Nazwiska na literę Ko - Kó

Kij - 1256 od kij.

Kijach - od kij.

Kijacz - 1699 od kij.

Kijaczek - 1629 od kij.

Kijaczka - od kij.

Kijaczko - od kij.

Kijak - 1683 od kij; od kijak ‘wiesniak, który może sprzedawać mięso w mieście’.

Kijakiewicz - od kij.

Kijakowski - 1766 od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).

Kijan - 1397 od kij.

Kijana - od kij.

Kijanczuk - od kij.

Kijanczyk - 1792 od kij.

Kijanczyński - 1399 od nazwy miejscowej Kijanczyno, dziś Kijączyn (poznańskie, gmina Kaźmierz).

Kijanek - od kij.

Kijania - od kij.

Kijanik - od kij.

Kijanka - 1388 od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.

Kijanko - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.

Kijankowski - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.

Kijanowicz - 1392 od kij.

Kijanowski - od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).

Kijańczuk - od kij.

Kijańczyk - od kij.

Kijański - 1402 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).

Kijas - 1685 od kij; kijas ‘kij’.

Kijasek - 1641 od kij.

Kijasz - od kij.

Kijaszczenko - od kij.

Kijaszczuk - od kij.

Kijaszek - 1418– od kij.

Kijaszko - od kij.

Kijaszkowski - 1468 od nazwy miejscowej Kijaszkowo (włocławskie, gmina Czernikowo).

Kijaś - od kij.

Kije - 1410 od kij.

Kijecki - 1406 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).

Kijek - 1439 od kij, kijek.

Kijen - 1494 od kij.

Kijena - od kij.

Kijenia - od kij.

Kijeński - 1470 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).

Kijera - od kij.

Kijewicz - od kij.

Kijewski - 1626 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).

Kij-Kijowiecki - złożenia brak; Kij 1256 od kij; Kijowiecki brak; może od nazwy miejscowej Kije, też od Kijów.

Kijko - 1386 od kij.

Kijkowski - od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).

Kijo - od kij.

Kijoch - od kij.

Kijok - od kij.

Kijoł - od kij.

Kijonek - od kij.

Kijonka - od kij.

Kijor - od kij.

Kijora - od kij.

Kijos - od kij.

Kijowczyk - 1533 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi); może od ukr. Kijów.

Kijowicz - 1685 od kij.

Kijowiec - od kij.

Kijowski - 1403 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).

Kijów - 1687 od kij.

Kijski - 1402 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).

Kijuc - od kij.

Kijuć - od kij.

Kijuk - od kij.

Kik - 1371 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kika - 1269-73 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikacz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikał - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikała - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikas - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikieć - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikiel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikiela - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikilica - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikina - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikisz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikla - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklarz - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklas - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklasz - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklaś - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklica - od kikłać ‘wikłać’.

Kiklicki - od kikłać ‘wikłać’.

Kikliński - od kikłać ‘wikłać’.

Kikła - 1800 od kikłać ‘wikłać’.

Kikłas - od kikłać ‘wikłać’.

Kikłowicz - od kikłać ‘wikłać’.

Kikłowski - od kikłać ‘wikłać’.

Kikna - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikolski - 1391 od nazwy miejscowej Kikół (włocławskie, gmina Kikół).

Kikoła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikoń - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikor - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikosz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikowski - 1391 od nazwy miejscowej Kikowo (poznańskie, gmina Pniewy).

Kikta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kiktenko - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kiktowski - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikucki - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikul - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikulski - 1794 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikuł - 1577 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikuła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikułka - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikun - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikus - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikuśkiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikut - 1759 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikuta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kikutt - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.

Kil - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kila - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilaczyk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilaczyński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilakiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanc - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilans - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilarecki - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilarowicz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilarowski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilarski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilas - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilasiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilaska - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilassa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilaszek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilaszewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbabczuk - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilbrych - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.

Kilcewicz - 1763 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczan - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczuk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilczycki - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilemoniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilen - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilena - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilenik - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kileń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kileński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilerczuk - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilerys - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kilesiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilesiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilesz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilewicz - 1709 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kiliaczenko - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan

Kiliaczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan

Kiliak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan

Kilian - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianowicz - 1682 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilianowski - 1584 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).

Kilianowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliańczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliańczyk - 1612 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiliar - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Kiliary - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Kilias - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan

Kiliasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilichowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kiliianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilijeńska - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilik - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilikowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilim - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilima - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kiliman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kiliminiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimniak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilin - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilinek - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kiling - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilińczak - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilińczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kiliński - 1718 od nazwy miejscowej Kilincze (KrW).

Kilion - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilioński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilis - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisch - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilisz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszczewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszczuk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszczyk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszek - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszkiewicz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszkowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiliś - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.

Kiljan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiljończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilka - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkica - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkowicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkulski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilkus - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kill - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Killar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Killer - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Killich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Killman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilm - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilmann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilmas - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilmczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilnger - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilnk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilnyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.

Kilof - 1566 od kilof ‘przyrząd do tłuczenia, np. kamieni’.

Kilom - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilomański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilomowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilomski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kilon - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilonowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiloń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kiloński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.

Kilos - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kilosa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kils - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).

Kilsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).

Kilszak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).

Kilszewski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).

Kiluk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.

Kiła - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłaczyński - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłaga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiławiec - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłb - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.

Kiłbas - od kiełbasa.

Kiłbasa - od kiełbasa.

Kiłbasiński - od kiełbasa.

Kiłbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.

Kiłbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.

Kiłbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.

Kiłczykowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.

Kiłdanowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.

Kiłeczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłek - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłkowicz - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłkowski - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłoczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłpikowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.

Kiłpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).

Kiłtyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.

Kiłyga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kiłyk - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.

Kim - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kima - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimaczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimakowicz - 1605 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimakowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimal - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimala - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimalski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimała - 1742 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kiman - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimas - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimasiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimaszewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimaszyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimbar - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimber - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimbor - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimborewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimborowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimbort - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimbrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.

Kimczak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimczewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimczuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimczyk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimeć - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimek - 1445 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimela - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimelski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimic - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimiuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimka - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimkiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimkow - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kiml - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimla - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimliczko - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimlik - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimliński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimlowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimmel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimol - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimoła - 1699 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimon - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimona - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimowicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kims - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimsa - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimsewicz - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimso - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimsza - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimszal - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimszał - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimszel - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.

Kimula - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimuła - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimura - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kimus - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).

Kin - 1377 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kina - 1497 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinach - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinacha - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaj - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinajluk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinal - 1766 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinalczyk - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinalewski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinalski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinas - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinasal - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinasewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinasiewicz - 1782 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinast - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kinastowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kinasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaszczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaszczuk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaszewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinaś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinc - 1470-80 od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kincel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinceł - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kincer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kincler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinclewicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinco - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczak - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczkowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczyk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kind - 1448 od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kinda - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindal - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindalski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kinde - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindej - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindejewski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindel - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindela - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindelski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kinder - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kinderewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kinderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kinderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kinderys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindl - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindla - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindlarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindler - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindra - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindra - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindraczuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindrał - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindrasiuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindrasiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindrasz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindrasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindrecki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kindro - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindruk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindryk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindrys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindrzycki - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindt - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindur - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindy - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindyj - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindykiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindykiewiecz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindyś - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindzia - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.

Kindzier - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindziera - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindzierski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindziora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kindziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’; od gwarowego kindziuk ‘żołądek’.

Kindzora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.

Kinecki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinek - 1702 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinel - 1444 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinelewicz - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinelski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinest - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kinestowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kineszczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

King - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.

Kinga - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.

Kinger - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od niemieckiej nazwy osobowej Kingger, kuniger.

Kiniak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniarski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinic - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinicki - 1446 od nazwy miejscowej Kiniki (ciechanowskie, gmina Raciąż).

Kinicki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniec - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinielski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniew - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinik - 1689 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinio - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinisz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniszycki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiniszyński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kink - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinka - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.

Kinkiel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.

Kinkiela - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkiewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkle - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.

Kinklik - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.

Kinko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinkosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinnek - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinoch - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinol - (Śl) od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinolarski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.

Kinos - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinost - 1691 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kinost - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinostowa, ż. - 1499 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.

Kinosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinoszek - 1395 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinoszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinoś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinow - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kintoff - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).

Kintop - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).

Kintopf - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).

Kintopp - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).

Kintup - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).

Kintz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kintzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kintzer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kintzl - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kintzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinula - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinulski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinus - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kinzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinzeler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinzelewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kinzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.

Kiń - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kińczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kińczenko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kińczkowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kińczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kińkowicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.

Kiobassa - od kiełbasa.

Kiolar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kiolbas - od kiełbasa.

