Nazwiska na literę Kan - Kię
Kan - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’,
kania.
Kana - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanach - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanachowicz - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanachowicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanachowski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanacz - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanaczka - 1399 od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanafa - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafacki - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafalski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafarski - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafek - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafel - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafka - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafocki - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafojski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafoski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafowski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafoyski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafulski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafus - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafus - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanak - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanalec - od kanał.
Kanalewski - od kanał.
Kanalicz - 1466 od kanał.
Kanalista - 1532 od kanał.
Kanalski - od kanał.
Kanał - od kanał.
Kanałek - od kanał.
Kanałko - od kanał.
Kanałowski - od kanał.
Kanapa - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapek - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapik - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapin - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapiński - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapka - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapkiewicz - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapski - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanar - 1496 od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanara - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarczuk - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarecki - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarek - 1758 od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarkiewicz - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarkowski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarowski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarszczuk - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanas - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiak - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasik - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasy - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasyniuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszczuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszczyk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszewski - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszkiewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszko - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszonek - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszowicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszyc - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszyk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaś - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatka - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanawa - 1396 od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanawa - 1397 od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanawka - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanawko - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanc - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancelarczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelarski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelarz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerowicz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelista - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelka - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancer - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancew - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancewicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciał - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciała - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciało - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancier - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancierz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancior - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancir - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanciruk - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanciur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerowicz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerys - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerz - 1395 od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerzewski - 1498 od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria
Kancok - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancur - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancura - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancy - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancylarczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancyr - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancyrski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancza - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczak - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczalski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczała - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczarek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczarski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczew - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczewski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kanczkowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczok - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczor - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczucki - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuga - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczugowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczuk - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczukowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczukowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuła - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczura - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczurski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczurzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczus - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczyk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandal - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandalski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandała - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandar - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandara - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandas - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandasz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kana - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanach - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanachowicz - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanachowicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanachowski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanacz - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanaczka - 1399 od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanafa - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafacki - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafalski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafarski - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafek - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafel - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafka - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanafocki - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafojski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafoski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafowski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafoyski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafulski - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafus - od nazwy miejscowej Kanafosty, dawniej Kalnachwosty, Kalnafosty (KrW).
Kanafus - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanak - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanalec - od kanał.
Kanalewski - od kanał.
Kanalicz - 1466 od kanał.
Kanalista - 1532 od kanał.
Kanalski - od kanał.
Kanał - od kanał.
Kanałek - od kanał.
Kanałko - od kanał.
Kanałowski - od kanał.
Kanapa - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapek - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapik - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapin - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapiński - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapka - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapkiewicz - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanapski - od kanapa ‘mebel, na którym może usiąść kilka osób’.
Kanar - 1496 od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanara - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarczuk - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarecki - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarek - 1758 od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarkiewicz - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarkowski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarowski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarski - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanarszczuk - od kanarek ‘ptak śpiewający’, też od kanar dawniej ‘gatunek cukru; roślina trawiasta lub jej nasiona, uprawiana m.in. na Wyspach Kanaryjskich’.
Kanas - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiak - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasik - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasiuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasy - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasyniuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanasz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszczuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszczyk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszewski - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszkiewicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszko - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszonek - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszowicz - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszuk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszyc - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaszyk - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanaś - od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatka - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanatowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanawa - 1396 od podstawy kan-, por. gwarowe kanąć ‘kapnąć’, kania.
Kanawa - 1397 od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanawka - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanawko - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanc - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancarz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancek - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancel - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancelarczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelarski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelarz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerowicz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelerz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelista - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancelka - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancer - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancerz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancew - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancewicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciał - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciała - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciało - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanciar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancier - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancierz - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancior - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancir - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanciruk - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanciur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerowicz - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerski - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerys - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerz - 1395 od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kanclerzewski - 1498 od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria
Kancok - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancur - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancura - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancy - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kancylarczyk - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kancyr - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancyrski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kancza - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczak - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczalski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczała - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczar - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczarek - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczarski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczew - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczewski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kanczkowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczok - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczor - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczucki - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuga - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczugowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczuk - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczukowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczukowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kanczuła - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczur - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczura - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczurski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczurzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kanczus - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanczyk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandal - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandalski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandała - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandar - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandara - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandas - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandasz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandefer -
Zauważyłam, że nie ma Pan wyjaśnionej etymologii nazwiska
Kandefer. Pochodzi ono od nazwiska kmiecia iwonickiego Jana Kaymedfela, który
był osadnikiem niemiecki.
Poniżej wklejam linki, które mówią o kmieciach (m.in. Kaymedfelu), którzy mieszkali w Iwoniczu w XV wieku.
Poniżej wklejam linki, które mówią o kmieciach (m.in. Kaymedfelu), którzy mieszkali w Iwoniczu w XV wieku.
http://www.slownik.ihpan.edu.pl/search.php?id=23476
http://www.archive.org/stream/aktagrodzkieizie16galiuoft/aktagrodzkieizie16galiuoft_djvu.txt
http://benyb.republika.pl/Historia.html
http://www.archive.org/stream/aktagrodzkieizie16galiuoft/aktagrodzkieizie16galiuoft_djvu.txt
http://benyb.republika.pl/Historia.html
Z kolei książka 'Krosno. Z dziejów miasta i regionu. Cz. II'
mówi o tym, że ówcześnie mieszkańcy Iwonicza byli osadnikami niemieckim.
Poniżej zamieszczam cytat:
'Nazwa wsi brzmiała w r. 1427 Ywanczpole, w r. 1428 Ywancze,
w r. 1434 Iwaniec. Niemieckie nazwy części wsi oraz imiona i nazwiska kmieci
(wg danych jeszcze z r. 1492) świadczą o niemieckim pochodzeniu kolonistów
zasiedlających Iwonicz.'
Olga Steliga
Kandel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandella - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kander - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandera - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kanderski - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kanderz - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandil - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandiuk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandl - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandler - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kando - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandor - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandora - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandorka - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandorski - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandoszek - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandowski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandr - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandra - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandracikowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandraciuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandrać - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandras - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandraszewicz - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandula - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandula - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandulski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kanduła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandyba - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybienko - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybo - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybowicz - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandyra - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandza - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziałka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kandzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzio - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzioch - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzioła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziołka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kandziosz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kaneczek - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanefał - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanek - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanewka - od konew, konewka ‘naczynie na wodę’, od gwarowego konwa.
Kangowski - od nazwy miejscowej Kanigowo (plockie, gmina Bodzanów).
Kania - 1399 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniacz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniaczyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniak - 1580 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kania-Kaniowski - złożenia brak; Kania 1399 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir; Kaniowski 1627 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kanian - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniarz - 1580 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanias - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasiuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasta - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasty - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanica - 1403 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanicki - 1687 od nazwy miejscowej Kanice (piotrkowskie, gmina Rzeczyca) lub od nazwy osobowejKania.
Kanicz - 1369 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniecki - od nazwy miejscowej Kanice (piotrkowskie, gmina Rzeczyca) lub od nazwy osobowej Kania.
Kanieczek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanieczka - XV w. od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanieczko - 1786 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniepien - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniepień - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniera - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanierski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanies - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewiec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewski - 1498 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kanigowski - 1623 od nazwy miejscowej Kanigowo (plockie, gmina Bodzanów).
Kanik - 1541 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanika - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanikowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanikuła - od kanikuła ‘okres upałów’.
Kanin - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanina - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniniów - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaninka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniński - 1393 od nazwy miejscowej Kanin, dziś Konin (poznańskie, gmina Pniewy).
Kanio - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniocha - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioła - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniona - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioniuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanionka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanior - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniora - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniorczyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniorski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanios - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniosz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniowicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniowski - 1627 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kaniów - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanis - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanista - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisty - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisz - 1488 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszewski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuczok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuga - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuk - 1696 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniukiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniukowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuła - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanius - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuska - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniusz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuszaniec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuszok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniut - 1743 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanka - 1467 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanke - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kankel, ta od słowiańskiego kokolij ‘kąkol’.
Kankiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanko - 1460 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankowiak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankuć - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanoch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanola - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanon - 1650 od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonek - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanoniak - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanoniczak - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanoniec - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonienko - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonik - 1497 od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanoniuk - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanonowicz - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończak - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończuk - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończyk - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanopacki - od nazwy miejscowej Konopat (bydgoskie, gmina Świecie).
Kanos - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanosz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanoś - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanownik - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanp - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpa - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpas - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpek - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpik - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanrad - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kans - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansa - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanschik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansigar - 1504 od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kansik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansy - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansz - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanś - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kant - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’.
Kanta - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’.
Kantak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantalski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantan - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantanista - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantanowicz - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantar - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarek - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarewicz - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarosiński - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarowicz - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarowski - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarski - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantaruk - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantczak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantecki - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantek - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantel - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantelecki - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanteluk - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanter - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterek - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanters - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterski - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanth - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanthak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantkowski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantoch - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantok - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantolak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanton - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantona - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantonicz - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantonowicz - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantor - 1388 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorczuk - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorczyk - 1755 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorek - 1443 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorka - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorosiński - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorowicz - 1718 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorowski - 1650 od nazwy miejscowej Kantorowice (część Krakowa, dzielnica Nowa Huta).
Kantorski - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantoruk - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorysiński - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantos - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantow - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantowicz - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantowski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantór - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantulok - (Śl) od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantulski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantuła - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantur - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kanturski - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kanty - od imienia Jan Kanty, to od nazwy miasta Kęty, w średniowieczu pisane Kanty.
Kantycki - od kantyk ‘pieśń liturgiczna’.
Kantyka - od kantyk ‘pieśń liturgiczna’.
Kantyluk - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantyła - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantyna - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantynka - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantynowicz - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantyński - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantyś - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanuga - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanulak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanunow - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanus - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanusiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanuś - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanut - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanwischer - od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kanwiszer - od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kanyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanys - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanysz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanyszek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanz - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzel - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzela - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzok - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzol - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzola - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzy - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanź - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kań - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańca - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczok - (Śl) od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczug - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczuga - 1620 od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczugowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczyk - 1619 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańćko - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańdek - 1684 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańduła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańdzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańka - 1566 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańko - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańkowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kański - 1487 od nazwy miasta Kania (częste).
Kańtach - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kańtoch - 1715 od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kańty - 1644 od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kap - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapa - 1607 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacki - 1798 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacyn - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacz - 1400 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaczun - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaj - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapajewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapala - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalik - od kapać (się).
Kapalka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalla - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapał - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapała - 1448 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałacz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałka - 1385 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałów - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapan - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapania - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaniarz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanke - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanusch - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanusz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapańczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaparczak - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparejko - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparek - 1483 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparnik - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparski - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparuk - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparz - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparzyk - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparzyński - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapas - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapca - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapcewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapcia - 1591 od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciak - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciał - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciara - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciewicz - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapcik - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapcio - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciuch - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciuk - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapczak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczuk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczun - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczyk - 1791 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapec - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapecki - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapecki - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapeć - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’.
Kapeja - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapejewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapela - 1743 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelacz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelan - 1410 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanczyk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanik - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanowicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanowski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelant - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’; od kapelant ‘muzykant’.
Kapelańczyk - 1700 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelański - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelarz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelaty - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelczak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelczyk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelewicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelewski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeli - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeliński - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelisz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeliszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelka - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelko - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapella - 1788 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapellak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelnek - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelowicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeluch - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeluk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelusiak - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelusz - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluszka - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluszna - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelusznik - od kapelusz ‘nakrycie głowy’ lub od kapelusznik.
Kapeluszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluś - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełka - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapełuch - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełus - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełuszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełuś - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapen - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapeniak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaper - 1452 od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapera - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperczak - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperczyk - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperek - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperniak - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapernos - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapernus - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperowicz - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperowski - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperski - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperys - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperzyński - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapi - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapian - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiarczyk - 1778 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapiarz - 1793 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapias - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiasz - 1783 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiaś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapic - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapica - 1386 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapich - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiciak - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicka - 1634 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicki - 1736 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicz - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczak - 1640 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczek - 1748 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczenko - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczka - 1483 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczke - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczko - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczyński - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapida - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapidło - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapidura - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiec - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieć - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiej - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiejć - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiejko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiel - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapielewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieliński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapielski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieniak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiera - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapierz - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapies - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapigroch - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapik - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapikowski - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapil - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapilenko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapilewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapin - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapinkiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapinos - 1364 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiok - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapion - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapios - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapis - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapisiak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapisz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszczak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszke - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapitan - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniak - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniec - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanik - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniuk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanow - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanowicz - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanowski - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitań - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczak - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczuk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczyk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitański - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitkowski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitoła - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapiton - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitonow - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitoński - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitulewski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitulski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapituła - 1488 od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitułka - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapiwąs - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapka - 1464 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkała - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkin - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkowicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapla - 1712 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplak - 1665 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplan - od kapłan.
Kaplanek - od kapłan.
Kaplani - od kapłan.
Kaplanis - od kapłan.
Kaplar - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarczuk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarczyk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarna - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarny - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapler - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’; od dawnego kaprel ‘kapral’.
Kaplewicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplewski - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicki - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicz - 1403 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapliczny - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplik - 1679 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplikowski - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplin - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapliński - 1599 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplisz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplita - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplo - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapluk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplukiewicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapluta - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplyta - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłan - 1366 od kapłan.
Kapłanek - 1402 od kapłan.
Kapłaniak - od kapłan.
Kapłaniuk - od kapłan.
Kapłanow - od kapłan.
Kapłanów - od kapłan.
Kapłańczyk - od kapłan.
Kapłański - od kapłan.
Kapłon - 1629 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłonek - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoniak - 1631 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoniec - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłonowski - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoń - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoński - 1659 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłun - 1439 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłuszak - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłusznik - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłuszuk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłysz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapnach - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnias - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnik - 1484 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnisz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapok - (Śl) od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapol - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapola - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapolka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapolla - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoł - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapołka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapołła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapon - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponiuk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponos - 1396 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponow - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoń - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapowicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapółka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kappel - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapper - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kappik - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapr - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapral - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralek - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralik - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralis - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralski - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kaprało - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapraniec - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprań - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapras - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapraszewski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawa - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawczuk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawy - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapri - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprienia - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprocki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapron - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproni - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproń - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprosiuk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaproś - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowiak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowicz - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprów - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprucha - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprucki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprudziak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapruk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprus - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprusiak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapruziak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapryan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryczuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryjaniuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryjczuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprykowski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapryna - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryniak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprys - od kaprys, kaprysik.
Kapryszyn - od kaprys, kaprysik.
Kapryś - od kaprys, kaprysik.
Kapryza - od kaprys, kaprysik.
Kaprzak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzewicz - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzycki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzyk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaps - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsa - 1567 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapsa - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsak - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsalis - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsia - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiak - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsik - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiukiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsul - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsza - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapszewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszokiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszukiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszul - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszyk - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszywa - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapś - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapta - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptacz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptasz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptaś - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kapton - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptoń - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptowaniec - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptór - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptórkiewicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptur - 1548 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptura - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturczak - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturek - 1436 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturka - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturkiewicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturko - 1384 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturonek - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowski - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowy - 1403 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturski - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturzak - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptuskiewicz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptuszak - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptuszkiewicz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptyr - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapucha - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapul - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapula - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuleszna - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuleszny - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuł - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapułek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapułka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapura - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapusciak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciarz - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuscik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciok - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusczyk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusczyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusnik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapust - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusta - 1318 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustecki - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusteński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustian - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustin - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustjan - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustka - 1449 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustnik - 1698 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusto - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustycz - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusz - 1296 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszak - 1789 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuściak - 1683 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściana - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścianek - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścianik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściany - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściarek - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściarz - 1786 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścieński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścij - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścik - 1629 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścina - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścinski - 1735 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściok - (Śl) od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściuk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśczyk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśczyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśmiak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśnia - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśnik - 1761 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kaput - od kaput ‘koniec’.
Kaputa - 1799 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaputa - od kaput ‘koniec’.
Kapyr - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapyrka - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapysz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyszewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyszka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kar - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Kara - 1743 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karab - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karaba - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabacz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karaban - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabaniak - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanik - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabaniuk - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanow - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanowicz - 1796 od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanowski - 1698 od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanyk - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabań - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabarz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabas - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabasz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabczewski - 1371 od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabczowski - od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabczyjowski - od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabela - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabella - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabelski - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabiec - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabielnik - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabiło - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabin - 1740 od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabini - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabiniewicz - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinis - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinowicz - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinowski - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabiński - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabionek - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabon - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabon - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabonik - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabonik - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karaboń - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karaboń - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabow - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabowicz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabowski - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabuła - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabyn - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karach - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karacz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczan - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczewski - 1383 od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karaczewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczkiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczko - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczkowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczon - 1583 od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczun - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczuń - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyn - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyń - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyński - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karadżow-Szmitkowski - złożenia brak; Karadżow- brak; Szmitkowski od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i niemieckiej nazwy osobowej Schmied (t), Schmid (t).
Karafa-Korbut - złożenia brak; Karafa brak; Korbut 1591 od litewskiej nazwy osobowej Koributas, od litewskiego karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas, buti ‘być’.
Karaffa-Korbutt - złożenia brak; Karafa brak; Korbutt od litewskiej nazwy osobowej Koributas, od litewskiego karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas, buti ‘być’.
Karaim - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karaimow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karajmow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karaka - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakicz - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakiewicz - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakin - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakoszko - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakow - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakowiak - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakula - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulka - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulko - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulski - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakuła - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakus - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakuszka - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakuta - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karal - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalarz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalenko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaliński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalis - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalkiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalkow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluch - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalusz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluś - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karał - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karałow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaman - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karamański - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karamon - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karan - od karany, karać.
Karancewicz - od karany, karać.
Karaniec - od karany, karać.
Karaniewicz - od karany, karać.
Karanik - od karany, karać.
Karankiewicz - od karany, karać.
Karankowski - od karany, karać.
Karanowicz - od karany, karać.
Karanowski - od karany, karać.
Karanuch - od karany, karać.
Karań - od karany, karać.
Karap - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapata - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapczyński - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapin - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapiniec - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapuda - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapulka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapułka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karas - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasa - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasek - 1450 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiak - 1492 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiejko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiew - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiewicz-Szczypiorski - złożenia brak; Karasiewicz od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’; Szczypiorski od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowatych’, dawniej też ‘łodyga, źdźbło trawy’.
Karasiewski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasik - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasikiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasim - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimik - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimiuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimowicz - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimski - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasiński - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiow - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiów - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiuk - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaskiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasoń - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasowski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karassek - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszczak - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszczuk - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszek - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszewicz - 1775 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszewski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszkiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasznia - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaś - 1401 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśkiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karat - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatiuk - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatkiewicz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatków - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatnicki - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatnik - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatowicz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatucha - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatycz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatysz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karawan - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawani - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawań - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawański - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karaź - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaźniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karażniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karb - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karba - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbacz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaczyński - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbal - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbalczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbalski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbała - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karban - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaniak - 1663 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanik - 1666 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanowski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbańczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarz - 1396 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbas - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasiewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszkiewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbel - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbela - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbella - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbelski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbiel - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbol - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbolewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbon - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbonik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboń - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbos - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbosiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowa - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowańczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowczuk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczyn - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiec - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiok - (Śl) od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiuk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniak - 1787 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczek - 1693 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczy - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczyn - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbownik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniok - (Śl) od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowski - 1485 od nazwy miejscowej Karbowo (toruńskie, gmina Brodnica).
Karbowy - 1691 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbul - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbulewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbus - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbusiek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbuszewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karc - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karca - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcala - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcan - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcewicz - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karch - 1410 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchan - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchanina - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karcher - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karcherowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchier - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchjer - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchlik - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchniwa - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchniwy - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchoł - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchowski - 1421 od nazwy miejscowej Karchowo, dziś Charchów (sieradzkie, gmina Zadzim).
Karchuc - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchuć - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchut - 1424 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karciarz - 1762 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’; od karciarz ‘grający w karty’.
Karcicki - 1391 od nazwy miejscowej Charcice (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie).
Karcmarz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karcmarzik - (Śl) od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karcz - 1370 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcza - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczak - 1670 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczakowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczaków - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczan - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczarczyk - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczek - 1402 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczemna - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczemny - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczemski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczenko - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewicz - 1280 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewiec - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewski - 1388- od nazw miejscowych Karczewo, Karczowice (kilka wsi).
Karczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczko - 1477 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczla - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczma - 1394 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmar - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmara - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczuk - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczy - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczyk - 1501 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarek - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarewicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarkiewicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarkowski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarowicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarz - 1413 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzak - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzek - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzewski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzyk - 1588 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmasz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmiarz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmit - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmitowicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczocha - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczowicz - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczowski - 1447 od nazw miejscowych Karczewo, Karczowice (kilka wsi).
Karczuga - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczun - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczunek - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczygłowska - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyk - 1617 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczykowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyluk - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyn - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyński - 1391 od nazwy miejscowej Karczyn (bydgoskie, gmina Kruszwica) lub od karcz.
Kard - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Karda - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardach - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardacki - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardacz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardaczuk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardaczyński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardać - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakiewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakiewitz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakow - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardal - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardala - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardalczyk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardalewski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardała - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardałka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardan - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardanowicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardań - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardański - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardasz - 1580 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszak - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszewicz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszuk - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszyński - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaś - 1698 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardczak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardczyk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardek - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardel - 1615 od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardela - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardelis - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardelka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardell - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardełko - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardes - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardesz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardewski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardęga - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardinal - (Śl) od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardol - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardoliński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardon - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardoński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardos - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardosz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardoszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardoś - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardowicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardowski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardul - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardula - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardulewski - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardulski - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Karduła - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardus - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Karduszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardy - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyga - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyl - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardylak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardynak - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynalczyk - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynalski - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynał - 1393 od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynałowicz - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardyni - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynia - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynoł - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardyński - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardys - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardysz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardyś - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardzia - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziew - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardzis - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardzisz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziś - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Karej - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karejwa - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karejwo - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karel - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karela - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelas - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelina - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karels - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Kareł - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karełczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Kareło - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karet - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Kareta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetczuk - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetka - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetko - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karęga - 1592 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karf - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfel - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karficki - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karficz - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfut - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karg - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karga - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargał - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karge - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargel - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel
Kargiel - 1398 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargieło - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargin - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karglak - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargo - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargol - 1536 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargoł - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niem ieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargoski - 1533 od nazw miejscowych Kargów, Kargoszyn (kilka wsi).
Kargowski - 1408 od nazw miejscowych Kargów, Kargoszyn (kilka wsi).
Kargól - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargul - 1523 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargula - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargulewicz - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargus - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargut - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kariot - 1730 od biblijnego Judasz z Kariotu lub od niemieckiej nazwy osobowej Karioth.
Kariuto - od biblijnego Judasz z Kariotu lub od niemieckiej nazwy osobowej Karioth.
Kark - 1593 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkacz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkała - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkan - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoch - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocha - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocki - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoczka - 1784 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkola - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoła - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkołób - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkos - 1741 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosa - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosch - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoschka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiak - 1665 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiek - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosik - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiński - 1791 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoski - od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karkosz - 1740 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkosza - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkoszczak - 1634 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszczyk - 1619 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszka - 1392 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszów - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkoszyńska - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkot - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkota - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkotka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowczyk - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowiak - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowski - 1466 od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karkówka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkucha - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuciński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuciński - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkuć - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuć - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkula - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulak - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulewski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulowski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuł - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuła - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkułkiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkułowski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkus - 1790 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusiński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusz - 1792 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszewski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszowicz - 1761 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuś - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkut - 1422 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkut - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuta - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutkiewicz - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutowski - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutt - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkuzewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuziński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karl - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karla - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlach - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlakowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlasiński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karleszko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewicz - 1488 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewski - od nazwy miejscowej Karlewo (płockie, gmina Szczutowo).
