Nazwiska na literę Ż

Żaba - 1224 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabacki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabagło - od dawnego zabłagać, zabażyć (się) ‘zachcieć się’.

Żabajewski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabaklicki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabanowski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabański - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabarski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabaryłło - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabawa - od zabawa ‘rozrywka; bal’, dawniej też ‘zajęcie; praca; zwłoka; opóźnienie’ lub też od nazwy miejscowej Zabawa (tarnowskie, gmina Radłów; krakowskie, gmina Wieliczka), też od nazwy herbu Zabawa.

Żabawski - od zabawa ‘rozrywka; bal’, dawniej też ‘zajęcie; praca; zwłoka; opóźnienie’ lub też od nazwy miejscowej Zabawa (tarnowskie, gmina Radłów; krakowskie, gmina Wieliczka), też od nazwy herbu Zabawa.

Żaba-Żabiński - złożenia brak; Żaba 1224 od żaba ‘pospolitry płaz’; Żabiński 1389 od nazwy miejscowej Żabno (poznańskie, gmina Brodnica; miasto, tarnowskie; tarnobrzeskie, gmina Radomyśl).

Żabczak - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabczuk - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabczyk - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabczyński - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabder - może od od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych też od imienia Zebedeusz.

Żabdyr - może od od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych też od imienia Zebedeusz.

Żabecki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabek - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabel - 1564 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabel - od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; też może od niemieckich nazw osobowych Schabel, Sabel.

Żabelski - od szabla ‘broń sieczna o wygiętej klindze’; też może od niemieckich nazw osobowych Schabel, Sabel.

Żabenda - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaberek - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaberkiewicz - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaberski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiak - 1465 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiałowicz - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiarek - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabic - 1384 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabicki - 1387 od nazwy miejscowej Żabice, dziś Żabiczki (łódzkie, gmina Konstantynów Łódzki).

Żabiczyc - 1272 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiecki - od nazwy miejscowej Żabice, dziś Żabiczki (łódzkie, gmina Konstantynów Łódzki).

Żabiega - od zabiegać ‘dotrzeć gdzieś biegnąc; wpaść; zastąpić drogę’, dawniej też ‘wypełnić się, nabrzmieć (krwią, łzami); zapobiec, przeszkodzić; uzyskać coś zabiegami’.

Żabiegaj - od zabiegać ‘dotrzeć gdzieś biegnąc; wpaść; zastąpić drogę’, dawniej też ‘wypełnić się, nabrzmieć (krwią, łzami); zapobiec, przeszkodzić; uzyskać coś zabiegami’.

Żabieglik - od zabiegać ‘dotrzeć gdzieś biegnąc; wpaść; zastąpić drogę’, dawniej też ‘wypełnić się, nabrzmieć (krwią, łzami); zapobiec, przeszkodzić; uzyskać coś zabiegami’.

Żabiel - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabielna - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabielny - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabielowicz - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabielski - od nazw miejscowych Zabiele (łomżyńskie, gmina Kolno), Biała (częste).

Żabiełko - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabiełowicz - od za + dawne biel ‘błoto’ lub od zabielić lub od nazwa miejscowa Biała, Biel.

Żabieniec - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabieniecki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabienko - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabieński - od nazwy miejscowej Żabno (poznańskie, gmina Brodnica; miasto, tarnowskie; tarnobrzeskie, gmina Radomyśl).

Żabierak - od zabierać, zabrać ‘pozbawic kogoś czegoś; brać ze soba; zajmować coś, wypełniać’, dawniej też ‘wyrobić w sobie coś; wyruszyć z kimś’.

Żabierek - od zabierać, zabrać ‘pozbawic kogoś czegoś; brać ze soba; zajmować coś, wypełniać’, dawniej też ‘wyrobić w sobie coś; wyruszyć z kimś’.

Żabierowski - od zabierać, zabrać ‘pozbawic kogoś czegoś; brać ze soba; zajmować coś, wypełniać’, dawniej też ‘wyrobić w sobie coś; wyruszyć z kimś’.

Żabietowicz - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabik - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabilewicz - od zabijaka ‘awanturnik’, zabić ‘spowodować śmierć’.

Żabiliński - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabilski - od zabijaka ‘awanturnik’, zabić ‘spowodować śmierć’.

Żabiłło - od zabijaka ‘awanturnik’, zabić ‘spowodować śmierć’.

Żabiło - od zabijaka ‘awanturnik’, zabić ‘spowodować śmierć’.

Żabiłowicz - od zabijaka ‘awanturnik’, zabić ‘spowodować śmierć’.

Żabiński - 1389 od nazwy miejscowej Żabno (poznańskie, gmina Brodnica; miasto, tarnowskie; tarnobrzeskie, gmina Radomyśl).

Żabionek - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabirek - od zabierać, zabrać ‘pozbawic kogoś czegoś; brać ze soba; zajmować coś, wypełniać’, dawniej też ‘wyrobić w sobie coś; wyruszyć z kimś’.

Żabirski - od zabierać, zabrać ‘pozbawic kogoś czegoś; brać ze soba; zajmować coś, wypełniać’, dawniej też ‘wyrobić w sobie coś; wyruszyć z kimś’.

Żabiski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiszak - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiszewski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabiuk - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabka - 1387 od żaba ‘pospolitry płaz’; od żabka.

Żabkiewicz - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabkin - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabko - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabko-Potopowicz - złożenia brak; Żabko od żaba ‘pospolitry płaz’; Potopowicz od potopić, potop.

Żabkowski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabniak - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabnicki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabnik - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabo - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboczyński - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabojszcza - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabojść - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabokicki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboklak - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboklicki - od żaba ‘pospolitry płaz’ lub od nazwy miejscowej Żabokliki (siedleckie, gmina Siedlce).

Żaboklik - 1464 od żaba ‘pospolitry płaz’; od staropolskiego klik ‘krzyk’.

Żabokruk - 1452 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabokrzecki - 1497 od nazwy miejscowej Żabokrzeki (płockie, gmina Daszyna, gmina Piątek).

Żabokrzek - 1393 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabokrzycki - 1766 od nazwy miejscowej Żabokrzeki (płockie, gmina Daszyna, gmina Piątek).

Żabolicki - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboniak - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboniowic - 1404 - od żaba ‘pospolity płaz’.

Żaboniowucz - 1404 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaboń - 1402 od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żaborek - od imienia złożonego Zabor, znanego od XII wieku lub też od za + bor ‘las’.

Żaborniak - od imienia złożonego Zabor, znanego od XII wieku lub też od za + bor ‘las’.

Żaborowicz - od imienia złożonego Zabor, znanego od XII wieku lub też od za + bor ‘las’.

Żaborowski - od nazw miejscowych Zaborów, Zaborowie (kilka wsi).

Żaborski - od imienia złożonego Zabor, znanego od XII wieku lub też od za + bor ‘las’.

Żabot - od żabot ‘przybranie sukni lub koszuli męskiej’.

Żabowczuk - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabowka - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabowski - 1398 od nazwy miejscowej Żabowo (kilka miejscowości).

Żabój - od dawnego zabój ‘zabicie, zabójstwo’.

Żabówka, m. - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabrocki - może od nazw miejscowych Zabrodzie, Zabrody (częste).

Żabroń - od zabronić ‘zakazać’.

Żabroński - od zabronić ‘zakazać’.

Żabrowski - od zabronić ‘zakazać’.

Żabrzenski - od nazwy miasta Zabrze (katowickie).

Żabrzeński - od nazwy miasta Zabrze (katowickie).

Żabrzyński - od nazwy miasta Zabrze (katowickie).

Żabski - od żaba ‘pospolitry płaz’.

Żabulewicz - od za + prasłowiańskie buliti ‘wytrzeszczać oczy, pęcznieć’.

Żabulski - od za + prasłowiańskie buliti ‘wytrzeszczać oczy, pęcznieć’.

Żabuski - od za + nazwa rzeki Bug.

Żabzdyr - od za + bzdyr ‘głupstwo’, w pochodnych też od imienia Zebedeusz.

Żach - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachacz - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachaj - od imienia Zacheusz, od łacińskiego Zacheus, to z hebrajskiego zakkaj ‘czysty, błyszczący, bez winy’.

Żachajło - od imienia Zacheusz, od łacińskiego Zacheus, to z hebrajskiego zakkaj ‘czysty, błyszczący, bez winy’.

Żachanowicz - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachar - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żachara - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharczuk - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharek - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharewicz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharko - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharków - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharowicz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharowski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharuś - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacharz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz

Żacharzewski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żachaś - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żacheja - od imienia Zacheusz, od łacińskiego Zacheus, to z hebrajskiego zakkaj ‘czysty, błyszczący, bez winy’.

Żacher - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żacherowski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żachewicz - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachłód - od zachodzić ‘ochłodzić, ostudzić’.

Żachnik - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żacholl - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żacholla - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żacholski - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachora - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żachowicz - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachowski - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachradny - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachuń - od imion na Za-, typu Zachariasz, Zacheusz, Zabor, Zasław.

Żachura - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żachwiej - od zawieja ‘śnieżyca połączona z silnym wiatrem; wichura’.

Żachwieja - od zawieja ‘śnieżyca połączona z silnym wiatrem; wichura’.

Żacios - od zacios ‘karb, znak na drzewie wykonany siekierą’, dawniej ‘raz, cięcie’, zaciosać ‘zaciąć siekierą, zaostrzyć’.

Żacki - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żackiewicz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żacny - od zacny ‘szlachetny’, dawniej ‘w dobrym gatunku’.

Żaczak - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczek - 1480 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’; od żaczek.

Żaczewski - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczkiewicz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczko - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczkowicz - 1598 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczkowski - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczyk - 1617 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaczyński - 1580 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaćkiewicz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żadak - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadan - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadanowski - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadarko - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadecki - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadejko - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadełek - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żaderowski - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadka - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadkiewicz - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadkiewka - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadko - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadkowski - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadlak - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żadło - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żadobiuk - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadon - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadoń - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadora - od zadra, też zadzer, zadzior ‘drzazga; kolec’.

Żadorski - od zadra, też zadzer, zadzior ‘drzazga; kolec’.

Żadroga - od za drogą.

Żadura - od zadurzyc, zadurzeć ‘ogłuszyć; upoić, zawrócić głowe’, może też od za + ze staropolskiego dura ‘dziura’.

Żadurowicz - od zadurzyc, zadurzeć ‘ogłuszyć; upoić, zawrócić głowe’, może też od za + ze staropolskiego dura ‘dziura’.

Żadworna - od dawnego zadworny ‘idacy za dworem królewskim; związany z dworem’, zadworski ‘leżący za dworem’.

Żadworny - od dawnego zadworny ‘idacy za dworem królewskim; związany z dworem’, zadworski ‘leżący za dworem’.

Żadworski - od dawnego zadworny ‘idacy za dworem królewskim; związany z dworem’, zadworski ‘leżący za dworem’.

Żadykowicz - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadylak - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadziełko - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żadziłko - od zad ‘pośladki’, dawniej też ‘tył’ lub też od zadać ‘dać z góry; wyznaczyc coś; dać do zazycia’, dawniej też ‘oskarżyć; dać, oddać; wyłożyć karte w grze’.

Żaga - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagaciń - zapewne od za + gać ‘grobla’.

Żagacki - zapewne od za + gać ‘grobla’ lub od nazwy miejscowej Zagacie (kilka wsi).

Żagaczewski - zapewne od za + gać ‘grobla’.

Żagaj - od dawnego zagaj ‘lasek, gaj’, może też od nazwy miejscowej Zagaj.

Żagaja - od dawnego zagaj ‘lasek, gaj’, może też od nazwy miejscowej Zagaj.

Żagajewski - od nazw miejscowych typu Zagajew, Zagajów, Zagajowice.

Żagalak - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagalski - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagała - 1536 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żagała - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagałko - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagałkowicz - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagan - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żaganowski - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagarów - od żagary ‘szczapy’ lub od zagar ‘zgorzel, zaczadzenie’.

Żagarski - od żagary ‘szczapy’ lub od zagar ‘zgorzel, zaczadzenie’.

Żagata - od zagata ‘pokrycie dachu, okrycie domu słomą’.

Żagata - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagawa - 1555 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żagawa ‘drobna pokrzywa’.

Żagawa - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-; też od zagwić się ‘żarzyć się, płonąć’.

Żagiel - od żagiel.

Żagiell - od żagiel.

Żagielski - od żagiel.

Żagiewski - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-; też od zagwić się ‘żarzyć się, płonąć’.

Żaglewicz - od żagiel.

Żaglewski - od żagiel.

Żagło - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagner - od niemieckiej nazwy osobowej Sagner, ta od nazwy miejscowej Sagan, dziś Żagań.

Żagojski - od zagoić ‘uleczyć’.

Żagol - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żagola - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żagoń - od zagon ‘wąski pas ziemi uprawnej; oddział wojska zapuszczający się w głąb obcego terytorium’, zagonić.

Żagorniak - od za + góra ‘mieszkajacy za górą’.

Żagorski - od za + góra ‘mieszkajacy za górą’.

Żagota - 1415 (Maz) od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żagozda - od za + dawne gozd las, gaj’.

Żagożdon - od za + dawne gozd las, gaj’.

Żagożdżon - od za + dawne gozd las, gaj’.

Żagóra - od za + góra ‘mieszkajacy za górą’.

Żagrocki - od zagroda ‘miejsce ogrodzone; gospodarstwo wiejskie; parkan, płot’ też od nazwy miejscowej Zagroda (częste).

Żagulak - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagulski - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żaguła - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagun - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żagunis - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żaguń - od żaga ‘piła do drzewa’, może też od podstawy żeg-.

Żahora - od za + góra ‘mieszkajacy za górą’.

Żahraj - od zagrać (z fonetyką czeska lub ukraińską).

Żaj - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żaja - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajas - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajchowski - od niemieckiej nazwy osobowej Seich(e), ta od Seiche ‘głębokie mokradło’.

Żajda - od zajśc, zajdę lub od staropolskiego zajda ‘kosa’, też ‘płachta do noszenia siana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od apelatywu Seide ‘jedwab’.

Żajdak - od zajśc, zajdę lub od staropolskiego zajda ‘kosa’, też ‘płachta do noszenia siana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od apelatywu Seide ‘jedwab’.

Żajdel - od zajdel ‘kufel szklany’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seidel, ta od imienia złożonego Sigifrid.

Żajk - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajkiewicz - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajko - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajkowic - 1571 od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żajkowski - od zaj ‘uczestnik gry w zająca’, od staropolskiego zajać ‘zajechać’.

Żak - 1488 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakaszewski - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żaki - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakiecki - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakiej - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakielarz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakielasz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakierski - od za + kierz, krzak.

Żakieta - od żakiet, dawniej żakieta ‘wierzchnie okrycie damskie’.

Żakiewicz - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakiewski - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakleta - od żakiet, dawniej żakieta ‘wierzchnie okrycie damskie’.

Żaklicki - od za + klik, klicz ‘zawołanie, krzyk’.

