Nazwiska na literę Szcz - Szo

Szczabel - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczablewski - od nazwy miejscowej Szczeblewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Szczachowiak - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczachowski - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczagiel - 1638 od gwarowego szczagiel ‘kij rozszczepiony na połowę’ lub też od szczegiel ‘szczygieł’.

Szczagielski - od gwarowego szczagiel ‘kij rozszczepiony na połowę’ lub też od szczegiel ‘szczygieł’.

Szczagieł - od gwarowego szczagiel ‘kij rozszczepiony na połowę’ lub też od szczegiel ‘szczygieł’.

Szczak - 1380 od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczakiel - 1701 od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczako - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczakowicz - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczakowski - 1499 od nazwy miejscowej Szczakowa (katowickie, gmina Jaworzno).

Szczakuła - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczałba - od strzałba ‘drzewo wichrowate, krzywe’; od szczałba ‘spory odłam drzewa lub kamienia’.

Szczałbach - od strzałba ‘drzewo wichrowate, krzywe’.

Szczałowski - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczałuba - od strzałba ‘drzewo wichrowate, krzywe’; od szczałuba ‘czoło człowieka’.

Szczaniecki - zapewne od nazwy miejscowj Szczaniec (zielonogórskie, gmina Szczaniec).

Szczański - zapewne od nazwy miejscowj Szczaniec (zielonogórskie, gmina Szczaniec).

Szczap - 1444 od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapa - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapała - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapanek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczapaniak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczapanik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczapański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczapcz - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapek - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapiński - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczapkowski - od szczapa ‘kawałek rozłupanego kloca drewnianego’.

Szczar - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczara - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczarański - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczarkowski - od nazwy miejscowej Szczerkowo (kilka wsi).

Szczarowski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczasiuk - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczasna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczasny - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczastna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczaszka - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczaszkiewicz - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczaśniak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczatko - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczaurski - od nazwy miejscowej Szczaworyż, dawniej Szczaworzysz (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szczaw - 1426 od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawek - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawica - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawiecki - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawiej - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawieński - 1472 od nazwy miejscowej Szczawin (łódzkie, gmina Zgierz), Szczawne (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Szczawij - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawik - 1676 od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawin - od szczaw ‘roślina rdestowata’.

Szczawiński - 1423 od nazwy miejscowej Szczawin (łódzkie, gmina Zgierz), Szczawne (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Szczawliński - od nazwy miejscowej Szczawin (łódzkie, gmina Zgierz), Szczawne (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Szczawnicki - 1553 od nazwy miasta Szczawnica (nowosądeckie).

Szczaworyski - 1449 od nazwy miejscowej Szczaworyż, dawniej Szczaworzysz (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szczaworzycki - 1480 od nazwy miejscowej Szczaworyż, dawniej Szczaworzysz (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szczawórski - od nazwy miejscowej Szczaworyż, dawniej Szczaworzysz (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szczawurski - od nazwy miejscowej Szczaworyż, dawniej Szczaworzysz (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szcząch - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szcząd - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’,

Szcządała - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’,

Szcządło - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’,

Szcząp - od szczęp, strzęp ‘urwany kawałek, fragment’.

Szcząpek - od szczęp, strzęp ‘urwany kawałek, fragment’.

Szcząsiuk - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szcząska - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szcząszek - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczebel - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczebelek - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczebelski - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczebetowicz - od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczebiet - 1406 od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczebietowicz - od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczebiot - 1387 od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczebiotko - od szczebiot, szczebiotać ‘ćwierkać, wydawać głos podobny do głosu ptaka’.

Szczebla - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczeblewski - od nazwy miejscowej Szczeblewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Szczebliński - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczeblowski - od nazwy miejscowej Szczeblewo (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Szczebluk - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczebło - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczeboł - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczebra - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczebro - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczebrowski - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczebrzuch - 1462 od staropolskiego szczebrzuch ‘naczynia, sprzęty domowe’.

Szczebrzucha - 1426 od staropolskiego szczebrzuch ‘naczynia, sprzęty domowe’.

Szczebrzyński - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczebur - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczebura - od gwarowego szczebrać ‘dłubać dziobem (o kurach, gęsiach)’.

Szczec - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczech - 1621 od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczecha - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechel - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechla - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechlewski - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechluk - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechoniak - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechowiak - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechowicz - 1608 od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechowski - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechóra - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechula - 1761 od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechulewski - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechuła - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechur - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechura - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczechurski - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczecia - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczeciak - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczeciakowski - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecian - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecielniak - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecin - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecina - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczeciniak - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczecinina - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczeciński - od nazwy miasta Szczecin lub od nazw wsi Szczecin, Szczecyn (kilka wsi).

Szczecki - od nazwy miejscowej Szczeczyn (tarnobrzeskie, gmina Gościeradów).

Szczeczek - 1396 od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczeczko - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczeczyński - od nazwy miasta Szczecin lub od nazw wsi Szczecin, Szczecyn (kilka wsi).

Szczeć - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczedaniec - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczedański - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczedlewski - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczedra - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedrin - od nazwy miejscowej Szczedryno (KrW).

Szczedrin - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedroński - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedrowski - 1415 od nazw miejscowych Szczedrowa, Szczodrowa, Szczodrów (kilka wsi).

Szczedruk - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedrych - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedryk - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedryn - od nazwy miejscowej Szczedryno (KrW).

Szczedrzejewski - od nazwy miejscowej Szczodrzejewo (poznańskie, gmina Miłosław).

Szczedrzych - 1469 od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedrzyk - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczedrzykowic - 1367 od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczefaniak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczefanowicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczefański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczegałków - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegelniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegielniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegielniak - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegielnik - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegielski - od nazwy miejscowej Szczygły (siedleckie, gmina Łuków), Szczegło (tarnobrzeskie, gmina Sadowice).

Szczegieł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegilniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczeglacki - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczeglecki - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczeglewski - od nazwy miejscowej Szczygłów (kilka wsi).

Szczeglewski - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczeglik - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegliniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegliński - od nazwy miejscowej Szczeglin (kilka wsi).

Szczeglow - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegłow - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegłowski - od nazwy miejscowej Szczygłów (kilka wsi).

Szczegłów - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczegolski - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegot - od gwarowego szczegot ‘świergot’, szczegotać.

Szczegota - od gwarowego szczegot ‘świergot’, szczegotać.

Szczególew - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczególna - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczególniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczególski - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegóła - 1411 od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczegółowski - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczeka - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekala - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekalik - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekalla - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekalski - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekała - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekało - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekan - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekarewicz - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekla - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczeklik - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczeklina - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekna, m. - 1402 od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekocin - 1215 od nazwy miasta Szczekociny, dawniej też Szczekocin (częstochowskie).

Szczekociny - 1440 od nazwy miasta Szczekociny, dawniej też Szczekocin (częstochowskie).

Szczekociński - od nazwy miasta Szczekociny, dawniej też Szczekocin (częstochowskie).

Szczekocki - 1362 od nazwy miasta Szczekociny, dawniej też Szczekocin (częstochowskie).

Szczekoski - 1470-80 od nazwy miasta Szczekociny, dawniej też Szczekocin (częstochowskie).

Szczekot - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekota - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekotek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekotowicz - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekowski - od nazwy miejscowej Szczakowa (katowickie, gmina Jaworzno).

Szczekulek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekulski - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekułek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekutek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekutowicz - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczekutowski - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Szczelała - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelaszczyk - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelaszek - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelbicki - od nazwy miejscowej Strzelbice (KrW).

Szczelczak - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelczyk - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelec - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelecki - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelik - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczelina - 1787 od szczelina ‘wąski otwór między dwiema płaszczyznami’.

Szczeliniak - od szczelina ‘wąski otwór między dwiema płaszczyznami’.

Szczeliński - od szczelina ‘wąski otwór między dwiema płaszczyznami’.

Szczełko - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczełkow - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczełków - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczełow - od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Szczemier-Szczemierski - złożenia brak; Szczemier brak; Szczemierski brak.

Szczempek - od strzęp, też strzęb ‘kawałek’, strzępić, strzębić.

Szczench - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczenchuła - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczenczyk - od szczenię ‘młode psa’.

Szczendzina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczenek - od szczenię ‘młode psa’.

Szczenia - od szczenię ‘młode psa’.

Szczeniawski - od nazwy miejscowej Szczeniów (KrW).

Szczeniewski - od nazwy miejscowej Szczeniów (KrW).

Szczenię - 1390 od szczenię ‘młode psa’.

Szczeniowski - od nazwy miejscowej Szczeniów (KrW).

Szczenkulski - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczensna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczensnowicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczensny - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczeny - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczeńczyk - od szczenię ‘młode psa’.

Szczeński - od szczenię ‘młode psa’.

Szczep - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepa - 1427 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepacz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepaczewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepak - 1385 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepaliński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepana - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanczuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanczyk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanek - 1400 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepania - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniak - 1641 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniak-Krupowski - złożenia brak; Szczepaniak 1641 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan; Krupowski 1474 od nazwy miejscowej Krupów (kieleckie, gmina Mirzec).

Szczepaniak-Sywarny - złożenia brak; Szczepaniak 1641 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan; Sywarny w grupie nazwisk pochodzących od szywać ‘szyć’.

Szczepanicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniczyk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniec - 1477 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniewicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanik - 1635 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanika - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanik-Dzikowski - złożenia brak; Szczepanik 1635 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan; Dzikowski 1397 od nazw miejscowych Dzików, Dzikowo (kilka wsi).

Szczepanikiewicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniok - (Śl) od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniski - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniszyn - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepaniuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepankiewicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanko - 1367 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepankowicz - 1478 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepankowski - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanow - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanowiak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanowicz - 1397 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanowita - 1616 od nazw miejscowych Szczepanów, Szczepanowice (częste).

Szczepanowski - 1446 od nazw miejscowych Szczepanów, Szczepanowice (częste).

Szczepanowski - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanów - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepanski - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepańczak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepańczuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepańczyk - 1703 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepańczyk-Korzeb - złożenia brak; Szczepańczyk 1703 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan; Korzeb brak.

Szczepańkiewicz - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepański - 1607 od nazw miejscowych Szczepanów, Szczepanowice (częste).

Szczepara - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczeparanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczeparkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczeparski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepczun - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepek - 1432 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepica - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepicki - 1398 od nazwy miejscowej Szczepice (bydgoskie, gmina Kcynia).

Szczepiecki - 1468 od nazwy miejscowej Szczepiec, dziś Szczypiec (kieleckie, gmina Pińczów).

Szczepiek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepielak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepielniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepieniec - 1460 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepień - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepina - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepiniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepiński - od nazw miejscowych Szczepanów, Szczepanowice (częste).

Szczepionek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepionka - 1470 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan; od szczepionka.

Szczepiórkowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczepiszczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepko - 1326 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepkowicz - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepkowski - od nazwy miejscowej Szczepkowo (ciechanowskie, gmina Raciąż; olsztyńskie, gmina Janowo Kościelne).

Szczeplik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepłak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepłek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepłocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepocki - od nazwy miejscowej Szczepocice (piotrkowskie, gmina Radomsko).

Szczepocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepon - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponiak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponiec - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponiok - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponiuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponkowski - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczeponowsi - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepoński - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepora - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepowicz - 1326 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepowski - 1403 od nazwy miejscowej Szczepowice (poznańskie, gmina Kamieniec).

Szczepski - 1428 od nazwy miejscowej Szczepy (wieś zagrodowa, Wlkp, parafia Ostroróg).

Szczepuch - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepucha - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepuchowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepucki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepun - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepuński - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczepur - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepura - 1404-05 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczepurek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Szczer - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczera - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerakiewicz - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerakowski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerb - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerba - 1567 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaciak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaciuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbacki - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbacz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaczek - 1662 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaczenko - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaczewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaczuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbakiewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbakow - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbakowicz - 1670 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbakowski - od nazwy miejscowej Szczerbaków (kieleckie, gmina Wiślica).

Szczerbakowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaków - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbal - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbala - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbalko - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaluk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbała - XVI w. od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerban - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaniak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaniewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbanik - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaniuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbanowicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbanowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbań - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbański - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbarczuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaszewski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbat - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbata - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbatiuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbatka - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbatko - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbaty - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbek - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’;

Szczerbek-Orłowicz - złożenia brak; Szczerbek od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’; Orłowicz 1458 od orzeł.

Szczerbet - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbetka - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbetko - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbetowicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbian - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbic - 1558 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbicki - od nazwy miejscowej Szczerbice (katowickie, gmina Gaszowice).

Szczerbicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiczyk - 1639 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiec - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiecki - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbien - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbień - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbik - 1565 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbin - 1617 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbina - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbinin - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiń - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbisz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbiwilk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbka - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbkow - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbkowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerblak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbluk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbniak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbo - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerboczewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbokowicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbokowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbo-Niefiedowicz - złożenia brak; Szczerbo od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’; Niefiedowicz od imienia Metody, z greckiego Methódios, ze wschodniosłowiańskiego Nefed, to od Mefodij, z polskiego Metody.

Szczerbonowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerboń - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbow - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbowicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbowicz-Wieczór - złożenia brak; Szczerbowicz od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’; Wieczór od wieczór.

Szczerbowilk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbowski - od nazwy miejscowej Szczerbowo (białostockie, gmina Sirda).

Szczerbowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbuch - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbucki - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbuk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbuła - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerbyk - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczerczak - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerczewski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerczowski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerecki - od nazwy miejscowej Szczerki (sieradzkie, gmina Dobroń).

Szczerek - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerewoda - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerk - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerka - 1436 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’; od szczerka ‘grzechotka’.

Szczerko - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerkowiak - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerkowski - od nazwy miejscowej Szczerkowo (kilka wsi).

Szczerniak - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczernik - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerniński - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerny - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerowoda - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerowski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerpa - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerpakowski - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerpaniak - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerpaniewicz - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerpiak - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerpski - od sczerpać ‘nabrać’ lub od nazwy osobowej Czerpa.

Szczerski - 1578 od nazwy miejscowej Szczereż (nowosądeckie, gmina Łącko).

Szczery - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerzecki - od nazwy miejscowej Szczerki (sieradzkie, gmina Dobroń).

Szczerzek - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerzęcic - 1406 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerzyk - 1604 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczerzyński - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczes - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesek - 1624 od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesich - 1667 od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiek - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesik - 1664 od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiński - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesio - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiowicz - 1615 od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiuk - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesiul - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesko - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeskowicz - 1615 od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesło - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczesna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnek - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesniak - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesniewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesniewski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnikiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesniok - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnowicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnowski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesnulewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesny - 1422 od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczesul - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszek - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszka - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszko - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszkowiak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszkowski - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszuła - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszyna - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczeszyński - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześ - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześcik - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześcik - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześcikiewicz - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześcikiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześciuk - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześciul - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześć - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześkiewicz - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześko - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześkun - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szcześna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześnia - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniak - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniakiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniakowski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześnicki - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniek - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniewicz - 1748 od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniewski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześnik - 1603 od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześnikiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szcześniok - (Śl) od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczetienko - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetkarz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetkowicz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetków - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetnikiewicz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetnikowicz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetyna - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczetyński - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczew - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szczewić ‘tęsknić’ lub od szczaw.

Szczewczyk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szczewić ‘tęsknić’ lub od szczaw.

Szczewiński - od nazwy miejscowej Szczawin (łódzkie, gmina Zgierz), Szczawne (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Szczęca - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczęch - 1628 od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchal - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchor - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchowicz - 1611 od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchowski - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchula - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęchuła - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Szczęciak - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczęcina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczęciwilk - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędłowski - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędor - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędz - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’,

Szczędzaj - 1592 od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’,

Szczędziłata - 1677 od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędziłatka - 1708 od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędzina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczędzisz - 1652 od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczęk - 1790 w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczęka - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczękala - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczękała - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczękulski - w grupie nazwisk pochodzących od szczęk, szczękać ‘dzwonić, hałasować’, szczęka ‘kość czaszki, w której są osadzone zęby’.

Szczęnsnowicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęnsny - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczępek - od strzęp, też strzęb ‘kawałek’, strzępić, strzębić.

Szczępowicz - od strzęp, też strzęb ‘kawałek’, strzępić, strzębić.

Szczęs - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsan - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsanowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsarzowski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsek - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsiak - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsiniak - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsiul - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsiuł - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęski - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęskiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęskowicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęsna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnia - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsniak - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsniewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsniewski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnik - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnowicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnowski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsnulewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęsny - 1476 od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęszak - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęszek - 1652 w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęś - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęścik - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęścikiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęściuk - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęść - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od nazwy osobowej Szczęsny lub od strzęsać, strząsać.

Szczęśliwa - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśliwiec - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśliwski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśna - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśnia - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniach - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniak - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniakiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniak-Szlagowski - złożenia brak; Szczęśniak od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’; Szlagowski 1747 od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szczęśnicki - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniewski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśnik - 1568 od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśnikiewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśniok - (Śl) od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczęśny - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie’.

Szczętek - 1729 od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczipior - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczirko - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczit - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczitek - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczocarz - zapewne od staropolskiego szczotarz ‘bławatek’.

Szczoch - od szczoch ‘ten, co szcza; mocz’.

Szczochowski - od szczoch ‘ten, co szcza; mocz’.

Szczocki - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczoczarz - zapewne od staropolskiego szczotarz ‘bławatek’.

Szczoczasz - zapewne od staropolskiego szczotarz ‘bławatek’.

Szczodło - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczodłowski - od nazwy miejscowej Szczudłów (skierniewickie, gmina Łowicz), Szczudły (suwalskie, gmina Kalinowo).

Szczodr - 1228 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodr - 1228 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrak - 1339 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrak - 1339 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrański - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrański - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrek - 1397 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrek - 1397 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrkowic - 1398 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrkowic - 1398 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodro - 1389 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodro - 1389 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroch - XII w. od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroch - XII w. od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodronek - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodronek - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroń - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroń - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroński - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodroński - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrosz - 1445 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrosz - 1445 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrow - 1471 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrow - 1471 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrowicz - 1389 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrowicz - 1389 od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodrowski - 1393 od nazw miejscowych Szczedrowa, Szczodrowa, Szczodrów (kilka wsi).

Szczodróch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodróch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodróch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodruch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodruch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodruch - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodruk - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczodruk - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodry - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodryk - od staropolskiego imienia Szczedrzyk, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do polskiego szczodr (y). Forma Szczedrzyk znana od XIII wieku.

Szczodryk - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczodryński - od nazwy miejscowej Szczedryno (KrW).

Szczodrzejewski - od nazwy miejscowej Szczodrzejewo (poznańskie, gmina Miłosław).

Szczodrzyński - od nazwy miejscowej Szczedryno (KrW).