Karlęski - 1390 od nazwy miejscowej Charłęż (lubelskie, gmina Spiczyn).
Karlic - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlicki - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karliczek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karliczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlik - 1733 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlikowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlinowski - od nazwy miejscowej Karlin (katowickie, gmina Zawiercie).
Karliński - 1446 od nazwy miejscowej Karlin (katowickie, gmina Zawiercie).
Karlisz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karloczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karls - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlson - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlsoń - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlsson - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlus - 1736 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karluto - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłacz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaczyński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłan - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłanowicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaszczuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaszewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karło - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłocha - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłon - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłos - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłoszka - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowan - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowicz - 1409 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowski - 1610 od nazw miejscowych Karłowice, Karłów (kilka wsi).
Karłów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłub - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłubek - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłubski - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłup - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłupski - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karma - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmacewicz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaciuk - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmacyk - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmać - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmak - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmakowski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmalita - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmalski - od karmel ‘cukier palony’.
Karmaluk - od karmel ‘cukier palony’.
Karman - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmaniak - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmaniuk - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmanowicz - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmanowski - 1579 od nazwy miejscowej Karmanowice (lubelskie, gmina Wąwolnica).
Karmań - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmański - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmańsky - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmas - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmasiewicz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmasz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszak - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszyn - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszyński - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaś - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaz - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmaza - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazin - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazina - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazo - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazy - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyn - 1635 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyn-Kanonowicz - złożenia brak; Karmazyn 1635 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’; Kanonowicz od kanon ‘przepis, reguła’.
Karmazynowski - 1782 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyński - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmel - od karmel ‘cukier palony’.
Karmela - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelak - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelicki - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelicki - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelik - od karmel ‘cukier palony’.
Karmeliński - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelita - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelitow - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelitów - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelski - od karmel ‘cukier palony’.
Karmeluk - od karmel ‘cukier palony’.
Karmen - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmeński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmien - 1497 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmień - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmieński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmikowic - 1374 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmilo - od karmel ‘cukier palony’.
Karmiło - od karmel ‘cukier palony’.
Karmiłowicz - od karmel ‘cukier palony’.
Karminos - 1425 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiński - 1580 od mazwy miejscowej Karmin, dawniej Karnin (kaliskie, gmina Dobrzyca).
Karmioł - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiszew - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiszewski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmnik - 1366 od karma ‘pokarm’, karmić; karmnik ‘miejsce do karmienia zwierząt, chlew’.
Karmoliński - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmon - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmonik - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmoński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmowski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmów - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmus - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmusik - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmuz - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmuzański - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmużański - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmysz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karn - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karna - 1136 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnabal - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnabał - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnabol - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnacewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnacki - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnacz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaczewski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnafal - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafał - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafka - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnak - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnal - 1623 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnasiewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnasiński - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaszewski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaszowski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaś - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnat - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnata, m. - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnath - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatka - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatko - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatowski - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnecki - od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karnek - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnel - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnella - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnet - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karneta - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karnetko - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karnia - 1599 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniak - 1668 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnich - 1388 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnicki - 1455 od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karniecki - od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karniej - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniejczyk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniejew - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnielewicz - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnieluk - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniesz - 1136 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnieszew - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniewski - 1454 od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnik - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnikowski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnilak - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniluk - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniła - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniło - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniłow - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniłowicz - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniński - 1393 od mazwy miejscowej Karmin, dawniej Karnin (kaliskie, gmina Dobrzyca).
Karnio - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniol - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniol - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnioł - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnioł - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniowski - 1431 od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnisz - 1256 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniszczuk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniszuk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnkowski - 1453 od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karno - 1450 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnofel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnofka - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnola - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnopel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnopiel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnos - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnosiewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnota - 1428 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowiak - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowski - od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnófka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnówka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnus - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnusz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnuszewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karny - 1393 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnysko - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karo - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoch - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karol - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karola - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolakowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolanek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolarz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolas - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolasiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczyk - 1785 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolec - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolenko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolew - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolewicz - 1785 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolicki - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolik - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolikowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolina - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolinczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolini - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliniak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolińczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliszyn - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolka - 1667 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolków - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoll - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolniczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolniewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolos - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolowicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoluch - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolun - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolyi - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karon - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoń - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karończyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoński - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karos - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosas - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiński - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosz - 1705 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoszewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoś - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karot - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki.
Karotki - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotkiewicz - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotko - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotkow - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotusz - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karow - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiec - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiecki - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowy - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karól - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karp - 1401 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpa - 1405 (KrW) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpacha - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaciak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpacki - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym lub od nazwy Karpaty.
Karpacz - 1498 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaczewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaczów - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpal - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpala - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpalski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpała - 1787 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpało - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpan - 1441 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpankiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpanko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpas - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpasz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaszewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpcow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpcza - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpczak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpczo - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpe - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpecki - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeczka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeć - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpek - 1700 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpel - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpela - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpenko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeta - od gwarowego karpaty ‘chropowaty, szorstki’, korpetny ‘wyboisty’.
Karpi - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpia - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiarz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiasz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpic - 1497 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpich - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpicki - 1372 od nazwy miejscowej Karpicko (zielonogórskie, gmina Wolsztyn).
Karpicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiczak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiczenko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiej - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejczuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejczyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiel - 1688 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpiela - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpielak - 1702 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpielczyk - 1779 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpieł - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpiełko - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpieło - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpienia - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpienko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpienkow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpień - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieńko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieński - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpierz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiesiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiesz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieszuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiewicz - 1663 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpij - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpijewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpik - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpikiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpil - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpin - 1497 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpina - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpinka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpinowicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiń - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpińczuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpińczyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiński - 1466 od nazwy miejscowej Karpin (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).
Karpio - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiok - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpis - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszen - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpitzka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiuch - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiusz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpl - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplak - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplewicz - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplewski - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpluk - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpnik - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpol - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpolewicz - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpolewski - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpoliński - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpoluk - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpon - 1441 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpoń - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karposiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karposz - 1446 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpoś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowicz - 1503 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiczka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpów - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuc - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuchin - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuć - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpul - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpul - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpula - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpula - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpulski - 1705 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpulski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpunin - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpus - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpusiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpys - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpysz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpytka - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.
Karpyza - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Kars - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsa - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karschnia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiak - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsik - 1614 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsin - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiuk - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karski - 1413 od nazwy miejscowej Karsy (kilka wsi).
Karskiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsoń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsszek - 1476 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsz - 1136 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszałek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszania - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszen - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszenia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszeniewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszeń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszewski - 1388 od nazwy miejscowej Karszew (sieradzkie, gmina Łask).
Karszkiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszkowski - 1707 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszna - 1592 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznia - 1210 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznica - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznicki - 1388 od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).
Karszniewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznin - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszny - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszon - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszow - 1372 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszowicz - 1590 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszowski - 1388 od nazwy miejscowej Karszew (sieradzkie, gmina Łask).
Karszów - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszul - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszunia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyn - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyński - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karś - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karśnia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karśnicki - od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).
Karta - 1689 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartacki - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartacz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’ lub od kartacz ‘rodzaj pocisku’.
Kartaczewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaczowski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartal - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartala - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartalski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartan - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartanas - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartanowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartas - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszew - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszof - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszów - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszyński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaś - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaw - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawa - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawcewa - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawik - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawin - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawy - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karteczka - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartka - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartkiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartocha - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karton - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoniuk - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartonowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoń - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosz - 1400 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoszow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowiak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowik - 1627 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’; od staropolskiego kartownik ‘karciarz’.
Kartowniczek - 1647 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuch - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartul - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartunowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartus - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuschiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszyna - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszyński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuz - od kartuz ‘członek kontemplacyjnego zakonu kartuzów’.
Kartuza - 1446 od kartuz ‘członek kontemplacyjnego zakonu kartuzów’.
Kartycz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyczak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyczko - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyk - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartylak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyniak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartynicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyniok - (Śl) od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartynowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartys - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyś - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karuba - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karubin - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karubski - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karuc - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuch - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karucki - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuć - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuda - 1735 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuga - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuk - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karukowski - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karukula - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karula - 1656 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulik - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulkowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karus - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusek - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusiak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusik - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusin - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuskiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuszak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuszowic - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuś - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuśkiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuśniak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karut - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuza - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuzal - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzela - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuziel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzo - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuzowicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karużel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karw - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwa - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’.
Karwacak - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwaciak - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwacik - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwaciński - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwacki - 1436 od nazwy miejscowej Karwacz (siedleckie, gmina Łuków).
Karwacz - 1394 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’; od gwarowego karwacz ‘bicz’.
Karwaczka - 1786 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’; od gwarowego karwacz ‘bicz’.
Karwaj - 1492 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwal - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwala - 1789 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwalski - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaluk - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwał - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwała - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwałka - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwan - 1732 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwański - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwarz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od staropolskiego karwarz ‘pasterz krów’.
Karwas - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwasiecki - od nazwy miejscowej Karwosieki (plockie, gmina Brudzń Duży).
Karwasik - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwasz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaszewski - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaś - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwat - 1443 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwata - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwath - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatiuk - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatka - 1398 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatkowski - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatowicz - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatowski - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwecki - 1632 od nazwy miejscowej Karwacz (siedleckie, gmina Łuków).
Karwel - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwi - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwica - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwicki - 1385 od nazwy miejscowej Karwice (piotrkowskie, gmina Opoczno).
Karwicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwiel - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwik - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwin - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwina - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwiński - 1405 od nazwy miejscowej Karwin, dawniej też Charwin (krakowskie, gmina Koniusza).
Karwo - 1733 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwon - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwosiecki - 1445 od nazwy miejscowej Karwosieki (plockie, gmina Brudzń Duży).
Karwot - (Śl) od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwota - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwoth - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwotzka - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwowicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwowski - 1455 od nazw miejscowych Karwowo, Karwów (wiele wsi).
Karwul - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwulewicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Kary - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyca - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karych - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karycz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyczak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyczek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyga - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karykowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karylak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyła - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karyła - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyłowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karymow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karymów - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karyn - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyniak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyniewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karynkiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyń - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karys - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karysiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karysz - 1515 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyszek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyszyn - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyś - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karytka - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karytkowski - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzadka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzal - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzan - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzanowicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzanowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzatka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzątka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzec - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzel - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzeł - 1415 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzełek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzełk - 1398 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzewnik - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzkowiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzonek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzow - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzuba - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzul - 1567– od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzulek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzulewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyna - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyszka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyszko - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzywikł - 1589 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’ (od karać + wikłać).
Kas - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasa - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasajew - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasakiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasakowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasal - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasala - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasał - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasała - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasałajtys - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasałka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasander - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasandra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasandrowicz - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasaniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaniuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasankiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasanowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasarew - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasarewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasatka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasatkin - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaty - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasber - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaschuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubiak - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaseja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasel - 1422 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasela - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaselewski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasella - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaselski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasełka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasendra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kaseniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasenko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaser - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaseranek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserenek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaseruk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kasędra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasęndra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasia - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiaczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasian - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianiak - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianiuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianowski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiańczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiańczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiar - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasica - 1797 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasich - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasicki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kasicki - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczenko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasidło - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasidroga - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiec - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiecki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kasieczka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczków - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiecznik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiej - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiel - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiela - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielewski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieńczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieńko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieński - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasier - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasierkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasierski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasikowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasimierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimir - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimirski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasin - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasina - 1635 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniec - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasino - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinow - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinowiak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiński - 1652 od nazwy miejscowej Kasina (nowosądeckie, gmina Mszana Dolna).
Kasion - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasior - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiór - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiówka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiuborski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiuchna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuchnicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiukiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiulewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuł - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiura - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiurak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiurek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiutycz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjaniek - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanienko - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjano - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanow - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanowski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjańczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjańczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjonowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjończyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kask - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaske - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaski - 1498 od nazwy miejscowej Kaski (skierniewickie, gmina Baranów).
Kaski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskos - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskosz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskow - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasków - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskula - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskulski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasla - od kaszel, kaszleć.
Kaslewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaslikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaslowski - od kaszel, kaszleć.
Kasłak - od kaszel, kaszleć.
Kasło - od kaszel, kaszleć.
Kasłowski - od kaszel, kaszleć.
Kasnarek - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasneryk - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasno - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasnowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasny - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasocha - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasolak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasolik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasołka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kason - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasoń - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasota - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasowski - od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kasółka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasp - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspa - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspach - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspakiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspari - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparów - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparzak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasper - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspera - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperaszek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczak - 1679 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperda - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperek - 1512 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperidus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperiuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperka - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperko - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkowicz - 1498 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperlik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperniewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperniuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperski - 1651 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspersson - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperydus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzak - 1683 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzcyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspin - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspiński - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspirowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprek - 1488 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspriak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprij - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprolewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprolowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasproniak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasproń - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowicz - 1566 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprów - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruch - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprusz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruś - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprycha - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprycki - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprykowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzak - 1661 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzewski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzok - (Śl) od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzy - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyca - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzycki - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyczak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyk - 1567 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzykiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzykowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzył - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyłowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyński - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzysiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszyszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszyszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspura - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kass - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassa - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassakowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassala - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassalik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassan - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassar - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasseja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassel - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassian - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassijan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassim - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassin - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassin-Lenik - złożenia brak; Kassin od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius; Lenik od len ‘roślina włóknista’, leń, od imion Lenard (= Leonard), Leon.
Kassjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kassolik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassota - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassowski - od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kassuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassube - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassubek - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassyan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassyna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassynowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kast - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kasta - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastan - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanas - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniak - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniec - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniuk - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanos - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanowicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastański - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastek - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastelik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kastell - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kastelnik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasteluk - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaster - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterka - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterna - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasternak - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasternow - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterski - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastowski - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastral - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastran - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastraniec - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrań - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastro - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastroniec - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrow - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrowiak - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastuj - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastulski - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastułka - 1606 od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastur - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kastura - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kasturski - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kastus - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastuś - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastyra - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kasuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubek - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasuch - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasuła - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasuń - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyjanski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyła - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasz - 1386 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kasza - 1419 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszakiewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszalewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszalski - 1794 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałka - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałkowski - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszan - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszana - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszanek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszanowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszany - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszański - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszarek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarz - 1465 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; kaszarz ‘sprzedający lub robiący kaszę’.
Kaszcz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczej-Kaszczejewski - złożenia brak; Kaszczej od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; Kaszczejewski w grupie nazwisk pochodzących od imion na Ka-, typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, także od kasza.
Kaszczuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczyc - 1436 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczyk - 1602 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszel - 1395 od kaszel, kaszleć.
Kaszela - od kaszel, kaszleć.
Kaszelak - od kaszel, kaszleć.
Kaszelewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaszelna - od kaszel, kaszleć.
Kaszelnik - od kaszel, kaszleć.
Kaszelny - od kaszel, kaszleć.
Kaszelski - od kaszel, kaszleć.
Kaszen - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszeniak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszenina - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszeń - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszer - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaszerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaszewczuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewski - 1389 od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kaszęta - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkowiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkowski - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkur - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszla - od kaszel, kaszleć.
Kaszlaga - od kaszel, kaszleć.
Kaszlej - od kaszel, kaszleć.
Kaszlejew - od kaszel, kaszleć.
Kaszlewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaszlik - od kaszel, kaszleć.
Kaszlikow - od kaszel, kaszleć.
Kaszlikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaszlików - od kaszel, kaszleć.
Kaszliński - 1497 od nazwy miejscowej Kaszlino (wieś zagrodowa, kaliskie).
Kaszliński - od kaszel, kaszleć.
Kaszluga - od kaszel, kaszleć.
Kaszluk - od kaszel, kaszleć.
Kaszła - od kaszel, kaszleć.
Kaszło - od kaszel, kaszleć.
Kaszna - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasznia - 1666 od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznica - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznicki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznik - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszny - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszol - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowic - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowicz - 1437 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kaszo-Zgierski - złożenia brak; Kaszo od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; Zgierski od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).
Kaszpar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszper - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszperydes - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszporowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszpruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszprzak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszprzyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszpura - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasztalan - 1619 od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztalerz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztalewicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztalski - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztan - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanecki - 1732 od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztankiewicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanow - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanowicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanowski - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztań - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztański - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztel - 1438 od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztela - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelak - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelan - 1772 od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelaniak - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelanic - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelaniec - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelańczyk - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelański - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelarz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelewicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaszteljan - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelnik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelowicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelski - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaszub - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszuba - 1308 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubat - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszube - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubek - 1787 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiak - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiec - 1453 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubik - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiński - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubita - 1283 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubkiewicz - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubo - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubowicz - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszucki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kaszuda - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszuk - 1456 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszula - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszuna - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszura - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszybowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszyc - 1450 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyca - 1342 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszycki - 1428 od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kaszycz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyk - 1444 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszykow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszymer - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaszymierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaszyn - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyna - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszynow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyński - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaś - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśka - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkiewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkiw - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśko - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkorz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkos - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkosz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkoś - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśków - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśla - od kaszel, kaszleć.
Kaślacz - od kaszel, kaszleć.
Kaślak - od kaszel, kaszleć.
Kaślewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaślikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaślin - od kaszel, kaszleć.
Kaśluga - od kaszel, kaszleć
Kaśmider - od gwarowego kośmider ‘czlowiek roztargniony’, to od niemieckiego Koschmieder.
Kaśmidor - od gwarowego kośmider ‘czlowiek roztargniony’, to od niemieckiego Koschmieder.
Kaśmierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierek - 1442 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśna - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnia - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśniak - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnic - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnicki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśniecki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnik - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnikowski - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśny - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśpar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśperczak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśperski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśtura - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kat - 1283 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kata - 1679 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katacz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataj - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajczak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajew - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katala - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katalski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katała - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katało - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katan - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katana - 1703 od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katancew - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanek - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniak - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniec - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniewicz - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanik - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanista - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniuk - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katano - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanow - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanowski - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katar - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katara - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kataras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarasiński - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarba - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katarbiński - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katarkiewicz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarowicz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarowski - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarski - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kataryna - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynas - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniok - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynowicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynycz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryń - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryńczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryńczyk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarza - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyna, m. - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynicki - 1476 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katarzyniec - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynka - 1406 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyńczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyński - 1453 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katas - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasiewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasiński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszczenko - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszyński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katczan - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kater - 1440 od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kateras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerczak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerla - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlik - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlin - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerło - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katernoga - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, por. też kuternoga ‘koślawy’.
Katerny - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerwa - od gwarowego katera ‘tłum’.
Katerwy - od gwarowego katera ‘tłum’.
Katerynin - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katerzyński - 1444 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kather - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katka - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katke - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkiewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katko - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowiak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkus - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katla - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlarek - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlarow - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katler - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlewicz - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlewski - 1656 od nazwy miejscowej Kotlewy (piotrkowskie, gmina Dobryszyce).
Katlicki - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlik - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katliński - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katna - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katner - od niemieckiej nazwy osobowej Kattner.
Katniak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katniewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katniewski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katnik - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katny - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoch - 1735 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katola - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolicki - od katolik.
Katoliczenko - od katolik.
Katolik - 1690 od katolik.
Katolla - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolo - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoła - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katona - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katoń - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katorba - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katos - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katosz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katosza - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoszek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoś - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowic - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowicz - 1388 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowitz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowski - 1447 od nazwy miejscowej Katowice, dziś Karłowice (opolskie, gmina Popielów).
Katra - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katracz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katranka - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katranowicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katranowski - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katro - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katroń - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katros - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katroshi - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katruk - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrus - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrusiak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrusza - 1484 od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrych - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrycz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katryk - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katryn - 1798 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrynicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniec - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniek - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniok - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrynka - 1548 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrys - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrysiak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrzyniok - (Śl) od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrzyński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kattner - od niemieckiej nazwy osobowej Kattner.
Katucha - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katucz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katuda - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katula - 1791– od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna; od katulać ‘toczyć’.
Katuliński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katulka - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katulski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katuła - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katur - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katura - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katus - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katusz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katusza - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszewicz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszewski - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszka - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszkiewicz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszniak - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszonek - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszonok - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuś - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katyk - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyl - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyll - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyrzyński - 1448 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katysz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kaub - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauba - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubański - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubasik - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaube - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauc - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauca - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucerz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucko - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczak - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczala - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczek - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczka - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczoch - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczok - (Śl) od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczuk - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaudz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaudzia - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauf - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauffman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauffmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaufman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaufmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaul - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaula - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaulek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaulich - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaupman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaus - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausa - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausch - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauschke - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kause - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausek - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausik - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauss - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauszka - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauś - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kautz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kautza - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauz - od kałuża.
Kauz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauza - od kałuża.
Kauza - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauzal - od kałuża.
Kauzanowicz - od kałuża.
Kauze - od kałuża.
Kauze - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauża - od kałuża.
Kaużna - od kałuża.
Kaużny - od kałuża.
Kaużyński - od kałuża.
Kavalier - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawa - 1610 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawac - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawach - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciów - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawacz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaczyński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawać - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawadas - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawal - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawala - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalak - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalcze - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalczuk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalczyk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalec - 1405 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaler - 1655 od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerczak - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerczyk - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerek - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerowicz - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerowski - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerski - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalew - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalewski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalicki - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalier - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalik - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalikowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaliło - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaliński - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalir - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalirzyn - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawaliszewski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalka - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalkiewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalko - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalkowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalla - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaller - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalnis - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaluch - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaluk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawał - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawała - 1695 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczuk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczyk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczyński - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałeczek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałek - 1494 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałka - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkiewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałko - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkowicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawan - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawan - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawandy - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanek - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawanka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanka - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawanow - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanow - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańczuk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańka - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawaszka - 1393 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcewicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawciów - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcza - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczok - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczonek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczor - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczuga - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczugo - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczur - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyk - 1686 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyński - 1797 od nazwy miejscowej Kawczyn (leszczyńskie, gmina Kościan).
Kawczyszyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawecki - 1449 od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kaweczek - 1536 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kaweczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawejsza - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawek - 1374 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelczyk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelczyk - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawelec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelec - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawelicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelicz - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kaweła - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełczyk - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełek - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełka - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełko - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawęcki - 1400 od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawęczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawęka - od gwarowego kawęczeć ‘stękać, narzekać’.
Kawęski - od gwarowego kawęczeć ‘stękać, narzekać’.
Kawiak - 1796 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiarski - od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawicki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawieciński - 1499 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawiecki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawieczanin - 1440 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawieczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawieczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawienko - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawierski - 1478 od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawięciński - 1470-80 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawięcki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawin - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawińczyk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawior - 1467 od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorek - 1496 od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorowski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiorowski - od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorski - od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawiuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawka - 1371 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawko - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawkowski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawl - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawla - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlak - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlas - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlew - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlewski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlikowski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlowski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłak - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłas - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłatow - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawna - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawnicki - 1497 od nazwy miejscowej Kawnice (konińskie, gmina Golina).
Kawniczak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawniczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawnik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawol - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawol - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawola - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawola - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawolski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawoła - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawołek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawon - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonek - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawoniak - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonowski - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawoń - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawończyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kaworak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kaworek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawóńczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszan - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszewicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyło - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyniec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyń - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawucha - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawuka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawula - 1651 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulke - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulla - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawullak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulok - (Śl) od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulski - 1748 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawun - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawunowski - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawuń - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawurek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawycz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawyn - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawynia - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kayma - od imienia hebrajskiego Kain, wtórnie od wyrazu kaim ‘bratobójca’.
Kaymysz - od imienia hebrajskiego Kain, wtórnie od wyrazu kaim ‘bratobójca’.
Kaysar - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kayser - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kayta - od imienia Kajetan. Imię notowane w Polsce późno, w XVII wieku, pochodzenia łacińskiego od nazwy miasta Caieta.
