Nazwiska na literę Du - Dż wraz z uzupełnieniem literki D
Dub - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski
rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Duba - 1428 (Maz) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubach - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubacki - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubacz - 1651 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od staropolskiego dubacz ‘gatunek gołębia’.
Dubaczewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaczyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaj - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubako - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubakowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubal - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubala - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubalak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duballa - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubalski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubała - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od gwarowego dubała ‘ciamajda, fujara’.
Duban - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaniowski - 1470 od nazwy miejscowej Dubanowice (dawna ziemia przemyska).
Dubanko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanos - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanosow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanowicz - 1782 (KrW) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanowski - od gwarowego drzyzdać ‘puszczać wiatry’.
Dubanycz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubar - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubarek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubarski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubas - 1607 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od staropolskiego dubas ‘statek rzeczny, szkuta, barka’.
Dubasiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubasik - 1617 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubasz - 1463 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaszowic - 1469 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaszyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaś - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubcio - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczakowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczonek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubejko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubel - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelczak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelewski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelowski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelt - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’.
Dubeltowicz - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’.
Dubeltówka - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’; od dubeltówka ‘strzelba o dwóch rurach’.
Dubeła - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubełek - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubeniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubeniuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubeńczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubi - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiaga - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiago - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiaho - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiako - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiał - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiała - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubian - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubianek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubianik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubich - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiczenko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiczeńko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiec - 1510 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiecha - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiecki - 1462 od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubiej - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiejek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiejko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiel - 1424 od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiela - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielecki - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubieleski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielewski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielin - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielko - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiella - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielowicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielski - 1510 od nazwy miejscowej Dubiel (elbląskie, gmina Kwidzyn).
Dubien - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniecki - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienienko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubień - 1475 (Wlkp) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieńczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieński - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubies - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieski - 1467 od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubieszko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiewczyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubij - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubijaszewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubikajtis - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubik-Jaworski - złożenia brak; Dubik z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; Jaworski 1386 od nazw miejscowych Jawor, Jaworze (częste).
Dubikowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubil - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilas - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubił - 1786 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubił - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłek - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłło - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiło - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłowicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubina - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinien - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubino - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubinski - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubińczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiński - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubiol - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubionka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubis - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubisiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiski - od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubisz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiszewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiś - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubki - 1395 (Młp) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkowicz - 1445 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkowski - 1470 od nazw miejscowych Dubkowice, Dubków (kilka wsi na Kresach Wschodnich).
Dubla - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubla - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublaga - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublan - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublański - 1442 od nazwy miejscowej Dublany (KrW).
Dublas - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublasiewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublaszewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubleński - 1440 od nazwy miejscowej Dublany (KrW).
Dublesza - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublik - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublin - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublinica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubliniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublowski - 1482 od nazwy miejscowej Dublowce (KrW).
Dubniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubnicki - 1583 od nazwy miejscowej Dubniki (KrW).
Dubniczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubnik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubno - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubny - 1536 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od staropolskiego dubny ‘dębowy’.
Dubograj - od dąb.
Dubogrys - od dąb.
Dubogryzowa - od dąb.
Duboj - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubojski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubok - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubol - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duboniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubonik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubonosow - od dąb.
Dubor - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubos - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubosiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubosz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-;
Dubowa - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowenko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowicz - 1445 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowiec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubowik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowionek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubownik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowoj - od dąb.
Dubowy - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubracki - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrakowski - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrałowicz - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrański - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrasiak - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrawa - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrawski - 1499 od nazwy miejscowej Dubrawka (KrW).
Dubrawszczyk - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrewicz - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubriel - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubro - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrow - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrowa - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowal - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowenko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowin - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowiński - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowka - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowlański - od nazwy miejscowej Dubrowlany (KrW).
Dubrowleński - 1490 od nazwy miejscowej Dubrowlany (KrW).
Dubrowna - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrownik - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowny - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrownyj - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowski - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrów - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrówka - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrówko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubryłko - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubski - od nazw miejscowych Dąb, Dąbie, Dęby (częste).
Dubsz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubusiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duby - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubylas - od dąb.
Dubyn - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubyna - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubynia - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubyniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubynka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubys - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubysz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duc - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducai - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducal - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducana - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducek - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducel - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducelak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duch - 1430 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducha - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchacz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaczek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchajda - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchak - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchale - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchalik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchalski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchała - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchan - 1383 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchanek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaniec - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaniuk - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchankiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchań - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchatkiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchcik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchen - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducher - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchlic - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchna, m. - 1430 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchna ‘poduszka’, też ‘kobieta lekkich obyczajów’.
Duchnek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnia - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchniak - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnicz - 1443 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchniczek - 1610 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchniczek ‘ironicznie o duchownym’.
Duchniewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnik - 1424 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od duchnik ‘rozpustnik’.
Duchnikowic - 1405 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnikowski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchno - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnowicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnowski - 1647 od nazwy miejscowej Dychny (łomżyńskie, gmina Śniadowo).
Duchny - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od przymiotnika duchny.
Duchnycz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducho - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchocki - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchonik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchonin - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchoń - 1389 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchor - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchota - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchotkiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowicz - 1483 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowiecki - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowieński - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od duchowny.
Duchownik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchownik ‘kapłan’.
Duchowski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchów - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchwa - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchyński - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duciak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duciewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducin - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducki - 1417 od nazwy miejscowej Dudy (wieś zagrodowa, Maz).
Duckiewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducmalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducz - 1378 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducz - 1427 od Deutsch ‘Niemiec’.
Duczadło - 1413 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczakiewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczakowski - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczał - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczała - 1566 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’; od gwarowego duczała ‘przerębel w lodzie’.
Duczek - 1427 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczenko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczka - 1497 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczke - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczkowski - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczmal - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczman - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmański - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmiński - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmol - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznal - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznial - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznol - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczok - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczuk - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczyc - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczyk - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczymiński - 1567 od nazwy miejscowej Duczymin (ostrołęckie, gmina Chorzele).
Duć - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dućka - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dućko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dud - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duda - 1392 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudach - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudacy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudacz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaczy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duda-Dziewierz - złożenia brak; Duda 1392 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’; Dziewierz od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dudaj - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’ lub od gwarowego dudaj ‘dudarz’.
Dudajc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudajcz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudajek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudal - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudala - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudalewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudalski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudał - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudała - 1484 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudało - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudan - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudanowicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudar - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’; od dudar ‘dudarz’.
Dudara - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarczuk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarenek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarenko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarew - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarik - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarkiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaronek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarow - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarowski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaruk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaryk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudas - 1799 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudasiak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudasz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaszek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaszko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudawiec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudczak - 1685 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczenko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczyk - 1620 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczyn - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudecki - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczek - 1679 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczka - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeja - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejcz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudek - 1384 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeka - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudek-Dudkowski - złożenia brak; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'; Dudkowski 1662 od dudek ‘gatunek ptaka’.
Dudek-Dudziński - złożenia brak; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'; Dudziński od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudel - 1294 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudela - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelas - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudella - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeło - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duden - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudenko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeńko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duder - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudera - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duderz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudich - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiel - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudij - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudik - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudin - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudina - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudinski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudka - 1469 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkiewicz - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkiewicz-Dudek - złożenia brak; Dudkiewicz od dudek 'gatunek ptaka'; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkow - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowiak - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowicz - 1518 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowik - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowski - 1662 od dudek ‘gatunek ptaka’.
Dudków - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudla - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlacz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlak - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlej - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlek - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlewicz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlik - 1785 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudliński - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlo - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudła - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłacz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłak - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudława - 1579 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’; od dudława ‘wypróchniałe drzewo’.
Dudławka - 1590 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłek - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudło - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłowski - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudniczak - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniczek - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniczenko - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniewski - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudnik - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudnikow - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudny - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudo - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoić - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojc - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojcz - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojć - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudok - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudola - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudolek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoła - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudon - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudona - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoń - 1498 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudor - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudorewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudow - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudowicz - 1691 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudów - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudra - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudra - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrak - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrała - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrewicz - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudriak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrowski - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrych - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrycz - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudryk - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Duduch - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulaki - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduła - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudun - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudurak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudurycz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudus - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudusz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudych - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudycz - 1533 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudydra - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’ lub od gwarowego dudyk ‘dudarz’.
Dudyka - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudykiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyna - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudynek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyńczak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudys - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudysz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyszyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzia - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziacha - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziacka - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziak - 1644 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziakiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzial - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudział - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzian - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzianiec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziar - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzicki - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzicz - 1451 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziczek - 1607 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzić - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziec - 1531 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziej - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziel - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzien - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzienicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzieniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzienko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzień - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzieński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzik - 1405 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzikowski - 1664 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzin - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziniewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzinowicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzinski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzio - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziok - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzis - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzisz - 1739 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziszewski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziuk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzki - 1417 od nazwy miejscowej Dudy (wieś zagrodowa, Maz).
Dudzoń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzyński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudź - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudż - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dufaj - od dufać ‘ufać’.
Dufajn - od dufać ‘ufać’.
Dufaniec - od dufać ‘ufać’.
Dufek - od dufać ‘ufać’.
Duffek - od dufać ‘ufać’.
Duffin - od dufać ‘ufać’.
Duffka - od dufać ‘ufać’.
Duffke - od dufać ‘ufać’.
Dufka - od dufać ‘ufać’.
Dufke - od dufać ‘ufać’.
Dug - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duga - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugacz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugaj - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugajczyk - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugajski - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugała - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugan - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugas - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugasiewicz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugawka - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugiel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugieła - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugiełło - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugieło - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugin - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugina - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duginow - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugoń - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugor - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugosz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugoszowic - 1405 od długi.
Duh - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duha - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhan - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhanik - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhań - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhik - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duh-Imbor - złożenia brak; Duh zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’; Imbor od imbir ‘roślina podzwrotnikowa stosowana jako przyprawa’, wyraz zapożyczony z niemieckiego Ingeber; w staropolszczyźnie też ambirz, imbir, inbir, ingbir.
Duhinowa - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhojda - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duj - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujacz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujak - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujakiewicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanek - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujankiewicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanowicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujas - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujczyński - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujda - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujek - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujin - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujka - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujko - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujniczuk - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujnowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Duk - 1344 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Duka - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukac - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukacz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaczewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaczewski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaj - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukala - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalczyk - 1708 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalewski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalski - 1616 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukał - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukała - 1404 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukałka - 1450 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukarewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukarski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukas - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukasza - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaszczyk - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukat - od dukat ‘złota moneta’.
Dukata - od dukat ‘złota moneta’.
Dukatowski - 1684 od dukat ‘złota moneta’.
Duketi - od dukat ‘złota moneta’.
Duketowicz - od dukat ‘złota moneta’.
Duki - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukiel - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukielak - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukielski - 1474 od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Dukieł - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukiet - od dukat ‘złota moneta’.
Dukiety - od dukat ‘złota moneta’.
Dukiewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukla - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklak - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklan - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklanowski - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklas - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklewicz - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklewski - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklicz - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Dukliński - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklon - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duko - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukocz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukoł - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukot - od dukat ‘złota moneta’.
Dukowiak - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowiec - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Duks - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Duksa - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Dukso - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Dukst - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Duksza - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukszewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukszt - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukszta - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukszto - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukuński - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukwicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dul - 1398 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dula - 1497 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulaba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulaj - 1442 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulak - 1497 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulake - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulakowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulan - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulancik - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulankowicz - 1631 od gwarowego dulanka ‘nieduża przerębel zrobiona w lodzie’.
Dulanowicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulanowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulański - 1742 od nazwy miejscowej Dolany (częste).
Dulapa - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dularczyk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dularz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulas - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulasiński - od prasłowiańskiego duleti 'stawać się tłustym' lub od dula 'rodzaj gruszki'.
Dulaszewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulat - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulata - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulawa - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulawski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duląba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duląg - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulban - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulbas - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulbos - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulc - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulczak - 1647 od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczydura - 1647 od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’, od staropolskiego dura ‘dziura’.
Dulczyk - od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczykowski - od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczyński - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulda1566 - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’; od duldać ‘pić’.
Duleba - 1419 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebic - 1426 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebów - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebski - 1454 od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulej - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulek - 1470-80 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulemba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulepa - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulepski - od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulewicz - 1316 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulewski - od nazwy miejscowej Dulowa (katowickie, gmina Trzebinia).
Dulęba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulębowski - od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulęga - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulęmba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duliba - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duliban - 1592 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duliban - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulibski - 1500 od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulic - 1415 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulich - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duliga - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duligowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulik - 1732 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulikiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulikowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulin - od dolina.
Dulina - od dolina.
Dulinicz - od dolina.
Duliniec - od dolina.
Duliniewicz - od dolina.
Duliński - od nazwy miejscowej Dolina (częste).
Dulis - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulisch - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulischewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulisz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulka - 1414 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulkiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulko - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulkowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulna, m. - 1406 od dół.
Dulniak - od dół.
Dulniawka - od dół.
Dulniec - od dół.
Dulnik - od dół.
Dulnikiewicz - od dół.
Dulnikowski - od dół.
Dulniok - od dół.
Dulniowka - od dół.
Dulno - od dół.
Dulny - od dół.
Dulo - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulok - (Śl) od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulos - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulowicz - 1433 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulowski - 1399 od nazwy miejscowej Dulowa (katowickie, gmina Trzebinia).
Dulski - 1565 od nazw miejscowych typu Dół, Dolsk.
Duluk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulukowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duł - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duła - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułacz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułaj - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułak - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułakowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczek - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczyński - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułek - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułka - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułkiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułko - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułkowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułłak - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duło - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułowicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułyk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duma - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaj - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumajko - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaka - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumakiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumala - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumalski - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumał - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumała - 1471 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumało - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Duman - 1635 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumana, m. - 1637 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumania - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanka - 1612 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanow - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumań - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumański - 1599 od nazw miejscowych Domanin, Domanice (kilka wsi), późniejsze od imienia Doman (= Damian).
Dumara - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumarad - od imienia złożonego Domarad. Imię notowane w Polsce od XIII wieku.
Dumarecki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumarod - od imienia złożonego Domarad. Imię notowane w Polsce od XIII wieku.
Dumas - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumasiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaszeiwcz - 1763 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaś - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumczak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumczyk - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumek - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumeracki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumeradzki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumiak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiakowic - 1440 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiał - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiec - 1578 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumienik - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumin - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminczak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminiak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminiuk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumińczak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus‘należący do Pana’.
Dumiński - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumitrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitraszczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumka - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumkiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumko - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumkowski - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumna - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumniak - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumnicki - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumniec - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumnin - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumny - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumoń - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumowicz - 1210 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumycz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dun - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duna - 1462 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunac - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunacik - 1774 od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunacki - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunaj - 1387 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajczan - 1787 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajczuk - od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajczyk - 1559 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajecki - 1664 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajewski - od nazwy miejscowej Dunajów (KrW).
Dunajka - od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajko - od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajowicz - 1479 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajski - 1614 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunak - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunakiewicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunal - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunalewicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunalski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunał - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunarowicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunarowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunas - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’ lub od gwarowego dunas ‘pijak, niedołęga’.
Dunasik - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunasiuk - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunast - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunaszewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunat - 1497 od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Duncz - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczewski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczok - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczyk - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczykowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunda - 1385 od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundalek - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundalski - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundar - od staropolskiego dunder, donder ‘diabeł’.
Dundas - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundel - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundelski - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dunder - od staropolskiego dunder, donder ‘diabeł’.
Dundiak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundy - 1495 od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundziak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dunec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunecki - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunek - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunelski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunia - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniak - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniała - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunian - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunias - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunic - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunicki - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniczka - 1459 od donica ‘rodzaj naczynia’; od doniczka.
Duniczkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duniecki - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duniek - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniel - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Duniewicz - 1782 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunik - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunikowski - 1508 od nazwy miejscowej Dunikowice (KrW).
Duniłłowicz - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Duniło - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Dunin - 1416 od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunin-Borkowski - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Borkowski 1402 od nazw miejscowych typu Borków, Borkowice, Borki.
Dunin-Brzeziński - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Brzeziński od brzoza ‘gatunek drzewa’.
Dunin-Holecki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Holecki
Dunin-Horkawicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Horkawicz
Dunin-Karwicki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Karwicki 1385 od nazwy miejscowej Karwice (piotrkowskie, gmina Opoczno).
Dunin-Kęplicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Kęplicz od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Dunin-Kozicki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Kozicki 1442 od nazwy miejscowej Kozice (kilka wsi).
Dunin-Łabędzki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Łabędzki od nazw miejscowych typu Łabędzie, Łabędzin, Łabędź.
Dunin-Majewski - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Majewski 1759 od nazwy miejscowej Majewo (kilka wsi) lub od maj.
Dunin-Marcinkiewicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Marcinkiewicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Marcin, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia od łacińskiego Martinus, o pierwotnym znaczeniu 'należący do boga wojny Marsa'.
Dunin-Markiewicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Markiewicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Marek. Imię pochodzenia łacińskiego, od Marcus, genetycznie związane z bogiem Marsem. W Polsce notowane od XIII wieku.
Dunin-Mugler - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Mugler
Duninowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunin-Szpotański - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Szpotański od staropolskiego szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.
Dunin-Wąsowicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Wąsowicz 1414 od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.
Dunin-Wilczyński - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Wilczyński 1441 od nazwy miejscowej Wilczyn (konińskie, gmina Wilczyn).
Dunio - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunis - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunisch - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunisz - 1446 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniszewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunka - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunkel - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkelman - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkelmann - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunker - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkert - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkielman - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkielski - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkier - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiert - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiewcz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunko - 1400 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunniec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunoch - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunota - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunow - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunus - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunyk - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duń - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńcz - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczak - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczik - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczowicz - 1444 od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczyk - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczykowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńdziak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Duńka - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńko - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duński - 1430 od Duniec ‘Duńczyk’.
Dupa - 1425 od dupa.
Dupacki - 1748 od dupa.
Dupacz - od dupa.
Dupadło - od dupa.
Dupaga - od dupa.
Dupaj - od dupa.
Dupajka - od dupa.
Dupajko - od dupa.
Dupak - 1504 od dupa.
Dupakowski - od dupa.
Dupało - od dupa.
Dupaniec - od dupa.
Dupańka - od dupa.
Dupas - od dupa.
Dupcia - od dupa.
Dupcinow - od dupa.
Dupcinowski - od dupa.
Dupczak - od dupa.
Dupczycz - 1562 od dupa.
Dupczyk - 1576 od dupa.
Dupczyński - od dupa.
Dupeczak - od dupa.
Dupek - 1368 od dupa.
Dupel - od dupa.
Dupelicz - od dupa.
Dupeńko - od dupa.
Dupiak - od dupa.
Dupiczak - od dupa.
Dupiech - 1386 od dupa.
Dupiechowic - 1392 od dupa.
Dupier - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupiera - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupieralski - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupierała - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupiero - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupik - 1404 od dupa.
Dupiłka - od dupa.
Dupin - od dupa.
Dupiński - od dupa.
Dupira - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupisz - 1625 od dupa.
Dupka - 1372 od dupa, dupka.
Dupke - od dupa, dupka.
Dupkiewicz - od dupa, dupka.
Dupkowski - 1602 od dupa, dupka.
Dupla - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplaga - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplak - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’; lub od duplak ‘ptak bekas’.
Duplewicz - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplicki - 1424 od nazwy miejscowej Duplice (płockie, gmina Mała Wieś).
Dupnak - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupniak - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupnicki - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupniczek - 1638 od dupa.
Dupnik - 1748 od dupa; od dupnik ‘głupiec’.
Dupny - 1438 od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupny Czas - 1370 od dupa; od przymiotnika dupny.
Duponka - od dupa.
Dupońka - od dupa.
Duppka - od dupa, dupka.
Duppke - od dupa, dupka.
Dupski - 1591 od dupa.
Dur - 1353 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dura - 1487 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durac - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraciński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duracz - 1578 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durada - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duradziński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraj - 1604 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajowicz - 1644 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durak - 1446 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od durak ‘głupiec’.
Durakiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durakowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dural - 1673 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralek - 1616 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralkowicz - 1620 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraluk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durał - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durałek - 1416 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durałowicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duran - ok.. 1250 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranc - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranowski - od nazwy miejscowej Duranów (skierniewickie, gmina Sochaczew).
Durań - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durańczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durański - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duras - 1536 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasz - 1478 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszek - 1467 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasziok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszkowicz - 1699 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duray - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durcza - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczow - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczuk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczyk - 1725 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczykiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durd - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durda - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdała - 1564 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdaniak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdas - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdasiak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdasik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdeczka - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdek - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdel - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdełło - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durden - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdeń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdka - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdo - 1452 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdun - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyn - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdys - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdysiak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdzik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdziński - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdzy - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durecki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durej - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durejko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durek - 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durenek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureń - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od dureń ‘człowiek zarozumiały i głupi’.
Dureński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durey - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durga - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durgala - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durgielewicz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durka - 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Durka-Kozłowski - złożenia brak; Durka 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’; Kozłowski 1386 od nazw miejscowych Kozłów, Kozłowo (częste).
Durkalec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkalski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkała - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkało - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkot - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durla - 1418 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durla - 1418 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlach - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlak - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlakiewicz - 1750 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlaków - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlatka - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlej - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durleta - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durletka - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Durlewski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durley - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlig - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlik - 1564 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlikowic - 1497 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlin - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlok - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlow - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durła - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durłak - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durło - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durna, m. - 1436 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnaj - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnakowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnalec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnała - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnas - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnasiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnaś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnial - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniał - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnian - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniat - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniatt - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnicki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnikowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnio - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnjak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnka - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durno - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnoga - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnolap - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnota - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowiecki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnóg - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durny - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od durny ‘głupi’.
Duro - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durokiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durol - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durola - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroł - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durołek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duronin - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroń - 1612 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duros - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durosewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durosz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durow - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durowicz - 1690 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durów - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durs - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durschlag - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Dursewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Dursiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Dursik - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durski - 1673 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durst - od niemieckiej nazwy osobowej Durst, ta od apelatywu Durst ‘pragnienie.
Durszka - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszlag - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Durszlak - 1666 od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Durszlewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszok - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszuk - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durślewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durul - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durus - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durusik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duruszewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryasz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durybaba - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durych - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durycki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durycz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryło - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryn - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durynek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryń - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durys - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durza - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzacki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzaj - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzal - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzalski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzański - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzenko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzeński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzewic - 1136 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzka - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzy - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzycki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyna, m. - 1458 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyński - od nazwy miejscowej Durzyn (kaliskie, gmina Krotoszyn).
Durżyński - od nazwy miejscowej Durzyn (kaliskie, gmina Krotoszyn).
Dus - od dusić, dusza.
Dusa - od dusić, dusza.
Dusak - od dusić, dusza.
Dusan - od dusić, dusza.
Dusanowski - od dusić, dusza.
Dusbaba - od dusić, dusza.
Duscha - od dusić, dusza.
Duschak - od dusić, dusza.
Duschek - od dusić, dusza.
Duscher - od dusić, dusza.
Dusejko - od dusić, dusza.
Dusek - od dusić, dusza.
Dusel - od dusić, dusza.
Dusella - od dusić, dusza.
Dusen - od dusić, dusza.
Duseńko - od dusić, dusza.
Dusewicz - od dusić, dusza.
Dusiak - od dusić, dusza.
Dusiał - XV w. od dusić, dusza.
Dusidło - od dusić, dusza.
Dusiejew - od dusić, dusza.
Dusiek - od dusić, dusza.
Dusiel - od dusić, dusza.
Dusiewicz - od dusić, dusza.
Dusik - od dusić, dusza.
Dusikiewicz - od dusić, dusza.
Dusikowski - od dusić, dusza.
Dusil - od dusić, dusza.
Dusiłło - 1632 od dusić, dusza.
Dusiło - 1494 od dusić, dusza.
Dusinkiewicz - od dusić, dusza.
Dusio - od dusić, dusza.
Dusipiwo - 1471 od dusić, dusza.
Duski - od dusić, dusza.
Duskiewicz - od dusić, dusza.
Dusko - od dusić, dusza.
Duskowski - od dusić, dusza.
Duslazis-Olszewski - złożenia brak; Duslazis brak; Olszewski od nazw miejscowych Olszowa, Olszewo (częste).
Duss - od dusić, dusza.
Dussa - od dusić, dusza.
Dussaj - od dusić, dusza.
Dussel - od dusić, dusza.
Dussil - od dusić, dusza.
Dust - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustal - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duster - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duston - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustor - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Dustuł - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dusyl - od dusić, dusza.
Dusyn - od dusić, dusza.
Dusz - 1400 od dusić, dusza.
Dusza - 1456 od dusić, dusza.
Duszak - 1496 od dusić, dusza.
Duszakiewicz - 1795 od dusić, dusza.
Duszakowski - od dusić, dusza.
Duszal - od dusić, dusza.
Duszan - od dusić, dusza.
Duszanek - od dusić, dusza.
Duszanowicz - od dusić, dusza.
Duszański - od dusić, dusza.
Duszar - od dusić, dusza.
Duszara - od dusić, dusza.
Duszcz - od dusić, dusza.
Duszczak - od dusić, dusza.
Duszczalewski - od dusić, dusza.
Duszczan - od dusić, dusza.
Duszczenko - od dusić, dusza.
Duszczok - od dusić, dusza.
Duszczyck - od dusić, dusza.
Duszczyk - od dusić, dusza.
Duszczyn - od dusić, dusza.
Duszczyński - od dusić, dusza.
Duszejko - od dusić, dusza.
Duszek - od dusić, dusza lub od duszek.
Duszel - od dusić, dusza.
Duszenka - od dusić, dusza.
Duszenko - od dusić, dusza.
Duszeńczuk - od dusić, dusza.
Duszeńczyk - od dusić, dusza.
Duszeńko - od dusić, dusza.
Duszeński - od dusić, dusza.
Duszewicz - 1459 od dusić, dusza.
Duszewski - od dusić, dusza.
Duszka - 1408-09 od dusić, dusza; od duszka.
Duszkiewicz - 1774 od dusić, dusza.
Duszkin - od dusić, dusza.
Duszko - od dusić, dusza.
Duszkowski - od dusić, dusza.
Duszlak - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Duszna - od dusić, dusza; od duszny.
Duszniak - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznicki - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznik - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznikiewicz - od dusić, dusza; od duszny.
Duszno - 1548 od dusić, dusza; od duszny.
Duszny - 1494 od dusić, dusza; od duszny.
Duszo - od dusić, dusza.
Duszocin - 1494 od dusić, dusza.
Duszocki - 1407 od nazwy miejscowej Duszoty (włocławskie, gmina Brzuze).
Duszota - 1391 od dusić, dusza.
Duszowicz - od dusić, dusza.
Duszowski - 1659 od dusić, dusza.
Duszter - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duszuk - od dusić, dusza.
Duszy - od dusić, dusza.
Duszyc - od dusić, dusza.
Duszyca - od dusić, dusza.
Duszycka - od dusić, dusza; od duszyczka.
Duszyczka - od dusić, dusza; od duszyczka.
Duszyk - 1722 od dusić, dusza.
Duszyla - od dusić, dusza.
Duszyn - od dusić, dusza.
Duszynkiewicz - od dusić, dusza.
Duszyński - 1646 od nazwy miejscowej Duszno (bydgoskie, gmina Trzemeszno).
Duś - 1599 od dusić, dusza.
Duścian - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duściora - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duśkiewicz - od dusić, dusza.
Duśko - od dusić, dusza.
Duślak - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Duśta - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duśter - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duta - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutaj - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczak - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyk - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyn - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyński - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutka - 1569 od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkalski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkanicz - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutke - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkiewicz - 1594 od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutko - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkolski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowiak - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowicz - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutków - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutow - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutów - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutt - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duttko - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duttkowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duz - od duży.
Duza - od duży.
Duzak - od duży.
Duzalski - od duży.
Duzel - od duży.
Duzela - od duży.
Duzelia - od duży.
Duziak - od duży.
Duzic - od duży.
Duziec - od duży.
Duzienkiewicz - od duży.
Duzik - od duży.
Duzikiewicz - 1763 od duży.
Duzikowski - od duży.
Duzinkiewicz - od duży.
Duziński - od duży.
Duziok - od duży.
Duziukiewicz - od duży.
Duzniak - od duży.
