Nazwiska na literę Rd - Ró

Tforzewski - od nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).

Thabos - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Thadday - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.

Thaddey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.

Thadey - od imienia Tadeusz, znanego w Polsce od średniowiecza. Pochodzi ono od aramejskiego thad daj ‘człowiek o szerokiej piersi’. W języku łacińskim przybrało formę Thaddaeus.

Thal - od podstawy tal , por. talać ‘toczyć’, tal ‘kawałek gruntu’, od niemieckiej nazwy osobowej Tal.

Thalmann - od niemieckiej nazwy osobowej Talmann, ta od średniowysokoniemieckiego talman ‘osiedleniec mieszkający w dolinie’.

Thamir - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.

Than - od podstawy tan , por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.

That - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.

Thater - od nazwy etnicznej Tatar.

Theda - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.

Thede - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.

Thedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Thedy - od niemieckiej nazwy osobowej Ted , ta od podstawy Diet ; może też od teda ‘tutaj’.

Themer - Temerius od zlatynizowanej formy genetycznie niemieckiej nazwy osobowej Temer.

Thener - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.

Thenior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.

Theodericus - 1213 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.

Theodorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały anatomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Theodricus - 1234 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.

Theresiak - od imienia żeńskiego Teresa, późno notowanego w Polscr. Pochodzenie imienia niejasne; od formy Tereska.

Thiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Thiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Thieleczek - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Thielemann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .

Thielman - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .

Thielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .

Thom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thoma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thoman - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomeyer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thommee - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thoms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomsen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thon - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Thona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Thonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Thor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Thorek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Thorowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Thorz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.

Thórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.

Thron - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Thrun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Thumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Thurow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Thurów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Thym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Thymian - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud .

Tiara - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.

Tiarko - od tiara ‘nakrycie głowy papieża, króla; godność’.

Tibor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tiborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tibura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tiburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tibus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tic - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tice - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Ticek - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tich - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Ticha - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichaczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichej - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Ticheł - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tichmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tichmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tichnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tichomirow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.

Tichomirów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’; od bułgarskiego imienia złożonego Tichomir.

Tichomiuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichonow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tichy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tida - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tidas - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tide - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tidona - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tiede - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tiedor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tiedorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tiedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tielacicki - od nazwy miejscowej Telatycze (KrW; białostockie, gmina Nurzec Stacja).

Tiele - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tieleczek - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tieleszewski - od nazwy miejscowej Telesze (KrW).

Tieleszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tieleszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tieleszkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tieliczka - od niemieckiej nazwy osobowej Tell, ta od imion złożonych na Dal ; w pochodnych też od ukraińskiego tel’ a, czeskiego tele ‘cielę’.

Tielmann - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet .

Tiem - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tiema - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tier - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.

Tieraszkiewicz - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.

Tierentiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.

Tierentjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.

Tiereszko - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.

Tierientiew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.

Tierientjew - od imienia Terentius, notowanego na Kresach Wschodnich od XV wieku, to od łacińskiego Terentius, greckiego Teréntios.

Tierka - od podstawy ter , por. wschodniosłowiańskie tierat’ ‘trzeć’, od niemieckich nazw osobowych na Ter , od łacińskiego terra ‘ziemia’, od ormiańskich nazw osobowych na Ter ; od tyrać ‘ciężko pracować; niszczyć, zużywać’, też od litewskiej nazwy osobowej Teréla; od niemieckiego Tier ‘zwierzę’.

Tierka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tiesler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tifa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tifik - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tigelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tigiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tikarczyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tikielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tikka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tiko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tikwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynia’.

Til - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tileczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilicki - od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).

Tiliński - od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).

Tilk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).

Till - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tillack - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tillak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tilleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tillman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tillmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tilman - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tilmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tilmanowski - od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).

Tilsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tilsch - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tilsz - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tim - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tima - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timaczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timan - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Timanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Timaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timaszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Time - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timen - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timenko - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timiński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Timko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timochina - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timochowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofi - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofieiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiej - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofijew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timonczuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timończuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Timorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Timuszew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tinald - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tinaszewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tinc - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tincek - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tinda - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tinko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tinosz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tinoszenko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tinz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tipa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Tipo - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Tirak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tirczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tirczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tirczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tirek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tirk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tirke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tirkel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tirla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tirlińska - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tirman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .

Tisarzik - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tisbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tisch - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tischbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tischbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tischbierk - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tischenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tischer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tischler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tischner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler

Tisler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tison - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tisonczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tisończyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tissler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tisz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszanin - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszbier - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tiszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tiszbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tiszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszer - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tiszko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszkow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tiszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tiszul - z fonetyką ukraińską od ciszyć, uciszyć, cichy.

Tit - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.

Titarczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Titarenko - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Titarenkow - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Titas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titkow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titków - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tito - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titon - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Titoni - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Titow - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Titraczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Titter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tiupin - Szulc

Tiwonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tiwoniewski - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tiwończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tkaca - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkacewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkacik - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkacz - 1443 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczecki - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczenko - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczeń - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczew - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczewski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczkiewicz - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczonek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczow - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczowski - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczów - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczuk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczuś - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczyc - 1367 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczyk - 1482 od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczyński - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkaczyszyn - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkoc - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkocz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkoczek - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkoczyk - od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tkotz - (Śl) od tkacz ‘rzemieślnik zajmujący się wyrobem tkanin’.

Tlalka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlała - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlałka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tleja - 1599 od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlelka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlic - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlock - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tloka - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tlolka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlołka - (Śl) od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlołła - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlon - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tlółka - od tlałka ‘drzewo zetlałe’, tleć.

Tluk - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłaczała - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłaczuk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłaczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłocz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłoczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’

Tłoczko - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłoczkowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłoczyk - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłoczyński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłok - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłokacz - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłokiński - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłokowski - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłomacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.

Tłomaczyński - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.

Tłomak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.

Tłomakowski - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.

Tłomok - 1457 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.

Tłóczek - od tłoczyć ‘wyciskać, wygniatać; drukować; gnieść, dusić’, tłok ‘ścisk’, dawniej też ‘stempel; ubita ziemia’.

Tłórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.

Tłuchowski - od nazwy miejscowej Tłuchowo (włocławskie, gmina Tłuchowo).

Tłuczak - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczek - 1558 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczkiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczko - 1431 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczkowicz - 1627 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczykant - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczykąt - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczykont - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczymost - 1399 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczymosty - 1397 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuczyński - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuk - 1360 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłukiewicz - od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłukowic - 1483 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuksa - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłuksic - 1420 od tłuc ‘uderzać, rozbijać na kawałki, niszczyć’, od staropolskiego tłuk ‘żerdź do płuszenia ryb; tłuczek’.

Tłumacki - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.

Tłumacz - od tłumacz ‘człowiek przekładający tekst z jednego języka na inny’.

Tłumak - od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.

Tłumok - 1416 od staropolskiego tłomok ‘tobół’, tłumok.

Tłusciak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłusta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustak - 1485 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustawa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustek - 1492 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’

Tłustko - 1489 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłusto - 1386 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustochowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłustwa - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłusty - 1434 od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszczykąt - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszkiewicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuszyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tłuściok - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Toba - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaczewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobacznik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaczyszyn - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaj - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobajka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobajko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobak - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.

Tobaka - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.

Tobakiernik - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.

Tobakowski - od tabak, tabaka, tabak ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.

Tobala - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobalczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Toballa - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobalski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobała - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobałkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobało - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobar - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobarek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobarowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobarski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobbei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobczyński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego Tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobecki - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobei - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobej - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobel - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobelek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tober - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobera - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobey - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobian - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiarczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiarski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobias - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiasiewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiasik - 1680 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszak - 1573 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszczak - 1604 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszczyk - 1601 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszek - 1603 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaszów - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiaś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobich - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiczek - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobijjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiczuk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiczyk - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobieński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobieszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobieszko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijasiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijasiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobijaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobik - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobilski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobis - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobisiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobisz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiszowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobiś - 1608 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobjański - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobjarz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobjas - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobjasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobjaszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobka, ż. - 1367 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobka. m. - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobkiewicz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Toboja - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobojka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobojko - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobol - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobola - 1709 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolak - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolca - 1480 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolcew - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolczewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolczyk - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolic - 1399 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Toboliszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolko - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolla - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobollik - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolnik - 1404 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobolszewski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Toboł - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Toboła - 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Toboła - Pertkiewicz złożenia brak; Toboła 1332 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’; Pertkiewicz od pertać ‘chodzić drobnym kroczkiem, dreptać; trącać’.

Tobołek - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobołka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobołkiewicz - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobołowski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobor - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobora - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toborek - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toborewicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toborowicz - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toborowski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toborski - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Toboszewski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobota - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobota - od niemieckiej nazwy osobowej Tubatt, ta od imienia Tac, ze starosaskiego dag ‘jasny, sławny’ + bre (ch)t.

Tobowski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobólski - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobół - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobółka - od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Tobuch - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobulski - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobuła - 1739 od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobułka - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobuński - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobus - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Toby - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobys - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobysiak - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tobyś - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Toc - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocek - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toch - 1415 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tocha - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochacek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochacz - 1455 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochaczek - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochaj - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochak - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochalski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochanowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochański - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochasiuk - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochasz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochel - 1399 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochman - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tochmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tochmanow - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tochmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tochna, ż. - 1375 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochnik - 1394 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tocholke - (Śl) od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tocholski - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochołczenko - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochonicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochor - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochowicz - od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tochta - 1439 od imion na To , typu Tolisław, Tomasz.

Tociak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocikiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).

Tockowiak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocław - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.

Tocuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocukiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tocz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczak - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczała - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczaniuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczek - 1413 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od toczek dawniej ‘krążek, obwódka’.

Toczeński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczka - 1420 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczkiewicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczko - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczkulak - 1786 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczna - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczołowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczona - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczony - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczydłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’; od staropolskiego toczydło ‘urządzenie do ostrzenia broni’.

Toczyk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyka - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczykowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczył - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyłkowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyłło - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyłowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyn - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toczyski - 1569 od nazwy miejscowej Toczyski, Toczyska (kilka wsi).

Toczywoda - 1630 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toć - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tod - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Toda - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały Natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todaj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todajewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todara - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todarów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todarski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tode - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Toder - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todla - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todlak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todo - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todolski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todoluk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todor - 1420 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorek - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todos - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todoska - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todosko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todoś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todośka - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todośko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todór - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todros - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todur - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todynek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todys - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todysiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todyszak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todyś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todytko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todzi - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todzia - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todziej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todzik - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Todzio - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tofejko - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Toff - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Toffel - 1449 od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Toffelski - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Toffil - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Tofiel - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Tofik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Tofil - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofilewicz - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofilo - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofilski - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofiluk - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofiło - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofka - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Tofkin - od imienia Teofil, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzącego od greckiego Theóphilos, to od theos ‘Bóg’ + philos ‘przyjaciel’.

Toflik - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Tofliński - od niemieckiej nazwy osobowej Toffel, ta od imienia Christoforus.

Tog - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.

Togan - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.

Togias - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.

Togiel - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.

Togiński - od niemieckiej nazwy osobowej Dog, ta od imion złożonych na Tug lub od toga ‘uroczysta szata’.

Toia - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Toja - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojan - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojanka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojanowicz - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojanowski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojewski - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojka - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojs - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojsa - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojsiak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojszczak - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tojza - zapewne od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, z sufiksem j .

Tok - 1324 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Toka - 1376 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokacz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokaczewski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokaczyński - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokaj - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.

Tokajew - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.

Tokajski - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.

Tokajuk - od tokaj ‘gatunek wina produkowanego w okolicy miasta Tokaj na Wegrzech’.

Tokalski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokaluk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokan - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokar - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarcik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarczak - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarczuk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarczyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarek - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarew - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarka - 1636 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarkiewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarnicki - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarowski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarski - 1440 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’; od przymiotnika tokarski lub od nazwy miejscowej Tokary (kilka wsi).

Tokarz - 1445 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzak - 1724 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzewicz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzewski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzowic - 1466 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokarzyk - 1614 od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokas - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokasa - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokasz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokiel - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.

Tokielak - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.

Tokieli - od węgierskiej nazwy osobowej Tekely.

Tokisz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokocz - (Śl) od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokojuk - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokon - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokonowski - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokoń - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokowicz - od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tokulski - 1779 od toczyć ‘obracać, przesuwać, wprawiać w ruch’, tok ze staropolskiego ‘naczynie na płyny, beczka; część rzędu końskiego’.

Tol - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tola - 1418 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolaga - od telega, też dawne kresowe (z rosyjskiego) telaga, telęga, talaga, teliga ‘prosty wóz gospodarski’.

Tolak - 1440 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolala - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolar - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tolarczyk - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tolaronek - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tolarowski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tolarski - od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tolas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolaska - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolasz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolaszek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toleniowic - 1446 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toleń - 1428 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolesiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolęba - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolęcic - 1424 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolęda - 1304 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toli - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolia - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolias - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toliba - 1392 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toliczenko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toliczenko - Bernatowicz złożenia brak; Toliczenko od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol; Bernatowicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Bernard, notowanego w Polsce od XII wieku, pochodzenia germańskiego, od Bernhard, to od beren ‘niedźwiedź’ i hard ‘mocny’.

Tolik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolikowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolim - 1375 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolima - 1218 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolino - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toliński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolis - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolisz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toliszkowic - 1399 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolka - 1400 od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolkowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toll - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolla - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tollak - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tollas - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tollik - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tollin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolma - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.

Tolman - od niemieckiej nazwy osobowej Tol (l)mann, ta od średnioniemieckiego tol ‘cło’.

Tolo - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toloch - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Toloń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolosz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tolpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tolpkowski - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tolski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolula - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tolus - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołach - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołaczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołajczyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołajko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołakiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołakowski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołałaj - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołarz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołcz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołczyk - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołczyński - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołczyżewski - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołeczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołek - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkacz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkaczew - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkaczewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkaczewski - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkan - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkaniuk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkanowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkiewicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkin - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkoczko - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkowicz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołkowiec - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołło - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołłoczko - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołocz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołoczka - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołoczkiewicz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołoczko - 1676 od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Tołon - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołoń - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołończyk - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołoński - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołopiłło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.

Tołopiło - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.

Tołopka - od białoruskiego tałapa ‘pluskanie się’, ukraińskiego talapati ‘chlapać się’.

Tołoś - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołowiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).

Tołpa - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpacz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpak - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpan - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołposz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołpyho - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Tołscik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołsta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstoj - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstołucki - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstow - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstuch - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstucha - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołsty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstych - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołstykowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołśtyko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tołwa - 1416 od dawnego tołw ‘tułów’.

Tołwacz - 1445 od dawnego tołw ‘tułów’.

Tołwiński - 1576 od nazwy miejscowej Tołwin (białostockie, gmina Siemiatycze).

Tołysz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołyz - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tołyż - od imion złożonych typu Toligniew, Tolisław, także Anatol.

Tom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Toma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomachów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomacik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomacki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomada - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomadzki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomajczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomajer - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomajewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomak - 1369 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomakalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomal - 1423 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomala - 1444 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalak - 1685 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaliszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaluk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Toman - 1434 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomana - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomandl - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaniak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaniewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomann - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanowa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanowicz - 1442 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomań - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomańczok - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomańczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomańczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomańska - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomarczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomarek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomarenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomarzyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaschek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaschewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiekiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasik - 1709 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasini - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasionek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasiuniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaske - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaski - 1711 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaskiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomassi - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasson - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomassy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomasza - 1403, m. od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszan - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszczennik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszczyk - 1627 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszek - 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszek - Rzeźnik złożenia brak; Tomaszek 1523 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Rzeźnik od rzeźnik.

Tomaszenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszew - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszewicz - 1483 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszewski - 1459 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).

Tomaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszka, m. - 1424 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszkow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszkowicz - 1549 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszowicz - 1426 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszowski - 1447 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).

Tomaszowszczyk - 1728 od nazw miejscowych typu Tomaszewo, Tomasze (liczne).

Tomaszów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszunas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszy - 1438 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszycki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszynas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszyniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszynus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaścik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaśkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomaśko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomatczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomawiak - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).

Tomawski - od nazwy miejscowej Tomawa (piotrkowskie, gmina Łęki Szlacheckie).

Tomazik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomcia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomciak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomciów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomcyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomcza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczak - Kozłowski złożenia brak; Tomczak od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Kozłowski 1386 od nazw miejscowych Kozłów, Kozłowo (częste).

Tomczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczański - 1618 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczar - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomcziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym F od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.oma, Choma.

Tomczk - (Pom) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczonek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczonok - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczyc - 1350 51 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczycki - 1668 od nazwy miejscowej Tomczyce (kilka wsi).

Tomczyk - 1605 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczykiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczykowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczyna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tome - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomecek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomecha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomechna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomecki - 1629 od nazwy miejscowej Tomki (toruńskie, gmina Zbiczno).

Tomeczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeczka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeczko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeczkowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeczkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomek - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomel - 1380 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomelik - 1657 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomelka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomella - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomenczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeńczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomerski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomerz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomes - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomesch - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomesz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomeś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tometczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiał - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiałojc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiałojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiałość - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiałowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiasik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomic - 1414 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomica - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomicki - 1709 od nazwy miejscowej Tomice (kilka wsi).

Tomicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczna - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczny - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiczyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomić - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomidaj - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tomidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tomiec - 1397 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomies - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomieś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomika - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomikowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomil - 1372 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomilli - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiło - 1471 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiłojć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiłow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tominczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tominiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tominiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomińczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomioła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomisia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomisz - 1295 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomita - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomiza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomizak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomizik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomja - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomka, m. - 1239 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkała - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomke - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkiel - 1576 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkieł - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomko - 1265 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkotonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkow - 1468 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkowicz - 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkowicz - Chrzanowski złożenia brak; Tomkowicz 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Chrzanowski 1412 od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).

Tomkowid - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkutonis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomkutowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Toml - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomlak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomlik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomlin - 1355 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomola - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoliszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomolski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomołowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomon - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomor - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomorowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomorowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomorski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomosczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomosiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomosik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoszczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomoś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomotczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomowiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomowicz - 1476 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tompa - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompalski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompała - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompczyk - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompczyński - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompek - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompik - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompkowski - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompłowicz - od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tompol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Tompolski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).

Tompolski - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Tompor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’

Tomporek - od stąpor ‘tłuczek’.

Tomporek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Tomporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Tomporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Tompór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Tomprowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toms - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsa - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomscha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomschak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomschik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsio - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomsza - 1403 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszej - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszey - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszik - (Śl) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszyk - 1381 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomszys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomul - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomuń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomus - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomusik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomusiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomusko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomuszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomuszek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomuszun - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomuś - 1603 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyc - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomycz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyczkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomys - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomysek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomysz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomyślak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomza - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomzakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomzik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomziński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomża - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tomżyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Ton - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tona - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonacki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonaczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonal - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonalczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonalski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonała - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonas - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonasiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonasiek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonasik - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonasikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonasko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonaś - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonczew - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonczewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonczyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonczyszyn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tondaś - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondecki - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondek - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondela - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tonder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondera - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tonderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tonderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tonderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tonderyś - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondor - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondorys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondos - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondul - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondus - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondyko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondyriak - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondyrys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tondys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondytko - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Toneczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonel - 1465 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonela - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toneńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonewczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonewo - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toni - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonia - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniakiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniarz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonias - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniasz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniaszewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonibor - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonic - 1440 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonica - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniczak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniczek - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniczyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniec - 1450 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonieło - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonieńczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonikiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonikowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonikowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toninczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toninkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonińczuk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonis - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniszewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toniukiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonka - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkan - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonke - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonki - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkiel - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkiewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkin - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonklewicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonko - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkowiak - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonkowski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonków - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonn - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonolewski - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonow - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonowicz - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tonta - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tontalski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tontała - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tontarski - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tonton - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tontor - od tątać ‘szukać, krzątać się’.

Tonys - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

TonzyńskiToń - 1432 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tończyk - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tończyński - od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tońdel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tońka - 1424 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Tońko - 1479 od podstawy ton , por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toński - 1751 od nazwy miejscowej Tonia (kaliskie, gmina Doruchów).

Top - od topić.

Topa - od topić.

Topaczewski - od topić.

Topadło - od topić.

Topaj - od topić.

Topajew - od topić.

Topajka - od topić.

Topal - od topić.

Topalewski - od topić.

Topalski - od topić.

Topała - od topić.

Topałow - od topić.

Topczak - od topić.

Topczenko - od topić.

Topczewski - 1640 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).

Topczowski - od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).

Topczułko - od topić.

Topczyłko - od topić.

Topel - 1484 od topić lub od niemieckiej nazwy osobowej Topel.

Toper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Topercer - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Toperek - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Toperowicz - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Toperski - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Topf - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.

Topfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfer.

Töpfer - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’.

Topfner - od niemieckiej nazwy osobowej Topf, ta od średniowysoko niemieckiego topf ‘garnek’; od niemieckiej nazwy osobowej Topfner.

Topiałkowski - od topić.

Topiarz - od topić.

Topiasz - od topić.

Topic - od topić.

Topicha - od topić.

Topiczewski - 1569 od nazwy miejscowej Topczewo (białostockie, gmina Wyszki).

Topiej - od topić.

Topiel - od topić.

Topiela - od topić.

Topielec - od topić.

Topielecki - od topić.

Topielski - od topić.

Topiełkowski - od topić.

Topij - od topić.

Topik - od topić.

Topil - od topić.

Topiliński - od topić.

Topilowski - od topić.

Topilski - od topić.

Topiłka - od topić.

Topiłko - od topić.

Topinek - od topić.

Topinka - od topić.

Topinko - od topić.

Topiński - od topić.

Topioł - od topić.

Topisz - od topić.

Topka - od topić.

Topke - od topić.

Topkin - od topić.

Topko - od topić.

Topkowski - od topić.

Topla - od topić.

Töpler - od topić.

Toplewski - od topić.

Topła - od topić.

Topłacz - od wschodniosłowiańskiego tołocz ‘stępa; tłoczyć; rozbijać, rozdrabniać’.

Topnik - od topić.

Topoczewski - od topić.

Topoczyłko - od topić.

Topoczyński - od topić.

Topol - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topola - 1482 od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolan - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolanek - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolański - nazwy miejscowej Topolany (białostockie, gmina Michałowo).

Topolewicz - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolewski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).

Topolicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topoliński - nazwy miejscowej Topolin (kilka wsi).

Topolla - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolnicki - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topolowski - od nazwy miejscowej Topolowa (skierniewickie, gmina Teresin).

Topolski - 1464 od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).

Topoluk - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topoła - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topor - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topora - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporczak - 1619 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporczyk - 1631 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporek - 1393 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporewski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporka - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporko - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporków - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topornicki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporow - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporowicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporowski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporski - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporyński - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporysek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporzak - 1696 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporzycki - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporzynek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporzysko - 1397 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; od gwarowego toporzysko ‘rękojeść topora lub młota; duży topór’.

Toporzysz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toporzyszek - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Toposzkiewicz - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topowiak - od topić.

Topól - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topólski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).

Topór - 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topór - Futer złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Futer od staropolskiego futer, futro ‘żywność, pasza, kożuch’.

Topór - Huciański złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Huciański od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’, może też od huta.

Topór - Jadzarz złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Jadzarz od jad ‘trucizna’, jadać, jadzić, od imion typu Jadwiga, Jadam (= Adam).

Topór - Kamiński złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kamiński 1398 od nazw miejscowych typu Kamień, Kamienna, Kamieńsko (częste).

Topór - Kapac złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kapac brak.

Topór - Kisielnicki złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Kisielnicki 1472 od nazwy miejscowej Kisielnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).

Topór - Mądry złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mądry 1340 od mądry.

Topór - Mięsiar złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Mięsiar od mięso; od mäsiar ‘rzeźnik.

Topór - Orawiec złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Orawiec 1614 od nazwy miasta regionu i rzeki Orawa.

Topór - Smaś złożenia brak; Topór 1306 od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’; Smaś od niemieckiej nazwy osobowej Schmach, ta od średniowysokoniemieckiego smaeche ‘mały, niepokaźny’.

Topp - od topić.

Toppa - od topić.

Toppich - od topić.

Topulski - od nazwy miejscowej Topola (kilka wsi).

Topuór - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topur - od topór ‘rodzaj siekiery, dawna broń obuchowa, później narzędzie do rąbania’ lub od nazwy herbowej Topór’.

Topuszczak - od topić.

Topuszek - od topić.

Topuziak - od topić.

Topuzow - od topić.

Topy - od topić.

Topyła - od topić.

Topyłło - od topić.

Topyło - od topić.

Topyszko - od topić.

Tor - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Tora - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torał - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torała - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toran - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torana - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torański - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torarz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toras - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torasewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toraska - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toraszczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torawa - 1526 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torawczyk - 1539 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torawka - 1536 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torawkowicz - 1603 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torawowicz - 1598 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torba - 1387 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbacki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbaj - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbakiewicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbal - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbański - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbarz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbe - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbecki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiaczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiak - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiarczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbicki - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbicz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiczuk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiczyk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiejew - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiel - 1714 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’ lub od torbiel ‘narośl skórna’, też ‘choroba drzew’.

Torbik - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbin - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbis - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbisz - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbos - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbowski - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbus - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbusiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torbuś - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torc - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torcha - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchala - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchalla - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchalski - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchała - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchan - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchata - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchoł - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchół - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torchuła - od tarchać ‘gadać, przebąkiwać; czochrać; targać’.

Torcz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczak - 1797 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torczałowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczek - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczelewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczewski - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczuk - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczyk - 1662 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torczyło - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczyn - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczyniak - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczynowicz - od tarcza, ze staropolskiego tarcz, też od gwarowego tarczeć.

Torczyński - od nazwy miejscowej Tarczyn (warszawskie, gmina Tarczyn).

Toreba - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torebiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torebk - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torebka - 1672 od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’; od torebka.

Torebko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torecki - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toren - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torenc - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torencz - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torens - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torent - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torentz - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Toreńczak - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torepko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Toretz - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toreżyński - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor

Toręc - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torędz - od łacińskiego torrens ‘potok’.

Torfa - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.

Torfiński - od torfa, torf ‘skała osadowa powstała z obumarłej roślinności bagiennej’.

Torgaczenko - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torge - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torge.

Torgiel - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgoński - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgorz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgosz - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgowcew - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgowski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torgulski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torhala - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torhan - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Torka - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkacewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkajło - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkasiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torke - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkiewicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torko - 1394 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkoniak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkowiak - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkowicz - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkowski - od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torkuł - 1796 od tork ‘kantar dla konia’, por. też torka ‘tarnina’.

Torla - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torlecki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torlewicz - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torlicki - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torlikowski - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torliński - od gwarowego torlać ‘toczyć, tarzać się’.

Torlopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Torłap - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Torłop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Torłopek - 1491 od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Torłopp - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Torma - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Torman - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Tormann - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Tormanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Tormański - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’

Tormas - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Tormela - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Tormiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tormann, ta od średniowysokoniemieckiego tor ‘brama’.

Torn - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornachowicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornal - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornalczyk - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornaszek - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornawski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Torniak - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Torniewicz - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Torniewski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Torno - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornos - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornow - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Tornowski - od staropolskiego tarn ‘cierń’; od niemieckiej nazwy osobowej Torn, ta od słowiańskiego tarn.

Torobiłow - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torobiński - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Torobko - od torba ‘worek, sakiewka’, dawniej ‘część żołądka’.

Toroch - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.

Torochło - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.

Torochow - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.

Torochowicz - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.

Torochów - od ukraińskiego toroch ‘grzechotka; krążek’.

Toroj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torok - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor

Torokan - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torolczuk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torolus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toron - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toroncak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toronczak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toronczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toroniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toroniewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toronowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toroń - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.

Torończak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torończuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torończyk - od nazwy miasta Toruń; formy nowsze też od turoń ‘postać z bożonarodzeniowych obrzędów ludowych’.

Torończyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Toroński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Torop - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Toropa - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Toropiła - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Toropolski - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Toropow - od staropolskiego torłop ‘kożuch, futro’.

Toros - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torosek - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torosiewicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toroszczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toroszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torowicz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torowski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toroz - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torój - od nazwy miasta Toruń.

Toróń - od nazwy miasta Toruń.

Toróńczyk - od nazwy miasta Toruń.

Torpis - od torp ‘sąsiek w stodole’.

Torpitz - od torp ‘sąsiek w stodole’.

Torsa - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torsalewski - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torschmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torsdalen - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torski - od nazw miejscowych na Tor , por. Torki (przemyska, gmina Medyka).

Torstensson - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torsz - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torszenko - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torszmid - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torszmied - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Torszyna - od tors ‘górna część tułowia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Torsch.

Tort - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Torta - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortuna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortuniak - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortuń - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortuński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortyna - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Tortyński - od tort ‘ciasto przekładane masą’.

Toruch - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torucki - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toruczyk - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toruj - od nazwy miasta Toruń.

Torula - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torun - od nazwy miasta Toruń.

Torunczak - od nazwy miasta Toruń.

Toruniak - od nazwy miasta Toruń.

Toruniewski - od nazwy miasta Toruń.

Toruń - 1414 od nazwy miasta Toruń.

Toruńczak - od nazwy miasta Toruń.

Toruńczek - od nazwy miasta Toruń.

Toruńczyk - od nazwy miasta Toruń.

Toruński - 1399 od nazwy miasta Toruń.

Torus - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Toruszewski - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Torz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torza - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzak - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzawa - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzec - 1418 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzech - 1455 od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzecki - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzeński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzewicz - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzewski - od nazwy miejscowej Torzewo (włocławskie, gmina Topólka).

Torzyk - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzyński - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Torzyski - od staropolskiego torzeć ‘rozkładać się, gnić’.

Tos - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosan - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosch - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toschek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toschka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosiak - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosiek - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosień - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosiewicz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosik - Warszawiak złożenia brak; Tosik od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni; Warszawiak od nazwy miejscowej Warszewo (kaliskie, gmina Opatówek), Warszow, dziś Warszów (kieleckie, gmina Pawłów), w nowszych czasach od miasta Warszawa, dawniej Warszewa, Warszowa.

Tosiński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toska - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toss - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tossa - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tossner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tost - 1368 od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tosta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tosti - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tosto - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tosz - 1398 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tosza - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszak - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszakowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszczka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszczyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszek - 1478 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszew - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszewski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszka - 1400 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszke - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszkow - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszkowic - 1403 od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszner - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toszyński - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Toś - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tościk - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tościszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tośka - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tośko - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tośkowski - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tośman - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tośnik - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tośta - od niemieckiej nazwy osobowej Tost, ta od nazwy miasta Tost, dziś Toszek (katowickie).

Tot - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Tota - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Total - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totala - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totan - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totar - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totara - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totarczak - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totarewicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totarski - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totarynowicz - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totarzycki - od gwarowego totaronić się ‘iść chwiejnym krokiem ociężałym’, może też od Tatar.

Totas - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totek - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Toth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totoj - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totol - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Toton - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totos - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totosiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totosko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totoszko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totoś - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totośko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totrycz - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.

Totrzak - od gwarowego totrać się ‘guzdrać się’.

Tott - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Tottka - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Tottoczko - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totula - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totuń - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totus - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totuszyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totys - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totysz - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).

Totzki - od nazwy miejscowej Toki (kilka wsi).

Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.

Totzlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.

Tousciuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tousta - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Toustochowicz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tousty - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Touszek - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Touścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Touściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towar - 1427 od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towara - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towarek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towarewicz - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towariański - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towarnicki - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towarowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towarzysz - 1580 od towarzysz ‘uczestnik wspólnej pracy lub zabawy’; w dawnym wojku polskim szlachcic zaciągający się do chorągwi z własnym pocztem’.

Towiański - od nazwy miejscowej Towainy (skierniewickie, gmina Sochaczew).

Towoła - 1449 od staropolskiego toboła, też tobola ‘torba podróżna’.

Toworek - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Toworowski - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Toworus - od towar ‘produkt przeznaczony do sprzedaży’.

Towpasz - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpaszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpeniuk - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpieko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpik - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpycha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpyga - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpyha - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpyszka - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towpyszko - od tołpa (z rosyjskiego) ‘uformowana bryłka soli’.

Towster - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towstiuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towstjenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towstokory - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towstolak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towstyga - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towściak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towścik - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Towściuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tór - od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Tórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.

Tórzewski - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’.

Tósz - od imion na To , typu Tomasz, Tomisław, też Antoni.

Tóth - od niemieckiej nazwy osobowej Tott, ta od średniowysokoniemieckiego tote, totte chrzcielnica, ojciec chrzestny’.

Traba - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabaczów - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabajło - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabała - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabaszko - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabczys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabka - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabos - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabsza - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabszo - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabszyc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabszys - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabuc - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabuć - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabuła - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trabuś - od niemieckiej nazwy osobowej Trab, ta od imion złożonych na Drab ; może też od trąba ‘’dęty’.

Trac - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traca - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracek - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Trach - 1409 od trach ‘smok’.

Trachała - od trach ‘smok’.

Trachanowicz - od trach ‘smok’.

Trachanowski - od trach ‘smok’.

Trachim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachman - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.

Trachmann - od niemieckiej nazwy osobowej Trachmann, ta od Trache ‘smok’.

Trachmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachmniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachniewicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trachow - od trach ‘smok’.

Trachowiak - od trach ‘smok’.

Trachowicz - 1390 od trach ‘smok’.

Trachowiok - (Śl) od trach ‘smok’.

Trachowski - od trach ‘smok’.

Traciak - od tracić.

Tracichleb - od tracić; od utrata, tratować.

Traciecki - od tracić; od utrata, tratować.

Traciewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traciewicz - od tracić; od utrata, tratować.

Tracik - od tracić.

Tracikiewicz - od tracić.

Tracikowski - od tracić.

Traciłowski - od tracić.

Traciuk - od tracić.

Tracki - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Trackiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracy - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracyk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tracz - 1416 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczak - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczek - 1612 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczewski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczk - (Maz) od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczka - 1474 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczkiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczkow - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczkowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczowicz - 1560 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczuk - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczun - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczyk - 1678 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczykiewicz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Traczykowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Traczykowa (nowosądeckie, gmina Jordanów).

Traczynowski - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od traczyny ‘trociny’.

Traczyński - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’ lub od nazwy miejscowej Tracze (kilka miejscowości).