Szczogiel - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczogieł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczogieł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczok - (Śl) od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczokarowicz - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczokot - (Śl) od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczokuła - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Szczoponiak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczoponik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczor - 1656 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczorbaniewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczorbowski - od nazwy miejscowej Szczerbowo (białostockie, gmina Sirda).

Szczorek - 1663 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczorka - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczosak - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczoska - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Szczot - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczota - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotak - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotaka - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotarz - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotka - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotkarz - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotki - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotkiewicz - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotkin - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotko - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotkowski - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotok - (Śl) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotor - (Śl) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotowicz - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczotowski - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczott - od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczottok - (Śl) od szczeć ‘pierwotnie: szczecina’, od szczotka, szczet’ ‘z wschodniosłowiańskiego szczotka’.

Szczór - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczórek - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczórowski - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczub - 1666 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczuba - 1395 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubałek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubel - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubelek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubeł - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubełek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubełkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiał - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiałka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiałkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubidło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubieł - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiełkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubioł - 1465 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczubiołka - 1457 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczuc - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczuci - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczuciak - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczuciński - od nazw miejscowych Szczuczyn (poznańskie, gmina Szamotuły), Szczucin (tarnowskie, gmina Szczucin).

Szczucki - 1488 od nazwy miejscowej Szczuki (ostrołęckie, gmina Płoniawy-Bramura), Szczucice (tarnobrzeskie, gmina Sadowie).

Szczuczak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuczek - 1436 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuczka - 1394 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuczko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuczyc - 1424 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuczyński - 1420 od nazw miejscowych Szczuczyn (poznańskie, gmina Szamotuły), Szczucin (tarnowskie, gmina Szczucin).

Szczudelek - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudeł - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudlak - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudlek - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudlik - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudliński - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudlok - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudluk - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudłak - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudłakowic - 1456 od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudło - 1407 od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudłowicz - 1723 od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudłowski - od nazwy miejscowej Szczudłów (skierniewickie, gmina Łowicz), Szczudły (suwalskie, gmina Kalinowo).

Szczudłów - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudłyk - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczudrawa - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczudrowicz - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Szczudrowski - od nazw miejscowych Szczedrowa, Szczodrowa, Szczodrów (kilka wsi).

Szczugiel - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczugieł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczuglowicz - 1742 od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Szczujko - od szczuć, szczuję ‘podżegać, zachęcać psy do napaści’, por. też szczuja ‘pies myśliwski’.

Szczuk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuka - 1390 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukacki - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukajtys - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukiecki - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukieł - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukin - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczuko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukocki - 1412 od nazwy miejscowej Szczukocice (piotrkowskie, gmina Gorzkowice).

Szczukowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczukowski - 1398 od nazwy miejscowej Szczukowice (kieleckie, gmina Piekoszów).

Szczukutowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szczuka ‘szczupak’.

Szczun - od gwarowego szczun ‘smarkacz, łobuz’.

Szczuniewski - od gwarowego szczun ‘smarkacz, łobuz’.

Szczup - 1466 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupaczewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupaczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupaczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupał - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupałkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupałkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczupanczuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczupczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupider - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupielicz - 1417 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupielka - 1439 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczupieńko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupiołka - 1420 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczupka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupla - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczuplak - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczuplik - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczupliński - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczupłakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczupłowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczupły ‘smukły, chudy; nieobfity’.

Szczupski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczupulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Szczur - 1698 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczura - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurak - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuraszek - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuraszyk - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurawski - od nazw miejscowych Szczurowo, Szczurowa (kilka wsi).

Szczurczak - 1665 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurczyk - 1662 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurek - 1204 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurewski - od nazw miejscowych Szczurowo, Szczurowa (kilka wsi).

Szczurka - 1487 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurkiewicz - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurko - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurkowicz - 1614 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurkowski - 1793 od nazw miejscowych Szczurkowo, Szczurek (kilka miejscowości).

Szczurna - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurny - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuro - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurow - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurowicz - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurowski - 1426 od nazw miejscowych Szczurowo, Szczurowa (kilka wsi).

Szczurski - 1442 od nazwy miejscowej Szczury (kaliskie, gmina Ostrów Wielkopolski).

Szczurtek - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczury - 1799 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuryk - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuryk-Szczerba - złożenia brak; Szczuryk od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’; Szczerba 1567 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczuryło - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczuryński - od nazwy miejscowej Szczurzyn (część Ciechanowa).

Szczurzec - 1386 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurzej - 1398 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurzydło - 1700 od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurzyn - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Szczurzyński - od nazwy miejscowej Szczurzyn (część Ciechanowa).

Szczuski - 1674 od nazwy miejscowej Szczuki (ostrołęckie, gmina Płoniawy-Bramura), Szczucice (tarnobrzeskie, gmina Sadowie).

Szczutek - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczutka - 1510 w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczutkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczutko - w grupie nazwisk pochodzących od szczutka , szczutek ‘prztyczek’ lub od szczuty, to od szczuć.

Szczutkowski - od nazwy miejscowej Szczutkowo (włocławskie, gmina Choceń), Szczutków (przemyskie, gmina Lubaczów).

Szczutowski - od nazwy miejscowej Szczutowo (kilka wsi).

Szczwany - 1428 od szczwany ‘doświadczony; przebiegły, chytry’.

Szczyba - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybełek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybiał - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybiałkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybielski - od szczebel, ze staropolskiego szczebl ‘poprzeczny drążek w drabinie; stopień w hierarchii społecznej’.

Szczybielski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybiełkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybiołkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybior - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczybiorek - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczybiorski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczyborowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczyborski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczybowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczybór - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczybroch - w grupie nazwisk pochodzących od szczyber, sczybry ‘legowisko w lesie; gałązki’.

Szczybrocha - w grupie nazwisk pochodzących od szczyber, sczybry ‘legowisko w lesie; gałązki’.

Szczybrowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczyber, sczybry ‘legowisko w lesie; gałązki’.

Szczybruta - w grupie nazwisk pochodzących od szczyber, sczybry ‘legowisko w lesie; gałązki’.

Szczybura - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczybyło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczyciel - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczycielewski - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczycienny - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczycieński - 1420 od nazwy miejscowej Szczytno (włocławskie, gmina Choceń).

Szczycierz - 1497 od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczycięta - 1497 od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczyciński - 1617 od nazwy miejscowej Szczytno (włocławskie, gmina Choceń).

Szczycioł - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczycki - od nazwy miejscowej Szczyty (radomskie, gmina Białobrzegi).

Szczyczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczyczyński - 1390 od nazwy miejscowej Szczytno (włocławskie, gmina Choceń).

Szczygalski - od nazwy miejscowej Szczygły (siedleckie, gmina Łuków), Szczegło (tarnobrzeskie, gmina Sadowice).

Szczygała - w grupie nazwisk pochodzących od strzyga ‘upiór zmarłego dziecka straszący po śmierci’ lub od strzyc, strzygę.

Szczygelski - od nazwy miejscowej Szczygły (siedleckie, gmina Łuków), Szczegło (tarnobrzeskie, gmina Sadowice).

Szczygeł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiecki - od nazwy miejscowej Szczygły (siedleckie, gmina Łuków), Szczegło (tarnobrzeskie, gmina Sadowice).

Szczygiel - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygielniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczygielski - 1618 od nazwy miejscowej Szczygły (siedleckie, gmina Łuków), Szczegło (tarnobrzeskie, gmina Sadowice).

Szczygieluk - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygieł - 1499 od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełek - 1555 od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełka - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełków - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiełł - (Pom) od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygieły - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygienna - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Szczygienny - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Szczygill - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygił - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiol - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygioł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygiół - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczyglak - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygleński - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczyglik - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygliński - od nazwy miejscowej Szczeglin (kilka wsi).

Szczygła - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygłak - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygło - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygłowicz - 1644 od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygłowski - 1776 od nazwy miejscowej Szczygłów (kilka wsi).

Szczygłów - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygocki - od nazwy miejscowej Strzegocin (płockie, gmina Kutno; ciechanowskie, gmina Świercze-Koty).

Szczygoł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygólski - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Szczygulski - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczyguła - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Szczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczyka - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykalski - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykała - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykałka - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykna - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykno - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykocki - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykota - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykotowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykót - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykulski - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykułowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykut - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykutowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykutowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczykytowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szczykać ‘skubać, uszczypać’.

Szczylik - w grupie nazwisk pochodzących od szczyl ‘smarkacz; ten, co szcza pod siebie’.

Szczyła - w grupie nazwisk pochodzących od szczyl ‘smarkacz; ten, co szcza pod siebie’.

Szczyłko - w grupie nazwisk pochodzących od szczyl ‘smarkacz; ten, co szcza pod siebie’.

Szczyłowski - w grupie nazwisk pochodzących od szczyl ‘smarkacz; ten, co szcza pod siebie’.

Szczyntek - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Szczypa - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypacki - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypaczewski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypaczyński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypaka - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypakowski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypał - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypała - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypałkiewicz - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypaniak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczypanik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczypańczyk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczypański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szczypara - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypawka - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypca - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypca - w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczypciak - 1632 w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczypcio - w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczypczak - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypczyk - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypczyński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypec - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypecki - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypek - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypel - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypelka - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczyperek - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypetka - w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczypica - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypicki - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypiec - 1466 od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypiel - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypielic - 1417 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szczub-, szczyb-, por. staropolskie szczubać ‘szczypać’, szczubiel ‘szczupak’.

Szczypielski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypień - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypier - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypierowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypierski - 1451 od nazwy miejscowej Szczypiorno (kaliskie, gmina Kalisz; warszawskie, gmina Pomiechówek).

Szczypik - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypin - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypiń - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypiński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypior - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiorek - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiorkowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiorowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiorski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiór - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiórkowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiórowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiórski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypiurkowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypka - 1476 od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypko - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypkow - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypkowski - od nazwy miejscowej Szczepkowo (ciechanowskie, gmina Raciąż; olsztyńskie, gmina Janowo Kościelne).

Szczypków - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypliński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypła - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypniak - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypnicki - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypnik - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypnikowski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypor - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczyposzyński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypowski - od nazwy miejscowej Szczypy (KrW).

Szczypór - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypórkowski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypski - od nazwy miejscowej Szczypy (KrW).

Szczypta - 1620 w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczyptański - w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczyptur - w grupie nazwisk pochodzących od szczypta ‘ilość substancji, którą można ująć palcami; odrobina’.

Szczypuliński - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypulski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypuła - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypułkowski - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Szczypura - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczypurek - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Szczyr - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyra - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrański - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrba - 1316 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbak - 1486 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbaniewicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbaty - 1384 od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbiak - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbicki - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbiński - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrboch - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbok - (Śl) od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbowski - od nazwy miejscowej Szczerbowo (białostockie, gmina Sirda).

Szczyrbowski - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrbuła - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Szczyrek - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrk - 1476 od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrko - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrkowski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrow - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrów - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrski - 1472 od nazwy miejscowej Szczerki (sieradzkie, gmina Dobroń).

Szczyruk - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrulski - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyry - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyryk - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrz - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrzecki - 1443 od nazwy miejscowej Szczyrzec (KrW).

Szczyrzyca - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrzyczka - 1492 (Młp) od nazwy miejscowej Czyrzyc, dziś Szczyrzyc (nowosądeckie, gmina Jodłownik).

Szczyrzydło - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrzyk - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczyrzyński - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘życzliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szczysciak - od sczyszczać ,sczyścić ‘zetrzeć brud’.

Szczyszak - zapewne formy wtórne w stosunku do Srzesz, Strzeż.

Szczyszczaj - od sczyszczać ,sczyścić ‘zetrzeć brud’.

Szczyszek - zapewne formy wtórne w stosunku do Srzesz, Strzeż.

Szczyszyk - zapewne formy wtórne w stosunku do Srzesz, Strzeż.

Szczyściak - od sczyszczać ,sczyścić ‘zetrzeć brud’.

Szczyt - 1479 od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytek - 1204 od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytko - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytkowski - od nazwy miejscowej Szczytkowice (KrW).

Szczytnicki - 1387 od nazwy miejscowej Szczytniki (kilka wsi).

Szczytnik - 1488 od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’; od staropolskiego szczytnik ‘należący do tego samego rodu’.

Szczytnikowicz - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’; od staropolskiego szczytnik ‘należący do tego samego rodu’.

Szczytniski - 1391 od nazwy miejscowej Szczytniki (kilka wsi).

Szczytow - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytowicz - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytowski - 1405 od nazwy miejscowej Szczytowice (wieś zagrodowa, Wlkp).

Szczytyła - od szczyt, dawniej ‘tarcza herbowa’, ‘najwyższy punkt, wierzchołek’.

Szczytyński - od nazwy miejscowej Szczytyń (KrW).

Szczywiński - od nazwy miejscowej Szczawin (łódzkie, gmina Zgierz), Szczawne (krośnieńskie, gmina Komańcza).

Szczyż - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław.

Szczyżański - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław.

Szczyżowski - od nazw miejscowych Strzyżowice, Strzyżewice (kilka wsi).

Szczyżyca - od staroposkiego strzyż, strzeż ‘ptak strzyżyk’, też od imion złożonych typu Strzeżymir, Strzeżysław.

Szczyżycki - od nazwy miejscowej Szczyrzec (KrW).

Szczyżyński - od szczery, ze staropolskiego szczyry ‘zyczliwy, otwarty’, szczerzyć ‘pokazywać zęby’.

Szeba - 1395 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebach - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebaczeński - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szeban - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebanowa - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebel - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szebelan - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szebera - od niemieckiej nazwy osobowej Schauber, ta od apelatywu Schaub ‘wiązka słomy’ lub Scheiber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schüber ‘gracz w kręgle’.

Szebert - od niemieckiej nazwy osobowej Schauber, ta od apelatywu Schaub ‘wiązka słomy’ lub Scheiber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schüber ‘gracz w kręgle’.

Szebest - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebesta - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebestik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebesty - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebeszczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Szebeszczyn - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Szebeszowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Szebeścik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Szebiak - 1418 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebiec - 1436 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebiela - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szebin - 1497 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebiotko - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szebla - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szeblan - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szeblec - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szeblewski - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szebłej - w grupie nazwisk pochodzących od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; w pochodnych też od niemieckiej nazwy osobowej Schabel, Sabel.

Szebor - od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku; w średniowieczu formy oboczne Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Szeborowski - od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku; w średniowieczu formy oboczne Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Szebsta - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebula - 1482 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Szebysta - od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Szebysty - od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Szec - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szecel - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szech - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechalewicz - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechiński - od nazwy miejscowej Szechynie, też Szehynie (KrW).

Szechla - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechlecki - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechlewicz - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechlicki - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechliński - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechlowski - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechner - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechnicki - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechniuk - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechow - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechowcow - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechowicz - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechowski - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szecht - od staropolskiego szachta ‘dół, jama, w której mieści się sól, kruszec’, od niemieckiej nazwy osobowej Schacht.

Szechta - 1473 od staropolskiego szachta ‘dół, jama, w której mieści się sól, kruszec’, od niemieckiej nazwy osobowej Schacht.

Szechter - od staropolskiego szachta ‘dół, jama, w której mieści się sól, kruszec’, od niemieckiej nazwy osobowej Schacht.

Szechtman - od staropolskiego szachta ‘dół, jama, w której mieści się sól, kruszec’, od niemieckiej nazwy osobowej Schacht.

Szechulec - od szach ‘tytuł monarchy perskiego; figura w szachach’, szachy ‘nazwa gry’ lub od nazw osobowych na Sza-, typu Szaweł.

Szechyński - od nazwy miejscowej Szechynie, też Szehynie (KrW).

Szecik - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeciński - od nazwy miejscowej Sacin (radomskie, gmina Nowe Miasto nad Pilicą).

Szeciński vel Szot - od nazwy miejscowej Sacin (radomskie, gmina Nowe Miasto nad Pilicą).

Szecki - od nazwy miejscowej Saczkowce (białostockie, gmina Kuźnice).

Szecowka - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szecówka - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szecz - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczechowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczówka - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczuk - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczuła - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szeczyński - od nazwy miejscowej Sacin (radomskie, gmina Nowe Miasto nad Pilicą).

Szećko - w grupie nazwisk pochodzących od szacać, szacić się ‘ubierać się, stroić’ lub od nazw osobowych na Sza-, Sa-, typu Szaweł, Salomon.

Szed - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szeda - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedek - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szediw - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Szediwa - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Szediwy - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Szedl - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedlaczek - (Śl) od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedlak - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedlakowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedlarz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Szedler - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Szedlik - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedliński - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szedliwy - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Szedlok - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Szednicki - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedny - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedow - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedzej - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedzielorz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szedzik - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedzioch - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedzynic - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szedźko - w nazwiskach na Sad-, Szad- nastąpiło pomieszanie dwu baz: sad ‘ogród owocowy’, sadzać ‘pomagać komuś usiąść’, osad ‘resztki substancji osadzające się na dnie naczynia lub zbiornika’ i staropolskie szady ‘siwy; pokryty pleśnią; rozczochrany’.

Szef - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefar - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefart - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefc - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefcik - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefczak - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefczenko - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefczul - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefczyk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefczykowski - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szefel - od niemieckich nazw osobowych Schäffel, Scheffel, te od średnio-wysoko-niemieckiego schoefelin, schoefel ‘owieczka’.

Szefeler - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Szefeliński - od niemieckich nazw osobowych Schäffel, Scheffel, te od średnio-wysoko-niemieckiego schoefelin, schoefel ‘owieczka’.

Szefer - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefera - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferka - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefernak - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefernaker - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefernakier - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferniak - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferowicz - 1698 w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferowski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeferski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeff - 1794 od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szeffczyk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szeffel - od niemieckich nazw osobowych Schäffel, Scheffel, te od średnio-wysoko-niemieckiego schoefelin, schoefel ‘owieczka’.

Szeffer - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeffera - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefferski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeffier - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szeffler - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Szeffner - od szafner ‘szafarz, zaopatrzeniowiec’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheffner.

Szeffs - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefi - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefiński - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefirowicz - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefka - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefke - (Pom) od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefko - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szefler - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Szeflerski - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Szefner - od szafner ‘szafarz, zaopatrzeniowiec’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheffner.

Szeforski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szefranek - 1440 od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szefraniec - 1494 od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szefrański - od szafran ‘krokus; przyprawa ze sproszkowanych znamion krokusa’.