Kayzer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kaz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaza - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaczuk - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazak - 1701 (Śl) od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakiewicz - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakin - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakow - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakowicz - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakowski - 1663 od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazaków - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazala - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazalik - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazalski - 1446 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaluk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazał - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazała - 1489 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazałka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazało - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazan - 1416 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazana - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancew - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanców - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanecki - 1688 od nazwy miejscowej Kazanki, dawniej Kozanki (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Kazanek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniecki - od nazwy miejscowej Kazanki, dawniej Kozanki (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Kazanienko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniewski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniszyn - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazankiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazankow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazano - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanocha - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanowicz - 1424 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanowski - 1471 od nazwy miejscowej Kazanów (radomskie, gmina Kazanów).
Kazań - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańcew - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańcow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańców - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańczuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazar - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarców - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarczyk - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarek - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarewicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarin - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarinow - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarkiewicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarnowicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarowicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryn - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryna - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryszczuk - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazberowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazberuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbierzuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazborski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazek - 1411 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazelski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazenko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazęga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazi - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazia - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziaka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazibroda - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazibut - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazica - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazich - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidło - 1481– od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidorek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidroga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidróg - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidruk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieczko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziej - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieja - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziel - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazielewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziemierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazieniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieńko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazierod - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazierodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziewicz - 1784 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazigród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazik - 1657 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazikiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazikowski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazimąka - 1405 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazimek - 1660 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimenko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimer - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimerczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimerski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimianiec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiaszczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieniec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimienik - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimienko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimier - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiera - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieraczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczak - 1772 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczok - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierow - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierski - 1386 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierus - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzcak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiorz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimir - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimireczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirenko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirow - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirski - 1439 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimor - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazin - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazina - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazińczak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazio - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazioł - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazior - 1449 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziorodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziów - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazirod - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazirodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziszko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziszyn - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukaniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukianiec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziul - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziula - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziulewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziur - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziura - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziurak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kazka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazko - 1438 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazmierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmiercyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazmieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmieryk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazmiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmucha - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazni - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kazniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznocha - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznodziej - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’; od kaznodzieja ‘mówiący kazania’.
Kaznowski - 1389 od nazwy miejscowej Kazanów (radomskie, gmina Kazanów).
Kazojc - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazojć - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazon - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazoń - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazor - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazorczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazorko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazperowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazub - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazuba - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubal - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubała - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubczyk - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubek - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazuberuk - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubik - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubiński - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubowski - 1390 od nazw miejscowych Kozubów, Kozuby (kilka wsi).
Kazubski - od nazwy miejscowej Kozuby (płockie, gmina Łęczyca).
Kazuch - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazucha - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuchiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazukiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazul - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazula - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulo - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuła - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuło - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazun - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazunia - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuń - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazur - 1415 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazura - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazurkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuro - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazus - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazusek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazusiak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuszczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuszek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuś - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaź - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźbierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaźbieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaźko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźków - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźlarek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźma - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmerczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiarak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiarczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmica - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieraczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiercak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierciak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiercza - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczak - 1720 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczka - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmierszak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierszak - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmierszczak - 1698 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzacki - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzewski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirczak - 1722 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmireczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirski - 1591 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźna - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźniak - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźnica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźnierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnik - 1747 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźnik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każna - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każnica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każnik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każub - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Każubik - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kąbel - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kąc - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąca - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącak - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącel - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąciak - od kąt.
Kąciański - 1788 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kącik - od kąt.
Kącikowski - od kąt.
Kącki - 1408 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kąckiewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąckowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącza - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączalski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączek - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąćka - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąd - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądalski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądej - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądeja - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądella - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kąder - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kąderek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądkiewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądoszek - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądowicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraciuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraszewski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraszuk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądzela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziała - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałkiewicz - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałko - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziąłka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziela - 1567 od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielak - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielawa - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielawski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielewski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielnik - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielowski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzierowski - od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kądzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziłka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioch - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądzioł - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołek - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołka - 1789 od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołko - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioło - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołowski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziułka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądźlarz - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kąkalec - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkała - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkało - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkel - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkiel - 1755 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkol - 1204 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolec - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolecki - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolewicz - 1402 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolewski - 1391 od nazwy miejscowej Kąkolewo (Wlkp).
Kąkolewski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolniak - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolnicki - 1782 od nazwy miejscowej Kąkolniki (KrW).
Kąkolowski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkoł - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkołowicz - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkołowski - 1456 od nazwy miejscowej Kąkolewo (Wlkp).
Kąkowicz - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkowski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkul - 1468 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkuś - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąmpiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kąntowicz - od kąt.
Kąpa - od kapać (się).
Kąpal - od kapać (się).
Kąpała - 1797 od kapać (się).
Kąpałka - od kapać (się).
Kąpek - od kapać (się).
Kąpica - od kapać (się).
Kąpicki - od kapać (się).
Kąpiec - od kapać (się).
Kąpiecki - od kapać (się).
Kąpiel - od kapać (się).
Kąpiela - od kapać (się).
Kąpielewicz - od kapać (się).
Kąpielewski - od kapać (się).
Kąpielski - od kapać (się).
Kąpiewski - od kapać (się).
Kąpiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kąpiot - 1693 od kapać (się).
Kąpka - od kapać (się).
Kąpkiewicz - od kapać (się).
Kąs - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsalik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsek - 1696 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsiak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsicki - od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kąsiel - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsiewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsikowski - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsinowski - od nazwy miejscowej Chąsinowo, dziś Kąsinowo (poznańskie, gmina Szamotuły).
Kąsior - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsowicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąss - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsy - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąt - 1411 od kąt.
Kąta - od kąt.
Kątak - 1782 od kąt.
Kątcki - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kątecki - 1486 od nazwy miejscowej Kątki (kilka wsi).
Kątek - 1635 od kąt.
Kątka - od kąt.
Kątkiewicz - od kąt.
Kątko - 1414 od kąt.
Kątkowski - 1670 od nazwy miejscowej Kątki (kilka wsi).
Kątniak - od kąt.
Kątnik - od kąt.
Kątny - 1388 od kąt.
Kątosz - 1438 od kąt.
Kątow - od kąt.
Kątowicz - 1754 od kąt.
Kątowski - od kąt.
Kątski - 1408 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kątus - od kąt.
Kąty - 1701 od kąt.
Kciuczek - od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Kciuk - 1589 od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Kcyński - 1425 od nazwy miasta Kcynia (bydgoskie).
Kczewski - 1646 od nazwy miejscowej Kczewo (gdańskie, gmina Przodkowo).
Kczuk - od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Keba - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebas - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebel - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel; też od niemieckiej nazwy osobowej Kebel.
Keber - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebernik - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebeszczyk - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebil - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel
Keblesz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebłesz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebsch - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebsz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kecierski - 1656 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kecmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kecmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kecner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmar - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kećmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kederka - 1404 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Keding - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kedink - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kedosz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedron - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedryna - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedura - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedział - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kedzierza - 1136 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzierzawek - 1453 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzierzawiec - 1470 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzior - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziorek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kefer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Keffer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kegel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kein - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keina - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keiner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keis - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Keiser - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Keizer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kej - od gwarowego kiej ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kejda - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejdana - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejdel - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejder - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejderski - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejdor - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejdrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejne - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnich - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejs - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejsa - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejze - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejzer - 1469 od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kejzik - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejzyr - 1413 od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kek - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekin - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Keków - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekusz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekuś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kelar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kele-Koehle - złożenia brak; Keler od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’; Koehle brak.
Keler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelera - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelian - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kelier - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Keljańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Keljnowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kellar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Keller - 1617 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kellerman - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kellermann - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelles-Krauz - złożenia brak; Kelles brak; Krauz od niemieckiej nazwy osobowej Kraus, ta od średniowysoko niemieckiego kraus ‘kędzierzawy’.
Kellman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kellmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kellner - 1652-1706 od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelm - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelma - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelner - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelnerowski - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelniarz - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kels - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kelsch - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kelsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kełba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełbasa - od kiełbasa.
Kełbasiński - od kiełbasa.
Kełbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kembłowicz - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kembłowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kemer - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kemiar - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kemp - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempala - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempalski - od nazwy miejscowej Kępadły (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kempanowski - od nazwy miejscowej Kępanów (tarnowskie, gmina Łapanów).
Kempara - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempas - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempczyk - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempicki - od nazwy miejscowej Kepice (radomskie, gmina Sieciechów).
Kempiec - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempień - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempik - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kempio - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempioła - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempist - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiszak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiszek - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkiewicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempko - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempna - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempniak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempny - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempos - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempski - od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kempy - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempys - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Ken - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencel - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencerski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kencewicz - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenciak - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencik - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencki - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kencler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kencz - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenczew - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenczyk - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendall - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendelski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kender - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendik - od prasłowiańskiego kąd-, por. od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendlewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendlik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendraś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendryk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendryna - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendus - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendych - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzi - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kendzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzior - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorczyk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kendziur - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziura - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kenek - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenic - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenig - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kenik - 1480 od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kenio - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenitz - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenn - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kens - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kenska - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensoń - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensowski - od nazwy miejscowej Kęsowo (bydgoskie, gmina Kęsowo).
Kensy - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kentrzyński - od nazwy miejscowej Kętrzyno (gdańskie, gmina Linia).
Keńdzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kep - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepa - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepał - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepałka - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepan - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepas - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepes - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepp - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Ker - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kera - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerakowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerc - 1427 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kercz - 1698 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczewski - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczuk - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczyk - 1699 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczyński - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerek - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Keres - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Keresz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kereś - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerl - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerlewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerlikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerman - od imienia Herman. Imię pochodzenia germańskiego, od heri ‘wojsko’ + mann ‘mąż’. W Polsce znane od XI wieku, notowane w formach Herman, Arman, Harman, Hermen, Harmen, Kerman, Erman oraz w formach bardziej spolszczonych: Irzman, Hirzman, Urzman.
Kermasz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kermaszczuk - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kermer - 1561 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kern - 1608 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernewicz - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernic - 1394 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernich - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kern-Jędrychowski - złożenia brak; Kern1608 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’; Jędrychowski od imienia Andrzej. Imię pochodzenia greckiego, od anér, genetycznie andrós ‘mąż’ lub od imion złożonych typu Andrónikos. Imię notowane w Polsce od XII wieku też jako Jędrzej, Ondrzej.
Kerpacz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kerpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kerschke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerschner - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kerschnik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kersek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerski - od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kersnowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kerson - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kersta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszen - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszeń - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kersztan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersztein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kert - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kerth - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertyczak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Keryk - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerz - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kerzak - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kes - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesa - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesek - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesik - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keska - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keskiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keskowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kess - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszek - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszel - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszka - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszke - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszkie - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszkowski - od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Ketling-Szemley - złożenia brak; Ketling brak; Szemley brak.
Ketner - 1739 od niemieckiej nazwy osobowej Kettner, ta od apelatywu Kettner ‘rzemieślnik wyrabiający łańcuchy’.
Kettner - od niemieckiej nazwy osobowej Kettner, ta od apelatywu Kettner ‘rzemieślnik wyrabiający łańcuchy’.
Keyes-Krysakowski - złożenia brak; Keyes brak; Krysakowski od imion typu Krzysztof, Krysztof, Kryspin, Krystyn, też od Krysa.
Kezak - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kezik - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kębeł - 1391 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kęblik - 1520 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębliński - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kęblowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kębłan - 1407 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębłowicz - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębłowski - 1424 od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kęc - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęca - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcal - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcała - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcel - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcerski - 1380 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kęcerzyński - 1497 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kęciak - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcicki - od kąt.
Kęciek - od kąt.
Kęcik - od kąt.
Kęcik - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcikowski - od kąt.
Kęcikowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcisz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcki - 1678 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kęcki - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęckiewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcko - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kęczek - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczewski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kęczka - 1453 od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczowski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kęćka - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęćko - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęćkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęda - 1234 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędek - 1665 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędelski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kęder - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędolski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędoń - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędraczka - 1609 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrak - 1660 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędraś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrek - 1698 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędreń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędron - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędroś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędry - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrych - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryka - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryna, m. - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrzyn - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędyna - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędza - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędziar - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziara - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzieja - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędziel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędziela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielawa - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielawski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielewski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzier - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziera - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierewicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierowski - od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierski - 1392 od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kędzierzawski - 1424 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzawy - 1402 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierzewski - 1436 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzowski - 1690 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzyn - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierzyński - 1544 od nazwy miejscowej Kędzierzyn (płockie, gmina Bielsk).
Kędzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzio - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzior - 1695 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziora - 1399 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorczyk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorek - 1444 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorka - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorko - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorkowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzioro - 1425 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorów - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorski - 1788 od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kędziory - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziór - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzir - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzira - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzirek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziur - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziura - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzyna - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kęnska - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęp - 1576 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępa - 1398 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępalski - 1473 od nazwy miejscowej Kępadły (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kępała - od kapać (się).
Kępanowski - 1498 od nazwy miejscowej Kępanów (tarnowskie, gmina Łapanów).
Kępara - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępas - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępasz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępczak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępczowski - 1456 od nazwy miejscowej Kępczowice (wieś zagrodowa, Śląsk).
Kępczyk - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiak - 1645 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiasta - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępicki - 1427 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępicki - 1578 od nazwy miejscowej Kepice (radomskie, gmina Sieciechów).
Kępiel - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępień - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępieński - 1434 od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kępik - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiński - 1440 od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kępisiak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiszak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępka - 1412 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępki - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkiewicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępko - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowski - od nazw miejscowych Kępki, Kępka (kilka miejscowości).
Kęplicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kęplin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępna - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępniak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępniewski - od nazwy miejscowej Kępniewo (elbląskie, gmina Markusy).
Kępny - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępowicz - 1448 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępowski - 1767 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępski - 1387 od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kępulak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępy - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępys - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępyś - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kęs - 1748 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęse Sukno - 1422 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsek - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsiak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsicki - 1487 od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kęsiecki - od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kęsik - 1674 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsikiewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsikowski - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsin - 1497 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęski - 1408 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskiewicz - 1762 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskowicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskula - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęson - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsoń - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsowski - 1649 od nazwy miejscowej Kęsowo (bydgoskie, gmina Kęsowo).
Kęstowicz - 1662 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsy - 1385 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’; od staropolskiego, gwarowego kęsy ‘kusy’.
Kęsy Koń - 1450 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsys - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsza - 1426 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszczyk - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszka - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszycki - 1411 od nazwy miejscowej Kęszyce (kaliskie, gmina Sieroszewice).
Kęśka - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęt - od kąt.
Kętek - od kąt.
Kętko - od kąt.
Kętkowski - od kąt.
Kętny - od kąt; od staropolskiego kętny ‘kątowy’.
Kętrzyński - 1551 od nazwy miejscowej Kętrzyno (gdańskie, gmina Linia).
Kętski - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kętuś - od kąt.
Kfek - od staropolskiego kwiekać ‘płakać, kwilić’.
Kfoczyński - od kwoka, kwokać.
Kiałtyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kias - od kij.
Kiask - od kij.
Kiasz - od kij.
Kiaszek - od kij.
Kiaszewicz - od kij.
Kiączyński - od nazwy miejscowej Kiączyn (poznańskie, gmina Kaźmierz).
Kiba - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibak - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibal - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalczyc - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalenko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalski - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibał - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibała - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibałka - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibałko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibało - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibel - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibele - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibelski - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibiak - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibic - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiczek - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibik - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibil - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiła - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłda - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłka - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłło - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibis - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibisz - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiś - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibrot - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kibrych - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kibuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kiburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Kibyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kic - 1748 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kica - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicaj - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kical - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicał - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicała - 1494 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicało - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kican - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicana - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicej - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicek - 1566 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicel - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicelak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceluk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceniak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicenka - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicenko - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceńka - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicera - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kich - od kichać.
Kicha - 1608 od kichać.
Kichaj - od kichać.
Kichal - od kichać.
Kichalak - od kichać.
Kichalewicz - od kichać.
Kichan - od kichać.
Kichanek - od kichać.
Kichański - od kichać.
Kichciak - od kichać.
Kichewko - od kichać.
Kichl - od kichać.
Kichla - od kichać.
Kichler - od niemieckich nazw osobowych Kichler, Küchler, te od Küchler ‘ten, kto wypieka ciastka’.
Kichoch - od kichać.
Kichoń - od kichać.
Kichta - od kichać.
Kichtan - od kichać.
Kichtenko - od kichać.
Kicia - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciak - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciarski - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciel - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicieliński - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciewicz - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicik - 1625 od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicikowski - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciliński - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicin - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciński - 1413 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak).
Kicio - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicior - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciór - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuch - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuk - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuł - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciur - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicka, m. - 1669 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kickaj - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kickajło - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicke - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicki - 1388 od nazwy miejscowej Kitki (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo) lub Kiki (sieradzkie, gmina Wartkowice, Wodzierady).
Kicko - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicmach - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmal - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmanik - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicol - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicola - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicowski - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiców - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicul - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuł - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicun - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuń - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyło - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicz - 1540 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kicza - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczajło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczak - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’ lub od gwarowego kiczak ‘snopek słomy’.
Kiczales - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczaluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczan - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczata - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczaty - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczek - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczel - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczela - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczelewski - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczeń - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczeński - 1577 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak) lub od nazwy miejscowej Kicznia (nowosądeckie, gmina Łącko).
Kiczka - 1388 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkaluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczke - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkieluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczko - 1377 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkowiak - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkowski - 1669 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczma - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmach - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmachowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmal - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczoł - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczon - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczor - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczora - 1612 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczorowski - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuga - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuł - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuła - 1465 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczun - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczur - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczura - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczykajło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyłło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyński - 1581 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak) lub od nazwy miejscowej Kicznia (nowosądeckie, gmina Łącko).
Kić - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kićka - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kida - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidacha - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidacki - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidaj - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidajczuk - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidala - 1534 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidaliński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidalla - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidała - 1534 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidało - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidałowski - 1447 od nazwy miejscowej Kidałowice (przemyskie, gmina Pawłosiów).
Kidan - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidankiewicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidanowicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidas - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawa - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawka - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawski - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidej - 1396 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidewicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kido - 1224 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidon - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidoń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidos - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduba - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidula - 1693 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduła - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidun - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziak - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziun - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziuń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidzyk - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidzyński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kieb - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kieba - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebak - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebal - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebala - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebał - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebała - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebałko - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebało - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kieban - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebas - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebas - od kiełbasa.
Kiebasa - od kiełbasa.
Kiebasiński - od kiełbasa.
Kiebasz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebaśnik - od kiełbasa.
Kiebel - 1411 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel.
Kiebicz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebierz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebiesz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebłowicz - 1420 od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebosz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebuła - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebus - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebusiński - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebzak - od gwarowego kiebzić się ‘szydzić z czegoś’.
Kiec - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieca - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecal - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecan - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecana - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecanka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecano - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecarzak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecawa - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecel - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieceniak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecenka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecenko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecewicz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiech - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiecha - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechaja - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechajas - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechyński - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kieciak - 1695 od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciewicz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciok - (Śl) od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciołek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecka - 1496 od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiecmański - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiecmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kiecner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kiecok - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecol - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecolski - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecoł - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecon - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecoń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecułka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecuń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecur - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecybaba - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecyk - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecza - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczen - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczeń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczkowski - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kieczmar - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieć - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiećko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieda - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedacz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedak - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedała - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedań - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedas - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedek - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedel - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedewicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedik - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedlewicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedo - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedorowicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedos - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedoś - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedowski - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedra - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedracha - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedron - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedroń - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedroń-Lisowski - złożenia brak; Kiedroń od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’; Lisowski 1424 od nazw miejscowych Lisów, Lisowo, Lisowice (kilka wsi).
Kiedroński - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrow - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrowicz - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrowski - 1676 od nazwy miejscowej Kiedrowice (słupskie, gmina Lipnica) i Kiedrowo (pilskie, gmina Wągrowiec).
Kiedryk - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedryński - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrys - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzy - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyn - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzynek - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyń - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyński - 1504 od nazwy miejscowej Kiedrzyn (częstochowskie, gmina Częstochowa).
Kiedula - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedura - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyba - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedycz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyk - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedynek - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedyng - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedynk - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedysz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyszewski - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyś - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzik - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzin - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedziuch - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzoń - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzynek - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzyń - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiefer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kiefor - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kiegel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiegelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiej - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kieja - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejak - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejan - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejda - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdan - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdo - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdysz - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdziewicz - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdzik - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdziński - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejk - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejka - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejko - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejkowski - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnia - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejno - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejs - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejsa - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejsza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kiejzerowicz - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kiejzewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejziewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzik - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzo - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiek - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kieka - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiela - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekień - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiesz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekieś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekis - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekisz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kieko - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiektyka -
Kiekut - 1635 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiel - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiela - 1440 od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielac - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielać - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielak - 1630 od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielakiewicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielakowski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielam - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanowski - 1669 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kielanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarowski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarzek - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielas - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielasiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielasiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszczyk - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszewski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaś - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaw - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawa - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawiec - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielb - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielban - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielbas - od kiełbasa.
Kielbasa - od kiełbasa.
Kielbasiewicz - od kiełbasa.
Kielbasiński - od kiełbasa.
Kielbasowicz - od kiełbasa.
Kielbassa - od kiełbasa.
Kielbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielc - 1256 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcewicz - 1403 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcon - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcowic - 1267 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczuk - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczyk - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczykowski - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczyński - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielec - 1470-80 od kieł ‘ząb boczny’; od kielec ‘kieł’.
Kielech - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielecki - 1609 od nazwy miasta Kielce.
Kielek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielen - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielenka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kieleń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kieler - 1448 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielerski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielerz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielesiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielesiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielesz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieleszka - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewa - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielian - 1656 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielianek - 1467 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielianowski - 1664 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kieliański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielich - 1446 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielich - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielichowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieliczek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielijanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielijański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielik - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielis - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielisiak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielisz - 1457 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszczuk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszczyk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszek - 1477 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszkiewicz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszkowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliś - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieljan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieljański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieljasz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielka - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielkowski - od nazw miejscowych Kiełki, Kiełkowice, Kiełków (kilka wsi).
Kiell - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiellak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiellar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiellas - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieller - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiellman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielm - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielma - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmans - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmański - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmas - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmek - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmo - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielnar - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielner - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielnerowski - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielnia - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniacz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniak - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniarz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielnicz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielnik - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniuk - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielo - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieloch - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielon - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielonek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieloń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieloński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielor - 1460 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielos - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielosz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielpin - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kielpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kielsiak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszczyk - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszek - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielsznia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielt - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kielta - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kieluch - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielur - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielus - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielusiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielusiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieluszak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieluś - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieł - 1406 od kieł ‘ząb boczny’.
Kieła - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełasa - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełaszek - od kieł ‘ząb boczny’.
Kieławic - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełb - 1458 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbacki - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbaj - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbalski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbała - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbania - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbaniak - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbań - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbas - 1421 od kiełbasa.
Kiełbasa - 1370 od kiełbasa.
Kiełbasiak - 1670 od kiełbasa.
Kiełbasicz - od kiełbasa.
Kiełbasiewicz - od kiełbasa.