Trać - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Trad - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradej - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradera - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradosiński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Traduński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tradyjewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Traeger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Trafa - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafalczyk - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafalski - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafała - 1784 od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafan - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafankiewicz - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafankowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafanowski - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafany - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafara - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.

Trafarski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafar ‘celny strzał’.

Trafas - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafaś - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafelski - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafera - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Traffke - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trafiał - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafiałek - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafiasz - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafidło - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafikowski - od trafić ‘ugodzić w cel’; od trafika ‘sprzedarz tytoniu’.

Trafiło - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafinczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafinienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafińczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trafioł - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafiołek - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafis - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafisz - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafkin - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Trafkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trafna - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.

Trafny - od trafić ‘ugodzić w cel’; od przymiotnika trafny.

Trafos - od trafić ‘ugodzić w cel’.

Traga - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Tragacz - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Tragan - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Tragański - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Tragarz - 1394 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Tragasz - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Trager - 1411 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Träger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Tragier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Tragir - 1447 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Tragoń - 1677 od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Tragowski - od staropolskiego traga ‘nosidła, nosze’.

Trajacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trajan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajanowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajański - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdas - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdoś - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajdrowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’; od trajda ‘kieszeń; roztrzepana kobieta’.

Trajko - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajkot - 1340 od trajkotać ‘mówić szybko’.

Trajkow - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajkowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajkowski - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trajna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnarowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnorowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trajnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trak - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Traka - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakała - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakało - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakielewicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakos - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakowicz - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakowski - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakul - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Trakula - od gwarowego trak, traka ‘maszyna tnąca drewno na deski’.

Tral - 1403 od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trala - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralewicz - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralik - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Traliński - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Traliszewski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralla - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralls - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tralski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trała - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trałka - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trało - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trałowski - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Trałut - od niemieckich nazw osobowych Trall, Troll.

Tram - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tramal - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trambacz - od trąba, trąbić.

Trambecki - od trąba, trąbić.

Trambik - od trąba, trąbić.

Trambowicz - od trąba, trąbić.

Tramer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.

Tramiak - 1727 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tramiczak - 1713 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tramiczek - 1761 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trammer - od niemieckiej nazwy osobowej Trammer, ta od Tram ‘strop’.

Tramowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tramp - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.

Trampa - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.

Trampczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trampisz - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.

Trampka - od niemieckiej nazwy osobowej Trampe, ta od nazwy miejscowej Trampe.

Trams - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.

Tramsz - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.

Tramś - od niemieckiej nazwy osobowej Trams, ta od nazwy osobowej Tram.

Tran - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Tranda - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandak - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandecki - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trando - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandos - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandowski - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandyk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Trandziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trand, ta od dolniniemieckiego trandler, trondler ‘tandeciarz, handlarz starzyzną’.

Tranecki - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trank - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trankowski - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trankwic XVII w. - od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).

Trankwicki - 1512 od nazwy miejscowej Trankwice (elbląskie, gmina Stary Targ).

Tranowicz - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trant - od trant ‘truteń’.

Trantan - od trant ‘truteń’.

Trantas - od trant ‘truteń’.

Tranusiak - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Tranuszczyk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trań - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trańczok - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trańczuk - od tran ‘płynny tłuszcz z ryb’.

Trap - 1406 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapacki - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapacz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapajło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapalski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapczyk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trapiak - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapiejko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapik - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapiło - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapiński - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapiszczonek - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapkiewicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapko - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapkowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapla - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.

Traple - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; od gwarowego trapło ‘przyrząd, na którym trzepie się len’.

Trapowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapowski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapp - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trappa - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapsia - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapski - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapsza - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapszo - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapszo - Drabczyński złożenia brak; Trapszo od trąpić ‘męczyć, dręczyć’; Drabczyński 1634 od drab, dawniej ‘żołnierz najemny; rodzaj drabiny; wóż drabiniasty’ lub od prasłowiańskiego ‘drabina’, ze staropolskiego drabować ‘biec truchtem (o koniu)’.

Trapszyc - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapuk - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Trapukowicz - od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Traput - 1416 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Traputowic - 1405 od trąpić ‘męczyć, dręczyć’.

Tras - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traselski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasielewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasilewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasiński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasiuk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traska - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traskalski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traskiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traskowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traskulewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasow - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trassa - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trasz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszczak - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszczyk - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszczyłów - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszczyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszek - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszewski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszka - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszkin - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszko - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszkowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszkuć - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszok - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszykowski - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traszyński - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Traśkiewicz - od imion na Tra , typu Trafim (= Trofim), Trajan.

Trat - od tracić; od utrata, tratować.

Tratalski - od tracić; od utrata, tratować.

Tratelski - od tracić; od utrata, tratować.

Tratka - od tracić; od utrata, tratować.

Tratkiewicz - od tracić; od utrata, tratować.

Tratkowski - od tracić; od utrata, tratować.

Trato - od tracić; od utrata, tratować.

Tratowski - od tracić; od utrata, tratować.

Tratto - od tracić; od utrata, tratować.

Tratz - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tratzik - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tratzka - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Tratzke - od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Trau - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysokoniemieckiego trut ‘miły, kochany’.

Traub - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.

Traube - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.

Trauber - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.

Traubman - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.

Traubus - od niemieckiej nazwy osobowej Traub (e), ta od średniowysokoniemieckiego trube, troube ‘grono’.

Traufeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.

Trauffeld - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.

Traugot - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Traugott - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Traugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Traugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Traut - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trauta - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trautan - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trauth - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trautman - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trautmann - od niemieckiej nazwy osobowej Traut, ta od apelatywu traut ‘miły’.

Trawa - 1414 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawe - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawic - 1423 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawicki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).

Trawiczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawiecki - od nazwy miejscowej Trawice (kilka wsi).

Trawin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawinkiewicz - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawiński - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).

Trawińszczyk - 1646 od nazwy miejscowej Trawno (piotrkowskie, gmina Fałków).

Trawiski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawka - 1425 od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawkin - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawkowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawna - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawnicki XV w. - od nazwy miejscowej Trawnice, dziś Trablice (radomskie, gmina Kowala).

Trawniczek - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trawnik - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawnik.

Trawny - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’; od trawny.

Trawski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’ lub od nazwy miejscowej Trawy (siedleckie, gmina Korytnica).

Trąba - 1437 od trąba, trąbić.

Trąbacki - 1529 od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).

Trąbacki - od trąba, trąbić.

Trąbacz - 1552 od trąba, trąbić.

Trąbaczkiewicz - od trąba, trąbić.

Trąbaczyk - 1540 od trąba, trąbić.

Trąbaczyński - od trąba, trąbić.

Trąbajło - od trąba, trąbić.

Trąbala - od trąba, trąbić.

Trąbalski - od trąba, trąbić.

Trąbała1536 - od trąba, trąbić.

Trąbasiewicz - od trąba, trąbić.

Trąbczak - 1793 od trąba, trąbić.

Trąbczyk - od trąba, trąbić.

Trąbczyński - 1404 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trąbecki - od trąba, trąbić.

Trąbek - od trąba, trąbić.

Trąbik - od trąba, trąbić.

Trąbiński - 1398 od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).

Trąbka - 1204 od trąba, trąbić; od trąbka.

Trąbka - Zawicki złożenia brak; Trąbka 1204 od trąba, trąbić; od trąbka; Zawicki od nazwy miejscowej Zawidz (płockie, gmina Zawidz).

Trąbowicz - od trąba, trąbić.

Trąbski - 1418 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Trąbuluk - od trąba, trąbić.

Trąc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trącala - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trącała - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trącek - 1397 od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trącewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trąciak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trąckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trąckowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trącz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączewski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączkowiak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączykowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trączyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trąd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trąda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądkowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trądziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trąk - od trąk ‘brzęk, stuk’.

Trąkała - od trąk ‘brzęk, stuk’.

Trąkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.

Trąmba - od trąba, trąbić.

Trąmpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trąmpka - od trąba, trąbić.

Trąpczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trąpik - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trąpka - od trąba, trąbić.

Trąpski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Trąt - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trątczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trątkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trątnowski - 1400 od nazwy miejscowej Tratnowice (krakowskie, gmina Słomniki).

Trątowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trcieński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trciński - 1478 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trebacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).

Trebacz - od trąba, trąbić.

Trebaczewski - od trąba, trąbić.

Trebaczyk - od trąba, trąbić.

Trebarczyk - od trąba, trąbić.

Trebasiewicz - od trąba, trąbić.

Trebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebenda - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebik - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebiłow - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebisz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebiś - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).

Trebnia - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebnio - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebo - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebonia - 1762 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Treboń - 1692 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebowelski - 1446 od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).

Trebowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebun - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebunia - 1765 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebunic - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebunin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebus - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebuszna - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trebusznyj - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trec - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trecek - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treciak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).

Trecz - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treczka - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treczko - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trecznik - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treczor - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treczyński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).

Treć - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredak - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trede - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredo - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredor - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredowicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tredowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trefa - 1675 zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefalski - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefan - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefański - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefeń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefeński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treffon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treffoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefiak - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefna - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefny - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefon - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefoń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefoński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefun - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Trefuń - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trötsch, ta od trotsch ‘guzdrała, maruda’, też od gwarowego treczyć ‘czołgać się, włóczyć’.

Treger - 1402 od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Tregier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Treider - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treiderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treidla - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treidler - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treidowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejan - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trejanowicz - od imienia Trajan, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od nazwy rodu Traius.

Trejda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejderski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejdosiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejdowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trejgier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Trejgo - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie,

Trejnis - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trejniś - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trejnowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna

Trejnowski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trejt - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trejta - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trejten - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trejter - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trejtowicz - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trel - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trela - 1658 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelak - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelas - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelczyk1622 - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelek - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelewski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelikowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Treliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelka - 1594 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelkiewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelko - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trell - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trella - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelle - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Treloński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelowicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trelski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tremba - od trąba, trąbić.

Trembacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).

Trembacz - od trąba, trąbić.

Trembaczewski - od trąba, trąbić.

Trembaczkiewicz - od trąba, trąbić.

Trembaczowski - od trąba, trąbić.

Trembaczyk - od trąba, trąbić.

Trembala - od trąba, trąbić.

Trembalski - od trąba, trąbić.

Trembaluk - od trąba, trąbić.

Trembała - od trąba, trąbić.

Trembałowicz - od trąba, trąbić.

Trembarczyk - od trąba, trąbić.

Trembas - od trąba, trąbić.

Trembasiewicz - od trąba, trąbić.

Trembczyk - od trąba, trąbić.

Trembecki - 1559 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).

Trembicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).

Trembiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).

Trembilski - od trąba, trąbić.

Trembiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).

Trembla - od trąba, trąbić.

Trembluk - od trąba, trąbić.

Trembo - od trąba, trąbić.

Trembos - od trąba, trąbić.

Tremboś - od trąba, trąbić.

Trembowelski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).

Trembowicz - od trąba, trąbić.

Trembowler - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).

Trembownik - od trąba, trąbić.

Trembowolski - od nazw miejscowych Trembowla, Trebowla (KrW).

Trembski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Trembula - od trąba, trąbić.

Trembulak - od trąba, trąbić.

Trembuła - od trąba, trąbić.

Trembułowicz - od trąba, trąbić.

Trempalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trempała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trempek - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trempski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Tren - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trena - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trenarowski - od trener.

Trencik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trencki - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenczek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenczowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenczuk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendaj - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendał - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendecki - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trender - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendoła - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendzel - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendzelewski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trendziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trener - od trener.

Trenerowicz - od trener.

Trenerowski - od trener.

Treniewicz - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trenin - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trenis - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trenk - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trenka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trenkiel - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trenkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Trenner - od trener.

Trent - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trenta - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trentkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trentowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trentowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Treń - 1466 (KrW) od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Treńdak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Treńka - od niemieckich nazw osobowych Trank, Trankle ‘ktoś, kto lubi się napić’ lub od apelatywu trank ‘trunek’.

Treński - od tren ‘ogon u sukni; tabor wojenny’.

Trepa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepaczuk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepała - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepan - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepanowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepaszka - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepaszkiewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepaszko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepczik - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepczyk - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepczyński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Treper - 1401 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).

Trepiak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepiew - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepilak - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepiło - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepiłowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepiński - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepis - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepisor - od trzepać ‘uderzać’.

Trepiszczonek - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepiszczonek - od trzepać ‘uderzać’.

Trepizur - od trzepać ‘uderzać’.

Trepka - 1414 od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.

Trepke - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.

Trepko - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’.

Trepkowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’; od staropolskiego trepka ‘chodak’ lub od nazwy miejscowej Trepki (toruńskie, gmina Brzozie).

Trepla - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Treplewicz - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.

Trepow - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepowski - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepów - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Treppa - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Treppe - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Treppner - od niemieckiej nazwy osobowej Treppner, ta os średnioniemieckiego trippe drewniak, but o drewnianej podeszwie’.

Treppo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepsza - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepszo - od trepa ‘stopień w schodach’, trepy ‘stare buty’.

Trepta - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.

Treptan - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.

Treptau - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.

Trepte - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.

Trepto - od niemieckiej nazwy osobowej Trepte.

Treptow - 1402 od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie)..

Treptowski - od nazwy miasta Treptów, dziś Trzebiatów (szczecińskie).

Trescher - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.

Treska - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Treskow - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Tress - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.

Trestak - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Trestka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Trestowski - 1767 od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).

Tresz - od niemieckiej nazwy osobowej Triesch, ta może od imienia Andreas lub średnioniemieckiego trese ‘skarb’.

Treszcenko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczanowicz - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Treszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczejko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczoń - 1786 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczotka - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczotko - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczow - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Treszczyński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).

Treszczyński - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Treszer - od niemieckich nazw osobowych Trescher, Tresser.

Treszka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Treszko - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Treściński - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).

Treśka - od staropolskiego treskać ‘karać, karcić’, też od gwarowego trestkać, staropolskiego trestka ‘suszona kora cynamonowca’.

Tret - 1408 od tret ‘chód, stąpanie’.

Treta - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretalski - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretan - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretel - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretelski - od tret ‘chód, stąpanie’.

Treter - od tret ‘chód, stąpanie’; od treter ‘zamęt, bieganie’.

Tretiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Tretiakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Tretjak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Tretjakow - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Tretka - 1398 od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretko - 1404 od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretkowski - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretowicz - 1444 od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretowski - od tret ‘chód, stąpanie’.

Trettel - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretyn - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretynkiewicz - od tret ‘chód, stąpanie’.

Tretyń - od tret ‘chód, stąpanie’.

Treu - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły, kochany’; od niemieckiego treu ‘wierny’ + feld ‘pole’.

Treugut - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Treugutt - od niemieckich nazw osobowych Trau, Tr:au, te od średniowysoko niemieckiego trut ‘miły; od niemieckiego treu + gut ‘majątek’.

Treyderowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Treydowski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tręba - od trąba, trąbić.

Trębach - od trąba, trąbić.

Trębacki - od nazwy miejscowej Trąbaczew (sieradzkie, gmina Działoszyn), Trębaczów (kilka wsi).

Trębacz - 1483 od trąba, trąbić; od trębacz.

Trębaczak - 1663 od trąba, trąbić; od trębacz.

Trębaczewski - od trąba, trąbić; od trębacz.

Trębaczkiewicz - od trąba, trąbić; od trębacz.

Trębaczowski - od nazw miejscowych Trębaczów, Trębaczew (kilka wsi).

Trębaczyk - 1568 od trąba, trąbić; od trębacz.

Trębajło - od trąba, trąbić.

Trębala - od trąba, trąbić.

Trębalski - od trąba, trąbić.

Trębaluk - od trąba, trąbić.

Trębałowicz - od trąba, trąbić.

Trębarczyk - od trąba, trąbić.

Trębas - od trąba, trąbić.

Trębasiewicz - od trąba, trąbić.

Trębczyk - od trąba, trąbić.

Trębczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trębecki - 1632 od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).

Trębicki - 1648 od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).

Trębicz - od trąba, trąbić.

Trębiecki - od nazw miejscowych Trębki, Trąbki (Maz, Młp).

Trębiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).

Trębisz - od trąba, trąbić.

Trębka - od trąba, trąbić.

Trębla - od trąba, trąbić.

Trębliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).

Trębocha - od trąba, trąbić.

Tręboczewski - od trąba, trąbić.

Tręboszka - od trąba, trąbić.

Trębowicz - od trąba, trąbić.

Trębski - 1527 od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Trębulak - od trąba, trąbić.

Trębuła - od trąba, trąbić.

Trębusiewicz - od trąba, trąbić.

Tręc - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tręcek - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tręcz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tręczkowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tręd - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Tręda - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędak - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędel - 1583 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędelski - 1777 od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędka - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędkiewicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędo - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędota - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędowicz - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędyk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trędziuk - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Tręka - od trąk ‘brzęk, stuk’.

Tręmbicki - od nazwy miejscowej Trębice (siedleckie, gmina Paprotnia).

Tręntowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trępa - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępala - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępalski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępała - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępczyk - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępczyński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępiak - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępiński - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępka - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępkowski - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trępowicz - od tręp ‘kij do straszenia ryb’, trępać, trępić ‘ stukać, wystraszać’.

Trętkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trętko - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trętniewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trętowicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trętowski - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Triba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tribel - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Tribiłło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Tribiło - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Tribowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tribuch - od gwarowego trybuch ‘brzuch’.

