Nazwiska na literę Ś

Ściak - od gwarowego ściakać ‘zlać (np. deszczem).

Ścian - od ściana.

Ściana - od ściana.

Ścianek - od ściana.

Ścianowski - od ściana.

Ściański - od ściana.

Ściara - od gwarowego ścierać ‘zbrudzić; znudzić’.

Ściarek - od gwarowego ścierać ‘zbrudzić; znudzić’.

Ściażko - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Ściągaj - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściągajło - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściągała - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściągosz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściązko - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Ściązko - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściążka - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Ściążka - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściążki - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Ściążko - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściążko - od staropolskiego ściążka ‘goleń, podudzie’.

Ściba - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibak - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibał - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibała - 1462 od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibałka - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibałło - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibało - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ściban - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibek - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibek-Rejmentowski - złożenia brak; Ścibek od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor; Rejmentowski od niemieckiej nazwy osobowej Reimond, ta od imienia złożonego Raginmund.

Ścibel - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ściberski - może od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiak - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibich - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibidło - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiel - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiela - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibielecki - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibielski - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibier - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibierek - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibierski - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibik - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibilski - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiło - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiłowski - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiński - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibior - 1243 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibiorek - 1679 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibiorowski - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibiorski - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibiorski - od nazwy miejscowej Czciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Ścibiór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibirowski - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibis - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibisz - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibiur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibiwołk - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ściblak - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściblok - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ścibłak - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ścibło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ścibłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ścibor - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściborczyk - 1684 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściborek - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibor-Marchocka - złożenia brak; Ścibor od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor; Marchocki 1401 od nazwy miejscowej Marchocice (kieleckie, gmina Racławice).

Ściborowicz - 1435 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściborowicz - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściborowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (plockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Ścibor-Rylski - złożenia brak; Ścibor od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor; Rylski 1634 od nazwy miejscowej Rylsk (skierniewickie, gmina Cielądz).

Ściborski - od nazwy miejscowej Czciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Ściborz - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściborz - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibosz - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibosz - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibski - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścibur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścibut - od ścibić ‘wtrącać się; wykonywać żmudną pracę ręczną’ lub od imienia Ścibor.

Ścichocki - od nazwy miejscowej Ciechocin kilka miejscowości).

Ścichomski - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ścichowski - od nazwy miejscowej Ściechow (gorzowskie, gmina Lubiszyn), Ścichawa, dawniej Ścichowo (piotrkowskie, gmina Kluki).

Ściebeł - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściebełko - 1629 od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściebier - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebierek - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebior - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebiorowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (plockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Ściebiór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebiur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebiura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściebłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściebor - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebor - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścieborowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (plockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Ścieborowski - od nazwy miejscowej Ściborowo (plockie, gmina Mała Wieś), Ścieborowice (opolskie, gmina Krapkowice).

Ścieborski - 1470 od nazwy miejscowej Ściborzyce (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Ściebór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściebura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścieburako - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ściechocki - od nazwy miejscowej Ciechocin kilka miejscowości).

Ściechowicz - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ściechowski - od nazwy miejscowej Ściechow (gorzowskie, gmina Lubiszyn), Ścichawa, dawniej Ścichowo (piotrkowskie, gmina Kluki).

Ściechólski - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ściechulski - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ściechura - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ściechurski - od imion złożonych typu Scibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ścieg - od gwarowego ścieg ‘rodzaj szycie’.

Ściegaj - od gwarowego ścieg ‘rodzaj szycie’.

Ściegas - od gwarowego ścieg ‘rodzaj szycie’.

Ściegielniak - od nazwy miejscowej Ściegna (kilka miejscowości).

Ściegienka - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Ściegienko - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Ściegienna - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’; od przymiotnika ściegienny.

Ściegienny - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’; od przymiotnika ściegienny.

Ściegieńczuk - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Ściegiński - od nazwy miejscowej Ściegna (kilka miejscowości).

Ściegliński - od nazwy miejscowej Ściegna (kilka miejscowości).

Ścieglur - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Ściegosz - od gwarowego ścieg ‘rodzaj szycie’.

Ściegular - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Ściekała - 1745 od staropolskiego ściekać się ‘bić się’.

Ścieklica - 1443 od wściekly ‘zły, okrutny’.

Ścielna - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ścielny - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ścielona - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ścielony - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ścielski - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ściengorz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściengosz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ścientek - od ścięty ‘majacy płaski czubek’, ściąć.

Ścieński - zapewne od nazwy miejscowej Ściony (białostockie, gmina Brańsk).

Ściepan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Ściepaniuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Ściepanowicz - 1551 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan; od białoruskiego Sciepan, Stiepan.

Ściepańczuk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Ściepień - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepiuk - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścieplik - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepłek - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepniak - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepuk - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepuko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepul - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepuło - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepura - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepurko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściepuro - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściera - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścieracki - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścieranczyszyn - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścieranka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierański - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścieraszewski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierawka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierawko - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierczak - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierczyk - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierko - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierkowski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierniański - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ściernicki - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierniewski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ściernioch - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierski - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścierwicki - od staropolskiego ścierw ‘martwe ciało, trup’, ścierwo ‘padlina’.

Ścierwiński - od staropolskiego ścierw ‘martwe ciało, trup’, ścierwo ‘padlina’.

Ścies - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Ściesiek - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Ściesłowski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścieszek - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieszka - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieszko - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieszkowski - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieszo - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieszyński - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieśko - od ścieszyć ‘ucieszyć’.

Ścieślak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścieślicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścieśniak - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie.

Ścieśniewicz - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie.

Ścieśniewski - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie.

Ścieżka - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Ścieżko - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Ścieżkowski - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Ścieżor - od gwarowego ciężar ‘tyczka wokół której układa się siano w stogu’.

Ścięgacz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’; od ściągacz ‘ten, kto ściąga, złodziej’.

Ścięgaj - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ścięgorz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ścięgosz - od ściągać, zw staropolskiego ścięgać ‘usuwać, zdejmować; zbierać, gromadzić; zmierzać, podążać’.

Ściętek - od ścięty ‘majacy płaski czubek’, ściąć.

Ściężar - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Ściężor - od gwarowego ciężar ‘tyczka, wokół której układa się siano w stogu’.

Ściga - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigacki - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigacz - 1643 od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigaczewski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigaj - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigajko - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigajłło - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigajło - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigal - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigalski - 1708 od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigał - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigała - 1676 od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigałka - 1676 od ścigać ‘pędzić, gonić’; od gwarowego ścigałki ‘kluski kładzione’.

Ścigałła - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigałło - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigały - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigan - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigana - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigany - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigaszewski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigelski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigiela - 1726 od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigielski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigienna - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’; od przymiotnika ściegienny.

Ścigienny - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’; od przymiotnika ściegienny.

Ścigiński - od ściegna ‘droga, ścieżka; pastwisko’.

Ścigler - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Ściglur - od niemieckich nazw osobowych Stigler, Steigler, te od średnio-wysoko-niemieckiego stigel, stigele ‘przyrząd do przechodzenia przez płot, żywopłot’.

Ścigła - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigły - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigoń - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścigulski - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ściguła - od ścigać ‘pędzić, gonić’.

Ścikowic - 1334 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Ścikowski - 1471 od nazwy miejscowej Cikowice, dawniej Czcikowice (tarnowskie, gmina Bochnia).

Ścimborski - od nazwy miejscowej Ściborzyce (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Ścinbak - od ścinek ‘okrawek’.

Ścinek - od ścinek ‘okrawek’.

Ściński - zapewne od nazwy miejscowej Ściony (białostockie, gmina Brańsk).

Ścioblo - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściobłoński - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściobłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’; od gwarowego ścibło ‘źdźbło’.

Ściobor - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ścioch - zapewne od nazwy osobowej Cioch, z przedrostkiem S-.

Ściocha - zapewne od nazwy osobowej Cioch, z przedrostkiem S-.

Ściochura - zapewne od nazwy osobowej Cioch, z przedrostkiem S-.

Ściolna - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ściolny - od gwarowych ścielny, ścielony, te od ścielić ‘słać’, pościelic, pościel ‘poduszki, kołdra, bielizna pościelowa itp.’, dawniej też ‘łóżko, posłanie’.

Ściopko - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściopuk - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ściora - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścios - od ściesać, ściosać ‘ściąć, ociosać’.

Ściórka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścipaniuk - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipider - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipień - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipiń - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipior - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipiorski - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipiór - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipisz - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipniak - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścipura - od ściepiać ‘zrzucać’ lub też od wschodniosłowiańskiego Sciepan, Stiepan (= Stefan).

Ścira - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścirek - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścirka - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścirko - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ścisek - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściseł - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisiewicz - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ścisiński - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ścisk - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściska - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściskalski - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściskała - 1494 od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’; od gwarowego ściskała ‘dusigrosz’.

Ściskała - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisko - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściskol - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ściskol (Śl) - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściskoł (Śl) - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ściskowski - od ściskać ’gnieść, tłoczyć; ściągać; zwierać, zacisnąć; obejmować uściskiem’.

Ścislak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścislewski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścislicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisła - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisłasw - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’, z nawiązaniem do imion na sław.

Ścisław - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisławicz - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisławicz - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisławski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisławski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisłek - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisłek - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisło - 1789 od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisło - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisłowicz - 1736 od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisłowicz - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisłowski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisłowski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścisły - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ścisły - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ścissek - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ścistowicz - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ścistowski - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściszek - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściszewicz - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściszka - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściszko - od ściszyć ‘przyciszyc, uspokoić’.

Ściślak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślak - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’; od gwarowego ściślak.

Ściśler - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślewski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślewski - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślicki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściśliński - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściśliński - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślocki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściślocki - od ścisły ‘dokładny; zwarty, spoisty’.

Ściśniak - od ścisnąć, od gwarowego ściśniak ‘gorset’.

Ściśnik - od ścisnąć, od gwarowego ściśniak ‘gorset’.

Ściuba - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubak - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubek - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubel - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubeł - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubiak - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubidło - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubiecki - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubielicki - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubik - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubilecki - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubiło - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubioło - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubis - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubisz - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubiś - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubok - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubor - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściubski - od ściubic, ściubać ‘skąpić; robic coś powoli i nieudolnie’.

Ściupider - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Ściupidło - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Ściupidro - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Ściupski - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Ściupuk - od gwarowego ściupać ‘zrąbać; zamienić się z kimś’.

Ściura - od ścierać, ze staropolskiego ścirać ‘usuwać zewnętrzną warstwę; oczyszczać; miażdżyć’, ścierka ‘płocienna szmatka do wycierania naczyń, kurzu itp.’.

Ściurka - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Ściurko - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Ściurkowski - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Ściurtek - od ściurkać ‘zlewać powoli’.

Ściwa - od stywa ‘przyrząd do czyszczenia pługa z ziemi’.

Ściwiarski - od ściwiara ‘przekleństwo; rozpustnik’.

Ściwierski - od ściwiara ‘przekleństwo; rozpustnik’.

Ściwowski - od stywa ‘przyrząd do czyszczenia pługa z ziemi’.

Ściżko - od ścieżka ‘dróżka, przejście’.

Ścok (Śl) - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Śczatko - od staropolskiego szczak ‘nocnik’, szczać ‘oddawać mocz’.

Ścześniok (Śl) - od szczęście, ze staropolskiego też szczeście ‘pomyślność, zadowolenie.

Śćklarz - 1453 od szkło ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, ze staropolskiego śćkło.

Śćmiel - 1406 od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Śćmielow - 1478 od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Śfit - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śkierkosz - od staropolskiego skierka ‘najmniejsza cząstka czegoś’.

Śkiruć - od litewskiej nazwy osobowej Skirutis.

Śkiścim - od skislały, skisły.

Śkiślewicz - od skislały, skisły.

Śklarczyk - 1480 od szkło ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, ze staropolskiego śćkło.

Śklarz - 1396 od szkło ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, ze staropolskiego śćkło.

Śklarzowicz - 1566 od szkło ‘przezroczysta substancja krzemianowa’, ze staropolskiego śćkło.

Ślabski - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślacan - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślachciak - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślachciński - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślachetka - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślacz - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślaczałek - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślaczka - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślada - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladczyk - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladczyn - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladecki - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladeczek - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladek - 1414 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’; od śladek ‘pośladek’.

Śladeński - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladewski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladkowski - 1390 od nazwy miejscowej Śladków (kilka wsi).

Śladownik - 1427 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’; od śladownik ‘goniec, szpieg’.

Śladowski - 1432 od nazwy miejscowej Śladów (kieleckie, gmina Słaboszów; warszawskie, gmina Tułowice).

Śladurski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladzik - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śladziński - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Ślag - 1520 od staropolskiego szlaga ‘szlachetka’, także ‘młot, maczuga’, z gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Ślaga - od staropolskiego szlaga ‘szlachetka’, także ‘młot, maczuga’, z gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Ślagor - od szlagier ‘człowiek wynajęty do pobicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Ślagowski - od staropolskiego szlaga ‘szlachetka’, także ‘młot, maczuga’, z gwarowego ‘słota, szaruga’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlag.

Ślagórski - od szlagier ‘człowiek wynajęty do pobicia kogoś’, też ‘modna melodia, przebój’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlager.

Ślak - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślakiewicz - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślakowski - od szlak, ślak ‘droga, przesmyk; ślad, trop’, dawniej ‘iderzenie, udar serca, paraliż’.