Kiolbasa - od kiełbasa.

Kiolbassa - od kiełbasa.

Kioler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.

Kioltyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.

Kiołbasa - od kiełbasa.

Kiołbassa - od kiełbasa.

Kiołbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.

Kiołpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).

Kiołtyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.

Kiona - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kionczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kionek - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kionka - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kionke - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kiończyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.

Kios - od kij.

Kiosek - od kij.

Kiosewski - od kij.

Kiowski - od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).

Kip - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipała - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipan - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipar - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipara - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiparski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipas - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipcewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipciński - 1792 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.

Kipczak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipczuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipczyński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipek - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kiper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiperowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipias - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipiątkowic - 1478 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipibida - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipich - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipiec - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipieć - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipiel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’ lub od kipiel ‘wrząca woda’.

Kipiela - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipielewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipień - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipies - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipigroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipin - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipiniak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipink - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipiński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipioroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipirzepa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipisz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipka - 1472 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipke - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipkie - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipkowski - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipnik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’; od gwarowego kipnik ‘kupiec’.

Kipniuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kiporenko - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipowczyk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipp - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kippa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kippel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Kipper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipra - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kipraniuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kiprek - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiprenko - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kipri - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kiprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kiprion - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Kiprowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kipry - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiprzowa, ż. - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kiprzyk - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.

Kips - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.

Kipski - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.

Kipsza - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.

Kipszak - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.

Kipta - 1788 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.

Kir - 1451 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kira - 1497 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiraga - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirago - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiraj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirakowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirasz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiraszczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirasznik - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiraś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kircel - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirch - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirchacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirchhof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirchhoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirchof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirchoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirchow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kircie - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kircio - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kircun - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kircuń - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kircz - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczak - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczek - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczenko - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczkowski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczów - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczuk - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczulków - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczyc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirczyński - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirda - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdeiko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdejko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdylewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdziej - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdziejew - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirdzik - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.

Kirej - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirejciuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirejczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirejczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirejew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejszys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirejwa - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirek - 1603 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirekowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirel - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirelczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirelejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirelus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirenko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kireńczuk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kireńko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kireński - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirepa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirepka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirepko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiriak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakidis - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakidu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakopulli - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakopulu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakou - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriakow - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kiriaku - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirian - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirianow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirianów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kiriańczyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kiriczek - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriczenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriczok - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirienko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kiriew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirijczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirijewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirik - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirikiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirikowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiril - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirilczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirilenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirilewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirilidys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirilis - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirił - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiriłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirjacki - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirjak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirjaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirjakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirjanidys - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirjończyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.

Kirk - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkało - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkiłło-Stacewicz - złożenia brak; Kirkiłło od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’; Stacewicz od imion na Sta-, typu Stanisław, też może od Eustachy.

Kirkin - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirko - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkos - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkosz - 1498 od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirkuł - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.

Kirkun - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.

Kirlejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirma - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.

Kirmasz - 1431 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.

Kirnia - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.

Kirnicki - od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).

Kirniczka - 1683 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.

Kirnos - od kiernoz ‘knur’.

Kiro - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirol - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirolka - 1629 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kironienko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiroń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirończyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiroński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirow - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kiról - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirpa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpan - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpianiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpicz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpiczenko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpicznikow - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpluk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpo - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpsza - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirpus - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.

Kirsa - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsała - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsanow - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsch - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirschanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsche - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirschstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirschsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirscht - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirschte - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirski - 1617 od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).

Kirst - 1724 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirstain - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirstajn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirstejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirsun - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsza - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirsze - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszen - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszeń - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszko - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.

Kirsznicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.

Kirsznik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.

Kirszniok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.

Kirsznok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.

Kirsznowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).

Kirszo - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszowicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.

Kirszt - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirsztajn - 1482 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirsztanowski - od nazwy miejscowej Kiersztanowo (olsztyńskie).

Kirszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirsztyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,

Kirt - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirta - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.

Kirtak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.

Kiruk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirul - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiruło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryc - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirycki - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirycy - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirycys - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirycz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczenko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczuk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczun - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczyk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczyn - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryczyński - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kiryg - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kiryj - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryjczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryjczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryjewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryjewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryjow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryk - 1549 od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirykiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirykowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.

Kirylak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirylczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirylec - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirylejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirylejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.

Kirylenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirylik - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirylus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirył - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kiryłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Kirz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirzaj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirzejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirzijonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirzyc - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kirżejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).

Kis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisa - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisakowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisało - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisan - 1743 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiselka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisella - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiselow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiselski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiseła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisełka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisełko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiseło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisełyczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisełyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kisera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiserczyk - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiserek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kisiak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisialicznik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiał - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiałek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisicki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiecki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiel - 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiela - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielak - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielański - 1596 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).

Kisielawski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiel-Dorohinicki - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Dorohinicki (pod wpływem ukraińskim) od drogi, też od imion złożonych typu Drogomir, Drogosław.

Kisielek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieleński - 1547 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).

Kisielew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielewski - od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).

Kisielica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieliński - od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).

Kisielis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiel-Kisielewski - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kisielewski od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).

Kisiel-Kiślański - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kiślański od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiell - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielmanow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielnicki - 1472 od nazwy miejscowej Kiseilnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).

Kisielow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielowicz - 1427 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielowski - 1497 od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).

Kisielów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisielski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisieniewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisieniowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisieński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisikow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisikowicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisil - 1374 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisilczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisilczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisilewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisilewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisilica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiliczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiliczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiłek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisin - 1739 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisio - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiol - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiolowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisioł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiołek - 1494 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiołkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisiołowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisior - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiorko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisiurski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiska - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiskowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisla - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kislak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kislenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kislica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kislich - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisliczenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kislyj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisła - 1553 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.

Kisłacz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.

Kisło - 1601 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisłocki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisłow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisłowski - 1772 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisły - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kismann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kismanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kisner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiss - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kissa - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kissek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kisser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kissman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kissmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kisson - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kissoń - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiss-Orski - złożenia brak; może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’; Orski od orać, od prasłowiańskiego oriti ‘burzyć, niszczyć’, od staropolskiego oborzyć ‘zburzyć, zniszczyć’.

Kist - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistacz - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kisteczek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kisteczka - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistein - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistek - 1607 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistel - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistela - 1789 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistella - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistelski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistka - 1736 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.

Kistkowski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.

Kistoszek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kistowski - 1766 od nazwy miejscowej Kistowo (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Kistuch - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.

Kisty - 1709 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisyłeczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisyłyczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.

Kisz - 1403 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kisza - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszach - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszaj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszałkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszcz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczenko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczeński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczuk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczyc - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczyk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczyński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszczyszyn - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszek - 1399 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszela - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszelewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszelewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszelka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszelow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszenia - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszewski - 1492 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).

Kiszka - 1475 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkalewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkan - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkarewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkarowicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkarz - 1406 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkenow - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkenów - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszki - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkiel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkielewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkielis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkiel-Makiewicz - złożenia brak; Kiszkiel od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Makiewicz od mak.

Kiszkiewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkowiak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkowski - 1391 od nazwy miejscowej Kiszkowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).

Kiszko-Zgierski - złożenia brak; Kiszko od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Zgierski od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).

Kiszków - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkun - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkunas - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszkuń - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.

Kiszluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszłowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.

Kisznarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiszołek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszowara - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).

Kiszuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszulko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszyc - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiszyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiś - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiściel - od kiść ‘pęk’.

Kiścielewicz - od kiść ‘pęk’.

Kiścień - od kiść ‘pęk’.

Kiściewicz - od kiść ‘pęk’.

Kiściński - od kiść ‘pęk’.

Kiściołek - od kiść ‘pęk’.

Kiść - 1391 od kiść ‘pęk’.

Kiślaczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiślak - 1512 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiślenczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiśleńczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiślew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiślewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiśliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiślik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kiśluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.

Kit - 1515 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kit ‘masa do uszczelniania okien’.

Kita - 1357 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitaj - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajczuk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajczyk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajewski - 1620 od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajgrodzki - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajko - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitajkowski - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitak - 1566 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kital - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitala - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitalas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitała - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitaniczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitanowicz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitański - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitaski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitasz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitaszewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitay - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.

Kitcza - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitek - 1600 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitel - 1339 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitela - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kiter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kitewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitka - 1427 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.

Kitkajło - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.

Kitkiewicz - 1723 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.

Kitkina - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.

Kitkowicz - 1638 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.

Kitkowski - 1487 od nazwy miejscowej Kitki (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo).

Kitla - 1408 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlarz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlas - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlasz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlewic - 1423 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlic - 1347 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlica - 1525 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’; od kitlica ‘szata płócienna’.

