Nazwiska na literę Ci - Cz wraz z uzupełnieniem literki C

Ciaban - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Ciacek - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciach - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciacha - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachala - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachała - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachanowski - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachara - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciacharowski - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachera - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciacherski - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachla - od ciachać ‘ciąć, uderzać’ ;ub od gwarowego ciachla ‘o zającu’.

Ciachnij - od ciachać ‘ciąć, uderzać’; od ciachnąć.

Ciachor - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachora - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachorowski - od nazwy miejscowej Czachorowo (płockie, gmina Gozdowo; lesczyńskie, gmina Gostyń).

Ciachowicz - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachórski - od nazwy miejscowej Czachory (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Ciachura - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciachurski - od nazwy miejscowej Czachory (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Ciacia - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaciak - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaciek - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciacio - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciacios - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaciuch - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaciura - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaćka - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaćko - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaćkowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciaćma - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko; od ciacia ‘zabawka, coś ładnego’.

Ciagło - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciak - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciaka - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciakało - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciałek - 1567 od cialo.

Ciałka - od cialo.

Ciałkiewicz - od cialo.

Ciałko - od cialo, ciałko.

Ciałkowicz - od cialo.

Ciałkowski - od cialo.

Ciało - od cialo.

Ciałon - od cialo.

Ciałoń - od cialo.

Ciałowicz - od cialo.

Ciałuch - od cialo.

Ciałus - od cialo.

Ciamaga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciamara - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Ciamarczak - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Ciamarczan - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Ciamarski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Ciamarzewski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Ciamciak - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciamcioch - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciamczak - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciamta - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciamulski - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciana - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cianciara - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cianciarek - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cianciora - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciania - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Ciankiewicz - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Ciano - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cianowicz - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cianowski - od nazwy miejscowej Cianowice, dawniej Cyjanowice (krakowskie, gmina Skała).

Ciap - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapa - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapacha - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapacz - 1792 od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapaj - 1786 od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapak - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’ lub od gwarowego ciapak ‘czlowiek mało pojętny; stary, zniszczony but’.

Ciapal - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapala - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapalski - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapała - 1548 od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapara - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’ lub od gwarowego ciapara ‘błoto; człowiek niedołężny’.

Ciapcia - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapciaga - 1790 od ciaptak ‘niedorajda, guzdrała’.

Ciapciak - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapciański - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapciński - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapcionek - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapczyński - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapej - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapek - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapiński - 1753 od nazwy miejscowej Ciapin (KrW).

Ciapka - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapkiewicz - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapkowski - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapocha - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciaptak - od ciaptak ‘niedorajda, guzdrała’.

Ciaptaw - od ciaptak ‘niedorajda, guzdrała’.

Ciapula - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapuła - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapułowicz - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciapura - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciaputa - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciaputowicz - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciara - 1681 od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciarach - 1760 od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od staropolskiego ciarach ‘szlachcic ubogi; pijaczyna’.

Ciarachowicz - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od staropolskiego ciarach ‘szlachcic ubogi; pijaczyna’.

Ciarachowski - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od staropolskiego ciarach ‘szlachcic ubogi; pijaczyna’.

Ciaramaga - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciaramella - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciaranek - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciarciński - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciarczyński - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciarka - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od ciarka ‘krzak lub owoc tarniny’.

Ciarkań - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od ciarka ‘krzak lub owoc tarniny’.

Ciarko - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od ciarka ‘krzak lub owoc tarniny’.

Ciarkowski - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’ lub od ciarka ‘krzak lub owoc tarniny’.

Ciarluk - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciaro - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Ciarski - od gwarowego ciarać (się) ‘walać się, tarzać się’.

Cias - od ciasny.

Ciask - od ciasny.

Ciasna - od ciasny.

Ciasnocha - 1624 od ciasny lub od staropolskiego ciasnocha ‘koszula’.

Ciasnoszek - 1636 od ciasny.

Ciasnoszka - 1636 od ciasny lub od gwarowego ciasnoszka ‘spódnica’.

Ciasnowski - od ciasny.

Ciasny - 1498 od ciasny.

Ciastek - od ciasto.

Ciastko - 1437 od ciasto, ciastko.

Ciastkowski - od ciasto.

Ciasto - 1419 od ciasto.

Ciastoch - od ciasto.

Ciasto-Cytowicz - złożenia brak; Ciasto 1419 od ciasto; Cytowicz brak.

Ciaston - od ciasto.

Ciastoń - od ciasto.

Ciastow - od ciasto.

Ciastowicz - od ciasto.

Ciastowski - od ciasto.

Ciastula - od ciasto.

Ciastuła - od ciasto.

Ciastyk - od ciasto.

Ciaszczyk - od ciasto.

Ciaszewicz - od ciasny.

Ciaszkiewicz - od ciasny.

Ciaś - od ciasny.

Ciażyński - od nazwy miejscowej Ciążeń (konińskie, gmina Lądek), Ciążyń (pilskie, gmina Czarnków).

Ciącio - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąciwa - od cięciwa.

Ciącki - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąć - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąćka - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąćko - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąg - 1431 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągadlak - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągadło - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągalak - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągalski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągała - 1789 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągawa - od ciągać, ciągnąć, ciągły; od gwarowego ciągawy ‘koń dobrze ciągnący’.

Ciąglewicz - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągliński - 1474 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągła - od ciągać, ciągnąć, ciągły; od gwarowego ciągła ‘dyszel’.

Ciągło - 1478 od ciągać, ciągnąć, ciągły; od gwarowego ciągło ‘część żelazna pługa’.

Ciągłowski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągnisz - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągniwoda - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągosz - 1474 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągowski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciągwa - 1631 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciąmpała - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciąpa - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciąpała - 1712 od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciąpałło - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciążadło - 1794 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciążak - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążala - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążela - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążki - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążkowski - od nazw miejscowych Ciężkowice, Ciężków (kilka wsi).

Ciążyk - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciążyński - 1431 od nazwy miejscowej Ciążeń (konińskie, gmina Lądek), Ciążyń (pilskie, gmina Czarnków).

Ciba - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibajło - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibal - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibała - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibas - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibasiewicz - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibel - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibicki - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibień - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibij - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibik - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibiniak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibiński - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibiorski - od nazwy miejscowej Ciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Cibis - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibiś - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibka - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Ciboch - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cibor - 1362 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cibora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ciborek - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ciborowic - 1407 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Ciborowska - od nazwy miejscowej Ciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Ciborowski - od nazwy miejscowej Ciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Ciborski - 1315 od nazwy miejscowej Ciborze, dziś Ściborze (bydgoskie, gmina Rojewo), Cibory (łomżyńskie, gmina Zawady).

Cibór - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cibórz - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cibuch - od cybuch ‘część fajki’.

Cibul - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cibula - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cibuliński - od nazwy miejscowej Cybulin (plockie, gmina Bodzanów).

Cibulka - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cibulla - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cica - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cicała - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cicek - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cicen - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Ciceń - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cicewicz - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cich - 1584 od cichy.

Cicha - od cichy.

Cichacki - od cichy.

Cichacz - 1715 od cichy lub od gwarowego cichacz ‘małomówny’.

Cichaczek - od cichy.

Cichaczew - od cichy.

Cichaczewski - od cichy.

Cichadzki - od cichy.

Cichaj - od cichy.

Cichajka - od cichy.

Cichak - od cichy.

Cichal - od cichy.

Cichala - od cichy.

Cichalewski - od cichy.

Cichalski - od cichy.

Cichał - od cichy.

Cichała - od cichy.

Cichało - od cichy.

Cichan - od cichy.

Cichanek - od cichy.

Cichanicz - od cichy.

Cichaniewicz - od cichy.

Cichanin - od cichy.

Cichankiewicz - od cichy.

Cichanowicz - od cichy.

Cichanowski - od cichy.

Cichantek - od cichy.

Cichań - od cichy.

Cichańczyk - od cichy.

Cichański - od cichy.

Cicharo - od cichy.

Cicharowski - od cichy.

Cicharski - od cichy.

Cicharz - od cichy.

Cicharzewski - od cichy.

Cichas - od cichy.

Cichasz - od cichy.

Cichaszek - od cichy.

Cichaszyk - od cichy.

Cichata - od cichy.

Cichawa - od cichy.

Cichawicz - od cichy.

Cichawski - 1389 od nazwy miejscowej Cichawa (krakowskie, gmina Gdów).

Cichecki - od cichy.

Cichel - 1725 od cichy.

Cicheń - od cichy.

Cicheński - od cichy.

Cicher - od cichy.

Cicherski - od cichy.

Cichewicz - od cichy.

Cichi - od cichy.

Cichiński - od cichy.

Cichirius - od cichy.

Cichla - od cichy.

Cichlak - od cichy.

Cichliński - od cichy.

Cichno - 1393 od cichy.

Cicho - 1204 od cichy.

Cichobłaziński - od cichy.

Cichoborski - 1680 od nazwy miejscowej Cichobórz (zamojskie, gmina Hrubieszów).

Cichociński - od cichy.

Cichocki - 1588 od cichy.

Cichodajek - od cichy.

Cichol - od cichy.

Cichola - od cichy.

Cicholas - 1617 od cichy.

Cicholaz - od cichy.

Cicholewicz - od cichy.

Cicholewski - od cichy.

Cicholiński - od cichy.

Cichollas - od cichy.

Cicholski - od cichy.

Cichołaz - od cichy.

Cichomir - od cichy.

Cichomowicz - od cichy.

Cichomski - od cichy.

Cichon - od cichy.

Cichoniak - od cichy.

Cichonicz - od cichy.

Cichoniec - od cichy.

Cichoń - 1470-80 od cichy.

Cichończuk - od cichy.

Cichończyk - 1577 od cichy.

Cichoński - 1743 od cichy.

Cichopek - od cichy.

Cichor - od cichy.

Cichora - od cichy.

Cichoracki - od nazwy miejscowej Cichoradz (toruńskie, gmina Zławieś Wielka).

Cichoradzki - od nazwy miejscowej Cichoradz (toruńskie, gmina Zławieś Wielka).

Cichorczyk - od cichy.

Cichorek - od cichy.

Cichorowicz - od cichy.

Cichorowski - od cichy.

Cichorz - od cichy.

Cichoski - od cichy.

Cichostępski - od cichy.

Cichosz - 1441 od cichy lub od gwarowego cichosz ‘małomówny’.

Cichoszek - 1586 od cichy.

Cichoszewic - 1497 od cichy.

Cichoszewski - od cichy.

Cichoszowski - 1629 od cichy.

Cichoś - od cichy.

Cichota - od cichy.

Cichowiak - od cichy.

Cichowicz - od cichy.

Cichowik - od cichy.

Cichowlak - od cichy.

Cichowlarz - od cichy.

Cichowlas - od cichy.

Cichowlaz - 1570 od cichy (od cicho + wlazł).

Cichowłaz - od cichy.

Cichowski - 1420 od nazw miejscowych Cichowo, Cichów, Cichy, Ciche (kilka wsi).

Cichoż - od cichy.

Cichożryj - 1457 od cichy.

Cichók - od cichy.

Cichóń - od cichy.

Cichór - od cichy.

Cichórski - od cichy.

Cichucki - od cichy.

Cichulski - od cichy.

Cichuniak - od cichy.

Cichuń - od cichy.

Cichuński - od cichy.

Cichur - od cichy.

Cichura - od cichy.

Cichurski - od cichy.

Cichus - od cichy.

Cichusz - od cichy.

Cichuta - od cichy.

Cichutek - od cichy.

Cichy - 1454 od cichy.

Cichy-Choroniewski - złożenia brak; Cichy 1454 od cichy; Choroniewski brak; może od chory, chorować.

Cicia - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciciak - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciciała - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciciborski - 1542 od nazwy miejscowej Cicibór (białostockie, gmina Biała Podlaska).

Ciciła - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cicio - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciciora - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciciorko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciciura - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cićkiewicz - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cićkowski - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciebka - 1675 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciech - 1382 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciecha - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechacki - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechacz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechal - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechalak - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechalewski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechalski - 1697 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechał - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechan - 1166 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechanek - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechaniak - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechaniewicz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechaniuk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechanow - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechanowicz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechanowicz-Lewkowicz - złożenia brak; Ciechanowicz od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha; Lewkowicz 1441 od lewy, w pochodnych też od imion Leon i od hebrajskiego Levi lub od niemieckiej nazwy osobowej Levin.

Ciechanowiecki - od nazwy miasta Ciechanowiec (łomżyńskie).

Ciechanowski - 1486 od nazwy miasta Ciechanów, dawniej Ciechonów (miasto wojewódzkie).

Ciechań - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechańczyk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechański - 1518 od nazwy miejscowej Ciechanki (lubelskie, gmina Puchaczów).

Ciecharowski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechecki - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechelski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechera - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechewicz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechiński - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechliński - od nazwy miejscowej Ciechlin (radomskie, gmina Pniewy).

Ciechmistrz - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Ciechmistrzuk - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Ciechmiszczuk - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Ciechna - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechnowicz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechnowski - 1415 od nazwy miejscowej Ciechnów, dziś Ciechniów (kaliskie, gmina Żelazków).

Ciecho - 1387 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechociński - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechocki - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciecholewski - 1651 od nazwy miejscowej Ciecholewy (gdańskie, gmina Starogard Gdański).

Ciecholiński - od nazwy miejscowej Ciecholewy (gdańskie, gmina Starogard Gdański).

Ciechomiak - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechoniak - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechoniec - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechoniuk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechonowicz - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechonowski - 1436 od nazwy miasta Ciechanów, dawniej Ciechonów (miasto wojewódzkie).

Ciechoń - 1265 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechoński - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechorczyk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechorowski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechorski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechos - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechosz - 1341 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechowicz - 1346 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechowski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechórski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechul - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechula - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechulski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechuń - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechura - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechurski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechus - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechuta - 1135 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Cieciak - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciakowski - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciała - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciek - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciel - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciela - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciela - 1470-80 od ciota, ciotka.

Ciecieląg - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecieląk - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecielog - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecielong - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecielung - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecier - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciera - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierega - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecieręga - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierka, ż. - 1672 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierkiewicz - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierniak - 1426 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ciecierski - 1420 od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Ciecierzyński - od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Ciecimirski - od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Cieciński - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecior - 1497 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciora - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciorek - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciorka - 1382 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’ lub od cieciorka ‘samica cietrzewia’.

Cieciorko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciorkowski - od nazw miejscowych Cieciorki, Cieciórki (kilka wsi).

Cieciorski - od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Cieciółka - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciórkowski - od nazw miejscowych Cieciorki, Cieciórki (kilka wsi).

Cieciórski - od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Ciecirko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciszewski - 1446 od nazwy miejscowej Cieciszew (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Cieciszowski - 1448 od nazwy miejscowej Cieciszew (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Cieciuch - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciuk - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciuł - 1400 od ciota, ciotka.

Cieciuł - 1400 od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieciułek - od ciota, ciotka.

Cieciur - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciura - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciurko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cieciurkowski - od nazw miejscowych Cieciorki, Cieciórki (kilka wsi).

Cieciurski - od nazw miejscowych Cieciersk, Ciecierzyn, Cieciorka (kilka wsi).

Cieciwa - od cięciwa.

Ciecka - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieckiewicz - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciecko - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieczak - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczek - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczerski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczewski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczka - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieczkiewicz - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieczko - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cieczkowski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczygarnek - 1494 od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieczyński - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Cieć - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećka - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećkiewicz - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećko - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećkowicz - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećkowski - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciećmierowski - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećmierz - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwiera - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwierek - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwierski - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwierz - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwiesz - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwież - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwięrz - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciećwirek - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciegielski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ciegiłka - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ciekalski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’; od gwarowego ciekalski ‘człowiek szukający rozrywki’.

Ciekała - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekało - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekałowski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekawa - od ciekawy ‘interesujący, pilny, dociekliwy’.

Ciekawski - od ciekawy ‘interesujący, pilny, dociekliwy’.

Ciekawy - od ciekawy ‘interesujący, pilny, dociekliwy’.

Ciekielski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekliński - od nazwy miejscowej Cieklin (krośnieńskie, gmina Dębowiec).

Ciekosz - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekot - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekowski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciekszyński - 1454 od nazwy miejscowej Ciekszyn, dziś Cieksyn (ciechanowskie, gmina Nasielsk).

Ciekulski - od ciekać ‘szybko biec, uciekać’, ciec ‘płynąć’.

Ciel - 1380 od cielę.

Ciela - od cielę.

Cielach - 1446 od cielę.

Cielaczyk - od cielę.

Cielak - od cielę.

Cielanga - od cielę.

Cielanowicz - od cielę.

Cielas - od cielę.

Cielasiński - od cielę.

Cielasz - od cielę.

Cielaszyk - od cielę.

Cielaś - od cielę.

Cielaśkiewicz - od cielę.

Cieląski - 1452 od nazwy miejscowej Cieląż (KrW).

Cielątko - 1392 od cielę.

Cielątkowski - 1390 od cielę.

Cielczyk - od cielę.

Ciele - od cielę.

Cielec - od cielę.

Cieleca - od cielę.

Cielecarz - od cielę.

Cielech - 1494 od cielę.

Cielecha - od cielę.

Cielechowicz - od cielę.

Cieleciak - od cielę.

Cielecki - 1389 od nazwy miejscowej Cielcza (kaliskie, gmina Jarocin).

Cielega - od cielę.

Cielego - od cielę.

Cielej - od cielę.

Cielek - od cielę.

Cielemba - od cielę.

Cielemecki - od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielemencki - od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielemęcki - 1580 od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielemędzki - od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielemiecki - od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielemięcki - od nazwy miejscowej Cielemęc (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Cielen - od cielę.

Cielenga - od cielę.

Cielenkiewicz - od cielę.

Cieleń - od cielę.

Cieleński - od cielę.

Cielepa - od staropolskiego cielepać się ‘wlec się, bełtać’.

Cielepak - od staropolskiego cielepać się ‘wlec się, bełtać’.

Cielepała - 1412 od staropolskiego cielepać się ‘wlec się, bełtać’.

Cielepel - 1560 od staropolskiego cielepać się ‘wlec się, bełtać’.

Cieleski - 1713 od nazwy miejscowej Cieleszyn (bydgoskie, gmina Pruszcz).

Cielesz - od cielę.

Cieleszczyk - od cielę.

Cieleszczyn - od cielę.

Cieleszyński - od nazwy miejscowej Cieleszyn (bydgoskie, gmina Pruszcz).

Cieleta - od cielę.

Cielewicz - od cielę.

Cieleżewicz - od cielę.

Cieleżyński - od cielę.

Cielę - 1328 od cielę.

Cielęba - od cielę.

Cielębak - od cielę.

Cielęca - od cielę.

Cielęca Noga - 1434 od cielę.

Cielęcarz - od cielę.

Cielęciarz - 1763 od cielę.

Cielęcki - 1612 od nazwy miejscowej Cielęta (toruńskie, gmina Brodnica).

Cielęcy - od cielę.

Cielęga - od cielę.

Cielica - 1385 od cielę.

Cielicki - od cielę.

Cieliczka - 1696 od cielę.

Cieliczko - od cielę.

Cielik - od cielę.

Cieliłko - 1600 od cielę.

Cielista - od cielę.

Cielisz - 1651 od cielę.

Cieliszak - od cielę.

Cielka - od cielę.

Cielniak - od cielę.

Cielniaszek - od cielę.

Cielniaszk - od cielę.

Cielnicki - 1406 od nazwy miejscowej Cielnice, dziś Cielmice (leszczyńskie, gmina Borek Wielkopolski).

Cieloch - 1494 od cielę.

Cielocha - od cielę.

Cielon - od cielę.

Cielonek - od cielę.

Cielontko - od cielę.

Cielontkowski - od cielę.

Cieloń - od cielę.

Cieloszczyk - od cielę.

Cieloszek - 1545 od cielę.

Cieloszka - 1675 od cielę.

Cieloszyk - od cielę.

Cielski - od cielę.

Cieluba - od cielę.

Cieluch - 1389 od cielę.

Cielucha - od cielę.

Cieluchowski - od cielę.

Cieluk - od cielę.

Cieluńczyk - od cielę.

Cielusek - od cielę.

Cielusiak - od cielę.

Cielusta - od cielę.

Cielustek - od cielę.

Cieluszak - od cielę.

Cieluszecki - od cielę.

Cieluszek - 1547 od cielę.

Cieluszka - od cielę.

Cieluszke - od cielę.

Cieluszkiewicz - od cielę.

Cieluszko - 1405 od cielę.

Cielutko - od cielę.

Ciełuszecki - od cielę.

Ciełuszkiewicz - od cielę.

Ciema - 1396 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemachowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemachowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemala - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemalla - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemała - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cieman - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemann - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemaszkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemborek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciemborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciemborowin - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciembranowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciembroniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciembronowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciembrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciembruch - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciemcia - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemciach - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemciak - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemciała - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemcioch - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemciok - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemcióch - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemciura - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciemczyk - 1414 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemek - 1446 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemenga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciemer - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemerych - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemerys - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemic - 1288 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemienia - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemieński - 1522 od nazwy miejscowej Ciemin, dziś Ciemień (konińskie, gmina Kawęczyn).

Ciemier - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemiera - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemierek - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemierkiewicz - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemiernicki - 1449 od nazwy miejscowej Czemierniki (białostockie, gmina Czemierniki).

Ciemierniski - od nazwy miejscowej Czemierniki (białostockie, gmina Czemierniki).

Ciemierowski - 1497 od nazwy miejscowej Czemirowo, dziś Ciemierów (konińskie, gmina Pyzdry).

Ciemierski - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemierych - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemierz - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemierzewski - od nazwy miejscowej Czemierzowice, dziś Ciemiężowice (przemyskie, gmina Orły).

Ciemierzowski - 1443 od nazwy miejscowej Czemierzowice, dziś Ciemiężowice (przemyskie, gmina Orły).

Ciemierzyński - 1461 od nazwy miejscowej Czemierzyńce (KrW).

Ciemierzyński - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemięga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciemięgo - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciemięrz - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemięs - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemięski - 1678 od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciemiga - 1622 od staropolskiego czemiga ‘rodzaj leku’.

Cieminski - od nazwy miejscowej Ciemin, dziś Ciemień (konińskie, gmina Kawęczyn).

Ciemiński - 1407 od nazwy miejscowej Ciemin, dziś Ciemień (konińskie, gmina Kawęczyn).

Ciemior - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemiorek - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemira - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemirowski - 1497 od nazwy miejscowej Czemirowo, dziś Ciemierów (konińskie, gmina Pyzdry).

Ciemirski - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciemiuch - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemka - 1281 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemko - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemkowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemna - od ciemny.

Ciemniak - od ciemny.

Ciemniakowski - od ciemny.

Ciemnicki - od nazwy miejscowej Ciemniewo (ciechanowskie, gmina Sońsk).

Ciemniecki - od nazwy miejscowej Ciemniewo (ciechanowskie, gmina Sońsk).

Ciemniejewski - od nazwy miejscowej Ciemniewo (ciechanowskie, gmina Sońsk).

Ciemniewicz - od ciemny.

Ciemniewski - 1540 od nazwy miejscowej Ciemniewo (ciechanowskie, gmina Sońsk).

Ciemnoczałowski - od ciemny.

Ciemnoczołowski - od ciemny.

