.
Turlak - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlakiewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlej - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlejewski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlejski - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od nazwy miejscowej Turlej (piotrkowskie, gmina Rozprza).
Turles - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turley - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlik - 1448 od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlikowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlin - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turliński - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlo - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turluk - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turła - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłaj - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłay - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turło - Purto złożenia brak; Turło od turlać ‘tulać, toczyć’; Purto od gwarowego prut, pruty, prutać ‘trwonić’, pruć.
Turło - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłukowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turm - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turman - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmanek - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmaniak - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmanowicz - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmańczyk - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmański - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmaszczyk - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmek - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmeniów - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmiński - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmowicz - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turna - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnia - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turniak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnialski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnicki - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turniewski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnik - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turno - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnowicz - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnowski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnus - od turnus ‘kolejka; kreskowanie’.
Turobin - od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).
Turobiński - 1488 od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).
Turoboiski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobojski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobos - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turoboś - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turoboyski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobus - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turocha - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turok - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turol - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turolak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turolski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turon - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turonowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoń - 1498 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turopolski - 1460 od nazwy miejscowej Turze Pole (krośnieńskie, gmina Brzozów).
Turos - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turosieński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turosiński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turostowski - od nazwy miejscowej Turostowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).
Turosz - 1486 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoszowicz - 1601 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turota - 1510 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turotszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowicki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowiec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowiecki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turowski - 1407 od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turoza - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turs - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursa - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursan - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursch - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursiński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turski - 1382 od nazw miejscowych Tur, Tursko, Turza (kilka wsi).
Turskiewicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursza - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszyn - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszynowicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszyński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turta - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtas - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtek - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtiak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turton - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtoń - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turudicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turudzicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turukiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turula - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turulczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turulski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turunek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turus - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turusik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turusow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turustowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuta - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuto - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turutowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turycz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyczyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turykiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyl - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turylczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyłło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turynowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turysiak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turza - 1612 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzeniecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turziak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzionek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzo - 1470 80 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzycki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzykowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyma - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzynicki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).
Turzyniecki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).
Turzynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzynowski - 1386 od nazwy miejscowej Turzynów (konińskie, gmina Chodów).
Turzyński - 1419 od nazwy miejscowej Turzyn (kilka wsi).
Turża - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tus - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusch - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusche - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuschel - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuschik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiara - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusien - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusień - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiewicz - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusin - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiński - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tusk - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuske - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuskiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuskowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tusnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuss - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tussik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tust - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustanowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustański - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustira - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustonowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tusz - 1435 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusza - 1210 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszakowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszalski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszański - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszas - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszaś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczewski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tusze - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszec - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszech - 1204 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszecki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszer - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszewicki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszewiecki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszewski - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszk - 1443 (Maz) od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszka - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkanow - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszko - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkowski - od nazwy miejscowej Tuszkowo (bydgoskie, gmina Sośno).
Tuszków - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tusznic - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusznio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszno - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszowski - 1471 od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszy - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyc - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszycki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszylak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyna - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyner - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tuszyński - 1476 od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tuszyński - 1658 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyńszczyk - 1683 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnia - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśniak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tut - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuta - 1770 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutaj - 1786 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajew - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajewski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutakiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutakowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutalak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutan - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutaniewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutasiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutecki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutej - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuteja - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutejczyk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutejski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutek - 1614 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutka - 1698 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkaj - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkalik - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkalski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkaluk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutlewski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutlowski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tuto - 1198 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutok - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutoń - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutor - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutorski - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutro - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.
Tutrzyński - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.
Tutta - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuttas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuttla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tuttle - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutucki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutula - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutulak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutur - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tuturusz - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutus - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutuszkin - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyka - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyn - 1487 (KrW) od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyra - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tuz - 1676 od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzal - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzalek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzanowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziemski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikiewicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikowicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzim - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzin - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinkiewicz - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuziński - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzio - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzionek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziu - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziuk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzlak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuznik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuźniak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuźnik - od tuzin ‘dwanaście sztuk’; od tuźnik ‘pojemnik na dwanaście sztuk łyżek’.
Tuż - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużański - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużewski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużmik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużnik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużowiec - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużylak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyna - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyniecki - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyński - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Twarcz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarczyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Tward - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardała - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardawa - 1265 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardawski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarde - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardek - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardela - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardella - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardenga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardeusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardęga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardijewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardo - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardoch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardocha - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardok - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardomocny - 1478 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardon - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosławski - 1398 od nazwy miejscowej Twardosławice (piotrkowskie, gmina Grabica).
Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosz - 1470 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardow - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardowicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardowski - 1393 od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Twarduchowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardy - 1403 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardycz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczołka - 1493 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczołko - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczoło - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardykus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyn - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardys - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyska - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardysko - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardysz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzicki - 1798 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław lub od twardziel ‘wewnętrzne słoje drewna w pniu drzewa; człowiek nieustępliwy’.
Twardzień - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzikowicz - 1640 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzikowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziłowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzisz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziszewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziuk - 1481 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarecki - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twark - 1373 od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarkowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarog - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogal - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogiel - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogowicz - 1451 od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogowski - od twaróg ‘świeży ser’.
Twaroń - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarosz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarożek - 1454 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożek - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożkowicz - 1430 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożyński - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twaróg - 1344 od twaróg ‘świeży ser’.
Twaróżek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarus - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twaruszka - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarużek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarziak - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarzkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarzyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twerd - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochlip - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdun - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdyk - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerianowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Twerjanowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Twierdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Twierdziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdziański - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdzyński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twiordochlieb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twirbut - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.
Twirbutt - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.
Twirdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twor - 1125 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twora - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczak - 1496 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyk - 1608 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyn - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyński - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordawa - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordomocny - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Tworduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Tworek - 1395 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twork - 1452 (Pom) od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworka, m. - 1391 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworkiewicz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworko - 1367 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworkowski - 1387 od nazw miejscowych Tworków, Tworki (kilka wsi).
Tworkowski - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twornicki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworo - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworogal - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworogowski - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworos - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworowski - 1399 od nazw miejscowych Tworowice (piotrkowskie, gmina Masłowice), Tworów (kieleckie, gmina Nagłowice Oksa).
Tworożyński - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóg - 1388 od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóz - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóż - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworus - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuschka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuschke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszek - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszko - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuś - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuz - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworys - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworyszczak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworyszczuk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzański - 1394 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzański - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzec - 1409 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzec ‘ten, który tworzy’.
Tworzecki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzeński - 1391 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzowski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Tworzyański - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzydło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzydło ‘forma do wyciskania sera’.
Tworzyjan - 1237 od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Tworzyjanów - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Tworzyjański - 1395 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzyjeński - 1393 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzyk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzyło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzyński - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzysz - 1175 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twosz - 1480 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twór - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’; od gwarowego twórz ‘tchórz’.
Twórzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Twrda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twurzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Twyrdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Tyb - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyba - 1465 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybaczek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyballa - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybała - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyban - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybara - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybariusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybel - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybelski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybeński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybera - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberiusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiański - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybik - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybin - 1441 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybinka, m. - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybinkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybińkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybir - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybirski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyblewski - od nazwy miejscowej Tyble (katowickie, gmina Sokolniki).
Tybon - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyboń - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybora - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborowski - 1569 od nazwy miejscowej Tyborów (siedleckie, gmina Cegłów).
Tyborowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborra - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybólski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybór - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybórski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuła - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybułka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybun - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybunec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybur - 1399 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburc - 1568 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburca - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcza - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczak - 1497 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczyk - 1628 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuś - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybylewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybylewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyc - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyca - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyce - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycel - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tych - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychaczka - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychania - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanycz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychański - 1580 od nazwy miejscowej Tychan, później Cichania (krośnieńskie, gmina Dukla).
Tychek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychel - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychelk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychlowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmonowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychnowski - 1732 od nazwy miejscowej Tychnowy (elbląskie, gmina Kwidzyn).
Tycholicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tycholski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychonowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoński - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychota - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychowiecki - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).
Tychowski - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).
Tychólski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychulski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychułko - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyciński - od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).
Tyciszczak - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycki - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyckowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tycyk - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycz - 1375 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycza - 1383 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczan - 1352 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczek - 1440 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczewicz - 1404 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczewski - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczka - 1415 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczkarz - 1405 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczko - 1330 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyczkowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczo - 1403 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczycz - 1578 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyczyn - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyna - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyno - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyński - 1598 od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).
Tyć - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćka - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćko - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyda - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydalski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydda - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyde - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydel - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydelski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydke - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydola - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyduś - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyka - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydynko - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyfa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyfczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyfel - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .
Tyfert - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyflewski - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .
Tygelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygielski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygil - 1483 od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tyhon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyhoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyjkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Teik, ta od imion złożonych na Theud .
Tyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyka - 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyka - Fredrych złożenia brak; Tyka 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; Fredrych 1377 od imienia Fryderyk, znanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu występowało w licznych wariantach fonetycznych jako Frydrych, Fryderych, Fryderyk, Frydryk, Frydyryk, Fredrych, Frederych, Frederyk, Fredryk, Fredyryk; do języka polskiego przejęte też jako Biedrzych. Jest to imię genetycznie germańskie, od germańskiego fridu ‘pokój’ + rihhi ‘mocny’.
Tykacz - 1484 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykal - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykalewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykalski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykałowicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykałowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykarski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykiel - 1307 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tykieł ‘kij, tyka’.
Tykiela - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykielak - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykierka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykierko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykiewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykla - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyklewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykliński - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyklowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykluk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykło - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykociński - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).
Tykocki - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).
Tykoń - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykow - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyks - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .
Tyksiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .
Tykwa - 1427 od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.
Tykwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.
Tyl - 1420 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyla - 1317 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylakowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylarek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylarski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylasz - 1328 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylawski - od nazwy miejscowej Tylawa (Krośnieńskie, gmina Dukla).
Tylc - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylcek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylcz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczak - 1634 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczyński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylecki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyleda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylega - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylek - 1487 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylenda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylenko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyler - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylerski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylewicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylęda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylica - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylicha - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylicki - 1609 od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).
Tylicz - 1459 64 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliczka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliczko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylik - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylikowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylin - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliniec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliński - 1690 od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).
Tyliński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylis - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylisz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczuk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylka - 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylka - Suleja złożenia brak; Tylka 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till; Suleja brak.
Tylke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkie - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkiewicz - 1761 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylko - 1332 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkoński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkow - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowicz - 1441 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowski - 1708 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyll - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyllak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyllo - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylman - 1267 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmanowicz - 1395 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmanowski - 1557 od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).
Tylna - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylner - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylnicki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylny - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylo - 1272 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyloch - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylok - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylson - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylus - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylusiński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyluś - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylza - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzen - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzon - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylża - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tył - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyła, m. - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłacz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłas - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyłowicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłów - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyma - 1374 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaczkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymajczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymajczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymak - 1497 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymalski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymała - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyman - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymann - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymań - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymański - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymas - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymawski - 1607 od nazwy miejscowej Tymawa (gdańskie, gmina Gniew).