Ślamczyk - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Ślamczyński - od szlam, ślam ‘rzadki muł, śluz’, szlama, ślama ‘kobieta zaniedbana’.

Ślana - od przymiotnika ślany, od śla, szla ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślanda - od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Ślandzicki - od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Ślanga - od niemieckiej nazwy osobowej Schlange, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slange ‘wąż, smok, diabeł’ lub od szlęg ‘rodzaj działa’.

Ślaniec - od przymiotnika ślany, od śla, szla ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślanina - od przymiotnika ślany, od śla, szla ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślanski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślany - od przymiotnika ślany, od śla, szla ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślańda - od wschodniosłowiańskiego šljanda, šlenda ‘włóczęga’.

Ślapak - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślapik - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślapka - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślapski - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlärz, też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Ślarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Schlärz, też od gwarowego ślarz ‘śledziona u bydła’.

Ślas - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślasa - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślasczyk - 1624 od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślasiński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaski - 1569 od nazwy miejscowej Ślasy (łomżyńskie, gmina Boguty-Pianki).

Ślasko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaskowicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślassa - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślasyk - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślasz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaszkiewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaszyński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślatała - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Ślatkowski - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Ślatosz - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Ślatyński - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’.

Ślaz - 1389 od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaza - 1644 od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazak - 1673 od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaząk - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazek - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazik - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaziński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazka - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazkiewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazok (Śl) - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazyk - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślazyński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaź - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślaż - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażak - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażeński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażewicz - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażko - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażyk - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślażyński - od ślaz ‘roślina kwiatowa, malwa’.

Ślączak - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślączek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślączka - 1390 od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślączko - 1399 od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślączkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Śląg - 1401 od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Śląga - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Śląka - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Śląsak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śląski - 1440-1500 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’; od przymiotnika śląski.

Śląskiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śląszkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śląz - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślązak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązakiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązakowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązała - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślązek - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Śląziak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązka - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’; od przymiotnika śląski.

Ślązki - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’; od przymiotnika śląski.

Ślązkiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązok (Śl) - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślązowski - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślązyk - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślążak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślążek - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślążkiewicz - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślążok - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślążyński - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślebarski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Ślebecki (Śl) - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebida - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebiedziński - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebioda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebioda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebiodziński - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebiodziński - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebocki - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Śleboda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebodowski - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebodziński - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślebski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Śled - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledak - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledański - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledek - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledyński - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziak - 1787 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledzianowski - od nazwy miejscowej Śledzianów (białostockie, gmina Drohiczyn).

Śledzicak - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledzicki - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziecki - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziejewski - od nazwy miejscowej Śledziejowice (krakowskie, gmina Wieliczka).

Śledziejowski - od nazwy miejscowej Śledziejowice (krakowskie, gmina Wieliczka).

Śledziewicz - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziewski - 1455 od nazwy miejscowej Śledziewo, dziś Śledzie (łomżyńskie, gmina Zambrów).

Śledzik - 1412-13 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’; od staropolskiego śledzik ‘pies myśliwski’.

Śledzikowski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledzin - 1484 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledzina - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziona - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Śledzionka - 1579 od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’; od śledzionka ‘śledziona’.

Śledzionko - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’; od śledzionka ‘śledziona’.

Śledziono - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Śledziowicz - 1393 od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledziowski - od nazwy miejscowej Śledziewo, dziś Śledzie (łomżyńskie, gmina Zambrów).

Śledziszewski - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledzki - od śledź ‘ryba morska’.

Śledzoński - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledź - 1381 od śledź ‘ryba morska’.

Śledź - od ślad ‘trop; pozostałość po czymś; znikoma ilość’, dawniej ‘powinność ścigania winowajcy; miara gruntu’, śledzić ‘iść po czyichś śladach, bacznie obserwować’; w pochodnych też od śledź ‘ryba morska’.

Śledż - od śledź ‘ryba morska’.

Ślefarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schläfer, ta od średnio-wysoko-niemieckiego släfaere ‘śpiący, śpioch’.

Ślega - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślegiński - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślegl (Śl) - od niemieckiej nazwy osobowej Schlegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slegel ‘drąg, pałka maczuga’.

Śleis - od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślejkowski - od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślejski - od gwarowego szleja ‘postronki przyczepione do orczyków’.

Ślek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślekowowicz - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślema - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślembarski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Ślemek - 1470-80 od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślemień - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślemieński - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślemin - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślemiński - od szlemię, ślemię ‘belka poprzecznie umocowana’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlemm.

Ślemp - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyc’. szlępać ‘pobrudzić się’.

Ślempa - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyc’. szlępać ‘pobrudzić się’.

Ślenczek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślenczka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślenczkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślenczkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Śleniak - może od gwarowego śleni ‘pośledni, ostatni’.

Ślenk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślenzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślenzakiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślenzakowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślenzok (Śl) - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślenżok (Śl) - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śleń - może od gwarowego śleni ‘pośledni, ostatni’.

Śleńczek - może od gwarowego śleni ‘pośledni, ostatni’.

Śleńczek - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Śleńczeka - może od gwarowego śleni ‘pośledni, ostatni’.

Śleńczka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Śleński - może od gwarowego śleni ‘pośledni, ostatni’.

Ślep - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepa - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepacki - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepaczek - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepaczuk - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepak - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepakura - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepczak - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepczuk - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepczyk - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepczyński - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepecki - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepek - 1568 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepenko - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepeńczuk - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepiak - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepicki - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepiczko - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepiec - 1489 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepień - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepieńczuk - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepik - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepikas - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepiko - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepikowski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepiński - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepka - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepkiewicz - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepko - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepniak - 1674 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepocki - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepokora - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepokur - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepokura - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepokuz - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepow - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepowron - 1441 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepowron-Korwin - złożenia brak; Ślepowron 1441 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’; Korwin 1555 od nazwy herbu Korwin. Nazwa herbu notowana od XV wieku, od łacińskiego corvinus ‘kruczy’.

Ślepowron-Łukaszewicz - złożenia brak; Ślepowron 1441 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’; Łukaszewicz 1377 od imienia Łukasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, z łacińskiego Lukas, greckiego Laukas, adaptowane jako Łukasz, Łuka.

Ślepowroński - 1617 od nazwy miejscowej Ślepowrony (ciechanowskie, gmina Sochocin; łomżyńskie, gmina Nur).

Śleprowański - od nazwy miejscowej Ślepowrony (ciechanowskie, gmina Sochocin; łomżyńskie, gmina Nur).

Ślepski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepuchow - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepuchowski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślepuszewski - od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’; od ślepiec ‘niewidomy’.

Ślepy - 1571 od ślepy ‘niewidzący; nie mający wylotu’.

Ślesak - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesar - 1507 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarczuk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarew - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarewski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesarz - 1601 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śleser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślesieński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Ślesiński - 1388 od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Ślesiona - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Śleszczyński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Śleszyński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Ślewa - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślewczuk - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślewicki - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślewiczko - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślewiński - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślewski - od nazwy miejscowej Ślewo (włocławskie, gmina Wielgie).

Ślewski - od zlewać, dawniej slewać ‘przelać płyn z wielu naczyń do jednego’; od gwarowego ślewać ‘zlewać’.

Ślezak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślezak - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezankiewicz - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezankowski - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezański - od nazwy miejscowej Ślęzany (częstochowskie, gmina Lelów), Ślężany (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Ślezański - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślezenko - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Ślezenko - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleziak - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezik - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezin - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Śleziński - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleziona - 1712 od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Ślezionka - 1786 od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’; od ślezionka ‘roślina z gromady paprotników’.

Ślezioński - od śledziona ‘narząd wewnętrzny ssaków znajdujący się w jamie brzusznej’.

Śleziuk - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezok - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezuk - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezyn - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślezynger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Ślezyngier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Śleź - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleźnik - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śleżak - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżanin - 1339 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śleżankiewicz - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżanowski - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżański - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżewski - od nazwy miejscowej Śleszowice, też Śleżowice (bielskie, gmina Zembrzyce).

Śleżewski - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżowski - od nazwy miejscowej Śleszowice, też Śleżowice (bielskie, gmina Zembrzyce).

Śleżowski - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżuk - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śleżuk - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Śleżyński - od zleźć, dawniej sleść ‘zjeść z czegoś; złuszczyć się z powierzchni’, od gwarowego śleźć, śleść ‘zleźć, zejść’.

Ślębida - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślęcka - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczak - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczek - 1581 od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczka - 1557 od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczko - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczkowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczna - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczuk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęczykowski - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęg - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęga - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęgiewicz - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęk - od ślęczeć ‘wysiadywać, wyczekiwać’, ślęczka ‘osoba wysiadująca’.

Ślęmp - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyc’. szlępać ‘pobrudzić się’.

Ślęnzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęp - od gwarowego ślępa ‘wywar gorzelniany’, ślępać ‘mżyc’. szlępać ‘pobrudzić się’.

Ślęsak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęszyński - od nazwy miejscowej Ślesin (miasto, konińskie; wieś, bydgoskie, gmina Nakło).

Ślęza - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzaczek - 1577 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęzak - 1626 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęzakiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęzakowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęzański - od nazwy miejscowej Ślęzany (częstochowskie, gmina Lelów), Ślężany (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Ślęzański - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzawski - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzek - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęziak - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzik - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzka - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęzok (Śl) - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślęzowski - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęż - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślęża - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślężajski - 1693 od nazwy miejscowej Ślęzany (częstochowskie, gmina Lelów), Ślężany (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Ślężak - 1442 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślężakiewicz - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślężakowski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślężański - 1693 od nazwy miejscowej Ślęzany (częstochowskie, gmina Lelów), Ślężany (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Ślężek - 1415 od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślężewicz - od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślężka - 1394 od staropolskiego śląg ‘słota, niepogoda’.

Ślężyński - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śliba - od gwarowego śliba ‘ozdoba palmy wielkanocnej’.

Ślibida - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Śliboda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’.

Ślichcin - od szlichta ‘klej tkacki; warstwa zaprawy w murarstwie’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Schlicht(e), ta od średnio-wysoko-niemieckiego slëht, sliht ‘prosto, gładko’.

Ślicmer - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Schlitz ‘rysa, szczelina w skale’, także ‘rozporek’.

Ślicner - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Schlitz ‘rysa, szczelina w skale’, także ‘rozporek’.

Śliczna - od śliczny ‘piękny, uroczy, bardzo ładny’.

Śliczner - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Schlitz ‘rysa, szczelina w skale’, także ‘rozporek’.

Śliczniak - od śliczny ‘piękny, uroczy, bardzo ładny’.

Ślicznik - od śliczny ‘piękny, uroczy, bardzo ładny’.

Śliczniuk - od śliczny ‘piękny, uroczy, bardzo ładny’.

Śliczny - 1528 od śliczny ‘piękny, uroczy, bardzo ładny’.

Ślidziewski - od nazwy miejscowej Śledziewo, dziś Śledzie (łomżyńskie, gmina Zambrów).

Ślifarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifiarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifierczyk - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifierski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifierz - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifiński - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Ślifirczyk - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifirski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifirz - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślifka - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliga - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Śligowski - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślima - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślimaczek - 1621 od ślimak; ślimaczek.

Ślimaczyk - 1614 od ślimak; ślimaczek.

Ślimak - 1408 od ślimak.

Ślimakowicz - 1588 od ślimak.

Ślimakowski - od ślimak.

Ślimas - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślimborski - od nazwy miejscowej Szlembark (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Ślimiński - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślimko - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślimkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślimok (Śl) - od ślimak.

Ślin - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślina - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Śliniak - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Śliniński - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślinka - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślinkiewicz - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślinko - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślintula - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’; od ślinta ‘ten, co się ślini’.

Śliński - od ślina ‘wydzielina gruczołów ślinowych’.

Ślip - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipa - 1492 od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipaczek - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipaczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipańczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipcewicz - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipczak - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipczenko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipczynko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipczyński - od nazwy miejscowej Ślipcze (zamojskie, gmina Hrubieszów).

Ślipecki - od nazwy miejscowej Ślipcze (zamojskie, gmina Hrubieszów).

Ślipek - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipenczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipenko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipeńczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipeńki - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipeńko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Śliperacki - od niemieckiej nazwy osobowej Schlipper, ta od dolnoniemieckiego ślippen ‘ślizgać się, wyślizgiwać się’.

Śliperski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlipper, ta od dolnoniemieckiego ślippen ‘ślizgać się, wyślizgiwać się’.

Śliperski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlipper, ta od dolnoniemieckiego ślippen ‘ślizgać się, wyślizgiwać się’.

Ślipiec - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipienko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipieńczuk - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipierski - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipiko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipikowski - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipiński - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipka - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’; od ślipka ‘przylepka’.

Ślipko - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’; od ślipka ‘przylepka’.

Ślipkowski - od nazwy miejscowej Ślipki (Wileńszczyzna).

Śliporski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlipper, ta od dolnoniemieckiego ślippen ‘ślizgać się, wyślizgiwać się’.

Ślipota - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipski - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślipy - od podstawy ślip-, por. ślipieć, ślipać ‘wysilać wzrok’, ślipia, ślepia ‘oczy zwierzęcie, też ludzkie’, ślipek ‘okoń’.

