Nazwiska na literę Sb - Sj

Sbeczka - od zbęk ‘człowiek śmierdzący’.

Sbeczko - od zbęk ‘człowiek śmierdzący’.

Sbiech - od imion typu Zbygniew, Zbysław.

Sbielut - od imienia złożonego Zbylut, notowanego od XII wieku.

Sbieraj - od zbierać.

Sbierajewski - od zbierać.

Sbierajski - od zbierać.

Sbierenda - od zbierać.

Sbierski - od zbierać.

Sbikowski - od nazwy miejscowej Żbiki (kaliskie, gmina Czermin).

Sbilut - od imienia złożonego Zbylut, notowanego od XII wieku.

Sbinek - od staropolskich imion złożonych typu Zbygniew, Zbylut.

Sbirenda - od zbierać.

Sbiszewski - od nazwy miejscowej Zbyszewice (pilskie, gmina Margonin).

Sblewski - od nazwy miejscowej Zblewo (gdańskie, gmina Zblewo).

Sborowski - od nazwy miejscowej Zborów (kilka wsi).

Scech - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scechla - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scechowski - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scechula - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scechura - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scedo - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Scegielniak - od szczegół ‘drobiazg, detal’.

Scehura - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scek - od szczekać ‘ujadać (o psie, lisie, szakalu)’.

Scelina - od szczelina ‘wąski otwór między dwiema płaszczyznami’.

Scencelek - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Scencelewicz - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Scendo - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Sceńdo - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Sceplik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Scesiuk - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Scęcelek - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Schab - 1608 od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabe - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’, też od niemieckiej nazwy osobowej Schabe.

Schabek - 1610 od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabel - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabiak - 1792 od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabieński - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabiewski - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabik - 1723 od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabikowski - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabiński - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabiowski - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schablowsky - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabowicz - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schabowski - od schab ‘mięso wieprzowe z kością’.

Schada-Borzyszkowski - złożenia brak; Schada brak; Borzyszkowski brak.

Schefer - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Scheffer - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Scheffler - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Scheffner - od szafner ‘szafarz, zaopatrzeniowiec’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheffner.

Schefler - od niemieckich nazw osobowych Schaffler, Scheffler, te od średnio-wysoko-niemieckiego schaffelaere ‘bednarz’.

Schefner - od szafner ‘szafarz, zaopatrzeniowiec’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Scheffner.

Schenwesky - od nazwy miejscowej Szenweza, dziś Krasna Łąka (elbląskie, gmina Mikołajki Pomorskie).

Schielman - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Schielmann - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Schifer - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Schiffer - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Schiffers - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Schiffman - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Schiffmann - od niemieckiej nazwy osobowej Schiffmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffman ‘żeglarz, sternik’.

Schikora - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Schild - od szyld ‘tablica z napisem umieszczona przy wejściu’ lub od niemieckiej nazwy osobowej schilt ‘tarcza’.

Schiler - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Schiling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Schiller - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Schilling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Schimer - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Schimera - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Schimlek - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Schimmel - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Schimmer - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Schindel - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Schink - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Schinke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Schinkel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Schinkel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Schinkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schinke, schinkel ‘udo’, też od gwarowego szynkiel ‘koniec osi u koła’.

Schinkiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Schinkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szynk-, por. szynk ‘karczma, też podczaszy’, szynka ‘w staropolszczyźnie część zbroi; mięso z udźca świni’, od niemieckiej nazwy osobowej Schink (e), Schenk.

Schleinsinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Schlesiger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Schlesinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska.

Schlicht - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Schlichtowicz - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego sleht, sliht ‘prosto, gładko’.

Schmalz - od smalec ‘tłuszcz zwierzęcy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schmalz.

Schmell - od neimeickiej nazwy osobowej Schmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smelle ‘gatunek trawy’.

Schmid - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmida - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidchen - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidtchen - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidtka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidtke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidtko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmidt-Szałowski - złożenia brak; Schmidt od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t); Szałowski od nazwy miejscowej Szalowa (nowosądeckei, gmina Łużna).

Schmiedt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmiedtchen - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmit - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitchen - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmitzer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Schmutz - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Schmutzek - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smuz ‘pocałunek’.

Schmutzer - od niemieckiej nazwy osobowej Schmutzer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smutzen ‘usmiechać się’.

Schmyd - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmydke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmydt - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmydtka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schmydtke - od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i nazw osobowych Schmied, Schmid (t).

Schnaider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schnajder - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schnajdrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schneider - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schneiders - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schneidrowski - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schneiter - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schnejder - od niemieckiego apelatywu Schneider, średnio-wysoko-niemieckiego schnider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Schniada - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Schniady - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Schnitzer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Schodnicki - od schodzić, schodny.

Schodnik - od schodzić, schodny.

Schodowski - od schodzić, schodny.

Schodziński - od schodzić, schodny; od nazwy miejscowej Schodnia (opolskie, gmina Ozimek).

Schoefer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Schoen - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schoenbach - odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Schoenbeck - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Schoenberg - od niemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Schoenborn - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Schoenek - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schoenfeld - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Schoenfelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Schoenfeldt - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Schoenhof-Wilkans - złożenia brak; Schoenhof – brak; Wilkans brak.

Schoenowitz - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schoenwald - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Schöenwald - od niemieckiej nazwy osobowej Schönwald, ta od nazwy miejscowej Schönwalde.

Schofer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Schoffer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Scholtz - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Scholtze - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Scholz - od niemieckiej nazwy osobowej Scholz, ta stanowi odpowiednik wysokoniemieckiego Schulz, z średnio-wysoko-niemieckiego schuthei?e ‘sołtys’.

Schon - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schön - 1447 od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schonberg - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Schönberg - odniemieckiej nazwy osobowej Schönberg, ta od nazwy miejscowej Schönberg.

Schonbern - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Schonborn - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Schönborn - od niemieckiej nazwy osobowej Schönborn, ta od nazwy miejscowej Schönborn (m. in. na Śląsku).

Schöne - 1427 od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schonek - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schonfelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Schönfelder - od niemieckiej nazwy osobowej Schön (e)feld, ta od nazwy miejscowej Schönefeld.

Schönhof-Wilkans - złożenia brak; Schönhof brak; Wilkans brak.

Schonowski - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Schontag - od niemieckiej nazwy osobowej Schöntag.

Schowała - od schować ‘ukryć’.

Schowanek - od schować ‘ukryć’.

Schrajber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Schram - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schrama - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramek - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramel - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramka - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramke - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramkowski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramm - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schramowski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’; też od niemieckiej nazwy osobowej Schram (m).

Schreiber - od niemieckiej nazwy osobowej Schreib.

Schreider - od niemieckiej nazwy osobowej Schröder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schröder, schrader ‘woźnica’.

Schreiter - od niemieckiej nazwy osobowej Schreiter, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schriten ‘iść, kroczyć, stąpać’.

Schrey - od niemieckiej nazwy osobowej Schrei, ta stanowi synonim nazwy osobowej Schreier, od średnio-wysoko-niemieckiego schrier ‘herold, obwoływacz publiczny’.

Schroeder-Szemański - złożenia brak; Schroeder brak; Szemański brak.

Schruba - (forma zgermanizowana) od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Schubert - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Schübert - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Schuberth - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Schudda - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudej - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudeja - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudlo - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudło - od schudnąć ‘stać się chudym’; od schudły ‘wychudły’.

Schudok - (Śl) od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudy - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schudziński - od schudnąć ‘stać się chudym’.

Schulc - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Schulcek - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Schulczyk - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Schulte-Noelle - złożenia brak; Schulte brak; Noelle brak.

Schulte-Nolle - złożenia brak; Schulte brak; Nolle od niemieckich nazw osobowych Noll, Nohl, te od średnio-wysoko-niemieckiego nël, nëll ‘wierzchołek, szczyt, ostry koniec’.

Schultz - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Schulz - od niemieckiego apelatywu Schulze ‘wójt, sołtys’ i nazw osobowych Schultz, Schulz.

Schuman - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Schumann - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Schümann - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Schummann - od niemieckiej nazwy osobowej Schumann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuoman ‘szewc’.

Schuster - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Schwab - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Schwaba - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Schwabe - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Schwarz - od niemieckiej nazwy osobowej Schwarz, ta od schwarz ‘czarny’, też od gwarowego szwarc ‘czernidło’.

Schwarzenberg-Czerny - złożenia brak; Schwarzenberg brak; Czerny 1536 od czarny.

Schweisser - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Schweitzer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Schweizer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Schwejzer - od nazwy etnicznej Szwajcar, też od dawnego szwajcar ‘umundurowany sługa kościelny’, też ‘odźwierny’, od niemieckiej nazwy osobowej Schweitzer, Schweizer.

Schwobe - od Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’.

Schyller - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Sciak - od gwarowego ściakać ‘zlać (np. deszczem).

Sciana - od ściana.

Scianek - od ściana.

Sciański - od ściana.

Sciągaj - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Sciągała - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Sciążko - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Sciążko - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Sciblak - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Scibło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Scibłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Scibołowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Sciborowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (plockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Sciburski - od nazwy miejscowej Ściborzyce (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Scichocki - od nazwy miejscowej Ciechocin kilka miejscowości).

Scichowski - od nazwy miejscowej Ściechow (gorzowskie, gmina Lubiszyn), Ścichawa, dawniej Ścichowo (piotrkowskie, gmina Kluki).

Sciebiorowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (płockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Sciebło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Scieborowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (płockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Sciech - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciechowicz - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciechowski - od nazwy miejscowej Ściechow (gorzowskie, gmina Lubiszyn), Ścichawa, dawniej Ścichowo (piotrkowskie, gmina Kluki).

Sciechólski - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciechulski - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciechura - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciechurski - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Sciegaj - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Sciegienka - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Sciegienko - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Sciegienna - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Sciegienny - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Sciegiński - od nazwy miejscowej Ściegna (kilka miejscowości).

Sciegliński - od nazwy miejscowej Ściegna (kilka miejscowości).

Scieglur - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Scielona - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelić, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Scielony - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelić, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Sciengosz - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Scientek - od ścięty ‘majacy płaski czubek’, ściąć.

Scieński - zapewne od nazwy miejscowej Ściony (białostockie, gmina Brańsk).

Sciepień - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scieplik - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepłek - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepuk - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepul - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepulonek - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepura - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepurko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciepuro - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Sciera - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scieranka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierański - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierko - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierkowski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Sciernicki - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierny - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scierwicki - od staropolskiego ścierw ‘martwe ciało, trup’, ścierwo ‘padlina’.

Scies - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Sciesek - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Sciesiek - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Scieszak - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszek - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszka - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszko - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszkowski - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszyk - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieszyński - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieśko - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Scieżar - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Scieżka - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Scieżko - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Scieżor - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Scięgaj - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Scięgorz - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Scięgosz - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Sciętek - od ścięty ‘majacy płaski czubek’, ściąć.

Sciężar - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Sciężor - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Sciga - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigacz - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigaczewski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigaj - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigajło - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigala - (Śl) od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigalski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigała - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigało - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigan - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigański - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigelski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Scigler - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Sciglur - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Scińg - od ściągać, od staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Scioch - zapewne od nazwy osobowej Cioch, z przedrostkiem S-.

Sciolna - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelić, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Sciolny - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelić, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Scipa - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipien - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipień - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipiń - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipniak - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipp - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipura - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scipuro - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Scira - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scirka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scirko - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’

Scis - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Scisek - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciseł - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisiński - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciskal - (Śl) od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Sciskalski - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Sciskała - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Sciskata - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Sciskoł - (Śl) od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Scislak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scislewski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scislicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisła - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisławski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisło - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisłowicz - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisłowski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scisły - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Scissek - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciszek - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciszewski - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Scisziewicz - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciszkiewicz - od ściszyć ‘przyciszyć, uspokoić’.

Sciślak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Sciślewski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Sciślicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Sciśło - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Sciśniak - od ścisnąć, od gwarowego ściśniak ‘gorset’.

Sciuba - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubak - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubek - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubeł - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubiadło - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubidło - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubilecki - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubisz - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciubski - od ściubić, ściubać ‘skąpić; robić coś powoli i nieudolnie’.

Sciupski - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Sciurka - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Sciurkowski - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Sciwiarski - od ściwiara ‘przekleństwo; rozpustnik’.

Scok - (Śl) od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Scudło - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Scukowski - od nazwy miejscowej Szczukowice (kieleckie, gmina Piekoszów).

Scylina - od szczelina ‘wąski otwór między dwiema płaszczyznami’.

Scyzoryk - od scyzoryk ‘składany nożyk kieszonkowy o kilku ostrzach’.

Sczakowski - od nazwy miejscowej Szczakowa (katowickie, gmina Jaworzno).

Sczaniecki - zapewne od nazwy miejscowj Szczaniec (zielonogórskie, gmina Szczaniec).

Sczech - od nazwy osobowej Czech z przedrostkiem s-, też od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Sczedzina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Sczegiel - (Śl) od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczepan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepanek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepaniak - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepaniec - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepanik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepaniok - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepaniuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczep-, por. szczepić ‘uszlachetniać drzewa lub krzewy przez przeniesienie gałązki na sziczkę, od staropolskiego szczepa ‘szczapa’, także od imienia Szczepan.

Sczeponek - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczeponik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stephanos, od stephanus ‘wieniec, korona’. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już w XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Sczepurek - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Sczerba - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Sczerbakowicz - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Scześ - od sczesać ‘wyczesać, strzepać, przygładzić (wlosy)’ lub od nazw osobowych na Szcze-, typu Szczepan, Szczesny.

Sczęch - od nazw osobowych na Szczę-, Szcząch-, typu Szczęsny.

Sczędzina - od dawnego szcząd, szczęt ‘pozostałość, reszta’, dawniej ze staropolskiego szczątek ‘potomek’.

Sczodra - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Sczodra - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Sczodrok - (Ś) od szczodry ‘hojny, obfity’.

Sczodrok - (Ś) od szczodry ‘hojny, obfity’.

Sczodrowski - od nazw miejscowych Szczedrowa, Szczodrowa, Szczodrów (kilka wsi).

Sczodrowski - od nazw miejscowych Szczedrowa, Szczodrowa, Szczodrów (kilka wsi).

Sczodry - od szczodry ‘hojny, obfity’.

Sczogiel - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczok - (Śl) od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Sczoniuk - (Śl) od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Sczudlek - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Sczudlik - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Sczudłek - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Sczudło - od szczudło ‘kij z poprzeczką używany jako podpora, kula’.

Sczupak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Sczupakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szczup-, por. szczupak, szczupiel ‘gatunek ryby’.

Sczur - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Sczura - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Sczurek - od szczur ‘gryzoń z rodziny myszowatych’.

Sczurowski - od nazw miejscowych Szczurowo, Szczurowa (kilka wsi).

Sczygiel - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczygieł - (Śl)– od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczygiol - (Śl) od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczygioł - od szczygieł, dawniej też szczygieł ‘ptak z rodziny łuszczaków’.

Sczypa - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Sczypior - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Sczypiorski - od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowych’, dawniej też ‘łodyga, źdźblo trawy’.

Sczypka - od dawnego szczypa ‘część rozłupanego kloca’, szczypać ‘skubać’.

Sczyrba - od szczerba, ze staropolskiego szczyrba ‘miejsce powstałe po odpadnięciu czegoś, wyrwa’.

Sdebel - od staropolskiego zdeb ‘żbik’.

Sdrzała - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Sdun - od zdun ‘człowiek wyrabiający piece’, dawniej też ‘garncarz’.

Sdunek - od zdun ‘człowiek wyrabiający piece’, dawniej też ‘garncarz’.

Sduniak - od zdun ‘człowiek wyrabiający piece’, dawniej też ‘garncarz’.

Sdyra - od zder ‘udry’, zdreka ‘zdarte ostrze noża’ lub od nazw osobowych Dera, Derk.

Sdzuj - od imion złożonych typu Zdziwuj, Zdziuj.

Sdzuy - od imion złożonych typu Zdziwuj, Zdziuj.

Seba - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebach - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebałka - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebasiński - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebasta - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastian - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianek - 1594 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastiani - 1616 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianka - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianko - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianow - 1578 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianow - 1580 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastianów - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastiańczuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastiańczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastiański - 1745 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastjan - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastjanowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastjańczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastjański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyan - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyanka - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyańczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyjańczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastyn - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastynas - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebastynos - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebb - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebbas - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebczuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebek - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebela - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Sebeliński - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Seben - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Sebesiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebest - 1534 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebesta - 1713 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestia - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestian - 1555 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestianowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestiańczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestiański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestjański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestyański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestyjanowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestyniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebestyński - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebesz - 1658 od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebeszuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebetyniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebień - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebiło - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebisz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebo - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Seboń - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Seborowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Seborowski - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebowik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebrala - (Śl) od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Sebralla - (Śl) od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Sebrała - (Śl) od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Sebsta - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebulak - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebulke - (Śl) od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebun - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebunia - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebunio - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebuń - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebura - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sebyła - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Sebza - od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych może też od imienia Zebedeusz, też od zebździć, zebździeć ‘nasmrodzić, pierdnąć’.

Sebzda - od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych może też od imienia Zebedeusz, też od zebździć, zebździeć ‘nasmrodzić, pierdnąć’.

Sebżda - od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych może też od imienia Zebedeusz, też od zebździć, zebździeć ‘nasmrodzić, pierdnąć’.

Sec - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Secemski - 1574 od nazwy miejscowej Secemin (częstochowskie, gmina Secemin).

Secewicz - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Sech - od niemieckiej nazwy odobowej Sech, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëch, sëche ‘lemiesz pługa’.

Sechaman - od niemieckiej nazwy odobowej Sechmann.

Secheniewicz - od niemieckiej nazwy odobowej Sech, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëch, sëche ‘lemiesz pługa’.

Secheniuk - od niemieckiej nazwy odobowej Sech, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëch, sëche ‘lemiesz pługa’.

Sechman - od niemieckiej nazwy odobowej Sechmann.

Sechnik - od niemieckiej nazwy odobowej Sech, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëch, sëche ‘lemiesz pługa’.

Sechorz - od niemieckiej nazwy odobowej Sech, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëch, sëche ‘lemiesz pługa’.

Seciński - od nazwy miejscowej Siecinie, dziś Siecin (płockie, gmina Brudzeń Duży).

Secio - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Secka - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Secke - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seckiewicz - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Secomski - od nazwy miejscowej Secemin (częstochowskie, gmina Secemin).

Secymiński - od nazwy miejscowej Secymin (warszawskei, gmina Leoncin).

Seczawa - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczek - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczkowski - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczówka - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczwa - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczygniewski - 1485 od nazwy miejscowej Sęczygniew, dziś Sancygniów (kieleckie, gmina Działoszyce).

Seczygniowski - 1456 od nazwy miejscowej Sęczygniew, dziś Sancygniów (kieleckie, gmina Działoszyce).

Seczyk - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seczyński - od nazwy miejscowej Siecinie, dziś Siecin (płockie, gmina Brudzeń Duży).

Sedacki - od siadać, siedzieć.

Sedak - 1635 od siadać, siedzieć lub od gwarowego sedak ‘sandacz’.

Sedańko - od siadać, siedzieć.

Sedecki - od siadać, siedzieć.

Sedek - od siadać, siedzieć.

Sedeki - od siadać, siedzieć.

Sedel - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedelec - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedelke - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedell - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedello - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedelnik - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Seder - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedera - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sederecki - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sederowicz - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sederowski - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sederski - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedig - od siadać, siedzieć.

Sedin - od siadać, siedzieć.

Sediukiewicz - od siadać, siedzieć.

Sedivy - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Sediwi - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Sediwy - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Sedkiewicz - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sedkowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sedlacek - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlaczak - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlaczek - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlag - (Śl) (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlak - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlar - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Sedlarczuk - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Sedlarz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Sedlaszek - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlatzek - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sedlewski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedlin - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedliński - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedlitz - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sedłak - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sednik - od siadać, siedzieć.

Sedor - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedorczuk - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedorek - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedorenko - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedorów - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedowic - od siadać, siedzieć.

Sedra - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedrowicz - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedrowski - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedryna - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedrzyna - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedun - od siadać, siedzieć.

Sedura - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Sedyk - od siadać, siedzieć.

Sedys - od siadać, siedzieć.

Sedziak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sedzicki - od Sędzice (kilka wsi).

