Nazwiska na literę Kij - Kn
Kij - 1256 od kij.
Kijach - od kij.
Kijacz - 1699 od kij.
Kijaczek - 1629 od kij.
Kijaczka - od kij.
Kijaczko - od kij.
Kijak - 1683 od kij; od kijak ‘wiesniak, który może sprzedawać mięso w mieście’.
Kijakiewicz - od kij.
Kijakowski - 1766 od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).
Kijan - 1397 od kij.
Kijana - od kij.
Kijanczuk - od kij.
Kijanczyk - 1792 od kij.
Kijanczyński - 1399 od nazwy miejscowej Kijanczyno, dziś Kijączyn (poznańskie, gmina Kaźmierz).
Kijanek - od kij.
Kijania - od kij.
Kijanik - od kij.
Kijanka - 1388 od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijanko - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijankowski - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijanowicz - 1392 od kij.
Kijanowski - od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijańczuk - od kij.
Kijańczyk - od kij.
Kijański - 1402 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijas - 1685 od kij; kijas ‘kij’.
Kijasek - 1641 od kij.
Kijasz - od kij.
Kijaszczenko - od kij.
Kijaszczuk - od kij.
Kijaszek - 1418– od kij.
Kijaszko - od kij.
Kijaszkowski - 1468 od nazwy miejscowej Kijaszkowo (włocławskie, gmina Czernikowo).
Kijaś - od kij.
Kije - 1410 od kij.
Kijecki - 1406 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).
Kijek - 1439 od kij, kijek.
Kijen - 1494 od kij.
Kijena - od kij.
Kijenia - od kij.
Kijeński - 1470 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijera - od kij.
Kijewicz - od kij.
Kijewski - 1626 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kij-Kijowiecki - złożenia brak; Kij 1256 od kij; Kijowiecki brak; może od nazwy miejscowej Kije, też od Kijów.
Kijko - 1386 od kij.
Kijkowski - od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).
Kijo - od kij.
Kijoch - od kij.
Kijok - od kij.
Kijoł - od kij.
Kijonek - od kij.
Kijonka - od kij.
Kijor - od kij.
Kijora - od kij.
Kijos - od kij.
Kijowczyk - 1533 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi); może od ukr. Kijów.
Kijowicz - 1685 od kij.
Kijowiec - od kij.
Kijowski - 1403 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kijów - 1687 od kij.
Kijski - 1402 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).
Kijuc - od kij.
Kijuć - od kij.
Kijuk - od kij.
Kik - 1371 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kika - 1269-73 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikacz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikał - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikała - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikas - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikieć - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiela - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikilica - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikina - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikisz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikla - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklarz - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklas - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklasz - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklaś - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklica - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklicki - od kikłać ‘wikłać’.
Kikliński - od kikłać ‘wikłać’.
Kikła - 1800 od kikłać ‘wikłać’.
Kikłas - od kikłać ‘wikłać’.
Kikłowicz - od kikłać ‘wikłać’.
Kikłowski - od kikłać ‘wikłać’.
Kikna - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikolski - 1391 od nazwy miejscowej Kikół (włocławskie, gmina Kikół).
Kikoła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikoń - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikor - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikosz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikowski - 1391 od nazwy miejscowej Kikowo (poznańskie, gmina Pniewy).
Kikta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiktenko - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiktowski - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikucki - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikul - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikulski - 1794 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuł - 1577 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikułka - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikun - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikus - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuśkiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikut - 1759 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikutt - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kil - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kila - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaczyk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaczyński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilakiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanc - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilans - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarecki - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarowicz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarowski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilas - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilasiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaska - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilassa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaszek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaszewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbabczuk - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbrych - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilcewicz - 1763 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczan - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczuk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczycki - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilemoniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilen - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilena - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilenik - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kileń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kileński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilerczuk - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilerys - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilesiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilesiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilesz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilewicz - 1709 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiliaczenko - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliaczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kilian - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianowicz - 1682 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianowski - 1584 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kilianowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczyk - 1612 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliar - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.
Kiliary - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.
Kilias - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilichowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiliianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijeńska - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilik - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilikowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilim - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilima - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kiliman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kiliminiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimniak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilin - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilinek - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kiling - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilińczak - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilińczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kiliński - 1718 od nazwy miejscowej Kilincze (KrW).
Kilion - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilioński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilis - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisch - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczuk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczyk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszek - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszkiewicz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszkowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliś - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiljan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilka - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkica - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkowicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkulski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkus - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kill - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Killar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Killer - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Killich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Killman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilm - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmas - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilnger - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilnk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilnyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilof - 1566 od kilof ‘przyrząd do tłuczenia, np. kamieni’.
Kilom - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilon - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilonowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiloń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiloński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilos - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilosa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kils - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilszak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilszewski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiluk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiła - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłaczyński - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłaga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiławiec - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłb - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbas - od kiełbasa.
Kiłbasa - od kiełbasa.
Kiłbasiński - od kiełbasa.
Kiłbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłczykowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiłdanowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiłeczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłek - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłkowicz - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłkowski - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłoczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłpikowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiłpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiłtyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiłyga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłyk - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kim - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kima - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimakowicz - 1605 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimakowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimal - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimala - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimalski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimała - 1742 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kiman - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimas - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimasiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaszewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaszyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimbar - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimber - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbor - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimborewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimborowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbort - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimczak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczyk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimeć - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimek - 1445 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimela - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimelski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimic - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimiuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimka - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimkiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimkow - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kiml - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimla - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimliczko - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimlik - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimliński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimlowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimmel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimol - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimoła - 1699 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimon - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimona - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimowicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kims - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsa - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsewicz - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimso - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsza - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszal - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszał - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszel - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimula - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimuła - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimura - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimus - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kin - 1377 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kina - 1497 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinach - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinacha - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaj - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinajluk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinal - 1766 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalczyk - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalewski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinas - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasal - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasiewicz - 1782 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinast - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinastowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszczuk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinc - 1470-80 od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinceł - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinclewicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinco - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczak - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczkowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczyk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kind - 1448 od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinda - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindal - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindalski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinde - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindej - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindejewski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindel - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindela - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindelski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinder - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindl - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindla - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindlarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindler - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindra - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindra - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindraczuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrał - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasiuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrasz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrecki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindro - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindruk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindryk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrzycki - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindt - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindur - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindy - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindyj - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindykiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindykiewiecz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindyś - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindzia - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindzier - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziera - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindzierski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’; od gwarowego kindziuk ‘żołądek’.
Kindzora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinecki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinek - 1702 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinel - 1444 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinelewicz - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinelski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinest - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinestowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kineszczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
King - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.
Kinga - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.
Kinger - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od niemieckiej nazwy osobowej Kingger, kuniger.
Kiniak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniarski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinic - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinicki - 1446 od nazwy miejscowej Kiniki (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kinicki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniec - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinielski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniew - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinik - 1689 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinio - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinisz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniszycki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniszyński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kink - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinka - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinkiel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinkiela - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkiewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkle - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinklik - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinnek - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoch - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinol - (Śl) od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinolarski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinos - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinost - 1691 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinost - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinostowa, ż. - 1499 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoszek - 1395 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinow - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintoff - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintop - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintopf - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintopp - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintup - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzl - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinula - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinulski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinus - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzeler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzelewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kiń - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczenko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczkowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińkowicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiobassa - od kiełbasa.
Kiolar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiolbas - od kiełbasa.
Kiolbasa - od kiełbasa.
Kiolbassa - od kiełbasa.
Kioler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kioltyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiołbasa - od kiełbasa.
Kiołbassa - od kiełbasa.
Kiołbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiołpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiołtyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiona - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionek - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionka - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionke - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kiończyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kios - od kij.
Kiosek - od kij.
Kiosewski - od kij.
Kiowski - od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kip - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipała - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipan - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipar - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipara - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiparski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipas - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipcewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipciński - 1792 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.
Kipczak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipczuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipczyński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipek - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kiper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiperowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipias - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiątkowic - 1478 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipibida - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipich - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiec - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipieć - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’ lub od kipiel ‘wrząca woda’.
Kipiela - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipielewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipień - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipies - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipigroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipin - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiniak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipink - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipioroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipirzepa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipisz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipka - 1472 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipke - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipkie - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipkowski - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipnik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’; od gwarowego kipnik ‘kupiec’.
Kipniuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kiporenko - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipowczyk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipp - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kippa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kippel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipra - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kipraniuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprek - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprenko - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kipri - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprion - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipry - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprzowa, ż. - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprzyk - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kips - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipski - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipsza - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipszak - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipta - 1788 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.
Kir - 1451 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kira - 1497 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraga - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirago - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirakowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirasz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraszczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirasznik - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircel - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirch - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirchacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirchhof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchhoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kircie - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircio - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircun - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircuń - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircz - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczak - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczek - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczenko - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczkowski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczów - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczuk - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczulków - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczyc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczyński - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirda - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdeiko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdejko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdylewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdziej - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdziejew - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdzik - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirej - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejciuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejszys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejwa - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirek - 1603 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirekowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirel - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirelczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirelejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirelus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirenko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireńczuk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireńko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireński - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirepa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirepka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirepko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiriak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakidis - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakidu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakopulli - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakopulu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakou - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakow - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriaku - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirian - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirianow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirianów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriańczyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriczek - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczok - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirienko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirijczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirijewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirik - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirikiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirikowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiril - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilidys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilis - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirił - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirjacki - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjanidys - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjończyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirk - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkało - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkiłło-Stacewicz - złożenia brak; Kirkiłło od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’; Stacewicz od imion na Sta-, typu Stanisław, też może od Eustachy.
Kirkin - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirko - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkos - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkosz - 1498 od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkuł - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkun - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirlejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirma - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kirmasz - 1431 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kirnia - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kirnicki - od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kirniczka - 1683 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kirnos - od kiernoz ‘knur’.
Kiro - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirol - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirolka - 1629 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kironienko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiroń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirończyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiroński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirow - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiról - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirpa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpan - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpianiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpicz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpiczenko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpicznikow - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpluk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpo - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpsza - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpus - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirsa - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsała - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsanow - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsch - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirschanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsche - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirschstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirschsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirscht - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirschte - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirski - 1617 od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kirst - 1724 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstain - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstajn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsun - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsza - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsze - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszen - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszeń - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszko - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirszniok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kirszo - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszowicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszt - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztajn - 1482 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztanowski - od nazwy miejscowej Kiersztanowo (olsztyńskie).
Kirszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirt - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirta - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirtak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiruk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirul - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiruło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryc - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycki - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycy - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycys - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczenko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczuk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczun - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyn - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyński - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kiryg - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryj - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryk - 1549 od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirykiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirykowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirylak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylec - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylik - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirył - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzaj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzijonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzyc - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirżejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisa - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisakowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisało - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisan - 1743 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisella - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiseła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiseło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełyczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiserczyk - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiserek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisiak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisialicznik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiał - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiałek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisicki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiecki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiel - 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiela - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielak - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielański - 1596 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielawski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiel-Dorohinicki - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Dorohinicki (pod wpływem ukraińskim) od drogi, też od imion złożonych typu Drogomir, Drogosław.
Kisielek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieleński - 1547 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielewski - od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisielica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliński - od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiel-Kisielewski - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kisielewski od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisiel-Kiślański - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kiślański od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiell - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielmanow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielnicki - 1472 od nazwy miejscowej Kiseilnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).
Kisielow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielowicz - 1427 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielowski - 1497 od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisielów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieniewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisieniowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisieński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisikow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisikowicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisil - 1374 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiłek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisin - 1739 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisio - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiol - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiolowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisioł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołek - 1494 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisior - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiorko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiurski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiska - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiskowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisla - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislich - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisliczenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislyj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisła - 1553 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.
Kisłacz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.
Kisło - 1601 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłocki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłowski - 1772 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisły - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kismann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kismanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiss - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissa - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kissmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisson - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kissoń - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiss-Orski - złożenia brak; może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’; Orski od orać, od prasłowiańskiego oriti ‘burzyć, niszczyć’, od staropolskiego oborzyć ‘zburzyć, zniszczyć’.
Kist - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistacz - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisteczek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisteczka - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistein - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistek - 1607 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistel - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistela - 1789 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistella - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistelski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistka - 1736 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.
Kistkowski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.
Kistoszek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistowski - 1766 od nazwy miejscowej Kistowo (gdańskie, gmina Sulęczyno).
Kistuch - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisty - 1709 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisyłeczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisyłyczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisz - 1403 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisza - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszach - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszaj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszałkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszcz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczenko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczeński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczuk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyc - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyszyn - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszek - 1399 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszela - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszenia - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszewski - 1492 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).
Kiszka - 1475 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkalewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkan - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarowicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarz - 1406 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkenow - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkenów - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszki - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkiel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkielewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkielis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkiel-Makiewicz - złożenia brak; Kiszkiel od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Makiewicz od mak.
Kiszkiewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkowiak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkowski - 1391 od nazwy miejscowej Kiszkowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).
Kiszko-Zgierski - złożenia brak; Kiszko od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Zgierski od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).
Kiszków - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkun - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkunas - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkuń - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszłowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisznarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiszołek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszowara - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).
Kiszuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszulko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszyc - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiś - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiściel - od kiść ‘pęk’.
Kiścielewicz - od kiść ‘pęk’.
Kiścień - od kiść ‘pęk’.
Kiściewicz - od kiść ‘pęk’.
Kiściński - od kiść ‘pęk’.
Kiściołek - od kiść ‘pęk’.
Kiść - 1391 od kiść ‘pęk’.
Kiślaczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślak - 1512 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślenczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśleńczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kit - 1515 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kit ‘masa do uszczelniania okien’.
Kita - 1357 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaj - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajczuk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajczyk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajewski - 1620 od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajgrodzki - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajko - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajkowski - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitak - 1566 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kital - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitala - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitalas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitała - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaniczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitanowicz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitański - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitasz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaszewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitay - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitcza - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitek - 1600 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitel - 1339 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitela - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kiter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitka - 1427 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkajło - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkiewicz - 1723 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkina - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkowicz - 1638 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkowski - 1487 od nazwy miejscowej Kitki (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo).
Kitla - 1408 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlarz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlas - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlasz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlewic - 1423 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlic - 1347 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlica - 1525 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’; od kitlica ‘szata płócienna’.
Kitlicz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitliczka - 1524 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlik - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitliński - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlitz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlos - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitło - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitłowski - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitnowski - 1545 od nazwy miejscowej Kitnowo (toruńskie, gmina Gruta).
Kito - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitocha - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitoń - 1767 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitosz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitowicz - 1728 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitowski - 1756 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitras - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitrasiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitrys - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitryś - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitt - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitta - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittan - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittel - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kittowski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitur - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitura - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kiturko - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kituruk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityła - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityński - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kiwa - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwach - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwacki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwacz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczycki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczyński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwadowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwajczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwak - 1485 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwal - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwala - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwalski - 1768 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwał - 1711 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwała - 1358 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwan - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwań - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwański - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwara - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwarski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwas - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaś - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiweluk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwer - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerecki - 1577 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwerga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerski - 1783 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwertz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiweryga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwiało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwic - 1369 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwicki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwienko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierowicz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwil - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwior - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiorski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiór - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiórski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwisza - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwkowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwlak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwlenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwnik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwniuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwo - 1341 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwor - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiworkowa - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwos - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwus - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiza - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizar - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizej - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizer - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizermann - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizia - 1603 od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziakiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiział - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziała - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziarkiewicz - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizicki - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizielewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizielski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizieniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizienkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizierowski - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizilewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizinczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizinkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizino - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziok - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizioł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziołek - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizior - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziorek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziór - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziukiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziul - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziulewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizłyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźnier - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźnik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiż - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiża - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlich - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżo - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuń - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyn - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżys - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyś - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Klaba - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabach - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabacha - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klaban - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabe - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabik - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabisch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabka - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabon - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabuch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabuhn - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabun - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabus - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klacek - od klacz ‘kobyła’.
Klacewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachacz - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachiński - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachta - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klack - od klacz ‘kobyła’.
Klacka - od klacz ‘kobyła’.
Klackiewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klacz - 1748 od klacz ‘kobyła’.
Klacza - 1691 od klacz ‘kobyła’.
Klaczak - od klacz ‘kobyła’.
Klaczek - od klacz ‘kobyła’.
Klaczenko - od klacz ‘kobyła’.
Klaczka - 1604 od klacz ‘kobyła’; od klaczka ‘kobyłka’.
Klaczkiewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klaczkin - od klacz ‘kobyła’.
Klaczko - od klacz ‘kobyła’.
Klaczkowski - od klacz ‘kobyła’.
Klaczoń - 1798 od klacz ‘kobyła’.
Klaczy - 1603 od klacz ‘kobyła’; od przymiotnika klaczy.
Klaczyk - 1638 od klacz ‘kobyła’.
Klaczyński - od klacz ‘kobyła’.
Klada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladiwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladiwo - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladuch - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladzina - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladziński - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladziwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Klafa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafciński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafczewski - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klaft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klafta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klafter - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klaftów - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klag - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klaga - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klages - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klagin - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klagius - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klahr - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klaibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klain - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klaina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klaino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klainy - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klais - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaj - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klaja - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajanowicz - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajborz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klajm - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajman - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmic - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmon - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmont - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajn - 1521 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajna - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klajnerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klajno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajsek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klak - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klaka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakisz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakla - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klaklik - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakosz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakowicz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakowski - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakurka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakus - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klam - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klama - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamacki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamaczyk - 1623 od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klaman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamant - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamar - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamażyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamczak - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczański - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczewski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczyński - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamecki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamerski - od klamra ‘przyrząd do spinania’ lub od nazwy miejscowej Klamry (toruńskie, gmina Chełmno).