Tymbarski - 1497 od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymberski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymborski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymcan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymcik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymcio - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymciów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczakiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczał - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczanowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczaszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczy - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyj - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyna - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczynowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszen - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymda - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymdzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyme - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymecki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymeczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymek - 1397 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymel - 1457 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiakin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymian - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiankin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiański - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymicki - 1441 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymicz - 1386 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiecki - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymielewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymienicki - 1381 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymieniecki - 1498 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymieńczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymieński - 1484 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiński - 1465 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).
Tymior - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymka - 1325 27 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymke - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkiel - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkielski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymko - 1452 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkow - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowicz - Czajkowski złożenia brak; Tymkowicz od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej; Czajkowski 1451 od nazw miejscowych Czajkowice, Czajków, Czajki ( kilka wsi).
Tymkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymków - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymm - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymo - 1253 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoc - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochowicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochwiej - 1393 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochwiejow - 1570 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bó– od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej. g’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoficzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiej - 1421 (KrW) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejewicz - 1443 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejowicz - 1436 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofij - 1412 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofil - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymolewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonek - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoniewicz - 1560 od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoniuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonowicz - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoń - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymor - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymora - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosik - 1662 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosławski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosz - 1448 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszewicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszycki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoteusz - od imienia Tymo teusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymowski - 1545 od nazwy miejscowej Tymowa (tarnowskie, gmina Czchów).
Tymowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymór - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymsza - 1482 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymszan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymul - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymulka - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuła - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymura - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuro - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymus - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymusiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymusz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuś - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymyński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyn - 1439 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynalewski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tync - 1386 od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tyncer - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tyncerz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tynczyk - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tynda - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndal - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndel - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynderenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tynderynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndiuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndko - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndrof - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndyko - Giermański złożenia brak; Tyndyko brak; Giermański od imienia German, z łacińskiego Germanus lub od niemieckiej nazwy osobowej German, lub od nowszego German ‘Niemiec’.
Tyndyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndyrenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndyrynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndyszak - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndzik - Płaszko złożenia brak; Tyndzik od tenda ‘zasłona, kotara’; Płaszko od podstaw plas , płas , np. plaskaty, płaski, od niemieckiej nazwy osobowej Plas.
Tyndzik - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tynedka - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynedki - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynek - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynel - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynelski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynentka - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynicki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tyniec - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tyniecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tynik - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynio - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tyniorek - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tyniowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyniów - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyniuk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynka - 1497 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynkiewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynków - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynna - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynny - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynoczko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynor - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tynowicz - 1475 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynowiec - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynus - 1661 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynyszyn - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńczyk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńdziuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyńka - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyński - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Typa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typała - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typczyński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typek - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typel - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiec - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typkiewicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typko - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typkowski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typków - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typowicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typta - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.
Typtyński - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.
Typulski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typuniec - 1446 od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typusiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typyło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tyr - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyra - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyracz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyraj - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrajski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrakowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyral - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrala - 1606 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralewski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralik - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralla - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralski - 1780 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrała - 1534 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrało - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrałowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrały - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyran - 1487 od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyraniewicz - 1560 od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyrankiewicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyranowicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyranowski - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyrański - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyras - 1728 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasa - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasiński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrassek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyraś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrawa - 1479 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).
Tyrawski - 1446 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).
Tyrbała - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbel - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbon - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbus - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbuś - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrc - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrcha - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchalski - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchan - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchla - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchniewicz - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrcz - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczyński - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrek - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkacz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkalski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkała - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiew - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiewicz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkin - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrko - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkoła - 1309 od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkowski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkus - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkut - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlewicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlich - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlik - 1423 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlikowski - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrliński - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrloch - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrluch - 1715 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrluk - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlukowicz - 1551 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrło - 1387 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrło - 1387 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrma - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tyrman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tyro - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyro - Niezgoda złożenia brak; Tyro od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’; Niezgoda 1472 od niezgoda ‘brak jedności’.
Tyroka - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrol - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrola - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrolczyk - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyroll - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrolski - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyronek - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyronowski - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyroń - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyroński - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyrowicz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrpa - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpak - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpiał - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpic - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpie - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpień - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpin - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpitz - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpuła - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpun - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrus - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyruś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryła - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryłło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrza - 1449 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrzyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrzyński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tys - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysa - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysarowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyschbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyscher - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyschler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tysiak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiakiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiąc - 1468 od tysiąc.
Tysiączek - 1601 od tysiąc, tysiączek.
Tysiączna - od tysiąc; tysięczny.
Tysiączny - od tysiąc; tysięczny.
Tysier - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysierowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysięczna - od tysiąc; tysięczny.
Tysięczny - od tysiąc; tysięczny.
Tysik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysionkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiorkowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiorowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyski - 1551 od nazw miejscowych typu Tyszki, Tyski, Tychy.
Tyski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyslerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tysnarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler
Tysowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyss - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyssarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyssarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyssowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysz - 1399 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysza - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszaka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszar - 1419 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarz - 1460 70 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszber - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszbir - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszczak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczarz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).
Tyszczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczenka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).
Tyszek - 1490 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszel - 1628 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszer - 1439 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszewicz - 1551 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszewski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).
Tyszko - 1407 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkow - 1440 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkowski - 1466 od nazwy miejscowej Tyszkowice, Tyszki (kilka wsi).
Tyszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyszlik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszlukiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysznik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszo - 1302 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszowski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).
Tyszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszyr - 1415 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyś - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyśka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyślik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśluk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśper - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyt - 1466 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tyta - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytak - 1413 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytal - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytanek - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytanicz - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytań - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytel - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tyter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytera - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tyterycz - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytke - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkie - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytlak - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytlik - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytlowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytła - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytłacz - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytłak - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytło - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tyton - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoniak - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytonik - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoniuk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoń - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytor - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytra - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytro - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytula - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytulka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytulski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytuła - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytunczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytuńczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytus - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.
Tytusz - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.
Tytyl - 1448 od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytyła - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytyn - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytyniec - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytyń - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tywanek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywaniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywańczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywon - 1411 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoniak - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywońko - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoński - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywun - 1405 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywuniec - 1477 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywunko - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywunowicz - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywusik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywuszyk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tyz - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyza - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyzbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyzenhaus - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.
Tyzenhauz - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.
Tyziak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzio - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyzlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler.
Tyzo - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzowski - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyźbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyźlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyż - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyżbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyżlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżuk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
UZUPEŁNIENIE
Tabaker - od tabak, tabaka, tobaka ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tabecki - od nazwy miejscowej Tabędz (łomżyńskie, gmina Zambrów).
Taczalski - 1420 od nazwy miejscowej Taczały (wieś zagrodowa, poznańskie).
Talarkowicz - 1607 od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tamikowski - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tamin - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tamiński - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tancuła - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tanek - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tanikiewicz - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tapaj - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.
Tapała - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.
Taplułek - 1593 od taplać ‘maczać, pławić’.
Tareńdź - od tarant ‘pies lub koń o maści białej z ciemnymi plamami’; może też od imienia Terentij.
Targalski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Tarmożek - od tarmosić ‘szarpać’.
Tarniawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Tarniowy - od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Tartyłło - od tarty, trzeć ‘pocierać, rozdrabniać na cząstki; kłócić się’.
Tasiak - od tas, tasz ‘kram pod namiotem, stragan’.
Tatarczycz - 1437 od nazwy etnicznej Tatar.
Tchorzowski - od nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Telmany - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet-.
Terefelko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Terefełko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Tereflski - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Teszka - 1431 od imion na Ta-, typu Tatumir, Tadeusz.
Tezlaf - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tezlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tobór - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobur - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tochnan - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud-.
Tokaruk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokorski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokorz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tondar - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondar - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Toniula - od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toń - 1432 od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Topeczko - od topić.
Topólniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topół - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Torasa - 1419 od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Traczewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trafczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trąnkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trebuła - 1689 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trindziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trode - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.
Trodulski - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.
Trumin - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumina - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trunkowicz - 1497 od trunek ‘napój, wódka’.
Trzemszyn - od trzemcha ‘czeremcha’.
Trzeszczko - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzęsitobołka - 1450 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuhl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tukatsch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tundak - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Turmarz - od turma ‘więzienie, wieża’.
Tutryński - od tutrać ‘durdać, ‘grzebać, gmerać’.
Twarożyk - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Tydka - 1707 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta od imion złożonych na Diet-.
Tyffa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Barbara Tupikowska, Szczecin
Tupin - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupis - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupiś - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupkielewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupkiewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupko - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupko - Tubik złożenia brak; Tupko od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’; Tubik od tuba ‘rodzaj trąby’.
Tuplik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupolski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tuppek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tupta - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptało - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptanowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptoński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptuński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tuptyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.
Tupy - 1438 (KrW) z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tupyj - z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.
Tupyk - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.
Tur - 1388 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tura - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turacki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turacz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajew - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turajski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turak - 1488 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turakiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turakowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turala - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaliński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turalski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turał - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turała XVI w. - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turan - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turanowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turarz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turas - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasiuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turasz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaszkiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turaś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turatycz - 1420 (KrW) od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawa - 1616 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turawski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turay - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turba - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbacki - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbacz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaczewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaj - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbakiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaluk - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbał - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turban - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbankiewicz - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbański - od turban ‘zawój turecki na głowę’.
Turbas - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbasa - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaszewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbaś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiarz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiasz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbielewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiłowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbin - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbisz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbo - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turboński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turboś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbowski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turbusiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.
Turcewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turch - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchala - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchał - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchała - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchan - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchlewicz - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchlewski - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoł - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchon - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoń - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turchoński - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.
Turcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczak - 1632 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczaniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczanowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczańcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczański - od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).
Turczeniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczenik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczeniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczenko - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczew - 1339 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczy - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyło - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyna - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyno - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczynowicz - Suszycki złożenia brak; Turczynowicz od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn; Suszycki 1663 od nazw miejscowych Suszyca, Suszyce (kilka miejscowości).
Turczynowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyń - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turczyński - 1764 od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).
Turczyszyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turecek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turecki - 1416 od nazwy miejscowej Turka (wieś, lubelskie, gmina Wólka), Turek (miasto, konińskie).
Tureczek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turej - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turejczuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Turejczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Turejko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turejski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turek - 1397 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turel - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turel - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turelik - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Tureł - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turemek - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemka - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemko - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turemski - od turma ‘więzienie, wieża’.
Tureniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turenkow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’
Tureń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tureński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turga - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgalski - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgał - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgała - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgiel - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgieniewicz - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoll - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoł - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turgoński - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turguła - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turhan - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turhanik - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.
Turk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Türk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turka - 1400 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkacz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkala - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkaluk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkała - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkało - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkaniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkas - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkasz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkawa - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turkawka - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turkawski - od turkawka ‘gatunek ptaka’.