Duzowski - od duży.
Duzy - od duży.
Duzyja - od duży.
Duzyk - od duży.
Duzyński - od duży.
Duź - od duży.
Duźniak - od duży.
Duźnik - od duży.
Duż - od duży.
Duża - od duży.
Dużaj - od duży.
Dużak - od duży.
Dużal - 1449 od duży.
Dużalski - od duży.
Dużała - od duży.
Dużałka - od duży.
Dużej - od duży.
Dużek - od duży.
Dużel - od duży.
Dużewicz - od duży.
Dużewski - od nazwy miejscowej Dłużew (siedleckie, gmina Siennica).
Dużnia - od duży.
Dużniak - od duży.
Dużnik - od duży.
Dużny - od duży.
Dużowski - od duży.
Duży - od duży.
Dużyc - od duży.
Dużyj - od duży.
Dużyja - od duży.
Dużyk - 1743 od duży.
Dużykowski - od duży.
Dużyła - XVI w. od duży.
Dużyński - od duży.
Dważelaza - 1469 od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwernicki - 1758 od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwerniczak - od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwernikowski - od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwiekoski - 1379 od nazwy miejscowej Dwikozy, dawniej Dwiekozy (tarnobrzeskie, gmina Dwikozy).
Dwojacki - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojaczna - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojaczny - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojak - 1578 od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojakowski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojanowski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojek - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojewski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojna - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojnacki - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojny - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojnych - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwolatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dworacki - od nazwy miejscowej Dworaki (częste).
Dworacz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczek - 1639 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworaczek - 1742 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczyk - 1748 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworaczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworak - 1435 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’; od dworak ‘dworzanin’.
Dworakiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworakowski - 1787 od nazwy miejscowej Dworaki (częste).
Dworan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninow - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninów - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworańczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworas - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworazik - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworaźna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworaźny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworażna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworażny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworcan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworciak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworcowy - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczak - 1787 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; lub od gwarowego dworczak ‘pan na dworze, półdziedzic’.
Dworczanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworec - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworecki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworecko - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworeczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworek - 1362 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworenko-Dworkin - złożenia brak; Dworenko od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; Dworkin od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworianczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworianin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworiaszyn - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworka, m. - 1792 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworko - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworniaczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniakowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornicki - 1684 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczak - 1683 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczok - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczuk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornik - 1436 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dwornikiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dwornikowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dworniszak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniszewski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornkowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworog - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworok - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworonowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowa - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowy - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworowy ‘dworski’.
Dworóg - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworski - 1472 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworski lub od nazwy miejscowej Dwór.
Dworskowicz - 1349 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworszczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworucha - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworuga - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworuk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworys - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzaczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzakowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzańczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzański - 1725 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzański ‘szlachecki’.
Dworzecki - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzeński - 1686 od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzniecki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznik - 1376 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznikowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzok - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzycki - 1497 od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzycz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzydło - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzynicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzysz - 1204 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyszowski - 1552 od nazwy miejscowej Dworszowice (częstochowskie, gmina Nowa Brzeźnica).
Dwoźnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwólatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwórczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórzniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórznicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórznik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dwórznik ‘zarządca na folwarku’.
Dwórzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwóżnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwulat - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulatka - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulecki - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwuletzki - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulit - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulitt - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwuraźna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwuraźny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurażna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurażny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurznik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwuźnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużynik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dyab - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyabełek - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyak - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakiewicz - 1763 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakow - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakowski - od nazwy miejscowej Diakowice (KrW).
Dyaków - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyament - 1761 od diament.
Dyamentowski - 1786 od diament.
Dyas - od dias ‘diabeł’.
Dyasiński - od dias ‘diabeł’.
Dyb - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyba - 1566 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacha - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacz - 1440 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaczewski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybajło - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybal - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybala - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalicz - 1450 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyballa - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyballana - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalski - 1762 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybał - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybała - 1402 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybało - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałowicz - 1451 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyban - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybanowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybany - 1465 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybasz - 1488 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybat - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybata - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybciak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybcik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybcio - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczyk1599 - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybek - 1567 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybel - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybelski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybeł - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyber - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dyberna - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dyberny - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybiach - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiał - 1787 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiarz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiasz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybic - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybich - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybich-Tarnogrodzki - złożenia brak; Dybich od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’; Tarnogrodzki od nazwy miejscowej Tarnogród (zamojskie, gmina Tarnogród).
Dybiciak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicio - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicz - 1619 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiczbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się
Dybiczyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybida - 1447 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiec - 1417 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiel - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiena - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybienka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybier - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybierek - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybig - 1485 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybikowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybila - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybilas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybin - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybioch - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiona, m. - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybionka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybis - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisek - 1678 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisz - 1524 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizban - 1487 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiżbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybka1596 - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybko - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybkowic - 1487 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybla - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybo - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybol - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybolak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybolski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboł - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybon - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboń - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybos - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowa - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowicki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowicz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyból - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybós - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybóś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybsza - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuc - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuch - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuk - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybul - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybula - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulla - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuła - 1436 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybus - 1786 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuszewski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybyczak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybyk - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybza - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybziński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybżyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyc - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyca - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycek - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyceniuk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dych - 1681 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycha - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychal - 1634 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychalak - 1642 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychalski - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychała - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychało - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychan - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychanowa - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychawy - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychert - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychliński - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychło - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychłoń - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychłowicz - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycho - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychoń - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychota - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowa - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowicz - 1588 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowski - 1724 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychówka - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycht - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dycht - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychta - 1431 od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtan - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtanowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtanowski - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychter - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychto - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychton - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtoń - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychtorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychtowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtynowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychus - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychuś - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycia - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyciak - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycio - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyckiewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyckowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycyk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycyna - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycza - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczak - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczakowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczek - 1469 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczekowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczer - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczewski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczka - 1494 (KrW) od ukraińskiego diczka ‘dzikie drzewko owocowe’.
Dyczkiewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczko - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczkowiec - 1659 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczkowski - 1782 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczok - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczuń - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczyk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczyński - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyć - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyćka - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyćkowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyda - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydak - 1788 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’; od gwarowego dydak ‘lichy nóż, strach’.
Dydakow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydaków - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydal - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydalka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydał - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydała - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydałowicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydarak - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydarski - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydas - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydaś - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydatycki - 1437 od nazwy miejscowej Dydatycze (KrW).
Dydczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydejczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydek - 1748 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydel - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydenko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydeński - od nazwy miejscowej Dydnia, dawniej Dednia (krośnieńskie, gmina Dydnia).
Dyderka - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyderko - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyderski - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydiuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydkiewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydkowski - od nazwy miejscowej Didkowice (KrW).
Dydlich - od dydlić ‘nieumiejętnie grac na instrumencie’.
Dydliński - od dydlić ‘nieumiejętnie grac na instrumencie’.
Dydło - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydłow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydłowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydna - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniański - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniawski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydnik - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniziak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydo - 1390 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoch - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydojczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydok - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoła - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydon - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoń - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydorak - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydo-Rożniecki - złożenia brak; Dydo 1390 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’; Rożniecki 1421 od nazwy miejscowej Rożnica (wieś zagrodowa w powiecie przedeckim).
Dydow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydowic - 1671 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydowicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydra - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydraś - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydrych - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyduch - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyducz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduga - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydul - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydula - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduł - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduła - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduło - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydus - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydusiak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduszko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduszyck - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dyduszyński - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydych - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydycz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyczko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyczuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydykało - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydykow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyków - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydymski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydymus - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydyn - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyna - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydynia - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyniak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyń - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyński - 1435 od nazwy miejscowej Dydnia, dawniej Dednia (krośnieńskie, gmina Dydnia).
Dydys - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyszko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyszyn - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzan - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydzer - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydziak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydzian - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzich - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziec - 1419 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziel - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzik - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydził - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzin - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzinski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziński - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziul - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziw - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydżak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyg - 1497 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyga - 1495 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygac - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygacz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygadłowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygajło - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygajtis - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygal - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygalski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygało - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygałowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygan - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygant - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygań - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygas - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygasiewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygasiński - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaszewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaszewitz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygat - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygatz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygczak - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygda - 1636 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdalewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdałowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdan - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdon - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygiełło - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygin - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygiń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygla - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyglak - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyglis - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnas - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnat - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnatowski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygner - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnerowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnos - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnoś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnus - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygo - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygodaj - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygoła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygon - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoniewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygorda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygos - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygosz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygot - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygota - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygowski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygóła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygórski - od wyrażenia de Gora ‘z Góry’.
Dygót - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygrela - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygtoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguć - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygud - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygudaj - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygudej - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygul - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguliński - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygulla - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygulski - 1730 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguł - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygułła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygus - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygut - 1680 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygutowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygwa - 1636 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyhdalewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dyhdała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dyja - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjabełkowic - 1373-74 od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyjach - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjaciński - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjaczek - 1448 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczenko - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczkowicz - 1359 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczyński - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjak - 1413 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakiewicz - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakon - od diakon ‘duchowny mający noższe święcenia’.
Dyjakowicz - 1493 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakowski - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjał - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjament - od diament.
Dyjan - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjankiewicz - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjankowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjanowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjański - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjar - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjas - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjas - od dias ‘diabeł’.
Dyjasek - od dias ‘diabeł’.
Dyjasiński - od dias ‘diabeł’.
Dyjasz - od dias ‘diabeł’.
Dyjaszek - od dias ‘diabeł’.
Dyjecha - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjeciński - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjecki - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjeczyński - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjek - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjeta - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjewski - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjniak - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjo - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjoch - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjok - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjor - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjór - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjuk - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjur - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyka - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykacz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaczewski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykalski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaluk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykał - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykała - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałow - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałowicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałowski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykan - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaniak - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaniec - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykas - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykasz - 1476 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaś - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaw - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykawski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczak - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczuk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczyk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyker - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykerman - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykert - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykiel - od dekiel ‘przykrywka’.
Dykier - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierek - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierman - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierski - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykiert - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykla - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklewicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklewski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklo - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykła - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyko - 1480 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykon - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykoń - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykos - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykow - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykowicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykowski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyków - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyks - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksa - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksan - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksik - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksiński - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksowski - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksy - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksza - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykszak - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykszewski - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykt - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykta - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktanowski - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktański - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykto - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktos - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykty - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktyk - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktynski - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktyński - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktysiński - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykun - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykuń - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykuński - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykus - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykusz - 1319 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyl - 1471 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyla - 1415 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylag - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylaj - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylak - 1427 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’; lub od gwarowego dylak ‘drążek’.
Dylakiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylakowicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylakowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylan - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylang - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylangiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylankiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylanowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylański - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylas - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylasiński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylatus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylawerski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyląc - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyląg - 1447 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylągowic - 1487 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylągowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylążek - 1781 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczak - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczyk - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczyński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylejko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylek - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylenda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylengowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dyleński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylewski - 1418 od nazw miejscowych Dylew, Dylewo, Dylów (kilka wsi).
Dylęda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylęg - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylęgowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylibańczyk - 1611 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dylica - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylich - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylichowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylida - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylik - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylikowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylingowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dyliniak - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylinowicz - 1444 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyliński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylion - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylis - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyliś - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylka - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkacz - 1364 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyll - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylla - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyllich - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyllik - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyloch - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylok - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylon - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylong - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylonga - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylongowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylonsek - (Śl) od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylonzek - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyloń - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowiec - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowski - 1766 od nazw miejscowych Dylew, Dylewo, Dylów (kilka wsi).
Dylski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyluk - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyluś - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dył - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyła - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłka - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłkiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyło - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłow - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dym - 1471 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyma - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymacz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczek - 1459 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczewski - 1389 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymaczewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymala - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymalec - 1398 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymalski - 1642 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymała - 1735 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymałkowic - 1680 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyman - 1418 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanus - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymański - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymara - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarczyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od dymarka ‘urządzenie do wytapiania żelaza z rud’.
Dymarkowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaryn - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaryń - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od gwarowego dymarz ‘robotnik w hucie’.
Dymarzyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymas - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymasz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaszek - 1445 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaszewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymbal - od dąb.
Dymbel - od dąb.
Dymbik - od dąb.
Dymbowski - od nazwy miejscowej Dębowa (częste).
Dymbowy - od dąb.
Dymbski - od nazw miejscowych Dąb, Dąbie, Dęby (częste).
Dymcio - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyk - 1721 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyński - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyszyn - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymda - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dymdalewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dymecki - 1749 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymediuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymedziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymek - 1399 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; lub od dymek.
Dymekowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymel - 1494 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymer - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymerk - (Pom) od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymerski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymeter - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymia - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiałek - 1579 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymianczak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianenko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianow - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiarz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidas - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidaś - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidczuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidczyk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidecki - 1466-70 od nazwy miejscowej Dymidecz (KrW).
Dymidek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidiuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidowicz - 1438 od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidowski - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidów - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymiec - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiedziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymiel - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymieniuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymieńczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymieński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymierski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymik - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymikowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymina, m. - 1499 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminic - 1499 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminiec - 1472 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminik - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dyminikowski - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dyminkiewicz - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymińczuk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymińczyk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymiński - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymiolek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymion - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymis - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymitczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitczyk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymiter - 1541 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymiterczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitkiewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitr - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitra - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrach - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrasiewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrasz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszek - 1673 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrenko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriadis - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriatis - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrija - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrijewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrin - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrio - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriu - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrocha - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrof - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrog - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrosa - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrowski - 1437 od nazw miejscowych typu Dymitrowice, Dmitrów.
Dymitróg - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruczyk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrus - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruszczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruś - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitry - 1545 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjan - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryszyn - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrzak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymjanenko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymke - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymko - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkowicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymków - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlanczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlany - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlańczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymna - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymnicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymnik - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od dymnik ‘okienko lub przewód wentylacyjny na poddaszu’.
Dymny - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymobłok - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymocz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoczewski - 1387 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymoczowski - 1400 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymolski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymon - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoń - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymor - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymora - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymorczyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymorz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymos - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymosz - 1489 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoszko - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymot - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymowicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymsza - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymszewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymucha - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymura - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymurski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymus - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymusiak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymusiuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuszek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuszewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuś - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuta - 1265 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymycz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyd - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymyda - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymydiuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymydów - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymyga - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyt - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymyter - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrach - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrasz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrych - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytryszyn - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymza - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyn - 1432 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyna - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynakowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynalewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaliszyn - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynał - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynałów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynarek - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynaryński - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynas - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaszewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynczak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynda - 1491 od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndak - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndal - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’; od gwarowego dyndal ‘dzwon’.
Dyndalewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndał - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndała - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndar - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndarz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndas - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndaś - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndat - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndek - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndera - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynderski - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynderz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndesz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndo - 1454 od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndor - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndos - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndowicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndór - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndul - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndula - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndur - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndura - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndus - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndyn - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndys - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyneka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynel - 1479 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynelski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyner - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerka - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynes - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyng - 1435 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynga - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngel - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngiel - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngorz - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngosz - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngowic - 1542 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynguliński - 1578 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynguła - 1474 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngus - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’; od dyngus ‘zwyczaje wielkanocne związane z drugim dniem świąt’.
Dyngusiak - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’; od dyngus ‘zwyczaje wielkanocne związane z drugim dniem świąt’.
Dynia - 1683 od dynia.
Dyniak - od dynia.
Dyniakowski - od dynia.
Dynic - od dynia.
Dynicki - od dynia.
Dynicko - od dynia.
Dyniec - 1478 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniecki - od dynia.
Dyniek - od dynia.
Dyniewicz - 1694 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniewicz - od dynia.
Dyniewski - 1705 od nazwy miasta Dynów, dawniej Denow (przemyskie).
Dynik - od dynia.
Dynikowski - od dynia.
Dynis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisieńko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisiewicz - 1771 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisikiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisz - 1393 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszczuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszko - 1430 (KrW) od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszkowicz - 1439– od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynius - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniusz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniziuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniżyński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkas - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynko - 1366 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoch - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynor - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynos - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoszowicz - 1441 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynow - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowiec - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowski - 1452 od nazwy miasta Dynów, dawniej Denow (przemyskie).
Dynoziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynór - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynur - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynus - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynuszek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynuś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynys - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynyś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyń - 1437 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńca - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńczak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńczak-Kiryło - złożenia brak; Dyńczak od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz; Kiryło od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dyńczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńda - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyńdo - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyńka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńkowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoniza - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonizak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoniziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonizy - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoziński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyp - 1497 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypa - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypciak - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypcio - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypczak - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypka - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypko - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypkowski - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypła - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypłacz - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypno - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypold - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypoldt - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypolt - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypołt - 1462 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypta - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dyptuła - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypuch - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dyr - 1637 od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyra - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyracz - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyraga - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrak - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrakow - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrał - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrała - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyras - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyraś - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrba - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbach - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbala - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrballa - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbała - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbin - 1712 od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbus - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbusch - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbusz - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbuś - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrc - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrca - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrcoń - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrcz - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczak - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczka - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczok - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczon - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczoń - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrda1485 - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdal - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdał - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdała - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdas - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdaś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdek - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdo - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdoł - 1453 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdon - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdoń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdosz - 1473 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdowski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdół - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdul - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduł - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduła - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdy - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdyła - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdyn - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdziak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdzik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdził - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdziński - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrek - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrga - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgacz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgala - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgalla - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgalski - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgała - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgałła - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgas - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgaś - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgoń - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrhacz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrka - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrka - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Dyrkaniec - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrko - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrko - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrkowski - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrków - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrkucz - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrla - 1679 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlacz - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlag - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlaga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlic - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlica - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlich - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlico - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrliga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrma - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrman - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrmejko - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrmo - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrna - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dyrnowski - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dyro - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyron - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyroń - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrowicz - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrowski - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrów - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrsowicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrsz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszcz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszczka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszczko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrwa - od drzewo, drzewić, drwa (pod wpływem ukraińskim).
Dyrwal - od drwal.
Dyryga - od staropolskiego drygać ‘trząść się’.
Dyrynda - od drynda ‘lichy wóz’.
Dyryndo - od drynda ‘lichy wóz’.
Dyryńda - od drynda ‘lichy wóz’.
Dys - 1533 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysa - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysała - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysan - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysarski - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyscher - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysek - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysera - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiek - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysierowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysik - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiorowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiów - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiuk - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyska - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskin - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskoń - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysma - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysman - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysmyk - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysput - 1470-80 od dysput ‘despota’ lub od dysputować ‘toczyć targi’.
Dysputów - od dysput ‘despota’ lub od dysputować ‘toczyć targi’.
Dyssa - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyssarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyssy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysza - 1687 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszalski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszcz - od deszcz.
Dyszczak - od deszcz.
Dyszczakowski - od deszcz.
Dyszczuk - od deszcz.
Dyszczyk - 1789 od deszcz.
Dyszczyński - od deszcz.
Dyszek - 1686 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszel - 1474 od dyszel.
Dyszelewski - od dyszel.
Dyszelski - od dyszel.
Dyszer - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszerowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszewski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszka - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkow - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkowski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszlak - od dyszel.
Dyszlewicz - 1763 od dyszel.
Dyszlewski - 1790 od dyszel.
Dyszlow - od dyszel.
Dyszlowicz - 1497 od dyszel.
Dyszlowski - od dyszel.
Dyszluk - od dyszel.
Dyszniak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysznik - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszuk - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyca - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyk - 1474-84 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyński - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyś - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśka - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśkiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśkowski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyślak - od dyszel.
Dyślicki - od dyszel.
Dyśliński - od dyszel.
Dyśniak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyta - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytach - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytas - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytczak - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytel - 1482 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytka - 1342 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytka - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkiewicz - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytko - 1245 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytko - 1324 (Śl) od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkow - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkowicz - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkowski - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytków - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytków - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytla - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlew - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlik - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlin - 1398 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlof - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytloff - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlon - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlow - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlów - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlus - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłof - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłow - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłów - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytman - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmann.
Dytmann - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmann.
Dytmar - 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytmarowicz - 1316 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytmer - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnarski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytner - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnerski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnierski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dyto - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytoła - 1547 od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyton - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytoń - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytow - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytrich - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytry - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytrych - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytrych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytryszewski - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytryszyn - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dyttko - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyttkowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyttrich - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dyttus - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytusz - 1381 (Śl) od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytyl - 1406 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytysz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dywan - od dywan.
Dywanowski - od dywan.
Dywań - od dywan.
Dywański - od dywan.
Dywel - od niemieckiej nazwy osobowej Düvel, ta od dolnoniemieckiego düvel ‘diabeł’.
Dywelski - od niemieckiej nazwy osobowej Düvel, ta od dolnoniemieckiego düvel ‘diabeł’.
Dywoniak - od dywan.
Dyz - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyza - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzakowski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzia - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziak - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziel - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzik - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzin - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzio - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziora - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzma - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzman - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmann - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmański - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmas - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmon - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyź - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźla - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźlą - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźlik - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyż - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżak - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżakowski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżek - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżewski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżla - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżlewicz - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżyński - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dzadz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadza - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadzach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadź - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzbanek - 1698 od dzbanek.
Dzbankowski - od dzbanek.
Dzbanowski - od dzbanek.
Dzbanski - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbanuch - od dzbanek.
Dzbanuszak - od dzbanek.
Dzbanuszek - od dzbanek; dzbanuszek.
Dzbanuszkiewicz - od dzbanek.
Dzbanyszek - od dzbanek; od dzbanyszek ‘mały dzban’.
Dzbański - 1464 od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbeński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzberkowski - 1410 od nazw miejscowych Dzberki, Dzberkowo, dziś Zberki (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzberski - 1411 od nazw miejscowych Dzberki, Dzberkowo, dziś Zberki (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzboński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbuczyński - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dzbuk - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dzbyński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzećmarzewski - 1397 od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dzedryk - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzedzaj - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzej - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedziak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzic - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzędzej - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzeluk - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędzioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędziurko - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzulak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzyk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziaba - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabała - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabanek - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabas - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabasz - 1645 od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabaszewski - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabczyński - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabek - 1748 od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabel - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabelec - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabeł - 1564 od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabin - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabiński - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabło - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabor - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabór - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabula - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabułek - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziach - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachan - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachanis - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachań - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziachel - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachon - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziacka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziacko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczak - 1745 od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczenko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczkow - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczkowski - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczonek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczuk - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczyński - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczyszyn - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćkiewicz - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziad - 1410 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziada - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadak - 1712 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od dziadak ‘człowiek biedny’.
Dziadal - 1721 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadan - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadana - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadara - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadas - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadasz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadaś - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadawa - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczak - 1688 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczuk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczykowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadecha - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadecki - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadek - 1435 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadesz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadko - 1424 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkosz - 1683 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowiak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowicz - 1378 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowiec - 1659 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowski - 1610 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadolik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadon - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoniak - 1716 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoń - 1412 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziador - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadorczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadorz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziados - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadosiak - 1690 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadosz - XII w. od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowicz - 1789 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowszczyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadów - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaducki - 1590 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadukiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadula - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadulewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od gwarowego dziadulo ‘dziad, biedny, niedołężny’.
Dziadulski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadułka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadur - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadurski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadurzyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadus - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadusiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduski - 1384 od nazwy miejscowej Dziaduszyce (kieleckie, gmina Słaboszów).
Dziadusz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadusza - 1231 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszyc - 1384 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszycki - 1550 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziaduszyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduś - 1799 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od dziadziuś.
Dziadycz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyczenko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyga - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od gwarowego dziadyga ‘biedny, zaniedbany’.
Dziadyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od gwarowego dziadyk ‘dziad’.
Dziadykiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyna - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadynak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadynek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyniak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyra - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadys - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyszyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadza - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzia - 1512 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziak - 1645 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziało - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzianowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziarczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziarz - 1669 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzias - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzic - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzicz - 1489 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziec - 1477 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzieła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzik - 1653 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzil - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzin - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziolina - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzioła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzioło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziszyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziuluk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziuszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzkowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadźka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadźko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadżko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziag - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagacz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagan - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagielec - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagwa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziajosz - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziak - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakała - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakcierowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziakiewicz - 1701 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dziakoła - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakow - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowicz - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowiec - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowski - od nazwy miejscowej Diakowice (KrW).
Dziaków - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakun - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dzialach - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialak - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialakowski - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialas - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialik - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallas - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallasz - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialo - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialoszek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialowski - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialuk - od działać ‘robić, czynić’.
Dział - od działać ‘robić, czynić’.
Działa - od działać ‘robić, czynić’.
Działabij - od działać ‘robić, czynić’.
Działach - od działać ‘robić, czynić’.
Działacz - od działać ‘robić, czynić’.
Działaczek - 1625 od działać ‘robić, czynić’.
Działak - 1611 od działać ‘robić, czynić’.
Działakiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działakowski - od działać ‘robić, czynić’.
Działański - od działać ‘robić, czynić’.
Działas - od działać ‘robić, czynić’.
Działasz - od działać ‘robić, czynić’.
Działaszyn - od działać ‘robić, czynić’.
Działawa - od działać ‘robić, czynić’.
Działba - od działać ‘robić, czynić’.
Działczyk - od działać ‘robić, czynić’.
Działdowski - 1673 od nazwy miasta Działdowo (ciechanowskie).
Działek - od działać ‘robić, czynić’.
Działkiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działko - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowiak - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowiec - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowski - 1610 od działać ‘robić, czynić’.
Działłowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działo - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działobij - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działoch - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działocha - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działok - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działosz - 1450 od działać ‘robić, czynić’.
Działosza - 1427 od działać ‘robić, czynić’.
Działoszek - od działać ‘robić, czynić’.
Działoszyk - od działać ‘robić, czynić’.
Działowa - od działać ‘robić, czynić’.
Działowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działowski - 1464 od nazwy miejscowej Działowo (toruńskie, gmina Płużnica).
Działowy - od działać ‘robić, czynić’.
Działusz - 1403 od działać ‘robić, czynić’.
Działusza - 1454 od działać ‘robić, czynić’.
Działych - od działać ‘robić, czynić’.
Działyński - 1476 od nazwy miejscowej Działyń (włocławskie, gmina Zbójno).
Dziama - 1794 od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamaga - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamaka - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamałek - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziaman - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamann - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamara - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamarski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziambol - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziamboł - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziambulak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziamdzia - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziak - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziara - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziora - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamianko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamin - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamka - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamo - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dzian - 1748 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziana - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianach - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianachowski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianak - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianek - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziania - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiachowski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiakowski - od starop olskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiarz - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiczka - 1399 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianis - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiski - 1660 od nazwy miejscowej Dzianisz (nowosądeckie, gmina Tatrzańska).
Dzianiszewski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziankowski - 1557 od nazwy miejscowej Dziankowo (włocławskie, gmina Lubień Kujawski).
Dziano - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianoch - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianok - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianoszek - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianow - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianowicz - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziany - 1698 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziańkowski - od nazwy miejscowej Dziankowo (włocławskie, gmina Lubień Kujawski).
Dziański - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziapa - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapek - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapiński - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapka - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziara - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziaras - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczak - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczyk - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczykowski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarek - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziaren - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziareń - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziargo - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziargowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziarka - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarko - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarn - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnaga - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnecki - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarniejko - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnik - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarny - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziaros - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziarski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziarstek - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziaruk - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziasek - od dias ‘diabeł’.
Dziaska - od dias ‘diabeł’.
Dziasko - od dias ‘diabeł’.
Dziaskowski - od dias ‘diabeł’.
Dziaszek - od dias ‘diabeł’.
Dziaszyk - od dias ‘diabeł’.
Dziaszyn - od dias ‘diabeł’.