Ślirz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślirzewski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślis - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślisarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślisarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślisarenko - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślisarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślisarz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śliser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślisiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślisinger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Ślisingier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Ślisiński - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliski - od śliski ‘mający gładką, wilgotną powierzchnię’.

Ślisko - od śliski ‘mający gładką, wilgotną powierzchnię’.

Śliskowski - od śliski ‘mający gładką, wilgotną powierzchnię’.

Ślisynger - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Ślisyngier - od niemieckiej nazwy osobowej Schlesinger określającej człowieka pochodzącego ze Śląska’.

Ślisz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliszczyk - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliszewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliszka - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliszkiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliszko - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliusarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śliw - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwa - 1482 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwacz - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwak - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwaka - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwakowski - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwaniuk - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwankiewicz - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwańczuk - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwańczyk - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwański - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwczak - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwczycz - 1464 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwczyk - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwczyński - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwecki - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwek - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliweński - 1699 od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwer - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwiacki - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwiak - 1766 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwian - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwiana - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwianka - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwiany - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwiarski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwic - 1417 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwicki - od nazwy miejscowej Śliwice (kilka wsi).

Śliwiczyński - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwiecki - od nazwy miejscowej Śliwice (kilka wsi).

Śliwiek - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwienko - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwieński - od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwierz - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwieski - od nazwy miejscowej Śliwice (kilka wsi).

Śliwik - od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwinko - od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwiński - 1641 od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwiok (Śl) - od nazwy miejscowej Śliwiny (kilka wsi), Śliwno (poznańskie, gmina Kuślin).

Śliwirski - od niemieckiej nazwy osobowej Schliwer, ta od nazw miejscowych Schleiw, Schlieveu.

Śliwiski - od nazwy miejscowej Śliwice (kilka wsi).

Śliwisz - 1385 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwka - 1373 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwkaniec - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwkiewicz - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwkin - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwko - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwkowicz - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’; od śliwka ‘owoc śliwy’.

Śliwkowski - 1565 od nazwy miejscowej Śliwkowo (włocławskie, gmina Nieszawa).

Śliwłok (Śl) - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwnicki - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwo - 1676 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwocki - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwok (Śl) - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwon - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoniak - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwonik - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoniok - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoniuk - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoń - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoński - od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwoski - od nazwy miejscowej Śliwowo (łomżyńskie, gmina Rutki).

Śliwosz - 1386 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliwowski - 1569 od nazwy miejscowej Śliwowo (łomżyńskie, gmina Rutki).

Śliwski - 1638 od nazwy miejscowej Śliwa (kilka wsi).

Śliwusz - 1436 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Śliz - 1569 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliza - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizak - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizakowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizanawski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizankiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizankowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizanowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizański - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślizarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślizarz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizawka - 1536 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’; od ślizawka ‘ślizgawka’.

Ślizawski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Ślizeń - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizewski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Ślizga - od gwarowego ślizgi ‘śliski’; od ślizga ‘ryba cierniopromienna’.

Ślizgi - od gwarowego ślizgi ‘śliski’.

Ślizgowski - od gwarowego ślizgi ‘śliski’.

Ślizień - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’; od ślizie ‘ryba brzana; ślimak’.

Ślizieński - od nazwy miejscowej Śliżyn (KrW).

Śliziewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliziewski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Ślizik - 1560 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizin - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliziński - od nazwy miejscowej Śliżyn (KrW).

Śliziuk - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizo - 1636 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizowski - 1636 od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Ślizuk - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślizyk - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliź - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliźniewicz - 1558 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliż - 1534 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliża - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżak - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżankiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżanowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżawski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Śliżewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżewski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Śliżka - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śliżowski - od nazwy miejscowej Śluzów (kaliskie, gmina Syców), lub od Ślizowo (Wileńszczyzna).

Śliżyński - od nazwy miejscowej Śliżyn (KrW).

Śloga - 1560 od gwarowego śloga, szloga ‘duży młot do ubijania gliny; poręba’.

Ślonski - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślonzak - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślonzok - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Śloński - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślopek - od staropolskiego szłapa ‘ochronne nakrycie głowy’ lub od szłapać, słapać ‘chodzić, deptać’.

Ślosarczuk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosarczyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosarenko - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślosarz - 1414 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosecki - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślosek - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Śloser - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śloska - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślosko - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślosorz (Śl) - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślosowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Śloszyński - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślot - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’; od gwarowego ślotać ‘zlatać’.

Ślotala - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’; od gwarowego ślotać ‘zlatać’.

Ślotała - od zlatać się, dawniej slatać się ‘zlatywać się, gromadzić się’; od gwarowego ślotać ‘zlatać’.

Ślozarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślozer - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślozko - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślozowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Śloźnik - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślożnik - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Ślósarczyk - 1618 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślósarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślósarkiewicz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślósarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślósarz - 1643 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślósorz (Śl) - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślózak - od niemieckiej nazwy osobowej Schloß, ta od Schloß ‘zamek’; od gwarowego szlos ‘zamek’.

Śluba - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubecki - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubik - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubiński - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubojański - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Śluborski - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubowicz - 1399 od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślubowski - od nazw miejscowych Ślubów, Ślubowo (kilak wsi).

Ślubski - od ślub ‘zawarcie związku małżeńskiego; przysięga’.

Ślufarczyk - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślufarnik - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślufarski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Ślufcik - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Ślufik - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Ślufiński - od szlifa, szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’.

Ślufirski - od szlifierz ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem, wyrównywaniem’.

Śluga - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślugacz - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślugaj - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślugajski - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślugej - od gwarowego śliga, śluga ‘rózga, nieproszony gość na weselu’.

Ślumkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślumowski - od niemieckiej nazwy osobowej Schlimm, ta od średnio-wysoko-niemieckiego slim ‘krzywy, odwrócony’, też od gwarowego szlim ‘płacz’, ślimać się, ślimaczyć ‘płakać, mazać się’.

Ślus - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusakiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusakowicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusałek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczak - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczewski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczuk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczy - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczyk - 1653 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarczyński - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarenka - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarenko - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusareńka - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarkiewicz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarski - 1798 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślusarz - 1691 od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusarzyk - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusaski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusewski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusiarski - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’; od przymiotnika ślusarski.

Ślusiewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluskowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusorz (Śl) - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślusowicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślusowski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślussarz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluszarz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’; od śluz ‘lepka, galaretowatasubstancja; wydzielina gruczołów’.

Śluza - 1425 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’; od śluza ‘urządzenie zaporowe dzielące dwa zbiorniki wodne o róznym poziomie’.

Śluzak - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluzalek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’

Śluzała - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluzałek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluzar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluzarek - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluzarz - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluzek - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluzewski - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluziewicz - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śluzor - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Śluzyński - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślużar - od ślusarz, ze staropolskiego ślusarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślużel - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Ślużel-Jancewicz - złożenia brak; Ślużel od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’; Jancewicz

Ślużyński - od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śmagacz - od smagać, z gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’, też od smaga ‘pragnienie’.

Śmagaj - od smagać, z gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’, też od smaga ‘pragnienie’.

Śmagasiewicz - od smagać, z gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’, też od smaga ‘pragnienie’.

Śmagielski - od smagać, z gwarowego szmagać ‘bić, chłostać’, też od smaga ‘pragnienie’.

Śmardz - 1767 od smardz, także smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Śmarski - od smardz, także smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Śmarż - od smardz, także smarz, smarszcz ‘grzyb jadalny’.

Śmechowicz - od śmiech.

Śmeja - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Śmejda - od dawnego szmajda, szmaja, szamania, sznajda ‘mańkut’.

Śmela - od śmiały ‘odważny’.

Śmelak - od śmiały ‘odważny’.

Śmentek - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucić się’, później smutek, smutny.

Śmentoch - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucić się’, później smutek, smutny.

Śmerczek - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmesz - od śmiech.

Śmeszek - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmetana - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmędra - od gwarowego śmędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Śmętek - od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić się ‘smucić się’, później smutek, smutny.

Śmiada - od śniady ‘mający ciemną cerę’; od gwarowego śmiady ‘śniady’.

Śmiadowski - od nazwy miejscowej Śniadowo (łomżyńskei, gmina Śniadowo, warszawskie, gmina Zakroczym).

Śmiady - od śniady ‘mający ciemną cerę’; od gwarowego śmiady ‘śniady’.

Śmialik - 1652 od śmiały ‘odważny’.

Śmiała - 1727 od śmiały ‘odważny’.

Śmiałacz - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałczyk - 1600 od śmiały ‘odważny’.

Śmiałecki - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałek - 1399 od śmiały ‘odważny’; od śmiałek ‘człowiek lekceważący niebiezpieczeństwa’.

Śmiałkiewicz - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałko - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałkowski - 1793 od śmiały ‘odważny’.

Śmiałkowski - 1793 od śmiały ‘odważny’.

Śmiałogórski - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałosz - od śmiały ‘odważny’.

Śmiałowicz - 1655 od śmiały ‘odważny’.

Śmiałowski - 1724 od śmiały ‘odważny’.

Śmiały - od śmiały ‘odważny’.

Śmiara - 1424 od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmiarkowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmiarowski - od nazwy miejscowej Śmiarowo (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Śmiaszek - od śmiech.

Śmiatacz - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiatała - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiatek - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiatkowski - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiatłowski - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiatowski - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiąder - od gwarowego śmędrać (się), szmędrać ‘łazić tam i z powrotem, kręcić się’.

Śmich - od śmiech.

Śmichalski - od śmiech.

Śmichel - od śmiech.

Śmichorski - od śmiech.

Śmichowicz - od śmiech.

Śmichowski - od śmiech.

Śmichur - od śmiech.

Śmichura - od śmiech.

Śmichurski - od śmiech.

Śmicielski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmiciński - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmiczek - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmiczkiewicz - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmiczkowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmić - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmić - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śmid - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmida - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidecki - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiderek - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiderski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidła - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidoda - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidrowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmidziński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiec - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmiech - 1437 od śmiech.

Śmiechalski - od śmiech.

Śmiechawski - od śmiech.

Śmiechewicz - od śmiech.

Śmiechocki - od śmiech.

Śmiechoła - od śmiech.

Śmiechoń - od śmiech.

Śmiechorski - od śmiech.

Śmiechowicz - od śmiech.

Śmiechowski - od nazw miejscowychŚmiechów, Śmiechowice (kilka wsi).

Śmiechowski - od śmiech.

Śmiechórski - od śmiech.

Śmiechun - od śmiech.

Śmiechura - od śmiech.

Śmiechurski - od śmiech.

Śmieciakowski - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmiecikowski - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmieciński - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmieciska - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmieciuch - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmieciuszewski - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmieć - od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmiedowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiedziewski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiedziński - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiedziuk - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiedzowicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiedzowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmiegalski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegasiewicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegelski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegiel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegielski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmieglewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiegocki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śmiegoń - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegucki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śmieguła - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmieguń - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiegusiewicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmieiński - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmieja - 1716 od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejak - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejan - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejanowski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejczak - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejczyk - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejek - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejewski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejka - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejko - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejkowski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiejowski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiekowicz - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiekowski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmiel - od śmiały ‘odważny’.

Śmiela - od śmiały ‘odważny’.

Śmielak - od śmiały ‘odważny’.

Śmielecki - od śmiały ‘odważny’.

Śmielewicz - od śmiały ‘odważny’.

Śmielewski - od nazwy miejscowej Śmiełów (kaliskie, gmina Żerków).

Śmieliński - od nazwy miejscowej Śmielin (bydgoskie, gmina Sadki).

Śmielkiewicz - od śmiały ‘odważny’.

Śmielowski - od nazwy miejscowej Śmiełów (kaliskie, gmina Żerków).

Śmielski - od nazwy miejscowej Śmieły (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).

Śmieluk - od śmiały ‘odważny’.

Śmieł - 1786 od śmiały ‘odważny’.

Śmieła - 1666-67 od śmiały ‘odważny’.

Śmiełek - od śmiały ‘odważny’.

Śmiełka - 1787 od śmiały ‘odważny’.

Śmiełkow - od śmiały ‘odważny’.

Śmiełkowski - od śmiały ‘odważny’.

Śmiełowski - od nazwy miejscowej Śmiełów (kaliskie, gmina Żerków).

Śmiera - 1424 (Maz) od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierak - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierański - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierchalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierciak - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierciew - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierciński - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierciok - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierczewski - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierczyński - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierdziński - od nazwy miejscowej Śmierdzin (KrW).

Śmierek - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmiergal - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Śmiergała - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Śmiergiel - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’; od gwarowego śmiergiel ‘okrągły kamień do ostrzenia narzędzi z korbką’.

Śmierguła - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Śmierła - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierna - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmierniak - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmiernik - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmiernow - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmiernowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmierny - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’ lub od staropolskiego przymiotnika śmierny ‘cierpliwy, cichy’.

Śmierski - od nazwy miejscowej Śmiary (siedleckie, gmina Wiśniew).

Śmierszalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierszała - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierszchalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierszchała - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmiertek - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmiertelna - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmiertelny - od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmiertka - 1428 od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmierz - 1563 od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierzalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierzchalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierzchała - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierzchwalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmierzyc - 1488 od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierzyk - 1424 od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmierzyński - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmieskol (Śl) - od dawnego zmieszkać ‘opóźnić, zmitrężyć’.

Śmiesz - 1558 od śmiech.

Śmieszak - 1489 od śmiech.

Śmieszalski - od śmiech.

Śmieszała - 1770 od śmiech.

Śmieszała - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmieszchalski - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmieszchała - od zmierzchać się ‘ściemniać się’, zmierzch.