Kitlicz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitliczka - 1524 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlik - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitliński - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlitz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitlos - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitło - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitłowski - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitnowski - 1545 od nazwy miejscowej Kitnowo (toruńskie, gmina Gruta).

Kito - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitocha - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitoń - 1767 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitosz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitowicz - 1728 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitowski - 1756 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitras - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kitrasiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kitrys - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kitryś - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kitt - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitta - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kittan - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kittas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kittel - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.

Kitter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.

Kittowski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitur - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kitura - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kiturko - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kituruk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kityk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kityła - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kityński - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.

Kiwa - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwach - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwacki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwacz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwaczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwaczycki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwaczyński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwadowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwajczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwak - 1485 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwaka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwal - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwala - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwalski - 1768 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwał - 1711 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwała - 1358 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwan - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwań - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwański - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwara - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwarski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).

Kiwas - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwaś - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiweluk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwer - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwerc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwerecki - 1577 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).

Kiwerga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwerski - 1783 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).

Kiwertz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiweryga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwiało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwiar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwic - 1369 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwicki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwiel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwienko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwiera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwierc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwierowicz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.

Kiwierski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).

Kiwik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwil - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwiński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwior - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiwiorski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiwiór - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiwiórski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiwisza - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwiszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwkowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwlak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwlenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwnik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwniuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwo - 1341 od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwor - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiworkowa - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.

Kiwos - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiwus - od kiwać ‘chwiać, schylać’.

Kiza - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizar - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kizej - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizer - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kizera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kizermann - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kizewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizia - 1603 od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziakiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiział - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziała - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziarkiewicz - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kizicki - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizielewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizielski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizieniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizienkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizierowski - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiziewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizilewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizinczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizinkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizino - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizińczak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizińczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizińczyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziok - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizioł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziołek - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizior - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiziorek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiziór - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.

Kiziuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziukiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziul - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiziulewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kizłyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźnier - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźnik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiźny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiż - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiża - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżlich - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżlin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżo - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżuł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżuń - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżyn - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżyński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżys - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Kiżyś - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.

Klaba - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabach - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabacha - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klaban - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabe - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabik - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabisch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabiszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabka - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabon - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabuch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabuhn - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabun - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klabus - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Klacek - od klacz ‘kobyła’.

Klacewicz - od klacz ‘kobyła’.

Klach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.

Klachacz - od gwarowego klachać ‘plotkować’.

Klachiński - od gwarowego klachać ‘plotkować’.

Klachta - od gwarowego klachać ‘plotkować’.

Klack - od klacz ‘kobyła’.

Klacka - od klacz ‘kobyła’.

Klackiewicz - od klacz ‘kobyła’.

Klacz - 1748 od klacz ‘kobyła’.

Klacza - 1691 od klacz ‘kobyła’.

Klaczak - od klacz ‘kobyła’.

Klaczek - od klacz ‘kobyła’.

Klaczenko - od klacz ‘kobyła’.

Klaczka - 1604 od klacz ‘kobyła’; od klaczka ‘kobyłka’.

Klaczkiewicz - od klacz ‘kobyła’.

Klaczkin - od klacz ‘kobyła’.

Klaczko - od klacz ‘kobyła’.

Klaczkowski - od klacz ‘kobyła’.

Klaczoń - 1798 od klacz ‘kobyła’.

Klaczy - 1603 od klacz ‘kobyła’; od przymiotnika klaczy.

Klaczyk - 1638 od klacz ‘kobyła’.

Klaczyński - od klacz ‘kobyła’.

Klada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladiwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladiwo - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladuch - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladzina - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladziński - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kladziwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Klafa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klafaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klafas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klafciński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klafczewski - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klafczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klafka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klafkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klafski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klaft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klafta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klafter - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klaftów - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klag - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.

Klaga - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.

Klages - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.

Klagin - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.

Klagius - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.

Klahr - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klaiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klaibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klain - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klaina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klaino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klainy - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klais - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klaisa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klaisek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klaist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klaisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klaj - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klaja - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klajan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klajanowicz - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klajber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajbert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajborz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klajda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klajm - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajman - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajmic - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajmon - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajmont - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajn - 1521 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajna - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Klajnerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Klajno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajnowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klajs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klajsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klajsek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klajssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klajst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klajza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klak - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klaka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakisz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakla - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klaklik - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakosz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakowicz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakowski - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakurka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klakus - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.

Klam - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klama - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamacki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamaczyk - 1623 od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klaman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamant - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamar - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamarek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamażyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamczak - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamczański - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamczewski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamczyński - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamecki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamerski - od klamra ‘przyrząd do spinania’ lub od nazwy miejscowej Klamry (toruńskie, gmina Chełmno).

Klamerus - 1784 od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamerusek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klameruszak - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamgor - 1495 od łacińskiego clangor ‘wrzask, krzyk’.

Klamka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.

Klamke - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.

Klamko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.

Klamkowski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.

Klammer - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.

Klamo - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klampka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klampko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klamra - od klamra ‘przyrząd do spinania’.

Klamrowski - od klamra ‘przyrząd do spinania’.

Klamrzyński - od klamra ‘przyrząd do spinania’.

Klamunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamut - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klamutów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klan - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klana - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klancewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klancko - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klanczkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klancznik - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klanczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klank - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.

Klanka - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.

Klankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.

Klankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.

Klann - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klanus - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.

Klap - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapacki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapacz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapaczewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapaczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapcza - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapczarek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapczyk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapec - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapecki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapecz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klaper - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.

Klaperski - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.

Klapiak - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiarczyk - 1786 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiarz - 1796 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapis - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapisz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiszewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiś - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapiuk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapka - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapko - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapkowski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapo - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapo-Malczyk - złożenia brak; Klapo od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’; Malczyk od mały.

Klapouchy - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapp - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klappa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klappan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapsa - od klapsać ‘chlapnąć’.

Klapsia - od klapsać ‘chlapnąć’.

Klapsiński - od klapsać ‘chlapnąć’.

Klapuca - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapuch - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klaputek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapych - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klapyta - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.

Klar - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klara, m. - 1400 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarczyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarewicz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarfke - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klaro - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klaroń - 1800 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarow - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarowic - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarowicz - 1748 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarus - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klary - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarycki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarycz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klaryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.

Klaryński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarys - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klaryska - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarzak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarzka - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarzuk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klarzyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klas - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasiak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasicki - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasiewicz - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasik - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasiński - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasio - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klask - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaska - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaskala - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaskała - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaskało - 1440 od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaskowski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klasło - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasnica - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasoń - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasowski - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klass - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klassa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasse - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klassek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klassen - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasson - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klassura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.

Klasz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaszcz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszczewski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszczyk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszczyński - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaszewski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaszka - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszkiewicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszko - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klaszowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klasztor - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.

Klasztorna - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.

Klasztorny - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.

Klasztorycki - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.

Klaszyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaszyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaśnicki - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaśniewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaśnik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klat - 1662 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klata - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatczyński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klate - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatow - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatowicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klatów - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klauda - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.

Klaude - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.

Klaudek - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.

Klaudel - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.

Klaudus - 1625 zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus lub od łacińskiego claudus ‘kulawy’.

Klaus - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klausa - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klausal - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klause - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klausek - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klausewic - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauss - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klausz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauze - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauzo - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauzura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.

Klauż - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauża - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klauże - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klaużyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klawa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawe - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawek - 1391– od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawesz - 1496-1500 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawia - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawiec - 1418 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawik - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawinisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawisiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’ lub od klawisz.

Klawka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawke - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawo - 1312 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawon - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawonn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawosz - 1454 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klaws - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klawun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klawza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klawziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Klaz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaza - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klazak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klazik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klaziński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klazło - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klazowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Klazura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.

Klazyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kląb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kląbisz - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kląbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klącka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Kląckowski - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klącz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klączeński - 1508 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).

Klączyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Kląka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Kląkla - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Kląsk - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Kląskała - 1440 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Kleba - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebach - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebacha - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Kleban - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebaniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebaniec - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebaniuk - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebankiewicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebankowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebankowicz-Berezowski - złożenia brak; Klebankowicz od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’; Berezowski (od wschodniosłowiańskiej postaci wyrazu) od brzoza ‘gatunek drzewa’.

Klebanowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebanowski - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebań - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebański - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebarz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebba - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebeka - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebeko - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Kleber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klebert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klebon - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Kleboniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebuc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebuch - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebun - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.

Klebus - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klebyc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Klec - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleca - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’; od klecić ‘budować, składać byle jak, paprać’.

Klecan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecel - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecewski - XVII w. od nazwy miejscowej Klecewo (elbląskie, gmina Gardeja, Stary Targ).

Klech - 1379 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klecha - 1539 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechniewski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechnik - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechniowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechowicz - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.

Klechta - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’ lub od gwarowego klechtać ‘umawiać się’.

