Nazwiska na literę Ca - Ch

Caban - 1632 od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabana - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabanek - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabanka - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabanowski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabań - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabański - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabon - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Caboń - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cabrzyński - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cac - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Caca - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacaj - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacak - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacał - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacała - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacałko - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacałowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacan - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko lub od gwarowego cacany ‘ładny, grzeczny, miły’.

Cacek - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cach - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cacha - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachaj - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachań - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachej - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachel - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cacho - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachoń - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachra - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cachro - od imion złożonych typu Czabor, Czasław.

Cacka - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacko - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cackowiak - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cackowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacoń - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cacura - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cadanowicz - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cadek - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cadel - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cader - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cadera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Caderek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Caderski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cadko - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cadlok - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cadnik - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cado - od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’.

Cado-Sadowski - złożenia brak; Cado od czad ‘swąd’, czadzić ‘kopcić’; Sadowski 1390 od nazw miejscowych typu Sadowo, Sadowice, Sady, Szadów, Szady.

Cadrowski - 1391 od nazw miejscowych Cedrowice, Cedry (Maz).

Caesar - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cagiel - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cahl - od cały, w formach nowszych też od cal.

Caja - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Cajda - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Cak - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cakaj - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cakała - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cakało - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cako - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cakoła - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cal - 1596 od cały, w formach nowszych też od cal.

Cala - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calak - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calas - od cały, w formach nowszych też od cal.

Cal-Całko - złożenia brak; Cal 1596 od cały, w formach nowszych też od cal; Całko od cały, w formach nowszych też od cal.

Calewski - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calicki - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calik - od cały, w formach nowszych też od cal lub od gwarowego calik ‘mały kawałek ziemi, skiba’.

Calinski - od cały, w formach nowszych też od cal.

Caliński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calk - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calka - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calko - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calkowski - od cały, w formach nowszych też od cal.

Call - od cały, w formach nowszych też od cal.

Calo - od cały, w formach nowszych też od cal.

Cał - 1413 od cały, w formach nowszych też od cal.

Cała, m. - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całek - 1498 od cały, w formach nowszych też od cal.

Całka - 1498 od cały, w formach nowszych też od cal lub od całka.

Całke - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkiewicz - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całko - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkos - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkosiński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkosz - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkowicz - 1507 od cały, w formach nowszych też od cal.

Całkowski - od cały, w formach nowszych też od cal.

Cało - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całokopała - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całomietan - 1415 od cały, w formach nowszych też od cal.

Całoń - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całosiński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całoszyński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całoś - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całow - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całowański - 1482 od nazwy miejscowej Całowanie (warszawskie, gmina Karczew).

Całowieński - 1468 od nazwy miejscowej Całowanie (warszawskie, gmina Karczew).

Całuch - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całuj - 1484 od cały, w formach nowszych też od cal lub od całować.

Całujak - od cały, w formach nowszych też od cal lub od całować.

Całujek - od cały, w formach nowszych też od cal lub od całować.

Całujko - od cały, w formach nowszych też od cal lub od całować.

Całun - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całuń - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całus - od cały, w formach nowszych też od cal lub od całus.

Całusiński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całuszka - od cały, w formach nowszych też od cal lub od gwarowego całuszka ‘kromka chleba z końca bochenka’.

Całuszyński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całuś - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całuziński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całużyński - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całwa - 1396 od cały, w formach nowszych też od cal.

Całwin - 1453 od cały, w formach nowszych też od cal.

Cały - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całyniuk - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całys - od cały, w formach nowszych też od cal.

Całyś - od cały, w formach nowszych też od cal.

Camara - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Cambor - 1359 (forma zgermanizowana) od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku.

Can - 1341 od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cana - 1348 od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cander - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candrowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candrzyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candzier - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Candzior - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Canecki - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cangel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cangier - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cania - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Caniak - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Caniewski - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cank - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Canka - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cankar - 1370 od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cankiewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cankow - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cankowski - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Canowiecki - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cańka - od niemieckiej nazwy osobowej Zahn, ta od apelatywu Zahn ‘ząb’.

Cap - 1402 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capa - 1768 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capaj - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capaja - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capała - 1746 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capałła - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capałowski - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capar - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Caparczyk - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capecki - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capek - 1325 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capel - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capelik - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’.

Capi - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capiak - 1638 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capic - 1548 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capiga - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Capik - 1580 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capin - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capiński - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capiuk - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capjak - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capka - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capke - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capko - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capkowiec - 1645 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capkowski - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capkula - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capkuła - 1687– od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capla - od czapla.

Caplewski - od czapla.

Caplicki - od czapla.

Caplicki - od nazwy miejscowej Czaplice (kilka wsi).

Caplik - od czapla.

Caplin - od czapla.

Capliuk - od czapla.

Capowicz - 1560 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capowski - 1771 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Cappek - od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Capski - od nazwy miejscowej Czaple (liczne), z wtórnym uproszczeniem grupy spółgłoskowej.

Caputa - 1680 od cap ‘kozioł; baran’, też od gwarowego capić, czapić ‘złapać, porwać’; od przymiotnika capi.

Car - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Cara - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carek - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carenko - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carenkow - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carew - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carik - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carina - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Cariow - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Cariuk - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carka - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carkiewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carko - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carkowski - od nazwy miejscowej Czarnków (kilka miejscowości), Czarkowy, dawniej Czarnkowy (kieleckie, gmina Nowy Korczyn).

Carnecki - w grupie nazwisk pochodzących od nazw miejscowych Czarnica (kieleckie, gmina Włoszczowa), Czarna, Czarne (kilka wsi).

Carniel - od czarny.

Carnocki - od nazw miejscowych typu Czarnocin, Czarnociny, Czarnocice, Czarnoty.

Carnuth - od czarny.

Caronia - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carowicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carr - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carski - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Cartt - od czart ‘diabeł’, od czeskiego čert, od ukraińskiego czort.

Caruk - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carukowski - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carus - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Caruso - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Caryk - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carykiewicz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carykowski - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Caryński - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carysz - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carz - 1386 od cesarz, cezar.

Carzasty - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Carzow - 1398 od cesarz, cezar.

Carzyński - od gwarowego czarzyć ‘czarować’, czar lub od imienia Cezary lub od car.

Casar - od cesarz, cezar.

Caspaeri - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Caspar - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Caspari - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Caspario - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Caspary - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Casperski - od imienia Kasper. Imię znane w Polsce od XIV wieku, notowane jako Kasper, Kaspar, Gasper, Gaspar, Kasfar. Pochodzenie nie jest pewne, być może wywodzi się z języka perskiego, od kansbar ‘stróż skarbca’.

Cat - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Cata - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Catewicz - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Catko - od czatować, czata ‘straż, warta’.

Cąber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cąbrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cąbrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cąder - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cąderek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cąmber - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cąmpa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąp - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąpa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąpała - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąpek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąplak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cąporek - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Ceban - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebaniak - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebanowski - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebeniak - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebenko - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebeń - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Cebeńko - od czaban, w XVI wieku ‘pasterz turecki; duży baran’, też od caban ‘przekupień’.

Ceber - 1570 od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebera - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Ceberak - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Ceberek - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebernik - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebro - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebromski - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrowicz - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrowski - 1398 od nazwy miejscowej Ceber (tarnobrzeskie, gmina Bogoria).

Cebrowski - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebruk - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebryj - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebryk - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrykow - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebryło - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebryń - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebryński - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrzyk - 1396 od ceber ‘naczynie na płyny’; od cebrzyk.

Cebrzykowicz - 1526 od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrzykowski - 1743 od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrzyński - od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebrzysko - 1437 od ceber ‘naczynie na płyny’.

Cebuchowski - od cybuch ‘część fajki’.

Cebul - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebula - 1408 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulak - od cebula, ze staropolskiego cybula lub od gwarowego cebulak ‘zielone liście cebuli, łupiny cebuli’.

Cebular - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebularz - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulek - 1401 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulewicz - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulewski - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebuliński - od nazwy miejscowej Cybulin (plockie, gmina Bodzanów).

Cebulka - 1349 od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulok - od cebula, ze staropolskiego cybula.

Cebulski - od nazwy miejscowej Cybulice (warszawskie, gmina Czosnów), Cybulina (plockie, gmina Bodzanów) lub od apelatywu cebula.

Cecat - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecata - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecek - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelak - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecelak - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelenko - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelewicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecelewicz - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelion - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecelok - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelon - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecelon - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecelski - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecelski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Ceceniewski - od nazwy miejscowej Ceceniowice (Wołyń).

Ceceniowski - od nazwy miejscowej Ceceniowice (Wołyń).

Cecerko - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecerow - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecerski - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Ceceruk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecewicz - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecewiński - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cech - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cech ‘zrzeszenie rzemieślników jednego lub kilku zawodów’.

Cecha - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechanowicz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechańczuk - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechański - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechel - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cecheńko - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cecherz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechmajster - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechman - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmann - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmanowicz - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmański - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmistro - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmistruk - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmistrz - 1462 od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmistrzuk - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechmiszczuk - od cechmistrz ‘starszy cechu’.

Cechnarski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechner - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechniak - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechnicki - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechnowski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechol - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cecholik - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cecholnik - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechorz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechosz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechowicz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechowitz - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechowski - od nazw miejscowych Czechowo, Czechów (kilka miejscowości).

Cechowy - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechól - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechul - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechula - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechulski - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Cechyra - w grupie nazwisk pochodzących od Czech ‘Bohemus’ lub od imion złożonych typu Czesław lub od cecha ‘znamię’.

Ceciora - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Ceciura - od staropolskiego cieciora ‘soczewica’.

Cecki - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Ceckiewicz - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecko - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Ceckowski - od staropolskiego czacz ‘cacko, nagroda’, cacko.

Cecot - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Cecota - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Cecotek - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Cecotka - od czeczotka ‘ptak z rodziny wróblowatych’.

Cecow - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecuda - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecuga - od czeczuga ‘ryba z rodziny jesiotrowatych; rodzaj szabli’, z gwarowego ‘baba’.

Cecugiewicz - od czeczuga ‘ryba z rodziny jesiotrowatych; rodzaj szabli’, z gwarowego ‘baba’.

Cecugowicz - od czeczuga ‘ryba z rodziny jesiotrowatych; rodzaj szabli’, z gwarowego ‘baba’.

Cecuł - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecuła - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecułowski - 1442 od nazwy miejscowej Cecułów (KrW).

Cecur - od cecurać się ‘zbierać się bardzo powoli’.

Cecur - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecura - 1774 od cecurać się ‘zbierać się bardzo powoli’.

Cecurski - od cecurać się ‘zbierać się bardzo powoli’.

Cecut - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecyk - od podstawy czecz-, por. czeczę ‘szczenię’ w języku dzieci, wyraz dźwiękonaśladowczy.

Cecyłowski - 1444 od nazwy miejscowej Cecułów (KrW).

Ceda - od cedzić ‘przesączać’.

Cedak - od cedzić ‘przesączać’.

Cedal - od cedzić ‘przesączać’.

Cedar - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Ceder - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedera - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cederko - 1645 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedolin - od cedzić ‘przesączać’.

Cedor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedro - 1556 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedroński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedrowski - 1456 od nazw miejscowych Cedrowice, Cedry (Maz).

Cedrowski - od nazwy miejscowej Cedrowice (warszawskie, gmina Góra Kalwaria).

Cedrych - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cedzel - od cedzić ‘przesączać’.

Cedziadło - od cedzić ‘przesączać’; od cedzidlo ‘przyrząd do cedzenia’.

Cedzich - od cedzić ‘przesączać’.

Cedzidło - 1518 od cedzić ‘przesączać’; od cedzidlo ‘przyrząd do cedzenia’.

Cedziech - od cedzić ‘przesączać’.

Cedziedło - od cedzić ‘przesączać’; od cedzidlo ‘przyrząd do cedzenia’.

Cedzik - od cedzić ‘przesączać’.

Cedziłło - od cedzić ‘przesączać’.

Cedziło - od cedzić ‘przesączać’.

Cedziwoda - od cedzić ‘przesączać’.

Cedzyński - od cedzić ‘przesączać’.

Ceganek - od nazwy etnicznej Cygan.

Cegara - od cygaro, cygar.

Cegelski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegełka - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegełko - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegenberski - 1454 od nazwy miejscowej Cegenberg, dziś Żabno (słupskie, gmina Sławno).

Cegiel - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiela - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegielnik - 1624 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; od cegielnik ‘wyrabiający cegły’.

Cegielny - 1570 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; od przymiotnika cegielny.

Cegielo - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegielski - 1656 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegieł - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegieła - 1414 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiełka - 1386 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; od cegiełka.

Cegiełko - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiełkowski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiełła - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegil - 1373 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiłka - 1402 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegiołka - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegla - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglacki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglak - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglar - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglarczyk - 1682 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglarek - 1715 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglarski - 1707 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglarz - 1597 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula; od ceglarz.

Ceglecki - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegler - 1398 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglewski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglik - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegliński - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceglowski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegła - 1369 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegłarz - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegłowicz - 1601 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegłowski - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cegula - 1757 od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Ceigler - od cegła, z niemieckiego Ziegel, a to z łacińskiego tegula.

Cej - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Ceja - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się.

Cejka - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Cejkała - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Cejkało - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Cejko - od prasłowiańskiego čajati ‘spodziewać się, oczekiwać’, od czaić się; luib od czajka ‘gatunek ptaka’.

Cekala - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekalla - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekalski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekała - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekałło - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekało - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekałowski - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekan - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekań - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekański - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekol - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekuń - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekus - 1787 od łacińskiego caecus ‘niewidomy, ciemny’.

Cekus - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekuś - od łacińskiego caecus ‘niewidomy, ciemny’.

Cekuś - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cekut - od staropolskiego czakać, też czekać.

Cel - 1419 od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cela - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celadyn - od czeladź ‘służba domowa’.

Celak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celeda - od czeladź ‘służba domowa’.

Celedyn - od czeladź ‘służba domowa’.

Celejewski - od nazwy miejscowej Czelejów, dziś Celejów (siedleckie, gmina Wilga).

Celejowski - od nazwy miejscowej Czelejów, dziś Celejów (siedleckie, gmina Wilga).

Celek - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celes - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celesa - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celeska - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celewicz - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celichowski - od nazwy miejscowej Celigów (skierniewickie, gmina Głuchów).

Celigowski - 1577 od nazwy miejscowej Celigów (skierniewickie, gmina Głuchów).

Celik - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celiński - 1580 od nazwy miejscowej Celiny (częste) lub od imienia Celina.

Celka - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celkowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cell - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cella - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cellak - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Cellnik - od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Celluk - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celniczak - 1748 od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Celnik - 1432 od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Celnikowicz - 1625 od celnik ‘poborca opłat dla państwa’.

Celny - 1655 od celnik ‘poborca opłat dla państwa’; od celny ‘dotyczący cła’.

Celo - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celoch - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celów - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celt - od celta ‘namiot żołnierski’.

Celta - 1483 od celta ‘namiot żołnierski’.

Celtawa - od celta ‘namiot żołnierski’.

Celter - od celta ‘namiot żołnierski’.

Celtner - od celta ‘namiot żołnierski’.

Celtownik - 1679 od celta ‘namiot żołnierski’.

Celuch - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celuchowski - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celuk - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celuko - od cel, dawniej cyl, celować, to z niemieckiego Ziel, też od cela; w pochodnych też od imienia żeńskiego Cela, Cyla, od (Cecylia).

Celusta - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Celustek - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Celustka - od staropolskiego czeluść ‘szczęka, policzek; twarz’.

Celuściński - od nazwy miejscowej Czeluścin (poznańskie, gmina Czerniejewo).

Cema - 1526 od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cemachowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cemba - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembal - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembala - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembalak - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembalik - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembalista - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembalski - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembaluk - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembał - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembała - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembałowski - od cymbał, cembał ‘instrument muzyczny’; głupiec’, to z niemieckiego Zimbel ‘cymbały’.

Cembor - 1409 (forma zgermanizowana) od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku.

Cembor - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cemborek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cemborek - (forma zgermanizowana) od imienia złożonego Sambor, notowanego w źródłach od XII wieku.

Cemborowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cemborowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembranowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembronowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembruch - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembruk - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrykiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembryło - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrzek - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrzyna - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cembrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cemer - od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cemerman - 1440 od niemieckiej nazwy osobowej Zimmermann, ta od Zimmermann ‘cieśla’.

Cemerowicz - 1777 od staropolskiego czemierz, ciemier ‘jad rośliny trującej, ciemierzycy’, też od gwarowego czemier może też od imienia Zdziemir.

Cemiński - od nazwy miejscowej Czemanino, dziś Czemianin (włocławskie, gmina Topólka).

Cemka - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cemke - od niemieckiej nazwy osobowej Zehmen, ta od nazwy miejscowej Zehmen (pod Lipskiem).

Cemor - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Cemorowski - od czamara ‘rodzaj dawnej sukni męskiej’.

Cempa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cempe - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cempel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cempiak - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cempiel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cempura - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cemputa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cemra - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cemrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cena - od cena ‘wartość’.

Cenacewicz - od cena ‘wartość’.

Cenajek - od cena ‘wartość’.

Cenajka - od cena ‘wartość’.

Cenar - 1431 od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cenarowicz - 1438 od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cenarski - od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cencarek - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cencarka - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cencek - nazwisko pochodzenia słoweńskiego. Jest to imię utworzone od łacińskiego imienia Wicencjusz. W Słowenii pisze się z daszkiem (^)nad drugim c i wymawia Cenczek. Najstarszy wpis w/g Slovensko Rodoslovno Drużstwo to Cencek Matija ur. 13.02.1644 w m. Żażat Żitko.
inf. - Henryk Cencek

Cendro - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cendrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cendrowski - od nazwy miejscowej Cedrowice (warszawskie, gmina Góra Kalwaria).

Cendry - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cendryk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cendrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cener - 1447 od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cengel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cengiel - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Cenglewicz - od niemieckiej nazwy osobowej Zingel, od niemieckiego Zingel ‘mur warowny’, lub od średniowysokoniemieckiego zungel ‘języczek’.

Ceniak - od cena ‘wartość’.

Cenian - od cena ‘wartość’.

Cenin - od cena ‘wartość’.

Cenio - od cena ‘wartość’.

Ceniuch - od cena ‘wartość’.

Ceniuk - od cena ‘wartość’.

Cenkar - 1436 od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cenkarz - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cenker - 1419 od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cenkier - od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cenkir - 1430 od niemieckiej nazwy osobowej Zänker, ta od apelatywu zanken ‘’kłócić się’.

Cenner - od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cenrowski - od niemieckich nazw osobowych Zenner, Zehner, te od średniowysoko niemieckiego ze (he)ner ‘człowiek zobowiązany do płacenia dzierżawy’.

Cens - od czynsz ‘opłata, podatek’.

Cent - 1618 od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Centala - od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Centała - od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Centar - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centara - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centarowicz - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centarowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centarski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centarzyński - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cente-Bury - złożenia brak; Cente od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’; Bury 1457 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy bur-, por. bury; bura ‘awantura’; burak, burka ‘opończa’, burza, burzyć.

Centek - od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Centelewicz - od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Centkowski - 1766 od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Centkowski - od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Centnar - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centnarowicz - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centnarowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centnarski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centner - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centnerowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Centowski - od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Centt - od cent ‘krajcar, setna część reńskiego’.

Cenula - od cena ‘wartość’.

Cep - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepa - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepak - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Ceparowski - 1447 od nazwy miejscowej Ceperów (KrW).

Ceparz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepek - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepela - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepelewicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepelik - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepelowicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepełowicz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cependa - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Ceperowski - 1444 od nazwy miejscowej Ceperów (KrW).

Cepeusz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepiak - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepicki - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepiel - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepielewicz - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepielewski - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepielik - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepieliński - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepierzowski - 1441 od nazwy miejscowej Ceperów (KrW).

Cepiga - od staropolskiego gwarowego czapiga, czepiga ‘rękojeść pługa’.

Cepik - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepil - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepilak - od cypel, cypla ‘szczyt’, także od niemieckiej nazwy osobowej Zippel.

Cepin - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepiński - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepka - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepkiewicz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepko - 1653 od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Ceplak - od czapla.

Ceplich - od czapla.

Ceplin - od czapla.

Cepnik - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepok - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepowicz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepowski - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Ceppan - od imienia Stefan, pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona. Łacińska forma Stephanus adaptowana była do języka polskiego w dwóch postaciach, starszej Szczepan i nowszej Stefan. Imię znane w Polsce już od XII wieku. Postać Szczepan poświadczona na początku XIII wieku; na Kresach Wschodnich forma Stepan.

Cepuch - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepuchowicz - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepura - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepura - od prasłowiańskiego čepur, čepura ‘rozwidlona galąź, rozwidlony pień’.

Cepurski - od cep ‘narzędzie do młócenia zboża’.

Cepurski - od nazwy miejscowej Czapury (poznańskie, gmina Mosina).

Cer - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cera - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerach - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphin ‘płonący, palący’, serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII weiku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Cerach - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Ceraficki - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphin ‘płonący, palący’, serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII weiku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Cerafin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphin ‘płonący, palący’, serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII weiku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Ceraj - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerak - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Ceran - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranek - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranic - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceraniuk - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranka - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranko - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Cerankowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranowicz - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceranowski - od czyran, por. czyrana, cyranka ‘dzika kaczka’; zmiany czy- w cy- zapewne wtórne pod wpływem mazurzenia.

Ceraza - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cerazy - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cerba - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbat - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbe - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbel - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbian - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbijan - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbik - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbin - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbiński - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbjan - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbniak - od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerbowski - 1696 od niemieckiej nazwy osobowej Zerbe, od Serbe ‘Serb, Łużyczanin’ lub od imienia Servatius.

Cerda - od łacińskiego cerdo ‘garbarz; człowiek prosty’.

Cerde - od łacińskiego cerdo ‘garbarz; człowiek prosty’.

Cerdian - od łacińskiego cerdo ‘garbarz; człowiek prosty’.

Cerdic - od łacińskiego cerdo ‘garbarz; człowiek prosty’.

Cerdo - 1567 od łacińskiego cerdo ‘garbarz; człowiek prosty’.

Cerebież-Tarabicki - złożenia brak; Cerebież brak; Tarabicki może od dawnego tarabanić (się) ‘bębnić, gramolić się’, od czeskiego taraba ‘niezgrabny’; od taraban ‘wielki bęben używany w dawnym wojsku’.

Cereficki - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphin ‘płonący, palący’, serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII weiku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Cerefin - od imienia Serafin, pochodzenia hebrajskiego, od seraphin ‘płonący, palący’, serafini w Biblii nazwa jednego z chórów anielskich. W Polsce imię znane od XIII weiku, też w obocznych postaciach Serafim, Serefin.

Cerek - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerekwicki - 1497 od nazwy miejscowej Cerekwica (kaliskie, gmina Jaraczewo).

Ceremański - od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Ceremużyński - od nazwy miejscowej Czeremosznia (KrW).

Cereś - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cergowski - 1432 od nazwy miejscowej Cergowa (krośnieńskie, gmina Dukla).

Cerhałt - 1408 od niemieckiej nazwy osobowej Zierholt.