Sedzielewski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sedzielewski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sedzielowski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sedzik - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sedzikowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sedziński - od nazwy miejscowej Sędziny (poznańskie, gmina Duszniki).

Sedzyński - od nazwy miejscowej Sędziny (poznańskie, gmina Duszniki).

Seeman - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Seemann - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Seemań - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Sefer - od niemieckiej nazwy osobowej Seffer, ta od imienia złożonego Sigfrith.

Seferin - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seferowicz - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seferyn - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seferyniak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seferynowicz - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seferyński - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sega - od niemieckiej nazwy osobowej Segge, ta od imion złożonych na Sig- lub od apelatywu Segge ‘trawa rosnąca na bagnie’.

Segal - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segalewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segall - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segał - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segała - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segało - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segar - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segara - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segarski - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segat - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segato - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segatyński - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segeda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segedi - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segedowicz - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segedyn - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segelin - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segeł - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segełyn - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segen - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segeniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segentowski - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segeń - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seger - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segerman - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segermann - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Seger-Segeny - złożenia brak; Seger od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-; Segeny pewnie od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segert - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Seges - od niemieckiej nazwy osobowej Seges, Seg-.

Seget - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segeta - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segeth - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segetyński - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segętowski - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Seghers - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Seghier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segiec - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segieciński - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segieda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segiedyn - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segiel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segieł - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segierda - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segiert - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Segies - od niemieckiej nazwy osobowej Seges, Seg-.

Segiet - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segieta - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segieth - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segin - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seginowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segiń - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Segit - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segita - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Segner - od niemieckiej nazwy osobowej Segner, ta od górnoniemieckiego segner ‘rybak, który łowi ryby siecią’.

Segol - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Segon - od niemieckiej nazwy osobowej Segge, ta od imion złożonych na Sig- lub od apelatywu Segge ‘trawa rosnąca na bagnie’.

Segota - (Śl) od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Segrodnik - (Śl) od zagroda ‘miejsce ogrodzone; gospodarstwo wiejskie; parkan, płot’ też od nazwy miejscowej Zagroda (częste); od staropolskiego zagrodnik ‘chłop bezrolny, użytkujący tylko zagrodę i niewielką działkę’.

Segsa - (Śl) od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Segula - (Śl) od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Sehen - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seheniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seheniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seheń - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Seheńczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Sehman - od niemieckiej nazwy odobowej Sechmann.

Sehn - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Sehnal - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Sehnke - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Sehnoutka - od niemieckiego schön ‘piękny’.

Seib - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Seibel - od niemieckiej nazwy osobowej Schaubel, ta od od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e).

Seibert - od niemieckiej nazwy osobowej Seibert, ta od imienia złożonego Siegbert.

Seibski - od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego schibe ‘krążek, kromka, plaster’ lub od nazwy miejscowej Scheibe.

Seid - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seida - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seidak - od sajdak, sahajdak ‘’futerał na strzały’.

Seide - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seidel - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seidl - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seidler - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seidlitz - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seidow - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seidowski - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seif - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seifried - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seiga - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Seigalski - od niemieckiej nazwy osobowej Seig, ta od Seigen ‘mokradło’.

Seigalski - od niemieckiej nazwy osobowej Seigel, ta od imion złożonych na Sig-.

Seikowski - od nazwy miejscowej Sejkowice (płockie, gmina Pacyna).

Seile - od niemieckiej nazwy osobowej Seile, ta od apelatywu Seil ‘powróz’.

Seiler - od niemieckiej nazwy osobowej Seile, ta od apelatywu Seil ‘powróz’.

Seimiech - 1445 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Seipelt - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Seipelt-Luźny - złożenia brak; Seipelt od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald; Luźny od luz ‘miejsce wolne’, luźny.

Seipold - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Seipolt - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Seipp - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Sej - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Seja - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejbel - od niemieckiej nazwy osobowej Schaubel, ta od od niemieckiej nazwy osobowej Scheib (e).

Sejbert - od niemieckiej nazwy osobowej Seibert, ta od imienia złożonego Siegbert.

Sejczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejdel - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejdelt - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejdl - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejdler - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejdlic - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejdlitz - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Sejfried - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Sejfryd - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Sejka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejkowski - od nazwy miejscowej Sejkowice (płockie, gmina Pacyna).

Sejkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sejlis - od niemieckiej nazwy osobowej Seile, ta od apelatywu Seil ‘powróz’.

Sejm - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejman - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Sejmczykiewicz - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejmej - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Sejmicki - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejmik - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejmowicz - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejmowski - od sejm ‘najwyższy organ władzy ustawodawczej; zgromadzenie posłów’.

Sejna - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnak - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnok - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnota - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Sejpp - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Sejpt - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Sejwa - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiwein, ta od Schei-, ze średnio-wysoko-niemieckiego schinken, schiwen ‘bać się, uniknąć czegoś’+ win ‘wino’.

Sejwota - od niemieckiej nazwy osobowej Scheiwein, ta od Schei-, ze średnio-wysoko-niemieckiego schinken, schiwen ‘bać się, uniknąć czegoś’+ win ‘wino’.

Sek - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekal - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekala - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekalski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekała - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekara - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekciński - od sekta ‘odłam religijny; stronnictwo’.

Sekelski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekenda - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekielewski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekielik - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekielnik - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekielski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekiełyk - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekienda - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekiennik - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekiera - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sekierski - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sekieszczuk - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sekieta - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekiewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekinda - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekita - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Seklecki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Sekler - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Seklewski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Seklicki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Seklucki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Sekła - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekman - od niemieckiej nazwy odobowej Sechmann.

Seko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekow - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekowiak - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekowik - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sekowski - od nazw miejscowych Sękowo, Sękowice (kilka wsi).

Sekóciński - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekólski - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekóła - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekółka - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekret - od sekret ‘tajemnica; sposób wykonywania czegoś dostępny tylko wtajemniczonym’.

Sekreta - od sekret ‘tajemnica; sposób wykonywania czegoś dostępny tylko wtajemniczonym’.

Sekretarczyk - od sekretarz ‘urzędnik piszący pisma; powiernik’.

Sekretarski - od sekretarz ‘urzędnik piszący pisma; powiernik’.

Sekretowski - od sekret ‘tajemnica; sposób wykonywania czegoś dostępny tylko wtajemniczonym’.

Sekretski - od sekret ‘tajemnica; sposób wykonywania czegoś dostępny tylko wtajemniczonym’.

Seksciński - od dawnego seksta ‘szósta klasa; część godzinek; porozumienie’.

Seksiński - od dawnego seksta ‘szósta klasa; część godzinek; porozumienie’.

Sekszeński - od dawnego seksta ‘szósta klasa; część godzinek; porozumienie’.

Sekściński - od dawnego seksta ‘szósta klasa; część godzinek; porozumienie’.

Sekta - od sekta ‘odłam religijny; stronnictwo’.

Sektas - od sekta ‘odłam religijny; stronnictwo’.

Sektoś - od sekta ‘odłam religijny; stronnictwo’.

Sekuda - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekudewicz - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekul - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekula - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulak - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulic - 1393 od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulicz - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulka - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulla - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulowski - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekulski - od łacińskiego saeculum ‘wiek’ lub od nazwy miejscowej Sekuła (siedleckie, gmina Wiśniew).

Sekuł - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekuła - 1393 od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekułła - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekułowicz - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekułowski - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sekunda - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekundo - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekundziak - od sekunda ‘jednostka czasu’, też od łacińskiego secundus ‘drugi’.

Sekura - od sekurować ‘ochraniać’.

Sekuracki - od sekurować ‘ochraniać’.

Sekuradzki - od sekurować ‘ochraniać’.

Sekurca - od sekurować ‘ochraniać’.

Sekut - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekuta - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekuter - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekuterski - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekutowicz - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekutowski - od sekut ‘kłótnik, sekutnik’.

Sekyra - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Sela - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seland - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selander - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selanta - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selarski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selaszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selaszuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selaszyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selbiak - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’.

Selbka - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’.

Selc - od niemieckiej nazwy osobowej Selz, ta od nazwy miejscowej Selz.

Selcer - od niemieckiej nazwy osobowej Salz, ta z średnio-wysoko-niemieckiego salz ‘sól’.

Selch - od niemieckiej nazwy osobowej Selch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Selchanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Selchow - od niemieckiej nazwy osobowej Selch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’; od nazwy miejscowej Selchow (Pom).

Selder - od niemieckiej nazwy osobowej Schelder, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schelder ‘wędrowny grajek i aktor’.

Seleban - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’.

Selech - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selecki - od nazw miejscowych Siedlce, Sielce (częste).

Seledec - od seledziec ‘pęk włosów na wierzchu głowy’.

Seledecki - od seledziec ‘pęk włosów na wierzchu głowy’.

Seledyn - od seledyn ‘kolor jasnozielony; rodzaj sukna’.

Selega - od wschodniosłowiańskiego šeleg ‘drobna moneta; blaszka’.

Seleman - od imienia Salomon, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Šelomoh ‘niosący spokój’. Obocznie w języku polskim występowały formy Salamon, Salmon, Salmen.

Selenda - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selendal - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Seleniec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seleniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seleniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selenius - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selenka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selenke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selent - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selenta - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Seler - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selera - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selerek - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selerowicz - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selerowski - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selerski - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selert - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selerzyński - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Selewa - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewaniuk - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewanowicz - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewanowski - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewczyk - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Seleweniuk - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewent - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewesiuk - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewiak - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewicz - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewoch - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewonik - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewoniuk - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewonko - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewonowicz - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewońko - od wschodniosłowiańskiego szalawa, sielawa ‘włóczęga’, szalawyj ‘głupi człowiek’.

Selewski - od nazwy miejscowej Szelewo (słupskie, gmina Główczyce) lub Szelejewo (leszczyńskie, gmina Piaski).

Selęta - od niemieckiej nazwy osobowej Selent, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sellant ‘własność pańska nieopodatkowana’.

Selga - od niemieckiej nazwy osobowej Selg, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Selich - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selig - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Seliga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Seligowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Selin - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Selinger - od niemieckiej nazwy osobowej Salinger, ta od nazwy miejscowej Salingen.

Selingier - od niemieckiej nazwy osobowej Salinger, ta od nazwy miejscowej Salingen.

Selini - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Seliniak - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Selinis - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Seliński - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Seliszka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seliszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seliwanow - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwanów - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwański - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwiak - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwoch - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwonik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwoniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Seliwończyk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selk - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Selka - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Selke - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Selkman - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Selkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Selkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sell - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Sellech - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seller - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sellin - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’.

Sellka - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sellman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sellmann - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sellner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego seldener ‘chałupnik, najemca’.

Selm - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Selma - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Selman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Selmanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Selmonowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Selner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego seldener ‘chałupnik, najemca’.

Seloch - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selon - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selonka - (Pom) w grupie nazwisk pochodzących od ziele, zielony, od gwarowego ziel; od zioło ‘roślina zielna; sproszkowane części roślin mające zastosowanie w lecznictwie lub w przemyśle spożywczym’; od zielony; od zielonka ‘świeżo skoszone rośliny pastewne, używane jako pasza; grzyb’.

Selonke - (Pom) w grupie nazwisk pochodzących od ziele, zielony, od gwarowego ziel; od zioło ‘roślina zielna; sproszkowane części roślin mające zastosowanie w lecznictwie lub w przemyśle spożywczym’; od zielony; od zielonka ‘świeżo skoszone rośliny pastewne, używane jako pasza; grzyb’.

Selonkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od ziele, zielony, od gwarowego ziel; od zioło ‘roślina zielna; sproszkowane części roślin mające zastosowanie w lecznictwie lub w przemyśle spożywczym’; od zielony; od zielonka ‘świeżo skoszone rośliny pastewne, używane jako pasza; grzyb’.

Selta - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltenreich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego saeldenriche ‘pełen szczęścia’.

Seltenreich - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltenreich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego saeldenriche ‘pełen szczęścia’.

Seltenreich - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltman - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltman, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltmann - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltman, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltneraich - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltnerajch - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltnerajek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Seltnereich - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selt, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selde ‘mieszkanie, dom’.

Selton - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Seltenreich, ta od średnio-wysoko-niemieckiego saeldenriche ‘pełen szczęścia’.

Selucha - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Seluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sel-, por. niemieckie nazwy osobowe Sel, Sell, słowiańskie sel-, polskie siel-, sioł-.

Selwa - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwaczek - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwakowski - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwan - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwaniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwanowicz - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwański - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwasiuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selweniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwerowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selwer, Selwert, te od imienia złożonego Salwart.

Selwerski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selwer, Selwert, te od imienia złożonego Salwart.

Selwesiuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwester - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selwestronowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selwestrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selwestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selwestrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selwestrzuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Selweszuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwiesiuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwon - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwonik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwoniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwonowicz - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwuch - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selwyn - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Selzer - od niemieckiej nazwy osobowej Salz, ta z średnio-wysoko-niemieckiego salz ‘sól’.

Selzner - od niemieckiej nazwy osobowej Salz, ta z średnio-wysoko-niemieckiego salz ‘sól’.

Sełecki - od nazw miejscowych Siedlce, Sielce (częste).

Sełeszczuk - od szelest ‘szmer’.

Sełga - od niemieckiej nazwy osobowej Selg, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Sełków - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sełyga - od niemieckiej nazwy osobowej Selg, ta od średnio-wysoko-niemieckiego salhe ‘wierzba’.

Sem - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Sema - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semaczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semaka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Seman - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanek - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanicki - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanio - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semaniszyn - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semann - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanow - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanów - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanyckyj - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanycz - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semanyszyn - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semań - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semańczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semańczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semański - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Semaszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Sembal - od ząb.

Sembala - od ząb.

Sembalczyk - od ząb.

Sembała - od ząb.

Sembarski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Sembata - od ząb.

Sembaty - od ząb.

Sembek - 1599 odniemieckiej nazwy osobowej Schön (e)beck, ta od nazwy miejscowej Schönebeck.

Sember - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Semberecki - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Sembor - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Semborowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Semborski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Semczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semczenka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semczyszak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semczyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Semdor - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Semeczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semel - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semela - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelak - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelka - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelko - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semelko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semella - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semeluk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semełko - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semen - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenacz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenc - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semencow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenczenko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenetz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenic - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenicki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeniuk-Kościaniuk - złożenia brak; Semeniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Kościaniuk w grupie nazwisk pochodzących od kość, na terenach wschodnich także od imienia Konstanty.

Semenko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenków - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sementz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenyna - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semenyszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeń - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeńczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semeńko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semer - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semeracki - od nazwy miejscowej Siemiradz (radomskie, gmina Stara Blotnica).

Semerad - od imienia złożonego Siemirad, notowanego od XIII wieku.

Semeradt - od imienia złożonego Siemirad, notowanego od XIII wieku.

Semerak - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semeran - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semerat - od imienia złożonego Siemirad, notowanego od XIII wieku.

Semerau-Siemianowski - złożenia brak; Semerau- brak; Siemianowski 1618 od nazw miejscowych Siemianowice, Siemianów (kilka miejscowości).

Semerda - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Semerdak - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Semerdyk - od dawnego smerda ‘mały chłopiec, młokos’.

Semeriak - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semeriuk - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semerjak - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semerko - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semeruniak - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semeryło - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semetycz-Trzeciak - złożenia brak; Semetycz- brak; Trzeciak 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Semglały - od gwarowego zemdlały ‘zemdlały, osłabiony, wycieńczony’.

Semgłaty - od gwarowego zemdlały ‘zemdlały, osłabiony, wycieńczony’.

Semianow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semianowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semianowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semianów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semianyszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semiczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semienczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semieniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semieniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semienowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semienów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semieńczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semikow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semil - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Seminowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semiński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semionow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semionowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semirowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semiuszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semkało - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semkowicz-Iwanów - złożenia brak; Semkowicz w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-; Iwanów od imienia Jan. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehöhanan ‘Jahwe jest łaskawy’. W językach słowiańskich adaptowane jako Iwan, Jan. Forma Iwan we wczesnym średniowieczu znana w całej Polsce, później na Kresach Wschodnich. Postać Jan notowana od początku XIII wieku.

Semkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semla - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semlak - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Semlik - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semloc - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semłowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semma - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semmak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semmer - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semmlek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel.

Semmler - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siemmel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego semele, simele ‘bułka pszenna’, także od imienia Samuel lub od niemieckiego Schemel, ze średnio-wysoko-niemieckiego schemel ‘podnóżek’ lub od szemla ‘mięta’.

Semoczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semonenko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semoniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semonowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semoński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semotiuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semotowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Semow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semp - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Semp.

Sempach - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Semparski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempe - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempek - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempel - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sempel.

Semper - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Semperkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Semperski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Sempiak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempień - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempik - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempiński - od nazwy miejscowej Sepno (poznańskie, gmina Kamieniec; piotrkowskie, gmina Sławno).

Sempioł - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempioło - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempka - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempke - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempkowski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Semplak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Semplik - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempliński - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempławski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempłowicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempniak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempoch - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempoliński - od nazwy miasta Sępólno, dziś Sepolno (konińskie).

Sempolski - od nazwy miejscowej Sępole, dziś Sepółki (sieradzkie, gmina Poddębice).

Sempołowicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempołowski - 1667 od nazwy miejscowej Sępole, dziś Sepółki (sieradzkie, gmina Poddębice).

Sempowicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sempowski - od nazwy miejscowej Sępowa (krakowskie, gmina Tokarnia).

Semprich - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Sempruch - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Sempryk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Sempski - od nazwy miejscowej Sęp (kieleckie, gmina Radoszyce).

Sempyrz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Semra - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semrak - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semrał - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semran - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semrock - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semrok - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semryka - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Sems - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Semsch - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Semulak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semulewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Semyrka - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semyrko - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Semyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sem-, na Kresach Wschodnich od imion typu Semen, Siemion, także od niemieckich nazw osobowych na Sem-.

Sen - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Sena - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senaczek - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senajko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senakiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senałek - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senata - od senator ‘członek senatu, dygnitarz państwowy’.

Senator - od senator ‘członek senatu, dygnitarz państwowy’.

Senatorski - od senator ‘członek senatu, dygnitarz państwowy’.

Senborski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Senbura - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Senc - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sencia - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sencio - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczak - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczek - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczenko - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sencziak - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczkowski - od nazw miejscowych Sęczkowo, dziś Saczkowo (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Senczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyj - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyn - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyna - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyniak - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyno - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senczyszyn - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senda - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendal - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendalski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendał - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendarek - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendecki - 1786 od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sendeczak - 1791 od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sendeczko - od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sendega - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendejewicz - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendek - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendel - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendel - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendela - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendela - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendelewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendelski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sender - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sender - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendera - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderacki - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderak - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Senderak - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderecki - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderek - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderkiewicz - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendero - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderowicz - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Senderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderowski - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Senderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderski - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Senderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senderzowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendkiewicz - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendkowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendla - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendla - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendlak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendlak - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendlowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendlów - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendłak - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendłok - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendłowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendo - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendobra, ż. - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Sendobry - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Sendocki - od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sendol - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendolski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendoma - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendor - 1642 od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendor - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendoracki - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendorek - 1631 od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendorski - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendorski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendra - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendra - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrak - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrakowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrej - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrowicz - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendrowski - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendruch - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Senduła - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendułka - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendułko - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Senduń - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendur - od imienia Aleksander. Imię pochodzenia greckiego, od alékso ‘bronię, wspomagam’ + aner, andros ‘mąż’, notowane w Polsce od XII wieku, także w formach obocznych Aleksandr, Aleksendr, Oleksander, Leksander.

Sendur - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendurkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sendyk - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendyk - od sendyk ‘pełnomocnik’.

Sendyka - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendyka - od sendyk ‘pełnomocnik’.

Sendys - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendyś - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendza - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendziak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendzicki - od Sędzice (kilka wsi).

Sendzielarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sendzielorz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sendzielski - od niemieckiej nazwy osobowej Sendel, ta od imion złożonych na Sind-.

Sendzielski - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sendzik - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendzikowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sendzimiera - od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku.

Sendzimir - od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku.

Sendziuk - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Senecki - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneczak - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneczek - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneczko - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneczyk - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneczyn - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Senek - w grupie nazwisk pochodzących od sen.

Seneniuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senenke - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senenko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seneńczuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seneńka - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seneńki - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seneńko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seneńsko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sener - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Senerman - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Senf - od niemieckiej nazwy osobowej Senft, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senfte ‘miękki, łagodny, spokojny’.

Senffleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Senfleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Senflleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Senft - od niemieckiej nazwy osobowej Senft, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senfte ‘miękki, łagodny, spokojny’.

Senfteleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Senftleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Senga - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengalski - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengebusch - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengebusz - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Senger - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckieg– od niemieckiej nazwy osobowej o sangen ‘śpiewać’.

Sengers - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sengerski - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sengier - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sengierski - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sengla - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengler - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Senglerski - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengner - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sengnik - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengota - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengotta - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengpiel - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengstock - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Sengus - od niemieckiej nazwy osobowej Seng, ta od średnio-wysoko-niemieckiego senge ‘dojrzały do żęcia’.

Seni - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniaszyn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senic - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senica - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senicki - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniczak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniejko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senielski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senienko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senik - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senille - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniło - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senin - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seninger - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Senio - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senioch - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senior - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Seniora - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Seniow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniowa - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniowicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniów - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senisch - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senisz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniszyn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senitz - (Śl) nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniuch - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniuć - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniukowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniur - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Seniura - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Seniuszko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniuś - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniuta - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seniw - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senjor - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Senk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senka - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senkala - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkalla - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkałowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkara - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senke - (Pom) w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkiew - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkin - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkowiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkowski - od nazw miejscowych Sękowo, Sękowice (kilka wsi).

Senków - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkul - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkulski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senkus - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Senn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sennicki - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sennik - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senowiec - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senów - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senporek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Senprowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Senpryk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Semper, ta od imienia złożonego Sindprecht, też od łacińskiego semper ‘zawsze’.

Sens - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Sensen - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Senske - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Senski - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Senson - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Sensuła - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Senszyn - od niemieckich nazw osobowych Sen, Sense, te od średnio-wysoko-niemieckiego segnese, seinse ‘kosa’.

Sent - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentak - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentarek - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentarski - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentek - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentela - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentelski - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Senterek - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Senterkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentfleben - od niemieckiej nazwy osobowej Senfteben, ta od nazwy miejscowej Senfteben.

Sentkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentkowiak - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentoński - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentor - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentorek - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentra - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentycz - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentyk - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sentyrz - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sentysz - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od prasłowiańskiego soto??, rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Senuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senukowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senus - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senuś - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senycia - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senycz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senyczak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senyk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senyszyn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Senz - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Senze - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Seń - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńcio - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńciów - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńczak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńczuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńczyk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńczyszyn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńda - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Seńka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Seńko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Seńko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Seńkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Seńkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Seńkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Seńków - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw Senk-, Sęk-, por. nazwy osobowe na Sen-, te od Siemion, niemiecka nazwa osobowa Senk, sęk.

Seńta - od niemieckiej nazwy osobowej Sent, ta od imion złożonych na Sand-, te od średnio-wysoko-niemieckiego sent ‘wzrok’ lub sente ‘święty’.

Sep - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepa - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepczyński - od nazwy miejscowej Szepce (sieradzkie, gmina Lututów).

Sepek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepel - 1552 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepelak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepeluk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepełowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepełowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Seper - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Seperowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Sepeta - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepetkowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepeto - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepetowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Sepetula - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepetuła - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepetur - 1788 od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepeturka - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepiał - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiała - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiało - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiatowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepich - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepidł - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepidło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepieja - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepiela - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepielak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepielów - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepieła - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepieło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepieński - 1391 od nazwy miejscowej Sepno (poznańskie, gmina Kamieniec; piotrkowskie, gmina Sławno).

Sepietowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Sepiło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiński - 1392 od nazwy miejscowej Sepno (poznańskie, gmina Kamieniec; piotrkowskie, gmina Sławno).

Sepiok - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepioko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepiol - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepioł - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepioła - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepioło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiot - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepiotek - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepiół - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepiór - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeper ‘pasterz’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Scheper, ta do średnio-wysoko-niemieckiego scheper ‘żeglarz, marynarz, szyper’.

Sepka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepoch - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepolak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepołowicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepołowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sepot - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Sepp - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw sep-, por. staropolskie sep ‘danina zbożowa’, sepa ‘tyłek’, niemiecka nazwa osobowa Sep, ta od imienia Joseph.

Seps - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Sepski - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Septel - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Septewski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Septowski - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Septycki - od szeptać, szept, może też od staropolskiego szepiotać ‘seplenic, wadliwie wymawiać’.

Sepyło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Ser - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Sera - 1637 w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seracen - od Saracen, grecka i łacińska nazwa członka plemienia arabskiego ,później ogólnie ‘Arab, muzułmanin’.

Seracki - od nazwy miasta Sieradz.

Seraczyn - od Saracen, grecka i łacińska nazwa członka plemienia arabskiego ,później ogólnie ‘Arab, muzułmanin’.

Serad - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Serada - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Seradin - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Seradyka - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Seradziński - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Seradzki - od nazwy miasta Sieradz.

Seraf - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Seraffin - (Śl) od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafian - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Seraficki - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafiew - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafim - 1470-80 od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafimiak - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafimowicz - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinczuk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinek - 1642 od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafini - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafiniak - 1661 od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafiniuk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinko - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinow - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinowicz - 1641 od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafinowski - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafińczuk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafińczyk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafiński - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafiowicz - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafyn - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serafyniuk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serakowski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serapiniak - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serapiński - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serapuk - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Seraszek - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seraszyński - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serawin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serawiniak - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serawiński - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serb - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serba - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbaj - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbak - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbakowski - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbala - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbaluk - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serban - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbański - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serben - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbeniuk - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbeński - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbiak - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbian - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbiej - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbin - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbiniuk - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbinowicz - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbinowski - od nazwy miejscowej Serbinów (kieleckie, gmina Mniów).

Serbinowski - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbinów - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbintowicz - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbiń - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbiński - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbista - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbisz - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbjan - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbok - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serboniuk - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbonowski - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbow - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Serbski - od nazwy miejscowej Serby (kilka wsi, KrW).

Serbyn - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sercal - od serce, ze staropolskiego sierce.

Sercarz - od serce, ze staropolskiego sierce.

Sercow - od serce, ze staropolskiego sierce.

Sercuń - od serce, ze staropolskiego sierce.

Serczuk - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serczyk - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serczyn - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serczyński - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serda - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdacki - od serdak ‘kozuszek lub kurtka bez rękawów’.

Serdak - 1793 od serdak ‘kozuszek lub kurtka bez rękawów’.

Serdakowski - od serdak ‘kozuszek lub kurtka bez rękawów’.

Serdal - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdan - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdecki - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdeczna - od serce, ze staropolskiego sierce; od serdeczny.

Serdeczny - od serce, ze staropolskiego sierce; od serdeczny.

Serdel - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdelski - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serden - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdeniecki - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdeń - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdeńko - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdin - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdinkow - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdiuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdiukow - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdiuków - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdjukow - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdowicz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serduszko - od serce, ze staropolskiego sierce; od serduszko.

Serdycki - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyko - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyl - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyn - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyniecki - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdynka - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Serdyński - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdyszyn - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdza - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdzek - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdzik - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serdziński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Serdziuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Serebak - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebeński - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebrankow - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebrannikow - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebrennikow - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebriennikow - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Serebrowski - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Sereda - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredejko - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredeń - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredeński - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serediak - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredin - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredina - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serediński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Serediński - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serediuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredjuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredko - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredna - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serednek - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredniak - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serednicki - od nazwy miejscowej Serednica (krośnieńskie, gmina Olszanica).

Serednik - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredniuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredocha - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredowicz - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredowski - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Sereduk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredy - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyka - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyn - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyniak - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyniecki - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyń - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredyński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Seredyszyn - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredziak - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Seredziński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Seredziuk - (z fonetyką wschodniosłowiańską) w grupie nazwisk pochodzących od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Serefin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serefinowicz - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serefko - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Sereg - od szargać ‘brudzić, niszczyć’, też od sarga ‘dziewka’.

Serega - od szargać ‘brudzić, niszczyć’, też od sarga ‘dziewka’.

Serek - 1477 w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seremat - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Serement - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Serementa - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Seremento - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Seremet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Seremeta - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Seren - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Serena - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Serenek - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Serenga - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Sereniak - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sereniuk - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Serenko - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sereń - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sereńscek - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Serepa - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Serepicki - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Serepko - od gwarowego szerepać ‘łajać, gderać’.

Seres - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Sereszko - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Sereszyński - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Sereś - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Seręga - od szeręg ‘szereg’, por. rosyjskie szerenga ‘szereg, rząd’.

Serfin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphim ‘płonący, palący’; serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII wieku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Serga - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergaj - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergalski - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergan - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergatz - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergejenko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergejuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergel - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergelewski - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergiej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejczuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejczyk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejenko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejew - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejewicz - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejewski - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejow - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiejuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiel - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergielewicz - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergieliś - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergienko - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergieńko - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergiew - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergijczuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergijenko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergijuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergiusz - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergjeiusz - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sergot - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergott - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergowicki - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergóła - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serguc - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergucz - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serguć - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergul - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Sergun - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serguń - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sergusz - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serha - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serhan - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Serhej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Serhejczuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Serhejuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Serko - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serkosz - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serkowiak - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serkowski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serkuczewski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serlaczak - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Serleja - od niemieckiej nazwy osobowej Scharlei, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharlei ‘szkarłat; purpura’.

Serlejewski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharlei, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharlei ‘szkarłat; purpura’.

Serlikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Serliński - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’.

Sermak - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Serman - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Sermanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Sermantowicz - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Sermata - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Serment - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Sermet - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Sermik - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Sernacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernas - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernat - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Sernata - od nazwy osobowej Szeremet, przejętej z języków wschodniosłowiańskich, ta z osmańskiego seremet ’unoszący się gniewem, nieuprzejmy, niegrzeczny’.

Sernec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Serniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernich - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sernik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’; od sernik ‘rodzaj ciasta’.

Serniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Serociak - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serociński - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Serociński - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serociuk - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serocki - 1546 od nazwy miejscowej Serock (kilka miejscowości).

Serocki - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Seroczyński - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Seroiczka - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Seroiczkowski - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Seroiszka - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Serojadka - 1490 od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Serok - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Seroka - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Serokin - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Serokomla - od syry + komla ‘wilgotny, surowy kloc’ lub od nazwy miejscowej Syrokomla, dziś Serokomla (siedleckie, gmina Serokomla), też od nazwy herbu Serokomla.

Serokos - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Serokosz - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Seronek - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Seronowicz - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Seroń - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Serot - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serotiuk - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serotnik - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Serowa - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowaniec - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowatka - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowiak - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowiec - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowik - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowiński - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowka - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serownik - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serowy - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serów - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serówka - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serp - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Serpatowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Serpiłowski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Serpina - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Serputko - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sersan - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Serseń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Serszeń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Serszyński - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sertel - od niemieckiej nazwy osobowej Schertel.

Seruga - od szaruga ‘deszcz, plucha’.

Serus - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seruś - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwa - 1593 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwach - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaciński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaciuk - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwacki - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwacy - 1403– od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaczak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaczek - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaczyk - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwaczyński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwada - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwadczak - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwadczyk - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwadka - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwadzki - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwan - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwań - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwańczuk - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwański - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwas - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwasiński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwasz - 1416 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwat - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwata - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwatczak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwatiak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwatka - 1409 w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr; serwatka.

Serwatkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr; serwatka.

Serwatko - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr; serwatka.

Serwatkowski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr; serwatka.

Serwatowicz - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwatowski - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwatyński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwczak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serweciński - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwejuk - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serweta - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwetka - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwetnicki - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwetnik - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwiak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwian - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwicińska - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwicki - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwida - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwik - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwilski - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiło - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwin - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwinek - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiniowski - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwinis - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwinowski - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiń - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiński - od nazwy miejscowej Serwin (białostockie, gmina Janów Podlaski, Rokitno).

Serwis - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiszowski - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwiś - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwit - od serweta ‘nakrycie na stół, obrus; serwetka’.

Serwo - 1467 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwoch - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwoczek - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwon - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwoński - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwotka - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwotko - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serwus - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwusch - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwuschok - (Śl) od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwusiak - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwusik - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwusiok - (Śl) od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwusz - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwuszek - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwuszok - (Śl) od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwy - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwych - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Serwyszok - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Sery - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seryca - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Seryczyński - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serylak - od wschodniosłowiańskiego seryj ‘szary’.

Seryła - od wschodniosłowiańskiego seryj ‘szary’.

Seryłko - od wschodniosłowiańskiego seryj ‘szary’.

Seryłło - od wschodniosłowiańskiego seryj ‘szary’.

Seryło - od wschodniosłowiańskiego seryj ‘szary’.

Seryniak - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Serys - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serzan - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Serzanowski - w grupie nazwisk pochodzących od ser, ze staropolskiego syr.

Sesek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesin - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seska - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seskiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seskowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sesoła - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seszka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seszuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seś - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Seśkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Set - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Seta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setar - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Setcki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setera - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Seth - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setka - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setkowiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setla - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setlak - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setlej - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setlik - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setluk - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setła - od niemieckiej nazwy osobowej Schättel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego satel ‘siodło’.

Setna - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setnicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setniewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setnikowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setny - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setnyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setorek - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Setowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setruk - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Setrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Sett - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setter - od niemieckiej nazwy osobowej Schetter, ta od średnioniemieckiego scheten ‘graniczyć’, schetter ‘sąsiad’ lub od seter ‘gatunek wyżła rasy angielskiej’.

Settnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setto - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Setz - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Setzer - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Setzke - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Setzki - od niemieckiej nazwy odobowej Setz, ta od średnio-wysoko-niemieckiego setze ‘miara powierzchni’; może też od nazw osobowych na Siec-.

Seul - od niemieckiej nazwy odobowej Seul.

Severin - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Severini - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Sewala - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewalski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewaniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Sewaryn - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewaryński - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewastian - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastianik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastianow - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastianowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastianów - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastiańczuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastijanow - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastinowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjan - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjanik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjanow - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjanowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjanów - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastjańczuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastyjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastyniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewastynowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewaściej - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewaściuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewaściukiewicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewczuk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Sewczyc - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Sewczyk - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Sewczyn - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Sewczyński - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Sewel - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewelenko - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewell - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Seweluk - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Seweła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewen - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewenic - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewenko - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewer - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewera - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewerant - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewereniuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewereńczyk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerin - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweriński - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewern - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerniak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerniuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerski - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewert - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Seweruk - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewerycz - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewerymiak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryn - 1577 od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryna - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerynek - 1633 od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryniak - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerynik - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryniuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewerynowicz - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryń - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryńczuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryńczyk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryński - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Seweryś - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewerzyński - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewestian - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestianik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestianow - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestianowicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestjanow - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewestyjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewi - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Sewiał - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiała - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewielski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiera - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewieryniuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Sewilski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiłło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewin - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewina - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewiński - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Sewioł - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewioła - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiołek - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewiołło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewioło - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewirka - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewjelski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szew, por. prasłowiańskie šev- ‘chwiać się’, staropolskie szawiać ‘ruszać’, por. też rosyjskie szeiwlit’ ‘ruszyć’, niemiecka nazwa osobowa Schewe.

Sewla - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewohl - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewol - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewolski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewostian - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewostianik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewostianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewostjanik - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Sewraczek - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewruk - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewryn - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewryś - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Sewula - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewulak - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewulewski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewulka - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewulok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Sewustiański - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Seyda - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seydacki - od sajdak, sahajdak ‘’futerał na strzały’.

Seydak - od sajdak, sahajdak ‘’futerał na strzały’.

Seydel - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seydlewicz - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Seydowski - w grupie nazwisk pochodzących od sajdać się ‘kręcić się’, sajda ‘część warsztatu tkackiego’ od wschodniosłowiańskiego sajda, sojda ‘gatunek ryby’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scheide ‘granica’.

Seyffert - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seyfierd - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seyfrid - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seyfried - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Seyler - od niemieckiej nazwy osobowej Seile, ta od apelatywu Seil ‘powróz’.

Seyn - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Seyna - od niemieckiej nazwy osobowej Sein, ta od seine ‘mały, krótki’.

Seypelt - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Seypold - od niemieckich nazw osobowych Seipelt, Seipeld, Seipold, te od imienia złożonego Sigibald.

Sezamowicz - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezanowicz - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezenienko - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezeniewski - od nazwy miejscowej Sezieniewice (KrW).

Sezieniewski - od nazwy miejscowej Sezieniewice (KrW).

Sezieniowski - od nazwy miejscowej Sezieniewice (KrW).

Sezoniak - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezonienko - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezoniuk - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezonow - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezonowicz - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezoński - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezuch - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sezulski - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Seżalski - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Seżeń - od imienia Sozon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Sodzon ‘zbawiający’.

Sębarski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Sęch - od imion złożonych typu Sęczygniew, Sędzigniew.

Sęcio - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sęczak - 1339 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczawa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczek - 1339 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczko - 1410 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczkow - 1420 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczkowski - 1388 od nazw miejscowych Sęczkowo, dziś Saczkowo (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Sęczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczwa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczygniewski - 1439 od nazwy miejscowej Sęczygniew, dziś Sancygniów (kieleckie, gmina Działoszyce).

Sęczygniowski - 1464 od nazwy miejscowej Sęczygniew, dziś Sancygniów (kieleckie, gmina Działoszyce).

Sęczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczykow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczykowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczyna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczys - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęczyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sęcz- lub sęk-, por. sączyć ‘wchłaniać, przenikać’, od nazwy osobowej Sęczygniew, od sęk ‘dolna część gałęzi pozostała przy pniu’; ślad po gałęzi na powierzchni pnia’.

Sęda - 1244 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędacki - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędaj - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędal - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędalski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędecki - od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sędej - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędek - 1239 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędel - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędela - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sęder - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędera - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęderecki - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęderek - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędka - 1341 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędkiewicz - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędkowiak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędkowicz - 1376 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędkowski - 1447 od nazwy miejscowej Sędków (KrW), Sędki (plockie, gmina Dobrzelin).

Sędlaczek - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sędlak - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sędlewski - od nazwy miejscowej Siedlew (płockie, gmina Daszyna).

Sędłak - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sędłakowski - (z fonetyką czeską i ukraińską) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sędnik - 1420 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędo - 1231 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędok - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędomierz - od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku; od imienia złożonego Sędomir 1391.

Sędomierz - od nazwy miasta Sandomierz (tarnobrzeskie).

Sędomirski - od nazwy miasta Sandomierz (tarnobrzeskie).

Sędor - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędosz - 1332 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędowicz - 1256 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędowski - 1419 od nazw miejscowych Sedowice, Sędowo, Sedów (kilka wsi).

Sędów - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędra - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędrak - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędryczka - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sędrzak - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęduła - 1516 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędyk - 1569 od sendyk ‘pełnomocnik’.

Sędyk - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędyka - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzia - 1386 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziach - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziak - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziakowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzic - 1399 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzicki - 1497 od Sędzice (kilka wsi).

Sędzidzki - od Sędzice (kilka wsi).

Sędziejewski - od nazwy miejscowej Sędziejowice (kieleckie, gmina Chmielnik; sieradzkie, gmina Sędziejowice).

Sędziejowski - od nazwy miejscowej Sędziejowice (kieleckie, gmina Chmielnik; sieradzkie, gmina Sędziejowice).

Sędzielewski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzielowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzielowski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sędzielski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sędzierski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sędzik - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzikowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzimier - 1609 od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku.

Sędzimierz - od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku.

Sędzimir - od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku.

Sędzimir-Dobrowolski - złożenia brak; Sędzimir od imienia złożonego Sędzimir, notowanego w źródłach historycznych od XIV wieku; Dobrowolski od nazwy miejscowej Dobra Wola (kilka wsi) lub od wyrażenia dobra wola.

Sędzimirski - od nazwy miasta Sandomierz (tarnobrzeskie).

Sędzin - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędzinowski - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziński - 1390 od nazwy miejscowej Sędziny (poznańskie, gmina Duszniki).

Sędzioszowski - 1413 od nazw miejscowych Sędziszów, Sędziszowice (kilka miejscowości).

Sędzisz - 1265 od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziszewski - od nazw miejscowych Sędziszów, Sędziszowice (kilka miejscowości).