Tribul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Tribull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Tribus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trichanowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trichim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trichimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trichimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trichimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Tricz - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Triczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Trieb - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trieba - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Triebe - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Triebel - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Triebull - (Pom) od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trieder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trieszta - od nazwy miejscowej Tresta (piotrkowskie, gmina Tomaszów Mazowiecki, Żarnów).

Trifonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Trik - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trika - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Triki - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trikilewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trikoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trikowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Tril - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trill - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trina - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trinczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trinczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trindo - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Triner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Tripkowic - (Śl) od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Tripolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Triputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Triska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Triszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tritt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trizna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.

Trlicki - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Trlik - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Trlka - 1486 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Trnka - pod wpływen czeskim od staropolskiego tarn ‘cierń’.

Trobczyński - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trobel - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trobicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trobiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Troboś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Troc - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocanowicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocenko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocer - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Troch - 1400 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trocha - 1385 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochaj - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochalla - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochalski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochała - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochan - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochaniak - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochanowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochanowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochański - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Troche - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochel - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochelepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochelepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochemczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochlik - 1440 od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochmiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochmiczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochmik - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochmiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochmowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochmowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochna - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochnowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trocho - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trocholepsza - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trocholepszy - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochomiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochomiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochomowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochomowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochomski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochonowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochończuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochota - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochowicz - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochowski - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochta - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochumowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochunowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochwin - od staropolskiego trocha ‘mało, odrobina’; też od imienia Trochim.

Trochym - 1471 od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochymczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochymia - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochymiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochymiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trochyniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trociak - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trociewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocik - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocikowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trocimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trocimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trocimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trocina - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Trociniuk - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Trocinkiewicz - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Trocinko - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Trocińska - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trociński - 1405 od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Trociński - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocisz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trociuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocki - 1405 od nazwy miasta Troki (KrW).

Trockiewicz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trockowski - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocuk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocyk - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocyszyn - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trocz - 1416 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczec - 1406 od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczek - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczewski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczuk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczyk - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczykowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troczyński - od trociny, trocina ‘małe kawałeczki drewna’.

Troczyński - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’; od troczyć.

Troć - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Troćko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trodzimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trodzimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trodzimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trodzimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Troeder - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trofalski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofilak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimiak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimiec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimienko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimowski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimów - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimski - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofimuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofinenko - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiniak - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiniec - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiniuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofinow - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofińczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofiuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofler - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofluk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofym - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trofyn - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Tröger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Trohimczyk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Trohimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Troicki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).

Troicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Troikowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Troina - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Troiński - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Troja, m. - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Troja, ż. - 1498 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojacki - od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).

Trojacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojaczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojaczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojak - 1395 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.

Trojakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojak ‘coś składającego się z trzech części’.

Trojan - 1208 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojana, m. - 1787 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanek - 1494 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojaniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanik - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojankiewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanko - 1388 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojankowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanos - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanowicz - 1224 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojanowski - 1471 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).

Trojanowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojańczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojańczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojański - 1693 od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).

Trojański - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojar - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojarz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojaszczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojcenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojcewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojczek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojczuk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojczycki - 1497 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).

Trojda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trojdecki - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trojdos - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trojec - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojecki - 1611 od nazwy miejscowej Trojczyce (KrW).

Trojecki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojen - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojenczyk - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojenowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojenowski - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).

Trojenowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojeński - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).

Trojewicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojewski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojga - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojgo - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojk - 1452 (Maz, Pom) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojka - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.

Trojke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.

Trojko - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.

Trojkowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.

Trojkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja; od trojka ‘rodzaj rosyjskiego trzykonnego zaprzęgu’.

Trojna - 1434 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnacki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojnarski - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojner - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojnerowicz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trojnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojniel - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnow - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnowicz - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojnowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojok - (Śl) od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojonowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trojszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troka - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokajło - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokało - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokiel - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokielewicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokki - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokowski - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokun - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trokunowicz - od trok ‘rzemień, wiązanie’, od staropolskiego też ‘kędzior, lok’.

Trol - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Trolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Troliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Trolka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Troll - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Trolla - 1439 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Troła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Trom - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tromak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tromala - 1497 od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trombacz - od trąba, trąbić.

Trombaczyk - od trąba, trąbić.

Trombala - od trąba, trąbić.

Trombała - od trąba, trąbić.

Trombas - od trąba, trąbić.

Trombczyński - od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Trombik - od trąba, trąbić.

Trombiński - od nazwy miejscowej Trębin (płockie, gmina Radzanowo).

Trombitas - od trąba, trąbić.

Trombka - od trąba, trąbić.

Trombski - od nazw miejscowych Trąbki, Trębki (kilka wsi).

Tromczyński - 1469 od nazwy miejscowej Trąbczyn (konińskie, gmina Zagórów).

Tromiczak - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Tromowski - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trompa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trompka - od trąba, trąbić.

Trompus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Tron - 1449 od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Troncewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronciewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Troncik - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronckiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronczyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronczyński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Trond - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Trondowski - od trąd ‘samiec pszczoły, truteń’, też ‘choroba zakaźna’.

Troneczek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Troniak - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Troniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronicek - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronicki - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Troniewicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Troniewski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronika - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronin - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronina, m. - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronisza - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronka - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronkowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronniarz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronow - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronowicz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronowski - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tronów - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tront - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trontczak - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trontkiewicz - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Tronysz - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Troń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Trońca - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trończyk - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Trończyński - od podstawy trąc , trąt , por. trącać ‘uderzać’, trącić ‘śmierdzieć’, natręt, wstrętny.

Troński - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Trop - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropa - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropaczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropar - 1381 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).

Tropczyński - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Trope - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropel - 1731 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Troper - 1375 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).

Tropiak - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropidło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropiej - 1569 od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropiejko - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropik - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropilas - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropiła - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropiłło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropiło - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropir - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).

Tropisz - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropka - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropkowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropowski - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropp - od tropić ‘śledzić’, trop ‘ślad’.

Tropper - od niemieckiej nazwy osobowej Tropper, ta od nazwy miejscowej Troppen (Morawy).

Tropski - 1636 od nazwy miejscowej Tropy (elbląskie, gmina Stary Targ).

Trosanowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troscianczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Troscianko - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trosciński - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trosiak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trosien - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trosik - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trosin - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trosiński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troska - 1204 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troskiewicz - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Trosko - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troskowski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Trost - 1471 od gwarowego trost ‘otucha’.

Trostaniecki - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trosteńczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trostiańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trostowicki - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trostowiecki - od gwarowego trost ‘otucha’.

Troszak XVIII w. - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszcz - 1472 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczak - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczek - 1497 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczel XV w. - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczeński - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczewski - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczyc - 1425 od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszczyniec - od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Troszek - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszeński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszewski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszka - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszkiewicz - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszkowski - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszok - (Śl) od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszoł - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszyna - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troszyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Troś - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trościak - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościanczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościanczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościaniec - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościanka - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościanko - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościankowski - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościańczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościańko - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościański - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościenko - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościeńczyk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trościeński - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trośko - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trośniak - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Trot - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.

Trotczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.

Trotiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.

Trott - od niemieckiej nazwy osobowej Trott, ta od średniowysokoniemieckiego trotten ‘pomału, ciężko się poruszać’, por. też troty, trot ‘drobne gałęzie’.

Trotz - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trotzek - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trotzki - od nazwy miasta Troki (KrW).

Trotzko - od staropolskiego troc ‘okrzyk pogardy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trotz, ta ze średniowysokoniemieckiego tratz, trutz ‘upór, krnąbrność, przekora’.

Trowczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trowski - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Troyański - od nazw miejscowych Trojanowice, Trojany, Trojanów (kilka wsi).

Troyke - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trój - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójanek - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójaniak - od troje, troić, trzy lub te– od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.ż od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójca - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójczak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójnar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trójnara - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trójniak - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójniar - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trójniarz - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trójnicki - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trójwąs - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trólka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’.

Trómiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trón - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Tróń - od tron ‘krzesło władcy’, por. też trona ‘skrzynia’.

Trószyński - od imion na Tro , typu Trofim lub od trocha.

Tróściańczuk - od gwarowego trost ‘otucha’.

Trścieński - 1469 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Truba - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubacki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubacz - 1471 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubaczek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubaj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubajło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubak - 1487 z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubala - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubalski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubaluk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubała - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Truban - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubański - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubarczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubas - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubaschow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubecki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubek - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiałowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiarz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubic - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubicki - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiczuk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiej - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubienkow - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiewski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubikowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubil - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiłko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiłło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiło - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubiłowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubisz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubitz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubka - 1458 (KrW) z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubkiewicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubko - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubna - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubny - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubnyj - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubocz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubowicz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubulczyk - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubull - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubulski - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubuła - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubura - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubus - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubuś - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Trubycz - z fonetyką ukraińską lub czeską od trąba, trąbić.

Truceniec - od truć, truty.

Truch - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Trucha - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchaj - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchalski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchałko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchan - 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchan - Szostek złożenia brak; Truchan 1427 (KrW) od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’; Szostek 1419 od szósty, też od szost ‘drąg’, szostać ‘szastać’.

Truchanek - 1616 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchaniec - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchanienko - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchanow - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchanowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchanowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchań - 1503 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchański - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Trucharz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchata - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchek - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchen - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Trucheński - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchiel - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchim - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchimczuk - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchimowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchin - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchinowicz - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchiński - od imienia Trofim, używanego w Kościele wschodnim, pochodzenia greckiego Tróphimos, od tróphimos ‘odżywiający, pożywny’.

Truchlec - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.

Truchlewski - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.

Truchliński - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.

Truchła - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.

Truchły - od truchła ‘skrzynia, trumna’ lub od truchleć ‘słabnąć; próchnieć’.

Truchniak - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchno - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchnowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchnowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchol - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Trucholski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchon - 1551 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchonowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchoń - 1790 od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchowicz - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchowski - od imion cerkiewnych Truchon, Truchan, te od greckiego Tryphon, od tryphé ‘miękkość; zniewieściałość’ lub od ukraińskiego truhan ‘indyk’.

Truchta - od truchta, trucht ‘bieg, np. konia’.

Truciak - 1722 od truć, truty.

Trucina - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.

Trucinka - od truć, truty; od trucina ‘trucizna’.

Truciński - 1745 od truć, truty.

Truciński - 1745 od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Trucka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczek - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczkowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczuk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczyk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczykowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Truczyński - od nazwy miejscowej Truty (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Trućko - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Trud - od trud ‘wysiłek, praca’.

Trudnicki - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudniewicz - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudniewski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudnikowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudnos - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudnoś - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudnowski - od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudny - 1581 od trud ‘wysiłek, praca’; od trudny.

Trudz - od trud ‘wysiłek, praca’.

Trudzik - od trud ‘wysiłek, praca’.

Trudzinczuk - od trud ‘wysiłek, praca’.

Trudziński - od trud ‘wysiłek, praca’.

Trufan - od truf ‘resztka piwa w beczce’.

Trufanowa - od truf ‘resztka piwa w beczce’.

Trufawka - od truf ‘resztka piwa w beczce’.

Trufny - od truf ‘resztka piwa w beczce’.

Trug - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.

Trugalski - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.

Truguła - od gwarowego trugać, turgać ‘nieść coś z wysiłkiem’.

Trujakowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trujan - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trujkowski - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trujnara - od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Truk - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’.

Trukacz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukalski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukała - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukan - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukawa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukawiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukawka - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’; od trukawka ‘turkawka’.

Trukawski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukiewicz - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukowiński - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukowski - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Truksa - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trukszyn - od trukać ‘gruchać; grać na rogu’; od trukacz ‘kanarek’.

Trul - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Trulewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Trulicz - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Truliński - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Trulka - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Trulla - 1420 od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Truła - od niemieckiej nazwy osobowej Troll, ta od średniowysokoniemieckiego trolle, troll ‘tuman, głuptas’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Trühl.

Trum - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumbaczyk - od trąba, trąbić.

Trumbarczyk - od trąba, trąbić.

Trumiarz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumielewicz - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumieński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumiński - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumow - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trump - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpa - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpiel - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpis - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpka - od trąba, trąbić.

Trumpo - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpowski - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trumpus - od niemieckich nazw osobowych Tromp, Trump, te od średniowysokoniemieckiego trumbe, trumme ‘trąba’.

Trun - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truna - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunczek - 1414 od trunek ‘napój, wódka’.

Trunek - 1640 od trunek ‘napój, wódka’.

Truner - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truniarz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truniec - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truniewski - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunik - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truniłowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunin - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunk - od trunek ‘napój, wódka’.

Trunka - od trunek ‘napój, wódka’.

Trunkiewicz - od trunek ‘napój, wódka’.

Trunkowski - od trunek ‘napój, wódka’.

Trunow - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunowicz - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trunów - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Truń - od truna, też trona ‘skrzynia, trumna’.

Trup - 1136 od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupacz - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupczyński - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupek - od trup ‘zwłoki człowieka’; od trupek.

Trupiel - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupinda - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupiszewski - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupkiewicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupkinowicz - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupski - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trupuć - od trup ‘zwłoki człowieka’.

Trus - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trus - Konarczak

Trusch - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truschka - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truschke - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusciński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).

Trusczyński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).

Trusek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusielewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusielnicki - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusień - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusik - 1662 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusikowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusilewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiłło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiło - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusina - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiński - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusiuk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusk - 1392 od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truskalaska - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truskalski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truskawa - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Truskawka - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Truskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Truski - 1717 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Truskiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truskolarski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truskolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truskolawski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truskolesny - 1569 od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truskolski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truskowski - 1640 od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Truskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Trusow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusowicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusów - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truss - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusunkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trusz - 1417 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszak - 1446 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszan - 1426 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszczewski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszczyn - 1414 od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszczyński - 1605 od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).

Truszek - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszel - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszewicz - 1450 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszewski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszik - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszka - 1488 od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.

Truszke - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszkiewicz - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszko - 1441 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszko - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszkolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truszkolaski - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Truszkowicz - 1447 od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszkowicz - 1472 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Truszkowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’.

Truszow - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszowicz - 1448 od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszowski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszyk - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truszyn - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truś - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Truściński - od nazwy miejscowej Truszczyny (ciechanowskie, gmina Rybno).

Truśkiewicz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truśka ‘tchórz; bojaźliwy’.

Trutej - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.

Trutek - od truć, truty.

Truteń - od truteń ‘pszczoła samiec; darmozjad’.

Trutkowski - od truć, truty.

Trutnik - od truć, truty.

Trutowski - od truć, truty.

Trutwin - 1390 od trutwa ‘gatunek ryby’.

Truty - 1665 od truć, truty.

Truzik - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.

Trużyński - od trużyć ‘trudzić; przeszkadzać’.

Trwoga - 1436 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.

Trwożka - 1529 od trwoga ‘niebezpieczeństwo’, ze staropolskiego też ‘spór, zatarg’.

Tryb - 1422 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryba - 1644 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybacz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybak - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryban - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybański - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybas - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybaszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybaś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybata - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybczyński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybe - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybenek - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybes - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybicki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybiec - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybikowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybin - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybinka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybinkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybis - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybisz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybka - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybkowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybno - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryboba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybocki - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryboda - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybołowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybon - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybonia - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryboń - 1788 od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryborczyk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybowski - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybs - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybuc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybuch - 1416 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.

Trybuch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybuchowicz - 1428 69 od gwarowego trybuch ‘brzuch’.

Trybuchowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybuchowski - 1785 od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).

Trybuchowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybucki - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybucy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybucz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybuć - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybuk - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybukiewicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trybul - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybulcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybulec - 1636 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybulewicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybuli - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybuliński - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybull - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybulski - 1671 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybuł - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybuła - 1748 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybułkowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybułowski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trybun - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybunalski - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’; od trybunał ‘sąd’.

Trybunek - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybunia - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybuniak - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybunowicz - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybuń - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybuńko - od trybun ‘przywódca ludu, obrońca’.

Trybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybura - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Tryburc - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tryburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tryburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tryburczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tryburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tryburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybus - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Trybusch - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybusiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybusiński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybusz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszak - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszczuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszek - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszkiewicz - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszuk - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuszyński - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybuś - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybys - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Tryc - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.

Trych - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trycha - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychan - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychel - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychniewicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trycholik - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychon - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychonczuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychonowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychoń - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychończuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychowicz - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychowski - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychta - 1680 od niemieckiej nazwy osobowej Trichte.

Trychuk - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Trychut - od nazw osobowych na Try , typu wschodniosłowiańskiego Tryfon.

Tryciński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch.

Trycz - 1403 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczak - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczałek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczek - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczka - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczko - 1438 od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczuk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczyk - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryczyński - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryć - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryćko - od tryc ‘odgłos trącania się szklankami’, trycać ‘trącać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Tritsch; od gwarowego trycz ‘część kołowrotka’.