Szefs - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szegeda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegedi - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegendowski - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegera - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szegidewicz - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegieda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegiedin - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegiedyn - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szegielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szegielniak - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szegier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szegiera - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Szegieta - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Szeglewski - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szeglowski - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Szehyński - od nazwy miejscowej Szechynie, też Szehynie (KrW).

Szeib - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szeiba - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szeibe - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szeibel - od niemieckiej nazwy osobowej Schaubel, ta od od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e).

Szeiber - od niemieckiej nazwy osobowej Schauber, ta od apelatywu Schaub ‘wiązka słomy’ lub Scheiber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schüber ‘gracz w kręgle’.

Szeible - od niemieckiej nazwy osobowej Schaubel, ta od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e).

Szeicht - od niemieckiej nazwy osobowej Schaicher, ta od średnio-wysoko- niemieckiego schiech, schiuch ‘trwożliwy, nieśmiały, bojaźliwy’.

Szeidl - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Szeifert - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Szeig - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Szeik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szeikowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szeimann - od niemieckiej nazwy osobowej Seimann, ta od imienia Simon, z hebrajskiego Schimeon.

Szein - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szeinig - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szeipuk - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Szeit - od szajt, szajta, sajta ‘polano, szczapa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheit.

Szej - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szeja - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejana - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejankowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejanowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejba - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szejbach - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szejbak - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szejbakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szejbal - od niemieckiej nazwy osobowej Schaubel, ta od od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e).

Szejbut - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Szejca - od niemieckiej nazwy osobowej Scheitz, ta od łużyckiego szejc ‘szewc’.

Szejchet - od niemieckiej nazwy osobowej Schaicher, ta od średnio-wysoko- niemieckiego schiech, schiuch ‘trwożliwy, nieśmiały, bojaźliwy’.

Szejczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejd - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szejda - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szejdak - od sajdak, sahajdak ‘’futerał na strzały’.

Szejduk - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szejduko - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szejdurski - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szejek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejer - od niemieckiej nazwy osobowej Scheier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schir ‘czysty, błyszczący’ lub od schiurer ‘obrońca, opiekun’.

Szejerka - od niemieckiej nazwy osobowej Scheier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schir ‘czysty, błyszczący’ lub od schiurer ‘obrońca, opiekun’.

Szejerke - od niemieckiej nazwy osobowej Scheier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schir ‘czysty, błyszczący’ lub od schiurer ‘obrońca, opiekun’.

Szejerski - od niemieckiej nazwy osobowej Scheier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schir ‘czysty, błyszczący’ lub od schiurer ‘obrońca, opiekun’.

Szejewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejga - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Szejgec - od dawnego szajgec ‘hultaj, łobuz’.

Szejgetz - od dawnego szajgec ‘hultaj, łobuz’.

Szejgiec - od dawnego szajgec ‘hultaj, łobuz’.

Szejgier - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Szejgierowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Szejgis - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Szejk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejler - od niemieckiej nazwy osobowej Seile, ta od apelatywu Seil ‘powróz’.

Szejma - od niemieckiej nazwy osobowej Seimann, ta od imienia Simon, z hebrajskiego Schimeon.

Szejman - od niemieckiej nazwy osobowej Seimann, ta od imienia Simon, z hebrajskiego Schimeon.

Szejmo - od niemieckiej nazwy osobowej Seimann, ta od imienia Simon, z hebrajskiego Schimeon.

Szejn - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejna - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnach - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiner, ta od Scheiner ‘upoważniony pełnomocnik sądowy’.

Szejndroch - w grupie nazwisk pochodzących od szajder, szajdarz ‘człowiek zbierający odpadki drogich metali’, też od niemieckiej nazwy osobowej Seider, ta od średnio-wysoko-niemieckiego side ‘jedwab’ lub od Scheider, a ta od średnio-wysoko-niemieckiego schideman ‘rozjemca’.

Szejner - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiner, ta od Scheiner ‘upoważniony pełnomocnik sądowy’.

Szejnert - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiner, ta od Scheiner ‘upoważniony pełnomocnik sądowy’.

Szejnew - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejniakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnichowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnichowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejniechowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnig - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejno - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnoch - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejny - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szejok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szejpak - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Szejpało - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Szejpok - (Śl) od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Szejpun - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Szejt - od szajt, szajta, sajta ‘polano, szczapa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheit.

Szejtan - od szajt, szajta, sajta ‘polano, szczapa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheit.

Szejtanow - od szajt, szajta, sajta ‘polano, szczapa’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheit.

Szejtar - może od niemieckiej nazwy osobowej Scheiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiten ‘rozłupać; ciąć, rąbać’.

Szejuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Saj-, Szaj, por. imię Isaj w dawnej Polsce wschodniej, dawne saja ‘mańkut’, saja, szaja ‘tkanina jedwabna’, niemieckie nazwy osobowe na Schei-.

Szek - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekal - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekalewicz - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekalis - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekalski - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekaluk - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekel - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekeliński - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekiel - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szekiera - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Szekierka - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Szeklicki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Szekliński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Szekowski - od sak ‘sieć na ryby; wór; sidła na ptaki’, od imiena Isak lub od niemieckiej nazwy osobowej Schak.

Szeksteło - od litewskiej nazwy osobowej Šekštele, Šiekštele.

Szekształło - od litewskiej nazwy osobowej Šekštele, Šiekštele.

Szekształo - od litewskiej nazwy osobowej Šekštele, Šiekštele.

Szeksztełło - od litewskiej nazwy osobowej Šekštele, Šiekštele.

Szekszteło - od litewskiej nazwy osobowej Šekštele, Šiekštele.

Szekuła - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Szekułowski - (Śl) od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Szel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szela - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelach - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelacha - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelachowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelag - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelagiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelagowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelakowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelangiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelangowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelapin - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelar - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szelarski - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szelast - od szelest ‘szmer’.

Szelaszczuk - od szelest ‘szmer’.

Szelaszczyk - od szelest ‘szmer’.

Szelaszkiewicz - od szelest ‘szmer’.

Szelaszkowski - od szelest ‘szmer’.

Szelaszuk - od szelest ‘szmer’.

Szelawa - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelawicki - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelażek - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szeląg - 1390 od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szeląga - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelągiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelągiewski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelągowicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelągowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szeląski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szeląszkiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelązek - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelążak - 1665 od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelążczak - 1714 od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelążek - 1692 od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelążkiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelba - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’.

Szelc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltz, Selz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’, może też od nazwy miejscowej Selz, Selzen.

Szelcel - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltz, Selz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’, może też od nazwy miejscowej Selz, Selzen.

Szelczyk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltz, Selz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’, może też od nazwy miejscowej Selz, Selzen.

Szelczyński - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltz, Selz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’, może też od nazwy miejscowej Selz, Selzen.

Szelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schelder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schelder ‘wędrowny grajek i aktor’.

Szelec - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltz, Selz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’, może też od nazwy miejscowej Selz, Selzen.

Szelech - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelechowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelechowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeleg - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelega - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegacki - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegeniec - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegieniec - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegiewicz - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegowicz - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelegowski - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Szelejak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeleje ‘borówki bagienne’.

Szelejewski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeleje ‘borówki bagienne’.

Szelejko - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeleje ‘borówki bagienne’.

Szelejski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeleje ‘borówki bagienne’.

Szelek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelen - od niemieckiej nazwy osobowej Schellen, ta od nazwy osobowej Schell.

Szelenc - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schellen, ta od nazwy osobowej Schell.

Szelenda - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Szelenda - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelendak - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Szelendak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelenga - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelengiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelengowicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelengowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelenicki - od niemieckiej nazwy osobowej Schellen, ta od nazwy osobowej Schell.

Szelens - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schellen, ta od nazwy osobowej Schell.

Szelep - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepa - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepajło - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepin - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepiński - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepka - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepko - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepow - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelepusta - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szeler - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szelerewicz - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szelerowicz - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szelerski - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Szeles - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelesna - od szelest ‘szmer’.

Szelesny - od szelest ‘szmer’.

Szelest - 1449 od szelest ‘szmer’.

Szelesta - 1634 od szelest ‘szmer’.

Szelestacz - od szelest ‘szmer’.

Szelestowicz - od szelest ‘szmer’.

Szelestowski - od szelest ‘szmer’.

Szelesty - 1598 od szelest ‘szmer’.

Szelesz - od szelest ‘szmer’.

Szelesz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeleszczak - od szelest ‘szmer’.

Szeleszczuk - od szelest ‘szmer’.

Szeleszczyk - od szelest ‘szmer’.

Szeleszczyński - od szelest ‘szmer’.

Szeleszkiewicz - od szelest ‘szmer’.

Szeleszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeleszko - od szelest ‘szmer’.

Szeleszko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeleszkowski - od szelest ‘szmer’.

Szeleszkowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeleszyński - od szelest ‘szmer’.

Szeleścik - 1634 od szelest ‘szmer’.

Szeleściukiewicz - od szelest ‘szmer’.

Szeleściukowicz - od szelest ‘szmer’.

Szeleść - od szelest ‘szmer’.

Szeleśnik - od szelest ‘szmer’.

Szelewa - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelewicki - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelewicz - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelewiecki - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelewiński - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Szelewski - od nazwy miejscowej Szelewo (słupskie, gmina Główczyce) lub Szelejewo (leszczyńskie, gmina Piaski).

Szelęg - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelęgiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelęgowicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelęgowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelępa - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szelężek - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelga - od niemieckiej nazwy osobowej Selg, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Szelgowski - od niemieckiej nazwy osobowej Selg, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Szelich - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelichiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelichowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelichowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelig - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeliga - 1392 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeligan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeliga-Potocki - złożenia brak; Szeliga 1392 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; Potocki 1400 od nazwy miejscowej Potok (częste).

Szeliga-Szeligowski - złożenia brak; Szeliga 1392 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; Szeligowski w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; lub od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szeligiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeligowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga; lub od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szeliha - 1475 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szelik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelikowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelin - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szeling - 1394 od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szelingowic - 1375 od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szelingowski - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szeliński - 1681 od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Szeliski - 1631 od nazwy miejscowej Szeligi (kilka wsi).

Szeliwiak - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelizyc - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeliżak - 1724 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szelka - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szelkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szelkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szell - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szella - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelle - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szelma - 1471 w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szelman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Szelmanowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Szelmeczka, m. - w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szelmeczko - w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szelmek - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szelmicki - w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szelmowski - w grupie nazwisk pochodzących od szelma w staropolszczyźnie ‘drapieżne zwierzę’, też ‘człowiek przebiegły’.

Szeloc - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szeloch - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelong - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelongiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelongowicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelongowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelonkiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelonżek - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szelowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelożyński - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szels - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schels, , ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’.

Szelski - 1664 od nazwy miejscowej Szale (kilka miejscowości).

Szelszyński - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schels, , ta od średnio-wysoko-niemieckiego schëlch, schëlhes ‘zezowaty’.

Szeluch - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelug - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeluga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szelugowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szelukowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szeluńczyk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szelwa - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwach - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwachowski - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwech - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwicki - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwiga - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szelwika - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Szełap - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szełdra - od niemieckiej nazwy osobowej Schelder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schelder ‘wędrowny grajek i aktor’.

Szełech - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szełecho - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szełep - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szełepiński - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szełepka - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szełepko - w grupie nazwisk pochodzących od szelepać ‘szeleścić, wywoływać szum’.

Szełke - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szełkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szełkow - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szełków - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Szełonik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szełucha - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szeleć ‘szaleć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schell, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schöl, schëllic ‘podskakujący, zrywający się gwałtownie’.

Szełucki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Szema - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemakowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemal - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemala - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemalikowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemaniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemaraj - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemaruch - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemaszek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemaszkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemaszko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szembak - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szembecki - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szembek - 1599 od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szembek-Stoeger - złożenia brak; Szembek 1599 od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck; Stoeger brak.

Szember - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szemberg - od niemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Szemberski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szembier - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szembor - 1410 w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szemborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szemborowski - 1655 od nazwy miejscowej Szemborowo (konińskie, gmina Strzałkowo).

Szemborski - od nazwy miejscowej Szembory (siedleckie, gmina Kałuszyn).

Szembrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szembrowski - od nazwy miejscowej Szemborowo (konińskie, gmina Strzałkowo).

Szembur - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szemburski - od nazwy miejscowej Szembory (siedleckie, gmina Kałuszyn).

Szemczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemczyński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemeczko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemek - 1608 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemel - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemela - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemelak - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemelewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemelewski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemelfejnik - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szemelfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szemelfeynik - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szemelowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’.

Szemelpfenig - od niemieckich nazw osobowych Schimmelfennig, Schimmelphennig, te z holenderskiego Schimmelpennink ‘zapleśniały pieniądz (przezwisko skąpca)’.

Szemer - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Szemerej - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Szemerluk - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Szemfel - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szemfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szemfelt - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szemiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiakin - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiako - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiało - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiałojć - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemian - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemicki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiczek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiel - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiela - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemielew - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiełowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemieniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemieniecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemieniow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemień - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemieńczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemieński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemil - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiłowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemioł - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiołek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemiołowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemionek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemioński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiot-Połoczański - złożenia brak; Szemiot brak; Połoczański od nazwy miasta Połock (KrW).

Szemis - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiszewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemiuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemkowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemla - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemlewski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemlij - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemlik - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemliński - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemłej - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Szemo - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemoński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemoszek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szemot - od gwarowego szemot ‘szum’, od gwarowego szemotać ‘szumieć’.

Szemotowicz - od gwarowego szemot ‘szum’, od gwarowego szemotać ‘szumieć’.

Szemotulski - 1420 od nazwy miasta Szamotuły (poznańskie).

Szemowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Szempek - od szempować, szympować ‘łajać’.

Szempeliński - od szempować, szympować ‘łajać’.

Szempiliński - od szempować, szympować ‘łajać’.

Szempiński - od szempować, szympować ‘łajać’.

Szempruch - zapewne od niemieckich nazw osobowych Simprecht, Semprecht, te od imienia złożonego Sindperth.

Szemra - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemraj - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrak - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrał - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrej - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemro - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemroszczyk - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrot - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrowicz - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemróch - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemruch - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemruk - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrukiewicz - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemryk - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szemrzalski - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szen - 1477 od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szena - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenawa - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenbach - odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szenbek - odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szenberg - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Szenberger - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Szenbergier - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg

Szenbor - 1403 w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Szenborn - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Szenczak - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenczowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szend - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szenda - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendak - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendal - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendala - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendał - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendała - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendel - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Szendelski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Szender - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendera - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szenderewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szenderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szenderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szenderów - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szenderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendi - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendiuch - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendla - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Szendle - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Szendler - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendlermajer - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendo - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendoł - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendoła - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendomierski - od nazwy miasta Sandomierz (tarnobrzeskie).

Szendomirski - od nazwy miasta Sandomierz (tarnobrzeskie).

Szendorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendra - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendrak - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendralski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendrecki - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendrewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendro - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendroch - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendryk - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szendyk - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendzielak - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szendzielarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendzielerz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendzielewicz - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szendzielok - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szendzielorz - (Śl) od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendzielosz - (Śl) od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendzikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendzina - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szendziolek - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szendziolorz - (Śl) od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szendziołek - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szendziun - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Szenebek - odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szeneberg - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Szenefeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szenejko - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenek - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenel - (Śl) od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szener - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöner, ta od schön ‘piękny’.

Szenerman - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöner, ta od schön ‘piękny’.

Szenerowski - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöner, ta od schön ‘piękny’.

Szenfel - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szenfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szenfelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szenfels - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szenfelt - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szeniak - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniaszek - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniaszewski - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniawa - od nazwy miejscowej Szaniawa, dziś Szaniawy (siedleckie, gmina Trzebieszów).

Szeniawski - od nazwy miejscowej Szaniawa, dziś Szaniawy (siedleckie, gmina Trzebieszów).

Szenic - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenich - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenichowicz - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenicki - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniec - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniewski - od nazwy miejscowej Szaniawa, dziś Szaniawy (siedleckie, gmina Trzebieszów).

Szeniga - 1413 od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenik - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenikowski - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniszewski - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeniuk - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenk - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenkarski - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szenkaryk - od szynkarz ‘karczmarz’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schinker.

Szenke - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenkel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szenkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szenkiewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenkiewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Szenkin - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenklarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szenkler - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkler, ta od nazwy miejscowej Schinkel.

Szenko - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schenk (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schenke ‘szynkarz’.

Szenkowycz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szenol - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenowicz - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenowski - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szenrok - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Szenróch - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöner, ta od schön ‘piękny’.

Szentag - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szentak - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szentek - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szentkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szentyka - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szenwald - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Szenwalder - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Szenweld - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Szenwelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Szenwieski - 1563 od nazwy miejscowej Szenweza, dziś Krasna Łąka (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Szeń - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szeński - od nazwy miejscowej Szaniec (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Szep - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepalak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepalakowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepałowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szepanek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szepaniak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szepański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Szeparowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Szepc - 1436 od szepc ‘gatunek piwa’.

Szepczyński - od nazwy miejscowej Szepce (sieradzkie, gmina Lututów) lub od szeptać.

Szepe - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepecki - od nazwy miejscowej Szepce (sieradzkie, gmina Lututów).

Szepel - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepela - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelakowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelawa - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelawy - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelewy - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelik - 1662 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepeliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelowy - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepelski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepeluk - 1662 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepeniuk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szeper - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Szeperowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Szepet - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepeta - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepetczycz - 1528 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepetiuk - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepetowiec - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepetowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepetycki - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepetyński - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepf - od szef ‘zwierzchnik, dowódca’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheff.

Szepiatowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepiczak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepiczek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepieciński - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepiećko - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepiećko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepiel - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiela - 1448 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielak - 1386 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielarz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielec - 1432 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielewicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielicz - 1551 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielow - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepielowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepieluk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepieniec - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepieszczak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepiet - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepietek - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepietewski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepietiuk - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepietliwy - 1390 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’; od gwarowego szepietliwy ‘sepleniący’.

Szepieto - 1411 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepietowicz - 1545 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepietowski - 1580 od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepietycz - 1391 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepil - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepilak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiłło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiłowicz - 1517 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepioła - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiołakowic - 1427 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiołka - 1241 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepiotak - 1341 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepiotczycz - 1437 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepiotka - 1445 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepiotko - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepiotowski - 1569 od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepiszczak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepit - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepitko - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepitowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szepka - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepke - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepko - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepkowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepl - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepla - 1571 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szeplak - 1385 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szeplakowicz - 1453 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szeplawa - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szeplawy - 1798 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Scheppler, Schapeler, te od średnio-wysoko-niemeickiego schapelaere ‘rzemieślnik wyrabiający ozdoby na głowę’.

Szeplewicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szeplik - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepluch - 1366 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepławy - 1798 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel; od szepławy ‘ochryply’.

Szepner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schoppner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schope ‘kaftan, kurtka’.