Turke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Türke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turki - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiew - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkiewicz - 1795 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turko - 1446 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkoc - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkocio - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkocz - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkoć - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.
Turkoł - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkoniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkos - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkosz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkot - 1630 od turkot, turkotać, ze staropolskiego tarkot, tarkotać ‘hałasować, stukać’.
Turkow - 1326 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowiak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowicz - 1469 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowid - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowiec - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkowski - od nazw miejscowych typu Tukowice, Turkowo.
Turkowyd - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turków - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkula - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkulak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkuła - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkus - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turkusz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.
Turla - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlaczyk - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlaj - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od turlej ‘turniej’.
Turlak - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlakiewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlej - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlejewski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlejski - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od nazwy miejscowej Turlej (piotrkowskie, gmina Rozprza).
Turles - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turley - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlik - 1448 od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlikowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlin - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turliński - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlo - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turlski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turluk - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turła - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłaj - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłay - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turło - Purto złożenia brak; Turło od turlać ‘tulać, toczyć’; Purto od gwarowego prut, pruty, prutać ‘trwonić’, pruć.
Turło - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turłukowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.
Turm - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turman - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmanek - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmaniak - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmanowicz - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmańczyk - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmański - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmaszczyk - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmek - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmeniów - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.
Turmiński - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turmowicz - od turma ‘więzienie, wieża’.
Turna - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnia - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turniak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnialski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnicki - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turniewski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnik - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turno - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnowicz - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnowski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.
Turnus - od turnus ‘kolejka; kreskowanie’.
Turobin - od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).
Turobiński - 1488 od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).
Turoboiski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobojski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobos - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turoboś - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turoboyski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turobus - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.
Turocha - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turok - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turol - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turolak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turolski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turon - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turonowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoń - 1498 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turopolski - 1460 od nazwy miejscowej Turze Pole (krośnieńskie, gmina Brzozów).
Turos - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turosieński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turosiński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turostowski - od nazwy miejscowej Turostowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).
Turosz - 1486 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoszowicz - 1601 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turoś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turota - 1510 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turotszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowicki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowiec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turowiecki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turowski - 1407 od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).
Turoza - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turs - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursa - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursan - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursch - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursiński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turski - 1382 od nazw miejscowych Tur, Tursko, Turza (kilka wsi).
Turskiewicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Tursza - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszyn - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszynowicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turszyński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.
Turta - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtas - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtek - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtiak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turton - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turtoń - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.
Turudicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turudzicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turukiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turula - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turulczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turulski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turunek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turus - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turusik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turusow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turustowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuta - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turuto - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turutowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turycz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyczyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turykiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyl - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turylczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyłło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turynowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turyński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turysiak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turza - 1612 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzeniecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turziak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzionek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzo - 1470 80 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzycki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzykowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyma - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzynicki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).
Turzyniecki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).
Turzynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turzynowski - 1386 od nazwy miejscowej Turzynów (konińskie, gmina Chodów).
Turzyński - 1419 od nazwy miejscowej Turzyn (kilka wsi).
Turża - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Turżonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.
Tus - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusch - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusche - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuschel - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuschik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiara - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusien - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusień - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiewicz - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusin - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusiński - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tusk - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuske - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuskiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuskowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tusnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuss - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tussik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tust - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustanowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustański - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustira - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustonowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tustyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tusz - 1435 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusza - 1210 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszakowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszalski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszański - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszas - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszaś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczewski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.
Tusze - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszec - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszech - 1204 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszecki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszer - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszewicki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszewiecki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszewski - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszk - 1443 (Maz) od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszka - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkanow - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszko - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tuszkowski - od nazwy miejscowej Tuszkowo (bydgoskie, gmina Sośno).
Tuszków - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.
Tusznic - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tusznio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszno - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszowski - 1471 od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).
Tuszy - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyc - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszycki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszylak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyna - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyner - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tuszyński - 1476 od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).
Tuszyński - 1658 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuszyńszczyk - 1683 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnia - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśniak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tuśnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.
Tut - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuta - 1770 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutaj - 1786 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajew - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajewski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutajko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutakiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutakowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutalak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutan - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutaniewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutasiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutecki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutej - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuteja - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutejczyk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutejski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutek - 1614 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutka - 1698 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkaj - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkalik - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkalski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkaluk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutkowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.
Tutla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutlewski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutlowski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tuto - 1198 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutok - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutoń - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutor - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutorski - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutro - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.
Tutrzyński - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.
Tutta - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuttas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tuttla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tuttle - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.
Tutucki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutula - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutulak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutur - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tuturusz - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tutus - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutuszkin - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyka - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyn - 1487 (KrW) od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .
Tutyra - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.
Tuz - 1676 od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzal - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzalek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzanowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziemski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikiewicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikowicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzikowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzim - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzimski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzin - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinkiewicz - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzinowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuziński - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuzio - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzionek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziu - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuziuk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzlak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuznik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tuźniak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.
Tuźnik - od tuzin ‘dwanaście sztuk’; od tuźnik ‘pojemnik na dwanaście sztuk łyżek’.
Tuż - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużański - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużewski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużmik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużnik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużowiec - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużylak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyna - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyniecki - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Tużyński - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Twarcz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarczyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Tward - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardała - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardawa - 1265 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardawski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarde - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardek - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardela - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardella - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardenga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardeusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardęga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardijewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardo - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardoch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardocha - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardok - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardomocny - 1478 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardon - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosławski - 1398 od nazwy miejscowej Twardosławice (piotrkowskie, gmina Grabica).
Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardosz - 1470 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardow - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardowicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardowski - 1393 od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Twarduchowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardy - 1403 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardycz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczołka - 1493 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczołko - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyczoło - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardykus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyn - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardys - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyska - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardysko - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardysz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardyś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzicki - 1798 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław lub od twardziel ‘wewnętrzne słoje drewna w pniu drzewa; człowiek nieustępliwy’.