Cerhałtowic - 1408 od niemieckiej nazwy osobowej Zierholt.

Cerk - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cerkasiewicz - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Cerkasiewicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cerkaski - od nazwy miejscowej Czerkasy (KrW).

Cerkawski - od nazwy miejscowej Czerkasy (KrW).

Cerkies - od Czerkas ‘mieszkaniec ukraińskiego regionu Czerkasy’.

Cerkiewicz - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkiewna - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkiewnik - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkiewny - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkowiak - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkowicz - od gwarowego cyrkać, cerkać ‘wydawać głos podobny do głosu cyranki’, cyrka w staropolszczyźnie ‘ozdoba, haft’ lub od gwarowego cyrka ‘nakreślone na ziemi kolo; gra pasterska’; od cyrkiel i do średniowysokoniemieckiego zirkeł ‘koło; nocny obchód straży’.

Cerkowna - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkowniak - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkownik - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkowski - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkwa - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkwic - 1542 od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerkwicki - od nazwy miejscowej Cerekwica (kaliskie, gmina Jaraczewo).

Cerkwiński - od cerkiew, cerkwa ‘kościół, dziś tylko o kościele wschodnim’.

Cerliński - od nazwy miejscowej Czerlin (pilskie, gmina Gołańcz).

Cermak - od prasłowiańskiego w znaczeniu: ‘robak, czerw, kolor czerwony’, od gwarowego czermien ‘rodzaj rośliny błotnej’.

Cern - od czarny.

Cerna - od czarny.

Cernak - od czarny.

Cernek - od czarny.

Cerolewicz - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Ceron - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Ceronik - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Ceroń - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerowski - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cerski - od nazwy miejscowej Czersk (kilka wsi).

Certa - 1494 (Wlkp) od certa ‘ryba z rodziny łososi’, z niemieckiego Zarthe lub o certować się, z łacińskiego certare.

Certowicz - od certa ‘ryba z rodziny łososi’, z niemieckiego Zarthe lub o certować się, z łacińskiego certare.

Certowski - 1735 od certa ‘ryba z rodziny łososi’, z niemieckiego Zarthe lub o certować się, z łacińskiego certare.

Cerula - 1529 od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło lub od łacińskiego caerulus ‘modry, błękitny’.

Cerulewicz - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło lub od łacińskiego caerulus ‘modry, błękitny’.

Ceruliczek - 1591 od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Cerulik - 1628 od cyrulik ‘chirurg, felczer, golibroda’.

Cerulli - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło lub od łacińskiego caerulus ‘modry, błękitny’.

Ceruła - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło lub od łacińskiego caerulus ‘modry, błękitny’.

Ceruło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło lub od łacińskiego caerulus ‘modry, błękitny’.

Cerus - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Ceruz - od imienia Cyrus, notowanego w Polsce od XV wieku.

Cerwas - od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Cerwasz - 1415-16 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’.

Cerwenak - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Cerwenka - od czerwony, z gwarowego czerwiony.

Cerwik - od staropolskiego czerw ‘larwa owada; robak; pasożyt toczący drzewa, zwierzęta owoce’.

Cerwo - 1467 od imienia Serwacy. Imię, znane w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego; łacińskie Servatius genetycznie związane jest z wyrazem servatus ‘zachowany’; też od łacińskiego cereus ‘jeleń’.

Cerwus - 1516 od łacińskiego cereus ‘jeleń’.

Cerwusiak - 1677 od łacińskiego cereus ‘jeleń’.

Ceryl - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Ceryło - od imienia Cyryl, ze staropolskiego też Cyrul. Formy Cyryl, Cyryl notowane w XV wieku. Imię Cyryl, łacińskie Cyrillus, z greckiego Kyrillos, a to od kyrios ‘pan’; we wschodniej Słowiańszczyźnie przejęte jako Kirył, Kuryło.

Cerzan - w grupie nazwisk pochodzących od czyrak, gwarowego czyr ‘narośl na drzewie, potrawa z mąki ‘.

Cesacz - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cesak - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cesar - od cesarz, cezar.

Cesar - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cesarak - od cesarz, cezar.

Cesarczyk - od cesarz, cezar.

Cesarek - od cesarz, cezar.

Cesarewicz - od cesarz, cezar.

Cesarski - od cesarz, cezar.

Cesarz - 1478 od cesarz, cezar.

Cesarzyk - od cesarz, cezar.

Ceschica-Wensierski - złożenia brak; Ceschica brak; Wensierski od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Cesek - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cesiak - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cesonik - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cessa - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cessak - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cessarz - od cesarz, cezar.

Cesul - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Cesyk - w grupie nazwisk pochodzących od czesać, od staropolskiego czosać.

Ceszelski - od cieśla.

Ceszyca - od imion złożonych typu Czesław.

Ceszyca-Węsierski - złożenia brak; Ceszyca od imion złożonych typu Czesław; Węsierski 1766 od nazwy miejscowej Węsiory (gdańskie, gmina Sulęczyno).

Ceś - od imion złożonych typu Czesław.

Ceśla - od cieśla.

Ceślak - od cieśla.

Ceślik - od cieśla.

Ceśluk - od cieśla.

Cetera - 1664 od rumuńskiego cetera ‘cytra’, ceterás ‘skrzypce’.

Ceterowski - od rumuńskiego cetera ‘cytra’, ceterás ‘skrzypce’.

Ceterski - 1698 od rumuńskiego cetera ‘cytra’, ceterás ‘skrzypce’.

Ceterzak - 1692 od rumuńskiego cetera ‘cytra’, ceterás ‘skrzypce’.

Cetnar - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnarczuk - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnarowicz - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnarowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnarski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetner - 1780 od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnerowicz - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnerowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnerski - 1783 od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnorowski - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Cetnowski - 1744 od cetno ‘liczba parzysta, rodzaj gry’.

Cetowski - 1560 od nazwy miejscowej Cety (włocławskie, gmina Chodecz).

Cetra - od rumuńskiego cetera ‘cytra’, ceterás ‘skrzypce’.

Cewa - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cewe - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cewicki - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cewiński - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cewka - od gwarowego cywa ‘cewka’; od staropolskiego cewka ‘rurka’.

Cewkiewicz - od gwarowego cywa ‘cewka’; od staropolskiego cewka ‘rurka’.

Cewkowicz - od gwarowego cywa ‘cewka’; od staropolskiego cewka ‘rurka’.

Cewkowiec - od gwarowego cywa ‘cewka’; od staropolskiego cewka ‘rurka’.

Cewuch - od gwarowego cywa ‘cewka’.

Cezar - 1399 od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezara - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezarek - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezari - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezariusz - 1683 od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius; od imienia Cezariusz.

Cezarski - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezaruk - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezary - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cezaryk - od imienia Cezary. Imię pochodzi od łacińskiego przydomka Cesarius.

Cębrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cębrowski - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cębrzyna - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cębrzyński - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cębura - w grupie nazwisk pochodzących od cząber, cząbr, cąber ‘ziele o wonnym zapachu’; w nazwiskach z tej grupy etymologicznej nazstąpilo pomieszanie form pochodnych od trzech różnych podstaw: cąber, comber, cząber ‘grzbiet barani; lędźwiowa część mięsa z wołu’ oraz od staropolskiego gwarowego cembra, cemra, bębra, cymbra, czarma ‘dyl do cembrowania, cembrowina’.

Cędro - 1720 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cędrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cędrowski - od nazwy miejscowej Cedrowice (warszawskie, gmina Góra Kalwaria).

Cędrzak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Cępa - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cępała - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cępel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cępiel - w grupie nazwisk pochodzących od staropolskiego czępieć ‘siedzieć w kucki’.

Cętka - 1423 od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Cętka-Sobotkiewicz - złożenia brak; Cętka 1423 od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’; Sobotkiewicz w grupie nazwisk pochodzących od sobota.

Cętkiewicz - od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Cętkowski - od cęta, cętka ‘drobny znak barwny, blaszka’, też od cent ‘nazwa monety’.

Cętnar - od centnar, cetnar, cetnar ‘jednostka wagi’.

Chaba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabaj - 1471 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabal - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabalewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabała - 1544 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabało - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabałowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabałyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabara - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabarczyk - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabarek - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabas - 1608 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’; od chabas ‘chuda szkapa’.

Chabasek - 1771 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabasiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabasinski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabasiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabasz - 1748 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabat - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabatowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabda - 1401 od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chabdaj - 1485 od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chabdziński - 1417 od nazwy miejscowej Chebzino, Chebdzino, dziś Habdzin (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Chabecki - 1789 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabel - 1564 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabel ‘cielę’.

Chabelak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabel ‘cielę’.

Chabelka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabel ‘cielę’.

Chabelski - od nazwy miejscowej Chabielino, dziś Chobielin (bydgoskie, gmina Szubin) lub od nazwy miejscowej Chabielice (piotrkowskie, gmina Szczerców).

Chabelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabel ‘cielę’.

Chaber - 1500 od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabera - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaberch - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaberek - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’; lub od chaberek ‘bławatek’.

Chaberka - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’; lub od chaberka ‘bławatek’.

Chaberko - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’; lub od chaberka ‘bławatek’.

Chaberkowski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’; lub od chaberka ‘bławatek’.

Chaberny - 1787 od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaberski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiela - 1405 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabieliński - 1399 od nazwy miejscowej Chabielino, dziś Chobielin (bydgoskie, gmina Szubin).

Chabielski - 1400 od nazwy miejscowej Chabielino, dziś Chobielin (bydgoskie, gmina Szubin) lub od nazwy miejscowej Chabielice (piotrkowskie, gmina Szczerców).

Chabier - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabier - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiera - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabiera - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabierski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabierski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabina - 1502 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabiniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabiniec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabiniok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabiniuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabinka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabinowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabionka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od chabina ‘pręt, rózga’.

Chabior - 1406 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiora - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiorowski - 1459 od nazwy miejscowej Chabiorowo, dziś Chabierów (sieradzkie, gmina Błaszki).

Chabiór - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabir - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabiuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chablak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chablasek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chablaszek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chablewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabluk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabło - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabłowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabłów - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabocki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabor - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabora - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaborek - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaborka - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chaborski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabot - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’ lub od gwarowego chabot ‘kij, pręt, rózga’.

Chabowski - 1393 od nazwy miejscowej Chabowo (płockie, gmina Zawidz).

Chabracki - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrajski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabras - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabraszewski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabraszewski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabraszka - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabraś - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrewicz - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabron - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabroni - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabroń - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabros - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabroszewski - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabroś - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrowas - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrowicz - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrowski - 1771 od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrus - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabry - 1424 od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chabrych - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabryn - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabryń - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrzak - 1669 od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrzycki - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrzyk - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabrzyński - od chaber, haber ‘bławatek, chwast’.

Chabski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabucki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabuda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabudziński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabura - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chaburski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chabza - od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chabzda - od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chabżda - od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chac - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacaj - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacała - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacewicz - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chachałka - 1706 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chachelski - 1422 od nazw miejscowych Chechło, Chechły (kilka wsi).

Chacholek - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chacholski - 1752 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chachoł - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chachołek - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chachołko - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chachula - od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachulczyk - od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachulski - 1787 od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachuł - od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachuła - 1465 od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachułczyk - 1611 od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachułka - 1611 od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chachułowicz - 1744 od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.

Chacia - od chata ‘dom’.

Chacia - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciaj - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciak - od chata ‘dom’.

Chaciak - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciej - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciewicz - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciński - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciołka - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciowka - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciółka - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciówka - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaciuk - od chata ‘dom’.

Chaciuk - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacka - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chackiewicz - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacko - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacuk - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacun - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacus - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacuś - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacz - 1425 (KrW) od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chacza - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczaj - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczek - 1497 (KrW) od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczko - 1497 od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczkowski - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczyk - 1441 (KrW) od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczykowski - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chaczyński - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć.

Chać - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć lub od gwarowego chać ‘chata’, chachać ‘ciężko pracować’.

Chaćkiewicz - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć lub od gwarowego chać ‘chata’, chachać ‘ciężko pracować’.

Chaćko - od nazwy osobowej Chacz, z ormiańskiego chacz ‘krzyż’; może też od hak, haczyć lub od gwarowego chać ‘chata’, chachać ‘ciężko pracować’.

Chad - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chada - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadacz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadaj - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadajczuk - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadajewski - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadaj-Oleszczuk - złożenia brak; Chadaj od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’; Oleszczuk od imion na Ol-, typu Oleksy, Oleksander.

Chadajski - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadalski - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadała - 1265 od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadałka - XVI w. od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadej - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadeja - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadelka - 1679 od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chader - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadera - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadik - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadkiewicz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chaduch - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chaduk - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadukiewicz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chaduła - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadułkiewicz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyła - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyma - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyna - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadynek - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyniak - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyniecki - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadynka - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyńka - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadysz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadyś - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzaj - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzak - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzik - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadziński - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzis - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadziukiewicz - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzuła - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzyniak - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chadzyński - od chadzać, z gwarowego chadać ‘chodzić’.

Chaftka - od haft ‘wyszywanie, ornament’; od haftka.

Chain - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chaj - 1461 od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chaja - 1743 od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajczak - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajczuk - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajczyk - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajda - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’; od gwarowego chajda ‘pogardliwe określenie Żyda; stara chałupa; kawał chleba’.

Chajdacki - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdak - 1407 od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdas - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdasiński - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdasz - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdaś - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdecki - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdek - 1482 od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdos - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajduczenia - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chajduda - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajduga - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajduk - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chajdukiewicz - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chajdukowski - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chajduła - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdur - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdus - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajduś - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdzicki - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajdziony - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chajecki - od nazwy miejscowej Chajęty (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Chajek - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’ lub od gwarowego chajek ‘mały nóż do obierania ziemniaków’.

Chajewski - od nazwy miejscowej Chajęty (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Chajęcki - 1578 od nazwy miejscowej Chajęty (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Chajka - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’ lub od chajka ‘ptak’.

Chajkiewicz - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajko - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajkowski - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajn - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-; od gwarowego chajnąć ‘ukłuć, żgnąć, uderzyć’.

Chajna - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnacki - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnik - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajniuk - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnor - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnow - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnowski - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chajnrych - od imienia Henryk. Imię popularne w Polsce od średniowiecza jest pochodzenia germańskiego, od haima ‘ojczyzna’ + rihhi ‘potężny, mocny’.

Chajrych - od imienia Henryk. Imię popularne w Polsce od średniowiecza jest pochodzenia germańskiego, od haima ‘ojczyzna’ + rihhi ‘potężny, mocny’.

Chajski - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chajt - od staropolskiego hajtać ‘kołysać, jeść powoli’, też w gwarze ‘ciężko pracować, ciąć długo tępym narzędziem’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Heit.

Chajtas - od staropolskiego hajtać ‘kołysać, jeść powoli’, też w gwarze ‘ciężko pracować, ciąć długo tępym narzędziem’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Heit.

Chajto - od staropolskiego hajtać ‘kołysać, jeść powoli’, też w gwarze ‘ciężko pracować, ciąć długo tępym narzędziem’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Heit.

Chajtowicz - od staropolskiego hajtać ‘kołysać, jeść powoli’, też w gwarze ‘ciężko pracować, ciąć długo tępym narzędziem’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Heit.

Chak - od hak lub od niemieckiej nazwy osobowej Hake.

Chakała - od hak lub od niemieckiej nazwy osobowej Hake.

Chakało - od hak lub od niemieckiej nazwy osobowej Hake.

Chakowski - od hak lub od niemieckiej nazwy osobowej Hake.

Chalaburda - od halabarda, dawniej też halaburda ‘grot z ostrzem’.

Chaladus - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaladyj - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chalama - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalamański - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalamoński - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalamski - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalamus - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalas - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chalasiewicz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chalastra - od chałastra, hałastra ‘pospólstwo, motłoch’.

Chalasz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chalecki - 1511 od nazwy miejscowej Chalcza (KrW).

Chalemba - od gwarowego kalęba ‘stara, chuda krowa; kobieta otyła’.

Chalembski - od gwarowego kalęba ‘stara, chuda krowa; kobieta otyła’.

Chalemoniuk - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chalemski - od gwarowego halama ‘człowiek niezgrabny’.

Chaleński - od nazw miejscowych Chalin, Chalino (wlocławskie, gmina Dobrzyń nad Wisłą).

Chalibożek - od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chaliński - 1419 od nazw miejscowych Chalin, Chalino (wlocławskie, gmina Dobrzyń nad Wisłą).

Chalupa - od chałupa

Chalupczak - od chałupa

Chalupczok - od chałupa

Chalupec - od chałupa

Chalupka - od chałupa

Chalupniczak - od chałupa

Chalupnik - od chałupa

Chałaciński - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałacz - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałaczak - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałaczek - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałaczenko - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałaczkiewicz - od chałat, też hałat ‘długi płaszcz noszony przez niektóre narody Wschodu’.

Chałada - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładaj - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładej - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładuda - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładus - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładusz - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chaładyj - od gwarowego haładeja ‘urwis’.

Chałas - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasa - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasiak - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasiewicz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasik - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasiński - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałasiuk - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaskiewicz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałastra - 1378 od chałastra, hałastra ‘pospólstwo, motłoch’.

Chałasz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaszczyk - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaszewski - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaszkiewicz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaś - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chałaśkiewicz - od hałas ‘wrzawa, krzyk’.

Chaława - 1391 (Wlkp) od nazwy miejscowej Chaławy, w średniowieczu też Chalewo (poznańskie, gmina Brodnica).

Chaławina - 1391 od nazwy miejscowej Chaławy, w średniowieczu też Chalewo (poznańskie, gmina Brodnica).

Chaławski - 1392 od nazwy miejscowej Chaławy, w średniowieczu też Chalewo (poznańskie, gmina Brodnica).

Chałowski - 1398 od nazwy miejscowej Chaławy, w średniowieczu też Chalewo (poznańskie, gmina Brodnica).

Chałuba - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubczak - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubczyński - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubek - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubiec - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubiński - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubis - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubka - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubko - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubowicz - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubowska - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubska - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałubuda - pod wpływem czeskim lub ukraińskim: od gołąb.

Chałupa - 1448 od chałupa.

Chałupczak - 1652 od chałupa.

Chałupczok - od chałupa.

Chałupczyk - od chałupa.

Chałupczyński - od chałupa.

Chałupiec - od chałupa.

Chałupiński - od chałupa.

Chałupka - 1600 od chałupa, chałupka.

Chałupko - od chałupa.

Chałupniak - 1768 od chałupa

Chałupniczak - od chałupa.

Chałupniczuk - od chałupa

Chałupnik - 1617 od chałupa; od chałupnik ‘chlop bez roli’.

Chałupny - 1766 od chałupa; od chałupny ‘domowy, o człowieku opieszałym’.

Chałupski - od chałupa.

Chałwa - od halwa, chałwa ‘rodzaj wyrobu cukierniczego’.

Cham - 1259 od cham.

Chama - 1743 od cham.

Chamaj - 1496 od cham.

Chamajczak - 1791 od cham.

Chamajda - 1595 od cham.

Chamajek - 1794 od cham.

Chamala - od cham.

Chamała - 1384 od cham.

Chamar - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamara - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamarczuk - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamarczyk - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamarniak - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamarowski - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamczak - od cham.

Chamczowic - 1388 od cham.

Chamczuk - od cham.

Chamczyk - od cham.

Chamczyński - od cham.

Chamek - 1406 od cham.

Chamel - od cham.

Chamela - od cham.

Chamelak - od cham.

Chamelec - od cham.

Chamer - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamera - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerek - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerka - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerke - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerla - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerlik - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerling - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerliński - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamernik - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerski - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerszmidt - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamerszmit - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chameruk - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chamery - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chami - od cham.

Chamica - od cham.

Chamicewicz - od cham.

Chamiec - 1390 od cham.

Chamiel - od cham.

Chamielak - od cham.

Chamielec - od cham.

Chamienia - od cham.

Chamienicz - od cham.

Chamier - od cham.

Chamier-Ciemiński - złożenia brak; Chamier od cham; Ciemiński 1407 od nazwy miejscowej Ciemin, dziś Ciemień (konińskie, gmina Kawęczyn).

Chamier-Gliszczyński - złożenia brak; Chamier od cham; Gliszczyński 1550 od nazwy miejscowej Gliszcz (bydgoskie, gmina Sicienko).

Chamiewski - od cham.

Chamiga - 1568 od cham.

Chamik - od cham.

Chamiło - od cham.

Chamioła - od cham.

Chamioło - od cham.

Chamionek - od cham.

Chamionko - od cham.

Chamiuk - od cham.

Chamka - 1425 od cham.

Chamkowic - 1405 od cham.

Chamliński - od cham.

Chamluk - od cham.

Chamma - od cham.

Chamniuk - od cham.

Chamny - 1453 od cham.

Chamoła - 1404 od cham.

Chamołko - od cham.

Chamoń - od cham.

Chamów - od cham.

Champel - od niemieckich nazw osobowych Hampel, Ampel, te od apelatywu Hampel ‘błazen’.

Champerek - od niemieckich nazw osobowych Hampel, Ampel, te od apelatywu Hampel ‘błazen’.

Champlewski - od niemieckich nazw osobowych Hampel, Ampel, te od apelatywu Hampel ‘błazen’.

Chamra - od cham.

Chamraj - od cham.

Chamski - od cham lub od nazwy miejscowej Chamsk (ciechanowskie, gmina Żuromin).

Chamuczyński - od cham.

Chamula - od cham.

Chamulak - od cham.

Chamulla - od cham.

Chamulski - od cham.

Chamuła - od cham.

Chamułka - od cham.

Chamułko - od cham.

Chamyga - od cham.

Chan - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chana - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanaczewski - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanaczowski - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanaj - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanajew - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanajewski - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanak - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanaka - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanala - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanarz - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanas - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanasik - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanasiński - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanasz - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanaś - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chanc - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chancewicz - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanckowski - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chancyk - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanczak - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanczar - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanczaruk - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanczewski - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chanczyk - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chandas - od niemieckiej nazwy osobowej Hand, ta od apelatywu hant ‘ręka’.

Chandat - od niemieckiej nazwy osobowej Hand, ta od apelatywu hant ‘ręka’.

Chandej - od niemieckiej nazwy osobowej Hand, ta od apelatywu hant ‘ręka’.

Chandel - od handel ‘sprzedaż’, też od niemieckich nazw osobowych Händel, Hendel.

Chandij - od niemieckiej nazwy osobowej Hand, ta od apelatywu hant ‘ręka’.

Chandlarski - od handel ‘sprzedaż’, też od niemieckich nazw osobowych Händel, Hendel.

Chandlaski - od handel ‘sprzedaż’, też od niemieckich nazw osobowych Händel, Hendel.

Chandra - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandrała - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandrychowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandryko - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandrykowski - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandrys - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandrysiak - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chanduszko - od niemieckiej nazwy osobowej Handr, ta od Andreas.

Chandzel - od imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię germańskie Anselm, od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’.

Chandzelewski - od imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię germańskie Anselm, od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’.

Chandziel - od imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię germańskie Anselm, od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’.

Chandzielewski - od imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię germańskie Anselm, od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’.

Chandzlik - od imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII wieku. Imię germańskie Anselm, od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’.