Szepniewski - od nazwy miejscowej Sypniewo (kilka wsi).

Szeponik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepota - 1405 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepoto - 1406 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeppe - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szeppner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schoppner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schope ‘kaftan, kurtka’.

Szeps - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Szepsel - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Szepski - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Szept - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepta - 1786 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptak - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptalin - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptanowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepteruk - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptuch - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptucho - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptun - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptunowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptuń - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptura - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szeptycki - od nazwy miejscowej Szeptycze (KrW).

Szeptyszyń - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepulak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Szepy - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego szep, szop ‘ławnik’ lub od podstawy szep-, por. szept ‘cicha, bezdźwięczna mowa’, szeplenić, seplenić, niemiecka nazwa osobowa Schepp.

Szepytiak - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Szepytowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Szer - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szera - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerachowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeracki - od nazwy miasta Sieradz.

Szeradzan - od nazwy miasta Sieradz.

Szeradzki - od nazwy miasta Sieradz.

Szerafin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Szerafiński - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Szerakowski - od nazw miejscowych Sieraków, Sierakowice (kilka wsi).

Szerameta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeraniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeranowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeraszewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeraszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerba - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerbacz - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerbak - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerban - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerbanowicz - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerbart - od niemieckiej nazwy osobowej Scherbart (h), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schern ‘strzyc’ + bart ‘broda’.

Szerbiński - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerbowski - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherb.

Szerch - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szercha - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szerchan - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szerda - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerder - od niemieckiej nazwy osobowej Scharder, ta od średnioniemieckiego scharden ‘robić szczerby, rysy’.

Szerdukow - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerdykowski - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerdziński - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerecha - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szerechan - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szerechowicz - od gwarowego szercha ‘zły, taki, co się prędko złości’.

Szereda - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szereder - od niemieckiej nazwy osobowej Scharder, ta od średnioniemieckiego scharden ‘robić szczerby, rysy’.

Szeredi - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szeredko - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szeredy - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szeredziński - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeremant - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremata - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremecki - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremenko - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szerement - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szerementa - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremeta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremeti - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremetiński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremetti - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremety - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremetyński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremieciński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremiet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremieta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremietienko - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremietiew - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremietjew - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremieto - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremiota - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremitiew - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremiuk - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremkowski - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremowicz - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremski - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szeremta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szerenga - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Szerengowski - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Szerenos - 1569 od litewskich nazw osobowych Serenas, Saronos.

Szerepi - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerepiotka - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerepita - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerepka - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerepko - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerer - od niemieckiej nazwy osobowej Scherer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharaere, średnioniemieckiego scherer ‘golibroda, fryzjer, postrzygacz sukna’.

Szereszeniewicz - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszeniewski - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszewicz - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszewiec - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszewski - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszowiec - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szereszowski - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Szeretko - od gwarowego czereda ‘obmowa, potwarz’, szeredzić ‘oczerniać’.

Szerewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeręga - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Szeręgowski - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Szerępka - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Szerf - od niemieckiej nazwy osobowej Scherf (f), ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherf ‘drobna moneta, drobny datek’.

Szerfel - od niemieckiej nazwy osobowej Scherf (f), ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherf ‘drobna moneta, drobny datek’.

Szerfenberg - od niemieckiej nazwy osobowej Scharfenberg, ta od nazwy miejscowej Scharfenberg (okolice Drezna).

Szerfer - od niemieckiej nazwy osobowej Scherf (f), ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherf ‘drobna moneta, drobny datek’.

Szerffel - od niemieckiej nazwy osobowej Scherf (f), ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherf ‘drobna moneta, drobny datek’.

Szerge - od szerga ‘oprawca; przezwisko nadawane mieszczanom przez wiesniaków’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherg.

Szergeń - od szerga ‘oprawca; przezwisko nadawane mieszczanom przez wiesniaków’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherg.

Szergiejuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Szergiel - od szerga ‘oprawca; przezwisko nadawane mieszczanom przez wiesniaków’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherg.

Szergowicz - od szerga ‘oprawca; przezwisko nadawane mieszczanom przez wiesniaków’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scherg.

Szerk - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerka - 1408 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerko - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerkszniewski - od litewskich nazw osobowych Serksnis, Serksnys.

Szerksznis - od litewskich nazw osobowych Serksnis, Serksnys.

Szerkus - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerkuz - od niemieckiej nazwy osobowej Scherk, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scherge ‘sługa, posłaniec sądowy’.

Szerla - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerlag - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerlak - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerląg - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerle - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerlej - od niemieckiej nazwy osobowej Scharlei, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharlei ‘szkarłat; purpura’.

Szerlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerlich - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerliński - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerlot - od staropolskiego szarłat ‘purpura; kosztowna tkanina o barwie amarantowej’.

Szerlowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerłat - od staropolskiego szarłat ‘purpura; kosztowna tkanina o barwie amarantowej’.

Szerłomski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerłot - od staropolskiego szarłat ‘purpura; kosztowna tkanina o barwie amarantowej’.

Szerłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Szerm - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szermach - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Szermacher - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Szermak - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Szermak - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szerman - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szermanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szermański - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szermatyński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermer - od niemieckich nazw osobowych Schermer, Schirmer, te od średnioniemieckiego schermer ‘szermierz; grajek’.

Szermerowski - od niemieckich nazw osobowych Schermer, Schirmer, te od średnioniemieckiego schermer ‘szermierz; grajek’.

Szermet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermeta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermeti - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermetyński - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermieniak - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermieto - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermit - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Szermuszyn - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szermuszyń - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Szerner - od niemieckiej nazwy osobowej Schermer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schernere ‘rąbać kości i dzielić mięso na części’.

Szerniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Szernich - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Szerniewicz - 1560 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Szernik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Szerny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Szerocki - od nazwy miejscowej Szyroczec, dziś Serock (miasto, warszawskie).

Szeroczyk - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szeroczyński - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Szeroka - od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szeroki - 1786 od szeroki, ze staropolskiego szyroki.

Szerol - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeromski - od nazwy miejscowej Szeromin (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Szeronos - 1676 od litewskich nazw osobowych Serenas, Saronos.

Szeroszewski - od nazwy miejscowej Sieroszewo (włocławskie, gmina Lubraniec), Sieroszewice (kaliskie, gmina Sieroszewice).

Szerow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeról - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerp - od gwarowego szerpa ‘szarfa’.

Szerpa - od gwarowego szerpa ‘szarfa’.

Szerpak - od gwarowego szerpa ‘szarfa’.

Szerpański - od gwarowego szerpa ‘szarfa’.

Szerstiuk - od wschodniosłowiańskiego šerst’ ‘sierść’.

Szerszanowicz - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszań - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszej - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszen - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniew - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniewicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniewski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniowicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniowski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeniów - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszenowicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszenowski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszeński - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszewicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszewiec - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszewski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszniew - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszniewski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szersznowicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszon - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszon - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszonowicz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszoń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszow - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszulski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszuła - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszun - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszun - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszunowicz - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszuń - od szarszan, szarszon, szarszun ‘długi miecz’.

Szerszuń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszyn - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerszyń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerściennikow - od wschodniosłowiańskiego šerst’ ‘sierść’.

Szerścień - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Szerściuk - od wschodniosłowiańskiego šerst’ ‘sierść’.

Szeruda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeruga - od szaruga ‘deszcz, plucha’.

Szeruga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerul - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerwacki - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szerwczyński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szerwicz - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szerwiel - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szerwiński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szerwyński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Szery - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeryński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzan - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Szerzan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzaniewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzanowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzant - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Szerzen - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzeniewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzputowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Szerzuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzyna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerzyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szerżant - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Szeser - od niemieckiej nazwy osobowej Schosser, określającej pierwotnie ‘poborcę podatkowego’.

Szeser - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeskaz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeski - od nazwy miejscowej Szeszki (KrW).

Szesko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß. w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szesna - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szesny - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szesser - od niemieckiej nazwy osobowej Schosser, określającej pierwotnie ‘poborcę podatkowego’.

Szest - 1429 (Wlkp) od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szest - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestak - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestakow - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestaków - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestało - od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szestek - od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szestiłowski - od nazwy miejscowej Szestiły (KrW).

Szestkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestnik - 1465 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestnikowicz - 1449 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestoń - od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szestopał - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestopałko - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestopałow - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestopołko - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szestowicki - od nazwy miejscowej Szestowicze (KrW).

Szestowiecki - od nazwy miejscowej Szestowicze (KrW).

Szestyński - od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szesz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szesza - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszel - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszełko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszenia - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszeniow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszkis - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszo - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszoł - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszów - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszputowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Szeszuka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszula - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszuta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszuto - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszyła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szeszyłko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sześciak - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciel - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześcierennik - od gwarowego sześciernia ‘koło drewniane w młynie’.

Sześcierników - od gwarowego sześciernia ‘koło drewniane w młynie’.

Sześciła - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciło - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciorka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciórka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciuch - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciuk - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześciurka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Sześko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szet - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szeteja - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetel - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetela - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetelak - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetelnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Nie mogę się zgodzić z informacją podaną na tej stronie o pochodzeniu nazwiska Szetelnicki. Moja rodzina wywodzi się z Ukrainy. Nazwisko Szetelnicki prawdopodobnie powstało od ukraińskiego Setiuk, od setnika w wojskach kozackich. Nigdy jak wieść niesie nie byliśmy kojarzeni z miescowością niemiecką Schattel.
Wiesław Szetelnicki.

Szetelski - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szeter - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’.

Szetera - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’.

Szetin - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetlak - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetler - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetler - od niemieckiej nazwy osobowej Schettler lub od Settler, ta od średnioniemieckiego setel ‘siedziba, miejsce zamieszkania’.

Szetnak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schűttner, ta od średnioniemieckiego schutten ‘ochraniać, chronić’.

Szetnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetny - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szettel - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Szetyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetyna - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szetyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Szew - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe lub od szew.

Szewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewc - 1662 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewcewicz - 1570 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewciów - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewcow - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewcowaniec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewcowianiec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewcowicz - 1565 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewców - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczak - 1667 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczeniuk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczenko - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczewicz - 1551 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczkowski - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczok - (Śl) od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczonek - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczonko - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuga - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuk - 1662 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczukiewicz - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczul - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczulak - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuł - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczun - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuń - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuwaniec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuwianiec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuwieniec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczuwjaniec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczy - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczycz - 1558 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyczak - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyk - 1433 od szewc, ze staropolskiego szwiec lub od szewczyk.

Szewczykiewicz - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyk-Królikowski - złożenia brak; Szewczyk 1433 od szewc, ze staropolskiego szwiec lub od szewczyk; Królikowski 1439 od nazwy miejscowej Królikowo (bydgoskie, gmina Szubin), Królików (konińskie, gmina Grodziec).

Szewczykowicz - 1473 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczykowski - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyków - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczynko - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyński - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyszak - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewczyszyn - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewe - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewel - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewelak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewelańczyk - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewelczuk - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewelie - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeweliński - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewell - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewelow - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeweluk - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeweła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewełło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeweło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewenko - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Szeweńko - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Szewer - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewera - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewerdykowicz-Kowalewski - złożenia brak; Szewerdykowicz- brak; Kowalewski 1388 od nazw miejscowych typu Kowalewo, Kowalów, Kowalowice.

Szewerniak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szewernik - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szewernoga - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewerowski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewerski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewert - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Szeweryn - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szeweryniak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szewiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiako - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiakow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiałło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiało - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiar - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewic - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewica - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiec - 1387 od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewieczek - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewiel - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielenko - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielew - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielewicz - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielewski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewieliński - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielow - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewielów - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewieła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewieło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiera - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewierniowski - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szewiernowski - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Szewierowski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewierski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewiga - 1414 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewil - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiński - od nazw miejscowych Szewnia, Szewno (kilka wsi).

Szewioł - 1481 od imienia Szaweł, to od hebrajskiego ša’ul ‘uproszczony, pożądany’. Imię notowane w Polsce od XII wieku; forma spolonizowana Szaweł, spotykana w źródłach od XIII wieku.

Szewioła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiołek - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewioło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewior - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewióła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewiór - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewirski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewiski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewiuł - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewko - 1550 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Szewlak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewlakow - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewlaków - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewle - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewlik - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewliński - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewluk - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szewoła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeworski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewrański - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewreńczuk - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewruk - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewrysz - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Szewski - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Szewulczak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Szeyna - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Szeża - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeżański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeżenski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeżeński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szeżyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szer-, szyr-, por. szerzyć, szeroki; też od szary.

Szęda - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Szędała - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Szędera - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Szęderłata - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Szędor - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Szędzelorz - 1700 od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szędzielarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szędzielorz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Szędzina - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Szędzioł - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Szędzioł - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szędziołek - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Szędziołek - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Szęfel - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szęfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szęk - od sęk.

Szęklewski - od sęk.

Szęlag - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szęlągowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szęlegiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Szępin - od szempować, szympować ‘łajać’.

Szęsna - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szęsny - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szęstowicki - od szastać ‘wykonywać zamaszyste ruchy; uderzać; trwonić (pieniądze)’.

Szęszok - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szęszoł - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szęszot - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Szęśniak - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szfalski - od niemieckiej nazwy osobowej Schwall, ta od Schwald, skrócenia imienia Oswald lub od średnio-wysoko-niemieckiego swal ‘głębia w rzece; śluza; jar’.

Szfarkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwark, ta od średnioniemieckiego werk, swark ‘ciemne, groźne chmury; zmartwienie, cierpienie’, może też od swar.

Szfedziński - od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.

Szfel - od niemieckiej nazwy osobowej Schwel (l)e, ta od średnio-wysoko-niemieckiego ‘hulaka, pijak’, może też od szweler ‘część powozu’.

Szfer - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Szferkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swëher, swër ‘teść’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego swaer ‘bolesny, nieprzyjemny, ciężki’.

Sziling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Szilling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Sziłajtis-Obiegło - złożenia brak; Sziłajtis- brak; Obiegło od obiegać ‘okrążać biegiem’; od obiegły ‘otoczony, okrążony’.

Szkadłubowicz - od kadłub ‘kadłub koński’.

Szkadun - od szkadun ‘oddział kawalerii, szwadron’.

Szkafarak - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szkafarek - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szkafarowski - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szkalaj - od szkalić, szkalować ‘łajać, szydzić’, od gwarowego szkalarz.

Szkalarz - od szkalić, szkalować ‘łajać, szydzić’, od gwarowego szkalarz.

Szkalarzewicz - od szkalić, szkalować ‘łajać, szydzić’, od gwarowego szkalarz.

Szkalej - od szkalić, szkalować ‘łajać, szydzić’, od gwarowego szkalarz.

Szkaliński - od nazwy miejscowej Skalin (KrW).

Szkalmierski - od nazwy miejscowej Skalmierz (sieradzkie, gmina Błaszki), Skalmierzyce, dawniej Skarbimirz (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Szkalski - od nazwy miejscowej Skała (kilka miejscowości).

Szkałej - od szkalić, szkalować ‘łajać, szydzić’, od gwarowego szkalarz.

Szkałuba - od staropolskiego skałuba, skalba ‘szpara, szczelina’.

Szkałuta - od staropolskiego skałuba, skalba ‘szpara, szczelina’.

Szkamaruk - od skamrać ‘skaleć’, skamra ‘komar’, też od gwarowego szkamrać ‘szemrać, łajać’.

Szkamelski - od skamlać ‘o psie: piszczeć, skowyczeć’.

Szkamruk - od skamrać ‘skaleć’, skamra ‘komar’, też od gwarowego szkamrać ‘szemrać, łajać’.

Szkander - od niemieckiej nazwy osobowej Schander, ta od nazwy miejscowej Schandau.

Szkandera - od niemieckiej nazwy osobowej Schander, ta od nazwy miejscowej Schandau.

Szkandin - od niemieckiej nazwy osobowej Schande, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schande, schandel ‘świeca’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schande ‘wstyd, hańba’.

Szkapa - 1397- od szkapa ‘lichy, chudy koń’.

Szkapiak - od szkapa ‘lichy, chudy koń’.

Szkapic - 1320 od szkapa ‘lichy, chudy koń’.

Szkapka - od szkapa ‘lichy, chudy koń’.

Szkaplewicz - od skapnąć ‘spadać kroplami, ściekać’.

Szkarada - od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkaradek - 1465 od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkaradkiewicz - od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkaradowski - od nazwy miejscowej Szkaradowo (elbląskie, gmina Ryjewo; leszczyńskie, gmina Jutrosin).

Szkarady - 1471 od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkaradzek - 1471 od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkaradziński - od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkarapat - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarapata - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarban - w grupie nazwisk pochodzących od skarb ‘bogactwo, majątek; rzecz drogocenna’, też od imion złożonych typu Skarbimir, Skarbisław.

Szkarbko - w grupie nazwisk pochodzących od skarb ‘bogactwo, majątek; rzecz drogocenna’, też od imion złożonych typu Skarbimir, Skarbisław.

Szkarlak - w grupie nazwisk pochodzących od skarlić, skarleć ‘zmaleć, skarłowacieć’.

Szkarłaciuk - od szkarłat ‘kolor krwi, purpura’.

Szkarłat - od szkarłat ‘kolor krwi, purpura’.

Szkarłatiuk - od szkarłat ‘kolor krwi, purpura’.

Szkarłatowicz - od szkarłat ‘kolor krwi, purpura’.

Szkarłowski - w grupie nazwisk pochodzących od skarlić, skarleć ‘zmaleć, skarłowacieć’.

Szkarodek - (Śl) od szkarada ‘brzydota, potworność’.

Szkarpecki - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarpeta - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarpetowski - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarpij - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.

Szkarupski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skarupa, skarłupa ‘skorupa’.

Szkatulak - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatulna - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatulniak - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatulnik - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatulny - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatulski - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatuła - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkatułka - w grupie nazwisk pochodzących od szkatuła ‘skrzynka na pieniądze lub kosztowności’.

Szkaut - od skaut ‘uczestnik skautingu, ruchu młodzieżowego zapoczątkowanego na początku XX wieku w Wielkiej Brytanii, do którego nawiązywało harcerstwo’.

Szkawran - w grupie nazwisk pochodzących od skowron, skowronek ‘ptak śpiewający’.

Szkawrytko - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego skowroda ‘patelnia’, od wschodniosłowiańskiego skowroda ‘patelnia, panew’.

Szkibel - w grupie nazwisk pochodzących od skiba ‘wąski pas ziemi zaoranej; kawałek chleba’.

Szkibiel - w grupie nazwisk pochodzących od skiba ‘wąski pas ziemi zaoranej; kawałek chleba’.