Ciemno-Czołowski - złożenia brak; Ciemny 1441 od ciemny; Czołowski 1392 od nazwy miejscowej Czołowice (KrW), Czołowo (poznańskie, gmina Kórnik).

Ciemnoczółowski - od ciemny.

Ciemnoczułowski - od ciemny.

Ciemnołoński - od ciemny.

Ciemny - 1441 od ciemny.

Ciemochowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemoszewski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciempa - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciempała - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciempiel - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciempiński - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciempka - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciempko - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciemplik - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciemski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemuchowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciemza - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cienciak - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciala - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciała - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciara - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciata - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciek - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienciera - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciencieruk - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciencio - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciengiel - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cienguszewski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cienia - od cień.

Cieniak - od cień.

Cieniała - od cień.

Cieniara - od cień.

Cieniawa - 1437 od nazwy miejscowej Cieniawa (nowosądeckie, gmina Grybów) lub od cień.

Cieniawski - 1590 od nazwy miejscowej Cieniawa (nowosądeckie, gmina Grybów) lub od cień.

Cieniec - 1454 od cień.

Cieniek - 1339 od cień.

Cieniewa - 1436 od nazwy miejscowej Cieniawa (nowosądeckie, gmina Grybów) lub od cień.

Cieniewicz - od cień.

Cieniewski - od nazwy miejscowej Cieniawa (nowosądeckie, gmina Grybów) lub od cień.

Cienik - od cień.

Cienin - od cień.

Cieniński - 1498 od nazwy miejscowej Cienin (konińskie, gmina Słupca).

Cienisz - od cień.

Cieniuch - od cienki.

Cieniuch - od cień.

Cieniuk - od cienki.

Cieniusz - od cienki.

Cieniuszek - od cienki.

Cieniuszek - od cień.

Cieniuśki - 1686 od cienki.

Cieniutki - od cienki.

Cienkera - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cienki - 1505 od cienki.

Cienki Czban - 1400 od cienki.

Cienkier - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cienkier - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cienkiewicz - od cienki.

Cienkisz - od cienki.

Cienkonóg - od cienki.

Cienkosz - od cienki.

Cienkowicz - od cienki.

Cienkowski - od cienki.

Cienkurz - od cienki.

Cienkus - od cienki.

Cienkusz - 1424 od cienki.

Cienkuszewski - od cienki.

Cienkuś - od cienki.

Cienkyj - od cienki.

Cień - od cień.

Cieńczuk - od cienki.

Cieńczyk - od cienki.

Cieńka - od cienki.

Cieńki - od cienki.

Cieńko - 1427 od cień.

Cieńko - od cienki.

Cieńkosz - od cienki.

Cieńkowski - od cienki.

Cieńkus - od cienki.

Cieńkusz - od cienki.

Cieńkuszewski - od cienki.

Cieński - 1445 od nazwy miejscowej Cienia (kaliskie, gmina Opatówek; sieradzkie, gmina Błaszki).

Ciep - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepa - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepacz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepaj - 1470-80 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepak - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepał - 1789 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepała - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepałek - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepałowicz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepany - 1751 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepełka - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepiał - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiałkowski - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiałowski - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiaszuk - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepicha - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepichal - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepichał - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiechał - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiechowicz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiel - 1689 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiela - 1789 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielak - 1592 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielewicz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielewski - 1463 od nazw miejscowych Ciepielów, Ciepielew (kilka wsi).

Ciepielik - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieliński - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielka - 1488 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielniak - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepielowski - 1439 od nazw miejscowych Ciepielów, Ciepielew (kilka wsi).

Ciepielski - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieluch - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieluk - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieł - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiełuch - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiełucha - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieniak - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieniek - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepienko - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieńka - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepieńko - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepil - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepila - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepilak - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiniak - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepiński - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepka - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepkiewicz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepko - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepkowic - 1675 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepla - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplak - 1786 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplakiewicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplechowicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplek - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplesz - 1136 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplewicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplich - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplichewicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplichiewicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplicki - od nazwy miejscowej Ciepliny (wlocławskie, gmina Izbica Kujawska).

Cieplicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplik - 1748 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplikiewicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplikowicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplikowski - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplin - 1522 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepliński - 1489 od nazwy miejscowej Ciepliny (wlocławskie, gmina Izbica Kujawska).

Cieplo - 1386 od ciepły.

Cieploch - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplok - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplowski - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepluch - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplucha - 1636 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepluchowicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieplusiński - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Cieply - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepła - od ciepły.

Ciepła Woda - 1393 od ciepły.

Ciepłak - od ciepły.

Ciepłoch - 1487 od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłoła - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłoński - od ciepły.

Ciepłostański - od ciepły.

Ciepłota - od ciepły.

Ciepłowicz - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłowski - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłów - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłuch - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłucha - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepłucki - od ciepły lub od gwarowego ciepłoch ‘człowiek wrażliwy na chłód’.

Ciepły - 1608 od ciepły.

Cieptak - od ciaptak ‘niedorajda, guzdrała’.

Cieptak - od ciaptak ‘niedorajda, guzdrała’.

Ciepuch - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepucha - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepuchowicz - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Cier - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciera - 1743 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierach - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierachowicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierachowski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierajewski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierak - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierał - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cieras - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierasz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cieraszewski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cieraszkiewicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cieraszko - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierczak - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierczek - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierczyk - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierczyński - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierga - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierka - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkacz - 1620 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkaniak - 1645 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkaszewski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierko - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkoń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkoński - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkos - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkosz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkoszka - 1622 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierkowski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierków - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cierlaczyk - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlak - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlakowski - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlecki - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlica - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlicki - 1740 od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlik - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlikowski - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlisz - 1651 od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlitza - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlitzak - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlitzki - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierluk - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cierlukiewicz - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Ciermak - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Ciermasz - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Ciermiak - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Ciernia - 1737 od cierń.

Cierniak - 1698 od cierń.

Cierniakowski - od cierń.

Ciernik - od cierń.

Ciernika - od cierń.

Ciernioch - od cierń.

Cierniowski - od cierń.

Cierń - 1502 od cierń.

Cieroch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierocki - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cieroń - 1789 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierp - od cierpieć.

Cierpek - od cierpieć.

Cierpiak - od cierpieć.

Cierpiał - 1789 od cierpieć.

Cierpiała - od cierpieć.

Cierpiałek - od cierpieć.

Cierpiałka - od cierpieć.

Cierpiałkowski - od cierpieć.

Cierpiałowski - od cierpieć.

Cierpiątka - od cierpieć.

Cierpiątko - od cierpieć.

Cierpic - od cierpieć.

Cierpica - od cierpieć.

Cierpich - od cierpieć.

Cierpicha - od cierpieć.

Cierpichał - od cierpieć.

Cierpicki - od cierpieć.

Cierpiec - od cierpieć.

Cierpiel - od cierpieć.

Cierpiela - od cierpieć.

Cierpieła - od cierpieć.

Cierpiełek - od cierpieć.

Cierpiesz - od cierpieć.

Cierpieta - od cierpieć.

Cierpieusz - od cierpieć.

Cierpik - od cierpieć.

Cierpikoski - od cierpieć.

Cierpikowski - od cierpieć.

Cierpiłowski - od cierpieć.

Cierpiński - od cierpieć.

Cierpiok - od cierpieć.

Cierpiol - od cierpieć.

Cierpioł - od cierpieć.

Cierpiołek - od cierpieć.

Cierpis - od cierpieć.

Cierpisz - od cierpieć.

Cierpiszewski - od cierpieć.

Cierpka - od cierpieć.

Cierpke - od cierpieć.

Cierplik - od cierpieć.

Cierplikowski - od cierpieć.

Cierpucha - od cierpieć.

Cierski - od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Cierzech - 1621 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzek - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzeń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzkało - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzko - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzkowięta - 1445 (Maz) od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzniak - od cierń.

Cierzniakowski - od cierń.

Cierznicki - od cierń.

Cierzniecki - od cierń.

Cierzon - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzuch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzucha - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierzych - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżniachowski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżniak - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżniakowski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżnicki - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżniewski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżnik - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżuch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżyk - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierżyński - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciesak - od ciosać, cios.

Ciesek - od ciosać, cios.

Cieselski - od ciosać, cios.

Ciesewski - od ciosać, cios.

Ciesiak - od ciosać, cios.

Ciesialka - od ciosać, cios.

Ciesialski - od ciosać, cios.

Ciesiałka - od ciosać, cios.

Ciesiałkiewicz - od ciosać, cios.

Ciesiecki - od ciosać, cios.

Ciesieczak - od ciosać, cios.

Ciesieczuk - od ciosać, cios.

Ciesiek - od ciosać, cios.

Ciesiel - od cieśla.

Ciesielak - od cieśla.

Ciesielczak - od cieśla.

Ciesielczuk - od cieśla.

Ciesielczyk - 1580 od cieśla; od ciesielczyk ‘syn lub uczeń cieśli’.

Ciesielecki - od cieśla.

Ciesielewicz - od cieśla.

Ciesielewski - od nazwy miejscowej Cieśle (częste), nowsze też od cieśla.

Ciesielka - 1789 od cieśla.

Ciesielkiewicz - od cieśla.

Ciesielko - od cieśla.

Ciesielowicz - od cieśla.

Ciesielski - 1391 od nazwy miejscowej Cieśle (częste), nowsze też od cieśla.

Ciesiński - od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Ciesiol - od cieśla.

Ciesiolka - od cieśla.

Ciesiołek - od cieśla.

Ciesiołka - od cieśla; od ciesiołka ‘rzemiosło ciesielskie’.

Ciesiołkiewicz - od cieśla.

Ciesiołko - od cieśla.

Ciesiołkowicz - od cieśla.

Ciesion - od ciosać, cios.

Ciesionik - od ciosać, cios.

Ciesiora - od ciosać, cios.

Ciesióła - od cieśla.

Ciesiółka - od cieśla.

Ciesiółkiewicz - od cieśla.

Ciesiółko - od cieśla.

Ciesión - od ciosać, cios.

Ciesiuk - od ciosać, cios.

Ciesiul - od cieśla.

Ciesiulewicz - od cieśla.

Ciesiuliewicz - od cieśla.

Ciesiułka - od cieśla.

Ciesiun - od ciosać, cios.

Ciesiunik - od ciosać, cios.

Ciesiuń - od ciosać, cios.

Ciesiuński - od ciosać, cios.

Ciesla - od cieśla.

Cieslak - od cieśla.

Cieslakiewicz - od cieśla.

Cieslakowski - od cieśla.

Cieslar - od cieśla.

Cieslarczyk - od cieśla.

Ciesler - od cieśla.

Cieslewicz - od cieśla.

Ciesliczka - od cieśla.

Ciesliczko - od cieśla.

Cieslik - od cieśla.

Cieslikiewicz - od cieśla.

Cieslikowski - od cieśla.

Cieslinski - od nazwy miejscowej Cieślin, Cieślina (kilka miejscowości).

Ciesliński - 1445 od nazwy miejscowej Cieślin, Cieślina (kilka miejscowości).

Cieslok - od cieśla.

Ciesluk - od cieśla.

Cieslukowski - od cieśla.

Ciesłak - od imienia złożonego Ciesław, to od Cieszysław.

Ciesław - od imienia złożonego Ciesław, to od Cieszysław.

Ciesławic - 1208 od imienia złożonego Ciesław, to od Cieszysław.

Ciesławowic - 1393 od imienia złożonego Ciesław, to od Cieszysław.

Ciesławski - od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Ciesłowski - od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Cieso - od ciosać, cios.

Ciesonik - od ciosać, cios.

Ciestek - od ciasto.

Ciesto - od ciasto.

Ciestowicz - od ciasto.

Ciestowski - od ciasto.

Ciesz - 1315 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Ciesza - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszaciński - 1404 od nazwy miejscowej Cieszacin (przemyskie, gmina Pawłosiów).

Cieszacki - 1472 od nazwy miejscowej Cieszacin (przemyskie, gmina Pawłosiów).

Cieszadlik - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszak - 1789 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszakiewicz - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszakowicz - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszan - 1301 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszanek - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszanowic - 1400 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszanowski - 1439 od nazw miejscowych Cieszanowice, Cieszanów (kilka miejscowości).

Cieszcz - od ciasto.

Cieszczoń - od ciasto.

Cieszczuk - od ciasto.

Cieszczyk - od ciasto.

Cieszczyński - od ciasto.

Cieszech - 1265 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszejko - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszek - XII w. od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszel - 1570 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszelewski - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszelski - 1798 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszen - 1304 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszenik - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszento - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszeński - 1442 od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszewski - 1543 od nazwy miejscowej Cieszewo (płockie, gmina Drobin).

Cieszęcki - od nazwy miejscowej Cieszęcin (kaliskie, gmina Wieruszów).

Cieszinger - (forma zgermanizowana) od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszk - 1638 (Wlkp) od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszka - 1397 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszki - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszkiel - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszkiewicz - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszko - 1310 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszkowicz - 1424 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszkowita - 1545 od nazwy miejscowej Cieszkowice, dziś Ciężkowice (tarnowskie, gmina Ciężkowice), Cieszkowo (kilka wsi).

Cieszkowski - 1394 od nazwy miejscowej Cieszkowice, dziś Ciężkowice (tarnowskie, gmina Ciężkowice), Cieszkowo (kilka wsi).

Cieszon - 1262 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszonik - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszowic - 1444 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszowiec - 1639 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszowski - od nazwy miejscowej Cieszewo (płockie, gmina Drobin).

Cieszulewicz - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszuna - 1462 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszybierski - 1489 od nazwy miejscowej Cieszybiery (KrW).

Cieszyca - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszyk - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszykątek - 1621 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszykobeła - 1498 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszykobyła - 1469 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszykowski - 1414 od nazwy miejscowej Cieszyków (kaliskie, gmina Szczytniki).

Cieszyn - 1385 od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszyn - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszyna - od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszyna - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszynek - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszynka - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszynko - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszynski - od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszyński - 1418 od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieś - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieścik - od ciasto.

Cieściński - 1445 od nazwy miejscowej Cieślin, Cieślina (kilka miejscowości).

Cieściów - od ciasto.

Cieściuk - od ciasto.

Cieśka - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieśkiewicz - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieśla - 1416 od cieśla.

Cieślach - od cieśla.

Cieślachowski - od cieśla.

Cieślaczyk - od cieśla.

Cieślaj - od cieśla.

Cieślak - 1646 od cieśla.

Cieślakiewicz - od cieśla.

Cieślakowski - od cieśla.

Cieślan - 1295 od cieśla.

Cieślanowski - od cieśla.

Cieślański - od cieśla.

Cieślar - 1505 od cieśla.

Cieślara - od cieśla.

Cieślarczyk - od cieśla.

Cieślarek - od cieśla.

Cieślarski - od cieśla.

Cieślarz - od cieśla.

Cieślawski - od cieśla.

Cieślecki - od cieśla.

Cieślek - od cieśla.

Cieśler - od cieśla.

Cieślewicz - od cieśla.

Cieślewski - od cieśla.

Cieślica - 1409 od cieśla; od cieślica ‘siekiera ciesielska’.

Cieślicki - 1624 od cieśla.

Cieślicz - 1494 od cieśla.

Cieśliczak - od cieśla.

Cieśliczka - od cieśla lub od gwarowego cieśliczka ‘narzędzie stolarskie’.

Cieśliczko - od cieśla.

Cieślik - 1444 od cieśla.

Cieślikiewicz - od cieśla.

Cieślikow - od cieśla.

Cieślikowicz - 1354 od cieśla.

Cieślikowski - od cieśla.

Cieślin - 1454 od cieśla.

Cieślinkowski - od cieśla.

Cieśliszak - od cieśla.

Cieślok - od cieśla.

Cieślokowski - od cieśla.

Cieśloń - od cieśla.

Cieślowski - od cieśla.

Cieślów - od cieśla.

Cieśluk - od cieśla.

Cieślukiewicz - od cieśla.

Cieślukow - od cieśla.

Cieślukowski - od cieśla.

Cieśniak - od ciasny.

Cieśniakowski - od ciasny.

Cieśniewicz - od ciasny.

Cieśnik - od ciasny.

Cieśnikiewicz - od ciasny.

Cieśnikowski - od ciasny.

Cieśnin - od ciasny.

Cieśniowski - od ciasny.

Cieta - od ciota, ciotka.

Cietrzak - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Cietrzew - 1383 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Cietrzewic - 1409 od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Cietrzewski - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Ciewiertnia - od ćwiertnia, czwiertnia ‘dawna miara objętości, cztery korce’.

Cieź - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieźla - od cieśla.

Cieźlak - od cieśla.

Cieźlar - od cieśla.

Cieźlarczyk - od cieśla.

Cieźlik - od cieśla.

Cież - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżak - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżek - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżki - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżko - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cieżkowicz - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięciak - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciala - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciała - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciara - 1649 od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciek - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciel - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcielak - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcieląg - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcielewski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcielowski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciera - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcierski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcik - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcina - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcinka - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcio - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcioła - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięcior - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciora - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciorowski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciwa - 1387 od cięciwa.

Cięciwka - 1423 od cięciwa.

Cięga - 1731 od ciągać, ciągnąć, ciągły; od gwarowego cięga ‘pręga’.

Cięgała - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgatura - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgiel - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgielęga - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięglewicz - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgo - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgota - 1737 od ciągać, ciągnąć, ciągły; lub od staropolskiego cięgota ‘darcie w stawach’.

Cięgotur - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgotura - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgowski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgwa - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cięgwiak - 1631 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciękosz - od cienki.

Ciękoś - od cienki.

Ciękowski - od cienki.

Ciękuła - od cienki.

Ciękusz - od cienki.

Ciękuszewski - od cienki.

Cięmpa - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Cięmpka - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Cięmpko - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciępa - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’ lub od gwarowego ciępa ‘człowiek ociężały, nieruchawy’.

Ciępała - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’ lub od gwarowego ciępa ‘człowiek ociężały, nieruchawy’.

Ciępiel - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciępiński - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciępka - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciępko - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Cięplak - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciępłucha - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Cięszczyk - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cięszka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięszkal - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięszki - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięszkowski - od nazwy miejscowej Cieszkowice, dziś Ciężkowice (tarnowskie, gmina Ciężkowice), Cieszkowo (kilka wsi).

Cięszyk - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Ciętak - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciętek - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciętka - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciętkowski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięto - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięzki - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięźka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięźkal - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięźki - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięźkowski - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięż - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężabka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężabski - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężaczak - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężadlik - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciężadlo - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciężadło - 1615 od ciągać, ciągnąć, ciągły; od staropolskiego ciężało, cięgadło ‘dyszel u pługa’.

Ciężadłowicz - 1630 od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciężadłowski - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciężak - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężalik - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężar - od ciężar.

Ciężarek - od ciężar.

Ciężarkiewicz - od ciężar.

Ciężarkowski - od ciężar.

Ciężczak - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężczyk - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężek - od ciężyć, ciążyć, ciężki lub od gwarowego ciężek ‘zmartwienie, tęsknota’.

Ciężela - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężerek - od ciężar, ciężarek.

Ciężewski - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężka Głowa - 1430 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkagłówka - 1522 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkal - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężki - 1438 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężki Jan - 1441 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkiewicz - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężko - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkogłówka - 1525 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkol - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkowicz - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężkowski - 1449 od nazw miejscowych Ciężkowice, Ciężków (kilka wsi).

Ciężniok - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężny - 1479 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężoba - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężobka - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cięższczyk - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężygłowa - 1516 od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężyk - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Ciężyński - od nazwy miejscowej Ciążeń (konińskie, gmina Lądek), Ciążyń (pilskie, gmina Czarnków).

Cifer - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cifra - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cigaj - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cigan - od nazwy etnicznej Cygan.

Ciganek - od nazwy etnicznej Cygan.

Ciger - od niemieckich nazw osobowych Ziger, Zigger, te od Zi (e)ger ‘twaróg lub ser parmezan’.

Cigert - od niemieckiej nazwy osobowej Zigert, ta od imienia Sigihard.

Cigielhajm - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cigielman - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cigielnicki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cigiert - od niemieckiej nazwy osobowej Zigert, ta od imienia Sigihard.

Ciglarz - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cigler - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ciglicki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cigliński - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cignarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zigner, ta od apelatywu Zieckener ‘producent poszew na poduszki’.

Cigor - od cygaro, cygar.

Cigorin - od cygaro, cygar.

Cigorini - od cygaro, cygar.

Ciguła - 1513 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Ciha - od cichy.

Cihal - od cichy.

Cihała - od cichy.

Cihoń - od cichy.

Cihończyk - od cichy.

Cihoński - od cichy.

Cihorek - od cichy.

Cihosz - od cichy.

Cihowicz - od cichy.

Cik - 1377 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Cik - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikacz - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikala - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikalski - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikała - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikało - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikasz - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Ciko - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikoło - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikora - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikorski - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikosz - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikota - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikoto - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikowic - 1371 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Cikowicz - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikowski - 1419 od nazwy miejscowej Cikowice, dawniej Czcikowice (tarnowskie, gmina Bochnia).

Cikuch - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikucki - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikuj - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikulski - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikun - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cikusza - od gwarowego cikać ‘wydawać głos skrzypiący lub piszczący’.

Cil - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cila - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilenko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilewicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilewski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciliński - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilka - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilke - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilkiewicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilkowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cilowicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciłak - 1480 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciłak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciłek - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciłko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciłkowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Ciłuk - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cima - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimach - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimachowicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimachowiec - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimachowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimaj - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimala - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimalla - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimalski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimała - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Ciman - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cimann - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cimanowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cimaszewicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimaszewski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimaszkiewicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimaszko - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimbala - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimbała - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimbałów - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimbelman - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimbolek - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimbollek - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cimcia - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cimciach - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cimciała - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cimcio - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cimcioch - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cimek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimel - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimer - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimerman - 1557 od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimermann - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimeroch - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimerowicz - 1786 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cimerowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimęga - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Cimiak - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimiąga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Cimienga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Cimiengo - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Cimiewicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimięga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciminga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Cimiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).

Cimior - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cimirkiewicz - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cimirowicz - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cimirski - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cimka - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimke - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimko - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimkowicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimkowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimmer - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimmerman - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimmermann - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimna - od ciemny.

Cimny - od ciemny.

Cimoch - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimochowicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimochowski - 1733 (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofiej - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofiejczuk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofiejczyk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofij - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofijczuk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimofijczyk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimok - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoła - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimonowicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoń - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimor - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimorek - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimorski - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimorza - 1433 (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimorzewski - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimorzyński - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cimosz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszczyk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszewicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszewski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszka - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszko - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszuk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimoszyński - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimpel - od niemieckiej nazwy osobowej Zimpel, ta od przymiotnika zimperlich ‘przewrażliwiony, afektowany’.

Cimpl - od niemieckiej nazwy osobowej Zimpel, ta od przymiotnika zimperlich ‘przewrażliwiony, afektowany’.

Cimuchin - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimuchowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimuk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimura - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimuszewski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimuszko - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimuszyński - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cimych - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cin - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cina - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinajko - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinajtis - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinak - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinal - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinalski - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinciała - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cinciek - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cincieruk - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cincio - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cinciróg - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cinć - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cindel - od niemieckiej nazwy osobowej Zindel, ta od apelatywu Zindel ‘tata’.

Cinecki - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinek - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cingawa - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cingel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cinglewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Ciniak - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Ciniewicz - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinik - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cinika - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Ciniuch - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cink - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinka - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkaj - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkajło - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkan - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinke - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkel - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkiel - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkiewicz - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinko - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cinkosz - od cienki.