Twardzień - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzikowicz - 1640 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzikowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziłowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzisz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziszewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardziuk - 1481 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twardzosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twarecki - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twark - 1373 od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarkowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarog - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogal - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogiel - od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogowicz - 1451 od twaróg ‘świeży ser’.
Twarogowski - od twaróg ‘świeży ser’.
Twaroń - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarosz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarożek - 1454 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożek - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożkowicz - 1430 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarożyński - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twaróg - 1344 od twaróg ‘świeży ser’.
Twaróżek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarus - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twaruszka - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarużek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Twarziak - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarzkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twarzyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.
Twerd - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdochlip - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdun - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerdyk - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twerianowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Twerjanowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Twierdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Twierdziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdziański - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twierdzyński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twiordochlieb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twirbut - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.
Twirbutt - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.
Twirdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twor - 1125 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twora - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczak - 1496 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyk - 1608 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyn - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworczyński - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordawa - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordomocny - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).
Tworduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twordzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Tworek - 1395 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twork - 1452 (Pom) od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworka, m. - 1391 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworkiewicz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworko - 1367 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworkowski - 1387 od nazw miejscowych Tworków, Tworki (kilka wsi).
Tworkowski - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twornicki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworo - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworogal - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworogowski - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworos - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworowski - 1399 od nazw miejscowych Tworowice (piotrkowskie, gmina Masłowice), Tworów (kieleckie, gmina Nagłowice Oksa).
Tworożyński - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóg - 1388 od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóz - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworóż - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworus - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuschka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuschke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszek - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuszko - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuś - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworuz - od twaróg ‘świeży ser’.
Tworys - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworyszczak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworyszczuk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzański - 1394 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzański - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzec - 1409 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzec ‘ten, który tworzy’.
Tworzecki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzeński - 1391 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzowski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Tworzyański - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzydło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzydło ‘forma do wyciskania sera’.
Tworzyjan - 1237 od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Tworzyjanów - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).
Tworzyjański - 1395 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzyjeński - 1393 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzyk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzyło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Tworzyński - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).
Tworzysz - 1175 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twosz - 1480 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twór - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.
Twórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’; od gwarowego twórz ‘tchórz’.
Twórzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Twrda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Twurzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Twyrdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Tyb - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyba - 1465 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybaczek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyballa - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybała - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyban - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybara - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybariusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybarski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybel - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybelski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybeński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybera - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberiusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyberski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiański - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybik - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybin - 1441 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybinka, m. - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybinkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybińkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybir - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybirski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybiszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyblewski - od nazwy miejscowej Tyble (katowickie, gmina Sokolniki).
Tybon - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyboń - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybora - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborowski - 1569 od nazwy miejscowej Tyborów (siedleckie, gmina Cegłów).
Tyborowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborra - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybólski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybór - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybórski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybulski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuła - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybułka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybun - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybunec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybur - 1399 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburc - 1568 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburca - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburcza - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczak - 1497 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczyk - 1628 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybuś - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybylewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tybylewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Tyc - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyca - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyce - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycel - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tych - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychaczka - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychania - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychanycz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychański - 1580 od nazwy miejscowej Tychan, później Cichania (krośnieńskie, gmina Dukla).
Tychek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychel - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychelk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychlowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmonowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychmowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .
Tychniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychnowski - 1732 od nazwy miejscowej Tychnowy (elbląskie, gmina Kwidzyn).
Tycholicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tycholski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychonowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychoński - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychota - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychowiecki - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).
Tychowski - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).
Tychólski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychulski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychułko - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tychy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyciński - od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).
Tyciszczak - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycki - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyckowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tycyk - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycz - 1375 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tycza - 1383 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczan - 1352 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczek - 1440 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczewicz - 1404 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczewski - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczka - 1415 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczkarz - 1405 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczko - 1330 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyczkowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.
Tyczo - 1403 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczycz - 1578 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyczyn - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyna - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyno - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyczyński - 1598 od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).
Tyć - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćka - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćko - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.
Tyćkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).
Tyda - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydalski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydda - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyde - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydel - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydelski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydke - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydola - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyduś - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyka - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydyniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tydynko - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .
Tyfa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyfczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyfel - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .
Tyfert - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyflewski - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .
Tygelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygielski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tygil - 1483 od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.
Tyhon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyhoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.
Tyjkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Teik, ta od imion złożonych na Theud .
Tyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyka - 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyka - Fredrych złożenia brak; Tyka 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; Fredrych 1377 od imienia Fryderyk, znanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu występowało w licznych wariantach fonetycznych jako Frydrych, Fryderych, Fryderyk, Frydryk, Frydyryk, Fredrych, Frederych, Frederyk, Fredryk, Fredyryk; do języka polskiego przejęte też jako Biedrzych. Jest to imię genetycznie germańskie, od germańskiego fridu ‘pokój’ + rihhi ‘mocny’.
Tykacz - 1484 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykal - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykalewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykalski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykałowicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykałowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykarski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykiel - 1307 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tykieł ‘kij, tyka’.
Tykiela - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykielak - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykierka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykierko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykiewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykla - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyklewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykliński - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyklowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykluk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykło - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykociński - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).
Tykocki - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).
Tykoń - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykow - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tykowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.
Tyks - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .
Tyksiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .
Tykwa - 1427 od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.
Tykwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.