Kiełbasin - od kiełbasa.
Kiełbasiński - od kiełbasa.
Kiełbasiuk - od kiełbasa.
Kiełbaska, m. - 1443 od kiełbasa.
Kiełbasko - od kiełbasa.
Kiełbaso - od kiełbasa.
Kiełbasowicz - od kiełbasa.
Kiełbasowska - od kiełbasa.
Kiełbasów - od kiełbasa.
Kiełbasza - od kiełbasa.
Kiełbaszak - od kiełbasa.
Kiełbaszczak - od kiełbasa.
Kiełbaszewicz - od kiełbasa.
Kiełbaszewski - od kiełbasa.
Kiełbaśnik - od kiełbasa.
Kiełbek - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiak - 1444 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbicki - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiewski - od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbik - 1402 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbikowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiński - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiowski - od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbon - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełboń - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbos - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbosa - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbowski - 1471 od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbusiewicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbuska - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbuś - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełcz - 1786 od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczak - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczawa - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczewski - 1497 od nazwy miejscowej Kiełczewice (lubelskie, gmina Strzyżewice), Kiełczew, Kiełczewo, Kiełcze (kilka wsi).
Kiełczko - 1394 od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Kiełczewice (lubelskie, gmina Strzyżewice), Kiełczew, Kiełczewo, Kiełcze (kilka wsi).
Kiełczukowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczygłowski - 1474 od nazwy miejscowej Kiełczygłów (sieradzkie, gmina Kiełczygłów).
Kiełczyk - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczykowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczyński - 1590 od nazwy miejscowej Kiełczyna (tarnobrzeskie, gmina Bogoria).
Kiełdacki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdan - 1484 od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdanowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdonowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdos - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełducki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełduszys - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdysz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdyś - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełek - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełk - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełka - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełko - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełkowicz - 1486 od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełkowski - 1409 od nazw miejscowych Kiełki, Kiełkowice, Kiełków (kilka wsi).
Kiełoczko - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełp - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpik - od gwarowego kiełp ‘łabędź’; od kiełpik ‘młody łabędź’.
Kiełpikowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’; od kiełpik ‘młody łabędź’.
Kiełpin - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpinowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpiński - 1490 od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiełs - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełsa - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełski - 1711 od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełsznia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełszykowski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełśnia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełt - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtaczyński - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtasiewicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtoczyński - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtoń - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtucha - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtucki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtych - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtycki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyka - 1382 od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’; od gwarowego kiełtyka ‘człowiek kołyszący się’.
Kiełtyko - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyl - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyła - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełzak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiemal - od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemer - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemierz - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemiesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemla - 1415 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemlic - 1424 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemlik - 1421 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiempa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kiempista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempski - od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kien - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kiena - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczek - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczek - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienczkowski - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczkowski - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienć - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiender - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kienderowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendorowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrach - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendry - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendryś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendych - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendzierewicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiendziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kienic - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienic - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienich - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieniec - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieniewicz - 1725 od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienig - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kienik - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kieniszko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieniuk - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienke - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienkiewicz - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieno - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienow - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienów - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienysz - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienyszyn - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kień - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieńc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńciak - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńciek - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńcik - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńć - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńdra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kieńko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieński - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kiep - 1471 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepa - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepacz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepadło - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepajło - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepak - 1495 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepal - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepala - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepalski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepał - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepas - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepczyk - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepek - 1493 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepel - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepicz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiec - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiel - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiela - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepik - 1494 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepin - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepina, m. - 1471 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepisz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiura - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepka - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkał - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepke - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkie - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkowicz - 1572 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kieps - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepsch - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepś - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepśna - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepta - 1456 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepul - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepulski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepura - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepurka - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepuro - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepurski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepus - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepuszewski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kier - 1451 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiera - 1661 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierach - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierachowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraciński - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieracki - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieracz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieradło - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraga - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierak - 1685 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierakiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierakowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieral - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieralski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierał - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierałowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieran - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieranowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraszewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraszewski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierat - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierata - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieratowicz - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierbaj - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbec - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbeć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbedz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbedź - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbel - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’; od niemieckiej nazwy osobowej Kerbel.
Kierbes - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbeś - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbic - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbicz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbić - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiec - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbieć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiedź - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiedż - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbowiec - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbus - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbuziński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercal - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercel - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercin - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercioch - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercul - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercuń - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercz - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczak - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczalski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczek - 1628 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierczek - 1695 od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczewski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczka - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczuk - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczyński - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierda - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdaj - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdak - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’; od gwarowego kierdak ‘knur’.
Kierdal - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdał - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdan - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdanowski - 1558 od nazwy miejscowej Kierdanowice (KrW).
Kierdasz - 1580 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kierdaszuk - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdej - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdejka - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdejko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdel - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’; od kierdel.
Kierdelewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdielewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdol - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdola - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdoń - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdowicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdowski - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdylewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdysz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdzik - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierebiński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierej - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierejczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejewski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierejko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejsza - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejszo - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejszys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierek - 1628 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierekiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierel - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereł - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowicz-Kieryłowicz - złożenia brak; Kierełowicz od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło; Kieryłowicz od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieren - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierena - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierencew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenkiewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierepa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepski - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kieres - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kieres - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieresiński - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kieresiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieresz - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereszka - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereś - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierianow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kierin - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierinkiewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieriński - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierka - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkało - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkun - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkuń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkus - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkusz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkuś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierlaj - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlasz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlasz - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison; od staropolskiego kierlesz.
Kierlewicz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlik - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlin - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierliński - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlo - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierło - 1631 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierło - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierłowicz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierłucki - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierma - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermacki - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermacz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kierman - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermanowicz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermarz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermas - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasch - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermaschek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasik - 1669 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasz - 1430 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermaszek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermes - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermoszek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermowicz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermuć - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermut - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiern - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierna - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierna - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernacki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernacki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernal - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernal - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernan - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernarzycki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernas - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernas - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernaszek - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernaszek - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernat - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernażycki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierner - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernes - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernia - 1662 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniacki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniak - 1683 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniakiewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernich - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernicki - 1647 od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kierniczna - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniczny - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniczyszyn - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniecki - od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kierniej - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernik - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernikiewicz - 1739 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernikowski - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniowski - 1701 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernisz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierno - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernocha - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernoga - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernos - od kiernoz ‘knur’.
Kiernosek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernoski - 1491 od nazwy miejscowej Kiernozia (płockie, gmina Kiernozia).
Kiernowski - 1485 od nazwy miejscowej Kiernozia (płockie, gmina Kiernozia).
Kiernoz - 1412 od kiernoz ‘knur’.
Kiernoza - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozczyk - 1609 od kiernoz ‘knur’.
Kiernozek - 1452 od kiernoz ‘knur’ lub od kiernozek.
Kiernoziak - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozicki - od kiernoz ‘knur’.
Kiernoziek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozię - 1467 od kiernoz ‘knur’.
Kiernożek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernożycki - od kiernoz ‘knur’.
Kiernożycko - od kiernoz ‘knur’.
Kierń - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kieroch - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierociński - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierod - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieroda - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierok - (Śl) od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieron - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieronczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroniak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierończak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierończyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieros - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierosiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierot - (Śl) od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieroth - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieród - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierpa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacienko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacz-Sabo - złożenia brak; Kierpacz od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’; Sabo 1605 od węgierskiej nazwy osobowej Szabó, ta od szabó ‘krawiec’.
Kierpać - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpak - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpał - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpan - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpas - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpeć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiczów - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiec - 1652 od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpieć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiek - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiesz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpikowski - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiń - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiński - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpluk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierps - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpsz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpsza - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kiers - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersa - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanow - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanów - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersch - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersche - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschnik - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersikowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierski - 1392 od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kiersnowski - 1592 od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierst - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersza - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszanowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszczek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszewski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszk - (Pom) od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszko - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniewski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kiersznik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersznikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersznikowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kiersznowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierszt - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztajn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus.
Kiersztanowski - 1567 od nazwy miejscowej Kiersztanowo (olsztyńskie).
Kierszte - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztun - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyna - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztynowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyń - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszyn - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierś - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierśnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierśnikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiert - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierta - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertyczak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertyczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertys - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kieruc - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruczenko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruć - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierul - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierula - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierulis - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierulkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruł - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierun - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunczak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruniak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruńczak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruńczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierus - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruszek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruszyn - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierut - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.
Kierutal - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.
Kieruzal - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzalski - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzel - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzol - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierużalski - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierużel - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierwa - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwal - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwas - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwiak - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwicz - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwiński - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwo - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierycienko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierycz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczenko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczuk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczyński - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierykowski - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryl - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierylak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierył - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierys - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysch - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieryś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierz - 1691 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierza - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzak - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzal - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanow - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanów - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzec - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzech - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzej - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzejonek - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzek - 1464 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzel - 1782 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzenka, m. - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzenkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzeński - 1631 od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierzękowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzk - 1470 (Pom) od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzkiewicz - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzko - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzkowski - 1591 od nazwy miejscowej Kierzków, Kierzki (kilka wsi).
Kierznia - 1748 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniak - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznicki - od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierznicki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniewski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierznik - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznikewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznikowicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierznowski - 1537 od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierzonek - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonko - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzun - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzuń - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyc - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzydło - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyk - 1722 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzykowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyński - 1620 od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierzyński - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierżkowski - od nazwy miejscowej Kierzków, Kierzki (kilka wsi).
Kies - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesa - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesch - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesel - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesell - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiel - 1564 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesielewski - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesieliński - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesielow - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesienicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesio - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieska - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieskiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieskowiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesła - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesłowski - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesołka - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieson - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesów - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiess - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiessa - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesse - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesso - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesul - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesz - 1382 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesza - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszcz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszczyk - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszek - 1442 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszen - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszk - (Pom) od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszka - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkalewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkarewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszko - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkowiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkowski - 1435 od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Kieszyk - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieś - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieśkiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiet - od kieta ‘łańcuch’.
Kieta - 1655 od kieta ‘łańcuch’.
Kieter - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kieterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kiether - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietka - od kieta ‘łańcuch’.
Kietko - od kieta ‘łańcuch’.
Kietkowicz - od kieta ‘łańcuch’.
Kietkowski - od kieta ‘łańcuch’.
Kietla - 1254 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlas - 1528 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlasik - 1699 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlasowicz - 1706 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlic - 1203 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlicki - 1408 od nazwy miejscowej Kietlice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kietlicz - od kieta ‘łańcuch’.
Kietliński - 1394 od nazwy miejscowej Kietlin (piotrkowskie, gmina Radomsko).
Kietliński-Borkowski - złożenia brak; Kietliński 1394 od nazwy miejscowej Kietlin (piotrkowskie, gmina Radomsko); Borkowski 1402 od nazw miejscowych typu Borków, Borkowice, Borki.
Kietła - od kieta ‘łańcuch’.
Kietnik - 1399 od kieta ‘łańcuch’.
Kietniuk - od kieta ‘łańcuch’.
Kietowicz - 1658 od kieta ‘łańcuch’.
Kietowski - od kieta ‘łańcuch’.
Kietras - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrys - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietryś - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrzak - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kiett - od kieta ‘łańcuch’.
Kietta - od kieta ‘łańcuch’.
Kietułka - od kieta ‘łańcuch’.
Kietura - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturakis - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturatis - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturkis - od kieta ‘łańcuch’.
Kiety - od kieta ‘łańcuch’.
Kiewacz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewan - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewarski - 1610 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiewel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewesz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewiel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewiszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewla - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlen - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewleń - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewluk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewra - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewrel - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewro - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewski - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewszyniec - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kieza - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezar - 1574 może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiezel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezik - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezuń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieźlik - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieża - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżak - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżał - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżek - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżkowski - od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Kieżun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżuń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżyń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiębłowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kiędra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrach - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiędziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiępa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiępiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kiępisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kandel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandella - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kander - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandera - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kanderski - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kanderz - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandil - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandiuk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandl - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandler - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kando - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandor - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandora - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandorka - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandorski - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandoszek - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandowski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandr - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandra - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandracikowski - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandraciuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandrać - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandras - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandraszewicz - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kandula - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandula - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandulski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kanduła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandyba - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybienko - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybo - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandybowicz - od staropolskiego kandyda ‘szkapa’.
Kandyra - od niemieckich nazw osobowych Konder, Kunder, te od Günther.
Kandys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandza - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziałka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kandzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzio - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzioch - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandzioła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziołka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kandziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kandziosz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kaneczek - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanefał - od staropolskiego kanafas, później kanawa, kanwa ‘rodzaj tkaniny, na której się wyszywa’.
Kanek - od staropolskiego kanak ‘naszyjnik’, przenośnie ‘ktoś drogi’.
Kanewka - od konew, konewka ‘naczynie na wodę’, od gwarowego konwa.
Kangowski - od nazwy miejscowej Kanigowo (plockie, gmina Bodzanów).
Kania - 1399 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniacz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniaczyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniak - 1580 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kania-Kaniowski - złożenia brak; Kania 1399 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir; Kaniowski 1627 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kanian - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniarz - 1580 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanias - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasiuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasta - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasty - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniasz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanica - 1403 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanicki - 1687 od nazwy miejscowej Kanice (piotrkowskie, gmina Rzeczyca) lub od nazwy osobowejKania.
Kanicz - 1369 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniczuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniecki - od nazwy miejscowej Kanice (piotrkowskie, gmina Rzeczyca) lub od nazwy osobowej Kania.
Kanieczek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanieczka - XV w. od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanieczko - 1786 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniepien - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniepień - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniera - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanierski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanies - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewiec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniewski - 1498 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kanigowski - 1623 od nazwy miejscowej Kanigowo (plockie, gmina Bodzanów).
Kanik - 1541 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanika - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanikowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanikuła - od kanikuła ‘okres upałów’.
Kanin - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanina - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniniów - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaninka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniński - 1393 od nazwy miejscowej Kanin, dziś Konin (poznańskie, gmina Pniewy).
Kanio - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniocha - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioła - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniona - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanioniuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanionka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanior - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniora - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniorczyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniorski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanios - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniosz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniowicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniowski - 1627 od nazwy miejscowej Kaniewo (włocławskie, gmina Lubraniec).
Kaniów - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanis - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanista - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisty - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanisz - 1488 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszewski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniszuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuczok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuga - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuk - 1696 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuka - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniukiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniukowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuła - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanius - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuska - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniusz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuszaniec - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniuszok - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kaniut - 1743 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanka - 1467 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanke - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kankel, ta od słowiańskiego kokolij ‘kąkol’.
Kankiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanko - 1460 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankowiak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kankuć - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanoch - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanola - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanon - 1650 od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonek - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanoniak - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanoniczak - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanoniec - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonienko - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanonik - 1497 od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanoniuk - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanonowicz - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończak - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończuk - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanończyk - od kanon ‘przepis, reguła’.
Kanopacki - od nazwy miejscowej Konopat (bydgoskie, gmina Świecie).
Kanos - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanosz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanoś - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanownik - od kanonik, ze staropolskiego kanownik ‘dostojnik kościelny, członek kapituły katedralnej’.
Kanp - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpa - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpacz - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpas - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpek - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanpik - od niemieckiej nazwy osobowej Kamp, ta od średniowysokoniemieckiego kamp ‘grzebień, grzebień tkacki’.
Kanrad - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kanratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kans - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansa - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanschik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansigar - 1504 od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kansik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansy - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kansz - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanś - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kant - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’.
Kanta - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’.
Kantak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantalski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantan - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantanista - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantanowicz - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantar - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarek - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarewicz - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarosiński - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarowicz - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarowski - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantarski - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantaruk - od kantar ‘rodzaj uzdy bez wędzidła’, dawniej też ‘jednostka wagi’.
Kantczak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantecki - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantek - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantel - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantelecki - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanteluk - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanter - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterek - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanters - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanterski - od niemieckiej nazwy osobowej Kanter, ta od starowysokoniemieckiego imienia Gantheri.
Kanth - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanthak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantkowski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantoch - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantok - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantolak - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanton - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantona - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantonicz - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantonowicz - od kanton ‘żołnierz w leżach, rekrut’.
Kantor - 1388 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorczuk - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorczyk - 1755 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorek - 1443 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorka - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorosiński - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorowicz - 1718 od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorowski - 1650 od nazwy miejscowej Kantorowice (część Krakowa, dzielnica Nowa Huta).
Kantorski - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantoruk - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantorysiński - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantos - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantow - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantowicz - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantowski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantór - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kantulok - (Śl) od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantulski - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantuła - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantur - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kanturski - od kantor ‘śpiewak kościelny’, też ‘biuro’.
Kanty - od imienia Jan Kanty, to od nazwy miasta Kęty, w średniowieczu pisane Kanty.
Kantycki - od kantyk ‘pieśń liturgiczna’.
Kantyka - od kantyk ‘pieśń liturgiczna’.
Kantyluk - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantyła - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kantyna - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantynka - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantynowicz - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantyński - od kantyna dawniej ‘flasza podróżna’, ‘bufet wojskowy’.
Kantyś - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kanuga - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanuk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanulak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanunow - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanus - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanusiewicz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanuś - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanut - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanwischer - od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kanwiszer - od konwisarz ‘rzemieślnik odlewający z metalu naczynia’.
Kanyk - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanys - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanysz - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanyszek - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kanz - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzel - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzela - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzik - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzok - (Śl) od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzol - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzola - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanzy - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kanź - od niemieckiej nazwy osobowej Kans, niektóre formy też od słow. kąs-, kęs- z wtórną germanizacją.
Kań - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańca - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczak - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczok - (Śl) od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańczug - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczuga - 1620 od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczugowski - od kańczug, dawniej kańczuk ‘bicz z plecionego rzemienia’, też od nazwy miasta Kańczuga.
Kańczyk - 1619 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańćko - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańdek - 1684 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańduła - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańdzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kańka - 1566 od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańko - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kańkowski - od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir.
Kański - 1487 od nazwy miasta Kania (częste).
Kańtach - od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kańtoch - 1715 od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kańty - 1644 od kant ‘krawędź, ostry brzeg’ lub od gwarowego kantak ‘rodzaj belki, kloca’.
Kap - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapa - 1607 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacki - 1798 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacyn - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapacz - 1400 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaczun - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaj - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapajewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapala - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalik - od kapać (się).
Kapalka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalla - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapalski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapał - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapała - 1448 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałacz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałka - 1385 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapałów - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapan - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapania - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaniarz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanke - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanusch - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapanusz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapańczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaparczak - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparejko - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparek - 1483 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparnik - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparski - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparuk - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparz - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparzyk - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kaparzyński - od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapas - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapaś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapca - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapcewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapcia - 1591 od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciak - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciał - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciara - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciewicz - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapcik - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapcio - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciuch - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapciuk - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapczak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczuk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczun - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczyk - 1791 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapczyński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapec - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapecki - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapecki - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’; od gwarowego kapcia ‘męskie obuwie’.
Kapeć - od kapeć, ze staropolskiego kapec ‘but sukienny’.
Kapeja - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapejewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapela - 1743 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelacz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelan - 1410 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanczyk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanik - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanowicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelanowski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelant - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’; od kapelant ‘muzykant’.
Kapelańczyk - 1700 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelański - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelarz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelaty - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelczak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelczyk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelewicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelewski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeli - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeliński - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelisz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeliszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelka - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelko - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapella - 1788 od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapellak - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelnek - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’; od kapelan ‘duchowny wojskowy’, dawniej ‘kapłan pełniący obowiązki przy kaplicy’.
Kapelowicz - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelski - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeluch - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapeluk - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapelusiak - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelusz - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluszka - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluszna - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapelusznik - od kapelusz ‘nakrycie głowy’ lub od kapelusznik.
Kapeluszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapeluś - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełka - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapełuch - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełus - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełuszny - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapełuś - od kapelusz ‘nakrycie głowy’.
Kapen - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapeniak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaper - 1452 od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapera - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperczak - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperczyk - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperek - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperniak - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapernos - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapernus - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperowicz - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperowski - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperski - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperys - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kaperzyński - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapi - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapian - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiarczyk - 1778 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapiarz - 1793 od kaparz ‘’posługujący przy celebrze; przybrany w kapę’ lub od gwarowego kanarzyc, kaparować się ‘źle jeść; źle gotować; licho żyć’.
Kapias - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiasz - 1783 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiaś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapic - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapica - 1386 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapich - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiciak - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicka - 1634 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicki - 1736 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapicz - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczak - 1640 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczek - 1748 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczenko - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczka - 1483 od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczke - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczko - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapiczyński - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapida - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapidło - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapidura - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiec - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieć - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiej - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiejć - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiejko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiel - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapielewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieliński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapielski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapieniak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiera - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapierz - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapies - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapigroch - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapik - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapikowski - od staropolskiego kapica ‘habit mnisi, kaptur od habitu’, też od gwarowego ‘wierzchołek dachu’.
Kapil - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapilenko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapilewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapin - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapinkiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapinos - 1364 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiński - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiok - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapion - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapios - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapis - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapisiak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapisz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszczak - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszke - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiszko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapiś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapitan - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniak - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniec - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanik - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitaniuk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanow - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanowicz - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitanowski - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitań - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczak - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczuk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitańczyk - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitański - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitkowski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitoła - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapiton - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitonow - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitoński - od kapitan ‘oficer, dowódca, komendant w odpowiednim stopniu’.
Kapitulewski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitulski - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapituła - 1488 od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapitułka - od kapitula ‘grono duchownych przy katedrze’.
Kapiwąs - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapka - 1464 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkała - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkiewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkin - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapko - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkowicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapkowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapla - 1712 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplak - 1665 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplan - od kapłan.
Kaplanek - od kapłan.
Kaplani - od kapłan.
Kaplanis - od kapłan.
Kaplar - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarczuk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarczyk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarna - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplarny - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapler - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’; od dawnego kaprel ‘kapral’.
Kaplewicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplewski - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicki - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicz - 1403 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapliczny - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplik - 1679 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplikowski - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplin - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapliński - 1599 od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplisz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplita - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplo - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapluk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplukiewicz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapluta - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kaplyta - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłan - 1366 od kapłan.
Kapłanek - 1402 od kapłan.
Kapłaniak - od kapłan.
Kapłaniuk - od kapłan.
Kapłanow - od kapłan.
Kapłanów - od kapłan.
Kapłańczyk - od kapłan.
Kapłański - od kapłan.
Kapłon - 1629 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłonek - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoniak - 1631 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoniec - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłonowski - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoń - od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłoński - 1659 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłun - 1439 od kapłon ‘kastrowany kogut’.
Kapłuszak - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłusznik - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłuszuk - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapłysz - od staropolskiego kapła, kapla ‘kaplica’, też od gwarowego ‘kropla’.
Kapnach - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnias - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnik - 1484 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapnisz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapok - (Śl) od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapol - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapola - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapolka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapolla - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoł - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapołka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapołła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapon - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponiuk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponos - 1396 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaponow - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapoń - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapowicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapółka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kappel - od kapela ‘zespół muzyczny’, dawniej też ‘kaplica’.
Kapper - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kappik - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapr - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapral - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralek - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralik - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralis - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapralski - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kaprało - od kapral ‘najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych’.
Kapran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapraniec - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprań - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapras - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapraszewski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawa - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawczuk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprawy - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapri - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprienia - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprocki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapron - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproni - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproń - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaproński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprosiuk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaproś - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowiak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowicz - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprowski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprów - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprucha - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprucki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprudziak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapruk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprus - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprusiak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapruziak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapryan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryczuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryjaniuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryjczuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprykowski - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kapryna - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryniak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kapryński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.