Śmieszek - 1444 od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszewski - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszka - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkał - 1770 od dawnego zmieszkać ‘opóźnić, zmitrężyć’.

Śmieszkiewicz - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszko - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkol - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkol (Śl) - od dawnego zmieszkać ‘opóźnić, zmitrężyć’.

Śmieszkoł - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkoł (Śl) - od dawnego zmieszkać ‘opóźnić, zmitrężyć’.

Śmieszkot - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkow - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkowicz - 1595 od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkowski - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszkół - od śmiech; od śmieszek ‘człowiek skłonny do śmiechu’.

Śmieszna - od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’.

Śmieszniak - od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’.

Śmieszny - 1494 od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’.

Śmieszol (Śl) - od śmiech.

Śmieszoł (Śl) - od śmiech.

Śmieśniak - od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’.

Śmieśniewicz - od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’.

Śmietacz - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietak - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietaka - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietalik - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietalski - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietała - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietało - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietan - 1405 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietana - 1391 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanczycz - 1491 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanek - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietaniak - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanik - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanin - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietaniuk - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanka - 1416 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmietankin (Śl) - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmietanko - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmietankow - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmietankowski - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmietannik - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietanowski - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietański - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietawa (Śl) - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietjuch - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietka - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietko - 1494 od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietkowska - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietochowski - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmietoński - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmietura - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmięch - od śmiech.

Śmięchowski - od śmiech.

Śmiga - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigacz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigaj - 1470 od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigalski - 1738 od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigalszczak - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigała - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiganowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigarski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigaruk - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigas - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigasiewicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigasz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigaszewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigaś - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigawski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigay - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigecki - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigel - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigelski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiger - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigera - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigerski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigiel - 1428 od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigiel ‘kij w drabinie’.

Śmigiela - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielak - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielka - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielny - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielok (Śl) - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigielski - 1451 od nazwy miasta Śmigiel (leszczyńskie).

Śmigielski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigieł - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigieła - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigier - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigiera - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigiero - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigierski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigierzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schmiger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego smegen ‘wyginać, spajać’.

Śmigiewicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigiewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigla - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiglak - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiglarski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigla-Żywocki - złożenia brak; Śmigla od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’; Żywocki od żywy.

Śmiglewicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiglewski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiglicki - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmiglin - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigła - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigłek - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigłowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigły - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’; od śmigły ‘smukły, prędki, zwinny’.

Śmigocki - od nazwy miejscowej Śniegocin (płockie, gmina Radzanowo).

Śmigoda - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigoń - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigoński - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigoradzki - od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Śmigowski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigrocki - od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Śmigrodzki - od nazwy miejscowej Żmigród (krośnieńskie, gmina Nowy Żmigród).

Śmigucki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śmigula - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigulec - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigulski - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmiguła - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmigurowicz - od śmigać ‘machać; pędzić; rzucać’.

Śmija - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmijski - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śmikałła - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmikiel - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmikowski - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmil - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmilecki - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmilewicz - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmilgień - od litewskiej nazwy osobowej Smilginis.

Śmilgiewicz - od litewskiej nazwy osobowej Smilginis.

Śmilgin - od litewskiej nazwy osobowej Smilginis.

Śmilgiń - 1753 od litewskiej nazwy osobowej Smilginis.

Śmilowski - od nazwy miejscowej Smiłowo (poznańskie, gmina Szamotuły), Smiłów (radomskie, gmina Jastrząb).

Śmiłek - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmiłkowski - od nazwy miejscowej Smiłowo (poznańskie, gmina Szamotuły), Smiłów (radomskie, gmina Jastrząb).

Śmiłowicz - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmiłowski - od nazwy miejscowej Smiłowo (poznańskie, gmina Szamotuły), Smiłów (radomskie, gmina Jastrząb).

Śmioch - od śmiech.

Śmioszek - od śmiech.

Śmiotacz - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiotała - od staropolskiego śmiatać, śmietać ‘zmiotać’.

Śmiotana - 1498 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmiotanczycz - 1444 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmiotanczyn - 1473 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmiotanic - 1415 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’.

Śmiotank - 1406 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmiotanka - 1442 od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmiotanko - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmirć - 1797 od gwarowego śmertka ‘człowiek mizerny, blady’, śmierć.

Śmirkowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmirnow - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Śmirnowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmirnowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Smirnow, ta od smirna ‘mirra; wieniec mirtowy’.

Śmirowska - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmirski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmirzewski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać,tłumić’.

Śmirzyński - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śmisek - od śmiech.

Śmisz - od śmiech.

Śmiszek - 1572 od śmiech.

Śmiszkiewicz - od śmiech.

Śmiszko - od śmiech.

Śmiszyński - od śmiech

Śmiśniewicz - od śmiech; od śmieszny ‘wywołujący śmiecj, cudaczny’; od śmiszny ‘śmieszny’

Śmit - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitana - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmitański - od śmietana ‘tłusta substancja zbierająca się na powierzchni mleka’; od śmietanka.

Śmitek - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitka - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitkiewicz - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitko - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitkowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmitowski - od niemieckiego Schmied ‘kowal’, od niemieckich nazw osobowych Schmied, Schmid(t).

Śmoczek - od smok ‘mityczny potwór skrzydlaty z ogonem węża’, przenośnie ‘olbrzym’, w pochodnych też os staropolskiego smoczyć ‘zmoczyć’.

Śmoczyński - od nazwy miejscowej Smoczyn (powiat słupecki, Wlkp).

Śmoleń - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drewna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą; palić’.

Śmołoński - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drewna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą; palić’.

Śmuda - od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.

Śmukler - od gwarowego szmuklerz ‘rzemieślnik wyrabiający pasmanterię, pasamonik’.

Śmuniewski - od nazwy miejscowej Smuniew (siedleckie, gmina Repki).

Śmura - od gwarowego smura, smur ‘mgła’.

Śmuś - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Śmuśkiewicz - od dawnego smusz ‘skóra zdarta z węgorza; kawał płótna’.

Śmużyński - od nazwy miejscowej Smoryń (zamojskie, gmina Frampol).

Śmyczek - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmykiewicz - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmykuła - od smyk, ze staropolskiego ‘grajek’, smykać.

Śmyl - od imienia złożonego Smil, to od S + mil, miły.

Śmyrgała - od smargać, smyrgać, smyrgać, smyrkać, szmergać ‘ciskać, rzucać z rozmachem; skoczyć szybko’.

Śnaglewski - od nagły ‘szybki, porywczy’.

Śnajdar - od niemieckiego apelatywu Schneider, ze średnio-wysoko-niemieckiego snider ‘krawiec’ i od nazwy osobowej Schneider.

Śniach - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniada - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadach - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadaj - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniadalski - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniadała - 1799 od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniadanko - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’; od śniadanko.

Śniadawa - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadecki - 1603 od nazwy miejscowej Śniadka (kieleckie, gmina Bodzentyn).

Śniadek - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadel - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadewicz - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadj - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadka - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadko - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadkowski - od nazwy miejscowej Śniadków (siedleckie, gmina Sobienie-Jeziory; radomskie, gmina Orońsko).

Śniadoch - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadower - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadowicz - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadowski - od nazwy miejscowej Śniadowo (łomżyńskei, gmina Śniadowo, warszawskie, gmina Zakroczym).

Śniadówka - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniaduła - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniady - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadych - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniadziński - od śniady ‘mający ciemną cerę’.

Śniak - od gwarowego śniak ‘grzyb siniak, podgrzybek’.

Śniałecki - od gwarowego śniak ‘grzyb siniak, podgrzybek’.

Śniarowski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’

Śniarski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śniat - 1466 od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatała - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatecki - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatek - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniateńczuk - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatkiewicz - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatkowski - od nazwy miejscowej Śniadowo (łomżyńskei, gmina Śniadowo, warszawskie, gmina Zakroczym).

Śniatłowski - od nazwy miejscowej Śniatowa (łódzkie, gmina Parzęczew).

Śniatowski - od nazwy miejscowej Śniatowa (łódzkie, gmina Parzęczew).

Śniaty - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatycki - od nazwy miejscowej Śniatycze (zamojskie, gmina Komorów-Osada).

Śniatynczuk - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatyniecki - od nazwy miejscowej Śniatynka (KrW).

Śniatyńczuk - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniatyński - od nazwy miejscowej Śniatyń (KrW).

Śniaz - od gwarowego snażyć ‘czyścić, chędożyć’.

Śnicarenko - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Śnicer - od snycerz, sznicer ‘rzemieślnik artysta rzeźbiący w drzewie’.

Śnich - od śmiech.

Śnichota - od śmiech.

Śnichotta - od śmiech.

Śnichowski - od śmiech.

Śnichór - od śmiech.

Śnichur - od śmiech.

Śniciński - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śnicki - 1733 od nazwy miejscowej Śnice (siedleckie, gmina Liw; gdańskie, gmina Stężyca).

Śnicz - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śniczek - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śniczewski - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śniczyński - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śnić - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śnida - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śnidach - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śnidecki - od nazwy miejscowej Śniadka (kieleckie, gmina Bodzentyn).

Śnidek - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniech - od śmiech lub od śnieg.

Śniechota - od śmiech.

Śniechowicz - od śmiech.

Śniechowski - od śmiech.

Śniechórski - od śmiech.

Śniecichowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniecicki - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieciekowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniecikowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieciński - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieciowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieckiowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniecuła - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieczewski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieć - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniećkowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieda - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniedecki - od nazwy miejscowej Śniadka (kieleckie, gmina Bodzentyn).

Śniedka - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniedko - od dawnego śniadać ‘jeść śniadanie’, od prasłowiańskiego sněda ‘jedzenie’, od śniedny ‘jadalny’.

Śniedziewski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniedziński - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniedziowski - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śniedź - od śnieć, śniedź ‘grzyb wywołujący chorobę zbóż’, też od śniedź ‘nalot na metalach, patyna’.

Śnieg - 1749 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegarewicz - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegaruk - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegiel - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegielski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegierow - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegirow - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegirowski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniego - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegoch - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegocka - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śniegocki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śniegola - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegolski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegoń - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegor - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegorski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegoski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegota - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegowicz - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegowski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniególski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegóła - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegór - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegóra - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegórowski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegórski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegucki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śniegula - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegulla - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegulski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieguła - 1469 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegur - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegurow - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegurowicz - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniegurski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniehota (Śl) - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieiński - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śnieja - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śniejaczak - od staropolskiego śmiejać się ‘ śmiać się’.

Śniejczak - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śniejka - 1446 od sen.

Śniela - od sen.

Śnielewski - od niemieckiej nazwy osobowej Schnell, ta z średnio-wysoko-niemieckiego snel ‘szybki; mocny, dzielny’.

Śnierzak - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzek - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzewski - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzko - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzy - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzyk - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnierzyński - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śnies - od śmiech.

Śniesuła - od śmiech.

Śnieszek - od śmiech.

Śnieszewski - od śmiech.

Śnieszko - od śmiech.

Śnieszkowicz - od śmiech.

Śnietański - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śnietka - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śnietko - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śnietliński - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śnietura - od dawnego śniat ‘pień krzewu, drzewa’.

Śniezek - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniezko - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieźnik - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnież - 1462 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżak - 1445 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżawski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżek - 1443 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżewski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżka - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżko - 1448 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżko-Błocki - złożenia brak; Śnieżko 1448 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’; Błocki 1393 od nazwy miejscowej Błocko (zielonogórskie, gmina Wolsztyn).

Śnieżkowic - 1499 od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżkowski - od nazwy miejscowej Śnieżkowice (kieleckie, gmina Waśniów).

Śnieżna - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżniak - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżnik - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżny - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżowski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżycki - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżyk - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżynka - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnieżyński - od nazwy miejscowej Śnieżna (KrW).

Śnigarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Śnigaruk - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Śniger - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Śnigier - od niemieckiej nazwy osobowej Schnigger, ta od średnio-wysoko-niemieckiego snigge, wysokoniemieckiego Schnecke ‘ślimak’.

Śnigocki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockie, gmina Radzanowo).

Śnigoń - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnigowski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnigór - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnigórski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnigucki - od nazwy miejscowej Śniegocin (plockioe, gmina Radzanowo).

Śnigulski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniguła - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śnik - od sen; od gwarowego śnik ‘marzenie senne’.

Śnilek - od sen.

Śnilewicz - od sen.

Śnilik - od sen.

Śnilkowski - od sen.

Śnilski - od sen.

Śniła - od sen.

Śniłko - od sen.

Śniło - od sen.

Śnioch - od sen.

Śnirzyński - od nazwy miejscowej Śnieżna (KrW).

Śnit - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnita - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitała - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitczuk - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitek - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitka - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitkiewicz - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitko - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitkowski - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitoński - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnitowski - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnituła - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śnityński - od sznyt, sznit, śnit ‘wytworność, elegancja’, dawniej też ‘cięcie; odcięty płat’.

Śniwoja - od sen.

Śnizyński - od nazwy miejscowej Śnieżna (KrW).

Śniżek - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniżewski - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniżko - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śniżyński - od nazwy miejscowej Śnieżna (KrW).

Śniżyński - od śnieg ‘zimowy opad atmosferyczny’.

Śpaleniak - od spalić ‘poddać coś działaniu ognia, ciepła’, niektóre też od spać, (o)spały.

Śpałek - od spalić ‘poddać coś działaniu ognia, ciepła’, niektóre też od spać, (o)spały.

Śpewaczek - 1763 od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpętany - od spętany, spętać.

Śpiaczka - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’; od śpiączka ‘chorobliwy stan głębokiego snu; potrzeba snu, senność’.

Śpiak - od gwarowego śpiak ‘śpioch’.