Kleciak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleciecki - 1372 od nazwy miejscowej Klecie (tarnowskie, gmina Brzostek).

Kleciek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleciński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleck - od nazwy miejscowej Klecko (KrW).

Kleck - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecki - 1404 od nazwy miejscowej Klecko (KrW).

Klecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleckiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleckin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecon - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecoń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecuk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecun - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecuń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klecz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Klecza - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczeński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).

Kleczew - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczewski - 1337 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).

Kleczka - 1615 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczko - 1426 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczkowski - 1425 od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Kleczowski - 1423 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).

Kleczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.

Kleczyński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).

Kleć - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klećka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klećko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klećkowski - od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Klećkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kledyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kledziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kledzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kledziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kleeman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Kleemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klefas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klefasiński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klefaś - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Kleger-Rudomin - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomin od rudomina ‘ruina, rudera’.

Kleger-Rudomino - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomino od rudomina ‘ruina, rudera’.

Klei - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Kleiba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleiberg - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleibert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleibow - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleibur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleida - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kleidysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klein - 1405 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleinara - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Kleine - 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleine-Lamping - złożenia brak; Kleine 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’; Lamping prawdopodobnie od lampa, w pochodnych też może od niemieckiej nazwy osobowej Lampert.

Kleiner - 1539 od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Kleinert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Kleinich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleiny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleiń - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Kleista - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Kleisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Kleiszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klej - 1539 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Kleja - 1647 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejanowski - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbach - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbir - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbuch - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbuk - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klejczyk - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdan - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdys - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejdziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klejew - od klej, kleić, może też odniemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejewski - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejka - 1786 od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejkiewicz - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejko - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmentów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmet - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmion - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejmunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klejn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejna - 1670 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Klejnert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.

Klejniak - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnocki - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klejnot - 1400 od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klejnota - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klejnotowski - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klejnow - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnów - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Klejs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejsta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejszewic - 1414 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.

Klejszt - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejzer - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejzerowicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejzewicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klejzik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Kleka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekacz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekawka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekocik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekociński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekociuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekot - 1421 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekota - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekotiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekotka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekotowic - 1473 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekotta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekottko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekowicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klekta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.

Klektan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.

Klektura - 1481 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.

Klem - 1407 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klema - 1480 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kleman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemanow - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemanów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemans - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemansiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemansiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemanski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemanta - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemański - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.

Klemarczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemarewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemasz - 1212 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klembalski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klemban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klembara - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klembowski - 1608 od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).

Klembus - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klemczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemecki - 1404 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).

Klemecki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemek - 1244 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemel - 1388 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemens - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemensiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemensiewicz - 1798 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemensiowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemensowski - 1782 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klement - 1787 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementa - 1247 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementejew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementiew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementjew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementowicz - 131– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’. 0

Klementowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klementys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemenz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemeńczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemeński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemerczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemerus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemesz - XV w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemeszek - 1372 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemeusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemęsiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiada - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiało - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiata - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiatycz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemienia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemierz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemioto - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemo - 1422 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemona - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemonsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemonsowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemont - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemontowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemowicz - 1439 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemp - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempan - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempas - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempich - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempicki - 1597 od nazwy miejscowej Kłępie (kieleckie, gmina Stopnica).

Klempis - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempisz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klempkiewicz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klemus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemyczyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klemyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klen - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klena - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klenc - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klencer - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klencki - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klencner - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klencz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenczarek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenczon - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenczor - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klendo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klenek - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klenia - od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleniec - 1445 od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleniewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleniewski - 1532 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).

Klenik - 1742 od kleń ‘gatunek ryby’.

Klenikiewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleniowski - 1497 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).

Kleniuk - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klenk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenkiewicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenko - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenkowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klenot - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klenoth - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.

Klenowicz - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klenowski - od kleń ‘gatunek ryby’.

Klent - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Klentak - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Klentek - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Klentuk - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Kleń - od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleńcz - od kleń ‘gatunek ryby’.

Kleofas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klep - 1466 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepac - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepacha - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepacki - 1580 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepacz - 1396 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaczek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaczewski - 1796 od nazwy miejscowej Klepaczew (białostockie, gmina Sarnaki).

Klepaczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaczko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepadło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepadłowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaj - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepajczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaków - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepal - 1731 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepalski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepała - 1689 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepałów - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepan - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleparczyk - 1522 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).

Kleparczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleparek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleparski - 1423 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).

Klepas - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepasz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepaś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepcarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepcewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczańczyk - 1674 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczarek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczarski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepczyński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepecki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepeczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepek - 1679 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepel - 1383 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleperski - od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).

Klepicki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepiec - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepiela - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepin - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepinkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepinowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepiński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepis - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepisz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepiszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepitko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepka - 1698 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepkowicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepocki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepodło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepojczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleponka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleps - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepsa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepsch - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepsz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepta - 1686 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepura - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepusewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepusiewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Klepuszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kleputek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.

Kler - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klera - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerecki - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerke - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerkowicz - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klerkowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klermon - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klermon-Williams - złożenia brak; Klermon od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; Williams od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.

Klerowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Kleryk - 1294 od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.

Klerykowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.

Klerzek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klesa - od imienia Klemens.

Klesiek - od imienia Klemens.

Klesiewicz - od imienia Klemens.

Klesk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Kleska - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Kleskacz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Kleski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Kleskowicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.

Klesna - od imienia Klemens.

Klesnik - 1494 od imienia Klemens.

Klesny - od imienia Klemens.

Kless - od imienia Klemens.

Klessa - od imienia Klemens.

Klesse - od imienia Klemens.

Klesyk - od imienia Klemens.

Klesz - 1439 od imienia Klemens.

Klesza - od imienia Klemens.

Kleszaj - od imienia Klemens.

Kleszak - od imienia Klemens.

Kleszcz - 1412 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczar - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszcze - 1471 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczelski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczenko - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczewicz - 1759 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczewnik - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczewski - 1391 od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).

Kleszczewski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczka - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczonek - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).

Kleszczybok - 1287 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczyk - 1548 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczyński - 1685 od nazwy miejscowej Kleszczyn (włocławskie, gmina Brzuze).

Kleszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszczyszyn - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kleszec - od imienia Klemens.

Kleszek - od imienia Klemens.

Kleszewski - 1795 od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).

Kleszka - od imienia Klemens.

Kleszko - 1472 od imienia Klemens.

Kleszniak - od imienia Klemens.

Kleszno - od imienia Klemens.

Kleszowski - od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).

Kleszta - od imienia Klemens.

Kleszuk - od imienia Klemens.

Kleszyk - od imienia Klemens.

Kleś - od imienia Klemens.

Kleśka - od imienia Klemens.

Kleśko - od imienia Klemens.

Kleśniak - od imienia Klemens.

Kleśny - od imienia Klemens.

Kleśta - od imienia Klemens.

Klet - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kleta - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletkin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kletowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klett - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klette - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klettka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klettke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klettko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klety - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klewa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewaczew - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewaniec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewańczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewcewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewcow - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewczek - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewek - 1444 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewiec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewiotka - od chlew.

Klewko - 1446 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Klewski - 1497 od nazwy miejscowej Chlewo (katowickei, gmina Grabów nad Prosną).

Kleyber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleybor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleybur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kleydziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Kleyn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleyna, m. - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleyny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.

Kleysa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Kleza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klezik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.

Klęba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klęban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klębba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klębek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klębka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Klęcan - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęcka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęcz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęcza - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczaj - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczak - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczański - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczeński - 1461 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).

Klęczka - 1718 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczny - 1566 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęczyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klędowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klędzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.

Klęk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęka - 1631 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klękacz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klękowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klęmpka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klęp - 1397 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępa - 1473 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępek - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępianowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).

Klępic - 1392 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępik - 1634 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępin - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępinowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).

Klępka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klępowic - 1460 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Klęsk - 1397 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Klęska - 1630 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’ lub od klęska ‘porażka’.

Klęskała - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Klęskowic - 1389 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Klęszcz - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.

Klęta - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Klętys - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.

Kliba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibaszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Kliber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibera - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibier - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibiersza - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibisz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klibiszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.

Klica - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klicewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klich - 1389 od imienia Klemens.

Klicha - od imienia Klemens.

Klichan - od imienia Klemens.

Klicharski - od imienia Klemens.

Kliche - od imienia Klemens.

Klichła - od imienia Klemens.

Klichnowicz - od imienia Klemens.

Klichowicz - 1398 od imienia Klemens.

Klichowski - 1411 od nazwy miejscowej Klichowo (wieś zagrodowa, kaliskie, gmina Żerków).

Klichta - od imienia Klemens.

Klicki - 1488 od nazwy miejscowej Klice (ciechanowskie, gmina Regimin).