Kaprys - od kaprys, kaprysik.
Kapryszyn - od kaprys, kaprysik.
Kapryś - od kaprys, kaprysik.
Kapryza - od kaprys, kaprysik.
Kaprzak - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzewicz - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzycki - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaprzyk - od podstawy kopr-, por. koprawy ‘cierpiący na cieczenie z oczu’, z czeskiego kapra ‘kropla.
Kaps - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsa - 1567 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapsa - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsak - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsalis - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsia - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiak - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsik - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsiukiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsul - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapsza - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszewicz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapszewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszokiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszukiewicz - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszul - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszyk - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapszywa - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapś - od kapsa, kabza, od gwarowego kabsa ‘sakiewka, kieszeń’.
Kapta - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptacz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptasz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptaś - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kapton - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptoń - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptowaniec - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptór - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptórkiewicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptur - 1548 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptura - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturczak - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturek - 1436 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturka - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturkiewicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturko - 1384 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturonek - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowicz - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowski - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturowy - 1403 od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturski - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapturzak - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kaptuskiewicz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptuszak - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptuszkiewicz - od podstawy kapt-, por. kaptować ‘zjednywać’, od gwarowego kapt ‘wyobrażenie’.
Kaptyr - od kaptur ‘nakrycie głowy połączone z płaszczem’.
Kapucha - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapul - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapula - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuleszna - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuleszny - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuł - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuła - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapułek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapułka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapura - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapusciak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciarz - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuscik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusciok - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusczyk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusczyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusnik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapust - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusta - 1318 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustecki - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusteński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustian - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustin - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustjan - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustka - 1449 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustnik - 1698 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusto - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustycz - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapustyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapusz - 1296 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszak - 1789 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszczyk - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszek - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuszowski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapuściak - 1683 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściana - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścianek - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścianik - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściany - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściarek - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściarz - 1786 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścieński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścij - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścik - 1629 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścina - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuścinski - 1735 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściok - (Śl) od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuściuk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśczyk - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśczyński - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśmiak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśnia - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśniak - od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kapuśnik - 1761 od kapusta ‘roślina warzywna’.
Kaput - od kaput ‘koniec’.
Kaputa - 1799 od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kaputa - od kaput ‘koniec’.
Kapyr - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapyrka - od imienia Kasper lub od kaper ‘rozbójnik morski, pirat’.
Kapysz - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyszewski - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyszka - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kapyś - od kapać, też od kapa ‘rodzaj derki, narzuty’.
Kar - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Kara - 1743 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karab - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karaba - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabacz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karaban - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabaniak - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanik - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabaniuk - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanow - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanowicz - 1796 od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanowski - 1698 od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabanyk - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabań - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabarz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabas - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabasz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabczewski - 1371 od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabczowski - od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabczyjowski - od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karabela - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabella - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabelski - od karabela ‘ozdobna szabla; element stroju szlacheckiego’.
Karabiec - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabielnik - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabiło - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabin - 1740 od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabini - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabiniewicz - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinis - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinowicz - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabinowski - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabiński - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabionek - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabon - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabon - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabonik - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karabonik - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karaboń - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karaboń - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karabow - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabowicz - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabowski - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabuła - od gwarowego karabać się ‘z trudem wchodzić’.
Karabyn - od karabin ‘ręczna broń palna’.
Karach - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karacz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczan - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczewski - 1383 od nazwy miejscowej Karabczewo, też Korabczewo (KrW).
Karaczewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczkiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczko - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczkowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karaczon - 1583 od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczun - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczuń - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyn - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyń - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karaczyński - od karaczan, karakon ‘karaluich’.
Karadżow-Szmitkowski - złożenia brak; Karadżow- brak; Szmitkowski od niemieckiego Schmied ‘kowal’ i niemieckiej nazwy osobowej Schmied (t), Schmid (t).
Karafa-Korbut - złożenia brak; Karafa brak; Korbut 1591 od litewskiej nazwy osobowej Koributas, od litewskiego karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas, buti ‘być’.
Karaffa-Korbutt - złożenia brak; Karafa brak; Korbutt od litewskiej nazwy osobowej Koributas, od litewskiego karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas, buti ‘być’.
Karaim - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karaimow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karajmow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karaka - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakicz - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakiewicz - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakin - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakoszko - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakow - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakowiak - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakula - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulka - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulko - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakulski - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakuła - od karakuł ‘gatunek owiec, futro z owiec karakułowych’.
Karakus - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakuszka - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karakuta - od karak ‘drobny władca turecki’.
Karal - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalarz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalenko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaliński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalis - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalkiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalkow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluch - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karalusz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaluś - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karał - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karałow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karaman - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karamański - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karamon - od karaman ‘pies pastersk lub od niemieckiej nazwy osobowej Karmann, Kahrmann.
Karan - od karany, karać.
Karancewicz - od karany, karać.
Karaniec - od karany, karać.
Karaniewicz - od karany, karać.
Karanik - od karany, karać.
Karankiewicz - od karany, karać.
Karankowski - od karany, karać.
Karanowicz - od karany, karać.
Karanowski - od karany, karać.
Karanuch - od karany, karać.
Karań - od karany, karać.
Karap - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapata - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapczyński - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapin - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapiniec - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapuda - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapulka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karapułka - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.
Karas - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasa - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasek - 1450 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiak - 1492 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiejko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiew - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiewicz-Szczypiorski - złożenia brak; Karasiewicz od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’; Szczypiorski od szczypior ‘zielone liście roślin cebulowatych’, dawniej też ‘łodyga, źdźbło trawy’.
Karasiewski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasik - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasikiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasim - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimik - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimiuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimowicz - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasimski - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.
Karasiński - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiow - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiów - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasiuk - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaskiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasoń - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasowski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karassek - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszczak - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszczuk - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszek - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszewicz - 1775 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszewski - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszkiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaszko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karasznia - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaś - 1401 od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśkiewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśko - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaśniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karat - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatiuk - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatkiewicz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatków - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatnicki - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatnik - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatowicz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatucha - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatycz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karatysz - od karat ‘jednostka masy złota lub kamieni szlachetnych’.
Karawan - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawani - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawań - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karawański - od karaban, karawan ‘pojazd do przewożenia zwłok’, dawniej ‘wóz ładowny’, przenośnie też od karaban ‘wielki brzuch’.
Karaź - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karaźniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karażniewicz - od karaś ‘ryba z rodziny karpiowatych’.
Karb - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karba - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbacz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaczyński - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbal - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbalczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbalski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbała - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karban - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaniak - 1663 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanik - 1666 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbanowski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbańczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbarz - 1396 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbas - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasiewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbasz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbaszkiewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbel - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbela - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbella - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbelski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbiel - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbol - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbolewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbon - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboniczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbonik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karboń - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbos - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbosiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowa - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowańczyk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowczuk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiczyn - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiec - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiok - (Śl) od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowiuk - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniak - 1787 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczak - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczek - 1693 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczy - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniczyn - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbownik - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowniok - (Śl) od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbowski - 1485 od nazwy miejscowej Karbowo (toruńskie, gmina Brodnica).
Karbowy - 1691 od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbul - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbulewicz - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbus - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbusiek - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karbuszewski - od karb ‘nacięcie; znak’.
Karc - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karca - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcala - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcan - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcewicz - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karch - 1410 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchan - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchanina - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karcher - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karcherowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchier - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchjer - od niemieckiej nazwy osobowej Karcher, ta od średniowysokoniemieckiego karrecher, kercher ‘taczkarz’ lub od nazw miejscowych Karch, Karchau.
Karchlik - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchniwa - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchniwy - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchoł - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchowski - 1421 od nazwy miejscowej Karchowo, dziś Charchów (sieradzkie, gmina Zadzim).
Karchuc - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchuć - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karchut - 1424 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karciarz - 1762 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’; od karciarz ‘grający w karty’.
Karcicki - 1391 od nazwy miejscowej Charcice (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie).
Karcmarz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karcmarzik - (Śl) od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karcz - 1370 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karcza - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczak - 1670 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczakowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczaków - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczan - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczarczyk - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczek - 1402 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczemna - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczemny - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczemski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczenko - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewicz - 1280 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewiec - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczewski - 1388- od nazw miejscowych Karczewo, Karczowice (kilka wsi).
Karczkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczko - 1477 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczla - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczma - 1394 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmar - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmara - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczuk - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczy - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarczyk - 1501 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarek - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarewicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarkiewicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarkowski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarowicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarz - 1413 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzak - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzek - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzewski - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmarzyk - 1588 od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmasz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmiarz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmit - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczmitowicz - od karczma ‘gospoda, zajazd’.
Karczocha - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczowicz - 1399 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczowski - 1447 od nazw miejscowych Karczewo, Karczowice (kilka wsi).
Karczuga - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczun - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczunek - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczygłowska - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyk - 1617 w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczykowski - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyluk - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyn - w grupie nazwisk pochodzących od karcz ‘pniak pozostały po ścięciu drzewa, też w niektórych formach od kark.
Karczyński - 1391 od nazwy miejscowej Karczyn (bydgoskie, gmina Kruszwica) lub od karcz.
Kard - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Karda - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardach - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardacki - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardacz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardaczuk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardaczyński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardać - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakiewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakiewitz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardakow - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardal - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardala - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardalczyk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardalewski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardała - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardałka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardan - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardanowicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardań - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardański - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardasz - 1580 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszak - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszewicz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszuk - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaszyński - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardaś - 1698 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardczak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardczyk - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardek - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardel - 1615 od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardela - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardelis - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardelka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardell - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardełko - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardes - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardesz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardewski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardęga - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardinal - (Śl) od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardol - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardoliński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardon - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardoński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardos - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardosz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardoszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardoś - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardowicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardowski - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardul - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardula - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardulewski - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardulski - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Karduła - od imienia Kordula. Imię, notowane w Polsce od XV wieku, pochodzenia łacińskiego, od cor, cordis ‘serce’.
Kardus - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Karduszewski - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardy - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyga - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyka - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardyl - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardylak - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardynak - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynalczyk - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynalski - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynał - 1393 od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynałowicz - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardyni - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynia - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardynoł - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardyński - od kardynał ‘dostojnik kościelny’.
Kardys - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardysz - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardyś - odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kardzia - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziew - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziewicz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziński - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardzis - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardzisz - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Kardziś - od podstawy kard-, por. karda ‘rodzaj rośliny’.
Karej - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karejwa - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karejwo - od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.
Karek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karel - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karela - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelas - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelina - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karels - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karelus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Kareł - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karełczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Kareło - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karet - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Kareta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetczuk - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetka - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetko - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karetta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karęga - 1592 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karf - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfel - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karficki - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karficz - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karfut - od niemieckiej nazwy osobowej Karf, ta od średnioniemieckiego karff ‘karp’.
Karg - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karga - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargał - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karge - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargel - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel
Kargiel - 1398 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargieło - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargin - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Karglak - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargo - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargol - 1536 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargoł - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niem ieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargoski - 1533 od nazw miejscowych Kargów, Kargoszyn (kilka wsi).
Kargowski - 1408 od nazw miejscowych Kargów, Kargoszyn (kilka wsi).
Kargól - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargul - 1523 od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargula - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargulewicz - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargus - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kargut - od niemieckiego apelatywu karg, średnioniemieckiego karc ‘mądry, chytry, przebiegły, skąpy’ lub od niemieckich nazw osobowych Karge, Kargel.
Kariot - 1730 od biblijnego Judasz z Kariotu lub od niemieckiej nazwy osobowej Karioth.
Kariuto - od biblijnego Judasz z Kariotu lub od niemieckiej nazwy osobowej Karioth.
Kark - 1593 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkacz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkała - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkan - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoch - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocha - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocki - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkocz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoczka - 1784 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkola - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoła - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkołób - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkos - 1741 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosa - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosch - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoschka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiak - 1665 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiek - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosik - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkosiński - 1791 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkoski - od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karkosz - 1740 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkosza - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkoszczak - 1634 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszczyk - 1619 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszka - 1392 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkoszka ‘kloc drzewa’.
Karkoszów - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkoszyńska - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’ lub od staropolskiego karkosz ‘sucha gałąź drzewa iglastego’.
Karkot - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkota - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkotka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowczyk - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowiak - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkowski - 1466 od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karkówka - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkucha - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuciński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuciński - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkuć - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuć - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkula - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulak - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulewski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkulowski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuł - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuła - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkułkiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkułowski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkus - 1790 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusiewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusiński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkusz - 1792 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszewski - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszko - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuszowicz - 1761 od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’; od staropolskiego karkusz ‘bark’.
Karkuś - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkut - 1422 od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkut - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuta - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutkiewicz - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutowski - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkutt - od podstawy karch-, por. karchut ‘lewa ręka’.
Karkuzewicz - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karkuziński - od kark ‘tylna część szyi’ lub od staropolskiego gwarowego karkać ‘gdakać, krakać’.
Karl - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karla - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlach - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlakowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlasiński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karleszko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewicz - 1488 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlewski - od nazwy miejscowej Karlewo (płockie, gmina Szczutowo).
Karlęski - 1390 od nazwy miejscowej Charłęż (lubelskie, gmina Spiczyn).
Karlic - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlicki - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karliczek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karliczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlik - 1733 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlikowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlinowski - od nazwy miejscowej Karlin (katowickie, gmina Zawiercie).
Karliński - 1446 od nazwy miejscowej Karlin (katowickie, gmina Zawiercie).
Karlisz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karloczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karls - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlson - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlsoń - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlsson - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karlus - 1736 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karluto - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłacz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaczyński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłan - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłanowicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaszczuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłaszewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karło - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłocha - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłon - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłos - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłoszka - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowan - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowicz - 1409 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłowski - 1610 od nazw miejscowych Karłowice, Karłów (kilka wsi).
Karłów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłub - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłubek - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłubski - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karłup - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłupski - od staropolskiego karłub ‘kadłub; pień drzewa wewnątrz wydrążony’.
Karłyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karma - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmacewicz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaciuk - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmacyk - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmać - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmak - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmakowski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmalita - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmalski - od karmel ‘cukier palony’.
Karmaluk - od karmel ‘cukier palony’.
Karman - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmaniak - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmaniuk - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmanowicz - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmanowski - 1579 od nazwy miejscowej Karmanowice (lubelskie, gmina Wąwolnica).
Karmań - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmański - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmańsky - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmas - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmasiewicz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmasz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszak - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszyn - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaszyński - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaś - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmaz - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmaza - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazin - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazina - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazo - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazy - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyn - 1635 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyn-Kanonowicz - złożenia brak; Karmazyn 1635 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’; Kanonowicz od kanon ‘przepis, reguła’.
Karmazynowski - 1782 od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmazyński - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmel - od karmel ‘cukier palony’.
Karmela - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelak - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelicki - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelicki - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelik - od karmel ‘cukier palony’.
Karmeliński - od karmel ‘cukier palony’.
Karmelita - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelitow - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelitów - od karmelita ‘członek zakonu karmelitów’.
Karmelski - od karmel ‘cukier palony’.
Karmeluk - od karmel ‘cukier palony’.
Karmen - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmeński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmien - 1497 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmień - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmieński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmikowic - 1374 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmilo - od karmel ‘cukier palony’.
Karmiło - od karmel ‘cukier palony’.
Karmiłowicz - od karmel ‘cukier palony’.
Karminos - 1425 od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiński - 1580 od mazwy miejscowej Karmin, dawniej Karnin (kaliskie, gmina Dobrzyca).
Karmioł - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiszew - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmiszewski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmnik - 1366 od karma ‘pokarm’, karmić; karmnik ‘miejsce do karmienia zwierząt, chlew’.
Karmoliński - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmon - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmonik - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmoński - od staropolskiego, gwarowego karmana, korman ‘odzież, sukmana’.
Karmowski - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmów - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmus - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmusik - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karmuz - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmuzański - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmużański - od karmazyn ‘kolor ciemnoczerwony; szkarłat; szlachcic starożytnego rodu’.
Karmysz - od karma ‘pokarm’, karmić.
Karn - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karna - 1136 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnabal - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnabał - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnabol - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnacewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnacki - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnacz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaczewski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnafal - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafał - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnafka - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnak - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnal - 1623 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnasiewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnasiński - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaszewski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaszowski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnaś - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnat - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnata, m. - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnath - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatka - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatko - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnatowski - od gwarowego karnaty ‘przysadzisty, kusy’.
Karnecki - od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karnek - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnel - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnella - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnet - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karneta - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karnetko - od kornet ‘kobiece nakrycie głowy’, dawniej też ‘oddział wojskowy’; od karnet ‘dawniej ‘damski notesik balowy’.
Karnia - 1599 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniak - 1668 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnich - 1388 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnicki - 1455 od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karniecki - od nazwy miejscowej Karnice (kilka wsi).
Karniej - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniejczyk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniejew - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnielewicz - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnieluk - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniesz - 1136 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnieszew - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniewski - 1454 od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnik - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnikowski - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnilak - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniluk - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniła - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniło - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniłow - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniłowicz - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniński - 1393 od mazwy miejscowej Karmin, dawniej Karnin (kaliskie, gmina Dobrzyca).
Karnio - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniol - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karniol - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnioł - od imion Kornel, Korneliusz, te od Cornelis, łacińskiej nazwy rodu Korneliuszów. W Polsce rzadkie i późno notowane, na Kresach Wschodnich Kornij, Kornilo.
Karnioł - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniowski - 1431 od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnisz - 1256 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniszczuk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karniszuk - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnkowski - 1453 od nazwy miejscowej Karnkowo (włocławskie, gmina Lipno; plockie, gmina Czerwińsk nad Wisłą).
Karno - 1450 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnofel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnofka - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnola - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnopel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnopiel - od niemieckiej nazwy osobowej Karnofel.
Karnos - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnosiewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnota - 1428 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowiak - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnowski - od nazw miejscowych Karniewo, Karniowice (liczne).
Karnófka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnówka - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnus - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnusz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnuszewicz - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karny - 1393 od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karnysko - od podstawy karn-, por. karny ‘posłuszny’, z prasłowiańskiego ‘okaleczony, kaleki’.
Karo - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoch - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karol - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karola - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolakowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolanek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolarz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolas - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolasiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolasz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczuk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolczyk - 1785 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolec - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolenko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolew - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolewicz - 1785 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolicki - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolik - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolikowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolin - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolina - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolinczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolini - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliniak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolińczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliński - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoliszyn - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolka - 1667 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkiewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolko - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolkowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolków - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoll - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolniczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolniewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolonek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolos - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolow - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolowicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolów - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoluch - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karoluk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolun - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolus - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karolyi - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karon - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoń - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karończyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoński - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karos - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosas - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosiński - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karosz - 1705 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoszewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karoś - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karot - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki.
Karotki - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotkiewicz - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotko - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotkow - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karotusz - (z fonetyką ukraińską) od podstawy krot-, por. krótki; od ukraińskiego karotki.
Karow - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiec - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowiecki - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karowy - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karól - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karólski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karp - 1401 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpa - 1405 (KrW) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpacha - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaciak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpacki - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym lub od nazwy Karpaty.
Karpacz - 1498 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaczewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaczów - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpal - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpala - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpalski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpała - 1787 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpało - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpan - 1441 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpankiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpanko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpas - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpasz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpaszewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpcow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpcza - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpczak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpczo - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpe - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpecki - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeczka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeć - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpek - 1700 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpel - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpela - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpenko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpeta - od gwarowego karpaty ‘chropowaty, szorstki’, korpetny ‘wyboisty’.
Karpi - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpia - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiarz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiasz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpic - 1497 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpich - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpicki - 1372 od nazwy miejscowej Karpicko (zielonogórskie, gmina Wolsztyn).
Karpicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiczak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiczenko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiej - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejczuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejczyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiejuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiel - 1688 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpiela - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpielak - 1702 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpielczyk - 1779 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpieł - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpiełko - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpieło - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpienia - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpienko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpienkow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpień - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieńko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieński - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpierz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiesiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiesz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieszuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpieszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiewicz - 1663 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpij - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpijewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpik - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpikiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpil - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpin - 1497 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpina - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiniuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpinka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpinowicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiń - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpińczuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpińczyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiński - 1466 od nazwy miejscowej Karpin (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).
Karpio - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiok - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpis - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpisz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszen - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpitzka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiuch - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpiusz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpl - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplak - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplewicz - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karplewski - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpluk - (pod wpływem ukraińskim nastąpiło przejście pi- w pl-) od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpnik - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpol - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpolewicz - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpolewski - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpoliński - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpoluk - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpon - 1441 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpoń - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karposiuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karposz - 1446 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpoś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpow - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowicz - 1503 od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiczka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowiec - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpowski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpów - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuc - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuchin - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuć - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpul - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpul - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpula - od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpula - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpulski - 1705 od karpiel, od gwarowego korpiel, korpał ‘brukiew’.
Karpulski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpunin - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpus - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpusiewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszak - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszewicz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszewski - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszka - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuszko - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpuś - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyk - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpys - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpysz - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpyszyn - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Karpytka - od skarpeta, skarpetka, z gwarowego karpetka, karpytka.
Karpyza - od podstawy karp-, por. karp ‘gatunek ryby’, karpa ‘pień z korzeniami pozostały po ścięciu drzewa’, karpać ‘naprawiać’, od imienia Karp, z greckiego Karpos, używanego w Kościele prawosławnym.
Kars - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsa - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karschnia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiak - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsik - 1614 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsin - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsiuk - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karski - 1413 od nazwy miejscowej Karsy (kilka wsi).
Karskiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsoń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsszek - 1476 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsz - 1136 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszałek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszania - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszen - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszenia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszeniewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszeń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszewski - 1388 od nazwy miejscowej Karszew (sieradzkie, gmina Łask).
Karszkiewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszkowski - 1707 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszna - 1592 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznek - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznia - 1210 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznica - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznicki - 1388 od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).
Karszniewicz - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karsznin - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszny - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszon - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszow - 1372 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszowicz - 1590 od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszowski - 1388 od nazwy miejscowej Karszew (sieradzkie, gmina Łask).
Karszów - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszul - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszunia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyn - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyń - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karszyński - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karś - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karśnia - od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.
Karśnicki - od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).
Karta - 1689 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartacki - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartacz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’ lub od kartacz ‘rodzaj pocisku’.
Kartaczewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaczowski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartal - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartala - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartalski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartan - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartanas - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartanowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartas - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartasz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszew - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszof - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszów - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaszyński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaś - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartaw - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawa - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawcewa - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawik - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawin - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartawy - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karteczka - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartka - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartkiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartocha - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karton - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoniuk - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartonowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoń - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartosz - 1400 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartoszow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartow - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowiak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartowik - 1627 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’; od staropolskiego kartownik ‘karciarz’.
Kartowniczek - 1647 od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuch - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartul - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartunowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartus - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuschiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusiński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartusz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszewicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszewski - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszyna - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuszyński - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartuz - od kartuz ‘członek kontemplacyjnego zakonu kartuzów’.
Kartuza - 1446 od kartuz ‘członek kontemplacyjnego zakonu kartuzów’.
Kartycz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyczak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyczko - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyk - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartylak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyniak - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartynicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyniok - (Śl) od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartynowicz - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartys - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Kartyś - od karta lub od kartać ‘nakłaniać, namawiać’.
Karuba - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karubin - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karubski - od litewskiej nazwy osobowej Kaributas, por. litewskie karias ‘wojsko’, karas, karys ‘wojak’ i butas (od buti ‘być’).
Karuc - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuch - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karucki - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuć - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karuda - 1735 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuga - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuk - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karukowski - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karukula - od akruk ‘klej z pęcherzy rybnych’.