Sędziuk - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sędziwa - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Sędziwoj - od imienia złożonego Sędziwoj, notowanego w źródłach historycznych od XII wieku.

Sędziwy - od sędziwy ‘będący w podeszłym wieku’.

Sęga - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgal - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgała - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgerski - od niemieckiej nazwy osobowej Sänger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sengen ‘opalać, osmalać’, może też od średnio-wysoko-niemieckiego sangen ‘śpiewać’.

Sęgiel - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgielewski - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgnik - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgol - od sąg ‘stos drzewa’.

Sęgolewski - od nazwy miejscowej Sęgole (siedleckie, gmina Kosów Lacki).

Sęk - 1341 od sęk.

Sęka - od sęk.

Sękacz - od sęk; od sękacz ‘kij sękaty’.

Sękaczek - od sęk.

Sękal - 1673 od sęk; od sękal ‘kij sękaty’.

Sękala - 1789 od sęk.

Sękalla - od sęk.

Sękalski - od sęk.

Sękała - 1589 od sęk.

Sękałowski - od sęk.

Sękara - 1578 od sęk.

Sękarka - 1595 od sęk.

Sękarski - od sęk.

Sękarz - od sęk.

Sękas - od sęk.

Sękatas - od sęk.

Sękawa - od sęk.

Sękelewski - od sęk.

Sękiecewski - od sęk.

Sękiel - od sęk.

Sękielewski - od sęk.

Sękiewicz - od sęk.

Sękiw - od sęk.

Sękler - od sęk.

Sęklewski - od sęk.

Sęko - od sęk.

Sękol - od sęk.

Sękolewski - od sęk.

Sękołka - od sęk.

Sękor - od sęk.

Sękora - od sęk.

Sękorski - od sęk.

Sękow - od sęk.

Sękowiak - od sęk.

Sękowicz - od sęk.

Sękowski - 1425 od nazw miejscowych Sękowo, Sękowice (kilka wsi).

Sękowski - od sęk.

Sękól - od sęk.

Sęków - od sęk.

Sękul - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sękula - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sękulski - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sękuła - od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Sęmpka - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sęnczak - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sęndecki - od nazwy miasta Sądecz, dziś Nowy i Stary Sącz (nowosądeckie).

Sęndek - od imion złożonych typu Sędzimir, Sędzisław, też od sąd, sądzić, sędzia.

Sęnder - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęnderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęndrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęndrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sęndzicki - od Sędzice (kilka wsi).

Sęp - 1453 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępa - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępach - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępała - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępek - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępel - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiak - 1654 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiał - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiała - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiel - 1435 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępień - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępieński - 1393 od nazwy miejscowej Sepno (poznańskie, gmina Kamieniec; piotrkowskie, gmina Sławno).

Sępik - 1517 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępikowski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiło - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępinos - 1667 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiński - 1392 od nazwy miejscowej Sepno (poznańskie, gmina Kamieniec; piotrkowskie, gmina Sławno).

Sępioł - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiołek - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępioło - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępiół - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępka - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępkiewicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępko - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępkowski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sęplak - 1465 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępławski - od nazwy miejscowej Sampława, dawniej Sępława (olsztyńskie, gmina Lubawa).

Sępłowski - od nazwy miejscowej Sampława, dawniej Sępława (olsztyńskie, gmina Lubawa).

Sępniak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępoch - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępoleński - 1497 od nazwy miasta Sępólno, dziś Sepolno (konińskie).

Sępoliński - 1471 od nazwy miasta Sępólno, dziś Sepolno (konińskie).

Sępolski - od nazwy miejscowej Sępole, dziś Sepółki (sieradzkie, gmina Poddębice).

Sępołaz - 1414 od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępołowicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępołowski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępor - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępor - od staropolskiego sąpierz ‘pozwany’, sąprza ‘oskarżyciel’, od gwarowego sępor ‘odludek’.

Sępowicz - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Sępowski - od nazwy miejscowej Sępowa (krakowskie, gmina Tokarnia).

Sępór - od staropolskiego sąpierz ‘pozwany’, sąprza ‘oskarżyciel’, od gwarowego sępor ‘odludek’.

Sępski - od nazwy miejscowej Sęp (kieleckie, gmina Radoszyce).

Sęsiadek - od sąsiad ‘mieszkający obok’.

Sęsoł - od niemieckich nazw osobowych Sans, Sansel.

Sęsoła - od niemieckich nazw osobowych Sans, Sansel.

Sęsuła - od niemieckich nazw osobowych Sans, Sansel.

Sętkowski - od nazwy miejscowej Sętki (białostockie, gmina Ulan-Majorat).

Sętorek - od prasłowiańskiego soto??, od sp + terti ‘trzeć’, od rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Sęzol - od niemieckich nazw osobowych Sans, Sansel.

Sfaczyna - od śląskiego gwarowego swaczyna ‘podwieczorek’.

Sfagrzyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Sfora - od sfora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’.

Sforański - od sfora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’.

Sforawski - od sfora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’.

Sforczuk - od sfora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’.

Sforek - od sfora ‘gromada psów myśliwskich; smycz’.

Sgan - od zganić ‘ocenić ujemnie, skrytykować’.

Sganiacz - od zganić ‘ocenić ujemnie, skrytykować’.

Sgaslik - od zgasić, zgasnąć ‘stłumić świecenie’.

Sgaślik - od zgasić, zgasnąć ‘stłumić świecenie’.

Sgoda - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Sgodda - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Sgodzaj - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Sgolik - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Sgoliński - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Sgonia - od zgon ‘śmierć’ lub od zgonić ‘spędzić; przepędzić; sforsować’, dawniej też ‘doścignąć’.

Sgonina - od zgon ‘śmierć’ lub od zgonić ‘spędzić; przepędzić; sforsować’, dawniej też ‘doścignąć’.

Sgoniuk - od zgon ‘śmierć’ lub od zgonić ‘spędzić; przepędzić; sforsować’, dawniej też ‘doścignąć’.

Sgorzelski - od zgorzeć ‘spłonąć; opalić się’.

Sgrai - od zgraja ‘tłum, gromada; stado’.

Sgraja - od zgraja ‘tłum, gromada; stado’.

Sgryska - od staropolskiego gryz, gwarowego zgryz ‘zgryzota, zmartwienie’, zgryźć ‘zmiażdżyć zębami’.

Siach - od gwarowego siach ‘sza!; ciach; szach’, ciachnąć ‘uciąc’ lub od nazw osobowych na Sia-.

Siacha - od gwarowego siach ‘sza!; ciach; szach’, ciachnąć ‘uciąc’ lub od nazw osobowych na Sia-.

Siachewicz - od gwarowego siach ‘sza!; ciach; szach’, ciachnąć ‘uciąc’ lub od nazw osobowych na Sia-.

Siachniewicz - od gwarowego siach ‘sza!; ciach; szach’, ciachnąć ‘uciąc’ lub od nazw osobowych na Sia-.

Siachowicz - od gwarowego siach ‘sza!; ciach; szach’, ciachnąć ‘uciąc’ lub od nazw osobowych na Sia-.

Siacht - od staropolskiego szachta ‘dół, jama, w której mieści się sól, kruszec’, od niemieckiej nazwy osobowej Schacht.

Siada - od siadać, siedzieć.

Siadacz - od siadać, siedzieć.

Siadaczka - od siadać, siedzieć.

Siadaczko - od siadać, siedzieć.

Siadak - od siadać, siedzieć.

Siadczyński - od siadać, siedzieć.

Siadecki - od siadać, siedzieć.

Siadeczka - od siadać, siedzieć.

Siadeczko - od siadać, siedzieć.

Siadek - od siadać, siedzieć.

Siadel - 1614 od siadać, siedzieć.

Siadkowski - od nazwy miejscowej Siatki, też Siadki (piotrkowskie, gmina Kluczewsko).

Siadło - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siadłowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siadnik - od siadać, siedzieć.

Siado - od siadać, siedzieć.

Siadoczka - od siadać, siedzieć.

Siadowicz - od siadać, siedzieć.

Siadowski - od siadać, siedzieć.

Siadul - od siadać, siedzieć.

Siadula - od siadać, siedzieć.

Siaduł - od siadać, siedzieć.

Siadura - 1777 od siadać, siedzieć.

Siaga - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siagda - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siagło - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siajak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siajc - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siajczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siajka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siajko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siajkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siała - od gwarowego siałać, od szałać ‘szaleć’.

Siałek - od gwarowego siałać, od szałać ‘szaleć’.

Siałka - od gwarowego siałać, od szałać ‘szaleć’.

Siałkowski - od gwarowego siałać, od szałać ‘szaleć’.

Siało - od gwarowego siałać, od szałać ‘szaleć’.

Siama - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siamaszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siambor - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siambora - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siamborski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siamburski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siamek - 1417 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siamianko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siamion - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siamkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siamko - 1400 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siamkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siamon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sian - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siana - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siander - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Sianecki - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianek - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianiawski - 1498 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sianiec - 1448 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sianiewicz - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianik - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siankiewicz - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianko - 1475 od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’; od sianko.

Siankowski - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siano - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianos - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianosz - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianoszek - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianowski - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianożeński - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sianożęcki - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siańko - 1446 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Siańkowięta - 1449 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Siański - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siapka - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siar - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siara - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siaraczkiewicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarak - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarakiewicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarakowski - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarcz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarczewski - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarczyk - 1740 od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarczyński - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarecki - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarek - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarew - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarewicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siargiej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siark - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarka - 1440 od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarkiewicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarkiewicz-Hoszowski - złożenia brak; Siarkiewicz od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’; Hoszowski od imion na Go-, typu Gościmir, Gorzysław, Gościsław.

Siarko - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarkowicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarkowski - od nazwy miejscowej Siarki (ostrołęckie, gmina Olszewo-Borki).

Siarko-Żwikiewicz - złożenia brak; od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’; Zwikiewicz brak.

Siarkula - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarmacki - od niemieckiej nazwy osobowej Schermacher , ta od średnio-wysoko-niemieckiego scher ‘m.in. lemiesz u pługa’ + machen ‘wykorzystać, robić’.

Siarna - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarnacki - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarnecki - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarniach - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarniak - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarnicki - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarniewicz - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarnik - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarno - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarnowski - od sarna ‘ssak z rodziny jeleniowatych’.

Siarok - (Śl) od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarsk - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Siarski - 1573 od nazwy miejscowej Siary (nowosądeckie, gmina Sekowa).

Siart - od niemieckiej nazwy osobowej Schart, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schart ‘drobna moneta, pieniążek’.

Siarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Siarzewo (włocławskie, gmina Nieszawa).

Siarzyński - od nazwy miejscowej Szarzyn (słupskie, gmina Bytów), Szarzyn (płockie, gmina Staroźreby), Szarzyna (rzeszowskie, gmina Nowa Szarzyna).

Siarżyński - od nazwy miejscowej Szarzyn (słupskie, gmina Bytów), Szarzyn (płockie, gmina Staroźreby), Szarzyna (rzeszowskie, gmina Nowa Szarzyna).

Siaskiewicz - od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Siast - od gwarowego siast ‘bocian’.

Siasta - od gwarowego siast ‘bocian’.

Siastacz - od gwarowego siast ‘bocian’.

Siastała - od gwarowego siast ‘bocian’.

Siaszczyk - od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Siaszkiewicz - 1739 od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Siaśkiewicz - 1699 od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Siaśkowicz - 1721 od dawnego szaszek ‘błazen’, szaszkować ‘błaznować’.

Siata - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatacz - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatczyński - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatecha - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatecki - od nazwy miejscowej Siatki, też Siadki (piotrkowskie, gmina Kluczewsko).

Siatecki - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatka - 1672 w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od siatka.

Siatkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od siatka.

Siatko - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od siatka.

Siatkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od siatka.

Siatkowski - 1706 od nazwy miejscowej Siatki, też Siadki (piotrkowskie, gmina Kluczewsko).

Siatowski - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siatra - od szater, szatra, siatra ‘szałas, obóz cygański’, od gwarowego szatrać ‘baczyć, pamiętać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schatter.

Siatrak - od szater, szatra, siatra ‘szałas, obóz cygański’, od gwarowego szatrać ‘baczyć, pamiętać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schatter.

Siatras - od szater, szatra, siatra ‘szałas, obóz cygański’, od gwarowego szatrać ‘baczyć, pamiętać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schatter.

Siatrek - od szater, szatra, siatra ‘szałas, obóz cygański’, od gwarowego szatrać ‘baczyć, pamiętać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schatter.

Siawak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siawiarski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siawka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siawluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siawnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siawski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siaźnik - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siąber - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siąbora - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siącek - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siącek - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siączka - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siączka - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siądalski - od siąść, siędę.

Siądała - od siąść, siędę.

Siądecki - od siąść, siędę.

Siąder - od siąść, siędę.

Siągalski - 1761 od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siąkajło - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siąkała - 1683 od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siąkowski - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siąstacz - od gwarowego siast ‘bocian’.

Siątecki - od nazwy miejscowej Siatki, też Siadki (piotrkowskie, gmina Kluczewsko).

Siątkowski - od nazwy miejscowej Siatki, też Siadki (piotrkowskie, gmina Kluczewsko).

Siążek - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siążkiewicz - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siążnik - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sib - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Siba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibała - 1708 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibas - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Siber - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibera - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siberna - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siberny - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siberski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Sibert, Siebert, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibiarz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibielski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibieraj - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibierajski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibieralski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibierski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibiesierski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibiewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibiga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibila - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibilak - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibilewicz - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibilewski - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibiliński - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibiliski - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibilla - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibilski - od łacińskiego (z greckiego) Sibilla ‘starożytna wrózka’, por. polskie sybila, sybilla ‘wróżka, prorokini’.

Sibiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibionka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibiorowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibiraj - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibircow - w grupie nazwisk pochodzących od przymiotnika sybirski, syberyjski, te od Syberia.

Sibirski - w grupie nazwisk pochodzących od przymiotnika sybirski, syberyjski, te od Syberia.

Sibistowicz - od szybisty ‘skrzywiony, wygięty; pełny szyb’.

Sibisz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibiszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibiś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibon - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Siboń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sibora - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborek - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborenko - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborna - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborny - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Siborowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Siborski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibrecht - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siebrecht, ta od germańskiego imienia złożonego Sigu-beraht.

Sibuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Siburski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Sibuś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’.

Sicarski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sicarz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sich - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sicha - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichala - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichalla - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichała - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichanek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichel - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Sichelski - 1713 od nazwy miejscowej Sichła, dziś Murzasichle (nowosądeckie, Gmina Tatrzańska).

Sicheń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sicher - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Sichert - od niemieckiej nazwy osobowej Sichert, ta od imienia złożonego Sigihart.

Sichewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichla - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Sichler - od niemieckiej nazwy osobowej Sichler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Sichłowy - od niemieckiej nazwy osobowej Sichel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sichel ‘sierp’.

Sichma - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Sichman - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Sichmina - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Sichniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Sichowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sich-, ta od imion na Si-, typu Sidor (z Izydor), od niemieckiej nazwy osobowej Sich.

Sichta - od szychta ‘stos bali, warstwa budowlana; zmiana w kopalni’, szycht ‘otwór kopalni’, od gwarowego sychtać ‘robić powoli’.

Siciarek - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od sieciarz, siciarz ‘robiący sieci’.

Siciarski - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od sieciarz, siciarz ‘robiący sieci’.

Siciarz - 1696 w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech; od sieciarz, siciarz ‘robiący sieci’.

Sicierek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sicierski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siciński - 1390 od nazw miejscowych Sicina, Sitno (częste).

Sicman - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Sicmek - od niemieckiej nazwy osobowej Sigmann, ta od imienia złożonego Sigu-man.

Sicz - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczak - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczejko - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczek - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczela - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczenko - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczewicz - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczewski - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczka - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczkaruk - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczko - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczkowski - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczok - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczow - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczówka - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczuk - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczyn - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Siczyński - od nazw miejscowych Sicina, Sitno (częste).

Sićko - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Sićkowski - od podstawy Sicz-, ta od sik—lub też od ukraińskiego Sicz (= Zaporoże), od niemieckiej nazwy osobowej Sitz.

Sid - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sida - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidaj - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidak - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidasiewicz - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Side - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sideja - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidek - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidel - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelec - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelinik - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelko - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelniak - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelnik - 1560 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Sidelnik - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelnikow - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelników - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidelniuk - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sideł - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidełko - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidewicz - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidielnikow - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidielników - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidij - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidko - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidlaczek - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sidlak - 1406 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’; od sidlak ‘ptak złowiony w sidła’.

Sidlak - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sidlar - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlarczyk - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlarewicz - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlarkiewicz - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlarz - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidler - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlerewicz - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlerow - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlik - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlikiewicz - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidlin - 1351 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidła - 1399 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłek - 1497 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłko - 1447 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidło - 1136 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłoń - 1730 od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłow - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłowa - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłowski - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’ lub od nazwy miejscowej Sidłów (gorzowskie, gmina Strzelce Krajeńskie).

Sidłowy - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidłów - od sidło ‘pętla służąca do chwytania zwierzyny’.

Sidniewski - od nazw miejscowych Sidniew, Sidniaw (KrW).

Sido - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidoczuk - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidok - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidoł - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidon - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidonik - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidoń - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidor - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidora - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorak - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorański - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorczak - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorczók - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorczuk - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorczyk - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidordzuk - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorek - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorenko - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorewicz - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorewski - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidor-Gruszka - złożenia brak; Sidor od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy; Gruszka 1366 od grusza ‘drzewo owocowe’; od gruszka.

Sidorkiewicz - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorko - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidoro - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorof - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidoroff - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidoronok - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorow - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorowicz - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorowicz-Wojno - złożenia brak; Sidorowicz od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy; Wojno od wojna ‘walka zbrojna’.

Sidorowiec - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorownin - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorowski - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorów - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorski - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidoruk - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidoryk - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidorzak - od imienia Izydor. Imię, znane w Polsce od XIV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązuje do egipskiej bogini Izydy.

Sidowicz - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidowski - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidul - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidulski - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidun - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Siduniak - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Siduń - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Siduszewski - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidwa - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Sidwiński - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Sidyk - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidyła - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidyło - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidz - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidziak - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidzina - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidzinka - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidziński - od nazwy miejscowej Sidzina (część Krakowa, dziś Podgórze; nowosądeckie, gmina Jordanów).

Sidzisz - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidziuk - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sidź - od podstawy Sid-, ta od imienia Sidor (z Izydor), od ukraińskiego sidyj ‘szady’, od niemieckich nazw osobowych Sid-, Sied-.

Sieba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebab - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebauer - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebe - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebel - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebeling - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebelski - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Sieben - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Sieber - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Sieberg - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebers - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Sieberst - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebert - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckich nazw osobowych Sibert, Siebert, te od imienia złożonego Siegbert.

Siebestianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siebiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebiata - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebiatiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebiatyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebieda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebiedziński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebiela - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebiela - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy szyb-, por. dawne szybać ‘bić, tłuc’, szyba ‘tafla szkła’, też szyb, ze staropolskiego szyba ‘otwór prowadzący w głąb kopalni’, szybki, szybała ‘oszust’, gwarowe sibać ‘szybać, trącać’; od dawnego sibiela ‘duch o postaci kobiety’.

Siebielak - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebielec - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebielew - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebieliec - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebielski - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebiełek - od niemieckiej nazwy osobowej Siebel, ta od imienia złożonego Siebert.

Siebieniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebień - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebieńcow - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebier - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebiera - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebierański - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebierski - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebiesczyk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Siebiesiewicz - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Siebiesiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Siebiestianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siebiestjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siebieszuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan lub od imion typu Sobiesław.

Siebiński - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebiota - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Sieboda - od swoboda, od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolność, ulga’.

Siebor - od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku; w średniowieczu formy oboczne Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Siebór - od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku; w średniowieczu formy oboczne Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Siebra - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebracht - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siebrecht, ta od germańskiego imienia złożonego Sigu-beraht.

Siebrecht - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Siebrecht, ta od germańskiego imienia złożonego Sigu-beraht.

Siebrukowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sieben, ta od apelatywu Sieb ‘sito, rzeszoto, przetak’.