Klicz - 1386 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klicza - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczak - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczan - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczek - 1431 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczewski - 1484 od nazwy miejscowej Kliczewo (ciechanowskie, gmina Żuromin).

Kliczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczkiewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczkowski - 1497 od nazwy miejscowej Kliczków (sieradzkie, gmina Brzeźno).

Kliczuk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Kliczyk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klić - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klid - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Klidoń - 1683 od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Klidowicz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Klidz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Klidzia - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Klidzio - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.

Kliem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klieman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliemann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliemek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliemesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klier - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.

Klieryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.

Klik - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klika - 1416 od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikar - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikawka - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikiewicz - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikos - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikoszowian - 1786 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikoszowski - 1607 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikowicz - 1671 od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikowski - 1569 od nazwy miejscowej Klikawa (lubelskie, gmina Puławy).

Klików - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikusz - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klikuszewski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikuszowiak - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikuszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klikuszowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klim - 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klima - 1477 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimach - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimachowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimacki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimacz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimak - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimakowski - 1541 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimala - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimalski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimała - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliman - 1790 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimanek - 1711 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaniec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimanienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimankiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimankowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimanowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimantowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimańczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimański - 1666 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimara– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarczyk– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarsz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimarzewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimas - 1742 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimascha - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaschka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaschko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimast - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimasz - 1239 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszek - 1438 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszewski - 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).

Klimaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszka - 1694 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszko - 1423 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszowski - 1458 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).

Klimaszowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaszyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimaś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimąta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimca - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimcak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimcewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimcza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczak - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczycki - 1500 od nazwy miejscowej Klimczyce (białostockie, gmina Sarnaki).

Klimczyk - 1561 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczykiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimecki - 1698 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimecz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimeczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimeczko - 1687 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimeczkowicz - 1469 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimek - 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimek-Ślęzak - złożenia brak; Klimek 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Ślęzak 1626 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.

Klimel - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimela - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimenkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimentowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimentowski - od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).

Kliment-Zeleniański - złożenia brak; Kliment od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Zeleniański od ziele, zielony, od gwarowego ziel.

Klimeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimera - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimerak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimerek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimeryk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimes - 1602 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimesch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimeś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiat - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiącki - 1411 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).

Klimiąta - 1489 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimic - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimicki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiec - 1413 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimienkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiesz - 1371 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimięcic - 1224 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimikiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliminowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliminowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliminta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimintowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiontek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiontowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).

Klimirowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimirski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimiuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).

Klimk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkiewicz - 1692 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klim-Klimaszewski - złożenia brak; Klim 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimaszewski 1456 od nazwy miejscowej Klimasze, Klimaszewnica (Maz).

Klimko - XIII w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkosz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkowicz - 1419 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimkowski - 1691 od nazwy miejscowej Klimkówka (krośnieńskie, gmina Rymanów).

Klimków - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimla - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimliczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimo - 1339 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimocki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimoczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimoczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimoda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimond - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimonda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimonowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimont - 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimonta - 1412 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimontka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimont-Klimowicz - złożenia brak; Klimont 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimowicz 1478 od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimontko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimontowicz - 1619 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimontowski - 1451 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).

Klimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimora - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimorek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimorowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimorowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimos - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimosek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimosiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimossek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimosz - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimoszek - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimoszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimowicz - 1478 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimowski - 1731 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klims - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimsa - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimsara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimsz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimsza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimszal - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuć - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimujewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimukowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuntek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).

Klimurczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimusiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimusz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuszko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimzak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimzia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimża - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klimżyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klin - 1673 od klin.

Klina - od klin.

Klinach - od klin.

Klinak - od klin.

Klinar - od klin.

Klinara - od klin.

Klinarowicz - od klin.

Klincewicz - od klin.

Klincz - od klin.

Klinczak - od klin.

Klinczuk - od klin.

Klinczyk - od klin.

Klinek - 1743 od klin.

Klinewicz - od klin.

Kling - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.

Klinga - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’ lub od klinga ‘ostrze broni siecznej’.

Klinge - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.

Klingenschmit - 1491 od niemieckiej nazwy osobowej Klingenschmid, ta od apelatywu clingensmedt ‘wyrabiający brzeszczoty’.

Klinger - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.

Klingera - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.

Klingier - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.

Klingoń - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.

Klingowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.

Kliniak - od klin.

Klinias - od klin.

Klinicz - od klin.

Kliniczuk - od klin.

Kliniec - 1452 od klin.

Kliniewicz - od klin.

Kliniewski - od klin.

Klinik - 1738 od klin.

Klinikow - od klin.

Klinikowski - od klin.

Kliniuk - 1777 od klin.

Klink - (Pom) od klin.

Klinka, m. - od klin.

Klinkarz - 1511 od klin.

Klinkasz - od klin.

Klinke - od klin.

Klinkie - od klin.

Klinkiewicz - od klin.

Klinkiewitz - od klin.

Klinko - od klin.

Klinkosz - od klin.

Klinkowicz - 1387 od klin.

Klinkowitz - od klin.

Klinkowski - od klin.

Klinkusz - od klin.

Klinos - od klin.

Klinoszek - od klin.

Klinow - od klin.

Klinowicz - od klin.

Klinowski - od klin.

Klinsza - od klin.

Kliń - od klin.

Klińczyk - od klin.

Klińczyl - 1566 od klin.

Klińkiewicz - od klin.

Kliński - 1439 od nazwy miejscowej Klińcz (gdańskie, gmina Kościerzyna).

Klip - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Klipiński - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipitelis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.

Klipka - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipo - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Kliponis - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipow - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klipp - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klippel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.

Klis - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisa - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliscz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Klisek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisowski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).

Kliss - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klissek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisz - 1271 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klisza - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszan - 1337 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczak - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczewicz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczewski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).

Kliszczon - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).

Kliszczun - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczyk - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kliszek - 1775 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszewski - 1420 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).

Kliszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszko - 1387 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszkowiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszkowicz - 1481 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).

Kliś - 1572 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliśka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kliśkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klit - 1425 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klita - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitanek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitański - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitczak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitnik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitończyk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klitta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klityński - 1615 od nazwy miejscowej Klityszcze (KrW).

Kliw - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliwecki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliwia - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliwicki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliwiński - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kliz - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Kliza - 1387 od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Klizas - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Klizek - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Klizikowski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Kliziński - 1406 od nazwy miejscowej Klizin (piotrkowskie, gmina Kodrąb).

Kliża - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Kliżewski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.

Klob - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klobach - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kloban - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klobassa - od kiełbasa.

Klobassa-Zrencki - złożenia brak; Klobassa od kiełbasa; Zrencki brak.

Klobok - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobuca - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobucar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobucki - 1469 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).

Klobucza - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobuczek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobucznik - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Klobun - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klobus - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kloc - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.

Kloca - 1669 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.

Klocek - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’; od klocek.

Kloch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klochowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klochowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klochs - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klochta - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klociński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klocka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klocke - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klocki - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klockiewicz - 1763 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klocko - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klockow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klockowiak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klockowicz - 1617 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klockowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klocyk - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kloć - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kloda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodawczyk - 1531 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).

Klodda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodow - 1360 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodzian - 1496 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodzicz - 1492 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klodzko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Klof - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klofa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klofaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klofas - 1501 od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klofczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Kloft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klofta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Klofteń - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.

Kloj - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klojs - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klojza - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klojze - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klojzy - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klojży - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.

Klok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kloka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokoć - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Klokowicz - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kloków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kloma - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klomczok - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klomek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klomfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klomfass - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klomfos - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klomica - 1423 od kłonica ‘drążek w drabinie’.

Klomka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.

Klon - 1470-80 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klona - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonc - (Śl) od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Kloncz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonczar - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonczyk - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonecki - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonek - 1653 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Kloniczka - 1567 od kłonica ‘drążek w drabinie’.

Kloniec - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonik - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klonka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klonkosz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.

Klonkowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonn - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonnek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonowicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klonowiecki - 1393 od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).

Klonowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).

Klop - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Klopacz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Klopaczka - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Klopek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Klopocki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).

Klopot - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Klopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Klopott - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Klopowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Kloppek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Kloppich - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.

Klops - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.

Klopsch - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.

Klopsz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.

Klopś - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.

Klor - 1463 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klora - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klorczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klorczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klorecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klorek - 1690 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klorkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Kloryczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Kloryczek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Kloryga - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Kloryk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.

Klos - 1218 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klose - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od gwarowego klosek ‘kluska’.

Klösel - 1386 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosewicz - 1700 od kłos.

Klosiela - od kłos.

Klosko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).

Klosok - (Śl) od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kloss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klossak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosse - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klossek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klossko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).

Klossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kloster - od niemieckiej nazwy osobowej Kloster, ta od średniowysokoniemieckiego klöster ‘klasztor’.