Żaklika - od za + klik, klicz ‘zawołanie, krzyk’.

Żaklikiewicz - od za + klik, klicz ‘zawołanie, krzyk’.

Żaklikowski - od nazwy miejscowej Zaklików (tarnobrzeskie, gmina Zaklików).

Żaklukiewicz - od za + klik, klicz ‘zawołanie, krzyk’.

Żakon - od zakon ‘zbiór przepisow; zgromadzenie religijne’.

Żakoński - od zakon ‘zbiór przepisow; zgromadzenie religijne’.

Żakowiak - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakowicz - 1612 od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakowiec - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakowiecki - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żakowski - 1391 od nazwy miejscowych Żakowo, Żakowice (kilka wsi).

Żakryś - od gwarowego zakryszka ‘warzywo do gotowania; cebula’.

Żakulecki - od zakulić ‘skulić’.

Żakuszewski - od zakusić zakasić, wgryźć’, zakuszać ‘zagryzać’.

Żal - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żala - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalarski - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalas - od za + las, za lasem, też od nazwy miejscowej Zalas.

Żalasek - od za + las, za lasem, też od nazwy miejscowej Zalas.

Żalastowicz - od za + las, za lasem, też od nazwy miejscowej Zalas.

Żalaśkiewicz - od za + las, za lasem, też od nazwy miejscowej Zalas.

Żalazek - od załazić dawniej ‘zapełniac się, pokryć się czymś’.

Żalazna - od załazić dawniej ‘zapełniac się, pokryć się czymś’.

Żalazny - od załazić dawniej ‘zapełniac się, pokryć się czymś’.

Żalech - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalejko - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalek - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalekiewicz - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalem - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaleński - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaleski - od nazwy miejscowej Zalesie (częste).

Żaleszczak - od za + las, za lasem, też od nazwy miejscowej Zalas.

Żaleta - od zaleta ‘cecha dodatnia’, dawniej też ‘pochwała; zaszczyt; uznanie, szacunek’.

Żalewski - od nazwy miejscowej Zalew (sieradzkie, gmina Lutomiersk).

Żalęcici - 1411 od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalicki - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalik - 1352 od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalikowski - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalił - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalimas - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaliński - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalis - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaliski - 1399 od nazwy miejscowej Żalin (bydgoskie, gmina Janowiec), Żale (białostockie, gmina Grodzisk).

Żaliszczak - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaliś - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalok - (Śl) od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaloudik - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żalski - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaluch - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaluk - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żał - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żała - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żaława - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żałek - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żałko - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żałkowski - od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żałnierczyk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żałoba - 1288 od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobajluk - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobek - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobiak - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobiński - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobka - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobko - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobna - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’; od żałobny.

Żałobniak - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobnik - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’; od żałobnik ‘uczestnik uroczystości pogrzebowych’, dawniej ‘oskarżyciel, powód’.

Żałobny - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’; od żałobny.

Żałobowicz - 1446 od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałobowski - od żałoba ‘żal, smutek po stracie kogoś bliskiego’, dawniej też ‘skarga, zażalenie’.

Żałosz - 1461 od żal ‘smutek; skrucha; uraza’.

Żałubek - od załupa ‘cymbał, gamoń’.

Żałubnik - od załupa ‘cymbał, gamoń’.

Żałud - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żałuda - 1462 od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żałudek - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żałudziewicz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żałudź - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żałuski - od nazwy miejscowej Załusków (płockie, gmina Iłów), Załuszkowo (włocławskie, gmina Kowal).

Żaman - od zamanać ‘natrafić, napaść’.

Żamara - od zamarać ‘zabrudzić’, zamara ‘poczwarka chrabąszcza’.

Żamarlik - od zamarły ‘zmarły; zastygły; zakrzepły’, dawniej zamarty.

Żamarło - od zamarły ‘zmarły; zastygły; zakrzepły’, dawniej zamarty.

Żamczyk - od zamek ‘urządzenie do zamykania; część broni palnej; gród warowny; pałac’.

Żamecznik - od zamek ‘urządzenie do zamykania; część broni palnej; gród warowny; pałac’.

Żamek - od zamek ‘urządzenie do zamykania; część broni palnej; gród warowny; pałac’.

Żamiar - od zamiar ‘intencja, plan’, dawniej też ‘wymiar, zasięg’.

Żamiara - od zamiar ‘intencja, plan’, dawniej też ‘wymiar, zasięg’.

Żamiela - od niemieckiej nazwy osobowej Samel, ta od imienia Samuel.

Żamkin - od zamek ‘urządzenie do zamykania; część broni palnej; gród warowny; pałac’.

Żamko - od zamek ‘urządzenie do zamykania; część broni palnej; gród warowny; pałac’.

Żan - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanczak - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żandalski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandar - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandara - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarczuk - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarczyk - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarek - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarmow - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarmów - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarmski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarowski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandarys - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandecki - od niemieckiej nazwy osobowej Sand, ta od imion złożonych na Sand-, niektóre formy też od graficznych realizacji polskiego Sąd.

Żander - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żanderecki - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żanderski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żandowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sand, ta od imion złożonych na Sand-, niektóre formy też od graficznych realizacji polskiego Sąd.

Żanecki - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanek - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaneski - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanet - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaniak - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaniecki - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaniewicz - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaniewski - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanik - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaniuk - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żankiewicz - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żankin - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanko - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żankowski - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żannowiecki - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żanowski - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żantara - od niemieckich nazw osobowych Santer, Sander, te od imienia Alexander; może też od rosyjskiego sutorit’ ‘pleść głupstwa’.

Żanucha - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żany - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żań - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żańczak - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żańko - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żański - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żapała - od zapał ‘chęć, ochota’, dawniej też ‘miłość, namiętność’, zapalić ‘rozniecić ogień; budzić zapał’, dawniej też ‘wywoływać gorączkę, zaogniać’.

Żapałowski - od zapał ‘chęć, ochota’, dawniej też ‘miłość, namiętność’, zapalić ‘rozniecić ogień; budzić zapał’, dawniej też ‘wywoływać gorączkę, zaogniać’.

Żapart - od staropolskiego zaparty ‘zamknięty, zatkany’.

Żaperty - od staropolskiego zaparty ‘zamknięty, zatkany’.

Żapolski - od dawnego zapole ‘miejsce za polem; sąsiek’ lub od nazwy miejscowej Zapole (kilka miejscowości).

Żaprzałek - od dawnego zaprzały ‘spleśniały’ lub od zaprzeć się ‘nie przyznać się do czegoś; zamknąć się’.

Żaprzałka - od dawnego zaprzały ‘spleśniały’ lub od zaprzeć się ‘nie przyznać się do czegoś; zamknąć się’.

Żar - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żara - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarabski - od nazwy miejscowej Zarabie (kulka miejscowości; krakowskie, nowosądeckie).

Żarach - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaradniewicz - od dawnego zarada ‘środek zaradczy’, zaradzić.

Żarakowski - od dawnego zarada ‘środek zaradczy’, zaradzić.

Żaran - od zarań, zaranek, zaranie ‘początek dnia’.

Żaranek - od zarań, zaranek, zaranie ‘początek dnia’.

Żarański - od zarań, zaranek, zaranie ‘początek dnia’.

Żaraska - od zaraza ‘choroba zakaźna występująca masowo’, zarazić zakazić’, też od nazwy herbu Zaraza.

Żarasz - od zaraza ‘choroba zakaźna występująca masowo’, zarazić zakazić’, też od nazwy herbu Zaraza.

Żaraś - od zaraza ‘choroba zakaźna występująca masowo’, zarazić zakazić’, też od nazwy herbu Zaraza.

Żarawicz - od za (rzeką) Rawą.

Żarawski - od za (rzeką) Rawą.

Żarczuk - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarczyk - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarczyński - 1403 od nazwy miejscowej Żarczyn (bydgoskie, gmina Kcynia).

Żardecki - od nazwy miejscowej Żardki (radomskie, gmina Drzewica).

Żardzicki - od nazwy miejscowej Żardki (radomskie, gmina Drzewica).

Żareba - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żarecki - 1761 od nazwy miejscowej Żarki (kilka miejscowości).

Żarejko - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarek - 1747 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaremba - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żaremski - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żaren - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarenkiewicz - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żareń - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarewicz - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaręba - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żarębczan - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żarębski - od staropolskiego zaręba, zarąb ‘miejsce po wyciętych zaroślach’, zarąbać ‘wyrabać; zabić bronią sieczną’, też od nazwy herbu Zaręba.

Żarinow - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żark - 1631 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarki - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarkiewicz - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarkiwski - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarko - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarkow - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarkowski - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarlak - 1390 od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarlewski - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarlicki - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarlikowski - 1795 od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarliński - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarlok - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarła - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarłak - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarło - 1479 od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarłok - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarłowski - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żarna - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnaciuk - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnaczuk - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnatal - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnawicz - 1428 od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnawski - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnecki - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarniak - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnicki - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarniewicz - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarniewski - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnik - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnikow - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnoca - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnoch - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnosiek - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnota - 1136 od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnotal - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnowicki - 1428 od nazwy miejscowej Żarnowiec (krośnieńskie, gmina Jedlicze).

Żarnowicz - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnowiczka, m. - 1427 od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnowiec - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żarnowiecki - 1428 od nazwy miejscowej Żarnowiec (krośnieńskie, gmina Jedlicze).

Żarnowski - 1615 od nazw miejscowych Żarnowo, Żarnów (kilka miejscowości).

Żaro - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarobkiewicz - od zarobek ‘wynagroszenie za pracę; zysk’, zarobić ‘otrzymać zapłatę za pracę; mieć zysk’.

Żarobski - od zarobek ‘wynagroszenie za pracę; zysk’, zarobić ‘otrzymać zapłatę za pracę; mieć zysk’.

Żaroch - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaroffe - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaroki - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaroma - 1386 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaromic - 1394 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaroń - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarow - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarowiak - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarowicz - 1383 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarowiecki - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarowski - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żaród - od zaród ‘zarodek, początek’, zarodzić ‘zapłopdnić, obrodzić’.

Żaródzki - od zaród ‘zarodek, początek’, zarodzić ‘zapłopdnić, obrodzić’.

Żarów - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarówna - od dawnego zarówny ‘równy, jednakowy’.

Żarówna - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarówny - od dawnego zarówny ‘równy, jednakowy’.

Żarówny - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarówski - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żarski - 1470 od nazw miejscowych Żary, Żdżary (kilka miejscowości).

Żart - od żart ‘dowcip’.

Żaruk - od dawnego zaręka ‘poreka, gwarancja’.

Żaruk - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarukiewicz - od dawnego zaręka ‘poreka, gwarancja’.

Żary - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarych - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarychta - od staropolskiego narychtować ‘przygotować, nastawić’.

Żarycki - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żaryczański - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żaryczna - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żaryczny - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żaryn - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaryń - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaryński - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarys - od zarys ‘plan, kontur; sylwetka’, zarysować ‘’naszkicować; zrobić rysę’.

Żaryski - od zarys ‘plan, kontur; sylwetka’, zarysować ‘’naszkicować; zrobić rysę’.

Żarywski - od zarywać ‘targać, szarpać’, dawniej też ‘udawać kogoś lub coś’.

Żarzecki - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żarzych - 1257 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarzychowic - 1401 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żarzycki - od dawnego zarzecze ‘miejsce za rzeką’ lub od nazwy miejscowej Zarzecze (częste).

Żarzysza - 1479 od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’.

Żaskórski - od za skórą, zaskórny ‘znajdujący się pod skórą’.

Żasowski - od nazwy miejscowej Zasów (tarnowskie, gmina Żyraków).

Żastawnik - od staropolskiego zastaw, zastawa ‘rzecz zastawiona’, zastawić.

Żaszkowski - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żaśko - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żataj - od zataić ‘utrzymać w tajemnicy’.

Żatki - od rzadki ‘mający płynną konsystencję; nielicznie występujący’.

Żatkiewicz - od rzadki ‘mający płynną konsystencję; nielicznie występujący’.

Żatkowski - od rzadki ‘mający płynną konsystencję; nielicznie występujący’.

Żatłokiewicz - od zatłóka ‘omasta z sadła’, zatłoczyć ‘zapchać’.

Żatoka - od zatoka ‘zakręt, zakole’, zatoczyć.

Żaton - od zatonąć; toń ‘głębia wodna’, dawniej przenośnie też ‘krytyczne położenie’.

Żatoń - od zatonąć; toń ‘głębia wodna’, dawniej przenośnie też ‘krytyczne położenie’.

Żatoński - od zatonąć; toń ‘głębia wodna’, dawniej przenośnie też ‘krytyczne położenie’.

Żatora - od zator ‘zastawa, zapora’ lub od nazwy miasta Zator (katowickie) lub od za torem.

Żatorski - od zator ‘zastawa, zapora’ lub od nazwy miasta Zator (katowickie) lub od za torem.

Żaturowski - od zator ‘zastawa, zapora’ lub od nazwy miasta Zator (katowickie) lub od za torem.

Żatyński - od za + dawne tyn, tyna ‘ogrodzenie z gałęzi’.

Żawadło - od zawada ‘przeszkoda’, dawniej też ‘kora; skaza’ lub od nazwy miejscowej Zawada (liczne).

Żawalnicki - od zawał, od staropolskiego zawała ‘zawalenie się’, zawalić ‘zasypać, ukryć’.

Żawalski - od żar ‘rozżarzone węgle; wysoka temperatura; upał’; też od staropolskiego żarow ‘kamień młyński’.

Żawieja - od zawieja ‘śnieżyca połączona z silnym wiatrem; wichura’.

Żawielak - od zawiać, zawiany ‘pijany’.

Żawiliński - od zawijać ‘otulac, owijać w coś; podwijać brzeg’.

Żawiła - od zawijać ‘otulac, owijać w coś; podwijać brzeg’.

Żaworonek - od zawora, ze staropolskiego zawor ‘zasuwa drewniana; miejsce zamknięte’.

Żawrocki - od zawrót ‘zawrócenie; nawrócenie; zmiana kierunku ruchu’.

Żazlak - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żazowski - od gwarowego zaza, zaża ‘zorza, łuna na niebie’.

Żazulak - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żaźlak - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żażkowski - od gwarowego zaza, zaża ‘zorza, łuna na niebie’.

Żażlak - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żażulak - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żąb - od ząb.

Żąbczyk - od ząb.

Żąbecki - od nazwy miejscowej Ząbki (wieś, skierniewickie, gmina Dmosin; miasto, warszawskie, gmina Ząbki).

Żąbek - od ząb.

Żąber - od staropolskiego ząbr ‘choroba dziąseł’, też od staropolskiego ząbrz, ząbr ‘żubr’.

Żąbik - od ząb.

Żąbkiewicz - od ząb.

Żąbroń - od staropolskiego ząbr ‘choroba dziąseł’, też od staropolskiego ząbrz, ząbr ‘żubr’.