Siebrzyn - 1429 od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Siebsiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebula - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siebyła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sieb-, por. imię Siebiestan (= Sebastian), niemiecka nazwa osobowa Siebe, a ta od imion złożonych typu Siebert, Siebold.

Siec - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sieca - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Siecewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Siech - 1368 od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siecha - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechankiewicz - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechelski - 1762 od nazwy miejscowej Sichła, dziś Murzasichle (nowosądeckie, Gmina Tatrzańska).

Siechen - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siecheń - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechieńczuk - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechiński - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechlikowicz - 1699 od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechna, m. - 1384 od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechniewicz - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechno - 1265 od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechon - od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechowicz - 1442 od imion na Sie-, typu Sieciesław.

Siechowski - od nazwy miejscowej Siechów (KrW).

Siecian - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siecianowski - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siecich - 1459 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciech - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciechowicz - 1189 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciechowita - 1605 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Sieciechow, Sieciechowice (kilka wsi).

Sieciechowski - 1397 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Sieciechow, Sieciechowice (kilka wsi).

Sieciej - 1098 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciek - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Siecien - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siecień - 1376 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Siecieńczuk - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siecieński - 1478 od nazwy miejscowej Siecinie, dziś Siecin (płockie, gmina Brudzeń Duży).

Sieciesz - 1376 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciesza - XIII w. w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Sieciewicz - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Sieciewieniec - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Sieciewiniec - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siecina - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Sieciński - 1443 od nazwy miejscowej Siecinie, dziś Siecin (płockie, gmina Brudzeń Duży).

Sieciuchowicz - w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Sieck - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siecki - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siecko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siecla - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siecz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siecza - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczak - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczczyński - od nazwy miejscowej Siecinie, dziś Siecin (płockie, gmina Brudzeń Duży).

Sieczecz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczejko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczek - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczewski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczka - 1431 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkan - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkański - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkar - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkarek - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkarski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkarz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkiewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczko - 1619 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkos - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkoś - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkowicz - 1399 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkowiec - 1659 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczkowski - 1497 od nazwy miejscowej Sieczkow (kieleckie, gmina Tuczępy) lub od sieczka ‘drobno pocięta słoma’.

Sieczków - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczlik - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczowicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczych - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczyk - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieczypiwo - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieć - 1489 w grupie nazwisk pochodzących od sieć ‘narzędzie do połowu ryb i ptaków wykonane ze sznurka wiązanego w oczka’; w pochodnych też od imienia Sieciech.

Siećko - 1392 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sieciech, to od Wszech lub Sieciesław, notowanego od XII wieku.

Siećko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieda - od siadać, siedzieć.

Siedacz - od siadać, siedzieć.

Siedak - od siadać, siedzieć.

Siedako - od siadać, siedzieć.

Siedczyński - od siadać, siedzieć.

Siede - od siadać, siedzieć.

Siedek - od siadać, siedzieć.

Siedel - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedelniak - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedelnik - 1377 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedelnikow - 1578 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedelnikowicz - 1437 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedelski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sieder - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Siederkiewicz - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’.

Siedermann - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedersleben - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedert - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siediaszko - od siadać, siedzieć.

Siediorka - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedl - 1265 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedla - 1204 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlacek - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlacki - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlacz - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlaczek - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlaczyk - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlak - 1561 od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlakiewicz - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlakowski - od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlan - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlankowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlanowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlanowski - od nazwy miejscowej Siedlanów (białostockie, gmina Radzyń Podlaski).

Siedlar - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarczek - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarczuk - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarczyk - 1472 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarek - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarenko - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarewicz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarkiewicz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarski - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarukow - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlarz - 1443 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlasz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlaszek - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlczyński - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlec - 1265 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlecki - 1391 od nazw miejscowych Siedlce, Sielce (częste).

Siedleczek - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedleczka - 1474 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedleczka - 1548 od staropolskiego siedlączka ‘łopata używana do mieszania ziarna’.

Siedleczko - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedleniak - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedler - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlerczyk - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlerewicz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedlerski - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedleski - od nazwy miejscowej Siedlew (płockie, gmina Daszyna).

Siedletzki - od nazw miejscowych Siedlce, Sielce (częste).

Siedlew - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlewicz - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlewski - 1459 od nazwy miejscowej Siedlew (płockie, gmina Daszyna).

Siedlęczka - 1631 od staropolskiego siedlączka ‘łopata używana do mieszania ziarna’.

Siedlęczka - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlęta - 1136 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlic - 1207 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlich - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlicki - 1394 od nazwy miejscowej Siedliska (kilka wsi).

Siedlicz - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedliczek - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedliczka - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlig - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlik - 1204 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlikiewicz - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlikowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlimowic - 1258 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedliński - od nazwy miejscowej Siedlin (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Siedliski - od nazwy miejscowej Siedliska (kilka wsi).

Siedlisz - 1236 od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlnik - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedloczek - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlok - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlok - (Śl) od staropolskiego siedlak ‘wieśniak, gospodarz’, od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siedlorz - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedlorz - (Śl) od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedławski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedłkowski - 1495 od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Siedłowski - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siedmak - od siódmy.

Siedmianek - od siódmy.

Siedmichowski - 1535 od nazwy miejscowej Siemichów, dziś Siemiechów (tarnowskie, gmina Gromnik).

Siedmienko - od siódmy.

Siedmilat - od siódmy.

Siedmilet - od siódmy.

Siedmina - od siódmy.

Siedmiograj - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Siedmiogrodzki - 1597 od nazwy regionu Siedmiogród.

Siedmiolat - od siódmy.

Siedmiorka - od siódmy.

Siedmiórka - od siódmy.

Siedor - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedorczuk - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedorow - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedorowicz - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedorski - od niemieckiej nazwy odobowej Seder, ta od Söder ‘mieszkaniec południa’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Sidor, ta od Isidor.

Siedoszewski - od siadać, siedzieć.

Siedoś - od siadać, siedzieć.

Siedow - od siadać, siedzieć.

Sieduk - od siadać, siedzieć.

Siedul - od siadać, siedzieć.

Siedun - od siadać, siedzieć.

Sieduń - od siadać, siedzieć.

Sieduszewski - od siadać, siedzieć.

Siedy - od siadać, siedzieć.

Siedych - od siadać, siedzieć.

Siedysz - od siadać, siedzieć.

Siedyszewa - od siadać, siedzieć.

Siedzaczek - od siadać, siedzieć.

Siedzeniewski - od siadać, siedzieć.

Siedziak - od siadać, siedzieć.

Siedziako - od siadać, siedzieć.

Siedziałkowicz - 1444 od siadać, siedzieć.

Siedzian - 1204 od siadać, siedzieć.

Siedziczko - od siadać, siedzieć.

Siedzielnik - 1551 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siedzieniewski - od siadać, siedzieć.

Siedzienkiewicz - od siadać, siedzieć.

Siedzieńczuk - od siadać, siedzieć.

Siedziewski - od siadać, siedzieć.

Siedzik - od siadać, siedzieć.

Siedzikiewicz - od siadać, siedzieć.

Siedzikowski - od siadać, siedzieć.

Siedzina - od siadać, siedzieć.

Siedziniewski - od siadać, siedzieć.

Siedzinkiewicz - od siadać, siedzieć.

Siedziński - od nazwy miejscowej Sędziny (poznańskie, gmina Duszniki).

Siedzioch - od siadać, siedzieć.

Siedzitzko - (Śl) od siadać, siedzieć.

Siedziuk - od siadać, siedzieć.

Siedziukiewicz - od siadać, siedzieć.

Siedzoch - od siadać, siedzieć.

Siedzukiewicz - od siadać, siedzieć.

Siegart - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegeda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Siegel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Siegen - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegeń - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Sieger - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegers - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegert - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegesmund - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Siegfried - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Siegiada - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Siegida - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Siegieda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Siegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Siegien - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegienczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegienda - od węgierskiej nazwy osobowej Szegedi, ta od nazwy miejscowej Szeged.

Siegieniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegień - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegieńczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegieński - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siegier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegiert - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegierz - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Siegl - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Siegler - od niemieckiej nazwy osobowej Siegler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego siegeler ‘zwycięzca’.

Siegmann - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Siegmański - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Siegmeller - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmieler - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmiler - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmiller - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmueller - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmuller - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmüller - od niemieckiej nazwy osobowej Siegműller.

Siegmund - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Siegmundczyk - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Siegmunt - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Siegniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siehankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siehen - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Sieheń - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siehień - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siehieńczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Siegen lub od wschodniosłowiańskiego Sega, ta od Sergiej.

Siehler - od niemieckiej nazwy osobowej Siegler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego siegeler ‘zwycięzca’.

Sieinski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sieiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siej - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Sieja - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejankowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejc - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejca - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejczyk - 1630 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejdo - 1467 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejek - 1391 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejeński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejka - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejka-Domański - złożenia brak; Siejka 1430 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’; Domański 1436 od nazw miejscowych Domanin, Domanice (kilka wsi), późniejsze od imienia Doman (= Damian).

Siejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejkowski - 1754 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejna, m. - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejo - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siejwa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siej-, por. staropolskie siejać ‘siać’, sieja ‘ryba łososiowata’.

Siek - 1429 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieka - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekacki - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekacz - 1456 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaczek - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaczew - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaczyk - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaczyński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaj - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekalski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaluk - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekała - 1425 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekan - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekaniec - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanina - 1707 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanka - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekankiewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanowicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekanowski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekany - 1441 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekański - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekarczyk - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekarski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekawa - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekawiec - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekawski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieker - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekera - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekerski - od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekerzycki - od nazwy miejscowej Siekierzyce (KrW).

Siekerzyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekicki - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekielewski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekieliński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekielski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekieła - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekienda - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekiera - 1580 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierczak - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierczyński - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierda - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierecki - od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekierin - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierka - 1403 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekierki - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierkiewicz - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierko - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierkowski - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierowski - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierski - od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekierycz - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekieryn - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekieryński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekierzenski - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekierzyca - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekiera.

Siekierzycki - od nazwy miejscowej Siekierzyce (KrW).

Siekierzyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekierżycki - od nazwy miejscowej Siekierzyce (KrW).

Siekierżyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekierżyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekieski - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekiesko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekieszycki - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekiewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekiński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekira - 1415 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirczę - 1469 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirczyc - 1450 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirda - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirecki - 1397 od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekirka - 1239 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirko - 1448 od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Siekirski - 1397 od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekirzecki - 1391 od nazwy miejscowej Siekierki (poznańskie, gmina Kostrzyn).

Siekirzeński - 1422 od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekirzyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekl - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieklewicz - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieklicki - 1474 od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Siekliński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekliski - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Sieklo - 1431 od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieklucha - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sieklucki - 1422 od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Siekludzki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Siekluski - 1640 od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Sieko - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekoj - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekoński - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siekowski - 1393 od nazwy miejscowej Siekowo (leszczyńskie, gmina Przemęt).

Siekrzyński - od nazwy miejscowej Siekierzyn (kaliskie, gmina Żerków).

Siekuła - XVI w. od łacińskiego saeculum ‘wiek’.

Siekut - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Siela - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielachowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielachowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaczewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaf - (Pom) od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielaff - (Pom) od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielaga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielakow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanczenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielankowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielankowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielanowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielańczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielańczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielański - 1712 od nazwy miejscowej Sichła, dziś Murzasichle (nowosądeckie, Gmina Tatrzańska).

Sielański - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielarz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielasko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielaszuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielata - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielawa - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielawiński - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielawka - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielawko - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielawo - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielawski - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sieląg - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sielągiewicz - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sielągowski - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sielążek - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sielbała - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’.

Sielbirak - od niemieckiej nazwy osobowej Selb, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sëlp ‘samodzielny, uparty’; od niemieckiej nazwy osobowej Selber.

Sielc - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielca - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielca - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielczak - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielczek - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielczuk - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielczyk - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielczyński - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielec - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Sielecki - od nazw miejscowych Siedlce, Sielce (częste).

Sieledcow - od śledź ‘ryba morska’.

Sieledców - od śledź ‘ryba morska’.

Sieledczyk - od śledź ‘ryba morska’.

Sieleniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielenzak - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sielenżak - od szeląg ‘drobna moneta miedziana’.

Sieler - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sieler - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Sielermann - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sielermann - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Sielewa - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewanowicz - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielewieniuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewiesiuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewiński - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewonczuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewoniak - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewoniec - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewonik - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewoniuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewonko - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewonowicz - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewonowski - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewończuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewończyk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielewońko - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielgowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Sielic - 1343 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielicki - od nazwy miejscowej Sielice (skierniewickie, gmina Sochaczew).

Sieliczka - 1496 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieligowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Szelig-, por. niemiecka nazwa osobowa Selig, ta od średnio-wysoko-niemieckiego selich ‘dobry, szczęśliwy’, od gwarowego szeliga ‘drążek’, seligać ‘przesuwać się na pośladkach’; był też herb Szeliga.

Sieliło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielimowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieliwaniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwanow - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwanowicz - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwon - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwonik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwoniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwonowicz - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sieliwończyk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Sielka - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sielke - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sielko - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Sielkowski - w grupie nazwisk pochodzących od szelka, selka, sielka ‘pas, taśma’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Selka, Selke, ta od nazwy miejscowej Selke.

Siellawa - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielmachowski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sielmanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sielmaszczyk - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sielmoch - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Sielnicki - od nazwy miejscowej Sielnica (przemyskie, gmina Dubiecko; KrW).

Sielo - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieloff - (Pom) od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielor - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sielorkiewicz - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sielorowicz - od seler, saler ‘roślina warzywna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seller, a ta od górnoniemieckiego seler ‘powróz, rzemień, wyrób rymarski’.

Sielow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielowski - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielski - od nazwy miejscowej Sioło (kilka wsi na Kresach Wschodnich) lub od przymiotnika sielski ‘wiejski’.

Sieluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieluń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieluńczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielus - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sieluś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siel-, por. staropolskie sioło ‘wieś, gospodarstwo’, dawne sielanin ‘wiesniak’, niemiecka nazwa osobowa Sel.

Sielwa - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwanowicz - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwanowski - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Sielwieniuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwiesiuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwiestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Sielwon - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwonczuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwoniuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sielwończuk - od sielawa ‘ryba łososiowata’.

Sieła - od siła ‘moc’.

Siełacz - od siła ‘moc’.

Siełaczyński - od siła ‘moc’.

Siełka - 1698 od siła ‘moc’.

Siełmak - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Siem - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siema - 1095 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemach - 1276 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaczko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemak - 1272 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemakowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sieman - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemanko - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemann - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemańczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemański - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Siemarz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemasek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemasz - 1457 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszke - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszki - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemaszko - 1427 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemazko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siembara - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siember - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siembera - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siembierski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siembor - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siembora - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siemborski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siembór - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siemczak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczenko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczonek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczyn - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemczyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemek - 1416 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemeniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemia - 1420 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaczko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiak - 1436 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiakowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemian - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemian - XII w. w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemianas - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemianek - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemianek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianiec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianiuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianka - 1609 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiankiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiankowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiankowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiankowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemianków - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianowski - 1618 od nazw miejscowych Siemianowice, Siemianów (kilka miejscowości).

Siemianowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemianów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiańczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiańczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiański - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiarczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiarkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiarski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiasz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaszek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaszenko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaszka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiaszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiat - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiatkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiatkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiatowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiatycki - od nazwy miasta Siemiatycze (białostockie).

Siemiatycz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiączko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiątka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiątkowski - 1631 od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiątowska - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemibora - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Siemica - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemich - 1431 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemichowski - 1497 od nazwy miejscowej Siemichów, dziś Siemiechów (tarnowskie, gmina Gromnik).

Siemicki - od nazwy miejscowej Siemice (KrW).

Siemiec - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiechin - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiechut - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemieginowski - od nazwy miejscowej Siemiginów (KrW).

Siemiej - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiejko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemielak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Siemielak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemielski - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Siemielski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiemiec - 1223 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiemieniec - 1223 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiemiuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemien - 1405 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiencow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienczenko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniacki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniaka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniako - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniakowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniała - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniało - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienianko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniasz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienic - 1218 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemienic - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienich - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienicki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienicki - od nazwy miejscowej Siemienice (płockie, gmina Krzyżanów).

Siemienicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniecki - od nazwy miejscowej Siemienice (płockie, gmina Krzyżanów).

Siemienieński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienieński - od nazw miejscowych Siemienino, Siemino, dziś Zimin (poznańskie, gmina Kleszczewo), Siemień (kilka wsi).

Siemieniew - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniewski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniewski - od nazw miejscowych Siemienino, Siemino, dziś Zimin (poznańskie, gmina Kleszczewo), Siemień (kilka wsi).

Siemienik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienióch - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniuch - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniuk-Jóźwiuk - złożenia brak; Siemieniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Jóźwiuk od imienia Józef. Imię pochodzenia hebrajskiego Joseph, oznaczające pierwotnie ‘niech Bóg pomnoży’. W Polsce imię popularne od średniowiecza. Adaptowane jako Ożep, Jożep, Jożef, na Kresach Wschodnich też jako Josyp, Hosyp, Jesyp, Josyf.

Siemieniuk-Juzwiuk - złożenia brak; Siemieniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Juzwiuk od imienia Józef. Imię pochodzenia hebrajskiego Joseph, oznaczające pierwotnie ‘niech Bóg pomnoży’. W Polsce imię popularne od średniowiecza. Adaptowane jako Ożep, Jożep, Jożef, na Kresach Wschodnich też jako Josyp, Hosyp, Jesyp, Josyf.

Siemieniuk-Morawski - złożenia brak; Siemieniuk od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich; Morawski 1390 od nazw miejscowych Morawa, Morawce, Morawsko (kilka wsi).

Siemieniukowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieniusz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienkowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiennich - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiennik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienowicz - 1422 (KrW) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemientko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemientkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemientowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemientycka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemientycki - od nazwy miasta Siemiatycze (białostockie).

Siemienuch - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemienuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemień - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńczok - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieńkowicz - 1445 (KrW) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemieński - 1421 od nazw miejscowych Siemienino, Siemino, dziś Zimin (poznańskie, gmina Kleszczewo), Siemień (kilka wsi).

Siemiera - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemieraczko - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemieradz - od imienia złożonego Siemirad, notowanego od XIII wieku.

Siemieradzki - od nazwy miejscowej Siemiradz (radomskie, gmina Stara Blotnica).

Siemieraszko - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierewicz - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierkowski - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemiernik - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemieroszko - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierowski - od nazwy miejscowej Siemierz (zamojskie, gmina Rachanie).

Siemierski - od nazwy miejscowej Siemierz (zamojskie, gmina Rachanie).

Siemieruch - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemieryk - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierz - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierzewicz - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemierzycki - od nazwy miejscowej Siemierzyce (częstochowskie, gmina Kroczyce).

Siemierzys - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemiesz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemieszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemież - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemieżys - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemięta - 1271 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiętka - 1482 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiętkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiętowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiętycki - od nazwy miasta Siemiatycze (białostockie).

Siemiginowski - 1491 od nazwy miejscowej Siemiginów (KrW).

Siemik - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemikowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sieminiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sieminiak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sieminow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sieminowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sieminów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemińczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiński - 1419 od nazw miejscowych Siemienino, Siemino, dziś Zimin (poznańskie, gmina Kleszczewo), Siemień (kilka wsi).

Siemion - 1394 (KrW) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiona - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionek - 1471 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemioniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionka - 1514 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemionka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionkiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionkowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemionków - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemionów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiontkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiontowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Siemiończuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiończyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemiorz - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemiradzki - od nazwy miejscowej Siemiradz (radomskie, gmina Stara Blotnica).

Siemiraj - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemiraszko - od imienia złożonego Siemir notowanego od XIII wieku, ta od Wszemier.

Siemirski - od nazwy miejscowej Siemierz (zamojskie, gmina Rachanie).

Siemiszko - 1408 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiuć - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemiuta - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemjanowski - od nazw miejscowych Siemianowice, Siemianów (kilka miejscowości).

Siemka - 1383 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemko - 1377 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemko-Siemczuk - złożenia brak; Siemko 1377 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’; Siemczuk w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemkow - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemkowicz - 1401 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemla - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemlak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemlat - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Siemlonko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemlutowicz - od imienia złożonego Siemilut, niepoświadczonego w źródłach historycznych.