Klosz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klosza - 1443 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszczyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszek - 1361 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszewski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszkowicz - 1482 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszkowski - 1621 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).

Kloszowicz - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszyk - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kloś - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klośka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klot - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klota - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klotka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klotowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klott - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klottka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.

Klotz - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzek - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klötzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzer - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzka - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzke - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzki - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klotzsche - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Klow - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowa - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowak - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowalski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowan - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowczyński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowek - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowicz - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowik - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowiński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Klowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.

Kloz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloziak - 1797 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozo - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozy - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klozyk - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kloża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klóch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klój - od kluć się ‘wylęgać się’.

Klós - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klósa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klósak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klósek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klóska - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos lub od kluska.

Klóskowski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klószczyk - 1641 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klóśka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klóza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klóziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klub - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kluba - 1628 od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubacki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klube - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubiak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubicki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubikowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubiński - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubis - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubka - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubków - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubnik - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kluboszek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubów - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Klubś - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kluc - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucek - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluch - 1468 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Klucha - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchna, ż. - 1448 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchnik - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchniok - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchno - 1470 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluchowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.

Kluciński - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluck - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucka - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucowicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucwa - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucz - 1393 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczar - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczarew - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczberg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).

Kluczberk - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).

Kluczborg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).

Kluczborski - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).

Kluczek - 1460 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczenko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczewicz - 1485 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczewski - 1393 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).

Kluczka - 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.

Kluczka-Holitka - złożenia brak; Kluczka 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’; Holitka od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Kluczkiewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.

Kluczko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.

Kluczkow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.

Kluczkowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.

Kluczna - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.

Kluczniak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucznick - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klucznik - 1489 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od klucznik ‘odźwierny’.

Klucznikow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczniok - (Śl) od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczny - 1680 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.

Kluczowski - 1497 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).

Kluczuk - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczun - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczyc - 1399 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczycki - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczyk - 1255 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.

Kluczykow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.

Kluczykowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.

Kluczyn - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Kluczyński - 1711 od nazwy miejscowej Klucze (katowickei, gmina Klucze).

Kluczyski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.

Klud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludacz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludt - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludys - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludzik - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludzikowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kludziński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kluf - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klufas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klufczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.

Klug - 1378 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Kluga - 1748 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Kluge - 1394 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugel - 1390 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugel.

Kluger - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Kluger.

Klugerzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugie - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugiel - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugier - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugis - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugius - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Kluglak - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Klugman - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.

Klugmann - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.

Klugowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.

Kluik - od kluć się ‘wylęgać się’.

Kluj - od kluć się ‘wylęgać się’.

Klujew - od kluć się ‘wylęgać się’.

Klujewski - od kluć się ‘wylęgać się’.

Klujka - od kluć się ‘wylęgać się’.

Klujków - od kluć się ‘wylęgać się’.

Kluk - 1391 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Kluka - 1404 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukacz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukaczyński - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukaj - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukajski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukas - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukaszewski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukaś - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Kluko - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukojc - (Pom) od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukojć - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukos - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klukoszkowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klukoszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klukoszowski - 1602 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Klukow - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukowicz - 1423 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klukowski - 1402 od nazwy miejscowej Klukowo (Maz).

Kluków - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Klun - 1489 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klundek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Kluniewicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klunok - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klunowiecki - od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).

Klunowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).

Klunowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klunowski - od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).

Kluń - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Kluński - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.

Klup - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupa - 1443 od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupak - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupas - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupata - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupaty - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupczyński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupe - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupi - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupiec - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupieć - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupiń - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupiński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupis - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupka - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupp - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klups - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupsch - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupsik - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupsz - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupszo - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klupś - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.

Klus - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusaczek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusaczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusarczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Klusek - 1453 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od klusek ‘kluska’.

Klusewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusik - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusiński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluska - 1295 od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluske - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluskiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Klusko - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluskowski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Klusniak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klussa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusuk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusz - 1224 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Klusza - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluszcz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszczewski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszczyński - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszek - 1578 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluszewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluszewski - 1789 od nazwy miejscowej Kluszewo (ciechanowskie, gmina Szydłowo).

Kluszka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszkiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluszkowski - 1632 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).

Klusznik - 1616 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluszyc - 1498 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluś - 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluśkiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.

Kluś-Morys - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Morys 1645 od niemieckiej nazwy osobowej Moritz, ta od imienia Mauritius.

Kluś-Zamiedzowy - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Zamiedzowy od za + miedza.

Klut - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Kluta - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutch - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Kluth - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutk - (Pom) od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutka - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutke - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutki - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Klutko - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.

Kluwa - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kluwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kluwe - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kluwicz - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.

Kluz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluza - 1772 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzaczek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluziewicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluziok - (Śl) od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluzki - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.

Kluznik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluzowski - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluź - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluźna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kluże - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klużek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klużniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Klyczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klyczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.

Klyk - od staropolskiego klik ‘strzała’.

Klym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klyma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klymczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klymek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klysz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Klyszek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).

Klyś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Klyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klytka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Klytta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kłab - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Kłabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Kłabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Kłabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Kłabko - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.

Kłacek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.

Kłacki - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłacz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczan - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczana - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczaniuk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczany - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczański - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’; od kłaczek.

Kłaczewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczewski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczka - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczkiewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczko - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczkow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczkowic - 1486 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczkowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczków - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczyk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaczyński - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kład - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kłada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładczuk - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładek - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładka - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładki - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładnik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładny - 1733 od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładoczna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładoczny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładon - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładoń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładow - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładulak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładun - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładuniak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładuń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładyny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładyń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładysz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładzko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładzkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładź - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładźko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładźkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kładżko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.

Kłaj - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).

Kłaja - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).

Kłajski - 1439 od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).

Kłak - 1794 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłaka - 1462 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłako - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakosz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakowicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakulak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłakus - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.

Kłam - 1399 od klamać.

Kłama - od klamać.

Kłamański - od klamać.

Kłamczyński - od klamać.

Kłamecki - od klamać.

Kłamek - od klamać.

Kłamiec - 1487 od klamać.

Kłamiecki - od klamać.

Kłamińska - od klamać.

Kłamka - od klamać.

Kłampko - od klamać.

Kłamuk - od klamać.

Kłan - od kłaniać się.

Kłaniacz - 1616 od kłaniać się.

Kłanicki - 1744 od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).

Kłaniecki - od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).

Kłaniewski - od kłaniać się.

Kłański - od kłaniać się.

Kłap - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapacz - 1796 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapać - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapasz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapata - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapatiuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapcia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapciński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapcuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapczuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapczyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapczyński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapec - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapecki - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapek - 1799 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeła - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeś - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapetek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapeuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapica - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapiec - 1489 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapień - 1616 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapij - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapik - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapiński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapisiewicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapiszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapka - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapko - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapkowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapocz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapoć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłaponek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapot - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapouch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapoucha - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapouchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapouszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapouszczan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapp - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapsa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapsia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapsowicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapszta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłaptacz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłaptaj - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłaptawy - 1631 od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’; od gwarowego kłaptawy ‘obwisły, oklapły’.

Kłaptij - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłaptocz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłaptowicz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłaptyka - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.

Kłapuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapucki - 1780 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapuszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłaput - 1776 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłaputek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłapyta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.

Kłas - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłasek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłasiński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłasowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłaszak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłaszczyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłaszek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłasznik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłaszyna - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.

Kłat - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kłatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kłatt - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kławcan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsiuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsiuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsiuś - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławsuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kławunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.

Kłąb - 1397 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłąbek - 1530 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłąbek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłąbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłącz - 1480 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłączka - 1581 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłączkiewicz - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłączyński - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłąk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Kłebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.

Kłebuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłeczak - od kieł ‘ząb boczny’.

Kłeczek - 1754 od kieł ‘ząb boczny’.

Kłeczko - od kieł ‘ząb boczny’.

Kłeczkowski - od kieł ‘ząb boczny’.

Kłek - od kieł ‘ząb boczny’.

Kłembek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłembicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłembowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłepa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłepak - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłepka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłepko - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłepo - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłęb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębczuk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębczyk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębecki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębek - 1533 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębik - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębkowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.

Kłębowski - od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).

Kłębucki - od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).

Kłęczek - 1679 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłęk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłęka - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłękowski - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.

Kłępa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.

Kłobos - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobski - od nazwy miejscowej Kłobia (wlocławskie, gmina Lubraniec).

Kłobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuchowski - 1748 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).

Kłobucki - 1637 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).

Kłobucz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuczak - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuczek - 1136 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’ lub od staropolskiego kłobuczek ‘hełm bez zasłony’.

Kłobuk - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuka - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobukowic - 1435 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobukowski - 1471 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).