Żąd - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żąda - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądała - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądarski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądecki - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądel - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądelak - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądeł - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądełek - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądka - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądkiewicz - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądkowski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądlak - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądła - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądło - 1414 od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądłowski - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żądziłko - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądziński - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żądziuk - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żąłądkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żątak - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żątek - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żątkowski - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żątowski - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żberek - od gwarowego zber ‘wielki ceber’.

Żberowski - od gwarowego zber ‘wielki ceber’.

Żbiciak - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.

Żbiciński - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.

Żbicki - 1591 od nazwy miejscowej Żbik (krakowskie, gmina Krzeszowice).

Żbiec - zapewne od nazwy osobowej Biec z przedrostkiem Z-, wtórnie Ż-.

Żbieć - zapewne od nazwy osobowej Biec z przedrostkiem Z-, wtórnie Ż-.

Żbierak - od zbierać.

Żbierski - od zbierać.

Żbig - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.

Żbijowski - od zbijać ‘tłuc’.

Żbik - 1412 od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.

Żbikiewicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.

Żbikowski - 1411 od nazwy miejscowej Żbiki (kaliskie, gmina Czermin).

Żbirowski - od zbierać.

Żbitowski - od zbity ‘pobity; gęsty; wyboisty’, zbić.

Żblewski - od nazwy miejscowej Zbiewo (gdańskie, gmina Zblewo).

Żboch - zapewne od nazwy osobowej Boch z wtórnych Z-, lub od wyrażenia z Bogiem.

Żboralski - od imienia złożonego Zbor, w pochodnych też od zborzyć ‘zburzyć, zniszczyć’.

Żborek - od imienia złożonego Zbor, w pochodnych też od zborzyć ‘zburzyć, zniszczyć’.

Żborowski - od nazwy miejscowej Zborów (kilka wsi).

Żbożeń - od zboże ‘rośliny uprawiane ze względu na ziarno’ lub od staropolskiego ‘mienie, majątek’, zbożeć, zbożyć.

Żbraniborski - może od nazwy osoboweh Bran lub od brany z wtórnym Z-.

Żbroch - od imion typu Zbrosław, Zbrasław.

Żbroński - od nazwy osoboweh Bran lub od brany z wtórnym Z-.

Żbróg - zapewne od bróg ‘pomieszczenie na zboże’, dawniej też ‘bezładna sterta’ z wtórnym Z-.

Żbruk - zapewne od bróg ‘pomieszczenie na zboże’, dawniej też ‘bezładna sterta’ z wtórnym Z-.

Żbudzki - od nazwy miejscowej Zbucz (białostockie, gmina Czyże), Zbuczyn (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Żbylski - od imienia złożonego Zbylut, notowanego od XII wieku.

Żbylut - od imienia złożonego Zbylut, notowanego od XII wieku.

Żbyrad - od niepoświadczonego imienia złożonego Zbyrad.

Żdan - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdaniec - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdaniuk - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdanko - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdanowicz - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdanowiecki - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdanowski - od nazwy miejscowej Zdanowice (kieleckie, gmian Nagłowice-Olsa), Zdanów (tarnobrzeskie, gmina Obrazów).

Żdanów - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdanuk - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdań - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdańko - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdarowski - od zdarzyć ‘spowodować; dać; napotkać’.

Żdeb - od staropolskiego zdeb ‘żbik’.

Żdebik - od staropolskiego zdeb ‘żbik’.

Żdebski - od staropolskiego zdeb ‘żbik’.

Żdep - od staropolskiego zdeb ‘żbik’.

Żderski - od zder ‘udry’, zdreka ‘zdarte ostrze noża’ lub od nazw osobowych Dera, Derk.

Żdon - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdonek - od imion złożonych typu Zdamir lub od żdan, to od żdać ‘oczekiwać’.

Żdrawski - od zdrowy.

Żdrojek - od zdrój ‘strumień, źródło’.

Żdrzalek - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdrzalik - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdrzałek - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdrżałek - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdzalik - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdzarski - od nazw miejscowych Żary, Żdżary (kilka miejscowości).

Żdziarski - od nazw miejscowych Żary, Żdżary (kilka miejscowości).

Żdziebko - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Żdziebło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Żdziebłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Żdziech - od imion typu Zdzisław, Zdziesław.

Żdzienicki - od nazwy miejscowej Zdzienice, dziś Żdzienice (konińskie, gmina Malanów).

Żdzieńkowski - może od nazwy miejscowej Zdzienice, dziś Żdzienice (konińskie, gmina Malanów) lub od imion typu Zdzisław, Zdziesław.

Żdzier - od zdzierać.

Żdzierak - od zdzierać.

Żdziobło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.

Żdzioch - od imion typu Zdzisław, Zdziesław.

Żdzuj - od imion złożonych typu Zdziwuj, Zdziuj.

Żdzyłowski - od nazwy miejscowej Zdziłowice (tarnobrzeskie, gmina Godziszów).

Żdzymira - od imienia złożonego Zdzimir, notowanego od XIII wieku.

Żdżalik - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdżałka - od dawnego źrały, zdrzały ‘dojrzały’, od grarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żdżarski - 1394 od nazw miejscowych Żary, Żdżary (kilka miejscowości).

Żdżuj - od imion złożonych typu Zdziwuj, Zdziuj.

Żdżyłowski - od nazwy miejscowej Zdziłowice (tarnobrzeskie, gmina Godziszów).

Żdżyniecki - może od nazwy miejscowej Zdzienice, dziś Żdzienice (konińskie, gmina Malanów) lub od imion typu Zdzisław, Zdziesław.

Żeber - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberecki - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberek - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberkiewicz - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberko - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberkowicz - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberkowski - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żeberski - od nazwy miejscowej Żebry, dawniej Rzebry (częste, Maz).

Żebierek - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrach - 1499 od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebracki - 1490 od nazwy miejscowej Żebraczka (kilka miejscowości).

Żebraczek - 1458 od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebraczewski - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebraczy Wójt - 1406 od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrak - 1630 od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrakowski - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrała - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrała - od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyć skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Żebranowicz - od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Żebranowski - od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Żebrański - od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Żebrawski - od zebrać ‘gromadzić’, dawniej też ‘wzbierać, tworzyc skupisko’; może też od zebra ‘ssak koniowaty’.

Żebrecki - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrek - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrik - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrkiewicz - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrko - 1448 od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebro - 1439 od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrocki - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrok - (Śl) od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebron - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebroń - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebroński - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrowicz - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrowicz - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrowski - 1485 od nazwy miejscowej Żebry, dawniej Rzebry (częste, Maz).

Żebrucki - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrun - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebruń - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebruń - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebryk - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebryk - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żebrzowski - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebrzyk - od żebrać ‘prosić o jałmużnę’, żebrak.

Żebura - od gwarowego żeburzyć, zeburzyć ‘żebrać’.

Żeburski - od gwarowego żeburzyć, zeburzyć ‘żebrać’.

Żech - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żechajło - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żechaluk - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żechałko - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żechowicz - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żechowski - od imion złożonych typu Zesław, Żelisław.

Żeczew - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żeczkiewicz - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żeczkowski - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żeczow - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żeczyca - od nazwy miejscowej Rzeczyca (kilka wsi).

Żeczycki - od nazwy miejscowej Rzeczyca (kilka wsi).

Żeczyński - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żedel - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żedelski - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żedzicki - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żedzik - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żedziłko - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żedziński - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żedziulewicz - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żedź - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żega - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegacz - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegaczewski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegać - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegadlik - 1663 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegadło ‘narzędzie do przypalania’.

Żegadło - 1603 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegadło ‘narzędzie do przypalania’.

Żegadło - 1618 od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żegadłowicz - 1655 od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żegalski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegała - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegałko - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegało - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegałowicz - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegan - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żeganowski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegań - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegański - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegar - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegardłowicz - 1718 od żegardło ‘pręcik żelazny przechodzący przez środek szpuli kołowrotka’.

Żegarlicki - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarliński - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarowicz - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarowski - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarów - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarski - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegartowski - od niemieckich nazw osobowych Sieghard, Sieg(h)art.

Żegartowski - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegarys - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegestowski - od nazwy miejscowej Żegiestów, dawniej Rzegiestów (nowosądeckie, gmina Muszyna).

Żegiel - od żagiel.

Żegien - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegier - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żegiestowski - od nazwy miejscowej Żegiestów, dawniej Rzegiestów (nowosądeckie, gmina Muszyna).

Żegilewicz - od żagiel.

Żegis - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żeglań - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żeglara - od żeglarz dawniej ‘członek załogi statku’.

Żeglarski - od żeglarz dawniej ‘członek załogi statku’; od przymiotnika żeglarski.

Żeglarz - 1450 od żeglarz dawniej ‘członek załogi statku’.

Żeglarzewicz - 1435 od żeglarz dawniej ‘członek załogi statku’.

Żeglecki - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żeglej - 1387 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żeglen - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegleniowic - 1386 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegleń - 1445 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegleński - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegler - od żeglarz dawniej ‘członek załogi statku’.

Żeglewicz - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglewski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglicki - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglicz - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglikowski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglin - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegliń - 1655 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żegliński - 1787 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegleń ‘węgiel’, też ‘niemowlę; nudziarz’.

Żeglis - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglisz - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żegliś - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żeglowski - 1666 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żegłowski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żegnałek - od żegnać ‘dać wyraz uczuciom w chwili rozstania’, też ‘kreślić ręka znak krzyża’.

Żegnałka - od żegnać ‘dać wyraz uczuciom w chwili rozstania’, też ‘kreślić ręka znak krzyża’.

Żegnerski - od żegnać ‘dać wyraz uczuciom w chwili rozstania’, też ‘kreślić ręka znak krzyża’.

Żegocic - 1380 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegociński - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegocki - 1516 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegod - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegolewski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegonowski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegorski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegorzyn - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegost - 1136 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegot - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’ lub od gwarowego żegotać ‘rechotac, skrzeczeć’.

Żegota - 1212 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’ lub od gwarowego żegotać ‘rechotac, skrzeczeć’.

Żegota-Rzegociński - złożenia brak; Żegota 1212 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’ lub od gwarowego żegotać ‘rechotac, skrzeczeć’; Rzegociński od nazwy miejscowej Rzegocin (włocławskie, gmina Lubień Kujawski; kieleckie, gmina Nowy Korczyn).

Żegotka - 1400 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’ lub od gwarowego żegotać ‘rechotac, skrzeczeć’.

Żegulewski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegulski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żeguła - 1779 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegułka - 1761 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegun - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegunia - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegunic - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegusławski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żeguta - 1228 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żegżałka - 1434 od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żegżołka - 1434 od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żegżula - 1551 - od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żegżulka - 1377 od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żegżuła - 1551 od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żegżułka - 1377 - od staropolskiego żegżułka, gżegżółka ‘kukułka’.

Żejma - od litewskich nazw osobowych Žeima, Žeimys.

Żejmis - od litewskich nazw osobowych Žeima, Žeimys.

Żejmo - od litewskich nazw osobowych Žeima, Žeimys.

Żejno - od litewskich nazw osobowych Žeima, Žeimys.

Żejnoski - od litewskich nazw osobowych Žeima, Žeimys.

Żek - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekało - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekanowski - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekaśkiewicz - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekiecki - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekieć - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekiewski - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekoński - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żekow - od rzeka, rzekać ‘mówić’, rzeczka ‘mała rzeka’.

Żel - 1496 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żela - 1421 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelach - 1462 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelachowski - od nazwy miejscowej Żelechów (kilka wsi).

Żelaczek - 1627 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeladonis - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelajew - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelak - 1670 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelakiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelakowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelałko - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelan - 1480 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelaniec - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelanik - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelanis - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelanka - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelanowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelant - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelański - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelarski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelarzewski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelasek - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaskiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelasko - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaskowski - od nazwy miejscowej Żelazki (kilka wsi).

Żelasny - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaszczak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaszczyk - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaszek - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelaszkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelaśkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelaśkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelawski - od nazwy miejscowej Zelewo (gdańskie, gmina Luzino).

Żelaz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazczyk - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazek - 1548 od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazewski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaziewicz - 1480 od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazik - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelaziński - od nazw miejscowych Żelazna, Żelazno (kilka wsi).

Żelazka - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazko - 1398 od żelazo ‘metal ciężki’; od żelazko ‘przedmiot z żelaza; narzędzie do prasowania’.

Żelazkow - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazkowicz - 1545 od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazkowski - od nazwy miejscowej Żelazki (kilka wsi).

Żelazłowski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelazna - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaznicki - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelazniewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaznowski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelazny - 1388 od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelazo - 1400 od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazow - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazowicz - 1440 od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazowski - 1674 od nazwy miejscowej Żelazowice (piotrkowskie, gmina Białaczów).

Żelazów - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazuk - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelazyk - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelaźkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźna - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźniak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźniakiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźnicki - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźniewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźnik - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźnikow - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelaźny - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelażek - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażewski - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażna - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażniak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelażnicki - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażniewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażniewski - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażny - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelażowski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelczyk - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelech - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelechowicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelechowski - 1448 od nazwy miejscowej Żelechów (kilka wsi).

Żelejko - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelek - 1499 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleniak - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żeleniec - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelenik - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelenis - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelenko - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelent - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żeleń - 1408 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleńczuk - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żeleński - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żeleski - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleskiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelesny - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelesz - 1497 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleszczak - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleszczyk - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleszkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeleśkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelewicki - od nazwy miejscowej Żelewiec (gdańskie, gmina Dziemiany-Lipusz).

Żelewicz - 1395 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelewski - od nazwy miejscowej Zelewo (gdańskie, gmina Luzino).

Żelezak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezarczyk - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezek - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleziak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezik - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleziński - od nazw miejscowych Żelazna, Żelazno (kilka wsi).

Żelezkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelezko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelezkowski - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelezna - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelezniak - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezniakowicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleznicki - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleznik - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleznow - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezny - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelezo - 1475 od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żelezowski - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleźna - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleźniak - od żelazo ‘metal ciężki’; od żeleźniak ‘garnek żelazny’.

Żeleźniakowicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleźnicki - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleźniecki - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleźniewicz - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleźnik - 1397 od żelazo ‘metal ciężki’; od staropolskiego żeleźnik ‘kowal’.

Żeleźnikow - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleźnikowian - 1628 od nazwy miejscowej Żeleźnikowa (nowosądeckie, gmina Nawojowa).

Żeleźnikowski - 1535 od nazwy miejscowej Żeleźnikowa (nowosądeckie, gmina Nawojowa).

Żeleźny - od żelazo ‘metal ciężki’; od przymiotnika żelazny.

Żeleżkiewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżna - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżniak - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżniaków - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżnicki - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżniewicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżnik - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżnikow - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeleżny - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelęto - 1212 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelga - od zelga ‘ulga, odpoczynek’.

Żelgocki - od zelga ‘ulga, odpoczynek’.

Żelich - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelichowicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelichowski - 1483 od nazwy miejscowej Żelechów (kilka wsi).

Żelik - 1401 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelikowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelim - 1338 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelingowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliński - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelis - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliska - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelisko - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliskowicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelisława - od imienia Żelisław, znanego od XII wieku.