Tyl - 1420 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyla - 1317 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylakowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylarek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylarski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylasz - 1328 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylawski - od nazwy miejscowej Tylawa (Krośnieńskie, gmina Dukla).
Tylc - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylcek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylcz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczak - 1634 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylczyński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylecki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyleda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylega - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylek - 1487 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylenda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylenko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyler - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylerski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .
Tylewicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylęda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylica - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylicha - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylicki - 1609 od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).
Tylicz - 1459 64 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliczka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliczko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylik - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylikowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylin - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliniec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliński - 1690 od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).
Tyliński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylis - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylisz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczuk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyliszka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylka - 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylka - Suleja złożenia brak; Tylka 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till; Suleja brak.
Tylke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkie - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkiewicz - 1761 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylko - 1332 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkoński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkow - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowicz - 1441 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowski - 1708 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyll - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyllak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyllo - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylman - 1267 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmanowicz - 1395 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .
Tylmanowski - 1557 od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).
Tylna - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylner - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylnicki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylny - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylo - 1272 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyloch - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylok - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylson - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylus - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylusiński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyluś - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylutko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tylza - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzen - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylzon - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylża - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tylżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.
Tył - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyła, m. - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłacz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłas - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyłowicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tyłów - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.
Tym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyma - 1374 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaczkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymajczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymajczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymak - 1497 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymalski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymała - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyman - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymann - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymań - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymański - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.
Tymas - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymasiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymaszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymawski - 1607 od nazwy miejscowej Tymawa (gdańskie, gmina Gniew).
Tymbarski - 1497 od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymberski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymborski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tymcan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymcik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymcio - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymciów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczakiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczał - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczanowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczaszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczy - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyj - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyna - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczynowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszen - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymczyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymda - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymdzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyme - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymecki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymeczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymek - 1397 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymel - 1457 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiakin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymian - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiankin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiański - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymicki - 1441 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymicz - 1386 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiecki - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymielewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymienicki - 1381 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymieniecki - 1498 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymieńczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymieński - 1484 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiński - 1465 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).
Tymior - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymka - 1325 27 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymke - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkiel - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkielski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymko - 1452 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkow - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymkowicz - Czajkowski złożenia brak; Tymkowicz od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej; Czajkowski 1451 od nazw miejscowych Czajkowice, Czajków, Czajki ( kilka wsi).
Tymkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymków - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymm - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymo - 1253 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoc - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochowicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochwiej - 1393 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymochwiejow - 1570 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bó– od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej. g’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoficzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiej - 1421 (KrW) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejewicz - 1443 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejowicz - 1436 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofij - 1412 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofijów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymofil - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymolewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonek - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoniewicz - 1560 od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoniuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonowicz - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymoń - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.
Tymor - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymora - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosik - 1662 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosławski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymosz - 1448 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszewicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszycki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymoteusz - od imienia Tymo teusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymowski - 1545 od nazwy miejscowej Tymowa (tarnowskie, gmina Czchów).
Tymowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymór - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymsza - 1482 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymszan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymul - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymulka - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuła - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymura - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuro - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymus - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymusiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymusz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymuś - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tymyński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).
Tymyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.
Tyn - 1439 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynalewski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).
Tync - 1386 od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tyncer - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tyncerz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tynczyk - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).
Tynda - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndal - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndel - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynderenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tynderynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndiuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndko - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndrof - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndyko - Giermański złożenia brak; Tyndyko brak; Giermański od imienia German, z łacińskiego Germanus lub od niemieckiej nazwy osobowej German, lub od nowszego German ‘Niemiec’.
Tyndyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.
Tyndyrenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndyrynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.
Tyndyszak - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyndzik - Płaszko złożenia brak; Tyndzik od tenda ‘zasłona, kotara’; Płaszko od podstaw plas , płas , np. plaskaty, płaski, od niemieckiej nazwy osobowej Plas.
Tyndzik - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tynedka - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynedki - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynek - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynel - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynelski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynentka - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tynicki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tyniec - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tyniecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Tynik - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynio - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tyniorek - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tyniowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyniów - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyniuk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynka - 1497 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynkiewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynków - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynna - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynny - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynoczko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynor - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.
Tynowicz - 1475 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynowiec - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynus - 1661 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tynyszyn - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńczyk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńdziuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.
Tyńka - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyńkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.
Tyński - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).
Typa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typała - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typczyński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typek - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typel - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiec - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typiński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typkiewicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typko - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typkowski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typków - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typowicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typta - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.
Typtyński - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.
Typulski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typuniec - 1446 od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typusiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Typyło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.
Tyr - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyra - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyracz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyraj - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrajski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrakowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyral - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrala - 1606 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralewski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralik - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralla - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyralski - 1780 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrała - 1534 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrało - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrałowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrały - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyran - 1487 od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyraniewicz - 1560 od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyrankiewicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyranowicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyranowski - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyrański - od tyran ‘człowiek okrytny’.
Tyras - 1728 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasa - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrasiński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrassek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyraś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrawa - 1479 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).
Tyrawski - 1446 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).
Tyrbała - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbel - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbon - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbus - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrbuś - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrc - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrcha - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchalski - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchan - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchla - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrchniewicz - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.
Tyrcz - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrczyński - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.
Tyrek - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkacz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkalski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkała - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiew - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkiewicz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkin - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrko - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkoła - 1309 od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkowski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkus - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrkut - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.