Cinta - od niemieckiej nazwy osobowej Zindel, ta od apelatywu Zindel ‘tata’.

Cintel - od niemieckiej nazwy osobowej Zindel, ta od apelatywu Zindel ‘tata’.

Cińczyk - od cienki.

Cińkiewicz - od cienki.

Cińkowski - od cienki.

Cioban - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Ciobań - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cioc - od ciota, ciotka.

Ciocek - od ciota, ciotka.

Cioch - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Ciocha - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Ciochon - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Ciochoń - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Ciociński - od ciota, ciotka.

Ciocio - od ciota, ciotka.

Cioczek - od ciota, ciotka.

Cioczot - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Cioć - od ciota, ciotka.

Cioeńkowski - 1559 od cień.

Cioepanek - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciog - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciogoń - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciogora - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciok - 1472 od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Cioka - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciokaj - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciokajło - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciokalski - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciokan - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciokczyk - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciola - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciolek - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Cioliszka - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Cioł - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’ lub od gwarowego cioł ‘wół’.

Cioła - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołach - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołak - 1435 od cielę.

Ciołakowski - od cielę.

Ciołczyk - od cielę.

Ciołczyński - od cielę.

Ciołeczek - od cielę.

Ciołek - 1325 od cielę.

Ciołek-Poniatowski - złożenia brak; Ciołek 1325 od cielę; Poniatowski 1430 od nazw miejscowych typu Poniatów, Poniatowice, Poniaty.

Ciołek-Żelechowski - złożenia brak; Ciołek 1325 od cielę; Żelechowski 1448 od nazwy miejscowej Żelechów (kilka wsi).

Ciołka - od cielę.

Ciołkiewicz - od cielę.

Ciołko - 1425 od cielę.

Ciołkosz - 1500 od cielę.

Ciołkowiak - od cielę.

Ciołkowicz - 1415 od cielę.

Ciołkowski - od nazwy miejscowej Ciołkowa, Ciołków, Ciołki (kilka wsi).

Ciołła - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Cioło - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołoń - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołowicz - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołucha - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołuchowski - 1404 od nazwy miejscowej Ciełuchowo, dziś Ciełuchowo (włocławskie, gmina Kikół).

Ciołyk - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołys - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciołyś - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Cioma - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciomaga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciomała - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciomber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciombor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciomborowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciomborski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciombór - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciombur - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciomcia - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciomcio - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciomek - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Ciomer - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciomior - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciomkało - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Ciomny - od ciemny.

Ciompa - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciompała - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciompel - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciompelik - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciompeła - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciomplik - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciompła - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciona - od cień.

Cionczyk - od cień.

Cionek - od cień.

Ciongawa - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciongło - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciongwa - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Cioni - od cień.

Cionio - od cień.

Cionka - od cień.

Cionza - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cionżyński - od ciężyć, ciążyć, ciężki.

Cioń - od cień.

Ciońcka - od cień.

Ciończyk - od cień.

Ciońćka - od cień.

Ciońćko - od cień.

Ciońka - od cień.

Ciopa - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopak - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopala - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopalski - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopała - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopcia - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopciński - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopek - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopel - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopiński - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Ciopucha - od gwarowego ciopać ‘ciepać; siekać; gryźć’.

Cior - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciora - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorach - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorała - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cioran - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorek - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorga - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorgo - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorgoń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorka - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorko - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorkon - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorkoń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorkowski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorkun - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Ciorkuń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cioroch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cioron - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cioroń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorowski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cioróń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciort - (Śl) (pod wpływem czeskiego) od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Cioruch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciorun - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cioruń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cios - 1599 od ciosać, cios.

Ciosak - 1496-97 od ciosać, cios.

Ciosański - od ciosać, cios.

Cios-Dawid - złożenia brak; Cios 1599 od ciosać, cios; Dawid od imienia Dawid, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię, pochodzenia biblijnego, z hebrajskiego david ‘ukochany, złączony’.

Ciosek - 1432 od ciosać, cios.

Ciosiełkiewicz - od cieśla.

Ciosiński - od ciosać, cios.

Ciosiołkiewicz - od cieśla.

Ciosiun - od ciosać, cios.

Ciosk - 1222-24 (Maz) od ciosać, cios.

Cioska - 1390 od ciosać, cios.

Cioskowic - 1498 od ciosać, cios.

Ciosków - od ciosać, cios.

Ciosławski - od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Ciosłowski - od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Ciosna - od ciasny.

Ciosniak - od ciasny.

Ciosnowski - od ciasny.

Ciossek - od ciosać, cios.

Ciost - od ciasto.

Ciostek - od ciasto.

Ciostkowski - od ciasto.

Ciosto - od ciasto.

Ciosz - od ciosać, cios.

Cioszek - od ciosać, cios.

Cioś - od ciosać, cios.

Cioślewicz - od cieśla.

Ciota - od ciota, ciotka.

Ciotarski - od ciota, ciotka.

Ciotczyk - od ciota, ciotka.

Ciotej - od ciota, ciotka.

Ciotek - od ciota, ciotka.

Cioth - od ciota, ciotka.

Ciotko - 1786 od ciota, ciotka.

Ciotkosz - od ciota, ciotka.

Ciotkowski - od ciota, ciotka.

Ciotuch - od ciota, ciotka.

Ciotucha - od ciota, ciotka.

Ciotucho - od ciota, ciotka.

Ciotula - od ciota, ciotka.

Ciotuszyński - od ciota, ciotka.

Ciólik - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółek - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółka - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółkiewicz - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółko - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółkowiak - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Ciółkowski - od ciołać ‘robić powoli, mozolnie’.

Cióra - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Cióraj - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciórek - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciórka - 1580 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciórkowski - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Cióryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cip - 1556 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipa - 1425 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipalski - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipała - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipca - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipcia - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipciak - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipciański - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipciński - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipcza - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipczak - 1621 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipczarz - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipek - 1608 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipeła - od gwarowego cipa ‘kura’.

Ciper - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Ciperski - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipiaszuk - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiątka - 1734 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiec - 1669 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiel - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipielski - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipienko - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiliński - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipina - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiński - 1793 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipion - 1731 od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipior - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipior - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipiora - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipiór - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipirski - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipiruch - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipiszewski - od cierpieć.

Cipiszewski - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipiur - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipius - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipka - 1408 od gwarowego cipa ‘kura’, cipka ‘kurczę’ .

Cipkiewicz - od gwarowego cipa ‘kura’, cipka ‘kurczę’ .

Cipkin - od gwarowego cipa ‘kura’, cipka ‘kurczę’ .

Cipko - od gwarowego cipa ‘kura’, cipka ‘kurczę’ .

Cipkowski - od gwarowego cipa ‘kura’, cipka ‘kurczę’ .

Cipla - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipła - od ciepły.

Cipłek - od ciepły.

Cipły - od ciepły.

Cipol - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cipolla - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cipołowicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cipor - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipor - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipora - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipora - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Ciporski - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipórski - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cippar - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipper - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cipra - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipra - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Ciprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cips - od niemieckiej nazwy osobowej Zips, ta od nazwy regionu Spisz.

Cipser - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cipski - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipura - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipuszew - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipydło - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cipyk - od gwarowego cipa ‘kura’.

Cir - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cira - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirajdo - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirak - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciranka - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ciranna - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cirański - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ciraszewka - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciraszewski - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciraszkiewicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Circ - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Circo - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirecki - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirek - 1614 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cireń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cireszko - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirgoń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirka - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirko - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkos - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkosz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkot - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkowic - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkowski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirkós - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Cirlic - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cirliczka - 1499 od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cirlić - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cirlik - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cirliński - od cierlić ‘tzeć len; pyskować’.

Cirn - od cierń.

Cirnia - od cierń.

Cirny - od cierń.

Ciroch - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirok - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciróg - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirpel - od cierpieć.

Cirpisz - od cierpieć.

Cirski - od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Cirug - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciruk - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirulius - 1566 od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Ciruń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciruś - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciryński - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cirzan - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzek - 1287 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzniewski - od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Cirzon - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzonik - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzpicha - 1452 od cierpieć.

Cirzpięta - 1237– od cierpieć.

Cirzpisz - 1136 od cierpieć.

Cirzyk - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzyński - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cirzyński - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cis - 1136 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisa - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisak - 1453 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’, od cisak ‘koń cisawy’.

Cisakiewicz - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisakowski - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisan - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisań - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisański - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisar - od cesarz, cezar.

Cisarik - od cesarz, cezar.

Cisarowski - od cesarz, cezar.

Cisaruk - od cesarz, cezar.

Cisarz - od cesarz, cezar.

Cisch - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cischke - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cischowski - od nazw miejscowych Ciszewo, Ciszowice (kilka wsi).

Ciscon - od czysty.

Cisconik - od czysty.

Ciscoń - od czysty.

Cisek - 1428 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Ciseł - od cisnąć, obcisły.

Cisewicz - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisewski - od nazwy miejscowej Cisowa (kilka wsi).

Cisielczuk - od cieśla.

Cisielczyk - od cieśla.

Cisielka - od cieśla.

Cisielski - od cieśla.

Cisik - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisiński - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisio - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisior - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisiółka - od cieśla.

Cisiuk - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Ciska - od ciskać ‘rzucać’.

Ciskał - od ciskać ‘rzucać’.

Ciskała - 1494 od ciskać ‘rzucać’.

Ciski - od ciskać ‘rzucać’.

Cisko - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisko - od ciskać ‘rzucać’.

Ciskowski - od nazwy miejscowej Ciski (ostrołęckie, gmina Zatory).

Cisla - od cisnąć, obcisły.

Cislak - od cisnąć, obcisły.

Cislewicz - od cisnąć, obcisły.

Cislewski - od cisnąć, obcisły.

Cisła - od cisnąć, obcisły.

Cisłak - od cisnąć, obcisły.

Cisłek - od cisnąć, obcisły.

Cisło - 1499 od cisnąć, obcisły.

Cisłowicz - od cisnąć, obcisły.

Cisłowski - od cisnąć, obcisły.

Cismak - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cisman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cismar - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cismasz - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cismer - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cismowski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciso - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cison - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisoń - 1743 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisończyk - 1791 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisor - od cesarz, cezar.

Cisow - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisowicz - 1457 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisowski - 1765 od nazwy miejscowej Cisowa (kilka wsi).

Cisowski - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’ (od cisawy).

Cisów - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cispa - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cispa - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cissar - od cesarz, cezar.

Cissarz - od cesarz, cezar.

Cissek - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cissewski - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisso - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cissowski - od nazwy miejscowej Cisowa (kilka wsi).

Cistak - od czysty.

Cistko - od czysty.

Cistoń - od czysty.

Cistowski - od czysty.

Cisz - 1216 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cisza - 1462 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszak - 1453 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszałowicz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszan - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszanowski - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszański - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszczak - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszczeń - od czysty.

Ciszczon - od czysty.

Ciszczonik - od czysty.

Ciszczoń - od czysty.

Ciszczyk - od czysty.

Ciszczyński - od czysty.

Ciszek - 1301 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszelka - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszewicz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszewski - 1396 od nazw miejscowych Ciszewo, Ciszowice (kilka wsi).

Ciszinger - (forma zgermanizowana) od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Ciszka - 1480 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszke - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkiel - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkieluk - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkiewicz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszko - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkow - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkowicz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkowiec - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszmowski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciszonek - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszonik - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszoń - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszowic - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszowicz - 1457 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszowski - 1645 od nazw miejscowych Ciszewo, Ciszowice (kilka wsi).

Ciszuk - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszyk - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszyn - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszyński - od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Ciś - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciśka - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciśla - od cieśla.

Ciślak - od cieśla.

Ciślakowski - od cieśla.

Ciślar - od cieśla.

Ciśler - od cieśla.

Ciślewicz - od cieśla.

Ciśliczka - od cieśla.

Ciślik - od cieśla.

Ciślikowski - od cieśla.

Ciśliński - od cieśla.

Ciśniewicz - od cisnąć.

Ciśniewicz - od cisnąć.

Ciśniewski - od cisnąć.

Ciśniewski - od cisnąć.

Ciświcki - 1491 od nazwy miejscowej Ciświca (kaliskie, gmina Jarocin).

Citkowicz-Jurkiewicz - złożenia brak; Citkowicz brak; Jurkiewicz od imienia Jerzy. Greckie imię Georgios, to od georgós ‘rolnik’, przejmowane było przez języki słowiańskie w kilku postaciach. W staropolszczyźnie znane były formy Jerzy, Jura Jurg (za pośrednictwem języka niemieckiego), na Kresach Wschodnich Juryj.

Ciuba - od czub, czubić się.

Ciubak - od czub, czubić się.

Ciubala - od czub, czubić się.

Ciubarczyk - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciuberek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciubka - od czub, czubić się.

Ciuborski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciubra - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Ciuch - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciucha - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchaj - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchak - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchciński - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchera - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchna - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchnicki - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchniecki - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchno - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchnowicz - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchota - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciuchta - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Ciucia - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciuciarz - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucias - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucio - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucios - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciuciura - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucius - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucki - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucko - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciuckowski - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciucmański - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciuczka - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciuczkowski - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciuczyk - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciućka - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’ lub od gwarowego ciućka ‘skrawek’.

Ciućkin - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciućko - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciućkowski - od staropolskiego ciucia ‘szczenię, piesek’.

Ciućma - 1634 od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmać - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmak - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućman - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmański - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmiański - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmiński - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciućmoński - od gwarowego ciućma ‘straszydło, coś brzydkiego’.

Ciuda - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Ciudaj - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Ciudeł - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Ciudka - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Ciudziński - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Ciuja - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Ciuk - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciuka - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukaj - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukała - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukało - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukas - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukaś - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukiewicz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukin - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciuklin - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukot - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukowski - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciuksa - 1786 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciuksza - 1725 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukszo - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciukta - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Ciula - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulaczek - 1555 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulak - 1480 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulaki - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuleja - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulemba - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulewicz - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulęba - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulęmba - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuliga - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulija - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulik - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuliński - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulis - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulisz - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuliś - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulkiewicz - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulkin - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulkisz - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulko - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulków - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciulo - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuł - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuła - 1543 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułacz - 1786 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułaj - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułany - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułek - 1627 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułka - 1543 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułkin - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułko - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułkowski - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuło - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciuma - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumachowicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Ciumaj - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumak - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumała - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciuman - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumański - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumas - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumaszko - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumcia - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’ lub od ciumcia ‘‘niedołęga, niezdara’.

Ciumczyk - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumek - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumeryk - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciumięga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciumiś - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumok - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumpała - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciumpeła - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciumplik - od ciąpać ‘ciułać’ lub od gwarowego ciapać ‘chodzić po błocie i wodzie’.

Ciumra - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Ciumuchowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Ciumuga - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciumyk - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciunajcis - od litewskiego čiunátis, patr. od litewskiego tijucas ‘urzędnik zarządzający gminą, rządca dworu’.

Ciunajcius - od litewskiego čiunátis, patr. od litewskiego tijucas ‘urzędnik zarządzający gminą, rządca dworu’.

Ciunajko - od litewskiego čiunátis, patr. od litewskiego tijucas ‘urzędnik zarządzający gminą, rządca dworu’.

Ciunajtis - od litewskiego čiunátis, patr. od litewskiego tijucas ‘urzędnik zarządzający gminą, rządca dworu’.

Ciunczyk - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciundziewicki - od nazwy miejscowej Ciundziewice też Ciundzie (Wileńszczyzna).

Ciunek - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunel - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunelis - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuniak - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuniel - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuniewski - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunik - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunio - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunis - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuniś - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunkiewicz - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunowicz - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunowin - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciunowski - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuntak - od ciuńtak ‘niedołęga, niezdara’.

Ciunyk - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuńczyk - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuński - od ciunąć ‘usunąć’, od gwarowego ‘dać czegoś mało, niechętnie’.

Ciuńtak - 1786 od ciuńtak ‘niedołęga, niezdara’.

Ciupa - 1490 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupajło - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupak - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’ lub od ciupak ‘kurczak’.

Ciupaka - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupala - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupalski - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupał - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupała - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupało - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupan - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupata - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupczak - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupczyk - 1575 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupecki - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupek - 1483 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupek-Ciechociński - zlożenia brak; Ciupek 1483 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’; Ciechociński w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciuper - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupera - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciuperny - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciuperski - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupia - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiak - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiał - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiera - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupik - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupin - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupina - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiński - 1661 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupioł - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiór - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiór - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupis - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupisz - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupiś - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupka - 1440 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’; od ciupka ‘głupiec’.

Ciupke - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupko - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupkowicz - 1494 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupkowski - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupla - 1661 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciuplok - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupowicz - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupra - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupryk - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupski - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupura - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupyk - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciupyna - od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciupyra - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Ciur - od gwarowego cipa ‘kura’.

Ciur - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciura - 1558 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraba - od staropolskiego ciurba, cibora, czorba, szorba ‘polewka; zupa, żur’.

Ciuraczek - 1618 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraj - 1567 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraja - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurajek - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurak - 1560 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurak-Ciurakowski - zlożenia brak; Ciurak 1560 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; Ciurakowski w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’ lub od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurakowski - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraszki - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraszkiewicz - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuraś - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurba - od staropolskiego ciurba, cibora, czorba, szorba ‘polewka; zupa, żur’.

Ciurczak - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurczyk - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurczyński - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurej - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciureja - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurek - 1499 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurewicz - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurk - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurka - 1481 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurkiewicz - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurkin - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurko - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurkot - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurkowski - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurkuś - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’; od gwarowego ciurka ‘struga’.

Ciurla - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurlak - 1691 od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurlanis - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurlej - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurli - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurlik - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurliński - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurlok - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciurloł - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Ciuro - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuron - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuroń - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurski - 1603 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruj - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruk - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruł - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruła - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurus - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurusek - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruszkiewicz - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuruś - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuryk - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Ciuryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Ciurys - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurysch - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurysek - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciuryś - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurzak - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurzanowski - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurzyk - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciurzyński - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Cius - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciusa - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuska - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciusmann - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciusniak - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuszka - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuszkiewicz - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuszyński - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuś - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuśniak - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Ciuta - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Ciutka - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Ciutkin - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Ciutosz - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Ciutras - od czutra ‘rodzaj flaszy drewnianej’.

Ciuwara - od czuwać.

Ciwa - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwanowicz - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciwantuch - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciwas - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwcic - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwczyński - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwik - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwiniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciwiński - od nazwy miejscowej Cywiny (ciechanowskie, gmina Baboszewo).

Ciwka - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Ciwnowicz - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciwoniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciwunowicz - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Ciz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciza - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cizak - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciziel - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cizio - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cizla - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cizman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cizmański - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cizmar - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cizmiński - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cizmowski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciź - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciźla - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciźman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciźmański - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciźmar - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciż - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciża - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżak - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżek - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżemski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżewski - od nazw miejscowych typu Czyżewo, Czyżów, Czyżowice.

Ciżka - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżkowicz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżla - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżma - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżman - 1474 od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmański - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmar - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmek - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmicki - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmiński - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżmowski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Ciżyk - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Ciżyński - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cka - 1493 (Maz) od deska, ze staropolskiego deszczka.

Claus - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Clausen - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Clauss - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Claussen - od niemieckiej nazwy osobowej Klaus, ta od imienia Nicolaus.

Clemens - od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Clement - od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Clemenz - od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Clymans - od imienia Klemens. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku w różnych formach językowych: Klemens, Kliemens, Klimont, Klimąt, Klimunt, Kliment, Klimiont, Klimąt. Imię pochodzenia łacińskiego od clemens, tis ‘łagodny, spokojny, cichy’.

Cłapa - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłapak - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłapczyński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłapek - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłapiński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłapka - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłopecki - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłopek - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłopień - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cłopik - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Cmachowski - od nazwy miejscowej Ćmachowo (pilskie, gmina Wronki).

Cmak - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmakowski - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmela - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmeluch - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmentowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Cmętkowski - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego smęt ‘smutek’, smęcić ‘smucic się’, później smutek, smutny.

Cmiel - od chmiel.

Cmiel - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielak - od chmiel.

Cmielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielarczyk - od chmiel.

Cmielarczyk - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielarz - od chmiel.

Cmielarz - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielewski - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielich - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielin - 1567 od chmiel; od chmielina ‘chmiel’.

Cmielnicki - od nazw miejscowych Chmielnik, Chmielniki (kilka wsi).

Cmielowicz - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmielowiec - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmil - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Cmoch - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmochołek - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmochół - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmoczek - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmok - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmokiewicz - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmokowicz - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Cmuchowski - od nazwy miejscowej Ćmachowo (pilskie, gmina Wronki).

Cmyr - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szmerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Cmyrek - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego szmerać, smyrać ‘gmerać, szukać; uciekać’.

Cnota - od cnota.

Cnotalski - od cnota.

Cnotek - od cnota.

Cnotelski - od cnota.

Cnotka - 1634 od cnota.

Cnotkowski - od cnota.

Cnotla - od cnota.

Cnotliwa - od cnota, cnotliwy.

Cnotliwy - od cnota, cnotliwy.

Cnotowski - od cnota.

Cnotta - od cnota.

Coban - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cobański - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cober - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cobot - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Coch - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochal - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochał - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochara - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochecki - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cocher - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochła - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochołek - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochoń - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochor - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochorz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochór - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochórz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cochur - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cofal - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofala - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofalik - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofalka - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofalla - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofalski - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofał - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofała - 1715 od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofałka - od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofan - 1401 od cofać, ze staropolskiego cofać.

Cofta - od cofać, ze staropolskiego cofać lub od gwarowego cofta ‘łańcuszek u pługa’.

Cofur - od cofać, ze staropolskiego cofać lub od gwarowego cofta ‘łańcuszek u pługa’.

Colnik - 1340 od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Comber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Comberski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Combor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Comborowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Combrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Combrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cosban-Woytycha - złożenia brak; Cosban brak; Woytycha od imienia Wojciech, także od wójt.

Cosek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Córa - od córka.

Córak - od córka.

Córecki - od córka.

Córeczka - 1430 od córka, córeczka.

Córka - od córka.

Córkan - od córka.

Córkiewicz - od córka.

Córkowicz - od córka.

Cracovia - 1696 od nazwy miasta Kraków.

Cracovita - 1550 od nazwy miasta Kraków.

Cub - od czub, czubić się.

Cuba - od czub, czubić się.

Cubaj - od czub, czubić się.

Cubajko - od czub, czubić się.

Cubak - od czub, czubić się.

Cubal - od czub, czubić się.

Cubala - 1534 od czub, czubić się.

Cubał - od czub, czubić się.

Cubała - od czub, czubić się.

Cubar - od czub, czubić się.

Cubaszek - od czub, czubić się.

Cubek - od czub, czubić się.

Cubel - 1721 od czub, czubić się.

Cuber - 1743 od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubera - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cuberek - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubier - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubor - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cuborowski - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubr - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubra - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubrocha - 1660 od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cubrowicz - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Cuch - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cucha - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchal - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchalski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchanowski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchański - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchara - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchciej - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchlin - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchna - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchoń - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchor - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchora - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cuchra - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cuchraj - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cuchro - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Cucht - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Cud - 1532-33 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cuda - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudaj - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudajewicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudak - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudakiewicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudakow - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudaków - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudalski - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudanowicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudaszewski - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudecki - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudejka - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudejko - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudek - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudel - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudeńko - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudeńko.