Tryda - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trydel - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trydeński - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trydko - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trydul - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Trydulski - od niemieckich nazw osobowych Trede (r), Treide (r), te od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub od średnioniemieckiego treder ‘kalikant’.

Tryfalski - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfan - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfanow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfanów - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfon - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfonow - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Tryfoński - od imienia Tryfon, uzywanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Tryphon, pd tryphé ‘miękkość, delikatność.

Trygar - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Tryger - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Trygier - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Trygor - od tragarz ‘człowiek noszący ciężary’; starsze formy jeszcze niemieckie.

Tryk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Tryka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykacz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’; od trykacz ‘tryk’.

Trykalski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykała - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykawka - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykiel - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykielewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykiewicz - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykos - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykoska - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykosko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykoszko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykowski - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykoza - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykozko - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trykozo - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Tryl - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tryla - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylański - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylewicz - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylewski - od nazwy miejscowej Tryl (bydgoskie, gmina Nowe).

Trylich - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tryliński - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylko - 1423 od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tryll - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tryllski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylnik - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylowski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trylski - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Tryluk - od trela, trel, tryl ‘określony układ tonów’, też od trel ‘miejsce na drzewo w lesie’.

Trymbula - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trymbulak - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trymbulski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trymbuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trymbułowicz - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trymczuk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymczyk - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymecki - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymiszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymkiewicz - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymucha - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymuńko - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymus - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trymuszewski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Tryna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynas - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryncol - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynczek - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynda - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Tryndak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Tryndeczka - 1619 od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Tryndoch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Trynduch - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Trynduś - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Tryndziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Tryniak - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynicki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryniecki - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynieszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryniewicz - 1545 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Tryniewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryniszewski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynk - 1498 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynka - 1431 od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkała - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkas - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkiel - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkiewicz - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkos - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkoś - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkow - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkowski - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynks - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkuła - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynkus - od dawnego trynka ‘trzy asy (w grze w karty)’ lub od trynia ‘opiłki, trociny’.

Trynowski - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trynus - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryńczuk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryńczyk - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryńka - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryńko - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Tryp - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypa - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypaluk - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypeć - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypek - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypiak - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypiał - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypiec - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypka - 1392 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypke - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypko - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypnik - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypolin - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypski - 1631 od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’ lub od nazwy miejscowej Trypsz (Spisz).

Trypuc - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypucki - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypuć - 1545 od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypućko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypuń - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Trypus - od tryp, trypa ‘gatunek tkaniny’.

Tryputko - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypuz - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypuza - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trypuzowski - od litewskiej nazwy osobowej Trypuckas.

Trys - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Trysiak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Trysiński - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryskiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trysko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryskowiak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryskuc - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryskuć - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trysta - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trystała - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trystek - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trysteński - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trystucha - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trystuła - od trysta ‘kora z drzewa wyrzucona z garbarni’.

Trysz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryszak - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczała - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczuk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczyła - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczyłło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczyło - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszczyński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszkiewicz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszkin - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszko - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszkowski - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryszno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Trysznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryszuk - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryś - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryścien - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryścień - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryściński - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryść - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Tryt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytak - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytek - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytewicz - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytko - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Tryton - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytt - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Trytuł - od staropolskiego tryt ‘stopień, schód’.

Tryza - 1551 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryzna - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch; lub od wschodniosłowiańskiego trizna ‘modlitwa za spokój duszy zmarłego’.

Tryznicz - 1545 od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryzno - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryznowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryzowicz - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryzowski - od niemieckich nazw osobowych Trisch, Triesch, te od nazwy miejscowej Driesch.

Tryzub - 1416 (KrW) od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.

Tryzubiak - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.

Tryzubowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.

Tryzybowicz - od wschodniosłowiańskiego trizub ‘trójżab, krójkolec’.

Trzandel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzanek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzaniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzankowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzanowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzasczyk - 1685 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaseczka - 1753 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzask - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaska - 1325 27 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskacz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskalik - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskalski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskała - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskawa - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskawka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskawski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).

Trzaski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzasko - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskonos - 1565 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskos - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskosz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskoś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskot - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskowski - 1632 od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).

Trzaskólski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskulski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskus - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaskuś - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzasło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzaszczka - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaszczyc - 1466 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaszczyk - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzaszkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).

Trzaśkowski - od nazwy miejscowej Trzaski (kilka wsi).

Trzaśniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trząs - 1385 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząsała - 1522 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząsk - 1454 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząska - 1608, m. 1453 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząskacz - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząsko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trząskowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’ lub od nazwy miejscowej Trząska (częstochowskie, gmina Kłomnice).

Trząsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzciak - od trzcina.

Trzciakiewicz - od trzcina.

Trzciakowski - od trzcina.

Trzciałkowski - od trzcina.

Trzcianek - od trzcina.

Trzcianka - od trzcina.

Trzcianko - od trzcina.

Trzciankowski - od trzcina.

Trzcianowski - od trzcina.

Trzciański - od trzcina.

Trzciąka - od trzcina.

Trzciąkowski - od trzcina.

Trzciel - 1378 od trzcina.

Trzcieliński - od trzcina.

Trzcieński - 1439 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trzcina - 1595 od trzcina.

Trzcinic - 1294 od trzcina.

Trzciniecki - od trzcina.

Trzcinka - od trzcina.

Trzcinko - od trzcina.

Trzcinkowski - od trzcina.

Trzcinowicz - od trzcina.

Trzcinowski - od trzcina.

Trzciński - 1485 od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trzciok - od trzcina.

Trzcioka - od trzcina.

Trzciołek - od trzcina.

Trzciołkowski - od trzcina.

Trzcionek - od trzcina.

Trzcionica - od trzcina.

Trzcionka - od trzcina.

Trzcionkowski - od trzcina.

Trzciółek - od trzcina.

Trzczak - od trzcina.

Trzczałkowski - od trzcina.

Trzczyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trzeba - 1293 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebacz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebała - 1400 34 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeban - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebaniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebeński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebiak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebiański - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebiatkowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).

Trzebiatowski - 1766 od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).

Trzebic - 1317 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebicki - 1543 od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).

Trzebiechowski - 1700 od nazwy miejscowej Trzebiechowo (gdańskie, gmina Osiek).

Trzebiecki - od nazwy miejscowej Tzebica (kilka wsi), Trzebce (piotrkowskie, gmina Wielgomłyny).

Trzebiela - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebieniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebieszowicz - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebietowski - od nazwy miejscowej Trzebiatowo, dziś Trzebiatkowa (słupskie, gmina Tuchomie).

Trzebin - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebinczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).

Trzebiniak - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).

Trzebinka - 1412 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebińczyk - od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).

Trzebiński - 1445 od nazwy miasta Trzebinia (katowickie).

Trzebisz - 1408 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebiśledź - 1398 z fonetyką ukraińską od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebko - 1275 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeblewic - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebliński - od nazwy miejscowej Treblinka (ostrołęckie, gmina Małkinia Górna).

Trzebna - 1136 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebnic - 1368 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; od nazwy miasta Trzebnica (wrocławskie).

Trzebny - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebol - 1490 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebonia - 1709 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeboniak - 1687 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeboń - 1715 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeboński - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebost - 1219 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebosz - 1402 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzeboszka - 1265 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebowski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebski - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebuchowski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebuchów (konińskie, gmina Osiek Mały).

Trzebucki - od nazwy miejscowej Trzebucza (siedleckie, gmina Grębków).

Trzebuła - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trzebunia - 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebunia - Niebies złożenia brak; Trzebunia 1697 od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić; Niebies od niebo.

Trzebuniak - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebuń - od podstawy trzeb , por. imiona złożone typu Trzebiesław, Trzebomysł oraz trzeba ‘potrzeba; należy’; trzebić.

Trzebuński - 1648 od nazwy miejscowej Trzebunia (krakowskie, gmina Pcim).

Trzecia - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciackiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciaczek - 1631 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciaczyk - 1632 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciak - 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciak - Klimaszewski złożenia brak; Trzeciak 1433 od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’; Klimaszewski 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).

Trzeciakiewicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciakow - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciakowicz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciakowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciałkowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzecianowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciar - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciarz - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciąski - 1467 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Trzeciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Trzecieński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).

Trzecieski - 1414 od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Trzecikowski - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzecina - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).

Trzeciok - (Śl) od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciołek - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzeciuk - od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzej - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .

Trzeja - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Trei .

Trzejna - od niemieckich nazw osobowych Train, Trainer, te od nazwy miejscowej Train lub Thräna, Threna.

Trzelczyk - od strzała, strzelać.

Trzelec - od strzała, strzelać.

Trzelecki - od strzała, strzelać.

Trzelik - od strzała, strzelać.

Trzeliński - od strzała, strzelać.

Trzelkiewicz - od strzała, strzelać.

Trzemecki - od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).

Trzemeski - 1487– od nazwy miejscowej Trzemeszna (tarnowskie, gmina Tuchów).

Trzemiec - od staropolskiego trzem ‘komnata’.

Trzemiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzemielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzemielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzemieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzemszyk - od trzemcha ‘czeremcha’.

Trzemżalski - od nazwy miejscowej Trzemżał (bydgoskie, gmina Trzemeszno).

Trzenadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzeniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzenka - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzenkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzensała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensik - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensioł - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzensisko - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzenssimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzep - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepacki - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepacz - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepaczka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepaczyński - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepadłek - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepak - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepała - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałek - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałkiewicz - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałko - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałkowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepałowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepański - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepatka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepatowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepecińska - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepel - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepełka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepetowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiak - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiałkowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiałowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiatowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepicki - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiczek - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepieciński - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiecki - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepieczyński - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiel - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepierczyński - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepietowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepil - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiński - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiora - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiorko - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.

Trzepiota - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.

Trzepiotowski - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’.

Trzepiozor - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepióra - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepis - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepizor - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepizór - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepizur - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepiżur - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepkowski - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepla - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepocki - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepołka - od trzepać ‘uderzać’.

Trzepski - 1631 od nazwy miejscowej Trzebcz (toruńskie, gmina Kijewo Królewskie).

Trzesała - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesiak - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesicki - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesiel - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesielewicz - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesień - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesiewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesiło - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzesiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesioch - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesiok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzesionok - (Śl) od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzeska - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzeskala - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzeskiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzeskoma - 1436 od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzesło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzesniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.

Trzesniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trzesniowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trzesowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzeszan - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzeszcz - 1678 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczak - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczakowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczanowicz - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczek - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczkowski - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczon - 1393 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczoń - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczuń - 1787 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczynoga - 1498 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczyński - od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszczyoko - XIII w. od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzeszewski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzeszkowski - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trzeszkowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trześkiewicz - od trzaska ‘odłamek drewna’, trzaskać ‘uderzyć głośno’, trzask, trzeszczeć, od nazwy herbu Trzaska.

Trześlewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trześniak - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.

Trześniakowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.

Trześniawski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trześniewski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trześnikowski - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.

Trześniowski - 1448 od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trześnowski - od nazwy miejscowej Trześniów (krośnieńskie, gmina Haczów).

Trześń - od trześnia ‘gatunek drzewa owocowego’.

Trzetiak - z fonetyką u kraińską od staropolskiego trzeciak ‘zwierzę trzyletnie’, też ‘trzecie dziecko w rodzinie; jednostka monetarna’.

Trzetrzew - 1533 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Trzetrzewa - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Trzetrzewiński - 1617 od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Trzetrzewiński - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Trzetrzewski - 1631 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Trzetrzyński - od nazwy miejscowej Trzetrzewina (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Trzew - 1392 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.

Trzewiak - od trzewik ‘but’.

Trzewiarz - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.

Trzewicarz - od trzewik ‘but’.

Trzewiczarz - od trzewik ‘but’.

Trzewiczek - od trzewik ‘but’.

Trzewiczyński - od trzewik ‘but’.

Trzewik - 1456 66 od trzewik ‘but’.

Trzewikowski - od trzewik ‘but’.

Trzewiński - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.

Trzewla - 1505 od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.

Trzewliński - 1400 od nazwy miejscowej Trzewlin (wieś zagrodowa, okolice Biecza).

Trzewnik - od trzewo, trzewia ‘wnętrzności’.

Trzeźbiak - od trzeźwy.

Trzeźwik - 1711 od trzeźwy.

Trzeźwiński - od trzeźwy.

Trzeźwiski - od trzeźwy.

Trzęsak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsala - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsalski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsała - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsek - 1665 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiara - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsibroda - 1468 1501 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsica - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsicki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiec - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiecki - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiel - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsień - 1492 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsigłowa - 1489 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsigłówka - 1580 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsigość - 1425 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsimiech - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsinoga - 1495 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiński - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsioch - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiok - (Śl) od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsitoboła - 1498 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęsiwór - 1379 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęska - 1608 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’; od trzęski ‘trzęsący się’.

Trzęsowski - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trzęślewicz - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzęśniak - od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Trziński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trzionka - od trzcina.

Trziska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trziszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trziszka - Ozgowicz złożenia brak; Trziszka od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’; Ozgowicz od ożga ‘pożar, ogień, opaleniec’.

Trzmadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzmelewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzmiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzmielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzmielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzmieliński - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trzmielowski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Trznadel - 1607 od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trznadlewski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trznadol - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzod - od trzoda ‘stado’.

Trzonek - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzoniec - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzonkowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzonowski - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzoński - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Trzop - 1400 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.

Trzopek - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.

Trzopkowicz - 1613 od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.

Trzos - 1476 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosalski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosek - 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosek - Szabo złożenia brak; Trzosek 1599 od trzos ‘mieszek na pieniądze’; Szabo od imienia Saba pochodzenia aramejskiego, od saba ‘starzec, dziadek’.

Trzosiński - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosk - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzoska - od trzos ‘mieszek na pieniądze’ lub od trzaska.

Trzoski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosko - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzoskowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzosł - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzosło - 1405 od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzosowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzoss - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzossowski - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzoś - od trzos ‘mieszek na pieniądze’.

Trzowik - od trzewik ‘but’.

Trzód - od trzoda ‘stado’.

Trzpak - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpiel - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpiela - 1555 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpil - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpił - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpioła - 1434 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpiołek - 1443 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpiołka - 1479 od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpiot - od trzeipotać ‘trzepać; rzucać się; dużo mówić’; od trzpiot ‘lekkoduch’.

Trzpis - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzpit - od podstawy trzpi , por. trzpić ‘swędzieć’, trzpień ‘sworzeń’, od staropolskiego trzpiota (się) ‘machać skrzydłami (o ptakach)’.

Trzusak - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trzuska - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuska - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trzuskawski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuskawski - od Trusz, trus, truś ‘królik; tchórz’ lub od ukraińskiego imienia Truchan.

Trzusko - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuskolas - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Trzuskoles - od nazwy miejscowej Truskolasy (kilka wsi).

Trzuskowiak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuskowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Trzuskowski - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzusło - od staropolskiego trzosło ‘krój pługa’, trzosła ‘narządy rodne’.

Trzuszcz - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuszczak - od staropolskiego trusk ‘szelest’; od truskawa.

Trzuszkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Trzuśkowski - od nazwy miejscowej Truski (białostockie, gmina Bielsk Podlaski), Truszki (łomżyńskie, gmina Kolno).

Trzy Jaja - 1463 od troje, troić, trzy lub też od nazwy starożytnego miasta Troja.

Trzyba - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trzybalski - od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trzybiński - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trzybowicz - od tryb, ze staropolskiego ‘dróżka, ścieżka’.

Trzybuchowski - od nazw miejscowych Trybuchów, Trybuchowice (KrW).

Trzybulski - 1724 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trzybuła - 1668 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trzybuszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trzybyszewski - od trybus ‘trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trzyciecki - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Trzycieski - od nazwy miejscowej Trzeciesz, dziś Trzyciąż (krakowskie, gmina Trzyciąż).

Trzyciński - od nazwy miejscowej Trzeciny (łomżyńskie, gmina Wysokie Mazowieckei).

Trzyk - od tryk ‘baran nietrzebiony’, trykać ‘uderzać łbem’.

Trzykawski - od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).

Trzykowski - XVII w. od nazwy miejscowej Trzykosy (tarnobrzeskie, gmina Koprzywnica).

Trzym - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzyma - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymalski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymała - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymałka - 1743 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymaszyn - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymko - 1388 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymkowski - od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzymowic - 1397 od trzymać, od staropolskiego trzem ‘komnata, sala do ucztowania’.

Trzyna - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trzynadel - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzynadlowski - od trznadel, ze staropolskiego strnadl ‘gatunek ptaka’.

Trzynkiewicz - od trzyny, tryny ‘odpadki, trociny’.

Trzynoga - od trzynogi ‘trójnog, trójnóg, stół o trzech nogach’.

Trzyński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Trzyska - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trzyszcz - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trzyszczak - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trzyszczyk - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trzyszka - od tryskać ‘prysnąć, wypłynąć’.

Trzyźbiak - od trzeźwy.

Tszan - od trzonek, ze staropolskiego trzan ‘rączka, uchwyt’.