Chań - od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna.

Chańba - od hańba.

Chańc - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańce - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańcewicz - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańczak - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańczewski - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańka - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańke - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańko - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chańkowski - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chański - od nazwy miejscowej Hańsk (chełm., gmina Hańsk).

Chańtok - od niemieckich nazw osobowych Hanz, Hans, te od imion Johann, Johannes.

Chapa - 1781 od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapała - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapało - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapanionek - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapaniuk - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapanowicz - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapańkowski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapczuk - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapeć - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapek - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapiński - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapiorski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapka - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapke - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapko - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapkowski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chaplak - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chaplapa - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chaplewski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapliski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapnik - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chaponiuk - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chaponkowski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapoń - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapońkowski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapowicz - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapski - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapula - 1534 od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapuła - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Chapuniuk - od chapać ‘chwytać, szybko coś robić’.

Char - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Chara - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charach - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Characzko - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Characzuk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charan - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charań - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charańczuk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charap - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.

Charapczuk - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.

Charapczyński - od harap, dawniej herap ‘bicz z długim rzemieniem’.

Charasim - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasimczuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasimiuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasimowicz - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasin - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasiniak - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasiński - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charast - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charasta - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charasymczuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasymiec - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasymiuk - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charasymowiec - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Charaś - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charaśkiewicz - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charaśna - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charaśny - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charat - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatan - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatin - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatomik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charaton - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatonik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatoniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatończyk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatoński - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatym - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatymowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatyniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatynowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charatyński - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charaziak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charazik - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charazka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charażka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charażny - od staropolskiego haraśny, araśny ‘piękny, dobry’.

Charaży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charąża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charążka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charążko - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Charbicki - 1391 od nazwy miejscowej Charbice (sieradzkie, gmina Lutomiersk).

Charbinowski - 1404 od nazwy miejscowej Charbinowice (kieleckie, gmina Opatowiec).

Charbioł - 1420 od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Charbowski - 1453 od nazwy miejscowej Charbowo )poznańskie, gmina Kłecko).

Charby - 1393 od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Charchal - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchala - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchalec - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchalis - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchalski - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchała - 1606 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchan - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchań - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchoba - 1494 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchol - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchos - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchowski - 1728 od nazwy miejscowej Charchów (sieradzkie, gmina Zadzim).

Charchuba - 1494 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchuc - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchuć - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchul - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchula - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchuł - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchuła - 1455 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchut - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charchuta - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charciak - od chart ‘pies gończy’.

Charcianek - od chart ‘pies gończy’.

Charciarek - od chart ‘pies gończy’.

Charcicki - 1405 od nazwy miejscowej Charcice (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie).

Charcikowski - od chart ‘pies gończy’.

Charciniak - od chart ‘pies gończy’.

Charciński - od chart ‘pies gończy’.

Charciski - 1388 od nazwy miejscowej Charcice (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie).

Charczenko - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charczewski - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charczewski - od nazwy miejscowej Charszewo, także Charczew (włocławskie, gmina Rogowo).

Charczowski - od nazwy miejscowej Charszewo, także Charczew (włocławskie, gmina Rogowo).

Charczuk - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charczun - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charczyszyn - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Chardej - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardy - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardyn - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardys - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardyś - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardziak - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardziej - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Chardziejko - od hardy ‘dumny, pyszny’.

Charenda - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charendarczyk - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charendarz - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charendasz - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charendziak - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charendziuk - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charenza - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Chareza - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Chareża - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Charęda - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charędza - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charędziak - od arenda, harenda ‘dzierżawa; karczma’.

Charęza - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Charęziński - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Charęzowicz - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Charęża - od staropolskiego haręża ‘żołądek’, z rumuńskiego arindza ‘żołądek’.

Chargot - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Chariasz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Chariaszkowicz - 1699 od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Chariton - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charitonienko - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charitoniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charitonow - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charitonowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charjasz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Charka - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkan - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkawy - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charke - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkiel - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkiewicz - 1768 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkin - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charko - 1463 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’.

Charkot - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charkow - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charkowicz - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charkowski - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charkowy - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charków - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charkulak - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Charlak - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlej - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlejczyk - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlęski - 1546 od nazwy miejscowej Charlęż (lubelskie, gmina Spiczyn).

Charlęza - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlęzki - od nazwy miejscowej Charlęż (lubelskie, gmina Spiczyn).

Charlęża - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlężak - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlik - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charlikowski - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charliński - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charliński - od nazwy miejscowej Charlęż (lubelskie, gmina Spiczyn).

Charlos - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłacz - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłajczuk - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłam - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamenko - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamow - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamów - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamp - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłamp-Charłamow - złożenia brak; Charłamp od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp; Charłamow w grupie nazwisk pochodzących od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charalampes, a ta od charis ‘piękno, radość’ i lampó ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłampenko - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłampiew - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłampiew - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłampiewicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłampowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłan - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłanowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłanty - 1454 od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłap - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłapowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłasz - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłasz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłaszów - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłaszów - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłęża - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charło - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłos - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Charłos - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłoś - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłowski - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłoziński - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłukowicz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charłupski - od nazwy miejscowej Charłupia (sieradzkie, gmina Wróblew).

Charłusz - od imienia Charłanty. Imię, notowane w Polsce od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiej nazwy osobowej Charlampes, a to od charis ‘piękno, radość’ i lampo ‘świecić, błyszczeć’, od białoruskiego Charłamp.

Charmarz - od harmasz ‘zbroja, rynsztunek rycerski’.

Charmas - od harmasz ‘zbroja, rynsztunek rycerski’.

Charmaski - od nazwy miejscowej Charmęże, dziś Harmęże (bielskie, gmina Oświęcim).

Charmasz - od harmasz ‘zbroja, rynsztunek rycerski’.

Charmęski - 1470-80 od nazwy miejscowej Charmęże, dziś Harmęże (bielskie, gmina Oświęcim).

Charmieski - od nazwy miejscowej Charmęże, dziś Harmęże (bielskie, gmina Oświęcim).

Charnas - od staropolskiego harny, herny ‘zarozumiały, dumny’.

Charnaś - od staropolskiego harny, herny ‘zarozumiały, dumny’.

Charnik - od staropolskiego harny, herny ‘zarozumiały, dumny’.

Charniuk - od staropolskiego harny, herny ‘zarozumiały, dumny’.

Charoba - od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Charobin - od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Charon - od imienia Aron, Aaron, z hebrajskiego Aharon, z łacińskiego Aaron. W Polsce używane od wczesnego średniowiecza, głównie przez Żydów. Pochodzenie imienia niepewne, może znaczyło ‘wzniosły, oświecony’. Imię Aaron nosił brat Mojżesza.

Charoń - od imienia Aron, Aaron, z hebrajskiego Aharon, z łacińskiego Aaron. W Polsce używane od wczesnego średniowiecza, głównie przez Żydów. Pochodzenie imienia niepewne, może znaczyło ‘wzniosły, oświecony’. Imię Aaron nosił brat Mojżesza.

Charoński - od imienia Aron, Aaron, z hebrajskiego Aharon, z łacińskiego Aaron. W Polsce używane od wczesnego średniowiecza, głównie przez Żydów. Pochodzenie imienia niepewne, może znaczyło ‘wzniosły, oświecony’. Imię Aaron nosił brat Mojżesza.

Charpała - od harpa ‘miecz w kształcie sierpa’.

Charpan - od harpa ‘miecz w kształcie sierpa’.

Charpczyński - od harpa ‘miecz w kształcie sierpa’.

Charpoła - od harpa ‘miecz w kształcie sierpa’.

Charski - 1478 od nazwy miejscowej Karsy (kilka wsi).

Charszewski - 1600 od nazwy miejscowej Charszewo, także Charczew (włocławskie, gmina Rogowo).

Charszla - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie, gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.

Charszlak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie, gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.

Charsznia - 1398 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy karsz-, por. staropolskie karsz ‘dzielny, butny’, staropolskie, gwarowe karśniawy ‘mańkut’, prasłowiańskie ‘lewa ręka’.

Charsznicki - od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).

Charśnicki - 1454 od nazw miejscowych Karsznice, Karśnice, Charśnica (kilka wsi).

Chart - 1253 od chart ‘pies gończy’.

Chartaniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartanowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartanowiec - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartenowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charton - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartoniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartonik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartoniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartonowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartunewicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartuniewicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartunik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartunowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartwig - od niemieckiej nazwy osobowej Hartwig, to od starowysokoniemieckiego hart ‘silny, mocny’ + wig ‘walczyć’.

Chartwik - od niemieckiej nazwy osobowej Hartwig, to od starowysokoniemieckiego hart ‘silny, mocny’ + wig ‘walczyć’.

Chartyniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartyniec - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartyniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartynowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Chartyon - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charuba - 1781 od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Charubczyk - od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Charubin - 1389 od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Charuk - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charukiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego hara ‘dół na ziemniaki’, też ‘nędzna wódka’, od imienia Harasym, od niemieckiej nazwy osobowej Haar.

Charwat - 1443 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Charwatek - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Charwath - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Charwatowicz - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Charwiński - 1469 od nazwy miejscowej Karwin, dawniej też Charwin (krakowskie, gmina Koniusza).

Charwot - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Charyasz - od imienia Zachariasz, pochodzenia biblijnego, od Zeakharejahu ‘Jahwe pamięta’. W Polsce imię to notowane jest od XII wieku jako Zachryasz i Zacharz.

Charydczak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charydczak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charyta - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytan - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytan - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytaniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytaniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanienko - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytaniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanowicz - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytanów - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytański - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytański - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytczak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytczak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charyton - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytoniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytoniak - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonik - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytoniuk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonow - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonow - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonowicz - 1541 od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonowicz - 1541 od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonów - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytonów - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytoń - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charytończyk - od imienia Charyton. Imię, notowane od XV wieku na Kresach Wschodnich, pochodzi od greckiego charis ‘piękno, radość’, od chariton ‘obdarzający łaską’ lub od skrócenia od imienia Charitelés.

Charzeński - od nazwy miejscowej Charzyny (ciechanowskie, gmina Raciąż).

Charzewski - 1414 od nazw miejscowych Chorzów, Chorzowice, dawniej Charzów, Charzowice (kilka wsi).

Charzowski - 1453 od nazw miejscowych Chorzów, Chorzowice, dawniej Charzów, Charzowice (kilka wsi).

Charzyński - 1541 od nazwy miejscowej Charzyny (ciechanowskie, gmina Raciąż).

Chas - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasiak - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasiczewicz - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasieniewicz - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasik - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasikowski - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasiniak - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasiniec - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chasiniewicz - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chass - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chaszcz - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczak - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczewicz - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczewski - od nazwy miejscowej Chaszczów (KrW).

Chaszczownik - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczowski - od nazwy miejscowej Chaszczów (KrW).

Chaszczowy - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczuk - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczyn - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszczyński - od chaszcz ‘gąszcz, chrust’, haszcza ‘krzaki’.

Chaszkowski - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chaś - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chaściak - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chaśka - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chaśkiewicz - od hasać ‘skakać’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Has.

Chat - od chata ‘dom’.

Chata - od chata ‘dom’.

Chatadaj - od chata ‘dom’.

Chataj - od chata ‘dom’.

Chatalski - od chata ‘dom’.

Chatała - od chata ‘dom’.

Chatka - od chata ‘dom’, od chatka.

Chatlas - od atłas, ze staropolskiego hatłas ‘rodzaj materiału’.

Chatłas - od atłas, ze staropolskiego hatłas ‘rodzaj materiału’.

Chatłaś - od atłas, ze staropolskiego hatłas ‘rodzaj materiału’.

Chatowski - od chata ‘dom’.

Chatul - od chata ‘dom’.

Chatuła - od chata ‘dom’.

Chatys - od chata ‘dom’.

Chatysz - od chata ‘dom’.

Chatyś - od chata ‘dom’.

Chawa - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawałek - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawałkiewicz - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawałko - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawełka - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawełko - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawer - od staropolskiego hawer, hawiarz ‘górnik’.

Chawera - od staropolskiego hawer, hawiarz ‘górnik’.

Chawerski - od staropolskiego hawer, hawiarz ‘górnik’.

Chawielski - 1453 od nazwy miejscowej Chabielino, dziś Chobielin (bydgoskie, gmina Szubin).

Chawik - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawiński - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawka - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawko - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawlik - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawluk - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawła - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawłowski - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawoła - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawołek - od imienia Gaweł. Imię, znane w tej formie od XIV wieku, stanowi słowiańską przeróbkę imienia Gaulus.

Chawrilski - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawro - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawrona - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawroń - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawros - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawruk - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawruś - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawrylak - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawryluk - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawrył - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawryłko - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawryłło - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawryło - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chawryś - od imienia Gabriel, wywodzącego się z języka hebrajskiego, od geber ‘mąż’ + el ‘Bóg’ (‘mąż Boży’), notowanego w Polsce od XIII wieku. W średniowieczu było używane w formach Gabrzyjał, Gawrzyjał, Gabryjel; na Kresach Wschodnich Hawryło, Hawryło, Awryło.

Chaz - od węgierskiego haz ‘dom’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Has, ta od średniowysokoniemieckiego hase, has ‘zając’.

Chazan - od węgierskiego haz ‘dom’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Has, ta od średniowysokoniemieckiego hase, has ‘zając’.

Chazanow - od węgierskiego haz ‘dom’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Has, ta od średniowysokoniemieckiego hase, has ‘zając’.

Chazanowicz - od węgierskiego haz ‘dom’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Has, ta od średniowysokoniemieckiego hase, has ‘zając’.

Chazuk - od staropolskiego hazuka ‘rodzaj szaty’.

Chazy - od węgierskiego haz ‘dom’, może też od niemieckiej nazwy osobowej Has, ta od średniowysokoniemieckiego hase, has ‘zając’.

Chącia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chąciak - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chąciński - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chąciński - od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chącki - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chądrzyński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chądzeński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chądziński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chądzyno - 1493 od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chądzyński - 1446 od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chąndzyński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chąsinowski - 1388 od nazwy miejscowej Chąsinowo, dziś Kąsinowo (poznańskie, gmina Szamotuły).

Chchlik - od cichy.

Chciał - 1601 od chcieć.

Chciałkowski - od chcieć.

Chciałowski - od chcieć.

Chciński - od chcieć.

Chcipiwo - XV w. od chcieć.

Chciuk - 1680 od kciuk ‘pierwszy palec u ręki’.

Chdak - od gdakać ‘kwokać, gderać’.

Chdakowski - od gdakać ‘kwokać, gderać’.

Chdera - od gderać.

Chderski - od gderać.

Cheba - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chebda - 1152-53 od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chebdowski - 1702 od nazwy miejscowej Hebdów, dawniej Chebdów (krakowskie, gmina Nowe Brzesko).

Chebdowski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chebdziak - od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’; od chebdziak ‘bez koralowy’.

Chebdzik - 1578 od chebd, chebda, chebza ‘dziki bez’.

Chebdziński - 1415 od nazwy miejscowej Chebzino, Chebdzino, dziś Habdzin (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Chebdzyński - od nazwy miejscowej Chebzino, Chebdzino, dziś Habdzin (warszawskie, gmina Konstancin-Jeziorna).

Chebel - od niemieckiej nazwy osobowej Hebel, ta od imion na Hadu-.

Chebelski - od niemieckiej nazwy osobowej Hebel, ta od imion na Hadu-.

Chebowski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chec - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chechelski - 1390 od nazw miejscowych Chechło, Chechły (kilka wsi).

Checheł - 1447 od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechla - od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechliński - od nazw miejscowych Chechło, Chechły (kilka wsi).

Chechła - od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’.

Chechłacz - od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechłan - od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechłarz - od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechłek - 1400 od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’; od gwarowego chechłacz ‘tępy nóż’.

Chechło - 1426 od chechłać ‘moczyc; rżnąć tępym narzędziem’.

Chechłowski - 1451 od nazw miejscowych Chechło, Chechły (kilka wsi).

Checia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Checiak - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Checiek - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Checka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Checko - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Cheć - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chećka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chećko - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chejda - od niemieckich nazw osobowych Heid, Heide, te od imion na Heid-.

Chejde - od niemieckich nazw osobowych Heid, Heide, te od imion na Heid-.

Chejduk - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chejdukowski - od hajduk ‘żołnierz piechoty węgierskiej; sługa dworski ubrany w strój węgierski’.

Chejdys - od niemieckich nazw osobowych Heid, Heide, te od imion na Heid-.

Chejdysz - od niemieckich nazw osobowych Heid, Heide, te od imion na Heid-.

Chejn - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chejna - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chejniak - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chejno - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Chejnowski - od niemieckich nazw osobowych Hein, Hin, te od germańskich imion na Hagan-.

Cheliński - od nazw miejscowych Chyliny, Chylin (kilka wsi).

Chelpa - od chełpic się ‘chwalić się’.

Chelwig - od niemieckiego imienia Helwig, to od starowysokoniemieckiego hell ‘zdrowie’ + wig ‘walka’.

Chelwing - od niemieckiego imienia Helwig, to od starowysokoniemieckiego hell ‘zdrowie’ + wig ‘walka’.

Chełchowski - od nazwy miejscowej Chełchy (kilka wsi).

Chełkowski - od nazwy miejscowej Chełchy (kilka wsi).

Chełmecki - od nazwy miejscowej Chełmiec (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Chełmicki - 1398 od nazwy miejscowej Chełmica (włocławskie, gmina Szpetal Górny).

Chełmiecki - 1617 od nazwy miejscowej Chełmiec (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Chełmieński - 1405 od nazwy miejscowej Chełmno (kilka wsi).

Chełmiński - 1652 od nazwy miejscowej Chełmno (kilka wsi).

Chełmoniak - od nazwy miejscowej Chełmonie (toruńskie, gmina Kowalewo).

Chełmoniewicz - od nazwy miejscowej Chełmonie (toruńskie, gmina Kowalewo).

Chełmoński - 1664 od nazwy miejscowej Chełmonie (toruńskie, gmina Kowalewo).

Chełmowski - od nazwy miejscowej Chełm (częste).

Chełmski - 1389 od nazwy miejscowej Chełm (częste).

Chełpa - od chełpic się ‘chwalić się’.

Chełpiński - od chełpic się ‘chwalić się’.

Chełpowicz - od chełpic się ‘chwalić się’.

Chełski - od nazw miejscowych Chełstowo, Chełstów, Chełsty (kilka wsi).

Chełst - 1136 od chełst ‘szum’, chełścić ‘szumieć’.

Chełstoński - od nazw miejscowych Chełstowo, Chełstów, Chełsty (kilka wsi).

Chełstowski - 1413 od nazw miejscowych Chełstowo, Chełstów, Chełsty (kilka wsi).

Chemel - od niemieckiej nazwy osobowej Hammel, ta od apelatywu Hammel, od średniowysokoniemieckiego też hemel ‘baran’.

Chemelczuk - od niemieckiej nazwy osobowej Hammel, ta od apelatywu Hammel, od średniowysokoniemieckiego też hemel ‘baran’.

Chemer - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chemera - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chemerski - od staropolskiego hamer ‘kuźnia’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hammer; lub od gwarowego hamera ‘burza, zawierucha’.

Chen - od podstawy hen-, ta od imienia Henryk, od postaci niemieckich Hein, Heinrich lub od Johannes.

Chenc - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chenc - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chencel - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chencia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chenciak - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chenciński - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chenciński - od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chencki - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chencz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chencz - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chenczek - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chencziński - od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chenczka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chenczke - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chenczke - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chenćka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chendoga - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chendoski - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chendosko - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chendoszka - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chendoszko - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Cheniowski - 1447 od nazw miejscowych Chyniowice, Hyniowice (KrW).

Chenowski - od nazw miejscowych Chynów, Chynowa (kilka wsi).

Chentkiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chentko - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chentkowski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chentnik - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chentosz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Cheńko - od podstawy hen-, ta od imienia Henryk, od postaci niemieckich Hein, Heinrich lub od Johannes.

Cheński - od podstawy hen-, ta od imienia Henryk, od postaci niemieckich Hein, Heinrich lub od Johannes.

Cher - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherasim - od ukraińskiego imienia Harasym, to od Gierasimos, od geras 'cześć, przywilej, zaszczyt' + przyrostek imos.

Cherasko - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherbański - od herb ‘godło’, dawniej też ‘ród szlachecki; spadkobierca’.

Cherbeć - od herb ‘godło’, dawniej też ‘ród szlachecki; spadkobierca’.

Cherbetko - od herb ‘godło’, dawniej też ‘ród szlachecki; spadkobierca’.

Cherbich - od herb ‘godło’, dawniej też ‘ród szlachecki; spadkobierca’.

Cherczak - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherczuk - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherej - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherek - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherewicz - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherka - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherka - od herka ‘wiewiórka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Herke.

Cherkawa - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherke - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherkiewicz - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherkowski - od herka ‘wiewiórka’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Herke.

Cherla - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Cherlik - od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Cherlowski - 1763 od cherlać ‘chorować’, od gwarowego cherla ‘słabowity’.

Chermanowicz - od imienia Herman. Imię pochodzenia germańskiego, od heri ‘wojsko’ + mann ‘mąż’. W Polsce znane od XI wieku, notowane w formach Herman, Arman, Harman, Hermen, Harmen, Kerman, Erman oraz w formach bardziej spolszczonych: Irzman, Hirzman, Urzman.

Chermanowski - od imienia Herman. Imię pochodzenia germańskiego, od heri ‘wojsko’ + mann ‘mąż’. W Polsce znane od XI wieku, notowane w formach Herman, Arman, Harman, Hermen, Harmen, Kerman, Erman oraz w formach bardziej spolszczonych: Irzman, Hirzman, Urzman.

Chernes - od niemieckich nazw osobowych Hirn, Hern, te od średniowysokoniemieckiego hirne, hirn, hërne ‘mózg, rozum’ lub też od staropolskiego herny, harny ‘dumny, zuchwały’.

Chernik - od staropolskiego harny, herny ‘zarozumiały, dumny’.

Cherominek - od imienia Hieronim, w staropolszczyźnie też Jeronim. Imię pochodzenia greckiego Hierónymos, od hierós ‘święty’ + ónyma ‘imię’, znane w Polsce od XII wieku.

Cheromiński - od imienia Hieronim, w staropolszczyźnie też Jeronim. Imię pochodzenia greckiego Hierónymos, od hierós ‘święty’ + ónyma ‘imię’, znane w Polsce od XII wieku.

Cheroń - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherszkiewicz - od niemieckich nazw osobowych Hersch, Hirsch, te od apelatywu Hirsch ‘jeleń’.

Chertel - od niemieckiej nazwy osobowej Hertel, ta od średniowysokoniemieckiego hërt, hërd ‘ognisko domowe, mieszkanie’.

Cherubin - 1228 od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Cherubina - od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Cherubiński - od cherubin, ze staropolskiego cherub ‘archanioł’.

Cheruta - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Cherża - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Ches - od niemieckich nazw osobowych Hess, Hesse, te od nazwy plemienia.

Chesiak - od niemieckich nazw osobowych Hess, Hesse, te od nazwy plemienia.

Chesiuk - od niemieckich nazw osobowych Hess, Hesse, te od nazwy plemienia.