Siemnicki - od nazwy miejscowej Siemnice (zamojskie, gmina Rachanie).

Siemno - 1611 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemonczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemoniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemoniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemonko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemonkowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemonowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemończuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemońska - od nazwy miejscowej Siemonia (katowickie, gmina Bobrowniki).

Siemoński - 1617 od nazwy miejscowej Siemonia (katowickie, gmina Bobrowniki).

Siemosiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemosz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemoszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemp - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siempak - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siempiński - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siemplewski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siempliński - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siempowski - od sęp ‘ptak drapieżny’, sępić ‘mroczyć, chmurzyć’.

Siemsia - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemso - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemszo - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemucha - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemucho - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemulka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siemunic - 1376 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siemuński - 1616 od nazwy miejscowej Siemonia (katowickie, gmina Bobrowniki).

Siemuszek - 1417 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sien - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienaszkiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienaszko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienawski - od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Siencel - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienciewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienciński - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Siencow - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczak - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczukowski - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienczyło - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienda - od siąść, siędę.

Siendała - od siąść, siędę.

Siender - od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Siender-Fima - złożenia brak; Siender od niemieckiej nazwy osobowej Sender, Sander , ta od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden; Fima od imienia Eufemija, z greckiego Euphémia, od eu ‘dobrze’ + phéme ‘wróżebne słowo, fama’.

Siendzik - od siąść, siędę.

Sienec - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sienecki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sienek - 1498 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienerowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Sinner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sinner ‘specjalista od pomiarów objętości’ lub od nazwy miejscowej Sinn.

Sienga - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siengalewicz - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sieniacki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sieniada - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniak - 1426 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniakiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniakowicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniakowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienianowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniarski - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Sienias - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniaszko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniatecki - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniatecki - od nazwy miasta Siemiatycze (białostockie).

Sieniatowicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniatycki - od nazwy miasta Siemiatycze (białostockie).

Sieniawa - 1490 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sieniawka - 1609 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sieniawski - 1445 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sienic - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienica - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniciewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienicki - 1560 od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sienicz - 1448 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniec - 1443 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniecki - 1640 od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sienieczko - 1470 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniej - 1428 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniek - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniela - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienielewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienieniak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienienko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienienkowicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienień - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienieńczuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienieńko - 1447 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienieński - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienierski - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Sienierz - od niemieckich nazw osobowych Sanner (t), Senner (t), te od imienia złożonego Sanihart lub od imienia Schönhart.

Sieniewicz - 1382 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniewski - od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sienik - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienikiel - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienikiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienikowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniła - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniło - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienin - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniński - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienion - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Sienior - od senior ‘najstarszy; przełożony’.

Sieniow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniowski - 1452 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sieniski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniszkiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniszyn - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuc - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuch - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniucz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuć - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuszko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuś - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuta - 1439 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniuto - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniutowicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieniutycz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienka - 1538 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkan - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkaniec - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkaw - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkawiec - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkiel - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkiel - od litewskiej nazwy osobowej Sinkele.

Sienkiełło - od litewskiej nazwy osobowej Sinkele.

Sienkieło - od litewskiej nazwy osobowej Sinkele.

Sienkiew - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkiewicz - 1736 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkiewicz-Sieńko - złożenia brak; Sienkiewicz 1736 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano; Sieńko 1389 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkiewicz-Wrona - złożenia brak; Sienkiewicz 1736 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano; Wrona 1374 od wrona ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Sienko - 1426 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkowicz - 1372 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkowiec - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Sienków - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sienna - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siennek - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sienniak - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siennica - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siennicki - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sienniek - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Siennik - 1368 od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’; od siennik ‘materac wypchany sianem’.

Sienny - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sienokosow - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sienożeński - od siano ‘ścięta i wysuszona trawa’.

Sień - 1443 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńca - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńcow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńców - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczak - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczenko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczeńko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczewski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczuch - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sieńczuk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczyk - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczykowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńczyło - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńkiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńko - 1389 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńkow - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńkowicz - 1404 nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńkowiec - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieńkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Sieńków - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sieński - 1394 od nazw miejscowych Sieńsko, Sienno (kilka wsi).

Siep - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepa - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepaczyk - 1794 od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’; też od siepacz, siepak ‘oprawca’.

Siepajło - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepak - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepałko - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepan - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepański - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepczuk - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepczyński - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepel - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepiela - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepielak - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepielewski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepielski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepiełowski - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepiera - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepierowski - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepierski - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepietowski - od nazwy miejscowej Szepietowo (łomżyńskie, gmina Szepietowo).

Siepila - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepina - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepiński - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepioła - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepiora - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepka - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepkiewicz - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepko - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepkowski - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Sieplaczek - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Sieplicki - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepliński - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepluch - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepło - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szeplić, szepielić, szepleń, szeplenić ‘seplenić, mówić niewyraźnie’, też od niemieckiej nazwy osobowej Scheppel.

Siepniak - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepniewski - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepniok - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepora - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepowicz - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Siepracki - od nazwy miejscowej Siepraw (krakowskie, gmina Siepraw).

Siepraw - 1405 od nazwy miejscowej Siepraw (krakowskie, gmina Siepraw).

Sieprawski - 1472 od nazwy miejscowej Siepraw (krakowskie, gmina Siepraw).

Sieprowski - od nazwy miejscowej Siepraw (krakowskie, gmina Siepraw).

Sieps - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Siepsiak - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Siepsiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Siepski - od niemieckiej nazwy osobowej Seps, ta od imienia Joseph lub od Scheps, ta od nazwy miejscowej Schöps lub od apelatywu Schöps ‘baran, skop’.

Siepuro - od siepać ‘szargać, targać; bić, smagać’.

Sieracki - 1677 od nazwy miasta Sieradz.

Sierad - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sierada - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradczuk - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradka, m. - 1635 od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradocha - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradyński - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradz - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradza - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzak - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzan - 1593 od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzan-Sobolewski - złożenia brak; Sieradzan 1593 od nazwy miasta Sieradz; Sobolewski 1399 od nazw miejscowych Sobolewo, Sobolów, Sobole (kilka wsi).

Sieradzarz - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzienko - od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Sieradziński - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzki - 1784 od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzki-Cziao - złożenia brak; Sieradzki 1784 od nazwy miasta Sieradz; Cziao brak.

Sieradzon - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzoń - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzy - od nazwy miasta Sieradz.

Sieradzyn - od nazwy miasta Sieradz.

Sierakowski - 1631 od nazw miejscowych Sieraków, Sierakowice (kilka wsi).

Sieramkowski - od nazwy miejscowej Sieramowicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sieramowski - od nazwy miejscowej Sieramowicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sieramski - od nazwy miejscowej Sieramowicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sieratzki - od nazwy miasta Sieradz.

Sierba - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierbień - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierbin - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierbiński - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierbista - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierbo - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierce - 1470 od serce, ze staropolskiego sierce.

Sierda - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdak - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdeczko - 1412 od serce, ze staropolskiego sierce.

Sierdiuk - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdiukow - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdzan - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdzeń - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdzień - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdzik - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdzikow - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdziński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Sierdziuk - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sierdziukow - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Siereda - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sieredyński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Sieredziński - od nazw miejscowych Seredyn, Seredyna (kilka wsi, KrW).

Sierenicz - 1560 od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sierenko - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Siereński - (z fonetyką wschodnioslowiańską) od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Sieresz - od wschodniosłowiańskiego szeresz ‘lód’, por. gwarowe sureż.

Siergaj - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergejew - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergied - od litewskiej nazwy osobowej Sergeda.

Siergiedo - od litewskiej nazwy osobowej Sergeda.

Siergiej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejak - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejczuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejczyk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejenko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejew - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejewicz - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejewski - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiejuk - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergiel - od sergiel ‘stróż domowy, parobek’.

Siergieniewicz - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Siergień - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Siergiewicz - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Siergijenko - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergijewicz - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Siergoń - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Siergowicki - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sierguc - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sierguć - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Siergun - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sierguń - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sierguńczyk - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sierhej - od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sierhejewicz - 1558 od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sierhiej - 1545 od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sierhiejow - 1569 od imion Siergiej, Sergiusz, używanych w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia łacińskiego od Sergius.

Sierka - 1410 od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkawski - od nazwy miejscowej Sierki (białostockie, gmina Tykocin).

Sierkiewicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkin - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierko - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkos - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkosz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkowicz - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkowiec - od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sierkowski - od nazwy miejscowej Sierki (białostockie, gmina Tykocin).

Sierla - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierlecki - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierleczka - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierleczko - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierleja - od niemieckiej nazwy osobowej Scharlei, ta od średnio-wysoko-niemieckiego scharlei ‘szkarłat; purpura’.

Sierlik - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierlikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Sierło - od niemieckiej nazwy osobowej Scharl, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schar ‘lemiesz, nożyce’, też od gwarowego sperlić się ‘poruszać się, szeleścić’.

Siermek - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Siermiak - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Siermicki - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Siermiński - od nazwy miejscowej Sieromino (słupskie, gmina Czarna Dąbrówka).

Siermuga - od staropolskiego szyrm, szyrma ‘cięcie, cios, uderzenie bronią sieczną’, por. staropolskie szyrmica ‘bitwa, potyczka’, niemieckie nazwy osobowe Schirm, Schern, te od średnio-wysoko-niemieckiego schirn, schern ‘przykrycie, ochrona; opiekun’.

Sierna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Siernacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Siernat - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierniawski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Siernicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierniewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Siernik - 1662 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierniuć - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Siernowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sierociak - 1787 od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierocin - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierociński - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sierociuk - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierocki - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sierodzki - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sieromski - od nazwy miejscowej Sieromino (słupskie, gmina Czarna Dąbrówka).

Sierosław - od imienia złożonego Sierosław lub Sirosław, notowanego od XII wieku.

Sierosławski - od nazwy miejscowej Sierosław (poznańskie, gmina Tarnowo Podgórne).

Sieroszewski - 1400 od nazwy miejscowej Sieroszewo (włocławskie, gmina Lubraniec), Sieroszewice (kaliskie, gmina Sieroszewice).

Sieroszyński - od nazwy miejscowej Sieroszewo (włocławskie, gmina Lubraniec), Sieroszewice (kaliskie, gmina Sieroszewice).

Sierota - 1574 od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierota-Sierociński - złożenia brak; Sierota 1574 od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’; Sierociński od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sierotka - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotkiewicz - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotkin - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotko - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotnik - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sieroto - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotowicz - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sierotzki - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sierp - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpacki - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierparz - 1600 od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpaszewski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpatowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierpawski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpek - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpiejew - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpiejko - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpien - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpień - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’ lub od sierpień.

Sierpieński - od nazwy miejscowej Sierpin (elbląskie, gmina Elbląg).

Sierpikowski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpina - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpiniowski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpiński - od nazwy miejscowej Sierpin (elbląskie, gmina Elbląg).

Sierpitowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierpniak - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpniewski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpnik - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpniński - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpniowski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpotowicz - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpotowski - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpowicz - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierpowski - od nazwy miejscowej Sierpowo (leszczyńskie, gmina Śmigiel).

Sierpuchowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierpuć - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierputowicz - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierputowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Siersecki - zapewne od nazwy miejscowej Siersza (część Trzebini, katowickie).

Siersiecki - zapewne od nazwy miejscowej Siersza (część Trzebini, katowickie).

Siersień - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierski - zapewne od nazwy miejscowej Siersza (część Trzebini, katowickie).

Siersz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszak - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszchulski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszchuła - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszcz - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszecki - (Śl) zapewne od nazwy miejscowej Siersza (część Trzebini, katowickie).

Sierszen - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszeń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszeński - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszewski - od nazwy miejscowej Sierszew (kaliskie, gmina Żerkow).

Sierszoń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszulski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszuła - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszycki - zapewne od nazwy miejscowej Siersza (część Trzebini, katowickie).

Sierszyn - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszyń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierszyński - od nazwy miejscowej Sierżnia (łódzkie, gmina Stryków).

Sieruga - od szaruga ‘deszcz, plucha’.

Siery - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sieryj - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sieryk - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierykow - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierykowski - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierz - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierzan - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierzant - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierzań - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierzański - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierzbista - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sierzchała - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierzchulski - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierzchuła - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sierzega - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sierziński - od nazwy miejscowej Sierżnia (łódzkie, gmina Stryków).

Sierzparz - 1584 od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sierzpatowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierzpowski - od nazwy miejscowej Sierpowo (leszczyńskie, gmina Śmigiel).

Sierzpuchowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierzpułowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierzputowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierzupowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sierzy - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierż - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierż - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierżan - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierżant - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierżantowicz - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierżantów - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierżański - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sierżega - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sierżęga - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sierżon - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sierży - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sierżyński - od nazwy miejscowej Sierżnia (łódzkie, gmina Stryków).

Siesiek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Siesielski - od nazwy miejscowej Sieslack (Prusy Wschodnie).

Siesiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Siesiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Siesionek - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Siesiowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sieskiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Siesko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sieslak - od nazwy miejscowej Sieslack (Prusy Wschodnie).

Siesławski - od nazwy miejscowej Siesławice (kieleckie, gmina Busko-Zdrój).

Siestrzanek - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego siestrzan ‘siostrzeniec’.

Siestrzaniec - 1453 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’.

Siestrzankowic - 1466 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego siestrzan ‘siostrzeniec’.

Siestrzek - 1382 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siestrzencewicz - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’.

Siestrzeniec - 1382 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’.

Siestrzenik - 1707 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego siestrzan ‘siostrzeniec’.

Siestrzeńcewicz - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’.

Siestrzeńcewicz-Bohusz - złożenia brak; Siestrzeńcewicz w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’; Bohusz (z ukraińskim lub czeskim h w miejsce g ) od imion złożonych typu Boguchwał, Bogusław.

Siestrzeńcewicz-Kuczuk - złożenia brak; Siestrzeńcewicz w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’; Kuczuk 1472 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kucz-, por. staropolskie kuczeć ‘siedzieć w kucki’, staropolskie kucza, kuczka ‘chata, szałas, buda’.

Siestrzewitowski - 1662 od nazwy miejscowej Siestrzewitów, dziś Siostrzytów (lubelskie, gmina Trawniki).

Siestrzko - 1335 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siestrzonek - 1730 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego siestrzan ‘siostrzeniec’.

Siestrzyniec - 1415 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił; od dawnego staropolskiego siestrzeniec ‘syn siostry’.

Siestrzysz - 1414 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siestrzytowski - 1580 od nazwy miejscowej Siestrzewitów, dziś Siostrzytów (lubelskie, gmina Trawniki).

Sieszputowski - od nazwy miejscowej Sierzputy (łomżyńskie, gmina Śniadowo, Łomża).

Sieś - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sieśkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sieśko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw ses-, się-s, por. szeszek ‘tchórz’, też od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Siesa, Sisa, ta od Siemion, też od niemieckiej nazwy osobowej Schieß, Seß.

Sieślak - od nazwy miejscowej Sieslack (Prusy Wschodnie).

Sieta - 1786 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietejko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sieteski - od nazwy miejscowej Sietesz (poznańskie, gmina Kańczuga).

Sietkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietko - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietko-Sierkiewicz - złożenia brak; Sietko w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett; Sierkiewicz od siara ‘siarka’, też ‘pierwsze mleko wydzielane przez samice ssaków tuż po porodzie’.

Sietkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietner - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schűttner, ta od średnioniemieckiego schutten ‘ochraniać, chronić’.

Sietnicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sietnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sieto - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Sievert - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewacki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewarszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewart - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewastianiuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewastjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewastyjaniuk - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewaszko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewaściej - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewczyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewek - 1338 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewela - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewelec - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewera - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewerd - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewert - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewiarski - od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewiaszczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewiczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewiecz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewieja - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewiela - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewielczyk - 1723 w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewielec - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewielewicz - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewielski - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewien - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewienia - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewieniec - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewienko - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewień - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewieńko - od niemieckiej nazwy osobowej Seven, Sewin, te od imienia złożonego Sigiwin.

Siewier - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewier - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiera - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewierczak - 1790 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewierczyk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiereniuk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewierka - 1786 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewierkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewierski - 1391 od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewiert - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewiertok - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewiertoka - od niemieckiej nazwy osobowej Siewert, ta od imienia złożonego Siegwert.

Siewieruk - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewieryn - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Siewieryniec - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Siewieryniuk - od imienia Seweryn, pochodzenia łacińskiego; Severinus jest formą wtórną w stosunku do Severus utworzoną przy użyciu przyrostka inus. W Polsce imię notowane od XIV wieku.

Siewierz - od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewiński - od nazw miejscowych Szewnia, Szewno (kilka wsi).

Siewiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewioł - 1692 w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewiołek - 1733 w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewior - 1435 od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewior - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiora - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiorek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiork - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiorski - 1626 od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewiór - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewiórek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewir - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego siewior, siewier, siewierz ‘północ’, może też od imienia Sewer.

Siewirski - od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siewk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewka - 1265 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewko - 1428 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewkowny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewla - w grupie nazwisk pochodzących od wschodniosłowiańskiego szewelit’ ‘ruszyć; poruszyć, wzruszyć’.

Siewna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewnicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewnik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewniok - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siewo - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’.

Siewościej - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewościejan - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewościejanów - od imienia Sebastian, z greckiego Sebastianós, od sebastós ‘czcigodny, dostojny’; w Polsce znane od XII wieku, dawniej jako Sebastyjan, Sabestyjan, Sebestyjan i Bastyjan.

Siewróg - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Siewrók - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Siewruk - 1580 od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Siewrusewicz - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Siewrusiewicz - od imienia Sewer, pochodzenia łacińskiego, od Severus, to od sewerus ‘surowy, poważny’. W Polsce notowane w XV wieku, rzadko używane.

Siezieniewski - od nazwy miejscowej Sezieniewice (KrW).

Siezieniowski - od nazwy miejscowej Sezieniewice (KrW).

Siębior - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siębiorski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siębor - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Sięborski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siębór - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Sięcia - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sięcio - od niemieckiej nazwy osobowej Senz, ta od imion złozonych na San (i)-.

Sięczka - od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sięczkowski - od nazwy miejscowej Sieczkow (kieleckie, gmina Tuczępy) lub od sieczka ‘drobno pocięta słoma’.

Sięda - od siąść, siędę.

Siędlik - od imion złożonych typu Siedlewit’; też od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia wkładane na grzbiet konia’.

Siędlik - od siąść, siędę.

Sięg - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sięga - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sięgiel - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sięgło - 1581 od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sięk - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Sięka - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siękała - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siękiel - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siękiewicz - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Siękowski - od gwarowego siąkać ‘pociągać nosem’, por. wsiąkać.

Sięmbor - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Siępak - od siępić, siąpić ‘mżyć, pruszyć’.

Siępień - od siępić, siąpić ‘mżyć, pruszyć’.

Sięrżęga - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sięta - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw siet-, set-, por. sieć, siatka ,sietny ‘nędzny’, imię Sieciech, wschodniosłowiańskie setno ‘zupełny, pełny’, niemiecka nazwa osobowa Sett.

Siężor - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Siężycki - od sięgać ‘chwytać, brać’.

Sifczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Siffczyk - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Siffer - od szyfer ‘szyper, majtek; rysik do pisania’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiffer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schiffer ‘żeglarz, przewoźnik’.

Sifowicz - w grupie nazwisk pochodzących od szyf ‘okręt’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiff, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schif, schëf ‘’okręt’.

Siga - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigajło - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigal - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigalin - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigała - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigałkow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Siger - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Sigiel - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Sigieł - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Sigieniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Sigier - od niemieckiej nazwy osobowej Seger (t), ta od imion złożonych na Sig-.

Sigillewski - od niemieckiej nazwy osobowej Segel, ta od imion złożonych na Sig-.

Siginiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigismund - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmański - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Sigmond - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmudzik - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmunczik - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmund - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmundczyk - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmundzik - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmunt - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Sigmuńczyk - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Signar - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy signar-, por. sygnarek ‘mały dzwonek, sygnaturka’.

Signarowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy signar-, por. sygnarek ‘mały dzwonek, sygnaturka’.