Dziata - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatak - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatczak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatczyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowiak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatków - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziato - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatosz - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziawa - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziawak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziawolik - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziąba - 1789 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbek - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbkowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziącek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziącioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziąciołowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziącko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziączko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziąćko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziądzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądziakowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziąg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziąga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziągas - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziągawa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziąk - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziąsko - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążak - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążka - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążko - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzib - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dziba - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibacz - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibaczyński - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibak - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibakowski - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibałka - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibałtowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziban - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibański - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibek - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibich - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibik - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibiński - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibko - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibkowski - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzicek - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzicewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzich - 1562 od imion złożonych typu Dzisław.
Dzichciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzichciarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzichel - od imion złożonych typu Dzisław.
Dzichowski - od imion złożonych typu Dzisław.
Dzicki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzicza - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzicza ‘coś dzikiego’.
Dziczak - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzicza ‘coś dzikiego’.
Dziczek - 1445 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dziczek.
Dziczka - 1497 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dziczka ‘dzikie, nieszczepione drzewko owocowe’.
Dziczkanicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkaniec - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkiewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczuk - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzid - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzida - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidak - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidczyk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziddek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidecki - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzideczek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidenko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidko - 1533 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkowiec - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkowski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzido - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidoszak - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidowicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidrzych - 1499 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziduch - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziducha - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduła - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidura - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszkiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszycki - od nazwy miejscowej Dziaduszyce (kieleckie, gmina Słaboszów).
Dzidycz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidyk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzia - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzianowicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziara - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziela - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzienko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzik - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzina - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzio - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziuk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziul - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziula - 1485 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziuluk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzul - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzieba - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebak - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebała - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebałtowski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziebiak - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebiela - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebko - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebkowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dzieblo - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dzieboń - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebowicz - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebowski - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebuk - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziecewicz - od dziecię, dziecko.
Dziech - 1405 od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechan - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechaniec - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechcian - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcianek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciar - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarczyk - 1630 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarczykowicz - 1762 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaruk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarz - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaż - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcier - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcieronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcik - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcioronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciowski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechczarczyk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechel - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechowicz - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechowski - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechtarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechtierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzieciak - 1659 od dziecię, dziecko.
Dzieciart - 1399 od niemieckiej nazwy osobowej Ditthardt, ta od germańskiego Theud ‘lud’ + hard ‘mocny’.
Dzieciaszek - od dziecię, dziecko.
Dzieciatkowski - od dziecię, dziecko.
Dzieciątek - od dziecię, dziecko.
Dzieciątka - od dziecię, dziecko.
Dzieciątko - 1396 od dziecię, dziecko.
Dzieciątkowski - od dziecię, dziecko.
Dziecic - od dziecię, dziecko.
Dziecichowicz - 1424 od dziecię, dziecko.
Dziecicka - od dziecię, dziecko.
Dzieciechowicz - od dziecię, dziecko.
Dziecielak - od dziecię, dziecko.
Dziecielewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecielewski - od dziecię, dziecko.
Dziecielski - od dziecię, dziecko.
Dziecię - 1310 od dziecię, dziecko.
Dziecięga - od dziecię, dziecko.
Dzieciętkowska - od dziecię, dziecko.
Dziecik - od dziecię, dziecko.
Dziecina - 1422 od dziecię, dziecko.
Dziecinek - od dziecię, dziecko.
Dzieciniak - od dziecię, dziecko.
Dziecinka - 1439 od dziecię, dziecko.
Dziecinkiewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecinkowic1465 - od dziecię, dziecko.
Dziecinna - od dziecię, dziecko.
Dziecinniak - od dziecię, dziecko.
Dziecinny - od dziecię, dziecko.
Dzieciński - od dziecię, dziecko.
Dziecioch - 1594 od dziecię, dziecko.
Dziecioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciołkowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciontkowski - od dziecię, dziecko.
Dzieciuchowicz - w grupie nazwisk pochodzących od dziecię, dziecko, od gwarowego dzieciuch.
Dzieciuk - 1594 od dziecię, dziecko.
Dzieciukiewicz - od dziecię, dziecko.
Dzieciuszkiewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecko - 1250 od dziecię, dziecko.
Dzieckowic - 1497 od dziecię, dziecko.
Dziecuch - od dziecię, dziecko.
Dziecuchowicz - od dziecię, dziecko.
Dziecuchowski - od dziecię, dziecko.
Dziećmar - 1403 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dziećmarowski - 1395 od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dziećmirowski - od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dziedczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedko - 1439 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedkowicz - 1438 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedkowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedolik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedoń - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedora - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedosz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedoszycki - 1500 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedoszycki - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedrzych - 1397 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziedrzyk - 1398 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzieduch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduczenko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduczyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduk - 1470 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedusiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszewa - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszow - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszycki - 1457 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedyszyński - 1495 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedzejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzia - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziało - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzianowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzianowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzich - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzicki - 1488 od nazwy miejscowej Dziedzice (płockie, gmina Bielsk).
Dziedzicki - 1645 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczak - 1685 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczna - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziech - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieć - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziej - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziela - 1602 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieniewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzienko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieszycki - 1469 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedziewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzikiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzil - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzila - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzilla - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedził - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzin - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzina - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od staropolskiego, gwarowego dziedzina ‘ojcowizna’.
Dziedziniec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziniewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzinkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzino - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziora - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziól - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzisz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziszewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuchowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziukiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziula - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziulewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuluk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziun - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziurko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziurski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziega - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegało - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegański - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegciar - od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarczyk - 1625 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarz - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarzyk - 1755 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegcicki - 1673 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciecki - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciowic - 1397 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciowski - 1773 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegdziarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegeć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegelewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegiec - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiecki - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegieć - 1413 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiedz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiedź - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziegielewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegielski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegiński - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieglewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegniuk - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegosz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieguc - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzieguć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegwa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieja - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejak - 1790 od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejarski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejek - 1488 od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejka - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejkało - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejko - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejowski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejuch - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejuk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziek - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzieka - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekan - 1388 od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanek - 1474 od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekaniak - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanik - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanowicz - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanowski - 1405 od nazw miejscowych Dziekanowice, Dziekanów (kilka wsi).
Dziekanowski - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekań - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekański - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’; od dziekański ‘należący do dziekana’.
Dziekciarek - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciaruk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciarz - 1494 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekcierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekcierów - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciewski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciowski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekczyński - 1415 od nazwy miejscowej Dziekczyn, dziś Dziekszyn (bydgoskie, gmina Janowiec).
Dziekiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekliński - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekoła - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekon - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekonski - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekoń - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekoński - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekowicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziektarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziektierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekuć-Malej - złożenia brak; Dziekuć od dziegieć ‘rodzaj smoły’; Malej 1484 od mały.
Dziekuński - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziel - od dzielić lub od działać.
Dziela - od dzielić lub od działać.
Dzielak - od dzielić lub od działać.
Dzielawa - 1787 od dzielić lub od działać.
Dzielawski - 1688 od dzielić lub od działać.
Dzielczyński - od dzielić lub od działać.
Dzielecki - od dzielić lub od działać.
Dzielek - od dzielić lub od działać.
Dzielendziak - od dzielić lub od działać.
Dzieleńdziak - od dzielić lub od działać.
Dzieleński - od nazwy miejscowej Dzielin (ciechanowskie, gmina Czernice Borowe).
Dzieliński - 1563 od nazwy miejscowej Dzielin (ciechanowskie, gmina Czernice Borowe).
Dzielisz - 1218 od dzielić lub od działać.
Dzielnik - od dzielić lub od działać; od staropolskiego dzielnik ‘pracownik’.
Dzielnisz - 1265 od dzielić lub od działać.
Dzielo - od dzielić lub od działać.
Dzieloch - od dzielić lub od działać.
Dzielong - od dzielić lub od działać.
Dzielony - od dzielić lub od działać.
Dzieł - od dzielić lub od działać.
Dziełach - od dzielić lub od działać.
Dziełak - od dzielić lub od działać.
Dziełaki - od dzielić lub od działać.
Dziełakowski - od dzielić lub od działać.
Dziełan - od dzielić lub od działać.
Dziełko - od dzielić lub od działać.
Dzieło - od dzielić lub od działać.
Dziełuk - od dzielić lub od działać.
Dziełyński - od nazwy miejscowej Działyń (włocławskie, gmina Zbójno).
Dziem - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziema - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemach - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemałek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzieman - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemanczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemanowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemba - 1686 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembaj - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembakowski - od nazwy miejscowej Dziembakowo, dawniej Dziębakowo (płockie, gmina Sierpc).
Dziembala - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziemballa - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembar - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembowski - od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziemdziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziemian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianeczko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianiec - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiań - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiarz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiaszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiaszko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiatowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemid - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidak - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidkiewicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemido - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidow - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidrowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidziak - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzienko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzionek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemiedowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemiejew - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiela - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemienczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieniczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieniuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemienko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieńczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierowicz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemiesz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziemieszko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszonek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemińczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemion - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemionko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemira - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemirowicz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemis - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemisik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszewski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszonek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszyński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemitka - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemitka - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemitko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemitko-Gwiazdowski - złożenia brak; Dziemitko od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’; Gwiazdowski 1387 od nazwy miejscowej Gwiazdowo (poznańskie, gmina Kostrzyn).
Dziemitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemsza - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemuszkin - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzien - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienbała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzienbicki - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzienbiński - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziencielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziella - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzieruch - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzilla - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziol - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziołowicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzior - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziengalowski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengelski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengiewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziengo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziengowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzienia - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniach - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniachowski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniak - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniakowski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzienian - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniar - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniarz - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniaszewski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzienica - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniecki - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniek - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienieniak - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienienis - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniesiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienieszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniewski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienikowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienin - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienio - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienior - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisch - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisława - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisowicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisz - 1481 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniuk - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienius - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniusiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniusz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienka - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienkiewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienkowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienksz - od dzień lub od imienia Denis.
Dziennicki - od dzień lub od imienia Denis; od dzienny.
Dziennisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziennisz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienniszczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienny - od dzień lub od imienia Denis; od dzienny.
Dzientara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia Sindhari.
Dzienus - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienuś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzień - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńcielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńcielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńcioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńciól - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńczół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńczyk - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńdzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziczewski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńdzikiewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńgielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzieńgo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieńgowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieńkiewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńko - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńkow - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńkowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzień-Rakoczy - złożenia brak; Dzień od dzień lub od imienia Denis; Rakoczy 166 od węgierskiej nazwy osobowej Rakoczi.
Dzieński - 1583 od nazwy miejscowej Dziennice (bydgoskie, gmina Inowrocław).
Dziepak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepczuk - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepok - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepołcki - 1400 od nazwy miejscowej Dziepółć (piotrkowskie, gmina Radomsko).
Dziepołt - 1381 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dziepowic - 1392 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dzieputa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziera - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierak - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierakiewicz - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierała - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieran - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieranowski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierań - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierański - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierawa - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierążyński - od nazwy miejscowej Dzierążnia (kilka wsi).
Dzierba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbanowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbas - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbicki - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbiński - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuda - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuk - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbun - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbunowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuń - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierca - od drzeć; od zdzierca, dawniej dzierca.
Dziercas - od drzeć.
Dzierczykowski - od drzeć.
Dzierdzicki - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziej - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziejewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziel - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzielewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzik - 1679 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzikowski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzinski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziuk - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierewianko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewiaszko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewienko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewin - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergacz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’ lub od gwarowego dziergacz ‘gatunek ptaka’.
Dziergaczew - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaczow - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaczów - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaj - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergan - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierganko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierganowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergas - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaś - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawka - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergiel - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergosz - 1435 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergot - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergowica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergowski - od dziergać 'obszywać', pierwotnie 'drzeć, targać'.
Dziergus - 1638 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierka - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Dzierkawica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierkiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierko - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierkowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierla - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlat - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlatka - 1462 od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlatko - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlątko - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlęga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliczka - 1442 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliński - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliński - od nazwy miejscowej Dzierlin (sieradzkie, gmina Sieradz).
Dzierloch - 1469 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzieron - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieroniec - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziersan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziersań - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziersenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dziersk - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dzierski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dzierson - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierszko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierślak - 1553 od gwarowego dzierszla ‘deska do wsadzania okrągłych bochenków chleba do pieca’.
Dzieruga - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierugo - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierw - 1492 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwa - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwajłło - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwan - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwanowski - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwawica - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwic - 1495 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwicki - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierza - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzaj - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzak - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzanowski - od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierzawa - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawczyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawiec - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzba - 1628 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzbała - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzbicki - od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzierzbiński - 1394 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzierzbo - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzek - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzewski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzęga - 1671 od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęski - od nazwy miejscowej Dzierzęga (ostrołęckie, gmina Chorzele).
Dzierzężak - 1646 od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzężak - 1646 od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzganowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgawa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgna - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgo - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgoń - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgowski - 1764 od nazwy miejscowej Dzierzgowo (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo).
Dzierzgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzkiewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzniak - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzok - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzon - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzow - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzwa - XIV w. od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierzwic - 1441 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierzyc - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykraj - 1388 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykray - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzynga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzyński - 1705 od nazw miejscowych Dzierżno, Dzierzno (kilka wsi).
Dzierż - 1400 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierża - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżak - 1494 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżak ‘część cepów’.
Dzierżakowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżak ‘część cepów’.
Dzierżan - 1748 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżanowski - 1411 od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierżań - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżawa - 1666 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżawa.
Dzierżawczyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżawa.
Dzierżawin - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżawski - 1471 od nazwy miejscowej Dzierżawy (sieradzkie, gmina Wartkowice).
Dzierżąga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżczyk - 1371 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżega - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżega - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżek - 1390 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżel - 1394 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenka - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenka - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżeński - 1492 od nazwy miejscowej Dzierżaniny (tarnowskie, gmina Zakliczyn).
Dzierżewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżewski - od nazwy miejscowej Dzierżawy (sieradzkie, gmina Wartkowice).
Dzierżęcki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżędzki - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżędzki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżęga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżgowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierżgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierżinga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżko - 1381 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżkow - 1341 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżkowicz - 1424 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżnica - 1410 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzierżnicki - 1414 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzierżo - 1356 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżok - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżon - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżonowski - 1478 od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierżoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżwa - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierżyc - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyca - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżych - 1398 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć 'trzymać' lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykraj - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykray - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykray-Morawski - złożenia brak; Dzierżykray od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; Morawski 1390 od nazw miejscowych Morawa, Morawce, Morawsko (kilka wsi).
Dzierżyło - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżymirska - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżynga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżynowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyński - od nazw miejscowych Dzierżno, Dzierzno (kilka wsi).
Dzierżypolski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziesiatniczenko - ze staropolskiego
Dziesiątek - od dziesiąty; od gwarowego dziesiątek.
Dziesiątkowski - od dziesiąty.
Dziesiątmiczenko - ze staropolskiego
Dziesiątnik - 1591 od dziesiąty; ze staropolskiego dziesiętnik ‘przełożony nad dziesięcioma ludźmi’.
Dziesiątny - 1418 od dziesiąty; ze staropolskiego dziesiątny ‘złożony z dziesięciu jednostek’.
Dziesiąty - od dziesiąty.
Dziesiętkowski - od dziesiąty.
Dziesław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziesławek - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziesławski - 1678 od nazwy miejscowej Zdziesławice (krakowskie, gmina Michałowice).
Dziesuła - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesuta - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesuto - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesz - 1415-16 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszczak - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszek - 1493 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszka - 1498 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszkiewicz - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszko - 1342 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszkowski - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszowicz - 1482 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszów - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuk - 1790 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuta - 1621 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuto - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzietczak - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietczenia - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietczyk - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietka - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietko - 1257 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietman - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dzietrzych - 1377 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzychowicz - 1224 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzyk - 1498 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzyszek - 1419 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziewa - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewala - 1700 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewalski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewała - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewałkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewałkowski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewanowski - 1542 od nazwy miejscowej Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziewas - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczepolski - od nazwy miejscowej Dziewczopole (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Dziewczopolski - od nazwy miejscowej Dziewczopole (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Dziewczur - 1447 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczyn - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczyna - 1785 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’; od dziewczyna.
Dziewecki - 1449 od nazwy miejscowej Dziewki (katowickie, gmina Siewierz).
Dzieweczka - 1391 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’; od dzieweczka.
Dziewejko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieweńka - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieweńko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiacien - od dziewiąty.
Dziewiacień - od dziewiąty.
Dziewiacin - od dziewiąty.
Dziewiarczak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiarski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiarz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiat - 1579 (KrW) od dziewiąty.
Dziewiatek - od dziewiąty.
Dziewiatiel - od dziewiąty.
Dziewiatka - od dziewiąty.
Dziewiatkiewicz - od dziewiąty.
Dziewiatko - od dziewiąty.
Dziewiatkowicz - (KrW) od dziewiąty.
Dziewiatnik - od dziewiąty.
Dziewiatnikow - od dziewiąty.
Dziewiatowski - od dziewiąty.
Dziewiąta - od dziewiąty.
Dziewiątak - 1404 od dziewiąty.
Dziewiątek - od dziewiąty.
Dziewiątka - od dziewiąty.
Dziewiątkiewicz - od dziewiąty.
Dziewiątko - od dziewiąty.
Dziewiątkowicz - od dziewiąty.
Dziewiątkowski - od dziewiąty.
Dziewiąty - od dziewiąty.
Dziewic - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewica - 1769 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewiczkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewiczyn - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewid - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidek - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidowicz - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidziński - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewiecień - od dziewiąty.
Dziewiecki - od nazwy miejscowej Dziewki (katowickie, gmina Siewierz).
Dziewiel - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiela - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewienko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewientkowski - od dziewiąty.
Dziewientow - od dziewiąty.
Dziewieńka - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewieńko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewier - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierczak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierdzak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierzewski - 1396 od nazwy miejscowej Dziewierzewo (bydgoskie, gmina Kcynia).
Dziewierzyński - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiesz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewieszek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięch - 1380 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięcha - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięcień - od dziewiąty.
Dziewięcin - od dziewiąty.
Dziewięcki - 1470-80 od nazwy miejscowej Dziewięcice, dziś Dziewięczyce (kieleckie, gmina Działoszyce).
Dziewięntkowski - od dziewiąty.
Dziewięsił - 1452 od dziewięsił, później dziewięćsił ‘nazwa rośliny’.
Dziewiętek - od dziewiąty.
Dziewiętkowski - od dziewiąty.
Dziewiętnicki - 1443 od nazwy miejscowej Dziewiętniki (KrW).
Dziewiętniski - 1483 od nazwy miejscowej Dziewiętniki (KrW).
Dziewin - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewinski - od nazwy miejscowej Dziewin (kilka wsi).
Dziewiński - od nazwy miejscowej Dziewin (kilka wsi).
Dziewiontek - od dziewiąty.
Dziewiontka - od dziewiąty.
Dziewiontkowski - od dziewiąty.
Dziewior - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiorek - 1413 od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiorski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewirski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewirz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewis - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewisz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiszek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiszewski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewit - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewita - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewitek - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewitowski - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewiur - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewkowicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewkulski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewo - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewoczko - 1570 (KrW) od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewol - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewolski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewonia - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewor - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dzieworkowic - 1409 od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewosz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewota - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewula, ż. - XIII w. od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewulak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewulski - 1531 od nazwy miejscowej Dziewule (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).
Dziewura - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewurski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewusz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewuszewski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieża - 1678 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżak - 1710 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżbicki - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżbiński - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżga - 1748 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzieżgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzieżyc - 1666 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżyk - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżyński - 1688 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzięba - 1786 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębaj - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębakowski - od nazwy miejscowej Dziembakowo, dawniej Dziębakowo (płockie, gmina Sierpc).
Dziębała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębka - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębła - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębosz - 1494 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębowski - 1497 od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziębulak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzięciel - 1443 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcielewski - od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięcielowski - 1393 od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięcielski - 1764 od nazwy miejscowej Dzięcielec (gdańskie, gmina Łęczyce).
Dzięcioł - 1424 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołek - 1388 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od dzięciołek.
Dzięciołka - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołkowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołowicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołowski - 1397 od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięciół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięczyński - 1413 od nazwy miejscowej Dzięczyna (leszczyńskie, gmina Ponice).
Dzięda - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędowic - 1536 od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziała - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzio - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziok - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzioł - 1781 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędzioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędziołek - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziurek - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziurko - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziuro - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzięg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgałło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgało - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięgelewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgieć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzięgiel - 1570-76 od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielowski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięgielowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’.
Dzięgielski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgieł - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgil - 1431 od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgilewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięglenicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglowicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgława - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgul - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięki - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękoński - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzięmba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzięndzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzięndziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięnsław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dzięsław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dzięsławek - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziętara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia Sindhari.
Dzięwit - od imienia złożonego Dziewit.
Dzig - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziga - 1787 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigacz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigajło - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigan - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigański - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigda - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziggiel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigiel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigieł - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoluk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoński - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigorzewski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoszewski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigowski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzija - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dzijak - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dzik - 1413 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzika - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikała - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikałowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikas - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziki - 1428 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiel - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikielewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikielewski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikij - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikilewski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiliński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziki-Sereda - złożenia brak; Dziki 1428 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; Sereda od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.
Dziklewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikliński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikołowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikon - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoń - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikorowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikorski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikos - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikosz - 1482 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoś - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikot - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikow - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowicki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowicz - 1440 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowiec - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowiecki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowski - 1397 od nazw miejscowych Dzików, Dzikowo (kilka wsi).
Dzikun - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzikun ‘robak wyrosły z jaja much’.
Dzikuń - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikus - od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dzikus.
Dzil - od dzielić lub od działać.
Dzileński - od dzielić lub od działać.
Dzilew - od dzielić lub od działać.
Dziliński - od dzielić lub od działać.
Dzilne - od dzielić lub od działać.
Dzilniewicz - od dzielić lub od działać.
Dzilos - od dzielić lub od działać.
Dzilowicz - od dzielić lub od działać.
Dzilski - od dzielić lub od działać.
Dził - od dzielić lub od działać.
Dziłak - od dzielić lub od działać.
Dziłek - od dzielić lub od działać.
Dziłkowski - od dzielić lub od działać.
Dzima - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimara - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimas - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimballa - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimbowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimdziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzimek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimer - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimiańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimida - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimido - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimido - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidzik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidzik - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidzionek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidzionek - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidziuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimiedowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimiedowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimieński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimierski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziminiak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimira - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimirski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimiszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimitka - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitriew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitrijew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimkowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimla - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzindzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzio - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziol - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzioryk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziul - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzoł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzinga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingalski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzingiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzingieł - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingiewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziniak - od dzień lub od imienia Denis.
Dziniewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzinik - od dzień lub od imienia Denis.
Dziniński - od nazwy miejscowej Dziennice (bydgoskie, gmina Inowrocław).
Dzinis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisława - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziniszek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziniuszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzink - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzinkiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzinna - od dzień lub od imienia Denis.
Dzinny - od dzień lub od imienia Denis.
Dzińk - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzińkiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzińkowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziob - od dziób, dziobać.
Dzioba - od dziób, dziobać.
Dziobak - od dziób, dziobać.
Dziobaka - od dziób, dziobać.
Dziobakowski - od dziób, dziobać.
Dziobal - od dziób, dziobać.
Dziobala - od dziób, dziobać.
Dziobała - od dziób, dziobać.
Dzioban - od dziób, dziobać.
Dziobanowski - od dziób, dziobać.
Dziobański - od dziób, dziobać.
Dziobarz - od dziób, dziobać.
Dziobas - od dziób, dziobać.
Dziobczuk - od dziób, dziobać.
Dziobek - 1619 od dziób, dziobać.
Dziobiak - od dziób, dziobać.
Dziobiarz - od dziób, dziobać.
Dziobik - od dziób, dziobać.
Dziobiński - od dziób, dziobać.
Dziobka - 1485 od dziób, dziobać.
Dziobko - od dziób, dziobać.
Dziobkowski - od dziób, dziobać.
Dziobol - od dziób, dziobać.
Dziobon - od dziób, dziobać.
Dzioboń - 1665 od dziób, dziobać.
Dziobus - od dziób, dziobać.
Dziobyk - od dziób, dziobać.
Dziodko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzioch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzios - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziok - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokała - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokan - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokas - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dzioków - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokuński - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziol - od działać ‘robić, czynić’.
Dziola - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolas - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolnek - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolo - od działać ‘robić, czynić’.
Dzioła - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołak - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołek - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołkiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołko - od działać ‘robić, czynić’.
Dziomba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombek - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombla - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombowski - od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziomdzialski - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomdziara - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomdziora - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomek - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomko - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomkowski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomuszkin - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziona - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionach - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionara - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziondziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziondziakowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziondziuk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzionek - od dzień lub od imienia Denis.
Dziong - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzionik - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionk - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzionsko - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziony - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionyk - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzioński - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziońsko - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziopa - 1762 od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopała - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopek - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopiak - 1705 od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopiński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopko - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziora - 1788 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziordz - 1507 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzi - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzik - 1787 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzis - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordź - 1508 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziorek - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorkowski - 1800 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzioros - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzioryński - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorzak - 1788 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziotkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziotko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziób - od dziób, dziobać.
Dzióba - od dziób, dziobać.
Dzióbacki - od dziób, dziobać.
Dzióbak - od dziób, dziobać.
Dzióbas - od dziób, dziobać.
Dzióbczyński - od dziób, dziobać.
Dzióbdziela - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dzióbek - od dziób, dziobać.
Dzióbel - od dziób, dziobać.
Dzióbiak - od dziób, dziobać.
Dzióbich - od dziób, dziobać.
Dzióbiński - od dziób, dziobać.
Dzióbka - od dziób, dziobać.
Dzióbkiewicz - od dziób, dziobać.
Dzióbkowski - od dziób, dziobać.
Dzióblak - od dziób, dziobać.
Dzióbowski - od dziób, dziobać.
Dzióbski - od dziób, dziobać.
Dzióbuk - od dziób, dziobać.
Dziópa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dzióra - od dziura.
Dziórawiec - od dziura.
Dziórda - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórdzia - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórdziak - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziórlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbasz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbuk - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirda - 1484 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzirga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgas - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgawko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgosz - 1435 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirguś - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirla - 1441 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirlic - 1396 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirlica - 1419 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirliczyc - 1430 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirło - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirwa - 1544 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzba - 1429 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirzbicki - 1391 od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzirzbiński - 1414 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzirzbiski - 1405 od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzirzbliński - 1418 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzirzbot - 1434 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirzec - 1430 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzirzęcki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzirzęga - 1671 od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzirzg - 1446 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirzwa - 1563 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzwic - 1441 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzwik - 1611 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirża - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżak - 1464 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżawski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżeczko - 1370 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżek - 1198 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżel - 1401 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżęga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzirżka1679 - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżko - 1190 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżkowic - 1387 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżnicki - 1390 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzirżo - 1356 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżow - 1407 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżyczko - 1370 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżyk - 1293 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżykraj - 1208 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzis - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiak - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiów - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisko - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziskowski - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisla - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisło - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisz - 1420 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszczek - 1490 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszek - 1425 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszewic - 1434 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszka - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszkiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszko - 1291 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszuk - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszura - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziś - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśkiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśko - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśkowski - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzita - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkiewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkowiak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitrych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitryk - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitrzych - 1369– od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitrzyk - 1226 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziub - od dziób, dziobać.
Dziuba - 1500 od dziób, dziobać.
Dziubacha - od dziób, dziobać.
Dziubacz - od dziób, dziobać.
Dziubaczka - od dziób, dziobać.
Dziubaczyk - od dziób, dziobać.
Dziubaczyński - od dziób, dziobać.
Dziubak - od dziób, dziobać.
Dziubaka - od dziób, dziobać.
Dziubakiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubakin - od dziób, dziobać.
Dziubakowski - od dziób, dziobać.
Dziubal - od dziób, dziobać.
Dziubalka - od dziób, dziobać.
Dziubalo - od dziób, dziobać.
Dziubała - od dziób, dziobać.
Dziubałka - od dziób, dziobać.
Dziubałko - od dziób, dziobać.