Chetka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chetkie - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chetkiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chetkowski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chetla - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chetman - od hetman, ze staropolskiego etman, hetman, hertman ‘wódz, dowódca’, też od niemieckich nazw osobowych Hertmann, Erdmann lub od niemieckiej nazwy osobowej Hertmann.

Chetnik - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chęc - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęciak - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęciek - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcielewski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcik - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcina - 1495 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcinski - od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chęciński - 1748 od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chęcio - 1632 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęcki - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęckiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęczkiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęczyński - od nazwy miejscowej Chęciny (kilka wsi).

Chęć - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chęćka - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’.

Chędkowski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętki ‘chętny’.

Chędogi - 1484 od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędoski - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędoszka - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędoszko - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędowski - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędozka - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędożka - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chędożko - od chędogi ‘czysty, piękny, zdrowy’.

Chętka - 1449 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętka.

Chętki - 1514 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętki ‘chętny’.

Chętkiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętki ‘chętny’.

Chętko - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętki ‘chętny’.

Chętkowski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętki ‘chętny’.

Chętnicki - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętny.

Chętniewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętny.

Chętnik - 1404 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętny.

Chętny - 1489 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chętny.

Chfilip - od imienia Filip. Imię pochodzenia greckiego Philippos, od philos ‘kochany, drogi; przyjaciel’ oraz hippos ‘koń’. W Polsce notowane od XII wieku też w formie Pilip.

Chib - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chiba - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chibała - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chibicki - od nazwy miejscowej Chybice (kieleckie, gmina Pawłów).

Chibiński - od nazwy miejscowej Chybice (kieleckie, gmina Pawłów).

Chibner - od niemieckich nazw osobowych Hiebner, Hübner, te od średniowysokoniemieckiego huober, huobener ‘właściciel majątku’.

Chicheł - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichicz - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichieł - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichla - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichła - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichłowicz - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichłowski - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichłun - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chichoł - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chiciński - od nazwy miejscowej Chycina (gorzowskie, gmina Bledzew).

Chiczewski - od nazwy miejscowej Chyczewo (ciechanowskie, gmina Raciąż).

Chier - od hera ‘pycha’, od niemieckiej nazwy osobowej Herr, ta od apelatywu Herr ‘pan’.

Chierek - od hera ‘pycha’, od niemieckiej nazwy osobowej Herr, ta od apelatywu Herr ‘pan’.

Chierka - od hera ‘pycha’, od niemieckiej nazwy osobowej Herr, ta od apelatywu Herr ‘pan’.

Chierkowski - od hera ‘pycha’, od niemieckiej nazwy osobowej Herr, ta od apelatywu Herr ‘pan’.

Chierowski - od hera ‘pycha’, od niemieckiej nazwy osobowej Herr, ta od apelatywu Herr ‘pan’.

Chil - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chila - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilak - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilakowski - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilarczyński - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilarecki - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilarewicz - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilari - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilarski - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilary - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilarzak - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilarzewski - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chilczuk - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilczuk-Troskowski - złożenia brak; Chilczuk w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary; Troskowski od troska ‘zmartwienie; opieka’, od troszczyć się.

Chilecki - od nazwy miejscowej Chylczyce (dawny powiat lwowski, KrW).

Chilej - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilewicz - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilicki - od nazwy miejscowej Chylice (skierniewickie, gmina Jaktorów).

Chilik - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chilimaniuk - od imienia Filemon. Imię pochodzenia greckiego Philemon, od phileni ‘kocham’, od wschodniosłowiańskiego Filimon lub od imienia Filomen, z greckiego Philomenes, od philos ‘drogi’ + menos ‘siła, męstwo’.

Chilimanowicz - od imienia Filemon. Imię pochodzenia greckiego Philemon, od phileni ‘kocham’, od wschodniosłowiańskiego Filimon lub od imienia Filomen, z greckiego Philomenes, od philos ‘drogi’ + menos ‘siła, męstwo’.

Chiliński - od nazw miejscowych Chyliny, Chylin (kilka wsi).

Chilman - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmanczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmanowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmańczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmański - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmon - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmonczyk - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmonik - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmoniuk - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chilmończyk - od niemieckiej nazwy osobowej Hilmann, ta od imienia Hildman.

Chiluk - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chiluta - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chiła - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chiłek - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chiłła - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chim - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chima - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimak - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimakowski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimalski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chiman - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimanienko - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimczak - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimczewski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimczuk - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimek - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimel - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimeluk - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimiak - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimicz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimiczewski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimieniec - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimiewicz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimik - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimikowski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimioch - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimiok - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimiuk - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimka - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimko - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimkowski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimosz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chimowicz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chin - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

China - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chinalski - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chinasiński - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chinc - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chince - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chincz - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chincza - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chinczak - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chińcz - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chińcza - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chińczak - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chiński - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chip - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chipalski - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chipała - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chipczyński - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chipsz - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chir - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chira - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chirek - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chirk - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chirko - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chirrek - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chirurg - 1594 od chirurg, z łacińskiego chirurgus ‘cyrulik, felczer’.

Chirurgus - 1578 od chirurg, z łacińskiego chirurgus ‘cyrulik, felczer’.

Chiryk - od imienia Kiryk, używanego w Kościele prawosławnym. Imię pochodzenia greckiego Kerykos, od kerych, dop. kerykos ‘zwiastun’.

Chirzyński - od nazwy miejscowej Chyrzyna (wieś zagrodowa w Poznańskiem).

Chiszpański - od nazwy kraju Hiszpania.

Chit - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chita - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chitczak - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chitej - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chitka - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chitkowicz - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chitra - od chytry.

Chitreń - od chytry.

Chitro - od chytry.

Chitroń - od chytry.

Chitrosz - od chytry.

Chitrow - od chytry.

Chitrowicz - od chytry.

Chitrowski - od chytry.

Chitruk - od chytry.

Chitrun - od chytry.

Chitruń - od chytry.

Chitruszko - od chytry.

Chitry - od chytry.

Chitryk - od chytry.

Chitryn - od chytry.

Chitryniewicz - od chytry.

Chitryń - od chytry.

Chitrzyk - od chytry.

Chiza - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiziak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chizy - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiźniak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiż - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiża - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżewski - od nazw miejscowych Chyżowice, Chyżów, Chyże (kilka wsi).

Chiżniak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżowski - od nazw miejscowych Chyżowice, Chyżów, Chyże (kilka wsi).

Chiżuk - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiży - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżyk - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżyn - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżyński - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chiżyński - od nazw miejscowych Chyżowice, Chyżów, Chyże (kilka wsi).

Chla - od chlać ‘pić chciwie, chłeptać’.

Chladek - od chłód, chłodzić.

Chladny - od chłód, chłodzić.

Chladzik - od chłód, chłodzić.

Chlan - 1406 od chlać ‘pić chciwie, chłeptać’.

Chlanda - od staropolskiego ględać, ględzieć ‘patrzeć; szukać’ lub od ględa ‘nudziarz, gaduła’, ględzić ‘mówić przewlekle, pleść’.

Chlantacz - od chlać ‘pić chciwie, chłeptać’.

Chlast - 1413 od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlasta - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastac - 1776 od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastacz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’ lub od gwarowego chlastacz ‘pyskacz, o wesołym mężczyźnie’.

Chlastała - 1748 od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastarz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastawa - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastek - 1458 od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastorz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastos - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastosz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlastwa - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlasz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlaszczak - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlaściach - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlaściak - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chlaścik - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’.

Chląd - od staropolskiego ględać, ględzieć ‘patrzeć; szukać’ lub od ględa ‘nudziarz, gaduła’, ględzić ‘mówić przewlekle, pleść’.

Chląst - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chląstać ‘chlastać’.

Chląstawa - 1598 od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlastawa ‘gatunek rośliny; od gwarowego też ‘słota, plucha’.

Chleb - od chleb.

Chleba - od chleb.

Chlebaj - od chleb.

Chlebak - od chleb; od chlebak ‘piec do pieczenia chleba’.

Chleban - od chleb.

Chlebana - od chleb.

Chlebaniuk - od chleb.

Chlebanowski - od chleb.

Chlebarz - od chleb.

Chlebas - od chleb.

Chlebasz - 1789 od chleb.

Chlebaszek - od chleb lub od chlebaszek ‘chlebek’, też ‘dobrobyt, zboże’.

Chlebcewicz - od chleb.

Chlebczyński - 1580 od nazwy miejscowej Chlebczyn (białostockie, gmina Sarnaki).

Chlebda - od chleb.

Chlebek - 1400 od chleb.

Chlebica - 1391 od chleb; od chlebica ‘duzy bochen chleba’.

Chlebicki - od chleb.

Chlebicz - od chleb.

Chlebiczka - 1410 od chleb.

Chlebiczyc - 1393 od chleb.

Chlebiecki - od chleb.

Chlebiej - od chleb.

Chlebień - od chleb.

Chlebik - od chleb.

Chlebiński - od chleb.

Chlebio - od chleb.

Chlebiok - od chleb.

Chlebionek - od chleb.

Chlebionka - 1429 od chleb.

Chlebisz - od chleb.

Chlebiuk - od chleb.

Chlebko - od chleb.

Chlebkowicz - 1424 od chleb.

Chlebna - od chleb.

Chlebniczak - od chleb.

Chlebniczek - od chleb.

Chlebnikow - od chleb.

Chlebników - od chleb.

Chlebny - 1403 od chleb; od chlebny ‘pachołek noszący chleb’; też ‘silny, żyzny’.

Chlebodawca - 1673 od chleb.

Chleborowicz - od chleb.

Chleborz - od chleb.

Chlebos - od chleb.

Chlebosch - od chleb.

Chlebosz - 1748 od chleb.

Chleboś - od chleb.

Chlebot - od chleb; od chlebot ‘odgłos obluzowanego przedmiotu, otwór w żarnach’.

Chlebowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Gleb. Imię występuje w Kościele wschodnim, jest prawdopodobnie pochodzenia normańskiego. W Polsce wschodniej imie notowane od XIV wieku jako Gleb, Hleb, Hlib, Lib.

Chlebowitz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Gleb. Imię występuje w Kościele wschodnim, jest prawdopodobnie pochodzenia normańskiego. W Polsce wschodniej imie notowane od XIV wieku jako Gleb, Hleb, Hlib, Lib.

Chlebowski - 1399 od nazw miejscowych Chlebowo, Chlebów (kilka wsi).

Chlebowy - 1489 od chleb; chlebowy.

Chleburadowic - 1470 od chleb.

Chlebus - od chleb.

Chlebusz - 1743 od chleb.

Chlebuś - od chleb; od chlebuś.

Chlechowicz - od chlechać ‘jęczeć, stękać’.

Chlechowitz - od chlechać ‘jęczeć, stękać’.

Chlew - 1768 od chlew.

Chlewa - od chlew.

Chlewicki - 1431 od nazwy miejscowej Chlewiska (radomskie, gmina Chlewiska).

Chlewik - 1410 od chlew.

Chlewiński - 1579 (Pom) od nazwy miejscowej Chlewnia (wieś zagrodowa, powiat sochaczewski).

Chlewiotka - 1411 od chlew.

Chlewiski - 1498 od nazwy miejscowej Chlewiska (radomskie, gmina Chlewiska).

Chlewkowicz - 1784 od cholewa.

Chlewski - 1459 od nazwy miejscowej Chlewo (kaliskie, gmina Grabów nad Prosną).

Chlęch - od chlechać ‘jęczeć, stękać’.

Chlib - od chleb.

Chlibiński - od chleb.

Chlibiuk - od chleb.

Chlibkiewicz - od chleb.

Chliborób - od chleb.

Chlibowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Gleb. Imię występuje w Kościele wschodnim, jest prawdopodobnie pochodzenia normańskiego. W Polsce wschodniej imie notowane od XIV wieku jako Gleb, Hleb, Hlib, Lib.

Chlibowski - od nazw miejscowych Chlebowo, Chlebów (kilka wsi).

Chlibyk - od chleb.

Chliński - 1431 od nazwy miejscowej Chlina (katowickie, gmina Żarnowiec).

Chlip - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipala - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipalak - 1692 od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipalski - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipała - 1695 od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipałka - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipański - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipas - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipaski - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipata - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipawka - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipelski - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipiński - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipka - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipowski - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlipp - od chlipać ‘trzaskać, płakać, pić’.

Chlista - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistalla - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistała - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistoń - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistowski - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistumoff - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistun - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistunoff - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlistunow - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chliszcz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chliszczak - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chliszczuk - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chliszczyk - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlistać ‘chłostać’.

Chlocholski - 1449 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chlodek - od chłód, chłodzić.

Chlond - od staropolskiego ględać, ględzieć ‘patrzeć; szukać’ lub od ględa ‘nudziarz, gaduła’, ględzić ‘mówić przewlekle, pleść’.

Chlondowski - od staropolskiego ględać, ględzieć ‘patrzeć; szukać’ lub od ględa ‘nudziarz, gaduła’, ględzić ‘mówić przewlekle, pleść’.

Chlopas - (z fonetyką czeską) od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chlopek - (z fonetyką czeską) od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chlopiec - 1580 od chłop ‘rolnik, kmieć’; od chlopiec.

Chlopowicz - 1590 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chlost - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chlosta - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chlostosz - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chloszczak - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chlościak - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chloupek - (z fonetyką czeską) od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chluba - 1743 od chluba.

Chlubda - od chluba.

Chlubecki - od chluba.

Chlubek - od chluba.

Chlubicki - od chluba.

Chlubiecki - od chluba.

Chlubik - od chluba.

Chlubny - od chluba; chlubny.

Chlubowski - od chluba.

Chlud - od chłód, chłodzić.

Chludek - od chłód, chłodzić.

Chludnik - od chłód, chłodzić.

Chludzieński - 1631 od nazwy miejscowej Chludnie (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Chludziński - 1659 od nazwy miejscowej Chludnie (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Chlund - od staropolskiego ględać, ględzieć ‘patrzeć; szukać’ lub od ględa ‘nudziarz, gaduła’, ględzić ‘mówić przewlekle, pleść’.

Chlustacz - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlustać ‘chlastać’ lub od gwarowego chlustacz ‘ogon’.

Chlustek - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od chlustać ‘chlastać’ lub od gwarowego chlustacz ‘ogon’.

Chluścik - od chlastać, też od staropolskiego gwarowego chlustać, chlistać, chląstać ‘bić, chłostać’; od gwarowego chlućcik ‘ młoda gałązka, pęd’.

Chład - od chłód, chłodzić.

Chładaj - od chłód, chłodzić.

Chładko - od chłód, chłodzić.

Chładoń - od chłód, chłodzić.

Chładowczak - od chłód, chłodzić.

Chładowicz - od chłód, chłodzić.

Chładowski - od chłód, chłodzić.

Chładziński - od chłód, chłodzić.

Chładzyński - od chłód, chłodzić.

Chłap - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapek - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapik - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapiński - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapkowiak - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapkowski - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapnik - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapowiak - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapowiec - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłapowski - 1394 od nazwy miejscowej Chłapowo (poznańskie, gmina Dominowo).

Chłappik - od chłapać ‘chłeptać’.

Chłąd - 1404 od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłądowicz - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłądzik - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłądziński - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłądzyński - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłęd - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłędowo - 1395 od nazwy miejscowej Chłędowo, dziś Chłądowo (konińskie, gmina Witkowo).

Chłędowski - 1390 od nazwy miejscowej Chłędowo, dziś Chłądowo (konińskie, gmina Witkowo).

Chłędziak - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłędzik - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłochoł - 1475 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chłod - 1397 od chłód, chłodzić.

Chłoda - od chłód, chłodzić.

Chłodak - od chłód, chłodzić.

Chłodek - 1479 od chłód, chłodzić lub od chłodek.

Chłodna - od chłód, chłodzić, chłodny.

Chłodnicki - 1489 od nazwy miejscowej Kłodnica (kilka wsi).

Chłodny - od chłód, chłodzić, chłodny.

Chłodoń - od chłód, chłodzić.

Chłodowicz - od chłód, chłodzić.

Chłodowski - od chłód, chłodzić.

Chłody - od chłód, chłodzić.

Chłodzik - od chłód, chłodzić.

Chłodziński - od chłód, chłodzić.

Chłond - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłonda - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłondowicz - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłondzik - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłondziński - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłondzyński - od chłąd ‘nać, łodyga; żerdź’.

Chłoń - od chłonąć ‘wciągać, połykać, chlać’.

Chłop - 1577 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopacki - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopak - od chłop ‘rolnik, kmieć’; od chłopak.

Chłopas - 1612 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopasek - 1576 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopasik - 1642 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopaś - od chłop ‘rolnik, kmieć’; od staropolskiego chlopaś ‘pachołek’.

Chłopczycki - 1465 od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopczyk - od chłop ‘rolnik, kmieć’ lub od chłopczyk.

Chłopczyński - od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopczyski - 1469 od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopecki - 1421 od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopek - 1489 od chłop ‘rolnik, kmieć’ lub od chłopek.

Chłopeniuk - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopicki - 1468 od nazwy miejscowej Chlopice (przemyskie, gmina Chłopice).

Chłopiecki - 1437 od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopik - od chłop ‘rolnik, kmieć’ lub od gwarowego chłopik ‘chłopina’.

Chłopis - 1591 od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopiś - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopkiewicz - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopkowiak - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopkowski - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopków - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopocki - od nazwy miejscowej Chlopczyce (KrW).

Chłopoś - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopot - od chłop ‘rolnik, kmieć’ lub od gwarowego chłopot ‘kłopot’.

Chłopow - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopowiec - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopowski - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłopski - 1435 od nazwy miejscowej Chłopy (KrW).

Chłopuś - od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chłost - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłosta - 1759 od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłostała - 1489 od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłostecki - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłostowicz - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłostowski - 1774 od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłoszczyński - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłościński - od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chłód - od chłód, chłodzić.

Chłódek - od chłód, chłodzić.

Chłud - od chłód, chłodzić.

Chłuda - od chłód, chłodzić.

Chłudziński - od nazwy miejscowej Chludnie (łomżyńskie, gmina Mały Płock).

Chłuj - od chuj ‘penis’.

Chłyst - od chłystać ‘pić chciwie’.

Chłysta - od chłystać ‘pić chciwie’.

Chłystała - 1497 od chłystać ‘pić chciwie’.

Chłystek - od chłystać ‘pić chciwie’.

Chłystowski - od chłystać ‘pić chciwie’.

Chłystun - od chłystać ‘pić chciwie’.

Chmal - od chmal ‘gąszcz, gęstwa’ lub od chmalić ‘pić, trąbić’.

Chmala - od chmal ‘gąszcz, gęstwa’ lub od chmalić ‘pić, trąbić’.

Chmalewski - od chmal ‘gąszcz, gęstwa’ lub od chmalić ‘pić, trąbić’.

Chmalowski - od chmal ‘gąszcz, gęstwa’ lub od chmalić ‘pić, trąbić’.

Chmara - 1537 od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarek - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarna - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarniak - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarniuk - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarny - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmaro - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarow - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarowski - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarra - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarski - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmaruk - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarycz - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmaryk - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarzewski - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarzyc - 1418 od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarzyń - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmarzyński - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmel - od chmiel.

Chmela - od chmiel.

Chmelik - od chmiel.

Chmera - od chmara ‘tłum, obłok’.

Chmiel - 1369 od chmiel.

Chmiela - od chmiel.

Chmielak - od chmiel.

Chmielan - od chmiel.

Chmielarczuk - od chmiel.

Chmielarczyk - od chmiel.

Chmielarek - od chmiel.

Chmielarski - od chmiel.

Chmielaruk - od chmiel.

Chmielarz - 1414 od chmiel; chmielarz ‘hodowca chmielu’.

Chmielarzyk - 1635 od chmiel.

Chmielawski - od chmiel.

Chmielczak - od chmiel.

Chmielczyk - 1621 od chmiel.

Chmielecki - 1562 od nazw miejscowych Chmiele, Chmielek, Chmielik, dziś Chmielnik (kilka wsi).

Chmielek - 1577 od chmiel.

Chmielenko - od chmiel.

Chmieleński - od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).

Chmieleski - od nazw miejscowych Chmiele, Chmielek, Chmielik, dziś Chmielnik (kilka wsi).

Chmielewic - 1483 od chmiel.

Chmielewicz - od chmiel.

Chmielewiec - od chmiel.

Chmielewski - 1415 od nazwy miejscowej Chmielów (częste).

Chmielic - 1404 od chmiel.

Chmieliczek - od chmiel.

Chmielik - od chmiel.

Chmielikowski - od chmiel.

Chmielina - od chmiel; od chmielina ‘chmiel’.

Chmieliński - 1749 od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).

Chmielis - od chmiel.

Chmieliuk - od chmiel.

Chmielko - od chmiel.

Chmielkowski - od chmiel.

Chmiell - od chmiel.

Chmielniak - od chmiel.

Chmielnicki - 1498 od nazw miejscowych Chmielnik, Chmielniki (kilka wsi).

Chmielnik - 1415 od chmiel.

Chmielnikowski - od chmiel.

Chmielniok - od chmiel.

Chmieloch - od chmiel.

Chmielok - od chmiel.

Chmielorz - od chmiel.

Chmielowicz - 1456 od chmiel.

Chmielowiec - od chmiel.

Chmielowię - 1485 od chmiel.

Chmielowski - 1417 od nazwy miejscowej Chmielów (częste).

Chmieluk - od chmiel.

Chmielus - od chmiel.

Chmieł - od chmiel.

Chmieła - od chmiel.

Chmil - od chmiel.

Chmileński - od nazw miejscowych Chmielno, Chmieleń (kilka wsi).

Chmill - od chmiel.

Chmiła - od chmiel.

Chmioła - od chmiel.

Chmiołek - od chmiel.

Chmula - od chmura.

Chmulak - od chmura.

Chmur - od chmura.

Chmura - 1438 od chmura.

Chmura-Hanik - złożenia brak; Chmura 1438 od chmura; Hanik 1404 od imienia Han, które stanowi niemieckie skrócenie od Johann, Johannes (= Jan). W Polsce w okresie średniowiecza używane było jako odpowiednik imienia Jan; może też od imion Hanna, Anna;

Chmuraj - od chmura.

Chmurak - od chmura.

Chmurawa - od chmura.

Chmurczyk - 1733 od chmura.

Chmurczyński - od chmura.

Chmurek - od chmura.

Chmurka - 1698 od chmura, chmurka.

Chmurkacz - od chmura, chmurka.

Chmurko - od chmura, chmurka.

Chmurkowski - od chmura, chmurka.

Chmuro - od chmura.

Chmurowicz - od chmura.

Chmurowski - od chmura.

Chmurra - od chmura.

Chmurski - od chmura.

Chmurycz - od chmura.

Chmurzewski - od chmura.

Chmurzyński - od chmura.

Chmyl - od chmiel.

Chmylak - od chmiel.

Chmyłko - od chmiel.

Chmyłkowski - od chmiel.

Chmyś - od gwarowego gmyz, chmyza ‘mały konik; człowiek mizerny; krzak’.

Chmyziński - od gwarowego gmyz, chmyza ‘mały konik; człowiek mizerny; krzak’.

Chmyzowski - od gwarowego gmyz, chmyza ‘mały konik; człowiek mizerny; krzak’.