Żelisławski - 1565 od nazwy miejscowej Żelisławki (gdańskie, gmina Pszczółki).

Żelisz - 1210 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliszak - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliszczak - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliszek - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliszewski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliszkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliwski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeliziak - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeliziński - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelizko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelizkowicz - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelizniak - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeliźniak - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeliźnik - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeliżko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żeliżniak - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelk - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelka - 1458 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelke - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelkiewicz - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelko - 1392 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelkowic - 1394 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelkowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żell - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelma - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmachowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmański - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmeński - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmirska - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmo - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelmowski - od niemieckiej nazwy osobowej Selmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sele ‘dusza’.

Żelnia - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelnia - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelnic - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelnic - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelnio - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelnio - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelno - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelo - 1386 od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelochowska - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelonka - od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Żelosko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelowski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelozko - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelozo - od żelazo ‘metal ciężki’.

Żelski - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeluch - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeluk - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelus - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żeluszczak - od imion złożonych typu Żelisław, Żelimir.

Żelwak - od staropolskiego zełw, żełw ‘synowa, szwagierka’.

Żelwetra - od staropolskiego zełw, żełw ‘synowa, szwagierka’.

Żelwetro - od staropolskiego zełw, żełw ‘synowa, szwagierka’.

Żelwietr - od staropolskiego zełw, żełw ‘synowa, szwagierka’.

Żelwis - od staropolskiego zełw, żełw ‘synowa, szwagierka’.

Żełtanosow - od żółty.

Żełtok - od żółty.

Żełtonos - od żółty.

Żełtonosow - od żółty.

Żełtonowski - od żółty.

Żełtow - od żółty.

Żełtuchin - od żółty.

Żełtucka - od żółty.

Żełudkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’; od rosyjskiego żełudok ‘żpłądek’.

Żełudko - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’; od rosyjskiego żełudok ‘żpłądek’.

Żełudkowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’; od rosyjskiego żełudok ‘żpłądek’.

Żełudok - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’; od rosyjskiego żełudok ‘żpłądek’.

Żełudziewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’; od rosyjskiego żełudok ‘żpłądek’.

Żemaitaitis - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemaitis - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajda - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajdo - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajduk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajko - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajtis - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajtuk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajtys - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemajtyś - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żeman - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Żemanek - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Żemantowski - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Żemańczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Żemański - od niemieckiej nazwy osobowej Seemann, ta od apelatywu Seemann ‘marynarz’.

Żemba - od ząb.

Żembal - od ząb.

Żembala - od ząb.

Żembroń - od staropolskiego ząbr ‘choroba dziąseł’, też od staropolskiego ząbrz, ząbr ‘żubr’.

Żembrowski - od nazwy miejscowej Ząbrowo (kilka miejscowości).

Żembrzuski - od nazwy miejscowej Zrmbrzus (ciechanowskie, gmina Czernice Borowe).

Żembrzycki - od nazw miejscowych Zembrzyce, Zambrzyce (Maz), Ząbrzyca.

Żembura - od ząb.

Żemczak - od ziemia.

Żemech - od ziemia.

Żemejć - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemejda - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemejdzin - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemejko - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemejtuk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemek - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemelka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemelski - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemeła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemełka - 1725 od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemełko - 1490 od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemetro - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żemietro - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żemla - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemlański - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemlic - 1390 od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemlik - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemliński - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemlok - (Śl) od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemła - 1374 od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemło - od zemlec ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żemojc - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojcin - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojć - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojda - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojduk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojdyk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojdzin - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojta - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojtel - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojtin - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojtis - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojto - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemojtuk - od litewskiej nazwy osobowej Žematis.

Żemon - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch postaciach Shime’on i Sim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’, notowanego w Polsce od XII wieku.

Żemonek - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch postaciach Shime’on i Sim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’, notowanego w Polsce od XII wieku.

Żenc - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenca - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żencuch - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczak - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczakowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczyk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczykiewicz - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczykowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenczyński - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenda - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendal - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendara - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żendarski - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żendek - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendel - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendeł - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żender - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żenderowski - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żenderski - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żendkowski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendlewicz - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendrowski - od niemieckich nazw osobowych Sender, Sander, te od imienia Aleksander lub od nazwy miejscowej Senden.

Żendura - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendzian - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żendzion - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żenichowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenicki - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniewicz - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniewski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenik - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenio - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenis - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniska - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniszuk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniuch - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon; od dawnego żeniuch ‘oblubieniec’.

Żeniuk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeniuszuk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenka - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenkiewicz - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenkin - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenkner - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenni - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeno - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenowicz - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żenowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żensiewicz - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żentak - od zięć ‘mąż córki’.

Żental - od zięć ‘mąż córki’.

Żentala - od zięć ‘mąż córki’.

Żentalak - od zięć ‘mąż córki’.

Żentalski - od zięć ‘mąż córki’.

Żentała - od zięć ‘mąż córki’.

Żentara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego Sindhari.

Żentarski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego Sindhari.

Żentarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego Sindhari.

Żentażewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia złożonego Sindhari.

Żentel - od zięć ‘mąż córki’.

Żentkowski - od zięć ‘mąż córki’.

Żentowski - od zięć ‘mąż córki’.

Żeń - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńca - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńcuch - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczak - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczakowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczewski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczuk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczyk - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńczykowski - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeńko - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żeński - od żona, żonka.

Żep - od rzepa.

Żepakowski - od rzepa.

Żepczak - od rzepa.

Żepczyński - od rzepa.

Żepecki - od rzepa.

Żepiela - od rzepa.

Żepielski - od rzepa.

Żepik - od rzepa.

Żepka - od rzepa.

Żepniak - od rzepa.

Żepnik - od rzepa.

Żeprzałka - od dawnego zeprzały ‘zaparzony; butwiejący’.

Żer - 1346 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żera - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerak - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerakowski - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żeran - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerański - 1615 od nazwy miejscowej Żerań (część Warszawy).

Żerawiec - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerbe - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbecki - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbiec - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbin - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbock - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbok - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerbowski - od niemieckiej nazwy osobowej Serbe, ta od Serbe, Sorbe ‘Łużyczanin’.

Żerc - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerczyński - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerda - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdecki - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdel - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdiewski - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdik - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdka - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdzian - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdzicki - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdziecki - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdziewski - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerdziński - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żere - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerebczuk - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebecki - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’ (z fonetyką ukraińską).

Żerebicki - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’ (z fonetyką ukraińską).

Żerebiec - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’ (z fonetyką ukraińską).

Żerebiecki - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’ (z fonetyką ukraińską).

Żerebieczka - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebieg - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebiek - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebiła - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebiło - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebiow - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebjatiew - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebjatjew - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebko - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebna - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebny - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerebnyj - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerek - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerel - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żerelik - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żerk - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerka - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerko - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerkowski - 1549 od nazwy miejscowej Żerków, dawniej Żyrków (kilka wsi).

Żerla - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żerlak - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żerlecki - od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żernak - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernasekow - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernechel - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żerniak - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernicki - 1498 od nazwy miejscowej Żerniki, dawniej Żyrniki (kilka wsi).

Żernik - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernikall - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernowa - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernowski - od nazw miejscowych Żarnowo, Żarnów (kilka miejscowości).

Żernowski - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żernowy - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żero - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerobiec - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żerobski - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’(z fonetyką ukraińską).

Żeromiński - od nazwy miejscowej Żeromin (piotrkowskie, gmina Tuszyn).

Żeromski - 1640 od nazwy miejscowej Żeromin (piotrkowskie, gmina Tuszyn).

Żeroń - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żeroński - od nazwy miejscowej Żeronie (piotrkowskie, gmina Grabica).

Żerosławski - 1592 od nazwy miejscowej Żeroslawice, dawniej Żyrosławice (krakowskie, gmina Raciechowice; sieradzkie, gmina Sieradz).

Żertka - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żertko - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żerucha - od rzerzucha, rzeżucha, ze staropolskiego żerzucha ‘roślina jadalna’.

Żerun - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żeruń - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żeryk - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerykier - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żeryn - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerzak - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerzek - 1423 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerzoń - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerzuch - 1273 od rzerzucha, rzeżucha, ze staropolskiego żerzucha ‘roślina jadalna’.

Żerzucha - 1136 od rzerzucha, rzeżucha, ze staropolskiego żerzucha ‘roślina jadalna’.

Żerzut - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żerzuta - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żerzutko - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żerzych - 1369 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żerżoń - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żesko - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żesławski - od nazwy miejscowej Zesławice (część Nowej Huty, Kraków).

Żeszczuk - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żeszczyk - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żeszczyński - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żeszko - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żeszot - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeszota - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeszotek - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeszotka - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeszotowski - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeszut - od rzeszoto ‘rodzaj sita z dużymi otworami; miara zboża’.

Żeśko - od rzesza ‘tłum, gromada’.

Żetel - od rzetelny ‘uczciwy; prawdziwy, szczery’.

Żetela - od rzetelny ‘uczciwy; prawdziwy, szczery’.

Żetelna - od rzetelny ‘uczciwy; prawdziwy, szczery’.

Żetelny - od rzetelny ‘uczciwy; prawdziwy, szczery’.

Żetelski - od rzetelny ‘uczciwy; prawdziwy, szczery’.

Żewakowski - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewciuk - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żeweluk - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewicki - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewieluk - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewierżejew - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewko - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewlak - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewłakow - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewniak - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żewucki - od zew ‘wezwanie; hasło’.

Żeyda - od zajść, zajdę lub od staropolskiego zajda ‘kosa’, też ‘płachta do noszenia siana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od apelatywu Seide ‘jedwab’.

Żeyland - od zajść, zajdę lub od staropolskiego zajda ‘kosa’, też ‘płachta do noszenia siana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od apelatywu Seide ‘jedwab’.

Żeyleń - od zajść, zajdę lub od staropolskiego zajda ‘kosa’, też ‘płachta do noszenia siana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Seide, ta od apelatywu Seide ‘jedwab’.

Żezak - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezała - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezelewicz - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeziak - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezik - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeziński - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezło - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezniak - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeznik - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żezula - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żezuła - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żeźniak - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeźniczak - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeźniczuk - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeźnik - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeża - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeżak - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeżawski - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeżkiewicz - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeżniczak - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeżniczuk - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeżnik - od staropolskiego rzezać, rzezać ‘ciąć, zabijać’, od staropolskiego rzezak, rzazak ‘dłuto’.

Żeżula - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żeżulewski - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żeżuła - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żeżuło - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żeżuń - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żeżyński - od zez ‘zaburzenie wzroku’, ze staropolskiego też (z niemieckiego) ‘szęść punktów na kostce do gry’.

Żębala - od ząb.

Żębik - od ząb.

Żębrok - od ząb.

Żęcin - od zięć ‘mąż córki’.

Żęcina - od zięć ‘mąż córki’.

Żęczakowski - od zięć ‘mąż córki’.

Żęda - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędalski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędał - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędan - 1226 od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’ lub od żądany.

Żędełek - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędkowski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędzian - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędzianowski - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żędzin - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żęglicki - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żęgota - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żęsa - od rząsa ‘obfitość’, też od rzęsa ‘gatunek rośliny wodnej’.

Żęsiewicz - od rząsa ‘obfitość’, też od rzęsa ‘gatunek rośliny wodnej’.

Żętak - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żętała - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żętarzewski - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żętek - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żętkiewicz - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żętkowski - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żęzawa - od rząsa ‘obfitość’, też od rzęsa ‘gatunek rośliny wodnej’.

Żęża - od rząsa ‘obfitość’, też od rzęsa ‘gatunek rośliny wodnej’.

Żężawa - od rząsa ‘obfitość’, też od rzęsa ‘gatunek rośliny wodnej’.

Żgaj - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żgał - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żgański - od zganić ‘ocenić ujemnie, skrytykować’.

Żgardowski - od zgardzać ‘wzgardzać’.

Żgardziński - od zgardzać ‘wzgardzać’.

Żgierski - od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).

Żgirski - od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).

Żglenicki - od nazwy miejscowej Zgliniec (leszczyńskie, gmina Krzywiń).

Żglesz - 1166 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żgliczyński - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żglisza - 1125 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żglon - 1125 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żgłobicki - od nazwy miejscowej Zgłobice ( tarnowskie, gmina Tarnów).

Żgol - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Żgolak - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Żgolik - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Żgoliński - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Żgoł - od zgolić ‘usunąć zarost’, zgoła ‘całkiem’.

Żgota - 1221 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’.

Żgórski - od nazw miejscowych Zgórze, Zgórsko (kilka miejscowości).

Żgud - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Żguda - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Żgurski - prawdopodobnie od nazw miejscowych Zgórze, Zgórsko (kilka miejscowości).

Żgutko - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Żgutowicz - od zgoda ‘porozumienie; aprobata’, dawniej też ‘układ, rozejm’, zgodzić.

Żidek - od Żyd, Żydek.

Żienć - od zięć ‘mąż córki’.

Żim - od zima, zimny.

Żiman - od zima, zimny.

Żimnowoda - od zima, zimny.

Żimoch - od zima, zimny.

Żin - od zięć ‘mąż córki’.

Żinczak - od zięć ‘mąż córki’.

Żiń - od zięć ‘mąż córki’.

Żińczuk - od zięć ‘mąż córki’.

Żiobro - od żebro.

Żiółkowski - od nazw miejscowych Ziółków, Ziółkowo (kilka wsi).

Żirko - od zirać ‘wyciągać ręke do kogo drażniąc go’, też od gwarowego zierać ‘źrzec’.

Żlik - może od zły.

Żloch - od zły.

Żłak - może od zły.

Żłamaniec - od złamać, ze staropolskiego też złomić ‘rozdzielic coś na części przez ucisk, uderzenie; pokonać; rozbić; pognębic kogoś’.

Żłob - 1430 od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobajluk - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobecki - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobicki - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobicz - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobień - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobieński - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobikowski - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobin - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobiński - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobkowski - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobnicki - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłobowicz - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’.

Żłoch - od zły.

Żłocicki - od złoty.

Żłoczewski - od nazwy miasta Złoczew (sieradzkie).

Żłopa - od żłopać ‘pić chciwie’.

Żłopiński - od żłopać ‘pić chciwie’.

Żłowodzki - od zły.

Żłowska - od zły.

Żłób - od żłób.

Żłubak - od żłób.

Żłydaszyk - od zły.

Żłykowski - od zły.

Żmajlik - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żmełka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żmełty - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żmiącki - 1592 od nazwy miejscowej Żmiąca (nowosądeckie, gmina Laskowa).

Żmich - od różnych podstaw na żm- lub zm- z przyrostkiem ich.

Żmichorski - od różnych podstaw na żm- lub zm- z przyrostkiem ich.

Żmichowski - od różnych podstaw na żm- lub zm- z przyrostkiem ich.

Żmichrowski - od różnych podstaw na żm- lub zm- z przyrostkiem ich.