Dziubałłon - od dziób, dziobać.
Dziubało - od dziób, dziobać.
Dziubałon - od dziób, dziobać.
Dziubałtoski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziubałtowski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziuban - 1634 od dziób, dziobać.
Dziubana - od dziób, dziobać.
Dziubanda - od dziób, dziobać.
Dziubandowski - od dziób, dziobać.
Dziubanek - od dziób, dziobać.
Dziubani - od dziób, dziobać.
Dziubanii - od dziób, dziobać.
Dziubanik - od dziób, dziobać.
Dziubaniuk - od dziób, dziobać.
Dziubankiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubanos - od dziób, dziobać.
Dziubanowicz - od dziób, dziobać.
Dziubanowski - od dziób, dziobać.
Dziubany - od dziób, dziobać.
Dziubań - od dziób, dziobać.
Dziubański - od dziób, dziobać.
Dziubarczyk - od dziób, dziobać.
Dziubary - od dziób, dziobać.
Dziubarz - od dziób, dziobać.
Dziubas - 1617 od dziób, dziobać.
Dziubasik - 1641 od dziób, dziobać.
Dziubaszewski - od dziób, dziobać.
Dziubaśki - od dziób, dziobać.
Dziubat - od dziób, dziobać.
Dziubata - od dziób, dziobać.
Dziubaty - od dziób, dziobać.
Dziubczyk - od dziób, dziobać.
Dziubczynski - od dziób, dziobać.
Dziubczyński - od dziób, dziobać.
Dziubdziela - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubdzieła - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubdziński - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubecki - od dziób, dziobać.
Dziubeczka - od dziób, dziobać.
Dziubej - od dziób, dziobać.
Dziubek - 1687 od dziób, dziobać.
Dziubel - 1497 od dziób, dziobać.
Dziubela - od dziób, dziobać.
Dziubelski - od dziób, dziobać.
Dziubeł - 1725 od dziób, dziobać.
Dziubeła - od dziób, dziobać.
Dziubełka - od dziób, dziobać.
Dziubełkowska - od dziób, dziobać.
Dziubiak - od dziób, dziobać.
Dziubich - od dziób, dziobać.
Dziubicki - od dziób, dziobać.
Dziubiel - od dziób, dziobać.
Dziubiela - 1789 od dziób, dziobać.
Dziubiella - od dziób, dziobać.
Dziubielski - od dziób, dziobać.
Dziubienko - od dziób, dziobać.
Dziubieński - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiesz - 1494 od dziób, dziobać.
Dziubik - od dziób, dziobać.
Dziubikowski - od dziób, dziobać.
Dziubin - od dziób, dziobać.
Dziubina - od dziób, dziobać.
Dziubinski - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiński - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiuch - od dziób, dziobać.
Dziubka - 1500 od dziób, dziobać.
Dziubkiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubko - od dziób, dziobać.
Dziubkowski - od dziób, dziobać.
Dziubla - od dziób, dziobać.
Dziublak - od dziób, dziobać.
Dziublewski - od dziób, dziobać.
Dziubliński - od dziób, dziobać.
Dziublowski - 1630 od dziób, dziobać.
Dziubła - od dziób, dziobać.
Dziubło - 1579 od dziób, dziobać.
Dziubłowski - od dziób, dziobać.
Dziubny - od dziób, dziobać.
Dziubokiela - od dziób, dziobać.
Dziubon - od dziób, dziobać.
Dziubonos - od dziób, dziobać.
Dziuboń - 1636 od dziób, dziobać.
Dziuborczyk - od dziób, dziobać.
Dziubosz - od dziób, dziobać.
Dziubow - od dziób, dziobać.
Dziubowicz - od dziób, dziobać.
Dziubyk - od dziób, dziobać.
Dziubyna - od dziób, dziobać.
Dziuda - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudas - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudkiewicz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziuduch - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziuduła - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzi - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzia - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziak - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziarczyk - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziarski - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzich - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziel - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziela - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzień - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziewicz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzik - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzikowski - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziński - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzio - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzioch - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziul - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudź - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudż - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziug - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuga - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugaj - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugalski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugała - 1477 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugan - 1620 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuganiak - 1685 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuganowski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugeł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugełł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugga - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiel - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugielewski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugieł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiełł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiewicz - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugo - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugomani - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugomanis - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugoński - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuk - 1748 od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuka - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukała - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukaniec - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukarew - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukata - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukiewicz - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuklewa - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuklewicz - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukli - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukowic - 1699 od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukowski - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuma - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumaga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumak - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumakas - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumakowski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumał - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziuman - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumbelak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumbla - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumienko - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumla - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumowicz - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumyga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumyk - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziung - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziupa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupczyński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupiński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupkowski - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziur - od dziura.
Dziura - 1407 od dziura.
Dziurak - 1733 od dziura.
Dziurakowski - 1476 od nazwy miejscowej Dziuraków (KrW).
Dziurań - od dziura.
Dziurasz - od dziura.
Dziurawiec - od dziura; od dziurawiec ‘ziele lecznicze’.
Dziurcewicz - 1136 od dziura.
Dziurcz - od dziura.
Dziurczak - od dziura.
Dziurczik - od dziura.
Dziurczyk - od dziura.
Dziurda - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdanowicz - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdy - 1635 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdz - 1488 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdza - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdze - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzewicz - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzi - 1607 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzia - 1684 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziak - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdział - 1743 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziel - 1584 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzielewski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziewicz - 1646 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziewski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzik - 1790 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzikowski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziński - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzio - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzioł - 1506-46 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziowicz - 1377 (KrW) od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziukowska - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzy - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdź - 1377 (KrW) od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdż - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurek - 1629 od dziura.
Dziurenicz - od dziura.
Dziurewicz - od dziura.
Dziurg - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgala - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgaluk - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgał - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgiela - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgieł - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgot - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgowski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgut - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurka - 1391 od dziura.
Dziurkacz - od dziura.
Dziurkiewicz - od dziura.
Dziurko - 1417 od dziura.
Dziurkowicz - 1469 od dziura.
Dziurkowski - od dziura.
Dziurla - 1766-67 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlaj - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlay - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurleja - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlejski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurliński - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurła - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurłaj - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurna - od dziura.
Dziurnik - od dziura.
Dziurnikowski - od dziura.
Dziurnin - od dziura.
Dziurniuk - od dziura.
Dziurny - od dziura.
Dziuro - 1798 od dziura.
Dziurok - od dziura.
Dziuron - od dziura.
Dziuroń - od dziura.
Dziurosz - od dziura.
Dziurowicz - 1744 od dziura.
Dziurowski - od dziura.
Dziurski - od dziura.
Dziurula - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dziurun - od dziura.
Dziuruń - od dziura.
Dziuryk - od dziura.
Dziuryło - 1464 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dziuryn - od dziura.
Dziurz - od dziura.
Dziurzański - od dziura.
Dziurzycki - od dziura.
Dziurzyk - od dziura.
Dziurzynski - od dziura.
Dziurzyńska - od dziura.
Dziurzyński - od dziura.
Dziurżyński - od dziura.
Dzius - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziusa - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuskiewicz - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszkin - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszko - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszyński - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuś - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziw - 1425 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwa - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwacz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwajda - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwak - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwakow - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwalski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwała - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwan - 1378 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwani - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwanik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwanowski - 1434 od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwański - od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwek - 1394 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwela - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwenka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwenko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziweńka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziweńko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwer - od niemieckich nazw osobowych Debert, Dewerth, Dibbert, te od germańskiego Theudoberth, Theudoward, od Theud ‘lud’ + berth ‘sławny i wert ‘ten, co ochrania’.
Dziwi - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiak - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiczkiewicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiec - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiel - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiela - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwieniuk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwierek - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwierz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwił - 1358 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiłł - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiłła - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwin - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwina - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwior - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwiór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwir - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirek - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwis - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisch - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisek - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisz - 1273 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszak - 1647 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszek - 1616 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszewski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszko - 1276 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszowic - XII w. od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiś - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwkowic - 1498 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwlewski - 1689 od nazwy miejscowej Dziwie (piotrkowskie, gmina Grabica).
Dziwlik - 1436 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwłowski - 1497 od nazwy miejscowej Dziwie (piotrkowskie, gmina Grabica).
Dziwna - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnak - 1497 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnel - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnowski - od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwny - 1437 od dziwy ‘dziki, dziwny’; od dziwny.
Dziwoch - 1615 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwogłod - 1397 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwojewic - 1405 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwok - 1407 od dziwy ‘dziki, dziwny’; od gwarowego dziwok ‘ptak łowczy na wolności’.
Dziwoka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoki - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwola - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoła - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwołowicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwon - 1404 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwonko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoń - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwor - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziworoniuk - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziworski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwos - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwosz - 1398 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwota - od dziwy ‘dziki, dziwny’ lub od dziwota.
Dziwólski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwóra - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwuk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwula - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwulski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwura - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwusz - 1394 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwyk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziza - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziża - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżak - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżuk - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżyc - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzób - od dziób, dziobać.
Dzóbek - od dziób, dziobać.
Dzóbka - od dziób, dziobać.
Dzuba - od dziób, dziobać.
Dzubak - od dziób, dziobać.
Dzubakowski - od dziób, dziobać.
Dzubala - od dziób, dziobać.
Dzubała - od dziób, dziobać.
Dzura - od dziura.
Dzwierza - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dzwierzyński - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dzwig - od dźwigać.
Dzwiga - od dźwigać.
Dzwigacz - od dźwigać.
Dzwigaj - od dźwigać.
Dzwigajewski - od dźwigać.
Dzwigalski - od dźwigać.
Dzwigał - od dźwigać.
Dzwigała - od dźwigać.
Dzwigałowski - od dźwigać.
Dzwigol - od dźwigać.
Dzwigoł - od dźwigać.
Dzwigon - od dźwigać.
Dzwigoń - od dźwigać.
Dzwigoński - od dźwigać.
Dzwigulski - od dźwigać.
Dzwolak - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolić; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi); od gwarowego zwola ‘swoboda’.
Dzwolek - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolić; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi); od gwarowego zwola ‘swoboda’.
Dzwonecki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonek - 1795 od dzwonek, dzwon.
Dzwonialski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarek - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarkiewicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarz - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniec - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniecki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonik - 1557 od dzwonek, dzwon.
Dzwoniuk - od dzwonek, dzwon.
Dzwonka - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkiewicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwonko - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkowicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkowski - od nazwy miejscowej Dzwonek (ostrołęckie, gmina Czerwin).
Dzwonnicki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonniczek - 1613 od dzwonek, dzwon.
Dzwonnik - 1612 od dzwonek, dzwon.
Dzwonny - od dzwonek, dzwon.
Dzwonowski - od nazw miejscowych Dzwonowo, Dzwonowice (kilka wsi).
Dzwończak - od dzwonek, dzwon.
Dzwończyk - od dzwonek, dzwon.
Dzwońko - od dzwonek, dzwon.
Dzwońkowski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoński - od dzwonek, dzwon.
Dzyg - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyga - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygadło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyganowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygas - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygóra - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyr - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dźbig - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźwierecki - 1673 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwierzak - 1697 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwierzyński - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwig - 1478 od dźwigać.
Dźwiga - od dźwigać.
Dźwigacz - od dźwigać.
Dźwigaj - od dźwigać.
Dźwigal - od dźwigać.
Dźwigalski - 1691 od dźwigać.
Dźwigał - od dźwigać.
Dźwigała - 1453 od dźwigać.
Dźwigało - od dźwigać.
Dźwigałowski - od dźwigać.
Dźwigan - 1600 od dźwigać.
Dźwigar - od dźwigać.
Dźwigoł - od dźwigać.
Dźwigon - od dźwigać.
Dźwigonowic - 1394 od dźwigać.
Dźwigoń - od dźwigać.
Dźwigoński - od dźwigać.
Dźwigowicz - 1621 od dźwigać.
Dźwigulski - od dźwigać.
Dźwiża - 1733 od dźwigać.
Dźwiżeń - 1136 od dźwigać.
Dżbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbuk - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dżuma - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumaga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumak - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumała - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumało - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumek - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumenko - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumiło - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumla - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyk - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyło - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżur - od dziura.
Dżura - od dziura.
Dżurak - od dziura.
Dżuran - od dziura.
Dżurko - od dziura.
Dżurkow - od dziura.
Dżuro - od dziura.
Dżurok - od dziura.
Dżurow - od dziura.
Dżuryk - od dziura.
Dżwig - od dźwigać.
Dżwigacz - od dźwigać.
Dżwigaj - od dźwigać.
Dżwigalski - od dźwigać.
Dżwigał - od dźwigać.
Dżwigała - od dźwigać.
Dżwigoń - od dźwigać.
Dżwigulski - od dźwigać.
Dżyg - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżyga - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygadło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygaiło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygiel - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygora - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygóra - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygun - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
UZUPEŁNIENIE
Dachnio - od dach lub od imion na Da-, typu Dalebor, Daniel, Dawid.
Dachniow - od dach lub od imion na Da-, typu Dalebor, Daniel, Dawid.
Dadzbohowicz - 1371 (KrW) od imienia złożonego Dadzbog, notowanego od XIII wieku.
Dakniewicz - 1542 od imion na Da-, typu Dalemir, Dawid.
Dańkowski - 1782 od nazw miejscowych Danków, Dańków (kilka wsi).
Dawkszyc - od litewskiej nazwy osobowej Daukša, ta od imion dwuczłonowych na Daug-.
Degurski - od wyrażenia de Gora ‘z Góry’.
Depc - (z)yglina 1405 od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Depisz - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Depuła - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Depuś - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Derkocz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Derwisiński - od derwisz ‘asceta mahometański’ lub od gwarowego derwić ‘gnębić, martwić’.
Deszczyszak - od deszcz; od deszczyk.
Dłubałka - od dłubać ‘ryć, obrabiać’.
Dłubca - 1456 od dłubać ‘ryć, obrabiać’.
Długinikiel - 1537 od długi.
Długonikiel - 1628 od długi.
Długopol - od długi.
Długosiąż - 1458 od długi.
Długosik - 1600 od długi.
Długoszowic - 1405 od długi.
Długowłos - 1437 od długi.
Dłużyczyn - 1410 od długi.
Dobre Piwo - 1461 od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław.
Dobrodzieński - 1465 od dobrodziej ‘dobroczyńca, opiekun’.
Dobrowolny - od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław; od dobrowolny.
Dobrygor - 1663 od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław; od dobry + gorzeć.
Dodus - od dodać lub od prasłowiańskiego dod’, doda ‘starszy członek rodziny’, od gwarowego dodek ‘dziadek’.
Doleszko - 1439 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Doleszyk - 1777-78 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Doleżychowicz - 1664 od dolegać ‘sprawiać ból, dokuczać’ lub od doleżeć ‘wyleżeć się’.
Dolgun - od długi.
Dolhan - od długi.
Dolhaniuk - od długi.
Dolhasz - od długi.
Dolhun - od długi.
Dolipiwo - 1486 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Dołoń - od dół.
Dołoszek - od dół.
Donert - od niemieckiej nazwy osobowej Donner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego doner ‘grzmot’.
Donych - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Doroszenko - od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor.
Dorotiak - od imion Dorot lub Dorota, te od greckiego Dorótheos, to od doron ‘dar’ + theós ‘Bóg’, w Kościele prawosławnym przejęte jako Dorofiej.
Dorsz - od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor lub od dorsz.
Dorsza - 1494 od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor lub od dorsz.
Dorywalski - od dorwać, dorywać ‘urwać do końca’.
Doszowicz - 1521 od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Doszuta - od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Doszycz - 1497 od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Dowhij - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhoniuk - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhoń - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhopoluk - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhopoła - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhoszyja - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhun - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Draband - od staropolskiego drabant, później trabant ‘halabardnik; gwardzista; żołnierz służący w piechocie’.
Drabczak - od drab, dawniej ‘żołnierz najemny; rodzaj drabiny; wóż drabiniasty’ lub od prasłowiańskiego ‘drabina’, ze staropolskiego drabować ‘biec truchtem (o koniu)’.
Dratowiński - od niemieckiej nazwy osobowej Draht, ta od apelatywu Draht ‘drut, dratwa’.
Droździan - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Droździc - 1253 od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Droźdżek - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdzejko - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdzewicz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdziak - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdziakiewicz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożniakiewicz - od drożny ‘leżący na drodze’.
Dróżd - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdek - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdzel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drubiak - od drobić ‘kruszyć, dzielić na części’.
Drubny - od drobić ‘kruszyć, dzielić na części’.
Druczak - od druk, druczek.
Druła - 1444 od prasłowiańskiego drul’ati ‘szarpać, popychać’.
Drus - od nazw osobowych na Dru-, też od Andrusz.
Drużdżyński - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drzewosiewski - od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Drzewoski - 1388 od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Drzewoszewski - 1393 od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Duba - 1428 (Maz) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubach - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubacki - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb.
Dubacz - 1651 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od staropolskiego dubacz ‘gatunek gołębia’.
Dubaczewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaczyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaj - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubajski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubako - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubakowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubal - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubala - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubalak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duballa - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubalski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubała - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od gwarowego dubała ‘ciamajda, fujara’.
Duban - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaniowski - 1470 od nazwy miejscowej Dubanowice (dawna ziemia przemyska).
Dubanko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanos - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanosow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanowicz - 1782 (KrW) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubanowski - od gwarowego drzyzdać ‘puszczać wiatry’.
Dubanycz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubar - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubarek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubarski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubas - 1607 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb lub od staropolskiego dubas ‘statek rzeczny, szkuta, barka’.
Dubasiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubasik - 1617 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubasz - 1463 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaszowic - 1469 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaszyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubaś - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubcio - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczakowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczonek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubczyński - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubejko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubel - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelczak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelewski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelowski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubelt - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’.
Dubeltowicz - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’.
Dubeltówka - od dubelt ‘rodzaj mocniejszego piwa’; od dubeltówka ‘strzelba o dwóch rurach’.
Dubeła - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubełek - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubeniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubeniuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubeńczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubi - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiaga - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiago - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiaho - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiako - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiał - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiała - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubian - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubianek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubianik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubich - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiczenko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiczeńko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiec - 1510 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiecha - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiecki - 1462 od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubiej - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiejek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiejko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiel - 1424 od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiela - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielecki - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubieleski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielewski - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielin - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielko - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiella - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielowicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubielski - 1510 od nazwy miejscowej Dubiel (elbląskie, gmina Kwidzyn).
Dubien - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniecki - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienienko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieniuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubienow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubień - 1475 (Wlkp) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieńczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieński - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubies - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubieski - 1467 od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubieszko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiewczyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubij - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubijaszewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubikajtis - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubik-Jaworski - złożenia brak; Dubik z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; Jaworski 1386 od nazw miejscowych Jawor, Jaworze (częste).
Dubikowski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubil - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilas - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilczyk - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubilis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubił - 1786 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubił - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłek - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłło - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiłło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiło - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubiło - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiłowicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubina - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinien - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubiniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubinko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubino - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubinski - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubińczuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiński - od nazw miejscowych Dubno, Dubna (kilka wsi).
Dubiol - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubionka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubis - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubisiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiski - od nazwy miejscowej Dubiecko (przemyskie, gmina Dubiecko).
Dubisz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiszewski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubiś - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubki - 1395 (Młp) z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkowicz - 1445 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubkowski - 1470 od nazw miejscowych Dubkowice, Dubków (kilka wsi na Kresach Wschodnich).
Dubla - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dubla - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublaga - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublak - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublan - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublanka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublański - 1442 od nazwy miejscowej Dublany (KrW).
Dublas - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublasiewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublaszewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubleński - 1440 od nazwy miejscowej Dublany (KrW).
Dublesza - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublewicz - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublik - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublin - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublin - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublinica - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubliniec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dublis - od staropolskiego dubiel 'głupiec; gatunek ryby'.
Dublowski - 1482 od nazwy miejscowej Dublowce (KrW).
Dubniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubnicki - 1583 od nazwy miejscowej Dubniki (KrW).
Dubniczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubnik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubno - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubny - 1536 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od staropolskiego dubny ‘dębowy’.
Dubograj - od dąb.
Dubogrys - od dąb.
Dubogryzowa - od dąb.
Duboj - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubojski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubok - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubol - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolczak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubolski - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duboniewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubonik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubonosow - od dąb.
Dubor - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubos - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubosiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubosz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubow - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-;
Dubowa - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowenko - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowiak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowicz - 1445 z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowiec - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubowik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowionek - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubownik - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubowoj - od dąb.
Dubowy - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb;
Dubracki - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrakowski - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrałowicz - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrański - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrasiak - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrawa - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrawski - 1499 od nazwy miejscowej Dubrawka (KrW).
Dubrawszczyk - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrewicz - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubriel - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubro - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrow - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrowa - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowal - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowenko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowin - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowiński - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowka - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowlański - od nazwy miejscowej Dubrowlany (KrW).
Dubrowleński - 1490 od nazwy miejscowej Dubrowlany (KrW).
Dubrowna - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrownik - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowny - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrownyj - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrowski - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrów - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubrówka - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubrówko - od dąbrowa ‘las dębowy’
Dubryłko - od dąbr ‘dąb, dąbrowa’.
Dubski - od nazw miejscowych Dąb, Dąbie, Dęby (częste).
Dubsz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubuk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubusiewicz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duby - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubyk - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubylas - od dąb.
Dubyn - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubyna - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubynia - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubyniak - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubynka - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb; od ukraińskiego dubyna ‘dębina’.
Dubys - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Dubysz - z ukraińską lub czeską, słowacką realizacją samogłoski rdzennej, niekiedy jako ucieczka hiperpoprawna od Dup-; od dąb
Duc - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducai - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducal - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducana - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducek - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducel - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducelak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duch - 1430 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducha - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchacz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaczek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchajda - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchak - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchale - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchalik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchalski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchała - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchan - 1383 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchanek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaniec - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchaniuk - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchankiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchań - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchatkiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchcik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchen - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducher - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchlic - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchna, m. - 1430 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchna ‘poduszka’, też ‘kobieta lekkich obyczajów’.
Duchnek - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnia - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchniak - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnicz - 1443 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchniczek - 1610 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchniczek ‘ironicznie o duchownym’.
Duchniewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnik - 1424 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od duchnik ‘rozpustnik’.
Duchnikowic - 1405 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnikowski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchno - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnowicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchnowski - 1647 od nazwy miejscowej Dychny (łomżyńskie, gmina Śniadowo).
Duchny - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od przymiotnika duchny.
Duchnycz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Ducho - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchocki - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchonik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchonin - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchoń - 1389 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchor - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchota - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchotkiewicz - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowicz - 1483 od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowiecki - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchowieński - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od duchowny.
Duchownik - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’; od staropolskiego duchownik ‘kapłan’.
Duchowski - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchów - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchwa - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duchyński - od duch, duchać ‘dmuchać, dąć’.
Duciak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duciewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducin - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducki - 1417 od nazwy miejscowej Dudy (wieś zagrodowa, Maz).
Duckiewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducmalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducz - 1378 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Ducz - 1427 od Deutsch ‘Niemiec’.
Duczadło - 1413 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczak - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczakiewicz - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczakowski - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczał - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczała - 1566 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’; od gwarowego duczała ‘przerębel w lodzie’.
Duczek - 1427 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczenko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczka - 1497 od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczke - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczkowski - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczmal - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmalski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczman - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmański - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmiński - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmann.
Duczmol - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczmolewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznal - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznalewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznial - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Ducznol - od niemieckiej nazwy osobowej Dutzmal.
Duczok - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczuk - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczyc - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczyk - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Duczymiński - 1567 od nazwy miejscowej Duczymin (ostrołęckie, gmina Chorzele).
Duć - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dućka - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dućko - od staropolskiego duczeć ‘płakać’, od gwarowego ducza ‘otwór; rura; kosz’ lub od Deutscher ‘Niemiec’.
Dud - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duda - 1392 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudach - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudacy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudacz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaczy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duda-Dziewierz - złożenia brak; Duda 1392 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’; Dziewierz od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dudaj - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’ lub od gwarowego dudaj ‘dudarz’.
Dudajc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudajcz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudajek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudal - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudala - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudalewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudalski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudał - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudała - 1484 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudało - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudan - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudanowicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudar - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’; od dudar ‘dudarz’.
Dudara - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarczuk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarenek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarenko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarew - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarik - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarkiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaronek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarow - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarowski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaruk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaryk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudarz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudas - 1799 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudasiak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudasz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaszek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaszko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudaś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudawiec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudczak - 1685 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczenko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczyk - 1620 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudczyn - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudecki - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczek - 1679 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczka - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeczko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeja - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejcz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejczyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudejek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudek - 1384 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudeka - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudek-Dudkowski - złożenia brak; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'; Dudkowski 1662 od dudek ‘gatunek ptaka’.
Dudek-Dudziński - złożenia brak; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'; Dudziński od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudel - 1294 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudela - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelas - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudelko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudella - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeło - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duden - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudenko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudeńko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duder - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudera - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duderz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudich - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiel - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudij - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudik - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudin - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudina - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudinski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudiński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudka - 1469 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkiewicz - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkiewicz-Dudek - złożenia brak; Dudkiewicz od dudek 'gatunek ptaka'; Dudek 1384 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudko - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkow - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowiak - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowicz - 1518 od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowik - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudkowski - 1662 od dudek ‘gatunek ptaka’.
Dudków - od dudek 'gatunek ptaka'.
Dudla - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlacz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlak - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlej - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlek - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlewicz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlik - 1785 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudliński - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudlo - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudła - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłacz - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłak - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudława - 1579 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’; od dudława ‘wypróchniałe drzewo’.
Dudławka - 1590 od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłek - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudło - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudłowski - od prasłowiańskiego dud?la, dud?lo ‘wypróchniałe drzewo, dziupla’.
Dudniczak - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniczek - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniczenko - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudniewski - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudnik - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudnikow - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudny - od dudnić ‘wydawać przytłumiony głos’.
Dudo - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoić - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojc - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojcz - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudojć - (Pom) od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudok - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudola - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudolek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoła - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudon - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudona - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudoń - 1498 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudor - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudorewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudow - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudowicz - 1691 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudów - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudra - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudra - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrak - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrała - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrewicz - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudriak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudrowski - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrych - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudrycz - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Dudryk - od gwarowego dudrać ‘grzebać, gmerać’.
Duduch - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulaki - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudulski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduła - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudun - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudurak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudurycz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudus - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudusz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Duduś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudy - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyc - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudych - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudycz - 1533 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudydra - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’ lub od gwarowego dudyk ‘dudarz’.
Dudyka - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudykiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyna - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudynek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyńczak - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudys - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudysz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyszyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudyś - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzia - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziacha - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziacka - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziak - 1644 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziakiewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzial - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudział - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzian - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzianiec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziar - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzic - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzicki - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzicz - 1451 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziczek - 1607 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzić - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziec - 1531 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziej - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziek - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziel - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzien - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzienicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzieniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzienko - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzień - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzieński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzik - 1405 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzikowski - 1664 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzin - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziniec - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziniewicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzinowicz - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzinski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzio - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziok - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzis - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzisz - 1739 od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziszewski - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudziuk - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzki - 1417 od nazwy miejscowej Dudy (wieś zagrodowa, Maz).
Dudzoń - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzyn - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudzyński - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudź - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dudż - od duda, dziś dudy ‘instrument muzyczny; lichy grajek’.
Dufaj - od dufać ‘ufać’.
Dufajn - od dufać ‘ufać’.
Dufaniec - od dufać ‘ufać’.
Dufek - od dufać ‘ufać’.
Duffek - od dufać ‘ufać’.
Duffin - od dufać ‘ufać’.
Duffka - od dufać ‘ufać’.
Duffke - od dufać ‘ufać’.
Dufka - od dufać ‘ufać’.
Dufke - od dufać ‘ufać’.
Dug - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duga - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugacz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugaj - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugajczyk - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugajski - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugała - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugan - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugas - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugasiewicz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugawka - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugiel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugieła - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugiełło - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugieło - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugin - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugina - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duginow - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugoń - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugor - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugosz - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Dugoszowic - 1405 od długi.
Duh - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duha - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhan - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhanik - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhań - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhel - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhik - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duh-Imbor - złożenia brak; Duh zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’; Imbor od imbir ‘roślina podzwrotnikowa stosowana jako przyprawa’, wyraz zapożyczony z niemieckiego Ingeber; w staropolszczyźnie też ambirz, imbir, inbir, ingbir.