Karula - 1656 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulczak - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulczyk - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulewicz - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulik - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulkowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karulski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karus - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusek - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusiak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusik - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karusin - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuskiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuszak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuszowic - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuś - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuśkiewicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuśniak - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karut - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karuz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuza - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuzal - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzela - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuziel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karuzo - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karuzowicz - od gwarowego karus ‘karaś, karp’.
Karużel - od karuzela, dawniej karuzel.
Karw - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwa - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’.
Karwacak - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwaciak - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwacik - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwaciński - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwacki - 1436 od nazwy miejscowej Karwacz (siedleckie, gmina Łuków).
Karwacz - 1394 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’; od gwarowego karwacz ‘bicz’.
Karwaczka - 1786 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od karwa ‘krowa’; od gwarowego karwacz ‘bicz’.
Karwaj - 1492 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwal - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwala - 1789 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwalski - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaluk - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwał - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwała - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwałka - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwan - 1732 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwański - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwarz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’; od staropolskiego karwarz ‘pasterz krów’.
Karwas - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwasiecki - od nazwy miejscowej Karwosieki (plockie, gmina Brudzń Duży).
Karwasik - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwasz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaszewski - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwaś - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwat - 1443 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwata - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwath - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatiuk - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatka - 1398 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatkowski - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatowicz - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwatowski - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwecki - 1632 od nazwy miejscowej Karwacz (siedleckie, gmina Łuków).
Karwel - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwi - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwica - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwicki - 1385 od nazwy miejscowej Karwice (piotrkowskie, gmina Opoczno).
Karwicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwiel - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwik - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwin - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwina - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwiński - 1405 od nazwy miejscowej Karwin, dawniej też Charwin (krakowskie, gmina Koniusza).
Karwo - 1733 od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwon - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwosiecki - 1445 od nazwy miejscowej Karwosieki (plockie, gmina Brudzń Duży).
Karwot - (Śl) od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwota - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwoth - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwotzka - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.
Karwowicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwowski - 1455 od nazw miejscowych Karwowo, Karwów (wiele wsi).
Karwul - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Karwulewicz - od staropolskiego karw ‘wół, zwłaszcza stary, leniwy’, też ‘leniwy człowiek’.
Kary - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyca - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karych - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karycz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyczak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyczek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyga - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karykowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karylak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyła - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karyła - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyłowski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł.
Karymow - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karymów - od Karaim ‘członek grupy etnicznej z grupy plemion tureckich’.
Karyn - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyniak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyniewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karynkiewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyń - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karys - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karysiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karysz - 1515 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyszek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyszyn - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyś - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karyta - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karytka - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karytkowski - od kareta, z gwarowego też karyta ‘powóz kryty z oknami’.
Karz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzadka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzal - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzan - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzanowicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzanowski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzatka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzątka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzec - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzel - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzeł - 1415 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzełek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzełk - 1398 od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzewicz - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzewnik - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzewski - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzkowiak - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzonek - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzow - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzuba - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzul - 1567– od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzulek - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzulewski - od imienia Karol. Imię pochodzenia germańskiego, od karl ‘mąż, małżonek’. Imię notowane w Polsce od XIII wieku w formach Karol, Karl, Karul, Karzeł; lub od karzeł ‘człowiek bardzo niskiego wzrostu’.
Karzyk - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyna - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyszka - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzyszko - od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’.
Karzywikł - 1589 od podstawy kar-, por. karać, kara, dawniej też karza, kary ‘czarny, o koniu’ (od karać + wikłać).
Kas - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasa - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasajew - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasakiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasakowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasal - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasala - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasalski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasał - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasała - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasałajtys - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasałka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasander - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasandra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasandrowicz - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasaniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaniuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasankiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasanowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasańczyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasarew - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasarewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasatka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasatkin - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasaty - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasber - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaschuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubiak - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaschubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaseja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasel - 1422 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasela - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaselewski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasella - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaselski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasełka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasendra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kaseniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasenko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaser - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaseranek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserenek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaserowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaseruk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kasędra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasęndra - od nazwy osobowej greckiego pochodzenia znanej z mitologii greckiej, z greckiego Kasandra, córka Priama i Hekaby.
Kasia - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiaczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasian - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianiak - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianiuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasianowski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiańczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiańczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasiar - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiarz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasica - 1797 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasich - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasicki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kasicki - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczenko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasidło - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasidroga - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiec - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiecki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kasieczka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczków - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiecznik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieczyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiej - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiel - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiela - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielewski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasielski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieńczuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieńko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasieński - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasier - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasierkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasierski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasikowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasimierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimir - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasimirski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kasin - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasina - 1635 od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniec - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiniewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasino - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinow - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinowiak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasinowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiński - 1652 od nazwy miejscowej Kasina (nowosądeckie, gmina Mszana Dolna).
Kasion - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasionowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasior - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiorski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowniak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiór - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiówka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiuborski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasiuchna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuchnicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiukiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiulewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiuł - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiura - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiurak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiurek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasiutycz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjaniek - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanienko - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjano - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanow - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjanowski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjańczuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjańczyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjonowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasjończyk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kask - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaske - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaski - 1498 od nazwy miejscowej Kaski (skierniewickie, gmina Baranów).
Kaski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasko - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskos - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskosz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskow - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasków - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskula - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaskulski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasla - od kaszel, kaszleć.
Kaslewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaslikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaslowski - od kaszel, kaszleć.
Kasłak - od kaszel, kaszleć.
Kasło - od kaszel, kaszleć.
Kasłowski - od kaszel, kaszleć.
Kasnarek - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasneryk - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasno - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasnowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasny - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasocha - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasolak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasolik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasołka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kason - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasoń - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasota - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasowski - od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kasółka - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasp - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspa - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspach - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspakiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspari - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparów - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasparzak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasper - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspera - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperaszek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczak - 1679 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperda - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperek - 1512 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperidus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperiuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperka - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperko - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperkowicz - 1498 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperlik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperniewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperniuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperski - 1651 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspersson - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperydus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzak - 1683 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzcyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasperzec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierkiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspin - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspiński - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspirowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasporski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprczyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprek - 1488 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspriak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprij - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprolewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprolowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasproniak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasproń - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprow - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowicz - 1566 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprów - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruch - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprus - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprusz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspruś - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprycha - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprycki - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprykowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspryszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzak - 1661 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzec - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzewski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzik - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzok - (Śl) od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzy - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyca - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzycki - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyczak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyk - 1567 od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzykiewicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzykowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzył - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyłowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyński - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzysiak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasprzyszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszyszak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspszyszyn - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaspura - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kass - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassa - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassak - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassakowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassala - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassalik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassan - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassar - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasseja - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassel - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassian - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassijan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassik - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassim - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassin - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassin-Lenik - złożenia brak; Kassin od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius; Lenik od len ‘roślina włóknista’, leń, od imion Lenard (= Leonard), Leon.
Kassjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kassolik - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassota - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassowski - od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kassuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassube - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassubek - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kassyan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyanowicz - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kassyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassyna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kassynowicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kast - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kasta - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastan - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanas - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniak - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniec - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastaniuk - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanos - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastanowicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastański - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kastek - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastelik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kastell - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kastelnik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasteluk - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaster - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterka - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterna - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasternak - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasternow - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kasterski - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastowski - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastral - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastran - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastraniec - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrań - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastro - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastroniec - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrow - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrowiak - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kaster, ta od nazwy osobowej Kast (= Christianus).
Kastuj - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastulski - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastułka - 1606 od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastur - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kastura - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kasturski - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kastus - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastuś - od kaszt, kast ‘podpora stropu górniczego’.
Kastyra - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kasuba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubek - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kasuch - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasuła - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasuń - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyjaniuk - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyjanski - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyjański - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kasyk - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyła - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasyna - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kasz - 1386 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kasza - 1419 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszakiewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszalewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszalski - 1794 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałka - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałkowski - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszałowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszan - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszana - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszanek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszaniuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszanowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszany - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszański - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszarek - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarkiewicz - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarowski - od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów typu staropolskiego kasać się ‘opasywać się’, kasa.
Kaszarz - 1465 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; kaszarz ‘sprzedający lub robiący kaszę’.
Kaszcz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczej-Kaszczejewski - złożenia brak; Kaszczej od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; Kaszczejewski w grupie nazwisk pochodzących od imion na Ka-, typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, także od kasza.
Kaszczuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczyc - 1436 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszczyk - 1602 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszek - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszel - 1395 od kaszel, kaszleć.
Kaszela - od kaszel, kaszleć.
Kaszelak - od kaszel, kaszleć.
Kaszelewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaszelna - od kaszel, kaszleć.
Kaszelnik - od kaszel, kaszleć.
Kaszelny - od kaszel, kaszleć.
Kaszelski - od kaszel, kaszleć.
Kaszen - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszeniak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszenina - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszeń - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszer - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaszerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kaser, ta od średniowysokoniemieckiego kaeser ‘’producent, sprzedawca sera’.
Kaszewczuk - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszewski - 1389 od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kaszęta - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkowiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkowski - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszkur - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszla - od kaszel, kaszleć.
Kaszlaga - od kaszel, kaszleć.
Kaszlej - od kaszel, kaszleć.
Kaszlejew - od kaszel, kaszleć.
Kaszlewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaszlik - od kaszel, kaszleć.
Kaszlikow - od kaszel, kaszleć.
Kaszlikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaszlików - od kaszel, kaszleć.
Kaszliński - 1497 od nazwy miejscowej Kaszlino (wieś zagrodowa, kaliskie).
Kaszliński - od kaszel, kaszleć.
Kaszluga - od kaszel, kaszleć.
Kaszluk - od kaszel, kaszleć.
Kaszła - od kaszel, kaszleć.
Kaszło - od kaszel, kaszleć.
Kaszna - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kasner, ta w formie uproszczonej Kastner, od średniowysokoniemieckiego kastenaere, kastner, kastener ‘poborca i kontroler dochodów’.
Kasznia - 1666 od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznica - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznicki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kasznik - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszny - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaszol - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowiak - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowic - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowicz - 1437 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Kaszewy (płockie, gmina Krzyżanów), Kaszów (radomskie, gmina Stara Błotnica; krakowskie, gmina Liszki).
Kaszo-Zgierski - złożenia brak; Kaszo od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza; Zgierski od nazwy miasta Zgierz (łódzkie).
Kaszpar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszper - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszperydes - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszporowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszpruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszprzak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszprzyk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaszpura - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kasztalan - 1619 od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztalerz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztalewicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztalski - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztan - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanecki - 1732 od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztankiewicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanow - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanowicz - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztanowski - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztań - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztański - od kasztan ‘gatunek drzewa; koń maści kasztanowej’.
Kasztel - 1438 od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztela - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelak - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelan - 1772 od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelaniak - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelanic - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelaniec - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelańczyk - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelański - od kasztel ‘gród, zamek’; od kasztelan ‘zarządca grodu’.
Kasztelarz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelewicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaszteljan - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelnik - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelowicz - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kasztelski - od kasztel ‘gród, zamek’.
Kaszub - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszuba - 1308 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubat - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszube - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubek - 1787 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiak - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiec - 1453 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubik - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubiński - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubita - 1283 od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubkiewicz - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubo - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubowicz - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszubski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszucki - od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kaszuda - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszuk - 1456 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszula - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszuna - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszura - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyba - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszybowski - od Kaszub, Kaszuba ‘mieszkaniec Kaszub’.
Kaszyc - 1450 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyca - 1342 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszycki - 1428 od nazwy miejscowej Kaszyce (przemyskie, gmina Orły).
Kaszycz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyk - 1444 od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszykow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszymer - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaszymierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaszyn - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyna - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszynow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaszyński - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaś - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśka - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkiewicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkiw - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśko - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkorz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkos - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkosz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkoś - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkow - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkowicz - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśków - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśkun - od imion typu Kanimir, Katarzyna, Kazimierz, a także od kasza.
Kaśla - od kaszel, kaszleć.
Kaślacz - od kaszel, kaszleć.
Kaślak - od kaszel, kaszleć.
Kaślewicz - od kaszel, kaszleć.
Kaślikowski - od kaszel, kaszleć.
Kaślin - od kaszel, kaszleć.
Kaśluga - od kaszel, kaszleć
Kaśmider - od gwarowego kośmider ‘czlowiek roztargniony’, to od niemieckiego Koschmieder.
Kaśmidor - od gwarowego kośmider ‘czlowiek roztargniony’, to od niemieckiego Koschmieder.
Kaśmierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierek - 1442 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaśna - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnia - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśniak - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnic - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnicki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśniecki - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnik - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśnikowski - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśny - od gwarowego kasznia ‘roślina z rodziny motylkowatych’, kaszna ‘półmąka’.
Kaśpar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśparek - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśperczak - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśperski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaśtura - od podstawy kostr-, kostyr-, por. gwarowe kostra ‘sążeń drzewa’, kostrzewa ‘roślina trawiasta’, staropolskie kostry ‘paździerze lnu’, staropolskie kostera, kostyra ‘gracz w kości, szuler’, gwarowe kościerz ‘zarośla’.
Kat - 1283 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kata - 1679 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katacz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataj - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajczak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katajew - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katala - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katalski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katała - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katało - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katan - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katana - 1703 od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katancew - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanek - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniak - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniec - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniewicz - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanik - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanista - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Kataniuk - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katano - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanow - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katanowski - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katar - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katara - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kataras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarasiński - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarba - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katarbiński - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katarkiewicz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarowicz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarowski - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katarski - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kataryna - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynas - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryniok - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynowicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarynycz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryń - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryńczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryńczyk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kataryński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarza - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyna, m. - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynicki - 1476 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katarzyniec - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzynka - 1406 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyńczuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katarzyński - 1453 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katas - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasiewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasiński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katasz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszczenko - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kataszyński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katczan - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kater - 1440 od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Kateras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerczak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerla - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlik - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerlin - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerło - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katernoga - od niemieckiej nazwy osobowej Küter, por. też kuternoga ‘koślawy’.
Katerny - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katerwa - od gwarowego katera ‘tłum’.
Katerwy - od gwarowego katera ‘tłum’.
Katerynin - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katerzyński - 1444 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kather - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katka - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katke - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkiewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katko - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowiak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkowski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katkus - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katla - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlarek - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlarow - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katler - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlewicz - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlewski - 1656 od nazwy miejscowej Kotlewy (piotrkowskie, gmina Dobryszyce).
Katlicki - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katlik - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katliński - od kocioł, ze staropolskiego kocieł; od białoruskiego katla ‘kocioł’.
Katna - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katner - od niemieckiej nazwy osobowej Kattner.
Katniak - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katniewicz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katniewski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katnik - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katny - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoch - 1735 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katola - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolicki - od katolik.
Katoliczenko - od katolik.
Katolik - 1690 od katolik.
Katolla - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolo - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katolski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoła - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katona - od katana, katanka ‘kurtka wojskowa noszona w XVIII wieku; część stroju ludowego; kaftan, bluza’, od staropolskiego katan ‘żołnierz’.
Katoń - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katorba - od kocierba, ze staropolskiego kocierpka ‘czeremcha’.
Katos - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katosz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katosza - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoszek - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katoś - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowic - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowicz - 1388 od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowitz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katowski - 1447 od nazwy miejscowej Katowice, dziś Karłowice (opolskie, gmina Popielów).
Katra - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katracz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katranka - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katranowicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katranowski - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katras - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katro - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katroń - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katros - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katroshi - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katruk - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrus - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrusiak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrusza - 1484 od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrych - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrycz - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katryk - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katryn - 1798 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniak - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrynicz - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniec - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniek - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniok - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryniuk - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrynka - 1548 od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katryński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrys - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrysiak - od katar lub od niemieckiej nazwy osobowej Kater, może też od imienia Katarzyna.
Katrzyniok - (Śl) od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Katrzyński - od imienia Katarzyna, znanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia greckiego Akatherine, od katharos ‘czysty, nieskalany’.
Kattner - od niemieckiej nazwy osobowej Kattner.
Katucha - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katucz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katuda - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katula - 1791– od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna; od katulać ‘toczyć’.
Katuliński - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katulka - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katulski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katuła - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katur - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katura - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katus - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuski - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katusz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katusza - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszewicz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszewski - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszka - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszkiewicz - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszniak - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszonek - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuszonok - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katuś - od katusza, dawniej też katusz ‘męczarnia, tortury’.
Katyk - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyl - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyll - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Katyrzyński - 1448 od nazwy miejscowej Katarzynice (KrW).
Katysz - od kat ‘wykonawca wyroków śmierci’; też od imienia Katarzyna.
Kaub - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauba - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubański - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubasik - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaube - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaubicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauc - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauca - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucerz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucko - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaucz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczak - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczala - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczek - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczka - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczoch - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczok - (Śl) od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauczuk - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaudz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kaudzia - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauf - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauffman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kauffmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaufman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaufmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaul - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaula - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaulek - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaulich - od niemieckiej nazwy osobowej Kaul.
Kaupman - od niemieckiej nazwy osobowej Kauf, ta od kamfen ‘kupować’, Kaube, Kaup.
Kaus - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausa - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausch - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauschke - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kause - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausek - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausik - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauss - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kausz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauszka - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauś - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kautz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kautza - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauz - od kałuża.
Kauz - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauza - od kałuża.
Kauza - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauzal - od kałuża.
Kauzanowicz - od kałuża.
Kauze - od kałuża.
Kauze - od niemieckich nazw osobowych Kaus, Kauz, Kautz, te od staro wysokoniemieckiego Cause, to od germańskiego Gaut ‘Got’.
Kauża - od kałuża.
Kaużna - od kałuża.
Kaużny - od kałuża.
Kaużyński - od kałuża.
Kavalier - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawa - 1610 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawac - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawach - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciów - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaciuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawacz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaczyński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawać - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawadas - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawaka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawal - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawala - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalak - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalcze - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalczuk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalczyk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalec - 1405 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaler - 1655 od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerczak - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerczyk - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerek - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerowicz - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerowski - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalerski - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalew - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalewski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalicki - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalier - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalik - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalikowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaliło - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaliński - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalir - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalirzyn - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawaliszewski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalka - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalkiewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalko - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalkowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalla - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaller - od kawaler ‘nieżonaty mężczyzna’.
Kawalnis - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawalski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaluch - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawaluk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawał - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawała - 1695 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczuk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczyk - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałczyński - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałeczek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałek - 1494 od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałka - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkiewicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałko - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkowicz - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałkowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawałowski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawan - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawan - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawandy - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanek - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawanka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanka - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawanow - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawanow - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańczuk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawańka - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawaszka - 1393 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcewicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawciów - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawcza - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczok - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczonek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczor - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczuga - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczugo - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczur - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyk - 1686 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawczyński - 1797 od nazwy miejscowej Kawczyn (leszczyńskie, gmina Kościan).
Kawczyszyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawecki - 1449 od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kaweczek - 1536 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kaweczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawejsza - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawek - 1374 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelczyk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelczyk - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawelec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelec - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawelicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawelicz - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kaweła - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełczyk - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełek - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełka - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawełko - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawęcki - 1400 od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawęczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawęka - od gwarowego kawęczeć ‘stękać, narzekać’.
Kawęski - od gwarowego kawęczeć ‘stękać, narzekać’.
Kawiak - 1796 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiarski - od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawicki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawieciński - 1499 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawiecki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawieczanin - 1440 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawieczek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawieczyński - od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawienko - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawierski - 1478 od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawięciński - 1470-80 od nazwy miejscowej Kawęczyn (kilka wsi).
Kawięcki - od nazw miejscowych Kawki, Kawce, Kaweczyn (kilka wsi).
Kawik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawin - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawińczyk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiński - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawior - 1467 od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorek - 1496 od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorowski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawiorowski - od kawior ‘solona ikra ryb’, w średniowieczu kawiory ‘groby żydowskie’.
Kawiorski - od nazwy miejscowej Kawiory (część Krakowa).
Kawiuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawka - 1371 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawko - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawkowski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawl - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawla - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlak - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlas - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlew - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlewski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlikowski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawlowski - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłak - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłas - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawłatow - od staropolskiego kaweł ‘los (do ciągnięcia)’, też ‘niwa, kawałek pola’.
Kawna - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawnicki - 1497 od nazwy miejscowej Kawnice (konińskie, gmina Golina).
Kawniczak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawniczuk - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawnik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawol - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawol - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawola - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawola - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawolski - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawoła - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawołek - od kawał ‘część czegoś’, też potocznie ‘żart’.
Kawon - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonek - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawoniak - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawonowski - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawoń - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawończyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kaworak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kaworek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawóńczyk - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawski - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszan - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszewicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyło - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyn - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyniec - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawszyń - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawucha - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawuka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawula - 1651 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulicz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulik - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulka - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulke - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulla - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawullak - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulok - (Śl) od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawulski - 1748 od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawun - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawunowski - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawuń - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawurek - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawycz - od kawa ‘napój z ziaren krzewu kawowego’, też od gwarowego ‘ptak kawka’.
Kawyn - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kawynia - od kawon, z gwarowego kawun ‘arbuz’.
Kayma - od imienia hebrajskiego Kain, wtórnie od wyrazu kaim ‘bratobójca’.
Kaymysz - od imienia hebrajskiego Kain, wtórnie od wyrazu kaim ‘bratobójca’.
Kaysar - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kayser - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kayta - od imienia Kajetan. Imię notowane w Polsce późno, w XVII wieku, pochodzenia łacińskiego od nazwy miasta Caieta.
Kayzer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kaz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaza - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaczuk - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazak - 1701 (Śl) od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakiewicz - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakin - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakow - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakowicz - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazakowski - 1663 od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazaków - od Kozak ‘mieszkaniec dawnej Ukrainy’, także kozak ‘pasterz kóż, junak, zabijaka’.
Kazala - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazalik - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazalski - 1446 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaluk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazał - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazała - 1489 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazałka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazało - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazan - 1416 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazana - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić , dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancew - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazancow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanców - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanecki - 1688 od nazwy miejscowej Kazanki, dawniej Kozanki (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Kazanek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniecki - od nazwy miejscowej Kazanki, dawniej Kozanki (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Kazanienko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniewski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazaniszyn - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazankiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazankow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazano - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanocha - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanowicz - 1424 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazanowski - 1471 od nazwy miejscowej Kazanów (radomskie, gmina Kazanów).
Kazań - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańcew - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańcow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańców - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazańczuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazar - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarców - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarczyk - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarek - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarewicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarin - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarinow - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarkiewicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarnowicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazarowicz - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryn - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryna - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazaryszczuk - od Kazar, Chazar ‘członek grupy plemiennej w południowej Rosji’.
Kazberowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazberuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazbierzuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazborski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazek - 1411 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazelski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazenko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazęga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazi - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazia - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziaka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazibroda - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazibut - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazica - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazich - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziczko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidło - 1481– od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidorek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidroga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidróg - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazidruk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieczko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziej - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieja - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziel - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazielewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziemierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaziemkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazieniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieńko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazierod - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazierodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazieród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziewicz - 1784 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazigród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazik - 1657 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazikiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazikowski - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazimąka - 1405 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazimek - 1660 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimenko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimer - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimerczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimerski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimianiec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiaszczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieniec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimienik - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimienko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimier - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiera - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimieraczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczak - 1772 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczok - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierow - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierski - 1386 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierus - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzcak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimierzyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimiorz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimir - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirec - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimireczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirenko - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirow - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimirski - 1439 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazimiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimor - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazimowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazin - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazina - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazińczak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazio - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazioł - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazior - 1449 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziorodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziow - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziów - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazirod - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazirodek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziród - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziszko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziszyn - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukaniec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukianiec - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziukiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziul - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziula - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziulewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziur - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziura - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaziurak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazjan - od imienia Kasjan, znanego w Polsce od XV wieku. Imię pochodzi od łacińskiego Cassianus, to od nazwy rodu Cassius.