Żmiejewski - od nazw miejscowych Żmijewo (ostrołęckie, gmina Troszyn), Żmijowice (gorzowskie, gmina Międzychód).

Żmiejko - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmienko - od zmienić ‘nadawać inny wygląd; zastępować czymś’.

Żmieńka - od zmienić ‘nadawać inny wygląd; zastępować czymś’.

Żmieńko - od zmienić ‘nadawać inny wygląd; zastępować czymś’.

Żmieński - od zmienić ‘nadawać inny wygląd; zastępować czymś’.

Żmigrocki - od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Żmigrodzki - 1425 od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Żmigród - 1471 od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Żmij - 1417 od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmija - 1440 od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijak - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijan - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijewski - 1439 od nazw miejscowych Żmijewo (ostrołęckie, gmina Troszyn), Żmijowice (gorzowskie, gmina Międzychód).

Żmijka - 1490 od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijko - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijkowski - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmijowski - 1498 od nazw miejscowych Żmijewo (ostrołęckie, gmina Troszyn), Żmijowice (gorzowskie, gmina Międzychód).

Żmijski - od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmikowski - może od staropolskiego żmij ‘smok’, od żmija ‘jadowity wąż’.

Żmilczak - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmilewski - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmiła - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmiłczak - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmiłkowski - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmiłowicz - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żmiłowski - od zmilczeć ‘przemilczeć, zataić’.

Żminczuk - od zminda ‘niedorajda, niedojda’.

Żminda - od zminda ‘niedorajda, niedojda’.

Żminka - od zminka ‘wzmianka’, zminąć się ‘rozminąć się’.

Żminko - od zminka ‘wzmianka’, zminąć się ‘rozminąć się’.

Żminkowski - od zminka ‘wzmianka’, zminąć się ‘rozminąć się’.

Żmińczuk - od zminka ‘wzmianka’, zminąć się ‘rozminąć się’.

Żmiński - od zminka ‘wzmianka’, zminąć się ‘rozminąć się’.

Żmitorowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmitrewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmitro - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmitrukiewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku, notowanego jako Demetr, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dymetr, Dometr, pochodzącego od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.

Żmojda - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmojdzian - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmojdzin - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmora - od zmora ‘duch nocny, mara’, zmorzyć ‘zmęczyc, wyczerpać’.

Żmorek - od zmora ‘duch nocny, mara’, zmorzyć ‘zmęczyc, wyczerpać’.

Żmorzyk - od zmora ‘duch nocny, mara’, zmorzyć ‘zmęczyc, wyczerpać’.

Żmójdzik - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmójdzin - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmóra - od zmora ‘duch nocny, mara’, zmorzyć ‘zmęczyc, wyczerpać’.

Żmucki - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmud - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmuda - 1631 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmuda-Adamski - złożenia brak; Żmuda 1631 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’; Adamski 1700 od imienia Adam. Imię częste w Polsce od XII wieku. Geneza imienia biblijnego Adam niepewna: określało praojca rodu ludzkiego, może z sumeryjskiego ada-mu ‘mój ojciec’.

Żmudak - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmuda-Szura - złożenia brak; Żmuda 1631 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’; Szura od szurać ‘ruszać, przesuwać, trzeć’.

Żmuda-Trzebiatowski - złożenia brak; Żmuda 1631 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’; Trzebiatowski 1766 od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowo (słupskie, gmina Tuchomie).

Żmuda-Trzebietowski - złożenia brak; Żmuda 1631 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’; Trzebietowski od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowo (słupskie, gmina Tuchomie).

Żmudczyński - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudka - 1616 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudowicz - 1680 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudowski - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudz - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudziak - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudzian - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmudziejewski - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudziel - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudzik - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudzilato - 1425 od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmudzin - 1478 od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmudziń - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmudziński - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmudziska - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmudzki - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmudź - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź.

Żmujda - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmujdo - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmujdzian - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmujdzin - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmujdzinowicz - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmujdziński - od Żmudzin ‘mieszkaniec Żmudzi, też od Żmudź; od Żmujdzin ‘Żmudzin’, żmudzić, żmujdzić ‘marudzić’.

Żmunda - od staropolskiego zmuda, żmuda ‘mitręga, strata czasu; ten, kto marnuje czas’, żmudzić, zmudzić ‘marudzić’.

Żmur - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmura - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurczyk - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurda - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurek - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurka - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurkiewicz - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurko - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurkow - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurków - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmurowski - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmyj - od zmyć ‘usunąć coś myjąc; spłukać’, zmyję.

Żmyjak - od zmyć ‘usunąć coś myjąc; spłukać’, zmyję.

Żmyrko - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmyruk - od żmurzyc ‘mrużyć’, od dawnego żmurki ‘zabawa w ciuciubabkę’.

Żmysłowski - od zmyślić ‘mówić nieprawdę’, dawniej też ‘wymyslać, majstrować; symulować’, zmysł.

Żmyśliński - od zmyślić ‘mówić nieprawdę’, dawniej też ‘wymyslać, majstrować; symulować’, zmysł.

Żnaczek - od znak ‘symbol; sygnał; oznaka’, dawniej też ‘jednostka wojskowa’, też ‘herb’, znaczyć.

Żnaczko - od znak ‘symbol; sygnał; oznaka’, dawniej też ‘jednostka wojskowa’, też ‘herb’, znaczyć.

Żnamirowski - od nazwy miejscowej Znamirowice (nowosądeckie, gmina Łososina Dolina).

Żnieński - 1479 od nazwy miasta Żnin (bydgoskie).

Żnikiewicz - od znikać ‘stawać się niewidocznym, przepadać’.

Żnin - 1437 od nazwy miasta Żnin (bydgoskie).

Żniński - 1500 od nazwy miasta Żnin (bydgoskie).

Żniszczoł - od zniszczały ‘zniszczony’, zniszczyć ‘unicestwić, uczynic bezuzytecznym’.

Żnojka - od znój ‘ciężka praca’, dawniej też ‘upał; pot’.

Żnój - od znój ‘ciężka praca’, dawniej też ‘upał; pot’.

Żnyk - od znykać ‘przeszukać, splądrować’.

Żobawa - (Śl) od zabawa ‘rozrywka, bal’ dawniej też ‘zajęcia, praca; zwłoka; oóźnienie’.

Żobczyński - może od zoba, zob ‘pokarm dla ptaków, ziarno’, zobać ‘dziobać’.

Żobek - od zoba, zob ‘pokarm dla ptaków, ziarno’, zobać ‘dziobać’.

Żobel - od zoba, zob ‘pokarm dla ptaków, ziarno’, zobać ‘dziobać’.

Żober - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żobiegała - od zabiegać ‘dotrzeć gdzieś biegnąc; wpaść; zastąpić drogę’, dawniej też ‘wypełnić się, nabrzmieć (krwią, łzami); zapobiec, przeszkodzić; uzyskać coś zabiegami’.

Żobro - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żobroń - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żobrowski - od żebro, z gwarowego ziobro, ze staropolskiego rzebro ‘lukowata kość klatki piersiowej’.

Żoch - 1426 od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochawski - od nazwy miejscowej Żochowo (plockie, gmina Sierpc, Staroźreby).

Żochel - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochewski - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’ lub od nazwy miejscowej Żochowo (plockie, gmina Sierpc, Staroźreby).

Żochniak - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochnowski - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochol - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochola - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żocholl - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żocholla - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochoła - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochowicz - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochowiec - od różnych podstaw na żo-, z przyrostkiem ch lub od dawnego żoch ‘żołądek’.

Żochowski - 1473 od nazwy miejscowej Żochowo (plockie, gmina Sierpc, Staroźreby).

Żoczek - (Śl) od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żoczyk - od żak ‘student, uczeń’, dawniej też ‘duchowny mający niższe święcenia’.

Żodejko - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żodkiewicz - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żodziewski - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żodzik - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żodź - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żodż - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żoga - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogal - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogala - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogalski - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogał - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogała - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogas - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogata - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogło - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żogo - od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’.

Żojc - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żojć - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żojdz - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żojdzik - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żojdź - od litewskich nazw osobowych Žoidžius, Žoidzis.

Żok - 1412 od różnych podstaw na żo- z przyrostkiem k.

Żokowicz - od różnych podstaw na żo- z przyrostkiem k.

Żokowski - od różnych podstaw na żo- z przyrostkiem k.

Żokyński - od różnych podstaw na żo- z przyrostkiem k.

Żol - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żola - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolech - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolich - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolichowski - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolik - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolinas - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żoliński - 1388 od nazwy miejscowej Żalin (bydgoskie, gmina Janowiec), Żale (białostockie, gmina Grodzisk).

Żolisz - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żolkiewicz - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żoll - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żollnowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żolnierczyk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żolnowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żolyński - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żoł - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żoła - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żoładek - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żoładkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żoładowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądecki - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądek - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądkowicz - 1497 od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądkowski - 1678 od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołądz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołądziejewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołądziewicz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołądziewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołądź - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołądż - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołątkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołątkowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołc - od żółty; od żółć ‘wydzielina wątroby’.

Żołciak - od żółty.

Żołcik - od żółty.

Żołcińska - od żółty.

Żołczyńska - od żółty.

Żołć - od żółty; od żółć ‘wydzielina wątroby’.

Żołd - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołda - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdak - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdan - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdani - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdawski - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdek - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdowicz - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołdowski - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żołedziowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołedzki - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołek - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołendowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołendziewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołendziewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołendziowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołęcki - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędecki - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędek - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołędiewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędiowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołędkowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołędowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołędz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędziejewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędziewicz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędziewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędzijewski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędzik - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędziowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędzki - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędź - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołędż - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołęski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołkiewicz - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołkiewski - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołkoś - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołkowski - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołna - 1471 od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnacz - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnawski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołne - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnecki - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnecko - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołneczko - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnek - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołniak - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnic - 1498 od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnicki - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołniczak - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnieczko - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnieczyk - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnier - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierczak - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierczakiewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierczuk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierczyk - 1291 od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierczykiewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierek - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierkiewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnieronek - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierow - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierowicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierowski - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierski - 1630 od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnieruk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierun - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierunas - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnieryk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierz - 1486 od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierzak - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierzewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierzów - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnierz-Piotrowski - złożenia brak; Żołnierz 1486 od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’; Piotrowski 1339 od nazw miejscowych typu Piotrowice, Piotrów, też od imienia Piotr.

Żołnierzyk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołniezak - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnieżewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnik - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnikowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnirczyk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnirkiewicz - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołniruk - od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołnirzowic - 1570 od żołnierz ‘członek sił zbrojnych państwa’.

Żołno - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnolski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnowicz - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołny - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołnycz - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołobajluk - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobajło - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobaljuk - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobiński - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobka - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobkiewicz - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobko - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobow - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobowicz - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobowski - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołobów - od żłób ‘podłużna rynna, koryto drewniane na paszę dla koni i bydła; wyżłobienie w ziemi’ (z fonetyką wschodniosłowiańską).

Żołondek - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołondowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołondziowski - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołopa - od żłopać ‘pić chciwie’.

Żołopiński - od żłopać ‘pić chciwie’.

Żołotar - od złoto ‘metal szlachetny’.

Żołotarewicz - od złoto ‘metal szlachetny’.

Żołoteńko - od złoto ‘metal szlachetny’.

Żołotyński - od złoto ‘metal szlachetny’.

Żołowicz - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołowski - od staropolskiego zola, żola ‘łuzyny, popiół z ługu’, od dawnego zolić ‘ługować’.

Żołpa - od żłopać ‘’pić chciwie’.

Żołta - od żółty.

Żołtak - od żółty.

Żołtanski - od żółty.

Żołtański - od żółty.

Żołtaszek - od żółty.

Żołtek - od żółty.

Żołtkiewicz - od żółty.

Żołtko - od żółty.

Żołtkowski - od żółty.

Żołtobrzuch - od żółty.

Żołtoński - od żółty.

Żołtowski - od żółty.

Żołtula - od żółty.

Żołty - od żółty.

Żołtyniak - od żółty.

Żołtyński - od żółty.

Żołud - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołudek - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołudkiewicz - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołudko - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołudkowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żołudziewicz - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołudź - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołudż - od żołądź ‘owoc dębu; kolor w kartach, trefl’.

Żołwowic - 1447 od żółw, ze staropolskiego żołw ‘gatunek gada’, dawniej też rodzaj machiny oblężniczej’.

Żołynia - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołyniak - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołyniok - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołynjak - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żołyński - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żon - od żona, żonka.

Żona - od żona, żonka.

Żonacz - 1627 od żona, żonka.

Żonak - 1526 od żona, żonka.

Żonakowicz - 1543 od żona, żonka.

Żonakowski - od żona, żonka.

Żonca - od imion na Za-, typu Zachariasz.

Żonczyk - 1686 od żona, żonka.

Żondarczuk - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żondarczyk - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żondarski - od żandar, żandarm ‘policjant’.

Żondek - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żondel - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żondeł - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żondełek - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żondlak - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żondło - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żondłowski - od żądło ‘narząd kłujący u samic niektórych owadów’.

Żondziuk - od żądać ‘domagać się’, dawniej ‘pragnąć; pożądać’.

Żonewski - od żona, żonka.

Żonierewicz - od żona, żonka.

Żonik - od żona, żonka.

Żonka - 1415 od żona, żonka.

Żonko - od żona, żonka.

Żonkowski - od żona, żonka.

Żonkowski - od żona, żonka.

Żonowicz - 1678 od żona, żonka.

Żonowski - od żona, żonka.

Żontała - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontek - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontkowski - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontoł - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontołow - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontołw - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żontów - od żąć ‘ścinać zboże’, żęć ‘skoszone zboże’, żęty.

Żoń - od żona, żonka.

Żońca - od żona, żonka.

Żop - od ziopac się ‘kłócić się’.

Żopiński - od ziopac się ‘kłócić się’.

Żopoth - od ziopac się ‘kłócić się’.

Żor - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żora - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żorak - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żoralski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żoran - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żoranik - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żorański - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żoraw - 1204 od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorawicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorawiewic - 1432 od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorawik - 1562 od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorawka - 1414 od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’ lub od dawnego żorawka ‘gatunek rośliny’.

Żorawowicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorawski - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorek - 1786 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żorkowski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żorn - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żorna - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żornaciuk - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żornaczuk - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żornak - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żorniak - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żornik - od żarna ‘prymitywne urządzenie do mielenia’, od staropolskiego żarny ‘gorący’.

Żoro - od żur ‘rodzaj zupy’; od żoro ‘przezwisko obelżywe’.

Żoromski - od nazwy miasta Żuromin (ciechanowskie).

Żoroń - od żur ‘rodzaj zupy’; od żoro ‘przezwisko obelżywe’.

Żorowa - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorowik - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorowski - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żorski - od nazw miejscowych Żary, Żdżary (kilka miejscowości).