Klamerus - 1784 od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamerusek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klameruszak - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamgor - 1495 od łacińskiego clangor ‘wrzask, krzyk’.
Klamka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamke - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamkowski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klammer - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamo - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klampka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klampko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamra - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamrowski - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamrzyński - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamut - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamutów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klan - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klana - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancko - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanczkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancznik - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klank - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klanka - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klann - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanus - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klap - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapacki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapacz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapaczewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapaczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapcza - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczarek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczyk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapec - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapecki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapecz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klaper - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.
Klaperski - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.
Klapiak - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiarczyk - 1786 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiarz - 1796 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapis - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapisz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiszewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiś - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiuk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapka - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapko - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapkowski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapo - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapo-Malczyk - złożenia brak; Klapo od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’; Malczyk od mały.
Klapouchy - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapp - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klappa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klappan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapsa - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapsia - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapsiński - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapuca - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapuch - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klaputek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapych - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapyta - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klar - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klara, m. - 1400 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarczyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarewicz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarfke - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaro - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaroń - 1800 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarow - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowic - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowicz - 1748 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarus - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klary - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarycki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarycz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klaryński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarys - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaryska - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzka - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzuk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klas - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasicki - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiewicz - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasik - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiński - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasio - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klask - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaska - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskala - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskała - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskało - 1440 od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskowski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klasło - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasnica - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasoń - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasowski - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klass - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasse - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassen - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasson - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszcz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczewski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczyk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczyński - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszewski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszka - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszkiewicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszko - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klasztor - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorna - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorny - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorycki - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klaszyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśnicki - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśniewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśnik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klat - 1662 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klata - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatczyński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klate - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatow - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatowicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatów - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klauda - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaude - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudek - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudel - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudus - 1625 zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus lub od łacińskiego claudus ‘kulawy’.
Klaus - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausa - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausal - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klause - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausek - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausewic - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauss - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauze - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauzo - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauzura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.
Klauż - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauża - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauże - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klaużyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawe - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawek - 1391– od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawesz - 1496-1500 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawia - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawiec - 1418 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawik - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawinisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawisiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’ lub od klawisz.
Klawka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawke - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawo - 1312 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawon - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawonn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawosz - 1454 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klaws - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klaz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaza - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaziński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazło - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.
Klazyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kląb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kląbisz - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kląbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klącka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląckowski - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klącz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klączeński - 1508 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Klączyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląkla - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląsk - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kląskała - 1440 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kleba - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebach - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebacha - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kleban - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniec - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniuk - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankiewicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankowicz-Berezowski - złożenia brak; Klebankowicz od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’; Berezowski (od wschodniosłowiańskiej postaci wyrazu) od brzoza ‘gatunek drzewa’.
Klebanowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebanowski - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebań - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebański - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebarz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebba - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebeka - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebeko - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kleber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klebert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klebon - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Kleboniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebuc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebuch - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebun - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebus - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebyc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klec - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleca - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’; od klecić ‘budować, składać byle jak, paprać’.
Klecan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecel - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecewski - XVII w. od nazwy miejscowej Klecewo (elbląskie, gmina Gardeja, Stary Targ).
Klech - 1379 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klecha - 1539 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechniewski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechnik - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechniowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechowicz - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechta - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’ lub od gwarowego klechtać ‘umawiać się’.
Kleciak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleciecki - 1372 od nazwy miejscowej Klecie (tarnowskie, gmina Brzostek).
Kleciek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleciński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleck - od nazwy miejscowej Klecko (KrW).
Kleck - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecki - 1404 od nazwy miejscowej Klecko (KrW).
Klecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleckiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleckin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecon - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecoń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecuk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecun - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecuń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Klecza - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczeński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Kleczew - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczewski - 1337 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).
Kleczka - 1615 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczko - 1426 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczkowski - 1425 od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).
Kleczowski - 1423 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).
Kleczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczyński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Kleć - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećkowski - od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).
Klećkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleeman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Kleemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klefas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klefasiński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klefaś - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kleger-Rudomin - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomin od rudomina ‘ruina, rudera’.
Kleger-Rudomino - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomino od rudomina ‘ruina, rudera’.
Klei - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Kleiba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleiberg - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibow - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleida - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleidysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klein - 1405 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleinara - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleine - 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleine-Lamping - złożenia brak; Kleine 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’; Lamping prawdopodobnie od lampa, w pochodnych też może od niemieckiej nazwy osobowej Lampert.
Kleiner - 1539 od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleinert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleinich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleiny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleiń - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleista - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleiszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klej - 1539 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Kleja - 1647 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejanowski - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbach - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbir - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbuch - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbuk - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejczyk - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdan - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdys - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejew - od klej, kleić, może też odniemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejewski - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejka - 1786 od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejkiewicz - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejko - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmentów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmet - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmion - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejna - 1670 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klejnert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klejniak - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnocki - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnot - 1400 od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnota - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnotowski - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnow - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnów - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejsta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejszewic - 1414 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejszt - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzer - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzerowicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzewicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Kleka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekacz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekawka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekociński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekociuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekot - 1421 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekota - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotowic - 1473 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekottko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.
Klektan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.
Klektura - 1481 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klem - 1407 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klema - 1480 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kleman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanow - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemans - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemansiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemansiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemanski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanta - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemański - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemarczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemarewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemasz - 1212 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembalski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klemban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembara - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembowski - 1608 od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).
Klembus - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klemczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemecki - 1404 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Klemecki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemek - 1244 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemel - 1388 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemens - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiewicz - 1798 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensowski - 1782 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klement - 1787 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementa - 1247 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementejew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementiew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementjew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementowicz - 131– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’. 0
Klementowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeńczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemerczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemerus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemesz - XV w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeszek - 1372 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemęsiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiada - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiało - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiata - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiatycz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemienia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemierz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemioto - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemo - 1422 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemona - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemonsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemonsowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemont - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemontowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemowicz - 1439 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemp - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempan - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempas - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempich - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempicki - 1597 od nazwy miejscowej Kłępie (kieleckie, gmina Stopnica).
Klempis - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempisz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempkiewicz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klemus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemyczyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klen - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klena - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenc - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencer - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencki - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencner - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczarek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczon - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczor - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klendo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klenek - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenia - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniec - 1445 od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniewski - 1532 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).
Klenik - 1742 od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenikiewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniowski - 1497 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).
Kleniuk - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenkiewicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenko - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenkowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenot - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klenoth - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klenowicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenowski - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klent - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentak - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentek - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentuk - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Kleń - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleńcz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleofas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klep - 1466 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepac - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacha - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacki - 1580 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacz - 1396 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczewski - 1796 od nazwy miejscowej Klepaczew (białostockie, gmina Sarnaki).
Klepaczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepadło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepadłowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaj - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepajczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaków - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepal - 1731 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepalski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepała - 1689 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepałów - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepan - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparczyk - 1522 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Kleparczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparski - 1423 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Klepas - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepasz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepcarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepcewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczańczyk - 1674 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczyński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepecki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepeczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepek - 1679 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepel - 1383 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleperski - od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Klepicki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiec - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiela - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepin - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepinkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepinowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepis - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepisz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepitko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepka - 1698 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepkowicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepocki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepodło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepojczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleponka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleps - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsch - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepta - 1686 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepura - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepusewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepusiewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepuszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleputek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kler - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klera - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerecki - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerke - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerkowicz - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerkowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klermon - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klermon-Williams - złożenia brak; Klermon od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; Williams od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.
Klerowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Kleryk - 1294 od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klerykowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klerzek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klesa - od imienia Klemens.
Klesiek - od imienia Klemens.
Klesiewicz - od imienia Klemens.
Klesk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleska - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kleskacz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleskowicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klesna - od imienia Klemens.
Klesnik - 1494 od imienia Klemens.
Klesny - od imienia Klemens.
Kless - od imienia Klemens.
Klessa - od imienia Klemens.
Klesse - od imienia Klemens.
Klesyk - od imienia Klemens.
Klesz - 1439 od imienia Klemens.
Klesza - od imienia Klemens.
Kleszaj - od imienia Klemens.
Kleszak - od imienia Klemens.
Kleszcz - 1412 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczar - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszcze - 1471 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczelski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczenko - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewicz - 1759 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewnik - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewski - 1391 od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kleszczewski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczka - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczonek - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kleszczybok - 1287 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyk - 1548 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyński - 1685 od nazwy miejscowej Kleszczyn (włocławskie, gmina Brzuze).
Kleszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyszyn - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszec - od imienia Klemens.
Kleszek - od imienia Klemens.
Kleszewski - 1795 od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).
Kleszka - od imienia Klemens.
Kleszko - 1472 od imienia Klemens.
Kleszniak - od imienia Klemens.
Kleszno - od imienia Klemens.
Kleszowski - od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).
Kleszta - od imienia Klemens.
Kleszuk - od imienia Klemens.
Kleszyk - od imienia Klemens.
Kleś - od imienia Klemens.
Kleśka - od imienia Klemens.
Kleśko - od imienia Klemens.
Kleśniak - od imienia Klemens.
Kleśny - od imienia Klemens.
Kleśta - od imienia Klemens.
Klet - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleta - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletkin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klett - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klette - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klety - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klewa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewaczew - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewaniec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewańczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewcewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewcow - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczek - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewek - 1444 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewiec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewiotka - od chlew.
Klewko - 1446 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewski - 1497 od nazwy miejscowej Chlewo (katowickei, gmina Grabów nad Prosną).
Kleyber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleybor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleybur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleydziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleyn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleyna, m. - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleyny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleysa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klezik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klęba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klęban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klęcan - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcza - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczaj - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczak - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczański - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczeński - 1461 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Klęczka - 1718 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczny - 1566 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klędowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klędzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klęk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęka - 1631 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klękacz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klękowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęmpka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klęp - 1397 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępa - 1473 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępek - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępianowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).
Klępic - 1392 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępik - 1634 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępin - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępinowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).
Klępka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępowic - 1460 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klęsk - 1397 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęska - 1630 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’ lub od klęska ‘porażka’.
Klęskała - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęskowic - 1389 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęszcz - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęta - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klętys - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Kliba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibaszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kliber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibera - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibier - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibiersza - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibisz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibiszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klica - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klicewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klich - 1389 od imienia Klemens.
Klicha - od imienia Klemens.
Klichan - od imienia Klemens.
Klicharski - od imienia Klemens.
Kliche - od imienia Klemens.
Klichła - od imienia Klemens.
Klichnowicz - od imienia Klemens.
Klichowicz - 1398 od imienia Klemens.
Klichowski - 1411 od nazwy miejscowej Klichowo (wieś zagrodowa, kaliskie, gmina Żerków).
Klichta - od imienia Klemens.
Klicki - 1488 od nazwy miejscowej Klice (ciechanowskie, gmina Regimin).
Klicz - 1386 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klicza - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczak - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczan - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczek - 1431 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczewski - 1484 od nazwy miejscowej Kliczewo (ciechanowskie, gmina Żuromin).
Kliczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczkiewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczkowski - 1497 od nazwy miejscowej Kliczków (sieradzkie, gmina Brzeźno).
Kliczuk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczyk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klić - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klid - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidoń - 1683 od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidowicz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidzia - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidzio - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Kliem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klieman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klier - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klieryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klik - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klika - 1416 od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikar - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikawka - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikiewicz - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikos - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikoszowian - 1786 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikoszowski - 1607 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikowicz - 1671 od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikowski - 1569 od nazwy miejscowej Klikawa (lubelskie, gmina Puławy).
Klików - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikusz - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikuszewski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowiak - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klim - 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klima - 1477 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimach - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimachowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimacki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimacz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimak - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimakowski - 1541 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimala - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimalski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimała - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliman - 1790 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanek - 1711 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaniec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimankiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimankowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimantowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimańczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimański - 1666 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimara– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarczyk– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarsz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarzewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimas - 1742 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimascha - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaschka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaschko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimast - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasz - 1239 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszek - 1438 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszewski - 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszka - 1694 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszko - 1423 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszowski - 1458 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimaszowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimąta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimca - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczak - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczycki - 1500 od nazwy miejscowej Klimczyce (białostockie, gmina Sarnaki).
Klimczyk - 1561 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczykiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimecki - 1698 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimecz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczko - 1687 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczkowicz - 1469 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimek - 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimek-Ślęzak - złożenia brak; Klimek 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Ślęzak 1626 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.
Klimel - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimela - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimentowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimentowski - od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Kliment-Zeleniański - złożenia brak; Kliment od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Zeleniański od ziele, zielony, od gwarowego ziel.
Klimeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimera - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimerak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimerek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeryk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimes - 1602 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimesch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiat - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiącki - 1411 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Klimiąta - 1489 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimic - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimicki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiec - 1413 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimienkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiesz - 1371 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimięcic - 1224 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimikiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimintowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiontek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiontowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimirowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimirski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkiewicz - 1692 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klim-Klimaszewski - złożenia brak; Klim 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimaszewski 1456 od nazwy miejscowej Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimko - XIII w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkosz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkowicz - 1419 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkowski - 1691 od nazwy miejscowej Klimkówka (krośnieńskie, gmina Rymanów).
Klimków - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimla - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimliczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimo - 1339 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimocki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimond - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimont - 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonta - 1412 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimont-Klimowicz - złożenia brak; Klimont 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimowicz 1478 od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontowicz - 1619 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontowski - 1451 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimora - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimos - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimossek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosz - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoszek - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimowicz - 1478 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimowski - 1731 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klims - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsa - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimszal - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuć - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimujewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimukowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuntek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimurczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimusiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimusz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuszko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimzak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimzia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimża - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimżyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klin - 1673 od klin.
Klina - od klin.
Klinach - od klin.
Klinak - od klin.
Klinar - od klin.
Klinara - od klin.
Klinarowicz - od klin.
Klincewicz - od klin.
Klincz - od klin.
Klinczak - od klin.
Klinczuk - od klin.
Klinczyk - od klin.
Klinek - 1743 od klin.
Klinewicz - od klin.
Kling - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klinga - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’ lub od klinga ‘ostrze broni siecznej’.
Klinge - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klingenschmit - 1491 od niemieckiej nazwy osobowej Klingenschmid, ta od apelatywu clingensmedt ‘wyrabiający brzeszczoty’.
Klinger - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingera - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingier - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingoń - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klingowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Kliniak - od klin.
Klinias - od klin.
Klinicz - od klin.
Kliniczuk - od klin.
Kliniec - 1452 od klin.
Kliniewicz - od klin.
Kliniewski - od klin.
Klinik - 1738 od klin.
Klinikow - od klin.
Klinikowski - od klin.
Kliniuk - 1777 od klin.
Klink - (Pom) od klin.
Klinka, m. - od klin.
Klinkarz - 1511 od klin.
Klinkasz - od klin.
Klinke - od klin.
Klinkie - od klin.
Klinkiewicz - od klin.
Klinkiewitz - od klin.
Klinko - od klin.
Klinkosz - od klin.
Klinkowicz - 1387 od klin.
Klinkowitz - od klin.
Klinkowski - od klin.
Klinkusz - od klin.
Klinos - od klin.
Klinoszek - od klin.
Klinow - od klin.
Klinowicz - od klin.
Klinowski - od klin.
Klinsza - od klin.
Kliń - od klin.
Klińczyk - od klin.
Klińczyl - 1566 od klin.
Klińkiewicz - od klin.
Kliński - 1439 od nazwy miejscowej Klińcz (gdańskie, gmina Kościerzyna).
Klip - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Klipiński - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipitelis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Klipka - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipo - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Kliponis - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipow - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipp - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klippel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klis - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisa - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliscz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Klisek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisowski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliss - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klissek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisz - 1271 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisza - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszan - 1337 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczak - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczewicz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczewski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kliszczon - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kliszczun - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczyk - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszek - 1775 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszewski - 1420 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszko - 1387 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkowiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkowicz - 1481 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliś - 1572 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliśka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliśkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klit - 1425 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klita - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitanek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitański - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitczak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitnik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitończyk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klityński - 1615 od nazwy miejscowej Klityszcze (KrW).
Kliw - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwecki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwia - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwicki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwiński - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliz - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliza - 1387 od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizas - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizek - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizikowski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliziński - 1406 od nazwy miejscowej Klizin (piotrkowskie, gmina Kodrąb).
Kliża - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliżewski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klob - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobach - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kloban - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobassa - od kiełbasa.
Klobassa-Zrencki - złożenia brak; Klobassa od kiełbasa; Zrencki brak.
Klobok - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuca - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucki - 1469 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Klobucza - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuczek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucznik - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobun - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobus - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kloc - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.
Kloca - 1669 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.
Klocek - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’; od klocek.
Kloch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochs - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochta - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klociński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocke - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocki - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockiewicz - 1763 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocko - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowiak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowicz - 1617 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocyk - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kloć - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kloda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodawczyk - 1531 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Klodda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodow - 1360 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzian - 1496 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzicz - 1492 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klof - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofas - 1501 od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kloft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klofta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klofteń - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Kloj - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojs - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojza - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojze - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojzy - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojży - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokoć - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokowicz - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloma - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomczok - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomfass - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomfos - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomica - 1423 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Klomka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klon - 1470-80 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klona - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonc - (Śl) od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kloncz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonczar - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonczyk - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonecki - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonek - 1653 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kloniczka - 1567 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kloniec - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonik - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonkosz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonkowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonn - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonnek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonowicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonowiecki - 1393 od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).
Klonowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Klop - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopacz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopaczka - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopocki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Klopot - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopott - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Kloppek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Kloppich - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klops - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopsch - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopsz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopś - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klor - 1463 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klora - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorek - 1690 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryczek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryga - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klos - 1218 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klose - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od gwarowego klosek ‘kluska’.
Klösel - 1386 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosewicz - 1700 od kłos.
Klosiela - od kłos.
Klosko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Klosok - (Śl) od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kloss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosse - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Klossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kloster - od niemieckiej nazwy osobowej Kloster, ta od średniowysokoniemieckiego klöster ‘klasztor’.
Klosz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosza - 1443 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszczyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszek - 1361 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszewski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszkowicz - 1482 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszkowski - 1621 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).
Kloszowicz - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszyk - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloś - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klośka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klot - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klota - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klott - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klottka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotz - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzek - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klötzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzer - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzka - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzke - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzki - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzsche - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klow - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowa - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowak - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowalski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowan - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowczyński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowek - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowicz - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowik - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowiński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Kloz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloziak - 1797 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozo - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozy - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozyk - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klóch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klój - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klós - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóska - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos lub od kluska.
Klóskowski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klószczyk - 1641 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóśka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klóziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klub - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluba - 1628 od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubacki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klube - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubiak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubicki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubikowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubiński - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubis - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubka - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubków - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubnik - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluboszek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubów - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubś - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluc - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucek - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluch - 1468 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klucha - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchna, ż. - 1448 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchnik - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchniok - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchno - 1470 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluciński - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluck - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucka - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucowicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucwa - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucz - 1393 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczar - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczarew - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczberg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczberk - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczborg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczborski - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczek - 1460 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczenko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczewicz - 1485 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczewski - 1393 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).
Kluczka - 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczka-Holitka - złożenia brak; Kluczka 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’; Holitka od goły; może też od golić ‘strzyc’.
Kluczkiewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczkow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczkowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczna - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.
Kluczniak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucznick - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucznik - 1489 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od klucznik ‘odźwierny’.
Klucznikow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczniok - (Śl) od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczny - 1680 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.
Kluczowski - 1497 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).
Kluczuk - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczun - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyc - 1399 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczycki - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyk - 1255 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczykow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczykowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczyn - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyński - 1711 od nazwy miejscowej Klucze (katowickei, gmina Klucze).
Kluczyski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludacz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludt - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludys - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludzik - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludzikowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludziński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kluf - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klufas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klufczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klug - 1378 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluga - 1748 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluge - 1394 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugel - 1390 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugel.
Kluger - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Kluger.
Klugerzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugie - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugiel - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugier - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugis - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugius - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluglak - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugman - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.
Klugmann - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.
Klugowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluik - od kluć się ‘wylęgać się’.
Kluj - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujew - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujewski - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujka - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujków - od kluć się ‘wylęgać się’.
Kluk - 1391 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kluka - 1404 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukacz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaczyński - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaj - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukajski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukas - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaszewski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaś - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kluko - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukojc - (Pom) od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukojć - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukos - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszkowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszowski - 1602 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukow - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukowicz - 1423 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukowski - 1402 od nazwy miejscowej Klukowo (Maz).
Kluków - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klun - 1489 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klundek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kluniewicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunok - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunowiecki - od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).
Klunowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Klunowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunowski - od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Kluń - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kluński - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klup - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupa - 1443 od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupak - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupas - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupata - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupaty - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupczyński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupe - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupi - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiec - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupieć - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiń - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupis - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupka - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupp - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klups - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsch - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsik - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsz - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupszo - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupś - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klus - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusaczek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusaczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusarczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusek - 1453 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od klusek ‘kluska’.
Klusewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusik - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusiński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluska - 1295 od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluske - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluskiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusko - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluskowski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusniak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klussa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusuk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusz - 1224 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusza - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszcz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczewski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczyński - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszek - 1578 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszewski - 1789 od nazwy miejscowej Kluszewo (ciechanowskie, gmina Szydłowo).
Kluszka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszkiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszkowski - 1632 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).
Klusznik - 1616 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszyc - 1498 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluś - 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluśkiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluś-Morys - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Morys 1645 od niemieckiej nazwy osobowej Moritz, ta od imienia Mauritius.
Kluś-Zamiedzowy - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Zamiedzowy od za + miedza.
Klut - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluta - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutch - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluth - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutk - (Pom) od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutka - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutke - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutki - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutko - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluwa - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwe - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwicz - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluza - 1772 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzaczek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziewicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziok - (Śl) od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluzki - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluznik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzowski - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluź - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluźna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluże - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klużek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klużniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klyczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klyczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klyk - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klysz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Klyszek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Klyś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klytka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klytta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłab - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabko - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłacek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Kłacki - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłacz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczan - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczana - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczaniuk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczany - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczański - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’; od kłaczek.
Kłaczewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczewski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczka - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkiewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczko - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkowic - 1486 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczków - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczyk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczyński - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kład - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kłada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładczuk - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładek - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładka - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładki - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładnik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładny - 1733 od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoczna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoczny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładon - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładow - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładulak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładun - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładuniak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładuń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładyny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładyń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładysz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładzko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładzkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładź - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładźko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładźkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładżko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kłaj - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłaja - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłajski - 1439 od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłak - 1794 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaka - 1462 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłako - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakosz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakowicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakulak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakus - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłam - 1399 od klamać.
Kłama - od klamać.
Kłamański - od klamać.
Kłamczyński - od klamać.
Kłamecki - od klamać.
Kłamek - od klamać.
Kłamiec - 1487 od klamać.
Kłamiecki - od klamać.
Kłamińska - od klamać.
Kłamka - od klamać.
Kłampko - od klamać.
Kłamuk - od klamać.
Kłan - od kłaniać się.
Kłaniacz - 1616 od kłaniać się.
Kłanicki - 1744 od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).
Kłaniecki - od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).
Kłaniewski - od kłaniać się.
Kłański - od kłaniać się.
Kłap - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapacz - 1796 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapać - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapasz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapata - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapatiuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapcia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapciński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapcuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczyński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapec - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapecki - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapek - 1799 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeła - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeś - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapetek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapica - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiec - 1489 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapień - 1616 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapij - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapik - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapisiewicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapka - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapko - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapkowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapocz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapoć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaponek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapot - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapoucha - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouszczan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapp - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsowicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapszta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaptacz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptaj - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptawy - 1631 od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’; od gwarowego kłaptawy ‘obwisły, oklapły’.
Kłaptij - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptocz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptowicz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptyka - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłapuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapucki - 1780 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaput - 1776 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaputek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapyta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłas - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasiński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszczyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasznik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszyna - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłat - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłatt - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kławcan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuś - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kłąb - 1397 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbek - 1530 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłącz - 1480 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączka - 1581 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączkiewicz - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączyński - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłąk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kłebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kłebuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłeczak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczek - 1754 od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczko - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczkowski - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłek - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłembek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłembicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłembowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłepa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepak - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepko - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepo - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłęb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębczuk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębczyk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębecki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębek - 1533 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębik - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębkowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębowski - od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).
Kłębucki - od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Kłęczek - 1679 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłęk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłęka - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłękowski - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłępa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłobos - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobski - od nazwy miejscowej Kłobia (wlocławskie, gmina Lubraniec).
Kłobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuchowski - 1748 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłobucki - 1637 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Kłobucz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczak - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczek - 1136 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’ lub od staropolskiego kłobuczek ‘hełm bez zasłony’.
Kłobuk - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuka - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobukowic - 1435 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobukowski - 1471 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłobus - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusiński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszewski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszowski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszyński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuś - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobutowski - od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłocz - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczaniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewski - 1424 od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).
Kłoczka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczko - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczkoś - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczkow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczkowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłocznik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłocznyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczowski - od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).
Kłoczyk - 1719 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczyński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoda - 1433 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodakowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od kłodarz.
Kłodas - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodasiak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodasza - 1470 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodaś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodawa - 1425 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodawski - 1494 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Kłodecki - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodenna - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodenny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodnicki - 1473 od nazwy miejscowej Kłodnica (kilka wsi).
Kłodny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodoń - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodos - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodoś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodowski - od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Kłodyka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodza - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziak - 1678 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziej - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejczak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejski - 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi). Kłodzieński 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).
Kłodzik - 1788 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziński - 1391 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).
Kłodzisko - 1434 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od staropolskiego kłodzisko ‘miejsce do łowienia ryb’.
Kłodzki - 1569 od nazwy miejscowej Kłoda (kilka wsi).
Kłok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłokatka - 1570 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’; od kłokatka ‘krzew staphylea’.
Kłokociński - 1572 od nazwy miejscowej Kłokocin (katowickie, gmina Rybnik).
Kłokocki - 1564 od nazwy miejscowej Kłokock (włocławskie, gmina Lipno).
Kłokowski - 1446 od nazwy miejscowej Klokowice (przemyskie, gmina Fredropol).
Kłomicki - 1483 od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłomnicki - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłomski - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłon - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonek - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonica - 1417 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kłonicki - 1620 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kłonka - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonkiewicz - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonkowski - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonowski - od nazwy miejscowej Kłonów (radomskie, gmina Gózd) lub Klonowo (wlocławskie, gmina Dobre).
Kłop - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopacki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Kłopacz - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopczak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopec - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopeć - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’ lub też od kłopeć ‘kołek u szyi krowy’.
Kłopkow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopków - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopocha - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopocik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopociński - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopociuk - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopocki - 1579 od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Kłopot - 1337 od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotak - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotek-Główczewski - złożenia brak; Kłopotek od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’; Główczewski od nazw miejscowych Głowaczew, Glowaczowa, Głowaczów (kilka wsi).
Kłopotkowski - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotnik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotowicz - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotowski - 1540 od nazwy miejscowej Kłopoty (białostockie, gmina Siemiatycze).
Kłopow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopuch - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopuchy - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłoput - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłos - 1536 od kłos.
Kłosa - 1743 od kłos.
Kłosaj - od kłos.
Kłosak - 1785 od kłos.
Kłose - od kłos.
Kłosek - 1637 od kłos, kłosek.
Kłosia - od kłos.
Kłosiak - od kłos.
Kłosień - od kłos.
Kłosiewicz - od kłos.
Kłosiewicz-Giera - złożenia brak; Kłosiewicz od kłos; Giera 1564 od imion typu Gerwazy, Gertruda, Gerard, także od grać, giera ‘gira’.
Kłosiewski - od kłos.
Kłosik - 1460 od kłos, kłosik.
Kłosin - od kłos.
Kłosinek - od kłos.
Kłosiński - 1564 od nazwy miejscowej Kłośno (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kłosionek - od kłos.
Kłoska - 1743 od kłos.
Kłoski - 1389 od nazwy miejscowej Kłoski (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kłoskiewicz - od kłos.
Kłosko - od kłos.
Kłoskowicz - od kłos.
Kłoskowski - 1391 od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Kłosok - (Śl) od kłos.
Kłosoł - od kłos.
Kłoson - od kłos.
Kłosoń - 1748 od kłos.
Kłosow - od kłos.
Kłosowiak - od kłos.
Kłosowicz - 1653 od kłos.
Kłosowski - 1400 od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłosów - od kłos.
Kłoss - od kłos.
Kłossak - od kłos.
Kłossek - od kłos.
Kłossok - od kłos.
Kłossowicz - od kłos.
Kłossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłosun - od kłos.
Kłosuń - od kłos.
Kłoszewicz - od kłos.
Kłoszewski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłoszko - od kłos.
Kłoszniak - od kłos.
Kłoszowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłoś - od kłos.
Kłośka - od kłos.
Kłośkiewicz - od kłos.
Kłośko - od kłos.
Kłośniak - od kłos.
Kłot - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotecki - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotnik - 1424 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłotnowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłozan - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłozko - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłóczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłódka - 1743 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódziński - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódź - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłós - od kłos.
Kłósak - od kłos.
Kłósek - od kłos.
Kłóska - od kłos.
Kłóskiewicz - od kłos.
Kłósko - od kłos.
Kłósok - od kłos.
Kłóś - od kłos.
Kłóśkiewicz - od kłos.
Kłóśko - od kłos.
Kłóta - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłótka - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłótkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłuba - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubczak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubczuk - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubo - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudczyński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudecki - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudek - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudkiewicz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudko - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudnuk - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłujko - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujsza - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujsze - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujszo - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłuk - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłukowski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłuń - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłus - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusa - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusakiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusek - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusik - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuska - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuskiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuskowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusowski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuss - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusyk - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszewski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszyński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuś - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłutka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłutkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłuza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłuzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłuźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłużna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłyc - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłych - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłycho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłycz - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczek - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczka - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczkow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczkowski - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyga - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłygo - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyguł - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyk - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykeć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykieć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyków - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymasz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłyn - od klin.
Kłyniuk - od klin.
Kłynysz - od klin.
Kłys - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysa - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysek - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiak - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysik - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszczowski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kłyszewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszyński - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyś - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłyza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyż - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyża - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kmach - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmaczała - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmaczoła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kman - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmełko - od chmiel.
Kmełko - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmełyk - od chmiel.
Kmełyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmet - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetko - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiat - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiatkowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmic - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmic - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiciak - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicic - 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicicki - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicic-Mieleszyński - złożenia brak; Kmicic 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’; Mieleszyński od nazwy miejscowej Mieleszyn, dawniej Mieleszyno (poznańskie, gmina Mieleszyn).
Kmiciewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicik - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicikiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiciński - 1487 od nazwy miejscowej Kmicin, dziś Kmiczyn (zamojskie, gmina Łaszczów).
Kmiciński - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmickiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicz - 1742 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiczek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmić - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiec - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiec - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiecia - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecia - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmieciak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiecic - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecicki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciech - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciewski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik - 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecika - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik-Bocheński - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Bocheński 1379 od nazwy miasta Bochnia (tarnowskie), też od Bocheń (skierniewickie, gmina Łowicz).
Kmiecikiewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik-Karaban - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Karaban od karawan, karaban ‘pojazd do przewożenia zwłok’.
Kmiecikowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecikowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciński - 1754 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciok - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciuk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieck - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieckowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecuń - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczyński - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieć - 1413 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiećkowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieja - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiel - 1366 od chmiel.
Kmielic - 1425 od chmiel.
Kmieliński - od chmiel.
Kmieliński - od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).
Kmielowicz - od chmiel.
Kmień - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmietczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietek - 1591 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietko - 1439 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietnik - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietowicz - 1699 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmięć - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmin - 1645 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmin - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kminiak - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminiarek - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminik - 1729 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminikowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminkiewicz - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminkowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmiń - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmińczyk - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmioła - 1408 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotczyk - 1678 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotek - 1388 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotko - 1345 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotuski - 1595 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmit - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmita - 1350 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitiuk - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitka - 1431 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitkowski - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmito - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitowicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitów - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitter - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitto - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitycz - 1437 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmoch - 1419 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmochnik - 1518 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmol - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoll - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmon - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmonicek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoniczek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmonk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmorek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoro - 1425 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoszek - od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmoszyk - 1386 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmoszyk - 1386 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmotr - 1449 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmotrowicz - 1509 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmotyr - 1475 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmuk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmuraj - od chmura.
Kmurak - od chmura.
Kmurek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmusz - 1446 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmykowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmyta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Knab - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knaba - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knabe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knabel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knaber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knach - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knack - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knacz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knaczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knaf - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafek - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knafelski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafla - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaflewski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaga - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knajfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knake - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knap - 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapa - 1471 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapcyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapcz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczak - 1797 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczyk - 1620 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knape - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapek - 1593 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiak - 1687 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapich - 1741 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapień - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapieński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapik - 1617 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapisiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiszewski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapka - 1609 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knap-Konopka - złożenia brak; Knap 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’; Konopka 1393 od Konopka.
Knapkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapok - (Śl) od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapowicz - 1612 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaps - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapsik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knas - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiakowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasicki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasik - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasikowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiński - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiuk - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knass - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knast - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.
Knaster - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Knaster.
Knaszak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszek - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszewski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaś - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knat - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatelski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatiuk - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatlewski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatowski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatulski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatyszyn - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knaup - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaupe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaus - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knauss - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaust - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.
Knausz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knąber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Kneba - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knebel - 1480 od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneble - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblik - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblowski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knebus - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knec - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knechała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knechciak - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechowicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knecht - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechtel - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’; od niemieckiej nazwy osobowej Knechtel.
Knecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneczek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneć - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knedel - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedla - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedler - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedlewski - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedlik - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knef - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knefał - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefel - 1431 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefer - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefil - 1418 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefir - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefl - 1370 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneflik - 1506 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knehta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Kneif - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kneifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneifil - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knej - od knieja ‘bór, las’.
Kneja - od knieja ‘bór, las’.
Knejczuk - od knieja ‘bór, las’.
Knejfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knejpera - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knejski - od knieja ‘bór, las’.
Knep - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepiłko - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepke - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepowicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Kneppel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepper - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kner - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knera - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerek - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerowicz - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerski - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knery - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knes - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knesaj - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knest - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knesz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneszkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetka - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetko - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetyk - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneustlier-Hanusz - złożenia brak; Kneustlier- brak; Hanusz 1347 od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.
Knez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneżewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knębel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knębowski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kniachnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniahnicki - 1452 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Kniaski - 1570 od nazwy miejscowej Kniaża (KrW).
Kniasta - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniat - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatecki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatkowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazielewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazielski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazień - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziewicz - 1704 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziołucki - od nazwy miejscowej Kniaziołuka (KrW).
Kniaziowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziów - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaź - 1448 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźnin - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażniewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażycki - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażykowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniąś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knibba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knich - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichel - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniches - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knicia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knicz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniczek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniczykowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knić - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechiewicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knieciak - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecicki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecień - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieciński - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieciowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieczowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieć - 1715 od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’; od gwarowego knieć ‘kmieć’.
Kniehnicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniehynicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniehyniński - 1490 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Kniehyński - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Kniej - od knieja ‘bór, las’.
Knieja - 1748 od knieja ‘bór, las’.
Kniejak - od knieja ‘bór, las’.
Kniejczuk - od knieja ‘bór, las’.
Kniejewski - od knieja ‘bór, las’.
Kniejski - 1784 od knieja ‘bór, las’.
Knień - od knieja ‘bór, las’.
Knierucki - 1568 od nazwy miejscowej Knieruty (KrW).
Kniet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietel - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietniewski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietsch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietschik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietysch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniewski - 1690 od nazwy miejscowej Kniewo (gdańskie, gmina Wejherowo).
Kniez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniezek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziodworski - 1480 od nazw miejscowych Księżodwór, Kniaziodwór (KrW).
Knieziowicz - 1464 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieź - 1475 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżykowicz - 1650 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kniffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kniffka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kniffke - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knifka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kniga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawka - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawko - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigo - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigowski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Kniharz - (Śl) od czeskiego knihaf ‘księgarz’.
Knihinicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihynicki - 1492 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihyński - 1442 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Knij - od knieja ‘bór, las’.
Knije - od knieja ‘bór, las’.
Knioch - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knioch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knioł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knioł - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knioła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knioła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kniołek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Kniołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kniot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kniot - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniotek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kniotek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knipel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipik - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipowicz - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knippel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipper - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knis - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisa - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisiewicz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisz - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knisz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszka - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knit - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knita - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitta - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniza - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knizia - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniziowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knizo - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniża - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżałko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżatka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżatko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżkowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżniewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knob - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobbe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knobelski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knober - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobla - 1475 od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblauch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobler - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblich - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobloch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobluch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knoc - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knoch - 1576 od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knoch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knocha - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knocha - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knoche - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knoche - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knochowski - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knochowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knociński - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knoczyk - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knodel - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knof - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knöfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knoff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofilczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knofliczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knol - 1447 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knola - 1481 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knolek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knolik - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knoll - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knoła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knop - 1465 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopa - 1421 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopacki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopała - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopiak - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knor - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knora - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorc - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knore - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knoros - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorowski - 1798 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knorr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knoryk - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knos - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosal - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosala - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosała - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosek - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knoski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosła - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosola - 1787 od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosowski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosp - 1393 od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.
Knospe - od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.
Knossalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knossow - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knośka - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knot - 1431 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotalski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotek - 1726 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’; od knotek.
Knotel - 1480 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.
Knotelski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.
Knoth - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knothe - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotowicz - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotowski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knott - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotter - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotyl - 1397 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Know - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowa - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowczyk - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowczyński - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowiakowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowiński - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knór - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knuc - od knut ‘bicz’.
Knucik - od knut ‘bicz’.
Knul - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knull - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knuł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knuła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knur - 1379 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knura - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knurek - 1733 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knurowczyk - 1644 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knurowski - 1535 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knurzyński - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knus - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knusak - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knuszczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knut - 1502 od knut ‘bicz’.
Knuta - od knut ‘bicz’.
Knutek - od knut ‘bicz’.
Knutel - 1706 od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.
Knutelski - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.
Knuter - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knütter.
Knuth - od knut ‘bicz’.
Knutowicz - od knut ‘bicz’.
Knutowski - od knut ‘bicz’.
Knyba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybelski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knyblewski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knych - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycha - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychała - 1595 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychałka - 1680 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycholik - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychoła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychowski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychta - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyciński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyciuk - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knycz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyczewski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyczyński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyć - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knyfka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knyg - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knyga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knyk - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knykała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knyp - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypczyk - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypek - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.
Knypiński - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypka - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.
Knyps - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knyr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyra - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrewicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrowicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knys - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysek - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysik - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiok - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyska - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyssok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysz - 1470-80 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysza - 1493 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszakowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszała - 1522 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszcz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczyk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszek - 1495 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszeński - 1497 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).
Knyszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszka - 1327 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszkowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszycha - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszyk - 1743 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszyński - 1388 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).
Knyś - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyziak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyzio - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyź - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyż - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżycki - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kijach - od kij.
Kijacz - 1699 od kij.
Kijaczek - 1629 od kij.
Kijaczka - od kij.
Kijaczko - od kij.
Kijak - 1683 od kij; od kijak ‘wiesniak, który może sprzedawać mięso w mieście’.
Kijakiewicz - od kij.
Kijakowski - 1766 od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).
Kijan - 1397 od kij.
Kijana - od kij.
Kijanczuk - od kij.
Kijanczyk - 1792 od kij.
Kijanczyński - 1399 od nazwy miejscowej Kijanczyno, dziś Kijączyn (poznańskie, gmina Kaźmierz).
Kijanek - od kij.
Kijania - od kij.
Kijanik - od kij.
Kijanka - 1388 od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijanko - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijankowski - od kij; kijanka ‘larwa płazów bezogonowych żyjąca w wodzie’, dawniej ‘narzędzie do prania boelizny’.
Kijanowicz - 1392 od kij.
Kijanowski - od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijańczuk - od kij.
Kijańczyk - od kij.
Kijański - 1402 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijas - 1685 od kij; kijas ‘kij’.
Kijasek - 1641 od kij.
Kijasz - od kij.
Kijaszczenko - od kij.
Kijaszczuk - od kij.
Kijaszek - 1418– od kij.
Kijaszko - od kij.
Kijaszkowski - 1468 od nazwy miejscowej Kijaszkowo (włocławskie, gmina Czernikowo).
Kijaś - od kij.
Kije - 1410 od kij.
Kijecki - 1406 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).
Kijek - 1439 od kij, kijek.
Kijen - 1494 od kij.
Kijena - od kij.
Kijenia - od kij.
Kijeński - 1470 od nazwy miejscowej Kijany (kieleckie, gmina Bejsce; lubelskie, gmina Spiczyn).
Kijera - od kij.
Kijewicz - od kij.
Kijewski - 1626 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kij-Kijowiecki - złożenia brak; Kij 1256 od kij; Kijowiecki brak; może od nazwy miejscowej Kije, też od Kijów.
Kijko - 1386 od kij.
Kijkowski - od nazwy miejscowej Kijaków (Wileńszczyzna).
Kijo - od kij.
Kijoch - od kij.
Kijok - od kij.
Kijoł - od kij.
Kijonek - od kij.
Kijonka - od kij.
Kijor - od kij.
Kijora - od kij.
Kijos - od kij.
Kijowczyk - 1533 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi); może od ukr. Kijów.
Kijowicz - 1685 od kij.
Kijowiec - od kij.
Kijowski - 1403 od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kijów - 1687 od kij.
Kijski - 1402 od nazwy miejscowej Kije (kilka wsi).
Kijuc - od kij.
Kijuć - od kij.
Kijuk - od kij.
Kik - 1371 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kika - 1269-73 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikacz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikał - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikała - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikas - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikieć - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiel - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiela - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikilica - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikina - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikisz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikla - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklarz - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklas - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklasz - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklaś - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklica - od kikłać ‘wikłać’.
Kiklicki - od kikłać ‘wikłać’.
Kikliński - od kikłać ‘wikłać’.
Kikła - 1800 od kikłać ‘wikłać’.
Kikłas - od kikłać ‘wikłać’.
Kikłowicz - od kikłać ‘wikłać’.
Kikłowski - od kikłać ‘wikłać’.
Kikna - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikolski - 1391 od nazwy miejscowej Kikół (włocławskie, gmina Kikół).
Kikoła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikoń - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikor - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikosz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikowski - 1391 od nazwy miejscowej Kikowo (poznańskie, gmina Pniewy).
Kikta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiktenko - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiktowski - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikucki - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikul - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikulski - 1794 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuł - 1577 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuła - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikułka - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikun - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikus - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuśkiewicz - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikut - 1759 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikuta - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kikutt - od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kil - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kila - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaczyk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaczyński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilakiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanc - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilans - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarecki - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarowicz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarowski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilarski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilas - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilasiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaska - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilassa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaszek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilaszewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilb - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbabczuk - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbach - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbeczko - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilber - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbert - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbratowski - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilbrych - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kilcewicz - 1763 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczan - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczuk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilczycki - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilek - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilemoniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilen - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilena - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilenik - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kileń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kileński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilerczuk - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilerys - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kilesiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilesiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilesz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilewicz - 1709 od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiliaczenko - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliaczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kilian - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianowicz - 1682 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilianowski - 1584 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kilianowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczak - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliańczyk - 1612 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiliar - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.
Kiliary - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.
Kilias - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kiliasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilichowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliczewski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiliianek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijasiński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilijeńska - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilik - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilikowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilim - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilima - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kiliman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kiliminiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimniak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilin - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilinek - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kiling - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilinkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilińczak - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilińczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kiliński - 1718 od nazwy miejscowej Kilincze (KrW).
Kilion - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilioński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilis - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisch - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiak - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisiński - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilisz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczuk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszczyk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszek - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszkiewicz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszkowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliszowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiliś - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kiljan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljańczuk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiljończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilka - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkica - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkiewicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkowicz - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkowski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkulski - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilkus - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kill - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Killar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Killer - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Killich - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Killman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilm - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmas - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilmczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilnger - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilnk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilnyk - od niemieckiej nazwy osobowej Killing, ta od imienia Kilian.
Kilof - 1566 od kilof ‘przyrząd do tłuczenia, np. kamieni’.
Kilom - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilomski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kilon - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilonowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiloń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilończyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kiloński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kilos - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kilosa - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kils - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilszak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kilszewski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiluk - od imienia Kilian lub od wyrazów na kil-.
Kiła - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłaczyński - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłaga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiławiec - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłb - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbas - od kiełbasa.
Kiłbasa - od kiełbasa.
Kiłbasiński - od kiełbasa.
Kiłbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiłczykowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiłdanowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiłeczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłek - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłkowicz - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłkowski - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłoczko - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłpikowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiłpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiłtyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiłyga - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kiłyk - od prasłowiańskiego kila ‘nabrzmienie, przepuklina’.
Kim - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kima - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimakowicz - 1605 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimakowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimal - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimala - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimalski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimała - 1742 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kiman - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimas - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimasiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaszewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimaszyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimbar - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimber - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbor - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimborewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimborowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbort - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimbrowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gimber, ta od imienia Gimbert.
Kimczak - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczewski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczyk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimczyński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimeć - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimek - 1445 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimela - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimelski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimic - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimiuk - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimka - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimkiewicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimkow - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kiml - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimla - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimliczko - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimlik - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimliński - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimlowski - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimmel - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimol - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimoła - 1699 od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimon - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimona - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimowicz - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kims - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsa - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsewicz - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimso - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimsza - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszal - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszał - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimszel - od niemieckich nazw osobowych Gims, Kims, te od imion na Gim-.
Kimula - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimuła - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimura - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kimus - od kimać potocznie ‘spać, drzemać’ lub od wschodniosłowiańskiego imienia Jakim (= Joachym).
Kin - 1377 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kina - 1497 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinach - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinacha - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaj - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinajluk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinal - 1766 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalczyk - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalewski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinalski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinas - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasal - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinasiewicz - 1782 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinast - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinastowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszczuk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinaś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinc - 1470-80 od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinceł - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kincler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinclewicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinco - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczak - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczkowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczyk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kind - 1448 od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinda - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindal - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindalski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinde - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindej - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindejewski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindel - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindela - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindelski - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kinder - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinderys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindl - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindla - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindlarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindler - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindra - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindra - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindraczuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrał - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasiuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrasz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindrecki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kindro - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindruk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindryk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrys - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindrzycki - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindt - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindur - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindy - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindyj - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindykiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindykiewiecz - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindyś - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindzia - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’.
Kindzier - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziera - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindzierski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kindziuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kind, ta od apelatywu Kind ‘dziecko’; od gwarowego kindziuk ‘żołądek’.
Kindzora - od niemieckiej nazwy osobowej Kinder, ta od imienia Gundher.
Kinecki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinek - 1702 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinel - 1444 od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinelewicz - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinelski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinest - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinestowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kineszczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
King - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.
Kinga - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od imienia Kinga.
Kinger - od niemieckiej nazwy osobowej King lub od niemieckiej nazwy osobowej Kingger, kuniger.
Kiniak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniarski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniarz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniasz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinic - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinicki - 1446 od nazwy miejscowej Kiniki (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kinicki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniec - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinielski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniew - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinik - 1689 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinio - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinisz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniszycki - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiniszyński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kink - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinka - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinkiel - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinkiela - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkiewicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkle - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinklik - od niemieckiej nazwy osobowej Kinkel, ta od dolnoniemieckiego kinkel ‘kawałek chleba’.
Kinko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinkosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinnek - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoch - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinol - (Śl) od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinolarski - od gwarowego kinol, kinoł ‘wielki nos’.
Kinos - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinost - 1691 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinost - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinostowa, ż. - 1499 od niemieckiej nazwy osobowej Kinast, ta od apelatywu Kienast ‘konar sosny’.
Kinosz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoszek - 1395 od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoszewski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinoś - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinow - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintoff - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintop - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintopf - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintopp - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintup - od niemieckich nazw osobowych Kintopf, Küntopf, te od nazwy miejscowej Küntopf (Pom).
Kintz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzer - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzl - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kintzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinula - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinulski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinus - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kinzel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzeler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzelewski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kinzler - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kiń - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczak - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczenko - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczkowski - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińczyk - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kińkowicz - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiński - od kinąć ‘rosnąc, kipieć, cisnąć’.
Kiobassa - od kiełbasa.
Kiolar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiolbas - od kiełbasa.
Kiolbasa - od kiełbasa.
Kiolbassa - od kiełbasa.
Kioler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kioltyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiołbasa - od kiełbasa.
Kiołbassa - od kiełbasa.
Kiołbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiołpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiołtyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiona - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionek - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionka - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kionke - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kiończyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kion, ta od imienia Kilian.
Kios - od kij.
Kiosek - od kij.
Kiosewski - od kij.
Kiowski - od nazw miejscowych typu Kijewice, Kijów (kilka wsi).
Kip - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipała - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipan - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipar - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipara - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiparski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipas - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipcewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipciński - 1792 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.
Kipczak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipczuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipczyński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipek - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kiper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiperowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipias - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiątkowic - 1478 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipibida - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipich - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiec - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipieć - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’ lub od kipiel ‘wrząca woda’.
Kipiela - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipielewicz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipień - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipies - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipigroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipin - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiniak - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipink - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipiński - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipioroch - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipirzepa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipisz - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipka - 1472 od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipke - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipkie - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipkowski - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipnik - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’; od gwarowego kipnik ‘kupiec’.
Kipniuk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kiporenko - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipowczyk - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipp - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kippa - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kippel - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Kipper - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipra - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kipraniuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprek - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprenko - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kipri - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprion - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kiprowski - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kipry - od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprzowa, ż. - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kiprzyk - 1673 od staropolskiego kiper ‘kiprzyca; gatunek rośliny’.
Kips - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipski - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipsza - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipszak - od niemieckiej nazwy osobowej Kips, ta od imion na Geb-.
Kipta - 1788 od słowiańskiego kypta ‘kikut ręki, nogi’.
Kir - 1451 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kira - 1497 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraga - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirago - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirakowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirasz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraszczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirasznik - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiraś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircel - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirch - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirchacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirchhof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchhoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchof - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchoff - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirchow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kircie - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircio - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircun - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircuń - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kircz - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczak - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczek - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczenko - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczkowski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczów - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczuk - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczulków - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczyc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirczyński - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirda - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdeiko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdejko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdylewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdziej - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdziejew - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirdzik - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kirej - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejciuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejczuk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirejew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejszys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirejwa - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirek - 1603 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirekowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirel - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirelczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirelejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirelus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirenko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireńczuk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireńko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kireński - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirepa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirepka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirepko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiriak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakidis - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakidu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakopulli - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakopulu - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakou - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriakow - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kiriaku - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirian - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirianow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirianów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriańczyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriczek - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczok - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirienko - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kiriew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirijczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirijewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirik - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirikiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirikowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiril - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilidys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirilis - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirił - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiriłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirjacki - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjaka - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjakos - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjanidys - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.
Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanowicz - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjanów - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirjończyk - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kirk - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkało - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkiłło-Stacewicz - złożenia brak; Kirkiłło od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’; Stacewicz od imion na Sta-, typu Stanisław, też może od Eustachy.
Kirkin - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirko - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkos - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkosz - 1498 od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkow - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirków - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkuł - od niemieckiej nazwy osobowej Kirchhof, por. też kirchów, kierchów ‘cmentarz ewangelicki’.
Kirkun - od niemieckiej nazwy osobowej Kirch, ta od apelatywu Kirche ‘kościół’.
Kirlejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirma - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kirmasz - 1431 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kirnia - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kirnicki - od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kirniczka - 1683 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kirnos - od kiernoz ‘knur’.
Kiro - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirol - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirolka - 1629 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kironienko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiroń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirończyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiroński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirow - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiról - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirpa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpan - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpianiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpicz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpiczenko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpicznikow - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpluk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpo - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpsza - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirpus - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kirsa - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsała - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsanow - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsch - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirschanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsche - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirschstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirschsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirscht - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirschte - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirski - 1617 od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kirst - 1724 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstain - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstajn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirstejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsun - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsza - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirsze - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszen - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszeń - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszko - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirszniok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznok - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kirsznowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kirszo - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszowicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kirszt - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztajn - 1482 od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztanowski - od nazwy miejscowej Kiersztanowo (olsztyńskie).
Kirszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirsztyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kirt - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirta - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kirtak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiruk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirul - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiruło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryc - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycki - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycy - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycys - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirycz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczenko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczuk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczun - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyn - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryczyński - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryelejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kiryg - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kiryj - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryjow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryk - 1549 od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirykiewicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirykowicz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kirylak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylec - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylejsa - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejza - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylejża - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison.
Kirylenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylik - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirylus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirył - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłow - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiryłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kirz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzaj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzijonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirzyc - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kirżejonek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisa - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisakowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisało - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisan - 1743 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisella - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiselski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiseła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiseło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełyczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisełyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiserczyk - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiserek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisiak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisialicznik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiał - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiałek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisicki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiecki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiel - 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiela - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielak - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielański - 1596 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielawski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiel-Dorohinicki - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Dorohinicki (pod wpływem ukraińskim) od drogi, też od imion złożonych typu Drogomir, Drogosław.
Kisielek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieleński - 1547 od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielewski - od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisielica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieliński - od nazwy miejscowej Kisielany (siedleckie, gmina Mokobody).
Kisielis - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiel-Kisielewski - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kisielewski od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisiel-Kiślański - złożenia brak; Kisiel 1362 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’; Kiślański od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiell - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielmanow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielnicki - 1472 od nazwy miejscowej Kiseilnica (łomżyńskie, gmina Piątnica).
Kisielow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielowicz - 1427 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielowski - 1497 od nazwy miejscowej Kisiele (piotrkowskie, gmina Rozprza), Kisielewo (płockie, gmina Sierpc).
Kisielów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisielski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiełek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisieniewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisieniowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisieński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisikow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisikowicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisil - 1374 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisilica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiliczyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiłek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisin - 1739 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiński - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisio - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiol - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiolowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisioł - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołek - 1494 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisiołowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisior - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiorko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiów - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisiurski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiska - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiskowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisla - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislica - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislich - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisliczenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kislyj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisła - 1553 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.
Kisłacz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od staropolskiego kisły ‘zakwaszony’.
Kisło - 1601 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłocki - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłowski - 1772 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisły - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kismann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kismanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiss - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissa - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kisser - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kissman - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kissmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisson - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kissoń - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiss-Orski - złożenia brak; może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’; Orski od orać, od prasłowiańskiego oriti ‘burzyć, niszczyć’, od staropolskiego oborzyć ‘zburzyć, zniszczyć’.
Kist - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistacz - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisteczek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisteczka - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistein - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistek - 1607 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistel - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistela - 1789 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistella - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistelski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistka - 1736 od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.
Kistkowski - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist; od kistka ‘pęk czegoś’.
Kistoszek - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kistowski - 1766 od nazwy miejscowej Kistowo (gdańskie, gmina Sulęczyno).
Kistuch - od kiść ‘pęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Kist.
Kisty - 1709 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisyłeczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisyłyczko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian; od kisiel ‘potrawa z mąki zakwaszonej’.
Kisz - 1403 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kisza - 1748 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszach - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszaj - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszak - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszakiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszala - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszała - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszałkiewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszcz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczenko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczeński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczuk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyc - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyk - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyński - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszczyszyn - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszek - 1399 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszel - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszela - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelewski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelka - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszelow - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszenia - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszenko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszewski - 1492 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).
Kiszka - 1475 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkalewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkan - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarowicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkarz - 1406 od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkenow - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkenów - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszki - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkiel - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkielewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkielis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkiel-Makiewicz - złożenia brak; Kiszkiel od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Makiewicz od mak.
Kiszkiewicz - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkis - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszko - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkowiak - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkowski - 1391 od nazwy miejscowej Kiszkowo (poznańskie, gmina Kiszkowo).
Kiszko-Zgierski - złożenia brak; Kiszko od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’; Zgierski od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).
Kiszków - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkun - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkunas - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszkuń - od kiszka ‘jelito; gatunek wędliny’, od gwarowego ‘kwaśne mleko’.
Kiszluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszła - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszło - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszłowski - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszłyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kismann, ta od średniowysokoniemieckiego kis ‘żwir’.
Kisznarewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kisner, ta od średniowysokoniemieckiego kisen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiszołek - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszowara - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kiszewo (poznańskie, gmina Oborniki), Kiszewy (konińskie, gmina Tuliszków).
Kiszuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszula - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszulko - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszyc - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiszyk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiś - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiściel - od kiść ‘pęk’.
Kiścielewicz - od kiść ‘pęk’.
Kiścień - od kiść ‘pęk’.
Kiściewicz - od kiść ‘pęk’.
Kiściński - od kiść ‘pęk’.
Kiściołek - od kiść ‘pęk’.
Kiść - 1391 od kiść ‘pęk’.
Kiślaczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślak - 1512 od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślenczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśleńczuk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślew - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślewicz - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśliczyn - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiślik - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kiśluk - od kisieć, kisić, dawniej też od kisać ‘kwasić, fermentować’, w pochodnych też od imion na Ki-, typu Kilian.
Kit - 1515 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kit ‘masa do uszczelniania okien’.
Kita - 1357 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaj - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajczuk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajczyk - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajewski - 1620 od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajgrodzki - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajko - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitajkowski - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitak - 1566 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kital - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitala - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitalas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitała - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaniczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitanowicz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitański - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitasz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitaszewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitay - od Kitaj (= Chiny), też kitaj ‘rodzaj tkaniny’.
Kitcza - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitczak - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitek - 1600 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitel - 1339 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitela - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kiter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitewski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitka - 1427 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkajło - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkiewicz - 1723 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkina - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkowicz - 1638 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’ lub od kitka ‘mała kita; kotka’.
Kitkowski - 1487 od nazwy miejscowej Kitki (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo).
Kitla - 1408 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlarz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlas - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlasz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlewic - 1423 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlic - 1347 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlica - 1525 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’; od kitlica ‘szata płócienna’.
Kitlicz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitliczka - 1524 od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlik - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitliński - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlitz - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitlos - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitło - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitłowski - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitnowski - 1545 od nazwy miejscowej Kitnowo (toruńskie, gmina Gruta).
Kito - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitocha - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitoń - 1767 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitosz - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitowicz - 1728 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitowski - 1756 od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitras - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitrasiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitrys - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitryś - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kitt - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitta - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittan - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittas - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kittel - od kitel ‘dawniej płócienny płaszcz; później okrycie ochronne’.
Kitter - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, ta od średniowysokoniemieckiego kinten ‘mówic, paplać’, też ‘wymieniać, zmieniać’.
Kittowski - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitur - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kitura - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kiturko - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kituruk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityk - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityła - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kityński - od kita ‘ozdobny pęk piór lub włosia; puszysty ogon zwierzęcia’.
Kiwa - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwach - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwacki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwacz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczycki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaczyński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwadowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwajczuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwak - 1485 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwal - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwala - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwalski - 1768 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwał - 1711 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwała - 1358 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwan - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwań - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwański - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwara - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwarski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwas - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwaś - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiweluk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwer - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerecki - 1577 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwerga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwerski - 1783 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwertz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiweryga - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwiało - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiar - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwic - 1369 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwicki - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwienko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiera - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierc - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierowicz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiwierski - od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiwik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwil - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiński - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwior - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiorski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiór - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwiórski - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwisza - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwiszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwkowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwlak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwlenko - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwnik - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwniuk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwo - 1341 od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwor - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiworkowa - od staropolskiego Kiwior ‘kołpak turecki’.
Kiwos - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwowicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiwus - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiza - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizar - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizej - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizer - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizera - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizermann - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizia - 1603 od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziakiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiział - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziała - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziarkiewicz - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kizicki - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizielewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizielski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizieniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizienkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizierowski - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizilewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizinczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizinkiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizino - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczak - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizińczyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziok - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizioł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziołek - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizior - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziorek - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziór - może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiziuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziukiewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziul - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiziulewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kizłyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźnier - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźnik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiźny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiż - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiża - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżel - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżewski - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlich - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlik - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżlin - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżło - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżna - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżniewicz - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżny - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżo - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuł - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżuń - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyk - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyn - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyński - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżys - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Kiżyś - od gwarowego kizia, kyzia pieszczotliwie ‘kot, źrebak’.
Klaba - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabach - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabacha - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klaban - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabe - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabik - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabisch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabka - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabon - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabuch - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabuhn - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabun - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klabus - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Klacek - od klacz ‘kobyła’.
Klacewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachacz - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachiński - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klachta - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Klack - od klacz ‘kobyła’.
Klacka - od klacz ‘kobyła’.
Klackiewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klacz - 1748 od klacz ‘kobyła’.
Klacza - 1691 od klacz ‘kobyła’.
Klaczak - od klacz ‘kobyła’.
Klaczek - od klacz ‘kobyła’.
Klaczenko - od klacz ‘kobyła’.
Klaczka - 1604 od klacz ‘kobyła’; od klaczka ‘kobyłka’.
Klaczkiewicz - od klacz ‘kobyła’.
Klaczkin - od klacz ‘kobyła’.
Klaczko - od klacz ‘kobyła’.
Klaczkowski - od klacz ‘kobyła’.
Klaczoń - 1798 od klacz ‘kobyła’.
Klaczy - 1603 od klacz ‘kobyła’; od przymiotnika klaczy.
Klaczyk - 1638 od klacz ‘kobyła’.
Klaczyński - od klacz ‘kobyła’.
Klada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladiwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladiwo - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladuch - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladzina - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladziński - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kladziwa - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Klafa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafciński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafczewski - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klafczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klafski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klaft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klafta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klafter - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klaftów - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klag - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klaga - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klages - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klagin - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klagius - od klag ‘podpuszczka z żołądkow jagniąt i cieląt uzywana do wyrobu bryndzy’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klag, ta od imienia Nicolaus.
Klahr - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klaibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klain - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klaina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klaino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klainy - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klais - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klaj - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klaja - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajanowicz - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klajber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajborz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klajda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klajm - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajman - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmic - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmon - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajmont - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajn - 1521 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajna - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klajnerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klajno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klajs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajsek - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klajza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klak - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klaka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakisz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakla - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klaklik - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakosz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakowicz - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakowski - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakurka - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klakus - od gwarowego klak ‘flinta’, też ‘patyk, drewno’.
Klam - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klama - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamacki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamaczyk - 1623 od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klaman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamant - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamański - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamar - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamażyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamczak - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczański - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczewski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamczyński - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamecki - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamerski - od klamra ‘przyrząd do spinania’ lub od nazwy miejscowej Klamry (toruńskie, gmina Chełmno).
Klamerus - 1784 od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamerusek - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klameruszak - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamgor - 1495 od łacińskiego clangor ‘wrzask, krzyk’.
Klamka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamke - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klamkowski - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens; od klamka.
Klammer - od niemieckiej nazwy osobowej Klammer, ta od średniowysokoniemieckiego klamaere, klamer, klammer ‘klamra, uchwyt’.
Klamo - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klampka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klampko - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klamra - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamrowski - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamrzyński - od klamra ‘przyrząd do spinania’.
Klamunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamut - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klamutów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klan - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klana - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancko - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanczkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klancznik - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klank - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klanka - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klanke, ta od imienia Nicolaus.
Klann - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klanus - od niemieckiej nazwy osobowej Klan.
Klap - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapacki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapacz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapaczewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapaczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapcza - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczarek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczyk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapczyński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapec - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapecki - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapecz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klaper - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.
Klaperski - od niemieckiej nazwy osobowej Klapper, ta od średniowysokoniemieckiego klappern, kleppern ‘klekotać’.
Klapiak - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiarczyk - 1786 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiarz - 1796 od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiński - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapis - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapisz - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiszewski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiś - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapiuk - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapka - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapko - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapkowski - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapo - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapo-Malczyk - złożenia brak; Klapo od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’; Malczyk od mały.
Klapouchy - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapp - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klappa - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klappan - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapsa - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapsia - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapsiński - od klapsać ‘chlapnąć’.
Klapuca - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapuch - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klaputek - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapych - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klapyta - od klapać ‘uderzać lekko’, z gwarowego ‘bajać’ lub od klapa ‘przykrywa’.
Klar - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klara, m. - 1400 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarczyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarewicz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarfke - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaro - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaroń - 1800 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarow - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowic - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowicz - 1748 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarus - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klary - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarycki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarycz - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klaryński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarys - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klaryska - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzka - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzuk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klarzyński - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klas - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiak - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasicki - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiewicz - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasik - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasiński - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasio - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klask - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaska - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskala - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskała - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskało - 1440 od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaskowski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klasło - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasnica - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasoń - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasowski - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klass - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassa - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasse - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassek - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassen - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasson - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klassura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasura - od klasa ‘grupa ludzi’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Klas, ta od imienia Nicolaus.
Klasz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszcz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczewski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczyk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszczyński - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszewski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszka - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszkiewicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszko - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klaszowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klasztor - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorna - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorny - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klasztorycki - od klasztor ‘zgromadzenie zakonne’.
Klaszyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaszyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśnicki - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśniewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaśnik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klat - 1662 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klata - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatczyński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klate - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatow - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatowicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klatów - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klauda - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaude - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudek - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudel - zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus.
Klaudus - 1625 zapewne od imienia Klaudiusz, od łacińskiego Claudius, to z kolei od nazwy miasta Clausus lub od łacińskiego claudus ‘kulawy’.
Klaus - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausa - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausal - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klause - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausek - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausewic - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauss - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klausz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauz - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauze - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauzo - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauzura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.
Klauż - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauża - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klauże - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klaużyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawe - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawek - 1391– od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawesz - 1496-1500 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawia - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawiec - 1418 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawik - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawinisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawisiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawisz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’ lub od klawisz.
Klawka - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawke - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawo - 1312 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawon - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawonn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawosz - 1454 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klaws - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klawza - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klawziński - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.
Klaz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaza - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klaziński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazło - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Klazura - od klauzura ‘zamknięcie, zamknięta część klasztoru’.
Klazyński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kląb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kląbisz - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kląbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klącka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląckowski - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klącz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klączeński - 1508 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Klączyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląkla - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Kląsk - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kląskała - 1440 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kleba - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebach - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebacha - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kleban - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniec - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebaniuk - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankiewicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebankowicz-Berezowski - złożenia brak; Klebankowicz od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’; Berezowski (od wschodniosłowiańskiej postaci wyrazu) od brzoza ‘gatunek drzewa’.
Klebanowicz - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebanowski - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebań - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebański - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebarz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebba - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebeka - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebeko - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kleber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klebert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klebon - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Kleboniak - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebuc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebuch - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebun - od pleban, z gwarowego kleban ‘proboszcz’.
Klebus - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klebyc - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Klec - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleca - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’; od klecić ‘budować, składać byle jak, paprać’.
Klecan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecel - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecewski - XVII w. od nazwy miejscowej Klecewo (elbląskie, gmina Gardeja, Stary Targ).
Klech - 1379 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klecha - 1539 od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechniewski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechnik - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechniowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechowicz - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechowski - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’.
Klechta - od klecha ‘sługa kościelny, ksiądz (pogardliwie), organista’ lub od gwarowego klechtać ‘umawiać się’.
Kleciak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleciecki - 1372 od nazwy miejscowej Klecie (tarnowskie, gmina Brzostek).
Kleciek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleciński - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleck - od nazwy miejscowej Klecko (KrW).
Kleck - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecki - 1404 od nazwy miejscowej Klecko (KrW).
Klecki - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleckiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleckin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecon - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecoń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecuk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecun - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecuń - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klecz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Klecza - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczeń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczeński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Kleczew - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczewa - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczewski - 1337 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).
Kleczka - 1615 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczko - 1426 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczkowski - 1425 od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).
Kleczowski - 1423 od nazwy miasta Kleczew (konińskie).
Kleczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klecz-, por. staropolskie klecz ‘gatunek ryby’, kleczyć ‘wybierać plastry miodu z ula’, kleczka ‘klekotka’.
Kleczyński - od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Kleć - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klećkowski - od nazwy miejscowej Kleczkowo (ostrołęckie, gmina Troszyn).
Klećkowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kledziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleeman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Kleemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klefas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klefasiński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klefaś - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kleger-Rudomin - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomin od rudomina ‘ruina, rudera’.
Kleger-Rudomino - złożenia brak; Kleger- brak; Rudomino od rudomina ‘ruina, rudera’.
Klei - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Kleiba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleiber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleiberg - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibert - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibow - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleibur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleida - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleidysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klein - 1405 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleina - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleinara - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleine - 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleine-Lamping - złożenia brak; Kleine 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’; Lamping prawdopodobnie od lampa, w pochodnych też może od niemieckiej nazwy osobowej Lampert.
Kleiner - 1539 od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleinert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Kleinich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleino - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleiny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleiń - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleist - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleista - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleisz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleiszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klej - 1539 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Kleja - 1647 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejan - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejanowski - od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbach - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejberowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbir - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejborowski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbuch - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbuk - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejbur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klejczyk - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdan - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdusz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdys - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdysz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejdziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klejew - od klej, kleić, może też odniemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejewski - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejka - 1786 od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejkiewicz - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejko - od klej, kleić, może też od niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmentów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmet - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmion - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejmunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klejn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejna - 1670 od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejne - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klejnert - od niemieckiej nazwy osobowej Kleiner, ta od apelatywu Kleiner ‘malec, drobnostka’.