Chnat - od imienia Ignacy, to od łacińskiego Ignatius, niejasnego pochodzenia. Etymologia popularna łączy imię Ignatius z łacińskim ignis ‘ogień’. W Polsce imię znane od XIV wieku. Występowało jako Ignat, Ignac, Inac, Inat; na Kresach Wschodnich też Ignat, Ihnat, Hihnat, Hinat, Hinac, Huhnat.

Chnysek - od gwarowego gmyz, chmyza ‘mały konik; człowiek mizerny; krzak’.

Chob - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Choba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobel - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobęcki - od nazwy miejscowej Chobędza (krakowskie, gmina Gołcza).

Chobian - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobiec - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobienia - 1430 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobienicki - 1395 od nazw miejscowych Chobienice, Chobienia (Wlkp).

Chobieniecki - od nazw miejscowych Chobienice, Chobienia (Wlkp).

Chobiński - od nazw miejscowych Chobienice, Chobienia (Wlkp).

Chobociak - 1631 od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobocik - 1627 od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobocki - od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobola - 1537 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chab-, też chob- ‘słaby, zły’, por. czeskie chaby ‘słaby’, gwarowe chab, chaba ‘żebro, sucha gałąź’.

Chobot - 1450 od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobotko - od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobotow - od chobot ‘ogon, chwast’.

Chobra - od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chobro - 1449 od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chobry - od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chobrzański - od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chobrzeński - 1486 od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chobrzyński - 1390 od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chocaj - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocaś - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chochaus - od niemieckiej nazwy osobowej Hoch, ta od imion na Hoch-, Hoh-.

Chochauz - od niemieckiej nazwy osobowej Hoch, ta od imion na Hoch-, Hoh-.

Chochel - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochela - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochelka - 1586 od chochla ‘duża łyżka drewniana’; od chochelka.

Chochla - 1407 od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlar - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlew - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlewicz - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlica - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlicz - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochliński - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochliuk - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlowicz - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochlowski - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochła - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochłacz - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochłaczow - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochłakiewicz - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochło - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochłow - od chochla ‘duża łyżka drewniana’.

Chochłowski - 1442 od nazwy miejscowej Chochłów (KrW).

Chochłów - od nazwy miejscowej Chochłów (KrW).

Chochmała - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chochman - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chochmański - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chochmarz - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chochol - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochola - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholak - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholec - 1319 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholek - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholewski - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholik - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholiński - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocholski - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochoł - 1394 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochoła - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochołek - 1398 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’; od chochołek.

Chochołka - 1476 od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’; od chochołka ‘wiecha na dachu, rodzaj grzyba’.

Chochołko - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochołków - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochołow - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochołowicz - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochołowski - 1434 od nazwy miejscowej Chochołów (nowosądeckie, gmina Czarny Dunajec; płockie, gmina Dobrzelin).

Chochorowski - 1541 od nazwy miejscowej Chochołowice, dawniej też Kochorowice (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Chochrowski - od nazwy miejscowej Chochołowice, dawniej też Kochorowice (nowosądeckie, gmina Podegrodzie).

Chochul - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochulowius - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochulski - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochuł - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chochuła - od chochoł ‘słomiane okrycie roślin na zimę, strach na wróble, czub’.

Chocia - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociaj - 1412 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociak - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocian - 1136 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocianowicz - 1670 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocianowski - od nazwy miejscowej Chocianowice (część Łodzi).

Chocianów - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociecki - 1394 od nazwy miejscowej Chocicza (poznańskie, gmina Września).

Chociej - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociejewski - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociejowski - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociel - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocieński - 1410 od nazw miejscowych typu Chocień, Choczeń, Chocznia (KrW).

Chocieszewski - 1418 (Wlkp) od nazw miejscowych typu Chociszew, Chociszewo (kilka wsi).

Chocieszowic - 1204 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocieszowski - 1497 od nazw miejscowych typu Chociszew, Chociszewo (kilka wsi).

Chocieszyński - 1450 od nazw miejscowych typu Chociszew, Chociszewo (kilka wsi).

Chociewicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociłowicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocimierski - 1469 od nazwy miejscowej Chocimierz (KrW).

Chocimirski - 1437 od nazwy miejscowej Chocimierz (KrW).

Chocimirz - 1487 od nazwy miejscowej Chocimierz (KrW).

Chocimka, ż. - 1470 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocimko - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocimowicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocimowski - 1470-80 od nazwy miejscowej Chocimów (kieleckie, gmina Kunów).

Chociniec - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chociński - 1446 od nazw miejscowych typu Chocień, Choczeń, Chocznia (KrW).

Chociszewski - 1387 od nazw miejscowych typu Chociszew, Chociszewo (kilka wsi).

Chociszowski - 1496 od nazw miejscowych typu Chociszew, Chociszewo (kilka wsi).

Chociwski - od nazwy miejscowej Chociw (piotrkowskie, gmina Czerniewice).

Chocyk - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chocz - 1414 (KrW) od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczaj - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczanowicz - 1696 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczek - 1399 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczeński - 1410 od nazw miejscowych typu Chocień, Choczeń, Chocznia (KrW).

Choczowicz - 1473 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczyk - 1429 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choczyński - 1447 od nazw miejscowych typu Chocień, Choczeń, Chocznia (KrW).

Choć - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choćba - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choćka - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choćko - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choćmirski - 1444 od nazwy miejscowej Chocimierz (KrW).

Chod - 1446 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW).

Choda - 1689 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodacki - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodacz - 1743 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodaczek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaczka - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaczkiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodacznik - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaczuk - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaczyński - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodak - 1455 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodakiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodakowski - 1368 od nazwy miejscowej Chodaków (część Sochaczewa, skierniewickie).

Chodaków - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodala - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodalic - 1395 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodalski - od nazwy miejscowej Chodel (lubelskie, gmina Chodel).

Chodała - 1534 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodam - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodan - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodana - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaniecki - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodanienok - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaniewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodanionek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodanionok - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodaniorek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodanowicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodanowski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodań - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodaczek ‘’but, trzewik, chłopczyk’.

Chodar - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodara - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’ lub od chodara ‘dziewczyna’.

Chodara - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodarcewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodarek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodarewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodarkiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodarski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodarz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodarzec - 1437 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodas - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodasewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodasiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodasz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodaszek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodaszewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodawiec - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodawik - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodawski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodczak - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodecki - 1479 od nazwy miasta Chodecz (włocławskie).

Chodecz - 1487 od nazwy miasta Chodecz (włocławskie).

Chodeczek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodej - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodek - 1470-80 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodelski - 1788 od nazwy miejscowej Chodel (lubelskie, gmina Chodel).

Chodena - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeniec - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeniecki - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodenionek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodenko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeń - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeńczuk - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeński - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choder - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodera - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choderek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choderna - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choderny - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choderonek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choderski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodeusz - 1420 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodewa - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodiasz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodka - 1689 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodkiewicz - 1492 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodko - 1359 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodkowicz - 1459 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodkowski1691 - od nazwy miejscowej Chotkowo, dziś Chodkowo-Załogi (ostrołęckie, gmina Płoniawy-Bramura).

Chodlewski - od nazwy miejscowej Chodel (lubelskie, gmina Chodel).

Chodna, m. - 1448 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodnicki - od nazwy miejscowej Chodnowice (KrW).

Chodniczak - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodniewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodnik - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodnikiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodnowicz - 1437 od nazwy miejscowej Chodnowice (KrW).

Chodnowski - 1437 od nazwy miejscowej Chodnowice (KrW).

Chodo - 1445 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’; od Chodor.

Chodoba - 1466 od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chodobiński - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chodobowski - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chodobski - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chodola - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodolak - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoli - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodolonek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoła - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoły - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodon - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodonek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoniec - 1446 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodonionek - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoniuk - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodonowski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoń - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodor - 1370 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodora - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorąski - od nazwy miejscowej Chodorążek (wlocławskie, gmina Lipno).

Chodorek - 1622 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorew - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodork - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorko - 1442 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorkowski - 1491 od nazwy miejscowej Chodorkowice (KrW).

Chodoromek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodoronek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorowicz - 1488 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorowski - 1424 od nazw miejscowych Chodorowo, Chodorów, Chodory (kilka wsi).

Chodorowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorski - od nazw miejscowych Chodorowo, Chodorów, Chodory (kilka wsi).

Chodorski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorzec - 1437 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodorzewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodos - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodosewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodosiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoska - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodosko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodosz - 1440 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodoszy - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodowana - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodowany - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodowicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodowiec - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodownik - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodowski - od nazwy miejscowej Chodów (kilka wsi).

Chodór - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodóra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chodubski - od nazwy miejscowej Chodupie, dziś Chodupka (ciechanowskie, gmina Kuczbork-Osada).

Chodukiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodukowski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodulski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choduła - 1474 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodun - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choduna - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodunaj - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodunów - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choduń - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodup - od nazwy miejscowej Chodupie, dziś Chodupka (ciechanowskie, gmina Kuczbork-Osada).

Chodup - w grupie nazwisk pochodzących od dupa.

Chodupski - 1423 od nazwy miejscowej Chodupie, dziś Chodupka (ciechanowskie, gmina Kuczbork-Osada).

Chodur - 1413 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodur - 1567 (Śl) od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodura - 1566 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodura - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodurak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodurek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Choduro - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodurski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodycz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyczko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyga - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodygo - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyka - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyke - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodykin - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyła - XVIII w. od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyło - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodym - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyma - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyn - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyna - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyniak - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodynicki - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodyniecki - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodyniuk - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodynka - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodynke - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodynko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodynow - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyń - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyński - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodyr - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodyra - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyra - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodyrew - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyrew - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodyrewicz - 1525 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder lub od chodór ‘ten, kto chodzi’.

Chodysz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodyś - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzba - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzen - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzeń - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzeński - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodzewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziak - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziakiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziaków - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzic - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzicki - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzidlo - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziej - 1406 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzik - 1743 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzikiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzikowski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziło - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziński - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodzir - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzisławski - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziuk - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziukiewicz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziusz - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziutka - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodziutko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzko - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodzyniecki - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodzyński - od nazwy miejscowej Chodynicze (KrW).

Chodźba - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodźka - od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodźkiewicz - 1763 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Chodźko - 1684 od chodzić, chód lub od imienia Chodor (KrW); od gwarowego choda ‘chodzenie, droga, ścieżka’.

Choffman - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chofman - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Choim - od niemieckiej nazwy osobowej Heimann, ta od Hagemann, z kontrakcją age >ai.

Choin - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choina - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choinacki - od nazwy miejscowej Chojnata (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Choinka - 1772 od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od choinka ‘wiązka gałęzi’.

Choinko - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choinkowski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choino - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choinowski - od nazw miejscowych typu Chojnów, Chojna (częste).

Choinski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choiński - 1624 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Choitz - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Choja - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojacki - od nazwy miejscowej Chojęcin (kaliskie, gmina Bralin).

Chojaczek - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojaczyk - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojak - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojał - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojało - 1576 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojan - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojanacki - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojancki - od nazwy miejscowej Chojęcin (kaliskie, gmina Bralin).

Chojanek - 1498 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojanicka - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojankowski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojar - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojara - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojarczyk - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojarski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojcan - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojczak - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojczyk - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojda - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdacki - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdak - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdas - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdecki - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdeczko - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdengo - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdęgo - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdyna - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdyński - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojdys - od gwarowego, hojdać, hujtać ‘huśtać, kołysać’.

Chojecki - 1491 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi) lub od nazwy miejscowej Chojeczno (siedleckie, gmina Grębków).

Chojenka - 1604 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojenkowski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojenta - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojento - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojeńczyk - 1523 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojeński - 1396 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojeńszczyk - 1510 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojeski - 1479 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojeszczyk - 1510 od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojeta - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojęcki - od nazwy miejscowej Chojęcin (kaliskie, gmina Bralin).

Chojęta - 1696 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojęto - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojka - 1498 od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od chojka ‘sosna’.

Chojke - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojkiewicz - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojko - 1425 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojkowski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojks - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojło - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojm - od niemieckiej nazwy osobowej Heimann, ta od Hagemann, z kontrakcją age >ai.

Chojma - od niemieckiej nazwy osobowej Heimann, ta od Hagemann, z kontrakcją age >ai.

Chojna - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnacki - 1396 od nazwy miejscowej Chojnata (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Chojnacki - 1783 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnak - 1602 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnaski - 1424 od nazwy miejscowej Chojnata (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Chojnecki - od nazwy miejscowej Chojnata (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Chojnic - 1566 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnica - 1401 od nazw miejscowych Chojnice, Chojnica (kilka wsi).

Chojnicak - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnicki - 1393 od nazw miejscowych Chojnice, Chojnica (kilka wsi).

Chojnik - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojno - 1270 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnowic - 1479 od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojnowski - 1456 od nazw miejscowych typu Chojnów, Chojna (częste).

Chojny - od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od hojny.

Chojński - od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chojowski - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chojwa - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chola - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholajda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholak - 1452 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholas - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholasiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholaszczy - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholaszczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholaś - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholawa - od cholewa.

Cholawczuk - od cholewa.

Cholawczyk - od cholewa.

Cholawenko - od cholewa.

Cholawiec - od cholewa.

Cholawin - od cholewa.

Cholawiński - od cholewa.

Cholawka - od cholewa.

Cholawo - od cholewa.

Cholawo-Kalinowski - złożenia brak; Cholawo od cholewa; Kalinowski 1400 od nazw miejscowych Kalinów, Kalinowo (częste).

Cholawski - od nazwy miejscowej Cholewy (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Cholecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholera - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’.

Cholerek - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’.

Choleron - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’.

Choleryng - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’.

Choleryński - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’.

Cholerzyński - od cholera ‘rodzaj choroby, przekleństwo’ lub od nazwy miejscowej Cholerzyn (krakowskie, gmina Liszki).

Cholewa - 1347 od cholewa.

Cholewa-Kalinowski - złożenia brak; Cholewa 1347 od cholewa; Kalinowski 1400 od nazw miejscowych Kalinów, Kalinowo (częste).

Cholewasz - od cholewa.

Cholewczak - od cholewa.

Cholewczuk - od cholewa.

Cholewczyk - 1471 od cholewa.

Cholewczyński - od cholewa.

Cholewiak - od cholewa.

Cholewiarz - 1786 od cholewa.

Cholewic - 1265 od cholewa.

Cholewicki - 1746 od nazwy miejscowej Cholewy (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Cholewicz - od cholewa.

Cholewik - od cholewa.

Cholewiński - 1797 od nazwy miejscowej Cholewy (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Cholewius - od cholewa.

Cholewiusz - od cholewa.

Cholewjusz - od cholewa.

Cholewka - 1579 od cholewa, cholewka.

Cholewko - od cholewa.

Cholewków - od cholewa.

Cholewna - od cholewa.

Cholewniak - od cholewa.

Cholewnik - od cholewa.

Cholewo - od cholewa.

Cholewoński - od cholewa.

Cholewski - 1424 od nazwy miejscowej Cholewy (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Choli - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Cholicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Cholowa - 1551 od cholewa.

Cholowiak - 1696 od cholewa.

Cholowka - 1602 od cholewa.

Cholowski - 1424 od nazwy miejscowej Cholewy (ciechanowskie, gmina Płońsk).

Choła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołaj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołajczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołast - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołaszczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołaściński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołda - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdak - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdas - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdaś - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołderna - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołderny - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdoś - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdowicz - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdy - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdych - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdyk - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdyn - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołdziński - od niemieckiej nazwy osobowej Gold, ta od apelatywu Gold ‘złoto’, lub od gwarowego gołda ‘ruda żelaza’, też ‘pijak; leniwa kobieta’.

Chołka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołobek - od gołąb.

Chołod - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołoda - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodczuk - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodecki - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodniak - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodnicki - od nazwy miejscowej Kłodnica (kilka wsi).

Chołodnicki - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodniuk - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodow - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodowicz - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodowski - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołody - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodyj - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodyn - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodyń - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodyński - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodzianko - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodzienko - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodziński - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodziuk - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodzniak - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołodzyński - (pod wpływem ukraińskim) od chłód, chłodzić.

Chołoj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’ lub od gwarowego chołoj, chołój ‘człowiek brudny, głupi’.

Chołojczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołojczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołojewski - od nazw miejscowych Chołujowa, Chołojowa (KrW).

Chołojowski - od nazw miejscowych Chołujowa, Chołojowa (KrW).

Chołołowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołomej - od formy imienia Hołomiej, Hołomin, te od Warfołomiej, cerkiewnej postaci imienia łacińskiego Bartholomeus (pol. Bartłomiej), starocerkiewnosłowiańskiego Wartołoměi.

Chołomek - od formy imienia Hołomiej, Hołomin, te od Warfołomiej, cerkiewnej postaci imienia łacińskiego Bartholomeus (pol. Bartłomiej), starocerkiewnosłowiańskiego Wartołoměi.

Chołomiej - od formy imienia Hołomiej, Hołomin, te od Warfołomiej, cerkiewnej postaci imienia łacińskiego Bartholomeus (pol. Bartłomiej), starocerkiewnosłowiańskiego Wartołoměi.

Chołon - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołoniewski - od nazw miejscowych Chołuniew, Chołuniewice (KrW).

Chołoniewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołoń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołopiak - (z fonetyką ukraińską) od chłop ‘rolnik, kmieć’.

Chołost - (z fonetyką ukraińską) od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chołostiakow - (z fonetyką ukraińską) od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chołostowski - (z fonetyką ukraińską) od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chołosz - 1452 w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołosza - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołościakowski - (z fonetyką ukraińską) od chłostać ‘bić’, chlosta ‘bicie, ten, co wymierza chłostę’.

Chołot - od hołota ‘pospólstwo’ dawniej ‘ubogi’.

Chołota - od hołota ‘pospólstwo’ dawniej ‘ubogi’.

Chołotowicz - od hołota ‘pospólstwo’ dawniej ‘ubogi’.

Chołowacz - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowczak - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowczyk - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowicki - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowicz - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowiec - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowiej - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowienko - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowieńczak - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowieński - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowiński - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołownia - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołownicki - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołowski - 1453 od nazwy miejscowej Chołowice (KrW).

Chołowski - (pod wpływem ukraińskim) od głowa.

Chołój - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołub - od gołąb.

Chołuba - od gołąb.

Chołubek - od gołąb.

Chołubiec - od gołąb.

Chołubiński - od gołąb.

Chołubowicz - od gołąb.

Chołubowski - od gołąb.

Chołuda - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołuj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołuja - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołujowski - 1499 od nazw miejscowych Chołujowa, Chołojowa (KrW).

Chołun - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chołuniowski - 1500 od nazw miejscowych Chołuniew, Chołuniewice (KrW).

Chołuń - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Choły - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołyk - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołyniec - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołyniewski - 1503 od nazw miejscowych Chołuniew, Chołuniewice (KrW).

Chołyński - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołys - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołysiak - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołyst - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołysz - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chołyś - od goły; może też od golić ‘strzyc’.

Chom - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Choma - 1389 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomac - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomaciuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomacka - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomacki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomać - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Choman - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomaniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomaniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomań - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomańcek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomańczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomatowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomącień - 1513 od chomąto.

Chomąt - od chomąto.

Chomątarz - 1401 od chomąto, chomątarz.

Chomątek - 1620 od chomąto.

Chomątko - 1425 od chomąto.

Chomąto - 1401 od chomąto.

Chomątowski - od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chomczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomczyński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomeczko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomej - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomel - 1476 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomelek - 1454 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomen - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomenda - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomeniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomentowski - od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chometa - od chomąto.

Chomęcień - 1622 od chomąto.

Chomęcki - 1387 od nazwy miejscowej Chomęcice (poznańskie, gmina Komorniki).

Chomęski - 1388 od nazwy miejscowej Chomęcice (poznańskie, gmina Komorniki).

Chomętczyk - 1582 od chomąto.

Chomętek - 1512 od chomąto.

Chomętkowicz - od chomąto.

Chomętowski - 1393 od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chomiaczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiak - 1582 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma lub od chomiak ‘chomik’.

Chomiakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiakow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiakowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiaków - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiał - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomian - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiankiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomianko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomianowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiarczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiarczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiąski - 1444 od nazwy miejscowej Chomiąża (bydgoskie, gmina Żnin).

Chomiąszczyk - 1460 od nazwy miejscowej Chomiąża (bydgoskie, gmina Żnin).

Chomiąża - 1398 od nazwy miejscowej Chomiąża (bydgoskie, gmina Żnin).

Chomic - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomica - 1436 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomicki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomicz - 1399 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiczenko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiczewski - 1738 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiczyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomić - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiec - 1450 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiecki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomieczewski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiela - 1569 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomielec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomielek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomienia - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomieniec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomienko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomieńko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomieszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomięski - 1609 od nazwy miejscowej Chomiąża (bydgoskie, gmina Żnin).

Chomik - 1477 (KrW) od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma lub od chomik ‘gatunek gryzonia’.

Chomikiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma lub od chomik ‘gatunek gryzonia’.

Chomikowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma lub od chomik ‘gatunek gryzonia’.

Chomin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomina - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chominek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chominiec - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chominiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chominowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiński - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiszak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomiuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomjak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomka - 1401 od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma lub od chomka ‘chomik’.

Chomkiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomko - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomkowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomlak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomlesz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomluk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomniakiewicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomnicki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomol - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomola - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomoncik - od chomąto.

Chomonczuk - od chomąto.

Chomoniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomont - od chomąto.

Chomontek - od chomąto.

Chomontowicz - od chomąto.

Chomontowski - od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chomoń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomończak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomończuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomot - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomow - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomów - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomrański - 1655 od nazwy miejscowej Chomranice (nowosądeckie, gmina Chełmiec).

Chomski - od nazwy miejscowej Chomsk (KrW).

Chomuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomunt - od chomąto.

Chomuntowski - od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chomut - od chomąto.

Chomutnik - od chomąto.

Chomutow - od chomąto.

Chomutowski - od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Chomy - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomycz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyć - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyj - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyń - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyszcz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyszczak - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chomyszyn - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Choncar - od gont ‘deseczka do pokrywania dachu’.

Choncer - od gont ‘deseczka do pokrywania dachu’.

Choncia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chondziński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chondzyński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chonek - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniak - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniawka - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniawko - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonicz - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniej - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniek - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniewko - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonij - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonik - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonika - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniło - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonin - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choniuk - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chonor - od honor ‘część, godność osobista’ lub od imienia Honoriusz, z łacińskiego Honorius.

Chonorowicz - od honor ‘część, godność osobista’ lub od imienia Honoriusz, z łacińskiego Honorius.

Chont - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Chonta - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Choń - 1492 od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chońca - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chońca - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Chońcia - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chońka - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chońko - 1428 od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Choński - od imion na Cho-, typu Chociemir, Choma, Chodor.

Chopa - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopań - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopcia - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopcian - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopciarz - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopciaś - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopek - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopiak - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopiany - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopica - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopiec - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopiorski - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopkiewicz - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopko - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopkowicz - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chopta - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptawa - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptian - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptiana - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptianny - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptiany - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptij - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptina - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptiński - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptowa - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptowicz - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptowy - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptyj - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Choptyński - od gwarowego hopać ‘skakać’ lub też od niemieckiej nazwy osobowej Hope.