Szkic - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skic, kicać, skiczka ‘żaba; osoba żywotna’.

Szkica - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skic, kicać, skiczka ‘żaba; osoba żywotna’.

Szkiecin - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skic, kicać, skiczka ‘żaba; osoba żywotna’.

Szkiel - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiela - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkielniuk - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkielonek - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkielski - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiełka - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiełko - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiełkowski - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiełondz - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiert - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skiertać ‘zapalać z trzaskiem zapałki’.

Szkik-Jarmułowicz - złożenia brak; Szkik- brak; Jarmułowicz od imienia staroruskiego Jermoła. Imię, uzywane w Kościele prawosławnym, pochodzi z greckiego Hermólaos, to od Hermes ‘Hermes, posłaniec bogów’ i laos ‘ród, naród’.

Szkil - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkilądź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkilewicz - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkilewski - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiliński - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkilniak - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkilnik - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkilnyk - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiluk - w grupie nazwisk pochodzących od skieł, skiła ‘zły człowiek; zły pies’.

Szkiładz - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiładź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłądz - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłądź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłądż - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłędziów - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłędź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłłądź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłondz - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłondź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłondż - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkiłońdź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkirman - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Szkiruc - od litewskiej nazwy osobowej Skirutis.

Szkiruć - od litewskiej nazwy osobowej Skirutis.

Szkirut - od litewskiej nazwy osobowej Skirutis.

Szkit - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skitać ‘zakitować’, skit ‘pustelnia’.

Szkita - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skitać ‘zakitować’, skit ‘pustelnia’.

Szkita - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skitać ‘zakitować’, skit ‘pustelnia’.

Szkitaliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skitać ‘zakitować’, skit ‘pustelnia’.

Szkitaliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skitać ‘zakitować’, skit ‘pustelnia’.

Szklana - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło.

Szklanecki - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklaniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanka - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanko - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklankowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanna - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklannik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanny - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklano - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklanowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklany - 1763 w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od przymiotnika szklany.

Szklar - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarczuk - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarczyk - 1644 w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarecki - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarek - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarenko - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarewski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarna - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarnik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarny - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarów - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarski - od nazwy miejscowej Szklary (kilka wsi).

Szklaruk - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklaruk-Leonkiewicz - złożenia brak; Szklaruk w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’; Leonkiewicz od imienia Leon, z greckiego Leon, z łacinskiego Leonis. Imię, notowane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od greckiego leon ‘lew’, tłumaczone było też jako Lew.

Szklaryk - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarz - 1536 w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarzewski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarzowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarzyk - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarzyński - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklarżewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklażewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklenicki - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklenik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklennik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło.

Szklinarz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szkliniara - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szkliniarz - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szklinik - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szkliński - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło.

Szkloda - w grupie nazwisk pochodzących od składać ‘złączyć elementy w całość; zgromadzić coś w jednym miejscu’, skład ‘ miejsce magazynowania towarów, sklep; zbiór elementów tworzących całość’.

Szklorz - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło; od szklarz ‘rzemieślnik wstawiający szyby; robotnik w hucie szkła’.

Szkłądź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkłądż - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skilandis, od białoruskiej Skilandz, od polskiego gwarowego skiłańdź, skiłądz ‘żołądek wieprzowy lub barani nadziany salcesonem’.

Szkło - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło.

Szkłowski - w grupie nazwisk pochodzących od szklo ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, od staropolskiego śćkło.

Szkob - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego skoba ‘klamra, zwora’, od gwarowego skoba, skob ‘skobel’, od skobić ‘zdzierać korę z drzew, skórę z zabitego zwierzęcia’.

Szkobel - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkobiński - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego skoba ‘klamra, zwora’, od gwarowego skoba, skob ‘skobel’, od skobić ‘zdzierać korę z drzew, skórę z zabitego zwierzęcia’.

Szkoblewski - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkobliński - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkoc - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkocarz - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkocki - od nazwy kraju Szkocja; od przymiotnika szkocki.

Szkocna - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkocnicki - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkocny - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkocz - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkoczek - w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’; od staropolskiego skoczeń ‘łosoś’.

Szkod - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkoda - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodlarek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkodlarski - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkodliński - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodna - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’; od staropolskiego szkodny ‘przynoszący szkodę’.

Szkodnik - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’; od staropolskiego szkodny ‘przynoszący szkodę’.

Szkodny - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’; od staropolskiego szkodny ‘przynoszący szkodę’.

Szkodo - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodon - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodoń - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodowski - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodziak - 1722 w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodzicz - 1451 w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodzik - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodzin - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkodziński - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkola - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolak - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od dawnego szkolarz ‘uczeń’.

Szkolarenko - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od dawnego szkolarz ‘uczeń’.

Szkolarski - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od dawnego szkolarz ‘uczeń’.

Szkolarz - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od dawnego szkolarz ‘uczeń’.

Szkolik - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolimowski - od nazwy miejscowej Skolimów (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Szkolmowski - od nazwy miejscowej Skolimów (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Szkolniak - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolnicki - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolnik - 1465 w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od staropolskiego szkolnik ‘nauczyciel w szkole elementarnej’.

Szkolnikowski - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od staropolskiego szkolnik ‘nauczyciel w szkole elementarnej’.

Szkolników - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’; od staropolskiego szkolnik ‘nauczyciel w szkole elementarnej’.

Szkolorz - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkolski - od nazwy miejscowej Skulsk, dawniej też Skolsko (konińskie, gmina Skulsk).

Szkoła - 1382 w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkołda - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołek - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkołka - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkołt - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołud - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołuda - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołudek - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołut - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skołuda ‘ciułacz, skąpiec’.

Szkołyk - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkomar - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego skomoroch, skomoroch ‘błazen, kuglarz’, od staropolskiego skomroszyć ‘żyć rozpustnie’.

Szkomruk - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego skomoroch, skomoroch ‘błazen, kuglarz’, od staropolskiego skomroszyć ‘żyć rozpustnie’.

Szkon - w grupie nazwisk pochodzących od skonać ‘zakończyć, dokonać’, od staropolskiego skon ‘rzecz dokonana, uczynek; śmierć, zgon’.

Szkop - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopak - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopański - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopecki - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopek - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopek-Szkopowski - złożenia brak; Szkopek w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać; Szkopowski w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopiak - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopiarek - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopiec - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopiecki - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopik - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopiński - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopkowski - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopniak - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopowicz - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopowiec - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkopowski - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkoradkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkorbut - w grupie nazwisk pochodzących od szkorbut, też skorbut ‘choroba dziąseł ,gnilec’.

Szkorbutowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szkorbut, też skorbut ‘choroba dziąseł ,gnilec’.

Szkorla - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skórło ‘’wymię owcy’.

Szkornik - w grupie nazwisk pochodzących od skor-, por. skorny, skórny ‘prędki, szybki’, skornia, skórnia ‘rodzaj obuwia’.

Szkoropa - w grupie nazwisk pochodzących od skorupa ‘osłona owocu, jajka; rozbite naczynie’.

Szkoruda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkorudzina - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkorupa - w grupie nazwisk pochodzących od skorupa ‘osłona owocu, jajka; rozbite naczynie’.

Szkorupiński - w grupie nazwisk pochodzących od skorupa ‘osłona owocu, jajka; rozbite naczynie’.

Szkorupski - w grupie nazwisk pochodzących od skorupa ‘osłona owocu, jajka; rozbite naczynie’.

Szkoruta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkorz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkoszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skoszać, skosić.

Szkośkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skoszać, skosić.

Szkot - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkota - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotniak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotnicki - od nazwy miejscowej Skotniki (częste).

Szkotnicki - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotnik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkotowicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego skot ‘bydło rogate; dawna jednostka pieniężna’; lub od nazwy etnicznej Szkot.

Szkowron - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od skowron, skowronek ‘ptak śpiewający’.

Szkowrotkin - w grupie nazwisk pochodzących od dawnego skowroda ‘patelnia’, od wschodniosłowiańskiego skowroda ‘patelnia, panew’.

Szkowrytko - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od dawnego skowroda ‘patelnia’, od wschodniosłowiańskiego skowroda ‘patelnia, panew’.

Szkódliński - w grupie nazwisk pochodzących od szkoda ‘strata materialna, ubytek’.

Szkólik - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkólna - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkólnik - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkólny - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkólski - od nazwy miejscowej Skulsk, dawniej też Skolsko (konińskie, gmina Skulsk).

Szkólski - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkółka - w grupie nazwisk pochodzących od szkoła ‘instytucja oświatowa’.

Szkóp - w grupie nazwisk pochodzących od skop ‘kastrowany baran; naczynie na mleko; danina w snopach’; też od skopać.

Szkraba - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabaluk - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabiak - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabik - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabiński - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabiuk - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabko - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabocki - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabski - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrabut - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrapko - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrawan - w grupie nazwisk pochodzących od skrawać ‘ciąć’.

Szkred - w grupie nazwisk pochodzących od skręt ‘pętla, sznur; zakręt’, skręcać.

Szkredka - w grupie nazwisk pochodzących od skręt ‘pętla, sznur; zakręt’, skręcać.

Szkretka - w grupie nazwisk pochodzących od skręt ‘pętla, sznur; zakręt’, skręcać.

Szkriba - w grupie nazwisk pochodzących od skryba ‘pisarz’.

Szkroba - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobacz - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobel - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobisz - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobka - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobocz - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobol - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego skrbiti, od gwarowego skorbanić ‘zmierzwić’, od skorbacz ‘karby na podniebieniu niemowlęcia’, od rosyjskiego sorbet’, ukraińskiego skorbity ‘smucić się’, od czeskiego skribiti ‘oszczędzać’, polskiego skrobać.

Szkrobol - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobut - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkrobut - w grupie nazwisk pochodzących od szkorbut, też skorbut ‘choroba dziąseł ,gnilec’.

Szkrom - w grupie nazwisk pochodzących od skrom ‘tłuszcz, zwłaszcza zajęczy, dawniej środek leczniczy’, skromić ‘poskromić, wstrzymać, skąpić’.

Szkróbka - w grupie nazwisk pochodzących od skrobać ‘zdrapywać, brzydko pisać; drapać’, skrobek ‘skąpiec’; też od skrabać.

Szkruć - w grupie nazwisk pochodzących od skrót ‘forma skrócona; skrócenie czegoś’.

Szkrupski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skrupić (się) ‘przyjąć postać krupek; odbić się na kimś’.

Szkrzydlewski - od nazwy miejscowej Skrzydlewo (gorzowskie, gmina Międzychód).

Szkrzydliński - od nazwy miejscowej Skrzydlna (nowosądeckie, gmina Dobra).

Szkrzypczak - od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Szkrzypczyński - od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Szkrzypek - od skrzypieć ‘piszczeć, chrzęścić’, skrzyp ‘odgłos skrzypienia; roślina zielna’.

Szkubacz - w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Szkubel - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkubeł - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkubera - w grupie nazwisk pochodzących od skubać ‘wyciągać, wyrywać’.

Szkubiel - w grupie nazwisk pochodzących od skobel ‘zgięty pręt żelazny wbity w futrynę drzwi, służący do zamykania’.

Szkuc - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkuciak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkucień - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkucik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkuciński - od nazwy miejscowej Szkucin (kieleckie, gmina Radoszyce).

Szkuciński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkucki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkucko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkuczyński - od nazwy miejscowej Szkucin (kieleckie, gmina Radoszyce).

Szkuć - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkućko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkud - od szkud, skud ‘dawna jednostka monetarna’ lub od skudzić ‘marudzić’.

Szkuda - od szkud, skud ‘dawna jednostka monetarna’ lub od skudzić ‘marudzić’.

Szkudaj - od szkud, skud ‘dawna jednostka monetarna’ lub od skudzić ‘marudzić’.

Szkudelski - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkuderski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skudrać się ‘rozwichrzyć sobie włosy’.

Szkudlaczek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlar - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlara - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlarczyk - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlarek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlarski - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlarz - od staropolskiego szkudło ‘gont’; od szkudlarz ‘gonciarz’.

Szkudleński - 1796 od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlerek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlik - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudliński - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlowic - 1423 od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudlowski - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudła - 1370 od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudłarek - od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudło - 1411 od staropolskiego szkudło ‘gont’.

Szkudnik - od szkud, skud ‘dawna jednostka monetarna’ lub od skudzić ‘marudzić’.

Szkudowski - 1627 od nazwy miejscowej Szkudy (Żmudź).

Szkudro - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego skudrać się ‘rozwichrzyć sobie włosy’.

Szkudziński - od nazwy miejscowej Szkudła (kaliskie, gmina Gołuchów).

Szkul - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkula - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkularek - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkulawik - w grupie nazwisk pochodzących od skulawić ‘okulawić, zrobić kulawym’, od gwarowego skulawy ‘zezowaty’.

Szkulepa - od dawnego szkulepa ‘kobieta stara i szpetna’.

Szkulik - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkulimowski - od nazwy miejscowej Skolimów (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Szkulmowski - od nazwy miejscowej Skolimów (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Szkulnik - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkulski - od nazwy miejscowej Skulsk, dawniej też Skolsko (konińskie, gmina Skulsk).

Szkultecki - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schulte, ta do średnio-wysoko-niemieckiego schultei?e ‘soltys’, a to od łacińskiego scultetus.

Szkultin - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schulte, ta do średnio-wysoko-niemieckiego schultei?e ‘soltys’, a to od łacińskiego scultetus.

Szkultyn - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schulte, ta do średnio-wysoko-niemieckiego schultei?e ‘soltys’, a to od łacińskiego scultetus.

Szkuła - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkułat - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkuło - w grupie nazwisk pochodzących od skulić’ zgiąć; zwinąć (się)’, por. też skolić ‘skamleć’, skuła ‘policzek’.

Szkumin - w grupie nazwisk pochodzących od skumać (się) badać; spoufalać się, zbratać się’ .

Szkup - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Szkupiński - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Szkupko - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Szkupnik - w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.

Szkura - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkurat - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkurda - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skurdelis.

Szkurdz - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skurdelis.

Szkurdziuk - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skurdelis.

Szkurdź - w grupie nazwisk pochodzących od litewskiej nazwy osobowej Skurdelis.

Szkurlat - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkurłat - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkurłata - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkurłatowicz - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkurłatowski - w grupie nazwisk pochodzących od skórłat ‘stara skóra do łatania’, od gwarowego skórat ‘nietoperz’, szkórłat ‘przęslica’.

Szkuryn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkuryński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skor-, por. skory ‘szybki, chętny do czegoś’, skóra.

Szkut - 1482 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkuta - 1482 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkuterski - zapewne od szkuter, szkutarz ‘szyper’.

Szkutiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutni - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutnica - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutnicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutnik - 1494 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’; od szkutnik ‘budujący szkuty’.

Szkutnikiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutowicz - 1700– w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutowski - 1706 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkutt - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw skut-, szkut-, por. staropolskie skuta ‘działanie, praca’, skutać ‘czkać’, skut, szkut ‘chłopak’, skutek ‘następstwo’, szkut , szkuta ‘żaglowo wiosłowy statek rzeczny, używany w XVI XVII wieku do przewozu ładunków’.

Szkwara - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwarek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwarkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwarła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwerko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwir - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szkwyra - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy skwar-, skwier, skwir-, por. skwar, ze staropolskiego skwara ‘upał, spiekota’, skwarek, skwark, skwarka ‘kawałek usmażonej słoniny’.

Szlab - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szlaba - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szlabkowski - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szlabowski - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szlacan - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlach - 1798 od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlacha - od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlachciak - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachcianowski - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachciarski - od szlachter, szlachtarz ‘rzeźnik’.

Szlachcic - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachcicki - 1420 od nazwy miejscowej Szlachcin (poznańskie, gmina Środa Wielkopolska).

Szlachcik - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachcikowski - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachcin - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachciński - 1393 od nazwy miejscowej Szlachcin (poznańskie, gmina Środa Wielkopolska).

Szlachcionek - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachciuk - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachecki - od nazwy miejscowej Szlachta (kilka miejscowości).

Szlacheta - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachetka - 1491 od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachetko - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachetna - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachetny - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachow - od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlachowicz - od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlachowski - od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlacht - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachta - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachter - od szlachter, szlachtarz ‘rzeźnik’.

Szlachtewicz - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachtka - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachton - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachtoń - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachtowicz - 1788 od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachtowski - 1721 od nazwy miejscowej Szlachtowa (nowosądeckie, gmina Szczawnica).

Szlachtun - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlachtycz - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlaczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlaczyński - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szladewski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szladkowski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szladow - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szladowski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szladzak - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szlaf - od niemieckiej nazwy osobowej Schlaf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘sen’ lub Schlaff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘obwisły; słaby’.

Szlafarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlafer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slafaere ‘śpiący, śpioch’.

Szlafczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Schlaf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘sen’ lub Schlaff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘obwisły; słaby’.

Szlaferek - od niemieckiej nazwy osobowej Schlafer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slafaere ‘śpiący, śpioch’.

Szlafka - od niemieckiej nazwy osobowej Schlaf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘sen’ lub Schlaff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘obwisły; słaby’.

Szlafke - od niemieckiej nazwy osobowej Schlaf, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘sen’ lub Schlaff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slaf ‘obwisły; słaby’.

Szlag - 1531 od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlaga - 1445 od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagan - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagar - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlage - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlager - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagier - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagiewicz - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagiński - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagoń - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagor - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagorz - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagos - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagowicz - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagowski - 1747 od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlagór - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagórski - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagrowski - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlagura - od szlagier ‘człowiek wynajęty do obicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Szlaj - w grupei nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szlajer - od niemieckiej nazwy osobowej Schleier, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleiger, slei (e)r ‘welon, woalka’.

Szlajermacher - od niemieckiej nazwy osobowej Schleier, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleiger, slei (e)r ‘welon, woalka’.

Szlajf - od niemieckiej nazwy osobowej Schleif, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleife ‘sanie’ lub ze średnio-wysoko-niemieckiego sleif ‘gładki, śliski’.

Szlajfer - od niemieckiej nazwy osobowej Schleif, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slifaere ‘szlifierz’.

Szlajman - w grupei nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szlajnik - w grupei nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szlak - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlakosz - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlakowski - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlam - 1390 od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlama - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamczyk - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamer - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamiński - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamka - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamowicz - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Szlamp - od niemieckiej nazwy osobowej Schlamp, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slamp ‘biesiada, uczta’.

Szlampek - od niemieckiej nazwy osobowej Schlamp, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slamp ‘biesiada, uczta’.

Szlanda - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlandak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlandakowski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlang - 1423 od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlanga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlank - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlankier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlenker, ta od średnio-wysoko- niemieckiego slenker, slenger ‘proca’.

Szlanp - od niemieckiej nazwy osobowej Schlamp, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slamp ‘biesiada, uczta’.