Żorun - od żur ‘rodzaj zupy’; od żoro ‘przezwisko obelżywe’.

Żoruń - od żur ‘rodzaj zupy’; od żoro ‘przezwisko obelżywe’.

Żoryc - od żur ‘rodzaj zupy’; od żoro ‘przezwisko obelżywe’.

Żowada - od zawada ‘przeszkoda’, dawniej też ‘kora; skaza’ lub od nazwy miejscowej Zawada (liczne).

Żowisło - od zawisać, zawisnąć ‘zostać zawieszonym’, zawisły ‘podlegający czemuś, zależny’.

Żozula - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żozuliński - od zazula, zezula ‘kukułka’.

Żóber - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żók - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żókiewicz - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żókowski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żóława - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żóławnik - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żóławski - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żółciak - od żółty.

Żółcik - od żółty.

Żółciński - od żółty.

Żółczyński - od żółty.

Żółć - 1764 od żółty; od żółć ‘wydzielina wątroby’.

Żółd - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żółdak - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żółka - od żółty.

Żółka - od żółty.

Żółkiewicz - od żółty.

Żółkiewski - 1485 od nazwy miejscowej Żolkiew, dziś Żołkiewka (zamojskie, gmina Żółkiewka).

Żółkiewski - od żółty.

Żółkin - od żółty.

Żółkliński - od żółty.

Żółkniewski - od żółty.

Żółkos - od żółty.

Żółkoś - od żółty.

Żółkowski - od żółty.

Żółkwa - od żółkiew, to od żołk-, por. żółknąć.

Żółma - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółna - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółneczko - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółnowicz - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółnowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółowicz - od żółty.

Żółta - od żółty.

Żółtaczek - od żółty.

Żółtak - od żółty.

Żółtan - od żółty.

Żółtanecki - od żółty.

Żółtaniecki - od żółty.

Żółtański - od żółty.

Żółtas - od żółty.

Żółtasik - od żółty.

Żółtaszak - od żółty.

Żółtaszek - od żółty.

Żółtaszyk - od żółty.

Żółtawski - od żółty.

Żółtczak - od żółty.

Żółtecki - 1679 od żółty.

Żółtek - 1680 od żółty.

Żółtewicz - od żółty.

Żółtkiewicz - od żółty.

Żółtko - od żółty; od żółtko ‘żółty środek jaja’.

Żółtkowicz - od żółty; od żółtko ‘żółty środek jaja’.

Żółtkowski - od żółty; od żółtko ‘żółty środek jaja’.

Żółtniak - od żółty.

Żółtobrocki - od żółty.

Żółtobruch - od żółty.

Żółtobruchow - od żółty.

Żółtobrzuch - 1449 od żółty.

Żółtogłowa - od żółty.

Żółtogórski - od żółty.


Żółtonos - od żółty.
Nazwisko Żełtonosow, Żełtonos i Żółtonos nie pochodzą jak piszecie od żółtego. Nazwisko to przyszlo do Polski z czasów zaboru rosyjskiego. Żełtonosow to rosyjskie nazwisko, pochodzi od jednej rodziny, z której część ma nadal takie nazwisko, a inna częśc potomków nazywa się Żełtonos i Żółtonos.
Anna Żółtonos


Żółtoński - od żółty.

Żółtowicz - od żółty.

Żółtowłos - 1452 od żółty.

Żółtowski - od żółty.

Żółty - 1471 od żółty.

Żółtyński - od żółty.

Żółtyszek - od żółty.

Żółudkowski - od żołądek ‘narząd wewnętrzny, część przewodu pokarmowego’.

Żółw - od żółw, ze staropolskiego żołw ‘gatunek gada’, dawniej też rodzaj machiny oblężniczej’.

Żółwiński - od nazwy miejscowej Żołwin (kilka miejscowości).

Żółyniak - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółyński - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żółzaszek - od staropolskiego zołza ‘guz, narośl na skórze; jędza’.

Żónowski - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żóralski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórański - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żóraw - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawek - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawel - 1604 od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawicki - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawik - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawiński - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawlow - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawna - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawny - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawowicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żórawski - 1352 od nazwy miejscowej Żuraw, dawniej Żoraw też Żurawia, Żurawica (kilka wsi).

Żórek - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórkowski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórniak - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórnik - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórowicki - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórowicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żórowski - od nazw miejscowych Żurów, Żurowice (kilka miejscowości).

Żórów - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żradło - od źradło ‘zwierciadło’.

Żrała - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrałczyk - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrałek - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrałka - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrałko - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrały - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrebecki - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebiec - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebiecki - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebiel - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebiński - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebna - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrebny - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrobek - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrodłowski - od źródło.

Żrołka - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żróbek - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żróbski - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żródelny - od źródło.

Żródelski - od źródło.

Żródlak - od źródło.

Żródlewski - od źródło.

Żródło - od źródło.

Żródłowski - od źródło.

Żrółka - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrółko - od dawnego żrały, zdrzały ‘dojrzały’, od gwarowego źraleć ‘dojrzewać’.

Żrubak - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrubek - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrubik - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrubkowski - od źrebię, ze staropolskiego źrzebię, źrzebiec, także źróbek ‘młode zwierząt jednokopytnych’.

Żrudelny - od źródło.

Żrudłowski - od źródło.

Żub - od ząb.

Żuba - od ząb.

Żubaczyk - od ząb.

Żubal - od ząb.

Żubański - od ząb.

Żubaszewski - od ząb.

Żubcer - od ząb.

Żubczak - od ząb.

Żubczewski - od ząb.

Żubczyński - od ząb.

Żubek - od ząb.

Żubel - od ząb.

Żuber - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żubera - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żuberak - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żuberek - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żubernik - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żuberski - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’ lub od żuber ‘szkodnik’.

Żubert - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Żubertowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schubert, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schuowürthe ‘szewc’.

Żubi - od ząb.

Żubiak - od ząb.

Żubicki - od ząb.

Żubiec - od ząb.

Żubiel - od ząb.

Żubielik - od ząb.

Żubik - od ząb.

Żubikowski - od ząb.

Żubil - od ząb.

Żubilewicz - od ząb.

Żubiński - od ząb.

Żubka - od ząb.

Żubko - od ząb.

Żubkowicz - od ząb.

Żubkowski - od ząb.

Żubliński - od ząb.

Żubniewski - od ząb.

Żubo - od ząb.

Żubocki - od ząb.

Żubowicki - od ząb.

Żubowicz - od ząb.

Żubowski - od ząb.

Żubr - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubra - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubraj - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrański - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrawski - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrecki - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrewicz - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrikowski - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubroński - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrowicz - 1698 od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrowski - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubruń - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrycki - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubryd - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubryj - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubryk - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrykowski - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubryniewicz - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrynowicz - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrys - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrzak - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrzycki - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubrzyd - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Żubrzyk - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Żubrzykowski - od niemieckich nazw osobowych Siegfried, Sigifrith.

Żubrzyński - od żubr, zubr ‘zwierzę z rodziny pustorożców’.

Żubski - od ząb.

Żubul - od ząb.

Żubula - od ząb.

Żubura - od ząb.

Żuch - 1434 od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchaj - 1456 od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchajewicz - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchalski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchara - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żucharski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żuchawski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchelewski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchelkowski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchełkowski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żucheński - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchewicz - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchiński - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchlewski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchliński - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchlowski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchmański - od niemieckiej nazwy osobowej Suchmann, ta od średnio-wysoko-niemieckiego suochman ‘naganiacz’, też od gwarowego suchman ‘sukmana’.

Żuchner - od niemieckiej nazwy osobowej Suchner, ta od nazwy miejscowej Suchan.

Żuchniak - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchniarek - od niemieckiej nazwy osobowej Suchner, ta od nazwy miejscowej Suchan.

Żuchniarz - od niemieckiej nazwy osobowej Suchner, ta od nazwy miejscowej Suchan.

Żuchnicki - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchniewicz - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchniewski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchnik - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchnowski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żucholski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchomski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchonicz - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchora - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żuchorski - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Żuchowcew - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowcow - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowicki - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowicz - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowiec - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowiecki - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchowski - 1641 od nazw miejscowych Żuchowo (włocławskie, gmina Skępe), Żuchowice (piotrkowskie, gmina Gorzkowice).

Żuchów - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchski - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuchwiak - od żuchwa ‘szczęka’.

Żuchwiewicz - od żuchwa ‘szczęka’.

Żuchyński - od staropolskiego żuchać ‘gryźć, żuć’, żucha ‘szczęka’.

Żuczak - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczek - 1431 od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczenia - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczenko - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczewski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczkan - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczkiewicz - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczko - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczkowski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczonkow - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuczyk - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuda - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudaj - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudek - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudłowski - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudowski - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudra - od niemieckich nazw osobowych Suder, Sudor, te od średnio-wysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’, albo sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Żudrak - od niemieckich nazw osobowych Suder, Sudor, te od średnio-wysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’, albo sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Żudro - od niemieckich nazw osobowych Suder, Sudor, te od średnio-wysoko-niemieckiego süter ‘szewc, krawiec’ lub od średnioniemieckiego suder ‘południowy, po południowej stronie’, albo sudra, sudro ‘zniszczona odzież’, sudrać, szudrać ‘drapać; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schuder, a ta od średnioniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’.

Żudziewicz - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudzik - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudzin - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudziński - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żudzo - od litewskiej nazwy osobowej Žudys lub Zudas.

Żug - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugaj - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugajewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugajewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugała - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugan - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugar - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuger ‘szewc’.

Żugec - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugiel - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żugier - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuger ‘szewc’.

Żugor - od górnoniemieckiej nazwy osobowej Suger, ta od górnoniemieckiego schuger ‘szewc’.

Żugowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schug, ta od górnoniemieckiego schug(g), wysokoniemieckiego schuoch ‘but’, też od gwarowego sugać ‘skakać’.

Żuj - 1431 od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żuja - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujawski - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujew - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujewicz - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujewski - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujko - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujła - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujło - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żujwoda - od żuć ‘powoli gryźć pokarm’, żuję.

Żuk - 1136 od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuka - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukacki - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukalski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukaszuk - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukaszyk - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukawicki - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukawiński - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukawnik - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukawski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukian - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukiarz - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukiel - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukielis - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukier - od niemieckich nazw osobowych Schucker, Schuckert, te od imienia złożonego Schukhart lub Sucker, ta od średniodolnoniemieckiego sucker ‘cukier’.

Żukierski - od niemieckich nazw osobowych Schucker, Schuckert, te od imienia złożonego Schukhart lub Sucker, ta od średniodolnoniemieckiego sucker ‘cukier’.

Żukiert - od niemieckich nazw osobowych Schucker, Schuckert, te od imienia złożonego Schukhart lub Sucker, ta od średniodolnoniemieckiego sucker ‘cukier’.

Żukiewicz - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukiewski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukin - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuklina - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukliński - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukocimski - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’ lub też od nazwy miejscowej Żukotyn (KrW).

Żukociński - od nazwy miejscowej Żukotyn (KrW).

Żukotyński - 1427 od nazwy miejscowej Żukotyn (KrW).

Żukow - 1469 od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukower - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowiak - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowicki - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowicz - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowiec - 1403 od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowiecki - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowień - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukowski - 1393 od nazw miejscowych Żukowice, Żuków, Żukowo (kilka wsi).

Żuków - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żukrowski - od niemieckich nazw osobowych Schucker, Schuckert, te od imienia złożonego Schukhart lub Sucker, ta od średniodolnoniemieckiego sucker ‘cukier’.

Żuksik - od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’.

Żuk-Żukowski - złożenia brak; Żuk 1136 od żuk ‘chrabąszcz; wół czarny’; Żukowski 1393 od nazw miejscowych Żukowice, Żuków, Żukowo (kilka wsi).

Żulc - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulczyk - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulecki - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulewicz - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulewski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulichowski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulicki - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulik - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulikowski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulinczuk - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuliniak - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulińczuk - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuliński - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulis - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulka - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulo - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulowski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulpa - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żulpo - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuluk - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuł - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuła - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żułakowski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Żuław - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żuława - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żuławik - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żuławiński - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żuławnik - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’; od dawnego żuławnik ‘mieszkaniec żuław’.

Żuławski - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żuławy - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żułciak - 1724 od żółty.

Żułcik - od żółty.

Żułciński - od żółty.

Żułdak - od żołd ‘płaca żołnierza’, dawniej też ‘służba wojskowa’.

Żułkiewicz - od żółty.

Żułkiewski - od nazwy miejscowej Żolkiew, dziś Żołkiewka (zamojskie, gmina Żółkiewka).

Żułkiewski - od żółty.

Żułkoś - od żółty.

Żułkowski - od żółty.

Żułma - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żułnia - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żułnowski - od staropolskiego żołna ‘dzięcioł’.

Żułowicz - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żułownik - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żułowski - od żuława ‘obszar powstały przy ujściu rzeki do morza’.

Żułtak - od żółty.

Żułtański - od żółty.

Żułtaszek - od żółty.

Żułtawski - od żółty.

Żułtek - od żółty.

Żułtewicz - od żółty.

Żułtkiewicz - od żółty.

Żułtkowski - od żółty.

Żułtobrzuch - od żółty.

Żułtonos - od żółty.

Żułtowłos - od żółty.

Żułtowski - od żółty.

Żum - od zumieć ‘zdumieć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Summ, ta ze słowiańskiego sum ‘ryba’ lub z dolnoniemieckiego süm, to od summen ‘zwlekać, ociągać się’.

Żuma - od zumieć ‘zdumieć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Summ, ta ze słowiańskiego sum ‘ryba’ lub z dolnoniemieckiego süm, to od summen ‘zwlekać, ociągać się’.

Żumanow - od zumieć ‘zdumieć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Summ, ta ze słowiańskiego sum ‘ryba’ lub z dolnoniemieckiego süm, to od summen ‘zwlekać, ociągać się’.

Żumkowski - od zumieć ‘zdumieć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Summ, ta ze słowiańskiego sum ‘ryba’ lub z dolnoniemieckiego süm, to od summen ‘zwlekać, ociągać się’.

Żumska - od zumieć ‘zdumieć’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Summ, ta ze słowiańskiego sum ‘ryba’ lub z dolnoniemieckiego süm, to od summen ‘zwlekać, ociągać się’.

Żun - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żunawski - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żunda - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złozonych na Sund-.

Żundo - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złozonych na Sund-.

Żundziński - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złozonych na Sund-.

Żuniak - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żuniewski - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żunkowski - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żunowski - od sunąć ‘szybko ruszyć z miejsca, popychać; przemieszczać się’, suna ‘skurzana sakwa’, też może od niemieckiej nazwy osobowej Sun, ta od imion złożonych na Sun-.

Żuńda - od niemieckiej nazwy osobowej Sund, ta od imion złozonych na Sund-.