Chora - od chory, chorować, chorzeć.

Chorabiewski - od nazwy miejscowej Korabiewice (skierniewickie, gmina Puszcza Mariańska).

Chorabski - 1400 od nazwy miejscowej Korabiewice (skierniewickie, gmina Puszcza Mariańska).

Choragiewicz - od chorągiew.

Choragwicki - od nazwy miejscowej Chorągwica (krakowskie, gmina Wieliczka).

Chorak - od chory, chorować, chorzeć.

Choralla - od chory, chorować, chorzeć.

Chorała - od chory, chorować, chorzeć.

Chorałek - od chory, chorować, chorzeć.

Chorałła - od chory, chorować, chorzeć.

Choras - od chory, chorować, chorzeć.

Choraś - od chory, chorować, chorzeć.

Chorawa - 1478 od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.

Chorawiec - od chory, chorować, chorzeć.

Chorawik - od chory, chorować, chorzeć.

Choraziak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorazka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorazki - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorazy - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choraża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażek - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażkiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choraży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażyczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażyk - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorażykiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąbiewski - od nazwy miejscowej Korabiewice (skierniewickie, gmina Puszcza Mariańska).

Chorągiewicz - od chorągiew.

Chorągiewka - od chorągiew.

Chorągiewski - od chorągiew.

Chorągwic - 1409 od chorągiew.

Chorągwica - 1400 od chorągiew.

Chorągwicki - 1437 od nazwy miejscowej Chorągwica (krakowskie, gmina Wieliczka).

Chorąski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorązak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorązewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąziak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąziek - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąziek - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorązik - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorązka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorązki - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąż - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążak - 1683 od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąże - 1368 od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążeczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążeczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążek - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążek - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążel - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążka - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążki - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążki - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążkiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążkiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążko - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążuk - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążuk - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąży - 1390 od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorąży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyc - 1451 od chorąży, od staropolskiego też chorąże; od staropolskiego chorążyc ‘syn chorążego’.

Chorążyczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyk - 1643 od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyk - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążykiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążykiewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyna - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyński - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyszewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorążyszewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorba - od garb, garbić się ‘pochylać się, trzymać się krzywo’.

Chorbacz - od garb, garbić się ‘pochylać się, trzymać się krzywo’.

Chorbaczewski - od garb, garbić się ‘pochylać się, trzymać się krzywo’.

Chorbaczyk - od garb, garbić się ‘pochylać się, trzymać się krzywo’.

Chorbot - od chrobotać, chrobot.

Chorbotowicz - od chrobotać, chrobot.

Chorbutowicz - od chrobotać, chrobot.

Chorchel - od niemieckiej nazwy osobowej Horch, ta od apelatywu horchen ‘słuchać, podsłuchiwać’.

Chorchela - od niemieckiej nazwy osobowej Horch, ta od apelatywu horchen ‘słuchać, podsłuchiwać’.

Chorchiel - od niemieckiej nazwy osobowej Horch, ta od apelatywu horchen ‘słuchać, podsłuchiwać’.

Chorchowski - od niemieckiej nazwy osobowej Horch, ta od apelatywu horchen ‘słuchać, podsłuchiwać’.

Chorczak - od chory, chorować, chorzeć.

Chorczakowski - od chory, chorować, chorzeć.

Chordas - od horda ‘obóz tatarski, tłum, zgraja’, w pochodnych też od ukraińskiego hordyj ‘domowy’.

Chordecki - od horda ‘obóz tatarski, tłum, zgraja’, w pochodnych też od ukraińskiego hordyj ‘domowy’.

Chordej - od horda ‘obóz tatarski, tłum, zgraja’, w pochodnych też od ukraińskiego hordyj ‘domowy’.

Chordejuk - od horda ‘obóz tatarski, tłum, zgraja’, w pochodnych też od ukraińskiego hordyj ‘domowy’.

Chordyński - od horda ‘obóz tatarski, tłum, zgraja’, w pochodnych też od ukraińskiego hordyj ‘domowy’.

Chorecki - od chory, chorować, chorzeć.

Chorek - 1390 od chory, chorować, chorzeć.

Chorella - od chory, chorować, chorzeć.

Choreś - od chory, chorować, chorzeć.

Chorewa - 1448 od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.

Chorębiewski - od nazwy miejscowej Korabiewice (skierniewickie, gmina Puszcza Mariańska).

Chorębiowski - od nazwy miejscowej Korabiewice (skierniewickie, gmina Puszcza Mariańska).

Choręgiewicz - od chorągiew.

Choręgwice - 1400 (Wlkp) od chorągiew.

Choręza - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choręziak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choręża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorężak - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorężeczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorężewicz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorkała - od chory, chorować, chorzeć.

Chorkawy - od chory, chorować, chorzeć.

Chorke - od chory, chorować, chorzeć.

Chorkiewicz - od chory, chorować, chorzeć.

Chorko - 1398 od chory, chorować, chorzeć.

Chorkow - od chory, chorować, chorzeć.

Chorkowski - 1574 od nazwy miejscowej Chorki (konińskie, gmina Grabów).

Chorkowy - od chory, chorować, chorzeć.

Chorkulak - od chory, chorować, chorzeć.

Chorkun - od chory, chorować, chorzeć.

Chormański - od nazwy miejscowej Choromany (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Choro - od chory, chorować, chorzeć.

Chorob - od choroba.

Choroba - 1521 od choroba.

Chorobacz - od choroba.

Chorobak - od choroba.

Chorobczyk - od choroba.

Chorobiak - od choroba.

Chorobik - 1726 od choroba.

Chorobiński - od choroba.

Chorobowicz - od choroba.

Chorobry - 1478 (KrW) z fonetyką ukraińską od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Choroch - od chory, chorować, chorzeć.

Chorociej - od chory, chorować, chorzeć.

Chorodecki - od nazw miejscowych typu Horodek, Horodyszcze (KrW).

Chorodeński - od nazw miejscowych typu Horodno, Horodniany (KrW).

Chorodyński - od nazw miejscowych typu Horodno, Horodniany (KrW).

Chorolewski - od chory, chorować, chorzeć.

Chorolicz - od chory, chorować, chorzeć.

Chorolski - od chory, chorować, chorzeć.

Choroł - od chory, chorować, chorzeć.

Choromański - 1615 od nazwy miejscowej Choromany (ostrołęckie, gmina Troszyn).

Chorongiewicz - od chorągiew.

Chorongiewski - od chorągiew.

Choronża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choronżewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choronży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choronżyczewski - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choroń - od chory, chorować, chorzeć.

Chorończyk - od chory, chorować, chorzeć.

Chorop - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Choropol - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Choros - od chory, chorować, chorzeć.

Choroscin - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorosiewicz - od chory, chorować, chorzeć.

Chorosiński - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorostecki - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorostek - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorostkowski - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorostowski - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorostyński - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorosz - od chory, chorować, chorzeć.

Chorosza - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszcz - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszcza - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszczak - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszczewski - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszczo - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszczucha - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszczuk - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszczyk - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Choroszej - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszewicz - 1426 od chory, chorować, chorzeć.

Choroszewski - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszkiewicz - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszko - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszucha - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszucho - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszyn - od chory, chorować, chorzeć.

Choroszyński - od chory, chorować, chorzeć.

Choroś - od chory, chorować, chorzeć.

Chorościcki - od nazwy miejscowej Chrościce, dziś Chruścice (kieleckie, gmina Pińczów).

Chorościej - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorościel - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorościn - (z fonetyką ukraińską) od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chorowicz - 1443 od litewskiego Koreiva, Kareiva, to od apelatywu kareiva ‘wojak, żołnierz’.

Chorowicz - od chory, chorować, chorzeć.

Chorowiec - od chory, chorować, chorzeć.

Chorowieć - od chory, chorować, chorzeć.

Chorowinin - od chory, chorować, chorzeć.

Chorowski - od chory, chorować, chorzeć.

Chorób - od choroba.

Choróbczyk - od choroba.

Choróbski - od choroba.

Choróży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorub - od choroba.

Chorubak - od choroba.

Chorubała - od choroba.

Chorubczyk - od choroba.

Chorubin - od choroba.

Chorubski - od choroba.

Chorup - od choroba.

Chorus - od chory, chorować, chorzeć.

Choruś - od chory, chorować, chorzeć.

Choruta - od chory, chorować, chorzeć.

Choruz - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choruza - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choruzy - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choruża - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Choruży - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorużyk - od chorąży, od staropolskiego też chorąże.

Chorwacik - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Chorwacki - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Chorwat - 1498 od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Chorwath - od chorwat, w staropolszczyźnie też charwat ‘pachołek służby miejskiej’ lub od nazwy narodowości Chorwat.

Chory - od chory, chorować, chorzeć.

Choryłek - może od imion typu Gorzysław; później od goryl ‘gatunek małpy’.

Choryło - może od imion typu Gorzysław; później od goryl ‘gatunek małpy’.

Chorynkiewicz - od chory, chorować, chorzeć.

Choryń - od chory, chorować, chorzeć.

Choryński - 1391 od nazwy miejscowej Choryń (leszczyńskie, gmina Kościan).

Chorys - od chory, chorować, chorzeć.

Chorysz - od chory, chorować, chorzeć.

Choryszny - od chory, chorować, chorzeć.

Choryś - od chory, chorować, chorzeć.

Chorzalski - od chory, chorować, chorzeć.

Chorzek - 1471 od chory, chorować, chorzeć.

Chorzel - od chory, chorować, chorzeć.

Chorzela - 1125 od chory, chorować, chorzeć.

Chorzelewski - od nazwy miasta Chorzlele (ostrołęckie).

Chorzelski - od nazwy miasta Chorzlele (ostrołęckie).

Chorzeński - 1500 od nazwy miejscowej Chorzenice (piotrkowskie, gmina Sulmierzyce).

Chorzeszewski - 1530 od nazwy miejscowej Chorzeszów (sieradzkie, gmina Wodzierady).

Chorzewski - 1403 (Wlkp) od nazw miejscowych Chorzów, Chorzowice, dawniej Charzów, Charzowice (kilka wsi).

Chorzępa - od rząp ‘czerpak, naczynie’, rząpić ‘ciąć, rżnąć; grać’, rzępolić ‘grać nieumiejętnie na instrumencie’.

Chorzowczyk - 1617 od nazw miejscowych Chorzów, Chorzowice, dawniej Charzów, Charzowice (kilka wsi).

Chorzowski - 1448 (KrW) od nazw miejscowych Chorzów, Chorzowice, dawniej Charzów, Charzowice (kilka wsi).

Chorzym - 1608 od chory, chorować, chorzeć.

Chorzyński - od nazwy miejscowej Chorzenice (piotrkowskie, gmina Sulmierzyce).

Chosa - od niemieckiej nazwy osobowej Höss, ta od nazwy etnicznej Hesse, od germańskiego Hassa ‘członek plemienia Hessów’.

Chosia - od niemieckiej nazwy osobowej Höss, ta od nazwy etnicznej Hesse, od germańskiego Hassa ‘członek plemienia Hessów’.

Chossa - od niemieckiej nazwy osobowej Höss, ta od nazwy etnicznej Hesse, od germańskiego Hassa ‘członek plemienia Hessów’.

Chosta - od chwost ‘ogon’.

Choste - od chwost ‘ogon’.

Chostek - od chwost ‘ogon’.

Chostowski - od chwost ‘ogon’.

Choszcz - od chwost ‘ogon’.

Choszczak - od chwost ‘ogon’.

Choszczewicz - od chwost ‘ogon’.

Choszczewski - od chwost ‘ogon’.

Choszczko - od chwost ‘ogon’.

Choszczuk - od chwost ‘ogon’.

Choszczyk - od chwost ‘ogon’.

Choszewski - od imion złożonych typu Gościsław, Gościmir, też od gość.

Choszko - od imion złożonych typu Gościsław, Gościmir, też od gość.

Choszowski - od imion złożonych typu Gościsław, Gościmir, też od gość.

Choszowski - od nazwy miejscowej Hoszów (KrW; krośnieńskie, gmina Ustrzyki Dolne).

Chościak - od chwost ‘ogon’.

Chościelewski - od chwost ‘ogon’.

Chościłowicz - od chwost ‘ogon’.

Chościński - od chwost ‘ogon’.

Chościsko - 1394 od chwost ‘ogon’.

Chościskowic - 1393 od chwost ‘ogon’.

Chot - 1372 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chota - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotaj - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotarski - od słowackiego hotar, węgierskiego határ ‘granica’.

Chotecki - 1437 od nazwy miejscowej Chotcza (radomskie, gmina Chotcza).

Chotej - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotek - 1266 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotelski - 1627 od nazwy miejscowej Chotel (kieleckie, gmina Wiślica).

Chotenowicz - 1546 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Choteń - 1464 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotja - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotkiewicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotko - 1399 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotkowski - od nazwy miejscowej Chotkowo, dziś Chodkowo-Załogi (ostrołęckie, gmina Płoniawy-Bramura).

Chotlewski - 1516 od nazwy miejscowej Kotlewy (piotrkowskie, gmina Dobryszyce).

Chotlicki - 1300 od nazwy miejscowej Chotlice, dziś Kotlice (kieleckie, gmina Sobków).

Chotomowicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotomski - 1479 od nazwy miejscowej Chotom, dziś Chotum (ciechanowskie, gmina Ciechanów).

Chotowski - 1411 od nazw miejscowych Chotowa, Chotów (kilka wsi).

Chotuliński - 1398 od nazwy miejscowej Kotulin (katowickie, gmina Toszek; skierniewickie, gmina Rogów).

Chotumski - od nazwy miejscowej Chotom, dziś Chotum (ciechanowskie, gmina Ciechanów).

Chotycki - od nazwy miejscowej Chotcza (radomskie, gmina Chotcza).

Chotyma - 1454 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotymia - 1413 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotymin - 1413 od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotymka, ż. - 1422 (KrW) od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotymowicz - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotyna, ż. - 1422 (KrW) od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotyniec - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotyniuk - od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotynka, ż. - 1422 (Kr) od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti ‘chcieć’.

Chotyński - 1520 od nazwy miejscowej Chotynin (kaliskie, gmina Bolesławiec).

Chow - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowa - 1781 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowacz - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaj - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowałko - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowan - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowana - 1781 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowancak - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowanczak - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowanec - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowanek - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniak - 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniak-Choweny - złożenia brak; Chowaniak 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’; Choweny brak; może od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniec - 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniec-Bombac - złożenia brak; Chowaniec 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’; Bombac od bomba ‘kula napełniona materiałem wybuchowym; wielki kufel piwa’, wyraz francuskiego pochodzenia; w nazwach osobowych może nastąpić pomieszanie z formacjami pochodnymi od bąba.

Chowaniec-Glista - złożenia brak; Chowaniec 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’; Glista 1471 od glista, glizda.

Chowaniec-Lajczyk - złożenia brak; Chowaniec 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’; Lajczyk od niemieckich nazw osobowych Lai, Lei, te od średniowysokoniemieckiego lei, leie ‘skała, kamień’.

Chowaniec-Sieniawski - złożenia brak; Chowaniec 1628 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’; Sieniawski 1463 od nazwy miasta Sieniawa (przemyskie).

Chowanik - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniok - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowanitz - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowaniuk - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowanski - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowań - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowańczak - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowański - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowar - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowara - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowicki - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowiera - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowin - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowis - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowoj - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowoń - 1743 od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Chowrona - od gawron ‘ptak z rodziny kruków’.

Chowryn - od gawron ‘ptak z rodziny kruków’.

Chowryń - od gawron ‘ptak z rodziny kruków’.

Chowura - od chować ‘utrzymywać, strzec’, od gwarowego chowa ‘zwierzęta domowe’.

Choynacki - od nazwy miejscowej Chojnata (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Choynowski - od nazw miejscowych typu Chojnów, Chojna (częste).

Chójka - od choja, choina ‘drzewo iglaste’.

Chól - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chółuj - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chol-, por. rosyjskie cholit’ ‘czyścić’.

Chrabak - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrabałowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabaszcz - od chrabąszcz.

Chrabąszcz - od chrabąszcz.

Chrabąszczewicz - od chrabąszcz.

Chrabąszczewski - od chrabąszcz.

Chrabąszewski - od chrabąszcz.

Chrabczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabczuk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabczyński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabela - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabelski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabin - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabke - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabko - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabkowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabłowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabol - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chraboł - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabołowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabołowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chraboncz - od chrabąszcz.

Chrabonszcz - od chrabąszcz.

Chrabonszczewski - od chrabąszcz.

Chrabot - od chrobotać, chrobot.

Chrabota - od chrobotać, chrobot.

Chrabowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabry - XII w. od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chrabustowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrabustowski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chraca - od chraczeć ‘charczeć’.

Chracewicz - od chraczeć ‘charczeć’.

Chrachało - od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Chrachoł - 1564 od charkać, chachać, chrachać ‘chrząkać, pluć’, też od harkać ‘warczeć, mówić niewyraźnie’ lub od charkot.

Chraczel - 1532 od chraczeć ‘charczeć’.

Chraczyński - od chraczeć ‘charczeć’.

Chram - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramek - 1767 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramiak - 1731 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramicz - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramiec - 1665 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramienkow - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramik - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chramy - 1437 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chranicki - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chraniec - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chraniewicz - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chraniuk - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chranowski - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrany - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrap - 1136 od chrapać.

Chrapa - od chrapać.

Chrapacz - od chrapać.

Chrapaj - od chrapać.

Chrapak - od chrapać.

Chrapal - od chrapać.

Chrapala - od chrapać.

Chrapała - XVI w. od chrapać.

Chrapan - od chrapać.

Chrapczak - od chrapać.

Chrapczuk - od chrapać.

Chrapczyk - od chrapać.

Chrapczyński - od chrapać.

Chrapec - od chrapać.

Chrapecki - od chrapać.

Chrapeć - od chrapać.

Chrapek - 1204 od chrapać.

Chrapicki - 1633 od nazwy miejscowej Chrapice (toruńskie, gmina Chełmża).

Chrapiec - od chrapać.

Chrapiecki - od chrapać.

Chrapieć - od chrapać.

Chrapielak - od chrapać.

Chrapiewicz - od chrapać.

Chrapiewski - 1497 od nazwy miejscowej Chraplewo, dawniej Chrapiewo (bydgoskie, gmina Szubin; poznańskie, gmina Kuślin).

Chrapisz - 1210 od chrapać.

Chrapka - od chrapać.

Chrapkiewicz - od chrapać.

Chrapko - od chrapać.

Chrapkow - od chrapać.

Chrapkowicz - 1495 od chrapać.

Chrapkowski - 1575 od nazwy miejscowej Chrapków (kieleckie, gmina Pińczów).

Chrapla - od chrapać.

Chraplak - 1790 od chrapać.

Chraplewski - 1438 od nazwy miejscowej Chraplewo, dawniej Chrapiewo (bydgoskie, gmina Szubin; poznańskie, gmina Kuślin).

Chrapliwy - od chrapać.

Chrapol - od chrapać.

Chrapoński - od chrapać.

Chrapowicki - od nazwy miejscowej Chrapowice (KrW).

Chrapowicz - od chrapać.

Chrapowiecki - od nazwy miejscowej Chrapowice (KrW).

Chrapulski - od chrapać.

Chrapun - od chrapać.

Chrapunow - od chrapać.

Chrapunów - od chrapać.

Chrapuń - od chrapać.

Chrapuński - 1578 od nazwy miejscowej Chrapoń (ciechanowskie, gmina Lutocin).

Chrast - 1559 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastal - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastał - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastowicz - 1569 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrastów - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chraszcz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chraszczyk - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chraścik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chraścina - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od slowackiego chrast ‘chrust’.

Chrąst ok. - 1225 od chrzęścić, chrzęst.

Chrąstek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrąstka - od chrzęścić, chrzęst.

Chrąszcz - od chrzęścić, chrzęst.

Chrąściek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrąściel - od chrzęścić, chrzęst.

Chrczonko - 1390 od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrczonowic - 1426 od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrczonowski - od nazwy miejscowej Chrzczonowice (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Chrebala - od podstawy greb-, por. grzebać, grzebień, grzebło.

Chrebela - od podstawy greb-, por. grzebać, grzebień, grzebło.

Chrebelski - od podstawy greb-, por. grzebać, grzebień, grzebło.

Chrebtowicz - od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’;

Chrem - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chremata - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chremeta - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chrenicki - 1503 od nazwy miejscowej Chreniki (KrW).

Chrennicki - od nazwy miejscowej Chreniki (KrW).

Chrepciak - 1716 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chrept - 1710 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chrepta - 1707 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chreptak - od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chreptow - 1492 od nazw miejscowych Chreptów, Chreptowice (KrW).

Chreptowicz - 1448 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chreptowski - 1492 od nazw miejscowych Chreptów, Chreptowice (KrW).

Chreściak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chreścienko - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chreścionka - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chreścionko - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chręstek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrin - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrinowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chriń - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Christ - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christa - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christek - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christel - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christen - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christenko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Christian - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Christiani - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Christianus - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Christof - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christoffel - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christop - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christopf - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christoph - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christoporski - od nazwy miejscowej Krzysztoporzyce, dziś Krzysztoforzyce (krakowskie, gmina Kocmyrzów-Luborzyca) lub też od imienia Krzysztofor.

Christow - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Christyniuk - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Christyniuk - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chroba - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobach - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobacz - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobaczek - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobaczewski - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobaczyński - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobak - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobakiewicz - od robak, też chrobak ‘drobne zwierzę bezkręgowe o wydłużonym kształcie ciała’, potocznie ‘owad’.

Chrobal - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobał - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobasik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobaszczyk - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobat - od chrobotać, chrobot.

Chrobateńko - od chrobotać, chrobot.

Chrobatyn - od chrobotać, chrobot.

Chrobąszcz - od chrabąszcz.

Chrobczak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobelewski - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chroberski - 1384 od nazwy miejscowej Chroberz (kieleckie, gmina Złota).

Chrobik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobiński - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobka - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobociński - od chrobotać, chrobot.

Chrobocze - od chrobotać, chrobot.

Chroboczek - od chrobotać, chrobot.

Chroboczyński - od chrobotać, chrobot.

Chrobok - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobol - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chroboł - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobot - od chrobotać, chrobot.

Chrobotek - 1675 od chrobotać, chrobot.

Chrobotowicz - od chrobotać, chrobot.

Chrobowski - od nazwy miejscowej Chroberz (kieleckie, gmina Złota).

Chrobry - XIII w. od chrobry ‘dzielny, odważny’.

Chrobrza - 1372 od nazwy miejscowej Chroberz (kieleckie, gmina Złota).

Chrobrzański - od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chrobrzeński - 1470-80 od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chrobrzyński - 1490 od nazwy miejscowej Chobrzany, dawniej Chrobrzany (tarnobrzeskie, gmina Samborzec).

Chrobuczek - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobuła - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.

Chrobuta - od chrobotać, chrobot.

Chrom - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chroma - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromańczuk - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromański - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromcak - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromcewicz - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromcow - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromczak - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromczuk - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chrome - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromec - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromecki - od nazwy miejscowej Chromiec (poznańskie, gmina Nowe Miasto nad Wartą).