Kłobus - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobusek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobusiński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobusz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuszewski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuszowski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuszyński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobuś - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.

Kłobutowski - od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).

Kłocz - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczaniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczewiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczewski - 1424 od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).

Kłoczka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczko - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczkoś - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczkow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczkowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoczna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłocznik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłocznyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczowski - od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).

Kłoczyk - 1719 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłoczyński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.

Kłoda - 1433 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodakowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodarczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodarkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodarski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodarz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od kłodarz.

Kłodas - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodasiak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodasza - 1470 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodaś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodawa - 1425 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodawski - 1494 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).

Kłodecki - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodenna - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodenny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodnicki - 1473 od nazwy miejscowej Kłodnica (kilka wsi).

Kłodny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodoń - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodos - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodoś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodowski - od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).

Kłodyka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodza - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziak - 1678 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziej - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziejczak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziejczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziejski - 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi). Kłodzieński 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).

Kłodzik - 1788 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłodziński - 1391 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).

Kłodzisko - 1434 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od staropolskiego kłodzisko ‘miejsce do łowienia ryb’.

Kłodzki - 1569 od nazwy miejscowej Kłoda (kilka wsi).

Kłok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłokatka - 1570 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’; od kłokatka ‘krzew staphylea’.

Kłokociński - 1572 od nazwy miejscowej Kłokocin (katowickie, gmina Rybnik).

Kłokocki - 1564 od nazwy miejscowej Kłokock (włocławskie, gmina Lipno).

Kłokowski - 1446 od nazwy miejscowej Klokowice (przemyskie, gmina Fredropol).

Kłomicki - 1483 od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).

Kłomnicki - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).

Kłomski - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).

Kłon - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłonek - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłonica - 1417 od kłonica ‘drążek w drabinie’.

Kłonicki - 1620 od kłonica ‘drążek w drabinie’.

Kłonka - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłonkiewicz - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłonkowski - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłonowski - od nazwy miejscowej Kłonów (radomskie, gmina Gózd) lub Klonowo (wlocławskie, gmina Dobre).

Kłop - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopacki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).

Kłopacz - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopczak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopec - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopeć - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’ lub też od kłopeć ‘kołek u szyi krowy’.

Kłopkow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopków - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopocha - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopocik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopociński - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopociuk - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopocki - 1579 od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).

Kłopot - 1337 od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotak - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotek-Główczewski - złożenia brak; Kłopotek od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’; Główczewski od nazw miejscowych Głowaczew, Glowaczowa, Głowaczów (kilka wsi).

Kłopotkowski - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotnik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotowicz - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłopotowski - 1540 od nazwy miejscowej Kłopoty (białostockie, gmina Siemiatycze).

Kłopow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopuch - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłopuchy - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.

Kłoput - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.

Kłos - 1536 od kłos.

Kłosa - 1743 od kłos.

Kłosaj - od kłos.

Kłosak - 1785 od kłos.

Kłose - od kłos.

Kłosek - 1637 od kłos, kłosek.

Kłosia - od kłos.

Kłosiak - od kłos.

Kłosień - od kłos.

Kłosiewicz - od kłos.

Kłosiewicz-Giera - złożenia brak; Kłosiewicz od kłos; Giera 1564 od imion typu Gerwazy, Gertruda, Gerard, także od grać, giera ‘gira’.

Kłosiewski - od kłos.

Kłosik - 1460 od kłos, kłosik.

Kłosin - od kłos.

Kłosinek - od kłos.

Kłosiński - 1564 od nazwy miejscowej Kłośno (wieś zagrodowa, Wlkp).

Kłosionek - od kłos.

Kłoska - 1743 od kłos.

Kłoski - 1389 od nazwy miejscowej Kłoski (wieś zagrodowa, Wlkp).

Kłoskiewicz - od kłos.

Kłosko - od kłos.

Kłoskowicz - od kłos.

Kłoskowski - 1391 od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).

Kłosok - (Śl) od kłos.

Kłosoł - od kłos.

Kłoson - od kłos.

Kłosoń - 1748 od kłos.

Kłosow - od kłos.

Kłosowiak - od kłos.

Kłosowicz - 1653 od kłos.

Kłosowski - 1400 od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kłosów - od kłos.

Kłoss - od kłos.

Kłossak - od kłos.

Kłossek - od kłos.

Kłossok - od kłos.

Kłossowicz - od kłos.

Kłossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kłosun - od kłos.

Kłosuń - od kłos.

Kłoszewicz - od kłos.

Kłoszewski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kłoszko - od kłos.

Kłoszniak - od kłos.

Kłoszowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).

Kłoś - od kłos.

Kłośka - od kłos.

Kłośkiewicz - od kłos.

Kłośko - od kłos.

Kłośniak - od kłos.

Kłot - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłotecki - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłotkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłotnik - 1424 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłotnowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłozan - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłozko - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłóczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.

Kłódka - 1743 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłódkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłódko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłódkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłódziński - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłódź - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.

Kłós - od kłos.

Kłósak - od kłos.

Kłósek - od kłos.

Kłóska - od kłos.

Kłóskiewicz - od kłos.

Kłósko - od kłos.

Kłósok - od kłos.

Kłóś - od kłos.

Kłóśkiewicz - od kłos.

Kłóśko - od kłos.

Kłóta - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłótka - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłótkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.

Kłuba - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubczak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubczuk - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubo - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.

Kłud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudczyński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudecki - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudek - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudkiewicz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudko - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudnuk - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłudziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłujko - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.

Kłujsza - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.

Kłujsze - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.

Kłujszo - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.

Kłuk - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Kłukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Kłukowski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.

Kłuń - od kłonić ‘pochylać, naginać’.

Kłus - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusa - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusakiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusek - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusiak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusik - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusiński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuska - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuskiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuskowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusowski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuss - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłusyk - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuszak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuszewski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuszyński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłuś - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.

Kłutka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłutkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.

Kłuza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłuzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłuźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłużna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.

Kłyc - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłych - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłycho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłycz - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyczek - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyczka - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyczko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyczkow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyczkowski - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyga - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłygo - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyguł - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyk - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłykeć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłykieć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłykow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłyków - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.

Kłym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymasz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłymyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Kłyn - od klin.

Kłyniuk - od klin.

Kłynysz - od klin.

Kłys - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysa - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysek - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysiak - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysiewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysiewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysik - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłysza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kłyszczowski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kłyszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.

Kłyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).

Kłyszewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyszko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyszyński - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyś - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.

Kłyza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyż - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kłyża - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.

Kmach - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmaczała - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmaczoła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kman - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmełko - od chmiel.

Kmełko - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmełyk - od chmiel.

Kmełyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmet - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmetek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmetko - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmetowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmetyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiat - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiatkowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmic - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmic - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmiciak - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicic - 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicicki - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicic-Mieleszyński - złożenia brak; Kmicic 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’; Mieleszyński od nazwy miejscowej Mieleszyn, dawniej Mieleszyno (poznańskie, gmina Mieleszyn).

Kmiciewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicik - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicikiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmiciński - 1487 od nazwy miejscowej Kmicin, dziś Kmiczyn (zamojskie, gmina Łaszczów).

Kmiciński - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmickiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmicz - 1742 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiczek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmić - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmiec - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiec - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiecia - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecia - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmieciak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiecic - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecicki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciech - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciewski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecik - 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecika - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecik-Bocheński - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Bocheński 1379 od nazwy miasta Bochnia (tarnowskie), też od Bocheń (skierniewickie, gmina Łowicz).

Kmiecikiewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecik-Karaban - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Karaban od karawan, karaban ‘pojazd do przewożenia zwłok’.

Kmiecikowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecikowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciński - 1754 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciok - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieciuk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieck - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieckowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecuń - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiecz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieczyński - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieć - 1413 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiećkowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmieja - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiel - 1366 od chmiel.

Kmielic - 1425 od chmiel.

Kmieliński - od chmiel.

Kmieliński - od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).

Kmielowicz - od chmiel.

Kmień - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kmietczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmietczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmietek - 1591 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmietko - 1439 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmietnik - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmietowicz - 1699 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmięć - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmin - 1645 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kmin - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kminiak - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kminiarek - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kminik - 1729 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kminikowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kminkiewicz - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kminkowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kmiń - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kmińczyk - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.

Kmioła - 1408 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmiot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiotczyk - 1678 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiotek - 1388 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiotko - 1345 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmiotuski - 1595 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kmit - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmita - 1350 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitiuk - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitka - 1431 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitkowski - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmito - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitowicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitów - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitter - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitto - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmitycz - 1437 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Kmoch - 1419 od staropolskiego kmoch ‘kum’.

Kmochnik - 1518 od staropolskiego kmoch ‘kum’.

Kmol - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmoll - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmon - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmonicek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmoniczek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmonk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmorek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmoro - 1425 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmoszek - od staropolskiego kmoch ‘kum’.