Tszciński - od nazw miejscowych Trzciana, Trzcieniec, Trzcianka (kilka wsi).

Tszewik - (Śl) od trzewik ‘but’.

Tuba - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubacha - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubacki - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubacz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaczka - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaczki - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaczuk - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaj - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaja - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubajewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubajski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubala - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubalewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubalski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubaszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubecki - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubek - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubel - 1564 od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubelewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiak - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubialewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiasz - od imienia Tobiasz, notowanego w Polsce od XIII wieku, które pochodzi od XIII wieku, które pochodzi od hebrajskiego tobi jjah ‘Bóg jest dobry’. W średniowieczu imię w Polsce było wymawiane Tobijasz, Tobija, Tabasz.

Tubicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubielewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubielowicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiełewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubik - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubilewicz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubin - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubinis - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiń - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubis - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubisz - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiszewski - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubiś - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubo - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubocki - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tuboja - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubulczyk - od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tubura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tuburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tuburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tuburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tuburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tuburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tubylczuk - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.

Tubylewicz - od tubylec ‘człowiek urodzony w danym kraju, regionie’.

Tucan - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuch - 1428 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchacz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchaczek - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tuchajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tuchala - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchalski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchała - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuchanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuchański - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tucharski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tucharz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchel - 1667 od tuchlić ‘kryć, chować’.

Tuchelman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’; od niemieckiej nazwy osobowej Tuchel.

Tuchenicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tucheń - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchewicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchla - 1668 od tuchlić ‘kryć, chować’.

Tuchlin - od tuchlić ‘kryć, chować’.

Tuchlinowicz - od tuchlić ‘kryć, chować’.

Tuchliński - od tuchlić ‘kryć, chować’.

Tuchman - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.

Tuchmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.

Tuchmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchmann, ta od średniowysokoniemieckiego tuch ‘sukno’.

Tuchola - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tucholka - 1798 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tucholke - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tucholski - 1616 od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).

Tuchoła - 1449 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchołka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchołko - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchoło - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tuchończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tuchorski - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchowczyk - 1510 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).

Tuchowicz - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchowski - 1444 od nazwy miasta Tuchów (tarnowskie).

Tuchółka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchta - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.

Tuchte - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.

Tuchto - od niemieckiej nazwy osobowej Tuchte, ta od tüchte ‘zanurzony, umoczony’ lub od białoruskiej nazwy osobowej Tuchta.

Tuchulski - od nazwy miasta Tuchola (bydgoskie).

Tuchułka - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuchy - od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuciewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucil - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuciński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).

Tucz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucza - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczak - 1644 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczański - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczapski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).

Tuczarka, ż. - 1491 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczek - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczempski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).

Tuczenko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczeń - 1470 80 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczeński - 1700 od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).

Tuczepski - od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).

Tuczępski - 1404 od nazwy miejscowej Tuczępy (gorzowskie, gmina Międzychód), Tuczapy (zamojskie, gmina Mircze).

Tuczko - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczkowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucznia - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucznik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tucznio - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczno - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczyk - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczyła - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczyło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczyłowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuczyński - od nazwy miejscowej Tuczno (kilka wsi).

Tućka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’.

Tuda - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudaj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudala - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudaliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudałowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudarowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudej - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudek - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudela - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudella - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudelski - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tuderek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tuderowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudola - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudoliński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudołowicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudoran - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudoron - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorow - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorów - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudraj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudrej - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudrejek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudrian - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudrój - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudruj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudrujek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudry - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudryj - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudryn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tudryń - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Tuduj - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudyga - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudyk - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudyka - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudyń - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudziak - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudziarz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzias - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudziasz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzierz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzies - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudziewicz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzież - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudziński - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzio - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tudzisz - od podstawy tud , od tuda ‘tutaj’, od niemieckich nazw osobowych Tude, Tudor (= Teodor).

Tuga - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tuganowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tugi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tugl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tuglewicz - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tugocki - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tuhaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tuhan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuhankiewicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuhanowski - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuhi - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tuhy - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tuja - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujak - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujaka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujako - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujakowski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujałka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujek - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujerzyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujeszyn - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujewski - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujka - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujko - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tujniewicz - od gwarowego tujać się ‘tułać się, wałęsać się’.

Tuk - 1400 od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tuka - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukacz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukaczewski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukaj - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tukajło - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tukajski - od tukaj ‘tu’, tukać ‘wołać’.

Tukalski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukała - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukałło - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukan - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tukanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tukarczyk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tukarnik - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tukarz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tukas - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukasch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukasik - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukasz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukiewicz - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukin - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tukowski - od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tul - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulacha - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulacz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulaj - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulaja - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulara - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.

Tularczyk - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.

Tularek - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.

Tularz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.

Tulasz - Brzozowski złożenia brak; Tulasz zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’; Brzozowski w grupie nazwisk pochodzących od brzoza ‘gatunek drzewa’ lub od licznych nazw miejscowych z rdzeniem Brzoz .

Tulasz - zapewne od tuł ‘pochwa na strzały’, od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający tuły’.

Tulczak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulczejew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulczewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulczyjew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuleda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulej - 1536 od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tuleja - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulejczyk - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulejewicz - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulejka - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulejko - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulejski - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulenda - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulenta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuleta - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulewski - od nazwy miejscowej Tulewo (ostrołęckie, gmina Wyszków).

Tulewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuleya - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulich - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulicki - od nazwy miejscowej Tulice (elbląskie, gmina Stary Targ).

Tulicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulidowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulidziński - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuligłowicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuligłowiec - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuligłowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulij - od tulej, tuleja ‘lejek; okrągła oprawa osi’.

Tulik - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulika - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulikowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulim - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulimanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulimowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulimski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulinek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulinowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulipan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.

Tulipański - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.

Tulis - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulisiak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliska - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulisow - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulisz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszewski - od nazwy miejscowej Tuliszów (katowickie, gmina Siewierz).

Tuliszewski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszke - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuliszkowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulkiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulli - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tullin - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulman - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.

Tulmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tullmann.

Tulnik - 1458 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić); od staropolskiego tulnik ‘rzemieślnik wyrabiający pochwy na strzały’.

Tulo - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulpan - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.

Tulski - od nazwy miejscowej Tuł (ostrołęckie, gmina Klembów).

Tuluk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulula - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulus - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuluś - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulutki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tulwin - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .

Tulwiński - zapewne od niemieckiej nazwy osobowej Tulf .

Tuła - 1597 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułacz - 1372 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczewicz - 1772 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczko - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczowicz - 1780 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuładziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).

Tułaj - 1438 od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułajczyk - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułajew - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułak - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułanowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułasa - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułasiewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułaszewicz - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tuławiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).

Tuławka - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułecki - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułek - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułkowski - 1448 od nazwy miejscowej Tułkowice (tasenobrzeskie, gmina Obrazów).

Tułodziecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).

Tułodziejecki - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).

Tułodziejski - od nazwy miejscowej Tułodziad (olsztyńskie, gmina Dąbrówno).

Tułowicki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).

Tułowiecki - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).

Tułowiński - od nazwy miejscowej Tułowice (warszawskie, gmina Tulowice; opolskie, gmina Niemodlin).

Tułowski - od podstawy tuł , por. tułać się, od staropolskiego tuł ‘pochwa na strzały’, tulić (ze starszego tolić).

Tułpanowicz - od tulipan ‘gatunek rośliny’, też ‘turban’.

Tum - 1407 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tuma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumach - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumacha - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumakow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumala - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumalski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tuman - 1492 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaniewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanis - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanów - Tumański złożenia brak; Tumanów od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma; Tumański od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumanów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumara - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumarewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumas - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumasz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszczenik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumaś - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumczyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tume - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumeiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumejczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumelis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas; od litewskiego Tumelis, od Tomasz.

Tumelius - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumialis - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumialiś - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumiałojc - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiałojć - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiałowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumianiec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumianowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumicki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiczek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumidaj - 1541 od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidajewicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidajewski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidajowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidajski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidalski - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidański - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumidowicz - od powiedzenia tu mi daj lub od nazwy miejscowej Tumidaj (kilka miejscowości).

Tumiel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumiel - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiela - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumiela - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumielewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumielewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumielowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumielowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumielski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumieniecki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumil - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumil - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumilejewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumilewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumił - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiłlo - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiłło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiło - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiło - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiłowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumiłowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tuminowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumiszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumitowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumkielski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumkowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumlin - 1447 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumłowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumłowski - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumm - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tummel - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumolak - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumolski - od niemieckiej nazwy osobowej Tummel, ta od imienia Thomas.

Tumołowicz - od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Tumił , ta od tum (a) ‘głupiec, głupi’.

Tumos - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumosz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumski - 1798 od nazwy miejscowej Tum (płockie, gmina Góra Świętej Małgorzaty).

Tumula - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulla - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumulski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumuła - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumułka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumułowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumusiak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumusz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumuszewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumuszkin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tumyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Tun - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuna - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunajek - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunajski - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunak - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuncewicz - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunczyk - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunda - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundalewicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundas - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundel - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tunder - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tunderski - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tunderys - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tundowicz - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundryn - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Tundys - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundzikowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tundziowski - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tunel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.

Tunela - od tunel ‘korytarz w ziemi’.

Tunelski - od tunel ‘korytarz w ziemi’.

Tunia - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuniak - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuniakiewicz - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunicki - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).

Tuniczno - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuniel - od tunel ‘korytarz w ziemi’.

Tunielewicz - od tunel ‘korytarz w ziemi’.

Tuniewicz - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunik - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunikowski - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunin - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunis - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuniszewski - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunk - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunkis - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunko - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunków - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunkun - od niemieckiej nazwy osobowej Tünk, ta od Dinkel ‘orkisz’ lub od tunka ‘beczka’.

Tunowicz - od tuna ‘beczka, faska’.

Tunowski - od tuna ‘beczka, faska’.

Tuńczyk - od tuna ‘beczka, faska’ lub od tuńczyk ‘gatunek ryby’.

Tuński - od nazwy miejscowej Tuniki (skierniewickie, gmina Biała Rawska).

Tupa - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupacz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupaczewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupaczyński - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupadło - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupaj - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupajka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupalewski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupalski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupała - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupcik - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tupczewski - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tupczyj - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tupczyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tupek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupiak - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupica - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupiec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupielec - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupikow - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupikowski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Chciałabym wnieść poprawkę do etymologii nazwiska Tupikow (polska odmiana Tupikowski). Nazwisko mojego męża jest pochodzi od nazwiska rosyjskiego TUPIKOW (TUPIK = 1.\'Ślepy ZAUŁEK\', 2.\'ślepy tor\', 3.\'impas\'). Rodzina męża pochodzi spod Orła (k. Kurska). Do Polski zawędrowało w czasie II wojny światowej i zostało spolszczone przez dodanie polskiej końcówki TUPIKOW-SKI.
Barbara Tupikowska, Szczecin


Tupin - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupis - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupiś - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupka - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupkielewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupkiewicz - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupko - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupko - Tubik złożenia brak; Tupko od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’; Tubik od tuba ‘rodzaj trąby’.

Tuplik - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupolski - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tuppek - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tupta - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptało - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptanowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptoński - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptowski - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptuński - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tuptyński - od tuptać ‘chodzić dużo’.

Tupy - 1438 (KrW) z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tupyj - z fonetyką ukraińską od tępy ‘niemający ostrego zakończenia; apatyczny, bierny’.

Tupyk - od tupać ‘uderzać nogą o ziemię’.

Tur - 1388 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Tura - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turacki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turacz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaczewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaj - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turajczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turajew - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turajski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turak - 1488 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turakiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turakowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turala - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turalczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turalik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaliński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turalski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turał - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turała XVI w. - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turan - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turanowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turarz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turas - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turasiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turasiuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turasz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaszczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaszek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaszewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaszka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaszkiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turaś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turatycz - 1420 (KrW) od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turawa - 1616 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turawicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turawski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turay - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turba - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbacki - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbacz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbaczewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbaj - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbakiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbaluk - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbał - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turban - od turban ‘zawój turecki na głowę’.

Turbankiewicz - od turban ‘zawój turecki na głowę’.

Turbański - od turban ‘zawój turecki na głowę’.

Turbas - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbasa - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbaszewski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbaś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiak - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiarz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiasz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbielewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiewicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiłowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbin - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbisz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbo - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turboński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turboś - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbowicz - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbowski - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turbusiński - od turba ‘tłum, ciżba’, turbować się ‘martwić się’.

Turcewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turch - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchala - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchał - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchała - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchan - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchlewicz - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchlewski - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchoł - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchon - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchoń - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turchoński - od turchać, turkać ‘kołatać; mówić dużo’.

Turcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczak - 1632 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczaniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczanowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczanowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczańcza - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczański - od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).

Turczeniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczenik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczeniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczenko - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczew - 1339 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczy - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyło - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyna - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyniewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczynin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyno - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczynowicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczynowicz - Suszycki złożenia brak; Turczynowicz od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn; Suszycki 1663 od nazw miejscowych Suszyca, Suszyce (kilka miejscowości).

Turczynowski - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyń - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turczyński - 1764 od nazwy miejscowej Turczyn (łomżyńskie, gmina Rajgród).

Turczyszyn - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turecek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turecki - 1416 od nazwy miejscowej Turka (wieś, lubelskie, gmina Wólka), Turek (miasto, konińskie).

Tureczek - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turej - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turejczuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’

Turejczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’

Turejko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turejski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turek - 1397 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turel - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turel - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turelik - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Tureł - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turemek - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turemka - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turemko - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turemski - od turma ‘więzienie, wieża’.

Tureniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turenka - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turenko - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turenkow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’

Tureń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Tureński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turga - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgalski - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgał - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgała - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgiel - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgieniewicz - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgoll - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgoł - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turgoński - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turguła - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turhan - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turhanik - od gwarowego turgać, turgnąć ‘kolnąć; potoczyć’.

Turk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Türk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turka - 1400 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkacz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkala - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkaluk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkała - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkało - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkan - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkanik - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkaniuk - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkas - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkasz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkawa - od turkawka ‘gatunek ptaka’.

Turkawka - od turkawka ‘gatunek ptaka’.

Turkawski - od turkawka ‘gatunek ptaka’.

Turke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Türke - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkewicz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turki - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkiel - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkiew - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkiewicz - 1795 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkin - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turko - 1446 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkoc - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.

Turkocio - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.

Turkocz - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.

Turkoć - od turkoć ‘szkodliwy owad, turkuć podjadek’.

Turkoł - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkoniak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkos - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkosz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkot - 1630 od turkot, turkotać, ze staropolskiego tarkot, tarkotać ‘hałasować, stukać’.

Turkow - 1326 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkowiak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkowicz - 1469 od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkowid - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkowiec - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkowski - od nazw miejscowych typu Tukowice, Turkowo.

Turkowyd - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turków - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkula - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkulak - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkuła - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkus - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turkusz - od podstawy tur , por. tur, turkać, turcześ, Turek, Turczyn.

Turla - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlaczyk - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlaj - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od turlej ‘turniej’.

Turlak - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlakiewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlej - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlejewski - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlejski - od turlać ‘tulać, toczyć’ lub od nazwy miejscowej Turlej (piotrkowskie, gmina Rozprza).

Turles - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlewicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turley - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlik - 1448 od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlikowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlin - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turliński - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlo - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turlski - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turluk - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turła - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turłaj - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turłay - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turło - Purto złożenia brak; Turło od turlać ‘tulać, toczyć’; Purto od gwarowego prut, pruty, prutać ‘trwonić’, pruć.

Turło - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turłowicz - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turłowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turłukowski - od turlać ‘tulać, toczyć’.

Turm - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turman - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmanek - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmaniak - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmanowicz - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmańczyk - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmański - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmaszczyk - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turmek - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turmeniów - od turman ‘marnotrawca, ladaco’.

Turmiński - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turmowicz - od turma ‘więzienie, wieża’.

Turna - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnia - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turniak - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnialski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnicki - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turniewski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnik - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turno - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnowicz - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnowski - od podstawy turn , por. turnąć ‘potoczyć’, turnia ‘loch, skała’.

Turnus - od turnus ‘kolejka; kreskowanie’.

Turobin - od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).

Turobiński - 1488 od nazwy miejscowej Turobin (zamojskie, gmina Turobin).

Turoboiski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turobojski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turobos - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turoboś - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turoboyski - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turobus - od turoboj, to od tur + boj ‘bicie, walka’, od gwarowego wołobój ‘rzeźnik’.

Turocha - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoczy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turok - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turol - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turolak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turolski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turon - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turonowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoń - 1498 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turopolski - 1460 od nazwy miejscowej Turze Pole (krośnieńskie, gmina Brzozów).

Turos - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turosieński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turosiński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turostowski - od nazwy miejscowej Turostowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Turosz - 1486 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoszowicz - 1601 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turoś - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turota - 1510 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turotszy - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turowczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turowicki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).

Turowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turowiec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turowiecki - od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).

Turowski - 1407 od nazw miejscowych Turowo, Turów (kilka wsi).

Turoza - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turów - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turs - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Tursa - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Tursan - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Tursch - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Tursiński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Turski - 1382 od nazw miejscowych Tur, Tursko, Turza (kilka wsi).

Turskiewicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Tursza - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Turszyn - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Turszynowicz - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Turszyński - od niemieckich nazw osobowych Turs, Turse, te od średniowysokoniemieckiego turse ‘olbrzym’.

Turta - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turtak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turtas - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turtek - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turtiak - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turton - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turtoń - od gwarowego turtać ‘guzdrać się, bzdurzyć’, turta ‘człowiek powolny’.

Turudicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turudzicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turukiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turula - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turulczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turulski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turunek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuń - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turus - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turusik - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turusow - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turustowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuta - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turuto - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turutowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turycz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyczek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyczyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turykiewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyl - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turylczyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyła - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyłło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyło - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyniec - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyniewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turynowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turyński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turysiak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turza - 1612 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzeniecki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzewicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzewski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turziak - 1628 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzionek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzo - 1470 80 od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzoński - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzycki - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzyk - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzykowski - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzyma - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzyn - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzyna - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzynicki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).

Turzyniecki - od nazwy miejscowej Turzyniec (zamojskie, gmina Zwierzyniec).

Turzynowicz - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turzynowski - 1386 od nazwy miejscowej Turzynów (konińskie, gmina Chodów).

Turzyński - 1419 od nazwy miejscowej Turzyn (kilka wsi).

Turża - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turżak - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turżański - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Turżonek - od tur ‘zwierzę w Polsce już wymarłe, podobne do krowy’, turać turlać’.

Tus - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusch - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusche - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuschel - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuschik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusiak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusiara - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusiek - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusien - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusień - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusiewicz - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusin - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusiński - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).

Tusk - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuske - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuskiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuskowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tusnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuss - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tussik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tust - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tustanowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tustański - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tustira - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tustonowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tustyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tusz - 1435 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusza - 1210 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszakowski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszalski - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszański - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszas - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszaś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszcz - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczak - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczenko - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczewski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczowski - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczuk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczyk - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tuszczyński - od tłusty ‘zawierający tłuszcz; otyły; ubrudzony tłuszczem; intratny’.

Tusze - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszec - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszech - 1204 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszecki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszer - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszewicki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).

Tuszewiecki - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).

Tuszewski - od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).

Tuszk - 1443 (Maz) od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszka - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszkanow - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszkiewicz - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszko - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszkowski - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tuszkowski - od nazwy miejscowej Tuszkowo (bydgoskie, gmina Sośno).

Tuszków - od gwarowego tuskać ‘uderzać czymś’, tuski ‘sanie robocze’.

Tusznic - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tusznio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszno - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszowski - 1471 od nazwy miejscowej Tuszów (lubelskie, gmina Strzyżewice).

Tuszy - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszyc - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszycki - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszylak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszyna - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszyner - od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).

Tuszyński - 1476 od nazwy miasta Tuszyn (piotrkowskie).

Tuszyński - 1658 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuszyńszczyk - 1683 od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuś - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuśnia - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuśniak - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuśnik - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tuśnio - od tusz ‘ze staropolskiego tuzin’, tusza, od dawnego tuszyć ‘mieć nadzieję’.

Tut - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tuta - 1770 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutaj - 1786 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutajew - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutajewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutajewski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutajko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutakiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutakowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutalak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutan - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutaniewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutasiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutecki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutej - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tuteja - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutejczyk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutejski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutek - 1614 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutka - 1698 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkaj - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkalik - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkalski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkaluk - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkiewicz - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutko - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutkowski - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet ; od tutka.

Tutla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.

Tutlewski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.

Tutlowski - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.

Tuto - 1198 od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutok - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutoń - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutor - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.

Tutorski - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.

Tutro - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.

Tutrzyński - od tutrać ‘durdać, grzebać, gmerać’.

Tutta - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tuttas - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tuttla - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.

Tuttle - od gwarowego tutla ‘dziewczyna postrzelona, narwana; kobieta lekkich obyczajów’.

Tutucki - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutula - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutulak - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutur - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.

Tuturusz - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.

Tutus - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutuszkin - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutyka - od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutyn - 1487 (KrW) od podstawy tut , por. tuta ‘tutaj’, tutać dziecinne ‘pić’, tutaj, tutka ‘pysk krowy; gatunek jabłek’, od niemieckiej nazwy osobowej Tuto, ta od imion na Diet .

Tutyra - od tutor ‘opiekun, wychowawca’.

Tuz - 1676 od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzal - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzalek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzanowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuziak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuziemski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzikiewicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzikow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzikowicz - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzikowski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzim - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzimak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzimek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzimowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzimski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzin - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzinek - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzinkiewicz - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzinowski - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuziński - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuzio - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzionek - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuziu - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuziuk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzlak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuznik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzow - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tuźniak - od tuzin ‘dwanaście sztuk’.

Tuźnik - od tuzin ‘dwanaście sztuk’; od tuźnik ‘pojemnik na dwanaście sztuk łyżek’.

Tuż - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużański - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużel - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużewski - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużmik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużnik - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużowiec - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużylak - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużyna - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużyniecki - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Tużyński - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.

Twarcz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarczyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Tward - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twarda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardała - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardawa - 1265 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardawski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twarde - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardek - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardela - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardella - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardenga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardeusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardęga - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardijewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardo - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardoch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardocha - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardochel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardok - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardokes - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardomocny - 1478 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardon - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardosch - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardosławski - 1398 od nazwy miejscowej Twardosławice (piotrkowskie, gmina Grabica).

Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardostoj - 1444 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardosz - 1470 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardow - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardowicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardowski - 1393 od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).

Twarduchowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardusz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twarduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardy - 1403 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardycz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyczołka - 1493 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyczołko - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyczoło - 1494 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyjewicz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardykus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyn - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardys - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyska - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardysko - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardysz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardyś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzicki - 1798 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziecki - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziel - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław lub od twardziel ‘wewnętrzne słoje drewna w pniu drzewa; człowiek nieustępliwy’.

Twardzień - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzikowicz - 1640 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzikowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziłowski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzisz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziszewski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardziuk - 1481 od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twardzosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twarecki - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twark - 1373 od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarkowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarog - od twaróg ‘świeży ser’.

Twarogal - od twaróg ‘świeży ser’.

Twarogiel - od twaróg ‘świeży ser’.

Twarogowicz - 1451 od twaróg ‘świeży ser’.

Twarogowski - od twaróg ‘świeży ser’.

Twaroń - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarosz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarowski - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarożek - 1454 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarożek - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarożkowicz - 1430 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarożyński - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twaróg - 1344 od twaróg ‘świeży ser’.

Twaróżek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarus - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twaruszka - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarużek - od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Twarziak - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarzkiewicz - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twarzyński - od podstawy twar , por. staropolskie tworzyć ‘powoływać do istnienia’, twarz ‘przednia część głowy ludzkiej’.

Twerd - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerdochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerdochlip - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerdun - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerdyk - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twerianowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).

Twerjanowicz - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).

Twierdochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twierdowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).

Twierdziak - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twierdziański - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twierdziński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twierdzyński - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twiordochlieb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twirbut - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.

Twirbutt - od litewskiej nazwy osobowej Tvirbutas.

Twirdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twor - 1125 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twora - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworczak - 1496 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworczyk - 1608 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworczyn - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworczyński - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordawa - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordochleb - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordochlib - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordogórski - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordokens - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordokus - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordomocny - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordoń - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordowski - od nazw miejscowych Twardów, Twardowice (kilka wsi).

Tworduś - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordygrosz - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twordzik - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Tworek - 1395 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twork - 1452 (Pom) od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworka, m. - 1391 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworkiewicz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworko - 1367 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworkowski - 1387 od nazw miejscowych Tworków, Tworki (kilka wsi).

Tworkowski - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twornicki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworo - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworogal - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworogowski - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworos - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworowski - 1399 od nazw miejscowych Tworowice (piotrkowskie, gmina Masłowice), Tworów (kieleckie, gmina Nagłowice Oksa).

Tworożyński - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworóg - 1388 od twaróg ‘świeży ser’.

Tworóz - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworóż - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworus - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuschka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuschke - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuszek - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuszka - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuszko - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuś - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworuz - od twaróg ‘świeży ser’.

Tworys - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworyszczak - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworyszczuk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworz - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworzański - 1394 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzański - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworzec - 1409 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzec ‘ten, który tworzy’.

Tworzecki - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworzeński - 1391 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzowski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).

Tworzyański - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzydło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian; od staropolskiego tworzydło ‘forma do wyciskania sera’.

Tworzyjan - 1237 od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).

Tworzyjanów - od imienia Tworzyjan, stanowiącego staropolską adaptację imienia Floryjan (Florian).

Tworzyjański - 1395 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzyjeński - 1393 od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzyk - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworzyło - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Tworzyński - od nazw miejscowych Tworzanki, dawniej też Tworzyjanowice (leszczyńskie, gmina Rydzyna).

Tworzysz - 1175 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twosz - 1480 od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twór - od tworzyć ‘być sprawcą czegoś nowego; komponować, pisać, malować itd.’, także od imienia Tworzyjan, które stanowiło polską adaptację imienia Florian.

Twórz - od tchórz, ze staropolskiego tchórz ‘człowiek strachliwy; ssak drapieżny z rodziny kun’; od gwarowego twórz ‘tchórz’.

Twórzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).

Twrda - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Twurzewski - pd nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).

Twyrdy - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.

Tyb - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyba - 1465 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybaczek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyballa - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybała - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyban - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybara - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybarek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybarian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybariusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybarski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybel - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybelski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybeński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybera - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyberek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyberian - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyberiusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyberski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybiański - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybik - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybin - 1441 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybinka, m. - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybinkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybińkowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybiński - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybir - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybirski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybiszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyblewski - od nazwy miejscowej Tyble (katowickie, gmina Sokolniki).

Tybon - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyboń - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybor - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybora - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborczk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborowicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborowski - 1569 od nazwy miejscowej Tyborów (siedleckie, gmina Cegłów).

Tyborowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborra - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyborski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybólski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybór - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybórski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulczak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulczyk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybulski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybuła - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybułka - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybun - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybunec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybur - 1399 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybura - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburak - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburc - 1568 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburca - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburcz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburcza - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburczak - 1497 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburczuk - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburczy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburczyk - 1628 od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburczyn - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburkiewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburowski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyburzec - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybus - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybusch - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybusek - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybusz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybuszewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybuś - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybylewicz - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tybylewski - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.

Tyc - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyca - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyce - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tycel - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tych - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychaczka - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychan - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychania - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanow - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanów - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychanycz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychański - 1580 od nazwy miejscowej Tychan, później Cichania (krośnieńskie, gmina Dukla).

Tychek - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychel - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychelk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychlowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychman - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychmański - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychmonowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychmowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tichmann, ta os imion złożonych na Dich .

Tychniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychnowski - 1732 od nazwy miejscowej Tychnowy (elbląskie, gmina Kwidzyn).

Tycholicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tycholski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoniec - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoniewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychonowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychonowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoń - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychończuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychoński - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychota - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychowiecki - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).

Tychowski - od nazw miejscowych Tychowo, Tychów (kilka wsi).

Tychólski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychulski - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychułko - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tychy - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tyciński - od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).

Tyciszczak - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tycki - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).

Tyckowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).

Tycyk - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tycz - 1375 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tycza - 1383 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczan - 1352 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczek - 1440 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczewicz - 1404 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczewski - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczka - 1415 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tyczkarz - 1405 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tyczko - 1330 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).

Tyczkowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tyczka ‘palik, żerdź’.

Tyczo - 1403 od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczycz - 1578 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyczyn - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczyna - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczyno - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyczyński - 1598 od nazwy miejscowej Tyczyn (miasto w Rzeszowskiem, wieś w Sieradzkiem, gmina Burzenin).

Tyć - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyćka - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyćko - od podstawy Ty , od imion na Ty , typu Tyburcy, Tymoteusz, od niemieckiej nazwy osobowej Tietz.

Tyćkowski - od nazwy miejscowej Tyczek (ostrołęckie, gmina Łyse).

Tyda - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydalski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydda - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tyde - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydel - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydelski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydke - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydola - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydoń - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tyduś - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydyka - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydyniewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tydynko - od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta os imion złożonych na Diet .

Tyfa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tyfczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tyfel - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .

Tyfert - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tyflewski - od niemieckiej nazwy osobowej Teffel, ta od imion złożonych na Diet .

Tygelski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tygiel - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tygielski - od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tygil - 1483 od tygiel, ze staropolskiego tegiel ‘naczynie do przetapiania metali’, dawniej też ‘naczynie kuchenne’.

Tyhon - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tyhoniuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz, Tyburcy lub od ukraińskiego tychyj ‘cichy’.

Tyjkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Teik, ta od imion złożonych na Theud .

Tyk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyka - 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyka - Fredrych złożenia brak; Tyka 1750 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; Fredrych 1377 od imienia Fryderyk, znanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu występowało w licznych wariantach fonetycznych jako Frydrych, Fryderych, Fryderyk, Frydryk, Frydyryk, Fredrych, Frederych, Frederyk, Fredryk, Fredyryk; do języka polskiego przejęte też jako Biedrzych. Jest to imię genetycznie germańskie, od germańskiego fridu ‘pokój’ + rihhi ‘mocny’.

Tykacz - 1484 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykal - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykalewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykalski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykałowicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykałowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykarski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykiel - 1307 od tyka ‘palik, żerdź’, tykać; od tykieł ‘kij, tyka’.

Tykiela - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykielak - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykielski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykierka - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykierko - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykiewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykla - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyklewicz - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykliński - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyklowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykluk - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykło - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykociński - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).

Tykocki - od nazwy miejscowej Tykocin (białostockie, gmina Tykocin).

Tykoń - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykow - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tykowski - od tyka ‘palik, żerdź’, tykać.

Tyks - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .

Tyksiński - od niemieckiej nazwy osobowej Tix, ta od imion na Diet .

Tykwa - 1427 od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.

Tykwiński - od tykwa ‘gatunek rośliny, dynai’.

Tyl - 1420 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyla - 1317 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylakowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylarek - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .

Tylarski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .

Tylasz - 1328 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylawski - od nazwy miejscowej Tylawa (Krośnieńskie, gmina Dukla).

Tylc - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylcek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylcz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylczak - 1634 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylczyński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylecki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyleczek - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyleda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylega - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylek - 1487 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylenda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylenko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyler - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .

Tylerski - od niemieckiej nazwy osobowej Tiller, ta od Thilo, Tilo, od imion złożonych na Theud .

Tylewicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylewski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylęda - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylica - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylicha - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylicki - 1609 od nazwy miejscowej Tylice (toruńskie, gmina Łysomice).

Tylicz - 1459 64 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliczka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliczko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylik - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylikowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylin - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliniec - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliński - 1690 od nazwy miejscowej Tylin (częstochowskie, gmina Mykanów).

Tyliński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylis - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylisz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliszczak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliszczuk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliszczyk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyliszka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylk - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylka - 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylka - Suleja złożenia brak; Tylka 1630 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till; Suleja brak.

Tylke - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkie - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkiewicz - 1761 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylko - 1332 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkoński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkow - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkowicz - 1441 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkowski - 1708 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).

Tyll - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylla - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyllak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyllo - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylman - 1267 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tylmann - od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tylmanowicz - 1395 od niemieckiej nazwy osobowej Tilmann, ta od imion złożonych na Theud .

Tylmanowski - 1557 od nazwy miejscowej Tylmanowa (nowosądeckie, gmina Ochotnica Dolna).

Tylna - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylner - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylnicki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylny - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylo - 1272 od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyloch - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylok - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylowski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylsa - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylski - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylson - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylus - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylusiński - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyluś - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylutka - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylutki - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylutko - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tylza - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylzan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylzanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylzen - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylzon - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylża - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylżan - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylżanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylżyk - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tylżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Tilse, ta od imion złożonych na Theud.

Tył - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyła, m. - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyłacz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyłak - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyłas - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).

Tyłowicz - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tyłów - od podstawy tyl , por. tyle, tył ‘część tylna czegoś, zadek’, otyły ‘tęgi’, od niemieckiej nazwy osobowej Till.

Tym - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tyma - 1374 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaczkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymajczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymajczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymak - 1497 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymalski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymała - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tyman - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymann - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymań - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymański - od niemieckiej nazwy osobowej Timann, ta od imion złożonych na Theud ; też od nazwy rośliny tymianek.

Tymas - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymasiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymasiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymasiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymaszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymawski - 1607 od nazwy miejscowej Tymawa (gdańskie, gmina Gniew).

Tymbarski - 1497 od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).

Tymberski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).

Tymborski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).

Tymburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).

Tymcan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymcik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymcio - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymciów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczakiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczal - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczał - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczanowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczaszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczy - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyj - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyna - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczynowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyszen - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymczyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymda - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymdzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tyme - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymecki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymeczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymejczak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymek - 1397 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymel - 1457 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiakin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymian - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiankin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiański - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymicki - 1441 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymicz - 1386 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiec - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiecki - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymielewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymienicki - 1381 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymieniecki - 1498 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymieńczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymieński - 1484 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymik - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiński - 1465 od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).