Chromeczek - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromej - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromejko - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromek - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromenko - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromeńko - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromiak - 1792 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromic - 1494 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromicz - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromiec - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromiecki - 1391 od nazwy miejscowej Chromiec (poznańskie, gmina Nowe Miasto nad Wartą).

Chromiej - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromiela - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromieński - od nazwy miejscowej Chromna (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Chromik - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromił - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromiński - 1580 od nazwy miejscowej Chromna (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Chromiuk - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromniak - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromnicki - od nazwy miejscowej Chromna (siedleckie, gmina Zbuczyn Poduchowny).

Chromnik - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromno - 1457 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromołowski - 1499 od nazwy miejscowej Kromołów (katowickie, gmina Zawiercie).

Chromow - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromowski - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromów - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromuk - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromulak - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromy - 1416 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromyk - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chromyszyn - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chron - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrona - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroniak - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronicki - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronicz - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroniec - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroniewski - 1768 od nazwy miejscowej Chronów (tarnowskie, gmina Nowy Wiśnicz).

Chronik - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroniowski - od nazwy miejscowej Chronów (tarnowskie, gmina Nowy Wiśnicz).

Chronis - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowiak - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowian - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowiat - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowiąt - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowicz - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowion - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chronowski - 1496 od nazwy miejscowej Chronów (tarnowskie, gmina Nowy Wiśnicz).

Chronówka - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroń - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chroński - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chropacz - 1415 od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chropał - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chropała - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chropek - 1136 od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chropot - od chrobotać, chrobot.

Chropowicki - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chropowicz - od podstawy chrop-, por. chropawy ‘nierówny’, od gwarowego chrop, chropa.

Chrosciel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chroscielewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosciewicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosla - 1304 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosłek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosniak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosnik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrosny - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chrost - 1401 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrosta - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostak - 1463 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostek - 1447 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostkiewicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostkowicz - 1631 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostkowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostla - 1228 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostny - 1418 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostow - 1484 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostowicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrostowski - 1458 od nazw miejscowych Chrostowo, Chrustowo (kilka wsi).

Chroszcz - 1480 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chroszcz ‘roślina; szalężnik’.

Chroszczebrodzki - 1441 od nazwy miejscowej Chruszczobród (katowickie, gmina Łazy).

Chroszczewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chroszcz ‘roślina; szalężnik’.

Chroszczo - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chroszcz ‘roślina; szalężnik’.

Chrościak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościany - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościc - 1402 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościcki - XV w. od nazwy miejscowej Chrościce, dziś Chruścice (kieleckie, gmina Pińczów).

Chrościechowski - 1447 od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chrościej - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościela - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościelecki - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościeleski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościelski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościewicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościk - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościkowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościn - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrościński - 1419 od nazwy miejscowej Chrościna, dziś Chruszczyna (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Chrośliński - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrośniak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrośnik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróń - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrósciel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróscik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrósciński - od nazwy miejscowej Chrościna, dziś Chruszczyna (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Chrósniak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrósny - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróst - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróstek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróstkowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróstny - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróstowicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróstowski - od nazw miejscowych Chrostowo, Chrustowo (kilka wsi).

Chrósz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrószcz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścicki - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścicki - od nazwy miejscowej Chrościce, dziś Chruścice (kieleckie, gmina Pińczów).

Chróściechowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściechowski - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chróściel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścielewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścielski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścieł - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściewicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścik - 1601- od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścikowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróścin - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściński - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściok - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróściszewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróślicki - 1569 od nazwy miejscowej Chruślice (radomskie, gmina Wolanów).

Chróśliński - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróśniak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chróśnik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruba - od gruby.

Chrubański - od gruby.

Chrubasiak - od gruby.

Chrubasik - od gruby.

Chrubczyński - od gruby.

Chrubelski - od gruby.

Chrubiński - od gruby.

Chruby - od gruby.

Chruma - od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chrumała - 1646 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chrumula - 1646 od staropolskiego chromy ‘kulawy’, chromać, chramać ‘kuleć’.

Chruniak - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrunik - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrunyk - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chruń - od chronić ‘chować, strzec’, ochraniać.

Chrupa - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupajło - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupalik - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupała - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupałła - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupało - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupcała - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczak - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczalski - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczałowski - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczarski - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczyk - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupczyński - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupek - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupiński - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupo - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupol - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupowicz - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrupszczalski - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chruptyś - od chrupać ‘gryźć, zjadać’.

Chrusciak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscicki - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusciel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusciela - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscielewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscielski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusciewicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscikowski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusciński - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruscz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusiński - od nazwy miejscowej Chrościna, dziś Chruszczyna (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Chruslak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruslicka - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusłek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusłow - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusłowicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusnik - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusny - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusowicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrust - 1559 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrusta - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustalew - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustana - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustaw - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustawczuk - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustecki - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustny - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustowicz - 1665 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chrustowski - 1782 od nazw miejscowych Chrostowo, Chrustowo (kilka wsi).

Chruszcz - 1530 od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczak - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczanowicz - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczek - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczel - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczewski - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczow - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczów - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczycki - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczyk - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’; od chruszcz z ukraińskiego ‘chrząszcz’.

Chruszczyn - od chrust, ze staropolskiego chrost ‘suche gałęzie, zarośla’.

Chruszczyński - od nazwy miejscowej Chrościna, dziś Chruszczyna (kieleckie, gmina Kazimierza Wielka).

Chruszewski - od grusza ‘drzewo owocowe’.

Chruszka - od grusza ‘drzewo owocowe’; od gruszka.

Chruszke - od grusza ‘drzewo owocowe’; od gruszka.

Chruszkiewicz - od grusza ‘drzewo owocowe’; od gruszka.

Chruścichowski - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chruścicki - od nazwy miejscowej Chrościce, dziś Chruścice (kieleckie, gmina Pińczów).

Chruściechowski - od nazwy miejscowej Chruściechów, dawniej Chrościechów (radomskie, gmina Stara Błotnica).

Chruślicki - 1591 od nazwy miejscowej Chruślice (radomskie, gmina Wolanów).

Chrymecki - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy grzym-, por. imię Pielgrzym, Grzymisław, także od grzmieć.

Chrymiewiecki - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrymniak - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy grzym-, por. imię Pielgrzym, Grzymisław, także od grzmieć.

Chrymon - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy grzym-, por. imię Pielgrzym, Grzymisław, także od grzmieć.

Chrymowicz - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy grzym-, por. imię Pielgrzym, Grzymisław, także od grzmieć.

Chryn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chryncyszyn - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrynecki - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrynek - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chryniak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrynicki - od nazwy miejscowej Chreniki (KrW).

Chryniewicki - od nazwy miejscowej Hryniewce (KrW).

Chryniewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chryniewiecki - od nazwy miejscowej Hryniewce (KrW).

Chryniuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrynkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chrynnicki - od nazwy miejscowej Chreniki (KrW).

Chrynowicki - od nazwy miejscowej Hryniewce (KrW).

Chrynus - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Grzegorz, notowanego w Polsce od średniowiecza ( XII w.), pochodzenia greckiego od gregorios ‘gorliwy, czuwający’.

Chryp - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypa - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypankowski - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypanow - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypanowski - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypiak - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypienko - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypiński - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypko - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chryplewicz - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypliwa - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypliwy - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypłowicz - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypo - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chryponow - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chryponów - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chrypto - od chrypieć ‘mówić chrypliwym głosem’.

Chryptowicz - od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’;

Chryst - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrysta - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystak - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystała - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystałowicz - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystan - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystan - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystaniak - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystaszek - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrysteczko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystek - 1590 od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystel - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystenko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystian - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystiani - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystianowicz - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystians - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystiańczak - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystiański - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrystman - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystof - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystoffer - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystofiak - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystofik - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystofowicz - 1564 od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystoph - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystow - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystowiak - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystowicz - od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystowski - 1773 od imienia Krzysztofor. Imię, notowane w Polsce od XIII wieku, pochodzi od greckiego Christophóros ‘noszący, wyznający Chrystusa’. W Polsce już w XV wieku imię używane było w formie skróconej Krzysztof.

Chrystuk - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystul - 1743 od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrystyn - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystyn - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystyna - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystyna - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystyniak - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystynicz - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystyniuk - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystynko - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chrystynycz - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chryszcz - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszczak - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszczanowicz - od imienia Krystian. Imię, znane w Polsce od średniowiecza, pochodzi od łacińskiego christianus ‘wyznawca Chrystusa’.

Chryszczenia - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszczuk - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszczynowicz - od imienia Krystyn, w staropolszczyźnie też Krzysztyn. Imię, notowane w Polsce od XI wieku, jest pochodzenia łacińskiego, od Chrustinus ‘należący do Chrystusa’.

Chryszczynowicz - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszkiewicz - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryszko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrysztof - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryścianko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryścienko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryścina - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryścionka - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryścionko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryściuk - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chryzko - od imion typu Krzysztof, Krystyn, Krzysztyn, Krzysztan.

Chrzan - 1382 od chrzan.

Chrzanczewski - od chrzan.

Chrzanecki - od chrzan.

Chrzaniecki - od chrzan.

Chrzanik - od chrzan.

Chrzaniuk - od chrzan.

Chrzankowski - od chrzan.

Chrzanowicz - od chrzan.

Chrzanowski - 1412 od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).

Chrzanów - od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).

Chrzascik - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzastek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzastka - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzastowski - od nazw miejscowych Chrząstowo, Chrząstowice (częste).

Chrzaszcz - od chrząszcz.

Chrzaszczak - od chrząszcz.

Chrzaszczewski - od nazwy miejscowej Chrząszczewo (konińskie, gmina Wierzbinek).

Chrzaszczyk - od chrząszcz.

Chrzaszczyński - od chrząszcz.

Chrzaściak - od chrząszcz.

Chrzaściel - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzaścik - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząblicki - 1403 od nazwy miejscowej Chrząblice (konińskie, gmina Brudzew).

Chrząkała - od staropolskiego gwarowego krzękać, krząkać, krzęczeć ‘chrząkać, kaszleć’.

Chrząpieć - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrząst - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstawa - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstek - 1702 od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstka - 1601 od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstkowski - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstowicz - 1660 od chrzęścić, chrzęst.

Chrząstowski - 1394 od nazw miejscowych Chrząstowo, Chrząstowice (częste).

Chrząszcz - 1403 od chrząszcz.

Chrząszczak - od chrząszcz.

Chrząszczew - od chrząszcz.

Chrząszczewicz - od chrząszcz.

Chrząszczewski - od nazwy miejscowej Chrząszczewo (konińskie, gmina Wierzbinek).

Chrząszczkiewicz - 1668 od chrząszcz.

Chrząszczowski - od nazwy miejscowej Chrząszczewo (konińskie, gmina Wierzbinek).

Chrząszczyk - od chrząszcz.

Chrząszczyński - od chrząszcz.

Chrząścian - 1487 od chrzęścić, chrzęst.

Chrząściel - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząścik - od chrzęścić, chrzęst.

Chrząść - od chrząszcz.

Chrzczanowicz - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzczon - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzczonowicz - 1546 od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzczonowski - 1499 od nazwy miejscowej Chrzczonowice (skierniewickie, gmina Kowiesy).

Chrzczynowicz - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzelczycki - 1446 od nazwy miejscowej Chrzelczyce, dziś Skrzelczyce (kieleckie, gmina Pierzchnica).

Chrzelowski - 1381 od nazwy miejscowej Chrzelów, dziś Krzelow (kieleckie, gmina Sędziszów).

Chrzempa - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzempiec - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzempieć - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzempka - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzeniowski - 1498 od nazwy miejscowej Chrzeniów (KrW).

Chrzenszczyk - od chrząszcz.

Chrzep - 1528 od krzepić ‘wzmacniać’.

Chrzepciak - 1698 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’.

Chrzepek - od krzepić ‘wzmacniać’.

Chrzepka - od krzepić ‘wzmacniać’.

Chrzeptoń - od krzepić ‘wzmacniać’.

Chrzescijan - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrzest - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzestek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzeszczyk - od chrzęścić, chrzęst.

Chrześcian - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześcianek - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześciański - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześcijan - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześcijanek - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześcijański - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrześcjan - od chrześcijan ‘wyznawca Chrystusa’.

Chrzępa - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzępka - od staropolskiego chrząp ‘kuper ptasi’, krząpiec ‘grdyka’, chrąpiel ‘grzbiet’.

Chrzęst - 1415 od chrzęścić, chrzęst.

Chrzęstek - 1405 od chrzęścić, chrzęst.

Chrzęszcz - od chrząszcz.

Chrzęszczuk - od chrząszcz.

Chrzęszczyk - od chrząszcz.

Chrzęszczyńska - od chrząszcz.

Chrzęściewski - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzęścik - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzęściński - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzęść - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzibek - od grzyb.

Chrzniłowski - od skrzynia ‘paka drewniana lub metalowa skrzynia’.

Chrzon - od chrzan.

Chrzonowski - od nazw miejscowych Chrzanów, Chrzanowo, Chrzanowice (kilka wsi).

Chrzonszcz - od chrząszcz.

Chrzonszczyk - od chrząszcz.

Chrzontała - od krzątać ‘uwijać się, ruszać się’.

Chrzszczon - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzszczonowicz - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chrzustek - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzuszcz - od chrząszcz.

Chrzuszczyński - od chrząszcz.

Chrzuściel - od chrzęścić, chrzęst.

Chrzybski - 1401 od nazwy miejscowej Chrypsko (poznańskie, gmina Chrzypsko Wielkie),

Chrzyptek - 1733 od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’; od gwarowego chrzypt ‘kość grzbietowa’.

Chrzyptowicz - od chrzept ‘grzbiet’, od gwarowego chrept ‘chwast skrzyp’; od gwarowego chrzypt ‘kość grzbietowa’.

Chszaszcz - od chrząszcz.

Chsząszcz - od chrząszcz.

Chszczanowicz - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chszczon - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chszczonowicz - od imienia Chrzczon, notowanego w średniowieczu jako Chrszczon, Chrczon, Chrzon, Krzczon, Krszczon. Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan. U podstaw tych form leży łacińskie imię Christianus, wtórnie łącone z imieniem Christinus.

Chszenszczyk - od chrząszcz.

Chszuszcz - od chrząszcz.

Chtiej - od chcieć.

Chub - od huba ‘grzyb rosnący na drzewie’ lub też od czeskiego huba ‘gęba’, może też od imienia Hubert.

Chuba - od huba ‘grzyb rosnący na drzewie’ lub też od czeskiego huba ‘gęba’, może też od imienia Hubert.

Chuberski - od imienia Hubert. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie. Pochodzi od hugu ‘rozum’ + bert ‘sławny’.

Chubert - od imienia Hubert. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, jest genetycznie germańskie. Pochodzi od hugu ‘rozum’ + bert ‘sławny’.

Chubicki - od nazwy miejscowej Hubice (KrW).

Chuc - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chucha - 1431 od chuchać.

Chuchacz - od chuchać.

Chuchaj - 1626 od chuchać.

Chuchajda - od chuchać.

Chuchajski - 1654 od chuchać.

Chuchala - od chuchać.

Chuchalic - 1394 od chuchać.

Chuchała - 1400 od chuchać.

Chuchan - od chuchać.

Chuchara - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chucharak - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchel - od chuchać.

Chuchela - od chuchać.

Chucher - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chucherko - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchla - od chuchać.

Chuchliński - od chuchać.

Chuchła - od chuchać.

Chucholski - od chuchać.

Chuchoła - od chuchać.

Chuchra - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchracki - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchrak - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchro - 1564 od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchrowicz - 1595 od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchrowski - 1775 od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchryk - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchryła - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchrzak - od chuchro ‘człowiek słabego zdrowia, mizerak’.

Chuchula - od chuchać.

Chuchulski - od chuchać.

Chuchuła - od chuchać.

Chucik - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chuciński - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chucki - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chucz - od huczeć, też od chuć.

Chuczak - od huczeć, też od chuć.

Chuczek - od huczeć, też od chuć.

Chuczko - od huczeć, też od chuć.

Chuczun - od huczeć, też od chuć.

Chuć - 1438 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chud - od chudy.

Chuda - od chudy.

Chudacz - od chudy.

Chudaj - od chudy.

Chudak - 1602 od chudy.

Chudala - od chudy.

Chudalewski - od chudy.

Chudalla - od chudy.

Chudała - 1743 od chudy.

Chudan - od chudy.

Chudański - od chudy.

Chudarek - od chudy.

Chudas - od chudy.

Chudasek - od chudy.

Chudaski - od chudy.

Chudasz - 1407 od chudy.

Chudaszak - od chudy.

Chudaszek - od chudy.

Chudaś - od chudy.

Chudawski - od chudy.

Chudebski - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudecki - od chudy.

Chudej - od chudy.

Chudek - 1414 od chudy.

Chudek - 1414 od chudy.

Chudela - od chudy.

Chudelewski - od chudy.

Chudelski - 1793 od chudy.

Chudera - od chudy.

Chuderewicz - od chudy.

Chuderski - od chudy.

Chudesz - od chudy.

Chudeusz - od chudy.

Chudewniak - od chudy.

Chudewnik - od chudy.

Chudiak - od chudy.

Chudiakow - od chudy.

Chudik - od chudy.

Chudin - od chudy.

Chudio - od chudy.

Chudka - od chudy.

Chudkiewicz - od chudy.

Chudko - od chudy.

Chudkowski - 1497 od nazwy miejscowej Chudki (wieś zagrodowa, kaliskie).

Chudnicki - od chudy.

Chudnik - od chudy.

Chudo - od chudy.

Chudoba - 1466 od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobej - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobiak - 1744 od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobicz - 1573 od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobiecki - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobiecki - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobiński - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudoblak - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobo - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobowicz - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudobski - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudola - od chudy.

Chudolak - od chudy.

Chudolej - od chudy.

Chudoliński - od chudy.

Chudon - od chudy.

Chudoń - od chudy.

Chudor - 1444 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chudora - od chudy.

Chudorek - od chudy.

Chudorowicz - od chudy.

Chudorski - od chudy.

Chudosek - od chudy.

Chudosiak - od chudy.

Chudoszek - od chudy.

Chudow - od chudy.

Chudowicz - od chudy.

Chudowolski - od chudy.

Chudowski - od chudy.

Chudula - od chudy.

Chudunów - od chudy.

Chudy - 1390 od chudy.

Chudyba - od chudoba ‘chudość, ubóstwo’, z gwarowego ‘mienie, gospodarstwo, dobytek’.

Chudycki - od chudy.

Chudycz - od chudy.

Chudyga - od chudy.

Chudyk - od chudy.

Chudyka - od chudy.

Chudykowski - od chudy.

Chudym - od chudy.

Chudyma - od chudy.

Chudyna - od chudy.

Chudyniuk - od chudy.

Chudynka - od chudy.

Chudynko - od chudy.

Chudynowicz - od chudy.

Chudyńkiewicz - od chudy.

Chudyński - od chudy.

Chudysz - od chudy.

Chudyszewicz - od chudy.

Chudyszkiewicz - od chudy.

Chudz - 1136 od chudy.

Chudza - 1265 od chudy.

Chudzak - od chudy.

Chudzeński - od nazwy miejscowej Chudzyno (płockie, gmina Drobin).

Chudzewski - 1624 od nazwy miejscowej Chudzice (włocławskie, gmina Dobrzyń nad Wisłą).

Chudzia - od chudy.

Chudziak - 1631 od chudy.

Chudziakiewicz - od chudy.

Chudziakow - od chudy.

Chudziakowski - od chudy.

Chudzian - od chudy.

Chudzianek - od chudy.

Chudzianka - od chudy.

Chudziaszek - od chudy.

Chudzic - 1493 od chudy.

Chudzica - od chudy.

Chudzicha - od chudy.

Chudzichowski - od chudy.

Chudzicki - 1390 od nazwy miejscowej Chudzice (poznańskie, gmina Środa Wielkopolska).

Chudziec - od chudy.

Chudziechowski - od chudy.

Chudziej - od chudy.

Chudzieński - od chudy.

Chudziewicz - od chudy.

Chudzik - 1546 od chudy.

Chudzikiewicz - od chudy.

Chudzik-Lipka - złożenia brak; Chudzik 1546 od chudy; Lipka 1396 od lipka.

Chudzikowicz - od chudy.

Chudzikowski - 1751 od chudy.

Chudzil - od chudy.

Chudziła - od chudy.

Chudziło - od chudy.

Chudzina - 1743 od chudy.

Chudzinski - od nazwy miejscowej Chudzyno (płockie, gmina Drobin).

Chudziński - od chudy.

Chudzio - od chudy.

Chudziski - 1399 od nazwy miejscowej Chudzice (poznańskie, gmina Środa Wielkopolska).

Chudziuk - od chudy.

Chudziutko - od chudy.

Chudzk - od chudy.

Chudzka - od chudy.

Chudzniak - od chudy.

Chudznik - od chudy.

Chudzoński - od chudy.

Chudzowski - 1502 od nazwy miejscowej Chudzice (włocławskie, gmina Dobrzyń nad Wisłą).

Chudzuk - od chudy.

Chudzyński - 1573 od nazwy miejscowej Chudzyno (płockie, gmina Drobin).

Chudź - od chudy.

Chudźko - od chudy.

Chufman - od niemieckich nazw osobowych Hofman, Ofman, te od apelatywu Hofmann ‘ dworzanin’.

Chuj - 1471 od chuj ‘penis’.

Chujawa - od chuj ‘penis’; od gwarowego chudawa ‘zadymka’.

Chujczyk - od chuj ‘penis’; od chujec ‘kierniz’.

Chujdus - od chuj ‘penis’.

Chujduś - od chuj ‘penis’.

Chujeba - od chuj ‘penis’.

Chujka - od chuj ‘penis’.

Chuk - od huk ‘łoskot’, hukać ‘pokrzykiwać’.

Chukała - od huk ‘łoskot’, hukać ‘pokrzykiwać’.

Chukało - od huk ‘łoskot’, hukać ‘pokrzykiwać’.

Chukowski - od huk ‘łoskot’, hukać ‘pokrzykiwać’.

Chul - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulasz - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulawski - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulczyński - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulek - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulewicz - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chuliński - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chulist - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chułek - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chułkowski - od hulać ‘bawić się grzecznie’.

Chuma - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumański - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumek - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumeniuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumeńczuk - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumieniuk - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chumieńczuk - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chumięcki - od nazwy miejscowej Humięcino (ciechanowskie, gmina Grudusk).

Chumik - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumikowski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumin - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chumin - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumincki - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chuminiuk - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chumiński - od ihumen, humien ‘przełożony w klasztorze wschodnim’.

Chumowicz - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumowiecki - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chumski - od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku w dwu postaciach: Tomasz i Toma. Imię wywodzi się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Od formy greckiej Thomăs utworzono postać łacińską Thomas, w Kościele prawosławnym Foma, Choma.

Chuncia - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chund - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Chunda - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Chundz - od niemieckiej nazwy osobowej Hund, ta od apelatywu Hund ‘pies’.