Cuder - 1477 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudna - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudny ‘piękny, doskonały’.

Cudnia - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudniak - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudny ‘piękny, doskonały’.

Cudniewicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudny ‘piękny, doskonały’.

Cudnik - 1604 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od staropolskiego cudnik ‘dziwak’.

Cudnikowski - 1576 od nazwy miejscowej Cudniki (płockie, gmina Krośniewice).

Cudnoch - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudnochowski - od nazwy miejscowej Cudnochy (suwalskie, gmina Mikołajki).

Cudnok - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudnowski - 1768 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudny - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudny ‘piękny, doskonały’.

Cudo - 1638 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudok - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudor - 1431 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudowicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudowski - od nazwy miejscowej Cudów (radomskie, gmina Kozienice).

Cudyga - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudyk - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudyka - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudz - od cudzy.

Cudza - od cudzy.

Cudzanowski - od cudzy.

Cudzelek - od cudzy.

Cudzewicz - 1481 od cudzy.

Cudziak - 1770 od cudzy.

Cudzich - 1670 od cudzy.

Cudzich-Bularz - złożenia brak; Cudzich 1670 od cudzy; Bularz 1498 w grupie nazwisk pochodzących od bula, buła ‘zgrubienie, guz’, może od prasłowiańskiego buliti ‘obrzmiewać, pęcznieć; wytrzeszczać oczy, od gwarowego bula ‘byk’, też boła, bulla ‘dekret’.

Cudzich-Chowaniec - złożenia brak; Cudzich 1670 od cudzy; Chowaniec 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Cudzik - 1765 od cudzy.

Cudził - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudziło - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Cudziszak - 1695 od cudzy.

Cudzy - od cudzy.

Cudzyk - od cudzy.

Cudzykraj - 1370 od cudzy.

Cudzynowski - od nazwy miejscowej Czudzinowice, dziś Cudzynowice (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Cug - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cuga - 1472 od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugak - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugal - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugała - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugałka - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugan - od nazwy etnicznej Cygan.

Cuganek - od nazwy etnicznej Cygan.

Cugański - od nazwy etnicznej Cygan.

Cugiel - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cuglewski - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cuglowski - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugowski - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cugulski - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Cuk - 1563 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cuka - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukaj - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukala - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukalas - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukali - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukalis - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukała - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukanow - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cuker - od cukier.

Cukerman - od cukier.

Cukermann - od cukier.

Cukier - 1500 od cukier.

Cukierda - od cukier.

Cukierman - od cukier.

Cukiermann - od cukier.
<bђ>Cukiernik - od cukier.

Cukierski - od cukier.

Cukiersztajn - od cukier.

Cukierwar - od cukier.

Cukla - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukni - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cuknik - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cuknis - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukot - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Cukrzak - 1766 od cukier.

Cukrzyński - od cukier.

Culic - od czuły, czuć, czulić.

Cup - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupa - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupajło - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupak - 1698 od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupal - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupala - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupalla - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupał - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupała - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupało - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupek - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupiak - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupiał - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupiała - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupicha - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupioł - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupisz - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupka - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupok - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupol - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupr - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupran - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupriak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprijak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprisz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprun - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupruniak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupruś - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupry - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryańczyk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprych - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryjak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryło - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryn - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryna - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryniak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprys - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprysiak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprysz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryszak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryszek - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupryś - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprzyński - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Cuprzyński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprzyszak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupta - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cuputa - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupyra - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Curpiak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Curpich - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Curpisz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Curul - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curulak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curulewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curuliński - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curulski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curuł - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curydlo - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Curzydło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cus - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cusa - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cusik - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cusin - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cusiński - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cuska - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cuske - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cuskiewicz - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Cutkiewicz - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Cutkowicz - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Cutowski - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Cuty - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Cutyło - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Cuwiczek - od czuwać.

Cwaliński - 1398 od nazwy miejscowej Cwaliny (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Cwarnóg - od czwarty.

Cwartkowski - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Cwartos - od czwarty.

Cwiedowicz - 1483 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cwirko-Godycki - złożenia brak; Cwirko brak; Godycki od imion na God-, typu Godzimir lub od godzić ‘jednać’.

Cworno - od czwarty.

Cworowski - od czwarty.

Cyb - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cyba - 1693 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybach - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe lub od gwarowego cybak ‘kozioł’.

Cybakow - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybal - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybala - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybaliński - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybalski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybał - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybała - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybanek - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybankiewicz - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybański - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybas - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybaszyk - 1791 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybe - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybej - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybek - 1395 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybel - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybelski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybeniak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybenko - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybiak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybich - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybichowski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybielski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybień - 1529 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybik - 1748 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybil - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybilski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybin - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybina - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybiniak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybinow - 1443 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybinski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybiń - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybiński - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybis - 1692 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybko - 1399 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybliński - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cyblis - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybo - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybok - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybol - 1443 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybolski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cyboń - 1748 od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybor - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cybora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cyboran - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cyboron - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cyboroń - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cybowicz - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybowski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cyból - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybuch - od cybuch ‘część fajki’.

Cybucha - 1748 od cybuch ‘część fajki’.

Cybuchowski - od cybuch ‘część fajki’.

Cybul - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybula - 1383 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulak - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybularczyk - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybularski - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybularz - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulasz - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulewski - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulic - 1392 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulin - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybuliński - 1460 od nazwy miejscowej Cybulin (plockie, gmina Bodzanów).

Cybuliński - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulka - 1357 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulko - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulkowicz - 1589 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulla - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybulny - od cebula, ze staropolskiego cybula; od przymiotnika cybulny.

Cybulski - 1439 od nazwy miejscowej Cybulice (warszawskie, gmina Czosnów), Cybulina (plockie, gmina Bodzanów) lub od apelatywu cebula.

Cybuła - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybułka - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybułko - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cybura - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybura - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Cyburski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybusz - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybyla - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybylski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cybyła - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Cyc - 1386 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycaj - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycal - 1562 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycalak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycan - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycanowicz - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycanowski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycek - 1442 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycen - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycenas - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycenków - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyceń - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyciak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycik - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycioniak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycioniec - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyciura - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyck - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycke - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyckiewicz - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycko - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyckowski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycon - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyconiak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyconiec - 1619 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyconiek - 1619 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycoń - 1557 od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycor - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycorski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyculak - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyculenko - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyculeńko - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyculski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycuła - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycura - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycyk - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycylski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cycyłowski - od nazwy miejscowej Cecułów (KrW).

Cycyński - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyć - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Cyfer - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyferkowski - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyffer - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyfra - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyfracki - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyfrowicz - od cyfra ‘liczba’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Ziefer.

Cyg - 1136 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cyga - 1338 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygal - 1691 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygalka - 1479 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygalski - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygała - 1455-80 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygan - 1401 od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganarowicz - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganczuk - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganda - 1667 od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganecki - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganek - 1567 od nazwy etnicznej Cygan; od Cyganek.

Cyganiak - od nazwy etnicznej Cygan lub od gwarowego cyganiak ‘dziecko ze śniadą cerą’.

Cyganiec - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganienko - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganiewicz - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganik - 1648 od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganiuk - od nazwy etnicznej Cygan lub od gwarowego cyganiuk ‘chłopiec o śniadej cerze’.

Cyganka - od nazwy etnicznej Cygan lub od gwarowego cyganka w różnych znaczeniach’.

Cygankiewicz - 1793 od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganko - 1448 od nazwy etnicznej Cygan.

Cygankow - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganków - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygannek - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganol - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganow - od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganowicz - 1447 od nazwy etnicznej Cygan.

Cyganowski - od nazwy etnicznej Cygan lub od nazwy miejscowej Cygany (elbląskie, gmina Gardeja).

Cyganów - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygan-Wada - złożenia brak; Cygan 1401 od nazwy etnicznej Cygan; Wada od wada ‘przywara, usterka’, wadzić (się) ‘przeszkadzać, kłócić się’.

Cygań - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygańczuk - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygańczyk - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygański - 1445 od nazwy miejscowej Cygany (kilka wsi) lub od nazwy etnicznej Cygan.

Cygar - od cygaro, cygar.

Cygara - od cygaro, cygar.

Cygaro - od cygaro, cygar.

Cygarowicz - od cygaro, cygar.

Cygarowski - od cygaro, cygar.

Cygert - od niemieckiej nazwy osobowej Zigert, ta od imienia Sigihard.

Cygiel - 1751 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielhajm - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielman - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielmun - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielnicki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielnik - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygielski-Cegłowski - złożenia brak; Cygielski od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; Cegłowski w grupie nazwisk pochodzących od cegła.

Cygier - od niemieckich nazw osobowych Ziger, Zigger, te od Zi (e)ger ‘twaróg lub ser parmezan’.

Cygiert - od niemieckiej nazwy osobowej Zigert, ta od imienia Sigihard.

Cygil - 1483 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygilnik - 1392 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygiłka - 1379 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; od cegiełka.

Cygler - 1390 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cyglerski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cyglicki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cyglik - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cygnar - 1623 od niemieckiej nazwy osobowej Zigner, ta od apelatywu Zieckener ‘producent poszew na poduszki’.

Cygnarowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zigner, ta od apelatywu Zieckener ‘producent poszew na poduszki’.

Cygnarowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zigner, ta od apelatywu Zieckener ‘producent poszew na poduszki’.

Cygner - od niemieckiej nazwy osobowej Zigner, ta od apelatywu Zieckener ‘producent poszew na poduszki’.

Cygon - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygonek - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygoniek - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygonik - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygoń - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygora - od cygaro, cygar.

Cygorek - od cygaro, cygar.

Cygowski - 1469 (KrW) od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygór - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygulski - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cyguła - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cygun - od nazwy etnicznej Cygan.

Cygus - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cyguszka - 1444 od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Cyharski - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Cyjak - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cyjan - 1444 od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cyjank - 1494 (Maz) od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cyjankiewicz - od imienia Łucjan. Imię, pochodzenia łacińskiego, od lux ‘światło, blask’, znane w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu wymawiane było Łucyjan, Łuczan, na Kresach Wschodnich Łukijan.

Cyjanowski - 1389 od nazwy miejscowej Cianowice, dawniej Cyjanowice (krakowskie, gmina Skała).

Cyk - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cyka - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykalanów - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykalewicz - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykaluk - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykał - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykała - 1403 od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykałanów - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykało - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykan - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykanowski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykarski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykiel - 1471 od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykiewicz - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykoła - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykon - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykoń - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykot - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykota - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykowiak - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykowski - 1388 od nazw miejscowych Cykow, Cykowo (kilka wsi).

Cykowski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cykulski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cyl - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyla - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylankiewicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylanowicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylanowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyli - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylich - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylichowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylik - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylikowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylin - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylina - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylino - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylinski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyliński - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylka - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylke - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylkie - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylkowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyloch - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylok - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyluk - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cylulko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyła - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyło - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyłowicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyłuch - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cyma - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymach - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymachowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymal - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cyman - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cyman - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymanek - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymanek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymann - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymann - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymanow - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymanowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymanowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymanów - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymanów - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymań - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymań - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymański - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Cymański - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymbal - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbala - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalak - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalik - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbaliński - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbaliski - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalist - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalista - 1629 od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’; od cymbalista ‘grający na cymbałach’.

Cymbalistenko - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalistka - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalisty - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbalski - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbaluk - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbał - 1701 od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbała - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałak - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałek - 1787 od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałka - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałko - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałow - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbałowski - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbel - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbelek - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbolak - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbolek - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbolik - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbolista - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymboluk - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbołek - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymborowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymborski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrak - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbranowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrocki - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbruch - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrykiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbryła - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbryłowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cymbulak - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymbuły - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cymek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymer - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymera - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymerkiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymerlik - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymerman - 1393 od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymermann - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymermon - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymerski - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymerys - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymeryś - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymiel - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).

Cymka - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymke - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymkiewicz - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymkowski - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymmer - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymmera - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymmerman - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymo - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymoch - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymon - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymontek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymoński - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Cymor - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymorek - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cymorski - od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cympel - od niemieckiej nazwy osobowej Zimpel, ta od przymiotnika zimperlich ‘przewrażliwiony, afektowany’.

Cyn - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cyna - 1414-17 od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynacewicz - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynajek - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynajko - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynalski - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynan - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cyndal - od niemieckiej nazwy osobowej Zindel, ta od apelatywu Zindel ‘tata’.

Cyndel - od niemieckiej nazwy osobowej Zindel, ta od apelatywu Zindel ‘tata’.

Cynek - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cyngel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cyngiel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cyniak - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynian - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cyniewicz - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynik - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynk - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynka - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkalski - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkaluk - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkała - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkałowski - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkar - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cynkarz - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cynkin - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynko - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynko - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkus - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cynkusz - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Cyno - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynowicz - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cyns - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Cynś - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Cynulski - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cynus - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Cypar - 1679 od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cypel - 1729 od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cypelik - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cypeł - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyper - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cypera - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cyperek - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cyperski - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Cypla - 1448 od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyplak - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyplaki - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyplik - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cypliński - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyplis - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cyppel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cypra - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprajanik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprek - 1478 od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypriak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprianczyk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprianik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprianiuk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypriański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprias - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprich - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypris - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprjanik - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprjański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypron - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypruch - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprum - 1429 (Maz) od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprun - 1429 (Maz) od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprus - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprusewicz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprusiewicz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprusiński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypruszak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypruszewicz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryański - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprych - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryjanik - 1627 od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryjski - 1569 od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryk - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprykowski - 1692 od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryło - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryn - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryniak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprynowicz - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprynowski - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypryński - 1602 od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyprys - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cyprysiak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cyprysiński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cypryszak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cypryszewski - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cypryś - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cyprzyński - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros lub od cyprys.

Cyps - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cypser - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyps-Zyps - złożenie występuje w grupie nazwisk pochodzących od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cyral - 1628 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyral - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyrałt - 1444 od niemieckiej nazwy osobowej Zierholt.

Cyran - 1616 od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrana - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyranek - 1616 od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyraniak - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyranik - 1601 od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyraniuk - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyranka - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrankiewicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrankowicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrankowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyranowicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyranowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrań - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrański - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrcz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyrczak - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyrecki - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyrek - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyrekwicki - 1397 od nazwy miejscowej Cerekwica (kaliskie, gmina Jaraczewo).

Cyrelak - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyren - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyreń - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyreszko - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cyriak - od imienia Cyriak, w Kosciele prawosławnym Kiriak, to od greckiego kyrios ‘pan, władca’.

Cyrk - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’.

Cyrka - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’.

Cyrkanowicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’.

Cyrkas - 1522 od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’.

Cyrkasiewicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’.

Cyrke - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’.

Cyrkel - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkiel - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkiew - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cyrkiewic - 1402 od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrklewicz - 1404 od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cyrko - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkol - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkosz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkot - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkow - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkowicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkowski - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkun - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkunowicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cyrkwicki - 1498 od nazwy miejscowej Cerekwica (kaliskie, gmina Jaraczewo).

Cyrmak - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cyrman - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cyrmek - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cyrmer - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cyrmes - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cyrski - od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Cyrul - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulczak - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulczyk - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyruliczak - od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Cyruliczek - 1594 od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Cyrulik - 1594 od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Cyruliński - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrulski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyruł - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyruła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrułło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyruło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrułowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrus - 1483 od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Cyruszyc - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Cyruszys - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Cyruś - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Cyrwasz - 1309 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Cyrwo - 1482 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Cyrwus - 1678 od łacińskiego cereus ‘jeleń’.

Cyrych - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych, dop. kerykos ‘zwiastun’.

Cyryk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych, dop. kerykos ‘zwiastun’.

Cyryl - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyryla - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrylewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrylewski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrylkiewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyrylski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyryłowski - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyryn - 1576 od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cyryna - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cyryniak - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cyrynowski - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cyryński - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Cysz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cysza - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszan - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszek - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszka - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszke - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszkie - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cyszkiewicz - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Cytrian - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cytrjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cytron - od cytryna; por. cytrynowe drzewo XVI w.

Cytrona - od cytryna.

Cytronowicz - od cytryna.

Cytronowski - 1789 od cytryna.

Cytroń - od cytryna.

Cytryn - od cytryna.

Cytryna - od cytryna.

Cytryniak - od cytryna.

Cytrynowicz - od cytryna.

Cytrynowski - od cytryna.

Cytryński - od cytryna.

Cytrzyński - od cytryna.

Cywa - 1741 od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywan - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Cywan - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywaniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Cywik - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywiński - 1492 od nazwy miejscowej Cywiny (ciechanowskie, gmina Baboszewo).

Cywka - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywkisz - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywko - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywkowiec - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywkowski - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywlik - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cywoniuk - od cywun, ciwun, cywan staropolskiego, gwarowego (z białoruskiego) ‘ekonom’.

Cyz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyza - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyzman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cyzmann - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cyzmer - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cyzner - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Cyż - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyża - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyżak - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyżan - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Cyżman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czabaj - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabajewski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabajski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czaban - 1635 od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabania - 1568 od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabanik - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabaniuk - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabanka - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabanow - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabanowicz - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabanowski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabańczyk - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’ lub od gwarowego czabańczyk ‘pasterz owiec lub wołów’.

Czabański - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabkiewicz - 1764 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czabon - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czaboń - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czabończyk - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czaboński - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czach - 1422 od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachajda - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachel - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czachla - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachlic - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachlik - 1365 od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachon - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachoń - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachor - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachora - 1423 od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachorek - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachorowski - 1475 od nazwy miejscowej Czachorowo (płockie, gmina Gozdowo; lesczyńskie, gmina Gostyń).

Czachorski - 1497 od nazwy miejscowej Czachory (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Czachowicz - 1487 od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachowski - 1497 od nazwy miejscowej Czachowo (płockie, gmina Gozdowo).

Czachór - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachóra - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachórski - 1497 od nazwy miejscowej Czachory (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Czachów - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachra - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czachracz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czachrowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czachur - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachura - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachurek - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czachurski - od nazwy miejscowej Czachory (kaliskie, gmina Nowe Skalmierzyce).

Czachyra - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Czacki - 1397 od nazwy miejscowej Czacz (leszczyńskie, gmina Śmigiel).

Czacz - 1395 od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczaj - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczanowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczew - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczka - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczko - 1376 od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczkowski - 1556 od nazwy miejscowej Czaczki (białostockie, gmina Turoń Kościelna).

Czaczkowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczowski - 1580 od nazwy miejscowej Czaczów (nowosądeckie, gmina Łabowa).

Czaczyk - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czaczyński - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Czad - 1383 od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czada - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadaj - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadankiewicz - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadek - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadel - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadelski - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czader - 1254 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czadera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czaderna - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czaderski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czadkowicz - 1461 od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadkowski - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadla - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czado - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadorski - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadow - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadowicz - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadowski - 1552 od nazwy miejscowej Czadowo, dziś Sadowo (płockie, gmina Iłów).

Czadro - 1350 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czadrowic - 1339 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czadrowski - 1576 od nazw miejscowych Cedrowice, Cedry (Maz).

Czadrzyk - XII w. w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czady - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadzek - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czadzik - 1733 od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czahrowski - 1463 od nazwy miejscowej Czahrów, też Czehrów (KrW).

Czaj - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czaja - 1230 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; lub od gwarowego czaja ‘ptak ‘czajka’.

Czajak - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajała - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajan - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajczek - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajczuk - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajczyc - 1389 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajczyk - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajda - 1739 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajdo - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajduk - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajecki - od nazwy miejscowej Czajęcice (krakowskie, gmina Proszowice; kieleckie, gmina Waśniów).

Czajek - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajer - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajerek - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajewicz - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajewski - 1448 od nazwy miejscowej Czajowice (krakowskie, gmina Wielka Wieś).

Czajęcki - 1470-80 od nazwy miejscowej Czajęcice (krakowskie, gmina Proszowice; kieleckie, gmina Waśniów).

Czajęta - 1136 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajka - 1369 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajki - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajkiewicz - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajkin - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajko - 1437 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajkow - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajkowicz - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajkowski - 1451 od nazw miejscowych Czajkowice, Czajków, Czajki (kilka wsi).

Czajków - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czajła - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajło - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajna - 1494 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajnik - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się lub od czajnik.

Czajniuk - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajo - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajor - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajowski - 1407 od nazwy miejscowej Czajowice (krakowskie, gmina Wielka Wieś).

Czajór - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czajwa - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czak - 1385 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakai - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakaj - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakajło - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakała - 1498 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakałowski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakan - 1265 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakański - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakawa - 1391 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakoj - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakon - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakoń - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakończyk - 1607 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakoński - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakor - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakora - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czakow - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czaków - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czak-Żukowski - złożenia brak; Czak 1385 od staropolskiego czakać, też czekać; Żukowski 1393 od nazw miejscowych Żukowice, Żuków, Żukowo (kilka wsi).

Czamański - 1546 od nazwy miejscowej Czemanino, dziś Czemianin (włocławskie, gmina Topólka).

Czamara - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarczak - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarczan - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarecki - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarka - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarowski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamarski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamaryn - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamera - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamorski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czamra - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czandrych - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czandryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czap - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapa - 1566 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapaj - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapajło - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapajtis - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapak - 1639 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka lub od gwarowego czapak ‘człowiek niezgrabny, powolny’.

Czapala - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapalewicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapalski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapaluk - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapała - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapar - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapara - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czaparowski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czaparski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapas - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczak - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczarz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczor - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczuch - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczuk - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczycz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczyk - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapczyński - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czape - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapeczka - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka, czapeczka.

Czapeczko - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka, czapeczka.

Czapek - 1489 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapelka - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapelnik - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapelski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapełka - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapenko - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapia - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapica - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapiejewski - 1779 od nazwy miejscowej Czapiewice (bydgoskie, gmina Brusy).

Czapiel - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapiela - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapielewicz - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapiewski - 1733 od nazwy miejscowej Czapiewice (bydgoskie, gmina Brusy).

Czapiga - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Czapigo - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Czapijewski - od nazwy miejscowej Czapiewice (bydgoskie, gmina Brusy).

Czapik - 1627 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapikowski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapiński - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapiuk - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapka - 1384 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkajło - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapke - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkiewicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkin - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkiński - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapko - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkowicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapkowski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapla - 1217 od czapla.

Czapla-Czapliński - złożenia brak; Czapla 1217 od czapla; Czapliński 1450 od nazw miejscowych Czaplino, Czaplin (kilka wsi).

Czaplajewicz - od czapla.

Czaplak - 1377 od czapla.

Czaplanik - od czapla.

Czaplejewicz - od czapla.

Czaplejewski - 1785 od czapla.

Czaplewski - 1795 od czapla.

Czaplic - od czapla.

Czaplica - od czapla.

Czaplicak - od czapla.

Czaplicha - od czapla.

Czaplicki - 1497 od nazwy miejscowej Czaplice (kilka wsi).

Czaplicz - 1357 od czapla.