Śpiał - od gwarowego śpiały ‘dojrzały’, śpiać ‘pospieszać; być wolnym’.

Śpiała - od gwarowego śpiały ‘dojrzały’, śpiać ‘pospieszać; być wolnym’.

Śpiałek - od gwarowego śpiały ‘dojrzały’, śpiać ‘pospieszać; być wolnym’.

Śpiączka - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’; od śpiączka ‘chorobliwy stan głębokiego snu; potrzeba snu, senność’.

Śpiąk - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’; od śpiączka ‘chorobliwy stan głębokiego snu; potrzeba snu, senność’.

Śpiąkowski - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’; od śpiączka ‘chorobliwy stan głębokiego snu; potrzeba snu, senność’.

Śpibida - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’.

Śpic - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpica - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpich - od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Śpicha - od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Śpichal - od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Śpichalski - od gwarowego śpich, szpich ‘stromy brzeg’.

Śpiczak - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpiczka - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpiczko - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpiczonek - od szpic, szpica, ze staropolskiego stpica ‘ostre zakończenie czegoś; pies pokojowy’.

Śpiec - od dawnego spiek ‘upał’, od staropolskiego spiec ‘upiec’.

Śpiech - 1596 od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Śpiecha - 1524 od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Śpiechała - od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Śpiechowicz - od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Śpieczyński - od dawnego spiek ‘upał’, od staropolskiego spiec ‘upiec’.

Śpieć - od dawnego spiek ‘upał’, od staropolskiego spiec ‘upiec’.

Śpieg - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje’.

Śpiegarski - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje’.

Śpiegel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Śpiegiel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Śpiegiewicz - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje’.

Śpiegowski - od szpieg, dawniej śpieg ‘agent tajnej policji; ten, co szpieguje’.

Śpielak - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Śpienek - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Śpienok (Śl) - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Śpiesz - od pośpiech, śpieszyć się, śpiech ‘pośpiech’.

Śpieszny - 1553 od śpieszny ‘szybki’.

Śpieszyński - od nazwy miejscowej Spieszyn (białostockie, gmina Brańsk).

Śpiewa - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewaczak - 1683 od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewaczyk - 1687 od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewak - 1442 od śpiew, z gwarowego też śpiewa; od śpiewak.

Śpiewakiewicz - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewakowski - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewan - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewanek - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewankiewicz - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewanowski - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewek - od śpiew, z gwarowego też śpiewa; od śpiewek ‘śpiewka’.

Śpiewiński - od śpiew, z gwarowego też śpiewa; od śpiewek ‘śpiewka’.

Śpiewka - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiewla - od śpiew, z gwarowego też śpiewa; od śpiewliwy ‘śpiewny’.

Śpiewok (Śl) - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpieżak - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpięczka - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’; od śpiączka ‘chorobliwy stan głębokiego snu; potrzeba snu, senność’.

Śpigiel - od gwarowego szpigiel ‘lustro’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Spiegel, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spiegel ‘zwierciadło, wzór’.

Śpigiez - 1428 od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’.

Śpik - 1638 od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, w staropolszczyźnie szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’; od śpik ‘skroń’.

Śpikowicz - 1512 od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, w staropolszczyźnie szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’; od śpik ‘skroń’.

Śpikowski - 1765 od szpik ‘substancja wypełniająca przestrzenie w kościach’, w staropolszczyźnie szpik, śpik ‘mózg koci używany jako środek nasenny’; od śpik ‘skroń’.

Śpila - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Śpiler - od niemieckiej nazwy osobowej Spiller, ta od średnio-wysoko-niemieckiego sille ‘wrzeciono; wałek’, lub od Spieller, od średnio-wysoko-niemieckiego spilaere ‘grajek’.

Śpilkowski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Śpilski - od szpila, w staropolszczyźnie ‘przedmiot drwin’, szpilka, też od niemieckiej nazwy osobowej Spille.

Śpindel - od gwarowego szpind ‘szafa’.

Śpioch - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’.

Śpiołek - od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’.

Śpionek - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Śpiong - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Śpionkowski - od spinać, od dawnego spina ‘sprzączka; kręgosłup’.

Śpiorek - od spierać ‘przeć; spychać’, też od wspierać, wesprzeć.

Śpirek - od spierać ‘przeć; spychać’, też od wspierać, wesprzeć.

Śpirka - od spierać ‘przeć; spychać’, też od wspierać, wesprzeć.

Śpiryba - 1497 od śpioch ‘człowiek lubiący spać; zając’.

Śpirydowicz - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Śpirzewski - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpisak - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ułożyć tekst’; też spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca, dzida’.

Śpisz - od spisać dawniej ‘zaciągnąć do wojska’, też ‘sporządzić spis; ułożyć tekst’; też spis ‘rejestr, wykaz’, spisa ‘dawna broń kłująca, dzida’.

Śpitalniak - od szpital ‘zaklad leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Śpitalnik - od szpital ‘zaklad leczniczy’, dawniej też ‘przytułek’.

Śpiwak - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiwok (Śl) - od śpiew, z gwarowego też śpiewa.

Śpiza - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpiża - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpiżak - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpiżewski - od spiż ‘stop miedzi, cyny i cynku z domieszką ołowiu; przedmiot odlany ze spiżu, np. dzwon lub działo’.

Śpringer - od niemieckich nazw osobowych na Spring-.

Śpruta - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Śprutta - od gwarowego szprut ‘ocet’.

Śprycha - od szprycha, dawniej też szprych ‘pręt łączący piastę koła z jego obwodem’.

Śpuś - od spuszeć ‘spleśnieć, zatęchnąć’.

Śpyt - od imion złożonych typu Spycisław, Spycimir.

Śram - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śrama - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śramek - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śramiak - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śramkiewicz - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śramkowski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śramski - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śreberski - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Śrebniak - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Śrebnicki - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Śrebrniak - od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Średa - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Średecki - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Średniak - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Średniala - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Średniarz - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Średniawa - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Średniawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Średnica - od nazwy miejscowej Średnica (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja).

Średnicki - 1528 od nazwy miejscowej Średnica (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja).

Średniewski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Średniowski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Średziński - 1640 od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Średzki - od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Średzyński - od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Śrek - od niemieckiej nazwy osobowej Schreck, ta od średnio-wysoko-niemieckiego schrëcke ‘strach’.

Śrem - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śrema - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śremba - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrembowata - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrembowaty - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrembowski - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrembski - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śremski - od nazwy miasta Śrem (poznańskie).

Śreniawa - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śreniawa-Pisarski - złożenia brak; Śreniawa od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa; Pisarski 1391 od pisać; od przymiotnika pisarski lub od nazwy miejscowej Pisary (krakowskie, gmina Zabierzów).

Śreniawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śreniowski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śręba - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrębowata - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śrębowaty - od zrąbać, zrębić ‘ściąć; poranić kogoś bronią sieczną’.

Śroczyński - może od nazwy miejscowej Sroczyn (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Środa - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środarczyk - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środawa - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środecki - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środek - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środka - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środkowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środon - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środoń - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’ lub od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Środula - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środulski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Środziński - od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Środziński - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrogi - od srogi ‘groźny, okrutny; ogromny’.

Śroka - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Śrokosz - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’; od srokosz ‘gatunek ptaka’.

Śrokowski - od sroka ‘ptak z rodziny krukowatych’.

Śroma - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śromek - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śromicki - od szrama, ze staropolskiego szram ‘blizna, znamię’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Schram(m).

Śron - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Śronek - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Śroniak - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Śronkowski - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Śroń - od szron, ze staropolskiego śron ‘osad lodowy’.

Śropa - od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Śropiński - od staropolskiego szropa ‘zgrzebło’.

Śroslak - od zrost ‘zrośnięcie się’, zróść.

Śroślak - od zrost ‘zrośnięcie się’, zróść.

Śrot - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrotarz - 1520 od śrotarz ‘ten, kto śrutuje’.

Śrotmistrz - 1609 od staropolskiego szrotmistrz ‘mincarz’.

Śróbka - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śród - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śróda - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródecki - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródka - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródkowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródoń - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śródziński - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrót - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrótka - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrótka - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrótkowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrótkowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrótowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrótowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śróttek - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrótwa - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śruba - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubarczyk - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubarek - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubarski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubarz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubas - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubka - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubko - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubkowski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubo - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śruborek - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śruborz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubowicz - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubowski - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrubski - 1590 od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śruda - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrudak - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrudecki - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrudka - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrudkowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrudzowski - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrut - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrutek - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrutka - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrutkowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrutowski - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrutwa - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śryda - od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrytwa - od śrut, także śrót, srut ‘naboje do broni myśliwskiej’, śruta, ze staropolskiego szrota ‘grube części ziarna pozostałe po pierwszym przemiale; prażone makuchy’.

Śrzebro - 1390 od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Śrzebrzany - 1452 od srebro, ze staropolskiego śrzebro ‘metal szlachetny’.

Śrzed - 1228 od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrzednicki - od nazwy miejscowej Średnica (łomżyńskie, gmina Szepietowo-Stacja).

Śrzedzieński - 1492 od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Śrzedziński - 1676 od nazwy miejscowej Śrędziny (tarnowskie, gmina Skrzyszów; białostockie, gmina Suraż), Średnia (kilka miejscowości).

Śrzedzki - 1430 od nazwy miejscowej Środa (kilka miejscowości).

Śrzemski - 1389 od nazwy miasta Śrem (poznańskie).

Śrzeniawa - 1402 od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śrzeniawski - od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śrzoda - 1453 od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrzodka - 1489 od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.

Śrzymski - 1432 od nazwy miasta Śrem (poznańskie).

Śrzyniawa - 1433 od nazwy miejscowej Śreniawa, dawniej Śrzeniawa (krakowskie, gmina Gołcza), ta od nazwy rzeki Szreniawa; też od nazwy herbu Szreniawa.

Śtuka - od stukać ‘’uderzać głośno, pukać’.

Śtukan - od stukać ‘’uderzać głośno, pukać’.

Śtyka - od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Śtykan - od stykać ‘powodować zwarcie, zetknięcie’, styk ze staropolskiego ‘narzędzie do zgarniania ziemi z pługa; istyk; kozica’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Stick.

Śtypuła - od szypuła ‘pałeczka do grania na bębnie’.

Śtysior - od gwarowego stysić ‘nalegać na kogoś, aby szedł’.

Śtyś - od gwarowego stysić ‘nalegać na kogoś, aby szedł’.

Śtyśko - od gwarowego stysić ‘nalegać na kogoś, aby szedł’.

Śwacha - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Śwachta - od staropolskiego swach ‘szwagier; drużba weselny’.

Śwaciak - od swat ‘pośrednik przy zawarciu związku małżeńskiego; starosta weselny’.

Śwaciński - od swat ‘pośrednik przy zawarciu związku małżeńskiego; starosta weselny’.

Śwadźba - od staropolskiego swadźba ‘ślub, wesele’.

Śwagrzyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Śwagrzyk - od szwagier ‘mąż siostry; brat żony lub męża’.

Śwarbuła - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Śwat - od swat ‘pośrednik przy zawarciu związku małżeńskiego; starosta weselny’.

Śwatek - od swat ‘pośrednik przy zawarciu związku małżeńskiego; starosta weselny’.

Śwebocki - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Śweboda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Śwebodziński - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Śwercz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwerczek - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwerczuk - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwerczyński - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwerkot - od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’; od świegot ‘świergot’.

Świaboda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świacha - od gwarowego świachać ‘uderzać, śmigać’.

Świachała - od gwarowego świachać ‘uderzać, śmigać’.

Świacik - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świacki - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świacko - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świacko-Świackiewicz - złożenia brak; Świacko od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’; Świackiewicz od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świaczna - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świaczny - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świaczyński - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świać - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’.

Świad - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadek - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’; od świadek.

Świader - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świadkiewicz - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadkowicz - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadkowski - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadniak - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadowski - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadro - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świadrowski - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świadysz - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świadzki - od staropolskiego świadać ‘przedstawiać w sądzie świadectwo’.

Świałek - od gwarowego swal, swał ‘zwał; na schwał’.

Świałkowski - od gwarowego swal, swał ‘zwał; na schwał’.

Świałoszek - od gwarowego swal, swał ‘zwał; na schwał’.

Świaniarski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świaniarski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świargiel - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świarkosz - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świarowski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świarzyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świastak - od świastać ‘qwywijac batem’, od świastki ‘smagły, gibki’.

Świastyn - od świastać ‘qwywijac batem’, od świastki ‘smagły, gibki’.

Świaszcz - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świaszczyk - od świastać ‘qwywijac batem’, od świastki ‘smagły, gibki’.

Świat - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świata - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światakowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światalski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światała - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światałowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światały - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światański - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światas - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świataszczyk - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światczak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światczyński - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światecki - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światek - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światełko - od światło, światełko.

Światełko-Nachtlicht - złożenia brak; Światełko od światło, światełko; Nachtlicht od niemieckiej nazwy osobowej Nachtigal, ta od średnio-wysoko-niemieckiego nachtegal(e) ‘słowik’.

Światka - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkiewicz - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światko - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkoch - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkon - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkowiak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkowicz - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światkowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światlak - od światło.

Światlik - od światło.

Światła - od światło.

Światło - od światło.

Światłoch - od światło.

Światłon - od światło.

Światłoń - od światło.

Światłoski - od światło.

Światłow - od światło.

Światłowicz - 1620 od światło.

Światłowski - od światło.

Światłów - od światło.

Światły - 1470-80 od światło; światły ‘mądry, uczony; widny’.

Światna - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światnicki - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światocha - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światocho - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światogór - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światoniak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Światoniewski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Światoniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Światoński - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światopełek - od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku.