Szlapa - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapak - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapalski - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapański - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapin - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapiński - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapka - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapkin - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlapo - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlarek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlark - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlarski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlarz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlarzyński - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szlas - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlasa - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlasek - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaski - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaskiewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlasko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlasowski - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlass - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlassa - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaszewski - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaszko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaszyński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaśko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlata - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szlatała - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szlaty - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szlawiński - od nazwy miejscowej Sławno (kilka wsi).

Szlawka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szlawko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szlawski - od nazwy miejscowej Sławsko (konińskie, gmina Rzgów), Sławsk (bydgoskie, gmina Kruszwica), Sława (kilka wsi).

Szlaz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaza - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlazak - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlazek - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlazko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlaźko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlażas - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlażewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlażko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlażyński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlączka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlączko - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlądak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlądzak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szląg - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlągiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlągowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szląk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szląpek - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyć’, szlępać ‘pobrudzić się’.

Szląski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szląskiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szląskowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szląszkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlązak - XVIII w. od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlązakowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlązek - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlązkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlązok - (Śl) od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlążak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlążek - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlążkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlebioda - od swoboda, od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolność, ulga’.

Szlebocki - od swoboda, od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolność, ulga’.

Szlebrowski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Szlechatka - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlecheta - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlechetka - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlechowicz - od szlacha ‘szlachcic rubaszny jako obywatel ziemski; hreczkosiej’.

Szlecht - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlechta - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szlechter - od szlachter, szlachtarz ‘rzeźnik’.

Szledak - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szledakowski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szledziona - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Szlefarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlafer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slafaere ‘śpiący, śpioch’.

Szlefer - od niemieckiej nazwy osobowej Schlafer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slafaere ‘śpiący, śpioch’.

Szleferski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlafer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slafaere ‘śpiący, śpioch’.

Szleg - od staropolskiego Szlaga ‘szlachetka’, także ‘mlot, maczuga’, od gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Szlegel - od niemieckiej nazwy osobowej Schlegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slegel ‘drąg, pałka, maczuga’.

Szleger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlagerr ta od średnio-wysoko-niemieckiego slahen ‘uderzać, rąbać’.

Szlegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schlegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slegel ‘drąg, pałka, maczuga’.

Szlegielmilch - od niemieckiej nazwy osobowej Schlegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slegel ‘drąg, pałka, maczuga’.

Szlegier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlagerr ta od średnio-wysoko-niemieckiego slahen ‘uderzać, rąbać’.

Szlegr - od niemieckiej nazwy osobowej Schlagerr ta od średnio-wysoko-niemieckiego slahen ‘uderzać, rąbać’.

Szleja - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Szlejer - od niemieckiej nazwy osobowej Schleier, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleiger, slei (e)r ‘welon, woalka’.

Szlejewski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Szlejf - od niemieckiej nazwy osobowej Schleif, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleife ‘sanie’ lub ze średnio-wysoko-niemieckiego sleif ‘gładki, śliski’.

Szlejman - w grupie nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szlejski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Szlejzyngier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szlek - w grupie nazwisk pochodzących od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘uderzenie, udar serca, paraliż’.

Szlem - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlema - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlembarski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Szlemborski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Szlemer - od niemieckiej nazwy osobowej Schlemmer, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego schlemmer ‘hulaka, birbant’.

Szlemiński - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlemkiewicz - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlemowicz - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlemp - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyć’, szlępać ‘pobrudzić się’.

Szlempek - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyć’, szlępać ‘pobrudzić się’.

Szlempo - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyć’, szlępać ‘pobrudzić się’.

Szlemski - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Szlencek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlencka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlenczak - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlenczek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlenczka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlenda - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlendak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlendakowski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlendak-Rybak - złożenia brak; Szlendak w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’; Rybak 1494 od ryba, rybak ‘człowiek łowiący ryby’.

Szlendal - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlendar - od niemieckiej nazwy osobowej Schlender , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slenderen ‘błąkac się bez celu’.

Szlendek - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlender - od niemieckiej nazwy osobowej Schlender , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slenderen ‘błąkac się bez celu’.

Szlendok - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlendzak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szleng - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlenga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlenk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlenker - od niemieckiej nazwy osobowej Schlenker, ta od średnio-wysoko- niemieckiego slenker, slenger ‘proca’.

Szlenkier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlenker, ta od średnio-wysoko- niemieckiego slenker, slenger ‘proca’.

Szlenkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlensog - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlensok - (Śl) od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlenzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlenzek - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlenzka - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlenzok - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlenżok - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szleńdak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szleper - od niemieckiej nazwy osobowej Schleper , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleper ‘ten, co coś dźwiga, ciągnie, włóczy’.

Szlepik - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Szlepiński - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Szlepski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Szler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schlarz, por. też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Szles - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlesak - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlesarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szleser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlesicki - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlesier - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlesinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szlesiński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Szless - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szlesser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szleszkowski - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szleszyński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Szleś - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szleter - od niemieckiej nazwy osobowej Schletter , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sliten ‘rozłupywać, zdzierać’.

Szletter - od niemieckiej nazwy osobowej Schletter , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sliten ‘rozłupywać, zdzierać’.

Szletycki - od nazwy miejscowej Szlatyn (zamojskie, gmina Jarczów).

Szletyński - od nazwy miejscowej Szlatyn (zamojskie, gmina Jarczów).

Szlewski - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Szlezak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlezer - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlezinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szlezingier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szlezjer - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlezok - (Śl) od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlezynger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szlezyngier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Szleżanowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlęczek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlęczka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlęczkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlędak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlędakowski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlęg - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlęga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlęk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlęka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlękowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlęndak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlępa - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyć’, szlępać ‘pobrudzić się’.

Szlęzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlęzok - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlężak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szliben - od niemieckiej nazwy osobowej Schleben, ta od nazwy miejscowej Schleben.

Szlichcin - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Szlichciński - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Szlichta - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Szlichter - od niemieckiej nazwy osobowej Schlichrer, ta od slichten ‘gładzić, polerować, ostrzyć’.

Szlichting - od niemieckiej nazwy osobowej Schlichting, ta od nazwy miejscowej Schlichting lub od średnio-wysoko-niemieckiego slihting ‘ten, który zabiega o załagodzenie sporu’.

Szlichtinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlichting, ta od nazwy miejscowej Schlichting lub od średnio-wysoko-niemieckiego slihting ‘ten, który zabiega o załagodzenie sporu’.

Szlichtingier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlichting, ta od nazwy miejscowej Schlichting lub od średnio-wysoko-niemieckiego slihting ‘ten, który zabiega o załagodzenie sporu’.

Szlichtyng - od niemieckiej nazwy osobowej Schlichting, ta od nazwy miejscowej Schlichting lub od średnio-wysoko-niemieckiego slihting ‘ten, który zabiega o załagodzenie sporu’.

Szlief - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szliep - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Szlif - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szlifarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifiarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifierczyk - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifierski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifierz - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifiński - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szlifirczyk - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifirski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifirz - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlifisz - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlik - od niemieckiej nazwy osobowej Schlick.

Szlim - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Szliman - od niemieckiej nazwy osobowej Schliemann.

Szlimok - (Śl) od ślimak.

Szlimski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Szlindak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Szlinder - od niemieckiej nazwy osobowej Schlender , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slenderen ‘błąkac się bez celu’.

Szling - od niemieckiej nazwy osobowej Schling , ta od średnio-wysoko-niemieckiego slink ‘brzeg, krawędź; krata’.

Szlinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schling , ta od średnio-wysoko-niemieckiego slink ‘brzeg, krawędź; krata’.

Szlingier - od niemieckiej nazwy osobowej Schling , ta od średnio-wysoko-niemieckiego slink ‘brzeg, krawędź; krata’.

Szlingiert - od niemieckiej nazwy osobowej Schling , ta od średnio-wysoko-niemieckiego slink ‘brzeg, krawędź; krata’.

Szliniarz - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Szlinka - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Szlinke - (Pom) od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Szlinkiert - od niemieckiej nazwy osobowej Schling , ta od średnio-wysoko-niemieckiego slink ‘brzeg, krawędź; krata’.

Szliński - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Szlip - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Szlipek - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Szlis - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szlisik - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szliski - od śliski ‘mający gładką, wilgotną powierzchnię’.

Szlisz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szliszewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szliszka - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szliszka, m. - od śliski ‘mający gładką, wilgotną powierzchnię’.

Szliśka - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szliter - od niemieckiej nazwy osobowej Schlitter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slite ‘sanie’, schlitter ‘ten, co wyrabia sanki’.

Szlitter - od niemieckiej nazwy osobowej Schlitter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slite ‘sanie’, schlitter ‘ten, co wyrabia sanki’.

Szliwa - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Szliwarek - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Szliwe - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Szliwian - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Szliwiński - od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Szliwka - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Szliz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szlizewski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców) lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Szliżewski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców) lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Szloch - 1479 od szloch ‘płacz’.

Szlocha - od szloch ‘płacz’.

Szloda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słod-, por. słodzić, słód ‘skiełkowane ziarno zbóż ,surowiec w piwowarstwie’, słodki.

Szlode - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słod-, por. słodzić, słód ‘skiełkowane ziarno zbóż ,surowiec w piwowarstwie’, słodki.

Szlom - (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szloma - 1424 (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlomka - 1427 (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlomkowski - (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlomowicz - (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlomski - (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlongiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szlonkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Szlonskiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlonsok - (Sl) od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlonszkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlonzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlonzkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlonzok - (Śl) od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Szlopa - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szlopek - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szloper - od niemieckiej nazwy osobowej Schleper , ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sleper ‘ten, co coś dźwiga, ciągnie, włóczy’.

Szlosar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlosarczk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlosarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlosarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szloser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlosman - od niemieckiej nazwy osobowej Schloßmann.

Szlosmann - od niemieckiej nazwy osobowej Schloßmann.

Szlosorz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlosowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlosser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlot - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szlotała - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szlotawa - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szloz - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlozak - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlozarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlozecki - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlozer - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlozowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; por. gwarowe szlos ‘zamek’.

Szlósarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlubowski - od nazw miejscowych Ślubów, Ślubowo (kilka wsi).

Szlubul - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Szlucha - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szluchcic - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szluchcik - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szlucho - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szlucko - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szluczewski - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szluczyk - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szlufarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlufciak - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szlufciak - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szlufcik - od gwarowego szlucha, szlufa ‘kobieta niechlujna’.

Szlufcik - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szlufik - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szlufiński - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szluforski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Szlufowski - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Szluga - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Szlugaj - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Szlugajski - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Szlugowicz - od sługa ‘służący’, służyć ‘pracować u kogoś, posługiwać; być do czyjejś dyspozycji’.

Szluk - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szluka - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szlukat - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szluker - od niemieckiej nazwy osobowej Schlücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slucken ‘połykać’.

Szlukier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlücker, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slucken ‘połykać’.

Szlum - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Szluma - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Szlumczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Szlumka - 1430 (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szlupik - od słup ‘bal; pień drzewa’.

Szlupowicz - od słup ‘bal; pień drzewa’.

Szlus - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szlusar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlusarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlusarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlusarewicz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlusarz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szluse - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szlusik - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluszy - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluszyński - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluś - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluza - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusar, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Szluze - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzny - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzy - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szluzys - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szlużewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Szlużewski-Paszki - złożenia brak; Szlużewski- brak; Paszki od imion na Pa-, typu Paweł, Pakosław lub od apelatywów typu pasza.

Szłaba - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szłabert - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szłabowicz - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szłabun - od słaby’odznaczający się małą siłą fizyczną; wątły’.

Szłachetka - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szłachta - od szlachta ‘klasa społeczna wyodrębniona z rycerstwa, mająca dziedziczne przywileje i prawa’, ze staropolskiego ślachta, ślechta.

Szłada - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Szłaj - w grupei nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szłajko - w grupei nazwisk pochodzących od szlaja ‘niechluj’, szlajka ‘kobieta złego prowadzenia’lub od niemieckiej nazwy osobowej Schleie, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego slite, schlite ‘ryba lin’, Schleie ‘rybak; handlarz ryb’.

Szłakajć - od litewskiej nazwy osobowej Šlakatis.

Szłakajtys - od litewskiej nazwy osobowej Šlakatis.

Szłandera - w grupie nazwisk pochodzących od słany ‘wysłany’, słać ‘wysłać’, też od słaniać.

Szłankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od słany ‘wysłany’, słać ‘wysłać’, też od słaniać.

Szłański - w grupie nazwisk pochodzących od słany ‘wysłany’, słać ‘wysłać’, też od słaniać.

Szłańszok - w grupie nazwisk pochodzących od słany ‘wysłany’, słać ‘wysłać’, też od słaniać.

Szłap - 1405 w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapa - 1339 w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapacki - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapak - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapata - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapczyński - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapek - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapicz - 1440 w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapieka - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapieko - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapik - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzic, deptać’.

Szłapin - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szłapiński - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szłapka - 1514 w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szłapo - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szłapski - w grupie nazwisk pochodzących od szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Szłasz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych Sławobor, Sławomir lub też od słać.

Szłaśna - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szłaśnik - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szłaśny - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Szłata - w grupie nazwisk pochodzących od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Szławieniec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szławień - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szławin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szławiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szłęga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Szłod - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słod-, por. słodzić, słód ‘skiełkowane ziarno zbóż ,surowiec w piwowarstwie’, słodki.

Szłoda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słod-, por. słodzić, słód ‘skiełkowane ziarno zbóż ,surowiec w piwowarstwie’, słodki.

Szłodziński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słod-, por. słodzić, słód ‘skiełkowane ziarno zbóż ,surowiec w piwowarstwie’, słodki.

Szłoiński - w grupie nazwisk pochodzących od słój ‘roczna warstwa drewna w przekroju pnia drzewa; naczynie szklane’.

Szłojda - w grupie nazwisk pochodzących od słój ‘roczna warstwa drewna w przekroju pnia drzewa; naczynie szklane’.

Szłojdo - w grupie nazwisk pochodzących od słój ‘roczna warstwa drewna w przekroju pnia drzewa; naczynie szklane’.

Szłom - 1394 od staropolskiego szłom ‘hełm’.

Szłomiak - od staropolskiego szłom ‘hełm’.

Szłomow - 1471 od staropolskiego szłom ‘hełm’.

Szłomowic - 1405 od staropolskiego szłom ‘hełm’.

Szłopa - od słop ‘potrzask na zwierzęta’.

Szłopiński - od słop ‘potrzask na zwierzęta’.

Szłotik - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od słota ‘plucha, długotrwały deszcz’.

Szłotnik - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od słota ‘plucha, długotrwały deszcz’.

Szłowieniec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szłowień - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sław-, por. sławić, sława, imiona złożone typu Sławomir.

Szłucki - od nazwy miejscowej Słucz (łomżyńskie, gmina Radziłów), Słuck (miasto, KrW).

Szłuiński - w grupie nazwisk pochodzących od słój ‘roczna warstwa drewna w przekroju pnia drzewa; naczynie szklane’.

Szłuka - od szlukać ‘uderzać pięścią’.

Szłum - 1415 od staropolskiego szłom ‘hełm’.

Szłup - od słup ‘bal; pień drzewa’.

Szłyk - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłykaniec - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłykiewicz - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłykow - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłykowicz - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłykowski - od dawnego szłuk ‘rodzaj czapki z futrem’.

Szłysz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw słuch-, słusz-, słysz-, por. słuchać, słuch, słyszeć, posłuszny.

Szłyszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw słuch-, słusz-, słysz-, por. słuchać, słuch, słyszeć, posłuszny.

Szmacaj - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmach - 1376 od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachaj - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachło - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachoń - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmachowic - od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niepokaźny’.

Szmaciarczyk - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaciarski - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaciarz - 1660 od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaciasz - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmacina, m. - 1405 od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaciński - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaczek - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmadryło - od gwarowego szmader ‘brudas’, szmadrać ‘brudzić’.

Szmaga - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagacz - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagaj - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagala - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagalski - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagała - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagara - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagarewicz - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagaris - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagarys - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagarzewski - od nazw miejscowych Smogorzów, Smogorzewo (kilka wsi).

Szmagiel - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagieliński - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagielski - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagier - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagierewski - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagierowski - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmagiński - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmaglewski - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmaglik - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagliński - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagła - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagło - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagły - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagoń - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagorzewski - od nazw miejscowych Smogorzów, Smogorzewo (kilka wsi).

Szmagulski - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmagur - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmaida - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmaidel - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmaj - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmaja - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajda - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdel - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajder - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Szmajderman - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Szmajdewicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdka - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdo - 1462 od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdowicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajduch - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdziak - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdzik - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajdziński - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajek - 1457 od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajewski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajke - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajkowicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajkowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajło - od neimieckiej nazwy osobowej Schmeil.

Szmajłowicz - od neimieckiej nazwy osobowej Schmeil.

Szmajnta - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmajs - od neimieckiej nazwy osobowej Schmeiß (er), ta od smi?en ‘smarować; uderzać’.

Szmajser - od neimieckiej nazwy osobowej Schmeiß (er), ta od smi?en ‘smarować; uderzać’.

Szmak - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmakow - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmakowski - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmaków - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmakulski - w grupie nazwisk pochodzących od smak ‘zmysł rozpoznawania właściwości potrwa; chęć jedzenia’.

Szmal - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmala - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalc - 1421 od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Szmalcel - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmalczewski - od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Szmalec - 1798 od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Szmalewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmall - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmalter - od niemieckiej nazwy osobowej Schmelter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelten ‘topnieć, topić’.

Szmalz - (Śl) od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Szmał - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szmałda - od gwarowego smoł d ‘zębrzyca, gatunek rośliny’.

Szmałek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw smal-, szmal-, por. smalić ‘przypiekać ogniem; grzać, piec’, niemiecka nazwa osobowa Schmal.

Szman - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmand - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmanda - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmandała - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmandt - (Pom) od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmandziak - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmandzich - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmanek - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmangiewicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmania - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmaniak - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmaniewicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmankiewicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmanko - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmankowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmanowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmanta - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmańda - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmańdziak - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmańdzik - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmańko - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmańkowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmański - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmańta - od gwarowego szmańda ‘dziewczyna źle się prowadząca’.

Szmar - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmara - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmaraj - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmarc - od smardz, smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Szmargalski - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmargowski - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmarkiewicz - od smark ‘wydzielina z nosa’, smarkać ‘wycierać nos’.

Szmarkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmarkowski - od smark ‘wydzielina z nosa’, smarkać ‘wycierać nos’.

Szmaro - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmaroń - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmarow - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmarowski - w grupie nazwisk pochodzących od smar ‘substancja olejowa używana do smarowania’, smarować ‘wcierać coś; brudzić; mazać’.