Czaplik - 1679 od czapla.

Czaplikowski - od czapla.

Czaplin - 1413 od nazw miejscowych Czaplino, Czaplin (kilka wsi).

Czaplinda - od czapla.

Czaplindo - od czapla.

Czapliniec - od czapla.

Czaplinski - od nazw miejscowych Czaplino, Czaplin (kilka wsi).

Czapliński - 1450 od nazw miejscowych Czaplino, Czaplin (kilka wsi).

Czaplo - od czapla.

Czaplok - od czapla.

Czaplski - 1450 od nazwy miejscowej Czaple (liczne), z wtórnym uproszczeniem grupy spółgłoskowej.

Czapluk - od czapla.

Czapnicki - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapniewski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapnik - 1447 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapniuk - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapok - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapor - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapowicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapór - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapów - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapraga - 1697 od czaprak, czaprag ‘nakrycie na konia’.

Czaprak - od czaprak, czaprag ‘nakrycie na konia’.

Czapski - 1434 od nazwy miejscowej Czaple (liczne), z wtórnym uproszczeniem grupy spółgłoskowej.

Czapul - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapula - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapulak - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapulan - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapularz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapulek - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapulon - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapułkowski - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapułowicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapur - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czapura - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czapurkin - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czapurski - 1393 od nazwy miejscowej Czapury (poznańskie, gmina Mosina).

Czapuryn - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czaputa - 1616 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czaputowicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czara - 1446 od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarachewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarachowicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarcina, m. - 1441 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czarciński - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czarek - 1501 od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czark - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarka - 1339 od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’.

Czarko - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’.

Czarko-Wasiuticz - złożenia brak; Czarko od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’; Wasiuticz od imion na Wa-, typu Wasyl (= Bazyli), Wawrzyniec, Wan (= Iwan = Jan).

Czarko-Wasiutycz - złożenia brak; Czarko od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’; Wasiutycz od imion na Wa-, typu Wasyl (= Bazyli), Wawrzyniec, Wan (= Iwan = Jan).

Czarkowski - 1397 od nazwy miejscowej Czarnków (kilka miejscowości), Czarkowy, dawniej Czarnkowy (kieleckie, gmina Nowy Korczyn).

Czarkul - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’.

Czarliński - 1622 od nazwy miejscowej Czarlin (gdańskie, gmina Tczew).

Czarna - od czarny.

Czarna Ewa - od czarny.

Czarnacki - 1596 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czarnak - 1719 od czarny.

Czarnakowicz - od czarny.

Czarnal - 1543 od czarny.

Czarnas - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnasiak - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnasiewicz - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnasik - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnasz - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnaś - od czarny, od gwarowego czarnasy ‘niezupełnie czarny’.

Czarnata - od czarny, od gwarowego czarnaty ‘niezupełnie czarny’.

Czarnatowicz - od czarny, od gwarowego czarnaty ‘niezupełnie czarny’.

Czarnawa - 1483 od czarny; od gwarowego czarnawa ‘czarna chmura, nawałnica chmur; mnóstwo, tłum’.

Czarnec - od czarny.

Czarneciuk - od czarny.

Czarnecki - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czarnejko - od czarny.

Czarnek - 1470-80 od czarny.

Czarnel - od czarny.

Czarnenko - od czarny.

Czarneńko - od czarny.

Czarner - od czarny.

Czarnes - od czarny.

Czarneta - od czarny.

Czarnewicz - od czarny.

Czarnia - od czarny.

Czarniaczek - 1706 od czarny.

Czarniaczyk - 1702 od czarny.

Czarniak - 1658 od czarny lub od gwarowego czarniak ‘człowiek śniady’.

Czarniak-Pająk - złożenia brak; Czarniak 1658 od czarny lub od gwarowego czarniak ‘człowiek śniady’; Pająk 1455 od pająk.

Czarniawa - od czarny.

Czarniawy - od czarny.

Czarnic - 1497 od czarny.

Czarniczek - od czarny.

Czarniczowicz - 1621 od czarny.

Czarniec - 1601 od czarny.

Czarniecha - od czarny.

Czarniecki - 1468 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czarniej - od czarny.

Czarniel - od czarny.

Czarnieńka - od czarny.

Czarnieńki - od czarny.

Czarniewicz - od czarny.

Czarnię - 1491 od czarny.

Czarniga - od czarny.

Czarnik - 1602 od czarnik lub od gwarowego czarnik ‘koń czarny, kary’.

Czarnikiewicz - od czarny.

Czarnikowski - 1467 od nazwy miejscowej Czerników (kilka wsi).

Czarników - od czarny.

Czarniłowicz - od czarny.

Czarnionka - od czarny.

Czarniowski - 1453 od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Czarniowski - od czarny.

Czarnisz - 1603 od czarny.

Czarniszewicz - od czarny.

Czarniuk - od czarny.

Czarnka - 1489 od czarny.

Czarnke - od czarny.

Czarnko - 1359 od czarny.

Czarnkowski - 1387 od nazwy miejscowej Czarnków (kilka miejscowości), Czarkowy, dawniej Czarnkowy (kieleckie, gmina Nowy Korczyn).

Czarno - od czarny.

Czarnoba - od czarny.

Czarnobaba - od czarny.

Czarnobiel - od czarny.

Czarnobil - od czarny.

Czarnobilski - od nazwy miejscowej Czarnobyl (Ukraina).

Czarnobił - od czarny.

Czarnoboj - od czarny.

Czarnobój - od czarny.

Czarnobór - od czarny.

Czarnobrewa - od czarny.

Czarnobrewy - od czarny.

Czarnobroda - od czarny.

Czarnobrywy - od czarny.

Czarnobur - od czarny.

Czarnobylski - 1849 od nazwy miejscowej Czarnobyl (Ukraina).

Czarnoch - 1450 od czarny.

Czarnocha - 1450 od czarny.

Czarnochos - od czarny.

Czarnochowski - 1399 od nazwy miejscowej Czarnochowice (krakowskie, gmina Wieliczka).

Czarnocic - 1396 od czarny.

Czarnocki - 1332 od nazw miejscowych typu Czarnocin, Czarnociny, Czarnocice, Czarnoty.

Czarnoczapka - od czarny.

Czarnodola - od czarny.

Czarnodolski - od czarny.

Czarnodunajecki - od nazwy miejscowej Czarny Dunajec (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec).

Czarnogas - od czarny.

Czarnogiel - od czarny.

Czarnogorcew - od czarny.

Czarnogórski - 1640 od nazwy miejscowej Czarna Góra (nowosądeckie, gmina Bukowina Tatrzańska).

Czarnogrebel - od czarny.

Czarnohaj - od czarny.

Czarnohus - od czarny.

Czarnohuz - od czarny.

Czarnojahn - od czarny.

Czarnojan - od czarny; od czarny + Jan.

Czarnojanczyk - od czarny.

Czarnojańczuk - od czarny.

Czarnojańczyk - od czarny.

Czarnojarczyk - od czarny.

Czarnojączyk - od czarny.

Czarnokorska - od czarny.

Czarnokulski - od czarny.

Czarnokuz - od czarny.

Czarnol - od czarny.

Czarnola - od czarny.

Czarnolas - 1464 od nazwy miejscowej Czarny Las, Czarnolas (kilka wsi).

Czarnolaski - od nazwy miejscowej Czarny Las, Czarnolas (kilka wsi).

Czarnoles - 1449 od nazwy miejscowej Czarny Las, Czarnolas (kilka wsi).

Czarnoleski - 1661 od nazwy miejscowej Czarny Las, Czarnolas (kilka wsi).

Czarnoła - od czarny.

Czarnołęski - (Maz) od nazwy miejscowej Czarnołosy, dziś Czarnołozy (chełmskie, gmina Wojsławice).

Czarnołoski - od nazwy miejscowej Czarnołosy, dziś Czarnołozy (chełmskie, gmina Wojsławice).

Czarnołuski - od nazwy miejscowej Czarnołosy, dziś Czarnołozy (chełmskie, gmina Wojsławice).

Czarnomas - od czarny.

Czarnomaska - od czarny.

Czarnomaz - od czarny.

Czarnomiedza - od czarny.

Czarnomieński - 1497 (Maz) od nazwy miejscowej Czarnomin, dziś Czarnominek (płockie, gmina Gozdowo).

Czarnomiński - od nazwy miejscowej Czarnomin, dziś Czarnominek (płockie, gmina Gozdowo).

Czarnomord - od czarny.

Czarnomorda - od czarny.

Czarnomordy - od czarny.

Czarnomski - 1534 od nazwy miejscowej Czarnomin, dziś Czarnominek (płockie, gmina Gozdowo).

Czarnomys - od czarny.

Czarnomysa - od czarny.

Czarnomyska - od czarny.

Czarnomysy - od czarny.

Czarnomysza - od czarny.

Czarnooka - od czarny.

Czarnooki - od czarny.

Czarnopis - od czarny.

Czarnopys - od czarny.

Czarnopyski - od czarny.

Czarnopyś - od czarny.

Czarnoróg - od czarny.

Czarnoryś - od czarny.

Czarnos - od czarny.

Czarnosiak - od czarny.

Czarnosiewicz - od czarny.

Czarnoski - 1472 od nazw miejscowych typu Czarnocin, Czarnociny, Czarnocice, Czarnoty.

Czarnosz - 1204 od czarny.

Czarnoszczyk - od czarny.

Czarnoszenko - od czarny.

Czarnoszewicz - 1411 od czarny.

Czarnoszka - 1401 od czarny.

Czarnot - od czarny.

Czarnota - 1402 od czarny.

Czarnota-Bojarski - złożenia brak; Czarnota 1402 od czarny; Bojarski 1476 od bojar, bojarz, bojarzyn ‘szlachcic z terenu Rusi i Litwy lub od nazwy miejscowej Bojary.

Czarnota-Czarny - złożenia brak; Czarnota 1402 od czarny; Czarny 1405 od czarny.

Czarnota-Stemar - złożenia brak; Czarnota 1402 od czarny; Stemar brak.

Czarnotka - od czarny.

Czarnotowicz - od czarny.

Czarnotulski - od nazwy miejscowej Czarnotuły, dziś Czarnotul (bydgoskie, gmina Mogilno).

Czarnotuski - 1497 od nazwy miejscowej Czarnotuły, dziś Czarnotul (bydgoskie, gmina Mogilno).

Czarnotyl - 1430 od nazwy miejscowej Czarnotuły, dziś Czarnotul (bydgoskie, gmina Mogilno).

Czarnous - 1433 (KrW) od czarny.

Czarnousik - od czarny.

Czarnouś - od czarny.

Czarnow - od czarny.

Czarnowąs - od czarny.

Czarnowojtek - od czarny.

Czarnowós - od czarny.

Czarnowski - 1410 od nazw miejscowych Czarnów, Czarnowo (częste).

Czarnowus - od czarny.

Czarnowusy - od czarny.

Czarnoziem - od czarny.

Czarnozub - od czarny.

Czarnów - od czarny.

Czarnuch - od czarny.

Czarnucha, m. - od czarny.

Czarnuchowski - 1450 od nazwy miejscowej Czarnuchowice (katowickie, gmina Tychy).

Czarnul - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnula - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnulak - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnulewicz - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnulicz - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnulla - od czarny; od gwarowego czarnul ‘brunet’.

Czarnuła - od czarny.

Czarnusiewicz - od czarny.

Czarnusz - 1418 od czarny.

Czarnuszczyk - od czarny.

Czarnuszewicz - 1763 od czarny.

Czarnuszka - od czarny lub od czarnuszka ‘roślina ogrodowa’.

Czarnuszkiewicz - od czarny.

Czarnuszko - od czarny.

Czarnuś - 1605 od czarny.

Czarny - 1405 od czarny.

Czarny Słąka - 1433 od czarny.

Czarny Sobek - od czarny.

Czarnyj - od czarny.

Czarnyjan - od czarny.

Czarnylas - od czarny.

Czarny-Marszałek - złożenia brak; Czarny 1405 od czarny; Marszałek 1389 od marszałek ‘w średniowieczu: zarządca dworu królewskiego, później: wysoki urzędnik państwowy, dziś: najwyższy stopień wojskowy’.

Czarnynoga - od czarny.

Czarnys - od czarny.

Czarnysz - 1436 od czarny.

Czarnysza - 1398 od czarny.

Czarnyszewicz - 1412 od czarny.

Czarnyszka - od czarny lub od gwarowego czarnyszka ‘roślina czarnuszka’.

Czarnyszko - od czarny lub od gwarowego czarnyszka ‘roślina czarnuszka’.

Czarnywojtek - od czarny.

Czarobrewa - od czarny.

Czaros - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarota - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarowicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarowski - 1435 od nazwy miejscowej Czahrów, też Czehrów (KrW).

Czarski-Jachimowicz - złożenia brak; Czarski brak; Jachimowicz 1649 od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Czart - 1394 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czarta - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartak - 1413 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartek - 1389 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartel - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartewicz - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartki - 1446 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartkiewicz - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartko - 1337 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartkowski - 1402 od nazwy miejscowej Czartki (kaliskie, gmina Żelazków; sieradzkie, gmina Warta).

Czartnicki - 1631 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartoła - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartołomny - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartoryjski - 1445 od nazwy miejscowej Czartorysk (KrW).

Czartoryski - od nazwy miejscowej Czartorysk (KrW).

Czartoszewski - od nazwy miejscowej Czartoszewo, dziś Czartosy (łomżyńskie, gmina Zambrów).

Czartowicki - 1490 od nazwy miejscowej Czartowiec (zamojskie, gmina Tyszowce).

Czartowicz - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czartowski - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czarus - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czaruszewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czaryk - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarys - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czaryski - od nazwy miejscowej Czaryż (częstochowskie, gmina Secemin).

Czarysz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarzasna - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarzasty - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czarzyński - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czas - od czas.

Czasak - od czas.

Czasek - od czas.

Czasiewicz - od czas.

Czasikowski - od czas.

Czasiuk - od czas.

Czasławski - 1441 od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Czasniak - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Czasnik - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Czastyński - 1444 od nazwy miejscowej Czastyn, także Czestyn (KrW).

Czasz - od czasza ‘kielich’.

Czasza - 1363 od czasza ‘kielich’.

Czaszasty - od czasza ‘kielich’.

Czaszejko - od czasza ‘kielich’.

Czaszewicz - od czasza ‘kielich’.

Czaszka - 1495 od czasza ‘kielich’; od czaszka dawniej ‘mała czasza, kość głowy’.

Czaszke - od czasza ‘kielich’; od czaszka dawniej ‘mała czasza, kość głowy’.

Czaszkiewicz - od czasza ‘kielich’; od czaszka dawniej ‘mała czasza, kość głowy’.

Czaszko - 1373 od czasza ‘kielich’; od czaszka dawniej ‘mała czasza, kość głowy’.

Czaszowic - 1676 od czasza ‘kielich’.

Czaszun - od czasza ‘kielich’.

Czaszyk - od czasza ‘kielich’.

Czaszyn - 1763 od czasza ‘kielich’.

Czaszyński - 1424 od nazwy miejscowej Czaszyn (krośnieńskie, gmina Zagórz).

Czaś - od czasza ‘kielich’.

Czaśka - od czasza ‘kielich’.

Czaśnicki - 1373 od nazwy miejscowej Czaśniki, też Cześniki (KrW).

Czaśnik - od czasza ‘kielich’.

Czaśnikowic - 1398 od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Czat - 1327 od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czata - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czataj - 1650 od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czatejko - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czatkowiski - 1626 od nazwy miejscowej Czatkowice (krakowskie, gmina Krzeszowice), Czatkowy (gdańskie, gmina Tczew).

Czatkowski - 1627 od nazwy miejscowej Czatkowice (krakowskie, gmina Krzeszowice), Czatkowy (gdańskie, gmina Tczew).

Czatt - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czatta - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Cząber - 1645 w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cząberak - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cząbor - 1663 w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cząpczyński - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cząpek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cząstek - od cząstka ‘część’.

Cząstka - od cząstka ‘część’.

Cząstkiewicz - od cząstka ‘część’.

Cząstkowski - 1508 od nazwy miejscowej Cząstków (kieleckie, gmina Nowa Słupia).

Czber - 1222 od ceber ‘naczynie na płyny’; od staropolskiego czber ‘ceber’.

Czchowski - 1391 od nazwy miejscowej Czchów (tarnowskie, gmina Czchów).

Czciej - 1425 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czcik - 1377 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czcikowic - 1371 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czcikowski - 1439 od nazwy miejscowej Cikowice, dawniej Czcikowice (tarnowskie, gmina Bochnia).

Czeban - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanik - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanow - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanowicz - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanowski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanów - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebanyk - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebańczuk - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebański - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Czebek-Szebek - złożenia brak; Czebek brak; Szebek może od imienia Sebastian.

Czech - 1440 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czecha - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechacz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechaczek - 1589 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechak - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechalaski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechała - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechan - 1166 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechaniak - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechaniuk - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechar - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechel - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechelius - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechelski - 1450 od nazwy miejscowej Czechel (kaliskie, gmina Gołuchów).

Czecheluk - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czecheł - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od staropolskiego i gwarowego czecheł ‘koszula lub suknia z białego płótna, ręcznik’.

Czechera - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czecheryn - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechla - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od gwarowego czechla ‘zwierzę czochrające się’.

Czechlik - 1559 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od staropolskiego czechlik ‘koszula, suknia’.

Czechła - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechłowski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechna, m. - 1409 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechniak - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechno - 1396 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechnowicz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechol - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czecholczuk - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czecholuk - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechonik - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechonin - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechoń - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechor - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechorka - 1434 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechot - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechota - 1483 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechow - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechowiak - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechowicz - 1346 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechowski - 1396 od nazw miejscowych Czechowo, Czechów (kilka miejscowości).

Czechowy - 1567 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechór - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechów - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechra - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechracz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechrak - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechralski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechrowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechryński - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czechulski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechuła - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechura - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechyra - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czeciak - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czecieńko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeciera - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeciuk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czecko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeckowicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czecot - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czecz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczaczek - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczak - 1388 od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczałka - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczan - 1460 od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczejko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczek - 1376 od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczel - XVI w. od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczelewski - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczelnicki - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczelski - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczeniuk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczenko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczenkow - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczeńko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczeńkow - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczerz - 1136 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’ lub od staropolskiego ciecierz ‘przepiórka’.

Czeczet - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczetkowicz - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczewicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczka - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczkowski - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczo - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczoch - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczok - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczoł - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczołka - 1514-18 od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczon - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczor - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczora - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczorka - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczot - 1430 od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczota - 1381 od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczotek - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczotka - 1416 od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczotko - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczotowicz - 1428 od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczott - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczółka - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczółko - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczór - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczótka - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczótko - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczucha - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczuga - 1642 od czeczuga ‘ryba z rodziny jesiotrowatych; rodzaj szabli’, z gwarowego ‘baba’.

Czeczuga - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczuj - 1488 od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczuk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczukiewicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczun - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczuń - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczura - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczurko - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczutka - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczutko - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Czeczyk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczykiewicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczyl - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczyn - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczyra - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeda - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czedar - 1212 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czeder - 1393 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czedro - 1412 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czedrowic - 1482 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Czedrzyk - 1235 od staropolskiego imienia Szczedrzyk, znanego w Polsce od XIII wieku, stanowiącego spolszczoną postać imienia Teodoricus lub od Dzietrzych, z nawiązaniem do szczodry.

Czedzich - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Czehrowski - 1474 od nazwy miejscowej Czahrów, też Czehrów (KrW).

Czeja - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejczyk - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czejczyński - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejda - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejdo - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejewski - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejęcki - od nazwy miejscowej Czajęcice (krakowskie, gmina Proszowice; kieleckie, gmina Waśniów).

Czejęta - 1265 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Czejka - 1450 od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czejko - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Czejkowski - 1746 od nazw miejscowych Czajkowice, Czajków, Czajki (kilka wsi).

Czek - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czeka - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekacz - 1427 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekaj - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekaja - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajew - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajewicz - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajewski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajki - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajko - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajło - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajowicz - 1612 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajowski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekajski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekal - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekala - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekalak - 1761 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekalewski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekalik - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekaliński - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekalski - 1724 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekaluk - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekał - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekała - 1643 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałko - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałkowski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałła - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałło - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekało - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałow - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałowicz - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałowski - 1659 od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekałów - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekan - 1617 od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekaniak - od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekanik - od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekanow - od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekanowicz - od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekanowski - 1497 od nazw miejscowych Czekanowo, Czekanów (kilka wsi).

Czekanów - od staropolskiego czakać, też czekać; lub od czekan ‘dawna broń’.

Czekań - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekański - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekara - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekejda - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekiel - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekien - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekienda - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekień - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czeko - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekolski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekoła - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekon - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekoński - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekora - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekorow - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekowicz - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekulski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekuła - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekun - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekunow - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czekus - 1793 od łacińskiego caecus ‘niewidomy, ciemny’.

Czekuszyn - od staropolskiego czakać, też czekać.

Czel - od czoło.

Czela - od czoło.

Czelacki - 1449 od nazwy miejscowej Czelatyce (przemyskie, gmina Rokietnica).

Czeladka - 1544 od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladko - od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladło - 1677 od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladnik - 1630 od czeladź ‘służba domowa’; od czeladnik.

Czeladyn - od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladzieński - 1725 od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladzin - od czeladź ‘służba domowa’; od staropolskiego czeladzin ‘sługa domowy’.

Czeladziński - 1654 od czeladź ‘służba domowa’.

Czeladzki - 1725 od czeladź ‘służba domowa’.

Czelatycki - 1427 od nazwy miejscowej Czelatyce (przemyskie, gmina Rokietnica).

Czelatyński - 1449 od nazwy miejscowej Czelatyce (przemyskie, gmina Rokietnica).

Czelatyski - 1442 od nazwy miejscowej Czelatyce (przemyskie, gmina Rokietnica).

Czele - od czoło.

Czelech - od czoło.

Czelej - od czoło.

Czelejewski - od nazwy miejscowej Czelejów, dziś Celejów (siedleckie, gmina Wilga).

Czelejowski - 1475 od nazwy miejscowej Czelejów, dziś Celejów (siedleckie, gmina Wilga).

Czelesz - od czoło.

Czelewicz - od czoło.

Czelik - od czoło.

Czelin - od czoło.

Czeliń - od czoło.

Czelis - od czoło.

Czeliszczewicz - 1469 od czoło.

Czelna - od czoło.

Czelniak - od czoło.

Czelnik - od czoło.

Czelny - od czoło.

Czelo - 1440 (Śl) od czoło.

Czeloch - od czoło.

Czeluch - od czoło.

Czelusta - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Czelustek - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Czelustka - 1381 od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’; od czelustka ‘szczęka’.

Czeluścieński - 1393 od nazwy miejscowej Czeluścin (poznańskie, gmina Czerniejewo).

Czeluściński - 1394 od nazwy miejscowej Czeluścin (poznańskie, gmina Czerniejewo).

Czeluśniak - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Czeluśnik - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Czema - 1492 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemak - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemaniński - 1419 od nazwy miejscowej Czemanino, dziś Czemianin (włocławskie, gmina Topólka).

Czemański - 1494 od nazwy miejscowej Czemanino, dziś Czemianin (włocławskie, gmina Topólka).

Czemarnik - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czemaryn - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czembor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czemborek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czemborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czembrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czembrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czemek - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemel - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemera - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemerko - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemeruk - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemerych - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemerys - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemiel - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemieński - 1494 od nazwy miejscowej Czemanino, dziś Czemianin (włocławskie, gmina Topólka).