Żupa - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupak - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupalski - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupan - od żupan ‘staropolski ubiór męski’, też ‘naczelnik żupy (okręgu)’.

Żupaniec - od żupan ‘staropolski ubiór męski’, też ‘naczelnik żupy (okręgu)’.

Żupanow - od żupan ‘staropolski ubiór męski’, też ‘naczelnik żupy (okręgu)’.

Żupański - od żupan ‘staropolski ubiór męski’, też ‘naczelnik żupy (okręgu)’.

Żupar - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupawiec - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupca - 1374 od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupczy - 1290 od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupczyński - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupica - 1547 od dawnego żupica ‘rodzaj luźnego kaftana’.

Żupiecki - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupik - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupina - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupinadze - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupinas-Żupinadze - złożenia brak; Żupinas od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’; Żupinadze od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupiński - od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żupnik - 1323 od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’; od żupnik ‘dzierżawca żupy’.

Żupok - (Śl) od żupa ‘dawna kopalnia soli; skład solny’, też jednostka terytorialna u Słowian we wczesnym średniowieczu’.

Żur - 1522 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żura - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurach - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuracki - od nazwy miejscowej Żurada (katowickie, gmina Olkusz).

Żuraczek - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurad - od nazwy miejscowej Żurada (katowickie, gmina Olkusz).

Żurada - 1621 od nazwy miejscowej Żurada (katowickie, gmina Olkusz).

Żuradka - 1644 od nazwy miejscowej Żurada (katowickie, gmina Olkusz).

Żuradzki - od nazwy miejscowej Żurada (katowickie, gmina Olkusz).

Żurajski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurak - 1722 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurakiewicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurakowski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żural - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuralow - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuralski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurał - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurała - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuran - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuranek - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuraniec - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuraniecki - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuraniewski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuranków - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuranowicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuranski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurań - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurański - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuraszek - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuraw - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawa - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawczak - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawczyk - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawek - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawel - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiak - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawicki - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiec - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiecki - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiej - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiel - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiew - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawik - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawiński - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawka - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawko - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawl - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawla - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawlew - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawlewski - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawlow - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawlowa - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawlów - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawna - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawnik - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawny - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawowicz - od żuraw, ze staropolskiego żoraw ‘gatunek ptaka’, także ‘przyrząd do wyciągania wody ze studni’.

Żurawski - 1447 od nazwy miejscowej Żuraw, dawniej Żoraw też Żurawia, Żurawica (kilka wsi).

Żurba - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Żurban - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Żurbicki - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Żurbienko - od niemieckich nazw osobowych Surb, Sorb, te od bawarskiego sorbe, surbe ‘murawa, bagnisty teren’, może też od Suhrbier ‘gorzkie piwo’.

Żurczak - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurdziński - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żure - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurecki - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurek - 1522 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurewicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurewski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurk - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurka - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurkan - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurke - (Śl) od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurkiewicz - 1761 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurkin - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurko - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurkowicz - 1608 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurkowski - 1627 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurków - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurman - od niemieckiej nazwy osobowej Surmannm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sür, süwer ‘kwaśny, gorzki’; może też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Żurmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Surmannm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sür, süwer ‘kwaśny, gorzki’; może też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Żurmia - może od niemieckiej nazwy osobowej Surmannm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sür, süwer ‘kwaśny, gorzki’; może też od gwarowego surman ‘grający na surmie’.

Żurniewicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuromin - od nazwy miasta Żuromin (ciechanowskie).

Żuromiński - od nazwy miasta Żuromin (ciechanowskie).

Żuromko - od nazwy miasta Żuromin (ciechanowskie).

Żuromski - od nazwy miasta Żuromin (ciechanowskie).

Żuroń - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuroński - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuroski - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuroszowic - 1632 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurow - 1420 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowicki - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowiec - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowiecki - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowik - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowiński - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurowski - 1437 od nazw miejscowych Żurów, Żurowice (kilka miejscowości).

Żurów - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurówka - 1726 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurr - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurtkiewicz - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuruk - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurula - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurych - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuryk - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuryło - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuryn - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuryń - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żuryński - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurzak - 1679 od żur ‘rodzaj zupy’.

Żurzyński - od żur ‘rodzaj zupy’.

Żusin - od różnych podstaw na zu-, od imienia Zuzanna lub od niemieckiej nazwy osobowej Suß, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sües ‘miły, przyjemny’.

Żuska - od różnych podstaw na zu-, od imienia Zuzanna lub od niemieckiej nazwy osobowej Suß, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sües ‘miły, przyjemny’.

Żuszczyk - od różnych podstaw na zu-, od imienia Zuzanna lub od niemieckiej nazwy osobowej Suß, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sües ‘miły, przyjemny’.

Żuszek - od różnych podstaw na zu-, od imienia Zuzanna lub od niemieckiej nazwy osobowej Suß, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sües ‘miły, przyjemny’.

Żuszma - od różnych podstaw na zu-, od imienia Zuzanna lub od niemieckiej nazwy osobowej Suß, ta ze średnio-wysoko-niemieckiego sües ‘miły, przyjemny’.

Żuwaczka, m. - 1444 od żuć ‘powoli gryźć’, żuję; od żuwaczka ‘żuchwa’.

Żuwaczowa, m. - 1443 od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwal - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwalski - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwała - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwara - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwawa - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuwiało - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żuzak - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuzek - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuzewicz - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuziak - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuźlik - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuźniewski - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuż - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żuża - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużak - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużalski - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużałek - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużański - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużel - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużewicz - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużlewicz - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużlewski - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużlik - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużło - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużna - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużniak - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużniew - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużny - od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żużok - (Śl) od imienia żeńskiego Zuzanna, znanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od hebrajskiego šušhan ‘lilia’.

Żwacz - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję; od żwacz ‘ten, kto żuje’, wtórnie ‘oszczerca’.

Żwaczek - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję; od żwacz ‘ten, kto żuje’, wtórnie ‘oszczerca’.

Żwaczka - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję; od żwacz ‘ten, kto żuje’, wtórnie ‘oszczerca’.

Żwaczyk - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję; od żwacz ‘ten, kto żuje’, wtórnie ‘oszczerca’.

Żwadło - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żwak - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żwaka - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żwakuła - od żuć ‘powoli gryźć’, żuję.

Żwan - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwanduła - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwanik - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwanitaj - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwanko - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwań - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwańko - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwański - od zwan, zwany ‘nazywać’.

Żwara - od zwarzyć ‘ugotować, przyrządzić gorącą potrawę’.

Żwardoń - od zwarzyć ‘ugotować, przyrządzić gorącą potrawę’.

Żwarski - od zwarzyć ‘ugotować, przyrządzić gorącą potrawę’.

Żwaruła - od zwarzyć ‘ugotować, przyrządzić gorącą potrawę’.

Żwarycz - od zwarzyć ‘ugotować, przyrządzić gorącą potrawę’.

Żwawa - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwawczyk - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwawiak - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwawiec - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwawski - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwawy - od żwawy ‘żywotny, ruchliwy’, dawniej ‘zacięty, burzliwy’.

Żwejruk - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwerełło - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwereło - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiarski - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiercan - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierełło - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiereło - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwieretto - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierka - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierko - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierkowski - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierniak - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiernik - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierowicz - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierowski - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierzewicz - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierzyna, m. - 1465 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwierzyniec - 1440 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwior - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiorek - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwiór - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Żwir - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirecki - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirek - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirełko - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirełło - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirka - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirkiewicz - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirko - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirkowski - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirn - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirosz - 1725 od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirowicz - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirowski - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirów - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirski - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwiruk - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwirydowski - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwiryk - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwiryn - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwiryń - od żwir ‘gruboziarnisty piasek’.

Żwolak - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolic; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi).

Żwolenik - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolic; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi).

Żwoliński - od nazwy miasta Zwoleń, dawniej Woleń (radomskie),

Żwolski - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolic; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi).

Żwon - od dzwonek, dzwon.

Żwonaruk - od dzwonek, dzwon.

Żwonek - od dzwonek, dzwon.

Żybajło - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybała - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybało - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybek - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żyber - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żyberek - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żyberski - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybert - od niemieckich nazw osobowych Siebert, Sibetr, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybertowicz - od niemieckich nazw osobowych Siebert, Sibetr, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybik - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybiński - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybko - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żyblewski - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żyblikiewicz - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybliński - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybo - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żyborowicz - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żyborski - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybort - od niemieckich nazw osobowych Siebert, Sibetr, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybowski - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybruk - od niemieckich nazw osobowych Siber, Sieber, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybuda - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybul - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybula - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybuła - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybura - 1596 od dawnego żybura ‘lichy, mętny napój’.

Żyburak - od dawnego żybura ‘lichy, mętny napój’.

Żyburka - od dawnego żybura ‘lichy, mętny napój’.

Żyburski - 1631 od dawnego żybura ‘lichy, mętny napój’.

Żyburt - od niemieckich nazw osobowych Siebert, Sibetr, te od imienia złożonego Siegbert.

Żyburtowicz - od niemieckich nazw osobowych Siebert, Sibetr, te od imienia złożonego Siegbert.

Żybutko - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybutowski - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Żybylski - od zybać ‘gibnąć, chwiać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Sibol.

Życen - od zyc ‘kurzajka’.

Żych - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychajło - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychal - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychalak - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychalski - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychaluk - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychałko - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychaniuk - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychar - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Żychariew - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Żychcki - 1632 od nazwy miejscowej Żychce (słupskie, gmina Konarzyny).

Żychelski - 1466 od nazwy miasta Żychlin (płockie).

Żychewicz - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychiewicz - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychla - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychlak - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychlawik - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychlewicz - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychlewski - od nazwy miejscowej Żychlewo (leszczyńskie, gmina Krobia).

Żychliński - 1391 od nazwy miasta Żychlin (płockie).

Żychma - od niemieckiej nazwy osobowej Sichmann, ta od imienia złożonego Siguman.

Żychniewicz - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychnowski - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychociński - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychon - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychoniuk - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychoń - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychora - od niemieckiej nazwy osobowej Sicher, ta od imienia złożonego Sigiheri.

Żychowicz - od imion na Zy-, typu Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt, też od imion typu Żyrosław.

Żychowski - 1401 od nazw miejscowych Żychowo (ciechanowskie, gmina Raciąż), Żychów (kaliskie, gmina Lisków).

Żychski - od nazwy miejscowej Żychce (słupskie, gmina Konarzyny).

Życiański - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Życieński - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Życiński - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Życki - od życzyć.

Życkiewicz - od życzyć.

Życkus - od życzyć.

Życowski - od życzyć.

Życuk - od życzyć.

Życzak - od życzyć.

Życzek - od życzyć.

Życzenko - od życzyć.

Życzeński - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Życziński - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Życzkiewicz - od życzyć.

Życzko - od życzyć.

Życzkowski - od życzyć.

Życzyca - od życzyć.

Życzycki - od życzyć.

Życzyński - od nazw miejscowych Życiny (kieleckie, gmina Raków), Życzyn (siedleckie, gmina Trojanów) lub Żytna, Żytno, Żytnia (kilka wsi).

Żyd - 1401 od Żyd.

Żyda - od Żyd.

Żydaczek - od Żyd.

Żydaczewski - od nazwy miasta Żydaczew (KrW).

Żydaczko - od Żyd.

Żydak - od Żyd.

Żydalski - od Żyd.

Żydałowicz - od Żyd.

Żydaniec - od Żyd.

Żydanis - od Żyd.

Żydanowicz - od Żyd.

Żydarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Żydczak - od Żyd.

Żydczyk - od Żyd.

Żydecki - od Żyd.

Żydek - 1385 od Żyd, Żydek.

Żydel - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydenko - od Żyd.

Żyder - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Żydkiewicz - od Żyd.

Żydko - 1384 od Żyd.

Żydkow - od Żyd.

Żydkowiak - od Żyd.

Żydkowicz - od Żyd.

Żydkowski - 1603

Żydlak - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydlewicz - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydlewski - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydlicki - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydlik - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydło - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydłowicz - od zydel ‘stołek lub ławka z poręczą’.

Żydo - od Żyd.

Żydok - od Żyd.

Żydołowicz - od Żyd.

Żydomik - od Żyd.

Żydomorski - od Żyd.

Żydonik - od Żyd.

Żydonis - od Żyd.

Żydoń - od Żyd.

Żydor - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydorczak - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydorczyk - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydorek - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydorkiewicz - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydorowicz - od imienia Izydor, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzenia greckiego, ale nawiązującego do egipskiej bogini Izydy.

Żydowczyc - 1457 od Żyd.

Żydowicz - 1474 od Żyd.

Żydowiec - 1470-80 od Żyd.

Żydowin - 1204 od staropolskiego Żydowin ‘Żyd’.

Żydowka, m. - 1375 od Żyd.

Żydownik - od Żyd.

Żydowo - od Żyd lub od nazwy miejscowej Żydowo.

Żydowowic - 1405 od Żyd.

Żydowski - 1391 od nazwy miejscowej Żydów (kilka wsi).

Żydroń - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Żydrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Żydryń - od niemieckiej nazwy osobowej Schieder, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schidemann ‘rozjemca’; może też od imienia Izydor.

Żyduch - od Żyd.

Żydyk - od Żyd.

Żydziak - od Żyd.

Żydzianowski - od Żyd.

Żydziec - 1385 od Żyd.

Żydzien - od Żyd.

Żydzik - 1699 od Żyd.

Żydziok - (Śl) od Żyd.

Żydzis - od Żyd.

Żydziun - od Żyd.

Żydzkiewicz - od Żyd.

Żyffert - od żywy.

Żyfka - od żywy.

Żyfka-Zagrodziński - złożenia brak; Żyfka od żywy; Zagrodziński 1579 od zagroda ‘miejsce ogrodzone; gospodarstwo wiejskie; parkan, płot’ też od nazwy miejscowej Zagroda (częste).

Żyga - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygaczewski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygadko - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygadlik - od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadliński - od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadła - od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadło - 1628 od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadło - 1636 od żec ‘palić’, żgać ‘kłuć’; od żoga, zoga ‘’miejsce wypalone’; od żegadło ‘narzędzie do przypalania’.

Żygadłowicz - 1608 od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadłowski - od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygadłów - od żygadło, żegadło ‘kolec, narzędzie do kłucia; narzędzie do przypalania’.

Żygaj - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygajda - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygajdowski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygajło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygala - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygaliński - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygalski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygaluk - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygał - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygałko - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygałło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygałowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygałowski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygałów - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygan - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyganowski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygań - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygański - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygar - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygardłowicz - 1718 od żegardło ‘pręcik żelazny przechodzący przez środek szpuli kołowrotka’.

Żygardowicz - 1727 od żegardło ‘pręcik żelazny przechodzący przez środek szpuli kołowrotka’.

Żygarlicki - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygarłowski - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygarowicz - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygarski - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygart - od niemieckich nazw osobowych Sieghard, Sieg(h)art.