Duhinowa - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duhojda - zapewne od prasłowiańskiego doga ‘zakrzywienie, łuk’ lub dog? ‘siła, moc’, też od gwarowego duga ‘drąg’ lub ‘żelazny pręt do podnoszenia ciężarów’, od gwarowego dugać, dogować ‘dźwigać’.
Duj - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujacz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujak - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujakiewicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanek - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujankiewicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanowicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujanowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujas - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujczyński - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujda - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujek - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujicz - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujin - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujka - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujko - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujniczuk - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujnowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Dujowski - od duć, duję ‘dąć, dmuchać, wiać’.
Duk - 1344 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Duka - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukac - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukacz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaczewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaczewski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaj - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukala - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalczyk - 1708 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalewski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukalski - 1616 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukał - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukała - 1404 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukałka - 1450 od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukarewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukarski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukas - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukasza - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukaszczyk - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukat - od dukat ‘złota moneta’.
Dukata - od dukat ‘złota moneta’.
Dukatowski - 1684 od dukat ‘złota moneta’.
Duketi - od dukat ‘złota moneta’.
Duketowicz - od dukat ‘złota moneta’.
Duki - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukiel - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukielak - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukielski - 1474 od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Dukieł - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukiet - od dukat ‘złota moneta’.
Dukiety - od dukat ‘złota moneta’.
Dukiewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukla - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklak - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklan - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklanowski - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklas - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie) lub od gwarowego dukla ‘przerębel’.
Duklewicz - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklewski - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklicz - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Dukliński - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duklon - od nazwy miasta Dukla (krośnieńskie).
Duko - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukocz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukoł - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukot - od dukat ‘złota moneta’.
Dukowiak - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowiec - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukowski - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Duks - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Duksa - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Dukso - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Dukst - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’ lub od łacińskiej nazwy osobowej Dux.
Duksza - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukszewicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dukszt - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukszta - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukszto - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukuński - od litewskiej nazwy osobowej Dukšta.
Dukwicz - od dukać ‘mówić niewyraźnie’, od gwarowego duk ‘dziupla, dół’.
Dul - 1398 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dula - 1497 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulaba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulaj - 1442 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulak - 1497 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulake - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulakowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulan - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulancik - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulankowicz - 1631 od gwarowego dulanka ‘nieduża przerębel zrobiona w lodzie’.
Dulanowicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulanowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulański - 1742 od nazwy miejscowej Dolany (częste).
Dulapa - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dularczyk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dularz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulas - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulasiński - od prasłowiańskiego duleti 'stawać się tłustym' lub od dula 'rodzaj gruszki'.
Dulaszewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulat - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulata - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulawa - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulawski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duląba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duląg - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulban - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulbas - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulbos - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulc - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulczak - 1647 od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczydura - 1647 od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’, od staropolskiego dura ‘dziura’.
Dulczyk - od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczykowski - od gwarowego dulczeć, dulczyć ‘ślęczeć, gapić się’.
Dulczyński - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulda1566 - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’; od duldać ‘pić’.
Duleba - 1419 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebic - 1426 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebów - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulebski - 1454 od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulej - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulek - 1470-80 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulemba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulepa - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulepski - od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulewicz - 1316 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulewski - od nazwy miejscowej Dulowa (katowickie, gmina Trzebinia).
Dulęba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dulębowski - od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulęga - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulęmba - od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duliba - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duliban - 1592 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Duliban - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulibski - 1500 od nazwy miasta Duleby (KrW).
Dulic - 1415 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulich - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duliga - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duligowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulik - 1732 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulikiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulikowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulin - od dolina.
Dulina - od dolina.
Dulinicz - od dolina.
Duliniec - od dolina.
Duliniewicz - od dolina.
Duliński - od nazwy miejscowej Dolina (częste).
Dulis - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulisch - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulischewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulisz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulka - 1414 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulkiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulko - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulkowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulna, m. - 1406 od dół.
Dulniak - od dół.
Dulniawka - od dół.
Dulniec - od dół.
Dulnik - od dół.
Dulnikiewicz - od dół.
Dulnikowski - od dół.
Dulniok - od dół.
Dulniowka - od dół.
Dulno - od dół.
Dulny - od dół.
Dulo - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulok - (Śl) od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulos - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulowicz - 1433 od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulowski - 1399 od nazwy miejscowej Dulowa (katowickie, gmina Trzebinia).
Dulski - 1565 od nazw miejscowych typu Dół, Dolsk.
Duluk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dulukowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duł - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duła - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułacz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułaj - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułak - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułakowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczek - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczewski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułczyński - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułek - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułka - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułkiewicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułko - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułkowski - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułłak - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duło - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułowicz - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Dułyk - od prasłowiańskiego dulěti ‘stawać się tłustym’ lub od dula ‘rodzaj gruszki’.
Duma - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaj - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumajko - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaka - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumakiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumala - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumalski - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumał - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumała - 1471 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumało - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Duman - 1635 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumana, m. - 1637 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumania - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanka - 1612 od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumanow - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumań - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumański - 1599 od nazw miejscowych Domanin, Domanice (kilka wsi), późniejsze od imienia Doman (= Damian).
Dumara - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumarad - od imienia złożonego Domarad. Imię notowane w Polsce od XIII wieku.
Dumarecki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumarod - od imienia złożonego Domarad. Imię notowane w Polsce od XIII wieku.
Dumas - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumasiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaszeiwcz - 1763 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumaś - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumczak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumczyk - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumek - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumeracki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumeradzki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.
Dumiak - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiakowic - 1440 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiał - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dumicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumiec - 1578 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumienik - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumin - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminczak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminiak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Duminiuk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumińczak - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus‘należący do Pana’.
Dumiński - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dumitrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitraszczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dumka - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumkiewicz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumko - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumkowski - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumna - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumniak - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumnicki - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumniec - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumnin - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumny - od duma, dumać ‘rozmyślać’; od dumny.
Dumoń - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumowicz - 1210 od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dumycz - od duma, dumać ‘rozmyślać’.
Dun - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duna - 1462 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunac - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunacik - 1774 od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunacki - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Dunaj - 1387 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajczan - 1787 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajczuk - od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajczyk - 1559 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajecki - 1664 od nazwy miejscowej Dunajec (Biały, Czarny, nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec, Biały Dunajec).
Dunajewski - od nazwy miejscowej Dunajów (KrW).
Dunajka - od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajko - od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajowicz - 1479 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunajski - 1614 od nazwy rzeki Dunaj lub od dunaj ‘rzeka wielka’.
Dunak - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunakiewicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunal - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunalewicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunalski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunał - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunarowicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunarowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunas - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’ lub od gwarowego dunas ‘pijak, niedołęga’.
Dunasik - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunasiuk - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunast - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunaszewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunat - 1497 od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Duncz - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczewski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczok - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczyk - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunczykowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunda - 1385 od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundalek - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundalski - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundar - od staropolskiego dunder, donder ‘diabeł’.
Dundas - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundel - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundelski - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dunder - od staropolskiego dunder, donder ‘diabeł’.
Dundiak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundy - 1495 od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dundziak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Dunec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunecki - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunek - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunelski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunia - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniak - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniała - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunian - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunias - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunic - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunicki - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunicz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniczka - 1459 od donica ‘rodzaj naczynia’; od doniczka.
Duniczkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duniecki - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duniek - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniel - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Duniewicz - 1782 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunik - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunikowski - 1508 od nazwy miejscowej Dunikowice (KrW).
Duniłłowicz - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Duniło - od imienia Daniel, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię pochodzenia biblijnego, od hebrajskiego daniel oznaczało pierwotnie ‘Bóg jest siędzią’. Na Rusi przejęte jako Danił(o).
Dunin - 1416 od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunin-Borkowski - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Borkowski 1402 od nazw miejscowych typu Borków, Borkowice, Borki.
Dunin-Brzeziński - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Brzeziński od brzoza ‘gatunek drzewa’.
Dunin-Holecki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Holecki
Dunin-Horkawicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Horkawicz
Dunin-Karwicki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Karwicki 1385 od nazwy miejscowej Karwice (piotrkowskie, gmina Opoczno).
Dunin-Kęplicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Kęplicz od kępa ‘grupa drzew; wysepka’.
Dunin-Kozicki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Kozicki 1442 od nazwy miejscowej Kozice (kilka wsi).
Dunin-Łabędzki - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Łabędzki od nazw miejscowych typu Łabędzie, Łabędzin, Łabędź.
Dunin-Majewski - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Majewski 1759 od nazwy miejscowej Majewo (kilka wsi) lub od maj.
Dunin-Marcinkiewicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Marcinkiewicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Marcin, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia od łacińskiego Martinus, o pierwotnym znaczeniu 'należący do boga wojny Marsa'.
Dunin-Markiewicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Markiewicz w grupie nazwisk pochodzących od imienia Marek. Imię pochodzenia łacińskiego, od Marcus, genetycznie związane z bogiem Marsem. W Polsce notowane od XIII wieku.
Dunin-Mugler - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Mugler
Duninowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunin-Szpotański - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Szpotański od staropolskiego szpot, spot ‘narośl kostna na nodze konia’; od niemieckiej nazwy osobowej Spott, ta od średnio-wysoko-niemieckiego spot ‘drwina, figiel’.
Dunin-Wąsowicz - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Wąsowicz 1414 od wąs ‘zarost nad górną wargą u mężczyzn’.
Dunin-Wilczyński - złożenia brak; Dunin 1416 od Duniec ‘Duńczyk’; Wilczyński 1441 od nazwy miejscowej Wilczyn (konińskie, gmina Wilczyn).
Dunio - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunis - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunisch - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunisz - 1446 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duniszewski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunka - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunkel - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkelman - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkelmann - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunker - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkert - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiel - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkielman - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkielski - od niemieckiej nazwy osobowej Dunkel, ta od apelatywu dunkel ‘ciemny’ lub od Dünkel ‘pycha’.
Dunkier - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiert - od niemieckiej nazwy osobowej Dunker(t), ta od średniodolnoniemieckiego dunker ‘ciemny, ślepy’.
Dunkiewcz - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunko - 1400 od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunniec - od Duniec ‘Duńczyk’.
Dunoch - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunota - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunow - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunus - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Dunyk - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duń - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńcz - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczak - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczik - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczowicz - 1444 od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczyk - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńczykowski - od Duniec ‘Duńczyk’.
Duńdziak - od dunda ‘gruba, ociężała dziewczyna’.
Duńka - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńko - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duńkowski - od prasłowiańskiego donoti ‘dmuchać’.
Duński - 1430 od Duniec ‘Duńczyk’.
Dupa - 1425 od dupa.
Dupacki - 1748 od dupa.
Dupacz - od dupa.
Dupadło - od dupa.
Dupaga - od dupa.
Dupaj - od dupa.
Dupajka - od dupa.
Dupajko - od dupa.
Dupak - 1504 od dupa.
Dupakowski - od dupa.
Dupało - od dupa.
Dupaniec - od dupa.
Dupańka - od dupa.
Dupas - od dupa.
Dupcia - od dupa.
Dupcinow - od dupa.
Dupcinowski - od dupa.
Dupczak - od dupa.
Dupczycz - 1562 od dupa.
Dupczyk - 1576 od dupa.
Dupczyński - od dupa.
Dupeczak - od dupa.
Dupek - 1368 od dupa.
Dupel - od dupa.
Dupelicz - od dupa.
Dupeńko - od dupa.
Dupiak - od dupa.
Dupiczak - od dupa.
Dupiech - 1386 od dupa.
Dupiechowic - 1392 od dupa.
Dupier - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupiera - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupieralski - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupierała - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupiero - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupik - 1404 od dupa.
Dupiłka - od dupa.
Dupin - od dupa.
Dupiński - od dupa.
Dupira - od dopierać ‘dociskać, dokuczać’.
Dupisz - 1625 od dupa.
Dupka - 1372 od dupa, dupka.
Dupke - od dupa, dupka.
Dupkiewicz - od dupa, dupka.
Dupkowski - 1602 od dupa, dupka.
Dupla - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplaga - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplak - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’; lub od duplak ‘ptak bekas’.
Duplewicz - od staropolskiego dupla ‘dziupla, spróchniały otwór w drzewie; podwójnie tkane płótno’.
Duplicki - 1424 od nazwy miejscowej Duplice (płockie, gmina Mała Wieś).
Dupnak - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupniak - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupnicki - od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupniczek - 1638 od dupa.
Dupnik - 1748 od dupa; od dupnik ‘głupiec’.
Dupny - 1438 od dupa; od przymiotnika dupny.
Dupny Czas - 1370 od dupa; od przymiotnika dupny.
Duponka - od dupa.
Dupońka - od dupa.
Duppka - od dupa, dupka.
Duppke - od dupa, dupka.
Dupski - 1591 od dupa.
Dur - 1353 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dura - 1487 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durac - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraciński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duracz - 1578 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraczyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durada - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duradziński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraj - 1604 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajowicz - 1644 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durajski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durak - 1446 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od durak ‘głupiec’.
Durakiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durakowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dural - 1673 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralek - 1616 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralkowicz - 1620 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duralski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraluk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durał - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durałek - 1416 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durałowicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duran - ok.. 1250 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranc - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duranowski - od nazwy miejscowej Duranów (skierniewickie, gmina Sochaczew).
Durań - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durańczyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durański - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duras - 1536 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasiok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasz - 1478 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszek - 1467 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durasziok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszkowicz - 1699 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraszyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duraś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duray - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durcza - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczow - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczuk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczyk - 1725 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczykiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durczyński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durd - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durda - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdała - 1564 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdaniak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdas - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdasiak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdasik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdeczka - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdek - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdel - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdełło - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durden - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdeń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdka - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdo - 1452 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdun - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyn - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdys - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdysiak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdyś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdzik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdziński - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durdzy - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Durec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durecki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durej - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durejko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durek - 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durenek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureń - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od dureń ‘człowiek zarozumiały i głupi’.
Dureński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Dureś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durey - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durga - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durgala - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durgielewicz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Durka - 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Durka-Kozłowski - złożenia brak; Durka 1400 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’; Kozłowski 1386 od nazw miejscowych Kozłów, Kozłowo (częste).
Durkalec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkalski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkała - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkało - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durkot - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od staropolskiego Durka ‘dziurka’, od gwarowego durkać ‘padać, lać’.
Durla - 1418 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durla - 1418 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlach - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlak - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlakiewicz - 1750 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlaków - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlatka - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlej - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durleta - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durletka - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Durlewski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durley - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlig - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlik - 1564 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlikowic - 1497 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlin - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlok - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlow - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durlowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durła - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durłak - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durło - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Durna, m. - 1436 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnaj - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnakowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnalec - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnała - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnas - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnasiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnaś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnial - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniał - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnian - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniat - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniatt - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnicki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniczak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnikowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnio - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durniok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnjak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnka - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durno - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnoga - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnolap - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnota - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowiecki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durnóg - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durny - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’; od durny ‘głupi’.
Duro - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durok - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durokiewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durol - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durola - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroł - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durołek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duronin - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroń - 1612 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duros - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durosewicz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durosz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duroś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durow - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durowicz - 1690 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durowski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durów - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durs - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durschlag - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Dursewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Dursiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Dursik - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durski - 1673 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durst - od niemieckiej nazwy osobowej Durst, ta od apelatywu Durst ‘pragnienie.
Durszka - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszlag - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Durszlak - 1666 od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Durszlewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszlewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszok - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durszuk - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durślewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dursch, ta od średnio-wysoko-niemieckiego turse ‘olbrzym, wielkolud’.
Durul - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durus - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durusik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duruszewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryasz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durybaba - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durych - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durycki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durycz - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryczek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryło - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryn - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durynek - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryń - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durys - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Duryś - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durza - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzacki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzaj - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzak - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzal - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzalski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzański - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzenko - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzeński - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzewic - 1136 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzewski - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzik - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzka - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzy - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzycki - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyk - od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyna, m. - 1458 od staropolskiego dur ‘szaleństwo’, durować ‘szleć’ lub od dura ‘dziura’.
Durzyński - od nazwy miejscowej Durzyn (kaliskie, gmina Krotoszyn).
Durżyński - od nazwy miejscowej Durzyn (kaliskie, gmina Krotoszyn).
Dus - od dusić, dusza.
Dusa - od dusić, dusza.
Dusak - od dusić, dusza.
Dusan - od dusić, dusza.
Dusanowski - od dusić, dusza.
Dusbaba - od dusić, dusza.
Duscha - od dusić, dusza.
Duschak - od dusić, dusza.
Duschek - od dusić, dusza.
Duscher - od dusić, dusza.
Dusejko - od dusić, dusza.
Dusek - od dusić, dusza.
Dusel - od dusić, dusza.
Dusella - od dusić, dusza.
Dusen - od dusić, dusza.
Duseńko - od dusić, dusza.
Dusewicz - od dusić, dusza.
Dusiak - od dusić, dusza.
Dusiał - XV w. od dusić, dusza.
Dusidło - od dusić, dusza.
Dusiejew - od dusić, dusza.
Dusiek - od dusić, dusza.
Dusiel - od dusić, dusza.
Dusiewicz - od dusić, dusza.
Dusik - od dusić, dusza.
Dusikiewicz - od dusić, dusza.
Dusikowski - od dusić, dusza.
Dusil - od dusić, dusza.
Dusiłło - 1632 od dusić, dusza.
Dusiło - 1494 od dusić, dusza.
Dusinkiewicz - od dusić, dusza.
Dusio - od dusić, dusza.
Dusipiwo - 1471 od dusić, dusza.
Duski - od dusić, dusza.
Duskiewicz - od dusić, dusza.
Dusko - od dusić, dusza.
Duskowski - od dusić, dusza.
Duslazis-Olszewski - złożenia brak; Duslazis brak; Olszewski od nazw miejscowych Olszowa, Olszewo (częste).
Duss - od dusić, dusza.
Dussa - od dusić, dusza.
Dussaj - od dusić, dusza.
Dussel - od dusić, dusza.
Dussil - od dusić, dusza.
Dust - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustal - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustanowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duster - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duston - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dustor - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Dustuł - od niemieckiej nazwy osobowej Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Dusyl - od dusić, dusza.
Dusyn - od dusić, dusza.
Dusz - 1400 od dusić, dusza.
Dusza - 1456 od dusić, dusza.
Duszak - 1496 od dusić, dusza.
Duszakiewicz - 1795 od dusić, dusza.
Duszakowski - od dusić, dusza.
Duszal - od dusić, dusza.
Duszan - od dusić, dusza.
Duszanek - od dusić, dusza.
Duszanowicz - od dusić, dusza.
Duszański - od dusić, dusza.
Duszar - od dusić, dusza.
Duszara - od dusić, dusza.
Duszcz - od dusić, dusza.
Duszczak - od dusić, dusza.
Duszczalewski - od dusić, dusza.
Duszczan - od dusić, dusza.
Duszczenko - od dusić, dusza.
Duszczok - od dusić, dusza.
Duszczyck - od dusić, dusza.
Duszczyk - od dusić, dusza.
Duszczyn - od dusić, dusza.
Duszczyński - od dusić, dusza.
Duszejko - od dusić, dusza.
Duszek - od dusić, dusza lub od duszek.
Duszel - od dusić, dusza.
Duszenka - od dusić, dusza.
Duszenko - od dusić, dusza.
Duszeńczuk - od dusić, dusza.
Duszeńczyk - od dusić, dusza.
Duszeńko - od dusić, dusza.
Duszeński - od dusić, dusza.
Duszewicz - 1459 od dusić, dusza.
Duszewski - od dusić, dusza.
Duszka - 1408-09 od dusić, dusza; od duszka.
Duszkiewicz - 1774 od dusić, dusza.
Duszkin - od dusić, dusza.
Duszko - od dusić, dusza.
Duszkowski - od dusić, dusza.
Duszlak - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Duszna - od dusić, dusza; od duszny.
Duszniak - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznicki - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznik - od dusić, dusza; od duszny.
Dusznikiewicz - od dusić, dusza; od duszny.
Duszno - 1548 od dusić, dusza; od duszny.
Duszny - 1494 od dusić, dusza; od duszny.
Duszo - od dusić, dusza.
Duszocin - 1494 od dusić, dusza.
Duszocki - 1407 od nazwy miejscowej Duszoty (włocławskie, gmina Brzuze).
Duszota - 1391 od dusić, dusza.
Duszowicz - od dusić, dusza.
Duszowski - 1659 od dusić, dusza.
Duszter - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duszuk - od dusić, dusza.
Duszy - od dusić, dusza.
Duszyc - od dusić, dusza.
Duszyca - od dusić, dusza.
Duszycka - od dusić, dusza; od duszyczka.
Duszyczka - od dusić, dusza; od duszyczka.
Duszyk - 1722 od dusić, dusza.
Duszyla - od dusić, dusza.
Duszyn - od dusić, dusza.
Duszynkiewicz - od dusić, dusza.
Duszyński - 1646 od nazwy miejscowej Duszno (bydgoskie, gmina Trzemeszno).
Duś - 1599 od dusić, dusza.
Duścian - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duściora - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duśkiewicz - od dusić, dusza.
Duśko - od dusić, dusza.
Duślak - od staropolskiego, gwarowego durszlak, durszlak ‘głęboka łyżka do cedzenia’.
Duśta - od niemieckiej nazwy osobowje Dust, ta od średnio-wysoko-niemieckiego dust ‘proch’.
Duśter - od niemieckiej nazwy osobowej Düster, ta od średnio-wysoko-niemieckiego düster ‘ciemny’.
Duta - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutaj - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczak - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyk - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyn - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutczyński - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutka - 1569 od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkalski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkanicz - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutke - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkiewicz - 1594 od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutko - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkolski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowiak - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowicz - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutkowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutków - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek; lub od dutka ‘torebka’.
Dutow - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutów - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Dutt - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duttko - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duttkowski - od niemieckiej nazwy osobowje Dut(t), ta od imion na Theud-; też od dudek.
Duz - od duży.
Duza - od duży.
Duzak - od duży.
Duzalski - od duży.
Duzel - od duży.
Duzela - od duży.
Duzelia - od duży.
Duziak - od duży.
Duzic - od duży.
Duziec - od duży.
Duzienkiewicz - od duży.
Duzik - od duży.
Duzikiewicz - 1763 od duży.
Duzikowski - od duży.
Duzinkiewicz - od duży.
Duziński - od duży.
Duziok - od duży.
Duziukiewicz - od duży.
Duzniak - od duży.
Duzowski - od duży.
Duzy - od duży.
Duzyja - od duży.
Duzyk - od duży.
Duzyński - od duży.
Duź - od duży.
Duźniak - od duży.
Duźnik - od duży.
Duż - od duży.
Duża - od duży.
Dużaj - od duży.
Dużak - od duży.
Dużal - 1449 od duży.
Dużalski - od duży.
Dużała - od duży.
Dużałka - od duży.
Dużej - od duży.
Dużek - od duży.
Dużel - od duży.
Dużewicz - od duży.
Dużewski - od nazwy miejscowej Dłużew (siedleckie, gmina Siennica).
Dużnia - od duży.
Dużniak - od duży.
Dużnik - od duży.
Dużny - od duży.
Dużowski - od duży.
Duży - od duży.
Dużyc - od duży.
Dużyj - od duży.
Dużyja - od duży.
Dużyk - 1743 od duży.
Dużykowski - od duży.
Dużyła - XVI w. od duży.
Dużyński - od duży.
Dważelaza - 1469 od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwernicki - 1758 od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwerniczak - od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwernikowski - od nazwy miejscowej Dwernik (krośnieńskie, gmina Lutowiska).
Dwiekoski - 1379 od nazwy miejscowej Dwikozy, dawniej Dwiekozy (tarnobrzeskie, gmina Dwikozy).
Dwojacki - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojaczna - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojaczny - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojak - 1578 od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojakowski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojanowski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojek - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojewski - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojna - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojnacki - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojny - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwojnych - od dwojak ‘bliźniak’.
Dwolatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dworacki - od nazwy miejscowej Dworaki (częste).
Dworacz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczek - 1639 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworaczek - 1742 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczyk - 1748 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworaczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaczyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworak - 1435 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’; od dworak ‘dworzanin’.
Dworakiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od staropolskiego dworaczek ‘dworak’.
Dworakowski - 1787 od nazwy miejscowej Dworaki (częste).
Dworan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninow - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworaninów - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworanowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworańczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworas - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworazik - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworaźna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworaźny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworażna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworażny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dworcan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworciak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworcowy - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczak - 1787 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; lub od gwarowego dworczak ‘pan na dworze, półdziedzic’.
Dworczanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworczyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworec - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworecki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworecko - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworeczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworek - 1362 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworenko-Dworkin - złożenia brak; Dworenko od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; Dworkin od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworianczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworianin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworiaszyn - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworka, m. - 1792 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworko - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworkowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworka ‘gospodyni na folwarku’.
Dworniaczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniakowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornicki - 1684 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczak - 1683 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczok - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniczuk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornik - 1436 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dwornikiewicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dwornikowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dwornik ‘rządca, sługa dworski’.
Dworniszak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworniszewski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornkowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwornowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworog - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworok - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworonowicz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowa - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworowy - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworowy ‘dworski’.
Dworóg - (Śl) od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworski - 1472 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od dworski lub od nazwy miejscowej Dwór.
Dworskowicz - 1349 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworszczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworucha - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworuga - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworuk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworys - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzaczek - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzakowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzan - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzanski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzan ‘dworzanin’.
Dworzańczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzański - 1725 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dworzański ‘szlachecki’.
Dworzecki - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzeński - 1686 od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzniecki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznik - 1376 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworznikowski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzok - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzycki - 1497 od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzycz - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzydło - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzynicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dworzysz - 1204 od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dworzyszowski - 1552 od nazwy miejscowej Dworszowice (częstochowskie, gmina Nowa Brzeźnica).
Dwoźnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożanin - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożański - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożyński - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwożyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwólatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwórczak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórzniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórznicki - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwórznik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’; od gwarowego dwórznik ‘zarządca na folwarku’.
Dwórzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwóżnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwulat - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulatek - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulatka - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulecki - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwuletzki - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulit - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwulitt - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’.
Dwuraźna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwuraźny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurażna - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurażny - od dwojak ‘bliźniak’; od dwulatek ‘mający dwa lata’; od gwarowego dwuraźny ‘podwójny’.
Dwurczyk - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurski - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurznik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwurzyński - od nazwy miejscowej Dwórzno (skierniewickie, gmina Mszczonów).
Dwuźnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużniak - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużnik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dwużynik - od dworek, dwór ‘dom mieszkalny’.
Dyab - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyabełek - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyak - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakiewicz - 1763 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakow - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyakowski - od nazwy miejscowej Diakowice (KrW).
Dyaków - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyament - 1761 od diament.
Dyamentowski - 1786 od diament.
Dyas - od dias ‘diabeł’.
Dyasiński - od dias ‘diabeł’.
Dyb - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyba - 1566 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacha - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybacz - 1440 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaczewski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybajło - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybal - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybala - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalicz - 1450 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyballa - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyballana - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybalski - 1762 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybał - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybała - 1402 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybało - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałowicz - 1451 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybałowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyban - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybanowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybany - 1465 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybasz - 1488 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybaś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybat - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybata - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybciak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybcik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybcio - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczyk1599 - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybczyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybek - 1567 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybel - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybelski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybeł - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyber - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dyberna - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dyberny - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybiach - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiał - 1787 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiarz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiasz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybic - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybich - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybich-Tarnogrodzki - złożenia brak; Dybich od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’; Tarnogrodzki od nazwy miejscowej Tarnogród (zamojskie, gmina Tarnogród).
Dybiciak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicio - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybicz - 1619 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiczbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się
Dybiczyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybida - 1447 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiec - 1417 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiel - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiena - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybienka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybier - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybierek - od niemieckiej nazwy osobowej Dieber, ta od imienia Dietbert.
Dybig - 1485 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybikowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybila - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybilas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybin - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybioch - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiona, m. - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybionka - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybis - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisek - 1678 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybisz - 1524 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizban - 1487 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybizbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybiżbański - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybka1596 - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybko - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybkowic - 1487 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybla - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblas - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyblik - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybo - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybol - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybolak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybolski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboł - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybon - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboń - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybos - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyboś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowa - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowiak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowicki - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowicz - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybowski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyból - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybós - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybóś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybsza - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuc - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuch - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuk - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybul - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybula - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulla - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybulski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuła - 1436 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybus - 1786 od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuszewski - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybuś - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybyczak - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybyk - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybza - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybziński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dybżyński - od dybać, dawniej też debać ‘czatować, skradać się’.