Czemier - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemierewicz - 1399 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemierko - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemiernicki - 1449 od nazwy miejscowej Czemierniki (białostockie, gmina Czemierniki).

Czemierniski - 1480 (KrW) od nazwy miejscowej Czemierniki (białostockie, gmina Czemierniki).

Czemierowski - 1497 od nazwy miejscowej Czemirowo, dziś Ciemierów (konińskie, gmina Pyzdry).

Czemierz - 1376 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemierza - 1393 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemierzewicz - 1399 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Czemierzewski - od nazwy miejscowej Czemierzowice, dziś Ciemiężowice (przemyskie, gmina Orły).

Czemierzowski - 1443 od nazwy miejscowej Czemierzowice, dziś Ciemiężowice (przemyskie, gmina Orły).

Czemierzyński - 1461 od nazwy miejscowej Czemierzyńce (KrW).

Czemies - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemiga - 1618 od staropolskiego czemiga ‘rodzaj leku’.

Czemik - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemirowski - 1497 od nazwy miejscowej Czemirowo, dziś Ciemierów (konińskie, gmina Pyzdry).

Czemka - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemko - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Czemornik - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Czempa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempała - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempas - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempiel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempin - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempiński - od nazwy miasta Czempiń, dawniej Czępin (poznańskie).

Czempiol - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempioł - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempisz - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempka - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempla - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czemplak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czemplik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czenko - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czenkowski - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czenstkowski - od nazw miejscowych typu Częstkowo, Częstków (kilka wsi).

Czenstochowski - od nazw miejscowych Częstochowice, Częstochowa (kilka miejscowości).

Czensz - od imion złożonych typu Częstobor.

Czenszak - od imion złożonych typu Częstobor.

Czenszczyk - od imion złożonych typu Częstobor.

Czenszew - od imion złożonych typu Częstobor.

Czep - 1424 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepa - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepaczuk - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepaczyński - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepajło - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepak - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepal - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepala - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepalak - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepalia - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepalla - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepała - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepan - 1369 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepanczyk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepanek - 1391 od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepanik - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepanko - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepań - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepańczyk - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepański - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Czepas - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepczak - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczar - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczarz - 1790 od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczasz - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczer - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczeruk - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczok - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczon - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczor - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczorz - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczuk - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczur - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczyk - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepczyński - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepecha - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepeczek - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepek - 1430 od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepela - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelak - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelew - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelewicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelewski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelka - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepelski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepeluk - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepeł - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepełło - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepiak - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepian - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepich - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiczek - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepiec - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepiecha - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepieć - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepiega - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Czepiel - 1413 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiela - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiel-Czepielewski - złożenia brak; Czepiel 1413 od czepiać, por. zaczepiać; Czepielewski brak;

Czepielenda - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepielewicz - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepielik - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepielka - 1488 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepielkiewicz - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepielow - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiel-Steciuk - złożenia brak; Czepiel 1413 od czepiać, por. zaczepiać; Steciuk w grupie nazwisk pochodzących od imienia Stefan.

Czepieluch - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepieluk - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepieniak - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepienko - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiga - 1455 od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Czepik - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepikow - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepil - 1440 od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepilewicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepiluk - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepiła - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czepi-Ogły - złozenia brak; Czepi od czepiać, por. zaczepiać; Ogły brak.

Czepiołko - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiółko - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepisak - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiszko - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepita - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepiuk - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepka - 1470 od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepkiewicz - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepkin - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepko - 1405 od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czepla - od czapla.

Czeplak - od czapla.

Czeplejewicz - od czapla.

Czeplewicz - 1415 od czapla.

Czepli - od czapla.

Czeplik - od czapla.

Czeplikowski - od czapla.

Czeplin - 1413 od nazw miejscowych Czaplino, Czaplin (kilka wsi).

Czeplina - od czepiać, por. zaczepiać.

Czeplok - od czapla.

Czeplów - od czapla.

Czepluch - od czapla.

Czeplun - od czapla.

Czepnik - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepok - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepora - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepowicz - 1494 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepowski - 1415 od nazwy miejscowej Czepów (konińskie, gmina Uniejów).

Czeppek - od czepek, czepiec ‘kobiece nakrycie głowy’.

Czeprak - od czaprak, czaprag ‘nakrycie na konia’.

Czepski - 1425 (Maz) od nazwy miejscowej Czaple (liczne), z wtórnym uproszczeniem grupy spółgłoskowej.

Czepuch - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuchowicz - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuk - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepukiewicz - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepukowicz - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepul - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulaniec - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulanis - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulenis - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulis - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulis-Rastenis - złożenia brak; Czepulis od czepiać, por. zaczepiać; Rastenis brak; może od staropolskiego rast ‘nazwa rośliny’.

Czepulon - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulonek - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepulonis - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepułkowski - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepułowski - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepułtowski - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepur - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepur - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepura - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepura - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepurda - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepurek - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepurenko - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepurin - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepurko - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepurko - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepurkowski - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepuro - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuro - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepuro-Baranowski - złożenia brak; Czepuro od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’; Baranowski 1391 od nazw miejscowych Baranów, Baranowo, Baranowice (kilkadziesiąt miejscowości).

Czepurski - 1389 od nazwy miejscowej Czapury (poznańskie, gmina Mosina).

Czepuryk - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuryk - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Czepy - od czepiać, por. zaczepiać lub od gwarowego czepy ‘chętny do działania, do pracy’.

Czera - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czeraj - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerak1692 - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerakowski - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czeramaski - 1452 od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Czeran - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czeraniuk - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czerankiewicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czeranko - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czerankowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czeranowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czerański - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czeraszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czeraszko - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czeraś - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerba - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbachowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbak - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbakow - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbieniak - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbik - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbiniak - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbiński - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbniak - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbnik - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerbowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Czerc - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czercik - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czerciński - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czercowa - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czercowy - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czercucha - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czercyski - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czerczak - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczek - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczuk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczuń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczycki - 1625 od nazwy miejscowej Czernczyce (KrW).

Czerczyk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczyn - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerczyna - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerek - 1615 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerekwicki - od nazwy miejscowej Cerekwica (kaliskie, gmina Jaraczewo).

Czeremaski - 1454 od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Czeremeszyński - 1466 od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Czeremoski - 1468 od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Czeremoszeński - 1466 od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Czerk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerka - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkacz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkalski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkaluk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkanis - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkanowicz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkanski - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkański - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkas - 1407 od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkas-Chodosowski - złożenia brak; Czerkas 1407 od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’; Chodosowski brak.

Czerkasiewicz - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkasik - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkasiński - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkasiuk - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkaski - 1782 od nazwy miejscowej Czerkasy (KrW).

Czerkasow - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkasun - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkaszczenko - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkaś - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkawski - 1604 od nazwy miejscowej Czerkasy (KrW).

Czerkies - 1662 od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkieski - od nazwy miejscowej Czerkasy (KrW).

Czerkiewicz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkis - 1376 od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerko - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkon - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkoniak - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkosz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkow - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkowicz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkowski - od nazwy miejscowej Czarnków (kilka miejscowości), Czarkowy, dawniej Czarnkowy (kieleckie, gmina Nowy Korczyn).

Czerkun - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkuń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerkusiewicz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czerliński - 1711 od nazwy miejscowej Czerlin (pilskie, gmina Gołańcz).

Czermak - 1417 od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’; od czermak ‘ptak czerwonoskrzydły’.

Czermał - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermał - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermecki - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czermek - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermiak - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermich - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermiecki - 1592 w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czermiela - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermieński - 1471 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czermik - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermikowski - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermin - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermiński - 1394 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czermuga - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermulski - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czermuszko - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czern - 1442 od czarny.

Czerna, m. - od czarny.

Czernach - od czarny.

Czernaj - od czarny.

Czernajc - od czarny.

Czernajew - od czarny.

Czernak - od czarny.

Czernakiewicz - od czarny.

Czernal - od czarny.

Czernaluk - od czarny.

Czernała - od czarny.

Czernas - od czarny.

Czernasiak - od czarny.

Czernaś - od czarny.

Czernat - od czarny.

Czernata - od czarny.

Czernatowicz - od czarny.

Czernawa - 1483 od czarny.

Czernczycki - 1570 od nazwy miejscowej Czernczyce (KrW).

Czernec - od czarny.

Czernecki - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Czerneda - od czarny.

Czernega - od czarny.

Czernej - od czarny.

Czernek - 1389 od czarny.

Czernel - od czarny.

Czernenko - od czarny.

Czerneńka - od czarny.

Czerneńko - od czarny.

Czerner - 1689 od czarny.

Czerneszczuk - od czarny.

Czerneszewicz - od czarny.

Czerneta - od czarny.

Czernewicz - od czarny.

Czerni - od czarny.

Czernia - 1473 od czarny.

Czerniach - 1679 od czarny.

Czerniachowicz - od czarny.

Czerniaga - od czarny.

Czerniagiewicz - od czarny.

Czerniajew - od czarny.

Czerniak - 1474 od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniakarz - od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniak-Czyżniak - złożenia brak; Czerniak 1474 od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’; Czyżniak od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czerniakiewicz - od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniakow - od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniakowicz - od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniakowski - 1517 od nazwy miejscowej Czerniaków (część Warszawy).

Czerniaków - od czarny lub od staropolskiego czerniak ‘roślina; ziele; grzyb’.

Czerniarz - 1683 od czarny; czerniarz ‘ten, co czerni’.

Czerniatewicz - od czarny.

Czerniatowicz - od czarny.

Czerniawa - od czarny lub od staropolskiego czerniawa ‘tłum, chmara, gęstwina’.

Czerniawka - od czarny lub od staropolskiego czerniawa ‘tłum, chmara, gęstwina’.

Czerniawko - od czarny lub od staropolskiego czerniawa ‘tłum, chmara, gęstwina’.

Czernic - 1673 od czarny.

Czernica - 1763 od czarny; czernica ze staropolskiego ‘czarna jagoda’.

Czernich - od czarny.

Czernicha - od czarny.

Czernichenko - od czarny.

Czernichow - od czarny.

Czernichowicz - od czarny.

Czernichowski - 1463 od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czernichowski - 1463 od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czernicki - od nazw miejscowych Czernica, Czernice (kilka wsi).

Czernicz - od czarny.

Czerniczak - od czarny.

Czerniczek - od czarny.

Czerniczenko - od czarny.

Czerniczka - od czarny.

Czernidło - od czarny.

Czerniec - 1471 od czarny; od staropolskiego czerniec ‘człowiek o ciemnej, czarnej karnacji’.

Czerniech - XII w. od czarny.

Czerniechowski - od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czerniechowski - od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czerniecki - 1645 od nazwy miejscowej Czerniec (nowosądeckie, gmina Łącko).

Czerniecow - od czarny.

Czernieców - od czarny.

Czerniecz - od czarny.

Czerniega - od czarny.

Czerniegiewicz - od czarny.

Czerniej - od czarny.

Czerniejewicz - od czarny.

Czerniejewski - od nazw miejscowych Czerniejów, Czerniejewo (kilka wsi).

Czerniejowski - 1440 od nazw miejscowych Czerniejów, Czerniejewo (kilka wsi).

Czerniel - od czarny.

Czernienko - od czarny.

Czernieszczuk - od czarny.

Czerniewicz - 1434 od czarny.

Czerniewski - 1479 od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Czerniga - od czarny.

Czernigiewicz - od czarny.

Czernij - od czarny.

Czernijewicz - od czarny.

Czernik - 1440 od czarny.

Czernikarz - od czarny.

Czernikier - od czarny.

Czernikiewicz - od czarny.

Czernikow - od czarny.

Czernikowicz - od czarny.

Czernikowski - 1398 od nazwy miejscowej Czerników (kilka wsi).

Czerników - od czarny.

Czernil - od czarny lub od gwarowego czernil ‘rodzaj grzyba’.

Czerniła - od czarny.

Czerniło - od czarny.

Czernin - od czarny.

Czerninoga - od czarny.

Czerninok - od czarny.

Czerniński - od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czernioch - 1787 od czarny.

Czernioch - od czarny.

Czerniocha - od czarny.

Czerniok - od czarny.

Czernionka - od czarny.

Czernionko - od czarny.

Czernionok - od czarny.

Czerniowski - 1444 od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Czerniowski - od czarny.

Czernis - od czarny.

Czernisz - 1444 od czarny.

Czerniszenko - od czarny.

Czerniszew - od czarny.

Czerniszewicz - od czarny.

Czerniszów - od czarny.

Czerniś - od czarny.

Czerniuch - od czarny.

Czerniuga - od czarny.

Czerniuk - od czarny.

Czerniukiewicz - od czarny.

Czernk - od czarny.

Czerno - od czarny.

Czernoba - od czarny.

Czernobaj - od czarny.

Czernobajew - od czarny.

Czernobielska - od czarny.

Czernoboj - od czarny.

Czernobój - od czarny.

Czernobój - od czarny.

Czernobrysow - od czarny.

Czernoch - 1166 od czarny.

Czernocki - od nazw miejscowych typu Czarnocin, Czarnociny, Czarnocice, Czarnoty.

Czernohub - od czarny.

Czernohub - od czarny.

Czernojańczyk - od czarny.

Czernomaż - od czarny.

Czernomord - od czarny.

Czernomorda - od czarny.

Czernomordo - od czarny.

Czernomordy - od czarny.

Czernooka - od czarny.

Czernosz - 1423 od czarny.

Czernoszewicz - od czarny.

Czernoszyc - od czarny.

Czernota - od czarny.

Czernouch - od czarny.

Czernoucha - od czarny.

Czernoucho - od czarny.

Czernous - od czarny.

Czernousik - od czarny.

Czernousowicz - 1412 od czarny.

Czernousów - od czarny.

Czernow - od czarny.

Czernowicz - 1437 od czarny.

Czernowski - 1456 od nazw miejscowych Czarnów, Czarnowo (częste).

Czernów - od czarny.

Czernuch - od czarny.

Czernucha - od czarny.

Czernucho - od czarny.

Czernuk - od czarny.

Czernul - od czarny.

Czernulicz - od czarny.

Czernulin - od czarny.

Czernusz - od czarny.

Czernuszczyk - od czarny.

Czernuszenko - od czarny.

Czernuszewicz - od czarny.

Czernuszka - od czarny.

Czernuszkiewicz - od czarny.

Czernuszko - od czarny.

Czernuszyc - od czarny.

Czernuszyn - od czarny.

Czerny - 1536 od czarny.

Czerny Płaszcz - 1388 od czarny.

Czernych - od czarny.

Czernychów - od czarny.

Czernyj - od czarny.

Czernyk - od czarny.

Czernysz - od czarny.

Czernysz-Czerniachowski - złożenia brak; Czernysz od czarny; Czerniachowski od czarny; też może od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czernyszenko - od czarny.

Czernyszew - od czarny.

Czernyszewicz - od czarny.

Czernyszyn - od czarny.

Czerń - od czarny; od czerń ‘czarny kolor’.

Czeroryjski - 1445 od nazwy miejscowej Czartorysk (KrW).

Czerpa - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpak - od czerpać ‘nabierać’; od czerpak ‘naczynie do czerpania’.

Czerpaniak - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpanis - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpas - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpatowicz - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpele - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpica - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpich - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpiczek - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpiel - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpioł - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpisz - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpita - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpko - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpniak - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpnik - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpowicz - od czerpać ‘nabierać’.

Czerpuk - od czerpać ‘nabierać’.

Czerski - 1393 od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Czertak - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertakowski - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertal - (Śl) od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertenkow - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czerteżeński - 1630 od nazw miejscowych Czerteż (krośnieńskie, gmina Sanok), Czertyżyce, dziś Czerteżne (nowosądeckie, gmina przysiółek Snietnicy).

Czerteżyński - od nazw miejscowych Czerteż (krośnieńskie, gmina Sanok), Czertyżyce, dziś Czerteżne (nowosądeckie, gmina przysiółek Snietnicy).

Czertko - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertok - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertow - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertowicz - 1700 od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czertyżeński - 1629 od nazw miejscowych Czerteż (krośnieńskie, gmina Sanok), Czertyżyce, dziś Czerteżne (nowosądeckie, gmina przysiółek Snietnicy).

Czerus - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Czerw - 1446 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwa - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwaciuk - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwacz - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’ lub od gwarowego czerwak ‘larwa tocząca drzewo’.

Czerwaś - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwata - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwatiuk - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwaty - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwczak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwecka - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerweczka - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerweczko - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwenak - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerweniak - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwenka - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwenko - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwenkow - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwenkowicz - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwenski - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerweny - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwęda - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiaczuk - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiakow - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiaków - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwic - 1393 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwica - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwich - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwicz - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiczka - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiec - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwiecki - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwiejczak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiek - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiel - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwien - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieniak - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieniec - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwienka - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwienko - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwień - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieńczak - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieńka - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieńko - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwieński - 1520 od nazw miejscowych typu Czerwin, Czerwińsk, Czerwieniec.

Czerwik - 1619 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’ lub od czerwik ‘robak’.

Czerwin - 1448 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiniak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiniec - od czerwiec, dawniej tez czerwień ‘szósty miesiąc roku’, ze staropolskiego ‘owad wytwarzający barwnik czerwony; pasożyt drzew’.

Czerwinka - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwinko - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwinow - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwinski - od nazw miejscowych typu Czerwin, Czerwińsk, Czerwieniec.

Czerwińczak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiński - od nazw miejscowych typu Czerwin, Czerwińsk, Czerwieniec.

Czerwionek - 1629 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwionka - 1606 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwionke - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwionko - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwiuk - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwiunka - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwobroda - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwon - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwona - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonabroda - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonabrody - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonagóra - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonak - od czerwony, z gwarowego czerwiony lub od gwarowego czerwonak ‘owad czerwiec’.

Czerwonek - od czerwony, z gwarowego czerwiony lub od gwarowego czerwonek ‘czerwony wół; grzyb koźlarz czerwony’.

Czerwoniec - od czerwony, z gwarowego czerwiony lub od czerwoniec ‘grzyb; mrówka czerwona; pieniądz z czerwonego złota’.

Czerwonik - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwoniuk - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonka - 1679 od czerwony, z gwarowego czerwiony lub od czerwonka ‘choroba jelit’, z gwarowego też ‘choroba świń’.

Czerwonka - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwonko - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwony - 1465 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwoń - 1739 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwoń - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwończuk - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czerwosz - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czerwusz - 1464 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czeryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czerzan - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzasty - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzniak - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzyk - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzyński - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czes - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesacz - 1736 w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesak - 1680 w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać lub od czesak ‘narzędzie do czesania’.

Czesakow - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać lub od czesak ‘narzędzie do czesania’.

Czesanek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesanis - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesankiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesany - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesek-Czeszek - złożenia brak; Czesek w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; Czeszek 1311 w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Czesław.

Czesenek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesiak - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesiejko - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesiek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesik - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesiul - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czeski - 1396 od nazw miejscowych Czechy, Czeszki (kilka miejscowości).

Czesławski - 1478 od nazw miejscowych typu Czesławice, Czasław.

Czesnak - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnakow - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnakowicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnakowski - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnal - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnałowicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnek - 1567 od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czesnel - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnok - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czesnolewicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnołowicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnowicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnowski - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnulewicz - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesny - 1645 od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesnyk - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czestek - 1393 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czestki - od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czestkiewicz - od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czestko - 1325-27 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czestkowicz - 1329 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czestkowski - 1436 od nazwy miejscowej Czestków (sieradzkie, gmina Buczek).

Czestnik - 1485 od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Czestyński - 1454 od nazwy miejscowej Czastyn, także Czestyn (KrW).

Czesun - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesuń - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czesz - 1395 od imion złożonych typu Czesław.

Czesza - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszak - 1597 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszczkiewicz - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszczyn - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszczyszyn - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszejko - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszejko-Sochacki - złożenia brak; Czeszejko od imion złożonych typu Czesław; Sochacki 1443 od nazwy miejscowej Sochacz (krośnieńskie, gmina Lipinki).

Czeszejkowski - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszek - 1311 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszel - 1570 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszelczyk - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszenko - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszewicz - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszewski - 1388 od nazwy miejscowej Czeszewo (poznańskie, gmina Miłosław).

Czeszka - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszkiel - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszkiewicz - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszko - 1310 od imion złożonych typu Czesław.

Czesznia - 1390 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszowic - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszowicz - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszowiec - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszowski - 1415 od nazwy miejscowej Czeszewo (poznańskie, gmina Miłosław).

Czeszuk - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszula - 1578 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszulski - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszun - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszuń - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszura - 1679 od imion złożonych typu Czesław.

Czeszusz - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszyca - od imion złożonych typu Czesław.

Czeszyk - 1726 od imion złożonych typu Czesław.

Cześ - od imion złożonych typu Czesław.

Cześkiewicz - od imion złożonych typu Czesław.

Cześniak - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Cześnicki - 1427 od nazwy miejscowej Czaśniki, też Cześniki (KrW).

Cześnik - 1412 od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Cześnikiewicz - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Cześnikowicz - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Cześnikowski - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Cześników - od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Cześniuk - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czetniak - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czeto - 1411 (Wlkp) od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czetowicz - 1419 od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czetwertyński - 1499 od nazwy miejscowej Czetwertnia (KrW).

Częba - 1408 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’ lub od imienia Czembor.

Czębek - 1386 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Częp - 1395 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępa - 1424 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępek - 1459 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’ lub od gwarowego czępek ‘na zgiętych kolanach, w kucki’.

Czępicha - 1449 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępiel - 1693 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępiński - 1427 od nazwy miasta Czempiń, dawniej Czępin (poznańskie).

Czępiszka - 1415 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępita - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępka - 1427 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’ lub od gwarowego czępka ‘klęczenie’.

Czępowic - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępsza - 1456 w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czępulik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Częstak - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstek - 1395 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstka - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstki - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstkiewicz - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstkowski - 1465 od nazw miejscowych typu Częstkowo, Częstków (kilka wsi).

Częstoch - 1136 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstochowski - 1439 od nazw miejscowych Częstochowice, Częstochowa (kilka miejscowości).

Częstocki - 1453 od nazwy miejscowej Częstocice (kieleckie, gmina Ostrowiec Świętokrzyski).

Częstogoj - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstogórski - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstoniewski - 1445 od nazwy miejscowej Częstoniew (radomskie, gmina Grójec).

Częstoń - 1265 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstopał - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstopijan - 1412 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstorka - 1398 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstosz - 1252 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstoszowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Częstoszowice (kieleckie, gmina Książ Wielki).

Częstota - 1497 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstowic - 1416 od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częstuniewski - od nazwy miejscowej Częstoniew (radomskie, gmina Grójec).

Częsz - od imion złożonych typu Częstobor.

Częszak - od imion złożonych typu Częstobor.

Częszczyk - od imion złożonych typu Częstobor.

Częszowic - 1441 od imion złożonych typu Częstobor.

Częścik - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Częścików - od imion złożonych typu Częstobor, tez od często.

Czkała - od czkać ‘mieć czkawkę’.

Czlapa - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człap - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapa - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapak - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapczuk - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapczyński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapek - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapiński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapka - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapowski - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człapski - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człon - 1663 od człon ‘część składowa’.

Członek - od człon ‘część składowa’.

Członka - od człon ‘część składowa’.

Członko - od człon ‘część składowa’.

Członkowski - od człon ‘część składowa’.

Członowski - od człon ‘część składowa’.

Człop - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopczyński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopek - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopień - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopiński - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopiski - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człopka - od cłapać, człapać ‘iść ciężko’.

Człowieczek - 1406 od człowiek, człowieczek.

Człowiek - 1398 od człowiek.

Człowiekowski - od człowiek.

Czmachowski - od nazwy miejscowej Ćmachowo (pilskie, gmina Wronki).