Szmarz - od smardz, smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Szmarż - od smardz, smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Szmat - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmata - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatała - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatałowski - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatin - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatiuk - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatka - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatkiewicz - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatko - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatlach - (Śl) od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatlak - 1415 od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatloch - od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatlok - od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatłoch - od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatłocha - (Śl) od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatłok - od dawnego smatlak ‘słaby, niedołęga’, smatlać, szmatłać ‘iść powoli, powłóczyć nogami’.

Szmatnik - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatola - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatoła - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatołowski - 1738 od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatoński - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatowicz - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatula - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatulski - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatuła - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmatyński - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmaus - od szmaus ‘uczta, biesiada; żarłok’.

Szmausz - od szmaus ‘uczta, biesiada; żarłok’.

Szmauz - od szmaus ‘uczta, biesiada; żarłok’.

Szmądrowski - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmechel - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmechil - (Śl) od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmecht - od gwarowego smoktać, smechtać ‘głaskać’.

Szmechta - od gwarowego smoktać, smechtać ‘głaskać’.

Szmed - 1392 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmeda - 1497 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmedel - 1495 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmedziuk - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmeichel - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmeider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Szmej - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmeja - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejchel - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmejda - 1617 od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejdel - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejdl - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejdo - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejduch - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejke - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejkowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmejło - od neimieckiej nazwy osobowej Schmeil.

Szmekel - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmekiel - od niemieckich nazw osobowych Schnechel, Scmechil, te od średnio-wysoko-niemieckiego smaehe ‘mały, niski, niewidoczny’.

Szmel - od neimieckiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmela - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmelak - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmelc - 1435 od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcer - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcerz - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcik - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcuch - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcych - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelcyrz - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelczerczyk - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelczewski - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelczyk - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelczyński - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelczyrz - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelec - od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmelich - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmelik - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmelkowski - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmell - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Szmelter - od niemieckiej nazwy osobowej Schmelter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelten ‘topnieć, topić’.

Szmelterowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmelter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelten ‘topnieć, topić’.

Szmelz - (Pom) od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmendera - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmeńdziuk - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmer - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmerak - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmerd - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Szmerda - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Szmerdt - (Śl) od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Szmerek - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmergal - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmergalski - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmergał - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmergała - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmergiel - 1559 od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmergiel - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmerk - od gwarowego smerek, smrek ‘świerk’.

Szmerk - (Pom) od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmerka - od gwarowego smerek, smrek ‘świerk’.

Szmerka - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmerkowicz - od gwarowego smerek, smrek ‘świerk’.

Szmerling - od niemieckiej nazwy osobowej Schmerling, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smerlinc ‘ryba śliz, kiełb’.

Szmerliński - od szmerla ‘ryba piskorzowata’ lub od sperlić się ‘palić się licho’.

Szmerło - od szmerla ‘ryba piskorzowata’ lub od sperlić się ‘palić się licho’.

Szmeruk - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmeter - od smotrzyć, smatrzyć ‘zbierać’.

Szmeterowicz - od smotrzyć, smatrzyć ‘zbierać’.

Szmędrowski - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmędziuk - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmiarowski - od nazwy miejscowej Śmiarowo (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Szmic - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitz, będącej patronimicum od Schmid.

Szmicel - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitz, będącej patronimicum od Schmid.

Szmicer - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitzer, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo smitzen ‘wyciągać coś; smagać, chłostać’.

Szmicerek - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitzer, ta od średnio-wysoko-niemieckeigo smitzen ‘wyciągać coś; smagać, chłostać’.

Szmich - od śmiech.

Szmichowski - od nazw miejscowych Śmiechów, Śmiechowice (kilka wsi).

Szmicki - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitz, będącej patronimicum od Schmid.

Szmiczek - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitz, będącej patronimicum od Schmid.

Szmid - 1381 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmida - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidecki - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidek - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidel - 1495 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmider - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidke - (Pom) od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmid-Kowalski - złożenia brak; Szmid 1381 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t); Kowalski 1357 od nazwy miejscowej Kowale (częste) lub od kowal.

Szmidkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidla - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidlin - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidman - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidsfelden - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidtgal - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidtka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidtke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidtko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidt-Kowalski - złożenia brak; Szmidt od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t); Kowalski 1357 od nazwy miejscowej Kowale (częste) lub od kowal.

Szmidtkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmidziński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmiech - od śmiech.

Szmiechel - od śmiech.

Szmiechowski - od śmiech.

Szmied - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmiedt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmiegiel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiegielski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmieja - (Śl) od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Szmiel - od śmiały ‘odważny’.

Szmiela - od śmiały ‘odważny’.

Szmielak - od śmiały ‘odważny’.

Szmielew - od śmiały ‘odważny’.

Szmielewski - od śmiały ‘odważny’.

Szmielik - od śmiały ‘odważny’.

Szmieliński - od śmiały ‘odważny’.

Szmielkiewicz - od śmiały ‘odważny’.

Szmielkin - od śmiały ‘odważny’.

Szmieloff - od śmiały ‘odważny’.

Szmielow - od śmiały ‘odważny’.

Szmielów - od śmiały ‘odważny’.

Szmieluk - od śmiały ‘odważny’.

Szmiera - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Szmierek - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Szmiergalski - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmierszala - (Śl) od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Szmieszek - od śmiech.

Szmieszniak - od śmiech.

Szmig - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiga - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigalew - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigalski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiganowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigas - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigelski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiger - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigera - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigero - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigiel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigielok - (Śl) od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigielski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigielski-Śmiechowski - złożenia brak; Szmigelski od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; Śmiechowski od nazw miejscowych Śmiechów, Śmiechowice (kilka wsi).

Szmigieł - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigien - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigień - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigier - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigiera - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigierd - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigierewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigiero - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigierzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigiewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigin - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigir - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigirewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmigier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego Siegen ‘wyginać, spajać’.

Szmigla - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiglak - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmiglewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigon - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigoń - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigulak - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigulan - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigulski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmigura - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmija - (Śl) od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Szmik - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmike - (Śl) od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmikowski - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmil - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmilas - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmilewski - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmilgin - od litewskiej nazwy osobowej Smilginis.

Szmiliński - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmilnik - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmilski - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmiłek - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmiłyk - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmirek - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Szmirgalski - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmirkowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Szmirowicz - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Szmirowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Szmirski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Szmiszka - (Pom) od śmiech.

Szmiszke - (Pom) od śmiech.

Szmit - 1504 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitak - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitek - 1427 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitkie - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitkiewicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitter - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smitte ‘kuźnia’.

Szmittka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmittko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmitz - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schmitz, będącej patronimicum od Schmid.

Szmogała - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmogier - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmogierewski - od dawnego smogorz ‘torf; błoto’.

Szmogoła - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmogula - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmoguła - od smagać, też od gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’.

Szmok - w grupie nazwisk pochodzących od smok ‘mityczny potwór skrzydlaty z ogonem węża’, przenośnie ‘olbrzym’, też od staropolskiego smoczyć ‘zmoczyć’.

Szmokaluk - w grupie nazwisk pochodzących od smok ‘mityczny potwór skrzydlaty z ogonem węża’, przenośnie ‘olbrzym’, też od staropolskiego smoczyć ‘zmoczyć’.

Szmol - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmola - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmolc - 1396 od staropolskiego szmelc, szmalc ‘rodzaj emalii do metali’.

Szmolda - od gwarowego smoł d ‘zębrzyca, gatunek rośliny’.

Szmolec - od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Szmolewski - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmoliński - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmolka - 1438 (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmolke - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmoll - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmolowicz - 1453 (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmolowski - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.

Szmołda - od gwarowego smoł d ‘zębrzyca, gatunek rośliny’.

Szmondrowski - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmonia - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmoniak - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmoniewski - od nazwy miejscowej Smuniew (siedleckie, gmina Repki).

Szmonin - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmonowicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmoń - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Szmorąg - od gwarowego smoręga ‘pasmo brudu’.

Szmorgul - od gwarowego smorgać ‘szczypać, rwać; pić’.

Szmorgun - od gwarowego smorgać ‘szczypać, rwać; pić’.

Szmorhun - (Śl) od gwarowego smorgać ‘szczypać, rwać; pić’.

Szmorung - od gwarowego smoręga ‘pasmo brudu’.

Szmot - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmota - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmotalski - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmotała - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmotuły - 1453 od nazwy miasta Szamotuły (poznańskie).

Szmoty - od szmata ‘kawałek podartej tkaniny; pogardliwie o człowieku mającym słaby charakter; podarte, zniszczone ubranie’.

Szmuc - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmucer - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smutzen ‘usmiechać się’.

Szmucerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smutzen ‘usmiechać się’.

Szmucik - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmuciński - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmuda - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmudanowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmude - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmudel - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmudki - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmudonowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmudrowski - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmudziński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Szmug - w grupie nazwisk pochodzących od smuga, smug ‘pręga, pasmo, ślad’.

Szmuga - w grupie nazwisk pochodzących od smuga, smug ‘pręga, pasmo, ślad’.

Szmugiel - od gwarowego szmugiel ‘nielegalny handel’.

Szmugielski - od gwarowego szmugiel ‘nielegalny handel’.

Szmuglewski - od gwarowego szmugiel ‘nielegalny handel’.

Szmuguń - w grupie nazwisk pochodzących od smuga, smug ‘pręga, pasmo, ślad’.

Szmuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy smuk-, por. dawne smuk ‘smuga’, smukać dawniej ‘cmokać; muskać coś ręką’, smykać ‘skubać; czmychać, przemykać, kraść’.

Szmukała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy smuk-, por. dawne smuk ‘smuga’, smukać dawniej ‘cmokać; muskać coś ręką’, smykać ‘skubać; czmychać, przemykać, kraść’.

Szmukier - od gwarowego szmugiel, szmuker ‘przyrząd do okadzania uli’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmucker, ta od średnio-wysoko-niemickiego smucken, smücken ‘wyginać, spajać; ubierać się’.

Szmuklarz - od szmuklerz ‘rzemieślnik wyrabiający pasmanterię, pasamonik’.

Szmukler - od szmuklerz ‘rzemieślnik wyrabiający pasmanterię, pasamonik’.

Szmuklerski - od szmuklerz ‘rzemieślnik wyrabiający pasmanterię, pasamonik’.

Szmuklerz - od szmuklerz ‘rzemieślnik wyrabiający pasmanterię, pasamonik’.

Szmukrowski - od gwarowego szmugiel, szmuker ‘przyrząd do okadzania uli’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmucker, ta od średnio-wysoko-niemickiego smucken, smücken ‘wyginać, spajać; ubierać się’.

Szmuksta - od litewskiej nazwy osobowej Šmukšta.

Szmukszta - od litewskiej nazwy osobowej Šmukšta.

Szmul - 1454 (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmula - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulach - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulak - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulakowski - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulański - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulc - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulczyk - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulczyński - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulec - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulek - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulew - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulewicz - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulewski - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulicka - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulik - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulikowski - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulka - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulkiewicz - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulkis - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulkowski - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulski - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmulta - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmułkowska - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Szmunde - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmundiak - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmundrowski - od gwarowego smędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Szmundziak - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmuniewski - od nazwy miejscowej Smuniew (siedleckie, gmina Repki).

Szmura - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmuraj - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurało - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurej - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurka - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurko - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurkowski - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurlik - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurłło - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurło - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurna - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurny - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurowski - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurski - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmuryła - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmuryło - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmurzyński - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Szmus - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmusik - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmuski - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmusz - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmuszkiewicz - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmuszko - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmuszkowicz - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmuszowski - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Szmut - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Szmutkiewicz - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Szmutko - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Szmutkowski - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Szmutz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmutzek - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmyc - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Szmyciński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmyczek - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyczka - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyczyk - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyczykiewicz - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyd - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmyda - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydki - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydtka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydtke - (Pom) od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydyński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydzik - 1645 od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmydziński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmyga - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmyganowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmygel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmygiel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmygielski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmygin - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmyglewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmygun - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Szmyk - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmykowski - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyków - od smyk ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Szmyl - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmyła - od imienia złożonego Smil, to od S + miły, por. miły.

Szmyndziuk - od smąd ‘dym, swąd’.

Szmyr - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyra - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrczyk - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrek - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrgała - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmyrgałło - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmyrgało - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmyrgołło - (Śl) od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Szmyrka - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrko - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrnik - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmyro - od gwarowego smerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Szmyrski - od szmer ‘cichy odgłos, szelest’, szmerać, szemrać ‘wydawać szmer, mówić cicho’.

Szmyt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmyta - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytek - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytki - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytkie - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytkiewicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytkowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Szmytrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmitter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smitte ‘kuźnia’.

Szmytt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Sznabel - od szabel ‘w fortepianie skórka łosiowa na młotku strunowym’.

Sznaber - od szaber ‘narzędzie do puszczania krwi’.

Sznabowicz - od gwarowego sztaba ‘gęba, dziób’.

Sznage - od niemieckiej nazwy osobowej Schnagge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snake ‘komar’.

Sznagier - od niemieckiej nazwy osobowej Schnagge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snake ‘komar’.

Sznaider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznaidrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznaj - od niemieckiej nazwy osobowej Schnei, ta może od nazwy miejscowej Schnee, z sned ‘bagno, teren podmokły’.

Sznajd - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajda - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajdar - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajder - 1495 od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajderla - 1584 od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajderowicz - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajderowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajderski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajderuk - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdor - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdorowicz - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdowicz - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajdowski - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajdrowicz - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdruk - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdrzik - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajdrzyk - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznajduch - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajdziński - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznajkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnei, ta może od nazwy miejscowej Schnee, z sned ‘bagno, teren podmokły’.

Sznajper - od niemieckiej nazwy osobowej Schnappet, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snappen ‘gaworzyc, paplać’.

Sznajser - od gwarowego sznajser ‘nóż stolarski’.

Sznal - od gwarowego sznal ‘nożyk garncarski’.

Sznalewicz - od gwarowego sznal ‘nożyk garncarski’.

Sznalski - od gwarowego sznal ‘nożyk garncarski’.

Sznap - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznapek - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznaper - od niemieckiej nazwy osobowej Schnappet, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snappen ‘gaworzyc, paplać’.

Sznapik - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznapka - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznapowicz - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznapp - od sznapa, sznapka ‘wódka, gorzałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnapp.

Sznar - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznara - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznarewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznarkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznarkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnarr, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snarren ‘skrzypieć, chrapać’, por. też gwarowe sznara ‘wódka gorzka’.

Sznas - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Sznase - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Sznasza - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Sznatala - (Śl) od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Sznayder - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznayderowicz - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznaza - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Sznaze - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Sznecel - od sznycel ‘kotlet bity lub siekany’.

Sznecer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Szned - od niemieckiej nazwy osobowej Schnöd (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego snoede ‘ubogi, nędzny’.

Szneda - od niemieckiej nazwy osobowej Schnöd (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego snoede ‘ubogi, nędzny’.

Sznedka - od niemieckiej nazwy osobowej Schnöd (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego snoede ‘ubogi, nędzny’.

Sznedler - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznedowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnöd (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego snoede ‘ubogi, nędzny’.

Szneider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Szneidrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznej - od niemieckiej nazwy osobowej Schnei, ta może od nazwy miejscowej Schnee, z sned ‘bagno, teren podmokły’.

Sznejda - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Sznejder - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznejdrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznejko - od niemieckiej nazwy osobowej Schnei, ta może od nazwy miejscowej Schnee, z sned ‘bagno, teren podmokły’.

Sznejkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnei, ta może od nazwy miejscowej Schnee, z sned ‘bagno, teren podmokły’.

Sznejser - od gwarowego sznajser ‘nóż stolarski’.

Sznek - od niemieckiej nazwy osobowej Schnck, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snecke ‘ślimak’.

Szneka - od niemieckiej nazwy osobowej Schnck, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snecke ‘ślimak’.

Szneke - od niemieckiej nazwy osobowej Schnck, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snecke ‘ślimak’.

Sznekowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnck, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snecke ‘ślimak’.

Sznel - od niemieckiej nazwy osobowej Schnell, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snel ‘szybki, mocny; dzielny’.

Sznela - od niemieckiej nazwy osobowej Schnell, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snel ‘szybki, mocny; dzielny’.

Szneler - od szneler ‘urządzenie w broni palnej zwalniające spust przy każdym dotknięciu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schneller.

Sznelewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnell, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snel ‘szybki, mocny; dzielny’.

Szneliński - od niemieckiej nazwy osobowej Schnell, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego snel ‘szybki, mocny; dzielny’.

Szneller - od szneler ‘urządzenie w broni palnej zwalniające spust przy każdym dotknięciu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schneller.

Sznepf - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Sznepka - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Szneps - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Szner - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznerek - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznerr - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznerski - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznerys - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Szniak - od gwarowego śniak ‘grzyb siniak, podgrzybek’.

Szniakiewicz - od gwarowego śniak ‘grzyb siniak, podgrzybek’.

Szniako - od gwarowego śniak ‘grzyb siniak, podgrzybek’.

Szniarowski - od nazwy miejscowej Śmiarowo (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Sznic - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Sznicar - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznicer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznicza - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Sznid - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Sznider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Sznidko - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Szniela - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Szniger - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnioniemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Sznigier - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnioniemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Sznigir - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnioniemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Sznigirewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnioniemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Sznik - od gwarowego snykać ‘smykać’, też snyk ‘jedynka, stopień szkolny’.

Sznilik - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Szniło - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Sznip - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Sznipko - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Sznipo - od gwarowego sznyp ‘przytyk, szczutek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnipp, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snippe ‘ptak; bekas, słonka’.

Sznir - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznit - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitek - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitka - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitko - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitkow - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitkowski - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitowski - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznitzer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznobek - od gwarowego sznoba, sznobel ‘ryj świni’.

Sznobel - od gwarowego sznoba, sznobel ‘ryj świni’.

Sznobik - od gwarowego sznoba, sznobel ‘ryj świni’.

Sznopka - od snop ‘wiązka ściętego zboża lub słomy’.

Sznopski - od snop ‘wiązka ściętego zboża lub słomy’.

Sznotała - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Snot, ta od starowysokoniemieckiego snot ‘mądry’.

Sznoza - od snoza, snóza, snuża ‘deska poprzeczna w ulu, do której pszczoły przylepiają plaster’.

Sznór - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznuk - od gwarowego snuk ‘śpiew ptaka’, snukać ‘cerować’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnück.

Sznukier - od gwarowego snuk ‘śpiew ptaka’, snukać ‘cerować’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnück.

Sznukowski - od gwarowego snuk ‘śpiew ptaka’, snukać ‘cerować’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnück.

Sznul - (za pośrednictwem języka jidisz) od imienia Samuel. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šemu’el ‘Bóg wysłuchał’; w Kościele prawosławnym używane w formie Samuił.

Sznunkowski - od gwarowego snuk ‘śpiew ptaka’, snukać ‘cerować’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schnück.