Chundziński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chundzyński - od nazw miejscowych Chądzyny (ciechanowskie, gmina Strzegowo), Chądzyń (siedleckie, gmina Sterdyń).

Chungier - od łacińskiego Hungarus (= Węgier).

Chupa - od hupać ‘skakać, podrzucać’.

Chupak - od hupać ‘skakać, podrzucać’.

Chupka - od hupać ‘skakać, podrzucać’.

Chuptys - od hupać ‘skakać, podrzucać’.

Chuptyś - od hupać ‘skakać, podrzucać’.

Churchot - 1786 od churkot, hurkot ‘łoskot, grzmot’, od gwarowego charchot ‘kaszel’.

Churkot - od churkot, hurkot ‘łoskot, grzmot’, od gwarowego charchot ‘kaszel’.

Chust - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chusta - 1799 od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chustak - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chustecki - 1569 od nazwy miejscowej Chustki (radomskie, gmina Szydłowiec).

Chusteczka - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chustek - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chustka - 1442 od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chustkowski - 1579 od nazwy miejscowej Chustki (radomskie, gmina Szydłowiec).

Chustnik - 1374 od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chuszcz - od huszcza ‘rzesza, tłum’.

Chuszcza - od huszcza ‘rzesza, tłum’.

Chuścik - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chuściński - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chuść - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chuśtik - od chusta, chustka ‘okrycie na głowę’.

Chut - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chuta - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutajewa - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutczak - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutczenko - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutek - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutka - 1747 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chutkiewicz - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chutko - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chutkowski - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chutna - od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’;

Chutny - 1707 od chęć, także chuć ‘pragnienie, ochota’; od chutny ‘pragnący’, z gwarowego ‘wczesny, prędki’.

Chuto - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chutor - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutoran - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutorański - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutoren - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutorna - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutornenko - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutorny - od chutor, futor, hutor ‘zabudowania za wsią na Kresach Wschodnich’.

Chutowski - od huta ‘zakład, w którym wytapia się metale lub szkło’.

Chużyn - od gęś.

Chwacień - 1204 od chwat ‘zuch, junak’.

Chwacik - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwaciński - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwadczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwadeczko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwadejew - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwaja - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chwajda - od gwarowego hajda ‘pastuch w górach; ktoś silny’, też od gwarowego hajdać ‘kołysać, jeść powoli’, możliwe też od staropolskiego gajda ‘dudy’.

Chwajewski - od nazwy miejscowej Chajęty (ostrołęckie, gmina Dąbrówka).

Chwajka - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chwajko - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chwajok - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chwajoł - od chajać ‘szukać, mieszać’ lub od Chaja ‘przezwisko Żyda’, od gwarowego chaja ‘śnieżyca, zadymka, awantura, bójka’.

Chwal - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwala - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalana - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalba - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalbiński - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalbogowski - od nazw miejscowych Chwalibogowo, Chwalibogowice, Chwalibogi (kilka wsi).

Chwalczewski - 1401 od nazwy miejscowej Chwalczewo, dziś Chwaliszew (kaliskie, gmina Krotoszyn).

Chwalczewski - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalczuk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalczyk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwaleba - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalebny - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalech - 1265 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalej - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalek - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalencki - od nazwy miejscowej Chwalęcin (poznańskie, gmina Nowe Miasto).

Chwalenia - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwaleński - 1397 od nazwy miejscowej Chwalęcin (poznańskie, gmina Nowe Miasto).

Chwalewski - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalęcki - 1386 od nazwy miejscowej Chwalęcin (poznańskie, gmina Nowe Miasto).

Chwaliboga - od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalibogowski - 1477 od nazw miejscowych Chwalibogowo, Chwalibogowice, Chwalibogi (kilka wsi).

Chwaliboski - 1588 od nazw miejscowych Chwalibogowo, Chwalibogowice, Chwalibogi (kilka wsi).

Chwalibota - od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalibowski - od nazw miejscowych Chwalibogowo, Chwalibogowice, Chwalibogi (kilka wsi).

Chwaliboż - 1324 od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalibożek - od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalibóg - 1443 od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalibyg - od imienia złożonego Chwalibóg, notowanego od XIII wieku.

Chwalik - 1415 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalikowski - 1395 od nazw miejscowych Chwalikowice, Chwalikowo (kilka wsi).

Chwalimowski - 1402 od nazw miejscowych Chwalikowice, Chwalikowo (kilka wsi).

Chwalimski - 1413 od nazwy miejscowej Chwalim (zielonogórskie, gmina Kargowa).

Chwaliński - od nazwy miejscowej Chwalęcin (poznańskie, gmina Nowe Miasto).

Chwaliski - 1396 od nazwy miejscowej Chwaliszyce, dziś Chwałszyce (poznańskie, gmina Nekla).

Chwalisz - 1204 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwaliszewski - 1471 od nazw miejscowych Chwaliszewo, Chwaliszów, Faliszowice (kilka wsi).

Chwaliszowski - od nazw miejscowych Chwaliszewo, Chwaliszów, Faliszowice (kilka wsi).

Chwalkiewicz - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalko - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalkowski - 1497 od nazw miejscowych Chwalikowice, Chwalikowo (kilka wsi).

Chwalmowski - 1403 od nazw miejscowych Chwalikowice, Chwalikowo (kilka wsi).

Chwalna - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalny - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwalski - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwaluczyk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwaluk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwał - 1222 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwała - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałak - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałatiuk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałczyk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałczyński - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałek - 1390 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałka - 1697 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałkiewicz - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałko - 1265 od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałkowski - 1399 od nazw miejscowych Chwałków, Chwałkowice, Fałków (kilka wsi).

Chwałow - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałowski - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwałyk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwapień - od kwapić się ‘być skorym do czegoś’, od staropolskiego kwap ‘puch’.

Chwapil - od kwapić się ‘być skorym do czegoś’, od staropolskiego kwap ‘puch’.

Chwapiński - od kwapić się ‘być skorym do czegoś’, od staropolskiego kwap ‘puch’.

Chwarciński - od kwarta ‘dawna miara pojemności równa jednemu litrowi; naczynie o takiej pojemności’.

Chwas - od kwas, kwasić.

Chwast - 1388 od chwast.

Chwasta - od chwast.

Chwastacz - od chwast.

Chwastan - od chwast.

Chwastarz - od chwast.

Chwastasz - od chwast.

Chwasteczka - od chwast.

Chwastek - od chwast.

Chwastenko - od chwast.

Chwastiak - od chwast.

Chwastikow - od chwast.

Chwastkowski - od chwast.

Chwastow - od chwast.

Chwastowicz - od chwast.

Chwastowski - od chwast.

Chwastów - od chwast.

Chwastuk - od chwast.

Chwastyk - od chwast.

Chwastykowski - od chwast.

Chwastyniak - od chwast.

Chwaszcz - od chwast.

Chwaszcza - od chwast.

Chwaszczewski - od chwast.

Chwaszczuk - od chwast.

Chwaszczyński - od chwast.

Chwaściak - od chwast.

Chwaścianek - od chwast.

Chwaścik - od chwast.

Chwaścikowski - od chwast.

Chwaścinkowski - od chwast.

Chwaściński - 1758 od chwast.

Chwat - 1578 od chwat ‘zuch, junak’.

Chwata - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatek - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatik - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatka - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatko - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatkowski - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatow - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatowski - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwatów - od chwat ‘zuch, junak’.

Chwedaczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedaszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedaś - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedczyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedeczko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedekiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedeńczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwederewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwederowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedko - 1458 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedkowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedon - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedorczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedorec - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedorzewski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chweduk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedun - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedura - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedyk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedyna - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedynicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwedynko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwesiak - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwesiński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwesiuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwesjuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chweszczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chweściński - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chweściuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwetczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwetko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwetkowski - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwezda - od gwiazda.

Chwiała - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiałek - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’; od chwiałek ‘fiołek’.

Chwiałka - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiałkiewicz - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiałkowski - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwieckiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiecko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwieckowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiećko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwied - 1400 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedacz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedczenia - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedec - 1476 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedko - 1458 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedor - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedorowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedoruk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedosik - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedosiuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedór - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedrowicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwieduk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwieduszko - 1407 w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedzenia - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedzewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedziewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedziuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedzko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedź - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiedźko - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiej - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwieja - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejaczek - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejczak - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejczuk - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejczyk - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejda - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejewski - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiejka - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiel - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwielczuk - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwielewski - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwielnik - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiełka - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiełkiewicz - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiełkowski - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiema - od imienia Eufemija, z greckiego Euphémia, od eu ‘dobrze’ + phéme ‘wróżebne słowo, fama’.

Chwiemak - od imienia Eufemija, z greckiego Euphémia, od eu ‘dobrze’ + phéme ‘wróżebne słowo, fama’.

Chwienda - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwiendacz - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’.

Chwieralski - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwierała - 1534 od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwierawski - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwieroń - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwieros - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwieroś - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwierot - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.

Chwiersowicz - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwierunt - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.

Chwierut - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.

Chwieruta - od staropolskiego, gwarowego chwierutać, kierutać ‘poruszać, potrząsać’.

Chwietczuk - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwietkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Teodor, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia greckiego Theodoros, to od theos 'Bóg' + doron 'dar'. W okresie staropolskim adaptowane też jako Czader, Czedor, na Kresach wschodnich występowały natomiast formy wschodniosłowiańskie tego imienia Chodor, Fiedor też od niemieckiej nazwy osobowej Feder.

Chwiezda - od gwiazda.

Chwiędacz - od chwiać, chwiać ‘poruszać, kołysać’; od gwarowego chwiądacz ‘mężczyzna stale się drapiący’.

Chwijałkiewicz - od fioł, fiołek, dawniej też fijoł, fijał, chwiołek ‘gatunek kwiatka’.

Chwijałkowski - od nazwy miejscowej Fijałkowo (ostrołęckie, gmina Przasnysz).

Chwil - 1442 (KrW) od chwila.

Chwila - 1680 od chwila.

Chwilczuk - od chwila.

Chwilczyński - od chwila.

Chwilewski - od chwila.

Chwilimon - od imienia Filemon. Imię pochodzenia greckiego Philemon, od phileni ‘kocham’, od wschodniosłowiańskiego Filimon lub od imienia Filomen, z greckiego Philomenes, od philos ‘drogi’ + menos ‘siła, męstwo’.

Chwilka - od chwila, chwilka.

Chwilkowski - od chwila.

Chwilla - od chwila.

Chwilowicz - od chwila.

Chwilowski - od chwila.

Chwiluk - od chwila.

Chwiła - od chwila.

Chwiłatiuk - od chwila.

Chwiłec - od chwila.

Chwiłek - od chwila.

Chwiłka - od chwila.

Chwiłkow - od chwila.

Chwiłkowski - od chwila.

Chwiłoc - od chwila.

Chwiłoc-Fiłoc - złożenia brak; Chwiłoc od chwila; Fiłoc od imion Teofil, Filip, Filemon, też od chwila, z gwarowym przejściem ch- w f-.

Chwiłowic - od chwila.

Chwiłowicz - od chwila.

Chwiolka - od fioł, fiołek, dawniej też fijoł, fijał, chwiołek ‘gatunek kwiatka’.

Chwiołek - od fioł, fiołek, dawniej też fijoł, fijał, chwiołek ‘gatunek kwiatka’.

Chwiołka - od fioł, fiołek, dawniej też fijoł, fijał, chwiołek ‘gatunek kwiatka’.

Chwir - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirala - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwiralski - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirała - 1421 od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirost - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirot - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirust - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwirut - od chwirać, chwierać się ‘chwiać się’.

Chwist - od chwist ‘świst’.

Chwistecki - od chwist ‘świst’.

Chwistek - 1631 od chwist ‘świst’ (lub od chwistek ‘ptak kopciuszek’).

Chwistowski - od chwist ‘świst’.

Chwistuła - 1680 od chwist ‘świst’.

Chwiszcz - od chwist ‘świst’.

Chwiszczak - od chwist ‘świst’.

Chwiszczuk - od chwist ‘świst’.

Chwiszczyk - od chwist ‘świst’.

Chwoiński - od nazwy miejscowej Chojny (kilka wsi).

Chwojka - od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od staropolskiego chwojka ‘gatunek jałowca’.

Chwojko - od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od staropolskiego chwojka ‘gatunek jałowca’.

Chwojna - od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od staropolskiego chwojka ‘gatunek jałowca’.

Chwojnicki - od nazw miejscowych Chojnice, Chojnica (kilka wsi).

Chwojnowski - od nazw miejscowych typu Chojnów, Chojna (częste).

Chwol - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwola - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwolaczyk - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwolek - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwolik - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwolis - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwolka - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwoła - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwołczyński - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwołek - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwołka - od imion złożonych typu Chwalisław, Chwalimir lub od chwalić, chwała.

Chwost - 1606 od chwost ‘ogon’.

Chwostek - 1536 od chwost ‘ogon’.

Chwostiana - od chwost ‘ogon’.

Chwostkiewicz - od chwost ‘ogon’.

Chwostkowski - od chwost ‘ogon’.

Chwostow - od chwost ‘ogon’.

Chwostowski - od chwost ‘ogon’.

Chwostyk - od chwost ‘ogon’.

Chwoszcz - od chwost ‘ogon’.

Chwoszczyński - od chwost ‘ogon’.

Chwościenko - od chwost ‘ogon’.

Chwościło - od chwost ‘ogon’.

Chwościuk - od chwost ‘ogon’.

Chwoyka - od choja, choina ‘drzewo iglaste’ lub od staropolskiego chwojka ‘gatunek jałowca’.

Chwyczko - od chwytać.

Chwyć - od chwytać.

Chwyl - od chwila.

Chwyła - od chwila.

Chwyłko - od chwila.

Chwyt - od chwytać.

Chwytała - 1682 od chwytać.

Chwytałka - 1684 od chwytać.

Chwytuła - 1683 od chwytać.

Chwytułka - 1684 od chwytać.

Chyb - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chyba - 1426 od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybadło - 1398 od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybalski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybała - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybciński - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybczyński - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybdziński - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybel - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybiak - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybiasz - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybicki - 1443 od nazwy miejscowej Chybice (kieleckie, gmina Pawłów).

Chybidziura - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybik - 1600 od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybil - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybił - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybiła - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybiło - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybin - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybiński - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybion - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybka - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’; od chybki ‘szybki’.

Chybki - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybko - 1375 od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chyblewski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybner - od niemieckich nazw osobowych Hiebner, Hübner, te od średniowysokoniemieckiego huober, huobener ‘właściciel majątku’.

Chybo - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybowicz - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybowski - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybs - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chybski - 1401 od nazwy miejscowej Chyby (poznańskie, gmina Tarnowo Podgórne).

Chybś - od chyba ‘błąd’, chybać ‘błądzić’ lub od chybać ‘kołysać’.

Chyc - 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycak - 1663 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyc-Cieś - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Cieś od gwarowego cieś ‘belka w budownictwie drewnianym’; od imion złożonych typu Cieszybor, Cieszymir, też od cieszyć.

Chyc-Czarniak - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Czarniak 1658 od czarny lub od gwarowego czarniak ‘człowiek śniady’.

Chycewicz - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyc-Gazdeczka - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Gazdeczka 1786 od gazda ‘gospodarz, góral’.

Chychła - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chychłowski - od nazw miejscowych Chechło, Chechły (kilka wsi).

Chycholl - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chycholz - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chychowicz - od chich, chych, chichi ‘śmiech’, od gwarowego chychoł ‘wierzchołek, czub’.

Chycia - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyciak - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycik - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyciński - 1399 od nazwy miejscowej Chycina (gorzowskie, gmina Bledzew).

Chyciuk - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycki - 1470-80 od nazwy miejscowej Chycza (kieleckie, gmina Naglowice-Oksa).

Chycko - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyckowski - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyc-Kuros - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Kuros w grupie nazwisk pochodzących od kura, też może od kurzyć.

Chyclak - od apelatywu hycel ‘łotr; łapacz psów’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Hitzel.

Chyc-Magdzin - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Magdzin w grupie nazwisk pochodzących od imienia żeńskiego Magdalena, które zostało utworzone od biblijnej Marii z Magdali. Nazwa miejscowości Magdala jest pochodzenia aramejskiego. W Polsce imię znane od XIII wieku.

Chyc-Mulik - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Mulik w grupie nazwisk pochodzących od mulić, muł, też od niemieckiej nazwy osobowej Muhl.

Chyc-Myrmuła - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Myrmuła brak; może od mur.

Chyc-Olesiak - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Olesiak 1791 od imion na Ol-, typu Oleksy, Oleksander.

Chyc-Teklarz - złożenia brak; Chyc 1630 w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’; Teklarz od imienia żeńskiego Tekla. Imię, genetycznie greckie Thékla, z Theókela, to od theós ‘Bóg’ + kléos ‘sława’, znane w Polsce od XIII wieku.

Chycuń - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycuński - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycz - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chycza - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyczewski - od nazwy miejscowej Chyczewo (ciechanowskie, gmina Raciąż).

Chyczko - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyczkowski - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyczowski - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyczyński - od nazwy miejscowej Chycina (gorzowskie, gmina Bledzew).

Chyć - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyćka - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyćke - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyćko - w grupie nazwisk pochodzących od chyc, hyc ‘skok’ lub od staropolskiego chycz (e) ‘chata’.

Chyda - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydak - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydrasiński - od hydra ‘potwór bajeczny, żmija wodna’.

Chydy - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydyba - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydyszewicz - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydziak - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydzik - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydziński - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chydzyński - od staropolskiego hydzić ‘obmawiać; brzydzić’, od gwarowego hydki ‘obrzydliwy’ lub od imienia Idzi.

Chyjak - od chyjać ‘unikać, zmykać’.

Chyjecki - od chyjać ‘unikać, zmykać’.

Chyjek - od chyjać ‘unikać, zmykać’.

Chyl - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyla - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylak - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylarczyński - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chylarecki - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chylarski - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.

Chylaszek - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylaszko - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylczuk - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylczyc - 1442 od nazwy miejscowej Chylczyce (dawny powiat lwowski, KrW).

Chylczycki - 1464 od nazwy miejscowej Chylczyce (dawny powiat lwowski, KrW).

Chyldebrand - od niemieckiego imienia Hildebrand, to ze starszej formy Hildi ‘walka’ + brant ‘miecz’.

Chylebrant - od niemieckiego imienia Hildebrand, to ze starszej formy Hildi ‘walka’ + brant ‘miecz’.

Chylec - 1485 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylecki - 1442 od nazwy miejscowej Chylczyce (dawny powiat lwowski, KrW).

Chylek - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyleński - od nazw miejscowych Chyliny, Chylin (kilka wsi).

Chylicki - 1579 od nazwy miejscowej Chylice (skierniewickie, gmina Jaktorów).

Chylik - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyliński - 1414 od nazw miejscowych Chyliny, Chylin (kilka wsi).

Chyll - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylla - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylo - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylor - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyloszek - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylów - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chylus - 1743 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chył - 1382 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyła - 1380 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary od gwarowego Chyła ‘człowiek przygarbiony’.

Chyłacz - 1485 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłek - 1445 w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłka - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłko - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłkowski - 1400 od nazwy miejscowej Chełchy (kilka wsi).

Chyłła - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyło - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłowicz - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chyłowski - w grupie nazwisk pochodzących od chylić (się), też od imienia Hilary.

Chym - 1385 (KrW) od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chyma - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymak - 1428 (KrW) od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymał - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymała - 1445 od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymczuk - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymiakowski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymiński - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymko - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymkowski - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymol - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymos - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymosz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymoszczak - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymuk - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chymycz - od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.

Chyn - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyna - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynak - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynał - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynas - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynasiński - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chync - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chynczewski - od niemieckich nazw osobowych Hintz, Hintsch, te od imion na Hag-.

Chynek - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyniawski - 1448 od nazw miejscowych Chyniowice, Hyniowice (KrW).

Chynie - 1495 od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyniec - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyniewicz - 1617 od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyniewski - 1466 od nazw miejscowych Chyniowice, Hyniowice (KrW).

Chyniowski - 1452 od nazw miejscowych Chyniowice, Hyniowice (KrW).

Chynka - 1467 (KrW) od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyno - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynowię - 1470 od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chynowski - 1417 od nazw miejscowych Chynów, Chynowa (kilka wsi).

Chyń - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyńczyński - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyński - od chynąć (się) ‘skoczyć, gwałtownie poruszyć, rzucić, cisnąć’ lub od imienia uzywanego na Kresach Wschodnich Ochym, to od Evfimij, od ukraińskiego Juchim.

Chyr - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyra - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrchel - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrchła - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrchol - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrczakowski - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrek - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrk - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrka - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrkowski - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrna - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrny - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyro - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrosz - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrowicz - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrowski - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrski - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrz - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrza - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrzeński - 1493 od nazwy miejscowej Chyrzyna (wieś zagrodowa w Poznańskiem).

Chyrzewski - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrzy - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chyrzyński - 1420 od nazwy miejscowej Chyrzyna (wieś zagrodowa w Poznańskiem).

Chyrża - od chyra ‘choroba’, chyrać ‘cherlać’.

Chys - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chysiński - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyska - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyski - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyss - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chysz - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyszpański - od nazwy kraju Hiszpania.

Chyś - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyśki - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyt - od chwytać.

Chyta - od chwytać.

Chytaj - od chwytać.

Chytała - od chwytać.

Chytek - od chwytać.

Chytka - od chwytać.

Chytkowski - od chwytać.

Chytla - od chwytać.

Chytła - od chwytać.

Chytłowicz - XVIII w. od chwytać; od gwarowego chytać.

Chytoń - od chwytać; od gwarowego chytać.

Chytra - od chytry.

Chytrala - od chytry.

Chytrek - 1589 od chytry; od chytrek ‘skąpiec’.

Chytro - od chytry.

Chytron - od chytry.

Chytroń - od chytry.

Chytros - od chytry.

Chytrosz - od chytry.

Chytroszek - od chytry.

Chytroś - od chytry; od gwarowego chytroś ‘chciwy, skąpiec’.

Chytrość - od chytry, chytrość.

Chytrow - od chytry.

Chytrowski - od chytry; od gwarowego chytrowski ‘człowiek przebiegły, chytrus’.

Chytrów - od chytry.

Chytrula - od chytry; od chytrula ‘człowiek podstępny, przebiegły’.

Chytruń - od chytry.

Chytry - 1608 od chytry.

Chytryj - od chytry.

Chytryk - od chytry.

Chytryniewicz - od chytry.

Chytrzan - 1438 od chytry.

Chytrzęcina, ż. - 1500 od chytry.

Chytrzyński - od chytry.

Chyz - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyza - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyzak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyziak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyział - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyzicki - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyziewicz - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyziński - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyzy - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyźniak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyż - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyża - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżay - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżewski - od nazw miejscowych Chyżowice, Chyżów, Chyże (kilka wsi).

Chyżniak - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżniański - 1653 od nazwy miejscowej Chyżne (nowosądeckie, gmina Jabłonka).

Chyżo - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżowski - 1496 od nazw miejscowych Chyżowice, Chyżów, Chyże (kilka wsi).

Chyży - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżych - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.

Chyżyński - od chyży ‘szybki’, też od staropolskiego chyż (a) ‘chata’.