Czmański - 1397 od nazwy miejscowej Czmanie, dziś Czmoń (poznańskie, gmina Kórnik).

Czmiel - 1338 od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmielak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmielarz - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmielnik - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmielorz - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmielowicz - 1456 od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmieluk - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmil - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmilak - od trzmiel, ze staropolskiego ćmiel, czmiel ‘trzmiel’.

Czmoch - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Czmochowski - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Czmoczek - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Czmok - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Czmuch - od cmokać ‘mlaskać; całować’, cmok.

Czmuchowski - od nazwy miejscowej Ćmachowo (pilskie, gmina Wronki).

Czober - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Czobocic - 1406 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobociej - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobocin - 1378 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czoborz - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Czoborżak - od gwarowego cuber ‘większe naczynie z drzewa’ lub od niemieckich nazw osobowych Zuber, Zober.

Czobot - 1365 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobota - 1431 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotar - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotarin - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotariw - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotarz - 1473 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotek - 1378 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotnik - 1446 od czobot ‘rodzaj obuwia’; od czobotnik ‘wyrabiający czoboty’.

Czobotowicz - 1443 od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobotowski - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czobut - od czobot ‘rodzaj obuwia’.

Czoch - 1447 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czocha - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochajda - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochal - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochalski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochański - 1462 od nazwy miejscowej Czochanie (łomżyńskie, gmina Rutki).

Czochar - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochara - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czocharyn - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czocheli - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czocher - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochera - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czocholewicz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochoń - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochoński - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochor - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochora - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochorowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochór - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochów - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochra - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochracz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochraj - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochrak - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochralski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochrowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochta - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochur - 1581 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czogala - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogalik - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogall - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogalla - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogallik - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogała - 1567 od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogało - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogata - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogel - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogiel - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogieł - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czogła - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czok - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokajło - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokałło - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokało - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokańczuk - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokański - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokiel - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokojło - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokoń - 1687-88 od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokow - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokowski - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czoków - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czolowiecki - 1487 od nazwy miejscowej Czołowice (KrW), Czołowo (poznańskie, gmina Kórnik).

Czołchański - od nazwy miejscowej Czołhań (KrW).

Czołczek - od czoło.

Czołczycki - od nazwy miejscowej Czołczyce, dziś Czułczyce (chełm., gmina Sawin).

Czołczyński - 1390 od nazwy miejscowej Czołczyn (sieradzkie, gmina Lutomiersk).

Czołczyski - 1442 od nazwy miejscowej Czołczyce, dziś Czułczyce (chełm., gmina Sawin).

Czołek - od czoło.

Czołhański - 1447

Czołka - od czoło.

Czołkiewicz - 1700 od czoło.

Czołkos - od czoło.

Czołkosz - od czoło.

Czołnik - od czoło.

Czołno - od czoło.

Czołnochowski - 1411 od nazwy miejscowej Czołnochów (kaliskie, gmina Gizałki).

Czoło - 1204 od czoło.

Czołowicz - od czoło.

Czołowski - 1392 od nazwy miejscowej Czołowice (KrW), Czołowo (poznańskie, gmina Kórnik).

Czołpiński - 1497 od nazwy miejscowej Czołpin (włocławskie, gmina Dobre).

Czołuch - od czoło.

Czołuj - od czoło.

Czombara - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czomber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czombera - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czomer - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czomorek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czompa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czompel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czompelik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czomperlik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czompo - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czop - 1382 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopa - 1628 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopak - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopczyc - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopczyk - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopek - 1354 od czop ‘korek do zatykania beczki’; od czopek.

Czopel - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopeńko - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiak - 1642 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiej - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiel - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiela - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiewicz - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopik - 1598 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopil - 1373 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopiuk - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopka - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czopkiewicz - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czopko - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czopkoń - od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czopkowicz - 1446 od staropolskiego capac, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czopnik - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopok - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopor - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopowicz - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopowik - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopór - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopp - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czoppa - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czoppek - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czoppik - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czorn - 1414 od czarny.

Czorna, m. - 1676 od czarny.

Czornak - od czarny.

Czornej - od czarny.

Czornejko - od czarny.

Czornek - od czarny.

Czornenki - od czarny.

Czorneńka - od czarny.

Czorneńki - od czarny.

Czorneńko - od czarny.

Czorni - od czarny.

Czorniak - od czarny.

Czorniczek - od czarny.

Czorniej - od czarny.

Czornij - od czarny.

Czornik - od czarny.

Czorniok - od czarny.

Czorniuk - od czarny.

Czornok - od czarny.

Czornomaz - od czarny.

Czorny - od czarny.

Czornyj - od czarny.

Czornysz - od czarny.

Czort - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czortek - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czortkowski - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czortków - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czortoryjski - 1445 od nazwy miejscowej Czartorysk (KrW).

Czortula - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czortyk - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czos - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Czosaczek - 1583 w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosak - 1645 w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosala - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosik - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosk - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosnek - 1438 od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosnkowski - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosnowicz - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosnowski - 1470 od nazwy miejscowej Czosnów (warszawskie, gmina Czosnów).

Czosnyk - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosnyka - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosnykowski - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosowicz - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czostkiewicz - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czostkow - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czostkowski - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czostków - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czostnek - 1447 od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czosuch - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czosyk - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Czośnek - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czośnyk - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czośnyka - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czot - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czota - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Czób - od czub, czubić się.

Czóba - od czub, czubić się.

Czóbkowski - od czub, czubić się.

Czóg - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czój - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czójko - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czółkiewicz - od czoło.

Czółkowski - od czoło.

Czółnik - od czoło.

Czółno - od czoło.

Czółnowski - od czoło.

Czółowski - od czoło.

Czóryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czpak - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpakowski - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpal - 1607 od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpala - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpczyk - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpczyński - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpek - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpiewski - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpiga - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpik - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpil - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpiłko - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpioła - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czpis - od staropolskiego gwarowego ćpać ‘jeść’.

Czrna - od czarny.

Czrnecki - od czarny.

Czrniak - od czarny.

Czrniakowski - od czarny.

Czrniecki - od czarny.

Czrniejewski - od czarny.

Czrnielewski - od czarny.

Czrniewicz - od czarny.

Czrnigiewicz - od czarny.

Czrnik - od czarny.

Czrnin - od czarny.

Czrniska - od czarny.

Czrnobrywa - od czarny.

Czrnociński - od czarny.

Czrnocki - od czarny.

Czrnojahn - od czarny.

Czrnojan - od czarny.

Czrnojańczyk - od czarny.

Czrnomaz - od czarny.

Czrnomski - od czarny.

Czrnomys - od czarny.

Czrnomysa - od czarny.

Czrnota - od czarny.

Czrnotta - od czarny.

Czrnow - od czarny.

Czrnowicki - od czarny.

Czrnowski - od czarny.

Czrnuch - od czarny.

Czrnula - od czarny.

Czrnuszka - od czarny.

Czrny - od czarny.

Czrostaw - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary.

Czrzop - od staropolskiego trzop ‘garnek, skorupa’.

Czsta - XII w. od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czścibor - 1110 od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czścik - 1256 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Cztan - 1379 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Cztawa, ż. - 1388 od imion typu Czścibor lub od cześć.

Czternasta - od czternasty.

Czternastek - od czternasty.

Czternastkiewicz - od czternasty.

Czternasty - od czternasty.

Czternaścik - od czternasty.

Czterobok - od cztery.

Czub - od czub, czubić się.

Czuba - 1470 od czub, czubić się.

Czubacha - od czub, czubić się.

Czubachowski - od czub, czubić się.

Czuba-Czubiak - złożenia brak; Czuba 1470 od czub, czubić się; Czubiak 1792 w grupie nazwisk pochodzących od czub, czubić się.

Czubaj - od czub, czubić się.

Czubaja - od czub, czubić się.

Czubajewski - od czub, czubić się.

Czubajko - od czub, czubić się.

Czubajkowski - od czub, czubić się.

Czubajło - od czub, czubić się.

Czubak - 1426 od czub, czubić się.

Czuba-Kosior - złożenia brak; Czuba 1470 od czub, czubić się; Kosior w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kas-, ta może być od nazw osobowych na Ka-, typu Kazimierz, Katarzyna lub od wyrazów staropolskich typu kasać się ‘’opasywać się’, kasa.

Czubakow - od czub, czubić się.

Czubakowski - od czub, czubić się.

Czubaków - od czub, czubić się.

Czubal - od czub, czubić się.

Czubala - od czub, czubić się.

Czuballa - od czub, czubić się.

Czubalski - od czub, czubić się.

Czubał - od czub, czubić się.

Czubała - XVI w. od czub, czubić się.

Czubało - od czub, czubić się.

Czuban - 1465 od czub, czubić się.

Czubanek - od czub, czubić się.

Czubaniuk - od czub, czubić się.

Czubanowski - 1627 od czub, czubić się.

Czubany - od czub, czubić się.

Czubań - od czub, czubić się.

Czubański - od czub, czubić się.

Czubar - od czub, czubić się.

Czubara - od czub, czubić się.

Czubarow - od czub, czubić się.

Czubarowicz - od czub, czubić się.

Czubaruk - od czub, czubić się.

Czubas - 1620 od czub, czubić się.

Czubasiewicz - od czub, czubić się.

Czubasiński - od czub, czubić się.

Czubaszek - od czub, czubić się.

Czubaszewski - od czub, czubić się.

Czubaszka - od czub, czubić się.

Czubaszyk - od czub, czubić się.

Czubat - od czub, czubić się.

Czubata - od czub, czubić się.

Czubatka - 1497 od czub, czubić się.

Czubatkow - od czub, czubić się.

Czubatków - od czub, czubić się.

Czubatnik - od czub, czubić się.

Czubaty - 1497 od czub, czubić się.

Czubczenko - od czub, czubić się.

Czubczyński - od czub, czubić się.

Czubej - od czub, czubić się.

Czubejko - od czub, czubić się.

Czubek - 1598 od czub, czubić się.

Czubelski - od czub, czubić się.

Czubenko - od czub, czubić się.

Czuber - 1655 w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubera - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czuberak - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czuberka - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubeta - 1656 od czub, czubić się.

Czubiak - 1792 od czub, czubić się.

Czubiałko - od czub, czubić się.

Czubica - od czub, czubić się.

Czubiel - od czub, czubić się.

Czubiela - od czub, czubić się.

Czubielski - od czub, czubić się.

Czubieniak - od czub, czubić się.

Czubienko - od czub, czubić się.

Czubik - 1734 od czub, czubić się.

Czubikowski - od czub, czubić się.

Czubil - od czub, czubić się.

Czubiliński - od czub, czubić się.

Czubin - 1350 od czub, czubić się.

Czubiniak - od czub, czubić się.

Czubiń - od czub, czubić się.

Czubiński - 1442 od nazwy miejscowej Czubin (warszawskie, gmina Brwinów).

Czubis - od czub, czubić się.

Czubisz - od czub, czubić się.

Czubiuk - od czub, czubić się.

Czubka - od czub, czubić się.

Czubkiewicz - od czub, czubić się.

Czubko - od czub, czubić się.

Czubkowski - od czub, czubić się.

Czubla - od czub, czubić się.

Czublon - od czub, czubić się.

Czubluk - od czub, czubić się.

Czublun - od czub, czubić się.

Czubła - od czub, czubić się.

Czubłon - od czub, czubić się.

Czubocha - od czub, czubić się.

Czubok - od czub, czubić się.

Czuboni - od czub, czubić się.

Czuboń - od czub, czubić się.

Czubor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubowicz - od czub, czubić się.

Czubowski - od czub, czubić się.

Czubrewicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrichowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrowski - 1471 od nazwy miejscowej Czubrowice (krakowskie, gmina Jerzmanowice-Przeginia).

Czubrych - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrychowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubryj - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubryk - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrykow - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubryków - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubryński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubryt - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czubura - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czuch - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czucha - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchaj - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchaja - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchajda - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchajew - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchajewicz - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchajewski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchajowski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchalski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchan - 1365 od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchań - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchański - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchara - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czucharski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czucheć - 1655 od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchiński - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchlej - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchno - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchnowicz - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchnowski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czucholski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchoński - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchora - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchorowski - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchowicz - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchowski - 1687-88 od nazwy miejscowej Czuchów (białostockie, gmina Platerów).

Czuchra - 1451 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchraj - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrajewicz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrak - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchran - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchraniak - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchranik - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchraniuk - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrań - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrij - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchro - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchroń - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrowski - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchry - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchryj - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchryk - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchryła - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchryński - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchryta - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchrzyński - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czuchta - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchura - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchyra - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czucz - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czucza - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczak - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczało - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczałow - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczejko - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczeła - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczeło - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczewicz - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczeyko - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczke - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczkiewicz - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczkis - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczo - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczoła - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczos - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczuj - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczujew - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczuk - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczuliński - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczułowski - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczyk - 1699 od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczyłowski - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczyn - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuda - 1566 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudaj - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudak - 1427 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudakow - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudakowski - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudaków - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudała - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudec - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudecki - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudej - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudejko - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudek - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudenko - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czuder - 1477 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czuderna - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudes - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudeusz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudiak - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudinow - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudinowicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudlik - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudnik - 1422 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudnochowski - od nazwy miejscowej Cudnochy (suwalskie, gmina Mikołajki).

Czudny - 1388 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudo - 1489 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudor - 1431 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudowicz - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudowski - 1593 od nazwy miejscowej Cudów (radomskie, gmina Kozienice).

Czudowski - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czuduk - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudy - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudyk - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudzaj - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudziak - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudziełowski - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudzik - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudzin - 1376 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudzinowicz - XVII w. od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czudzinowski - 1486 od nazwy miejscowej Czudzinowice, dziś Cudzynowice (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Czudzisz - 1406 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo.

Czug - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czuga - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugaj - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugajewicz - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugajewski - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugaliński - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugalla - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugała - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugan - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugoła - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugujewicz - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czugunow - od cug ‘zaciąg; zaprzęg konny’.

Czuh - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhaj - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhajewicz - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhajewski - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhajło - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhan - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhaniewicz - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhorski - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuhryta - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czuj - 1786 od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czuja - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujak - 1786 od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujan - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujanowski - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujaszkow - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujaszków - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujek - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujeszow - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujewicz - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujewski - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujka - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujkiewicz - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujko - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujkowski - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujowski - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujski - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czujuk - od czuć, czuję, też od gwarowego czuj ‘węch, pysk psa’.

Czuk - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czuka - 1759 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukajewski - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukajło - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukalin - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukała - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukało - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukanow - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukanów - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukcic - 1465 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukiel - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukieta - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukiewicz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukiewitz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukiewski - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukin - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukłowicz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukosz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukowicz - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukowski - od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czukta - 1439 od gwarowego ciukać, czukać ‘wytykać komuś błędy’, od gwarowego ciuka ‘pysk’.

Czul - od czuły, czuć, czulić.

Czula - od czuły, czuć, czulić.

Czulak - od czuły, czuć, czulić.

Czulat - od czuły, czuć, czulić.

Czulec - od czuły, czuć, czulić.

Czulew - od czuły, czuć, czulić.

Czulewicz - od czuły, czuć, czulić.

Czulic - od czuły, czuć, czulić.

Czulicki - 1400 od nazwy miejscowej Czulice (krakowskie, gmina Komcyrzów-Luborzyca).

Czuliga - od czuły, czuć, czulić.

Czulij - od czuły, czuć, czulić.

Czulik - 1475 od czuły, czuć, czulić.

Czulisz - 1282 od czuły, czuć, czulić.

Czulok - od czuły, czuć, czulić.

Czuluk - od czuły, czuć, czulić.

Czuł - od czuły, czuć, czulić.

Czuła - 1427 od czuły, czuć, czulić.

Czułada - od czuły, czuć, czulić.

Czułado - od czuły, czuć, czulić.

Czułaj - od czuły, czuć, czulić.

Czułajewski - od czuły, czuć, czulić.

Czułak - 1480 od czuły, czuć, czulić.

Czułakow - od czuły, czuć, czulić.

Czułaków - od czuły, czuć, czulić.

Czułan - od czuły, czuć, czulić.

Czułba - 1566 od czuły, czuć, czulić.

Czułczycz - 1370 od czuły, czuć, czulić.

Czułczyński - od czuły, czuć, czulić.

Czułecki - od czuły, czuć, czulić.

Czułek - 1683-85 od czuły, czuć, czulić.

Czułka - 1384 od czuły, czuć, czulić lub od gwarowego czułka ‘onuca, owca’.

Czułkin - od czuły, czuć, czulić.

Czułko - 1307 od czuły, czuć, czulić.

Czułkow - od czuły, czuć, czulić.

Czułkowski - od czuły, czuć, czulić.

Czułków - od czuły, czuć, czulić.

Czuły - od czuły, czuć, czulić.

Czułyk - od czuły, czuć, czulić.

Czum - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czuma - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumaczenko - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumaga - 1501 od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumaj - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumak - 1412 od dżuma, dawniej też dziuma, czuma; od czumak ‘wożący towary na Podolu’.

Czumakiewicz - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumakow - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumakowski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumaków - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumała - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumało - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumałowski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumaś - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumek - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumiński - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumis - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czumski - od dżuma, dawniej też dziuma, czuma.

Czunikin-Krasowicki - złożenia brak; Czunikin brak; Krasowicki od krasa ‘piękno, uroda’, krasić ‘upiększać, maścić’.

Czup - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupa - 1490 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupachina - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupaj - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupajew - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupajłło - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupajło - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupak - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupala - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupalla - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupał - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupała - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupaniuk - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupas - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupczyc - 1499 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupczyk - 1723 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupczyński - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupek - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czuper - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupernaty - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuperny - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuperski - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupiak - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupial - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiał - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiała - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiat - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupich - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiej - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiel - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupik - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupil - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiłka - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiło - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupin - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupina - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupiol - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupioł - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupior - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupir - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupis - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupisz - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupita - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupka - 1400 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupkałło - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupkało - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupkiewicz - 1496 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupko - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupkowski - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupot - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupralewicz - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupran - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupraniak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprański - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupreła - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupren - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprewicz - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupriak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprin - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprina - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupriniak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprinienko - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprna - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuproń - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprowski - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprów - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprun - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupruński - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupry - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryański - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprych - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryjak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryk - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryka - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryki - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryn - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryna - 1619 od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryniak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryniek - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryniewicz - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryniuk - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprynka - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprynko - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprynowski - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryń - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryński - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprys - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryś - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupryt - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuprzyński - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupski - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupta - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czuptyniak - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupura - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupurniak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupurny - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupurowicz - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupury - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupuryn - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupyk - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupyr - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czupyr - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupyt - od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czur - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czura - 1693 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuraj - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurak - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurakowski - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuraków - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurało - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurapski - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuraszkiewicz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurbaków - od staropolskiego ciurba, cibora, czorba, szorba ‘polewka; zupa, żur’.

Czurczak - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurda - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurdosz - 1446 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurej - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czureja - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurek - 1499 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurel - 1652 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurelik - 1641 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czurelik - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czureł - 1594 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czureło - 1456 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło; od staropolskiego czurylo ‘galant, strojniś’.

Czurełowicz - 1640 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło; od staropolskiego czurylo ‘galant, strojniś’.

Czurka - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurkin - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurko - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurlej - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurlewicz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurlok - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurlow - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurłowski - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuro - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurok - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuron - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuroń - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuruk - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuruk-Kantemir - złożenia brak; od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’; Kantemir brak.

Czurun - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuruń - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuruś - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuruśkiewicz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurycz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurydlo - 1432 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czuryj - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuryk - 1430 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurykin - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurylewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czurylik - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czurylo - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czurył - 1610 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czuryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czuryłko - 1492 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czuryłło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czuryło - 1410 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czurys - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurysek - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuryszkiewicz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czuryt - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurytowicz - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurzyk - 1446 od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czurzyński - od ruskiej postaci imienia Cyrył, Czuryło, w XVI w. od czuryło ‘gach; wytworniś, możliwe też od ukraińskiego czura, ciura ‘kozacki sługa’, także od prasłowiańskiego čureti ‘ciec słabo’.

Czusolowicz - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czusz - 1387 od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszak - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszczak - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszczan - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszejko - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszek - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszel - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszka - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszke - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszkiewicz - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszko - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszlak - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszowski - 1498 od nazwy miejscowej Czuszów (kieleckie, gmina Racławice-Pałecznica).

Czuszyna, m. - 1455 od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuszyński - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuśkiewicz - od nazw osobowych na Czu-, typu Czuch, Czuj.

Czuta - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutak - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutek - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutko - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutkowski - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czuto - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutowski - od staropolskiego czuc, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutro - od czutra ‘rodzaj flaszy drewnianej’.

Czuwaj - od czuwać.

Czuwak - od czuwać.

Czuwał - od czuwać.

Czuwała - od czuwać.

Czuwałow - od czuwać.

Czuwałów - od czuwać.

Czuwara - od czuwać.

Czuwaszew - od czuwać.

Czwarnóg - od czwarty.

Czwartek - 1581 od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartkiewicz - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartkowski - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwartos - od czwarty.

Czwartosz - od czwarty.

Czwartoś - od czwarty.

Czwartyk - 1646 od czwarty.

Czwertek - od czwarty.

Czwiertnia - od ćwiertnia ‘mający czwartą część włóki’.

Czwor - od czwarty.

Czworak - od czwarty.

Czworakowski - od czwarty.

Czwornog - od czwarty.

Czwornóg - od czwarty.

Czworonóg - od czwarty.

Czwortek - od czwartek ‘czwarty dzień tygodnia’.

Czwórnog - od czwarty.

Czwórnoga - od czwarty.

Czwórnok - od czwarty.

Czwórnóg - od czwarty.

Czwórnug - od czwarty.

Czwyrdziński - od nazwy miejscowej Ćwierdzin (konińskie, gmina Witkowo).

Czyba - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybak - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybakow - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybakowski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybala - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybała - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybaszek - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybelski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybicki - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybik - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybiński - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybis - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybora - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czyborak - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czybulka - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Czybur - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybur - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czyburka - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czyburka - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czyburko - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czyburko - od imienia złożonego Czścibor, którego człon pierwszy podlegał wahaniom fonetycznym: Czcibor, Cibor, Ścibor.

Czybyk - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czybylski - od gwarowego cyba ‘koza’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Zibbe.

Czyc - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czychracz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czycki - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czycz - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czycza - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczała - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczel - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczerski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczewski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczka - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczkan - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczkiewicz - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczko - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczkowski - 1749 od nazwy miejscowej Czyczkowy (bydgoskie, gmina Brusy).

Czyczła - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczow - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczów - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczuk - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczuł - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczuła - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyk - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczył - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyła - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyło - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyn - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyna - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyn-Egierd - złożenia brak; Czyczyn od cyc ‘brodawka piersiowa’; Egierd od niemieckiej nazwy osobowej Egert, ta od staro-wysoko-niemieckiego egerde ‘odłóg’.

Czyczyn-Egiert - złożenia brak; Czyczyn od cyc ‘brodawka piersiowa’; Egiert 1717- od niemieckiej nazwy osobowej Egert, ta od staro-wysoko-niemieckiego egerde ‘odłóg’.

Czyczyn-Egird - złożenia brak; Czyczyn od cyc ‘brodawka piersiowa’; Egird od niemieckiej nazwy osobowej Egert, ta od staro-wysoko-niemieckiego egerde ‘odłóg’.

Czyczyra - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyrko - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyczyro - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czyćkowski - od cyc ‘brodawka piersiowa’.

Czygała - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Czygan - od nazwy etnicznej Cygan.