Żygas - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygawko - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygawski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygenda - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygewiec - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygicki - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygiel - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygielewicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygielski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygiełło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygieło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygier - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygierewicz - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygiewicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygiewiec - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygilewicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygis - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyglarski - od niemieckiej nazwy osobowej Siegler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego siegeler ‘zwycięzca’.

Żygler - od niemieckiej nazwy osobowej Siegler, ta od średnio-wysoko-niemieckiego siegeler ‘zwycięzca’.

Żyglewicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyglica - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyglicki - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygliński - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyglowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygła - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygłowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygma - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Żygmaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Żygmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Żygmański - od niemieckiej nazwy osobowej Siegmann, ta od imienia złożonego Sigiman.

Żygmund - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Żygmunt - od imienia Zygmunt, ze staropolskiego też Żygmunt. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, genetycznie germańskie, od sigi ‘zwycięstwo’ + mund ‘opieka, pomoc’.

Żygo - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygocki - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygolewski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygoła - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygołowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygoń - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygora - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygora - od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger.

Żygos - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygota - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygowiec - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygowski - 1607 od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygólski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyguć - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygulicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygulis - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygulski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyguła - 1789 od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygun - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żygunia - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyguń - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyguta - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhajło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhaluk - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhałko - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhatyński - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhoniuk - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyhowski - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.

Żyjewski - od żyć, żyję.

Żyjwoda - od żyć, żyję.

Żyk - od życzyć.

Żyka - od życzyć.

Żykin - od życzyć.

Żyknicki - od życzyć.

Żyko - od życzyć.

Żykowski - od życzyć.

Żyków - od życzyć.

Żykubek - od życzyć.

Żykwiński - od życzyć.

Żyl - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyla - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylak - 1780 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylakowski - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylanis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylarski - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylber - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Żylbertal - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Żylbewski - od niemieckiej nazwy osobowej Silber, ta od średnio-wysoko-niemieckiego silber ‘srebro’.

Żylców - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylec - 1484 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylecki - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylejko - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylemas - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylenicki - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyleń - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylewicz - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylewski - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylich - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylicki - 1393 od nazwy miejscowej Żylice (leszczyńskie, gmina Rawicz).

Żylicz - 1433 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylik - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylina - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyliński - od nazwy miejscowej Żyliny (suwalskie, gmina Bakałarzewo).

Żylis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyliszczak - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylka - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylkiewicz - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylkowiak - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylkowski - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylla - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylliński - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyllo - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylniewicz - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylonis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żylski - 1758 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyluk - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyluk-Żułkowski - złożenia brak; Żyluk od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’; Żułkowski od żółty.

Żylwis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyła - 1065 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłajtis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłajtus - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłajtys - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłak - 1483 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłan - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłaniec - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłanis - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyława - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyławski - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyławy - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłczyc - 1465 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłczyński - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłek - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłka - 1136 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’; od żyłka.

Żyłka-Żebracki - złożenia brak; Żyłka 1136 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’; od żyłka; Żebracki 1490 od nazwy miejscowej Żebraczka (kilka miejscowości).

Żyłkiewicz - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłko - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłkowski - 1634 od nazwy miejscowej Żyłka (zamojskie, gmina Jarczów), Żyłki (białostockie, gmina Ulan-Majorat).

Żyłła - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyło - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłoczkin - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłow - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłowicz - 1417 od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłowiec - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłowski - od nazwy miejscowej Żyłowo (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń).

Żyłów - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłuk - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłycz - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żyłyszyn - od żyła ‘naczynie krwionośne doprowadzające krew do serca’.

Żym - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żyma - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymacki - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymalski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymała - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymałka - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymałkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymałkowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymałowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymanczyk - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymanek - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymankowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymanowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymańczuk - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymańczyk - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymański - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymek - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymela - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymelka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymelski - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymeła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymełka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymełko - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymełła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymełło - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymer - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymerman - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymetka - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymiak - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymiałkowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymiatowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymiec - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Żymiełka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymiełko - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymieło - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymiera - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymierczykiewicz - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymierowski - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymierski - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymiła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymiłko - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymira - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymirow - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymirski - zapewne od imienia złożonego Żyromir.

Żymla - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymlinski - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymliński - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymlok - (Śl) od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymło - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymolka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymołka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymółka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymuła - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymułka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żymyłka - od zemleć ‘rozdrobnić coś na drobne cząstki’; też od staropolskiego żemła, zemła ‘bulka pszenna, strucla’.

Żyn - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyna - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynada - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynadul - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynczak - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złożonych na Sin-.

Żynczewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złożonych na Sin-.

Żynda - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndal - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żynde - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndel - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndol - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndul - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndzo - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żyndżo - od niemieckiej nazwy osobowej Sind(t), ta od imion złożonych na Sind- lub od nazwy osobowej Schind, a ta od schinden ‘łupić, grabić’, też szynd ‘łupież, grabież’, szynkować ‘łupić, grabić’.

Żynek - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyniak - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynica - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynicki - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyniecki - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyniewski - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynis - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynka - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynke - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynkin - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynko - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyno - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynola - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żynwola - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyń - od niemieckiej nazwy osobowej Sin, ta od imion złozonych na Sin-.

Żyń - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żyńca - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żyńczak - od żeńca, żeniec ‘zniwiarz’, żąć ‘ścinać zboże’, żenić się ‘zawierać związek małżeński’, może też od nazwy osobowej Zenon.

Żyr - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyra - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyracki - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrak - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrakowski - od nazwy miejscowej Żyraków (tarnowskie, gmina Żyraków).

Żyrałko - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyranik - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrawicz - 1402 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrc - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrczuk - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrczyński - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrda - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żyrda - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrdecki - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żyrdoń - od żerdź ‘cienku długi drąg drewniany’, żerdka.

Żyrek - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrka - 1629 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir lub od żerka ‘choroba z gorączką’.

Żyrkiewicz - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir lub od żerka ‘choroba z gorączką’.

Żyrko - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir lub od żerka ‘choroba z gorączką’.

Żyrkow - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir lub od żerka ‘choroba z gorączką’.

Żyrkowski - 1401 od nazwy miejscowej Żyrków, dziś Żerkowo (kilka wsi).

Żyrłak - 1369 od żarło ‘pokarm’, żreć ‘jeść chciwie; trawić, niszczyć’.

Żyrmąt - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrmont - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrnicki - 1390 od nazwy miejscowej Żerniki, dawniej Żyrniki (kilka wsi).

Żyrniski - 1447 od nazwy miejscowej Żerniki, dawniej Żyrniki (kilka wsi).

Żyro - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrocha - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrolis - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyromiński - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyromski - 1387 od nazwy miejscowej Żeromin (piotrkowskie, gmina Tuszyn).

Żyrosławski - od nazwy miejscowej Żeroslawice, dawniej Żyrosławice (krakowskie, gmina Raciechowice; sieradzkie, gmina Sieradz).

Żyrowski - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrów - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrucha - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyruk - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyruń - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyry - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyryński - od nazwy miejscowej Żyrzyno, dziś Ryżyn (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie), Zyrzno, dziś Zerzeń (część Warszawy).

Żyrza - od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrzeński - 1421 od nazwy miejscowej Żyrzyno, dziś Ryżyn (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie), Zyrzno, dziś Zerzeń (część Warszawy).

Żyrzyna - 1485 od żer, ze staropolskiego żyr ‘pokarm zwierzęcy’; też może od imion złożonych typu Żyrosław, Żyromir.

Żyrzyński - 1457– od nazwy miejscowej Żyrzyno, dziś Ryżyn (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie), Zyrzno, dziś Zerzeń (część Warszawy).

Żys - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żysek - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żysiak - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żysiński - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żysk - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyskawa - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyski - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żysko - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyskowicz - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyskowski - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żysnarski - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żysz - 1608 od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszczak - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszczewski - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszczorz - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszczuk - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszczyk - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszczyński - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyszka - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszkawski - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszkiewicz - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszko - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszkowicz - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszkowski - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyszyńska - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyś - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyścił - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyśk - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyśk - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyśkiewicz - od zyskać ‘osiągnąć korzyść’, zysk ‘dochód, korzyść, pożytek’.

Żyśko - od imienia Zygmunt, dawniej Żygmunt.

Żyta - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytar - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytariuk - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytaruk - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytawa - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytawski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytczak - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytecki - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytek - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytelewski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żyterski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytka - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytke - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytki - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytkiewicz - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytko - 1491 od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytkow - od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytkowiak - od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytkowicz - od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytkowski - od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytków - od żyto ‘gatunek zboża’ lub od żytko.

Żytliński - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytna - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytniak - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytnicki - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytniewicz - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytniewski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytnik - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytnikiewicz - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytnikowski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytników - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytniowski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytnowski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytny - 1482 od żyto ‘gatunek zboża’ lub od przymiotnika żytny.

Żyto - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytomierski - od nazwy miejscowej Żytomierz (KrW).

Żytomirski - od nazwy miejscowej Żytomierz (KrW).

Żytomski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytowiak - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytowicz - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytowiecki - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytowski - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytwiecki - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytyniec - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żytyński - od żyto ‘gatunek zboża’.

Żywa - od żywy.

Żywacki - od żywy.

Żywaczuk - od żywy.

Żywakowski - od żywy.

Żywalewski - od żywy.

Żywaluk - od żywy.

Żywała - od żywy.

Żywałkowski - od żywy.

Żywan - od żywy.

Żywanowski - od żywy.

Żywański - od żywy.

Żywar - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifirth lub od imienia Severinus.

Żywarski - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifirth lub od imienia Severinus.

Żywczak - 1540 od nazwy miasta Żywiec (bielskie).

Żywczak - od żywy.

Żywczewski - od żywy.

Żywczok - (Śl) od żywy.

Żywczowski - od żywy.

Żywczuk - od żywy.

Żywczyk - 1635– od żywy.

Żywczyn - od żywy.

Żywczyński - od żywy.

Żywek - od żywy.

Żywel - od żywy.

Żyweniuk - od żywy.

Żywer - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifirth lub od imienia Severinus.

Żywert - od niemieckich nazw osobowych Siever, Ziefer, Siffer, te od imienia złożonego Sigifirth lub od imienia Severinus.

Żywiacki - od żywy.

Żywiak - od żywy.

Żywiałkowski - od żywy.

Żywiałowski - od żywy.

Żywiatkowski - od żywy.

Żywica - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywicki - od nazwy miasta Żywiec (bielskie).

Żywicz - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywiczka - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywiczki - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywiczko - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywiczyński - od żywica ‘wydzielina z komórek roślinnych’.

Żywiec - 1534 od nazwy miasta Żywiec (bielskie) lub od żywiec ‘człowiek żwawy’.

Żywiecki - 1637 od nazwy miasta Żywiec (bielskie).

Żywiel - od żywy.

Żywieluk - od żywy.

Żywien - od żywy.

Żywień - od żywy.

Żywiga - od żywy.

Żywin - od żywy.

Żywina - od żywy.

Żywiniuk - od żywy.

Żywiński - od żywy.

Żywioł - od żywioł ‘jeden z pierwiastków materii tworzącej swiat’, dawniej też ‘pożywienie; istoty żywe; materia, treść’.

Żywiołek - od żywioł ‘jeden z pierwiastków materii tworzącej swiat’, dawniej też ‘pożywienie; istoty żywe; materia, treść’.

Żywiołkowski - od żywioł ‘jeden z pierwiastków materii tworzącej swiat’, dawniej też ‘pożywienie; istoty żywe; materia, treść’.

Żywioło - 1628 od gwarowego żywioła ‘zwierzę domowe’.

Żywiołowski - od żywioł ‘jeden z pierwiastków materii tworzącej swiat’, dawniej też ‘pożywienie; istoty żywe; materia, treść’.

Żywiotecki - od żywy.

Żywirski - od żywy.

Żywitzki - od żywy.

Żywizna - od żywy.

Żywka - od żywy.

Żywko - 1491 od żywy.

Żywluk - od żywy.

Żywna - od żywy.

Żywnicki - od żywy.

Żywno - od żywy.

Żywo - od żywy.

Żywocha - od żywy.

Żywociński - od żywy.

Żywocki - od żywy.

Żywoczok - (Śl) od żywy.

Żywoczyński - od żywy.

Żywodrow - od żywy.

Żywokarta - od żywy.

Żywolewski - od żywy.

Żywoliński - od żywy.

Żywolt - od żywy.

Żywołkiewicz - od żywy.

Żywomirski - od żywy.

Żyworonek - od żywy.

Żyworonko - od żywy.

Żyworski - od żywy.

Żywot - 1448 od żywot ‘zycie’, dawniej też ‘życiorys’, w staropolszczyźnie ‘brzuch, łono’.

Żywotek - 1458 od żywot ‘zycie’, dawniej też ‘życiorys’, w staropolszczyźnie ‘brzuch, łono’.

Żywotkiewicz - od żywot ‘zycie’, dawniej też ‘życiorys’, w staropolszczyźnie ‘brzuch, łono’.

Żywotko - od żywot ‘zycie’, dawniej też ‘życiorys’, w staropolszczyźnie ‘brzuch, łono’.

Żywócki - od żywy.

Żywólko - od żywy.

Żywucki - od żywy.

Żywulko - od żywy.

Żywulski - od żywy.

Żywuszko - od żywy.

Żyzna - od żyzny ‘urodzajny’, dawniej też ‘pożywny’.

Żyzniewski - od nazwy miejscowej Żyznów, dziś Żyźniewo (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Żyzno - 1418 od żyzny ‘urodzajny’, dawniej też ‘pożywny’.

Żyznowic - 1449 od żyzny ‘urodzajny’, dawniej też ‘pożywny’.

Żyznowski - 1498 od nazwy miejscowej Żyznów, dziś Żyźniewo (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Żyzny - od żyzny ‘urodzajny’, dawniej też ‘pożywny’.

Żyźnina, m. - 1376 od żyzny ‘urodzajny’, dawniej też ‘pożywny’.

Żyżel - 1614 od żyża ‘człowiek opryskliwy’.

Żyżka - 1608 od żyża ‘człowiek opryskliwy’; od żyżka ‘skąpiec’.

Żyżko - od żyża ‘człowiek opryskliwy’; od żyżka ‘skąpiec’.

Żyżkowski - od żyża ‘człowiek opryskliwy’; od żyżka ‘skąpiec’.

Żyżun - od żyża ‘człowiek opryskliwy’.

Żyżuń - od żyża ‘człowiek opryskliwy’.

Żyżyna - 1396 od żyża ‘człowiek opryskliwy’.