Kazka - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazko - 1438 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazmierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmiercyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazmieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmieryk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmirski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazmiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazmucha - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kazni - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kazniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznocha - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaznodziej - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’; od kaznodzieja ‘mówiący kazania’.
Kaznowski - 1389 od nazwy miejscowej Kazanów (radomskie, gmina Kazanów).
Kazojc - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazojć - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazon - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazoń - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazor - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazorczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazorko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazperowski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazperuk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kazub - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazuba - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubal - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubała - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubczyk - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubek - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazuberuk - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubik - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubiński - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kazubowski - 1390 od nazw miejscowych Kozubów, Kozuby (kilka wsi).
Kazubski - od nazwy miejscowej Kozuby (płockie, gmina Łęczyca).
Kazuch - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazucha - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuchiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuga - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazukiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazul - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazula - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazulo - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuła - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuło - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazun - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazunia - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuń - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazur - 1415 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazura - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazurkiewicz - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuro - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazus - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazusek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazusiak - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuszczyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuszek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazuś - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kazyk - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaź - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźbierowicz - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaźbieruk - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.
Kaźko - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźków - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźlarek - od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźma - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmerczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiarak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiarczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmica - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmieraczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiercak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierciak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmiercza - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczak - 1720 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczka - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczuk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierski - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmierszak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierszak - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmierszczak - 1698 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmieruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzacki - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzewski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmierzów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirczak - 1722 od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmireczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirek - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirkiewicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirkowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirowicz - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirowski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirów - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźmirski - 1591 od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kaźmiruk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźna - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźniak - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźnica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźnierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnierczyk - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Kaźnik - 1747 od podstawy kaz-, por. kazać ‘wydawać rozkaz, polecenie’, dawniej ‘wygłaszać kazanie’, kazić, dawniej ‘kalać, psuć’, także od imienia Kazimierz.
Kaźnik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Kaźniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każna - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każnica - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każnik - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każniuk - od kaźń ‘kara tortury’, dawniej też ‘rozkaz, napomnienie’.
Każub - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Każubik - od staropolskiego kozub ‘naczynie z kory’, też ‘uparty człowiek’.
Kąbel - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kąc - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąca - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącak - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącel - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąciak - od kąt.
Kąciański - 1788 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kącik - od kąt.
Kącikowski - od kąt.
Kącki - 1408 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kąckiewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąckowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kącza - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączalski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączek - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kączkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąćka - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kąd - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądalski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądej - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądeja - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądella - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kąder - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kąderek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądkiewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądoszek - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądowicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraciuk - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądracki - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraszewski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądraszuk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądrat - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądratowicz - od imienia Konrad. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie, od kuoni ‘śmiały + rat ‘rada’.
Kądroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kądys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądzela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziała - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałkiewicz - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziałko - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziąłka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziela - 1567 od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielak - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielawa - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielawski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielewski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielnik - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielowski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzielski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzierowski - od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kądzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądziła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziłka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioch - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kądzioł - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołek - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołka - 1789 od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołko - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołła - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądzioło - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziołowski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądziułka - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kądźlarz - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kąkalec - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkała - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkało - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkel - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkiel - 1755 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkol - 1204 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolec - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolecki - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolewicz - 1402 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolewski - 1391 od nazwy miejscowej Kąkolewo (Wlkp).
Kąkolewski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolniak - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolnicki - 1782 od nazwy miejscowej Kąkolniki (KrW).
Kąkolowski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkolski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkoł - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkołowicz - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkołowski - 1456 od nazwy miejscowej Kąkolewo (Wlkp).
Kąkowicz - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkowski - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkul - 1468 od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąkuś - od kąkol ‘gatunek chwastu zbożowego’.
Kąmpiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kąntowicz - od kąt.
Kąpa - od kapać (się).
Kąpal - od kapać (się).
Kąpała - 1797 od kapać (się).
Kąpałka - od kapać (się).
Kąpek - od kapać (się).
Kąpica - od kapać (się).
Kąpicki - od kapać (się).
Kąpiec - od kapać (się).
Kąpiecki - od kapać (się).
Kąpiel - od kapać (się).
Kąpiela - od kapać (się).
Kąpielewicz - od kapać (się).
Kąpielewski - od kapać (się).
Kąpielski - od kapać (się).
Kąpiewski - od kapać (się).
Kąpiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kąpiot - 1693 od kapać (się).
Kąpka - od kapać (się).
Kąpkiewicz - od kapać (się).
Kąs - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsalik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsek - 1696 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsiak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsicki - od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kąsiel - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsiewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsikowski - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsinowski - od nazwy miejscowej Chąsinowo, dziś Kąsinowo (poznańskie, gmina Szamotuły).
Kąsior - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsowicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąss - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąsy - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kąt - 1411 od kąt.
Kąta - od kąt.
Kątak - 1782 od kąt.
Kątcki - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kątecki - 1486 od nazwy miejscowej Kątki (kilka wsi).
Kątek - 1635 od kąt.
Kątka - od kąt.
Kątkiewicz - od kąt.
Kątko - 1414 od kąt.
Kątkowski - 1670 od nazwy miejscowej Kątki (kilka wsi).
Kątniak - od kąt.
Kątnik - od kąt.
Kątny - 1388 od kąt.
Kątosz - 1438 od kąt.
Kątow - od kąt.
Kątowicz - 1754 od kąt.
Kątowski - od kąt.
Kątski - 1408 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kątus - od kąt.
Kąty - 1701 od kąt.
Kciuczek - od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Kciuk - 1589 od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Kcyński - 1425 od nazwy miasta Kcynia (bydgoskie).
Kczewski - 1646 od nazwy miejscowej Kczewo (gdańskie, gmina Przodkowo).
Kczuk - od kciuk, z gwarowego krzciuk ‘pierwszy palec u ręki’.
Keba - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebas - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebel - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel; też od niemieckiej nazwy osobowej Kebel.
Keber - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebernik - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebeszczyk - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebil - 1398 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel
Keblesz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebłesz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebsch - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kebsz - od niemieckich nazw osobowych Keb, Keeb. Keebe, te od imion na Geb-.
Kecierski - 1656 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kecmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kecmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kecner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmar - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Keczner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kećmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kederka - 1404 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Keding - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kedink - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kedosz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedron - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedryna - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedura - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedział - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kedzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kedzierza - 1136 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzierzawek - 1453 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzierzawiec - 1470 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedzior - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziorek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kedziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kefer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Keffer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kegel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kein - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keina - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keiner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keinowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Keis - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Keiser - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Keizer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kej - od gwarowego kiej ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kejda - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejdana - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejdel - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kejder - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejderski - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejdor - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejdrowski - od niemieckiej nazwy osobowej Keider, ta od nazwy osobowej Keid, pochodnej ze średniowysokoniemieckiego kide, kit ‘latorośl, potomek’.
Kejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejne - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnich - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kejs - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejsa - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejze - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejzer - 1469 od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kejzik - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kejzyr - 1413 od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kek - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekin - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Keków - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekusz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kekuś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kelar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kele-Koehle - złożenia brak; Keler od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’; Koehle brak.
Keler - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelera - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelian - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kelier - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Keljańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Keljnowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kellar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Keller - 1617 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kellerman - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kellermann - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kelles-Krauz - złożenia brak; Kelles brak; Krauz od niemieckiej nazwy osobowej Kraus, ta od średniowysoko niemieckiego kraus ‘kędzierzawy’.
Kellman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kellmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kellner - 1652-1706 od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelm - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelma - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kelner - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelnerowski - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kelniarz - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kels - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kelsch - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kelsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kełba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełbasa - od kiełbasa.
Kełbasiński - od kiełbasa.
Kełbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kełpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kembłowicz - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kembłowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kemer - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kemiar - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kemp - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempala - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempalski - od nazwy miejscowej Kępadły (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kempanowski - od nazwy miejscowej Kępanów (tarnowskie, gmina Łapanów).
Kempara - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempas - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempczyk - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempicki - od nazwy miejscowej Kepice (radomskie, gmina Sieciechów).
Kempiec - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempień - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempik - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kempio - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempioła - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempist - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiszak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempiszek - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkiewicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempko - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempna - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempniak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempny - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempos - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempski - od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kempy - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kempys - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Ken - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencel - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencerski - od niemieckiej nazwy osobowej Konzer, ta od imion na Kun-.
Kencewicz - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenciak - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencik - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kencki - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kencler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kencz - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenczew - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenczyk - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kenda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendall - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendelski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kender - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendik - od prasłowiańskiego kąd-, por. od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendlewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendlik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendraś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendryk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendryna - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendus - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendych - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzi - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendziak - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kendzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kendzior - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorczyk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kendziur - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kendziura - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kenek - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenic - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenig - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kenik - 1480 od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kenio - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenitz - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kenn - od niemieckiej nazwy osobowej Kenn, ta od imion na Gegin-.
Kens - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensik - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kenska - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensoń - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kensowski - od nazwy miejscowej Kęsowo (bydgoskie, gmina Kęsowo).
Kensy - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kentrzyński - od nazwy miejscowej Kętrzyno (gdańskie, gmina Linia).
Keńdzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kep - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepa - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepał - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepałka - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepan - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepas - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepes - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kepowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Kepp - od niemieckiej nazwy osobowej Kep, ta od imion na Geb-.
Ker - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kera - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerakowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerc - 1427 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kercz - 1698 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczewski - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczuk - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczyk - 1699 od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerczyński - od gwarowego kyrczyć ‘gnieść, kurczyć’.
Kerek - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Keres - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Keresz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kereś - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerl - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerlewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerlikowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kerl, ta od apelatywu Kerl ‘chłop, chłopisko’.
Kerman - od imienia Herman. Imię pochodzenia germańskiego, od heri ‘wojsko’ + mann ‘mąż’. W Polsce znane od XI wieku, notowane w formach Herman, Arman, Harman, Hermen, Harmen, Kerman, Erman oraz w formach bardziej spolszczonych: Irzman, Hirzman, Urzman.
Kermasz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kermaszczuk - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kermer - 1561 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kern - 1608 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernewicz - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernic - 1394 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kernich - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kern-Jędrychowski - złożenia brak; Kern1608 od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’; Jędrychowski od imienia Andrzej. Imię pochodzenia greckiego, od anér, genetycznie andrós ‘mąż’ lub od imion złożonych typu Andrónikos. Imię notowane w Polsce od XII wieku też jako Jędrzej, Ondrzej.
Kerpacz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kerpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kerschke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerschner - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kerschnik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kersek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerski - od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kersnowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kerson - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kersta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszen - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszeń - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kerszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kersztan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kersztein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kerszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kert - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kerth - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertyczak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kertyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Keryk - od niemieckiej nazwy osobowej Ker, ta od imion na Ger-.
Kerz - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kerzak - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kes - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesa - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesek - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesik - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keska - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keskiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keskowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kess - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszek - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszel - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszka - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszke - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszkie - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keszkowski - od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Ketling-Szemley - złożenia brak; Ketling brak; Szemley brak.
Ketner - 1739 od niemieckiej nazwy osobowej Kettner, ta od apelatywu Kettner ‘rzemieślnik wyrabiający łańcuchy’.
Kettner - od niemieckiej nazwy osobowej Kettner, ta od apelatywu Kettner ‘rzemieślnik wyrabiający łańcuchy’.
Keyes-Krysakowski - złożenia brak; Keyes brak; Krysakowski od imion typu Krzysztof, Krysztof, Kryspin, Krystyn, też od Krysa.
Kezak - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Keziak - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kezik - od niemieckiej nazwy osobowej Kes, ta od imion na Kad-, Had-.
Kębeł - 1391 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kęblik - 1520 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębliński - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kęblowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kębłan - 1407 od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębłowicz - od kębłać ‘karmić piersią, pielęgnować’, kębło ‘chów’.
Kębłowski - 1424 od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kęc - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęca - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcal - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcała - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcel - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcerski - 1380 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kęcerzyński - 1497 od nazwy miejscowej Kęcerzyn (konińskie, gmina Kłodawa).
Kęciak - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcicki - od kąt.
Kęciek - od kąt.
Kęcik - od kąt.
Kęcik - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcikowski - od kąt.
Kęcikowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcisz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcki - 1678 od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kęcki - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęckiewicz - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcko - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęcler - od kanclerz ‘wysoki dostojnik państwowy lub kościelny’, kancelaria.
Kęczek - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczewski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kęczka - 1453 od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęczowski - od nazwy miejscowej Keczewo (ciechanowskie, gmina Lipowiec Kościelny).
Kęćka - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęćko - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęćkowski - od prasłowiańskiego kątati ‘okrywać, otulać’, też od kąt.
Kęda - 1234 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędek - 1665 od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędel - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędelewicz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędelski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kęder - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędka - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędolski - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędoń - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędraczka - 1609 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrak - 1660 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędras - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędraś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrek - 1698 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędreń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędron - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędroń - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędroś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędry - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrych - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryka - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryna, m. - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędryś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędrzyn - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędyk - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędyna - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędza - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzela - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędziar - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziara - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzieja - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędziel - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędziela - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielawa - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielawski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielewski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzielski - od kądziel ‘przędziwo, len, konopie, przyrząd do przędzenia’.
Kędzier - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziera - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierewicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierowski - od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierski - 1392 od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kędzierzawski - 1424 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzawy - 1402 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierzewski - 1436 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzowski - 1690 od nazwy miejscowej Kędzierzawice (ciechanowskie, gmina Nasielsk).
Kędzierzyn - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzierzyński - 1544 od nazwy miejscowej Kędzierzyn (płockie, gmina Bielsk).
Kędzik - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzio - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kędzior - 1695 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziora - 1399 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorczyk - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorek - 1444 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorka - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorko - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorkowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzioro - 1425 od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorów - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziorski - 1788 od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kędziory - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziór - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzir - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzira - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzirek - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziur - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędziura - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kędzyna - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kęnska - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęp - 1576 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępa - 1398 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępalski - 1473 od nazwy miejscowej Kępadły (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kępała - od kapać (się).
Kępanowski - 1498 od nazwy miejscowej Kępanów (tarnowskie, gmina Łapanów).
Kępara - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępas - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępasz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępczak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępczowski - 1456 od nazwy miejscowej Kępczowice (wieś zagrodowa, Śląsk).
Kępczyk - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiak - 1645 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiasta - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępicki - 1427 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępicki - 1578 od nazwy miejscowej Kepice (radomskie, gmina Sieciechów).
Kępiel - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępień - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępieński - 1434 od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kępik - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiński - 1440 od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kępisiak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępiszak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępka - 1412 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępke - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępki - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkiewicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępko - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowski - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępkowski - od nazw miejscowych Kępki, Kępka (kilka miejscowości).
Kęplicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kęplin - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępna - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępniak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępniewski - od nazwy miejscowej Kępniewo (elbląskie, gmina Markusy).
Kępny - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępowicz - 1448 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępowski - 1767 od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępski - 1387 od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kępulak - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępy - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępys - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kępyś - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kęs - 1748 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsa - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęse Sukno - 1422 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsek - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsiak - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsicki - 1487 od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kęsiecki - od nazwy miejscowej Kęsice (płockie, gmina Zawidz), Kęsy (ciechanowskie, gmina Gzy).
Kęsik - 1674 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsikiewicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsikowski - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsin - 1497 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęski - 1408 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskiewicz - 1762 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskowicz - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęskula - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęson - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsoń - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsowski - 1649 od nazwy miejscowej Kęsowo (bydgoskie, gmina Kęsowo).
Kęstowicz - 1662 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsy - 1385 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’; od staropolskiego, gwarowego kęsy ‘kusy’.
Kęsy Koń - 1450 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsys - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęsza - 1426 od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszczyk - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszka - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęszycki - 1411 od nazwy miejscowej Kęszyce (kaliskie, gmina Sieroszewice).
Kęśka - od kęs ‘kawałek’, kąsać ‘gryźć’.
Kęt - od kąt.
Kętek - od kąt.
Kętko - od kąt.
Kętkowski - od kąt.
Kętny - od kąt; od staropolskiego kętny ‘kątowy’.
Kętrzyński - 1551 od nazwy miejscowej Kętrzyno (gdańskie, gmina Linia).
Kętski - od nazwy miejscowej Kąty, Kęty (kilka miejscowości).
Kętuś - od kąt.
Kfek - od staropolskiego kwiekać ‘płakać, kwilić’.
Kfoczyński - od kwoka, kwokać.
Kiałtyka - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kias - od kij.
Kiask - od kij.
Kiasz - od kij.
Kiaszek - od kij.
Kiaszewicz - od kij.
Kiączyński - od nazwy miejscowej Kiączyn (poznańskie, gmina Kaźmierz).
Kiba - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibak - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibal - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalczyc - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalenko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibalski - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibał - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibała - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibałka - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibałko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibało - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibel - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibele - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibelski - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibel.
Kibiak - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibic - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiczek - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibik - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibil - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiła - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłda - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłka - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłko - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibiłło - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-; od niemieckiej nazwy osobowej Kibil.
Kibis - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibisz - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiś - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibiuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kibrot - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kibrych - od niemieckich nazw osobowych Gilbert, Gelbert, Gelbart.
Kibuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kiburcy - od imienia Tyburcy, notowanego w Polsce od XIV wieku, pochodzenia łacińskiego Tiburtius, od nazwy miasta Tibur, dziś Tivoli we Włoszech.
Kibyk - od niemieckiej nazwy osobowej Kibb, ta od imion na Geb-.
Kic - 1748 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kica - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicaj - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kical - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicał - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicała - 1494 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicało - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kican - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicana - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicej - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicek - 1566 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicel - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicelak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceluk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceniak - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicenka - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicenko - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiceńka - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicera - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kich - od kichać.
Kicha - 1608 od kichać.
Kichaj - od kichać.
Kichal - od kichać.
Kichalak - od kichać.
Kichalewicz - od kichać.
Kichan - od kichać.
Kichanek - od kichać.
Kichański - od kichać.
Kichciak - od kichać.
Kichewko - od kichać.
Kichl - od kichać.
Kichla - od kichać.
Kichler - od niemieckich nazw osobowych Kichler, Küchler, te od Küchler ‘ten, kto wypieka ciastka’.
Kichoch - od kichać.
Kichoń - od kichać.
Kichta - od kichać.
Kichtan - od kichać.
Kichtenko - od kichać.
Kicia - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciak - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciarski - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciel - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicieliński - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciewicz - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicik - 1625 od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicikowski - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciliński - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicin - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciński - 1413 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak).
Kicio - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicior - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciór - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuch - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuk - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciuł - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kiciur - od kicia ‘pieszczotliwie o kocie’ lub od kita ‘ogon’.
Kicka, m. - 1669 od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kickaj - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kickajło - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicke - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicki - 1388 od nazwy miejscowej Kitki (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo) lub Kiki (sieradzkie, gmina Wartkowice, Wodzierady).
Kicko - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicmach - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmal - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmanik - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmaniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kicol - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicola - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicowski - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiców - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicul - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuł - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicun - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicuń - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyk - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyła - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicyło - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kicz - 1540 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kicza - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczajło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczak - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’ lub od gwarowego kiczak ‘snopek słomy’.
Kiczales - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczaluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczan - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczata - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczaty - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczek - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczel - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczela - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczelewski - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczeń - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczeński - 1577 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak) lub od nazwy miejscowej Kicznia (nowosądeckie, gmina Łącko).
Kiczka - 1388 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkaluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczke - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkieluk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczko - 1377 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkowiak - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczkowski - 1669 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczma - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmach - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmachowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmal - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmaniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczmanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiczoł - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczon - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczor - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczora - 1612 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczorowski - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuga - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuł - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczuła - 1465 od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczun - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczur - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczura - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyk - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczykajło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyłło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyło - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kiczyński - 1581 od nazwy miejscowej Kicin (poznańskie, gmina Czerwonak) lub od nazwy miejscowej Kicznia (nowosądeckie, gmina Łącko).
Kić - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kićka - od staropolskiego kicz ‘pałka, maczuga; wiązka’.
Kida - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidacha - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidacki - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidaj - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidajczuk - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidala - 1534 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidaliński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidalla - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidała - 1534 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidało - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidałowski - 1447 od nazwy miejscowej Kidałowice (przemyskie, gmina Pawłosiów).
Kidan - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidankiewicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidanowicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidas - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawa - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawka - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidawski - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidej - 1396 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidewicz - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kido - 1224 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidon - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidoń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidos - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduba - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidula - 1693 od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduła - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidun - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kiduń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziak - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziun - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidziuń - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidzyk - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kidzyński - od kidać ‘kapać, rzucać’.
Kieb - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kieba - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebak - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebal - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebala - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebał - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebała - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebałko - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebało - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kieban - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebas - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebas - od kiełbasa.
Kiebasa - od kiełbasa.
Kiebasiński - od kiełbasa.
Kiebasz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebaśnik - od kiełbasa.
Kiebel - 1411 od niemieckiej nazwy osobowej Kobel.
Kiebicz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebierz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebiesz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebłowicz - 1420 od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebosz - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebuła - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebus - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebusiński - od gwarowego kiebić ‘płakać’, od gwarowego kieba ‘płaczek’.
Kiebzak - od gwarowego kiebzić się ‘szydzić z czegoś’.
Kiec - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieca - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecal - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecan - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecana - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecanka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecano - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecarzak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecawa - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecel - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieceniak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecenka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecenko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecewicz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiech - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiecha - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechaja - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechajas - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kiechyński - od nazw osobowych na Kie-, typu Kielian.
Kieciak - 1695 od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciewicz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciok - (Śl) od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieciołek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecka - 1496 od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiecmański - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kiecmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kiecner - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kiecok - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecol - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecolski - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecoł - od kicać ‘skakać z przysiadem do ziemi’ lub od imienia Kilian.
Kiecon - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecoń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecułka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecuń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecur - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecybaba - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecyk - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecz - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiecza - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczak - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczek - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczen - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczeń - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczka - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczkowski - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieczman - od niemieckiej nazwy osobowej Kitzmann, ta od średniowysoko niemieckiego kiz, kitze ‘koźlątko’.
Kieczmar - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmarski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmer - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieczmerski - od niemieckiej nazwy osobowej Kätzner.
Kieć - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kiećko - od kiec, kiecka ‘suknia’, też ‘ptak derkacz’.
Kieda - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedacz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedak - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedała - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedań - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedas - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedek - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedel - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedewicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedik - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedlewicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedo - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedorowicz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedos - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedoś - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedowski - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedra - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedracha - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedron - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedroń - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedroń-Lisowski - złożenia brak; Kiedroń od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’; Lisowski 1424 od nazw miejscowych Lisów, Lisowo, Lisowice (kilka wsi).
Kiedroński - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrow - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrowicz - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrowski - 1676 od nazwy miejscowej Kiedrowice (słupskie, gmina Lipnica) i Kiedrowo (pilskie, gmina Wągrowiec).
Kiedryk - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedryński - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrys - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzy - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyn - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzynek - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyń - od gwarowego kiedra ‘występ podeszwy w szytym bucie’, od gwarowego też ‘limba’.
Kiedrzyński - 1504 od nazwy miejscowej Kiedrzyn (częstochowskie, gmina Częstochowa).
Kiedula - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedura - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyba - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedycz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyk - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedynek - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedyng - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedynk - od niemieckich nazw osobowych Köding, Keding, Kötting, te od imion na Got-, God-.