Dyc - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyca - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycek - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyceniuk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dych - 1681 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycha - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychal - 1634 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychalak - 1642 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychalski - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’; od dychal ‘tchawica’.
Dychała - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychało - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychan - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychanowa - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychawy - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychert - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychliński - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychło - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychłoń - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychłowicz - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycho - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychoń - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychota - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowa - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowicz - 1588 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychowski - 1724 od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychówka - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycht - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dycht - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychta - 1431 od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtan - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtanowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtanowski - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychter - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychto - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychton - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtoń - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtorowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychtorowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dichter, ta od apelatywu Dichter ‘poeta’, lub od średnio-wysoko-niemieckiego diehter, tichter ‘wnuk’.
Dychtowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychtynowicz - od dychtować, dychać ‘zatykać szpary, uszczelniać’.
Dychus - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dychuś - od dychać ‘oddychać, dyszeć’, od gwarowego dych ‘tchnienie’.
Dycia - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyciak - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycio - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyckiewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyckowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycyk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycyna - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dycza - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczak - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczakowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczek - 1469 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczekowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczer - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczewski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczka - 1494 (KrW) od ukraińskiego diczka ‘dzikie drzewko owocowe’.
Dyczkiewicz - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczko - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczkowiec - 1659 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczkowski - 1782 od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczok - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczuń - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczyk - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyczyński - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyć - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyćka - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyćkowski - od niemieckiego imienia Diettrich.
Dyda - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydak - 1788 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’; od gwarowego dydak ‘lichy nóż, strach’.
Dydakow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydaków - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydal - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydalka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydał - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydała - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydałowicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydarak - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydarski - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydas - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydaś - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydatycki - 1437 od nazwy miejscowej Dydatycze (KrW).
Dydczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydejczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydek - 1748 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydel - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydenko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydeński - od nazwy miejscowej Dydnia, dawniej Dednia (krośnieńskie, gmina Dydnia).
Dyderka - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyderko - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyderski - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydiuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydkiewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydkowski - od nazwy miejscowej Didkowice (KrW).
Dydlich - od dydlić ‘nieumiejętnie grac na instrumencie’.
Dydliński - od dydlić ‘nieumiejętnie grac na instrumencie’.
Dydło - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydłow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydłowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydna - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniański - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniawski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydnik - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydniziak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydo - 1390 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoch - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydojczyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydok - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoła - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydon - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydoń - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydorak - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydo-Rożniecki - złożenia brak; Dydo 1390 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’; Rożniecki 1421 od nazwy miejscowej Rożnica (wieś zagrodowa w powiecie przedeckim).
Dydow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydowic - 1671 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydowicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydra - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydraś - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dydrych - od niemieckiej nazwy osobowej Di(e)der, ta zapewne od imienia Dietherr.
Dyduch - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyducz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduga - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydul - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydula - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduł - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduła - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduło - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydus - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydusiak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduszko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyduszyck - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dyduszyński - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydych - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydycz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyczko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyczuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydykało - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydykow - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyków - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydymski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydymus - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydyn - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyna - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydynia - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyniak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyń - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyński - 1435 od nazwy miejscowej Dydnia, dawniej Dednia (krośnieńskie, gmina Dydnia).
Dydys - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyszko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydyszyn - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzan - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydzer - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydziak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’
Dydzian - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzich - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziec - 1419 od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziel - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzik - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydził - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzin - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzinski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziński - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziuk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziul - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydziw - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydzyk - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dydżak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dyg - 1497 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyga - 1495 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygac - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygacz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygadłowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygajło - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygajtis - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygal - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygalski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygało - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygałowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygan - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygant - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygań - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygas - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygasiewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygasiński - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaszewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaszewitz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygaś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygat - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygatz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygczak - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygda - 1636 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdalewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdałowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdan - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdon - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygdoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygiełło - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygin - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygiń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygla - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyglak - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyglis - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnas - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnat - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnatowski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygner - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnerowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnos - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnoś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygnus - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygo - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygodaj - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dygoła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygon - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoniewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygorda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygos - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygosz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygoś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygot - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygota - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygowski - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygóła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygórski - od wyrażenia de Gora ‘z Góry’.
Dygót - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od dygotać ‘chwiać się, trząść się’.
Dygrela - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygtoń - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguć - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygud - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguda - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygudaj - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygudej - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygul - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguliński - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygulla - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygulski - 1730 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguł - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygułła - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygus - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyguś - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygut - 1680 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygutowicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dygwa - 1636 od dygać ‘kłaniać się niepewnie’.
Dyhdalewicz - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dyhdała - od dygać ‘kłaniać się niepewnie’; od gwarowego dygdać ‘dygać’.
Dyja - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjabełkowic - 1373-74 od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dyjach - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjaciński - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjaczek - 1448 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczenko - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczkowicz - 1359 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjaczyński - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjak - 1413 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakiewicz - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakon - od diakon ‘duchowny mający noższe święcenia’.
Dyjakowicz - 1493 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjakowski - od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dyjał - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjament - od diament.
Dyjan - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjankiewicz - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjankowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjanowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjański - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjar - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjas - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjas - od dias ‘diabeł’.
Dyjasek - od dias ‘diabeł’.
Dyjasiński - od dias ‘diabeł’.
Dyjasz - od dias ‘diabeł’.
Dyjaszek - od dias ‘diabeł’.
Dyjecha - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjeciński - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjecki - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjeczyński - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjek - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjeta - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjewski - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjniak - od dieta, dawniej djeta, dyjeta ‘sposób odżywiania się; zapłata za pracę’.
Dyjo - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjoch - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjok - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjor - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjowski - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjór - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjuk - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjur - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyka - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykacz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaczewski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykalski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaluk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykał - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykała - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałow - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałowicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykałowski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykan - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaniak - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaniec - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykas - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykasz - 1476 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaś - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykaw - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykawski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczak - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczuk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykczyk - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyker - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykerman - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykert - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykiel - od dekiel ‘przykrywka’.
Dykier - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierek - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierman - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykierski - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykiert - od niemieckiej nazwy osobowej Decker, ta od apelatywu Decker ‘dekarz’.
Dykla - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklewicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklewski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyklo - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykła - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyko - 1480 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykon - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykoń - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykos - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykow - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykowicz - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykowski - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyków - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyks - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksa - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksan - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksik - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksiński - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksowski - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksy - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dyksza - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykszak - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykszewski - od dyks ‘dyg’, dyksać ‘dygać’.
Dykt - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykta - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktanowski - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktański - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykto - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktos - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykty - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktyk - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktynski - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktyński - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dyktysiński - od dykt ‘tęgo, mocno; sąd’.
Dykun - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykuń - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykuński - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykus - od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dykusz - 1319 od staropolskiego dykać ‘iść kołysząc się’.
Dyl - 1471 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyla - 1415 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylag - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylaj - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylak - 1427 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’; lub od gwarowego dylak ‘drążek’.
Dylakiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylakowicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylakowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylan - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylang - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylangiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylankiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylanowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylański - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylas - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylasiński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylatus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylawerski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyląc - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyląg - 1447 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylągowic - 1487 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylągowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylążek - 1781 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczak - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczyk - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylczyński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylejko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylek - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylenda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylengowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dyleński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylewski - 1418 od nazw miejscowych Dylew, Dylewo, Dylów (kilka wsi).
Dylęda - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylęg - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylęgowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylibańczyk - 1611 od dulęba ‘człowiek niezgrabny; może istnieje jakiś związek z nazwą plemienia Dudleby’.
Dylica - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylich - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylichowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylida - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylik - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylikowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylingowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dyliniak - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylinowicz - 1444 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyliński - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylion - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylis - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyliś - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylka - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkacz - 1364 od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylkowski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyll - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylla - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyllich - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyllik - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyloch - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylok - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylon - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylong - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylonga - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylongowski - od nazwy miejscowej Dylągówka (rzeszowskie, gmina Hyżne).
Dylonsek - (Śl) od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylonzek - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyloń - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowiec - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylowski - 1766 od nazw miejscowych Dylew, Dylewo, Dylów (kilka wsi).
Dylski - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyluk - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dylus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyluś - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dył - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyła - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłka - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłkiewicz - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłko - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyło - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłow - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dyłus - od dyl, ze staropolskiego del ‘gruba deska, bal’, był też słowiański rdzeń dyl- oznaczający ‘coś długiego’.
Dym - 1471 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyma - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymacz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczek - 1459 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczewski - 1389 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymaczewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaczka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymala - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymalec - 1398 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymalski - 1642 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymała - 1735 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymałkowic - 1680 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyman - 1418 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymanus - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymański - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymara - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarczyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od dymarka ‘urządzenie do wytapiania żelaza z rud’.
Dymarkowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaryn - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaryń - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymarz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od gwarowego dymarz ‘robotnik w hucie’.
Dymarzyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymas - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymasz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaszek - 1445 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymaszewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymbal - od dąb.
Dymbel - od dąb.
Dymbik - od dąb.
Dymbowski - od nazwy miejscowej Dębowa (częste).
Dymbowy - od dąb.
Dymbski - od nazw miejscowych Dąb, Dąbie, Dęby (częste).
Dymcio - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyk - 1721 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyński - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymczyszyn - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymda - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dymdalewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dymecki - 1749 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymediuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymedziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymek - 1399 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; lub od dymek.
Dymekowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymel - 1494 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymer - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymerk - (Pom) od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymerski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymeter - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymetryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymia - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiałek - 1579 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymianczak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianenko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianow - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymianowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymiarz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidas - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidaś - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidczuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidczyk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidecki - 1466-70 od nazwy miejscowej Dymidecz (KrW).
Dymidek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidiuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidowicz - 1438 od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidowski - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidów - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymiec - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiedziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymiel - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymieniuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymieńczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymieński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymierski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymik - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymikowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymina, m. - 1499 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminic - 1499 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminiec - 1472 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyminik - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dyminikowski - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dyminkiewicz - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymińczuk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymińczyk - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymiński - od imienia Dominik. Imię, notowane od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego, od dominicus ‘należący do Pana’.
Dymiolek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymion - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymis - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymiszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymitczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitczyk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymiter - 1541 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymiterczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitkiewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitr - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitra - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrach - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrasiewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrasz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszek - 1673 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitraszewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrenko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriadis - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriatis - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrija - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrijewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrin - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrio - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriu - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitriuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjewicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrjuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrocha - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrof - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrog - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrosa - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrowski - 1437 od nazw miejscowych typu Dymitrowice, Dmitrów.
Dymitróg - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruczuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruczyk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrus - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruszczak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitruś - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitry - 1545 od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjan - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjewski - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryjuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitryszyn - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymitrzak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymjanenko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dymka - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymke - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymko - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkowicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymkowski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymków - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlanczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlany - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymlańczuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymna - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymnicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymnik - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr; od dymnik ‘okienko lub przewód wentylacyjny na poddaszu’.
Dymny - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymobłok - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymocz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoczewski - 1387 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymoczowski - 1400 od nazwy miejscowej Dymaczewo (poznańskie, gmina Mosina).
Dymolski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymon - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoń - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymor - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymora - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymorczyk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymorz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymos - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymosz - 1489 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymoszko - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymot - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymow - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymowicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymsza - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymszewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymucha - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymura - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymurski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymus - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymusiak - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymusiuk - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuszek - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuszewski - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuś - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymuta - 1265 od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymycz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyd - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymyda - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymydiuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymydów - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dymyga - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyszkiewicz - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dymyt - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymyter - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrach - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrak - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrasz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrow - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrów - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytrych - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytryk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymytryszyn - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dymza - od dym; w formach pochodnych też od imienia Dymitr.
Dyn - 1432 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyna - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynakowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynalewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaliszyn - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynał - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynałów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynarek - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynaryński - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynarzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynas - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynasiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaszewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynaś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynczak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynda - 1491 od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndak - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndal - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’; od gwarowego dyndal ‘dzwon’.
Dyndalewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndał - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndała - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndar - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndarz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndas - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndaś - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndat - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndek - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndera - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynderski - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynderz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndesz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndewicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndo - 1454 od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndor - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndos - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndowicz - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndór - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndul - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndula - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndur - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndura - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndus - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndyn - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyndys - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dynek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyneka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynel - 1479 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynelski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyner - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerka - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynerski - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynes - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyng - 1435 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynga - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngel - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngiel - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngorz - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngosz - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngowic - 1542 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynguliński - 1578 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dynguła - 1474 zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’.
Dyngus - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’; od dyngus ‘zwyczaje wielkanocne związane z drugim dniem świąt’.
Dyngusiak - zapewne od staropolskiego dyng ‘umowa’; od dyngus ‘zwyczaje wielkanocne związane z drugim dniem świąt’.
Dynia - 1683 od dynia.
Dyniak - od dynia.
Dyniakowski - od dynia.
Dynic - od dynia.
Dynicki - od dynia.
Dynicko - od dynia.
Dyniec - 1478 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniecki - od dynia.
Dyniek - od dynia.
Dyniewicz - 1694 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniewicz - od dynia.
Dyniewski - 1705 od nazwy miasta Dynów, dawniej Denow (przemyskie).
Dynik - od dynia.
Dynikowski - od dynia.
Dynis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisieńko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisiewicz - 1771 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisikiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynisz - 1393 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszczuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszko - 1430 (KrW) od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszkowicz - 1439– od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniszuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynius - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniusz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniziuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyniżyński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkas - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynko - 1366 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynkowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoch - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynor - od niemieckiej nazwy osobowej Dehner, Diener, ta od średnioniemieckiego dener, średnio wysoko-mieckiego diener ‘sługa’.
Dynos - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoszowicz - 1441 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynoś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynow - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowiec - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynowski - 1452 od nazwy miasta Dynów, dawniej Denow (przemyskie).
Dynoziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynór - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynur - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynus - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynuszek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynuś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynys - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysów - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynysyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dynyś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyń - 1437 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńca - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńczak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńczak-Kiryło - złożenia brak; Dyńczak od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz; Kiryło od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dyńczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńda - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyńdo - od dyndać ‘kołysać się’, od gwarowego dynda ‘rzecz kołysząca się’.
Dyńka - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyńkowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoniza - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonizak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoniziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonizy - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyonziak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyoziński - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dyp - 1497 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypa - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypciak - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypcio - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypczak - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypka - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypko - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypkowski - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypła - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypłacz - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypno - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dypold - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypoldt - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypolt - od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypołt - 1462 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dypta - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dyptuła - od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Dypuch - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Dyr - 1637 od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyra - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyracz - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyraga - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrak - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrakow - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrał - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrała - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyras - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyraś - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrba - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbach - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbala - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrballa - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbała - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbin - 1712 od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbus - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbusch - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbusz - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrbuś - od dyrbać ‘dyrdać’.
Dyrc - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrca - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrcoń - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrcz - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczak - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczka - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczok - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczon - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrczoń - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrda1485 - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdal - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdał - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdała - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdas - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdaś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdek - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdo - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdoł - 1453 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdon - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdoń - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdosz - 1473 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdowski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdół - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdul - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduł - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduła - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrduś - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdy - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdyła - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdyn - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdziak - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdzik - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdził - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrdziński - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dyrek - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrga - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgacz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgala - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgalla - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgalski - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgała - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgałła - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgas - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgaś - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrgoń - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrhacz - od gwarowego dyrgać ‘dyrdać’.
Dyrka - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrka - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Dyrkaniec - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrko - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrko - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrkowski - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrków - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrkucz - od derkać, dyrkać ‘wydawać głos charakterystyczny dla derkacza’ lub od gwarowego derka ‘kawałek grubej tkaniny, koc, płachta’.
Dyrla - 1679 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlacz - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlag - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlaga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlic - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlica - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlich - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlico - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrliga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dyrma - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrman - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrmejko - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrmo - od darmy ‘daremny’, darmo.
Dyrna - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dyrnowski - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dyro - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyron - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyroń - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrowicz - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrowski - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrów - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dyrsowicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrsz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszcz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszczka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszczko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrszka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dyrwa - od drzewo, drzewić, drwa (pod wpływem ukraińskim).
Dyrwal - od drwal.
Dyryga - od staropolskiego drygać ‘trząść się’.
Dyrynda - od drynda ‘lichy wóz’.
Dyryndo - od drynda ‘lichy wóz’.
Dyryńda - od drynda ‘lichy wóz’.
Dys - 1533 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysa - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysała - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysan - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysarski - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyscher - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysek - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysera - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiek - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysierowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysik - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiorowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dysiów - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysiuk - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyska - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskin - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyskoń - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysma - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysman - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysmyk - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dysput - 1470-80 od dysput ‘despota’ lub od dysputować ‘toczyć targi’.
Dysputów - od dysput ‘despota’ lub od dysputować ‘toczyć targi’.
Dyssa - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyssarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyssy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysza - 1687 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszalski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszarz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszcz - od deszcz.
Dyszczak - od deszcz.
Dyszczakowski - od deszcz.
Dyszczuk - od deszcz.
Dyszczyk - 1789 od deszcz.
Dyszczyński - od deszcz.
Dyszek - 1686 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszel - 1474 od dyszel.
Dyszelewski - od dyszel.
Dyszelski - od dyszel.
Dyszer - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszerowicz - od niemieckie nazwy osoboweh Discher, ta od średnio-wysoko-niemieckiego discher ‘meblarz, stolarz’.
Dyszewski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszka - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkow - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszkowski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszlak - od dyszel.
Dyszlewicz - 1763 od dyszel.
Dyszlewski - 1790 od dyszel.
Dyszlow - od dyszel.
Dyszlowicz - 1497 od dyszel.
Dyszlowski - od dyszel.
Dyszluk - od dyszel.
Dyszniak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dysznik - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszuk - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszy - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyca - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyk - 1474-84 od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyszyński - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyś - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśka - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśkiewicz - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśko - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyśkowski - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyślak - od dyszel.
Dyślicki - od dyszel.
Dyśliński - od dyszel.
Dyśniak - od dyszeć ‘ciężko oddychać’.
Dyta - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytach - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytas - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytczak - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytel - 1482 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytka - 1342 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytka - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkiewicz - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytko - 1245 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytko - 1324 (Śl) od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkow - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkowicz - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytkowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytkowski - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytków - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dytków - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytla - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlew - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlik - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlin - 1398 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlof - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytloff - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlon - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlow - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlów - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytlus - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłof - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłow - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytłów - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytman - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmann.
Dytmann - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmann.
Dytmar - 1386 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytmarowicz - 1316 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytmer - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnarski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytner - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnerski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dytnierski - od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dyto - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytoła - 1547 od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyton - od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytoń - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytow - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytrich - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytry - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytrych - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytrych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytryszewski - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dytryszyn - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dyttko - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyttkowicz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dyttrich - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dyttus - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytusz - 1381 (Śl) od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dytyl - 1406 od niemieckich nazw osobowych Diet(e)l, Tittel.
Dytysz - od niemieckich nazw osobowych Diet, Dit, te od imion na Theud-.
Dywan - od dywan.
Dywanowski - od dywan.
Dywań - od dywan.
Dywański - od dywan.
Dywel - od niemieckiej nazwy osobowej Düvel, ta od dolnoniemieckiego düvel ‘diabeł’.
Dywelski - od niemieckiej nazwy osobowej Düvel, ta od dolnoniemieckiego düvel ‘diabeł’.
Dywoniak - od dywan.
Dyz - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyza - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzakowski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzia - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziak - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziel - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzik - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzin - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzio - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyziora - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzma - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzman - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmann - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmański - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmas - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyzmon - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyź - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźla - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźlą - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyźlik - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyż - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżak - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżakowski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżek - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżewski - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżla - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżlewicz - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dyżyński - od imienia Dyzma, znanego w Polsce od XVIII wieku. Geneza niepewna, może od greckiego dysme ‘zachód słońca’.
Dzadz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadza - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadzach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzadź - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzbanek - 1698 od dzbanek.
Dzbankowski - od dzbanek.
Dzbanowski - od dzbanek.
Dzbanski - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbanuch - od dzbanek.
Dzbanuszak - od dzbanek.
Dzbanuszek - od dzbanek; dzbanuszek.
Dzbanuszkiewicz - od dzbanek.
Dzbanyszek - od dzbanek; od dzbanyszek ‘mały dzban’.
Dzbański - 1464 od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbeński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzberkowski - 1410 od nazw miejscowych Dzberki, Dzberkowo, dziś Zberki (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzberski - 1411 od nazw miejscowych Dzberki, Dzberkowo, dziś Zberki (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dzboński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzbuczyński - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dzbuk - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dzbyński - od nazwy miejscowej Dzbanice (ciechanowskie, gmina Pokrzywnica).
Dzećmarzewski - 1397 od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dzedryk - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzedzaj - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzej - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedziak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzic - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzedzyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzędzej - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzeluk - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędzioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzędziurko - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzulak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzędzyk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziaba - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabała - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabanek - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabas - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabasz - 1645 od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabaszewski - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabczyński - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabek - 1748 od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabel - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabelec - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabeł - 1564 od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabin - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabiński - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabło - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziabor - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabór - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabula - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziabułek - od diabeł, ze staropolskiego dyjabeł, dyjaboł.
Dziach - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachan - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachanis - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachań - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziachel - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziachon - od imion złozonych typu Dziadumił lub od dziachać ‘uderzać’.
Dziacka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziacko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczak - 1745 od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczenko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczkow - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczkowski - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczonek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczuk - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczyński - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaczyszyn - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćkiewicz - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaćko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziad - 1410 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziada - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadak - 1712 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od dziadak ‘człowiek biedny’.
Dziadal - 1721 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadan - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadana - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadara - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadas - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadasz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadaś - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadawa - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczak - 1688 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczuk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadczykowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadecha - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadecki - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadek - 1435 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadesz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadko - 1424 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkosz - 1683 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowiak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowicz - 1378 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowiec - 1659 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadkowski - 1610 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadłowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadolik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadon - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoniak - 1716 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoń - 1412 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziador - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadorczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadorz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziados - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadosiak - 1690 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadosz - XII w. od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadoszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowicz - 1789 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadowszczyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadów - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaducki - 1590 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadukiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadula - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadulewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od gwarowego dziadulo ‘dziad, biedny, niedołężny’.
Dziadulski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadułka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadur - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadurski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadurzyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadus - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadusiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduski - 1384 od nazwy miejscowej Dziaduszyce (kieleckie, gmina Słaboszów).
Dziadusz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadusza - 1231 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszyc - 1384 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduszycki - 1550 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziaduszyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziaduś - 1799 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od dziadziuś.
Dziadycz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyczenko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyga - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od gwarowego dziadyga ‘biedny, zaniedbany’.
Dziadyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; lub od gwarowego dziadyk ‘dziad’.
Dziadykiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyna - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadynak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadynek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyniak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyra - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadys - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadyszyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadza - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzia - 1512 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziak - 1645 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziało - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzianowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziarczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziarz - 1669 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzias - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzic - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzicz - 1489 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziec - 1477 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzieła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzik - 1653 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzil - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzin - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziolina - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzioła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzioło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziszyn - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziuluk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadziuszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadzkowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadźka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadźko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziadżko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziag - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagacz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagan - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagielec - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziagwa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziajosz - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziak - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziaka - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakała - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakcierowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziakiewicz - 1701 od diak, ze staropolskiego dyjak ‘kleryk w Kościele wschodnim, śpiewak cerkiewny’.
Dziakoła - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakow - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowicz - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowiec - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakowski - od nazwy miejscowej Diakowice (KrW).
Dziaków - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziakun - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dzialach - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialak - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialakowski - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialas - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialik - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallas - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallasz - od działać ‘robić, czynić’.
Dziallek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialo - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialoszek - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialowski - od działać ‘robić, czynić’.
Dzialuk - od działać ‘robić, czynić’.
Dział - od działać ‘robić, czynić’.
Działa - od działać ‘robić, czynić’.
Działabij - od działać ‘robić, czynić’.
Działach - od działać ‘robić, czynić’.
Działacz - od działać ‘robić, czynić’.
Działaczek - 1625 od działać ‘robić, czynić’.
Działak - 1611 od działać ‘robić, czynić’.
Działakiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działakowski - od działać ‘robić, czynić’.
Działański - od działać ‘robić, czynić’.
Działas - od działać ‘robić, czynić’.
Działasz - od działać ‘robić, czynić’.
Działaszyn - od działać ‘robić, czynić’.
Działawa - od działać ‘robić, czynić’.
Działba - od działać ‘robić, czynić’.
Działczyk - od działać ‘robić, czynić’.
Działdowski - 1673 od nazwy miasta Działdowo (ciechanowskie).
Działek - od działać ‘robić, czynić’.
Działkiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działko - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowiak - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowiec - od działać ‘robić, czynić’.
Działkowski - 1610 od działać ‘robić, czynić’.
Działłowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działo - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działobij - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działoch - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działocha - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działok - od działać ‘robić, czynić’ lub od działo ‘armata’.
Działosz - 1450 od działać ‘robić, czynić’.
Działosza - 1427 od działać ‘robić, czynić’.
Działoszek - od działać ‘robić, czynić’.
Działoszyk - od działać ‘robić, czynić’.
Działowa - od działać ‘robić, czynić’.
Działowicz - od działać ‘robić, czynić’.
Działowski - 1464 od nazwy miejscowej Działowo (toruńskie, gmina Płużnica).
Działowy - od działać ‘robić, czynić’.
Działusz - 1403 od działać ‘robić, czynić’.
Działusza - 1454 od działać ‘robić, czynić’.
Działych - od działać ‘robić, czynić’.
Działyński - 1476 od nazwy miejscowej Działyń (włocławskie, gmina Zbójno).
Dziama - 1794 od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamaga - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamaka - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamałek - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziaman - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamann - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamara - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamarski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziambol - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziamboł - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziambulak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziamdzia - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziak - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziara - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamdziora - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziamian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamianko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamin - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziamka - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamo - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziamski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dzian - 1748 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziana - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianach - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianachowski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianak - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianek - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziania - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiachowski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiakowski - od starop olskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiarz - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiczka - 1399 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianis - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianiski - 1660 od nazwy miejscowej Dzianisz (nowosądeckie, gmina Tatrzańska).
Dzianiszewski - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziankowski - 1557 od nazwy miejscowej Dziankowo (włocławskie, gmina Lubień Kujawski).
Dziano - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianoch - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianok - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianoszek - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianow - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzianowicz - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziany - 1698 od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziańkowski - od nazwy miejscowej Dziankowo (włocławskie, gmina Lubień Kujawski).
Dziański - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziapa - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapek - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapiński - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziapka - od dziapa ‘gęba, pysk’.
Dziara - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziaras - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczak - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczyk - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarczykowski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarek - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziaren - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziareń - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziargo - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziargowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziarka - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarko - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarn - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnaga - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnecki - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarniejko - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarnik - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziarny - od staropolskiego darn ‘darń, murawa’ lub też od darny ‘szczodry’.
Dziaros - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziarski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziarski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziarstek - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dziaruk - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziasek - od dias ‘diabeł’.
Dziaska - od dias ‘diabeł’.
Dziasko - od dias ‘diabeł’.
Dziaskowski - od dias ‘diabeł’.
Dziaszek - od dias ‘diabeł’.
Dziaszyk - od dias ‘diabeł’.
Dziaszyn - od dias ‘diabeł’.
Dziata - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatak - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatczak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatczyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowiak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatkowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziatków - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziato - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziatosz - zapewne od prasłowiańskiego deti, dzieci, dziatki, dziatwa.