Czyganowski - od nazwy etnicznej Cygan.

Czyganów - od nazwy etnicznej Cygan.

Czygar - od cygaro, cygar.

Czygier - od niemieckich nazw osobowych Ziger, Zigger, te od Zi (e)ger ‘twaróg lub ser parmezan’.

Czygierczyk - od niemieckich nazw osobowych Ziger, Zigger, te od Zi (e)ger ‘twaróg lub ser parmezan’.

Czygir - od niemieckich nazw osobowych Ziger, Zigger, te od Zi (e)ger ‘twaróg lub ser parmezan’.

Czygowski - od staropolskiego cyga ‘zabawka dziecinna; bąk’.

Czyh - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhak - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhalski - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhecki - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyher - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czyhin - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhowski - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhura - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhylik - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyhyr - od czyhać, dawniej czuhać ‘czatować, nastawać’.

Czyk - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykalski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykaluk - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykał - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykała - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykałko - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykało - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykałowski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykan - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykanow - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykiej - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykiejuk - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykiel - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykielew - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykielski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykoła - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykowski - od nazw miejscowych Cykow, Cykowo (kilka wsi).

Czykuła - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykun - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykunów - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykut - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czykyta - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Czyl - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylatycki - 1443 od nazwy miejscowej Czelatyce (przemyskie, gmina Rokietnica).

Czylej - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylek - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylewicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylik - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylikowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czylok - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czyluk - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czyła - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czyłkowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Czyma - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czyma - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymaj - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czymaj - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymała - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czymała - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymański - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymbałach - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Czymber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czymbor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czymbura - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Czymczuch - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymczuk - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czymczuk - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymek - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czymek - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymiński - od nazwy miejscowej Cymina (KrW).

Czymka - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czymka - (z fonetyką białoruską) od imienia Tymoteusz, notowanego w Polsce od średniowiecza, pochodzenia greckiego Thimótheos, od timé ‘cześć’ + theos ‘Bóg’, przejmowanego we wschodniej Slowiańszczyźnie jako Tymofiej.

Czymkowski - od niemieckich nazw osobowych Ziemann, Siemann, te od imienia złożonego Sigimann.

Czyna - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Czyniel - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Czyniło - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Czyniowski - od cyna ‘rodzaj metalu’.

Czynka - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czynke - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czynkiel - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czynko - od cynk lub od niemieckiej nazwy osobowej Zink.

Czynsiak - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czynsz - 1371 od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czynszak - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czynszczak - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czynś - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czyńczak - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czyńszak - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Czyp - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypak - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypar - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypar - od niemieckiej nazwy osobowej Zipper, ta od Cyprianus.

Czypczar - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypczyński - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypek - 1567 od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypeł - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypiak - 1733 od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypiel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypiel - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypielewski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypiewski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypilak - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypilak - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypilewski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypilis - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypiłka - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czypiłka - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypionka - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypka - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypkało - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypkiewicz - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypko - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypkus - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypla - 1448 od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypliński - 1412 od nazwy miejscowej Czypliken, dziś Szczuplinek (toruńskie, gmina Książki).

Czyplukowicz - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypryn - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’; też od imienia Cyprian.

Czypryniak - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’; też od imienia Cyprian.

Czypryński - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’; też od imienia Cyprian.

Czypul - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypulak - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypuła - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czypysiuk - od gwarowego cipa ‘kura’.

Czyr - 1369 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyra - 1333 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrak - 1625 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘; od czyrak.

Czyrakiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘; od czyrak.

Czyrakowski - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘; od czyrak.

Czyrała - 1596 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyran - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyranek - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyraniuk - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyranowska - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyrań - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyrański - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyras - 1651 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrch - 1390 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrchowski - 1391 od nazwy miejscowej Czyrchowo, dziś Czerchów (łódzkie, gmina Ozorków).

Czyrczak - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrczek - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrek - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrk - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrka - 1397 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkiel - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkiewicz - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkis - 1404 od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czyrko - 1414 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkow - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkowski - 1388 od nazwy miejscowej Czyrchowo, dziś Czerchów (łódzkie, gmina Ozorków).

Czyrkun - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkuń - od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrma - 1222 od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czyrmaczewicz - 1435 od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czyrmak - 1394 od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czyrmieński - 1451 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czyrmiński - 1393 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czyrmoch - 1530 od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Czyrn - 1433 od czarny.

Czyrna, m. - 1230 od czarny.

Czyrnal - od czarny.

Czyrnek - 1402 od czarny.

Czyrner - 1387 od czarny.

Czyrnia - 1419 od czarny.

Czyrniak - 1393 od czarny.

Czyrniakowski - 1475 od nazwy miejscowej Czerniaków (część Warszawy).

Czyrnichowic - 1385 od czarny.

Czyrnichowski - 1482 (KrW) od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czyrnicki - 1496 od nazw miejscowych Czernica, Czernice (kilka wsi).

Czyrniechowski - 1386 od nazwy miejscowej Czernichów (krakowskie, gmina Czernichów).

Czyrniej - XII w. od czarny.

Czyrniejowski - 1439 od nazw miejscowych Czerniejów, Czerniejewo (kilka wsi).

Czyrnieński - 1469 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czyrniewski - 1471 od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Czyrnik - 1396 od czarny.

Czyrnikowicz - 1448 od czarny.

Czyrnikowski - 1390 od nazwy miejscowej Czerników (kilka wsi).

Czyrniński - 1391 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czyrniowski - 1390 od nazw miejscowych Czerniów, Czerniewo (kilka wsi).

Czyrno - 1394 od czarny.

Czyrnosz - 1372 od czarny.

Czyrnowicz - 1415 od czarny.

Czyrnus - 1734 od czarny.

Czyrny - 1389 od czarny.

Czyroń - 1748 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrski - 1413 od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Czyrt - (Śl) od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Czyrw - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwa - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwia - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwiak - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwieński - 1520 od nazw miejscowych typu Czerwin, Czerwińsk, Czerwieniec.

Czyrwik - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwin - 1364 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Czyrwiński - od nazw miejscowych typu Czerwin, Czerwińsk, Czerwieniec.

Czyrwionka - 1457 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czyrwonka - 1455 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czyrwony - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czyrwony Zawisza - 1399 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czyryca - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrych - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyrych - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrychowicz - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryk - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryk - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrykas - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czyryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Czyryna - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyrynda - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryndo - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyrynowicz - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryński - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyrys - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyryś - od imienia Cyryn, to od imion Cyriak, Cyryl.

Czyrz - 1389 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrzak - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrzan - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrzchowski - 1387 od nazwy miejscowej Czyrchowo, dziś Czerchów (łódzkie, gmina Ozorków).

Czyrzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrziński - 1387 od nazwy miejscowej Czermno (kilka wsi).

Czyrznia - 1386 od czarny.

Czyrzniak - 1387 od czarny.

Czyrzniech - 1136 od czarny.

Czyrzniela - 1136 od czarny.

Czyrznowic - 1426 od czarny.

Czyrzon - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czyrzwionka - 1420 od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Czyrzycki - 1473 od nazwy miejscowej Czyrzyc, dziś Szczyrzyc (nowosądeckie, gmina Jodłownik).

Czyrzyczka - 1407 od nazwy miejscowej Czyrzyc, dziś Szczyrzyc (nowosądeckie, gmina Jodłownik).

Czyrzyn - 1478 w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czysta - od czysty.

Czystaw - od czysty.

Czystawa - XII w. od czysty.

Czystek - od czysty.

Czystiakow - od czysty.

Czystiaków - od czysty.

Czystopłowy - 1418 od czysty.

Czystow - od czysty.

Czystowski - od czysty.

Czysty - 1490 od czysty.

Czysz - od czysty.

Czyszak - od czysty.

Czyszakiewicz - od czysty.

Czyszanowski - od czysty.

Czyszcza - od czysty.

Czyszczaj - od czysty.

Czyszczak - od czysty.

Czyszczan - od czysty.

Czyszczań - od czysty.

Czyszczenko - od czysty.

Czyszczeń - od czysty.

Czyszczon - 1538 od czysty.

Czyszczonik - 1727 od czysty.

Czyszczoniuk - od czysty.

Czyszczoń - 1789 od czysty.

Czyszczyński - od czysty.

Czyszejko - od czysty.

Czyszejuk - od czysty.

Czyszek - od czysty.

Czyszewicz - od czysty.

Czyszkowski - 1478 od nazwy miejscowej Czyszków (siedleckie, gmina Garwolin).

Czyszon - od czysty.

Czyszoń - od czysty.

Czyś - od czysty.

Czyściak - od czysty.

Czyściakow - od czysty.

Czyściecki - od czysty.

Czyściel - od czysty.

Czyścieszki - od czysty.

Czyścik - od czysty.

Czyściński - od czysty.

Czyściuk - od czysty.

Czyzma - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyzman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyzuk - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyzyk - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyź - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyźniak - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyźnik - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyż - 1136 od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyża - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżak - 1453 od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżakowic - 1440 od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżakowski - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżan - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżejko - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżek - od czyż ‘ptak czyżyk’ lub od gwarowego czyżek ‘czyżyk’.

Czyżelski - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżew - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżewicki - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżewicz - 1494 od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżewski - 1465 od nazw miejscowych typu Czyżewo, Czyżów, Czyżowice.

Czyżk - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżkiewicz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżko - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżkow - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżkowicz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżkowski - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżło - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżma - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyżman - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyżmański - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyżmo - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyżmowski - od ciżma ‘rodzaj dawnego obuwia’.

Czyżnia - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżniak - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżnicki - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżniewicz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżnik - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżo - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżołek - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżow - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżowicz - 1461 od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżowiec - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżowska - od nazw miejscowych typu Czyżewo, Czyżów, Czyżowice.

Czyżowski - od nazw miejscowych typu Czyżewo, Czyżów, Czyżowice.

Czyżowycz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżów - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżuk - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżun - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyży - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżyca - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżychowicz - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżycki - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżydło - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżyk - 1266 od czyż ‘ptak czyżyk’; od czyżyk.

Czyżykiewicz - od czyż ‘ptak czyżyk’; od czyżyk.

Czyżyk-Markiewicz - złożenia brak; Czyżyk 1266 od czyż ‘ptak czyżyk’; od czyżyk; Markiewicz od imienia Marek, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego od Marcus, genetycznie związanego z bogiem wojny Marsem.

Czyżykow - od czyż ‘ptak czyżyk’; od czyżyk.

Czyżykowski - 1437 od nazwy miejscowej Czyżyków (KrW).

Czyżyk-Skoczyk - złożenia brak; Czyżyk 1266 od czyż ‘ptak czyżyk’; od czyżyk; Skoczyk 1490 w grupie nazwisk pochodzących od skok, skoczyć, skakać.

Czyżyński - od czyż ‘ptak czyżyk’.

Czyżyszyn - od czyż ‘ptak czyżyk’.






UZUPEŁNIENIE





Całokapota - od cały, w formach nowszych też od cal.

Capiarz - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capok - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Celniak - od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Centkiewicz - od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Cepiorowski - 1441 od nazwy miejscowej Ceperów (KrW).

Chalawa - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chalewicz - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chalewski - 1392 od nazwy miejscowej Chaławy, w średniowieczu też Chalewo (poznańskie, gmina Brodnica).

Chalęta - 1398 (Wlkp) od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chalik - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chalin - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chalusiak - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chał - 1235 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chała - 1417 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałaj - 1583 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałajczak - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałak - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałan - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałanicz - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałanych - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałko - 1420 (Wlkp) od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałkowicz - 1617 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chało - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałuj - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałuszka - 1453 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałuś - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałuta - 1468- od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałutka - 1470 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałużyński - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chałyński - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chamuszyński - od cham.

Chapoński - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Charatański - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charewicz - 1735 od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charuża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charużyn - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charyga - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyk - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charykowski - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyło - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyna - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charynek - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyński - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charysz - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyszczak - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charyszyn - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charz - 1255 od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charzesz - 1273 od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Charzysty - od niepoświadczonego w języku polskim charz (y) ‘mroczny, słaby’, od czeskiego chary ‘mroczny’, także od imienia Charyton lub Zacharz (= Zachariasz).

Chatkiewicz - od chata ‘dom’, od chatka.

Chatkowski - od chata ‘dom’, od chatka.

Chawalichwost - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Cherłowski - 1763 od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Chibel - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chibowski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chicuń - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chino - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia używanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chlopiec - 1580 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłocholski - 1449 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chłopowicz - 1590 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chmielikowiec - 1670 od chmiel.

Chmielin - 1567 od chmiel.

Chobiniecki - od nazw miejscowych Chobienice, Chobienia (Wlkp).

Cholewkowicz - 1579 od cholewa, cholewka.

Chorogiewski - od chorągiew.

Chorula - 1526 od chory, chorować, chorzeć.

Choruła - 1526 od chory, chorować, chorzeć.

Chorusz - 1300 od chory, chorować, chorzeć.

Choruta - od chory, chorować, chorzeć.

Chorzesza - 1396 od chory, chorować, chorzeć.

Chorzęta - 1693 od chory, chorować, chorzeć.

Chowała - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniecki - 1638 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowańczyk - 1722 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chramczak - 1670 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramega - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramęga - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chroblewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chromeczka - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromeczko - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromięga - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chróściński - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chruściechowski - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chruściński - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chrzanowiecki - od chrzan.

Chrząstała - 1534 od chrzęścić, chrzęst.

Chrząścień - 1486 od chrzęścić, chrzęst.

Chuchoł - od chuchać.

Chuchrzyk - 1608 od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchta - od chuchać.

Chuchul - od chuchać.

Chudobka - 1459 od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudziński - od nazwy miejscowej Chudzyno (płockie, gmina Drobin).

Chwalczewicz - 1453 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalęta - 1204 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalniczek - 1605 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałowic - 1451 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwastecki - od chwast.

Chwastek - 1557 od chwast, chwastek.

Chwastniewski - od chwast.

Chwastowic - 1420 od chwast.

Chwatkiewicz - od chwat ‘zuch, junak’.

Chyniek - 1495 od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia używanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyżka - 1396 od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’; od chyżka ‘chałupka’.

Ciachowski - od ciachać ‘ciąć, uderzać’.

Ciapał - od ciapa ‘niedołęga’ lub od ciapać ‘klapać, ciąć’.

Ciącka - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciąćka - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Ciechanów - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechimski - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechlecki - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechnik - 1409 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechno - 1397 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciecholec - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechonik - 1298 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechończuk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechończyk - od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechost - 1204 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechota - 1364 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Ciechun - 1390 od podstawy ciech-, por. imiona złożone typu Ciechosław oraz uciecha, pociecha.

Cieckowski - od cicia, ciecia, ciemcia w języku dziecięcym ‘kot; zabawka, coś ładnego’.

Cielątkowic - 1481 od cielę.

Cieleszyn - od cielę.

Cieliczyk - 1396 od cielę.

Cielusz - 1387 od cielę.

Ciemienga - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Ciemiengo - od ciemięga, ciamaga ‘niedołęga’.

Cienciał - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cienkuszek - 1696 od cienki.

Ciepałka - 1789 od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepanek - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Ciepichałl - od gwarowego ciepać ‘rzucać’.

Cieplacz - 1786 od ciepły.

Ciepło - 1386 od ciepły.

Cierech - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierechowicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciereczek - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierek - 1789 od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciereniewicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciereszko - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciereszyński - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cierlej - od cierlić ‘trzeć len; pyskować’.

Cierlich - od cierlić ‘trzeć len; pyskować’.

Cierliczka - 1499 od cierlić ‘trzeć len; pyskować’ lub od cierliczka ‘narzędzie do oczyszczania lnu’.

Cierpielewski - od cierpieć.

Cierpieliński - od cierpieć.

Cieselak - od ciosać, cios.

Cieszański - od nazw miejscowych Cieszyn, Cieszyna (kilka miejscowości).

Cieszęcic - 1410 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszęta - 1136 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszlak - 1796 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszonowic - 1399 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszow - 1407 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszyc - 1334 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszykowicz - 1429 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszylski - od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieszym - 1228 od podstawy ciesz-, por. imiona złożone typu Cieszybor, Cieszymir lub od cieszyć.

Cieściow - od ciasto.

Cięciór - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciur - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięciura - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cięćwierz - od cietrzew, też ciećwierz, trzetrzew ‘gatunek ptaka’.

Cięgoń - od ciągać, ciągnąć, ciągły.

Ciętuszewski - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cingwa - od ciągać, ciągnąć, ciągły

Cinkus - od cienki.

Cinkusz - od cienki.

Cinkuszewski - od cienki.

Cińcio - od ciąć, cięty ‘uderzony’.

Cińkusz - od cienki.

Cińkuszewski - od cienki.

Ciokała - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Ciołaczyk - od cielę.

Ciołczyc - 1358 od cielę.

Ciołych - 1498 od cielę.

Ciołysz - 1381 od cielę.

Ciotczany - 1404 od ciota, ciotka.

Ciotka - od ciota, ciotka.

Ciórak - 1493 od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Ciórakowski - od staropolskiego ciura ‘pachołek, niezdara’.

Cipla - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Ciplak - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Ciplicki - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cipliński - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Ciplis - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cippel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cipsa - od niemieckiej nazwy osobowej Zips, ta od nazwy regionu Spisz.

Ciron - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cironi - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cironis - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cironkiewicz - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciroń - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Ciruk - od gwarowego cierać ‘trzeć, wycierać’, ciorać ‘ciarać, tarzać, włóczyć’.

Cisakowic - 1440 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Cisawski - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’; od cisawy.

Cisiak - od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Ciskowic - 1708 od cis ‘gatunek drzewa’, cisy ‘śniady’.

Ciszakowic - 1440 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszanek - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszczek - 1727 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszek - 1301 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszelka - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkała - od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciszkowic - 1677 od ciszyć, uciszyć, cichy.

Ciul - od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciułak - 1480 od podstawy ciuł-, ciul-, por. ciułać ‘gromadzić; sprzątać’, od gwarowego ciuła ‘głupi’, ciulać ‘moczyć się’.

Ciumęga - od ciumać ‘całować’ lub od staropolskiego ciuma, czuma ‘dżuma’, ciuma ‘niedołęga, niezdara’.

Ciupanczyc - 1499 od ciupa ‘niedołęga, niezdara’, ciupać ‘lekko ciąć, uderzać’.

Ciurkoś - od gwarowego ciurlać, ciurkać ‘szemrać; śpiewać (o ptakach)’.

Coftur - od cofać, ze staropolskiego cafać lub od gwarowego cofta ‘łańcuszek u pługa’.

Cudała - od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudnicki - 1635 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Cudzień - od cudzy.

Cukiersztejn - od cukier.

Cukierzak - 1787 od cukier.

Cukras - od cukier.

Cukrowski - 1763 od cukier.

Cuprich - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprjak - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cuprjan - od imienia Cyprian, ze staropolskiego Cypryjan. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzi od łacińskiego Cyprianus, greckiego Kuprianós ‘pochodzący z Cypru’, greckiego Kupros.

Cupta - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cuputa - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cupyra - od gwarowego cupać ‘iść ukradkiem; tupać’.

Cykalski - od cykać ‘świstać; pić powoli, doić’.

Cymbałach - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cynkowski - 1714 od nazwy miejscowej Cynków (lubelskie, gmina Nałęczów).

Cyral - 1628 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyrył notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cyranewicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cyrkal - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi koło; gra pasterska’.

Czabańka - 1750 od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’ lub od gwarowego czabańczyk ‘pasterz owiec lub wołów’.

Czachro - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czachroń - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czapczorz - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapej - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapel - 1747 od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czapoń - od staropolskiego capać, czapać ‘chwytać’, od czapa, czapka.

Czarostaw - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary; od czarka ‘małe naczynie na płyny’.

Czaszel - od czasza ‘kielich’.

Czechalski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechnic - 1665 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czechnik - 1497 w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław.

Czeczatka - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Czeczerz - 1136 od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Czeczocki - 1614 od nazwy miejscowej Czeczotki (warszawskie, gmina Czosnów).

Czeladzieńszczak - 1679 od czeladź ‘służba domowa’.

Czempora - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czempulik - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Czepiega - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Czepieniec - 1473 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepionka, m. - 1678 od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuł - od czepiać, por. zaczepiać.

Czepuła - od czepiać, por. zaczepiać.

Czerkaszyna - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkes - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkesow - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerkieś - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Czerzałka - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzuch - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czerzyn - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Czesni - od staropolskiego czesny ‘uczciwy, zacny’.

Czesuch - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Czesuk - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Czesul - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Czesuła - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Czesuło - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać; też od gwarowego czos ‘cios, uderzenie’.

Cześnikowic - 1371 od czasza ‘kielich’; od cześnik ‘urzędnik dworski sprawujący pieczę nad napojami’.

Czochał - 1394 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochlewicz - od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czochna, m. - 1581 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czokalski - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czokaluk - od gwarowego ciokać, czokać ‘głaskać, cmokać’.

Czołowiecki - 1487 od nazwy miejscowej Czołowice (KrW), Czołowo (poznańskie, gmina Kórnik).

Czopala - 1796 od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopała - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czopur - od czop ‘korek do zatykania beczki’.

Czostka - od czosnek, z czeskiego česnek, z rosyjskiego česnok.

Czubasik - od czub, czubić się.

Czubaszewicz - od czub, czubić się.

Czubatysz - 1748 od czub, czubić się.

Czubiła - od czub, czubić się.

Czubła - od czub, czubić się.

Czuchna, ż. - 1353 od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’; od garowego czuchna ‘kobieta nieporadna, powolna’.

Czuchnicki - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’; od garowego czuchna ‘kobieta nieporadna, powolna’.

Czuchor - 1581 od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuchyło - od staropolskiego czuch, cuch ‘zapach, smród’, czuchać ‘pachnieć, dmuchać’, też od garowego czuchać (się) ‘trzeć, drapać, szarpać’.

Czuczko - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czuczkow - od staropolskiego, gwarowego czuczać ‘kucać’.

Czudka, ż. - 1334 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudnikowski - 1480 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudno - 1398 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudnoch - 1463 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudnowicz - 1391 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudzic - 1343 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudzich - 1494 od cud, ze staropolskiego cudo, czudo; od cudak.

Czudzynowski - od nazwy miejscowej Czudzinowice, dziś Cudzynowice (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Czulda - od czuły, czuć, czulić.

Czułkiewicz - od czuły, czuć, czulić.

Czułta - 1567 od czuły, czuć, czulić.

Czupanczyc - 1322 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czupkowicz - 1496 od staropolskiego czupieć ‘siedzieć w kucki’.

Czuprykowski - od czuper ‘czupryna’, to od prasłowiańskiego ‘sterczące włosy na głowie, czub’.

Czuryłowski - 1766 od nazwy miejscowej Czuryły (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Czutalski - od staropolskiego czuć, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutała - od staropolskiego czuć, czutki ‘czuły, czujny’.

Czutka - 1483 od staropolskiego czuć, czutki ‘czuły, czujny’.

Czwartyński - od czwarty.

Czwertak - 1441 (KrW) od czwarty.

Czworcik - 1609 od czwarty.

Czychra - 1489 od czochrać, ze staropolskiego czochrać, czuchrać, czochać, cochać ‘trzeć, czesać, drapać’.

Czypiłka - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czyplikiewicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Czyran - 1443 od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Czyrchosz - 1397 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrchowiec - 1398 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkała - 1414-17 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrkan - 1614 od cierkać, czyrykać ‘ćwierkać, świergotać’.

Czyrwic - 1356 od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.</bђ>