Klejniak - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnich - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnik - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejno - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnocki - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnot - 1400 od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnota - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnotowski - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klejnow - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnów - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejnys - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Klejs - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejsa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejssa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejst - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejsta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejszewic - 1414 od klej, kleić, może też os niemieckiej nazwy osobowej Klei.
Klejszt - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejszta - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzer - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzerowicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzewicz - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klejzik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Kleka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekacz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekawka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekociński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekociuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekot - 1421 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekota - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotowic - 1473 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekotta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekottko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekow - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowicki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowiecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klekta - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.
Klektan - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’; od klektać ‘klekotać’.
Klektura - 1481 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy klek-, por. klekotać, klek ‘bocian’.
Klem - 1407 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klema - 1480 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kleman - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemann - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanow - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanów - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemans - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemansiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemansiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemanski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemanta - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemański - od niemieckiej nazwy osobowej Kleemann, ta od apelatywu Klee ‘koniczyna’.
Klemarczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemarewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemasz - 1212 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembalski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klemban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembara - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klembowski - 1608 od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).
Klembus - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klemczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemecki - 1404 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Klemecki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemek - 1244 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemel - 1388 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemen - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemens - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiewicz - 1798 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensiowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemensowski - 1782 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klement - 1787 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementa - 1247 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementejew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementiew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementjew - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementowicz - 131– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’. 0
Klementowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klementys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemenz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeńczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemerczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemerus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemesz - XV w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeszek - 1372 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemeusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemęsiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiada - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiało - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiata - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiatycz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemienia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemierz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemin - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemioto - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemkowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemo - 1422 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemona - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemonsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemonsowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemont - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemontowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemowicz - 1439 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemp - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempan - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempas - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempich - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempicki - 1597 od nazwy miejscowej Kłępie (kieleckie, gmina Stopnica).
Klempis - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempisz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klempkiewicz - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klemus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemusz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemyczyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klemyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klen - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klena - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenc - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencer - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencki - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencner - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klencz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczarek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczon - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenczor - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klendo - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klenek - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenia - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniec - 1445 od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniewski - 1532 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).
Klenik - 1742 od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenikiewicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleniowski - 1497 od nazwy miejscowej Kleniewo (płockie, gmina Bielsk).
Kleniuk - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenkiewicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenko - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenkowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klenot - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klenoth - od klejnot ‘rzecz drogocenna, kamień drogi’, dawniej ‘herb’.
Klenowicz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klenowski - od kleń ‘gatunek ryby’.
Klent - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentak - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentek - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klentuk - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Kleń - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleńcz - od kleń ‘gatunek ryby’.
Kleofas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klep - 1466 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepac - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacha - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacki - 1580 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepacz - 1396 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczewski - 1796 od nazwy miejscowej Klepaczew (białostockie, gmina Sarnaki).
Klepaczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepadło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepadłowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaj - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepajczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaków - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepal - 1731 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepalski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepała - 1689 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepałów - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepan - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparczyk - 1522 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Kleparczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleparski - 1423 od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Klepas - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepasz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepaś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepcarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepcewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczak - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczańczyk - 1674 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczarz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczyk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepczyński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepecki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepeczka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepek - 1679 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepel - 1383 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleperski - od nazwy miejscowej Kleparz (dzielnica Krakowa, dawniej miasto).
Klepicki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiec - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiela - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepin - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepinkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepinowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiński - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepis - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepisz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepiszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepitko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepka - 1698 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepko - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepkowicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepkowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepocki - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepodło - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepojczuk - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleponka - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepowski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleps - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsa - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsch - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepsz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepś - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepta - 1686 od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepura - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepusewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepusiewicz - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Klepuszewski - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kleputek - od klepać ‘uderzać’, też od staropolskiego klep ‘rodzaj sieci’.
Kler - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klera - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerecki - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerke - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerkowicz - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klerkowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klermon - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klermon-Williams - złożenia brak; Klermon od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; Williams od imienia Wilhelm, notowanego w Polsce od XiI wieku, pochodzenia germańskiego, od wil- ‘chęć, wola’+ helm ‘hełm’. W Polsce w średniowieczu imię wykazywało wahania fonetyczne, występowały też formy: Willehelm, Wilaham, Wilheln, Wiliam, Wilam, Wilum, Wilun.
Klerowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Kleryk - 1294 od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klerykowski - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klerzek - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klesa - od imienia Klemens.
Klesiek - od imienia Klemens.
Klesiewicz - od imienia Klemens.
Klesk - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleska - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Kleskacz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleski - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Kleskowicz - od klaskać ‘uderzać dłonią o dłoń’.
Klesna - od imienia Klemens.
Klesnik - 1494 od imienia Klemens.
Klesny - od imienia Klemens.
Kless - od imienia Klemens.
Klessa - od imienia Klemens.
Klesse - od imienia Klemens.
Klesyk - od imienia Klemens.
Klesz - 1439 od imienia Klemens.
Klesza - od imienia Klemens.
Kleszaj - od imienia Klemens.
Kleszak - od imienia Klemens.
Kleszcz - 1412 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczar - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszcze - 1471 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczelski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczenko - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewicz - 1759 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewnik - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczewski - 1391 od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kleszczewski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczka - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczonek - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kleszczybok - 1287 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyk - 1548 od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyński - 1685 od nazwy miejscowej Kleszczyn (włocławskie, gmina Brzuze).
Kleszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszczyszyn - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kleszec - od imienia Klemens.
Kleszek - od imienia Klemens.
Kleszewski - 1795 od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).
Kleszka - od imienia Klemens.
Kleszko - 1472 od imienia Klemens.
Kleszniak - od imienia Klemens.
Kleszno - od imienia Klemens.
Kleszowski - od nazwy miejscowej Kleszewo (ciechanowskie, gmina Pułtusk).
Kleszta - od imienia Klemens.
Kleszuk - od imienia Klemens.
Kleszyk - od imienia Klemens.
Kleś - od imienia Klemens.
Kleśka - od imienia Klemens.
Kleśko - od imienia Klemens.
Kleśniak - od imienia Klemens.
Kleśny - od imienia Klemens.
Kleśta - od imienia Klemens.
Klet - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kleta - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletan - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletkiewicz - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletkin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kletowski - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klett - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klette - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettke - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klettko - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klety - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klewa - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewaczew - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewaniec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewańczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewcewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewcow - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczek - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewek - 1444 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewiec - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewin - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewiotka - od chlew.
Klewko - 1446 od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Klewski - 1497 od nazwy miejscowej Chlewo (katowickei, gmina Grabów nad Prosną).
Kleyber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleybor - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleybur - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kleydziński - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Kleyn - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleyna, m. - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleyny - od niemieckiej nazwy osobowej Klein, ta od Klein ‘mały’, od średniowysokoniemieckiego kleine ‘gładki, błyszczący’.
Kleysa - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Kleza - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klezik - od niemieckich nazw osobowych Kleis, Klais, te od imienia Nicolaus.
Klęba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klęban - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębba - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Klęcan - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęcza - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczaj - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczak - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczański - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczar - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczek - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczeński - 1461 od nazwy miejscowej Klęczany (Młp).
Klęczka - 1718 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczny - 1566 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęczyński - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęda - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klędowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klędzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kleid, ta od apelatywu Kleid ‘ubranie, suknia’.
Klęk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęka - 1631 od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klękacz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klękowicz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klęmpka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klęp - 1397 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępa - 1473 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępek - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępianowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).
Klępic - 1392 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępik - 1634 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępin - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępinowski - od nazwy miejscowej Kłępiny (gdańskie, gmina Trąbki Wielkie).
Klępka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klępowic - 1460 od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Klęsk - 1397 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęska - 1630 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’ lub od klęska ‘porażka’.
Klęskała - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęskowic - 1389 od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęszcz - od gwarowego klęsk ‘ptak wróblowaty’, klęskać, kląskać ‘klaskać językiem’.
Klęta - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Klętys - od staropolskiego klęty ‘wyklęty, zaklęty’.
Kliba - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibaszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Kliber - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibera - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibier - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibiersza - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibisz - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klibiszewski - od niemieckich nazw osobowych Kleiber, Kleber, te od średniowysokoniemieckiego Kleiber ‘ten, co nakłada na ściany domu glinę’.
Klica - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klicewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klich - 1389 od imienia Klemens.
Klicha - od imienia Klemens.
Klichan - od imienia Klemens.
Klicharski - od imienia Klemens.
Kliche - od imienia Klemens.
Klichła - od imienia Klemens.
Klichnowicz - od imienia Klemens.
Klichowicz - 1398 od imienia Klemens.
Klichowski - 1411 od nazwy miejscowej Klichowo (wieś zagrodowa, kaliskie, gmina Żerków).
Klichta - od imienia Klemens.
Klicki - 1488 od nazwy miejscowej Klice (ciechanowskie, gmina Regimin).
Klicz - 1386 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klicza - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczak - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczan - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczek - 1431 od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczewski - 1484 od nazwy miejscowej Kliczewo (ciechanowskie, gmina Żuromin).
Kliczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczkiewicz - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczkowski - 1497 od nazwy miejscowej Kliczków (sieradzkie, gmina Brzeźno).
Kliczuk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Kliczyk - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klić - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klid - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidoń - 1683 od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidowicz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidz - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidzia - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Klidzio - od klidać ‘czyścić, sprzątać’.
Kliem - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klieman - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliemesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klier - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara.
Klieryk - od kler ‘duchowieńsktwo’, może też od imienia Klara; od kleryk ‘uczeń seminarium duchownego’.
Klik - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klika - 1416 od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikar - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikawka - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikiewicz - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikos - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikoszowian - 1786 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikoszowski - 1607 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikowicz - 1671 od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikowski - 1569 od nazwy miejscowej Klikawa (lubelskie, gmina Puławy).
Klików - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikusz - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klikuszewski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowiak - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klikuszowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klim - 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klima - 1477 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimach - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimachowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimacki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimacz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimak - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimakowski - 1541 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimala - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimalski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimała - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliman - 1790 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanek - 1711 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaniec - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimankiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimankowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimann - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimanowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimantowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimantowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimańczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimański - 1666 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimara– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarczyk– od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku - XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarsz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimarzewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimas - 1742 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimascha - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaschka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaschko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimast - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimasz - 1239 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszek - 1438 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszewski - 1456 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimaszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszka - 1694 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszko - 1423 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszowski - 1458 od nazw miejscowych Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimaszowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaszyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimaś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimąta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimca - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimcza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczak - 1786 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczar - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczycki - 1500 od nazwy miejscowej Klimczyce (białostockie, gmina Sarnaki).
Klimczyk - 1561 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczykiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimczyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimecki - 1698 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimecz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczko - 1687 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeczkowicz - 1469 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimejko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimek - 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimek-Ślęzak - złożenia brak; Klimek 1385 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Ślęzak 1626 od Ślązak ‘mieszkaniec Śląska’.
Klimel - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimela - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimenkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliment - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimentowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimentowski - od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Kliment-Zeleniański - złożenia brak; Kliment od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Zeleniański od ziele, zielony, od gwarowego ziel.
Klimeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimer - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimera - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimerak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimerek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeryk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimes - 1602 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimesch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimesz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimeś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiaczyc - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiarz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiat - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiato - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiącki - 1411 od nazwy miejscowej Klimięcice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Klimiąta - 1489 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimic - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimicki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiec - 1413 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimienko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimienkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiesz - 1371 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimięcic - 1224 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimikiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliminta - 1408 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimintowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimionek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiont - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiontek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiontowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimirowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimirski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimisz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiszewski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimiuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkarski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkiewicz - 1692 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klim-Klimaszewski - złożenia brak; Klim 1437 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimaszewski 1456 od nazwy miejscowej Klimasze, Klimaszewnica (Maz).
Klimko - XIII w. od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkosz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkowicz - 1419 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimkowski - 1691 od nazwy miejscowej Klimkówka (krośnieńskie, gmina Rymanów).
Klimków - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimla - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimliczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimnik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimo - 1339 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimocki - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimok - (Śl) od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimon - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimond - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonda - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimont - 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimonta - 1412 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimont-Klimowicz - złożenia brak; Klimont 1684 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’; Klimowicz 1478 od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontowicz - 1619 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimontowski - 1451 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimończyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimora - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorowicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimorowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimos - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimossek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimosz - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoszek - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimoszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimow - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimowicz - 1478 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimowski - 1731 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klims - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsa - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsara - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimsza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimszal - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuczko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuć - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimujewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimukowski - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimunt - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuntek - 1470-80 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuntowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Klimontów (kilka wsi).
Klimurczyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimus - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimusiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimusz - 1777 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuszko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimza - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimzak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimzia - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimża - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klimżyński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klin - 1673 od klin.
Klina - od klin.
Klinach - od klin.
Klinak - od klin.
Klinar - od klin.
Klinara - od klin.
Klinarowicz - od klin.
Klincewicz - od klin.
Klincz - od klin.
Klinczak - od klin.
Klinczuk - od klin.
Klinczyk - od klin.
Klinek - 1743 od klin.
Klinewicz - od klin.
Kling - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klinga - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’ lub od klinga ‘ostrze broni siecznej’.
Klinge - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klingenschmit - 1491 od niemieckiej nazwy osobowej Klingenschmid, ta od apelatywu clingensmedt ‘wyrabiający brzeszczoty’.
Klinger - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingera - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingier - od niemieckiej nazwy osobowej Klinger, ta od średniowysokoniemieckiego klinger ‘wyrabiający broń’.
Klingoń - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Klingowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kling, ta od średniowysokoniemieckiego klingen ‘brzęczeć’.
Kliniak - od klin.
Klinias - od klin.
Klinicz - od klin.
Kliniczuk - od klin.
Kliniec - 1452 od klin.
Kliniewicz - od klin.
Kliniewski - od klin.
Klinik - 1738 od klin.
Klinikow - od klin.
Klinikowski - od klin.
Kliniuk - 1777 od klin.
Klink - (Pom) od klin.
Klinka, m. - od klin.
Klinkarz - 1511 od klin.
Klinkasz - od klin.
Klinke - od klin.
Klinkie - od klin.
Klinkiewicz - od klin.
Klinkiewitz - od klin.
Klinko - od klin.
Klinkosz - od klin.
Klinkowicz - 1387 od klin.
Klinkowitz - od klin.
Klinkowski - od klin.
Klinkusz - od klin.
Klinos - od klin.
Klinoszek - od klin.
Klinow - od klin.
Klinowicz - od klin.
Klinowski - od klin.
Klinsza - od klin.
Kliń - od klin.
Klińczyk - od klin.
Klińczyl - 1566 od klin.
Klińkiewicz - od klin.
Kliński - 1439 od nazwy miejscowej Klińcz (gdańskie, gmina Kościerzyna).
Klip - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipidura - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Klipiński - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipitelis - od kipieć ‘wrzeć, wylewać się’.
Klipka - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipo - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Kliponis - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipow - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klipp - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klippel - od klipa ‘rodzaj dawnej monety, gra dziecinna’, por. też niemiecka nazwa osobowa Klipp.
Klis - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisa - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisaj - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisch - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliscz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Klisek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisik - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisiński - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisowski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliss - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klissek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisz - 1271 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klisza - 1748 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszan - 1337 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczak - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczewicz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczewski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kliszczon - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczowski - od nazw miejscowych Kleszczewo, Kleszczów (Wlkp, kilka wsi).
Kliszczun - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczyk - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kliszek - 1775 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszewski - 1420 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliszka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszke - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszko - 1387 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkowiak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszkowicz - 1481 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliszowski - 1432 od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kliś - 1572 od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliśka - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kliśkiewicz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klit - 1425 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klita - 1748 od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitanek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitański - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitczak - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitek - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitin - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitnik - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitończyk - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klitta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klityński - 1615 od nazwy miejscowej Klityszcze (KrW).
Kliw - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwecki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwia - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwicki - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliwiński - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kliz - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliza - 1387 od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizas - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizek - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klizikowski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliziński - 1406 od nazwy miejscowej Klizin (piotrkowskie, gmina Kodrąb).
Kliża - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Kliżewski - od staropolskiego klizać ‘jeść pomału’.
Klob - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobach - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kloban - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobassa - od kiełbasa.
Klobassa-Zrencki - złożenia brak; Klobassa od kiełbasa; Zrencki brak.
Klobok - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuca - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucki - 1469 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Klobucza - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobuczek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobucznik - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Klobun - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klobus - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kloc - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.
Kloca - 1669 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’.
Klocek - 1387 od kloc ‘duzy kawał drzewa, kłoda’; od klocek.
Kloch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochs - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klochta - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klociński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocke - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocki - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockiewicz - 1763 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocko - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowiak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowicz - 1617 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klockowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klocyk - 1385 od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kloć - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kloda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodawczyk - 1531 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Klodda - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodow - 1360 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzian - 1496 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzicz - 1492 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klodzko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Klof - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofa - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofaczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofas - 1501 od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klofczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kloft - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klofta - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Klofteń - od klafta, klofta ‘szczapa drewna’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Klaft.
Kloj - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojs - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojza - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojze - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojzy - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klojży - od niemieckiej nazwy osobowej Kleuss, ta od imienia Nicolaus.
Klok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokoć - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokotko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Klokowicz - 1427 (KrW) w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloków - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kloma - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomczok - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomek - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klomfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomfass - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomfos - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klomica - 1423 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Klomka - od staropolskiego klama ‘kleszcze’ lub też od gwarowego klamać ‘mlaskać’, może też od imienia Klemens.
Klon - 1470-80 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klona - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonc - (Śl) od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kloncz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonczar - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonczyk - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonecki - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonek - 1653 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonfas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Kloniczka - 1567 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kloniec - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonik - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonk - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonka - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonkosz - od klękać, klęczeć, w staropolszczyźnie ‘część pługa’.
Klonkowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonn - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonnek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonowicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klonowiecki - 1393 od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).
Klonowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Klop - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopacz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopaczka - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klopocki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Klopot - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopott - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Klopowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Kloppek - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Kloppich - od niemieckiej nazwy osobowej Klopp, ta od średniowysokoniemieckiego klopfen ‘pukać, stukać’.
Klops - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopsch - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopsz - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klopś - od niemieckiej nazwy osobowej Klopss, ta od nazwy osobowej Klopp.
Klor - 1463 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klora - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorczyk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorecki - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorek - 1690 od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klorkowski - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryczak - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryczek - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryga - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Kloryk - od imienia żeńskiego Klara. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clarus ‘sławny’, też ‘jasny, świetlisty’.
Klos - 1218 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klose - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od gwarowego klosek ‘kluska’.
Klösel - 1386 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosewicz - 1700 od kłos.
Klosiela - od kłos.
Klosko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Klosok - (Śl) od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kloss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosse - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klossko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosskowski - od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Klossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kloster - od niemieckiej nazwy osobowej Kloster, ta od średniowysokoniemieckiego klöster ‘klasztor’.
Klosz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klosza - 1443 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszczyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszek - 1361 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszewski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszko - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszkowicz - 1482 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszkowski - 1621 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).
Kloszowicz - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszyk - 1480 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kloś - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klośka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klot - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klota - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klott - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klottka - od niemieckiej nazwy osobowej Klot, ta od imion na Hlod-.
Klotz - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzek - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klötzel - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzer - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzka - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzke - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzki - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klotzsche - (forma zgermanizowana) od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Klow - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowa - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowak - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowalski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowan - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowczyński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowek - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowicz - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowik - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowiński - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Klowski - od klowa ‘błazen cyrkowy’.
Kloz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloziak - 1797 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozo - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozy - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klozyk - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kloża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klóch - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klój - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klós - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klósek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóska - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos lub od kluska.
Klóskowski - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klószczyk - 1641 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóśka - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klóza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klóziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klub - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluba - 1628 od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubacki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klube - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubiak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubicki - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubikowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubiński - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubis - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubka - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubków - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubnik - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluboszek - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubów - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Klubś - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kluc - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucek - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluch - 1468 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Klucha - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchna, ż. - 1448 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchnik - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchniok - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchno - 1470 od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchowicz - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluchowski - od klucha, z gwarowego kluch ‘kluska’.
Kluciński - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluck - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucka - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucowicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucwa - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucz - 1393 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczar - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczarew - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczberg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczberk - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczborg - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczborski - od nazwy miasta Kluczbork, dawniej Kluczberg (opolskie).
Kluczek - 1460 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczenko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczewicz - 1485 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczewski - 1393 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).
Kluczka - 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczka-Holitka - złożenia brak; Kluczka 1618 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’; Holitka od goły; może też od golić ‘strzyc’.
Kluczkiewicz - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczko - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczkow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczkowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczka ‘pętla’.
Kluczna - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.
Kluczniak - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucznick - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klucznik - 1489 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od klucznik ‘odźwierny’.
Klucznikow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczniok - (Śl) od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczny - 1680 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od przymiotnika kluczny.
Kluczowski - 1497 od nazwy miejscowej Kluczewo (lesczyńskie, gmina Przemęt).
Kluczuk - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczun - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyc - 1399 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczycki - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyk - 1255 od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczykow - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczykowski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’; od kluczyk.
Kluczyn - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Kluczyński - 1711 od nazwy miejscowej Klucze (katowickei, gmina Klucze).
Kluczyski - od klucz, kluczyć ‘iść krętą drogą’.
Klud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludacz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludt - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludys - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludzik - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludzikowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kludziński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kluf - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klufas - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klufczyński - od imienia Kleofas. Imię, notowane w Polsce od XIV wieku, pochodzi prawdopodobnie z greckiego Kleopatros, od kleos ‘sława, rozgłos’ i pater ‘ojciec’.
Klug - 1378 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluga - 1748 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluge - 1394 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugel - 1390 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugel.
Kluger - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Kluger.
Klugerzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugie - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugiel - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugier - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugis - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugius - 1636 od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluglak - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Klugman - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.
Klugmann - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’; od niemieckiej nazwy osobowej Klugmann.
Klugowski - od niemieckiej nazwy osobowej Klug (e), to od przymiotnika klug ‘mądry’.
Kluik - od kluć się ‘wylęgać się’.
Kluj - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujew - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujewski - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujka - od kluć się ‘wylęgać się’.
Klujków - od kluć się ‘wylęgać się’.
Kluk - 1391 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kluka - 1404 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukacz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaczyński - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaj - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukajski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukas - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaszewski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukaś - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kluko - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukojc - (Pom) od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukojć - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukos - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukoszewski - 1606 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszkowski - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszowian - od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukoszowski - 1602 od nazwy miejscowej Klikuszowa (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Klukow - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukowicz - 1423 od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klukowski - 1402 od nazwy miejscowej Klukowo (Maz).
Kluków - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Klun - 1489 od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klundek - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kluniewicz - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunok - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunowiecki - od nazwy miejscowej Klonówiec (leszczyńskie, gmina Lipno).
Klunowski - 1391 od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Klunowski - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klunowski - od nazwy miejscowej typu Klonów (częste).
Kluń - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Kluński - od klon ‘gatunek drzewa liściastego’.
Klup - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupa - 1443 od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupak - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupas - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupata - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupaty - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupczyński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupe - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupi - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiec - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupieć - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiń - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupiński - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupis - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupka - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupp - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klups - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsch - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsik - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupsz - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupszo - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klupś - od gwarowego klupać ‘uerzać’, od staropolskiego klupić (się) ‘schylać się’.
Klus - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusaczek - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusaczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusarczyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusek - 1453 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; od klusek ‘kluska’.
Klusewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusik - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusiński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluska - 1295 od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluske - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluskiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusko - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluskowski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Klusniak - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusowicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluss - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klussa - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusuk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusyk - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusz - 1224 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Klusza - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszcz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczewski - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczyk - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszczyński - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszek - 1578 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszewski - 1789 od nazwy miejscowej Kluszewo (ciechanowskie, gmina Szydłowo).
Kluszka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszkiewicz - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluszkowski - 1632 od nazwy miejscowej Kluszkowce (nowosądeckie, gmina Czorsztyn).
Klusznik - 1616 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszyc - 1498 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluszyński - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluś - 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluśkiewicz - od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos.
Kluś-Morys - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Morys 1645 od niemieckiej nazwy osobowej Moritz, ta od imienia Mauritius.
Kluś-Zamiedzowy - złożenia brak; Kluś 1764 od imion typu Nicolaus, niemieckiego Niklos; Zamiedzowy od za + miedza.
Klut - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluta - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutch - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluth - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutk - (Pom) od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutka - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutke - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutki - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Klutko - od gwarowego kluta ‘szarpać’, od gwarowego kluta ‘kura bez ogona; brudas’.
Kluwa - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwak - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwe - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluwicz - od niemieckich nazw osobowych Kluve, Klüve, te od imienia Chlodowic.
Kluz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluza - 1772 od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzaczek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluze - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziewicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziński - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluziok - (Śl) od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzka - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluzki - od kluska, kloska, też od nazw osobowych Klos, Klus.
Kluznik - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzowicz - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluzowski - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluź - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluźna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluż - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluża - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kluże - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klużek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klużniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Klyczka - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klyczko - od klicz, ze staropolskiego ‘zawołanie, okrzyk’, też ‘klitka, klucz’.
Klyk - od staropolskiego klik ‘strzała’.
Klym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyma - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymczak - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klys - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klysz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Klyszek - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Klyś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Klyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klytka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Klytta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłab - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabis - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabiś - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłabko - od niemieckiej nazwy osobowej Klabe, ta od imienia Nicolaus.
Kłacek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłach - od gwarowego klachać ‘plotkować’.
Kłacki - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłacz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczan - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczana - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczaniuk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczany - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczański - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczek - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’; od kłaczek.
Kłaczewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczewski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczka - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkiewicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczko - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkowic - 1486 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczkowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczków - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczyk - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaczyński - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kład - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kłada - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładczuk - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładek - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładka - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładki - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładkiewicz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładnik - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładny - 1733 od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoczna - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoczny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładon - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładoń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładow - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładów - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładulak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładun - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładuniak - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładuń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładyny - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładyń - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładysz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładz - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładzko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładzkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładź - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładźko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładźkowski - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kładżko - od kład ‘kloc, kloda’ lub też od kładać, kłaść.
Kłaj - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłaja - od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłajski - 1439 od nazwy miejscowej Kłaj (krakowskie, gmina Kłaj).
Kłak - 1794 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłaka - 1462 od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłako - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakosz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakow - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakowicz - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakowski - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakulak - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłakus - od kłak, kłaki ‘pakuły, sierśc, nieuczesane włosy’.
Kłam - 1399 od klamać.
Kłama - od klamać.
Kłamański - od klamać.
Kłamczyński - od klamać.
Kłamecki - od klamać.
Kłamek - od klamać.
Kłamiec - 1487 od klamać.
Kłamiecki - od klamać.
Kłamińska - od klamać.
Kłamka - od klamać.
Kłampko - od klamać.
Kłamuk - od klamać.
Kłan - od kłaniać się.
Kłaniacz - 1616 od kłaniać się.
Kłanicki - 1744 od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).
Kłaniecki - od nazwy miejscowej Kłanino (gdańskie, gmina Krokowa; koszalińskie, gmina Bobolice).
Kłaniewski - od kłaniać się.
Kłański - od kłaniać się.
Kłap - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapacz - 1796 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapać - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapasz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapata - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapatiuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapcia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapciński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapcuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapczyński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapec - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapecki - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapek - 1799 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeła - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeś - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapetek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapeuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapica - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiec - 1489 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapień - 1616 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapij - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapik - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiński - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapisiewicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapiszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapka - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapko - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapkowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapocz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapoć - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaponek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapot - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapoucha - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapouszczan - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapowski - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapp - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsa - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsia - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapsowicz - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapszta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaptacz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptaj - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptawy - 1631 od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’; od gwarowego kłaptawy ‘obwisły, oklapły’.
Kłaptij - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptocz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptowicz - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłaptyka - od gwarowego kłaptać ‘klepać, mówić dużo’.
Kłapuch - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuchy - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapucki - 1780 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapuszczak - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaput - 1776 od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłaputek - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapyk - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłapyta - od kłapać ‘uderzać z odgłosem; mówić szybko, niewyraźnie’.
Kłas - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasiński - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasowski - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszak - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszczyk - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszek - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłasznik - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaszyna - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłaś - od niemieckich nazw osobowych Klas, KlaB, te od imienia Nicolaus.
Kłat - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłatka - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłatt - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kławcan - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławiński - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławoń - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsiuś - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsuc - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławsuć - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławun - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kławunn - od niemieckiej nazwy osobowej Klawe, ta od imienia Nicolaus lub też od klawa ‘buława’, klawy ‘dobry’.
Kłąb - 1397 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbek - 1530 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłąbka - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłącz - 1480 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączka - 1581 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączkiewicz - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłączyński - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłąk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłebek - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kłebowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kleb, ta od słowiańskiego chleb.
Kłebuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłeczak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczek - 1754 od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczko - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłeczkowski - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłek - od kieł ‘ząb boczny’.
Kłembek - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłembicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłembowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłepa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepak - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepka - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepko - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłepo - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłęb - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębczuk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębczyk - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębecki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębek - 1533 od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębicki - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębik - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębkowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębokowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębowski - od kłąb ‘zwój’, kłębić się ‘toczyć się’.
Kłębowski - od nazwy miejscowej Klembów (ostrołęckie, gmina Klembów).
Kłębucki - od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Kłęczek - 1679 od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłęk - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłęka - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłękowski - od kłącz ‘podziemny pęd u rosliny, badyl’, kłęk ‘kawał sęka’.
Kłępa - od klępa ‘samica łosia’, pogardliwie ‘stara kobieta’.
Kłobos - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobski - od nazwy miejscowej Kłobia (wlocławskie, gmina Lubraniec).
Kłobuc - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuch - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuchowski - 1748 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłobucki - 1637 od nazwy miasta Kłobuck (częstochowskie).
Kłobucz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczak - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczar - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuczek - 1136 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’ lub od staropolskiego kłobuczek ‘hełm bez zasłony’.
Kłobuk - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuka - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobukowic - 1435 od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobukowski - 1471 od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłobus - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusek - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusiński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobusz - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszewski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszowski - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuszyński - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobuś - od staropolskiego kłobuk ‘nakrycie głowy duchownych greckokatolickich; kapelusz góralski’, w gwarze ‘zły duch’.
Kłobutowski - od nazwy miejscowej Kłobukowo (wlocławskie, gmina Tłuchowo), Klobukowice (częstochowskie, gmina Mstów).
Kłocz - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłocz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczak - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczaniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewiak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczewski - 1424 od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).
Kłoczka - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczko - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczkoś - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczkow - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczkowski - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoczna - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłocznik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczny - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłocznyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczowski - od nazwy miejscowej Kłoczew (siedleckie, gmina Kłoczew).
Kłoczyk - 1719 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłoczyński - od kloc ‘duży kawał drzewa, kłoda’.
Kłoda - 1433 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodakowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodarz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od kłodarz.
Kłodas - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodasiak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodasza - 1470 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodaś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodawa - 1425 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodawski - 1494 od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Kłodecki - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodek - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodenna - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodenny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodnicki - 1473 od nazwy miejscowej Kłodnica (kilka wsi).
Kłodny - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodoń - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodos - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodoś - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodowski - od nazwy miasta Kłodawa (konińskie).
Kłodyka - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodza - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziak - 1678 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziej - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejczak - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejczyk - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziejski - 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi). Kłodzieński 1406 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).
Kłodzik - 1788 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłodziński - 1391 od nazwy miejscowej Klodzin (poznańskie, gmina Mieścisko), Klodzno (kilka wsi).
Kłodzisko - 1434 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’; od staropolskiego kłodzisko ‘miejsce do łowienia ryb’.
Kłodzki - 1569 od nazwy miejscowej Kłoda (kilka wsi).
Kłok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłokatka - 1570 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’; od kłokatka ‘krzew staphylea’.
Kłokociński - 1572 od nazwy miejscowej Kłokocin (katowickie, gmina Rybnik).
Kłokocki - 1564 od nazwy miejscowej Kłokock (włocławskie, gmina Lipno).
Kłokowski - 1446 od nazwy miejscowej Klokowice (przemyskie, gmina Fredropol).
Kłomicki - 1483 od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłomnicki - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłomski - od nazwy miejscowej Kłomnice, też Kłomice (częstochowskie, gmina Kłomnice).
Kłon - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonek - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonica - 1417 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kłonicki - 1620 od kłonica ‘drążek w drabinie’.
Kłonka - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonkiewicz - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonkowski - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłonowski - od nazwy miejscowej Kłonów (radomskie, gmina Gózd) lub Klonowo (wlocławskie, gmina Dobre).
Kłop - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopacki - od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Kłopacz - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopczak - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopec - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopeć - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’ lub też od kłopeć ‘kołek u szyi krowy’.
Kłopkow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopków - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopocha - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopocik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopociński - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopociuk - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopocki - 1579 od nazwy miejscowej Kłopoczyn (skierniewickie, gmina Sadkowice).
Kłopot - 1337 od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotak - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotek - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotek-Główczewski - złożenia brak; Kłopotek od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’; Główczewski od nazw miejscowych Głowaczew, Glowaczowa, Głowaczów (kilka wsi).
Kłopotkowski - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotnik - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotowicz - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłopotowski - 1540 od nazwy miejscowej Kłopoty (białostockie, gmina Siemiatycze).
Kłopow - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopuch - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłopuchy - od kłopić się ‘sprzeczać się’, klopać ‘kłopotać się’.
Kłoput - od kłopot ‘’zmartwienie’, dawniej też ‘spór, zwada’.
Kłos - 1536 od kłos.
Kłosa - 1743 od kłos.
Kłosaj - od kłos.
Kłosak - 1785 od kłos.
Kłose - od kłos.
Kłosek - 1637 od kłos, kłosek.
Kłosia - od kłos.
Kłosiak - od kłos.
Kłosień - od kłos.
Kłosiewicz - od kłos.
Kłosiewicz-Giera - złożenia brak; Kłosiewicz od kłos; Giera 1564 od imion typu Gerwazy, Gertruda, Gerard, także od grać, giera ‘gira’.
Kłosiewski - od kłos.
Kłosik - 1460 od kłos, kłosik.
Kłosin - od kłos.
Kłosinek - od kłos.
Kłosiński - 1564 od nazwy miejscowej Kłośno (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kłosionek - od kłos.
Kłoska - 1743 od kłos.
Kłoski - 1389 od nazwy miejscowej Kłoski (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kłoskiewicz - od kłos.
Kłosko - od kłos.
Kłoskowicz - od kłos.
Kłoskowski - 1391 od nazwy miejscowej Kłoski (łomżyńskie, gmina Kobylin-Borzymy).
Kłosok - (Śl) od kłos.
Kłosoł - od kłos.
Kłoson - od kłos.
Kłosoń - 1748 od kłos.
Kłosow - od kłos.
Kłosowiak - od kłos.
Kłosowicz - 1653 od kłos.
Kłosowski - 1400 od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłosów - od kłos.
Kłoss - od kłos.
Kłossak - od kłos.
Kłossek - od kłos.
Kłossok - od kłos.
Kłossowicz - od kłos.
Kłossowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłosun - od kłos.
Kłosuń - od kłos.
Kłoszewicz - od kłos.
Kłoszewski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłoszko - od kłos.
Kłoszniak - od kłos.
Kłoszowski - od nazw miejscowych Kłosowice, Kłosowo, Kłosów (kilka wsi).
Kłoś - od kłos.
Kłośka - od kłos.
Kłośkiewicz - od kłos.
Kłośko - od kłos.
Kłośniak - od kłos.
Kłot - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotecki - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłotnik - 1424 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłotnowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłozan - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłozek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłozko - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłóczko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kłok-, por. gwarowe klokot ‘deseczka z otworem, w którym obraca się mielak w żarnach’, kłokoczka ‘gatunek rośliny’, por. też ukraińskie kłok ‘kłak’.
Kłódka - 1743 od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódkiewicz - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódko - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódkowski - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódziński - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłódź - od kłoda ‘pień drzewa bez gałęzi, kloc’.
Kłós - od kłos.
Kłósak - od kłos.
Kłósek - od kłos.
Kłóska - od kłos.
Kłóskiewicz - od kłos.
Kłósko - od kłos.
Kłósok - od kłos.
Kłóś - od kłos.
Kłóśkiewicz - od kłos.
Kłóśko - od kłos.
Kłóta - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłótka - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłótkowski - od gwarowego kłot ‘kloc do rąbania drzewa’, też ‘omłócony snopek’.
Kłuba - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubczak - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubczuk - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubko - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubkowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubo - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubowicz - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłubowski - od staropolskiego kluba, klub ‘połączenie kości; przegub’, też ‘karb; miara’.
Kłud - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudczyński - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudecki - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudek - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudkiewicz - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudko - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudnuk - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłudziak - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłujko - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujsza - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujsze - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłujszo - od kłuć, kłuję ‘przebijać, razić’.
Kłuk - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłukiewicz - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłukowski - od staropolskiego gwarowego kluka ‘kwoka, rodzaj haka’, od staropolskiego klukać ‘gdakać, bełkotać’.
Kłuń - od kłonić ‘pochylać, naginać’.
Kłus - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusa - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusakiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusek - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusik - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusiński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuska - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuskiewicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuskowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusowicz - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusowski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuss - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłusyk - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszak - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszewski - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuszyński - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłuś - od staropolskiego kłusać ‘kłusować’, kłus ‘średnio szybki bieg konia’.
Kłutka - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłutkowski - od gwarowego kludzić ‘prowadzić, wieźć’.
Kłuza - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłuzek - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłuźniak - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłużna - od staropolskiego kloza, kluza ‘zamknięcie; pomieszczenie zamknięte’.
Kłyc - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłych - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłycho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłycz - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczek - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczka - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczkow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyczkowski - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyga - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłygo - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyguł - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyho - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyk - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykeć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykieć - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyko - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłykow - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłyków - od staropolskiego kłyk, kłych ‘staw u palca, pień bez gałęzi; słaby człowiek’.
Kłym - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymasz - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymczuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymenko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymeńko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymiuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymko - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymniuk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymów - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymuś - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymyk - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłymyszyn - od imienia Klemens. Imię, notowane w Polsce od początku XIII wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od clemens, entis ‘łagodny, spokojny, cichy’.
Kłyn - od klin.
Kłyniuk - od klin.
Kłynysz - od klin.
Kłys - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysa - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysek - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiak - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiewicz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysiewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysik - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysz - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłysza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszcz - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszczowski - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszczyński - od kleszcz ‘pajęczak pasożytujący na kręgowcach’ lub też od klaskać, dawniej formy kleszczę, kleszcze.
Kłyszewski - od nazwy miejscowej Kliszów (kieleckie, gmina Kije).
Kłyszewski - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszko - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyszyński - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyś - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyta - od prasłowiańskiego kleta, por. klatka, kleć ‘szopa, skrzynia’, klitka ‘klatka’.
Kłyza - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyż - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kłyża - od staropolskiego kłys ‘kciuk’.
Kmach - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmaczała - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmaczoła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kman - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmełko - od chmiel.
Kmełko - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmełyk - od chmiel.
Kmełyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmet - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetko - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmetyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiat - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiatkowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmic - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmic - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiciak - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicic - 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicicki - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicic-Mieleszyński - złożenia brak; Kmicic 1425 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’; Mieleszyński od nazwy miejscowej Mieleszyn, dawniej Mieleszyno (poznańskie, gmina Mieleszyn).
Kmiciewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicik - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicikiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiciński - 1487 od nazwy miejscowej Kmicin, dziś Kmiczyn (zamojskie, gmina Łaszczów).
Kmiciński - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmickiewicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmicz - 1742 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiczek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmić - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmiec - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiec - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiecia - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecia - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmieciak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciak - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiecic - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecicki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciech - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciewski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik - 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecika - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik-Bocheński - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Bocheński 1379 od nazwy miasta Bochnia (tarnowskie), też od Bocheń (skierniewickie, gmina Łowicz).
Kmiecikiewicz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecik-Karaban - złożenia brak; Kmiecik 1590 od kmieć ‘włościanin, rolnik’; Karaban od karawan, karaban ‘pojazd do przewożenia zwłok’.
Kmiecikowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecikowski - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciński - 1754 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciok - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieciuk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieck - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecki - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieckowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecuń - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiecz - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieczyński - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieć - 1413 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiećkowiak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmieja - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiel - 1366 od chmiel.
Kmielic - 1425 od chmiel.
Kmieliński - od chmiel.
Kmieliński - od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).
Kmielowicz - od chmiel.
Kmień - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmietczak - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietczyk - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietek - 1591 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietko - 1439 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietnik - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmietowicz - 1699 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmięć - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmin - 1645 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmin - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kminiak - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminiarek - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminik - 1729 od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminikowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminkiewicz - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kminkowski - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmiń - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmińczyk - od kmin ‘roślina z rodziny baldaszkowatych’.
Kmioła - 1408 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmiot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotczyk - 1678 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotek - 1388 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotko - 1345 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmiotuski - 1595 od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kmit - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmita - 1350 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitek - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitiuk - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitka - 1431 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitkowski - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmito - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitowicz - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitów - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitter - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitto - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmitycz - 1437 pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Kmoch - 1419 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmochnik - 1518 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmol - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoll - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmon - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmonicek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoniczek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmonk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmorek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoro - 1425 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmoszek - od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmoszyk - 1386 od staropolskiego kmoch ‘kum’.
Kmoszyk - 1386 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmotr - 1449 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmotrowicz - 1509 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmotyr - 1475 od staropolskiego gwarowego kmotr ‘chłop, rolnik’, też ‘ojciec chrzestny, kum’.
Kmuk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmuraj - od chmura.
Kmurak - od chmura.
Kmurek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmusz - 1446 od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmyk - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmykowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kmyta - pochodzenie niepewne, por. jednak czeskie kmitati ‘błyszczeć’, kmit ‘błysk’.
Knab - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knaba - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knabe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knabel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knaber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knach - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knack - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knacz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knaczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knaf - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafek - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knafelski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knafla - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaflewski - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knaga - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knajfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knake - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knakiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knakowski - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Knap - 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapa - 1471 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapcyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapcz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczak - 1797 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczyk - 1620 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knape - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapek - 1593 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiak - 1687 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapich - 1741 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapień - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapieński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapik - 1617 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapisiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiszewski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapka - 1609 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knap-Konopka - złożenia brak; Knap 1393 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’; Konopka 1393 od Konopka.
Knapkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapok - (Śl) od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapowicz - 1612 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knappik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaps - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapsik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knapski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knas - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiakowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasicki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiewicz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasik - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasikowski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiński - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knasiuk - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knass - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knast - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.
Knaster - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’; od niemieckiej nazwy osobowej Knaster.
Knaszak - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszecki - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszek - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaszewski - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaś - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knat - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatelski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatiuk - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatlewski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatowski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatulski - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knatyszyn - od gnat ‘kość’; czasem od imienia Ignacy.
Knaup - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaupe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knaus - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knauss - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaust - od niemieckiej nazwy osobowej Knast, ta od dolnoniemieckiego Knast ‘sęk’.
Knausz - od niemieckich nazw osobowych Knast, Knaust.
Knaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knąber - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Kneba - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knebel - 1480 od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneble - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblik - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kneblowski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knebus - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knec - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knechała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knechciak - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechowicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knecht - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Knechtel - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’; od niemieckiej nazwy osobowej Knechtel.
Knecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneczek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneć - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knedel - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedla - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedler - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedlewski - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knedlik - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knef - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knefał - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefel - 1431 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefer - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefil - 1418 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefir - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knefl - 1370 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneflik - 1506 od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knehta - od knecht ‘pachołek, szeregowiec’.
Kneif - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kneifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kneifil - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knej - od knieja ‘bór, las’.
Kneja - od knieja ‘bór, las’.
Knejczuk - od knieja ‘bór, las’.
Knejfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knejpera - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knejski - od knieja ‘bór, las’.
Knep - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepiłko - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepiuk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepke - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepkowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knepowicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Kneppel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knepper - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kner - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knera - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerek - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerowicz - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knerski - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knery - od gwarowego knerać ‘wydawać głos właściwy łabędziom’.
Knes - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knesaj - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knest - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knesz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneszkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetka - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetko - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knetyk - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kneustlier-Hanusz - złożenia brak; Kneustlier- brak; Hanusz 1347 od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.
Knez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knezyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneżewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kneżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knębel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knębowski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Kniachnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniahnicki - 1452 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniak - od niemieckiej nazwy osobowej Knack, ta od apelatywu Knack ‘trzask’.
Kniaski - 1570 od nazwy miejscowej Kniaża (KrW).
Kniasta - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniat - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatecki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatkowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniatowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniaz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziak - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziel - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazielewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazielski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazień - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziewicz - 1704 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniazik - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziołucki - od nazwy miejscowej Kniaziołuka (KrW).
Kniaziowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziów - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaź - 1448 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźkiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaźnin - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniaż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażew - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażniewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażnikiewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażycki - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażykowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniażyński - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniąś - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knibba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knich - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knichel - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniches - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knicia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knicz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniczek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniczykowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knić - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniech - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechał - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Kniechiewicz - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knieciak - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecicki - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecień - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieciński - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieciowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniecz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieczowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knieć - 1715 od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’; od gwarowego knieć ‘kmieć’.
Kniehnicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniehynicki - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Kniehyniński - 1490 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Kniehyński - 1439 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Kniej - od knieja ‘bór, las’.
Knieja - 1748 od knieja ‘bór, las’.
Kniejak - od knieja ‘bór, las’.
Kniejczuk - od knieja ‘bór, las’.
Kniejewski - od knieja ‘bór, las’.
Kniejski - 1784 od knieja ‘bór, las’.
Knień - od knieja ‘bór, las’.
Knierucki - 1568 od nazwy miejscowej Knieruty (KrW).
Kniet - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietel - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietniewski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietowicz - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietowski - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietsch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietschik - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knietysch - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniewski - 1690 od nazwy miejscowej Kniewo (gdańskie, gmina Wejherowo).
Kniez - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniezek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziewicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziodworski - 1480 od nazw miejscowych Księżodwór, Kniaziodwór (KrW).
Knieziowicz - 1464 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieziuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieź - 1475 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżek - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżyk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knieżykowicz - 1650 od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knifel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kniffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Kniffka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kniffke - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knifka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Kniga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawka - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawko - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigawski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigo - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knigowski - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Kniharz - (Śl) od czeskiego knihaf ‘księgarz’.
Knihinicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihnicki - od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihynicki - 1492 od nazwy miejscowej Kniehynice (KrW).
Knihyński - 1442 od nazwy miejscowej Kniehynin (KrW).
Knij - od knieja ‘bór, las’.
Knije - od knieja ‘bór, las’.
Knioch - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knioch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knioł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knioł - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knioła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knioła - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kniołek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Kniołek - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Kniot - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kniot - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Kniotek - od kmieć ‘włościanin, rolnik’.
Kniotek - od kniat, knieć ‘roślina, kaczeniec’.
Knipel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipik - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipowicz - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knippel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knipper - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knis - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisa - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisiewicz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knisz - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knisz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszka - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Kniszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knit - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knita - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knitta - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittek - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knittler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Kniza - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knizia - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniziowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knizo - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniż - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniża - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżałko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżatka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżatko - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżka - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżkowski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżniewski - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżowicz - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Kniżuk - od kniaź ‘dawniej sołtys we wsi na prawie wołoskim; przełożony; tytuł księcia na Litwie i na Rusi’.
Knob - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobbe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobe - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobel - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knobelski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knober - od niemieckiej nazwy osobowej Knab, ta od apelatywu Knabe ‘chłopiec’.
Knobla - 1475 od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblauch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobler - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblewski - od knebel ‘kołek drewniany’.
Knoblich - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobloch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knobluch - od niemieckiej nazwy osobowej Knoblauch, ta od średniowysokoniemieckiego knobelouch ‘czosnek’.
Knoc - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knoch - 1576 od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knoch - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knocha - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knocha - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knoche - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knoche - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knochowski - od gwarowego knoch ‘gnat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knoche, ta od średniowysokoniemieckiego knoche ‘kość’.
Knochowski - od prasłowiańskiego k?mn, w dialekce prasłowiańskim k?my, k?mene ‘ród, plemię’, od prasłowiańskiego k?nb, od polskiego kien, kna ‘obcięty pień drzewa, konar’.
Knociński - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knoczyk - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knodel - od knedel ‘kulisty pierożek’.
Knof - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knöfel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knoff - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knofilczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knofliczek - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knol - 1447 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knola - 1481 od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knolek - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knolik - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knoll - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knoła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knop - 1465 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopa - 1421 od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopacki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopacz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopała - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopczyk - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopczyński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopiak - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopiński - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopis - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopisz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopka - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopki - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopkiewicz - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopowski - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knopp - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppe - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppek - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knoppik - od staropolskiego Knap ‘tkacz, sukiennik’.
Knor - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knora - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorc - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knore - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knoros - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knorowski - 1798 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knorr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knoryk - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knorr.
Knos - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosal - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosala - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosała - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosek - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knoski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosła - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosola - 1787 od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosowski - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knosp - 1393 od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.
Knospe - od gwarowego Knop ‘paczek, nierozwinięty kwiat’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knospe.
Knossalla - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knossow - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knośka - od gwarowego knosać ‘gnać, gonić’.
Knot - 1431 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotalski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotek - 1726 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’; od knotek.
Knotel - 1480 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.
Knotelski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knotel.
Knoth - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knothe - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotowicz - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotowski - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knott - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotter - od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Knotyl - 1397 od knot ‘skręcona nić nasycona woskiem w świecy’.
Know - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowa - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowczyk - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowczyński - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowiakowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowiński - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knowski - od knować ‘knuć, obmyślać’.
Knór - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knuc - od knut ‘bicz’.
Knucik - od knut ‘bicz’.
Knul - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knull - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knuł - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knuła - od knola, knole ‘ziemniaki’ lub od niemieckich nazw osobowych Knolle, Knoll.
Knur - 1379 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knura - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knurek - 1733 od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knurowczyk - 1644 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knurowski - 1535 od nazwy miejscowej Knurów (nowosądeckie, gmina Nowy Targ).
Knurzyński - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knus - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knusak - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knuszczyński - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knuszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Knus.
Knut - 1502 od knut ‘bicz’.
Knuta - od knut ‘bicz’.
Knutek - od knut ‘bicz’.
Knutel - 1706 od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.
Knutelski - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knüttel.
Knuter - od staropolskiego knutel ‘kij, pałka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Knütter.
Knuth - od knut ‘bicz’.
Knutowicz - od knut ‘bicz’.
Knutowski - od knut ‘bicz’.
Knyba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybba - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knybelski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knyblewski - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knych - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycha - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychala - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychalla - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychalski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychała - 1595 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychałka - 1680 od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychas - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycholik - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychoła - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychowski - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knychta - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knycia - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyciński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyciuk - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knycz - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyczewski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyczyński - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyć - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyffel - od gwarowego kafel, knefel ‘guzik’.
Knyfka - od niemieckiej nazwy osobowej Knaff, ta od średnioniemieckiego knave, średniowysokoniemieckiego knabe ‘chłopiec, młodzieniec’.
Knyg - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knyga - od rosyjskiego kniga ‘księga, książka’.
Knyk - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knykała - od gwarowego knychać ‘chrząkać’.
Knyp - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypczyk - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypek - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypel - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.
Knypiński - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypka - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knypl - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’ lub od knypel ‘rodzaj młotka’.
Knyps - od knyp, gnyp, gnyb ‘nóż szewski, kozik’.
Knyr - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyra - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrek - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrewicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knyrowicz - od knur ‘samiec świni’, od staropolskiego ‘sęk’.
Knys - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysek - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysik - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiok - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysiuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyska - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyssok - (Śl) od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysz - 1470-80 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knysza - 1493 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszakowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszała - 1522 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszcz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszczyk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszek - 1495 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszeński - 1497 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).
Knyszewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszka - 1327 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszko - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszkowski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszuk - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszycha - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszyk - 1743 od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyszyński - 1388 od nazwy miejscowej Knyszyn (kilka wsi).
Knyś - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyt - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytel - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytkowski - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytler - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knytter - od niemieckich nazw osobowych Knitt, Knuttel, te od apelatywu Knuttel ‘pałka’.
Knyz - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyziak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyzio - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyź - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyż - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżak - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżewski - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Knyżycki - od staropolskiego knysać ‘mieszać, bełtać’, też od gwarowego knysz ‘chleb zawierający ser, mak’.
Komentarze
Prześlij komentarz