Signarski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy signar-, por. sygnarek ‘mały dzwonek, sygnaturka’.

Signerski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy signar-, por. sygnarek ‘mały dzwonek, sygnaturka’.

Sigow - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigula - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigulak - 1774 w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigulla - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigulski - 1782 (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sigus - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw szyg-, sig-, por. szyga ‘przezwisko Żyda’, dawne sygać ‘cisnąć, rzucic’, syga ‘sroka’, niemiecka nazwa osobowa Sieg.

Sijak - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sijewski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sijka - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sijko - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sijowski - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sijuk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego sijać ‘buchać ciepłem, pałać’.

Sik - 1571 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sika - 1560 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikacki - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikacz - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik; sikacz ‘liche piwo lub wino’.

Sikaczewski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik; sikacz ‘liche piwo lub wino’.

Sikaczyna - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik; sikacz ‘liche piwo lub wino’.

Sikal - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik;

Sikala - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikalski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikała - 1679 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikało - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikan - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikanda - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikaniec - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikański - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikar - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikara - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikarski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Siki - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikierzyński - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sikiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Siklucki - od nazw miejscowych Siekluki, Sieklówka, dawniej Siekluka, Sieklucko (kilka wsi).

Sikociński - od nazwy miejscowej Sikucin (sieradzkie, gmina Szadek).

Sikola - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikoła - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikołowski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikon - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikona - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikon-Siekański - złożenia brak; Sikon w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik; Siekański od siekać, siec ‘ucinać, kosić’, od staropolskiego siek ‘cios, raz’.

Sikoń - 1632 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikończyk - 1628 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikoński - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikor - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikora - 1389 od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikora-Antosik - złożenia brak; Sikora 1389 od sikora ‘gatunek ptaka’; Antosik 1789 od imienia Antoni. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od łacińskiego Antonius. Pierwotnie była to nazwa znanego rodu rzymskiego.

Sikorak - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikora-Sikorski - złożenia brak; Sikora 1389 od sikora ‘gatunek ptaka’; Sikorski 1444 od nazw miejscowych typu Sikorzyce, Sikorzyn, Sikory.

Sikorczuk - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorek - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorenko - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorka - 1393 od sikora ‘gatunek ptaka’; od sikorka.

Sikorowicz - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorowski - od nazwy miejscowej Sikorowo (bydgoskie, gmina Inowrocław).

Sikorów - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorski - 1444 od nazw miejscowych typu Sikorzyce, Sikorzyn, Sikory.

Sikorzak - od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorzyc - 1420 od sikora ‘gatunek ptaka’.

Sikorzyński - 1394 od nazwy miejscowej Sikorzyn (leszczyńskie, gmina Rawicz).

Sikoski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikota - 1469 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikotowski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikowski - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikuciński - od nazwy miejscowej Sikucin (sieradzkie, gmina Szadek).

Sikula - 1793 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikuła - 1266 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikut - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikuta - 1441 w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sikutnik - w grupie nazwisk pochodzących od sikać ‘lac się cienkim strumieniem; oddawać mocz’, sik.

Sil - od siła ‘moc’.

Sil - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Sila - od siła ‘moc’.

Sila - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silaff - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silan - 1762 od nazwy miejscowej Sichła, dziś Murzasichle (nowosądeckie, Gmina Tatrzańska).

Silan - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Silanski - 1711 od nazwy miejscowej Sichła, dziś Murzasichle (nowosądeckie, Gmina Tatrzańska).

Silańczuk - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Silańczyk - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Silarek - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silarow - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silarów - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silarski - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silarz - od siła ‘moc’; od gwarowego silarz ‘siłacz’.

Silarz - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silbak - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silber - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silberman - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silbernagel - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silbernagiel - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silbert - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Silc - od niemieckiej nazwy osobowej Silz, ta od nazwy miejscowej Silz.

Silcer - od niemieckiej nazwy osobowej Silz, ta od nazwy miejscowej Silz.

Silczak - od siła ‘moc’.

Silczek - od siła ‘moc’.

Silczenko - od siła ‘moc’.

Silczonek - od siła ‘moc’.

Silczuk - od siła ‘moc’.

Silczyński - od siła ‘moc’.

Sile - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Sileczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silenko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Sileńko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Sileński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Siler - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silerski - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Silewczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silianowski - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Siliańczuk - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Silicz - od siła ‘moc’.

Siliczak - od siła ‘moc’.

Siliczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Siliga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silikowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silin - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Silin - od siła ‘moc’.

Siling - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Silingiewicz - od szyling ‘jednostka monetarna, szeląg’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schilling; też od niemieckiej nazwy osobowej Schelling.

Siliniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Silinowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selin, ta zapewne od łużyckiego zeleny ‘zielony’; od gwarowego szelin, szelina, selina ‘las, bór’.

Siliński - od nazwy miejscowej Szylina (olsztyńskie, gmina Bartoszyce), Szyleny (elbląskie, gmina Braniewo).

Siliwanowicz - 1560 od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwańczuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwon - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwoniec - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwonik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwoniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwoniuk-Kortoniuk - złożenia brak; Siliwoniuk od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon; Kortoniuk od kort, dawniej ‘rodzaj sukna’.

Siliwoń - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siliwończuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siljanczuk - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Siljanowski - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Siljańczuk - od imienia Silan, używanego w Kościele prawosławnym, to od łacińskiej nazwy osobowej Silanus.

Silka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silkie - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Siller - od szyler ‘pośledni gatunek wina’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schilhen, schillen ‘zezować’, schilher ‘zezowaty’.

Sillich - od siła ‘moc’.

Silman - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Silmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sielmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sil ‘śluza, kanał’.

Silna - od siła ‘moc’.

Silnicki - 1601 od nazwy miejscowej Silnica (częstochowskie, gmina Żytno), Sielnica (kilka wsi).

Silniczak - od siła ‘moc’.

Silniewicz - od siła ‘moc’.

Silnik - od siła ‘moc’.

Silnisz - 1424 od siła ‘moc’.

Silny - od siła ‘moc’.

Silski - od nazwy miejscowej Siła (olsztyńskie, gmina Gietrzwałd).

Siluch - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Siluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Siluta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silutin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy Sil-, por. siła, niemiecka nazwa osobowa Sill, imię Siła, używane w Kościele prawosławnym.

Silva - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwa - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwaniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwanow - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwanowicz - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwanowski - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwart - od niemieckiej nazwy osobowej Silwer, ta od średnioniemieckiego silver ‘srebro’.

Silwelder - od niemieckiej nazwy osobowej Silwer, ta od średnioniemieckiego silver ‘srebro’.

Silwer - od niemieckiej nazwy osobowej Silwer, ta od średnioniemieckiego silver ‘srebro’.

Silwestrow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Silwestrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Silwestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Silwiestrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Silwiestruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Sylwester, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego. Łacińskie imię Silvester utworzone zostalo od przymiotnika silvestris ‘leśny’.

Silwon - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwonik - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwoniuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwończuk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwończyk - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Silwoński - od imienia Sylwan, to z łacińskiego Silvanus (imię bożka lasów i pól) ,od łacińskiego silva ‘las’. W Polsce notowane od XVI wieku, na Kresach Wschodnich w formach Sieliwan, Seliwan, Sieliwon.

Siła - od siła ‘moc’.

Siłacz - od siła ‘moc’.

Siłaczewski - od siła ‘moc’.

Siłaczuk - od siła ‘moc’.

Siłak - od siła ‘moc’.

Siłakiewicz - od siła ‘moc’.

Siłakowicz - od siła ‘moc’.

Siłakowski - od siła ‘moc’.

Siłamów - od siła ‘moc’.

Siłanow - od siła ‘moc’.

Siła-Nowicki - złożenia brak; Siła od siła ‘moc’; Nowicki 1445 od nazwy miejscowej Nowica (KrW).

Siłarz - od siła ‘moc’.

Siłas - od siła ‘moc’.

Siłek - od siła ‘moc’.

Siłka - 1600 od siła ‘moc’.

Siłkiewicz - od siła ‘moc’.

Siłkin - od siła ‘moc’.

Siłkiń - od siła ‘moc’.

Siłko - od siła ‘moc’.

Siłkowski - od siła ‘moc’.

Siło - od siła ‘moc’.

Siłoch - od siła ‘moc’.

Siłojańczuk - od siła ‘moc’.

Siłojko - od siła ‘moc’.

Siłoń - od siła ‘moc’.

Siłowiecki - od siła ‘moc’.

Siłowski - od siła ‘moc’.

Siłuch - od siła ‘moc’.

Siłuszek - od siła ‘moc’.

Siłuszyk - od siła ‘moc’.

Sim - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sima - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simacek - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simachi - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simachowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaczek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaczenko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaczow - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaczów - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaitis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simajtis - (forma zlatynizowana) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simakow - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simakowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simala - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simalczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siman - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siman - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Simanek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simanek - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Simaniuksztys - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simankiewicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simankowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simanowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simanowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simanzik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simańczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simańczyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simańko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simara - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simara - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simarski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simasz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simaszko - XII w. w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simber - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Simberg - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Simberski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Simbierowicz - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Simbierski - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Schönber, ta od starowysokoniemieckiego imienia złożonego Schonibert; może też od imion słowiańskich Sambor, Siębor.

Simbor - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Simbora - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Simborowski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Simborski - od imienia złożonego Siębor, to od Nasiębor, Osiębor.

Simconow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simczak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simczenkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simeczka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simel - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Simela - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Simenak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simeniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simenka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simenko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simer - w grupie nazwisk pochodzących od niemieckiej nazwy osobowej Simmer, ta z średnio-wysoko-niemieckiego sumber, sűmmer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simia - 1476 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simian - 1248 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiana - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simianowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simianowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simianyszyn - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simiaszko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simiaszko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simicyn - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiczef - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiczek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiczonek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiczyjew - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiech - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiej - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simiela - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Simielak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Simieniak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieniaka - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieniecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieniuch - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simienowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieńczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simieński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simier - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simiera - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simierowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simik - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Similak - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Similak - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Similet - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Similewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Similski - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Siminak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminczak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminia - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminiak - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminicki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminiec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminiecki - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Siminowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simiński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simiński - od nazw miejscowych Siemienino, Siemino, dziś Zimin (poznańskie, gmina Kleszczewo), Siemień (kilka wsi).

Simiński - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simion - 1466 (KrW) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simionkowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simionkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Simionow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simionowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simiontkowski - od nazwy miejscowej Siemiątkowo *ciechanowskie, gmina Siemiątkowo; ostrołęckie, gmina Troszyn).

Simjak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simków - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simkus - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simla - od niemieckiej nazwy osobowej Simmel, ta od imion Simon, Schimeon lub od apelatywu Schimmel ‘pleśń; siwy koń’.

Simla - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simlak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simlak - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Simlat - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Simlet - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Simlot - (pod wpływem ukraińskim) od siódmy.

Simm - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simoczenko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simon - 1636 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simona - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonajc - (Pom) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simoncini - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonczuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonek - 1617 od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simoni - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonides - 1620 (Śl) od imienia Simon (= Szymon) z greckim przyrostkiem patronimicznym ides, por. też niemiecka nazwa osobowa Simonides.

Simoniec - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonienko - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonik - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simoniuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonkowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonow - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonowic - (Śl) od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonowicz - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonowski - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simonów - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simoń - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simończuk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simończyk - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simoński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simor - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simora - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Simosek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simosiński - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simosiuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simow - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simowa - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simowanyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simowczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simpson - od niemieckiej nazwy osobowej Simson, ta od imienia Simson, a to z hebrajskiego šimšon ‘słoneczko’.

Simrak - od niemieckiej nazwy osobowej Schimmer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sumber, summer ‘kosz, miara zboża; trąbka, tamburyn’ lub od imienia Sigimar lub od nazwy osobowej Schimmer, ta od nazwy miejscowej Schimm.

Sims - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simsak - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simsch - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simsek - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simsiak - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simson - od niemieckiej nazwy osobowej Simson, ta od imienia Simson, a to z hebrajskiego šimšon ‘słoneczko’.

Simsz - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simszałek - od niemieckiej nazwy osobowej Sims, ta od imienia Simon.

Simuk - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simunek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simuński - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.

Simura - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Simusiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Sin - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złożonych na Sin-.

Sinacki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sinadzki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sinak - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinawa - (Śl) od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sinawski - (Śl) od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sinca - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sincewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinciak - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sincow - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczak - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczenko - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczewski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczkowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczok - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczuch - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczuk - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczukowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinczykowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sind - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sinda - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindak - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindalski - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindarek - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindej - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindeja - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindek - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindel - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sindelar - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sinder - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindera - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sinderewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sinderman - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’; od niemieckiej nazwy osobowej Sindermann.

Sinderski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindler - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sindlewski - od szyndel, szyndzioł ‘gont’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindel, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindel ‘gont’.

Sindo - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindrewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sinder, ta od imienia złożonego Sindheri lub od gwarowego szynder ‘rakarz, hycel’.

Sindut - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindyga - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindyła - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindyło - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sindzielarz - od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sindzilorz - (Śl) od szyndlar ‘wyrabiający gonty, dekarz’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schindler, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schindeler ‘wyrabiający gonty, dekarz’.

Sindziński - od niemieckiej nazwy osobowej Sind (t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szyndować ‘łupić, grabić’.

Sinec - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinecki - od nazwy miejscowej Sienica (bydgoskie, gmina Czersk), Sienicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sinek - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Singa - od niemieckiej nazwy osobowej Sing, ta od sengen ‘wypalać ogniem’.

Singajewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sing, ta od sengen ‘wypalać ogniem’.

Singalewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Singel - od niemieckiej nazwy osobowej Singel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singele, tzingele ‘zewnętrzne obramowanie murow miejskich’.

Singer - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Singewald - od niemieckiej nazwy osobowej Sing, ta od sengen ‘wypalać ogniem’.

Singier - od niemieckiej nazwy osobowej Singer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny; kantor’.

Singler - od niemieckiej nazwy osobowej Singler, ta od nazwy terenu Singelle ‘obniżenie terenu’.

Singwald - od niemieckiej nazwy osobowej Sing, ta od sengen ‘wypalać ogniem’.

Sinia - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniagin - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Senjagin, ta od Semen.

Siniagina - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Senjagin, ta od Semen.

Siniagowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Senjagin, ta od Semen.

Siniak - 1464 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniakiewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniakow - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniakowicz - 1468 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniakowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinial - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinianoga - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniarek - może od gwarowego siniar ‘gatunek grzyba’.

Siniarski - może od gwarowego siniar ‘gatunek grzyba’.

Siniarz - może od gwarowego siniar ‘gatunek grzyba’.

Siniawa - od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Siniawski - 1463 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Sinic - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinica - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinicki - od nazw miejscowych Siniec, Sieniec, Sinica (kilka miejscowości).

Sinico - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinicyn - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniczenko - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniczyn - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniec - 1386 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion); od siniec.

Siniechowicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniecki - 1386 od nazw miejscowych Siniec, Sieniec, Sinica (kilka miejscowości).

Siniejak - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniek - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniela - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinielczykow - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinielewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinielikoff - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinielna - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinielnik - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniew - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniewski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinik - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinika - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinikiewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinikowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siników - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinila - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinilewski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniła - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniłło - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniło - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniocha - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinionoga - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinioszek - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniowicz - 1445 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinitowicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniugin - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Senjagin, ta od Semen.

Siniugina - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Senjagin, ta od Semen.

Siniuk - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniukow - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniuków - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinius - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Siniuta - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinka - 1770 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinkala - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinkiel - od litewskiej nazwy osobowej Sinkele.

Sinkieło - od litewskiej nazwy osobowej Sinkele.

Sinkiewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinkiewicz-Niewulis - złożenia brak; Sinkiewicz od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion); Niewulis brak.

Sinko - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinkowicz - 1770 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Sinkuć - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinnicki - od nazw miejscowych Siniec, Sieniec, Sinica (kilka miejscowości).

Sinocha - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinola - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinołęcki - od nazwy miejscowej Sinołęka (siedleckie, gmina Kałuszyn).

Sinoszko - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinow - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinowacki - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinsch - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins.

Sinschek - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins.

Sinsilewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins.

Sinszek - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins. ]

Sinszewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins.

Sint - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintak - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintek - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintka - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintko - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sinto - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sinton - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Sintowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sint, ta od imion złożonych na Sind-.

Siny - 1400 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sinza - od niemieckiej nazwy osobowej Sins, ta od nazwy miejscowej Sins.

Sińczak - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińczewski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińczuk - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińczyk - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińczykowski - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińkiewicz - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińko - od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińkowicz - 1450 od siny ‘niebieskofioletowy’, też od imienia wschodniosłowiańskiego Sinia (Siemion).

Sińkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Siński - od nazw miejscowych Sieńsko, Sienno (kilka wsi).

Siobieski - od nazwy miejscowej Sobieszyn (lubelskie, gmina Ułęż).

Sioch - od gwarowego siochać ‘wołać: sio! przy opędzaniu się od ptaków’, siocha ‘‘wołać: siocha! przy opędzaniu się od ptaków’

Siochna - od gwarowego siochać ‘wołać: sio! przy opędzaniu się od ptaków’, siocha ‘‘wołać: siocha! przy opędzaniu się od ptaków’

Siociński - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siocko - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Sioćko - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Sioda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siodaczka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siodalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siodelnik - 1437 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodelski - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlaczek - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlak - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlarek - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlarewicz - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlarski - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodlarz - 1479 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’; od siodlarz ‘rzemieślnik wyrabiający siodła i uprzęże’.

Siodlaski - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodła - od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłaczek - 1628 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłak - 1608 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłakowski - 1696 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłek - 1252 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłko - 1366 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłkowski - 1405 od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Siodło - 1408 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłoczek - (Śl) od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłok - (Śl) od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłost - 1268 od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłosz - XIV w. od siodło ‘siedzenie ze skóry i włosia zakładane na grzbiet konia’.

Siodłowski - od nazw miejscowych Siodła, Siodło (kilka miejscowości).

Siodmak - 1558 od siódmy.

Siodmiak - od siódmy.

Siodmok - (Śl) od siódmy.

Siodmy - 1497 od siódmy.

Siodniak - od siódmy.

Siodos - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siodoś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Sioduszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siof - od niemieckiej nazwy osobowej Schöff, ta od schäf ‘owca’.

Siofer - od szofer ‘prowadzący pojazd’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schöffer, ta z Schäffer ‘owczarz’.

Sioja - od gwarowego sioja, sioj ‘niewyraźnie mówiący, sepleniący’.

Siojczyk - od gwarowego sioja, sioj ‘niewyraźnie mówiący, sepleniący’.

Siojkowski - od gwarowego sioja, sioj ‘niewyraźnie mówiący, sepleniący’.

Siok - od gwarowego siokać ‘wołać: sio!’, siok ‘wołać: siok! przy odpędzaniu inwentarza’.

Siokała - od gwarowego siokać ‘wołać: sio!’, siok ‘wołać: siok! przy odpędzaniu inwentarza’.

Siokało - od gwarowego siokać ‘wołać: sio!’, siok ‘wołać: siok! przy odpędzaniu inwentarza’.

Siokański - od gwarowego siokać ‘wołać: sio!’, siok ‘wołać: siok! przy odpędzaniu inwentarza’.

Siokół - od gwarowego siokać ‘wołać: sio!’, siok ‘wołać: siok! przy odpędzaniu inwentarza’.

Siol - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sioła - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siołek - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siołka - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siołkowski - od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Sioło - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Sioma - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomacz - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomber - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Siombit - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Siombor - od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku; w nazwiskach pomieszane z niemiecką nazwą osobową Schamber.

Siomek - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomer - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Siomiak - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomin - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomioł - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomka - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomkajło - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomko - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomkow - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomków - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomoł - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siomor - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Siomra - od niemieckiej nazwy osobowej Sommer, ta od apelatywu Sommer ‘lato’.

Siomucha - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Siemomysł, Siemosław; w pochodnych też od staropolskiego siemia ‘rodzina’.

Siona - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sionda - od gwarowego sionda, siondy ‘w przywołaniu kur: sionda!, sionda!’.

Siondalski - od gwarowego sionda, siondy ‘w przywołaniu kur: sionda!, sionda!’.

Siondała - od gwarowego sionda, siondy ‘w przywołaniu kur: sionda!, sionda!’.

Sionek - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sionka - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sionkiewicz - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sionko - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sionkowski - od nazwy miejscowej Sieńków, także Sińków (KrW).