Tymior - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymka - 1325 27 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymke - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkiel - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkielski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymko - 1452 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkow - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkowiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymkowicz - Czajkowski złożenia brak; Tymkowicz od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej; Czajkowski 1451 od nazw miejscowych Czajkowice, Czajków, Czajki ( kilka wsi).

Tymkowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymków - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymm - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymo - 1253 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoc - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymochin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymochowicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymochwiej - 1393 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymochwiejow - 1570 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoczek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoczko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bó– od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej. g’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofejewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoficzuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiej - 1421 (KrW) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejew - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejewicz - 1443 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejowicz - 1436 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiejuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofij - 1412 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofijczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofijczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofijewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofijów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymofil - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymolewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymon - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymonek - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymoniewicz - 1560 od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymoniuk - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymonowicz - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymonowski - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymoń - od imienia Tymon, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Timon.

Tymor - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymora - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymorek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymorkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymorski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosiak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosiek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosik - 1662 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosiuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosławski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymosz - 1448 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszczenko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszczuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszczyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszejko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszek - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszewicz - 1558 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszkiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszko - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszów - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszycki - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoszyński - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymoteusz - od imienia Tymo teusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymowicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymowski - 1545 od nazwy miejscowej Tymowa (tarnowskie, gmina Czchów).

Tymowski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymór - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymsza - 1482 od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymszan - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymul - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymulka - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuła - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymura - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuro - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymus - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymusiewicz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymusz - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuszak - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuszewski - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuszkin - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuszuk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymuś - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymyk - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tymyński - od nazwy miejscowej Tymienice (sieradzkie, gmina Zduńska Wola), Tymianki (łomżyńskie, gmina Boguty Pianki).

Tymyszyn - od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Tyn - 1439 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynalewski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynburski - od nazwy miejscowej Tymbark (nowosądeckie, gmina Tymbark).

Tync - 1386 od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tyncer - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tyncerz - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tynczyk - od nazwy miejscowej Tinz, dziś Tyniec (wrocławskie, gmina Kobierzyce).

Tynda - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyndal - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyndel - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tynderenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.

Tynderynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.

Tyndiuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyndko - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyndra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.

Tyndrof - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.

Tyndryk - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.

Tyndyko - Giermański złożenia brak; Tyndyko brak; Giermański od imienia German, z łacińskiego Germanus lub od niemieckiej nazwy osobowej German, lub od nowszego German ‘Niemiec’.

Tyndyra - od niemieckiej nazwy osobowej Tender, ta od Tänder ‘drobny kupiec’ oraz od tędrać, tądrać ‘mruczeć pod nosem’.

Tyndyrenda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.

Tyndyrynda - od tyndyrynda ‘stępa, w której wyrabia się kaszę’; także ‘okrzyk’.

Tyndyszak - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyndzik - Płaszko złożenia brak; Tyndzik od tenda ‘zasłona, kotara’; Płaszko od podstaw plas , płas , np. plaskaty, płaski, od niemieckiej nazwy osobowej Plas.

Tyndzik - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tynecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).

Tynedka - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tynedki - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tynek - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynel - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynelski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynentka - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tynicki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).

Tyniec - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).

Tyniecki - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).

Tynik - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynio - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynior - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.

Tyniorek - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.

Tyniowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyniów - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyniuk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynka - 1497 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynkiewicz - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynków - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynna - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynny - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynoczko - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynor - od niemieckiej nazwy osobowej Tenner, ta od nazwy, miejscowej Tenna.

Tynowicz - 1475 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynowiec - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynus - 1661 od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tynyszyn - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyńczyk - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyńdziuk - od tenda ‘zasłona, kotara’.

Tyńka - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyńkowski - od staropolskiego tyn ‘płot, ogrodzenie’, też od imion Tymoteusz, Tymofiej, Augustyn.

Tyński - od nazwy miejscowej Tyniec (część Krakowa, dziś Podgórze).

Typa - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typała - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typczyński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typek - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typel - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typiański - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typiec - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typiło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typiński - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typkiewicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typko - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typkowski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typków - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typowicz - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typta - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.

Typtyński - od gwarowego typty ‘głos przyzywający kurczęta: typty, typty’.

Typulski - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typuniec - 1446 od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typusiak - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Typyło - od typ ‘model, wzór; przedstawiciel’.

Tyr - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyra - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyracz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyraj - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrajski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrak - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrakowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyral - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrala - 1606 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyralczyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyralewski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyralik - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyralla - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyralski - 1780 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrała - 1534 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrało - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrałowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrały - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyran - 1487 od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyraniewicz - 1560 od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyrankiewicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyranowicz - od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyranowski - od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyrański - od tyran ‘człowiek okrytny’.

Tyras - 1728 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrasa - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrasek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrasiński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrassek - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyraś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrawa - 1479 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).

Tyrawski - 1446 od nazwy miejscowej Tyrawa (krośnieńskie, gmina Tyrawa Wołoska).

Tyrbała - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrbel - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrbon - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrbus - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrbuś - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrc - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tyrcha - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.

Tyrchalski - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.

Tyrchan - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.

Tyrchla - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.

Tyrchniewicz - od gwarowego tyrchać ‘szeptać coś w tajemnicy’, tyrcha ‘niezgraba (o kobiecie)’.

Tyrcz - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tyrczakowski - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tyrczyk - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tyrczyński - od nazwy osobowej Tercyjan, z łacińskiego Tertianus, notowanej w Polsce od XV wieku.

Tyrek - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrk - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrka - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkacz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkalski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkała - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrke - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkiel - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkiew - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkiewicz - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkin - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrko - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkoła - 1309 od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkowski - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkus - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrkut - od terkać, tyrkać ‘dotykać czegoś; terkotać’.

Tyrla - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlewicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlich - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlicz - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlik - 1423 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlikowski - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrliński - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrloch - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrluch - 1715 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrluk - od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrlukowicz - 1551 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrło - 1387 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrło - 1387 od tyrlić, terlić ‘ćwierkać’, tirlikać, terlikać, tyrlikać ‘wywodzić trele, ćwierkać’.

Tyrma - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .

Tyrman - od niemieckiej nazwy osobowej Törman, ta od imion złożonych na Tiur .

Tyro - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyro - Niezgoda złożenia brak; Tyro od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’; Niezgoda 1472 od niezgoda ‘brak jedności’.

Tyroka - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrol - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).

Tyrola - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).

Tyrolczyk - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).

Tyroll - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).

Tyrolski - od nazwy regionu Tyrol (Włochy).

Tyronek - od tyroń ‘marnotrawca’.

Tyronowski - od tyroń ‘marnotrawca’.

Tyroń - od tyroń ‘marnotrawca’.

Tyroński - od tyroń ‘marnotrawca’.

Tyrowicz - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrowski - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrpa - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpak - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpiał - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpic - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpie - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpień - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpin - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpitz - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpuła - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrpun - od terpać, tyrpać ‘szarpać, potrząsać’.

Tyrus - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyruś - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyryła - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyryłło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyryło - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrza - 1449 od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrzyk - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tyrzyński - od tyrać ‘ciężko pracować, męczyć się’, od staropolskiego ‘poniewierać; gromić, łajać’.

Tys - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysa - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tysarowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tysarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyschbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyscher - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyschler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tysiak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysiakiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysiąc - 1468 od tysiąc.

Tysiączek - 1601 od tysiąc, tysiączek.

Tysiączna - od tysiąc; tysięczny.

Tysiączny - od tysiąc; tysięczny.

Tysier - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tysierowski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tysiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysięczna - od tysiąc; tysięczny.

Tysięczny - od tysiąc; tysięczny.

Tysik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysionkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysiorkowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysiorowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyski - 1551 od nazw miejscowych typu Tyszki, Tyski, Tychy.

Tyski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyskiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyskow - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyskowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tyslerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tysnarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler

Tysowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyss - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyssarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyssarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyssowski - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysz - 1399 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysza - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszaka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszar - 1419 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyszarczyk - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyszarski - od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyszarz - 1460 70 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyszber - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyszbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyszbir - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyszczak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczarz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).

Tyszczek - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczenka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszczyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszecki - od nazwy miejscowej Tyszki (kilka wsi, Maz).

Tyszek - 1490 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszel - 1628 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszer - 1439 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyszewicz - 1551 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszewski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).

Tyszko - 1407 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszkow - 1440 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszkowiec - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszkowski - 1466 od nazwy miejscowej Tyszkowice, Tyszki (kilka wsi).

Tyszków - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszlak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tyszlik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszlukiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tysznik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszo - 1302 od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszowski - od nazwy miejscowej Tyszowce (zamojskie, gmina Tyszowce).

Tyszuk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszyk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyszyr - 1415 od staropolskiego tesarz ‘cieśla, stolarz’, z czeskiego tesar.

Tyś - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyśka - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśkiewicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyślenko - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyślerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tyślik - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyślowicz - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśluk - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśniak - od imion na Ty , typu Tymoteusz.

Tyśper - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyt - 1466 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tyta - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytak - 1413 od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytal - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytanek - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.

Tytanicz - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.

Tytaniec - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.

Tytań - od tytan ‘olbrzym, siłacz’.

Tytas - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytek - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytel - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.

Tyter - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tytera - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tyterycz - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tytka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytke - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytkie - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytko - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytlak - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.

Tytlik - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.

Tytlowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.

Tytła - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.

Tytłacz - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.

Tytłak - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.

Tytło - od tetlić ‘miętosić’, od dawnego tetlać, tytlać ‘brudzić, robić cos neidbale’.

Tyton - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytoniak - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytonik - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytoniuk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytoń - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytor - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tytra - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tytro - od niemieckiej nazwy osobowej Titter, ta od imion złożonych na Theud .

Tytula - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytulka - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytulski - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytuła - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytunczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytuńczyk - od tytoń ‘roślina, z której liście po fermentacji służą jako używka’.

Tytus - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.

Tytusz - od imienia Tytus, znanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia łacińskiego, o niejasnej etymologii.

Tytyl - 1448 od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.

Tytyła - od niemieckich nazw osobowych Diet (e)l, Tittel.

Tytyn - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytyniec - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tytyń - od niemieckiej nazwy osobowej Tit, od gwarowego tytać, tutać (w języku dziecięcym) ‘pić’, od imienia Titus.

Tywanek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywaniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywańczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywon - 1411 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywonczuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywonek - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywoniak - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywonik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywoniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywończuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywońko - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywoński - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywun - 1405 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywuniec - 1477 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywunko - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywunowicz - 1498 od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywusik - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tywuszyk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Tyz - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyza - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyzbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyzenhaus - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.

Tyzenhauz - od niemieckiej nazwy osobowej Tießenhaus, ta od imienia Mathias + haus ‘dom’.

Tyziak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzio - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzler - od niemieckiej nazwy osobowej Tischler, ta od Tischler ‘stolarz’.

Tyzlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzner - od niemieckiej nazwy osobowej Tischner, ta od nazwy miejscowej Tießen lub od nazwy osobowej Tischler.

Tyzo - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzowski - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyzyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyźbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyźlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyż - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyżaj - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyżak - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyżbierek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyżbirek - od tazbir, taśbir, tyśbier ‘liche piwo’, to z niemieckiego Tischbier.

Tyżlik - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyżuk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.

Tyżyk - od niemieckich nazw osobowych Thieß, Thies, te od imienia Mathias.






UZUPEŁNIENIE


Tabaker - od tabak, tabaka, tobaka ‘sproszkowany tytoń; dawniej też tytoń fajkowy’.

Tabecki - od nazwy miejscowej Tabędz (łomżyńskie, gmina Zambrów).

Taczalski - 1420 od nazwy miejscowej Taczały (wieś zagrodowa, poznańskie).

Talarkowicz - 1607 od talar, też taler ‘moneta srebrna’.

Tamikowski - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.

Tamin - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.

Tamiński - od tama, też tam ‘budowla zatrzymująca bieg wody’.

Tancuła - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.

Tanek - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.

Tanikiewicz - od podstawy tan-, por. tani ‘niewiele kosztujący; niegodny szacunku’, taniec ‘rytmiczny ruch ciała wykonywany w takt muzyki’.

Tapaj - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.

Tapała - od gwarowego tapać ‘stąpać, grzęznąć’.

Taplułek - 1593 od taplać ‘maczać, pławić’.

Tareńdź - od tarant ‘pies lub koń o maści białej z ciemnymi plamami’; może też od imienia Terentij.

Targalski - od targ ‘wymiana towarów; rynek; jarmark’, targać ‘rwać, szarpać’.

Tarmożek - od tarmosić ‘szarpać’.

Tarniawa - od staropolskiego tarn ‘cierń’.

Tarniowy - od staropolskiego tarn ‘cierń’.

Tartyłło - od tarty, trzeć ‘pocierać, rozdrabniać na cząstki; kłócić się’.

Tasiak - od tas, tasz ‘kram pod namiotem, stragan’.

Tatarczycz - 1437 od nazwy etnicznej Tatar.

Tchorzowski - od nazwy miejscowej Tchórzew (kilka wsi).

Telmany - od niemieckich nazw osobowych Theleman, Thelemann, te od imion złożonych na Diet-.

Terefelko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.

Terefełko - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.

Tereflski - od terefele ‘głupstwo, fraszki’.

Teszka - 1431 od imion na Ta-, typu Tatumir, Tadeusz.

Tezlaf - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.

Tezlaff - od zgermanizowanej nazwy osobowej Tetzlaff, ta od słowiańskiego imienia złożonego Teslav, bądź Těchoslav, od staropolskiech imion Ciesław, Ciechosław.

Tobór - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tobur - od tabor ‘warowny obóz wojskowy; gromada przemieszczających się koczowników’; możliwe też od nazwy góry Tabor, znanej z Pisma Świętego.

Tochnan - od niemieckiej nazwy osobowej Tochmann, ta od imion złożonych na Theud-.

Tokaruk - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokorski - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tokorz - od tokarz ‘rzemieślnik specjalizujący się w obróbce drzewa’.

Tondar - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Tondar - od niemieckiej nazwy osobowej Tunder, ta od średnioniemieckiego tunder ‘huba; hubka do zapalania’ lub od tondera ‘gatunek rośliny’.

Toniula - od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Toń - 1432 od podstawy ton-, por. toń ‘głębia’, dawniej też ‘krytyczna sytuacja; przerębla’, tonąć ‘pogrążać się’, ton ‘dźwięk; zabarwienie czegoś’, od imienia Antoni.

Topeczko - od topić.

Topólniak - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topół - od topola ‘drzewo z rodziny wierzbowatych’.

Topper - od niemieckich nazw osobowych Toper, Topper.

Torasa - 1419 od tor ‘droga, trasa’, torować ‘przecierać szlak’, od niemieckiej nazwy osobowej Tor.

Traczewicz - 1486 od staropolskiego tracz robotnik obrabiający piłą kłody drzewa’.

Trafczyński - od trawa, też od trawić ‘przyswajać pokarm; niszczyć, marnotrawić’.

Trąnkowski - od trąk ‘brzęk, stuk’.

Trebuła - 1689 od trybuła, trebula, trzebula ‘gatunek rośliny, szczebrzuch’.

Trindziak - od gwarowego tryndać się ‘kręcić się; włóczyć się’, trynd ‘truteń’.

Trode - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.

Trodulski - od niemieckich nazw osobowych Trode, Trödel, te od Trödler ‘handlarz starzyzną’ lub od trödeln ‘guzdrać się, marudzić; handlować starzyzną’.

Trumin - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trumina - od tram, od gwarowego trom ‘belka nośna w stropie’.

Trunkowicz - 1497 od trunek ‘napój, wódka’.

Trzemszyn - od trzemcha ‘czeremcha’.

Trzeszczko - 1394 od trzeszczeć ‘skrzypieć’.

Trzęsitobołka - 1450 od trząść, trzęsę ‘ruszać, chwiać’.

Tuchanowicz - od wschodniosłowiańskiego tugan (z tureckiego) ‘sokół’.

Tuchnik - 1391 od podstawy tuch , por. otucha, prasłowiańskie tucha ‘odwaga’, staropolskie potuchać ‘zachęcać’.

Tuhl - od wschodniosłowiańskiego tuga ‘troska, zmartwienie’, od ukraińskiego tuchyj.

Tukatsch - (Śl) od tuczyć ‘czynić tłustym, paść’; od tuk ‘tłuszcz zwierzęcy; oliwa’, tukać ‘krzyczeć’.

Tundak - od tunda, dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.

Turmarz - od turma ‘więzienie, wieża’.

Tutryński - od tutrać ‘durdać, ‘grzebać, gmerać’.

Twarożyk - 1634 od twaróg ‘świeży ser’; od twarożek.

Tydka - 1707 od niemieckiej nazwy osobowej Tiede, ta od imion złożonych na Diet-.

Tyffa - od niemieckiej nazwy osobowej Tief, ta od imienia Theudofrid.

Tyłkowski - od nazwy miejscowej Tylki (nowosądeckie, gmina Tatrzańska), Tylkowa (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).

Tyzyk - od tuz ‘najwyższa karta w grze, as; dwójka w grze w kości’.