Tyrla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlewicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlich - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlik - 1423 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlikowski - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrliński - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrloch - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrluch - 1715 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrluk - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrlukowicz - 1551 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrło - 1387 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrło - 1387 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.
Tyrma - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tyrman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .
Tyro - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyro - Niezgoda złożenia brak; Tyro od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’; Niezgoda 1472 od niezgoda ‘brak jedności’.
Tyroka - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrol - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrola - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrolczyk - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyroll - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyrolski - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).
Tyronek - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyronowski - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyroń - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyroński - od tyroń ‘marnotrawca’.
Tyrowicz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrpa - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpak - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpiał - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpic - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpie - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpień - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpin - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpitz - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpuła - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrpun - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.
Tyrus - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyruś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryła - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryłło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyryło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrza - 1449 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrzyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tyrzyński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.
Tys - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysa - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysarowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyschbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyscher - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyschler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tysiak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiakiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiąc - 1468 od tysiąc.
Tysiączek - 1601 od tysiąc, tysiączek.
Tysiączna - od tysiąc; tysięczny.
Tysiączny - od tysiąc; tysięczny.
Tysier - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysierowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tysiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysięczna - od tysiąc; tysięczny.
Tysięczny - od tysiąc; tysięczny.
Tysik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysionkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiorkowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysiorowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyski - 1551 od nazw miejscowych typu Tyszki, Tyski, Tychy.
Tyski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyskowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyslerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tysnarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler
Tysowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyss - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyssarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyssarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyssowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysz - 1399 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysza - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszaka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszar - 1419 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszarz - 1460 70 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszber - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszbir - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyszczak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczarz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).
Tyszczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczenka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).
Tyszek - 1490 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszel - 1628 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszer - 1439 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyszewicz - 1551 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszewski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).
Tyszko - 1407 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkow - 1440 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszkowski - 1466 od nazwy miejscowej Tyszkowice, Tyszki (kilka wsi).
Tyszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyszlik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszlukiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tysznik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszo - 1302 od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszowski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).
Tyszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyszyr - 1415 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.
Tyś - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyśka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyślik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyślowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśluk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.
Tyśper - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyt - 1466 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tyta - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytak - 1413 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytal - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytanek - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytanicz - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytań - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.
Tytas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytel - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tyter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytera - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tyterycz - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytke - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkie - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytlak - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytlik - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytlowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytła - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytłacz - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytłak - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tytło - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.
Tyton - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoniak - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytonik - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoniuk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytoń - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytor - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytra - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytro - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .
Tytula - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytulka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytulski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytuła - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytunczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytuńczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.
Tytus - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.
Tytusz - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.
Tytyl - 1448 od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytyła - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.
Tytyn - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytyniec - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tytyń - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.
Tywanek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywaniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywańczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywon - 1411 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoniak - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywonik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywońko - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywoński - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywun - 1405 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywuniec - 1477 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywunko - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywunowicz - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywusik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tywuszyk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.
Tyz - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyza - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyzbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyzenhaus - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.
Tyzenhauz - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.
Tyziak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzio - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.
Tyzlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler.
Tyzo - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzowski - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyzyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyźbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyźlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyż - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyżbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.
Tyżlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżuk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
Tyżyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.
UZUPEŁNIENIE
Tabaker - od tabak, tabaka, tobaka ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.
Tabecki - od nazwy miejscowej Tabędz (łomżyńskie, gmina Zambrów).
Taczalski - 1420 od nazwy miejscowej Taczały (wieś zagrodowa, poznańskie).
Talarkowicz - 1607 od talar, też taler ‘moneta srebrna’.
Tamikowski - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tamin - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tamiński - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.
Tancuła - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tanek - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tanikiewicz - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.
Tapaj - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.
Tapała - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.
Taplułek - 1593 od taplać ‘maczać, pławić’.
Tareńdź - od tarant ‘pies lub koń o maści białej z ciemnymi plamami’; może też od imienia Terentij.
Targalski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.
Tarmożek - od tarmosić ‘szarpać’.
Tarniawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Tarniowy - od staropolskiego tarn ‘cierń’.
Tartyłło - od tarty, trzeć ‘pocierać, rozdrabniać na cząstki; kłócić się’.
Tasiak - od tas, tasz ‘kram pod namiotem, stragan’.
Tatarczycz - 1437 od nazwy etnicznej Tatar.
Tchorzowski - od nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).
Telmany - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet-.
Terefelko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Terefełko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Tereflski - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.
Teszka - 1431 od imion na Ta-, typu Tatumir, Tadeusz.
Tezlaf - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tezlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.
Tobór - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tobur - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.
Tochnan - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud-.
Tokaruk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokorski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tokorz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.
Tondar - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Tondar - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.
Toniula - od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Toń - 1432 od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.
Topeczko - od topić.
Topólniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topół - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.
Topper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.
Torasa - 1419 od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.
Traczewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.
Trafczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.
Trąnkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.
Trebuła - 1689 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.
Trindziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.
Trode - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.
Trodulski - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.
Trumin - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trumina - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.
Trunkowicz - 1497 od trunek ‘napój, wódka’.
Trzemszyn - od trzemcha ‘czeremcha’.
Trzeszczko - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.
Trzęsitobołka - 1450 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.
Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.
Tuchnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.
Tuhl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.
Tukatsch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.
Tundak - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Turmarz - od turma ‘więzienie, wieża’.
Tutryński - od tutrać ‘durdać, ‘grzebać, gmerać’.
Twarożyk - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.
Tydka - 1707 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta od imion złożonych na Diet-.
Tyffa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.
Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).
Tyzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.
Komentarze
Prześlij komentarz