Światopełk - od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku.

Światopełk-Mirski - złożenia brak; Światopełk od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku; Mirski 1398 od nazwy miejscowej Mirzyn, dziś Mierzyn (piotrkowskie, gmina Rozprza).

Światopełk-Zawadzki - złożenia brak; Światopełk od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku; Zawadzki 1382 od zawada ‘przeszkoda’, dawniej też ‘kora; skaza’ lub od nazwy miejscowej Zawada (liczne).

Światopołk - od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku.

Światoszczyk - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światoszek - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowa - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowiak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowicz - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowiec - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światowy - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światulewicz - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Światy - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Światyło - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Światyński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świazdek - od związek, związać.

Świazek - od związek, związać.

Świażdek - od związek, związać.

Świąc - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąch - 1537 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świąciak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świącicki - od nazw miejscowych typu Święcice, Święcica, Święciec.

Świącik - 1722 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świącik - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świąciński - 1397 od nazwy miejscowej Święcienin (łomżyńskie, gmina Radziłów), Świączyń (poznańskie, gmina Książ Wielkopolski).

Świącki - od nazw miejscowych typu Święte, Święciny.

Świąckiewicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świączak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świączek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świączkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świączny - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąć - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świądczak - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świądek - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świąder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świąderski - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świądkiewicz - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świądkowski - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świądor - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świądro - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świądrowski - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świąntek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąntkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąs - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąt - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątalski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątała - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątaniowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątański - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątaszczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątaszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątczyński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątecki - 1631 od nazw miejscowej Świątki (kilka wsi).

Świątecki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątek - 1634 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątek-Brzeziński - złożenia brak; Świątek 1634 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty; Brzeziński od brzoza ‘gatunek drzewa’; może być odmiejscowe.

Świątek-Chudzio - złożenia brak; Świątek 1634 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty; Chudzio od chudy.

Świątek-Orski - złożenia brak; Świątek 1634 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty; Orski od orać, od prasłowiańskiego oriti ‘burzyć, niszczyć’, od staropolskiego oborzyć ‘zburzyc, zniszczyć’.

Świątelski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątkiewicz - 1776 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątko - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątkoński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątkowiak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątkowicz - 1778 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątkowski - 1399 od nazw miejscowych Świątkowo, Świątkowice (kilka wsi).

Świątkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątniak - od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świątnicki - 1476 od nazwy miejscowej Świątniki (kilka wsi).

Świątniczak - 1727 od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świątnik - 1369 od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świątniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świątnowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świątochowski - od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świątocki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątoniewski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świątoniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świątonowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świątoń - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątoński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątoszczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątoszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątowicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świąty - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątyń - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świątyński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świązdek - od związek, związać.

Świązkowski - od związek, związać.

Świąż - od związek, związać.

Świążek - od związek, związać.

Świb - od staropolskiego świbica, świbka ‘podpuszczka, środek powodujący szybkie kwaszenie się mleka’.

Świba - od staropolskiego świbica, świbka ‘podpuszczka, środek powodujący szybkie kwaszenie się mleka’.

Świbocki - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świboda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świbodziński - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świbodzki - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świbowicz - od staropolskiego świbica, świbka ‘podpuszczka, środek powodujący szybkie kwaszenie się mleka’.

Świbur - może od staropolskiego świbica, świbka ‘podpuszczka, środek powodujący szybkie kwaszenie się mleka’.

Świbut - może od staropolskiego świbica, świbka ‘podpuszczka, środek powodujący szybkie kwaszenie się mleka’.

Świc - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świca - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcarz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świch - od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świchocki - od nazwy miejscowej Świechocin (gorzowskie, gmina Pszczew).

Świchowski - od nazwy miejscowej Świechów (płockie, gmina Oporów).

Świchura - od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świciak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świciarz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcielski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcierowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świciewski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świciński - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcki - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcon - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świcza - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczek - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczeniak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczeniuk - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczerewski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczerowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczewski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczka - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczkowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczniak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczniewicz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świczyński - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świć - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świda - 1398 od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’; od świd ‘świdwa, dereń’.

Świdanowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdawa - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdba - 1406 od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdczak - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdczuk - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdecki - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdegoł - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdek - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdelski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Śwideń - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świder - 1376 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderczak - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderczuk - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderczyk - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderczyński - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderek - 1557 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’; od świderek.

Świderga - od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdergal - od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdergał - od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdergol (Ś) - od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdergoł (Śl) - od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świderk - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderka - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderke - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderki - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderko - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świderowski - od nazwy miejscowej Świder (część Otwocka, warszawskie), Świdry (częste).

Świderski - 1410 od nazwy miejscowej Świder (część Otwocka, warszawskie), Świdry (częste).

Świdka - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdkiewicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdko - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdkowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdler - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdlicha - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdlicki - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdlik - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdlikiewicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdliński - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdła - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdłowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdna - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdniak - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdnic - 1384 od nazwy miejscowej Świdniki (zamojskie, gmina Miączyn), Świdnica (miasto, wałbrzyskie).

Świdnicki - 1476 od nazwy miejscowej Świdniki (zamojskie, gmina Miączyn), Świdnica (miasto, wałbrzyskie).

Świdniczak - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdniewski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdnik - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdny - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdonowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdor - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdorski - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdra - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrak - 1415 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdral - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdreski - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdron - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdroń - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdroń-Słoboda - złożenia brak; Świdroń od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’; Słoboda 1662 od białoruskiego sloboda, od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świdros - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrow - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrowaty - 1614 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’; od świdrowaty ‘skręciny spiralnie; zezowaty’.

Świdrowicz - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrowski - 1478 od nazwy miejscowej Świdrów (siedleckie, gmina Dobre).

Świdrowski - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrów - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdruk - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdruń - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrych - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrydowicz - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrygalik - 1619 od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdrygał - 1518 od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdrygałka - 1494 od staropolskiego świdrygał ‘figlarz, trzpiot’.

Świdryk - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrzak - 1633 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrzyk - 1450 od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdrzyński - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdukiewicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdukowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdunowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdurka - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdurski - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świduszek - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdwa - 1291 od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdwic - 1427 od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdwiński - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’ lub od nazwy miasta Świdwin (koszalińskie); Świdwie (bydgoskie, gmina Sępólno Krajeńskie).

Świdynowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdyński - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdyrow - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdyrowicz - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świdzicki - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdzieński - 1447 od nazwy miejscowej Świdno (kieleckie, gmina Krasocin; radomskie, gmina Mogielnica).

Świdzik - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdzikiewicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdzikowski - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdziniewski - od nazwy miejscowej Świdno (kieleckie, gmina Krasocin; radomskie, gmina Mogielnica).

Świdzinowicz - od świdwa, także świdba, świd, z gwarowego świdła, świdzina ‘krzew z rodziny dereniowatych’.

Świdziński - od nazwy miejscowej Świdno (kieleckie, gmina Krasocin; radomskie, gmina Mogielnica).

Świebocki - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świeboda - 1386 od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świebodka - 1453 od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świebodziński - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świebodzki - od nazwy miejscowej Świebodzin (tarnowskie, gmina Bolesław, Pleśna), Świebodna (przemyskie, gmina Pruchnik).

Świeborowski - 1398 od nazwy miejscowej Świeborowice, dziś Sieborowice (krakowskie, gmina Michałowice).

Świeborz - 1390 od imienia złożonego Wszebor, notowanego od XII wieku. W średniowieczu formy oboczne: Wszabor, Szebor, Siebor, Świebor.

Świebuda - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świebutowicz - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Świec - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeca - 1484 od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecarz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świech - 1414 od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świechło - od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świechocki - od nazwy miejscowej Świechocin (gorzowskie, gmina Pszczew).

Świechowicz - 1454 od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świechowski - od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świechowski - od nazwy miejscowej Świechów (płockie, gmina Oporów).

Świeciak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świeciakowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecianowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świecichowski - od nazwy miejscowej Świecichowo (płockie, gmina Oporów).

Świecicki - od nazw miejscowych typu Święcice, Święcica, Święciec.

Świecielski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świeciewski - od nazwy miasta Świecie (bydgoskie), może też od gwarowego przymiotnika świecki ‘szewski’.

Świeciewski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świecik - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świecimski - od nazwy miejscowej Święcienin (łomżyńskie, gmina Radziłów), Świączyń (poznańskie, gmina Książ Wielkopolski).

Świeciński - od nazwy miejscowej Święcienin (łomżyńskie, gmina Radziłów), Świączyń (poznańskie, gmina Książ Wielkopolski).

Świeciński - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świeciochowski - od nazwy miejscowej Świecichowo (płockie, gmina Oporów).

Świecionek - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świecki - od nazwy miasta Świecie (bydgoskie), może też od gwarowego przymiotnika świecki ‘szewski’.

Świeckiewicz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecko - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecko-Świackiewicz - złożenia brak; od świeca, za staropolskiego też świca;

Świecoń - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecula - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecuła - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecz - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Świecz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczak - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczakowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczek - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczka - 1464 od świeca, za staropolskiego też świca; lub od świeczka.

Świeczkiewicz - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczko - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczkowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecznik - 1472 od świeca, za staropolskiego też świca; od świecznik ‘lichtarz’, ze staropolskiego ‘rzemieślnik wyrabiający świece’.

Świecznikow - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świecznikowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeczny - 1483 od świeca, za staropolskiego też świca; od staropolskiego świeczny ‘człowiek zapalający świece’.

Świeczyński - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świeć - od szewc, ze staropolskiego szwiec.

Świeć - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świećkowski - od świeca, za staropolskiego też świca.

Świed - od świedzieć ‘świadczyć’.

Świederek - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świederski - od świder ‘narzędzie do wiercenia otworów’.

Świedkowicz - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świedowski - od świedzieć ‘świadczyć’.

Świedrych - od gwarowego świdrzyk ‘krzywe dłuto’.

Świedrzak - od gwarowego świdrzyk ‘krzywe dłuto’.

Świedzikowski - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świedziński - od nazwy miejscowej Świdno (kieleckie, gmina Krasocin; radomskie, gmina Mogielnica).

Świeg - od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’.

Świegocki - od gwarowego świegoda ‘swoboda’ lub od nazwy miejscowej Świegocin (nowosądeckie, gmina Korzenna).

Świegoda - od gwarowego świegoda ‘swoboda’.

Świegodziński - od gwarowego świegoda ‘swoboda’.

Świegodzki - od gwarowego świegoda ‘swoboda’ lub od nazwy miejscowej Świegocin (nowosądeckie, gmina Korzenna).

Świegoń - od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’.

Świegoński - od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’.

Świegot - od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’; od świegot ‘świergot’.

Świegota - 1601 od gwarowego świegotać ‘ćwierkać’, świegonić się ‘brudzić się’; od świegot ‘świergot’.

Świeja - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Świejko - od niemieckich nazw osobowych na Schwei-, typu Schwein, Schweig.

Świejkowski - 1569 od nazwy miejscowej Szwejki (ciechanowskie, gmina Sońsk; siedleckie, gmina Sterdyń; skierniewickie, gmina Sadkowice) lub Świejkówka (KrW).

Świekatoń - od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekatowski - od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekatun - od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekatuń - od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekier - 1497 od staropolskiego świekier ‘teść’.

Świekot - 1392 od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekotka - 1387 od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’.

Świekrzyński - od staropolskiego świekier ‘teść’.

Świekto - od staropolskiego świekot ‘świergot’ człowiek wielomówny, papla’; od świektać ‘dużo mówić’.

Świela - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwiele, Schwill, te z średnio-wysoko-niemieckiego swëlle ‘nagniotek, opuchlina’; od świela ‘podkład’.

Świelak - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwiele, Schwill, te z średnio-wysoko-niemieckiego swëlle ‘nagniotek, opuchlina’.

Świelicki - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwiele, Schwill, te z średnio-wysoko-niemieckiego swëlle ‘nagniotek, opuchlina’.

Świelkowski - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwiele, Schwill, te z średnio-wysoko-niemieckiego swëlle ‘nagniotek, opuchlina’.

Świeluch - od niemieckich nazw osobowych Schwelle, Schwiele, Schwill, te z średnio-wysoko-niemieckiego swëlle ‘nagniotek, opuchlina’.

Świenc - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świenchowicz - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świencicki - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świencik - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świenciński - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świencki - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świenczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świenczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świeniarski - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świeniewicz - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świenko - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świenktowski - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świenta - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentalski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentochowski - od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świentoń - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentoński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świentuchowski - od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świentulski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świenty - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świeńciński - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świeńczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świeńczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świeńćkowski - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Świeprawski - 1472 od nazwy miejscowej Siepraw krakowskie, gmina Siepraw).

Świeprowski - od nazwy miejscowej Siepraw krakowskie, gmina Siepraw).

Świer - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świera - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świerad - od imienia złożonego Świerad, notowanego od XIII wieku, które stanowiło przekształconą postać imienia Wszerad.

Świerak - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świerakowski - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świerat - od imienia złożonego Świerad, notowanego od XIII wieku, które stanowiło przekształconą postać imienia Wszerad

Świerba - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerbel - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerbiołek - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerbotowicz - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świerbut - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świerbutowicz - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świerbutowski - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świerc - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świercarz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerciak - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerciński - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świercok (Śl) - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świercz - 1434 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świercza - 1441 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczak - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczakiewicz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczakowski - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczański - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczawski - od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Świerczek - 1609 od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’; od dawnego świercz ‘świerszcz’.

Świerczeński - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczewski - 1490 od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Świerczkowicz - 1575 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczkowski - 1604 od nazwy miejscowej Świerczków, dawniej Świrczków (tarnowskie, gmina Tarnów).