Sznur - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznura - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurawa - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurczak - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurek - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurewicz - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurka - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurko - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurkowski - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurnicki - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurnik - 1425 od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznuro - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznuronek - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurow - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznurowski - od sznur, dawniej sznór ‘cienki powróz’, też ‘dawna miara długości’.

Sznyc - od gwarowego snykać ‘smykać’, też snyk ‘jedynka, stopień szkolny’.

Sznycel - od sznycel ‘kotlet bity lub siekany’.

Sznycer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznycerski - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznycerz - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznyk - od gwarowego snykać ‘smykać’, też snyk ‘jedynka, stopień szkolny’.

Sznyr - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyra - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyras - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyrba - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyrko - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyrkow - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyrkowski - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyrowski - zapewne od sznyrzyć ‘szperać, szukać’, por. też niemieckie nazwy osobowe Schnier, Schnerr.

Sznyt - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznyter - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznyterman - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Sznytka - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznytko - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznytkowski - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Sznytzer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Szob - 1380 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szoba - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobel - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobelski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szober - od niemieckiej nazwy osobowej Schober, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schober ‘stóg, sterta’.

Szobert - od niemieckiej nazwy osobowej Schober, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schober ‘stóg, sterta’; od niemieckiej nazwy osobowej Schobert.

Szobierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schober, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schober ‘stóg, sterta’.

Szobka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobla - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szoblik - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Sobiesław, od zaimka sobie, niekiedy też od Sobiestian (= Sebastian).

Szobor - od niemieckiej nazwy osobowej Schober, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schober ‘stóg, sterta’.

Szobot - od sobota.

Szobół - od sobol, dawniej soból ‘gatunek zwierzęcia’.

Szobski - od nazwy miejscowej Szubsk (płockie, gmina Krośniewice).

Szoc - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szoch - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szochalski - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szochim - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szochin - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szocholski - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szochowicz - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szochów - w grupie nazwisk pochodzących od socha ‘rozwidlona gałąź; prymitywne narzędzie orne’; w pochodnych też od imion na So-, typu Sobiesław.

Szociak - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szocik - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szocki - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szoć - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szoćko - od socić ‘pchać, popychać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schötz.

Szod - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod.

Szoda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod.

Szoda-Siuda - złożenia brak; Szoda w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod; Siuda 1638 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Szodczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod.

Szode - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod.

Szodel - od niemieckiej nazwy osobowej Södel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego soedelin ‘zupka; rosół; sos’ lub od modzel, szodziel ‘wrzód’.

Szoder - od niemieckiej nazwy osobowej Schoder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schuder ‘derka na konia’; od gwarowego sodra ‘szynka’.

Szodkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sod-, por. soda ‘weglan sodu, substancja otrzymywana z soli kuchennej’, też od gwarowego sod (= sad); od niemieckiej nazwy osobowej Sod.

Szodrok - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Schoder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schuder ‘derka na konia’; od gwarowego sodra ‘szynka’.

Szodrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schoder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schuder ‘derka na konia’; od gwarowego sodra ‘szynka’.

Szodziel - od niemieckiej nazwy osobowej Södel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego soedelin ‘zupka; rosół; sos’ lub od modzel, szodziel ‘wrzód’.

Szoen - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szoenbach - odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Szoenfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szoentag - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Szof - od niemieckiej nazwy osobowej Schöff, ta od schäf ‘owca’.

Szofarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szofarz - w grupie nazwisk pochodzących od szafarz ‘zarządzający dworem, majątkiem; kupiec; w dawnej Polsce urzędnik podatkowy lub celny’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schaffer.

Szofer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szoferski - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szoff - od niemieckiej nazwy osobowej Schöff, ta od schäf ‘owca’.

Szoffer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szofor - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szoforczyk - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szoforz - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szofrański - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Szoj - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szoja - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szojda - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Szojek - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szojer - od niemieckiej nazwy osobowej Scheier, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schir ‘czysty, błyszczący’ lub od schiurer ‘obrońca, opiekun’.

Szojewski - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szojka - od soja, sojka, sójka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Szok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szok-, por. szokać ‘wołać’, staropolskie szok ‘kopa’, współczesne ‘strach, wstrząs’.

Szoka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szok-, por. szokać ‘wołać’, staropolskie szok ‘kopa’, współczesne ‘strach, wstrząs’.

Szokal - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokalak - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokalczuk - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokal-Egierd - złożenia brak; Szokal od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’; Egierd brak.

Szokal-Egird - złożenia brak; Szokal od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’; Egird brak.

Szokalewicz - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokaliński - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokalska - od nazwy miejscowej Sokal (KrW).

Szokalski - od nazwy miejscowej Sokal (KrW).

Szokalski - od nazwy miejscowej Sokal (KrW).

Szokaluk - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokał - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokała - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokałczyk - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokało - od wschodniosłowiańskiego sokal ‘jedzenie, kuchnia’.

Szokarski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szok-, por. szokać ‘wołać’, staropolskie szok ‘kopa’, współczesne ‘strach, wstrząs’.

Szokiera - (z fonetyką ukraińską) od sokora, z gwarowego sokor ‘topola czarna’.

Szokoł - od sokól ‘ptak drapieżny’.

Szokoła - od sokól ‘ptak drapieżny’.

Szokoło - od sokól ‘ptak drapieżny’.

Szokołowski - od sokól ‘ptak drapieżny’.

Szokulak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szok-, por. szokać ‘wołać’, staropolskie szok ‘kopa’, współczesne ‘strach, wstrząs’.

Szokuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szok-, por. szokać ‘wołać’, staropolskie szok ‘kopa’, współczesne ‘strach, wstrząs’.

Szol - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szola - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolak - 1663 od wszoł ‘wesz głowowa, bydlęca’.

Szolc - 1489 od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szolce - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szolcek - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szolc-Nartowski - złożenia brak; Szolc 1489 od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’; Nartowski 1543 od nazw miejscowych Narty, Nart (kilka wsi).

Szolczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szolczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szolczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szole - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolek - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoler - od niemieckiej nazwy osobowej Scholer, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schellen ‘wydawać dźwięki’.

Szolerski - od niemieckiej nazwy osobowej Scholer, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schellen ‘wydawać dźwięki’.

Szolewicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolich - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolka - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolke - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolkowski - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoll - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolle - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolna - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolny - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolo - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoloma - (za pośrednictwem języka jidysz) 1423 od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szolomka - 1432 (za pośrednictwem języka jidysz) od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Szolon - (z fonetyką ukraińską) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słon-, por. słonić ‘nachylać, pochylać’, zasłona, słoń, słony; od wschodniosłowiańskiego sołonyj ‘słony’.

Szolowski - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szolter - od niemieckiej nazwy osobowej Solter, ta od średnioniemieckiego solter ‘sprzedawca soli’.

Szoltis - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szoltiski - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szoltys - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szoltysek - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szoltysik - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szoltyssek - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szolz - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Szoł - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoła - 1489 od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoła - 1489 od wszoł ‘wesz głowowa, bydlęca’.

Szołach - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołaj - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołda - od niemieckiej nazwy osobowej Sold, ta od apelatywu Sold ‘płaca, żołd’.

Szołdak - od niemieckiej nazwy osobowej Sold, ta od apelatywu Sold ‘płaca, żołd’.

Szołdra - 1388 od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szołdrak - od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szołdrowski - 1422 od nazwy miejscowej Szołdry (poznańskie, gmina Brodnica).

Szołdrski - 1398 od nazwy miejscowej Szołdry (poznańskie, gmina Brodnica).

Szołdruk - od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szołdrzyński - od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szołdza - od niemieckiej nazwy osobowej Sold, ta od apelatywu Sold ‘płaca, żołd’.

Szołecki - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołejko - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołek - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołka - 1580 od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkiewicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkołowicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkow - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkowicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkowski - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołkun - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołna - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołno - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołoch - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołochow - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołodra - od szołdra, sołodra ‘szynka wieprzowa, słonina; tyłek’, też ‘złodziej; Szwab’.

Szołomiak - (z fonetyką ukraińską) od słoma ‘wysuszone źdźbła zbóż’.

Szołonek - (z fonetyką ukraińską) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słon-, por. słonić ‘nachylać, pochylać’, zasłona, słoń, słony; od wschodniosłowiańskiego sołonyj ‘słony’.

Szołonik - (z fonetyką ukraińską) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słon-, por. słonić ‘nachylać, pochylać’, zasłona, słoń, słony; od wschodniosłowiańskiego sołonyj ‘słony’.

Szołoniuk - (z fonetyką ukraińską) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy słon-, por. słonić ‘nachylać, pochylać’, zasłona, słoń, słony; od wschodniosłowiańskiego sołonyj ‘słony’.

Szołowicz - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołowieniec - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołowski - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołpiński - od słop ‘potrzask na zwierzęta’.

Szołtaniak - od sułtan, ze staropolskiego sołtan ‘władca, panujący w krajach muzułmańskich’, od białoruskiego santon, sułtan.

Szołtek - od niemieckiej nazwy osobowej Scholte, ta od Scholz.

Szołtun - od sułtan, ze staropolskiego sołtan ‘władca, panujący w krajach muzułmańskich’, od białoruskiego santon, sułtan.

Szołtyk - od niemieckiej nazwy osobowej Scholte, ta od Scholz.

Szołtyniak - od sułtan, ze staropolskiego sołtan ‘władca, panujący w krajach muzułmańskich’, od białoruskiego santon, sułtan.

Szołtys - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołtysek - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołtysiak - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołtysik - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołtyski - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołtyszek - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szołuch - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołucha - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołwiński - od szałwia, dawniej szałwija ‘roślina ozdobna; niektóre gatunki stosowane w lecznictwie’.

Szołycha - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szołyga - od gwarowego szola, szoła ‘winda’, też od średnioniemieckiego scholie ‘darnina, darń’.

Szoma - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomak - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szoman - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomański - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomba - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szombara - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szomber - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szombera - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szomberg - od niemieckiej nazwy osobowej Schomburg, ta od nazwy miejscowej Schonberrg.

Szombier - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szombierski - 1696 od nazwy miejscowej Szombierki (pod Bytomiem).

Szombor - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szomborg - od niemieckiej nazwy osobowej Schomburg, ta od nazwy miejscowej Schonberrg.

Szombra - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Szomburg - od niemieckiej nazwy osobowej Schomburg, ta od nazwy miejscowej Schonberrg.

Szomek - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomko - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomowicz - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomowski - od staropolskiego som ‘ryba; sum’.

Szomski - 1475 od nazw miejscowych typu Szumsko, Szum, Szumny.

Szomszor - od gwarowego sosór ‘człowiek nieuprzejmy, naburmuszony’.

Szon - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szonecki - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szonfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Szoniec - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szonkiewicz - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szonko - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Szonszor - od gwarowego sosór ‘człowiek nieuprzejmy, naburmuszony’.

Szontag - od niemieckiej nazwy osobowej Son (n)tag, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sunnetac ‘niedziela’.

Szonwald - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Szop - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopa - 1251 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopala - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopała - 1628 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopański - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopara - 1567 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopczyk - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopczyński - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szope - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szoper - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiak - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopian - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiany - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopicki - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiel - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopienko - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopieński - od nazw miejscowych typu Szopy, Szopowe, Szopienice.

Szopik - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiluk - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopiński - 1776 od nazw miejscowych typu Szopy, Szopowe, Szopienice.

Szopka - 1389 od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’; od szopka.

Szoplewski - od sopel ‘zwisający wydłużony kawałek zamarzniętej wody’, też od prasłowiańskiego sopel? ‘piszczałka’.

Szoplik - od sopel ‘zwisający wydłużony kawałek zamarzniętej wody’, też od prasłowiańskiego sopel? ‘piszczałka’.

Szopliński - od sopel ‘zwisający wydłużony kawałek zamarzniętej wody’, też od prasłowiańskiego sopel? ‘piszczałka’.

Szopna - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopnar - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopnicki - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopniewski - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopny - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopow - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopowicz - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szopowski - od nazw miejscowych typu Szopy, Szopowe, Szopienice.

Szoppa - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szoppe - od szopa ‘drewniany budynek gospodarczy; buda’, też od staropolskiego ‘łuczywo’.

Szoprak - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szoproni - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szoprum - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szoprun - od imienia Sofron, Sofronij, Sopron, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego sopchrónios, od sodzo ‘zachować, ocalić’ i phren ‘myśl, umysł’. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich w formach: Sopron, Soprun, Suprom, Supron, Suprum, Suprun, Suprym.

Szopski - od nazw miejscowych typu Szopy, Szopowe, Szopienice.

Szor - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szora - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorak - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorc - 1424 od staropolskiego szorc ‘część zbroi’, od gwarowego szorc, sorc ‘fartuch, zapaska’.

Szorcuła - od staropolskiego szorc ‘część zbroi’, od gwarowego szorc, sorc ‘fartuch, zapaska’.

Szorcz - od staropolskiego szorc ‘część zbroi’, od gwarowego szorc, sorc ‘fartuch, zapaska’.

Szordak - od niemieckiej nazwy osobowej Schord.

Szordkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schord.

Szordykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schord.

Szorec - od staropolskiego szorc ‘część zbroi’, od gwarowego szorc, sorc ‘fartuch, zapaska’.

Szorek - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorf - od gwarowego szorf ‘łobuz’, por. też średnio-wysoko-niemieckie schorf, schorpf ‘strup, parch’.

Szorga - od niemieckiej nazwy osobowej Sorge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sorgo ‘troska, niepokój, obawa’.

Szorka - 1582 od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorkiewski - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorkin - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorkowicz - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorkowski - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorkus - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorlej - od niemieckiej nazwy osobowej Scharlei, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharlei ‘szkarłat; purpura’.

Szorm - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szormak - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szorn - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szornach - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szornack - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szornak - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szornal - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szornel - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szorniak - od niemieckiej nazwy osobowej Schorn, ta od średnio-wysoko-niemieckiego beschorn ‘ogolony na łyso’.

Szorowicz - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorowski - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorsz - od niemieckiej nazwy osobowej Schorß, ta od Schorß ‘łyko drzewne’ lub od łużyckiego škorc ‘szpak’.

Szorsz vel Schorsch - od niemieckiej nazwy osobowej Schorß, ta od Schorß ‘łyko drzewne’ lub od łużyckiego škorc ‘szpak’.

Szort - w grupie nazwisk pochodzących od sort, sorta ‘gatunek’ lub od szort ‘spódnica’.

Szortowski - w grupie nazwisk pochodzących od sort, sorta ‘gatunek’ lub od szort ‘spódnica’.

Szortyka - w grupie nazwisk pochodzących od sort, sorta ‘gatunek’ lub od szort ‘spódnica’.

Szoruga - od szaruga ‘deszcz, plucha’.

Szorupa - od białoruskiego šarup-, por. gwarowe białoruskie šarupavaty ‘szorstki’.

Szoryn - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorynowicz - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szoryński - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Szorys - od niemieckiej nazwy osobowej Sorries, ta od imienia Sergius.

Szos - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szosa - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szosek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoser - od niemieckiej nazwy osobowej Schosser, określającej pierwotnie ‘poborcę podatkowego’.

Szosiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szosler - od niemieckiej nazwy osobowej Schößler, ta od wysokoniemieckiego schü??eler ‘ten, co wyrabia drewniane miski’.

Szoss - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szossler - od niemieckiej nazwy osobowej Schößler, ta od wysokoniemieckiego schü??eler ‘ten, co wyrabia drewniane miski’.

Szost - 1377 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szosta - 1424 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostacki - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaczek - 1677 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaczko - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaczuk - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaczyński - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaj - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostajło - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostak - 1408 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostakiewicz - 1703 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostakow - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostakowicz - 1703 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostakowski - 1749 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’ lub od nazwy miejscowej Szostaki (kilka wsi).

Szostaków - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostal - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostala - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostałło - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostało - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostan - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostaniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostar - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Szostczuk - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostecki - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostek - 1419 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostek-Janik - złożenia brak; Szostek 1419 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’; Janik 1182 od imienia Jan. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehöhanan ‘Jahwe jest łaskawy’. W językach słowiańskich adaptowane jako Iwan, Jan. Forma Iwan we wczesnym średniowieczu znana w całej Polsce, później na Kresach Wschodnich. Postać Jan notowana od początku XIII wieku.

Szoster - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster, Schoster.

Szostik - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostko - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostków - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szosto - 1426 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostopal - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostopol - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostowicz - 1459 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostowski - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szosty - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostyk - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szostyński - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szoszew - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszków - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszler - od niemieckiej nazwy osobowej Schößler, ta od wysokoniemieckiego schü??eler ‘ten, co wyrabia drewniane miski’.

Szoszor - od gwarowego sosór ‘człowiek nieuprzejmy, naburmuszony’.

Szoszorek - od gwarowego sosór ‘człowiek nieuprzejmy, naburmuszony’.

Szoszorowski - od gwarowego sosór ‘człowiek nieuprzejmy, naburmuszony’.

Szosztok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szoszuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszyn - od imienia Sasin, Sosin, Sasim, używanego w Kosciele prawosławnym, to od Sasonij, pochodzącego od hebrajskiego Šošannah ‘lilia’. Na Kresach Wschodnich notowane od XIV wieku.

Szoszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szoszyński - od nazwy miejscowej Sasiny (kilka wsi na Podlasiu).

Szoszyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.

Szośtka - w grupie nazwisk pochodzących od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Szot - 1317 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szota - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotak - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotan - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotanik - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotarski - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Szot-Czetowicz - złożenia brak; Szot 1317 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t); Czetowicz od czatować, czata ‘straż, warta’.

Szot-Duda - złożenia brak; Szot 1317 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t); Duda 1392 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.

Szotecki - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotek - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotka - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotke - (Śl) od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotkiewicz - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotko - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotkowski1731 - od nazwy miejscowej Szotkowice (katowickie, gmina Jastrzębie-Zdrój).

Szotor - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Szotow - 1405 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotowicz - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotowski - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Szotowski - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szott - 1671 od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotta - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szottek - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szoturski - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Szotyński - od Szot ‘Szkot’, od szot ‘handlarz, kramarz; śledź’, od niemieckiej nazwy osobowej Schot (t).

Szotysik - od sołtys, dawniej też szołtys ‘zwierzchnik administracji wiejskiej’.

Szowa - od sowa ‘ptak’.

Szowczuk - od sowa ‘ptak’.

Szowikowski - od sowa ‘ptak’.

Szoz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sos-, szos-, por. sos ‘płynny dodatek do potraw; pęd rośliny’, soś, sośka ‘sosna’, szos dawniej ‘podatek miejski od domów i warsztatów rzemieślniczych’ lub od szos ‘szosa, droga bita’.