Kmoszyk - 1386 od staropolskiego kmoch ‘kum’.

Kmoszyk - 1386 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmotr - 1449 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.

Kmotrowicz - 1509 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.

Kmotyr - 1475 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.

Kmuk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmuraj - od chmura.

Kmurak - od chmura.

Kmurek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmusz - 1446 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmykowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kmyta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.

Knab - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knaba - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knabe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knabel - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knaber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knach - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knack - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knacz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knaczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knaf - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knafek - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knafel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knafelski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knaff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knafla - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knaflewski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knaga - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knajfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knake - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Knap - 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapa - 1471 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapcyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapcz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapczak - 1797 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapczuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapczyk - 1620 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knape - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapek - 1593 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapiak - 1687 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapich - 1741 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapień - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapieński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapik - 1617 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapisiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapiszewski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapka - 1609 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knap-Konopka - złożenia brak; Knap 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’; Konopka 1393 od Konopka.

Knapkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapok - (Śl) od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapowicz - 1612 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knappe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knappek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knappik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knaps - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapsik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knapski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knas - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiakowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasicki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasik - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasikowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiński - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knasiuk - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knass - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knast - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.

Knaster - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Knaster.

Knaszak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaszecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaszek - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaszewski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaś - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knat - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatelski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatiuk - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatlewski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatowski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatulski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knatyszyn - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.

Knaup - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knaupe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knaus - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knauss - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaust - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.

Knausz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.

Knaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knaziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knąber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Kneba - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knebel - 1480 od knebel ‘kołek drewniany’.

Kneble - od knebel ‘kołek drewniany’.

Kneblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.

Kneblik - od knebel ‘kołek drewniany’.

Kneblowski - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knebus - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knec - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knechała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knechciak - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.

Knechowicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knecht - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.

Knechta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.

Knechtel - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’; od niemieckiej nazwy osobowej Knechtel.

Knecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kneczek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kneć - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knedel - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knedla - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knedler - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knedlewski - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knedlik - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knef - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knefał - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knefel - 1431 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knefer - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Kneffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knefil - 1418 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knefir - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knefl - 1370 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Kneflik - 1506 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knehta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.

Kneif - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Kneifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Kneifil - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knej - od knieja ‘bór, las’.

Kneja - od knieja ‘bór, las’.

Knejczuk - od knieja ‘bór, las’.

Knejfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knejpera - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knejski - od knieja ‘bór, las’.

Knep - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepel - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knepiłko - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knepiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepke - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knepowicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Kneppel - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knepper - od knebel ‘kołek drewniany’.

Kner - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knera - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knerek - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knerowicz - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knerski - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knery - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.

Knes - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knesaj - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knest - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knesz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kneszkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knetka - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knetki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knetko - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knetyk - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kneustlier-Hanusz - złożenia brak; Kneustlier- brak; Hanusz 1347 od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Knez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knezel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knezewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knezik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knezyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kneżewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kneżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knębel - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knębowski - od knebel ‘kołek drewniany’.

Kniachnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Kniahnicki - 1452 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Kniak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.

Kniaski - 1570 od nazwy miejscowej Kniaża (KrW).

Kniasta - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniat - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniatecki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniatek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniatkowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniatowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniazielewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniazielski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniazień - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziewicz - 1704 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziołucki - od nazwy miejscowej Kniaziołuka (KrW).

Kniaziowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziów - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaź - 1448 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaźkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaźnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaźnin - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniaż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażniewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażycki - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażykowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniażyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniąś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knibba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knich - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knichel - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Kniches - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knicia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knicz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Kniczek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Kniczykowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knić - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Kniech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Kniechalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Kniechał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Kniechiewicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knieciak - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniecicki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniecień - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniecik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knieciński - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knieciowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knieczowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knieć - 1715 od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’; od gwarowego knieć ‘kmieć’.

Kniehnicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Kniehynicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Kniehyniński - 1490 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).

Kniehyński - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).

Kniej - od knieja ‘bór, las’.

Knieja - 1748 od knieja ‘bór, las’.

Kniejak - od knieja ‘bór, las’.

Kniejczuk - od knieja ‘bór, las’.

Kniejewski - od knieja ‘bór, las’.

Kniejski - 1784 od knieja ‘bór, las’.

Knień - od knieja ‘bór, las’.

Knierucki - 1568 od nazwy miejscowej Knieruty (KrW).

Kniet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietel - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietniewski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietsch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietschik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knietysch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniewski - 1690 od nazwy miejscowej Kniewo (gdańskie, gmina Wejherowo).

Kniez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniezek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieziodworski - 1480 od nazw miejscowych Księżodwór, Kniaziodwór (KrW).

Knieziowicz - 1464 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieź - 1475 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieżek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knieżykowicz - 1650 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Kniffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Kniffka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Kniffke - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knifka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Kniga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigawka - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigawko - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigawski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigo - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knigowski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Kniharz - (Śl) od czeskiego knihaf ‘księgarz’.

Knihinicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Knihnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Knihynicki - 1492 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).

Knihyński - 1442 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).

Knij - od knieja ‘bór, las’.

Knije - od knieja ‘bór, las’.

Knioch - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.

Knioch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knioł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knioł - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knioła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knioła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kniołek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Kniołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Kniot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kniot - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Kniotek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.

Kniotek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.

Knipel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knipik - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knipl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knipowicz - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knippel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knipper - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knis - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knisa - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knisiewicz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knisz - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knisz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Kniszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Kniszka - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Kniszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Kniszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knit - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knita - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Kniter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knitta - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knittek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knittel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knittler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Kniza - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knizia - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniziowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knizo - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniża - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżałko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżatka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżatko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżkowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżniewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Kniżuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.

Knob - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knobbe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knobe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knobel - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knobelski - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knober - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.

Knobla - 1475 od knebel ‘kołek drewniany’.

Knoblauch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.

Knobler - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knoblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.

Knoblich - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.

Knobloch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.

Knobluch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.

Knoc - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knoch - 1576 od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.

Knoch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knocha - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.

Knocha - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knoche - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.

Knoche - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knochowski - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.

Knochowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.

Knociński - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knoczyk - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knodel - od knedel ‘kulisty pierożek’.

Knof - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knofczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knofel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knöfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knoff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knofilczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knofliczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knol - 1447 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knola - 1481 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knolek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knolik - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knoll - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knoła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knop - 1465 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopa - 1421 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopacki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopała - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopiak - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knopp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knoppe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knoppek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knoppik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.

Knor - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knora - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knorc - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knore - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knorek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knoros - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knorowski - 1798 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Knorr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knoryk - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.

Knos - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosal - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosala - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosała - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosek - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knoski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosła - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosola - 1787 od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosowski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knosp - 1393 od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.

Knospe - od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.

Knossalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knossow - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knośka - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.

Knot - 1431 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotalski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotek - 1726 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’; od knotek.

Knotel - 1480 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.

Knotelski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.

Knoth - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knothe - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotowicz - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotowski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knott - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotter - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Knotyl - 1397 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.

Know - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowa - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowczyk - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowczyński - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowiakowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowiński - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.

Knór - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knuc - od knut ‘bicz’.

Knucik - od knut ‘bicz’.

Knul - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knull - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knuł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knuła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.

Knur - 1379 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knura - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knurek - 1733 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knurowczyk - 1644 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Knurowski - 1535 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).

Knurzyński - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knus - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.

Knusak - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.

Knuszczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.

Knuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.

Knut - 1502 od knut ‘bicz’.

Knuta - od knut ‘bicz’.

Knutek - od knut ‘bicz’.

Knutel - 1706 od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.

Knutelski - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.

Knuter - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knütter.

Knuth - od knut ‘bicz’.

Knutowicz - od knut ‘bicz’.

Knutowski - od knut ‘bicz’.

Knyba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knybba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knybel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knybelski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knyblewski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knych - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knycha - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychała - 1595 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychałka - 1680 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knycholik - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychoła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychowski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knychta - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knycia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyciński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyciuk - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knycz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyczewski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyczyński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyć - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.

Knyfka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.

Knyg - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knyga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.

Knyk - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knykała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.

Knyp - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knypczyk - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knypek - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knypel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.

Knypiński - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knypka - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knypl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.

Knyps - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.

Knyr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knyra - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knyrek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knyrewicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knyrowicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.

Knys - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysek - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysiak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysik - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysiok - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysiuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyska - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyssok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysz - 1470-80 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knysza - 1493 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszakowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszała - 1522 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszcz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszczak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszczuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszczyk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszek - 1495 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszeński - 1497 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).

Knyszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszka - 1327 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszkowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszycha - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszyk - 1743 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyszyński - 1388 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).

Knyś - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knytel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knytkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knytler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knytter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.

Knyz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyziak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyzio - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyź - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyż - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyżak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyżewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.

Knyżycki - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.