Dziawa - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziawak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziawolik - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziąba - 1789 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbek - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbkowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziąbowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziącek - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziącioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziąciołowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziącko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziączko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziąćko - od gwarowego dziaka ‘motyka, graca’ lub od Diak.
Dziądzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądziakowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziądzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziąg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziąga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziągas - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziągawa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziąk - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziąsko - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążak - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążka - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziążko - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzib - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dziba - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibacz - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibaczyński - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibak - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibakowski - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibałka - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibałtowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziban - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibański - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibek - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibich - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibik - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibiński - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibko - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzibkowski - od prasłowiańskiego diba ‘chrypka; pypeć’.
Dzicek - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzicewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzich - 1562 od imion złożonych typu Dzisław.
Dzichciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzichciarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzichel - od imion złożonych typu Dzisław.
Dzichowski - od imion złożonych typu Dzisław.
Dzicki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzicza - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzicza ‘coś dzikiego’.
Dziczak - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzicza ‘coś dzikiego’.
Dziczek - 1445 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dziczek.
Dziczka - 1497 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dziczka ‘dzikie, nieszczepione drzewko owocowe’.
Dziczkanicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkaniec - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkiewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczkowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziczuk - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzid - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzida - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidak - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidczyk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziddek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidecki - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzideczek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidek - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidenko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidko - 1533 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkowiec - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidkowski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzido - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidoszak - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidowicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidrzych - 1499 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziduch - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziducha - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduła - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidura - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszkiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziduszycki - od nazwy miejscowej Dziaduszyce (kieleckie, gmina Słaboszów).
Dzidycz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidyk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzia - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzianowicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziara - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziela - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzienko - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzik - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzina - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzio - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziuk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziul - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziula - 1485 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidziuluk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzidzul - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzieba - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebak - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebała - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebałtowski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziebiak - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebiela - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebko - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebkowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dzieblo - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebło - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dziebłowski - od ździebło, źdźbło ‘łodyga roślin trawiastych i zbóż; drobna cząsteczka’.
Dzieboń - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebowicz - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebowski - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziebuk - od staropolskiego, gwarowego dziabać ‘rąbać, ciąć powoli’, od gwarowego dziaba ‘leniwy robotnik’.
Dziecewicz - od dziecię, dziecko.
Dziech - 1405 od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechan - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechaniec - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechcian - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcianek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciar - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarczyk - 1630 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarczykowicz - 1762 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaruk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciarz - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciaż - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcier - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcieronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierowicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcierz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcik - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechcioronek - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciorski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechciowski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechczarczyk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechel - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechowicz - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechowski - od imion złożonych typu Dziesław, Dziebor.
Dziechtarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziechtierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzieciak - 1659 od dziecię, dziecko.
Dzieciart - 1399 od niemieckiej nazwy osobowej Ditthardt, ta od germańskiego Theud ‘lud’ + hard ‘mocny’.
Dzieciaszek - od dziecię, dziecko.
Dzieciatkowski - od dziecię, dziecko.
Dzieciątek - od dziecię, dziecko.
Dzieciątka - od dziecię, dziecko.
Dzieciątko - 1396 od dziecię, dziecko.
Dzieciątkowski - od dziecię, dziecko.
Dziecic - od dziecię, dziecko.
Dziecichowicz - 1424 od dziecię, dziecko.
Dziecicka - od dziecię, dziecko.
Dzieciechowicz - od dziecię, dziecko.
Dziecielak - od dziecię, dziecko.
Dziecielewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecielewski - od dziecię, dziecko.
Dziecielski - od dziecię, dziecko.
Dziecię - 1310 od dziecię, dziecko.
Dziecięga - od dziecię, dziecko.
Dzieciętkowska - od dziecię, dziecko.
Dziecik - od dziecię, dziecko.
Dziecina - 1422 od dziecię, dziecko.
Dziecinek - od dziecię, dziecko.
Dzieciniak - od dziecię, dziecko.
Dziecinka - 1439 od dziecię, dziecko.
Dziecinkiewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecinkowic1465 - od dziecię, dziecko.
Dziecinna - od dziecię, dziecko.
Dziecinniak - od dziecię, dziecko.
Dziecinny - od dziecię, dziecko.
Dzieciński - od dziecię, dziecko.
Dziecioch - 1594 od dziecię, dziecko.
Dziecioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciołkowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieciontkowski - od dziecię, dziecko.
Dzieciuchowicz - w grupie nazwisk pochodzących od dziecię, dziecko, od gwarowego dzieciuch.
Dzieciuk - 1594 od dziecię, dziecko.
Dzieciukiewicz - od dziecię, dziecko.
Dzieciuszkiewicz - od dziecię, dziecko.
Dziecko - 1250 od dziecię, dziecko.
Dzieckowic - 1497 od dziecię, dziecko.
Dziecuch - od dziecię, dziecko.
Dziecuchowicz - od dziecię, dziecko.
Dziecuchowski - od dziecię, dziecko.
Dziećmar - 1403 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dziećmarowski - 1395 od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dziećmirowski - od nazw miejscowych Dziećmarowice, dziś Dziećmiarki i Dziećmierowo (poznańskie, gmina Kłecko, Kórnik).
Dziedczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedko - 1439 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedkowicz - 1438 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedkowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedolik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedoń - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedora - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedosz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedoszycki - 1500 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedoszycki - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedowiec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedrzych - 1397 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziedrzyk - 1398 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzieduch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduczenko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduczyński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduk - 1470 (KrW) od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedusiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszczyk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszewa - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszow - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieduszycki - 1457 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedyszyński - 1495 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedzejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzia - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziach - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziak - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziało - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzianowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzianowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzich - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzicki - 1488 od nazwy miejscowej Dziedzice (płockie, gmina Bielsk).
Dziedzicki - 1645 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczak - 1685 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczek - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziczna - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziech - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieć - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziej - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejka - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziejko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziel - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziela - 1602 od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielowski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzielski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieniewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzienko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzieszycki - 1469 od nazwy miejscowej Dzieduszyce (KrW).
Dziedziewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzik - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzikiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzil - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzila - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzilla - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedził - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzin - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzina - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad; od staropolskiego, gwarowego dziedzina ‘ojcowizna’.
Dziedziniec - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziniewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzinkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzino - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziński - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioła - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzioło - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziora - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziól - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzisz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziszewski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuchowicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziukiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziul - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziula - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziulewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuluk - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuł - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziun - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziura - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziurko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziurski - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedziuszko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziedzulo - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dzieg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziega - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegało - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegański - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegciar - od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarczyk - 1625 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarz - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegciarzyk - 1755 od dziegieć ‘rodzaj smoły’; od dziegciarz ‘producent dziegciu’.
Dziegcicki - 1673 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciecki - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciowic - 1397 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegciowski - 1773 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegdziarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegeć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegelewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegiec - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiecki - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegieć - 1413 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiedz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiedź - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziegielewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegielski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegiński - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieglewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegniuk - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziegosz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieguc - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzieguć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziegwa - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieja - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejak - 1790 od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejarski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejek - 1488 od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejka - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejkało - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejko - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejowski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejski - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejuch - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziejuk - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dziek - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzieka - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekan - 1388 od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanek - 1474 od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekaniak - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanik - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanowicz - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekanowski - 1405 od nazw miejscowych Dziekanowice, Dziekanów (kilka wsi).
Dziekanowski - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekań - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekański - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’; od dziekański ‘należący do dziekana’.
Dziekciarek - 1618 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciarski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciaruk - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciarz - 1494 od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekcierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekcierów - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciewicz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciewski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciński - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekciowski - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekczyński - 1415 od nazwy miejscowej Dziekczyn, dziś Dziekszyn (bydgoskie, gmina Janowiec).
Dziekiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekliński - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekoła - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekon - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekonski - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekoń - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekoński - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziekowicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziekowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziektarz - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziektierow - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dziekuć-Malej - złożenia brak; Dziekuć od dziegieć ‘rodzaj smoły’; Malej 1484 od mały.
Dziekuński - od dziekan ‘dostojnik w hierarchii kościelnej’.
Dziel - od dzielić lub od działać.
Dziela - od dzielić lub od działać.
Dzielak - od dzielić lub od działać.
Dzielawa - 1787 od dzielić lub od działać.
Dzielawski - 1688 od dzielić lub od działać.
Dzielczyński - od dzielić lub od działać.
Dzielecki - od dzielić lub od działać.
Dzielek - od dzielić lub od działać.
Dzielendziak - od dzielić lub od działać.
Dzieleńdziak - od dzielić lub od działać.
Dzieleński - od nazwy miejscowej Dzielin (ciechanowskie, gmina Czernice Borowe).
Dzieliński - 1563 od nazwy miejscowej Dzielin (ciechanowskie, gmina Czernice Borowe).
Dzielisz - 1218 od dzielić lub od działać.
Dzielnik - od dzielić lub od działać; od staropolskiego dzielnik ‘pracownik’.
Dzielnisz - 1265 od dzielić lub od działać.
Dzielo - od dzielić lub od działać.
Dzieloch - od dzielić lub od działać.
Dzielong - od dzielić lub od działać.
Dzielony - od dzielić lub od działać.
Dzieł - od dzielić lub od działać.
Dziełach - od dzielić lub od działać.
Dziełak - od dzielić lub od działać.
Dziełaki - od dzielić lub od działać.
Dziełakowski - od dzielić lub od działać.
Dziełan - od dzielić lub od działać.
Dziełko - od dzielić lub od działać.
Dzieło - od dzielić lub od działać.
Dziełuk - od dzielić lub od działać.
Dziełyński - od nazwy miejscowej Działyń (włocławskie, gmina Zbójno).
Dziem - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziema - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemach - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemałek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzieman - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemanczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemanowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemba - 1686 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembaj - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembakowski - od nazwy miejscowej Dziembakowo, dawniej Dziębakowo (płockie, gmina Sierpc).
Dziembala - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziemballa - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembar - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziembowski - od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziemdziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziemian - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianeczko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianiec - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemianowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiań - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiańko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiarz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiaszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiaszko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiatowicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemid - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidak - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidkiewicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemido - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidow - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidrowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidziak - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzienko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidzionek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemiedowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemiejew - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiela - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemienczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieniczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieniuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemienko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieńczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierowicz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemierz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemiesz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziemieszko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemieszonek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemińczuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemion - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemionko - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemira - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemirowicz - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziemis - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemisik - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszewski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszonek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemiszyński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemitka - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemitka - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemitko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dziemitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemitko-Gwiazdowski - złożenia brak; Dziemitko od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’; Gwiazdowski 1387 od nazwy miejscowej Gwiazdowo (poznańskie, gmina Kostrzyn).
Dziemitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dziemiuk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemsza - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dziemuszkin - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzien - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienbała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzienbicki - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzienbiński - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziencielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziencioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziella - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzieruch - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendzilla - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziol - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendziołowicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziendzior - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziendziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziengalowski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengelski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dziengielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dziengiewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziengo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziengowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzienia - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniach - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniachowski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniak - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniakowski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzienian - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniar - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniarz - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzieniaszewski - od dzień lub od imienia Denis; od staropolskiego dzienia ‘ul, plaster miodu’.
Dzienica - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniecki - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniek - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienieniak - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienienis - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniesiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienieszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniewski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienikowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienin - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienio - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienior - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieniowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisch - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiak - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisienko - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisława - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisowicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienisz - 1481 od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszewski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniszowski - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniuk - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienius - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniusiuk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzieniusz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienka - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienkiewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienkowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzienksz - od dzień lub od imienia Denis.
Dziennicki - od dzień lub od imienia Denis; od dzienny.
Dziennisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziennisz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienniszczyk - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienny - od dzień lub od imienia Denis; od dzienny.
Dzientara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia Sindhari.
Dzienus - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzienuś - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzień - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńcielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńcielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńcioł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńciól - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńczół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńczyk - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńdzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziczewski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzieńdzikiewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńdziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzieńgielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzieńgo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieńgowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzieńkiewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńko - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńkow - od dzień lub od imienia Denis.
Dzieńkowski - od dzień lub od imienia Denis.
Dzień-Rakoczy - złożenia brak; Dzień od dzień lub od imienia Denis; Rakoczy 166 od węgierskiej nazwy osobowej Rakoczi.
Dzieński - 1583 od nazwy miejscowej Dziennice (bydgoskie, gmina Inowrocław).
Dziepak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepczuk - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepok - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziepołcki - 1400 od nazwy miejscowej Dziepółć (piotrkowskie, gmina Radomsko).
Dziepołt - 1381 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dziepowic - 1392 od niemieckich nazw osobowych Dipold, Depold, te od imienia Theudobald.
Dzieputa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziera - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierak - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierakiewicz - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierała - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieran - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieranowski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierań - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierański - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierawa - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierążyński - od nazwy miejscowej Dzierążnia (kilka wsi).
Dzierba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbanowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbas - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbicki - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbiński - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuda - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuk - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbun - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbunowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierbuń - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierca - od drzeć; od zdzierca, dawniej dzierca.
Dziercas - od drzeć.
Dzierczykowski - od drzeć.
Dzierdzicki - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziej - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziejewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziel - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzielewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziewski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzik - 1679 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzikowski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdzinski - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierdziuk - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzierewianko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewiaszko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewienko - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierewin - od drzewo, drzewić, drwa.
Dzierga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergacz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’ lub od gwarowego dziergacz ‘gatunek ptaka’.
Dziergaczew - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaczow - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaczów - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaj - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergan - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierganko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierganowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergas - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergaś - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawka - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergawko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergiel - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergosz - 1435 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergot - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergowica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergowski - od dziergać 'obszywać', pierwotnie 'drzeć, targać'.
Dziergus - 1638 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dziergwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierka - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierkacz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Dzierkawica - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierkiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierko - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierkowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierla - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlat - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlatka - 1462 od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlatko - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlątko - od gwarowego dyrlać ‘gderać’; od dzierlatka, derlatka ‘rodzaj ptaka’.
Dzierlęga - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliczka - 1442 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliński - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzierliński - od nazwy miejscowej Dzierlin (sieradzkie, gmina Sieradz).
Dzierloch - 1469 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzieron - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzieroniec - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziersan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziersań - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziersenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dziersk - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dzierski - od dziarski, ze staropolskiego darski ‘żywotny, silny’.
Dzierson - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierszko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierślak - 1553 od gwarowego dzierszla ‘deska do wsadzania okrągłych bochenków chleba do pieca’.
Dzieruga - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierugo - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzierw - 1492 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwa - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwajłło - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwan - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwanowski - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwawica - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwic - 1495 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierwicki - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierza - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzaj - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzak - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzanowski - od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierzawa - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawczyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawiec - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzawski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzba - 1628 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzbała - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzbicki - od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzierzbiński - 1394 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzierzbo - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzierzek - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzewski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzęga - 1671 od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzęski - od nazwy miejscowej Dzierzęga (ostrołęckie, gmina Chorzele).
Dzierzężak - 1646 od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzężak - 1646 od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierzga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzganowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgawa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgiewicz - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgna - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgo - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgoń - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzgowski - 1764 od nazwy miejscowej Dzierzgowo (ciechanowskie, gmina Dzierzgowo).
Dzierzgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierzka - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzkiewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzko - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzniak - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzok - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzon - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzow - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzwa - XIV w. od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierzwic - 1441 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierzyc - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykraj - 1388 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzykray - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierzynga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierzyński - 1705 od nazw miejscowych Dzierżno, Dzierzno (kilka wsi).
Dzierż - 1400 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierża - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżak - 1494 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżak ‘część cepów’.
Dzierżakowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżak ‘część cepów’.
Dzierżan - 1748 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżanowski - 1411 od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierżań - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżawa - 1666 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżawa.
Dzierżawczyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; od dzierżawa.
Dzierżawin - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżawski - 1471 od nazwy miejscowej Dzierżawy (sieradzkie, gmina Wartkowice).
Dzierżąga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżczyk - 1371 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżega - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżega - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżek - 1390 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżel - 1394 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenga - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenka - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżenka - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżeński - 1492 od nazwy miejscowej Dzierżaniny (tarnowskie, gmina Zakliczyn).
Dzierżewicz - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżewski - od nazwy miejscowej Dzierżawy (sieradzkie, gmina Wartkowice).
Dzierżęcki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżędzki - od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzierżędzki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżęga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżęnga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżgowski - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierżgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzierżinga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżko - 1381 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżkow - 1341 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżkowicz - 1424 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżnica - 1410 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzierżnicki - 1414 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzierżo - 1356 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżok - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżon - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżonowski - 1478 od nazwy miejscowej Dzierżanow, Dzierżanowo (kilka wsi).
Dzierżoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżwa - od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzierżyc - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyca - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżych - 1398 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyk - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć 'trzymać' lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykraj - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykray - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżykray-Morawski - złożenia brak; Dzierżykray od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj; Morawski 1390 od nazw miejscowych Morawa, Morawce, Morawsko (kilka wsi).
Dzierżyło - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżymirska - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżynga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzierżynowski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyński - od nazw miejscowych Dzierżno, Dzierzno (kilka wsi).
Dzierżypolski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzierżyski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dziesiatniczenko - ze staropolskiego
Dziesiątek - od dziesiąty; od gwarowego dziesiątek.
Dziesiątkowski - od dziesiąty.
Dziesiątmiczenko - ze staropolskiego
Dziesiątnik - 1591 od dziesiąty; ze staropolskiego dziesiętnik ‘przełożony nad dziesięcioma ludźmi’.
Dziesiątny - 1418 od dziesiąty; ze staropolskiego dziesiątny ‘złożony z dziesięciu jednostek’.
Dziesiąty - od dziesiąty.
Dziesiętkowski - od dziesiąty.
Dziesław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziesławek - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziesławski - 1678 od nazwy miejscowej Zdziesławice (krakowskie, gmina Michałowice).
Dziesuła - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesuta - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesuto - od imion złożonych typu Dziesław.
Dziesz - 1415-16 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszczak - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszek - 1493 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszka - 1498 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszkiewicz - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszko - 1342 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszkowski - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszowicz - 1482 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszów - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuk - 1790 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuta - 1621 od imion złożonych typu Dziesław.
Dzieszuto - od imion złożonych typu Dziesław.
Dzietczak - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietczenia - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietczyk - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietka - od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietko - 1257 od Demetrius, por. Demetrius alias Detko 1341 lub od niemieckich nazw osobowych Dettke, Diet- (przeważnie od Dietrich), lub od gwarowego dytko, detko ‘diabeł, strach’.
Dzietman - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Dittmar, ta od imienia Theudo ‘lud’ + mari ‘sławny’.
Dzietrzych - 1377 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzychowicz - 1224 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzyk - 1498 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzietrzyszek - 1419 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziewa - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewala - 1700 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewalski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewała - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewałkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewałkowski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewanowski - 1542 od nazwy miejscowej Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziewas - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczepolski - od nazwy miejscowej Dziewczopole (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Dziewczopolski - od nazwy miejscowej Dziewczopole (włocławskie, gmina Izbica Kujawska).
Dziewczur - 1447 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczyn - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewczyna - 1785 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’; od dziewczyna.
Dziewecki - 1449 od nazwy miejscowej Dziewki (katowickie, gmina Siewierz).
Dzieweczka - 1391 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’; od dzieweczka.
Dziewejko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieweńka - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieweńko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiacien - od dziewiąty.
Dziewiacień - od dziewiąty.
Dziewiacin - od dziewiąty.
Dziewiarczak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiarski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiarz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiat - 1579 (KrW) od dziewiąty.
Dziewiatek - od dziewiąty.
Dziewiatiel - od dziewiąty.
Dziewiatka - od dziewiąty.
Dziewiatkiewicz - od dziewiąty.
Dziewiatko - od dziewiąty.
Dziewiatkowicz - (KrW) od dziewiąty.
Dziewiatnik - od dziewiąty.
Dziewiatnikow - od dziewiąty.
Dziewiatowski - od dziewiąty.
Dziewiąta - od dziewiąty.
Dziewiątak - 1404 od dziewiąty.
Dziewiątek - od dziewiąty.
Dziewiątka - od dziewiąty.
Dziewiątkiewicz - od dziewiąty.
Dziewiątko - od dziewiąty.
Dziewiątkowicz - od dziewiąty.
Dziewiątkowski - od dziewiąty.
Dziewiąty - od dziewiąty.
Dziewic - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewica - 1769 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewiczkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewiczyn - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od dziewica.
Dziewid - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidek - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidowicz - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewidziński - od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.
Dziewiecień - od dziewiąty.
Dziewiecki - od nazwy miejscowej Dziewki (katowickie, gmina Siewierz).
Dziewiel - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiela - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewienko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewientkowski - od dziewiąty.
Dziewientow - od dziewiąty.
Dziewieńka - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewieńko - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewier - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierczak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierdzak - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewierzewski - 1396 od nazwy miejscowej Dziewierzewo (bydgoskie, gmina Kcynia).
Dziewierzyński - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiesz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewieszek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięch - 1380 od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięcha - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewięcień - od dziewiąty.
Dziewięcin - od dziewiąty.
Dziewięcki - 1470-80 od nazwy miejscowej Dziewięcice, dziś Dziewięczyce (kieleckie, gmina Działoszyce).
Dziewięntkowski - od dziewiąty.
Dziewięsił - 1452 od dziewięsił, później dziewięćsił ‘nazwa rośliny’.
Dziewiętek - od dziewiąty.
Dziewiętkowski - od dziewiąty.
Dziewiętnicki - 1443 od nazwy miejscowej Dziewiętniki (KrW).
Dziewiętniski - 1483 od nazwy miejscowej Dziewiętniki (KrW).
Dziewin - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewinski - od nazwy miejscowej Dziewin (kilka wsi).
Dziewiński - od nazwy miejscowej Dziewin (kilka wsi).
Dziewiontek - od dziewiąty.
Dziewiontka - od dziewiąty.
Dziewiontkowski - od dziewiąty.
Dziewior - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiorek - 1413 od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiorski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewiór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewirski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewirz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewis - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewisz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiszek - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewiszewski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewit - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewita - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewitek - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewitowski - od imienia złożonego Dziewit.
Dziewiur - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewkiewicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewkowicz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewkulski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewo - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewoczko - 1570 (KrW) od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewol - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewolski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewonia - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewor - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dzieworkowic - 1409 od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewosz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewota - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dziewór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewula, ż. - XIII w. od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewulak - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewulski - 1531 od nazwy miejscowej Dziewule (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).
Dziewura - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewurski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziewusz - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’ lub od gwarowego dziewula ‘dziewucha’.
Dziewuszewski - od staropolskiego dziewa, dziewka ‘panna, dziewczynka’.
Dzieża - 1678 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżak - 1710 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżbicki - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżbiński - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzieżga - 1748 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzieżgwa - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzieżyc - 1666 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżyk - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzieżyński - 1688 od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzięba - 1786 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębaj - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębakowski - od nazwy miejscowej Dziembakowo, dawniej Dziębakowo (płockie, gmina Sierpc).
Dziębała - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębka - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębła - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębosz - 1494 od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziębowski - 1497 od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziębulak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzięciel - 1443 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcielewski - od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięcielowski - 1393 od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięcielski - 1764 od nazwy miejscowej Dzięcielec (gdańskie, gmina Łęczyce).
Dzięcioł - 1424 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięcioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołek - 1388 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od dzięciołek.
Dzięciołka - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołkiewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołkowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołowicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięciołowski - 1397 od nazwy miejscowej Dzięciołów (konińskie, gmina Olszówka).
Dzięciół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięczyński - 1413 od nazwy miejscowej Dzięczyna (leszczyńskie, gmina Ponice).
Dzięda - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędowic - 1536 od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziała - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziara - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielak - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielewicz - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielewski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielowski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędzielski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziewicz - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzikowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzio - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziok - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędzioł - 1781 od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędzioła - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędziołek - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’; od gwarowego dziendzioł ‘dzięcioł’.
Dziędziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziół - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dziędziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziurek - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziurko - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziędziuro - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzięg - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgałło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgało - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięgelewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgieć - od dziegieć ‘rodzaj smoły’.
Dzięgiel - 1570-76 od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgielowski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięgielowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’.
Dzięgielski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgieł - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgil - 1431 od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgilewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzięglenicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglewski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglowicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięglowski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgława - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzięgło - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięgul - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzięki - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękoński - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziękowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzięmba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzięndzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzięndziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzięnsław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dzięsław - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dzięsławek - od imienia złożonego Dziesław, notowanego od XIV wieku.
Dziętara - od niemieckiej nazwy osobowej Sinter, ta od imienia Sindhari.
Dzięwit - od imienia złożonego Dziewit.
Dzig - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziga - 1787 od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigacz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigajło - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigan - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigański - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigda - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dziggiel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigiel - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigieł - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigiewicz - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoluk - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoński - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigorzewski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigoszewski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzigowski - od dzida, dawniej też dziga ‘kopia’, też od podstawy dyd-.
Dzija - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dzijak - od staropolskiego dziejać ‘czynić, dziać się’.
Dzik - 1413 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzika - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikała - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikałowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikas - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziki - 1428 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiel - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikielewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikielewski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikij - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikilewski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikiliński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dziki-Sereda - złożenia brak; Dziki 1428 od dziki ‘nieoswojony’, dzik; Sereda od środa, ze staropolskiego śrzoda ‘środkowy dzień tygodnia’, środek ‘punkt centralny; wnętrze; sposób; narzędzie’.
Dziklewicz - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikliński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikołowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikon - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoń - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoński - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikorowski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikorski - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikos - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikosz - 1482 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikoś - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikot - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikow - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowicki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowicz - 1440 od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowiec - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowiecki - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikowski - 1397 od nazw miejscowych Dzików, Dzikowo (kilka wsi).
Dzikun - od dziki ‘nieoswojony’, dzik lub od gwarowego dzikun ‘robak wyrosły z jaja much’.
Dzikuń - od dziki ‘nieoswojony’, dzik.
Dzikus - od dziki ‘nieoswojony’, dzik; od dzikus.
Dzil - od dzielić lub od działać.
Dzileński - od dzielić lub od działać.
Dzilew - od dzielić lub od działać.
Dziliński - od dzielić lub od działać.
Dzilne - od dzielić lub od działać.
Dzilniewicz - od dzielić lub od działać.
Dzilos - od dzielić lub od działać.
Dzilowicz - od dzielić lub od działać.
Dzilski - od dzielić lub od działać.
Dził - od dzielić lub od działać.
Dziłak - od dzielić lub od działać.
Dziłek - od dzielić lub od działać.
Dziłkowski - od dzielić lub od działać.
Dzima - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimara - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimas - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimballa - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimbowski - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dzimdziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzimek - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimer - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimiańczyk - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiański - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimida - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimida - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidko - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimido - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimido - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidok - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidok - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidzik - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidzik - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidzionek - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidzionek - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimidziuk - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimidziuk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimiedowicz - od imienia Demid, Dymid, używanego w Kościele prawosławnym, to od greckiego Diomedes, od Dios ‘Dzeus’ + medos ‘myśl’.
Dzimiedowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimieński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiera - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimierski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dziminiak - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimiński - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimira - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimirski - od staropolskiego cze mierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.
Dzimiszkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimitka - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitko - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitriew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitrijew - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitrowicz - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimitruk - od imienia Dymitr, notowanego w Polsce od XIII wieku jako Demetr 1264, Demitr 1419, Dmetr 1439, Dmitr 1446, Dymetr 1357, Dometr 1491, Domitr 1490. Imię pochodzi od greckiego Demétrios ‘należący do bogini płodów rolnych Demeter’.
Dzimkiewicz - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimkowski - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzimla - od imienia Damian, znanego w Polsce od XII wieku, w staropolszczyźnie Damijan 1178, Demijan 1405, Doman 1250. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus. Do łaciny przyszło z języka greckiego, a tam od egipskiej bogini Damia.
Dzindzia - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziel - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziela - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindzielski - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindzik - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzio - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziol - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziora - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzioryk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindziul - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzindziura - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzindzoł - od dzięcioł, też dzięciel ‘gatunek ptaka’.