Sionowski - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Sioński - nazwiska na Sien- w przeszłości związane były głównie z Kresami Wschodnimi o pochodzą od Siemion, ale też od sień, siano.

Siop - od gwarowego siop, siopa ‘zawolanie przy odpędzaniu owiec’.

Siopa - od gwarowego siop, siopa ‘zawolanie przy odpędzaniu owiec’.

Siopis - od gwarowego siop, siopa ‘zawolanie przy odpędzaniu owiec’.

Sior - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siora - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siorak - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siorek - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siorowicz - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siorowski - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siorski - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Sioruk - od szor ‘rodzaj uprzęży końskiej’.

Siostrkowicz - 1592 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostroch - 1136 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrucha - XIII w. w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzanek - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzankowski - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzencewicz - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzenkowski - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzonek - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzycki - 1615 w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzynkowski - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siostrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od siostra, od imion złożonych typu Siestrzemił.

Siot - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siota - 1601 w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Sioter - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Siotka - 1772 w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siotkin - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siotkowski - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siotor - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Siotor - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siotur - od sotór ‘torba, sakwa ciesielska’, szotor, szótor ‘łachman, szmata’.

Siotyło - w grupie nazwisk pochodzących od sotać ‘strzępić się’, socić ‘pchać, popychać’, też od gwarowego zot ‘żołądek’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sott, ta z dolnoniemieckiego sot ‘studnia, źródło’ lub od sot ‘zupa, rosół’ albo od średnioniemieckiego sote ‘słodki, miły, przyjemny’.

Siowa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siowek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Siowik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siew-, por. siew, siewać ‘siać’; od siewka ‘gatunek ptaka’, też ‘młoda roślina wyrosła z nasienia’.

Sióchniak - od gwarowego siochać ‘wołać: sio! przy opędzaniu się od ptaków’, siocha ‘‘wołać: siocha! przy opędzaniu się od ptaków’.

Sióda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siódek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siódemak - od siódmy.

Siódemiak - od siódmy.

Siódemski - od siódmy.

Siódmak - od siódmy.

Siódmek - od siódmy.

Siódmiak - od siódmy.

Siódmok - (Śl) od siódmy.

Siódniak - od siódmy.

Siódym - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Sióła - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siółka - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siółko - od staropolskiego sioło ‘wieś; gospodarstwo’.

Siółkowski - od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Sip - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipa - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipajłło - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipajło - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipak - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipaków - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipała - 1581 od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipaty - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipca - od gwarowego siptać ‘szeptać w wielkiej tajemnicy, plotkować’.

Sipciak - od gwarowego siptać ‘szeptać w wielkiej tajemnicy, plotkować’.

Sipczyński - od gwarowego siptać ‘szeptać w wielkiej tajemnicy, plotkować’.

Sipek - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipel - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Siper - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siperawski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siperek - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siperski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiak - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipiarz - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipiec - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipiecki - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipier - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiera - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipika - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipiński - od nazwy miejscowej Sipinie (KrW).

Sipiok - (Śl) od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipioła - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipion - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipior - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiora - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiorowski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiorski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipiór - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipióra - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipkiewicz - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipko - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipkowski - od sipieć ‘chrypieć’ .

Siplik - od siplawy ‘ochrypły’.

Sipliwa - od siplawy ‘ochrypły’.

Sipliwien - od siplawy ‘ochrypły’.

Sipliwieni - od siplawy ‘ochrypły’.

Sipliwy - od siplawy ‘ochrypły’.

Sipo - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipora - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siporkiewicz - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siporski - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Siporzyński - od szyper ‘właściciel statku rybackiego; dowódca statku’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, ta od średnioniemieckiego schippere, schiper ‘żeglarz’.

Sipos - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Sipoś - od dawnego szyposz, siposz ‘członek orkiestry wojskowej grający na piszczałce’ lub od węgierskiej nazwy osobowej Sipos.

Sipowicz - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipowski - od nazwy miejscowej Sipowicze (KrW).

Sipół - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipp - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sippel - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Sippelius - od niemieckiej nazwy osobowej Schippel, ta od średnioniemieckiego schip ‘okręt’, też od szypleć ‘skubać, dłubać’.

Sipta - od gwarowego siptać ‘szeptać w wielkiej tajemnicy, plotkować’.

Sipulewski - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipulski - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipuła - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipuło - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipura - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipurek - od sipieć ‘chrypieć’ .

Sipurzyński - od sipieć ‘chrypieć’ .

Siputa - od sipieć ‘chrypieć’ .

Siracki - od nazwy miasta Sieradz.

Siradag - (Śl) od imienia złożonego Sierad, to od Wszerad, notowanego od XIII wieku.

Siradzan - od nazwy miasta Sieradz.

Siradzki - 1394 od nazwy miasta Sieradz.

Sirakowski - 1391 od nazw miejscowych Sieraków, Sierakowice (kilka wsi).

Siramowski - od nazwy miejscowej Sieramowicze (KrPłn, pow. nowogródzki).

Sirba - od Serb, ze staropolskiego też Sarb ‘mieszkaniec Serbii, też Łużyc’ lub od sarbać, serbić, sorbać ‘siorbać, chlipać’.

Sirdak - od serdak ‘kozuszek lub kurtka bez rękawów’.

Sirdyna - od sierdzić się ‘złościć się, srożyć się’.

Sirecki - od nazwy miasta Sieradz.

Siredzki - od nazwy miasta Sieradz.

Siren - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sirenko - od ukraińskiego seren ‘zamarznięty, twardy śnieg’.

Sirepień - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sirepiński - od nazwy miejscowej Sierpin (elbląskie, gmina Elbląg).

Siręga - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sirg - od serga ‘zausznica’, też od imion Sergiusz, Siergiej.

Sirkierski - od siekiera ‘narzędzie do ręcznego cięcia drzewa; dawniej używane jako broń’, ze staropolskiego siekira.

Sirman - od niemieckiej nazwy osobowej Schermann, ta stanowi synonim do Scherer, ze średnio-wysoko-niemieckiego scheraere.

Sirmiński - od nazwy miejscowej Sieromino (słupskie, gmina Czarna Dąbrówka).

Sirna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sirnikiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sern-, por. serny ‘serowy’, wschodniosłowiańskie serna ‘sarna’, sirny ‘zdrowy’.

Sirociński - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirociuk - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirocki - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sirodzki - (Pom) od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Siroicz - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Sirojc - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Sirojć - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Sirojec - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Sirojek - od surojadka, z gwarowego serojadka, serojeszka, serowiatka ‘grzyb, gołąbek’.

Siromski - od nazwy miejscowej Sieromino (słupskie, gmina Czarna Dąbrówka).

Sirosławski - 1389 od nazwy miejscowej Sierosław (poznańskie, gmina Tarnowo Podgórne).

Siroszewski - 1400 od nazwy miejscowej Sieroszewo (włocławskie, gmina Lubraniec), Sieroszewice (kaliskie, gmina Sieroszewice).

Sirota - XII w. od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotina - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotiuk - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotka - 1488 od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotkin - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotko - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotnik - od sierota, ze staropolskiego sirota ‘dziecko pozbawione rodziców’.

Sirotzki - od nazwy miejscowej Seroczyn (kilka wsi, Maz), Sieroczyn (słupskie, gmina Człuchów).

Sirp - 1386 od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sirparz - 1507 od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sirpek - 1473 od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sirpień - od sierp, ze staropolskiego sirp, sirzp ‘dawne narzędzie do cięcia zboża’.

Sirpiński - od nazwy miejscowej Sierpin (elbląskie, gmina Elbląg).

Sirszeń - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Sirszyński - od szerszeń, sierszeń ‘owad z rodziny os’.

Siry - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Siryj - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Siryk - (pod wpływem wschodniosłowiańskim seryj ‘szary’, z ukraińskiego siryj) w nazwiskach na Szar-, Sar- nastąpiło pomieszanie dwóch różnych podstaw: pochodzących od apelatywu szary ‘ciemnopopielaty’ i imienia Sara, notowanego w Pplsce od XIII wieku, pochodzenia hebrajskiego, od Sarah ‘księżniczka, panująca’.

Sirzan - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sirzański - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sirzisko - od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sirzyc - 1427 od gwarowego sierz ‘sierść’.

Sirżant - od sierżant ‘stopień podoficerski w wojskach lądowych i w lotnictwie’.

Sirżęga - od gwarowego sierżęga, sieżęga ‘ostra trawa’.

Sis - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sise - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siska - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siske - (Śl) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siskiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siskos - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisler - od niemieckiej nazwy osobowej Scheßler, Schűßler, te od średnio-wysoko-niemieckiego Scheller ‘ten, co wytacza drewniane półmiski’.

Sisluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisło - 1560 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siss - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisulak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Sisulewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siszek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siśka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, niemiecka nazwa osobowa Sis, wschodniosłowiańskie imię Sisa.

Siśkiewicz - (bez daty źródłowej) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy sis-, por. sisia, sisiak, siśka ‘konik’, od niemieckiej nazwy osobowej Sis, od wschodniosłowiańskiego imienia Sisa.

Siśler - od niemieckiej nazwy osobowej Scheßler, Schűßler, te od średnio-wysoko-niemieckiego Scheller ‘ten, co wytacza drewniane półmiski’.

Sit - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sita - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitacz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitaj - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitajko - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitajło - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitakiewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitakowski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitaluk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitała - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitało - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitan - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitaniecki - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitankiewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitański - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitar - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitara - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarcz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarczuk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarczyk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitaruk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitarz - 1383 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitarz ‘rzemieślnik wyrabiający sita’, też ‘grzyb, gatunek maślaka’.

Sitarzewski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitarz ‘rzemieślnik wyrabiający sita’, też ‘grzyb, gatunek maślaka’.

Sitarzyk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitarz ‘rzemieślnik wyrabiający sita’, też ‘grzyb, gatunek maślaka’.

Sitarż - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitarz ‘rzemieślnik wyrabiający sita’, też ‘grzyb, gatunek maślaka’.

Sitasek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitasz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitarz ‘rzemieślnik wyrabiający sita’, też ‘grzyb, gatunek maślaka’.

Sitawiak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitawik - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitawski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitczak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitczuk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitecki - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitejko - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitek - 1463 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siteń - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siter - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siterak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siterek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siterk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitka - 1455 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitke - (Śl) od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitki - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitkiewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitko - 1389 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitko.

Sitkowiak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitko.

Sitkowicz - 1488 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitko.

Sitkowiecki - od nazwy miejscowej Sitkowo (białostockie, gmina Janów), Sitkówka (kilka wsi).

Sitkowski - od nazwy miejscowej Sitkowo (białostockie, gmina Janów), Sitkówka (kilka wsi).

Sitków - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitko.

Sitkula - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’; od sitko.

Sitło - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitna - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitniak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitnicki - od nazwy miejscowej Sitnica, Sitnik (kilka miejscowości).

Sitniczuk - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitniewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitniewski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitnik - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitnikiewicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitnikow - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitników - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitny - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sito - 1397 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitoń - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitoński - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitor - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitorek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitorski - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitorz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitow - 1376 od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitowiak - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitowicz - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitowik - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitowski - od nazwy miejscowej Sitowa (piotrkowskie, gmina Opoczno).

Sitt - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitte - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sittek - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sittke - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sittko - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sittnik - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Situch - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Sitwa - od gwarowego sitwa ‘kumoterstwo, szajka’.

Sitwicki - od gwarowego sitwa ‘kumoterstwo, szajka’.

Sitwin - od gwarowego sitwa ‘kumoterstwo, szajka’.

Sitwinowicz - od gwarowego sitwa ‘kumoterstwo, szajka’.

Sityński - od sito ‘narzędzie do przesiewania materiałów sypkich’, też od sitowie ‘roślina trawiasta rosnąca na mokrym podłożu’.

Siuba - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubczyński - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubdzia - od gwarowego siubzdzie, od fiubździu ‘pstro w głowie’.

Siuber - od gwarowego siuber ‘bękart’.

Siubiak - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubielak - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubielów - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubielski - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubierowicz - od gwarowego siuber ‘bękart’.

Siubiński - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubiś - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubka - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siubra - od gwarowego siuber ‘bękart’.

Siubski - od gwarowego siubać, od szubać ‘pchać, przesuwać coś powodując szmer’.

Siuch - od siuch ‘odpędzanie owiec’.

Siuchmiński - od siuch ‘odpędzanie owiec’.

Siuchna - od siuch ‘odpędzanie owiec’; od siuchna ‘owca’.

Siuchnicki - od siuch ‘odpędzanie owiec’.

Siuchniński - od siuch ‘odpędzanie owiec’.

Siuchno - od siuch ‘odpędzanie owiec’.

Siuchta - od gwarowego siuchta, siuchty ‘znajomości, układy, powiązania’.

Siuciak - 1703 od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuciński - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuciok - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuciuk - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuczak - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siud - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siuda - 1638 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudacz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudaczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudajewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudaka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudakowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudakowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudal - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudalski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudałkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudara - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudas - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siuda-Wojcieszko - złożenia brak; Siuda 1638 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’; Wojcieszko 1260 od imienia złożonego Wojciech, notowanego od XI wieku. W staropolszczyźnie na północy Polski obocznie występowała forma Wociech.

Siudczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudej - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudeja - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudeł - 1789 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudem - od siódmy.

Siudemak - od siódmy.

Siudemski - od siódmy.

Siudmak - od siódmy.

Siudmiak - od siódmy.

Siudniak - od siódmy.

Siudnik - od siódmy.

Siudo - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudoł - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudra - od gwarowego siudrzyć się ‘drapać się’, w powiedzeniu siudro mudro ‘niewielkim kosztem’.

Siudrewicz - od gwarowego siudrzyć się ‘drapać się’, w powiedzeniu siudro mudro ‘niewielkim kosztem’.

Siudrowicz - od gwarowego siudrzyć się ‘drapać się’, w powiedzeniu siudro mudro ‘niewielkim kosztem’.

Siudryga - od gwarowego siudrzyć się ‘drapać się’, w powiedzeniu siudro mudro ‘niewielkim kosztem’.

Siudryna - od gwarowego siudrzyć się ‘drapać się’, w powiedzeniu siudro mudro ‘niewielkim kosztem’.

Siudut - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudy - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyga - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudym - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudymak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyn - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudyszewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudzak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudziak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudzik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siudziński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy siud-, por. siudać ‘pędzić, usuwać’, siudy ‘nosidła do wody’.

Siuga - od siugać ‘czołgać się, raczkować’.

Siugajski - od siugać ‘czołgać się, raczkować’.

Siuj - od gwarowego siuj ‘glos w odpędzaniu ptaków’.

Siujwa - od gwarowego siuj ‘glos w odpędzaniu ptaków’.

Siulak - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siulańczyk - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siulborski - od nazwy miejscowej Szulborze, dawniej Suliborze (łomżyńskie, gmina Zaręby Kościelne), Szulibory (płockie, gmina Staroźreby).

Siulecki - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siuleński - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siulerzycki - od nazwy miejscowej Suleżyrz (ciechanowskie, gmina Glinojeck).

Siuleżycki - od nazwy miejscowej Suleżyrz (ciechanowskie, gmina Glinojeck).

Siulik - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siuliński - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siulkiewicz - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siulkowski - od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Siuła - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siułka - od gwarowego siula ‘przywoływanie owiec; kura w języku dziecięcym’, siulić, siułać ‘odganiać ptaki’.

Siułkowski - od nazwy miejscowej Siolkowa, dawniej Siodłkowa (nowosądeckie, gmina Siołkowa).

Siuniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca; popychac; przemieszczać się’, Suna ‘skórzana sakwa’, lub od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sund-.

Siupa - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupczyński - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupica - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupiec - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupik - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupika - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupiński - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupka - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siupka-Mróz - złożenia brak; Siupka od siupnąć ‘wyrzucić’; Mróz 1533 w grupie nazwisk pochodzących od mróz, mrozić, też od imion staropolskich i gwarowych typu Jamroz, to od Ambroży.

Siuplewski - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siuppa - od siupnąć ‘wyrzucić’.

Siur - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siura - 1740 od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siuraj - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siurc - od siurczeć ‘wydawać głos podobny do głosu gęsi’.

Siurczyk - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siurda - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Siurdyga - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Siurdygan - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Siurdyk - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Siurdyna - od dawnego siurdać, szurdać ‘dąsać się’, od łacińskiego surdus ‘głuchy’.

Siurek - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’; od siurek.

Siuręga - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siurkiewicz - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siurko - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siurmacki - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Siurmak - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Siurmicki - od surma ‘dawny nstrument dęty’.

Siury - od siur ‘kret’ lub od siurać ‘lać ciecz strumykiem’.

Siust - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siusta - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siustak - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siustek - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siuster - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Siusto - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siustrzyk - od szuster ‘szewc (z niemieckiego)’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schuster.

Siusz - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siuszczyński - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siuś - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siuściński - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siuśta - od dawnego szust ‘trzepot, szelest, szum’, szustać, siustać ‘skoczyć; chlusnąć’.

Siut - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuta, m. - 1631 od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutaj - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutak - 1787 od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siute - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutek - 1650 od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutka - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutkiewicz - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutko - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutkowski - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuto - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutowicz - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutowski - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutra - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Siutryk - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Siutrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schutter, ta z średnio-wysoko-niemieckiego schutt (e) ‘wyspa oblana wodą’ lub od średnio-wysoko-niemieckiego schut (t)er ‘zbieracz zołędzi’; też od szuter, szutr ‘żwir’.

Siuty - 1630 od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutyk - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutyła - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siutyło - od siuta ‘bezroga samica zwierząt, których samce mają rogi (np. sarna, owca)’.

Siuzdak - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Siuzdek - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Siuzdok - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Siużdak - od gwarowego szużdać ‘wydawać dźwięk szumiący, szumieć’ .

Siw - 1388 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwa, m. - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwacki - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwacz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwaczak - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwaczek - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwadło - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwadłowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwadzki - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwadzon - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwak - 1797 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwak-Huczko - złożenia brak; Siwak 1797 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’; Huczko od huczeć, też od chuć.

Siwakow - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwakowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwalski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwał - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwała - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwan - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwania - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwanicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwanowicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwański - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwar - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwarga - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwarski - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwarz - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwasz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwaszczyk - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwaszek - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwcewicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczak - 1445 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczenko - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczewski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczuk - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczyk - 1612 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwczyński - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwe Chomąto - 1448 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwec - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwecki - od nazw miejscowych typu Siwce, Siwica, Siwki.

Siweć - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwek - 1415 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwek-Pilch - złożenia brak; Siwek 1415 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’; Pilch 1385 od staropolskiego pilch ‘gryzoń nadrzewny’, też ‘skąpiec’.

Siwel - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwela - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwerski - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwert - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siweruk - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwiak - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwialski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiaszczyk - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwic - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwica - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwicki - od nazw miejscowych typu Siwce, Siwica, Siwki.

Siwiec - 1421 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiec-Jakubowski - złożenia brak; Siwiec 1421 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’; Jakubowski 1393 od nazw miejscowych Jakubów, Jakubowice (częste).

Siwiecki - od nazw miejscowych typu Siwce, Siwica, Siwki.

Siwiek - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiela - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwielac - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwielec - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwienki - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwienko - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwień - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwier - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwiera - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwierczyński - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwierek - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwierkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwierski - od nazwy miasta Siewierz, dawniej Siewior (częstochowskie).

Siwieryniec - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwik - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwilewicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwilka - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiła - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiłło - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiło - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwinia - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiński - od nazwy miejscowej Siwinie (Wileńszczyzna).

Siwioch - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiona - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwior - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwiora - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwiorek - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwiór - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwira - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirek - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirikow - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirko - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirkow - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirski - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwirykow - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifrith lub od imienia Severinus.

Siwisz - 1336 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwiuk - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwka, m. - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwkiewicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwkin - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwko - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwkow - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwkowicz - 1437 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwkowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwków - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwniak - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwnicki - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwo - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwoch - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwocha - 1431 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwochowicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwolowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwolski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwołowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwon - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwonia - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwonowicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwoń - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwopląs - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwosz - 1432 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwoszek - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwoszko - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwoszyński - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwow - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwowicz - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwowski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwozad - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwozat - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwożad - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwożat - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwuc - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwuchin - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwuk - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwula - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwulak - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwulec - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwulski - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwuń - od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwy - 1391 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Siwy Bartek - 1430 od siwy ‘białoszary, niebieskofioletowy’ .

Sjegmund - (Śl) od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.