Kiedysz - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyszewski - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedyś - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzik - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzin - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedziuch - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzoń - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzynek - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiedzyń - od kiedy lub od niemieckiej nazwy osobowej Käd.
Kiefer - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kiefor - od niemieckich nazw osobowych Käfer, Kefer.
Kiegel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiegelewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiegiel - od niemieckiej nazwy osobowej Kegel.
Kiej - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kieja - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejak - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejan - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejda - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdan - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdo - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdysz - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdziewicz - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdzik - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejdziński - od gwarowego kiejdać ‘chwiać’.
Kiejk - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejka - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejko - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejkowski - od gwarowego kiej- ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kiejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnar - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejner - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnia - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejno - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejnowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kein, ta od imion na Gegin-.
Kiejs - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejsa - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejsza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejza - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzer - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kiejzerowicz - od niemieckiego Kaiser ‘cesarz’.
Kiejzewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejziewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzik - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiejzo - od niemieckiej nazwy osobowej Keis.
Kiek - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kieka - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiela - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekień - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiesz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekieś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekis - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekisz - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiekiś - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kieko - od niemieckich nazw osobowych Kek, Keck, te od górnoniemieckiego queck ‘pełen życia, odważny, mężny’.
Kiektyka -
Kiekut - 1635 od podstawy kik-, por. kikut, ze staropolskiego kika ‘reszta obciętej kończyny, palca’.
Kiel - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiela - 1440 od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielac - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielać - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielak - 1630 od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielakiewicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielakowski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielam - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanowicz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielanowski - 1669 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kielanowski - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielań - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielańczyk - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarowski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielarzek - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielas - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielasiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielasiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszczyk - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaszewski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaś - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielaw - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawa - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawiec - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielawski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielb - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielban - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielbas - od kiełbasa.
Kielbasa - od kiełbasa.
Kielbasiewicz - od kiełbasa.
Kielbasiński - od kiełbasa.
Kielbasowicz - od kiełbasa.
Kielbassa - od kiełbasa.
Kielbik - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kielc - 1256 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcewicz - 1403 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcon - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielcowic - 1267 od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczuk - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczyk - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczykowski - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielczyński - od kieł ‘ząb boczny’.
Kielec - 1470-80 od kieł ‘ząb boczny’; od kielec ‘kieł’.
Kielech - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielecki - 1609 od nazwy miasta Kielce.
Kielek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielen - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielenka - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kieleń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kieler - 1448 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielerski - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielerz - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielesiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielesiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielesz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieleszka - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewa - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielewski - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielian - 1656 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielianek - 1467 od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielianowski - 1664 od nazwy miejscowej Kielanowice (tarnowskie, gmina Tuchów).
Kieliański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielich - 1446 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielich - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielichowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielicz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieliczek - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielijanek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielijański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielik - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielis - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielisiak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kielisz - 1457 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszak - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszczuk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszczyk - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszek - 1477 od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszewski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszkiewicz - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliszkowski - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieliś - od kielich, w pochodnych też od imion Kielian, Kilian.
Kieljan - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieljański - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieljasz - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielka - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielkowski - od nazw miejscowych Kiełki, Kiełkowice, Kiełków (kilka wsi).
Kiell - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiellak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kiellar - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiellas - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieller - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kiellman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielm - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielma - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielman - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmann - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmans - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmański - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmas - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmasz - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmek - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielmo - od niemieckiej nazwy osobowej Kielmann, ta od średniowysoko niemieckiego kil ‘pieniek; dudka; czosnek’ albo od bawarskiego kiel ‘głupiec, tuman’.
Kielnar - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielner - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielnerowski - od kelner ‘podający do stołu w restauracji’.
Kielnia - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniacz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniak - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniarz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielnicz - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielnik - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielniuk - od kielnia, ze staropolskiego kiela ‘narzędzie murarskie; dawniej ‘rodzaj skrzyni’.
Kielo - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieloch - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielon - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kielonek - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieloń - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan.
Kieloński - od imienia Kilian. Imię, zapewne pochodzenia celtyckiego, znane jest w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było jako Kilijan, Kielijan
Kielor - 1460 od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielos - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielosz - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielpin - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kielpiński - od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kielsiak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielsz - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszczyk - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielszek - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielsznia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kielt - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kielta - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kieluch - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielur - od niemieckich nazw osobowych Keller, Kieller, Köler, te od średniowysokoniemieckiego kellaere, kelnaere ‘piwniczny zarządca winnic i czynszu z nich’, albo od średniowysokoniemieckiego koler, köler ‘smolarz, weglarz’.
Kielus - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielusiak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kielusiński - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieluszak - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieluś - od imion Kielian, Kilian lub od wyrazów na kiel-, por. kieł, kielich.
Kieł - 1406 od kieł ‘ząb boczny’.
Kieła - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełak - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełasa - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełaszek - od kieł ‘ząb boczny’.
Kieławic - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełb - 1458 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełba - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbacki - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbaj - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbalski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbała - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbania - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbaniak - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbań - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbas - 1421 od kiełbasa.
Kiełbasa - 1370 od kiełbasa.
Kiełbasiak - 1670 od kiełbasa.
Kiełbasicz - od kiełbasa.
Kiełbasiewicz - od kiełbasa.
Kiełbasin - od kiełbasa.
Kiełbasiński - od kiełbasa.
Kiełbasiuk - od kiełbasa.
Kiełbaska, m. - 1443 od kiełbasa.
Kiełbasko - od kiełbasa.
Kiełbaso - od kiełbasa.
Kiełbasowicz - od kiełbasa.
Kiełbasowska - od kiełbasa.
Kiełbasów - od kiełbasa.
Kiełbasza - od kiełbasa.
Kiełbaszak - od kiełbasa.
Kiełbaszczak - od kiełbasa.
Kiełbaszewicz - od kiełbasa.
Kiełbaszewski - od kiełbasa.
Kiełbaśnik - od kiełbasa.
Kiełbek - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiak - 1444 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbicki - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiewski - od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbik - 1402 od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbikowski - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiński - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbiowski - od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbon - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełboń - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbos - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbosa - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbowicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbowski - 1471 od nazwy miejscowej Kiełbowo (ciechanowskie, gmina Raciąż).
Kiełbus - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbusiewicz - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbuska - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełbuś - od kiełb ‘mała ryba z rodziny karpiowatych’.
Kiełcz - 1786 od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczak - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczawa - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczewski - 1497 od nazwy miejscowej Kiełczewice (lubelskie, gmina Strzyżewice), Kiełczew, Kiełczewo, Kiełcze (kilka wsi).
Kiełczko - 1394 od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Kiełczewice (lubelskie, gmina Strzyżewice), Kiełczew, Kiełczewo, Kiełcze (kilka wsi).
Kiełczukowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczygłowski - 1474 od nazwy miejscowej Kiełczygłów (sieradzkie, gmina Kiełczygłów).
Kiełczyk - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczykowski - od gwarowego kiełcz ‘chojak; karcz’.
Kiełczyński - 1590 od nazwy miejscowej Kiełczyna (tarnobrzeskie, gmina Bogoria).
Kiełdacki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdan - 1484 od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdanowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdonowicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdos - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełducki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełduszys - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdysz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełdyś - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełek - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełk - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełka - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełko - od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełkowicz - 1486 od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełkowski - 1409 od nazw miejscowych Kiełki, Kiełkowice, Kiełków (kilka wsi).
Kiełoczko - od kieł ‘ząb boczny’.
Kiełp - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpik - od gwarowego kiełp ‘łabędź’; od kiełpik ‘młody łabędź’.
Kiełpikowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’; od kiełpik ‘młody łabędź’.
Kiełpin - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpinowski - od gwarowego kiełp ‘łabędź’.
Kiełpiński - 1490 od nazw miejscowych Kiełpino, Kiełpiny, Kiełpin (częste).
Kiełs - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełsa - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełski - 1711 od kieł ‘ząb boczny’ lub od kiełek.
Kiełsznia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełszykowski - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełśnia - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiełt - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtaczyński - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtasiewicz - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtoczyński - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtoń - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtucha - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtucki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtych - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtycki - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyk - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyka - 1382 od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’; od gwarowego kiełtyka ‘człowiek kołyszący się’.
Kiełtyko - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyl - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełtyła - od staropolskiego kiełzać, kiełdać (się) ‘chwiać się’.
Kiełzak - może od niemieckiej nazwy osobowej Kielc, to od kiel (z. Kielman).
Kiemal - od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemer - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemierz - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemiesz - od niemieckiej nazwy osobowej Kemmer, ta od Kämmerling (pożyczka z włowskiego camerlingo ‘dworzanin’).
Kiemla - 1415 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemlic - 1424 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiemlik - 1421 od niemieckiej nazwy osobowej Kiemle, ta od średniowysokoniemieckiego kime, kim ‘zarodek, zawiązek’, wtórnie też ‘potomek’.
Kiempa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kiempista - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempka - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempowicz - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiempski - od nazwy miejscowej Kepa (częste).
Kien - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kiena - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczek - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczek - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienczkowski - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienczkowski - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienć - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienda - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiender - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kienderowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendorowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrach - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendracki - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendrowicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendry - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendryś - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendych - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendys - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendysz - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendyś - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendzia - od prasłowiańskiego kąd-, por. kądek ‘kęs, kęsek’.
Kiendzierewicz - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiendziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiendziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kienic - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kienic - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienich - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieniec - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieniewicz - 1725 od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienig - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kienik - od niemieckiej nazwy osobowej König, ta os średnioniemieckiego konig, koning, średniowysoko niemieckiego künic, künec ‘król’.
Kieniszko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieniuk - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienke - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienkiewicz - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieno - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienow - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienów - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienysz - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kienyszyn - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kień - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieńc - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńciak - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńciek - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńcik - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńć - od niemieckich nazw osobowych Kenz, Kentz, te od imion na Gand-.
Kieńdra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kieńko - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kieński - od staropolskiego kien (dop. kna) ‘obcięty pień drzewa, konar’, też od niemieckiej nazwy osobowej Kenn.
Kiep - 1471 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepa - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepacz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepadło - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepajło - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepak - 1495 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepal - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepala - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepalski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepał - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepas - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepczyk - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepek - 1493 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepel - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepicz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiec - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiel - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiela - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepik - 1494 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepin - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepina, m. - 1471 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepisz - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepiura - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepka - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkał - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepke - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkie - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepkowicz - 1572 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kieps - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepsch - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepś - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepśna - od niemieckich nazw osobowych Keps, Käps, te od Käp, Kiep, pochodne od imion na Geb-.
Kiepta - 1456 od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepul - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepulski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepura - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepurka - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepuro - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepurski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepus - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kiepuszewski - od kiep ‘głupiec’, w średniowieczu ‘srom niewieści’.
Kier - 1451 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kiera - 1661 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierach - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierachowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraciński - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieracki - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieracz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieradło - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraga - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierak - 1685 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierakiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierakowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieral - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieralski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierał - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierałowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieran - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieranowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierasiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraszewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraszewski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieraś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierat - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierata - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieratowicz - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierbaj - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbec - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbeć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbedz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbedź - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbel - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’; od niemieckiej nazwy osobowej Kerbel.
Kierbes - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbeś - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbic - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbicz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbić - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiec - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbieć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiedź - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiedż - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierbiński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbowiec - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbus - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierbuziński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierc - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercal - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercel - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercin - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercioch - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercul - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercuń - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiercz - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczak - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczalski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczek - 1628 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierczek - 1695 od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczewski - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczka - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczuk - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierczyński - od niemieckich nazw osobowych Kerz, Kirz, te od średniowysoko niemieckiego kërze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierda - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdaj - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdak - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’; od gwarowego kierdak ‘knur’.
Kierdal - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdał - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdan - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdanowski - 1558 od nazwy miejscowej Kierdanowice (KrW).
Kierdasz - 1580 odstaropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.
Kierdaszuk - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdej - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdejka - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdejko - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdel - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’; od kierdel.
Kierdelewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdielewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdol - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdola - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdoń - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdowicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdowski - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdylewicz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdysz - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierdzik - od prasłowiańskiego krd? ‘trzoda, stado’, por. kierda gwarowe ‘knur’, kierdel ‘stado owiec’.
Kierebiński - od niemieckich nazw osobowych Körb, Kerb, te od średniowysoko niemieckiego korp ‘kosz’.
Kierej - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierejczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejewski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierejko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejsza - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejszo - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierejszys - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierek - 1628 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierekiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierel - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierelus - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereł - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kiereło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowicz-Kieryłowicz - złożenia brak; Kierełowicz od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło; Kieryłowicz od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierełowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieren - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierena - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierencew - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenczuk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenkiewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierenko - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierepa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierepski - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kieres - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kieres - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieresiński - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kieresiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieresz - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereszka - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereś - od kiersze ‘’cięcia, paragrafy’.
Kiereś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierianow - od imienia Kirian, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Kyrillos lub Kyriakos, od kyrios ‘pan władca’.
Kierin - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierinkiewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieriński - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierka - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkało - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkun - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkuń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkus - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkusz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierkuś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierlaj - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlasz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlasz - od liturgicznego wezwania Kyrie eleison; od staropolskiego kierlesz.
Kierlewicz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlik - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlin - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierliński - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierlo - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierło - 1631 od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierło - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierłowicz - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierłucki - od kierla ‘chłop, drab’.
Kierma - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermacki - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermacz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kierman - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermanowicz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermarz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermas - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasch - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermaschek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasik - 1669 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermasz - 1430 od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermaszek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermes - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermoszek - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermowicz - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermuć - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiermut - od kiermasz ‘jarmark, odpust’.
Kiern - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierna - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierna - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernacki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernacki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernal - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernal - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernan - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernarzycki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernas - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernas - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernaszek - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernaszek - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernat - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernażycki - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kierner - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernes - od niemieckich nazw osobowych Kern, Kärn, te od średniowysokoniemieckiego kërn, kërne ‘zboże; jądro; wszystko, co najlepsze’.
Kiernia - 1662 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniacki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniak - 1683 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniakiewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernich - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernicki - 1647 od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kierniczna - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniczny - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniczyszyn - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniecki - od nazwy miejscowej Kiernica (KrW).
Kierniej - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernik - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernikiewicz - 1739 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernikowski - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierniowski - 1701 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernisz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierno - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernocha - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernoga - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kiernos - od kiernoz ‘knur’.
Kiernosek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernoski - 1491 od nazwy miejscowej Kiernozia (płockie, gmina Kiernozia).
Kiernowski - 1485 od nazwy miejscowej Kiernozia (płockie, gmina Kiernozia).
Kiernoz - 1412 od kiernoz ‘knur’.
Kiernoza - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozczyk - 1609 od kiernoz ‘knur’.
Kiernozek - 1452 od kiernoz ‘knur’ lub od kiernozek.
Kiernoziak - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozicki - od kiernoz ‘knur’.
Kiernoziek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernozię - 1467 od kiernoz ‘knur’.
Kiernożek - od kiernoz ‘knur’.
Kiernożycki - od kiernoz ‘knur’.
Kiernożycko - od kiernoz ‘knur’.
Kierń - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kieroch - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierociński - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierod - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieroda - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierok - (Śl) od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieron - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieronczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroniak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierończak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierończyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieros - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierosiński - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieroś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierot - (Śl) od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kieroth - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierowicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierowski - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieród - od kierat, dawniej kerat ‘kolo zębate obracane przez konie, poruszające maszyny rolnicze’.
Kierpa - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacienko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpacz-Sabo - złożenia brak; Kierpacz od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’; Sabo 1605 od węgierskiej nazwy osobowej Szabó, ta od szabó ‘krawiec’.
Kierpać - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpak - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpal - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpał - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpan - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpas - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpeć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiczów - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiec - 1652 od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpieć - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiek - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiesz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpikowski - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiń - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiński - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpiuk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpka - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpko - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpluk - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierps - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpsz - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kierpsza - od kierpiec ‘góralskie obuwie z jednego kawałka skóry’, z prasłowiańskiego ‘kawałek skóry’.
Kiers - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersa - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanow - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersanów - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersch - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersche - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschk - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierschnik - (Pom) od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersikowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierski - 1392 od nazwy miejscowej Kierz (kilka wsi).
Kiersnowski - 1592 od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierst - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierste - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersten - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierstyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kiersza - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszak - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszanek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszanowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszczek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszek - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszewski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszk - (Pom) od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszka - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszke - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszko - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszkowski - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierszner - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniak - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniewski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kiersznik - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersznikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiersznikowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierszniowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kiersznowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierszt - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszta - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztajn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztan - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus.
Kiersztanowski - 1567 od nazwy miejscowej Kiersztanowo (olsztyńskie).
Kierszte - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztein - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztejn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztejna - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszton - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztun - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyn - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyna - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztynowski - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kiersztyń - od niemieckiej nazwy osobowej Kierst, ta od imienia Christianus,
Kierszyn - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierś - od niemieckich nazw osobowych Kers, Kirs, Kirsche, te od średniowysokoniemieckiego kerse, kirse, kriese ‘wiśnia’.
Kierśnicki - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kierśnikiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kerschen, ta od Kirsche ‘wiśnia’.
Kiert - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kierta - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertyczak - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertyczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kiertys - od niemieckiej nazwy osobowej Kert, ta od średnioniemieckiego kerze, kirze ‘światło, świeca’.
Kieruc - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruczenko - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruć - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruj - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierul - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierula - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierulis - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierulkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruł - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierun - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunczak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruniak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierunkiewicz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruń - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruńczak - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruńczyk - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierus - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruszek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruszyn - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieruś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierut - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.
Kierutal - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.
Kieruzal - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzalski - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzel - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kieruzol - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierużalski - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierużel - od Jeruzalem ‘Jerozolima’.
Kierwa - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwal - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwas - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwiak - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwicz - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwiński - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierwo - od niemieckich nazw osobowych Kerwa, Kerwel, może od średniowysoko niemieckiego kervel, kervele ‘roslina trybula’.
Kierych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierycienko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierycz - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczenko - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczuk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryczyński - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kierykowski - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych ‘zwiastun’.
Kieryl - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierylak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryluk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierył - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłowicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kieryłów - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Kierys - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysch - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysek - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierysz - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kieryś - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kierz - 1691 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierza - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzak - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzal - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanow - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzanów - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzec - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzech - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzej - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzejonek - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzek - 1464 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzel - 1782 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzenka, m. - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzenkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzeński - 1631 od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierzękowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzk - 1470 (Pom) od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzkiewicz - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzko - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzkowski - 1591 od nazwy miejscowej Kierzków, Kierzki (kilka wsi).
Kierznia - 1748 od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniak - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznicki - od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierznicki - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniewski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierznik - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznikewicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierznikowicz - od staropolskiego, gwarowego skiernia, kierznica ‘maslnica’, kierny ‘szczery, zły’.
Kierzniowski - od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierznowski - 1537 od nazwy miejscowej Kiersnowo (białostockie, gmina Brańsk).
Kierzonek - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonko - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzonowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzun - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzuń - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyc - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzydło - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyk - 1722 od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzykowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynka - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynkowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzynowski - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierzyński - 1620 od nazwy miejscowej Kierzno (kaloskie, gmina Kępno).
Kierzyński - od staropolskiego kierz ‘krzak; drzewo laurowe’.
Kierżkowski - od nazwy miejscowej Kierzków, Kierzki (kilka wsi).
Kies - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesa - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesch - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesel - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesell - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiel - 1564 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesielewski - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesieliński - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesielow - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesienicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesio - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieska - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieskiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieskowiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesła - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesłowski - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesołka - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieson - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesów - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiess - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiessa - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesse - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesso - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesul - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesz - 1382 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiesza - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszcz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszczyk - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszek - 1442 od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszen - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszk - (Pom) od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszka - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkalewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkarewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszko - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkowiak - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieszkowski - 1435 od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Kieszyk - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieś - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kieśkiewicz - od imion na Kie-, typu Kielian lub też od niemieckich nazw osobowych Kess-, Kies.
Kiet - od kieta ‘łańcuch’.
Kieta - 1655 od kieta ‘łańcuch’.
Kieter - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kieterowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kiether - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietka - od kieta ‘łańcuch’.
Kietko - od kieta ‘łańcuch’.
Kietkowicz - od kieta ‘łańcuch’.
Kietkowski - od kieta ‘łańcuch’.
Kietla - 1254 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlas - 1528 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlasik - 1699 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlasowicz - 1706 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlic - 1203 od kieta ‘łańcuch’.
Kietlicki - 1408 od nazwy miejscowej Kietlice (wieś zagrodowa, Wlkp).
Kietlicz - od kieta ‘łańcuch’.
Kietliński - 1394 od nazwy miejscowej Kietlin (piotrkowskie, gmina Radomsko).
Kietliński-Borkowski - złożenia brak; Kietliński 1394 od nazwy miejscowej Kietlin (piotrkowskie, gmina Radomsko); Borkowski 1402 od nazw miejscowych typu Borków, Borkowice, Borki.
Kietła - od kieta ‘łańcuch’.
Kietnik - 1399 od kieta ‘łańcuch’.
Kietniuk - od kieta ‘łańcuch’.
Kietowicz - 1658 od kieta ‘łańcuch’.
Kietowski - od kieta ‘łańcuch’.
Kietras - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrys - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietryś - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrzak - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kietrzyk - od niemieckiej nazwy osobowej Ketter, ta od średnioniemieckiego keter ‘heretyk, kacerz’.
Kiett - od kieta ‘łańcuch’.
Kietta - od kieta ‘łańcuch’.
Kietułka - od kieta ‘łańcuch’.
Kietura - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturakis - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturatis - od kieta ‘łańcuch’.
Kieturkis - od kieta ‘łańcuch’.
Kiety - od kieta ‘łańcuch’.
Kiewacz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewan - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewarski - 1610 od nazwy miejscowej Kiwerce (KrW).
Kiewel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewesz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewiel - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewiszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewka - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewla - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlak - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlen - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewleń - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewlicz - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewluk - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewra - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewrel - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewro - może od niemieckiej nazwy osobowej Kibber, ta od imienia Gëbher, por. też imię żydowskie Kiwer.
Kiewski - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewszyn - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kiewszyniec - od kiwać ‘chwiać, schylać’.
Kieza - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezar - 1574 może od niemieckich nazw osobowych Kieser, Kyser, te od średniowysokoniemieckiego kiesen ‘sprawdzać, próbować, wybierać’.
Kiezel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezik - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieziun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiezuń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieźlik - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieża - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżak - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżał - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżek - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżel - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżkowski - od nazwy miejscowej Kieszek (radomskie, gmina Pionki).
Kieżun - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżuń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżyń - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kieżyński - od niemieckiej nazwy osobowej Kiese, ta od imion na Gisil-.
Kiębłowski - od nazw miejscowych Kębłowo, Kębłów, Kębłowice (kilka wsi).
Kiędra - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrach - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędracha - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrak - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędrowski - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędzierski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiędziora - od podstawy kędr-, por. gwarowe kędry ‘włosy panny młodej po obcięciu’, kędzior ‘lok’, kędzierzawy.
Kiędziorski - od nazw miejscowych Kędzierz, Kędziory (kilka wsi).
Kiępa - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Kiępiński - od nazw miejscowych Kępno, Kępina (częste).
Kiępisty - od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Komentarze
Prześlij komentarz