Dzinga - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingalski - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingała - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingelewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzingiel - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingielewski - od nazwy miejscowej Dzięgielewo (płockie, gmina Gozdowo).
Dzingieł - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’; od dzięgiel ‘gatynek rośliny’,
Dzingiewicz - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzingo - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziniak - od dzień lub od imienia Denis.
Dziniewicz - od dzień lub od imienia Denis.
Dzinik - od dzień lub od imienia Denis.
Dziniński - od nazwy miejscowej Dziennice (bydgoskie, gmina Inowrocław).
Dzinis - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisik - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisława - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzinisz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziniszek - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dziniuszkiewicz - od imienia Dionizy, notowanego w Polsce od XII wieku, od łacińskiego Dionysius, z greckiego Diónysios ‘poświęcony bogu Dionizosowi’; w Kościele prawosławnym imię przejęte w formach Denis, Denisz, Dynisz.
Dzink - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzinkiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzinna - od dzień lub od imienia Denis.
Dzinny - od dzień lub od imienia Denis.
Dzińk - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzińkiewicz - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dzińkowski - od staropolskiego dzięk, dzięka ‘podziękowanie’, dziękować, dawniej też dziekować.
Dziob - od dziób, dziobać.
Dzioba - od dziób, dziobać.
Dziobak - od dziób, dziobać.
Dziobaka - od dziób, dziobać.
Dziobakowski - od dziób, dziobać.
Dziobal - od dziób, dziobać.
Dziobala - od dziób, dziobać.
Dziobała - od dziób, dziobać.
Dzioban - od dziób, dziobać.
Dziobanowski - od dziób, dziobać.
Dziobański - od dziób, dziobać.
Dziobarz - od dziób, dziobać.
Dziobas - od dziób, dziobać.
Dziobczuk - od dziób, dziobać.
Dziobek - 1619 od dziób, dziobać.
Dziobiak - od dziób, dziobać.
Dziobiarz - od dziób, dziobać.
Dziobik - od dziób, dziobać.
Dziobiński - od dziób, dziobać.
Dziobka - 1485 od dziób, dziobać.
Dziobko - od dziób, dziobać.
Dziobkowski - od dziób, dziobać.
Dziobol - od dziób, dziobać.
Dziobon - od dziób, dziobać.
Dzioboń - 1665 od dziób, dziobać.
Dziobus - od dziób, dziobać.
Dziobyk - od dziób, dziobać.
Dziodko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzio - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzioch - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziodzios - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziok - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokała - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokan - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokas - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dzioków - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziokuński - od gwarowego dziobać ‘żuć, dzioka ‘pokarm, który zwierzę powtórnie żuje’.
Dziol - od działać ‘robić, czynić’.
Dziola - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolas - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolnek - od działać ‘robić, czynić’.
Dziolo - od działać ‘robić, czynić’.
Dzioła - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołak - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołek - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołkiewicz - od działać ‘robić, czynić’.
Dziołko - od działać ‘robić, czynić’.
Dziomba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombek - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombla - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziombowski - od nazwy miejscowej Dziembowo, dawniej Dziębowo (pilskie, gmina Kaczory).
Dziomdzialski - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomdziara - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomdziora - od gwarowego dziamdzia ‘niedołęga, niedojda’,
Dziomek - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomko - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomkowski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomski - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziomuszkin - od gwarowego dziama ‘nicpoń, niedbalec’.
Dziona - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionach - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionara - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziondziak - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziondziakowski - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dziondziuk - od gwarowego dziędzieć ‘śpiewać (o skowronku)’.
Dzionek - od dzień lub od imienia Denis.
Dziong - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzionik - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionk - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dzionsko - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziony - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzionyk - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dzioński - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziońsko - od staropolskiego dziany, dzian ‘uczyniony; tkany; bogaty’.
Dziopa - 1762 od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopała - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopek - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopiak - 1705 od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopiński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziopko - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziora - 1788 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziordz - 1507 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzi - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzik - 1787 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordzis - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziordź - 1508 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziorek - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorkowski - 1800 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzioros - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorski - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzioryński - od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziorzak - 1788 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dziotkiewicz - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziotko - od dziad ‘dziadek’ oraz od imion złożonych typu Dziadumił, Miłodziad.
Dziób - od dziób, dziobać.
Dzióba - od dziób, dziobać.
Dzióbacki - od dziób, dziobać.
Dzióbak - od dziób, dziobać.
Dzióbas - od dziób, dziobać.
Dzióbczyński - od dziób, dziobać.
Dzióbdziela - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dzióbek - od dziób, dziobać.
Dzióbel - od dziób, dziobać.
Dzióbiak - od dziób, dziobać.
Dzióbich - od dziób, dziobać.
Dzióbiński - od dziób, dziobać.
Dzióbka - od dziób, dziobać.
Dzióbkiewicz - od dziób, dziobać.
Dzióbkowski - od dziób, dziobać.
Dzióblak - od dziób, dziobać.
Dzióbowski - od dziób, dziobać.
Dzióbski - od dziób, dziobać.
Dzióbuk - od dziób, dziobać.
Dziópa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dzióra - od dziura.
Dziórawiec - od dziura.
Dziórda - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórdzia - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórdziak - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziórlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziórlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirba - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbasz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbowicz - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirbuk - od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirda - 1484 od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzirga - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgas - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgawko - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirgosz - 1435 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirguś - od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirla - 1441 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirlic - 1396 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirlica - 1419 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirliczyc - 1430 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirło - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dzirwa - 1544 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzba - 1429 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirzbicki - 1391 od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzirzbiński - 1414 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzirzbiski - 1405 od nazwy miejscowej Dzierzbice, dawniej Dzirzbice (konińskie, gmina Chodów).
Dzirzbliński - 1418 od nazwy miejscowej Dzierzbin, dawniej Dzirzbin (kaliskie, gmina Mycielin).
Dzirzbot - 1434 od prasłowiańskiego drbati ‘drapać, tłuc’, też od dzierzba ‘gatunek ptaka’.
Dzirzec - 1430 od staropolskiego dzierać ‘drzeć’.
Dzirzęcki - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzirzęga - 1671 od staropolskiego dzierzęga ‘roslina polna; człowiek wątły’.
Dzirzg - 1446 od dziergać ‘obszywać’, pierwotnie ‘drzeć, targać’.
Dzirzwa - 1563 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzwic - 1441 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirzwik - 1611 od prasłowiańskiego drviti ‘pędzić, biec, gonić’.
Dzirża - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżak - 1464 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżan - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżawski - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżeczko - 1370 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżek - 1198 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżel - 1401 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżęga - od staropolskiego dzierzęga ‘roślina polna; człowiek wątły’.
Dzirżka1679 - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżko - 1190 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżkowic - 1387 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżnicki - 1390 od nazwy miejscowej Dzierżnica, dziś Dzierznica (poznańskie, gmina Dominowo).
Dzirżo - 1356 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżoń - od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżow - 1407 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżyczko - 1370 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżyk - 1293 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzirżykraj - 1208 od staropolskiego dzierżeć, dziś dzierżyć ‘trzymać’ lub od imion złożonych typu Dzierżykraj.
Dzis - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiak - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisiów - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisko - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziskowski - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisla - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisło - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzisz - 1420 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszczek - 1490 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszek - 1425 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszewic - 1434 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszka - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszkiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszko - 1291 od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszuk - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziszura - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziś - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśkiewicz - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśko - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dziśkowski - od imion na Dzi-, typu Dzirżysław, Dzisław, Zdzisław.
Dzita - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitka - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkiewicz - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitko - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkowiak - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitkowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitowski - od różnych podstaw na dyd-, por. gwarowe dydać ‘dyndać, ssać z piersi’, od ukraińskiego did, didko ‘dziad’.
Dzitrych - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitryk - od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitrzych - 1369– od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dzitrzyk - 1226 od niemieckiego imienia Dietrich, to od Theodoricus, z germańskiego Theudo ‘lud’ + rihhi ‘potężny’.
Dziub - od dziób, dziobać.
Dziuba - 1500 od dziób, dziobać.
Dziubacha - od dziób, dziobać.
Dziubacz - od dziób, dziobać.
Dziubaczka - od dziób, dziobać.
Dziubaczyk - od dziób, dziobać.
Dziubaczyński - od dziób, dziobać.
Dziubak - od dziób, dziobać.
Dziubaka - od dziób, dziobać.
Dziubakiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubakin - od dziób, dziobać.
Dziubakowski - od dziób, dziobać.
Dziubal - od dziób, dziobać.
Dziubalka - od dziób, dziobać.
Dziubalo - od dziób, dziobać.
Dziubała - od dziób, dziobać.
Dziubałka - od dziób, dziobać.
Dziubałko - od dziób, dziobać.
Dziubałłon - od dziób, dziobać.
Dziubało - od dziób, dziobać.
Dziubałon - od dziób, dziobać.
Dziubałtoski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziubałtowski - od nazwy miejscowej Dziebałtów, dawniej Dzibałtów (kieleckie, gmina Końskie).
Dziuban - 1634 od dziób, dziobać.
Dziubana - od dziób, dziobać.
Dziubanda - od dziób, dziobać.
Dziubandowski - od dziób, dziobać.
Dziubanek - od dziób, dziobać.
Dziubani - od dziób, dziobać.
Dziubanii - od dziób, dziobać.
Dziubanik - od dziób, dziobać.
Dziubaniuk - od dziób, dziobać.
Dziubankiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubanos - od dziób, dziobać.
Dziubanowicz - od dziób, dziobać.
Dziubanowski - od dziób, dziobać.
Dziubany - od dziób, dziobać.
Dziubań - od dziób, dziobać.
Dziubański - od dziób, dziobać.
Dziubarczyk - od dziób, dziobać.
Dziubary - od dziób, dziobać.
Dziubarz - od dziób, dziobać.
Dziubas - 1617 od dziób, dziobać.
Dziubasik - 1641 od dziób, dziobać.
Dziubaszewski - od dziób, dziobać.
Dziubaśki - od dziób, dziobać.
Dziubat - od dziób, dziobać.
Dziubata - od dziób, dziobać.
Dziubaty - od dziób, dziobać.
Dziubczyk - od dziób, dziobać.
Dziubczynski - od dziób, dziobać.
Dziubczyński - od dziób, dziobać.
Dziubdziela - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubdzieła - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubdziński - od dziubdzać, dzióbdziać ‘robić coś bardzo powoli’.
Dziubecki - od dziób, dziobać.
Dziubeczka - od dziób, dziobać.
Dziubej - od dziób, dziobać.
Dziubek - 1687 od dziób, dziobać.
Dziubel - 1497 od dziób, dziobać.
Dziubela - od dziób, dziobać.
Dziubelski - od dziób, dziobać.
Dziubeł - 1725 od dziób, dziobać.
Dziubeła - od dziób, dziobać.
Dziubełka - od dziób, dziobać.
Dziubełkowska - od dziób, dziobać.
Dziubiak - od dziób, dziobać.
Dziubich - od dziób, dziobać.
Dziubicki - od dziób, dziobać.
Dziubiel - od dziób, dziobać.
Dziubiela - 1789 od dziób, dziobać.
Dziubiella - od dziób, dziobać.
Dziubielski - od dziób, dziobać.
Dziubienko - od dziób, dziobać.
Dziubieński - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiesz - 1494 od dziób, dziobać.
Dziubik - od dziób, dziobać.
Dziubikowski - od dziób, dziobać.
Dziubin - od dziób, dziobać.
Dziubina - od dziób, dziobać.
Dziubinski - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiński - od nazwy miejscowej Dziubin, też Dzióbin (konińskie, gmina Kłodawa).
Dziubiuch - od dziób, dziobać.
Dziubka - 1500 od dziób, dziobać.
Dziubkiewicz - od dziób, dziobać.
Dziubko - od dziób, dziobać.
Dziubkowski - od dziób, dziobać.
Dziubla - od dziób, dziobać.
Dziublak - od dziób, dziobać.
Dziublewski - od dziób, dziobać.
Dziubliński - od dziób, dziobać.
Dziublowski - 1630 od dziób, dziobać.
Dziubła - od dziób, dziobać.
Dziubło - 1579 od dziób, dziobać.
Dziubłowski - od dziób, dziobać.
Dziubny - od dziób, dziobać.
Dziubokiela - od dziób, dziobać.
Dziubon - od dziób, dziobać.
Dziubonos - od dziób, dziobać.
Dziuboń - 1636 od dziób, dziobać.
Dziuborczyk - od dziób, dziobać.
Dziubosz - od dziób, dziobać.
Dziubow - od dziób, dziobać.
Dziubowicz - od dziób, dziobać.
Dziubyk - od dziób, dziobać.
Dziubyna - od dziób, dziobać.
Dziuda - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudas - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudkiewicz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziuduch - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziuduła - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzi - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzia - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziak - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziarczyk - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziarski - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzich - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziek - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziel - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziela - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzień - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziewicz - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzik - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzikowski - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziński - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzio - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudzioch - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudziul - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudź - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziudż - od dziudzia ‘człowiek zaspany, ociężały’.
Dziug - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuga - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugaj - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugalski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugała - 1477 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugan - 1620 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuganiak - 1685 od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuganowski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugeł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugełł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugga - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiel - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugielewski - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugieł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiełł - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugiewicz - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugo - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugomani - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugomanis - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziugoński - od dziugać ‘ślizgać, kołysać się’.
Dziuk - 1748 od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuka - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukała - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukaniec - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukarew - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukata - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukiewicz - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuklewa - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuklewicz - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukli - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukowic - 1699 od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziukowski - od dziuk ‘wielka włochata gąsienica’, dziukać ‘ciukać; uderzać’.
Dziuma - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumaga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumak - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumakas - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumakowski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumał - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziuman - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumba - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumbelak - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumbla - od zięba ‘ptak z rodziny łuszczaków’, też od ziębić ‘chłodzić’.
Dziumienko - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumla - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumowicz - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumyga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziumyk - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dziung - od prasłowiańskiego degati ‘rzucać’, deg? ‘coś silnego, rzemień’.
Dziupa - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupak - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupczyński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupiński - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziupkowski - od gwarowego dziopa ‘dziewczyna, podlotek’.
Dziur - od dziura.
Dziura - 1407 od dziura.
Dziurak - 1733 od dziura.
Dziurakowski - 1476 od nazwy miejscowej Dziuraków (KrW).
Dziurań - od dziura.
Dziurasz - od dziura.
Dziurawiec - od dziura; od dziurawiec ‘ziele lecznicze’.
Dziurcewicz - 1136 od dziura.
Dziurcz - od dziura.
Dziurczak - od dziura.
Dziurczik - od dziura.
Dziurczyk - od dziura.
Dziurda - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdanowicz - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdy - 1635 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdz - 1488 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdza - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdze - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzewicz - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzi - 1607 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzia - 1684 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziak - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdział - 1743 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziel - 1584 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzielewski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziewicz - 1646 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziewski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzik - 1790 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzikowski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziński - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzio - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzioł - 1506-46 od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziowicz - 1377 (KrW) od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdziukowska - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdzy - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdź - 1377 (KrW) od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurdż - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurek - 1629 od dziura.
Dziurenicz - od dziura.
Dziurewicz - od dziura.
Dziurg - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgala - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgaluk - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgał - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgiela - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgieł - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgot - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgowski - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurgut - od węgierskiego imienia György, mołdawskiego Giurgiu, Dziurdź (= Jerzy).
Dziurka - 1391 od dziura.
Dziurkacz - od dziura.
Dziurkiewicz - od dziura.
Dziurko - 1417 od dziura.
Dziurkowicz - 1469 od dziura.
Dziurkowski - od dziura.
Dziurla - 1766-67 od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlaj - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlay - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurleja - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlejski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlik - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurlikowski - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurliński - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurła - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurłaj - od gwarowego dyrlać ‘gderać’.
Dziurna - od dziura.
Dziurnik - od dziura.
Dziurnikowski - od dziura.
Dziurnin - od dziura.
Dziurniuk - od dziura.
Dziurny - od dziura.
Dziuro - 1798 od dziura.
Dziurok - od dziura.
Dziuron - od dziura.
Dziuroń - od dziura.
Dziurosz - od dziura.
Dziurowicz - 1744 od dziura.
Dziurowski - od dziura.
Dziurski - od dziura.
Dziurula - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dziurun - od dziura.
Dziuruń - od dziura.
Dziuryk - od dziura.
Dziuryło - 1464 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul, notowanego w Polsce od XV wieku, z greckiego Kyrillos, a to od greckiego kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.
Dziuryn - od dziura.
Dziurz - od dziura.
Dziurzański - od dziura.
Dziurzycki - od dziura.
Dziurzyk - od dziura.
Dziurzynski - od dziura.
Dziurzyńska - od dziura.
Dziurzyński - od dziura.
Dziurżyński - od dziura.
Dzius - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziusa - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuskiewicz - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszkin - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszko - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuszyński - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziuś - zapewne od gwarowego dżus ‘gach’.
Dziw - 1425 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwa - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwacz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwajda - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwak - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwakow - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwalski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwała - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwan - 1378 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwani - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwanik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwanowski - 1434 od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwański - od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwek - 1394 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwela - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwenka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwenko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziweńka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziweńko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwer - od niemieckich nazw osobowych Debert, Dewerth, Dibbert, te od germańskiego Theudoberth, Theudoward, od Theud ‘lud’ + berth ‘sławny i wert ‘ten, co ochrania’.
Dziwi - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiak - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiczkiewicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiec - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiel - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiela - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwieniuk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwierek - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwierz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwił - 1358 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiłł - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiłła - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwin - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwina - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwior - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwiór - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwir - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirek - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwirz - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwis - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisch - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisek - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwisz - 1273 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszak - 1647 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszek - 1616 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszewski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszko - 1276 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiszowic - XII w. od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwiś - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwkowic - 1498 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwlewski - 1689 od nazwy miejscowej Dziwie (piotrkowskie, gmina Grabica).
Dziwlik - 1436 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwłowski - 1497 od nazwy miejscowej Dziwie (piotrkowskie, gmina Grabica).
Dziwna - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnak - 1497 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnel - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnik - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwnowski - od nazwy miejscowej Dziwanowo, dziś Dziewanowo (płockie, gmina Drobin).
Dziwny - 1437 od dziwy ‘dziki, dziwny’; od dziwny.
Dziwoch - 1615 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwogłod - 1397 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwojewic - 1405 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwok - 1407 od dziwy ‘dziki, dziwny’; od gwarowego dziwok ‘ptak łowczy na wolności’.
Dziwoka - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoki - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwola - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoła - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwołowicz - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwon - 1404 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwonko - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwoń - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwor - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziworoniuk - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziworski - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwos - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwosz - 1398 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwota - od dziwy ‘dziki, dziwny’ lub od dziwota.
Dziwólski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwóra - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwuk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwula - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwulski - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwura - od staropolskiego dziewierz ‘brat męża’.
Dziwusz - 1394 od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziwyk - od dziwy ‘dziki, dziwny’.
Dziza - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziża - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżak - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżuk - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dziżyc - od dzieża ‘naczynie do mieszania mąki na chleb’.
Dzób - od dziób, dziobać.
Dzóbek - od dziób, dziobać.
Dzóbka - od dziób, dziobać.
Dzuba - od dziób, dziobać.
Dzubak - od dziób, dziobać.
Dzubakowski - od dziób, dziobać.
Dzubala - od dziób, dziobać.
Dzubała - od dziób, dziobać.
Dzura - od dziura.
Dzwierza - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dzwierzyński - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dzwig - od dźwigać.
Dzwiga - od dźwigać.
Dzwigacz - od dźwigać.
Dzwigaj - od dźwigać.
Dzwigajewski - od dźwigać.
Dzwigalski - od dźwigać.
Dzwigał - od dźwigać.
Dzwigała - od dźwigać.
Dzwigałowski - od dźwigać.
Dzwigol - od dźwigać.
Dzwigoł - od dźwigać.
Dzwigon - od dźwigać.
Dzwigoń - od dźwigać.
Dzwigoński - od dźwigać.
Dzwigulski - od dźwigać.
Dzwolak - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolić; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi); od gwarowego zwola ‘swoboda’.
Dzwolek - od staropolskiego zwolić ‘zezwolić, pozwolić; oswobodzić’, w pochodnych też od nazwy miejscowej Zwola (kilka wsi); od gwarowego zwola ‘swoboda’.
Dzwonecki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonek - 1795 od dzwonek, dzwon.
Dzwonialski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarek - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarkiewicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniarz - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniec - od dzwonek, dzwon.
Dzwoniecki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonik - 1557 od dzwonek, dzwon.
Dzwoniuk - od dzwonek, dzwon.
Dzwonka - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkiewicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwonko - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkowicz - od dzwonek, dzwon.
Dzwonkowski - od nazwy miejscowej Dzwonek (ostrołęckie, gmina Czerwin).
Dzwonnicki - od dzwonek, dzwon.
Dzwonniczek - 1613 od dzwonek, dzwon.
Dzwonnik - 1612 od dzwonek, dzwon.
Dzwonny - od dzwonek, dzwon.
Dzwonowski - od nazw miejscowych Dzwonowo, Dzwonowice (kilka wsi).
Dzwończak - od dzwonek, dzwon.
Dzwończyk - od dzwonek, dzwon.
Dzwońko - od dzwonek, dzwon.
Dzwońkowski - od dzwonek, dzwon.
Dzwoński - od dzwonek, dzwon.
Dzyg - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyga - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygadło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyganowicz - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygas - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzygóra - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dzyr - od gwarowego dyra, dyr ‘otwór, dziura’.
Dźbig - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dźwierecki - 1673 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwierzak - 1697 od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwierzyński - od zwierz, dawniej też źwierz, w pochodnych też od zwierać ‘sczepić dwie części przedmiotu’.
Dźwig - 1478 od dźwigać.
Dźwiga - od dźwigać.
Dźwigacz - od dźwigać.
Dźwigaj - od dźwigać.
Dźwigal - od dźwigać.
Dźwigalski - 1691 od dźwigać.
Dźwigał - od dźwigać.
Dźwigała - 1453 od dźwigać.
Dźwigało - od dźwigać.
Dźwigałowski - od dźwigać.
Dźwigan - 1600 od dźwigać.
Dźwigar - od dźwigać.
Dźwigoł - od dźwigać.
Dźwigon - od dźwigać.
Dźwigonowic - 1394 od dźwigać.
Dźwigoń - od dźwigać.
Dźwigoński - od dźwigać.
Dźwigowicz - 1621 od dźwigać.
Dźwigulski - od dźwigać.
Dźwiża - 1733 od dźwigać.
Dźwiżeń - 1136 od dźwigać.
Dżbik - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbikowicz - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbikowski - od żbik, ze staropolskiego zdbik ‘dziki kot’.
Dżbuk - od staropolskiego, gwarowego zbuk, dzbuk ‘jajko wysiedziane, a niewylęgnione’.
Dżuma - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumaga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumak - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumała - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumało - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumek - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumenko - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumiło - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumla - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyga - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyk - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżumyło - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.
Dżur - od dziura.
Dżura - od dziura.
Dżurak - od dziura.
Dżuran - od dziura.
Dżurko - od dziura.
Dżurkow - od dziura.
Dżuro - od dziura.
Dżurok - od dziura.
Dżurow - od dziura.
Dżuryk - od dziura.
Dżwig - od dźwigać.
Dżwigacz - od dźwigać.
Dżwigaj - od dźwigać.
Dżwigalski - od dźwigać.
Dżwigał - od dźwigać.
Dżwigała - od dźwigać.
Dżwigoń - od dźwigać.
Dżwigulski - od dźwigać.
Dżyg - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżyga - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygadło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygaiło - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygała - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygało - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygiel - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygora - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygóra - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
Dżygun - od dawnego zygać ‘drażnić kogoś, dokuczać’, w pochodnych też od Zygmunt, ze staropolskiego Żygmunt.
UZUPEŁNIENIE
Dachnio - od dach lub od imion na Da-, typu Dalebor, Daniel, Dawid.
Dachniow - od dach lub od imion na Da-, typu Dalebor, Daniel, Dawid.
Dadzbohowicz - 1371 (KrW) od imienia złożonego Dadzbog, notowanego od XIII wieku.
Dakniewicz - 1542 od imion na Da-, typu Dalemir, Dawid.
Dańkowski - 1782 od nazw miejscowych Danków, Dańków (kilka wsi).
Dawkszyc - od litewskiej nazwy osobowej Daukša, ta od imion dwuczłonowych na Daug-.
Degurski - od wyrażenia de Gora ‘z Góry’.
Depc - (z)yglina 1405 od deptać, od gwarowego depta ‘guzdrała’.
Depisz - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Depuła - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Depuś - od prasłowiańskiego depati ‘uderzać, bić’.
Derkocz - od derkacz, dyrkacz ‘ptak chruściel’.
Derwisiński - od derwisz ‘asceta mahometański’ lub od gwarowego derwić ‘gnębić, martwić’.
Deszczyszak - od deszcz; od deszczyk.
Dłubałka - od dłubać ‘ryć, obrabiać’.
Dłubca - 1456 od dłubać ‘ryć, obrabiać’.
Długinikiel - 1537 od długi.
Długonikiel - 1628 od długi.
Długopol - od długi.
Długosiąż - 1458 od długi.
Długosik - 1600 od długi.
Długoszowic - 1405 od długi.
Długowłos - 1437 od długi.
Dłużyczyn - 1410 od długi.
Dobre Piwo - 1461 od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław.
Dobrodzieński - 1465 od dobrodziej ‘dobroczyńca, opiekun’.
Dobrowolny - od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław; od dobrowolny.
Dobrygor - 1663 od dobry, także od imion złożonych typu Dobromir, Dobrosław; od dobry + gorzeć.
Dodus - od dodać lub od prasłowiańskiego dod’, doda ‘starszy członek rodziny’, od gwarowego dodek ‘dziadek’.
Doleszko - 1439 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Doleszyk - 1777-78 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Doleżychowicz - 1664 od dolegać ‘sprawiać ból, dokuczać’ lub od doleżeć ‘wyleżeć się’.
Dolgun - od długi.
Dolhan - od długi.
Dolhaniuk - od długi.
Dolhasz - od długi.
Dolhun - od długi.
Dolipiwo - 1486 od dola ‘los’, od dolać lub od dół.
Dołoń - od dół.
Dołoszek - od dół.
Donert - od niemieckiej nazwy osobowej Donner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego doner ‘grzmot’.
Donych - od imienia Donat. Imię, notowane od XIV wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od donatus ‘darowany’.
Doroszenko - od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor.
Dorotiak - od imion Dorot lub Dorota, te od greckiego Dorótheos, to od doron ‘dar’ + theós ‘Bóg’, w Kościele prawosławnym przejęte jako Dorofiej.
Dorsz - od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor lub od dorsz.
Dorsza - 1494 od imion na Dor-, typu Dorota, Dorofiej, Teodor lub od dorsz.
Dorywalski - od dorwać, dorywać ‘urwać do końca’.
Doszowicz - 1521 od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Doszuta - od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Doszycz - 1497 od imion na Do-, typu Dobiesław, Dominik.
Dowhij - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhoniuk - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhoń - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Dowhopoluk - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhopoła - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhoszyja - (pod wpływem czeskim) od długi.
Dowhun - (pod wpływem ukraińskim) od długi.
Draband - od staropolskiego drabant, później trabant ‘halabardnik; gwardzista; żołnierz służący w piechocie’.
Drabczak - od drab, dawniej ‘żołnierz najemny; rodzaj drabiny; wóż drabiniasty’ lub od prasłowiańskiego ‘drabina’, ze staropolskiego drabować ‘biec truchtem (o koniu)’.
Dratowiński - od niemieckiej nazwy osobowej Draht, ta od apelatywu Draht ‘drut, dratwa’.
Droździan - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Droździc - 1253 od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Droźdżek - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdzejko - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdzewicz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdziak - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożdziakiewicz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drożniakiewicz - od drożny ‘leżący na drodze’.
Dróżd - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdek - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdz - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Dróżdzel - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drubiak - od drobić ‘kruszyć, dzielić na części’.
Drubny - od drobić ‘kruszyć, dzielić na części’.
Druczak - od druk, druczek.
Druła - 1444 od prasłowiańskiego drul’ati ‘szarpać, popychać’.
Drus - od nazw osobowych na Dru-, też od Andrusz.
Drużdżyński - od drozd ‘ptak śpiewający’ lub od drożdża, dawniej drożdże.
Drzewosiewski - od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Drzewoski - 1388 od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Drzewoszewski - 1393 od nazwy miejscowej Drzewoszki, dawniej Drzewoszewice (plockie, gmina Dobrzelin).
Komentarze
Prześlij komentarz