Świercznik - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczok (Śl) - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczowicz - 1617 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczowski - 1497 od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Świerczuk - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczyk - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczyka - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczyn - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczyna, m. - 1651 od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’ lub od świerczyna ‘gałęzie świerku’.

Świerczyna, m. - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerczynka - 1698 od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’ lub od świerczyna ‘gałęzie świerku’.

Świerczyński - od nazwy miejscowej Świerczyn (włocławskie, gmina Topólka).

Świerczyzna - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerć - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerek - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerepa - od staropolskiego świerzepa, świerzopa ‘klacz żyjąca na swobodzie, nieoswojona’.

Świerepo - od staropolskiego świerzepa, świerzopa ‘klacz żyjąca na swobodzie, nieoswojona’.

Świerew - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świergacz - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergal - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergalski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergał - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergała - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergiel - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergocki - od nazwy miejscowej Świerkocin (toruńskie, gmina Grudziądz).

Świergodzki - od nazwy miejscowej Świerkocin (toruńskie, gmina Grudziądz).

Świergol - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergolecki - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergolik - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergolski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergoł - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergoła - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergoń - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergosz - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergoszcz - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergot - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergul - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świergulski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerguła - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerk - 1764 od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkacki - od nazwy miejscowej Świerkocin (toruńskie, gmina Grudziądz).

Świerkacz - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerkat - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerkatowski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerki - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkiel - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkiewicz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerklański - od nazwy miejscowej Świerkla (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Świerklik - od świetlić ‘ćwierkać’.

Świerklikowski - od świetlić ‘ćwierkać’.

Świerkliński - 1698 od nazwy miejscowej Świerkla (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Świerkłos - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerko - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkocki - od nazwy miejscowej Świerkocin (toruńskie, gmina Grudziądz).

Świerkocz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkoń - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkos - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkoski - od nazw miejscowych Świerkowo, Świerkowice.

Świerkosz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkot - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerkowicz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkowski - 1686 od nazw miejscowych Świerkowo, Świerkowice.

Świerkót - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerkta - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świerkula - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerkuła - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świerlik - 1636 od świetlić ‘ćwierkać’.

Świerlikowski - od świetlić ‘ćwierkać’.

Świerliński - od nazwy miejscowej Świerkla (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Świerniak - od gwarowego świrnąć lub od dawnego zwiernik, zwierniak ‘dozorca zwierząt w zwierzyńcu’; od gwarowego świernik ‘świerszcz’.

Świernik - od gwarowego świrnąć lub od dawnego zwiernik, zwierniak ‘dozorca zwierząt w zwierzyńcu’; od gwarowego świernik ‘świerszcz’.

Świerok - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świerosz - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świers - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerski - 1479 od nazw miejscowych Świr, Świrz (KrW), Świerże (kilka wsi).

Świersz - 1492 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świersz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świersza - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszcz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczak - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczakowski - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczek - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczewicz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczewski - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczko - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczków - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczyk - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczyn - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczyna - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszczyński - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszka - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerszko - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świerydziuk - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spyridon, ukraińskiego Spiridon, Spiryd. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich.

Świerydziukowski - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spyridon, ukraińskiego Spiridon, Spiryd. W Polsce notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich.

Świerz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerz - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.

Świerza - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzacz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzaczyński - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzak - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzanowski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzański - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzawski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świerzawski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzb - 1463 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzba - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbicki - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbieński - 1569 od nazwy miejscowej Świerzbienie (białostockie, gmina Mońki).

Świerzbigęba - 1555 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbin - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbinka - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbinowicz - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbiński - od nazwy miejscowej Świerzbienie (białostockie, gmina Mońki).

Świerzbiołek - 1558 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbonowicz - 1471 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbowicz - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbowski - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świerzbutowski - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świerzczak - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerze - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzek - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzeński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świerzepa - 1402 od staropolskiego świerzepa, świerzopa ‘klacz żyjąca na swobodzie, nieoswojona’.

Świerzewicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzewski - 1580 od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świerzko - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzkowski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzowicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzowski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świerzowski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzy - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzycki - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzyk - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzyna - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerzyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świerż - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżak - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżański - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżeński - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżewski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świerżewski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżko - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżowicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżowski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świerżowski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerży - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świerżyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świes - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świesciak - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świesiulski - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świestowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świestowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świesz - 1401 od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszcz - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeszczak - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeszczakowski - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeszczorowski - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeszek - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszeń - 1377 od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszewski - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszkiewicz - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszko - 1335-42 od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszkowski - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszkowski - od nazwy miejscowej Świeszkowice, dziś Śnieżkowice (kieleckie, gmina Waśniów).

Świeszników - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeszulski - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeś - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świeściach - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeściak - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świeśczak - od staropolskiego świeść ‘siostra żony; krewna’.

Świet - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świeta - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetalski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetanko - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetanowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetański - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetczak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetek - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świeteńko - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetkosz - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetkowiak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetkowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świetla - 1425 od światło.

Świetlaga - od światło.

Świetlak - od światło.

Świetlewski - od światło.

Świetlicki - od światło.

Świetliczka - od światło.

Świetliczko - od światło.

Świetliczna - od światło.

Świetliczny - od światło.

Świetlik - 1369 od światło lub od świetlik ‘robaczek świętojański; oszklony otwór w dachu’.

Świetlikiewicz - od światło.

Świetlikowicz - 1457 od światło.

Świetlikowski - od światło lub od nazwy miejscowej Świetlikowo (gdańskie, gmina Tczew).

Świetlin - od światło.

Świetling - od światło.

Świetliński - od światło.

Świetliska - od światło.

Świetlokowski - od światło.

Świetluk - od światło.

Świetluński - od światło.

Świetłoń - od światło.

Świetłow - od światło.

Świetłowicz - od światło.

Świetnicki - od nazwy miejscowej Świątniki (kilka wsi).

Świetniewski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świetnik - od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świetny - od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świetochowski - od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świetojański - od nazwy miejscowej Świętojańsk (KrW) lub od nazwy osoby Świętego Jana.

Świeton - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetoniak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetoniewski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świetoniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świetoń - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetoński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetor - 1323 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetorecki - od nazwy miejscowej Świętorzecze (KrW).

Świetorzecki - od nazwy miejscowej Świętorzecze (KrW).

Świetosławski - od nazwy miejscowej Świętosław (włocławskie, gmina Włocławek).

Świetura - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetuszak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świety - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świetycki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty

Świeykowski - od nazwy miejscowej Szwejki (ciechanowskie, gmina Sońsk; siedleckie, gmina Sterdyń; skierniewickie, gmina Sadkowice) lub Świejkówka (KrW).

Śwież - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeża - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżaczyński - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżak - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżański - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżawski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świeżba - od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świeżbiński - od nazwy miejscowej Świerzbienie (białostockie, gmina Mońki).

Świeżek - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżewicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżewski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świeżkiewicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżko - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżowicz - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżowski - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeży - 1494 od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżyk - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżyna - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świeżyński - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Święc - 1283 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święca - XII w. od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcak - 1427 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcański - od nazwy miejscowej Święcany (krośnieńskie, gmina Skotyszyn), Święciany (Wileńszczyzna).

Święcek - 1166 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święch - 1375 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święcha - 1103 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święchno - 1219 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święcho - 1401 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święchowic - 1426 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święchowicz - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święchowięta - 1474 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święchowski - od nazwy miejscowej Święchowo (słupskie, gmina Czarna Dąbrówka).

Święciachowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciak - 1427 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcian - 1377 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciański - od nazwy miejscowej Święcany (krośnieńskie, gmina Skotyszyn), Święciany (Wileńszczyzna).

Święciaszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcic - 1320 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcica - 1788 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcich - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcichowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcicki - 1444 od nazw miejscowych typu Święcice, Święcica, Święciec.

Święciech - 1265 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciechowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciel - 1725 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcieński - 1400 od nazwy miejscowej Święcienin (łomżyńskie, gmina Radziłów), Świączyń (poznańskie, gmina Książ Wielkopolski).

Święciewo - 1436 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcik - 1396 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcikowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciło - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcimski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcina - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciński - 1397 od nazwy miejscowej Święcienin (łomżyńskie, gmina Radziłów), Świączyń (poznańskie, gmina Książ Wielkopolski).

Święcioch - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciochowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcionek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcioszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święciska - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcisława - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcka, m. - 1306 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcki - 1397 od nazw miejscowych typu Święte, Święciny.

Święcko - 1447 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święckowicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święckowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcler - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święco - 1278 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcon - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święconek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcoń - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcucki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święczak - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Święczek - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Święczka - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Święczkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święcznik - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święczyk - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Święć - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święćkowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świędrak - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świędrowski - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świędrych - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świędział - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świędziewski - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świędzik - 1610 od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’; od świądzik.

Świędzikowski - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Świędzioł - od świąd ‘swędzenie skóry’, od gwarowego świądek ‘świąd’, też od świątekk’, od gwarowego świądzieć ‘swędzieć’.

Święk - 1330 zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Świękała - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Świękowic - 1492 zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Świękowski - zapewne od imion złożonych na Świę-, typu Świętosław.

Święntek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święsz - 1373 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święszczak - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święszek - 1386 od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święszkowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Świeszkowice, dziś Śnieżkowice (kieleckie, gmina Waśniów).

Święś - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święściak - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święśkiewicz - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święśkowski - od imion złożonych na Świę-, typu Świętobor, Świętosław.

Święta, m. - 1418 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętach - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętak - 1369 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętakowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętal - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętalski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętała - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętałek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętanowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętański - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętaszczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętaszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętecki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętek - 1250 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętka, m. - 1317 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkiewicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętko - 1215 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkow - 1490 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkowiak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkowicz - 1375 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkowiec - 1642 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętkowski - 1588 od nazw miejscowych Świątkowo, Świątkowice (kilka wsi).

Świętkula - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętlak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętlicki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętlik - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętłoch - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętłowicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętniak - od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świętnicki - 1789 od nazwy miejscowej Świątniki (kilka wsi).

Świętniczak - 1721 od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świętnik - od staropolskiego świątnik ‘osoba zobowiązana do posług w kościele’.

Świętniowiec - 1642 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świętoch - 1265 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętocha - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętochłowski - od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świętochowicz - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętochowski - 1418 od nazwy miejscowej Świętochów (warszawskie, gmina Tarczyn), Świętochłowice, dawniej Świętochowice (miasto, katowickie).

Świętocki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętojański - od nazwy miejscowej Świętojańsk (KrW) lub od nazwy osoby Świętego Jana.

Świętok (Śl) - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętokowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święton - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętonia - 1265 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoniewski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świętoniowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świętonowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świętoń - 1265 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętopełk - od imienia złożonego Świętopełk, notowanego w Polsce od XII wieku.

Świętorecki - od nazwy miejscowej Świętorzecze (KrW).

Świętorzecki - od nazwy miejscowej Świętorzecze (KrW).

Świętosław - od imienia złożonego Świętosław, notowanego w Polsce od XII wieku.

Świętosława - od imienia złożonego Świętosław, notowanego w Polsce od XII wieku.

Świętosławczyk - 1646 od imienia złożonego Świętosław, notowanego w Polsce od XII wieku.

Świętosławski - 1496 od nazwy miejscowej Świętosław (włocławskie, gmina Włocławek).

Świętosz - 1204 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszawski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszczyk - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszewic - 1455 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszewski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszko - 1419 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętoszowic - 1455 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętota - 1446 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętowicz - 1428 od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętowiec - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętozielski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętrzak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętuch - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętuchowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętulski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętuła - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święty - XII wiek od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świętyniowski - od nazwy miejscowej Świętoniowa, dawniej Świątoniowa (przemyskie, gmina Przeworsk).

Świętyński - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Święż - od związek, związać.

Świężak - od związek, związać.

Świężek - od związek, związać.

Świg - 1482 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgiel - 1537 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgiń - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgliński - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgła - 1437 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’; też od świgły ‘zatyczki na osi wozu zabezpieczającego koło’.

Świgłek - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’; też od świgły ‘zatyczki na osi wozu zabezpieczającego koło’.

Świgło - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’; też od świgły ‘zatyczki na osi wozu zabezpieczającego koło’.

Świgno - 1423 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgo - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgocki - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgoda - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgoł - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgon - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgonia - 1488 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgoniak - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgoń - 1564 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgończyk - 1617 od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgońka, m. - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgoński - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgost - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgot - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgowski - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgóń - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgulski - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgun - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świguń - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świgut - od gwarowego świgać ‘rzucać, ciskać’.

Świja - od zwijacz ‘człowiek, który coś zwija’, zwijać ‘skręcać; likwidować’.

Świjek - od zwijacz ‘człowiek, który coś zwija’, zwijać ‘skręcać; likwidować’.

Świk - od świkać ‘skakać’.

Świkla - od świkać ‘skakać’.

Świkliński - od świkać ‘skakać’.

Świkowski - od świkać ‘skakać’.

Świkszcz - od litewskich nazw osobowych Švikšča, Švikštys.

Świkszczo - od litewskich nazw osobowych Švikšča, Švikštys.

Świkszta - od litewskich nazw osobowych Švikšča, Švikštys.

Świłpa - od litewskiej nazwy osobowej Švilpa.

Świnaga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnar - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnarew - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnarewicz - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnarski - 1393 od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świnarski - 1393 od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świncicki - od nazw miejscowych typu Święcice, Święcica, Święciec.

Świncow - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnczak - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnczuk - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnczyk - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnda - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-.

Świnder - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-.

Świndryk - od niemieckiej nazwy osobowej Schwind, ta od imion złożonych na Schwind-.

Świnerski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świnga - od niemieckiej nazwy osobowej Schwinge, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinge ‘przetak do zboża; klepaczka do lnu’.

Świnia - 1406 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnianoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniański - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniarczuk - od świnia ‘zwierzę hodowlane’; od świniarz, świnarz ‘pasterz świń’.

Świniarczyk - 1642 od świnia ‘zwierzę hodowlane’; od świniarz, świnarz ‘pasterz świń’.

Świniarek - od świnia ‘zwierzę hodowlane’; od świniarz, świnarz ‘pasterz świń’.

Świniarski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świniarz - od świnia ‘zwierzę hodowlane’; od świniarz, świnarz ‘pasterz świń’.

Świniaski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świniątko - 1420 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniątkowicz - 1441 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnicki - 1459 od nazw miejscowych typu Świnica, Świnice, Świnki, Świncz.

Świniec - 1494 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniecki - 1475 od nazw miejscowych typu Świnica, Świnice, Świnki, Świncz.

Świnierski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świnierski - od nazwy miejscowej Świniary, dawniej też Świnary (kilka wsi).

Świniewicz - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnin - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świninoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnioch - 1454 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnionoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnionóg - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniuch - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnka - 1404 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnko - 1431 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnkowski - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnoburko - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnonoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnowski - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnski - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świnta - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świnty - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świntychowski - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świnuch - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świń - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świńczak - 1705 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świńczuk - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świńczyc - 1417 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świńczyk - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świńka - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świński - od świnia ‘zwierzę hodowlane’; od przymiotnika świński.

Świobocki - od swoboda, nowsze; od staropolskiego świeboda, od gwarowego, kresowego słoboda ‘wolnośc; ulga’; od staropolskiego świeboda ‘’zwolnienie od czynszów; hojny pan’, też od nazwy herbu Świeboda.

Świoch - od imion złożonych typu Świerad, Świesław.

Świoder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świonc - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świonć - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świonder - od gwarowego świąder ‘świder; człowiek o kędzierzawych włosach’.

Świonionoga - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świontczak - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świontecki - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świontek - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świontek-Brzeziński - złożenia brak; Świontek od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty; Brzeziński od brzoza ‘gatunek drzewa’; może być odmiejscowe.

Świontkowski - od nazw miejscowych Świątkowo, Świątkowice (kilka wsi).

Świoń - od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świońć - od imion złożonych typu Świętobor, Świętosław lub od święty.

Świos - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świosek - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świostek - od gwarowego świost ‘główna belka pod sufitem’.

Świoszek - od imion złożonych na Świe-, typu Świerad.

Świotak - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świotek - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świotło - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świotło - od światło.

Świotoń - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świotowski - od świat ‘glob ziemski; otoczenie; ludzkość’, od staropolskiego ‘świtanie’; w pochodnych od świecić ‘stanowic źródło światła; oświetlać coś; błyszczeć się’.

Świr - od gwarowego świer, świr ‘świerk’.

Świrad - 1501 od imienia złożonego Świerad, notowanego od XIII wieku, które stanowiło przekształconą postać imienia Wszerad.

Świradowicz - 1497 od imienia złożonego Świerad, notowanego od XIII wieku, które stanowiło przekształconą postać imienia Wszerad.

Świrat - od imienia złożonego Świerad, notowanego od XIII wieku, które stanowiło przekształconą postać imienia Wszerad.

Świrbut - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świrbutowicz - od litewskiej nazwy osobowej Svirbutas.

Świrc - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwircicki - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwircik - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Śwircz - 1136 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczak - 1490 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczek - 1447 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczewski - 1493 od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Świrczkowicz - 1530 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczkowski - 1475 od nazwy miejscowej Świerczków, dawniej Świrczków (tarnowskie, gmina Tarnów).

Świrczok (Śl) - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczowic - 1448 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczowski - 1489 od nazw miejscowych Świerczów, Świerczewo, Świercze (kilka wsi).

Świrczula - 1541 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczyk - 1483 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczyna - 1414 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrczyński - 1492 od nazwy miejscowej Świerczyn (włocławskie, gmina Topólka).

Świrdowicz - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrdowski - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrdziuk - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrecki - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrek - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrek-Świerszcz - złożenia brak; Świrek od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’; Świerszcz od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrepa - od staropolskiego świerzepa, świerzopa ‘klacz żyjąca na swobodzie, nieoswojona’.

Świrepo - od staropolskiego świerzepa, świerzopa ‘klacz żyjąca na swobodzie, nieoswojona’.

Świrgal - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgał - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgiel - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgolewski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgolski - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgoła - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgon - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgoń - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgul - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrguła - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrgun - od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrida - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świridow - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrk - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkaitis - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkajtis - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkleński - 1489 od nazwy miejscowej Świerkla (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Świrkliński - 1611 od nazwy miejscowej Świerkla (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Świrko - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkosz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkot - 1434 od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrkotowicz - 1437 od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrkowicz - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkowski - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrkta - 1398 od świerg ‘ptak z rodziny wróblowatych’, świergoła ‘rzępoła’, świerkać, świergot, świerkot ‘głos ptaków, ćwierkanie’.

Świrkula - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrlik - 1786 od świetlić ‘ćwierkać’.

Świrlik - od świerk ‘drzewo iglaste’ lub od świerkać ‘ćwierkać’.

Świrlikowski - od świetlić ‘ćwierkać’.

Świrniak - od gwarowego świrnąć lub od dawnego zwiernik, zwierniak ‘dozorca zwierząt w zwierzyńcu’.

Świrnik - od gwarowego świrnąć lub od dawnego zwiernik, zwierniak ‘dozorca zwierząt w zwierzyńcu’.

Świrski - 1390 od nazw miejscowych Świr, Świrz (KrW), Świerże (kilka wsi).

Świrsz - 1497 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrszcz - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrszczewski - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrszczków - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrszko - od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świrszyn - 1374 od świerszcz, ze staropolskiego świercz, śwircz ‘owad skaczący’.

Świryd - 1406 (KrW) od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świryda - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydczuk - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydenko - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydo - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydoń - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydow - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydowicz - 1560 od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrydziuk - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świryt - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich

Świrytczuk - od imienia Spirydon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Spirydon, ukraińskiego Spiridon, Swiryd, notowanego w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich.

Świrza - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świrzb - 1463 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świrzbłowicz - 1481 od świerzb, ze staropolskiego świrzb ‘zakaźna choroba skóry z wysypką i swędzeniem’, świerzbić ‘swędzieć’.

Świrzewski - 1469 od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świrzyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świrż - od świeży ‘nowy, rześki; orzeźwiający’.

Świrżyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Świsłocki - od nazwy miejscowej Świsłocz (KrW).

Świst - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Śwista - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstacki - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstacz - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstak - 1645 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; lub od świstak.

Świstakowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; lub od świstak.

Świstal - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstalnicki - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstalski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstał - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstała - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstan - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstaniuk - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstara - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstarski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstecki - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstek - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstel - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstelecki - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstelnicki - 1436 od nazwy miejscowej Świstelniki (KrW).

Świstelnik - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstelniski - 1479 od nazwy miejscowej Świstelniki (KrW).

Świstelski - 1475 od nazwy miejscowej Świstelniki (KrW).

Świsterski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstko - 1558 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstkowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świston - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstoniuk - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstonowicz - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstoń - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstow - 1558 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstowicz - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstów - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstra - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstro - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstula - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstulski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstun - 1558 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; od świstun dawniej ‘lekkoduch’; też ‘ptak z rodziny kaczkowatych’.

Świstuniuk - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstunow - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstunowicz - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstuń - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świstylniski - 1443 od nazwy miejscowej Świstelniki (KrW).

Świsulski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świsz - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać.

Świszcz - 1551 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczak - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczał - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczarowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczewicz - 1662 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczewski - od nazw miejscowych Świszczów, Świszczewo (KrW).

Świszczorowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczowski - od nazw miejscowych Świszczów, Świszczewo (KrW).

Świszczuk - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszczyk - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świszewski - od nazwy miejscowej Świszewy (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).

Świś - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świściel - 1491 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świściorowski - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptakow’, świstać; świszczeć.

Świt - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świta - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtacki - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtacz - 1494 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtaj - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtajewski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtajło - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtajski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtak - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtakowski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwital - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtala - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtalek - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtalik - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtalla - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtalski - 1669 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtał - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtała - 1566 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtało - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtałowski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtały - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtan - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtaniak - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtanowicz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtanowski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtań - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtański - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtar - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtara - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtarek - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtarz - 1497 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtarzewska - od nazwy miejscowej Świtarzów (KrW).

Świtarzowski - 1495 od nazwy miejscowej Świtarzów (KrW).

Świtas - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtaski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtaszewski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtaś - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtażowski - od nazwy miejscowej Świtarzów (KrW).

Świtczuk - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtecki - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtecz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtejko - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtek - 1632 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtel - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świteliński - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtelski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świteńka - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świteńki - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świteńko - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świterski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtilnik - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtka - 1628 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtkiewicz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtko - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtkowski - od nazwy miejscowej Świtkowo (KrW).

Świtla - od światło.

Świtlaga - od światło.

Świtlak - od światło.

Świtlański - od światło.

Świtlich - od światło.

Świtlicki - od światło.

Świtlik - od światło lub od świetlik.

Świtlikowski - od światło.

Świtling - od światło.

Świtliński - od światło.

Świtluk - od światło.

Świtła - od światło.

Świtło - od światło.

Świtłoń - od światło.

Świtłowicz - od światło.

Świtłowski - od światło.

Świtłyk - od światło.

Świtniak - od świtny ‘siermiężny’.

Świtnicki - od świtny ‘siermiężny’.

Świtniewski - od świtny ‘siermiężny’.

Świto - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtocz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtol - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtolski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świton - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtoniak - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtoniuk - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtoń - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtoński - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtosz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtowski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtra - od litewskiej nazwy osobowej Šwitrá, ta od švitrús ‘prędki, zwinny’.

Świtro - od litewskiej nazwy osobowej Šwitrá, ta od švitrús ‘prędki, zwinny’.

Świtucha - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtul - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtula - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtulski - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituluk - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituła - 1743 od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituniak - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituń - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituszak - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwituszek - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świty - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świtycz - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwityj - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Śwityn - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.

Świzewski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świżewski - od nazwy miejscowej Świerże, dawniej Świrze (ostrołęckie, gmina Stary Lubotyń), Świerzowa (krośnieńskie, gmina Krempna), Świeżawy (włocławskie, gmina Rogowo).

Świżyński - od nazwy miejscowej Świerzyny (sieradzkie, gmina Zapolice).

Śwoczyński - od gwarowego śląskiego swaczyna ‘podwieczorek’.






UZUPEŁNIENIE



Ściech - od imion złożonych typu Ścibor lub od Ciech z przedrostkiem S-.

Ślepowrański - od nazwy miejscowej Ślepowrony (ciechanowskie, gmina Sochocin; łomżyńskie, gmina Nur).

Ślepy Biskup - 1349-66 od ślepy ‘niewidzący; niemający wylotu’.

Ślesarow - od ślusarz, ze staropolskiego ślosarz, ślosar ‘rzemieślnik wyrabiający drobne przedmioty z metalu’.

Ślężanin1339 - od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Ślimakiewicz - 1781 od ślimak.

Śliwotrząs - 1391 od śliwa ‘drzewo lub krzew owocowy’; też od gwarowego śliwać ‘zlewać’.

Ślizio - 1636 od podstawy śliz-, por. śliz ‘ryba z rodziny okoniowatych’, dawniej też ‘śluz’.

Śmiałczak - 1679 od śmiały ‘odważny’.

Śmiechal - od śmiech.

Śmiechła - od śmiech.

Śmieć - 1416 od śmieć ‘rzecz bezużyteczna, odpadek; byle kto, co’.

Śmierdząca, ż. - 1434 od śmierdziuch ‘człowiek śmierdzący; smarkacz, malec’, śmierdzieć ‘wydawać przykrą woń’; od śmierdzący.

Śmierdzigroch - 1424 od śmierdziuch ‘człowiek śmierdzący; smarkacz, malec’, śmierdzieć ‘wydawać przykrą woń’.

Śmierdziuch - 1501 od śmierdziuch ‘człowiek śmierdzący; smarkacz, malec’, śmierdzieć ‘wydawać przykrą woń’.

Śmirdzimiech - 1458 od śmierdziuch ‘człowiek śmierdzący; smarkacz, malec’, śmierdzieć ‘wydawać przykrą woń’.

Śnica - od śnica ‘jeden z dwóch drążków w przedniej części wozu, stanowiących osadę dyszla’.

Śnierczak - od staropolskiego śmiara ‘uległość, pokora, cierpliwość’, od dawnego śmierzyć ‘poskramiać, tłumić’.

Śpiewaczek - 1763 od śpiew, z gwarowego też od śpiewa.

Śrobarz - 1619 od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śrobka - od śruba ‘pręt z gwintem służący do łączenia elementów konstrukcji’.

Śroga - od srogi ‘groźny, okrutny; ogromny’.

Śrzeński - 1418 od nazwy miejscowej Szreńsk (ciechanowskie, gmina Śzreńsk).

Śwajnóżka - od niemieckiej nazwy osobowej Schweiner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego swinaere ‘pastuch świń, świniarz’.

Świniepołudnie - 1520 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świniwąs - 1498 od świnia ‘zwierzę hodowlane’.

Świstuniak - od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptaków’, świstać.

Świstura - 1607 od świst ‘ostry, przenikliwy dźwięk, gwizd; śpiew niektórych ptaków’, świstać.

Świtarzewski - od nazwy miejscowej Świtarzów (KrW).

Śwityło - od świt ‘pora, gdy zaczyna dnieć; brzask’, świtać.